ความคิดเห็นที่ 1 ขอถือวิสาสะรวมกระทู้ให้นะคะ แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 54 18:47:27 จากคุณ : ทะเลหวาน เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 54 18:47:01

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 1 เทพพิพิธ (ต่อ) ร่างสูงนั่งยองยอก่อนจะยกมือเข้าไปจับไอ้นั่นดูทีตรวจเช็คตรงโน้นทีส่วนกิ่งดาวก็ได้แต่ยืนเก้ๆ กังๆ มองอีกฝ่ายอย่างใจจดใจจ่อ สุดท้ายแล้วนักศึกษาหนุ่มช่างยนต์ก็ได้ข้อสรุป “สง...สัย....หัว....เทียน...บอด...” ลากเสียงยาวอย่างโหยหวนคล้ายกับโฆษณาในจอทีวีอย่างหน้าทะเล้นอดที่กิ่งดาวจะค้อนให้ไม่ได้ “แล้วจะทำยังไงล่ะ” เธอพยักเพยิดถามอย่างอารมณ์เสีย ไฟที่ส่องสว่างสองข้างทางเริ่มส่องแสงทีละนิด “ก็...” เค้าลากเสียงพลางเบือนหน้าไปทางรถมอเตอร์ไซด์คันใหม่เอี่ยมอ่องสีดำสนิทของเค้าที่จอดอยู่ไม่ไกลกันนัก แค่นั้นกิ่งดาวก็พอจะรู้คำตอบ “แล้วรถชั้นล่ะ? จะทำยังไง” ข้อเสนอนี้เธอพอจะรับได้แต่จะให้เธอปล่อยรถตัวเองจอดไว้ข้างทางแบบนี้ล่ะก็... เป็นไปไม่ได้แน่ “ผมมีเพื่อนอยู่แถวๆ นี้ครับ เดี๋ยวผมโทร.ให้มันมาเอารถคุณไปซ่อมแล้วผมก็จะไปส่งคุณที่บ้านเอง” เค้าเสนอ ดวงตาคมคายตรงหน้าเหมือนจะซ่อนเล่ห์เหลี่ยมไว้แพรวพราว “ก็โทร.บอกเพื่อนคุณสิ ชั้นจะรอจนกว่าเพื่อนคุณจะมา” กิ่งดาวยื่นคำขาดทำเอาอีกฝ่ายกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ แต่ก็รีบทำตามคำขอของหญิงสาวโดยเร็ว รถมอเตอร์ไซด์ถูกสองหนุ่มซึ่งได้แก่ชานนท์และคพเพลิงหามขึ้นรถกระบะของเทพพิพิธ กิ่งดาวรอดูจนกระทั่งทุกอย่างเสร็จรีบร้อยจึงเสนอขึ้น “ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยเอารถชั้นไปให้ช่างที่หมู่บ้านซ่อมให้ดีกว่า ตอนเช้าคุณก็จะได้ไม่ต้องลำบากเอารถของชั้นมาส่งให้อีก” หญิงสาวว่าตามความคิดแต่กลับทำให้อีกฝ่ายแทบจุก เพราะนี่...คือแผนการที่เทพพิพิธพึ่งคิดได้หยกๆ แต่มันกลับถูกหญิงสาวที่ “ไม่ธรรมดา” สำหรับเค้าชิงตัดบทเสียก่อน เทพพิพิธยิ้มแป้นทั้งที่ในใจนั้นเสียดายสุดชีวิต “งั้นก็...ได้ครับ เดี๋ยวผมให้ไอ้นนท์กับไอ้คพมันเอารถคุณไปส่งไว้ที่ร้านซ่อมรถในหมู่บ้านคุณตามที่คุณขอนะครับ” เค้าค้อมศีรษะได้รูปนั้นลงทีนึง ก่อนจะผายมือไปทางรถมอเตอร์ไซด์ของเค้าซึ่งจอดรออยู่แล้ว กิ่งดาวมองหน้าอีกฝ่ายที่ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนก่อนจะเกือบเผลอยิ้มตอบกลับไป รถกระบะของเค้าติดเครื่องโดยชานนท์เพื่อนสนิทซึ่งมีคพเพลิงร่วมโดยสารอยู่อีกคนก่อนจะมุ่งหน้าตรงไปยังถนนเบื้องหน้า สายลมอ่อนๆ ยามเย็นพลัดผ่านใบหน้าเหนอะหนะของหญิงสาวช่วยให้คลายร้อนไปได้เยอะ สองตามองดูทิวทัศน์ซึ่งเป็นทุ่งนาสลับทิวป่าอยู่สองข้างทาง หากว่าวันนี้เธอไม่เจอเค้าเข้า... ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ นี่มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ เหรอเนี่ย หญิงสาวขบคิดกับตัวเอง ดวงตาคมคายหันมาจับจ้องเส้นผมที่ปรกต้นคอของคนขับข้างหน้า  อยากรู้จริงๆ นักว่าตอนนี้เค้าคิดอะไรอยู่กันแน่... กลอยใจรีบกระหืดกระหอบวิ่งลงมาจากชั้นสองของบ้านเมื่อรถมอเตอร์ไซด์เสียงไม่คุ้นหูดังอยู่หน้าบ้านก่อนที่เสียงจะดับลง นางทับทิมที่กำลังทำบัญชีจากการขายพริกในสวนวันนี้พลันได้วางปากกาลงบนขอบสมุด รีบลุกจากเก้าอี้ตรงไปยังประตูหน้าบ้านที่ปิดไว้อย่างสนิท “หนูเปิดเองแม่” ลูกสาวคนโตบอกเสียงดัง กลอยใจรีบผลักประตูไม้บานใหญ่ออกไปทันที วินาทีนั้นสองแม่ลูกพลันได้เห็นร่างลูกสาวคนกลางเดินดุ่มๆ ออกมาจากรั้วไม้หน้าบ้านซึ่งมีมะขามต้นใหญ่คอยให้ร่มเงา “ดาว...” คนเป็นแม่เอ่ยเสียงเบาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นลูกสาวที่ยังไม่กลับบ้านทำเอาคนเป็นแม่ใจหายใจคว่ำแทบแย่ แถมวันนี้สามีก็ติดช่วยงานที่สภาตำบล ครั้นเมื่อวานให้กลอยใจช่วยไปตามน้องสาวให้อีกฝ่ายก็ปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่ทันที่นางทับทิมจะหันหลังกลับเข้าบ้านเมื่อหมดห่วง ร่างสูงสมส่วนที่เดินตามกิ่งดาวมาต้อยๆ นั้นก็ทำให้สองแม่ลูกที่ยืนอออยู่หน้าประตูต้องตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกโดยเฉพาะ กลอยใจ... กิ่งดาวหยุดยืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับมองหน้าคนเป็นมารดาที่เหมือนรอฟังคำอธิบายจากเธอ ก่อนจะหันมาที่กลอยใจผู้มีศักดิ์เป็นพี่สาวด้วยหัวใจที่สั่นคลอน สายตาที่อีกฝ่ายมองมานั้นมันช่างเปี่ยมไปด้วยคำถามมากมายและเหมือนเธอจะเห็นความเศร้าสะเทือนใจในดวงตาคู่นั้นอยู่เช่นกัน “ทำไมถึงกลับได้กลับเอามืดค่ำป่านนี้ล่ะดาว” เสียงมารดาแทรกถามขึ้นทำให้เธอต้องละจากดวงหน้าของพี่สาวและหันมาตอบมารดา “พอดีว่าวันนี้รถดาวเกิดดับลงกลางทางน่ะจ๊ะแม่ แล้วพอดีว่า...” เธอลากเสียงยาว ไม่รู้จะบอกมารดาว่าอย่างไรดีกับเรื่องของชายหนุ่มตรงหน้า