PANTIP.COM : W11111908 หนุ่มมะพร้าว สาวมะนาว ตอนที่ ๒๐ บุรุษสุดยอดมะพร้าว [[ชวนลุ้นรับนิยาย "บ่วงรักกลางตะวัน" ด้วยค่ะ ]] [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๒๐ บุรุษสุดยอดมะพร้าว

เมื่อพิธีเปิดอย่างเป็นทางการเสร็จสิ้นลง ท่านประธานในพิธีพร้อมคณะผู้ติดตามก็เดิมชมงานแวะเวียนไปดู ชม ชิม สินค้าทางการเกษตรต่างๆ ที่บรรดาพ่อค้าแม่ขายเจ้าของซุ้มนำมาจัดเรียงอย่างตระการตาไปทั่วทั้งงาน รวมถึงซุ้มน้ำมันมะพร้าวที่ณัฐวุฒิและสมาชิกในวิสาหกิจของเขายืนรอต้อนรับอยู่ด้วย

ท่านนายอำเภอทักทายอย่างเป็นกันเองก่อนที่ณัฐวุฒิจะมอบกระเช้าผลิตภัณฑ์ให้ท่านไปกระเช้าหนึ่ง ซึ่งกว่าจะทั่วทั้งงานคณะของท่านก็เดินทางกลับในเวลาเกือบเที่ยงพอดี

ซึ่งเมื่อถึงตอนนั้น อารียาก็ทนความร้อนในยามพระอาทิตย์อยู่ตรงศีรษะไม่ไหว ถอดใจที่จะเดินให้ทั่วงานกลับมานั่งหน้าพัดลมตัวเล็กที่พี่ชื่นเอาติดตัวมาใช้ตอนเฝ้าซุ้มขายน้ำมันมะพร้าวตลอดห้าวันห้าคืนนี่ด้วย

‘เฮ้อ... เมืองไทยไม่ว่าจะฤดูไหน ก็ร้อนได้ใจจริงๆ ท่าจะจริงที่ใครเขาว่าเมืองไทยตอนนี้มีแค่สองฤดู คือ ร้อน กับร้อนมาก’

อารียานึกบ่นอากาศที่แผ่คลื่นความร้อนห้อมล้อมอยู่รอบตัวเธอกระปอดกระแปดอยู่ในใจ แล้วก็ยิ้มสดชื่นออกมา เมื่อยู่ๆ มะพร้าวน้ำหอมผลใหญ่เฉาะเปิดกะลาเสียบหลอดพร้อมดื่มก็มาลอยอยู่ตรงหน้า เมื่อเลื่อนสายตาขึ้นมองคนถือมาให้ก็พบณัฐวุฒิส่งยิ้มให้บางๆ พร้อมพยักหน้าคะยั้นคะยอให้เธอรับผลมะพร้าวมาดื่มน้ำ

ร้อนจนเหงื่อไหลพรากๆ อย่างนี้มีหรืออารียาจะปฏิเสธ คว้ามะพร้าวลูกนั้นมาตั้งอกตั้งใจดูดน้ำหอมหวานจากหลอดอยู่หลายอึก ค่อยยังชั่วหน่อย

ในขณะที่ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งใกล้ๆ กัน สายตามองไปยังหน้าร้านที่มีคนแวะเวียนมาดูสินค้าที่ทั้งร้านเป็นผลิตภัณฑ์น้ำมันมะพร้าวเป็นระยะๆ เป็นเพราะวันนี้เพิ่งเป็นงานวันแรกและเป็นเวลาในยามเที่ยงที่อากาศกำลังร้อนอ้าว คนเดินดูงานจึงไม่ค่อยคลาคล่ำเท่าที่ควร เอาไว้ตอนแดดร่มลมตกในตอนเย็นเรื่อยไปจนค่ำจนถึงดึกๆ เถอะ คนจะแน่นจนต้องเดินเบียดเสียดกันเลยทีเดียว ซึ่งเขาก็ได้แต่ภาวนาว่าขอให้สินค้าที่เขายังพอหามาได้พอขายไปจนถึงปิดงานด้วยเถิด

“กลับบ้านกันก่อนมั้ย เดี๋ยวตอนค่ำๆ ผมค่อยพาคุณมาเดินดูงานใหม่”

ณัฐวุฒิละสายตาจากหน้าร้านหันมามองหญิงสาวที่ตอนมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ นั้นผิวขาวจัด แม้ตอนนี้จะคล้ำลงมาบ้างนิดหน่อยแต่ก็ยังกลายเป็นสีชมพูระเรื่อชวนมองอยู่ดีเมื่อเจอกับสภาพอากาศที่ร้อนอ้าวเพราะต้องมานั่งอบอยู่ใต้เต็นท์ในเวลากลางเที่ยงอย่างนี้

หญิงสาวที่นั่งทนร้อนมาพักใหญ่ไม่ต้องเสียเวลาคิด ผุดลุกขึ้นยืนเป็นคำตอบอย่างบอกให้รู้ว่าเธอรอเวลานี้มานานแล้วทันที ทำให้ณัฐวุฒิที่พลอยลุกตามหัวเราะออกมาเบาๆ แต่ก่อนกลับเขาก็ยังไม่วายบอกพี่ชื่นและผู้หญิงชาวบ้านอีกสองคนที่มาขายน้ำมันมะพร้าวตลอดห้าวันห้าคืนนี้ว่า

