ขวางปืนกามเทพ ตอนที่ ๓{แตกประเด็นจาก W11085055}
|
 |
กว่าไพลินจะกลับมาถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว ไฟในบ้านยังเปิดสว่างไสว หญิงสาวเปิดประตูให้ไพฑูรย์อุ้มนวลปรางที่ทำแผลและกินยาแล้วเข้ามาวางบนโซฟา ก่อนจะเดินเข้าครัวไปหาน้ำดื่ม คืนที่ผ่านมาเป็นคืนที่ยาวอะไรอย่างนี้ก็ไม่รู้
"กลับมาแล้วเหรอยายหนูลิน" เสียงมารดาของหล่อนทัก มาจากบันไดชั้นบน เป็นห่วงมากกว่าดุ "ดึกดื่นป่านนี้ไปไหน ทำไมไม่อยู่บ้านช่อง แม่เป็นห่วงรู้ไหม" คุณเพทายเดินลงบันไดมาหา มองลอดแว่นออกมายังลูกสาวที่หันมามองอย่างอึดอัดใจ
จะไม่อึดอัดใจได้อย่างไร ในเมื่อก่อนออกจากบ้านหล่อนขออนุญาตผู้เป็นมารดาอย่างดิบดีแล้ว และเจ้าตัวก็อนุญาตเสียด้วย ยังย้ำเลยว่าเที่ยวให้สนุก
จะโทษแม่ก็ไม่ได้ ไพลินรู้แก่ใจดี แม่หล่อนเป็นอัลไซเมอร์มาหลายปีแล้ว
ไพฑูรย์แก้สถานการณ์ได้รวดเร็วทันใจ "พวกเราพาพี่ปรางไปโรงพยาบาลไงครับแม่ พี่ปรางล้ม ดูสิ หน้าปูดเลย" ชายหนุ่มแปลงสภาพกลับเป็นหนุ่มน้อยอีกครั้ง ทำเสียงออดอ้อนจนน่าหมั่นไส้ หญิงสาวผู้พี่อดขว้างค้อนให้เขาเงียบๆ ไม่ได้ แม้จะรู้ว่าน้องทำเพื่อหล่อนก็ตาม
"ตายจริง เป็นอะไรรึเปล่า ไหนแม่ดูซิ" คุณเพทายแตะแก้มนวลปรางอ่อนโยน "ต๊าย ใครนะ มาทำยายปรางได้ขนาดนี้" เสียงอ่อนพึมพำ หากไพลินเย็นหลังวาบ หล่อนรีบพูด "เปล่านะคะแม่ ปรางล้ม หน้าฟาดต่างหากล่ะ" จากหางตา หล่อนเห็นน้องชายชายตามามองอย่างสงสัย แขนเท้าสะเอวฉับ หญิงสาวต้องเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็วแก้เก้อ "ดึกแล้ว หนูลินว่าไปนอนกันเถอะค่ะ นายตูน อุ้มปรางไปที่ห้องพี่หน่อย แม่ขึ้นไปก่อนเลยค่ะ เดี๋ยวหนูลินปิดไฟ"
"เปิดไฟไว้ได้ไหม" คุณเพทายว่า "เดี๋ยวพ่อแกกลับมามืดๆ ล้มกลิ้งไปจะลำบาก" ไพฑูรย์และไพลินกลืนน้ำลายพร้อมกัน สบตากันอย่างไม่สบายใจ
"ค่ะแม่ เดี๋ยวหนูลินเปิดไฟทิ้งไว้ก็ได้" ลูกสาวตอบเสียงเบา ก่อนจะมองตามคุณเพทายที่เดินตามสบายกลับไปที่ห้องนอน
พ่อของหล่อนจากไปหลายปีแล้ว จากไปเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ เปล่าหรอก เขาไม่ได้ตาย ไม่ได้เป็นอะไรเลย เขาไม่ได้อยู่ในอุบัติเหตุครั้งนั้นด้วยซ้ำ คนที่อยู่ในอุบัติเหตุครั้งนั้นคือคุณเพทาย แม่ของหล่อนต่างหากที่ถูกรถชนตอนข้ามทางม้าลาย