อีกฝ่ายเมื่อเห็นหญิงสาวกระอึกกระอักจึงรีบแก้สถานการณ์ให้ “แล้วพอดีว่าผมบังเอิญมาเจอน่ะครับ ก็เลยได้พาดาวมาส่งที่บ้านในวันนี้” พูดจบชายหนุ่มก็ยิ้มแป้นตามสเต็ปเหมือนอย่างเคย กิ่งดาวคลายยิ้มเรียบๆไปทางชายหนุ่มแทนคำขอบคุณ “แล้วรถล่ะลูก...?” นางทับทิมเหลียวซ้ายแลขวาก็ไม่พบมอเตอร์ไซด์ของลูกสาว “อ๋อ พอดีว่าผมให้เพื่อนผมเอาไปซ่อมที่ร้านในหมู่บ้านนี้แหละครับ” เทพพิพิธยกมือซ้ายขึ้นเกาท้ายทอยแกรกๆ ก่อนจะยิ้มแหยและเบือนสายตาไปทางหญิงสาวคุ้นหน้าอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ นางทับทิม ทันทีที่สบสายตาเธอก็รีบหรุบตาลงต่ำและเสมองไปทางอื่นแทน กิ่งดาวสืบเท้าเข้าไปหามารดาก่อนจะหันกลับมายังเทพพิพิธ เค้ารีบเบนสายตามายังดวงหน้าสะสวยตรงหน้าทันที “ขอบคุณนายมากนะที่มาช่วยไว้ ขับรถกลับบ้านดีๆ ล่ะ” หญิงสาวรวบรัดตัดตอนด้วยคำขอบคุณทั้งที่ในใจนั้นชายหนุ่มก็กะว่าจะเข้าไปขอน้ำซักแก้วดื่มแก้กระหายเสียหน่อย แต่วิธีการ “ไล่” ของกิ่งดาวนี่สิ... มันช่างแยบยลเสียเหลือเกิน สองมือยกขึ้นทำความเคารพหญิงมากอายุตรงหน้าก่อนที่ดวงตาละห้อยจะเอนมาหากิ่งดาวที่ยืนอยู่ข้างมารดา สองตาหวานฉ่ำครอบครองใบหน้าเธอไว้นานเนิ่นจนเหมือนดังตกอยู่ในภวังค์ของความฝัน เหมือนเค้าอยากจะกลืนกินเธอไว้ทั้งตัวก็มิปาน จนเมื่อเสียงที่ดังก้องมาจากก้นบึ้งของหัวใจทำให้หญิงสาวพลันได้สติ ดวงตาคมสวยพลันได้หลุดจากสายตาคมคายตรงหน้าก่อนจะสะบัดตัวหันกลับเข้าบ้านไป เทพพิพิธมองบานประตูไม้บานใหญ่อย่างหน้าบานเท่ากระด้ง อย่างน้อยวันนี้เค้าก็ได้มาบ้านหญิงสาวสมใจ แถมยังได้รู้จักมารดาอีกฝ่ายด้วยต่างหาก แค่นี้ก็เกินพอแล้วสำหรับวันนี้... กิ่งดาวก้าวขาขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตัวเองที่อยู่ชั้นบนก่อนจะเปิดหน้าต่างให้ลมโชยเข้ามา พลันนั้นเธอก็ได้เห็นใบหน้าทะเล้นที่ยิ้มแป้นอยู่หน้าบ้านก่อนจะโบกมือลาและเดินหายลับไปกับความมืดของเงาไม้ “ไอ้บ้า...” สบถให้ชายหนุ่มลับหลังก่อนจะแอบอมยิ้มเสียเอง... นี่เราเป็นอะไรไปเล่าดาว? ก้นบึ้งของหัวใจร้องถามขึ้นมา พลันนั้นแก้มนวลกลับแดงปลั่งดุจกลีบกุหลาบเพิ่งแย้มบาน แต่ก่อนที่ความคิดจะเตลิดไปไกล หญิงสาวก็นึกถึงเรื่องสำคัญที่ยังไม่ได้จัดการ นั่นคือ สมุดบันทึกของกลอยใจพี่สาวที่อยู่ในห้องของเธอ กิ่งดาวโล่งใจที่วันนี้บิดากลับมาค่ำกว่าปกติ เพราะมิฉะนั้นกลอยใจคงเอาเรื่องที่เทพพิพิธมาฟ้องผู้เป็นพ่อในมื้ออาหารวันนี้แน่ หญิงสาวไม่อยากจะคิดต่อไปเลยว่า หากเทพพิพิธยังคอยมายุ่งกับเธออีกความสัมพันธ์ระหว่างพี่สาวซึ่งแย่อยู่แล้วจะกลับย่ำแย่ลงไปอีกเป็นกี่ร้อยกี่พันเท่า หญิงสาวมองสมุดบันทึกที่ถืออยู่ในมือแน่น เมื่อสักครู่เห็นกอบกุลน้องสาวคนเล็กวัยสิบห้าปีเรียกกลอยใจลงไปกวนมะม่วงช่วยมารดา ตอนนี้เธอจึงได้โอกาส เมื่อมองซ้ายขวาว่าปลอดคนแล้ว ขณะกำลังจะเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตูของผู้เป็นพี่ มือเล็กๆ ก็เขย่าที่เอวหญิงสาวเข้าให้ จนสมุดเล่มเล็กเผลอตกจากมือกองหล่นอยู่บนพื้นห้อง “ทำอะไรน่ะพี่ดาว” กอบกุลเอียงคอถาม ตากลมใสกลอกมองพี่สาวอย่างสงสัย “ไม่มีอะไรหรอกน่า” บอกน้องสาวเสียงกระซิบก่อนที่มือน้อยๆ จะก้มลงไปเก็บของสำคัญขึ้นมาดู “นี่มันสมุดอะไรเหรอค่ะ” พูดยังไม่ทันจบก็ถูกพี่สาวแย่งออกจากมือทันที “อะไรกันพี่ดาว ขอดูแค่นี้ก็ไม่ได้” กอบกุลเบ้ปาก ก่อนที่กิ่งดาวจะหันไปเปิดประตูห้องกลอยใจ จังหวะนั้นอีกฝ่ายจึงได้โอกาสฉวยเอาสมุดบันทึกสีดำจากพี่สาวทันที “ขอหนูดูแป๊ปนึงนะคะ มันต้องมีอะไรซ่อนอยู่ในนี้แน่ๆ เลย” คนร่างเล็กกว่ายิ้มร่าพร้อมกับวิ่งเหยาะๆ ลงบันได กิ่งดาวรู้สึกเหมือนหัวใจหล่นวูบลงเบื้องล่าง สองเท้าย่ำลงบันไดตามน้องสาวไปติดๆ จนเมื่อมาถึงบริเวณกลางตัวบ้าน สายตาพลันได้สบเข้ากับใบหน้าขุ่นเคืองของกลอยใจพี่สาว ในมือของหญิงสาวผู้พี่ถือสมุดบันทึกประจำตัวเล่มเล็กไว้แน่นส่วนมืออีกข้างก็จับท่อนแขนเล็กๆ ของเจ้ากอบกุลตัวยุ่งไว้จนเจ้าตัวทำหน้าหงิก “บอกพี่มาเดี๋ยวนี้นะกุลว่าไปเอาสมุดบันทึกของพี่มาทำไม” กลอยใจตวาดถามน้องสาวคนเล็กขณะกอบกุลกำลังจะเปิดปากบอกเพราะกลัวเสียงเอ็ดของพี่สาว กิ่งดาวจึงรีบแทรกขึ้น “พี่บอกหลายครั้งแล้วไงกุลว่าอย่าเข้าไปเล่นในห้องพี่ใจ” พอได้ยินพี่สาวสุดรักดุเข้าเด็กสาวถึงกับทำหน้างง หันมองกิ่งดาวหัวคิ้วแทบจรดกัน กลอยใจมีทีท่าลังเลมองน้องสาวสองคนสลับไปมา “ปล่อยกุลเถอะค่ะพี่ น้องคงไม่ได้ตั้งใจ” เธอค่อยๆ แกะมือกลอยใจที่กำท่อนแขนของกอบกุลไว้แน่นออกทีละนิด ก่อนจะฝืนยิ้มฝืดๆ “ขอโทษพี่เค้าสิกุล” มือเรียวตีไหล่น้องสาวคนเล็กทีนึง กอบกุลเม้มปากแน่นใกล้ร้องไห้ก่อนจะยกมือไหว้ขอโทษกลอยใจและหันมาทำตาเขียวใส่กิ่งดาวแล้ววิ่งดุ่มๆ ขึ้นห้องนอนไป อาหารมื้อเช้าวันนี้ถูกจัดสำรับโดยนางทับทิมผู้เป็นแม่ของลูกสาวทั้งสามและเป็นศรีภรรยาของนายเจตต์สมาชิกคนสำคัญในสภาตำบลเช่นเคย