ความคิดเห็นที่ 1        บนค้างไม้สู่งท่วมศีรษะเหนือผืนดินแปลงน้อย ถูกปกคลุมไปด้วยใบไม้หยักเป็นแฉกสีเขียวแกมเหลือง มีผลสีม่วงเข้มขององุ่นปลายฤดูปรากฏให้เห็นอยู่ประปราย บรรดาหญิงรับใช้ประจำวิหารและนักบวชฝึกหัดหลายนางต่างก็วุ่นอยู่กับการเก็บผลองุ่นรุ่นสุดท้ายนี้ เพื่อให้เสร็จทันก่อนที่อากาศหนาวจะมาเยือน ผลองุ่นส่วนหนึ่งจะถูกนำไปหมักเป็นไวน์ไว้ดื่มในวิหารตลอดทั้งปี อีกส่วนหนึ่งจะถูกนำไปตากแห้งเก็บไว้สำหรับปรุงยาบางชนิด พวกนางมัวแต่เร่งมือเสียจนไม่มีเวลาแม้แต่จะสนทนาหยอกล้อกัน ดังนั้นเมื่อหญิงสาวในชุดเสื้อกระโปรงติดกันสีน้ำเงินเข้มมีผ้ากันเปื้อนสีขาวคาดเอวเดินผ่าน จึงไม่มีใครแสดงทีท่าว่าจะสังเกตเห็นหรือสนใจมองแม้แต่น้อย        เมลิอานาร์เดินอ้อมแปลงปลูกองุ่นไปโดยไม่มีคนตัวโตตามติดเป็นเงาอย่างเคย ครั้งนี้เอลยืนยันหนักแน่นว่า หัวเด็ดตีนขาดเขาก็ไม่ยอมสวมชุดสาวใช้ลายดอกที่นางอุตสาห์ลำบากลำบนไปหามาให้ หญิงสาวจึงจำต้องทิ้งให้ชายหนุ่มรออยู่ที่ห้องเก็บฟืนเพียงลำพัง        ถัดจากแปลงปลูกองุ่นไปไม่ไกลคือสวนสมุนไพรของวิหารรีอา เมลิอานาร์เพ่งมองจนแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้นจึงแวะเข้าไปสำรวจดูพรรณไม้ที่ปลูกอยู่ในนั้น นางเห็นพืชหายากหลายชนิดขึ้นปะปนอยู่กับสมุนไพรธรรมดาอย่างพวกบลัดรูท พิงค์รูทและเบลลาดอนน่า จึงไม่แปลกใจเลยที่เห็นไม้มีพิษอย่างลาเบอนัมยืนต้นตระหง่านอวดดอกสีเหลืองสวยอยู่ระหว่างต้นแบล็กวิลโลใหญ่ เห็นอย่างนี้แล้วยิ่งทำให้หญิงสาวมั่นใจว่าวิหารรีอาต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับยาพิษสิบสองอย่าง ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะมัวแต่เดินมองต้นไม้เพลินอยู่ หญิงสาวจึงไม่ทันเห็นสาวใช้วัยแรกรุ่นที่โผล่พรวดออกมาจากหลังต้นแอชใหญ่ริมทาง ฝ่ายหลังเองก็คงจะยั้งฝีเท้าไม่ทันเช่นกันจึงชนเข้ากับนางเต็มแรง  ส่งผลให้ร่างผอมบางล้มลงไปคลุกฝุ่นอยู่กับพื้น ตะกร้าหวายที่ถือมาด้วยหลุดมือกลิ้งตะแคงอยู่ข้างกาย ข้าวของหกกระจายเกลื่อน        เมลิอานาร์ยืนตัวแข็งพูดอะไรไม่ออกอยู่หลายวินาที พอหายตกใจนางก็รีบขยับเข้าไปช่วยพยุงเด็กสาวให้ลุกขึ้น ใช้มือปัดเศษดินเศษหญ้าออกจากกระโปรงของฝ่ายนั้นแล้วเอ่ยถามเสียงอ่อน        “เป็นอะไรมากหรือเปล่าน้องสาว เจ็บตรงไหนบ้างมั้ย ข้าไม่ทันเห็นเจ้าจริงๆ ขอโทษที”        แม่สาวใช้ผู้เคราะห์ร้ายเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงถามนุ่มหูด้วยรอยยิ้มจืดเจื่อน นางอ้าปากจะตอบ หากแล้วกลับชะงัก ทำตาโตอุทานออกมาว่า        “ท่านนักบวช!”        