ขวางปืนกามเทพ ตอนที่ ๔{แตกประเด็นจาก W11098956}
|
 |
ไพลินยังยืนอึ้งอยู่ที่เดิม เหงื่อซึมมือจนชื้น ไม่คาดคิดมาก่อนว่ามือสังหารเดี๋ยวนี้จะมีลูกเล่นแปลกๆ ถึงขนาดปลอมตัวมาเป็นนักธุรกิจเพื่อจะจัดการกับคนๆ เดียว นี่นวลปรางเพื่อนหล่อนไปทำอะไรเลวร้ายไว้นะ ถึงโดนคิดตามล่าขนาดนี้
ดูเถอะ ขนาดตอนนี้ที่เพชฌฆาตมายืนยิ้มอยู่ตรงหน้า เพื่อนหล่อนยังไม่รู้เนื้อรู้ตัว กระพือขนตาปริบๆ ส่งตาหวานเสียอย่างนั้น "สวัสดีค่ะ ยินดี ที่ได้รู้จักคุณลูดัส" คำว่ายินดี หนักแน่นทีเดียว นวลปรางเอื้อมมือไปเหมือนเตรียมจับมือกับเขา "ไม่ทราบว่าคุณลูดัสมีแฟนรึยังคะ"
ชายร่างสูงในชุดสูทตรงหน้าไม่ได้ยื่นมือออกไปจับมือนวลปราง มือของเขาซ่อนในกระเป๋ากางเกงเหมือนจะปิดบังอะไรบางอย่าง สายตาของเขาจ้องเขม็งมาที่ไพลิน "ยังครับ" ชายหนุ่มตอบส่งสัญญาณบางอย่างที่ไพลินเข้าใจว่าเป็นการข่มขู่กันน้อยๆ
ไพลินเสียงสั่นเมื่อหญิงสาวพยายามกระซิบ "ปราง ใจเย็นๆ นะ แกค่อยๆ ถอยออกมา ผู้ชายคนนี้อันตราย อันตรายมากๆ"
"ใช่สิแก" นวลปรางตอบ ไม่สังเกตท่าทางเขม็งเกลียวระหว่างหล่อนกับเขา เสียงของหญิงสาวชวนฝันทีเดียวเมื่อพูดต่อ "อันตรายต่อหัวใจ แก คนนี้แกอย่ามายุ่ง ฉันจอง" นวลปรางไม่มีทีท่าเก้อเมื่อไม่ได้จับมือเขา หญิงสาวพูดต่อด้วยเสียงเชื่อม "เป็นเจ้าของธุรกิจที่กรีก ทำไมคุณลูดัสพูดภาษาไทยชัดจังคะ"
"งานอดิเรกครับ" ชายหนุ่มตอบ "ผมชอบเรียนภาษาเป็นงานอดิเรก ภาษาเป็นกุญแจปลดความรู้สึกนึกคิดของมนุษย์ บ่งบอกว่าอะไรสำคัญไม่สำคัญในสังคมของคนเหล่านั้น หากจะรู้ใจใครสักคน เริ่มเรียนรู้ที่ภาษาก่อน แล้วคุณจะเข้าถึงได้ลึกอย่างไม่น่าเชื่อ"
ประโยคแรกๆ หันไปตอบนวลปรางดีๆ ประโยคหลังหันกลับมาส่งสายตาให้ไพลินอีกแล้ว เอ๊ะ หญิงสาวนึกขัดใจ มาท้าทายล่ะสิ ที่หล่อนทำอะไรไม่ได้ ถึงได้มาพูดคุยกับเพื่อนหล่อนแล้วหันมามองกันด้วยสายตาแบบนั้นน่ะ
จู่ๆ ไพลินนึกสงสัย ที่หัวใจหล่อนเต้นแรงในตอนนี้ เป็นเพราะกลัวแทนเพื่อน โกรธที่เขาเป็นอันตรายกับ... หรือว่าทึ่งกับสายตาเป็นประกายกล้าของเขากันแน่นะ สายตาที่ปลุกความรู้สึกต้องการจะต่อสู้ในตัวหล่อน ท้าทายให้ลุกขึ้นทำอะไรสักอย่างที่อันตราย ยั่วยุให้หญิงสาวเดิมพันในการควบคุมและจัดการกับเขา ทุกหัวใจเต้น ความรู้สึกเหล่านี้ก็เร่งเร้า แรงกล้าขึ้นทุกที
"ต๊ายย อยากเรียนภาษากรีก" นีรนาถกับนวลปรางพูดขึ้นมาพร้อมกัน ทำลายมนต์สะกดใดๆ ที่เกิดจากสายตาของชายหนุ่มไปจากไพลินจนสิ้น
โทรศัพท์มือถือของนีรนาถดังขึ้นกะทันหันในออฟฟิศที่เงียบสงบอยู่ครู่ก่อน หญิงสาวรับแล้วตอบสองสามคำ ก่อนจะหันมาบอกชายหนุ่มคนเดียว ณ ที่นั้น "คุณลูดัสคะ ฝ่ายกฎหมายเรียกแล้ว เดี๋ยวไปคุยเรื่องเซ็นสัญญากันนะคะ" เมื่อชายหนุ่มพยักหน้า นีรนาถ ผู้มีฉายาคุณป้าแม่ชีในบริษัท ก็หันมาขยิบตาให้สาวๆ พลางว่า "แล้วเจอกัน ซียูนะจ๊า" ก่อนจะเอามือแตะข้อศอกชายหนุ่มด้วยมาดนางแบบสาว ควงนักธุรกิจหนุ่มเดินสะบัดสะโพกลงลิฟท์หายไป