น้ำพริกปลาทูที่กิ่งดาวเข้าครัวช่วยมารดาทำตั้งแต่เช้าก็เป็นที่ถูกปากของทุกคนส่วนห่อหมกปลาช่อนที่กลอยใจตั้งใจทำก็มีรสดีไม่แพ้กัน พี่น้องสองคนนี้ต่างมีความสามารถที่สูสีกันในเกือบทุกเรื่อง จะต่างกันก็แค่.... “เสียงโทรศัพท์ใครน่ะ” กอบกุลที่กำลังบุ้ยๆ เคี้ยวอาหารในปากว่าขึ้น ทุกคนรวมทั้งเธอเงี่ยหูฟังก่อนที่ใบหน้างอนจะตวัดมามองกิ่งดาวอย่างตาขวาง หญิงสาวเหลือบมองสีหน้าบิดาที่ค่อนตำหนิก่อนจะยกตัวขึ้นจากเก้าอี้และวิ่งไปรื้อค้นกระเป๋าที่วางบนโซฟา เมื่อหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก็พบว่าเป็นเบอร์แปลกที่ไม่คุ้น แต่เธอก็รีบกดรับ “สวัสดีค่ะ...” ทักทายอย่างตื่นเต้นก่อนที่หนุ่มปลายสายเสียงนุ่มจะตอบกลับมา “สวัสดีครับดาว นี่ผมเองนะ เทพพิพิธ” กิ่งดาวรีบหันกลับไปมองที่โต๊ะอาหารทันที ก่อนจะรีบวิ่งดุ่มๆ ออกไปยังหน้าบ้านอย่างใจเต้น “นี่นายเอาเบอร์ชั้นมาจากไหนเนี่ย” หญิงสาวถามรัวเร็วแต่ใบหน้ากลับแดงซ่าน “อ๋อ...” อีกฝ่ายลากเสียงยาว “เรื่องนั้นดาวไม่ต้องรู้หรอกครับ อ้อ ดาวทานข้าวเช้ารึยังครับ” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง “กำลังกินอยู่ ยังไม่ทันจะอิ่มซะด้วยซ้ำ” หญิงสาวบุ้ยปากว่า “อ้าว... งั้นก็แสดงว่าผมคงโทร.มาผิดเวลาน่ะสิ” น้ำเสียงนุ่มมีแววคล้ายรู้สึกผิด ‘ไม่เป็นไร’กิ่งดาวกำลังจะเผลอคำนี้อย่างที่ใจคิดแต่ก็อึกอัก “งั้นผมวางสายก็ได้ครับ ดาวจะได้ไปทานข้าวต่อ” เทพพิพิธบอกเสียงนุ่มเหมือนตอนแรก กิ่งดาวไม่พูดอะไรก่อนที่ปลายสายจะกดวางไป พอกลับเข้ามาที่โต๊ะอาหารอีกครั้งก็พบว่ามารดาที่อิ่มจากมื้ออาหารเดินดุ่มๆ ไปทางครัวแล้ว เมื่อหย่อนตัวลงนั่งคำถามของบิดาก็แล่นใส่ทันที “รถมอเตอร์ไซด์เราไปไหนล่ะดาว” นายเจตต์ว่าแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม กลอยใจมองตาผู้เป็นพ่อก่อนจะมองน้องสาวอย่างยิ้มเย่าะ “เอ่อ... คือพอดีว่าเมื่อวานรถดาวเสียน่ะจ้ะพ่อ ตอนนี้เลยเอาไปซ่อม” หญิงสาวตอบกระอึกกระอัก กอบกุลผู้แอบฟังอยู่เงียบๆ มองหน้าผู้ใหญ่ทั้งสามคนไปมา “ซ่อมที่ไหน?” บิดาวางแก้วน้ำลงก่อนจะหันมาจ้องหน้าบุตรสาวตรงๆ หญิงสาวหวนนึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็เจ็บใจ เทพพิพิธดันไม่ยอมบอกว่าเอารถของเธอไปซ่อมที่ร้านไหน หญิงสาวอึกอักอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่ผู้เป็นพี่สาวจะชิงตอบแทน “เมื่อคืนเทพพิพิธเค้าไม่ได้บอกเธอเหรอดาวว่าเอารถไปซ่อมไว้ที่ไหน” สีหน้าเย็นชาของกลอยใจเบือนมาหาผู้เป็นน้องสาว หากแต่สายตาคมกริบปานพญาอินทรีย์ “ใครกัน...” ในน้ำเสียงของนายเจตต์มีแววขุ่นเคืองเล็กน้อย “เพื่อนที่วิทยาลัยค่ะ พอดีเค้ามาเจอจันทร์กลางทางเลยช่วยเอารถไปซ่อมให้แต่ดาวก็ลืมถามว่าเค้าเอาไปซ่อมที่ร้านไหน” หญิงสาวเล่าความจริงจนหมด ขืนปล่อยให้คนอื่นเล่าแทนเรื่องมันอาจจะใหญ่โตไปมากกว่านี้แน่ นายเจตต์นิ่งคิดอยู่สักครู่ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ “ถ้าเสร็จแล้วก็รีบไปเอาแล้วกัน วันหลังก็หมั่นเอาไปให้ช่างเค้าเช็คให้บ่อยๆ ขืนมันเสียอย่างนี้บ่อยๆ เข้าเอ็งจะลำบาก” สั่งสอนลูกสาวก่อนจะเดินไปยังส่วนครัว หยิบเอาถ้วยใส่ข้าวเปลือกแล้วตรงสู่ลานหน้าบ้านเพื่อให้อาหารไก่หลายตัวที่เลี้ยงไว้ตามปกติ จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ   เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 54 16:13:06 จากคุณ : ทะเลหวาน เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 54 18:47:40

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณครับ จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 11:33:29

ความคิดเห็นที่ 4 เพียงเพื่อนใจ (บทที่ 1 เทพพิพิธ ) (แก้ไข) ร่างสูงนั่งยองยอก่อนจะยกมือเข้าไปจับไอ้นั่นดูทีตรวจเช็คตรงโน้นทีส่วนกิ่งดาวก็ได้แต่ยืนเก้ๆ กังๆ มองอีกฝ่ายอย่างใจจดใจจ่อ สุดท้ายแล้วนักศึกษาหนุ่มช่างยนต์ก็ได้ข้อสรุป “สง...สัย....หัว....เทียน...บอด...” ลากเสียงยาวอย่างโหยหวนคล้ายกับโฆษณาในจอทีวีอย่างหน้าทะเล้นอดที่กิ่งดาวจะค้อนให้ไม่ได้ “แล้วจะทำยังไงล่ะ” เธอพยักเพยิดถามอย่างอารมณ์เสีย ไฟที่ส่องสว่างสองข้างทางเริ่มส่องแสงทีละนิด “ก็...” เขาลากเสียงพลางเบือนหน้าไปทางรถมอเตอร์ไซด์คันใหม่เอี่ยมอ่องสีดำสนิทที่จอดอยู่ไม่ไกลกันนัก แค่นั้นกิ่งดาวก็พอจะรู้คำตอบ “แล้วรถชั้นล่ะ? จะทำยังไง” ข้อเสนอนี้เธอพอจะรับได้แต่จะให้เธอปล่อยรถตัวเองจอดไว้ข้างทางแบบนี้ล่ะก็... เป็นไปไม่ได้แน่ “ผมมีเพื่อนอยู่แถวๆ นี้ครับ เดี๋ยวผมโทร.ให้มันมาเอารถคุณไปซ่อมแล้วผมก็จะไปส่งคุณที่บ้านเอง” เขาเสนอ ดวงตาคมคายตรงหน้าเหมือนจะซ่อนเล่ห์เหลี่ยมไว้แพรวพราว “ก็โทร.