ความคิดเห็นที่ 1 เสียงระฆังของมหาวิหารแห่งเคนมาราดังกึกก้อง ขณะที่ราชินีแอชลีนน์ เอริน อลาชตาร์ ทรงรับการเจิมน้ำศักดิ์สิทธิ์จากพระมหาเถระลูเธียนในโถงพิธี ...โดยไร้ราชาเคียงข้าง ไร้กระทั่งผ้าคลุมพระองค์ พระคทา และพระมงกุฎ เจ้ามณฑลยาร์ลาธเคยกราบทูลเรื่อง ‘สัญลักษณ์’ เหล่านั้นแล้ว เขาบอกว่าแม้เจ้าหญิงจะทรงไม่ปรารถนาเครื่องประดับยศใดๆ แต่ประชาชนย่อมคาดหวัง ถึงอย่างนั้น แอชลีนน์ก็ไม่ต้องการให้เขาหาช่างทำมงกุฎองค์ใหม่ หรือผ้าคลุมผืนใหม่แต่อย่างใด ใจความสำคัญของการเป็นราชาหรือราชินีมิได้อยู่ที่สิ่งเหล่านั้น และเธอจะต้องทำให้ชาวยาร์ลาธ ตลอดจนชาวธีร์ดีเรทั้งมวลยอมรับตนเป็นราชินี โดยไม่พึ่งพิงสัญลักษณ์เหล่านั้นเช่นกัน วันนี้ หญิงสาวสวมชุดยาวกรอมเท้าสีขาว ปักดิ้นสีทองเป็นลวดลายตรงอกเสื้อ ชายแขนเสื้อยาว และชายกระโปรงยาวกรอมข้อเท้าอย่างเรียบง่าย กระนั้นยังดูงามประณีตด้วยเนื้อผ้าและการตกแต่ง เรือนผมเกล้ารวบอย่างหลวมๆ ด้วยตาข่ายเส้นใยทองซึ่งทิ้งตัวลงเบื้องหลังลำคอและไหล่ ห่างไกลจากฉลองพระองค์ในพิธีราชินีภิเษก แต่ก็มีสง่าและเป็นพิธีการเพียงพอ “ไม่มีผู้ใดคัดค้านการขึ้นครองบัลลังก์ ขอองค์สุริยเทพอำนวยพร ให้พระราชินีแอชลีนน์ เอริน อลาชตาร์แห่งราชอาณาจักรธีร์ดีเรทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!” เจ้าหน้าที่ประกาศหลังการเจิมเสร็จสิ้นลง “ทรงพระเจริญ!” “ทรงพระเจริญ!” ต้นเสียงในทีแรกนับว่าน้อย...เพียงอาเมียร์ รูอาร์ค ท่านซิอ์บุล และขุนนางไม่กี่คนที่เห็นด้วยกับเจ้ามณฑลยาร์ลาธ ก่อนที่เสียงของขุนนางอื่นๆ จะทยอยรับอย่างเสียไม่ได้ ทว่าราชินีพระองค์ใหม่พยายามไม่กังวลกับเรื่องนั้น เพราะสิ่งที่รออยู่เบื้องหน้าไม่อาจก้าวผ่านไปได้ด้วยความลังเล เธอยังมีหน้าที่ ‘ประกาศ’ ต่อประชาชนชาวธีร์ดีเร ถึงเหตุที่นำพาทุกสิ่งมาสู่จุดนี้ เจ้าหน้าที่เชิญหญิงสาวเดินขึ้นบันไดไปยังระเบียงมุขของวิหารหลวงประจำมณฑล ออกไปพบกับเหล่าผู้คนมากมายที่รวมตัวกันบนลานกว้างเบื้องหน้าวิหาร ยืนเบียดเสียดแน่นหนามากกว่าที่ราชินีเคยคาดไว้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพวกเขาต้องการเห็นเธอ หรือเป็นเพราะมา ‘รอรับเหรียญกษาปณ์’ ชุดใหม่ ซึ่งพระราชินีจะพระราชทานจากระเบียงแห่งนี้ด้วยพระหัตถ์ของพระองค์เอง โบราณราชประเพณีนี้กลายมาเป็นกุศโลบายเรียกประชาชนของท่านเบเรค โดยป่าวประกาศไปให้ทั่วว่าจะมีการพระราชทานเหรียญเงินและเหรียญทองของรัชกาลใหม่มูลค่ารวมกันเป็นแสนวีร์ ให้แก่ผู้มาร่วมชมพระบารมีที่ลานหน้าวิหาร ต่อให้ไม่แน่ใจว่า ‘รัชกาลใหม่’ ของที่เมอร์คาห์หรือยาร์ลาธคือพระองค์ที่ถูกต้อง ความเป็นจริงก็ยังคงอยู่ว่า...ของสิ่งใดก็ตามที่ทำจากแร่เงินแร่ทองย่อมมีมูลค่าในตัวมันเอง แอชลีนน์รู้มาว่าเจ้ามณฑลเร่งให้ช่างโรงกษาปณ์ทำแบบและพิมพ์เหรียญชุดใหม่ออกมาอย่างหามรุ่งหามค่ำ เพื่อให้เพียงพอที่จะแจกจ่ายในพิธีราชินีภิเษก แม้จะไม่อาจเรียกเก็บเหรียญเก่ามาหลอมเพื่อใช้พิมพ์ซ้ำได้มากนักด้วยเวลาอันกระชั้นชิด และต้องใช้แร่เงินกับแร่ทองที่นำเข้ามากักตุนไว้เสริมกับเหรียญเงินในคลังของมณฑลไปไม่น้อย นี่คือการลงทุนที่จำเป็น ถุงเงินใบใหญ่อัดแน่นวางอยู่บนโต๊ะตัวเล็ก และถูกบังด้วยขอบระเบียงหินอ่อน แอชลีนน์เพียงปรายมองมันแวบเดียวก็เลื่อนสายตาตรงไปเบื้องหน้า ขณะพาร่างมาหยุดยืนชิดขอบระเบียงข้างโต๊ะนั้นช้าๆ เธอยังมี ‘สิ่งสำคัญ’ ที่ต้องกระทำก่อนหน้านั้น “ประชาชนชาวธีร์ดีเรทุกท่าน” ราชินีเอ่ยเสียงดังชัดเจน โดยอาศัยการออกแบบระเบียงที่ช่วยเสริมให้เสียงดังกังวานทั่วถึงกันในจัตุรัสเบื้องล่าง “ขอขอบใจที่พวกท่านมาในวันนี้ เราคิดว่าพวกท่านคงสงสัยว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นอย่างไร เราจึงมาที่นี่เพื่อยืนยันต่อพวกท่านว่าเราคือแอชลีนน์ เอริน อลาชตาร์ที่แท้จริง เราได้ทราบว่าเจ้ามณฑลแฟคท์นาลอบปลงพระชนม์พระราชบิดา พระราชมารดา และพระเชษฐาของเรา เพื่อให้เกิดพิธีสยุมพร และลูกชายของเขาได้แต่งงานกับเรา นั่นเป็นความผิดอันใหญ่หลวงต่อราชวงศ์อลาชตาร์ และต่อธีร์ดีเร