“ฝากด้วยนะครับพี่ชื่น”

“โฮ้ย ไม่เป็นไรหรอกทิดพร้าว พี่ชอบเสียอีก ได้ขายของได้เจอคนเยอะๆ เนี่ย แล้วน้ำมันมะพร้าวพวกนี้มันก็ไม่ใช่ของใคร ของพวกเราทั้งนั้น ขายได้เยอะพวกเราก็พลอยได้กำรี้กำไรมาแบ่งกันเยอะไปด้วย”

พี่ชื่นในวัยสามสิบปลายๆ ตอบมาเสียยาวเหยียดอย่างคนช่างเจรจา ทำให้อารียาที่ยังยืนอยู่ด้วยไม่แปลกใจเลยว่าทำไมชายหนุ่มถึงเลือกมาให้ช่วยขายน้ำมันมะพร้าว ในขณะที่อีกคนถ้าจำไม่ผิดคงจะเป็นพี่จันทร์ยืนยิ้มๆ อยู่ไม่ห่างกัน

“ครับ เดี๋ยวตอนเย็นๆ ผมจะแวะมาใหม่นะครับ” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับเดินออกมา ปล่อยให้พี่ชื่นหันไปรับลูกค้าที่มาเยี่ยมๆ มองๆ แชมพูและครีมนวดผมที่ทำจากน้ำมันมะพร้าวบริสุทธิ์อยู่หน้าซุ้มพอดี

“แล้วป้าพิกุลล่ะคะ” หญิงสาวถามหามารดาของเขา เมื่อเดินมาถึงรถแล้วแต่ยังไม่เห็นป้าพิกุลเลย

“กลับไปพร้อมพ่อสักพักแล้วล่ะ แม่เป็นห่วงบ้าน ไม่ค่อยชอบทิ้งบ้านไปไหนนานๆ หรอกนอกจากเข้าสวน”

ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ เมื่อพูดถึงนิสัยห่วงบ้านของผู้เป็นแม่ที่กลับบ้านไปด้วยน้องพิงก์กี้ที่พ่อเขาแอบขับออกมาเฝ้าซุ้มให้ทันทีที่รู้ว้าลูกชายกลับถึงบ้านแล้วเมื่อตอนหัวรุ่ง เพราะกลัวว่าสายัณห์จะลอบกัดเล่นไม่ซื่ออะไรเข้าอีก

“อ้าว หรือคะ”

“ฮื่อ ป่านนี้คงนอนเอนหลังไปแล้วมั้ง” ปกติ เวลานี้ป้าพิกุลมักนอนเอนหลังงีบหลับตอนกลางวันเป็นประจำ ตื่นมาก็เข้าสวนหรือจัดแจงเตรียมทำกับข้าวมื้อเย็น

“เดี๋ยวผมขอแวะธนาคารสักครู่นะครับ” ชายหนุ่มบอกออกมาสีหน้าเป็นงานเป็นการขึ้นในขณะกำลังเตรียมสตาร์ทรถจนเกือบกลายเป็นเคร่งขรึม

“ค่ะ ว่าแต่คุณจะทำอะไรหรือคะ”

“จ่ายเช็คซื้อเครื่องจักรใหม่น่ะครับ”

“อ้าว ก็ไหนคุณว่าจะรอให้เจ้าหน้าที่เขาเข้ามาตรวจเครื่องเก่าก่อนไม่ใช่หรือคะ” อารียาหลากใจ ก็เธอยังไม่เห็นว่าจะมีใครมาตรวจความเสียหายของเครื่องจักรพวกนั้นเลยนี่นา

“เขาไม่มาแล้วล่ะ ผมโทรไปคุยแล้วเล่าสภาพความเสียหายให้ทางบริษัทฟัง ฝ่ายช่างเขาประเมินแล้วบอกว่าคงซ่อมไม่ได้”

“ยังงั้นหรือคะ”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับ พร้อมกับตีวงหมุนพวงมาลัยรถออกมาจากที่จอดรถใกล้บริเวณงาน หักเลี้ยวไปหาถนนเส้นหลักที่จะผ่านตลาดประจำอำเภอ ทำให้อารียาพลอยเบาใจขึ้นกับท่าทีมั่นคงแก้ไขปัญหาได้ของเขา

“เดี๋ยวบ่ายนี้คุณจะทำอะไรก็เตรียมทำให้เสร็จตั้งแต่หัววันนะครับ ตอนเย็นๆ ผมจะพาคุณกลับมาเที่ยวงานใหม่”

“ค่ะ”