บอกเพื่อนคุณสิ ฉันจะรอจนกว่าเพื่อนคุณจะมา” กิ่งดาวยื่นคำขาดทำเอาอีกฝ่ายกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ แต่ก็รีบทำตามคำขอของหญิงสาวโดยเร็ว รถมอเตอร์ไซด์ถูกสองหนุ่มซึ่งได้แก่ชานนท์และคพเพลิงหามขึ้นรถกระบะของเทพพิพิธ กิ่งดาวรอดูจนกระทั่งทุกอย่างเสร็จรีบร้อยจึงเสนอขึ้น “ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยเอารถฉันไปให้ช่างที่หมู่บ้านซ่อมให้ดีกว่า ตอนเช้าคุณก็จะได้ไม่ต้องลำบากเอารถของฉันมาส่งให้อีก” หญิงสาวว่าตามความคิดแต่กลับทำให้อีกฝ่ายแทบจุก เพราะนี่...คือแผนการที่เทพพิพิธพึ่งคิดได้หยกๆ แต่มันกลับถูกหญิงสาวที่ “ไม่ธรรมดา” สำหรับเขาชิงตัดบทเสียก่อน เทพพิพิธยิ้มแป้นทั้งที่ในใจนั้นเสียดายสุดชีวิต “งั้นก็...ได้ครับ เดี๋ยวผมให้ไอ้นนท์กับไอ้คพมันเอารถคุณไปส่งไว้ที่ร้านซ่อมรถในหมู่บ้านคุณตามที่คุณขอนะครับ” เขาค้อมศีรษะได้รูปนั้นลงทีนึง ก่อนจะผายมือไปทางรถมอเตอร์ไซด์ของเขาซึ่งจอดรออยู่แล้ว กิ่งดาวมองหน้าอีกฝ่ายที่ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนก่อนจะเกือบเผลอยิ้มตอบกลับไป รถกระบะของเขาติดเครื่องโดยชานนท์เพื่อนสนิทซึ่งมีคพเพลิงร่วมโดยสารอยู่อีกคนก่อนจะมุ่งหน้าตรงไปยังถนนเบื้องหน้า สายลมอ่อนๆ ยามเย็นพัดผ่านใบหน้าเหนอะหนะของหญิงสาวช่วยให้คลายร้อนไปได้เยอะ สองตามองดูทิวทัศน์ซึ่งเป็นทุ่งนาสลับทิวป่าอยู่สองข้างทาง หากว่าวันนี้เธอไม่เจอเขาเข้า... ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ นี่มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ เหรอเนี่ย หญิงสาวขบคิดกับตัวเอง ดวงตาคมคายหันมาจับจ้องเส้นผมที่ปรกต้นคอของคนขับข้างหน้า  อยากรู้จริงๆ นักว่าตอนนี้เค้าคิดอะไรอยู่กันแน่... กลอยใจรีบกระหืดกระหอบวิ่งลงมาจากชั้นสองของบ้านเมื่อรถมอเตอร์ไซด์เสียงไม่คุ้นหูดังอยู่หน้าบ้านก่อนที่เสียงจะดับลง นางทับทิมที่กำลังทำบัญชีจากการขายพริกในสวนวันนี้พลันได้วางปากกาลงบนขอบสมุด รีบลุกจากเก้าอี้ตรงไปยังประตูหน้าบ้านที่ปิดไว้อย่างสนิท “หนูเปิดเองแม่” ลูกสาวคนโตบอกเสียงดัง กลอยใจรีบผลักประตูไม้บานใหญ่ออกไปทันที วินาทีนั้นสองแม่ลูกพลันได้เห็นร่างลูกสาวคนกลางเดินดุ่มๆ ออกมาจากรั้วไม้หน้าบ้านซึ่งมีมะขามต้นใหญ่คอยให้ร่มเงา “ดาว...” คนเป็นแม่เอ่ยเสียงเบาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นลูกสาวที่ยังไม่กลับบ้านทำเอาคนเป็นแม่ใจหายใจคว่ำแทบแย่ แถมวันนี้สามีก็ติดช่วยงานที่สภาตำบล ครั้นเมื่อวานให้กลอยใจช่วยไปตามน้องสาวให้อีกฝ่ายก็ปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่ทันที่นางทับทิมจะหันหลังกลับเข้าบ้านเมื่อหมดห่วง ร่างสูงสมส่วนที่เดินตามกิ่งดาวมาต้อยๆ นั้นก็ทำให้สองแม่ลูกที่ยืนอออยู่หน้าประตูต้องตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกโดยเฉพาะ กลอยใจ... กิ่งดาวหยุดยืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับมองหน้าคนเป็นมารดาที่เหมือนรอฟังคำอธิบายจากเธอ ก่อนจะหันมาที่กลอยใจผู้มีศักดิ์เป็นพี่สาวด้วยหัวใจที่สั่นคลอน สายตาที่อีกฝ่ายมองมานั้นมันช่างเปี่ยมไปด้วยคำถามมากมายและเหมือนเธอจะเห็นความเศร้าสะเทือนใจในดวงตาคู่นั้นอยู่เช่นกัน “ทำไมถึงกลับได้กลับเอามืดค่ำป่านนี้ล่ะดาว” เสียงมารดาแทรกถามขึ้น ทำให้เธอต้องละจากดวงหน้าของพี่สาวและหันมาตอบมารดา “พอดีว่าวันนี้รถดาวเกิดดับลงกลางทางน่ะจ้ะแม่ แล้วพอดีว่า...” เธอลากเสียงยาว ไม่รู้จะบอกมารดาว่าอย่างไรดีกับเรื่องของชายหนุ่มตรงหน้า อีกฝ่ายเมื่อเห็นหญิงสาวกระอึกกระอักจึงรีบแก้สถานการณ์ให้ “แล้วพอดีว่าผมบังเอิญมาเจอน่ะครับ ก็เลยได้พาดาวมาส่งที่บ้านในวันนี้” พูดจบชายหนุ่มก็ยิ้มแป้นตามสเต็ปเหมือนอย่างเคย กิ่งดาวคลายยิ้มเรียบๆไปทางชายหนุ่มแทนคำขอบคุณ “แล้วรถล่ะลูก...?” นางทับทิมเหลียวซ้ายแลขวาก็ไม่พบมอเตอร์ไซด์ของลูกสาว “อ๋อ พอดีว่าผมให้เพื่อนผมเอาไปซ่อมที่ร้านในหมู่บ้านนี้แหละครับ” เทพพิพิธยกมือซ้ายขึ้นเกาท้ายทอยแกรกๆ ก่อนจะยิ้มแหยและเบือนสายตาไปทางหญิงสาวคุ้นหน้าอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ นางทับทิม ทันทีที่สบสายตาเธอก็รีบหรุบตาลงต่ำและเสมองไปทางอื่นแทน กิ่งดาวสืบเท้าเข้าไปหามารดาก่อนจะหันกลับมายังเทพพิพิธ เขารีบเบนสายตามายังดวงหน้าสะสวยตรงหน้าทันที “ขอบคุณนายมากนะที่มาช่วยไว้ ขับรถกลับบ้านดีๆ ล่ะ” หญิงสาวรวบรัดตัดตอนด้วยคำขอบคุณทั้งที่ในใจนั้นชายหนุ่มก็กะว่าจะเข้าไปขอน้ำซักแก้วดื่มแก้กระหายเสียหน่อย แต่วิธีการ “ไล่” ของกิ่งดาวนี่สิ... มันช่างแยบยลเสียเหลือเกิน สองมือยกขึ้นทำความเคารพหญิงมากอายุตรงหน้าก่อนที่ดวงตาละห้อยจะเอนมาหากิ่งดาวที่ยืนอยู่ข้างมารดา สองตาหวานฉ่ำครอบครองใบหน้าเธอไว้นานเนิ่นจนเหมือนดังตกอยู่ในภวังค์ของความฝัน เหมือนเขาอยากจะกลืนกินเธอไว้ทั้งตัวก็มิปาน จนเมื่อเสียงที่ดังก้องมาจากก้นบึ้งของหัวใจทำให้หญิงสาวพลันได้สติ ดวงตาคมสวยพลันได้หลุดจากสายตาคมคายตรงหน้าก่อนจะสะบัดตัวหันกลับเข้าบ้านไป