เราจึงได้หนีให้พ้นจากอำนาจของเขา และต้องการความช่วยเหลือจากพวกท่าน” ไม่มีเสียงตอบ แม้ทุกสายตาดูราวกับจะพุ่งมาหาหญิงสาวบนระเบียงเป็นจุดเดียว “เราไม่ต้องการเรียกร้องสิ่งอื่นใด นอกจากสิ่งที่พวกท่านสามารถมอบให้ธีร์ดีเรในยามที่พวกเราต้องเผชิญหน้ากับ ‘ศัตรู’ แต่เราไม่ต้องการให้พวกท่านเห็นว่าชาวธีร์ดีเรด้วยกันคือศัตรู ทั้งนักรบเรเวน ทหาร ประชาชนของมณฑลหลวง และแม้แต่เจ้าหญิงตัวปลอมล้วนแต่ถูกหลอกใช้เพื่อความกระหายอำนาจของแฟคท์นากับลูกชาย เราขอให้พวกท่าน...” “พูดจบซะทีได้แล้ว!” แอชลีนน์ชะงักเมื่อเสียงหนึ่งดังเสียดแทรกขึ้นมาจากเบื้องล่าง จากชายคนหนึ่งกลางฝูงชน “แจกเงินซะที! เราไม่สนหรอกว่าเจ้าจะเป็นเจ้าหญิงตัวจริงหรือตัวปลอม! เราแค่มาที่นี่เพราะอยากได้เงินเท่านั้น! เราไม่สนคำพล่ามไร้สาระ!” “ใช่! ใช่!” เสียงตอบรับและเสียงโห่ฮากลับแพร่กระจายออกไป ท่ามกลางฝูงชนซึ่งหลายคนยังคงงุนงง และราชินีที่ยืนนิ่งตะลึงงันกับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ทหารยามเบื้องล่างทำท่าจะฝ่าเข้าไปหาผู้ก่อความไม่สงบ แต่นั่นกลับทำให้สถานการณ์ยิ่งสับสนวุ่นวาย เริ่มมีเสียงกรีดร้องและเสียงตะโกนอึงอล ขณะที่แอชลีนน์ทำได้เพียงเฝ้ามองต่อไป “ขะ...ข้าไม่ได้พูดนะ!” “จับแพะกันชัดๆ!” “ฝ่าบาท ขอทรงถอยกลับเข้ามาเถอะพ่ะย่ะค่ะ” เสียงแผ่วเบาเคร่งเครียดของท่านเบเรคดังขึ้นเบื้องหลัง “หากคุมสถานการณ์เบื้องล่างไม่ได้ อาจเป็นช่องให้มือสังหาร...” หญิงสาวตั้งสติได้ในเวลานั้น “ไม่ค่ะ” เธอตอบให้หนักแน่นที่สุด “หากข้าคุมใครไม่ได้ตั้งแต่ตอนนี้ จะไม่มีโอกาสหน้าอีก” ว่าแล้วเธอก็หันไป และตะโกนขึ้นอีกครั้ง “ขอให้ทุกท่านอยู่ในความสงบ!” นั่นทำให้เสียงพูดคุยเซ็งแซ่เบื้องล่างแผ่วซาลงเพียงเล็กน้อย ผู้ที่ส่งเสียงเอะอะโวยวายยังคงไม่สนใจ “เราขอให้พวกท่านเงียบ!” ยังไร้ผล ราชินีคว้าถุงเงินที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นฟาดกับขอบระเบียงเต็มแรง ตามด้วยการตะโกนสุดเสียง “จงเงียบ!” แอชลีนน์เพิ่งรู้ในตอนนั้นเอง ว่าเสียงเหรียญโลหะฟาดพื้นหินอ่อนในมุมที่ช่วยสะท้อนเสียงให้ยิ่งก้องกังวานให้ผลชะงัดแค่ไหน และเมื่อดึงความสนใจผู้คนได้แล้วต้องรีบใช้โอกาสให้คุ้มค่า...อาเมียร์เคยบอกเธอไว้ไม่ใช่หรือ “ท่าน...” ราชินีผายมือไปทางชายที่ตนจำได้ว่าตะโกนขึ้นเป็นคนแรก แต่ยังคงเรียกอย่างให้เกียรติ และไม่ชี้ด้วยนิ้วมือ “ไม่พอใจสิ่งที่ข้าพูดที่ตรงไหน อย่างไร กรุณาชี้แจงอย่างตรงไปตรงมาด้วย” “อ่ะ...เอ่อ...” ชายหนุ่มดูอึกอัก “ข้า...ง่า...ไม่ได้ตั้งใจ คือข้าแค่...แค่มารับเงิน จะได้เอาไปรักษาแม่ที่ป่วยอยู่ขอรับ ราชินีพูดต่อไปเถอะ” “ไม่พอใจเรื่องใดก็บอกมาตามตรง ข้าไม่กลัวการถูกวิพากษ์” หญิงสาวเริ่มพูดด้วยรอยยิ้มอย่างใจเย็นขึ้น “แต่หากท่านไม่ต้องการพูดในตอนนี้ ก็ไม่เป็นไร เชิญเข้ามาในวิหารก่อน หลังเสร็จพิธี ข้าจะได้พูดคุยด้วยเป็นการส่วนตัว และจะจัดหาหมอไปรักษาแม่ของท่าน” “เอ่อ...ไม่เป็นไร...ขอรับ แม่ข้า...ไม่เป็นอะไรมาก ข้าขอ...ข้าขอตัวก่อน...” ครั้นแล้วชายคนที่ว่าก็กลับหลังหัน ผลักคนที่อยู่ใกล้ล้มลงไป แล้ววิ่งหนีฝ่าฝูงชนอย่างทุลักทุเล แทบพร้อมกับที่เสียงร้องอย่างตกใจดังขึ้นจากจุดอื่น ขณะที่ชายอีกหลายคนพยายามวิ่งหนีออกไปจากจัตุรัสเช่นกัน ความอลหม่านดูเหมือนจะกลับมาอีกครั้งเมื่อพวกทหารยืนนิ่ง ไม่ตรงเข้าหากลุ่มคนที่รีบวิ่งหนีไปเหล่านั้น คงเพราะกลัวว่าหากลงมือจับกุม จะทำให้เกิดจลาจลที่เลวร้ายกว่าเมื่อครู่... และ...เป็น ‘สิ่งอื่น’ ที่ลงมือ แอชลีนน์ได้ยินเสียงร้องแหลมสูง ก่อนจะเห็นเงาร่างบางอย่างโฉบแวบผ่านหางตา ...นกสีขาว? ชายที่เธอเพิ่งพูดด้วยร้องลั่นเมื่อนกที่ว่าโฉบลงใส่หลังศีรษะของเขาจนล้มคะมำ ฝูงชนแตกฮือแหวกวงเป็นช่องขณะที่ชายหนุ่มดิ้นรนป่ายปะพร้อมกับร้องโหยหวน จากมุมสูงที่เธอมองลงมา นกตัวนั้นดูเหมือนจะเป็นเหยี่ยวสีขาวปลอด กางปีกกว้างดูดุร้าย ใช้กรงเล็บขย้ำแผ่นหลังของชายที่ว่าอยู่ครู่หนึ่งก็โผบินขึ้นสูง ตรงมายังหน้ามุขที่หญิงสาวยืนอยู่ มันตรงมาเกาะระเบียงไว้ด้วยเท้าข้างหนึ่ง ในปากคาบกิ่งไม้ใบเขียวดัดเป็นรูปวงกลมขนาดย่อม ส่วนในกรงเล็บอีกข้างกำของกลมๆ สีน้ำตาลเอาไว้ เป็นของสิ่งนั้นเองที่ทำให้แอชลีนน์ตัวแข็งทื่อขึ้นมา มันคือระเบิดลูกเล็กที่ทำจากไหดินเผาขนาดย่อม อัดดินปืนไว้จนเต็มและอุดไว้ด้วยจุกติดสายชนวน ของนี้มาจากไหน...