<ต่อ>
เวลานั้นเมฆลอยลงต่ำ ฟ้าร้องครืนๆ แม่โทรเข้าโทรศัพท์มือถือของรสาว่าวันรุ่งขึ้นจะหย่ากับพ่อ ในคืนนั้น ฟ้าใสมานอนด้วยที่ห้องพัก พยายามจะเงี่ยหูฟังด้วย
เรื่องมาถึงขั้นนี้ได้ยังไงคะแม่
รสาขยับตัว ลุกจากเตียง ฟ้าใสก็ยันตัวขึ้นนั่งประกบข้างๆ แม่เล่าลำดับเหตุการณ์และปรามว่าอย่าเพิ่งบอกฟ้าใส แต่ไม่ทันเสียแล้ว เห็นแค่สายตาของรสาที่หันมามองตนด้วยความกังวล ฟ้าใสก็คว้าโทรศัพท์ไปพูดสาย
แล้วตอนนี้พ่ออยู่ไหนคะแม่
ปลายสายอึกอัก ลงท้ายด้วยตอบไม่เต็มเสียงนัก
พ่อแกกำลังขนของ จะย้ายไปอยู่กับเมียใหม่แล้ว
ไม่จริง! พ่อไม่มีทางทำอย่างนั้น อย่างน้อยพ่อต้องบอกฟ้าก่อน
ฟ้าใสขึ้นเสียง รสาพยายามสะกิดเตือน
ไม่เอาน่าฟ้า...
แม่อย่าเพิ่งให้พ่อออกไปจากบ้านนะคะ ฟ้าจะไปห้ามพ่อ
พอสั่งจบก็ตัดสาย ฟ้าใสควานหากุญแจรถบนโต๊ะอ่านหนังสือ รสาดึงมือของฟ้าใสเอาไว้
ใจเย็นๆก่อนสิฟ้า มืดแล้ว...พรุ่งนี้ค่อยไปก็ได้
เค้าใจเย็นไม่ไหวหรอกสา พ่อแม่มีปัญหากันมานาน ไม่ยอมบอกเรา มาบอกเอาตอนที่จะหย่ากันเนี่ยนะ
โอเค ก็ได้ งั้นเค้าไปด้วย
ไม่ต้องหรอก พรุ่งนี้มีสอบไม่ใช่เหรอ ถึงได้เรียกเค้ามาช่วยติวหนังสือให้
รสาอึ้ง ก็จริง...ถ้าไปนาน...กว่าจะกลับมาถึงหอพักก็อาจไม่ได้นอน
เค้าขี้เกียจรีบกลับมาส่งน่ะ ไม่ใช่อะไร
ฟ้าใสตัดบท
ถ้าอยากช่วย เอาใบขับขี่มาก็พอ
อะไรฟ้า ป่านนี้ยังไม่สอบใบขับขี่อีกเหรอ
แล้วจะให้ไม่ให้
ฟ้าใสยื่นมือแบเฉียงๆ กระดิกนิ้วเบาๆและแค่หันมองด้วยหางตา รสาถอนหายใจเฮือกใหญ่ หยิบกระเป๋าเงินทั้งใบและดึงออกมาเฉพาะบัตรนักศึกษาสำหรับแสดงก่อนเข้าห้องสอบ ก่อนจะยื่นกระเป๋าทั้งใบให้ฟ้าใส
เอาไปหมดนี่แหละ ตัวไม่ได้เอากระเป๋าตังมานี่
ขอบใจนะ เดี๋ยวเค้าไปเอาพ่อคืนมาให้
ฟ้าใสผละไปด้วยรอยยิ้มเครียด รสาไม่ได้ตามลงไปส่ง ได้แต่เกาะหน้าต่างห้องพักมองตามฟ้าใสเลื่อนรถออกไปจนสุดสายตา เวลานั้นฟ้าเริ่มคะนองครืนๆ ถัดจากนั้นฝนก็เทลงมาอย่างไม่ขาดสาย รสาปิดประตูหน้าต่างกันฝนสาด ส่วนฟ้าใสเร่งความเร็วของรถขึ้น ก่อนที่พายุฝนจะปกคลุมพื้นที่บนถนนทั้งหมดแล้วจะถึงบ้านช้ากว่าที่ใจคิด