สมองของแม่กระเทือนอย่างแรง ความจำแม่มาๆ ไปๆ แม่จำหล่อนกับน้องได้ แต่จำพ่อไม่ได้เลย พ่ออดทนดูแลแม่อยู่สองสามปี ก่อนจะทำเรื่องหย่า ปล่อยให้ไพลินและไพฑูรย์ที่ยังอยู่มัธยมช่วยกันดูแลแม่กันสองคนพี่น้อง ยังดีที่เขาส่งเงินมาเป็นค่าใช้จ่ายไม่ขาด แม้ไพฑูรย์จะไม่อยากรับ แต่ไพลินก็ขอให้เก็บไว้ ยังไงเงินก็คือเงิน ทุกบาททุกสตางค์มีค่ากับพวกหล่อนและแม่
เมื่อแน่ใจว่าคุณเพทายขึ้นไปนอนเรียบร้อย ไพฑูรย์ก็อุ้มนวลปรางตามไปชั้นบน ชายหนุ่มไม่บ่นเลยเมื่ออุ้มผู้หญิงตัวสูงอย่างนวลปรางขึ้นบันได พี่สาวอย่างหล่อนต้องมองตามไปด้วยความทึ่ง
ไพลินกดปิดสวิตช์ไฟแล้วก้าวขึ้นบันไดตามไปด้วยความเมื่อยล้า หล่อนหวังจะหลับให้สนิทในค่ำคืนนี้ จึงไม่ได้สังเกตเลยว่า มีแสงไฟสีแดงเรืองรองลอดมาจากข้างใต้ประตูหน้าบ้านของหล่อน
ที่นี่ที่ไหนนะ... ไพลินลืมตาขึ้น หล่อนมองเห็นท้องฟ้ากว้างสีชมพูเรื่อเหมือนยามพระอาทิตย์แรกขึ้น ล้อมรอบตัวหล่อนเหมือนโดมครึ่งทรงกลม ใบหญ้าสีเขียวจัดระบัดใบท่ามกลางสายลมยามเช้า ปลิวระเท้าหล่อน อากาศเย็นๆ นิดหนึ่งทำให้เสื้อยืดคอย้วยกับกางเกงขาสั้นกุดที่ใส่นอนนั้นไม่สบายตัวเอาเสียเลย แขนเรียวบางยกขึ้นกอดอก
ความอยากรู้อยากเห็นทำให้หล่อนก้าวไปด้านหน้า สายลมวูบใหญ่พัดผ่านร่างหล่อน เมื่อไพลินก้มลงดู ก็พบว่าชุดนอนของหล่อนหายไปไหนไม่รู้ แทนที่ด้วยชุดราตรีสีแดงแก่หรูหรา ชายกระโปรงปลิวไสวไปตามสายลมประดับด้วยทับทิมเม็ดน้อยใหญ่ เส้นผมของหล่อนที่มัดเป็นจุดลวกๆ คลายตัวสยายออกรับสายลม ไม่ได้ตีกันอย่างยุ่งเหยิงเหมือนที่ควรเป็น แต่ทิ้งตัวลงเคลียไหล่งดงาม
เหมือนหล่อนกลายเป็นเจ้าหญิง แสนสวย
ก้าวเท้าไปข้างหน้าอีกก้าว พื้นหญ้าก็กลายเป็นพื้นหินอ่อนสีชมพูอ่อน กำแพงงอกออกมาจากพื้น ก่อเรียงตัวเป็นวิหารงดงามสีแดง น้ำตาล ชมพู สง่างามและสูงค่า ร่างของหญิงสาวถูกยกขึ้นจนหล่อนยืนอยู่บนระเบียงหอคอยสูง ชมสวนกุหลาบงดงามที่แผ่ขยายไปทั่วดินแดนนี้
ตรงหน้าหล่อนปรากฎกระจกบานใหญ่ประดับลวดลายงดงาม ฉายภาพสะท้อนเต็มตัวของหญิงสาวที่มองกลับมาด้วยสายตาสงสัย เหมือนจะถามไถ่กันว่า หล่อนเป็นใครกันแน่