หรือจะเป็นของที่เหยี่ยวได้จากชายคนนั้น มีคนคิดก่อเหตุร้ายที่นี่! มันอาจไม่ได้มีคนเดียว ต้องรีบอพยพผู้คน...ต้องป้องกันชีวิตของคนทุกคน ความคิดของหญิงสาวเริ่มวิ่งพล่าน แต่ไม่ช้าก็ถูกขัดขึ้นด้วยเสียงที่ดังอยู่ในใจ ‘อย่าพูดออกไป แอช ทำพิธีไปตามปกติ ข้าบอกให้คนของท่านพ่อกับรูอาร์คที่แทรกซึมอยู่ในฝูงชนจับพวกก่อกวนนั่นเรียบร้อยแล้ว...แต่เพิ่มเรื่องของ ‘นก’ นี่หน่อย’ ‘นก...ทำไมหรือ’ ‘เดี๋ยวเจ้าก็รู้’ เสียงของชายหนุ่มกลับฟังหยอกเย้าอย่างประหลาด ‘รีบเก็บระเบิดก่อนเถอะ เดี๋ยวคนอื่นๆ จะพลอยแตกตื่นไปด้วย’ เมื่อได้ยินดังนั้น ราชินีจึงรีบคว้าลูกระเบิดมาซุกในแขนเสื้อของตน ก่อนจะมองเหยี่ยวขาวซึ่งแลตรงมาด้วยนัยน์ตาคมปลาบ เพิ่งสังเกตว่าสิ่งที่มันคาบอยู่ในปากคือมงกุฎใบลอว์ราส...ใบไม้แห่งชัยชนะ นี่มัน... นัยน์ตาของแอชลีนน์เบิกกว้างขึ้นอย่างประหลาดใจ นกเหยี่ยวค้อมศีรษะให้แก่เธอ จากนั้นก็โผขึ้นจากระเบียง ทำท่าจะบินขึ้นเหนือศีรษะของหญิงสาว แต่เพียงไม่นานก็กลับมาเกาะที่ระเบียงตามเดิม โดยไม่มีมงกุฎใบไม้อยู่ในปากอีกต่อไป แอชลีนน์ยกสองมือขึ้นสัมผัสช่อใบไม้บนศีรษะอย่างประหลาดใจ ขณะที่นกเหยี่ยวอยู่นิ่งเฉยโดยไม่บินจากไป และสายตาของฝูงชนเบื้องล่างพุ่งตรงมาที่ราชินีอีกครั้ง พร้อมกับเสียงพึมพำอย่างฮือฮา “เหยี่ยวสีขาว!” “เหยี่ยวของ ‘เอริน’!” หญิงสาวย่อมจำได้ ในตำนานกล่าวว่าเอรินมีสัตว์เลี้ยงคู่ใจคือนกเหยี่ยวสีขาว ซึ่งสุริยเทพลูคมอบให้แก่นางเพื่อเป็นองครักษ์ปกป้อง “ใช่แล้ว! เหยี่ยวของเอริน!” ใครคนหนึ่งตะโกนขึ้น ใกล้กับบริเวณที่ทหารเพิ่งคุมตัวชายซึ่งถูกเหยี่ยวจิกตีออกไปจากจัตุรัส “ข้าเห็นชายคนนั้นมีมีด! เขามีอาวุธ! เหยี่ยวของราชินีถึงได้เล่นงาน! องค์สุริยเทพต้องส่งเหยี่ยวนี่มาปกป้อง ‘ราชินี’ ที่ยาร์ลาธ! เพราะนางคือราชินีที่แท้จริงแน่นอน!” “มงกุฎลอว์ราสเป็นสัญลักษณ์ของชัยชนะ! นี่คือราชินีที่แท้จริง!” เดี๋ยวสิ! นี่มัน...! แอชลีนน์นึกแย้งอยู่ในใจ แต่ไม่ทันคำว่า “ทรงพระเจริญ” ดังกระหึ่มเซ็งแซ่ราวกับท่องมนตรา ต่อเนื่องยาวนานอย่างไม่น่าเชื่อและไม่คาดฝัน ทั้งๆ ที่ถุงใส่เหรียญเงินเหรียญทองยังคงวางค้างอยู่บนขอบระเบียง โดยไม่มีใครเรียกร้องให้แจกจ่ายอยู่อีกเป็นนาน * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 02:04:19

ความคิดเห็นที่ 2 ขณะก้าวไปตามทางเดินในสวนของจวนเจ้ามณฑล อาเมียร์โล่งอก...ไม่สิ...ยิ่งกว่ายินดีที่พระราชพิธีราชินีภิเษก ‘ของพวกตน’ ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ไม่เพียงประชาชนจะพากันยอมรับราชินีแอชลีนน์อย่างล้นหลาม พวกเขายังสามารถซ้อนกล จับกุมผู้หวังก่อความไม่สงบในงานได้ถ้วนหน้าพร้อม ‘ของกลาง’ อีกด้วย ที่ปรึกษาหนุ่ม หัวหน้าหน่วยพิเศษ กับท่านเจ้ามณฑลล้วนแต่คาดการณ์ตรงกันว่ายามพระราชพิธีคือช่วงเวลาที่เปราะบางที่สุด เมื่อผู้คนเรือนพันมาแออัดกันในจัตุรัส ยากที่จะตรวจสอบว่าใครพกพาอาวุธหรือสิ่งแปลกปลอมใดเข้ามาก่อเหตุร้าย จึงได้เตรียม ‘สาย’ ปลอมตัวปะปนเข้าไปกับฝูงชน คอยสังเกตผู้ที่มีพฤติกรรมเป็นพิรุธมาแต่แรก ถึงอย่างนั้น ชายหนุ่มก็แทบหัวเราะเมื่อพวกมันคิดใช้วิธีโง่ๆ อย่างหาต้นเสียงปลุกระดมมวลชนให้ลุกฮือขึ้นโดยควบคุมไม่ได้ ในเรื่องที่ประชาชนธรรมดาย่อมไม่กล้าเอ่ยออกไป กรอบความยำเกรงในฐานะของ ‘จ้าว’ ผู้สืบเชื้อสายจากองค์เทพเจ้ายังคงแข็งแกร่งในธีร์ดีเร มีเพียงคนบ้า หรือหวังผลตามแผนการบางอย่างเท่านั้นที่กล้าทำเช่นนี้ แต่อาเมียร์ก็ต้องยอมรับว่าแผนนั้นส่งผลดีต่อพวกตน เพราะนอกจากมันจะล้มเหลว ยังช่วยสร้าง ‘จังหวะ’ ที่ดีในการเพิ่มศรัทธาในตัวแอชถึงสองชั้น ...ทั้งโดยปฏิกิริยาตอบรับของราชินีพระองค์ใหม่เอง และ ‘ปาฏิหาริย์’ เรื่องเหยี่ยวของเอริน ไม่เสียแรงที่รูอาร์คแนะนำเรื่องนี้มาให้...