เทพพิพิธมองบานประตูไม้บานใหญ่อย่างหน้าบานเท่ากระด้ง อย่างน้อยวันนี้เขาก็ได้มาบ้านหญิงสาวสมใจ แถมยังได้รู้จักมารดาอีกฝ่ายด้วยต่างหาก แค่นี้ก็เกินพอแล้วสำหรับวันนี้... กิ่งดาวก้าวขาขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตัวเองที่อยู่ชั้นบนก่อนจะเปิดหน้าต่างให้ลมโชยเข้ามา พลันนั้นเธอก็ได้เห็นใบหน้าทะเล้นที่ยิ้มแป้นอยู่หน้าบ้านก่อนจะโบกมือลาและเดินหายลับไปกับความมืดของเงาไม้ “ไอ้บ้า...” สบถให้ชายหนุ่มลับหลังก่อนจะแอบอมยิ้มเสียเอง... นี่เราเป็นอะไรไปเล่าดาว? ก้นบึ้งของหัวใจร้องถามขึ้นมา พลันนั้นแก้มนวลกลับแดงปลั่งดุจกลีบกุหลาบเพิ่งแย้มบาน แต่ก่อนที่ความคิดจะเตลิดไปไกล หญิงสาวก็นึกถึงเรื่องสำคัญที่ยังไม่ได้จัดการ นั่นคือ สมุดบันทึกของกลอยใจพี่สาวที่อยู่ในห้องของเธอ กิ่งดาวโล่งใจที่วันนี้บิดากลับมาค่ำกว่าปกติ มิฉะนั้นกลอยใจคงเอาเรื่องที่เทพพิพิธมาฟ้องผู้เป็นพ่อในมื้ออาหารวันนี้แน่ หญิงสาวไม่อยากจะคิดต่อไปเลยว่า หากเทพพิพิธยังคอยมายุ่งกับเธออีกความสัมพันธ์ระหว่างพี่สาวซึ่งแย่อยู่แล้วจะกลับย่ำแย่ลงไปอีกเป็นกี่ร้อยกี่พันเท่า หญิงสาวมองสมุดบันทึกที่ถืออยู่ในมือแน่น เมื่อสักครู่เห็นกอบกุลน้องสาวคนเล็กวัยสิบห้าปีเรียกกลอยใจลงไปกวนมะม่วงช่วยมารดา ตอนนี้เธอจึงได้โอกาส เมื่อมองซ้ายขวาว่าปลอดคนแล้ว ขณะกำลังจะเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตูของผู้เป็นพี่ มือเล็กๆ ก็เขย่าที่เอวหญิงสาวเข้าให้ จนสมุดเล่มเล็กเผลอตกจากมือกองหล่นอยู่บนพื้นห้อง “ทำอะไรน่ะพี่ดาว” กอบกุลเอียงคอถาม ตากลมใสกลอกมองพี่สาวอย่างสงสัย “ไม่มีอะไรหรอกน่า” บอกน้องสาวเสียงกระซิบก่อนที่มือน้อยๆ จะก้มลงไปเก็บของสำคัญขึ้นมาดู “นี่มันสมุดอะไรเหรอคะ” พูดยังไม่ทันจบก็ถูกพี่สาวแย่งออกจากมือทันที “อะไรกันพี่ดาว ขอดูแค่นี้ก็ไม่ได้” กอบกุลเบ้ปาก ก่อนที่กิ่งดาวจะหันไปเปิดประตูห้องกลอยใจ จังหวะนั้นอีกฝ่ายจึงได้โอกาสฉวยเอาสมุดบันทึกสีดำจากพี่สาวทันที “ขอหนูดูแป๊ปนึงนะคะ มันต้องมีอะไรซ่อนอยู่ในนี้แน่ๆ เลย” คนร่างเล็กกว่ายิ้มร่าพร้อมกับวิ่งเหยาะๆ ลงบันได กิ่งดาวรู้สึกเหมือนหัวใจหล่นวูบลงเบื้องล่าง สองเท้าย่ำลงบันไดตามน้องสาวไปติดๆ จนเมื่อมาถึงบริเวณกลางตัวบ้าน สายตาพลันได้สบเข้ากับใบหน้าขุ่นเคืองของกลอยใจพี่สาว ในมือของหญิงสาวผู้พี่ถือสมุดบันทึกประจำตัวเล่มเล็กไว้แน่นส่วนมืออีกข้างก็จับท่อนแขนเล็กๆ ของเจ้ากอบกุลตัวยุ่งไว้จนเจ้าตัวทำหน้าหงิก “บอกพี่มาเดี๋ยวนี้นะกุลว่าไปเอาสมุดบันทึกของพี่มาทำไม” กลอยใจตวาดถามน้องสาวคนเล็ก ขณะกอบกุลกำลังจะเปิดปากบอกเพราะกลัวเสียงเอ็ดของพี่สาว กิ่งดาวจึงรีบแทรกขึ้น “พี่บอกหลายครั้งแล้วไงกุลว่าอย่าเข้าไปเล่นในห้องพี่ใจ” พอได้ยินพี่สาวสุดรักดุเข้าเด็กสาวถึงกับทำหน้างง หันมองกิ่งดาวหัวคิ้วแทบจรดกัน กลอยใจมีทีท่าลังเลมองน้องสาวสองคนสลับไปมา “ปล่อยกุลเถอะค่ะพี่ น้องคงไม่ได้ตั้งใจ” เธอค่อยๆ แกะมือกลอยใจที่กำท่อนแขนของกอบกุลไว้แน่นออกทีละนิด ก่อนจะฝืนยิ้มฝืดๆ “ขอโทษพี่เค้าสิกุล” มือเรียวตีไหล่น้องสาวคนเล็กทีนึง กอบกุลเม้มปากแน่นใกล้ร้องไห้ก่อนจะยกมือไหว้ขอโทษกลอยใจและหันมาทำตาเขียวใส่กิ่งดาวแล้ววิ่งดุ่มๆ ขึ้นห้องนอนไป อาหารมื้อเช้าวันนี้ถูกจัดสำรับโดยนางทับทิมผู้เป็นแม่ของลูกสาวทั้งสามและเป็นศรีภรรยาของนายเจตต์สมาชิกคนสำคัญในสภาตำบลเช่นเคย น้ำพริกปลาทูที่กิ่งดาวเข้าครัวช่วยมารดาทำตั้งแต่เช้าก็เป็นที่ถูกปากของทุกคนส่วนห่อหมกปลาช่อนที่กลอยใจตั้งใจทำก็มีรสดีไม่แพ้กัน พี่น้องสองคนนี้ต่างมีความสามารถที่สูสีกันในเกือบทุกเรื่อง จะต่างกันก็แค่.... “เสียงโทรศัพท์ใครน่ะ” กอบกุลที่กำลังบุ้ยๆ เคี้ยวอาหารในปากว่าขึ้น ทุกคนรวมทั้งเธอเงี่ยหูฟังก่อนที่ใบหน้างอนจะตวัดมามองกิ่งดาวอย่างตาขวาง หญิงสาวเหลือบมองสีหน้าบิดาที่ค่อนตำหนิก่อนจะยกตัวขึ้นจากเก้าอี้และวิ่งไปรื้อค้นกระเป๋าที่วางบนโซฟา เมื่อหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก็พบว่าเป็นเบอร์แปลกที่ไม่คุ้น แต่เธอก็รีบกดรับ “สวัสดีค่ะ...” ทักทายอย่างตื่นเต้นก่อนที่หนุ่มปลายสายเสียงนุ่มจะตอบกลับมา “สวัสดีครับดาว นี่ผมเองนะ เทพพิพิธ” กิ่งดาวรีบหันกลับไปมองที่โต๊ะอาหารทันที ก่อนจะรีบวิ่งดุ่มๆ ออกไปยังหน้าบ้านอย่างใจเต้น “นี่นายเอาเบอร์ฉันมาจากไหนเนี่ย” หญิงสาวถามรัวเร็วแต่ใบหน้ากลับแดงซ่าน “อ๋อ...” อีกฝ่ายลากเสียงยาว “เรื่องนั้นดาวไม่ต้องรู้หรอกครับ อ้อ ดาวทานข้าวเช้ารึยังครับ” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง “กำลังกินอยู่ ยังไม่ทันจะอิ่มซะด้วยซ้ำ” หญิงสาวบุ้ยปากว่า “อ้าว... งั้นก็แสดงว่าผมคงโทร.