มือไพลินยื่นไปสัมผัสกระจก มันเรียบ เย็น ภาพสะท้อนของหล่อนทำตาม ไพลินในกระจกยิ้มให้หล่อน ก่อนที่ปลายนิ้วของหญิงสาวจะถูกจับด้วยมือที่ให้สัมผัสเหมือนเย็นและเรียบลื่น มือนั้นออกแรงดึง สายตาของหญิงสาวในกระจกจริงจังขึ้น แขนยาวยื่นออกมาจากกระจกเงา ดึงแขนชุดราตรีของหล่อน เล็บสีแดงฉานจิกเข้าไปในเนื้อ
ไพลินอยากกรีดร้อง หากไม่มีเสียงลอดออกมา หญิงสาวสะบัดมือจนหลุด ก่อนวิ่งไปอีกทาง หัวใจที่เต้นถี่ บอกหล่อนว่าให้ตื่นจากความฝันที่เหมือนจริงจนน่าสยดสยองนี้ หากไม่สามารถทำได้ ร่างบางวิ่งลงบันไดเวียนมาจากหอคอย ตรงไปยังทางเดินที่ประดับด้วยกุหลาบงดงาม
เหล่ากุหลาบชูช่อเบ่งบานขึ้น สวยงามขึ้น ก่อนระเบิดเป็นเถาไม้เลื้อยเต็มไปด้วยหนามประดับด้วยดอกสีแดงจัดเหมือนเลือด หนามยาวหลายนิ้วนั้นกรีดเสื้อผ้าของหล่อนเป็นทาง บ้างก็บาดลึกเข้าไปในเนื้อ เรียกเลือดสดๆ หญิงสาววิ่งไปไม่มีที่จบสิ้น พยายามหลีกเลี่ยงเถาวัลย์ที่บัดนี้ขยับตัวเหมือนกับมีชีวิต พยายามรัดรึงยึดเหนี่ยวร่างของหล่อนให้อยู่กับที่
ชั่วขณะที่ไพลินกำลังจะหยุดวิ่งและยอมแพ้ หล่อนก็ได้ยินเสียงควบกุบกับมาจากอากาศ แสงเจิดจ้าทีให้เถาวัลย์ขยับถอยออกห่าง
บนอากาศคือม้า ไม่ใช่ม้าธรรมดา มันมีสีดำสนิทขนเป็นมันเงางาม สวยสง่า แม้ไพลินจะไม่เคยได้เจอม้าตัวเป็นๆ มากนัก หล่อนก็รู้ว่ากำลังได้พบกับหนึ่งในม้าที่สง่างามที่สุดในโลก รูปร่างและมัดกล้ามของมันสมบูรณ์แบบ ทรงพลัง
มันหันมามองหล่อน ดวงตาสองข้างเป็นสีทองจัดจ้าเหมือนพระอาทิตย์
หญิงสาวยืนนิ่ง การปรากฎตัวของม้าหนุ่มทำให้เถาวัลย์หงิกงอและหดหายไป ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีฟ้าจัดของยามกลางวัน ปราสาทสยองขวัญที่มีหอคอยประหลาดเลือนไป เสื้อผ้าของหญิงสาวละลายกลับเป็นชุดนอนดังเดิม
ไพลินอยากขอบคุณม้าตัวนั้นที่มาช่วยไว้ หญิงสาวเอื้อมมือไป ตั้งใจจะแตะไหล่ที่ทรงพลังของสิ่งมีชีวิตตัวนี้ ปลายนิ้วของหล่อนอยู่ห่างจากขนสีดำมันวาวของเจ้าม้าอยู่เพียงนิดเดียว
แล้วนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้น ปล่อยให้ไพลินลืมตามาในห้องนอนของหล่อนเอง มีนวลปรางนอนกรนเบาๆ สม่ำเสมออยู่ข้างๆ
| จากคุณ |
:
คมลิขิต   
|
| เขียนเมื่อ |
:
22 ก.ย. 54 03:21:55
|
|
|
| 
