แล้วที่ทำเป็นประจำกับจีพีเอสก็คือ บันทึกจุดหมายที่ไปบ่อยๆ ไว้ใน "ที่ใช้ประจำ"
แน่นอน ในนั้นก็จะมีบ้าน มีที่ทำงาน มีห้างต่างๆ หรือแม้แต่ต่างจังหวัดที่ชอบไปบ่อยๆ อย่างถนนเลียบทะเลที่เมืองชล ซึ่งถ้าไม่มีจีพีเอสไปไม่ถูก
พอมีเยอะมากๆ เข้า บางทีเวลากดเข้าไปใน "ที่ใช้ประจำ" ก็จะมีสถานที่ต่างๆ ขึ้นมาเยอะไปหมด นานๆ จึงต้องเอามาลบออกเีสียบ้าง
แต่พอเห็นแต่ละตำแหน่ง ภาพที่เคยไปตรงนั้นก็ผ่านเข้ามาในมโนสำนึก (แปลว่าอะไรฟะ) ช้าๆ แต่ชัดเจน
เพชรบูรณ์ หัวหิน ตลาดจิ้งหรีด ร้านอาหารเหนือที่เชียงใหม่ ฯลฯ
พอเห็น บางตำแหน่งก็ทำให้แย้มยิ้มขึ้นมาอย่างมีความสุข บางที่ก็จำได้ถึงคืนวันที่เลวร้าย บางแห่ง เป็นที่สุดท้ายที่เคยไปกับใครคนนั้น...
นอกจากตำแหน่งพวกนั้นแล้ว ตำแหน่งอีกชุดหนึ่งที่ทำให้สะท้อนใจขณะที่จะกดลบก็คือ ตำแหน่งที่ขึ้นด้วยคำว่า "บ้าน..."
เพราะในจีพีเอส จะมี "บ้านเอ (นามสมมติ)" บ้านตา บ้านยาย บ้านอา และอื่นๆ ของเอ ซึ่งครั้งหนึ่ง สถานที่พวกนี้คือสถานที่สำคัญ สถานที่ที่ต้องบันทึกไว้ในจีพีเอส เพื่อให้นำทางไป สถานที่อยู่ของญาติๆ ที่ไม่ใช่ญาติแท้ทางสายเลือด แต่ก็มีสถานะเป็นญาติ
พอมาวันหนึ่ง ที่ทุกอย่างสูญสลายไปกับสายลม สถานที่ต่างๆ เหล่านี้ก็หมดความสำคัญไป ให้มานั่งลบออกจากจีพีเอส
บางครั้ง ถ้าคนเราสามารถลบ ไม่ต้องจดจำสิ่งที่ผ่านมา สิ่งที่ "เคยมีความสำคัญ" เหมือนที่เราลบออกจากหน่วยความจำของจีพีเอสได้ก็คงจะดี
น่าเสียดายที่สมองของคนเรามีประสิทธิภาพมากกว่าหน่วยความจำไฟฟ้า และบันทึกทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ แม้กาลเวลาจะทำให้ภาพลางเลือนไปบ้าง แต่เราก็ยังจำได้...
...วันที่เราจะลืมเลือนสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตเราได้หมดสิ้นจริงๆ ก็มีเพียงแค่วันที่ทุกส่วนของร่างกายหยุดทำงาน เป็นการปิดสวิทช์อย่างสมบูรณ์...
วันที่ลมหายใจของเราหมดลงนั่นเอง...
// จีพีเอสกับความทรงจำ //