หญิงสาวรับคำ นึกหมายมาดว่าถ้าป้าพิกุลไม่ได้เข้าสวนเธอจะเข้าไปขอให้ช่วยสอนเธอทำอาหารที่จะใช้ประกวดธิดามะพร้าว เนื่องจากเมนูเด็ดที่เธอกับป้าพิกุลช่วยกันเลือกและแอบซ้อมทำกันมาหลายวันแล้วค่อนข้างยากอยู่สักหน่อยในความรู้สึกของเธอ และเพราะมีเดิมพันท้าพนันอยู่กับส้มจีน หญิงสาวจึงทุ่มเทซ้อมเต็มที่ตามประสาคนที่สะกดคำว่าแพ้ไม่เป็น หรือถึงเป็นเธอก็ไม่อยากจะสะกดถ้าไม่เข้าตาจนจริงๆ ล่ะก็

อารียาก้าวลงจากรถ แล้วกวาดสายตามองไปรอบงานอีกครั้งในยามเย็นจนโพล้เพล้ เสียงดนตรีจากตู้ลำโพงขนาดใหญ่ดังเจื้อยแจ้วอยู่ในหู สอดแทรกด้วยเสียงประกาศบรรยายสรรพคุณสินค้าเรียกลูกค้าให้เข้าซุ้มของตนผ่านไมโครโฟนของพ่อค้าแม่ขายซุ้มต่างๆ จนรวมๆ แล้วเธอก็ฟังอะไรไม่ได้ศัพท์สักอย่าง

ณัฐวุฒิกดรีโมทล็อครถ แล้วออกเดินมาพร้อมหญิงสาว ส่วนพ่อกับแม่ ทั้งสองคนขอตัวอยู่บ้านไม่มาเดินชมงานด้วยกันเพราะเป็นห่วงบ้านไม่อยากทิ้งไว้ตอนมืดๆ ค่ำๆ และอีกอย่างท่านก็เคยมาเดินอยู่ทุกปีจนไม่ได้ตื่นเต้นอะไรด้วยแล้ว รอมาในคืนที่อารียาจะประกวดธิดามะพร้าวซึ่งเป็นคืนสุดท้ายดีกว่า

ไฟนีออนหลากสีที่ถูกประดับประดาไว้ตลอดงานส่งแสงสว่างไสวจนละลานตา โซนที่ถูกจัดให้เป็นโซนสินค้าทางการเกษตรเริ่มมีคนเดินหนาตากว่าเมื่อตอนกลางวันมาก และณัฐวุฒิก็เดินนำอารียาให้เริ่มเดินชมงานจากโซนนี้ก่อนเช่นกัน เมื่อหิวหรือเริ่มเหนื่อยค่อยไปเดินหาอะไรกินที่อีกด้านหนึ่งซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นร้านก๋วยเตี๋ยว กับข้าวตามสั่ง ขนมจีนที่นั่งกินได้เลย ส่วนอีกด้านที่เหลือเป็นร้านเกมประดามี ทั้งปาลูกโป่ง สอยดาว บิงโก ช้อนไข่ในสระพลาสติก เลยจากร้านเกมไปจะเป็นสวรรค์สำหรับเด็กๆ เพราะจะเป็นสวนสนุกขนาดย่อม มีทั้งรถบั๊ม ม้าหมุน ชิงช้าสวรรค์ รถไฟจำลอง ให้พ่อแม่พาเด็กๆ เข้าไปซื้อตั๋วเล่น

“โอ้โฮ มะพร้าวอะไรคะทำไมมันถึงได้ลูกใหญ่โตขนาดนี้”

หญิงสาวอุทานตาโต ทึ่งจัดอย่างกับเห็นสิ่งประหลาดเมื่อเห็นลูกมะพร้าวที่ผลโตกว่าที่เธอเห็นที่บ้านของณัฐวุฒิเกือบสองเท่าเห็นจะได้ เจ้าของสวนนำมาวางเด่นเป็นสง่าอยู่หน้าซุ้ม

“อ้อ มะพร้าวทะลายนี้ชนะการประกวดมะพร้าวผลใหญ่ของปีนี้น่ะครับ นี่เจ้าของสวนเขาเอามาวางโชว์”

ชายหนุ่มอธิบายยิ้มๆ กับท่าทางเหมือนเด็กเห็นของแปลกที่หญิงสาวข้างกายกำลังเป็นอยู่ เพราะเธอยื่นหน้าเข้าไปเสียใกล้ทะลายซึ่งมีมะพร้าวอยู่แค่สามลูก พร้อมกับเดินวนอีกสอบรอบเหมือนนักเลงหวยกำลังหาเลขเด็ดอย่างใจจดใจจ่อยังไงยังงั้น

“ไม่น่าเชื่อนะคะ ว่าลูกมะพร้าวมันจะใหญ่ได้ขนาดนี้”

“เห็นอยู่ตำตาขนาดนี้แล้ว คุณก็เชื่อๆ ไปเหอะ”

ชายหนุ่มล้อเล่น แล้วรีบบอกต่ออย่างเอาใจว่า “นี่ชนะแบบลูกใหญ่ คุณอยากดูแบบลูกดกมั้ยล่ะ ผมจะได้พาไปดูที่ซุ้มโน้นกัน” เมื่อเห็นอีกฝ่ายละสายตาจากมะพร้าวลูกใหญ่ขึ้นมามองเขาพร้อมสายตาที่เกือบจะเป็นค้อนให้อยู่แล้วที่บังอาจไปพูดจาขัดคอเธอ

“ไปดูก็ดีค่ะ”