เมลิอานาร์ใจหายวาบ ภาพใบหน้าอ่อนเยาว์กับดวงตาสีน้ำตาลแจ่มใสค่อยๆ ผุดขึ้นในห้วงความทรงจำ...ให้ตายเถอะ ไม่นึกเลยว่าโลกมันจะกลมได้ขนาดนี้        หญิงสาวพยายามตีหน้าตายขณะปฏิเสธ        “เจ้าจำคนผิดแล้วน้องสาว”        “เอ๊ะ แต่ข้าจำได้ว่าเพิ่งเจอท่านนักบวชที่ตลาดเมื่อวันวาน...”        “ไม่ใช่หรอก ดูให้ดีๆ สิ ข้าก็เป็นสาวใช้เหมือนกับเจ้านั่นแหละ ใช้นักบวชที่ไหนกัน”        ประโยคปฏิเสธหนักแน่นของอีกฝ่าย ทำให้เด็กสาวเริ่มไม่แน่ใจขึ้นมาบ้าง        “เอ...หรือว่าข้าจะจำคนผิดไปจริงๆ ขอโทษเถอะค่ะ แต่พี่สาวกับนักบวชหนุ่มคนนั้นหน้าตาคล้ายกันมากเหลือเกิน อย่าว่าแต่ข้าเลย ต่อให้เป็นคนอื่นก็ต้องทักผิดทั้งนั้นแหละ” สาวน้อยยิ้มเขินขณะถามต่อไปเหมือนชวนคุยว่า        “พี่สาวมาอยู่ที่วิหารนี่นานแล้วหรือคะ”        “เอ่อ...ก็ไม่ค่อยนานเท่าไหร่หรอก” เมลิอานาร์ตอบอ้อมแอ้ม        “มิน่า ข้าถึงไม่เคยเห็นหน้าพี่สาวมาก่อน...ข้าชื่อมาเรียค่ะ แล้วพี่ล่ะคะ”        “ข้าชื่อเมล”        “ชื่อแปลกจัง...”        มาเรียก้มลงเก็บรากไม้และใบไม้ที่หล่นกระจายอยู่รอบตัวใส่กลับเข้าไปในตะกร้า เมลิอานาร์จึงลงมือช่วยนางอีกแรง หญิงสาวตั้งใจว่าจะลองชวนเด็กสาวพูดคุยต่อไปอีกสักหน่อย เพื่อหลอกถามทางไปยังห้องปรุงยาของวิหาร แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากก็ถูกแม่สาวน้อยชิงตั้งคำถามตัดหน้าเสียก่อน         “พี่มาทำอะไรแถวนี้หรือคะ...ข้าได้ยินว่าท่านหัวหน้านักบวชมีแขกสำคัญมาพบเลยเรียกพวกเราขึ้นไปรับใช้ที่วิหารใหญ่เกือบหมด ข้างล่างนี่เหลือแต่ข้ากับพวกที่กำลังเร่งมือเก็บองุ่นอยู่เท่านั้น”        “เอ่อ...คือ..”       “อ๊ะ หรือว่าท่านหัวหน้านักบวชใช้ให้พี่มาเอาอะไร” มาเรียหาคำตอบให้ตัวเองโดยไม่ต้องรออีกฝ่าย        เมลิอานาร์รีบพยักหน้าเออออไปกับเด็กสาวทันที ไม่น่าเชื่อว่าโอกาสของนางจะมาถึงง่ายดายขนาดนี้ “ใช่แล้วละ ท่านหัวหน้านักบวชใช้ให้ข้ามาเอา...เอ่อ...ยาน่ะ”        “อ๋อ งั้นตามมาทางนี้เลยค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้พี่ต้องเสียเวลาเดินตามหา พอดีข้าออกมาเก็บสมุนไพรให้นายหญิงน่ะค่ะ”        มาเรียเดินนำหญิงสาวไปตามทางเล็กๆ ข้างสวนสมุนไพร ตรงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงบริเวณที่เป็นลานดินปราบเรียบ มีแคร่ไม้ปูผ้าขาวเต็มไปด้วยชิ้นส่วนตากแห้งของพืชตั้งเรียงเป็นระเบียบอยู่หน้าอาคารก่อด้วยอิฐสีเทาทึม        “พี่รอสักครู่นะคะ” เด็กสาวหันมาบอกก่อนจะไขกุญแจเพื่อเปิดประตูไม้ทั้งสองบาน แล้วก้าวนำเข้าไปภายใน