เพียงแค่ก้าวเข้าบ้านแล้วมองไปยังห้องรับแขกทางด้านซ้าย พีรภาสก็ตกใจกับใบหน้าของคนที่เขาอยากจะรู้ชีวประวัตินักหนา เธอกำลังยิ้มร่าพูดคุยกับน้องชาย รวมไปถึงพ่อปิงและแม่ป่านของเขาด้วย
‘ไปกินไอติมด้วยกันยังไม่พอ ยังมาคุยกันต่อที่บ้าน ตัวติดกันขนาดนี้ เป็นแค่เพื่อนก็บ้าแล้ว’ คุณชายแอบคิดอกุศล ก่อนจะเดินเข้าไปร่วมวงสนทนาด้วย แต่กลับกลายเป็นเขาที่ทำให้ทุกคนหยุดการสนทนาอย่างออกรสเอาไว้แค่นั้น พีรภาสทำหน้าเหลอหลาราวกับจะบอกไปว่า ก็คุยกันต่อไปสิ จะได้ฟังด้วย
แต่ทุกคนมองหน้าผู้มาใหม่แล้วก็เลือกที่จะเงียบ คุณชายจึงทำท่าแบมือยกไหล่อย่างงุนงง ก่อนทำท่าผายมือเชื้อเชิญให้คุยกันต่อ ส่วนตัวเองเดินเกาหัวขึ้นบันไดไป ทิ้งให้คนที่เหลืออยู่ส่งเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกันอีกครั้ง เป็นเพราะบทสนทนาที่ทำให้เสียงหัวเราะดังก้องนั้น ส่วนใหญ่ก็คือวีรกรรมแสนแสบ ของคุณชายนั่นเอง
หลังจากอาบน้ำชะล้างความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้หมดแล้ว พีรภาสก็เดินผิวปากลงบันไดมาด้วยความสบายใจ ในเมื่อมีอีกคนอยู่ด้วยแล้วทุกคนไม่อยากจะคุยกับเขา ก็ไม่เห็นจะต้องใส่ใจ วันนี้มีเพื่อนสนิทที่ห่างหายกันไปมารวมตัวกันอีกครั้ง เป็นเรื่องที่น่ายินดีเกินกว่าจะทำหน้าบึ้งตึง
“ปูน” เสียงเรียกดังมาจากโต๊ะอาหาร ทำให้คุณชายหันขวับมาทันใด ยังมีคนสนใจเขาด้วยเหรอ
“ครับแม่”
“ปูนจะออกไปข้างนอกใช่ไหม ไปส่งน้องฝันด้วยสิลูก” เสียงป้าป่านของเธอ ทำเอาภาพฝันถึงกับสะดุ้ง ถึงอยากจะจัดการกับคุณชายแค่ไหน แต่ก็ยังไม่อยากจะลงมือตอนนี้...คิดแผนไม่ทัน
“อะไรนะครับ” พีรภาสถามซ้ำให้แน่ใจว่าหูเขาไม่ได้ฝาด
ตอนมา มาเองได้ ตอนกลับก็น่าจะกลับเองได้สิ คิดแล้วพีรภาสก็อยากจะพูดออกไปจริงๆ
“ข้างนอกฝนตก ปูนไปส่งน้องก่อนนะแล้วค่อยไปหาเพื่อน” อรพินหันไปบอก เมื่อเห็นสีหน้าแปลกใจของลูกชาย
“ไม่เป็นไรค่ะป้าป่าน ถ้าพี่ปูนไปส่งฝัน เดี๋ยวพี่ปูนอาจจะ ‘ลืม’ ทางไปหาเพื่อนก็ได้นะคะ” ภาพฝันเน้นคำว่าลืมให้ชัดเจนขึ้น ทำเอาคนที่แกล้งทำเป็น ‘ลืม’ สะดุ้งได้เช่นกัน แสดงว่าน้องชายได้บอกเรื่องภาพนั้นไปแล้ว
“แหม...น้องฝันครับ พี่ก็ไม่ใช่คน ‘ลืม’ ง่ายขนาดนั้นหรอกนะครับ ไปครับเดี๋ยวพี่ไปส่ง” คุณชายเน้นย้ำคำว่าลืมให้ชัดเจนขึ้นเช่นกัน เขาไม่ได้ ‘ลืม’ ยังจำรายละเอียดได้ดีด้วยซ้ำ เพียงแต่มันพังไปแล้วต่างหาก “ปาย ไปส่งเพื่อนด้วยกันก็ได้นะ แต่ขากลับนั่งรถเมล์มาเองก็แล้วกัน”