และอาเมียร์ก็คิดว่าแอชจะชอบ ‘ของขวัญ’ ชิ้นนี้เสียด้วย ทว่าใบหน้าง้ำของราชินีพระองค์ใหม่ของธีร์ดีเรที่ยืนอยู่ในโรงเลี้ยงเหยี่ยวกลับเป็นเรื่องไม่คาดฝัน “...เป็นอะไรไป” ชายหนุ่มตั้งคำถามพร้อมรอยยิ้มเจื่อนๆ และพยักพเยิดไปทางเหยี่ยวขาวที่กำลังยืนเกาะคอน ใช้ปากไซ้ขนปีกอย่างสบายอารมณ์ “มันทำอะไรให้เจ้าไม่พอใจหรือ” “ท่านไปได้มันมาจากไหน” แอชตั้งคำถาม พร้อมกับชี้ไปทางเหยี่ยวที่เงยหน้าขึ้นมองมนุษย์ทั้งสองอย่างสนใจ “ในป่าบนเขา” นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่จ้องเขม็งมาคงหมายความว่าคำตอบนั้นไม่เพียงพอ “นี่เป็นภูตรับใช้ของข้า เหมือนนกกาของมาลิอา” ชายหนุ่มเพียงยื่นแขนออกไป นกเหยี่ยวก็โผมาเกาะที่แขนซึ่งมีเพียงแขนเสื้อปกคลุมได้ราวกับไร้น้ำหนักและกรงเล็บแหลม “แต่ข้าลงอาคมให้มันเห็นเจ้าเป็นนาย ให้มันคอยคุ้มครองและทำตามคำสั่งของเจ้า” “ท่านทำอย่างนี้ทำไม” หญิงสาวยังคงมองเขาด้วยสายตาคาดคั้น “ฆ่ามันมาเป็นภูตรับใช้...เหมือนที่มาดายทำนี่นะ” “ข้ารู้ว่าเจ้าคงไม่ชอบ” อาเมียร์ตอบเรียบๆ อย่างที่เตรียมใจมาพร้อม “แต่มันเป็นเหยี่ยวที่แก่มาก เมื่อข้าไปพบมันก็บาดเจ็บใกล้ตายแล้ว และข้าก็ตั้งใจว่าจะปล่อยมันในทันทีที่หมดความจำเป็น ข้าทำอย่างนี้เพราะข้าไม่สามารถอยู่ปกป้องเจ้าได้ตลอดเวลา ข้าไม่ขอให้เจ้ายกโทษให้หรอก แต่ขอให้เจ้าเข้าใจ” ราชินีถอนใจ และหันมองไปทางอื่น “ท่านเห็นข้าเป็นคนเข้าใจยากนักหรือ” “ก็เจ้าเคยเป็นอย่างนั้น” แอชหันขวับกลับมาอีกครั้ง “หมายความว่าข้าต้องเข้าใจเรื่องที่ ‘ท่าน’ ใช้เหยี่ยวนี่มามอบมงกุฎให้ข้าด้วยใช่ไหม” “ใช่” ที่ปรึกษาหนุ่มรับง่ายๆ “แต่ถึงยังไง...ข้าก็ไม่ต้องการให้พวกเขายอมรับด้วยวิธีแบบนี้” ราชินีเอ่ยเสียงแข็ง “มันเหมือนกลโกง หลอกลวงประชาชน นี่ไม่ใช่เหยี่ยวของเอริน...ไม่ใช่เหยี่ยวของสุริยเทพ” “แล้วนั่นไม่ดีตรงไหนหรือ” หญิงสาวสบตากับเขาอย่างไม่พอใจ แต่อาเมียร์ยังคงรักษาสีหน้าให้เรียบเฉย “แอช ข้าขอพูดตรงๆ นะ” ชายหนุ่มมองตรงมาด้วยสายตาแน่วแน่ “กำลังทหารของเรา...นับเฉพาะที่พร้อมออกรบจริงๆ มีน้อยกว่ามณฑลหลวงกับอุลทูร์ถึงสิบต่อหนึ่ง” ราชินีเผยอริมฝีปากเล็กน้อย แต่แล้วก็ก้มหน้าลงโดยไม่พูดอะไร ราวกับอยากปฏิเสธ...แต่ก็ต้องยอมรับคำพูดนั้นโดยดุษณี “ข้าชอบคำประกาศและจุดยืนของเจ้า แต่วิธีการพูดแบบหนึ่งไม่อาจใช้ได้กับคนทุกคน ดังนั้นข้าจึงต้องสร้าง ‘ความมั่นใจ’ ว่าเจ้าคือราชินีที่แท้จริง นี่คือการสร้าง ‘ขวัญ’ ให้แก่ทหารของเรา และสร้างศรัทธาของมวลชนต่อตัวเจ้า” “ข้าอยากให้พวกเขายอมรับเพราะเหตุผลของข้า เพราะข้าทำเพื่อธีร์ดีเร ไม่ใช่เพราะข้าเป็นผู้สร้างปาฏิหาริย์” หญิงสาวยังคงแย้ง “นั่นเพราะเจ้าคิดอย่างคนที่มองธีร์ดีเรจาก ‘เบื้องบน’ แต่พวกเขาจะไม่คิดอย่างเจ้า” อาเมียร์อธิบาย “ในยามที่บ้านเมืองระส่ำระสาย เขาไม่สนหรอกว่าใครเป็นฝ่ายผิดหรือถูก ตราบใดที่มันไม่เกี่ยวข้องกับตนเอง ที่พวกเขาอยากได้คือ ‘ความมั่นใจ’ ว่านายของตนคือผู้ที่จะช่วยให้เขากับครอบครัวพ้นภัย รอดจากความอดอยากและภัยสงครามได้ ไม่ว่าจะอาศัยปาฏิหาริย์หรือไม่ก็ตามที” “แต่ถ้าถึงกับต้องใช้ปาฏิหาริย์ ก็แสดงว่าในตัวข้าเองไม่มีความเป็นผู้นำพอชนะใจพวกเขาไม่ใช่หรือ” “ผิดแล้ว แอช” เสียงของชายหนุ่มอ่อนโยนลงในครั้งนี้ เขาสะบัดแขนให้นกเหยี่ยวบินกลับไปเกาะที่คอนเช่นเดิม ก่อนจะจับมือข้างหนึ่งของหญิงสาวมากุมไว้ในมือทั้งสอง “เพราะเจ้าชนะใจข้าต่างหาก แอช ข้าถึงได้ต้องการช่วยให้เจ้าชนะใจคนอื่นด้วย” เมื่อราชินียังคงไม่ตอบ ที่ปรึกษาหนุ่มจึงเอ่ยต่อไป “ในการศึก แม่ทัพใช่จะทำได้ทุกอย่าง แต่เพื่อเป้าหมายแล้วต้องใช้คนอื่นให้เป็น ข้ามีความสามารถทางนี้ ข้าก็ต้องใช้...เพื่อเจ้า” เขาเว้นช่วงไปครู่หนึ่ง “ตราบใดที่อยู่ในระดับที่ข้าเองรับมือได้” “ท่านกำลังจะทำให้ข้ากลายเป็นเอริน” แอชยังคงแย้ง “ผู้คนจะไม่ได้ยอมรับข้าเพราะเป็นราชินีแอชลีนน์ แต่เป็นเอริน...มีเหยี่ยวของเอริน...