เพียงเท่านั้นชายหนุ่มก็รีบออกเดินนำ พาอารียาไปอีกซุ้มหนึ่งซึ่งมีมะพร้าวชนะการประกวดมาให้ชมเหมือนกัน ที่ขั้วทะลายมีป้ายกระดาษกลมๆ เขียนเลขหนึ่งแบบไทยติดอยู่ เป็นการบอกว่ามะพร้าวทะลายนี้ชนะเลิศการประกวดทะลายที่มีผลดกที่สุดประจำปีนี้

และอารียาที่เพิ่งจะเคยเห็นมะพร้าวที่ติดผลจนดกมากขนาดนี้ก็ทำกิริยาเดิมอีกครั้ง คือ ก้มลงมองเสียจนชิด พลางเดินวนอีกสอบรอบ และเหมือนเมื่อครู่อีกเช่นกันที่ณัฐวุฒิจะหลุดขันออกมา

“ทำไมมันถึงดกได้ขนาดนี้ล่ะคะ” ไฮโซสาวเอ่ยปากถามชายหนุ่มที่น่าจะรู้คำตอบเพราะเป็นชาวสวนเหมือนกันโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้น แต่คนตอบกลับเป็นเจ้าของมะพร้าวทะลายนี้ตัวจริงที่เข้ามายืนอยู่เยื้องๆ หญิงสาว เมื่อเห็นเธอสนอกสนใจมะพร้าวจากสวนของเขาเสียขนาดนั้น

“ลุงเองก็ไม่รู้เหมือนกันหนู พอดีไปเจอทะลายนี้ในสวนเข้า เห็นลูกมันดกผิดปกติก็เลยลองส่งมาประกวดดู” ผู้ชายวัยไล่เลี่ยกับลุงบุญพูดตอบด้วยสำเนียงออกทองแดงนิดๆ สีหน้ายิ้มแย้มเมื่อเห็นหญิงสาวที่ดูอย่างไรก็ไม่มีเค้าชาวสวนสนใจมะพร้าวจากสวนของแก

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 06:16:21

ความคิดเห็นที่ 2

อารียาเงยหน้าขึ้นมองคนตอบ เมื่อได้รับรอยยิ้มซื่อแต่จริงใจมาให้ก็ยิ้มตอบ “หนูเพิ่งจะเคยเห็นนี่แหละค่ะ ทั้งทะลายนี่มีกี่ลูกคะ”

“ห้าสิบกว่าลูกครับ แต่ว่าเพราะมันติดลูกมากเกิน ลูกมันก็เลยเล็กๆ อย่างที่เห็น”

อารียาก้มลงมองทะลายมะพร้าวที่มีลูกเล็กๆ เบียดเสียดกันแน่นจนไม่มีช่องว่างระหว่างลูก ทะลายยาวเกือบสามฟุตเห็นจะได้

“แปลกดีนะคะ” เมื่อดูจนพอใจ หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นบอกอีกครั้ง แต่แววตาเหมือนเด็กๆ เห็นของเล่นแปลกใหม่นั้นยังไม่จางหายไปไหน เพราะนี่ถือเป็นเรื่องน่าอเมซิ่งสำหรับเธอมาก

“ขอบคุณลุงมากนะครับ” เจ้าของสวนที่มีมะพร้าวเหมือนกันแต่ลูกไม่ใหญ่จัดหรือว่าดกมากจนส่งเข้าประกวดได้เอ่ยขอบคุณลุงเจ้าของสวนที่มาพูดคุยเป็นอันดีกับหญิงสาว พลางทำท่าชักชวนให้อารียาเดินออกมาจากซุ้มเพื่อหลีกทางให้คนกลุ่มใหญ่ที่เดินเข้าซุ้มมาได้ดูบ้าง

“ทีนี้คุณจะดูอะไรต่อ”

“อะไรก็ได้ค่ะ” หญิงสาวนิ่งคิดไปชั่วครู่ ก่อนจะบอกด้วยสีหน้าเหมือนเด็กเล็กได้เที่ยวสวนสนุกเป็นครั้งแรก งานวันมะพร้าวแบบบ้านๆ นี่ได้ใจเธอจริงๆ “เดินไปเรื่อยๆ ดีกว่าค่ะ ฉันไม่เคยเดินดูงานแบบนี้เลย วันนี้ขอเดินให้ฉ่ำใจเสียหน่อย”

ณัฐวุฒิยิ้มรับ และหลังจากนั้นหนุ่มชาวสวนก็พาสาวไฮโซชาวกรุงเข้าซุ้มโน้นออกซุ้มนี้เป็นที่เพลิดเพลิน ซึ่งโซนนั้นส่วนใหญ่จะเป็นสินค้าทางการเกษตรที่เจ้าของสวนขนมาทั้งขายทั้งโชว์ ซึ่งนอกจากมะพร้าวแล้วก็มีขนุน กล้วย สับปะรด รวมทั้งบรรดาของแปรรูปเช่น น้ำมันมะพร้าว และผลิตภัณฑ์ต่างๆ ที่ทำมาจากมะพร้าวก็ล้วนอยู่ในโซนนี้ทั้งนั้น