เมื่อพีรภาสหันมาเชื้อเชิญพีรศิลป์ ทุกคนก็หันไปมองตากันปริบๆ เพื่อตีความหมายในสิ่งที่คุณชายพูด มีเพียงน้องเล็กของบ้านเท่านั้นที่พอจะรู้ว่าคุณชายพีรภาสต้องการจะสื่ออะไร
ก็ดีเหมือนกันในเมื่อถามพีรณัฐแล้วไม่ได้ผล ก็ต้องลงมือสืบเองเสียเลย อย่างน้อยวันนี้เขาก็จะได้รู้แล้วว่าบ้านของเธออยู่ที่ไหน พีรภาสคิดพลางส่งเสียงไปยังโต๊ะอาหาร
“ไปครับน้องฝัน ถ้ารอนานกว่านี้ เดี๋ยวพี่จะลืมนะว่าต้องไปส่ง”
ภาพฝันหันไปมองคนขี้ลืม ก่อนจะลุกขึ้นยกมือไหว้ลาผู้อาวุโสทั้งสองรวมทั้งพีรญา โบกมือลาให้กับพีรณัฐ แล้วจึงตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ หน็อยแน่! อีตาคุณชายพีรภาส ทำผิดแล้วไม่เคยจะสำนึก เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย ภาพฝันคิดพลางเดินไปเผยยิ้มหวานให้กับคุณชาย “ไปค่ะพี่ปูน”
หลังจากส่งเสียงค่อนแคะกันมาตลอดทาง ในที่สุดรถเก๋งสีขาวคันงามก็มาจอดตรงหน้าปากซอย ที่หมายของผู้โดยสารโดยสวัสดิภาพ ภาพฝันหันไปส่งยิ้มให้กับพลขับ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงกระแนะกระแหนไปอีกรอบ
“หวังว่าพี่ปูนคงไม่หลงกรุงเทพฯ นะคะ ฝันเข้าใจค่ะว่าพี่ปูนความจำสั้น แต่ระยะทางมันยาว”
“ขอบคุณนะครับสำหรับความหวังดี...จากใจจริง น่ารักมากเลยครับ วันหลังถ้าน้องฝันไปที่บ้านบอกพี่นะครับ เดี๋ยวพี่มารับเอง เอาให้เกยถึงหน้ากระไดบ้านเลย” คุณชายย้ำประโยคสุดท้ายหนักแน่น
ภาพฝันเหลือบมองอย่างหมั่นไส้ ว่าแต่คนอื่น คุณพี่ก็ประชดเก่งใช่เล่นนะคะ!
เมื่ออีกคนคล้อยหลังไปแล้ว พีรภาสนั่งนิ่งอยู่ได้เพียงครู่ ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะลงจากรถแล้วเดินตามไปบ้าง ทางออกจะเปลี่ยวขนาดนี้ ทำไมสาวเจ้าถึงได้กล้าหาญชาญชัยนัก ยังไงก็ต้องเดินไปดูเสียหน่อย เกิดอะไรขึ้นมาพ่อปิงกับแม่ป่านจะว่าเอาได้ว่าไม่ดูแลลูกสาวสุดที่รัก ไหนน้องชายจะต้องกำพร้าแฟนอีกเล่า
ว่าแต่สองคนนั่น...เป็นแฟนกัน จริงเหรอ! สำหรับเรื่องนั้นยังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ในหัว แต่ตอนนี้ความปลอดภัยของว่าที่น้องสะใภ้ ต้องมาก่อน! พีรภาสคิดพลางเดินตามไปห่างๆ
จากคุณ |
:
pormare
|
เขียนเมื่อ |
:
24 ก.ย. 54 11:05:49
|
|
|
|