หรือจะปฏิเสธว่าท่านไม่ได้คิดอย่างนั้น” “ไม่หรอก” อาเมียร์สั่นศีรษะ “ถึงเวลานี้เขาจะเริ่มให้การยอมรับเจ้าเพราะนำภาพของเจ้าไปซ้อนกับเอริน แต่นี่เป็นเพียงก้าวแรก เจ้ายังมีโอกาสทำให้พวกเขายอมรับอีกมาก และข้าเชื่อว่าเจ้าทำได้” “เอาเถอะ” หญิงสาวรับเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ดึงมือกลับไป “ข้าเข้าใจ ข้าจะรับเหยี่ยวนี่ไว้ ตั้งชื่อมันว่า...ลอว์ราสก็แล้วกัน” ที่ปรึกษาหนุ่มเริ่มยิ้มออกมา ขณะที่ราชินีเอื้อมมือไปลูบหัวและหลังของเหยี่ยวขาวซึ่งนิ่งเฉยราวกับสุนัขเชื่องๆ แทนที่จะเป็นนกนักล่าซึ่งไม่ชอบการถูกสัมผัสใกล้ชิด “เจ้าควรสวมถุงมือเหยี่ยวเวลาให้มันเกาะต่อหน้าคนอื่น เขาจะได้ไม่ผิดสังเกต” “เดี๋ยวท่านเบเรคคงหาให้” แอชตอบง่ายๆ “มีม้าแล้ว มีเหยี่ยวแล้ว ต่อไปท่านจะหาตัวอะไรมาให้ข้าอีกล่ะ” “นั่นสิ” อาเมียร์หัวเราะน้อยๆ “กระต่ายดุก็น่าจะดีนะ” “ก็ดีกว่ากระรอกแดง” คำตอบนั้นทำให้ชายหนุ่มหัวเราะดังขึ้นกว่าเดิม “นั่นสิ แต่ตอนนี้ไม่มีทั้งกระต่ายกับกระรอก เอานี่ไปแทนได้ไหม” “อะไร...” แทนคำตอบ ที่ปรึกษาหนุ่มกลับก้าวเข้าไปชิดองค์ราชินีที่เพิ่งหันกลับมา สองมือคล้องสายสร้อยโลหะให้รอบคอ ก่อนจะเชื่อมปลายของสายทั้งสองด้วยเวทมนตร์ ไม่ให้หลุดจากกันหรือถูกถอดออกได้ แอชก้มหน้าลง มือช้อนจี้ที่ร้อยสร้อยขึ้นดูอย่างประหลาดใจ “นี่มัน...” เครื่องรางขององค์สุริยเทพ ประดับแก้วผลึกสีส้มแดงเม็ดเล็กเท่าปลายก้อย ตามโครงโลหะมีเส้นผมสีดำสนิทถักพันไว้อย่างเรียบร้อยแน่นหนา ราวกับเครื่องรางรำลึกที่ทำจากเส้นผมของผู้ตาย...อาเมียร์เดาว่าราชินีอาจนึกไปเช่นนั้น แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร “นี่...ผมของท่านหรือ” “ได้ยินว่าเจ้าอยากได้นี่” “อืม” หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะพูดต่อไป “แล้วก็...ผลึกสุริยะ? ท่านลูเธียนให้มา?” “มันจะช่วยปกป้องเจ้าจากมนตร์มืด ส่วนผมของข้าจะทำหน้าที่เป็น ‘สื่อกลาง’ ช่วยให้เจ้าติดต่อกับลอว์ราสหรือข้าได้ในทันที เผื่อเกิดเหตุกะทันหันขึ้นมาอีก เจ้าก็แค่แตะมันไว้ แล้วส่งความคิดไปถึงข้า” ‘แบบนี้?’ แอชลองทำในทันที ‘ฮื่อ’ อาเมียร์ตอบในใจ ‘แล้วต่อให้อยู่ไกลกัน ท่านก็ได้ยินหรือ’ ‘หากเจ้าแตะมัน...ไม่ว่าที่ไหนข้าก็ได้ยิน’ ราชินียิ้มรับอย่างยินดี ‘เก็บมันไว้กับตัว อย่าถอดออกล่ะ’ เจ้าชายแห่งความมืดย้ำ ‘เส้นผมถือว่ามีจิตวิญญาณของเจ้าของอยู่ หากมันตกอยู่ในมือศัตรู ข้าจะเป็นอันตรายไปด้วย’ หญิงสาวพยักหน้าอย่างแน่วแน่ แม้ในแววตาจะพยายามซ่อนความกังวลเอาไว้ ขณะวางมือทาบลง แนบจี้นั้นไว้กับอก ‘เชื่อใจข้าเถอะ’ อาเมียร์พยักหน้ารับคำนั้นอย่างวางใจ ก่อนจะค้อมศีรษะลงถวายคำนับ ‘พ่ะย่ะค่ะ องค์ราชินี’ * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 02:04:59

ความคิดเห็นที่ 3 แม้ในยามที่เหล่านางกำนัลซึ่งหวีผมและเปลี่ยนชุดให้ตนออกไปจากห้องจนหมดแล้ว เคียราก็ยังคงยืนเก้กังอยู่ในห้อง ไม่กล้าแม้แต่จะนั่งลงบนเตียงในห้องราชินี ขณะรอให้ ‘เจ้าบ่าว’ เข้ามาตามธรรมเนียม ความคิดของหญิงสาวแล่นพล่านไปถึงช่วงหลายวันอันน่าอึดอัดที่ผ่านมา โดยเฉพาะคำพูดของคุณท้าวทราซา... ‘อย่าไร้ยางอายเหมือนแม่’ ไม่มีทางที่ใครจะสวมรอยเป็นเจ้าหญิงแอชลีนน์หลอกสายตาของแม่นมของพระองค์ได้ ดังนั้นผู้ที่ล่วงรู้แผนการทั้งหมดย่อมมีแต่ต้องบอกความจริง และเกลี้ยกล่อมให้คุณหญิงหัวหน้านางกำนัล กับนางกำนัลใกล้ชิดอื่นๆ ร่วมมือด้วย แน่นอนว่าคุณท้าวทราซาย่อมไม่ยินยอม แม้นางจะไม่อาจคัดค้านได้มากต่อหน้าผู้สำเร็จราชการกับเจ้ามณฑลอุลทูร์ ซึ่งยกเรื่องที่ว่ามี ‘เจ้าหญิงนอกสมรส’ ของพระราชาอาร์กาดอยู่อีกพระองค์ มาเป็นข้ออ้างในการใช้แผนการสวมรอยปกป้องราชบัลลังก์ให้เจ้าหญิงแอชลีนน์...เช่นเดียวกับที่เคยบอกเคียรา ด้วยเหตุนี้เอง ที่หญิงสาวไม่อาจประกาศความจริงออกไปกลางพิธีเสกสมรส ท่านพ่อไม่อาจพูดคุยกับเธอเป็นการส่วนตัวโดยไม่มีแฟคท์นาอยู่ด้วย เคียราจึงไม่แน่ใจว่าหากเธอด่วนทำสิ่งใดลงไปโดยพลการจะเป็นผลเสียยิ่งไปกว่าเดิมหรือไม่ กระทั่งคุณท้าวเองก็ยังดูเหมือนจะเกรงเรื่องนี้ แม้อย่างมากสุดที่นางรับปากจะทำก็คือดูแล ‘เจ้าหญิงตัวปลอม’ จนสิ้นสุดพิธีเสกสมรส แล้วขอลาไปพักผ่อนยาวที่บ้านพักในชนบทโดยไม่ปริปาก อย่างน้อยก็จนกว่าเจ้าหญิง...