ปากก็อธิบายอยู่แจ้วๆ        “ห้องปรุงยานี้ท่านหัวหน้านักบวชหวงมากค่ะ ข้าเลยต้องปิดล็อกเอาไว้เวลาที่ไม่มีใครอยู่เฝ้า”        เมลิอานาร์มองสำรวจไปรอบห้องด้วยความสนใจ นอกจากชั้นวางสมุนไพรตากแห้งที่กระจัดกระจายอยู่เต็มห้องแล้ว ยังมีโต๊ะไม้ตัวยาวตั้งอยู่กลางห้องอีกตัวหนึ่ง บนโต๊ะเต็มไปด้วยถ้วยกระเบื้องใบเล็กใบน้อย ตะเกียงน้ำมันพร้อมขาตั้ง หม้อทองเหลือง ตาชั่ง และครกใบเล็กสำหรับบดสมุนไพรวางอยู่ระเกะระกะ กลิ่นอับปนกับกลิ่นหอมเอียนๆ และกลิ่นเหม็นเขียวของสมุนไพรสารพัดชนิดฉุนจัดจนหญิงสาวแทบสำลัก หากเจ้าของสถานที่กลับทำท่าเหมือนไม่รู้สึกอะไร คงเป็นเพราะเคยชินแล้วนั่นเอง        มาเรียวางตะกร้าหวายลงบนโต๊ะเล็กด้านในสุด เดินไปเปิดหน้าต่างบานแคบทั้งสองบานออกเพื่อให้อากาศถ่ายเท ก่อนจะย้อนกลับมาหาหญิงสาวที่ยืนหันรีหันขวางอยู่กลางห้อง เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น        “ท่านหัวหน้านักบวชต้องการยาอะไรคะ เดี๋ยวข้าจะไปหยิบให้”        “ยาถอนพิษสิบสองอย่าง...” เมลิอานาร์แทบจะกลั้นใจตอบ        ห้องทั้งห้องดูเหมือนจะตกอยู่ภายใต้ความเงียบอันน่าอึดอัดชั่วขณะ มาเรียจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาแสดงความสงสัยอย่างเปิดเผย        “ยาถอนพิษสิบสองอย่าง ท่านหัวหน้านักบวชสั่งให้นายหญิงนำไปด้วยแล้วนี่คะ”        แย่ละสิ...        เมลิอานาร์รู้สึกว่าเหงื่อไหลจนฝ่ามือทั้งสองข้างเปียกชุ่มไปหมด นางเกือบจะทำพลาดไปเสียแล้ว หากยังฝืนยิ้มแล้วกล่าวแก้ไปได้ทั้งน้ำขุ่นๆ ว่า        “เอ่อ...ข้าหมายถึงตำราน่ะ”        “ตำรา” เด็กสาวทวนคำ “อ๋อ...พี่คงจะหมายถึงบันทึกโบราณเล่มนั้น รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวข้าจะเข้าไปหยิบมาให้”        มาเรียกล่าวแล้วผลุบหายเข้าไปทางห้องลับ ซึ่งซ่อนอยู่อย่างแนบเนียนหลังกำแพงว่างเปล่าติดกับชั้นวางของด้านในสุด จึงไม่ทันได้สังเกตเห็นอาการถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอกของอีกฝ่าย        เพียงครู่เดียวนางก็กลับออกมาพร้อมด้วยกล่องไม้ทรงสี่เหลี่ยมแบนบาง ภายนอกหุ้มด้วยหนังอย่างดีถึงสองชั้น มีสลักเป็นโลหะสีเงินเงาวับปิดล็อกเอาไว้อย่างแน่นหนา มาเรียปลดสลักเปิดฝากล่อง แล้วหยิบบันทึกเล่มเล็กบางซึ่งที่จริงควรจะเรียกว่าเศษกระดาษเสียมากกว่า เพราะสภาพของมันทั้งเก่าทั้งขาดวิ่น แถมกระดาษก็เหลืองกรอบจนน่ากลัวว่าจะหลุดออกเป็นชิ้นๆ หากจับแรงเกินไป ออกมาส่งให้หญิงสาวตรงหน้าพลางถาม        “สิ่งนี่ใช่มั้ยคะ ที่ท่านหัวหน้านักบวชต้องการ”         