จากเย็นย่ำจนกลายเป็นหัวค่ำ เมื่ออารียาเริ่มรู้สึกถึงอาการ ‘ขาลาก’ ของตัวเองหลังจากที่ตระเวนชมจนเอากลับไปคุยเขื่องให้ป้าพิกุลฟังได้แล้วว่าไม่มีซุ้มไหนที่ไม่ได้เข้า ก็ลากขามานั่งแหมะลงบนเก้าอี้พลาสติกที่ทางคณะผู้จัดงานได้เรียงไว้เป็นแถวบริเวณหน้าเวทีกลาง ซึ่งดึกกว่านี้อีกสักหน่อยการแสดง การร้องเพลง และกิจกรรมบนเวทีก็คงจะเริ่มขึ้น

“เมื่อยขาเสียแล้วเหรอ นี่คุณเพิ่งเดินได้แค่โซนเดียวเองนะ” ณัฐวุฒที่นั่งอยู่ข้างๆ กันเอ่ยปากถาม แต่ดูจากสีหน้าแล้วคงไม่ค่อยได้ห่วงใยอะไรเท่าไหร่ ออกจะเป็นแซวเสียล่ะมากกว่า และเหมือนหญิงสาวเองก็รู้แกว ถึงได้บอกว่า

“คุณไม่ต้องกลัวหรอก รับรองว่าวันนี้ฉันเดินครบทุกซุ้มแน่ แต่ขอนั่งพักแป๊บนึงก่อนนะ”

ณัฐวุฒิหัวเราะพรืดกับท่าทีเหมือนร้อนตัวของเธอ “งั้นผมเอาของนี่ไปเก็บที่รถก่อนนะ คุณนั่งรออยู่ตรงนี้ก็แล้วกัน เดี๋ยวผมมาแล้วเราค่อยไปหาอะไรกินกัน” ชายหนุ่มหมายถึงถุงสี่ห้าถุงที่เขาถือยู่ในมือ ซึ่งเป็นของที่อารียาเลือกซื้อมาเมื่อเจอของที่ถูกใจทั้งนั้น

“ค่ะ”

และหลังจากชายหนุ่มกลับมา เขาก็พาเธอไปยังโซนของกิน ซึ่งมีทั้งของที่ซื้อมาแล้วเดินกินในงานได้เลย อย่างพวกน้ำอัดลมใส่น้ำแข็งแก้วละสิบห้าบาท ลูกชิ้นปิ้ง ไอศกรีม หรือพวกขนมไทยๆ ที่จะซื้อกลับไปกินที่บ้านอย่างพวกกาละแมที่กวนไปขายไปกันสดๆ ในกระทะใบบัว ใส่ถุงๆ ละยี่สิบ ซื้อสามถุงคิดห้าสิบบาท ซึ่งตอนแรกอารียาก็ทำท่าจะขอใบพายเจ้าของร้านลองกวนดูบ้างเหมือนกัน แต่เมื่อเห็นขนมในกระทะปะทุปุๆ กระเด็นขึ้นมาก็ถอยกลับแล้วเลือกที่จะซื้อไปชิมถุงหนึ่งดีกว่า

สุดท้าย อารียาไปลงเอยโซนของกินที่ร้านขายขนมจีนสารพัดน้ำยาในหม้อใบใหญ่ตั้งเรียงเป็นแถวให้เลือกสั่ง หลังจากทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้พลาสติกหลากสีแบบไม่มีพนักให้เอนหลังพิง มือบางก็บีบๆ นวดๆ ต้นขาตัวเองคลายความเมื่อยล้า ปล่อยให้ณัฐวุฒิเป็นคนเดินไปสั่งเจ้าของร้านที่สาละวนตักน้ำยาให้ลูกค้าจนมือเป็นระวิง

ชายหนุ่มก้มดูน้ำยาสูตรต่างๆ ในหม้อแล้วหันมาถาม “คุณจะกินน้ำยาอะไร”

“คุณว่าแบบไหนอร่อยก็สั่งมาเถอะ ฉันกินได้ทั้งนั้นแหละ”

“แน่นะ” เมื่อเห็นอารียาพยักหน้าง่ายๆ เขาก็หันไปสั่งง่ายๆ เหมือนกัน

“ป้าครับ ผมเอาราดน้ำยาป่าสองจาน ส่งโต๊ะโน้นนะครับ” เขาชี้มือไปยังโต๊ะที่มีอารียานั่งรออยู่ แล้วเดินกลับมาเมื่อเจ้าของร้านบอกว่าให้รออีกเดี๋ยว

เมื่อเดินกลับมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เธอ เขาก็บอก “รอสักประเดี๋ยวนะคุณ ร้านนี้เขาอร่อยลูกค้าเลยเยอะตักกันไม่ทัน”

“ไม่เป็นไรค่ะ” กับคำพูดนี้ สำหรับอารียาถ้าเป็นเมื่อก่อนคงต้องบอกว่ามีค่ายิ่งกว่าดอกพิกุลทองเสียอีก เพราะแทบจะไม่เคยปรากฏว่าจะหลุดออกมาจากปากคุณหนูไฮโซที่ทุกอย่างจะต้องดีเลิศ และที่สำคัญเอ่ยปากปุ๊บต้องได้ปั๊บทันอกทันใจ แต่มาถึงเวลานี้อารียากลับพูดได้บ่อยขึ้นอย่างคล่องปากไม่มีเคอะเขิน