ไม่สิ...ราชินีพระองค์จริงจะเสด็จกลับมา และถึงอย่างนั้น นางก็พูดเช่นนี้กับเคียราเมื่อไม่มีใครอยู่ด้วย ‘ที่ว่าแค่ในนามนั่นก็ขอให้จริงเถอะ ถ้าเจ้าพลาดไปจะไม่มีใครสงสาร...มีแต่สมเพชกับสมน้ำหน้าเหมือนผู้หญิงที่แย่งสามีคนอื่นบางคนเท่านั้นเอง!’ เคียราพยายามไม่คิดมากกับคำพูดนั้น แต่ที่ต้องพยายามห้ามยิ่งกว่าคือความคิดที่ว่าเธอเคยรักผู้ชายที่ตนต้องเข้าพิธีแต่งงานด้วยในวันนี้ ในนามของคนอื่น ทั้งที่รู้แน่แล้วว่าเขาไม่รักเธอ ซ้ำยังรู้เห็นเรื่องแผนการร้ายขนาดลอบปลงพระชนม์... อีกทั้งเขายังรักเพียงเจ้าหญิงแอชลีนน์ สิ่งที่เขากับแฟคท์นาต้องการก็คือเจ้าหญิงตัวจริง หากแตะต้องเคียรามีแต่จะเกิดผลเสียเมื่อความจริงถูกเปิดเผย คืนนี้เขาคงจะไม่เข้ามา ห้องบรรทมของราชาและราชินีนั้นแยกจากกัน ในเมื่อไม่มีความจำเป็นที่จะต้องร่วมหอกันจริงๆ เขาก็คงไม่... เสียงประตูเปิดอย่างไม่เบานักขัดความคิดของหญิงสาว เคียราหันไปอย่างกริ่งเกรง และพบชายหนุ่มที่เพิ่งร่วมพิธีกันในวันนี้ยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวเห็นเขาสวมเสื้อนอนยาว...แม้จะมีเสื้อคลุมทับอยู่ เธอยกสองแขนขึ้นกอดร่างที่สวมชุดนอนคล้ายกันของตนอย่างประหม่าละอาย ดูลัสก้าวยาวๆ เข้ามาในห้อง แต่ไม่ได้ตรงเข้ามาหาเธอ ชายหนุ่มเลิกผ้าคลุมเตียงกว้างที่คั่นกลางอยู่ระหว่างทั้งสอง จนกลีบดอกไม้ที่จัดเรียงไว้ปลิวกระจัดกระจาย ตามด้วยการตบหมอนและที่นอนจนยับ จากนั้นเขาก็ชักมีดสั้นออกมา ใช้ปลายมีดเจาะที่ปลายนิ้วของตน แล้วกดลงตรงกลางที่นอน กระทั่งเลือดซึมออกมาเป็นดวงกว้าง ดูลัสทำทุกสิ่งอย่างเงียบงัน ราวกับว่าเคียราไม่มีตัวตนอยู่ในห้องด้วย เขาหยดเลือดของตนเองลงบนผ้าปูเตียงอยู่ครู่ใหญ่ จึงได้ตรวจสอบความเรียบร้อยอีกพักหนึ่ง ...แล้วกลับหลังหันเดินจากไปโดยไม่พูดแม้สักคำเดียว สิ้นเสียงปิดประตู เคียราทรุดฮวบลงคุกเข่าบนพื้น ซบหน้าลงกับสองมือ ปล่อยให้น้ำตาจากความตึงเครียดรินหลั่งโดยไม่อาจห้าม เธอคิดผิดไป ...ผ่านพ้นพิธีเสกสมรสไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นจุดเริ่มต้นของการหลอกลวงที่ไม่รู้จะจบสิ้นลงเมื่อไร และในรูปแบบใดต่างหาก * * * * * ดูลัสไม่แน่ใจว่าตนหลับลงเมื่อไร หลังจากนอนกระวนกระวายอยู่เป็นนาน แต่เขาก็ยังตื่นเช้าด้วยความเคยชิน ก่อนนี้ กิจวัตรประจำวันของเขาจะเริ่มต้นด้วยการล้างหน้าตา เปลี่ยนชุดสำหรับออกกำลังและซ้อมอาวุธ ทว่าวันนี้ชายหนุ่มกลับได้แต่เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใหม่ในตู้ ซึ่งดูอย่างไรก็หรูหราภูมิฐานเกินความเคยชิน จากนั้นจึงนั่งที่โต๊ะไม้ตัวใหญ่ จุดตะเกียงขึ้นหยิบหนังสือในตู้ข้างหลังมาอ่านเพราะไม่รู้จะทำอะไรดี เขาจะขอเสื้อผ้าสำหรับซ้อมอาวุธเอาไว้ แล้ววันหลังจะลงไปซ้อมในอุทยาน แต่วันนี้คงไม่เหมาะสม ไม่ว่าใครก็คงคาดหมายว่าราชากับราชินีใหม่จะทรงใช้เวลาด้วยกันให้เต็มที่ หลังพระราชพิธีเสกสมรส ...แม้ในยามที่ศึกกำลังก่อตัวขึ้นน่ะหรือ ดูลัสยิ้มขื่นๆ พร้อมกับพลิกหน้าหนังสือเกี่ยวกับการศึกไปผ่านๆ ...ความคิดหวนไปถึงใครคนหนึ่งที่อยู่ในยาร์ลาธ และใครอีกคนที่อยู่เพียงข้างห้อง ‘ราชินี’ ทั้งสองพระองค์ เป็นท่านพ่อหรือมาดายกันนะ ที่ช่างวางแผนไว้เหมาะเจาะ หากไม่ได้เจ้าหญิงแอชลีนน์ก็ยังมีเจ้าหญิงอีกพระองค์รออยู่พร้อมสรรพ เวลานี้เคียราคงจะนอนหลับอยู่ แต่ไม่มีประโยชน์ที่ดูลัสจะเข้าไปอยู่ในห้องเดียวกัน ในเมื่อมี ‘หลักฐาน’ ชัดแจ้งแล้วว่าทั้งสองได้ร่วมหอกันเมื่อคืนก่อน แต่หากเป็นเจ้าหญิงแอชลีนน์... ชายหนุ่มแทบเผลอขยุ้มขอบกระดาษด้วยความคิดนั้น เขาคงอยากตระกองกอดพระองค์ไว้จนรุ่งเช้า เข้านอนด้วยกันทุกราตรี ต่อให้มีศึกสงครามรอคอยอยู่ก็คงจะขอใช้ช่วงเวลาที่ด้วยกันอย่างมีความสุข แล้วทำไมไม่ชนะศึกครั้งนี้ เพื่อให้ได้พระองค์มาโดยแท้จริงล่ะ... เสียงหนึ่งถามจากในใจของเขา ...