มาผิดเวลาน่ะสิ” น้ำเสียงนุ่มมีแววคล้ายรู้สึกผิด ‘ไม่เป็นไร’กิ่งดาวกำลังจะเผลอคำนี้อย่างที่ใจคิดแต่ก็อึกอัก “งั้นผมวางสายก็ได้ครับ ดาวจะได้ไปทานข้าวต่อ” เทพพิพิธบอกเสียงนุ่มเหมือนตอนแรก กิ่งดาวไม่พูดอะไรก่อนที่ปลายสายจะกดวางไป พอกลับเข้ามาที่โต๊ะอาหารอีกครั้งก็พบว่ามารดาที่อิ่มจากมื้ออาหารเดินดุ่มๆ ไปทางครัวแล้ว เมื่อหย่อนตัวลงนั่งคำถามของบิดาก็แล่นใส่ทันที “รถมอเตอร์ไซด์เราไปไหนล่ะดาว” นายเจตต์ว่าแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม กลอยใจมองตาผู้เป็นพ่อก่อนจะมองน้องสาวอย่างยิ้มเย่าะ “เอ่อ... คือพอดีว่าเมื่อวานรถดาวเสียน่ะจ้ะพ่อ ตอนนี้เลยเอาไปซ่อม” หญิงสาวตอบกระอึกกระอัก กอบกุลผู้แอบฟังอยู่เงียบๆ มองหน้าผู้ใหญ่ทั้งสามคนไปมา “ซ่อมที่ไหน?” บิดาวางแก้วน้ำลงก่อนจะหันมาจ้องหน้าบุตรสาวตรงๆ หญิงสาวหวนนึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็เจ็บใจ เทพพิพิธดันไม่ยอมบอกว่าเอารถของเธอไปซ่อมที่ร้านไหน หญิงสาวอึกอักอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่ผู้เป็นพี่สาวจะชิงตอบแทน “เมื่อคืนเทพพิพิธเขาไม่ได้บอกเธอเหรอดาวว่าเอารถไปซ่อมไว้ที่ไหน” สีหน้าเย็นชาของกลอยใจเบือนมาหาผู้เป็นน้องสาว หากแต่สายตาคมกริบปานพญาอินทรี “ใครกัน...” ในน้ำเสียงของนายเจตต์มีแววขุ่นเคืองเล็กน้อย “เพื่อนที่วิทยาลัยค่ะ พอดีเค้ามาเจอดาวกลางทางเลยช่วยเอารถไปซ่อมให้ แต่ดาวก็ลืมถามว่าเค้าเอาไปซ่อมที่ร้านไหน” หญิงสาวเล่าความจริงจนหมด ขืนปล่อยให้คนอื่นเล่าแทนเรื่องมันอาจจะใหญ่โตไปมากกว่านี้แน่ นายเจตต์นิ่งคิดอยู่สักครู่ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ “ถ้าเสร็จแล้วก็รีบไปเอาแล้วกัน วันหลังก็หมั่นเอาไปให้ช่างเค้าเช็คให้บ่อยๆ ขืนมันเสียอย่างนี้บ่อยๆ เข้าเอ็งจะลำบาก” สั่งสอนลูกสาวก่อนจะเดินไปยังส่วนครัว หยิบเอาถ้วยใส่ข้าวเปลือกแล้วตรงสู่ลานหน้าบ้านเพื่อให้อาหารไก่หลายตัวที่เลี้ยงไว้ตามปกติ จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 13:59:45

ความคิดเห็นที่ 5 เพียงเพื่อนใจ (บทที่ 1 เทพพิพิธ ) (แก้ไข) ร่างสูงนั่งยองยอก่อนจะยกมือเข้าไปจับไอ้นั่นดูทีตรวจเช็คตรงโน้นทีส่วนกิ่งดาวก็ได้แต่ยืนเก้ๆ กังๆ มองอีกฝ่ายอย่างใจจดใจจ่อ สุดท้ายแล้วนักศึกษาหนุ่มช่างยนต์ก็ได้ข้อสรุป “สง...สัย....หัว....เทียน...บอด...” ลากเสียงยาวอย่างโหยหวนคล้ายกับโฆษณาในจอทีวีอย่างหน้าทะเล้นอดที่กิ่งดาวจะค้อนให้ไม่ได้ “แล้วจะทำยังไงล่ะ” เธอพยักเพยิดถามอย่างอารมณ์เสีย ไฟที่ส่องสว่างสองข้างทางเริ่มส่องแสงทีละนิด “ก็...” เขาลากเสียงพลางเบือนหน้าไปทางรถมอเตอร์ไซด์คันใหม่เอี่ยมอ่องสีดำสนิทที่จอดอยู่ไม่ไกลกันนัก แค่นั้นกิ่งดาวก็พอจะรู้คำตอบ “แล้วรถชั้นล่ะ? จะทำยังไง” ข้อเสนอนี้เธอพอจะรับได้แต่จะให้เธอปล่อยรถตัวเองจอดไว้ข้างทางแบบนี้ล่ะก็... เป็นไปไม่ได้แน่ “ผมมีเพื่อนอยู่แถวๆ นี้ครับ เดี๋ยวผมโทร.ให้มันมาเอารถคุณไปซ่อมแล้วผมก็จะไปส่งคุณที่บ้านเอง” เขาเสนอ ดวงตาคมคายตรงหน้าเหมือนจะซ่อนเล่ห์เหลี่ยมไว้แพรวพราว “ก็โทร.บอกเพื่อนคุณสิ ฉันจะรอจนกว่าเพื่อนคุณจะมา” กิ่งดาวยื่นคำขาดทำเอาอีกฝ่ายกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ แต่ก็รีบทำตามคำขอของหญิงสาวโดยเร็ว รถมอเตอร์ไซด์ถูกสองหนุ่มซึ่งได้แก่ชานนท์และคพเพลิงหามขึ้นรถกระบะของเทพพิพิธ กิ่งดาวรอดูจนกระทั่งทุกอย่างเสร็จรีบร้อยจึงเสนอขึ้น “ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยเอารถฉันไปให้ช่างที่หมู่บ้านซ่อมให้ดีกว่า ตอนเช้าคุณก็จะได้ไม่ต้องลำบากเอารถของฉันมาส่งให้อีก” หญิงสาวว่าตามความคิดแต่กลับทำให้อีกฝ่ายแทบจุก เพราะนี่...คือแผนการที่เทพพิพิธพึ่งคิดได้หยกๆ แต่มันกลับถูกหญิงสาวที่ “ไม่ธรรมดา” สำหรับเขาชิงตัดบทเสียก่อน เทพพิพิธยิ้มแป้นทั้งที่ในใจนั้นเสียดายสุดชีวิต “งั้นก็...ได้ครับ เดี๋ยวผมให้ไอ้นนท์กับไอ้คพมันเอารถคุณไปส่งไว้ที่ร้านซ่อมรถในหมู่บ้านคุณตามที่คุณขอนะครับ” เขาค้อมศีรษะได้รูปนั้นลงทีนึง ก่อนจะผายมือไปทางรถมอเตอร์ไซด์ของเขาซึ่งจอดรออยู่แล้ว กิ่งดาวมองหน้าอีกฝ่ายที่ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนก่อนจะเกือบเผลอยิ้มตอบกลับไป รถกระบะของเขาติดเครื่องโดยชานนท์เพื่อนสนิทซึ่งมีคพเพลิงร่วมโดยสารอยู่อีกคนก่อนจะมุ่งหน้าตรงไปยังถนนเบื้องหน้า สายลมอ่อนๆ ยามเย็นพัดผ่านใบหน้าเหนอะหนะของหญิงสาวช่วยให้คลายร้อนไปได้เยอะ สองตามองดูทิวทัศน์ซึ่งเป็นทุ่งนาสลับทิวป่าอยู่สองข้างทาง หากว่าวันนี้เธอไม่เจอเขาเข้า... ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ นี่มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ เหรอเนี่ย หญิงสาวขบคิดกับตัวเอง ดวงตาคมคายหันมาจับจ้องเส้นผมที่ปรกต้นคอของคนขับข้างหน้า  อยากรู้จริงๆ นักว่าตอนนี้เค้าคิดอะไรอยู่กันแน่... กลอยใจรีบกระหืดกระหอบวิ่งลงมาจากชั้นสองของบ้านเมื่อรถมอเตอร์ไซด์เสียงไม่คุ้นหูดังอยู่หน้าบ้านก่อนที่เสียงจะดับลง นางทับทิมที่กำลังทำบัญชีจากการขายพริกในสวนวันนี้พลันได้วางปากกาลงบนขอบสมุด รีบลุกจากเก้าอี้ตรงไปยังประตูหน้าบ้านที่ปิดไว้อย่างสนิท “หนูเปิดเองแม่” ลูกสาวคนโตบอกเสียงดัง กลอยใจรีบผลักประตูไม้บานใหญ่ออกไปทันที วินาทีนั้นสองแม่ลูกพลันได้เห็นร่างลูกสาวคนกลางเดินดุ่มๆ ออกมาจากรั้วไม้หน้าบ้านซึ่งมีมะขามต้นใหญ่คอยให้ร่มเงา “ดาว...” คนเป็นแม่เอ่ยเสียงเบาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นลูกสาวที่ยังไม่กลับบ้านทำเอาคนเป็นแม่ใจหายใจคว่ำแทบแย่ แถมวันนี้สามีก็ติดช่วยงานที่สภาตำบล ครั้นเมื่อวานให้กลอยใจช่วยไปตามน้องสาวให้อีกฝ่ายก็ปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่ทันที่นางทับทิมจะหันหลังกลับเข้าบ้านเมื่อหมดห่วง ร่างสูงสมส่วนที่เดินตามกิ่งดาวมาต้อยๆ นั้นก็ทำให้สองแม่ลูกที่ยืนอออยู่หน้าประตูต้องตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกโดยเฉพาะ กลอยใจ... กิ่งดาวหยุดยืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับมองหน้าคนเป็นมารดาที่เหมือนรอฟังคำอธิบายจากเธอ ก่อนจะหันมาที่กลอยใจผู้มีศักดิ์เป็นพี่สาวด้วยหัวใจที่สั่นคลอน สายตาที่อีกฝ่ายมองมานั้นมันช่างเปี่ยมไปด้วยคำถามมากมายและเหมือนเธอจะเห็นความเศร้าสะเทือนใจในดวงตาคู่นั้นอยู่เช่นกัน “ทำไมถึงกลับได้กลับเอามืดค่ำป่านนี้ล่ะดาว” เสียงมารดาแทรกถามขึ้น ทำให้เธอต้องละจากดวงหน้าของพี่สาวและหันมาตอบมารดา “พอดีว่าวันนี้รถดาวเกิดดับลงกลางทางน่ะจ้ะแม่ แล้วพอดีว่า...” เธอลากเสียงยาว ไม่รู้จะบอกมารดาว่าอย่างไรดีกับเรื่องของชายหนุ่มตรงหน้า อีกฝ่ายเมื่อเห็นหญิงสาวกระอึกกระอักจึงรีบแก้สถานการณ์ให้ “แล้วพอดีว่าผมบังเอิญมาเจอน่ะครับ ก็เลยได้พาดาวมาส่งที่บ้านในวันนี้” พูดจบชายหนุ่มก็ยิ้มแป้นตามสเต็ปเหมือนอย่างเคย กิ่งดาวคลายยิ้มเรียบๆไปทางชายหนุ่มแทนคำขอบคุณ “แล้วรถล่ะลูก...?” นางทับทิมเหลียวซ้ายแลขวาก็ไม่พบมอเตอร์ไซด์ของลูกสาว “อ๋อ พอดีว่าผมให้เพื่อนผมเอาไปซ่อมที่ร้านในหมู่บ้านนี้แหละครับ” เทพพิพิธยกมือซ้ายขึ้นเกาท้ายทอยแกรกๆ ก่อนจะยิ้มแหยและเบือนสายตาไปทางหญิงสาวคุ้นหน้าอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ นางทับทิม ทันทีที่สบสายตาเธอก็รีบหรุบตาลงต่ำและเสมองไปทางอื่นแทน กิ่งดาวสืบเท้าเข้าไปหามารดาก่อนจะหันกลับมายังเทพพิพิธ เขารีบเบนสายตามายังดวงหน้าสะสวยตรงหน้าทันที “ขอบคุณนายมากนะที่มาช่วยไว้ ขับรถกลับบ้านดีๆ ล่ะ” หญิงสาวรวบรัดตัดตอนด้วยคำขอบคุณทั้งที่ในใจนั้นชายหนุ่มก็กะว่าจะเข้าไปขอน้ำซักแก้วดื่มแก้กระหายเสียหน่อย แต่วิธีการ “ไล่” ของกิ่งดาวนี่สิ... มันช่างแยบยลเสียเหลือเกิน สองมือยกขึ้นทำความเคารพหญิงมากอายุตรงหน้าก่อนที่ดวงตาละห้อยจะเอนมาหากิ่งดาวที่ยืนอยู่ข้างมารดา สองตาหวานฉ่ำครอบครองใบหน้าเธอไว้นานเนิ่นจนเหมือนดังตกอยู่ในภวังค์ของความฝัน เหมือนเขาอยากจะกลืนกินเธอไว้ทั้งตัวก็มิปาน จนเมื่อเสียงที่ดังก้องมาจากก้นบึ้งของหัวใจทำให้หญิงสาวพลันได้สติ ดวงตาคมสวยพลันได้หลุดจากสายตาคมคายตรงหน้าก่อนจะสะบัดตัวหันกลับเข้าบ้านไป เทพพิพิธมองบานประตูไม้บานใหญ่อย่างหน้าบานเท่ากระด้ง อย่างน้อยวันนี้เขาก็ได้มาบ้านหญิงสาวสมใจ แถมยังได้รู้จักมารดาอีกฝ่ายด้วยต่างหาก แค่นี้ก็เกินพอแล้วสำหรับวันนี้... กิ่งดาวก้าวขาขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตัวเองที่อยู่ชั้นบนก่อนจะเปิดหน้าต่างให้ลมโชยเข้ามา พลันนั้นเธอก็ได้เห็นใบหน้าทะเล้นที่ยิ้มแป้นอยู่หน้าบ้านก่อนจะโบกมือลาและเดินหายลับไปกับความมืดของเงาไม้ “ไอ้บ้า...” สบถให้ชายหนุ่มลับหลังก่อนจะแอบอมยิ้มเสียเอง... นี่เราเป็นอะไรไปเล่าดาว? ก้นบึ้งของหัวใจร้องถามขึ้นมา พลันนั้นแก้มนวลกลับแดงปลั่งดุจกลีบกุหลาบเพิ่งแย้มบาน แต่ก่อนที่ความคิดจะเตลิดไปไกล หญิงสาวก็นึกถึงเรื่องสำคัญที่ยังไม่ได้จัดการ นั่นคือ สมุดบันทึกของกลอยใจพี่สาวที่อยู่ในห้องของเธอ กิ่งดาวโล่งใจที่วันนี้บิดากลับมาค่ำกว่าปกติ มิฉะนั้นกลอยใจคงเอาเรื่องที่เทพพิพิธมาฟ้องผู้เป็นพ่อในมื้ออาหารวันนี้แน่ หญิงสาวไม่อยากจะคิดต่อไปเลยว่า หากเทพพิพิธยังคอยมายุ่งกับเธออีกความสัมพันธ์ระหว่างพี่สาวซึ่งแย่อยู่แล้วจะกลับย่ำแย่ลงไปอีกเป็นกี่ร้อยกี่พันเท่า หญิงสาวมองสมุดบันทึกที่ถืออยู่ในมือแน่น เมื่อสักครู่เห็นกอบกุลน้องสาวคนเล็กวัยสิบห้าปีเรียกกลอยใจลงไปกวนมะม่วงช่วยมารดา ตอนนี้เธอจึงได้โอกาส เมื่อมองซ้ายขวาว่าปลอดคนแล้ว ขณะกำลังจะเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตูของผู้เป็นพี่ มือเล็กๆ ก็เขย่าที่เอวหญิงสาวเข้าให้ จนสมุดเล่มเล็กเผลอตกจากมือกองหล่นอยู่บนพื้นห้อง “ทำอะไรน่ะพี่ดาว” กอบกุลเอียงคอถาม ตากลมใสกลอกมองพี่สาวอย่างสงสัย “ไม่มีอะไรหรอกน่า” บอกน้องสาวเสียงกระซิบก่อนที่มือน้อยๆ จะก้มลงไปเก็บของสำคัญขึ้นมาดู “นี่มันสมุดอะไรเหรอคะ” พูดยังไม่ทันจบก็ถูกพี่สาวแย่งออกจากมือทันที “อะไรกันพี่ดาว