ฉับพลันนั้น ฟ้าใสเห็นทุกอย่างสว่างจ้าพร้อมๆกับเสียงเปรี้ยงดังใกล้หู เป็นปรากฏการณ์ฟ้าผ่าที่เกิดในระยะกระชั้นชิด วินาทีที่เหลียวดูจุดเกิดเหตุรถทางซ้ายหักหลบต้นไม้เข้ามาในเลนที่ฟ้าใสขับด้วยความเร็วสูง ปฏิกิริยาโต้ตอบอัตโนมัติในเวลานั้นคือการเหยียบเบรกอย่างแรงขณะที่มือยังหมุนพวงมาลัย โลกทั้งใบจึงหมุนคว้าง ฟ้าใสได้ยินเสียงโครมครั้งใหญ่อีกหนึ่งครั้งพร้อมแรงกระชากอย่างแรงเหมือนวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง แต่ครู่หนึ่งก็สะท้อนกลับให้มาอยู่กับเบาะในรถที่พังยับ
ยัง...ฉันยังตายไม่ได้ ฉันจะต้องไปหาพ่อ
หญิงสาวพยายามยื่นมือออกนอกรถเพื่อขอความช่วยเหลือ มองออกไปนอกรถเห็นเพียงภาพเลือนรางด้วยเลือดจากหนังศีรษะที่ถูกกระแทกเริ่มไหลมากลบตา
ฟ้าใสเห็นเพียงแสงสว่างจากไฟหน้ารถหลายคันขับผ่านมาแล้วผ่านไปไม่กล้าจอด บ้างเพียงชะลอแล้วชะโงกหน้ามองอย่างหวาดเสียว
สักพักใหญ่ จึงได้ยินเสียงเครื่องยนต์ชะลอลงช้าๆและจอดอยู่ข้างทาง คนแปลกหน้ารายใหม่เดินตรงมาที่ร่างของหญิงสาว สองนิ้วแตะที่ลำคอ เสียงร่ำร้องว่ายังมีชีวิตดังตุบๆจากบริเวณนั้น
ร่างของคนแปลกหน้าขยับตัวไปอีกทางอย่างใจเย็น เขาดึงกระเป๋าจากหน้ารถไปเปิดดูรายละเอียดผู้ประสบอุบัติเหตุ ฟ้าใสพยายามจะร้องบอก
นั่นรสา...ไม่ใช่ฉัน
เสียงที่ออกไปกลับมีเพียงเสียงอั่กๆ ในลำคอ นั่นเพราะไม่มีแรงดันลมออกจากปอด ฟ้าใสเกลือกตาสำรวจรอบกายพร้อมกับรับรู้ความรู้สึกถึงของเหลวอุ่นชโลมอก เสียงลมดังฟี้ที่ถูกระบายออกโดยตรงทางปอด มองผ่านความมืดและหยาดเลือดที่ไหลกลบตาจึงค่อยๆพบว่ามีเหล็กจากเสาไฟฟ้าปักคาอยู่ที่ใต้กระบังลมด้านขวาพอดี
คนแปลกหน้าเลื่อนมือมาเช็ดเลือดบนเปลือกตา ทัศนวิสัยต่างๆค่อยกระจ่างขึ้น ใบหน้านั้นขาวสะอาดจนเกือบซีด ดวงตาเรียบนิ่งใต้แว่นตาใสจ้องมองเธออย่างไม่กระพริบ
หญิงสาวพูดอะไรไม่ได้อีกต่อไป ได้แต่ส่งสายตาวิงวอนขอความช่วยเหลือ แต่ชายหนุ่มเจ้าของแววตาเย็นชาคู่นั้นกลับนั่งนิ่งเหมือนรอเวลาบางอย่าง
รอให้เธอตายเสียก่อนอย่างนั้นหรือ?
ลมหายใจของหญิงสาวค่อยๆ แผ่วเบาลงแต่ดวงตายังเบิกโพลง...
ความยุติธรรม เนื้อแท้มาจากธรรมที่ยุติ ความยุติธรรมที่แท้เป็นไปเพื่อระงับดับลงจากปัญหาและความเดือดร้อนวุ่นวายทั้งผอง แต่หากใจคนไม่ยอมยุติ ไหนเลยจะพบเจอความยุติธรรมได้
นี่มันไม่ยุติธรรมสำหรับฉันเลยสักนิด!
จิตวิญญาณของฟ้าใสตะโกนก้อง เพลิงโทสะขมวดเกลียวเป็นพลังที่กล้าแข็ง แม้ต้องปลิดปลงวิญญาณออกจากอวัยวะทั้งหมดไป พลังงานทั้งหมดทั้งมวลจะหลวมรวมสู่หัวใจเพื่อรอวันหวนคืนกลับ!
วินาทีปัจจุบัน...
