|
++ ลองเล่นแนวปัจจุบันดูค่ะ ติชมกันได้เสมอ ใส่เต็มที่ค่ะ เพราะใหม่กับแนวปัจจุบันจริงๆ ++
บทนำ
ท่ามกลางความมืดสลัว มีเพียงหมอกขาวลอยล่องอยู่รอบตัว ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ ปรากฏให้เห็น ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเปะปะไม่รู้ทิศทางอยู่เพียงลำพัง พยายามคิดถึงสาเหตุที่ตัวเองต้องมาอยู่ตรงนี้ ภาพสุดท้ายที่เขาจดจำได้ก่อนที่สติจะดับวูบคือเสียงเบรกยาว และเสียงดังโครมใหญ่ จากนั้นเขาก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย พอรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ตรงนี้เสียแล้ว อ้อ! เขานึกออกแล้ว เมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้เขาไปเลี้ยงฉลองงานหมั้นกับเพื่อน ขากลับดูเหมือนเขาจะวูบไปนิดหน่อย มาสะดุ้งตื่นก็ตอนที่ได้ยินเสียงแตรยาวพร้อมกับแสงไฟสว่างจ้าที่สาดเข้าหน้านั่นเอง จากนั้นดูเหมือนว่าเขาจะหักพวงมาลัยเข้าข้างทางแล้วไปชนกับอะไรสักอย่าง
ว่าแต่ แล้วรถเขาล่ะ อยู่ที่ไหน อย่างน้อยโทรเรียกช่างมาลากไปอู่ก็ยังดี พอคิดขึ้นมาได้ มือใหญ่ก็ตบกระเป๋ากางเกงหาโทรศัพท์มือถือ ให้ตายสิ มันอยู่ไหนล่ะนี่ สงสัยว่าตอนเกิดอุบัติเหตุมันคงจะตกอยู่ในรถแน่ๆ ซวยจริงๆ แต่ยังไงก็ช่างเถิด ตอนนี้เขาต้องออกไปจากที่นี้ให้ได้ พรุ่งนี้มีโปรเจคท์ใหญ่ที่ต้องเซ็นสัญญา คนอย่างนิรินธน์ อิศเรศบดี ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อยเพอร์เฟค จะต้องไม่มีคำว่าผิดพลาดเด็ดขาด
เมี้ยว
เสียงเล็กๆ เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างตัว เขาหันไปมองหาที่มาของเสียงก็เห็นเจ้าแมวสีขาวตัวหนึ่งเดินมาจากทางไหนไม่รู้ มายืนอยู่ข้างเขาเสียแล้ว
เจ้าเหมียว มาจากไหนกันนี่ บ้านเจ้าอยู่แถวนี้หรือ
ถ้ามีแมว ก็หมายความว่าบ้านเจ้าของแมวต้องอยู่แถวนี้ นิรินธน์ยิ้มอย่างยินดี ทีนี้ล่ะเขาจะได้ออกไปจากที่นี่เสียที แสงไฟดวงเล็กๆ ปรากฏขึ้นตรงหน้า ชายหนุ่มยิ้มกว้างรีบอุ้มเจ้าแมวน้อยแล้ววิ่งเต็มฝีเท้าไปยังจุดที่เห็นแสงไฟนั้นทันที
แสงสว่างที่เกิดขึ้นหลังจากที่ลืมตา ทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงถึงกับต้องหลับตาลงอีกครั้ง แล้วค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นทีละน้อยเพื่อปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสงสว่าง เพดานห้องสีขาวสะอาดตาลอยเด่นอยู่ตรงหน้า แต่ไม่ถึงสามวินาทีใบหน้าสวยที่ได้รับการแต่งมาแล้วอย่างดีก็โผล่แทรกเข้ามา พร้อมกับเสียงแหลมแสบแก้วหู
รินธน์ โอย ดีใจจัง รู้สึกตัวแล้ว คุณหมอขา คุณพ่อคุณแม่ขา รินธน์รู้สึกตัวแล้วค่า