เมลิอานาร์พยายามบังคับมือไม่ให้สั่นขณะเอื้อมไปรับบันทึกเก่าแก่เล่มนั้นมาถือไว้ นางค่อยๆ พลิกเปิดดูทีละหน้าอย่างทะนุถนอมด้วยเกรงว่าจะทำให้บันทึกล้ำค่าเกิดการฉีกขาดเสียหาย แม้เนื้อกระดาษที่เห็นจะกลายเป็นสีเหลืองหม่นเพราะกาลเวลา แต่ข้อความภายในซึ่งเป็นลายมือเขียนด้วยเส้นหมึกสีคล้ำเข้มยังคงปรากฏอยู่อย่างครบถ้วนชัดเจน หญิงสาวลากสายตาผ่านตัวหนังสือในแต่ละบรรทัดอย่างรวดเร็วเพื่อหาข้อความในส่วนที่ต้องการ เมื่อพบแล้วก็ลองอ่านทวนดูอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ ก่อนจะส่งบันทึกคืนให้เด็กสาวนำไปเก็บลงกล่องตามเดิม        “ใช่แล้วล่ะ นี่คือสิ่งที่ข้า...เอ๊ย..ท่านหัวหน้านักบวชต้องการ”        เมลิอานาร์รับกล่องไม้จากเด็กสาวมาถือเอาไว้แน่น ก่อนจะกล่าวคำขอบใจอีกฝ่ายตามมารยาท หากพอตั้งท่าจะก้าวเดินออกจากห้อง มาเรียก็ส่งเสียงร้องเรียกขึ้นเสียก่อน        “เดี่ยวสิคะพี่สาว”        หญิงสาวหันกลับไปมอง “มีอะไรหรือ”        มาเรียไม่ตอบในทันที หากแต่เดินไปหยิบตะกร้าสมุนไพรที่วางอยู่สุดมุมห้องมาถือไว้ แล้วก้าวมายืนยิ้มหวานอยู่ตรงหน้าพร้อมกับขยายความว่า        “ข้าก็ต้องเอาสมุนไพรพวกนี้ไปส่งให้นายหญิงที่วิหารใหญ่เหมือนกัน เราเดินไปพร้อมๆ กันเลยดีมั้ยคะ”        อ่า...ไม่ดีแน่นอน...        เมลิอานาร์ตอบในใจแล้วรีบคิดหาทางเลี่ยงอย่างสุดความสามารถ        “ข้าว่าเจ้าอยู่ที่นี่ดีกว่า เกิดท่านหัวหน้านักบวชต้องการอะไรเพิ่มเติมจะได้ไม่ต้องไปตามหาเจ้าที่ไหนอีก ส่วนสมุนไพรพวกนี้ข้าจะถือไปให้นายหญิงของเจ้าเอง นางชื่ออะไรล่ะ”         “จะดีหรือคะพี่ ข้ากลัวว่าจะถูกนายหญิงดุเอาน่ะสิ”        “ไม่หรอกน่า ข้าจะบอกนางให้เองว่าที่ห้องปรุงยาเหลือเจ้าอยู่แค่คนเดียว นางน่าจะเข้าใจ”         เด็กสาวทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจตอบรับ         “ดีเหมือนกันข้าจะได้เคี่ยวยาที่ค้างอยู่ให้เสร็จเสียที ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนพี่ด้วยนะคะ นายหญิงของข้าชื่อโซเฟียค่ะ”         มาเรียยื่นตะกร้าในมือส่งให้อีกฝ่ายพร้อมกับกำชับว่า        “พี่ต้องส่งสมุนไพรพวกนี้ให้ถึงมือนายหญิงจริงๆ นะคะ”         “แน่นอนจ้ะ” เมลิอานาร์ยิ้มหวานรับคำ         เมื่อหาทางปลีกตัวจากเด็กสาวได้สำเร็จ นางก็ทำทีเป็นมุ่งหน้าตรงไปยังตัวอาคารเก่าแก่ซึ่งอยู่ถัดจากห้องปรุงยาไปไม่ไกลนัก พอได้ระยะที่คาดว่าคนในห้องจะมองไม่เห็น หญิงสาวก็เดินวกไปอีกทางเพื่ออ้อมกลับไปยังห้องเก็บฟืนที่เอลรออยู่        ทว่าโชคไม่ดี...