“ทิดพร้าว เมื่อกี๊สั่งน้ำยาป่าสองจานใช่มั้ย”

หลังนั่งรอแค่อึดใจป้าร่างท้วมเหงื่อพราวหน้าก็ถือขนมจีนน้ำยาป่ามือละจานมายืนถาม ทำให้อารียานึกค่อนชายหนุ่มที่อาสาเลี้ยงขนมจีนมื้อนี้ว่า ‘อีตานี่ถ้าจะป๊อบแฮะ ไปไหนมาไหนคนรู้จักกันทั้งอำเภอ ไม่เว้นแม้กระทั่งคนขายขนมจีน’

“ครับป้า”

“แล้วนี่มากะใครล่ะ แฟนเอ็งเรอะ”

อารียาที่ยื่นมือมารับจานขนมจีน รู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตที่หัวใจ ถึงกับถือค้าง แต่ไม่รีบกล่าวปฏิเสธเป็นพัลวันเหมือนเช่นที่เคยปฏิเสธพี่กาเหว่าที่ร้านขายเสื้อผ้ามาแล้ว ก่อนจะวางจานลงหยิบผักแกล้มที่จัดไว้กลางโต๊ะมาใส่ขนมจีนทั้งที่ไม่ได้ดูเสียด้วยซ้ำไปว่ามันคือผักอะไร

กิริยานี้ ทำให้ชายหนุ่มที่จับตามองไม่วางตาถึงกับยิ้มค้าง ภาวนาว่าที่เคยได้ยินใครเขาบอกว่า การที่ผู้หญิงไม่ปฏิเสธแปลว่ายอมรับขอให้เป็นจริงด้วยเถอะ แทบจะตาฝาดเห็นสีเหลืองน่ากินของน้ำยาป่าในจานกลายเป็นสีชมพู เสียงวิ้งใสๆ ดังขึ้นในหัวใจจนก้อง ไม่รู้ตัวว่าป้าที่ชงคำถามเด็ดเมื่อครู่เดินกลับไปยืนประจำการต่อที่หม้อน้ำยาตั้งแต่ตอนไหน และขนมจีนมื้อนั้นก็เป็นขนมจีนมื้อที่หวานที่สุดและอร่อยที่สุดเท่าที่เขาเคยกินมา

คืนนั้น กว่าทั้งคู่จะกลับมาถึงบ้านก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน โดยที่อ้อมแขนของอารียาเต็มไปด้วยสารพัดตุ๊กตาที่ได้มาจากการเล่นเกมปาลูกโป่ง และเกมอื่นๆ ที่น่าตื่นตาตื่นใจไปเสียทั้งนั้นสำหรับเธอ

เรียกว่าสำหรับอารียาแล้ว การได้เดินชมงานในบรรยากาศบ้านๆ แบบที่เธอไม่เคยมีโอกาสได้สัมผัสมาก่อนพร้อมกับชายหนุ่มที่สำคัญกับหัวใจเพิ่มขึ้นทุกวันคนนั้น สร้างความรู้สึกสุดพิเศษให้กับเธอได้อย่างน่าอัศจรรย์ เป็นความทรงจำดีๆ ที่อารียาไม่คิดจะลืมเลยทีเดียว

แต่ตุ๊กตาที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอนี่ส่วนใหญ่ไม่ได้มาจากฝีมือเธอสักเท่าไหร่ เรียกได้ว่าทั้งหมดได้มาเพราะณัฐวุฒิคนเดียวก็ว่าได้ อย่างเกมปาลูกโป่งด้วยลูกดอก ต้องปาลูกโป่งให้แตกเจ็ดลูกถึงจะเลือกตุ๊กตาได้ เธอเล่นไปสองรอบได้แต่ลูกอมปลอบใจมาสองเม็ด แต่ณัฐวุฒิเล่นเพียงรอบเดียวเขาก็บอกให้เธอเลือกตุ๊กตาตัวที่ชอบได้ทันที ซึ่งอารียาก็เลือกตุ๊กตาหมีสีขาวตัวที่กำลังนั่งกอดอยู่บนเตียงนี่มาทันทีอย่างไม่มีลังเลเพราะหมายตาไว้แล้วตั้งแต่แรก และพอเขาปาลูกดอกเข้าเป้าหมดทั้งชุดอีกครั้ง คราวนี้เจ้าของร้านถึงกับสงวนสิทธิ์ออกปากให้เขาออกไปเสี่ยงโชคเล่นร้านอื่นบ้างกันเลยทีเดียว

อารียาก้มลงมองตุ๊กตาหมีสีขาวในอ้อมแขน ริมฝีปากสีชมพูอิ่มยิ้มน้อยๆ คล้ายอยู่ในภวังค์ฝัน ในหัวใจมีแต่ภาพใบหน้าคมคายของบุรุษผู้นั้นคอยเวียนวนทุกเวลาไม่เคยไกลจากความคะนึงหา