ฟ้าใสเอามือวางทาบบนหน้าอก เกาะกุมและเงี่ยหูฟังเสียงหัวใจของรสาเต้นเบาๆ เธอเคยได้ยินเสียงนี้ในช่วงเวลาที่ไร้ร่าง แต่มันเป็นเสียงหัวใจของเธอเองที่เต้นตุบตับและถูกบรรจุอยู่ในถุงพลาสติกมัดปากแน่นและแขวนลอยอยู่ในธารน้ำเย็นเฉียบและมีเสียงกร่อกแกร่กของน้ำแข็งที่ไหลมาปะทะกันตามจังหวะการเดินของผู้หิ้ว
นั่นใครกันนะ... กำลังจะเอาหัวใจของเธอไปที่ไหน...
ความเหน็บหนาวเข้าแทรกซึม ความมืดเข้าครอบงำ ฟ้าใสหลับสนิทชนิดที่ไม่รับรู้เรื่องราวใดๆอีก มีงัวเงียขึ้นมาบ้างแต่ก็ยังสับสนว่าตนเองคือแอนี่ เด็กสาวที่มีปัญหาเรื่องหัวใจและเพิ่งได้รับการผ่าตัดมาไม่นาน แต่แล้วก็ตาสว่างและตื่นตัวเต็มที่จากเหตุการณ์รถชนกันจนแก๊สระเบิดในวันนั้น
โอกาสของเธอมาถึงแล้ว...
ร่างนี้รอคอยการกลับมาของเธออยู่นานแล้ว...
มันต้องเป็นเพราะความคิดบ้าๆของรสาแน่ๆ ที่ไปบริจาคหัวใจเอาไว้ ดังนั้นคนที่ควรจะตายก็น่าจะเป็นรสาต่างหาก หรือจะด้วยผลแห่งกรรมใดก็ช่าง เมื่อได้ร่างของรสามา เธอจึงมีสิทธิ์ที่จะครอบครองได้อย่างไม่มีข้อกังขา ว่าแต่จะเอาร่างนี้มาใช้ทำอะไรดีนะ แก้แค้นหรือ? ก่อนอื่นต้องแก้แค้นรสานั่นล่ะ เวลาเสพสุขเช่นนี้ควรเป็นของเธอ ควรเป็นอย่างนี้มานานแล้วต่างหาก
แล้วหมอไตรจะเป็นผู้ชายแบบไหนนะ..
ฟ้าใสเองก็ไม่ค่อยได้เห็นหน้าค่าตาของ คุณหมอ ที่แม่พูดถึงบ่อยๆมาก่อน ป้ายกำกับชื่อที่มากับดอกไม้ ก็เพียงระบุ นพ.ไตรรัตน์ เอาไว้โดยฟ้าใสเองก็ไม่แทบเคยพบหน้า จะพบกันครั้งใด ก็มีเหตุให้คลาดคลาไปได้ทุกเวลา ที่ผ่านมาเธอได้ข้อมูลเพียงแค่
เขาเป็นคนดี
เขามาดูแลแม่ตอนที่สาไม่อยู่
ก็น่าจะพอตามน้ำ วานให้พาไปไหนมาไหน ถ้าลำดับเหตุการณ์ไม่ถูกว่ารสาเคยทำอะไร อย่างไร ที่ไหน ก็แกล้งทำเป็นปวดหัว อย่างคนที่ศีรษะกระทบกระเทือนจากอุบัติเหตุจะนึกไม่ออกเป็นเรื่องปกติ
หยาดฝนโปรยเป็นสายบางๆระหว่างที่หญิงสาวเปิดประตู นายแพทย์หนุ่มเปิดประตูรถลงมายืนรอรับโดยไม่ถือร่ม ฟ้าใสก็แข็งใจเดินออกไปโดยไม่ถือร่ม ฝนยังไม่พรำลงมาจนเป็นหยดน้ำที่ทำให้เปียกจนเกินไปนัก
ฟ้าใสเปิดประตูรั้วและยิ้มให้กับชายหนุ่มตรงหน้า
แต่เมื่อเงยหน้าสบตากับนายแพทย์หนุ่มจนเต็มตา
ฟ้าใสเกิดอาการตะลึงงัน มือไม้สั่น และปวดศีรษะอย่างไม่ต้องเสแสร้ง
คนแปลกหน้าที่นั่งดูเธอขาดใจตายในวันนั้น บัดนี้มายืนอยู่ตรงหน้าแล้วในวันนี้!
-โปรดติดตามตอนต่อไป-
**Coma** [PSYCHO HOSPITAL] ตอนที่ 18 ::. ผิดคน .::
ขอบคุณทุกคนที่แวะเวียนมาพบปะพูดคุยกันนะคะ
และสุดท้าย(ไม่ท้ายสุด) ขอบคุณน้ำใจที่แบ่งปันมาให้ด้วยกิ๊ฟน่ารักๆ 