ขอดูแค่นี้ก็ไม่ได้” กอบกุลเบ้ปาก ก่อนที่กิ่งดาวจะหันไปเปิดประตูห้องกลอยใจ จังหวะนั้นอีกฝ่ายจึงได้โอกาสฉวยเอาสมุดบันทึกสีดำจากพี่สาวทันที “ขอหนูดูแป๊ปนึงนะคะ มันต้องมีอะไรซ่อนอยู่ในนี้แน่ๆ เลย” คนร่างเล็กกว่ายิ้มร่าพร้อมกับวิ่งเหยาะๆ ลงบันได กิ่งดาวรู้สึกเหมือนหัวใจหล่นวูบลงเบื้องล่าง สองเท้าย่ำลงบันไดตามน้องสาวไปติดๆ จนเมื่อมาถึงบริเวณกลางตัวบ้าน สายตาพลันได้สบเข้ากับใบหน้าขุ่นเคืองของกลอยใจพี่สาว ในมือของหญิงสาวผู้พี่ถือสมุดบันทึกประจำตัวเล่มเล็กไว้แน่นส่วนมืออีกข้างก็จับท่อนแขนเล็กๆ ของเจ้ากอบกุลตัวยุ่งไว้จนเจ้าตัวทำหน้าหงิก “บอกพี่มาเดี๋ยวนี้นะกุลว่าไปเอาสมุดบันทึกของพี่มาทำไม” กลอยใจตวาดถามน้องสาวคนเล็ก ขณะกอบกุลกำลังจะเปิดปากบอกเพราะกลัวเสียงเอ็ดของพี่สาว กิ่งดาวจึงรีบแทรกขึ้น “พี่บอกหลายครั้งแล้วไงกุลว่าอย่าเข้าไปเล่นในห้องพี่ใจ” พอได้ยินพี่สาวสุดรักดุเข้าเด็กสาวถึงกับทำหน้างง หันมองกิ่งดาวหัวคิ้วแทบจรดกัน กลอยใจมีทีท่าลังเลมองน้องสาวสองคนสลับไปมา “ปล่อยกุลเถอะค่ะพี่ น้องคงไม่ได้ตั้งใจ” เธอค่อยๆ แกะมือกลอยใจที่กำท่อนแขนของกอบกุลไว้แน่นออกทีละนิด ก่อนจะฝืนยิ้มฝืดๆ “ขอโทษพี่เค้าสิกุล” มือเรียวตีไหล่น้องสาวคนเล็กทีนึง กอบกุลเม้มปากแน่นใกล้ร้องไห้ก่อนจะยกมือไหว้ขอโทษกลอยใจและหันมาทำตาเขียวใส่กิ่งดาวแล้ววิ่งดุ่มๆ ขึ้นห้องนอนไป อาหารมื้อเช้าวันนี้ถูกจัดสำรับโดยนางทับทิมผู้เป็นแม่ของลูกสาวทั้งสามและเป็นศรีภรรยาของนายเจตต์สมาชิกคนสำคัญในสภาตำบลเช่นเคย น้ำพริกปลาทูที่กิ่งดาวเข้าครัวช่วยมารดาทำตั้งแต่เช้าก็เป็นที่ถูกปากของทุกคนส่วนห่อหมกปลาช่อนที่กลอยใจตั้งใจทำก็มีรสดีไม่แพ้กัน พี่น้องสองคนนี้ต่างมีความสามารถที่สูสีกันในเกือบทุกเรื่อง จะต่างกันก็แค่.... “เสียงโทรศัพท์ใครน่ะ” กอบกุลที่กำลังบุ้ยๆ เคี้ยวอาหารในปากว่าขึ้น ทุกคนรวมทั้งเธอเงี่ยหูฟังก่อนที่ใบหน้างอนจะตวัดมามองกิ่งดาวอย่างตาขวาง หญิงสาวเหลือบมองสีหน้าบิดาที่ค่อนตำหนิก่อนจะยกตัวขึ้นจากเก้าอี้และวิ่งไปรื้อค้นกระเป๋าที่วางบนโซฟา เมื่อหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก็พบว่าเป็นเบอร์แปลกที่ไม่คุ้น แต่เธอก็รีบกดรับ “สวัสดีค่ะ...” ทักทายอย่างตื่นเต้นก่อนที่หนุ่มปลายสายเสียงนุ่มจะตอบกลับมา “สวัสดีครับดาว นี่ผมเองนะ เทพพิพิธ” กิ่งดาวรีบหันกลับไปมองที่โต๊ะอาหารทันที ก่อนจะรีบวิ่งดุ่มๆ ออกไปยังหน้าบ้านอย่างใจเต้น “นี่นายเอาเบอร์ฉันมาจากไหนเนี่ย” หญิงสาวถามรัวเร็วแต่ใบหน้ากลับแดงซ่าน “อ๋อ...” อีกฝ่ายลากเสียงยาว “เรื่องนั้นดาวไม่ต้องรู้หรอกครับ อ้อ ดาวทานข้าวเช้ารึยังครับ” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง “กำลังกินอยู่ ยังไม่ทันจะอิ่มซะด้วยซ้ำ” หญิงสาวบุ้ยปากว่า “อ้าว... งั้นก็แสดงว่าผมคงโทร.มาผิดเวลาน่ะสิ” น้ำเสียงนุ่มมีแววคล้ายรู้สึกผิด ‘ไม่เป็นไร’กิ่งดาวกำลังจะเผลอคำนี้อย่างที่ใจคิดแต่ก็อึกอัก “งั้นผมวางสายก็ได้ครับ ดาวจะได้ไปทานข้าวต่อ” เทพพิพิธบอกเสียงนุ่มเหมือนตอนแรก กิ่งดาวไม่พูดอะไรก่อนที่ปลายสายจะกดวางไป พอกลับเข้ามาที่โต๊ะอาหารอีกครั้งก็พบว่ามารดาที่อิ่มจากมื้ออาหารเดินดุ่มๆ ไปทางครัวแล้ว เมื่อหย่อนตัวลงนั่งคำถามของบิดาก็แล่นใส่ทันที “รถมอเตอร์ไซด์เราไปไหนล่ะดาว” นายเจตต์ว่าแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม กลอยใจมองตาผู้เป็นพ่อก่อนจะมองน้องสาวอย่างยิ้มเย่าะ “เอ่อ... คือพอดีว่าเมื่อวานรถดาวเสียน่ะจ้ะพ่อ ตอนนี้เลยเอาไปซ่อม” หญิงสาวตอบกระอึกกระอัก กอบกุลผู้แอบฟังอยู่เงียบๆ มองหน้าผู้ใหญ่ทั้งสามคนไปมา “ซ่อมที่ไหน?” บิดาวางแก้วน้ำลงก่อนจะหันมาจ้องหน้าบุตรสาวตรงๆ หญิงสาวหวนนึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็เจ็บใจ เทพพิพิธดันไม่ยอมบอกว่าเอารถของเธอไปซ่อมที่ร้านไหน หญิงสาวอึกอักอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่ผู้เป็นพี่สาวจะชิงตอบแทน “เมื่อคืนเทพพิพิธเขาไม่ได้บอกเธอเหรอดาวว่าเอารถไปซ่อมไว้ที่ไหน” สีหน้าเย็นชาของกลอยใจเบือนมาหาผู้เป็นน้องสาว หากแต่สายตาคมกริบปานพญาอินทรี “ใครกัน...” ในน้ำเสียงของนายเจตต์มีแววขุ่นเคืองเล็กน้อย “เพื่อนที่วิทยาลัยค่ะ พอดีเค้ามาเจอดาวกลางทางเลยช่วยเอารถไปซ่อมให้ แต่ดาวก็ลืมถามว่าเค้าเอาไปซ่อมที่ร้านไหน” หญิงสาวเล่าความจริงจนหมด ขืนปล่อยให้คนอื่นเล่าแทนเรื่องมันอาจจะใหญ่โตไปมากกว่านี้แน่ นายเจตต์นิ่งคิดอยู่สักครู่ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ “ถ้าเสร็จแล้วก็รีบไปเอาแล้วกัน วันหลังก็หมั่นเอาไปให้ช่างเค้าเช็คให้บ่อยๆ ขืนมันเสียอย่างนี้บ่อยๆ เข้าเอ็งจะลำบาก” สั่งสอนลูกสาวก่อนจะเดินไปยังส่วนครัว หยิบเอาถ้วยใส่ข้าวเปลือกแล้วตรงสู่ลานหน้าบ้านเพื่อให้อาหารไก่หลายตัวที่เลี้ยงไว้ตามปกติ จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 14:00:41