ต่างกันอย่างสิ้นเชิง

หญิงสาวบอกตัวเองเช่นนั้น ความรู้สึกสุดพิเศษเช่นนี้เธอไม่เคยมีให้ใครและไม่เคยได้รับจากใครมาก่อนเช่นกัน ความรู้สึกที่ครั้งหนึ่งเธอเคยรู้สึกทุรนทุรายกับการต้องจากพรากกับคนที่เธอเคยคิดว่าเธอรักเขาในครั้งนั้น เทียบกันไม่ได้เลยกับความรู้สึกลึกซึ้งที่ดื่มด่ำล้นหัวใจในเวลานี้

ความรู้สึกที่ถูกถักทอและผูกรั้งไว้ด้วยหัวใจในตอนนี้ ทำให้เธอเริ่มรู้สึกว่า ประตูหัวใจได้เปิดรับผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่งเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต ใกล้ตัว ใกล้ใจ ทำให้เธอยินดีในบางเรื่อง เห็นใจเขาได้ในอีกเรื่อง และสุดท้ายทั้งสุขและเศร้าร่วมไปกับเขาด้วยในทุกเรื่องที่เขาต้องประสบไม่ว่าจะดีหรือร้ายก็ตาม

ความรู้สึกแบบนี้ใช่ไหมถึงจะเรียกว่าความรักอันเกิดจากหัวใจจริงแท้ ไม่ใช่ความรักที่เกิดขึ้นเพราะความคิดที่ว่าเขาเป็นคนที่คู่ควรกับความรักจากคุณหนูไฮโซเช่นที่ครั้งหนึ่งเธอเคยมอบให้ไซม่อน มอบให้เพราะคิดว่าผู้ชายคนนั้นเป็นผู้ชายที่เหมาะสมกับเธอที่สุด

อารียาได้คำตอบให้กับหัวใจตัวเอง อ้อมแขนยังกอดตุ๊กตาหมีสีขาวไว้ในแนบอกแม้จะเริ่มง่วงงุน ตุ๊กตาตัวที่คนเล่นเกมได้มาจุ๊บแก้มมันทีหนึ่งก่อนจะยื่นส่งให้เธอหน้าห้องตอนที่เขาเดินมาส่งเธอถึงห้องนอนนี่เอง

เมื่อได้มาอยู่ในบรรยากาศของการแข่งขันจริงๆ อารียาก็ยิ่งนึกโทษตัวเอง วันนั้นไม่น่าไปบังคับให้เขาต้องมาแข่งหาแชมป์บุรุษสุดยอดมะพร้าวอะไรนี่เล้ย ดูสิ... ยอดมะพร้าวสูงลิบลิ่วเสียขนาดนั้น แล้วเธอจะทนยืนมองเขาปีนขึ้นไปได้ยังไงโดยไม่หัวใจวายไปเสียก่อน เฮ้อ

ยิ่งเห็นสองพี่น้องมหาภัยที่ยืนมุงดูอยู่อีกด้านหนึ่งท่ามกลางหมู่ชายฉกรรจ์ที่ติดตามลูกพี่มาเป็นฝูงด้วยนั่น ทำให้อารียายิ่งหนักใจจนบอกไม่ถูก ก็แววตาของสายัณห์น่ะ ไม่ว่าจะพยายามมองยังไงก็มันก็ซ่อนแววมุ่งร้ายหมายขวัญไว้ไม่มิดภายใต้สีหน้าที่เจ้าตัวคงพยายามปั้นให้ดูเรียบเฉยนั่น

เสียงโฆษกประกาศผ่านโมโครโฟนด้วยน้ำเสียงแบบที่เธอคุ้นชินแล้วว่านี่คือสำเนียงของคนที่นี่เพราะเริ่มจะปนทองแดงเหมือนคนใต้ให้ผู้เข้าแข่งขันเข้าประจำที่ใต้โคนมะพร้าว อารียายิ่งรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองโดนบีบด้วยมือยักษ์ที่มองไม่เห็นอย่างไรอย่างนั้น

แต่ดูเหมือนว่าคนที่เธอห่วงใยสุดหัวใจจะไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจอะไรไปกับเธอด้วยเลย เมื่อเขาเดินไปหยุดยืนอยู่ใต้โคนมะพร้าวสูงชะลูดต้นที่เขาจะต้องปีนแข่งกับคนอื่นอีกห้าคน ชายหนุ่มยังมีแก่ใจหันมายิ้มให้ลุงบุญกับป้าพิกุลที่มาร่วมเชียร์ลูกชาย ไม่เว้นแม้กระทั่งพี่ๆ เพื่อนๆ ที่สนิทสนมกันเช่นพี่รบพี่โชคหรือแม้กระทั่งพี่หมู

และสุดท้าย รอยยิ้มนั้นก็มาหยุดนิ่งนานอยู่ที่ดวงหน้าเนียนที่ฉายแววห่วงใยชัดเจน ท่ามกลางคนดูที่ยืนล้อมเป็นวงกลมรอบต้นมะพร้าวทั้งหกต้นจนแน่นขนัด ก่อนที่จะพยักหน้าให้เธอนิดๆ อย่างจะบอกแทนคำพูดว่า ‘ขอเพียงเชื่อมั่นในตัวผม’ ก่อนที่จะหันกลับไปรวบรวมสติทั้งหมดให้ตั้งมั่นอยู่ที่ต้นมะพร้าวเบื้องหน้า