ไพลินมองประตูลิฟท์ที่ปิดลงอย่างโล่งอก หากเมื่อหันมากลับเห็นนวลปรางยืนฟึดฟัดทั้งหน้าเขียวช้ำ หญิงสาวเลยอดถามไม่ได้ "เป็นอะไรเหรอปราง หน้าหงิกเชียว"
หญิงสาวร่างสูงทำปากยื่น "ยายป้าแม่ชี หนอย รอบนี้ปล่อยให้ชนะศึกไปก่อน แต่ยังไม่ชนะสงครามหรอกนะยะ" นัยน์ตาของนวลปรางเปลี่ยนเป็นหวานเชื่อมอีกครั้ง "ผู้ชายอะไร เท้...เท่ แบบนี้สาวๆ คงจะตบตีแย่งเขากันตรึมเลย ฉันจะแย่งเขามาควงให้ได้ ใครต่อใครจะได้เห็นว่ายัยปรางคนนี้ก็มีดีเหมือนกัน"
"ปราง" ไพลินคราง หล่อนยังไม่ลืมว่าผู้ชายคนนั้นควงปืนจ่อเพื่อนหล่อน แล้วพี่หลินล่ะ
พี่หลิวก็นอกใจฉัน ทำไมฉันจะมองหนุ่มๆ บ้างไม่ได้ นวลปรางตอบอย่างไม่ไยดี ทั้งที่เมื่อคืนยังร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตายแท้ๆ
"ชอบใครไม่ชอบ มาชอบหมอนี่ ปรางรู้ไหมว่าผู้ชายคนนี้น่ะคือมือสังหารที่เอาปืนมาจี้หัวแกเมื่อคืนนี้ คนนี้แหละ ตาสีทองอย่างนี้แหละ ฉันจำได้ติดตาเลย"
นวลปรางมองหน้าไพลินเหมือนจมูกของหญิงสาวกลายเป็นมะเขือเทศ "ยังไม่เลิกพูดเรื่องมือสังหารอะไรนี่อีกเหรอ ยายหนูลิน ฉันว่าแกนอนน้อยไปรึเปล่าช่วงนี้ ฟุ้งซ่านใหญ่แล้ว ฉันไม่ใช่พวกยากูซ่านะยะ"
ไพลินเห็นเพื่อนมองด้วยสายตาแบบนั้น หญิงสาวก็เถียงอัตโนมัติ "เพ้อเจ้ออะไร ฉันจำได้ไม่ผิดแน่ ผู้ชายคนนี้ หน้าตาอย่างนี้แหละ แกก็เห็น ตาสีเหลืองวาบๆ อย่างนี้มีในเมืองไทยกี่คนกัน ลูดัสเป็นมือสังหารจริงๆ นะแก เมื่อคืนจัดการแกไม่สำเร็จ วันนี้ก็เลยแฝงตัวเข้ามาหาโอกาสที่บริษัทแทน" เสียงหญิงสาวร้อนรน "ปรางเชื่อฉันเถอะ ฉันเป็นห่วงแกจริงๆ นะ"
สีหน้านวลปรางเปลี่ยนจากฉุนปนขำกลายเป็นห่วง "ตาสีเหลืองทองเทิงอะไรของแก คนนะไม่ใช่แมว คุณลูดัสเขาก็ตาสีน้ำตาลธรรมดาๆ เหมือนฝรั่งทั่วไปนี่ล่ะ เฮ้ย ยายหนูลิน ฉันว่าแกไม่สบายรึเปล่า ถ้าแกพักช่วงนี้พี่หนุ่ยคงไม่ว่าหรอกนะ ฉันเข้าใจว่าแกต้องดูแลแม่ด้วย ทำงานด้วย แต่ถ้าแกพับไปอีกคน น้องแกจะลำบาก"
คำว่า พับ นั้นสื่อความหมายประหลาดในดวงตาของนวลปราง ไพลินรู้ดีว่านวลปรางกลัวว่าหล่อนจะเป็นเหมือนแม่ หญิงสาวอยากจะโกรธ อยากตราหน้าเพื่อนว่าช่างไม่รู้อะไรเอาเสียเลย
แต่หญิงสาวรู้จักนวลปรางมามากพอที่จะรู้ว่า นวลปรางพูดไปอย่างนั้นเอง พูดไปเรื่อย ไม่คิดอะไรจริงจัง ปากว่ายังไง ใจก็คิดตามนั้น และครั้งนี้ก็ห่วงหล่อนจากใจจริง นั่นทำให้หญิงสาวไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่ารับปากว่า เสาร์อาทิตย์นี้หล่อนจะนอนเยอะๆ ก่อนจะเดินนำนวลปรางไปตอกบัตรโดยมีสายตาเป็นกังวลมองตามหลัง
แก้ไขเมื่อ 25 ก.ย. 54 20:31:37
| จากคุณ |
:
คมลิขิต   
|
| เขียนเมื่อ |
:
25 ก.ย. 54 20:30:41
|
|
|
| 
ไปแทนก่อนนะคะ