เสียงที่ผลักดันให้เขาเลือกใช้ยาของมาดาย... คิดดูให้ดี หากเจ้าแพ้จะมีสิ่งใดรออยู่ เจ้ากับทุกคนที่รับใช้อุลทูร์จะถูกประหารในฐานะกบฏแผ่นดิน ธีร์ดีเรพ้นจากอำนาจของพ่อเจ้ากับมาดายก็จริง แต่ก็จะตกไปอยู่ในมือของพวกคนทราย กับพ่อมดดำอาเมียร์ มันหวังดีต่อเจ้าหญิงแอชลีนน์โดยแท้จริงหรือไม่...ใครจะยืนยันได้ ไม่ควรที่เจ้าจะปกป้องพระองค์เองหรอกหรือ หากเจ้าชนะศึกครั้งนี้แล้ว ก็จะได้พระองค์มาอยู่ข้างกายอย่างแท้จริง ทั้งยังแก้ปัญหาเรื่อง ‘เจ้าหญิงนอกสมรส’ ที่พ่อของเจ้าต้องการดึงมาเป็นตัวแทนเพื่อยึดครองธีร์ดีเรได้ด้วยไม่ใช่หรือ นี่คือหนทางที่ดีที่สุดไม่ใช่หรือ ดูลัสพยายามปฏิเสธ แต่เสียงที่ว่าก็ยังมีอำนาจรุนแรงเหลือเกิน มันผลักดันให้เขาคิดแผนการทั้งหลายทั้งปวง...การศึกที่ย่อมเริ่มขึ้นในไม่ช้า...และจุดยุทธศาสตร์ที่ควรตรึงเอาไว้ หากไม่ต้องการให้พวกมันได้ชัยชนะ พวกเขาต้องยึดครอง ‘ที่แห่งนั้น’ ให้ได้เสียก่อน * * * * * ในยามเช้าหลังวันราชินีภิเษกที่ยาร์ลาธ ราชินีพระองค์ใหม่ เจ้ามณฑลกับบุตรชาย และหัวหน้าหน่วยพิเศษกับที่ปรึกษามารวมตัวกันที่จวน เพื่อหารือเรื่องแผนการรับมือกับศึกที่ย่อมมาถึงในไม่ช้า “เราสอบปากคำคนร้ายที่แฝงตัวเข้ามาในลานหน้าวิหารพร้อมกับอาวุธและระเบิดแล้ว พบว่าพวกเขาถูกว่าจ้างมาโดยไม่ทราบตัวตนของผู้ว่าจ้าง” ท่านเบเรครายงานต่อแอชลีนน์ “แต่จากรูปการและพื้นเพของพวกนั้น เป็นไปได้มากว่าผู้บงการจะเป็นรองเจ้ามณฑลการ์วอน” “การ์วอนทำตามคำสั่งของแฟคท์นางั้นหรือคะ” หญิงสาวตั้งคำถาม เธอยังจำได้ดีว่าเลวอน ลูกชายของรองเจ้ามณฑลรู้จักกับดูลัสในระดับหนึ่ง “หากเป็นเช่นนั้นจริง แฟคท์นาย่อมไม่ทิ้งหลักฐานให้สืบสาวไปถึงได้โดยง่ายแน่พ่ะย่ะค่ะ” เจ้ามณฑลตอบ “อย่างเก่งที่เราเล่นงานได้ก็มีแต่การ์วอน” “หมายความว่าพวกท่านจะจับกุมการ์วอนใช่ไหมคะ” “ยังพ่ะย่ะค่ะ” อาเมียร์ตอบ “เวลานี้ยังไม่เหมาะสม” “แต่เขาทำถึงขั้นวางระเบิดในพิธีราชินีภิเษกไม่ใช่หรือ” ราชินีขมวดคิ้ว “หากปล่อยไว้ เขาอาจก่อการร้ายอย่างอื่นขึ้นมาอีกก็ได้นี่” “ในระดับที่พวกเรา ‘เฝ้าระวัง’ ได้พ่ะย่ะค่ะ” ที่ปรึกษาหนุ่มอธิบาย “เขาไม่ใช่คนฉลาด แผนการที่วางก็ยังมีจุดอ่อนอยู่มาก หากเราเฝ้าระวังให้ดีก็จะป้องกันได้ อีกทั้งยังอาจ ‘ใช้ประโยชน์’ เขาในการส่งข่าวลวงได้ด้วยพ่ะย่ะค่ะ” “อืม...” หญิงสาวพยักหน้ารับ “แต่ถ้าแฟคท์นากับดูลัสรู้แล้วว่าการ์วอนไม่ฉลาด จะเชื่อข้อมูลที่เขาส่งให้หรือ” “เรามีวิธีปล่อยข้อมูลจริงที่ไม่ทำให้ตนเองเสียหายมากออกไป ตามแต่สถานการณ์จะอำนวยพ่ะย่ะค่ะ” เจ้ามณฑลยาร์ลาธเอ่ยขึ้นบ้าง “แต่เหตุอีกประการที่พวกกระหม่อมเห็นควรปล่อยการ์วอนไว้ก่อน เป็นเพราะแฟคท์นากับดูลัสต้องการใช้คนโง่อย่างเขาเป็น ‘เบี้ยเดินทิ้ง’ มากกว่า” แอชลีนน์ค่อยๆ คิดตาม “ไม่ว่าแผนของการ์วอนจะสำเร็จหรือไม่ หากเราเล่นงานเขาในทันที ก็เท่ากับเกิดความแตกแยกในยาร์ลาธ บ่อนทำลายภายในพวกเราให้อ่อนแอลงเอง...อย่างนั้นสินะ” ท่านเบเรคพยักหน้า “ทรงเข้าใจถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ หากจะกำจัดการ์วอน ต้องรอโอกาสที่พวกเราเข้มแข็งขึ้นกว่านี้” “ค่ะ” ราชินีรับ “ตอนนี้แผนการของเราคือสั่งสมกำลังพลและเสบียง หากไม่มีภัยธรรมชาติ ผลผลิตที่เราเพาะปลูกไว้ตั้งแต่ต้นปีมากกว่าเดิมร้อยละสามสิบน่าจะเพียงพอเป็นเสบียงเลี้ยงกองทัพได้ในปีนี้ พอสูสีกับมณฑลหลวงและอุลทูร์ แต่ต้องยอมรับว่าสภาพพื้นที่ของเราไม่เอื้อต่อการเพาะปลูกธัญพืชเท่ากับมณฑลหลวง ดังนั้นอาจเป็นผลเสียในระยะยาว” นี่ไม่ใช่ศึกที่ฝ่ายเธอคาดหวังได้ว่าจะเอาชนะในระยะสั้น แอชลีนน์รู้อยู่แล้ว ดังนั้นปัจจัยสำคัญจึงไม่ใช่การรุกเต็มรูปแบบเพื่อหวังชิงชัยเด็ดขาด แต่เป็นการบำรุงขวัญทหารและกักตุนเสบียงให้พร้อมสำหรับการรบยืดเยื้อ ดังนั้น ปัจจัยสำคัญคือ ‘อู่ข้าวอู่น้ำ’ หลักของธีร์ดีเร ...มณฑลชอร์ซา... “พวกกระหม่อมได้ข่าวมาว่าเจ้ามณฑลชอร์ซาไม่ได้เข้าสาบานตนในพระราชพิธีราชินีภิเษก โดยอ้างว่าไม่สบาย แต่ได้ส่งลูกชายคนรองมาในฐานะตัวแทน” เจ้ามณฑลยาร์ลาธพูดต่อไป “ถึงเขาจะยังไม่ได้ติดต่อมา กระหม่อมคิดว่าเขาย่อมได้ข่าวเรื่องราชินีสองพระองค์แล้ว และกำลังพิจารณาอยู่ว่าฝ่ายใดจะให้ประโยชน์ต่อเขามากกว่า” แอชลีนน์พยักหน้าช้าๆ เธอไม่ชอบเจ้ามณฑลคาลวาห์ ไม่สิ พูดให้ถูกคือยิ่งเกลียดเมื่อได้รู้เรื่องที่เขาสั่งฆ่าล้างครอบครัวของหญิงสาวที่ลูกชายคนสุดท้องของตนไปติดพัน เพื่อให้ลูกชายไม่ถูกตัดสิทธิ์ในฐานะพระคู่หมั้น แต่สถานการณ์ของยาร์ลาธไม่เอื้ออำนวยที่จะวางเฉยต่อเขาได้ ศัตรูของศัตรูคือมิตร ...