หญิงสาวยกมือขึ้นมากุมไว้แน่นที่หว่างอก แข้งขาสั่นจนแทบจะไร้แรงยืน หัวใจเหมือนจะหยุดเต้นเมื่อหูได้ยินกรรมการเริ่มนับถอยหลังสามถึงหนึ่งแล้วเป่านกหวีดเสียงแหลมยาวเป็นสัญญาณให้เริ่มการแข่งขันหาแชมป์บุรุษสุดยอดมะพร้าวประจำปีนี้ได้

ในคลองจักษุของเธอ เห็นเพียงผู้เป็นบุรุษเดียวในหัวใจออกตัววิ่งจากจุดที่ยืนอยู่สี่ถึงห้าก้าว แล้วใช้แรงจากการวิ่งและกระโดดส่งให้ร่างสูงนั้นทะยานขึ้นไปคว้าต้นมะพร้าวได้ในระยะที่สูงจากพื้นดินไปแล้วเป็นเมตร หูไม่ได้ยินเสียงจากโฆษกที่พากย์ท่าปีนต้นมะพร้าวของผู้เข้าแข่งแต่ละคนด้วยลีลาดุเด็ดเผ็ดมันสมเป็นโฆษก หรือแม้กระทั่งเสียงเชียร์จากกองเชียร์ที่ขนกันมาจนแน่นขนัดไปทั้งบริเวณของผู้เข้าแข่งก็ไม่ได้แทรกเข้าไปจนถึงโสตประสาทของอารียาแม้แต่นิดเดียว

อารียาไม่รู้ว่าตลอดเวลาที่ยืนมองคนตัวสูงไต่ลำต้นกลมๆ ของต้นมะพร้าวสูงขึ้นไปเรื่อยๆ นั้นเธอได้หายใจบ้างหรือเปล่า หรือว่าสวดมนต์บทไหนให้คุ้มครองเขาบ้าง และเมื่อใจหายใจคว่ำลุ้นให้เขาปีนขึ้นไปถึงยอดมะพร้าวได้แล้วเธอก็ผ่อนลมหายใจออกมาได้เฮือกหนึ่งที่เขาขึ้นยืนไปได้อย่างปลอดภัยไม่ตกลงมาแข้งขาหักอย่างที่นึกกลัวแทบขาดใจอยู่นี่

ณัฐวุฒิใช้ท่อนขาแข็งแรงถีบลูกมะพร้าวให้หลุดออกจากทะลายทีละลูก เรียกเสียงจากกองเชียร์ได้ลูกละเฮทีเดียว หล่นลงมาใต้โคนต้นจนครบสิบ ซึ่งพี่หมูที่ยืนรออยู่แล้วก็รีบเก็บมะพร้าวที่กระเด็นกระดอนไปลูกละทิศละทางมากองรวมกันไว้ให้ตรงข้างๆ เหล็กปอก รอให้ชายหนุ่มปล่อยตัวรูดตามลำต้นของมะพร้าวลงมา

เมื่อเมื่อเท้าแตะพื้นดินเขาก็รีบวิ่งถลาไปหาแท่นไม้ที่เป็นฐานของเหล็กปอกได้เป็นคนแรกทันที

พรืด!?

ทันทีที่ฝ่าเท้าเปล่าเปลือยได้สัมผัสกับพื้นไม้เรียบแล้วลื่นไถลจนแทบเสียหลักล้ม ดีที่รีบพลิกตัวแล้วก้าวลงไปยืนบนพื้นดินได้ทันเสียก่อน ชายหนุ่มก็รู้สึกได้ทันทีถึงสิ่งผิดปกติ ก้มลงมองแท่นไม้ขวับ

แทนที่พื้นไม้จะแห้งสนิทเช่นตอนที่เขายกมาจากบ้าน ตอนนี้มันกลับเปียกจนชื้นแฉะได้ยังไง

ซ้ำร้ายแทนที่มันจะเปียกชื้นเพราะน้ำ แต่การลื่นจนแทบหวุดหวิดเสียหลักล้มทับเหล็กปอกรูปใบโพธิ์ปลายแหลมเรียวที่ถูกลับแล้วลับอีกจนขาววับคมกริบที่ปักไว้กลางแท่นไม้เสียบเข้ากลางยอดอก เรียกเสียงร้องกรี๊ดอย่างตกอกตกใจจากคนที่เห็นเหตุการณ์ได้ดังลั่นเมื่อครู่บอกณัฐวุฒิได้ทันทีว่า

ไอ้เจ้าของเหลวที่ทำให้พื้นไม้เปียกชุ่มจนลื่นนั่นมันไม่ใช่น้ำ แต่... มันคือน้ำมันพืช

<<< ตอนหน้ามาติดตามกันค่ะว่าพี่มะพร้าวจะทำยังไงต่อ และร่วมเชียร์อารียาประกวดธิดามะพร้าวแข่งกับส้มจีนด้วยค่ะ >>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 06:21:41