หือ! อะไรนะ ผู้หญิงคนนี้เรียกเขาว่าอะไรนะ รินธน์เหรอ บ้าน่า เขาไม่ได้ชื่อนี้สักหน่อย เขาอยากจะผลักหล่อนออกไปจริงๆ เพราะกลิ่นน้ำหอมฉุนเข้าจมูกที่เพิ่งรับรู้ได้มันชวนอาเจียนชะมัด แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร เขาก็ได้ยินเสียงประตูห้องเปิดผลัวะเข้ามาเสียก่อน นายแพทย์หนุ่มเดินเร็วๆ เข้ามาในห้องพร้อมกับพยาบาลที่ถือชาร์ทคนไข้ ตามติดมาด้วยชายหญิงวัยกลางคนคู่หนึ่ง นัยน์ตาชายหนุ่มสลดไปนิดเมื่อไม่เห็นคนที่เขาต้องการอยากจะเห็นเข้ามาด้วย หล่อนไปไหนนะ ปกติเวลาที่หมออยู่ด้วยแบบนี้ หล่อนจะอยู่กับเขาตลอดนี่นา
หูเขาได้ยินเสียงนายแพทย์พูดจาอะไรไม่รู้ฟังไม่ค่อยเข้าใจนัก จนกระทั่งอีกฝ่ายหันมาถามเขานั่นแหละ
จำได้ไหมครับว่าคุณเป็นใคร ชื่ออะไร
เอ่อ นี่หมอถามเขาใช่ไหม คงใช่นะ ก็เขาเห็นคนแปลกหน้าที่รุมล้อมเตียงเขาตอนนี้จ้องมองเขาตาไม่กะพริบ เพื่อรอฟังคำตอบจากเขานี่นา
ผมชื่อมิลค์ครับ เป็นแมวบ้านนายโมครับ
เอ๊ะ! หูเขาฝาดไปหรือไงกัน เขาได้ยินเสียงทุ้มๆ ที่ตอนนี้ฟังแหบไปนิดหน่อย แต่ก็นุ่มเสนาะหูอยู่ดี ออกจากปากเขาไปอย่างนั้น แต่คงไม่ใช่เขาคนเดียวหรอกที่แปลกใจปนตกใจ ก็คนรอบตัวเขาตอนนี้มีสีหน้าตกอกตกใจกับคำตอบของเขาทุกคนนี่นา เหอะ! ก็แน่อยู่แล้วล่ะ เห็นแมวพูดภาษาคนปร๋อแบบนี้ ไม่ตกใจก็แปลกแล้ว
อ่า อย่าล้อหมอเล่นสิครับ เอาใหม่นะ คุณชื่ออะไร เป็น เอ่อ ผมหมายถึงทำอาชีพอะไรน่ะครับ
เขายืนยันคำตอบเดิมอีกครั้ง คราวนี้คนในห้องมองหน้ากันเองด้วยสีหน้ากังวล
คุณนิรินธน์เพิ่งรู้สึกตัว หมอว่าระบบสมองคงเกิดการสับสนเล็กน้อยน่ะครับ
ถึงขนาดสับสนว่าตัวเองเป็นแมวนี่ ผมว่าคงไม่เล็กน้อยแล้วนะหมอ
นิพัทธน์ อิศเรศบดี บอกหมอเสียงห้วนขณะที่มองลูกชายคนเดียวด้วยสีหน้าปั้นยาก หมอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น เขาเองก็ไม่เคยเห็นใครระบบสมองสับสนขนาดนี้เหมือนกัน นี่เป็นเคสแรก
คนไข้หันมองคนโน้นทีคนนี้ทีด้วยสีหน้างงๆ แล้วเริ่มเอะใจขึ้นมา เขาค่อยๆ ยกมือขึ้นมอง เฮ้ย! นี่มันมือของคนนี่หว่า ไม่ใช่อุ้งเท้ามีขนสีขาวนุ่มของเขา ให้ตายเถอะ นี่ฝันร้ายใช่ไหมเนี่ย ชายหนุ่มเหลียวมองไปรอบตัวแล้วต้องชะงักเมื่อเห็นเงาสะท้อนจากกาน้ำสแตนเลสใสที่วางไว้ข้างเตียง ชัดเจนเลย นี่ไม่ใช่ร่างของเขา แต่เป็นผู้ชายคนที่เขาเจอเมื่อคืนนี่นา ยุ่งแล้ว มิลค์เอ๊ย คราวนี้จะทำยังไงกันล่ะ
ง่า...ขอโทษเถอะครับ ช่วยติดต่อผู้หญิงคนนี้ให้ผมหน่อยได้ไหมครับ
ใครคะรินธน์ คุณจำดาไม่ได้ แต่คุณจำใครได้คะเนี่ย
คุณพระคุณเจ้าช่วยที ใครก็ได้เอาแม่จะแว้ดแป๊ดคนนี้ออกไปที แก้วหูมิลค์จะแตกอยู่แล้ว แผดเสียงออกมาได้ ไม่รู้หรือไงแม่คุณว่าแมวประสาทหูดีแค่ไหน ฮึ่ย
รินธน์จะให้แม่โทรตามใครลูก
เสียงผู้หญิงทอดอ่อนโยนถามมา มิลค์ค่อยถอนใจโล่งอก เขาจับกระแสความอ่อนโยนที่ส่งผ่านมาถึงได้
เธอชื่อโมครับ โมเรส วรากุล
เวลานี้เขาไม่ต้องการใครทั้งนั้นแหละ นอกจากนายโมของเขาแค่คนเดียว แล้วนายนิรินธน์คนนั้นล่ะ หายไปไหนกันนะ ก็ก่อนที่เขาจะรู้สึกตัวขึ้นในร่างนี้ จำได้ว่านิรินธน์อุ้มเขาเข้าไปในแสงไฟนี่นา
อริญชย์
แก้ไขเมื่อ 25 ก.ย. 54 17:49:12
| จากคุณ |
:
อินทรายุธ   
|
| เขียนเมื่อ |
:
25 ก.ย. 54 17:48:47
|
|
|
| 
รักวุ่นวายของนายเหมียว