แต่นั่นขึ้นอยู่กับว่าคาลวาห์จะเห็นแฟคท์นากับดูลัสเป็น ‘มิตร’ หรือ ‘ศัตรู’ ในเมื่อเป็นฝ่ายยาร์ลาธที่ตัดสินโทษลูกของเขาในฐานะฆาตกรฆ่าลูกชายของเจ้ามณฑลเบเรค “ที่จริง กระหม่อมมีเรื่องขอกราบทูลถาม ...ฝ่าบาทจะทรงมีความเห็นว่าอย่างไร หากเราจะขอเป็นพันธมิตรกับชอร์ซา” อาเมียร์ตั้งคำถาม “และ...พระราชทานอภัยโทษให้กับคนผู้หนึ่ง” หญิงสาวกะพริบตาถี่ๆ เมื่อเริ่มเข้าใจความหมายของเขา ...แต่ก็ใช่จะคัดค้าน “หากทรงเห็นชอบ กระหม่อมจะเดินทางไปรับตัวเขาเองพ่ะย่ะค่ะ” ที่ปรึกษาหนุ่มเอ่ยด้วยรอยยิ้มจางๆ * * * * * คนเขียนขอคุย สวัสดีผู้อ่านทุกท่าน ขอโทษที่ช่วงนี้ทำให้รอนานนะครับ m[_ _]m จริงๆ นี่ก็เป็นตอนสำคัญในเรื่องอีกตอน ฉากที่รอจะเขียนก็เยอะแยะ ทั้งฉากสวมมงกุฎของแอช ฉากเข้าหอ (???) ของเคียรากับดูลัส และท้ายตอนก็คิดว่าน่าจะมีคนคิดถึง “ใครบางคน” ที่หายไปจากเรื่องมานานแล้วสินะ ;D แล้วพบกันใหม่ในตอนหน้าครับ ป.ล. ของแถมเล็กน้อยสำหรับโอกาสลงมาถึงตอนนี้ครับ ที่จริงวาดมานานแล้ว แต่คิดว่าลงให้ตรงตอนน่าจะดีเนอะ ^^ จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 02:09:11

ความคิดเห็นที่ 4 ฝากประชาสัมพันธ์นิดหนึ่งครับผม ตอนนี้ก็มีตัวอย่างนิยายทั้งสามเรื่องของนิวบลัดมาให้อ่านกันแล้ว ผมเลยนำลิงก์เรื่องของตัวเองมาฝากครับ สนใจเข้าไปทดลองและคอมเมนต์จะยินดีมากครับ ^^ http://writer.dek-d.com/newbloodfantasia/writer/view.php?id=745540 (กำลังคิดอยู่ว่าจะเอาเนื้อหามาลงในพันทิปเลยดีไหม แต่ต้องออกตัวไว้ก่อนว่าไม่สามารถลงจนจบเล่มได้ น่าจะได้เป็นตัวอย่างตั้งแต่บทนำถึงบทที่ 4 จาก 10 บทจบ...เกือบครึ่งๆ ทางครับ) ตัวอย่างหน้าปก นามปากกา NithiN ครับผม แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 54 02:17:10 จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 02:16:18

ความคิดเห็นที่ 5 อีกเรื่องคือ กำหนดในงานสัปดาห์หนังสือ จะมีงานเปิดตัวโครงการนิวบลัดแฟนตาซีในวันศุกร์ที่ 7 ตุลาคม เวลา 4-5 โมงเย็น แล้วจะอัพเดทสถานที่อีกครั้งครับ และกำหนดแจกลายเซ็นของนักเขียนแต่ละคน ในเวลา บ่ายโมง - 4 โมงเย็น ตามวันต่อไปนี้ครับ วันพุธที่ 5 ต.ค. Zese กับ NithiN วันจันทร์ที่ 10 ต.ค. Vermouth กับ Zese วันอังคารที่ 11 ต.ค. Vermouth กับ NithiN วันศุกร์ที่ 14 ต.ค. Zese กับ NithiN ดังนั้น ผมจะไปในวันที่ 5, 7, 11 และ 14 ต.ค. ครับผม อยากพบตัวเป็นๆ ก็แวะมาได้นะครับ :) และเรื่องที่จะแจ้งเรื่องสุดท้ายของครั้งนี้ คือผมได้เปิดเพจของตัวเองในเฟซบุ๊ค และตั้งใจว่าจะอัพเดทความคืบหน้านิยายหรือพูดคุยกันได้ในเฟซนี้ แอดได้เลยครับผม :) http://www.เฟซบุ๊ค.com/nithinwriter แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 54 23:08:14 จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 02:23:06

ความคิดเห็นที่ 6 อา ลูกชายเจ้ามณฑลที่เป็นตัวตลกมาหลายตอน คงจะได้บทบาทเพิ่มขึ้นเนอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 54 13:00:52

ความคิดเห็นที่ 7 มาไม่ทันตั้งตัวเลยพี่ธิน 55 ดูลัสน่าหมั่นไส้จริงๆเลย ทำท่าทางเย็นชาได้อีก แล้วนี่เคียราจะเป็นไงต่อไปเนี่ย พี่ธินอ่ะ แตมจะลงไปกทม.วันที่15 กว่าจะได้ไปงานหนังสือก็คง 16 เศร้าจัง จากคุณ : Sudiarill เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 15:49:42

ความคิดเห็นที่ 8 จะซื้อจ้า  แต่คงไม่ได้ซื้อที่งานหนังสือ  ป้าจะซื้อแถวบ้านน่ะ  งานที่มีคนเยอะๆๆ ป้าคงจะไม่ไหว  เหนื่อยงายจ๊ะถ้าเจอคนเยอะๆๆๆ  เหมือนจะหายใจไม่ออก คนชราาาาา จะตามไปอ่านที่เด็กดีนะคะ ป้าเองจ้า จากคุณ : kiikifon เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 12:50:14