เมื่อเดินมาได้ไม่เท่าไหร่ นางก็สวนทางกับนักบวชสูงวัยท่าทางเข้มงวดผู้หนึ่งเข้าอย่างจัง แรกทีเดียวนักบวชหญิงผู้นั้นทำท่าเหมือนจะผ่านเลยไปเฉยๆ หากแล้วไม่รู้ด้วยเหตุอันใดกลับชะงักฝีเท้า หันมาจ้องหน้านางเขม็งพร้อมกับออกคำสั่ง         “หยุดก่อนซิเจ้าน่ะ...”        เมลิอานาร์ชะงักกึก รีบก้มหน้าซ่อนลงจนคางแทบจะชิดอก หัวใจเต้นระทึกราวกับรัวกลอง ยังดีที่นางซ่อนบันทึกเอาไว้ในอกเสื้ออย่างมิดชิดก่อนหน้านี้แล้ว ในมือจึงมีแค่ตะกร้าสมุนไพรของมาเรียเพียงอย่างเดียวเท่านั้น         “หน้าตาไม่คุ้นเอาเสียเลย เจ้าเป็นสาวใช้ของใครกัน ไม่มีงานทำหรือยังไง ทำไมถึงมาเดินเพ่นพ่านอยู่แถวนี้ แล้วในมือนั่นอะไร”         นักบวชหญิงตั้งคำถามติดต่อกันเป็นชุดแทบจะไม่เว้นช่วงหายใจ เมลิอานาร์จึงถือโอกาสเลือกตอบเฉพาะข้อสุดท้ายที่คิดแล้วว่าน่าจะปลอดภัยที่สุด        “สมุนไพรเจ้าค่ะ ข้ากำลังจะนำไปให้นายหญิงโซเฟีย”        “เจ้าเป็นสาวใช้ของโซเฟียหรอกหรือนี่” น้ำเสียงของผู้พูดคลายความเข้มงวดลงอย่างเห็นได้ชัด “พอดีทีเดียว นางกำลังอารมณ์เสียบ่นว่าทำไมเจ้าถึงช้านัก ท่านหัวหน้านักบวชเลยต้องใช้ให้ข้าออกมาดู เอ้า รีบมาด้วยกันเร็วๆ เข้าเถอะ”         พูดจบนักบวชหญิงก็ทำอาการคล้ายจะลากแม่สาวใช้ที่ยืนตัวแข็งทื่อให้ออกเดินตามหลังไปด้วย โดยไม่คิดจะรอฟังคำตอบจากนางให้เสียเวลา...         เมลิอานาร์ก้าวเข้าไปในห้องโถงใหญ่ที่บรรดานักบวชหญิงและสาวใช้ต่างก็มารวมตัวกันอยู่ก่อนแล้ว หญิงสาวมองข้ามห้องไปยังโต๊ะกลางที่มีขวดแก้วเจียระไนใบน้อยตั้งอยู่ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังบุรุษรูปงามที่นั่งไขว้ขาอยู่บนเก้าอี้พนักสูงด้วยสีหน้าตื่นตะลึง ไม่ใช่เพราะชื่นชมในรูปลักษณ์อันชวนมองของเขา หากเป็นเพราะคาดไม่ถึงว่าจะได้พบกับเจ้าชายแห่งทาเนียร์ในสถานที่แห่งนี้        “สาวใช้ของโซเฟียมาถึงแล้วเพคะ”        นักบวชหญิงที่ ‘ลาก’ นางมาย่อกายลงกราบทูลเสียงใส เป็นเหตุให้สายตาทุกคู่ในห้องโถงใหญ่เหลียวขวับมาจับจ้องอยู่ที่ผู้พูดเป็นตาเดียว เมลิอานาร์แข็งใจเดินตัวลีบเข้าไปหาสตรีร่างผอมบางท่าทางหงุดหงิดที่ยืนอยู่ริมผนังใกล้บานประตู นางเดาว่าสตรีผู้นี้น่าจะเป็นนายหญิงของมาเรียจึงยื่นตะกร้าสมุนไพรส่งให้โดยไม่ยอมเงยหน้า        “เจ้าไม่ใช่มาเรียนี่...”        นักบวชหญิงรับตะกร้าไปจากมือนางพลางจ้องกลับมาด้วยอาการฉงนอย่างเห็นได้ชัด        “เจ้าค่ะ มาเรียไม่ว่างก็เลยวานให้ข้านำสมุนไพรมาให้นายหญิงแทน” เมลิอานาร์ตอบแบบถนอมเสียง        นายสาวของมาเรียขมวดคิ้ว แม้จะนึกสงสัย หากขณะนี้ไม่ใช่เวลาที่นางจะมัวมาซักไซ้ไล่เลียงหาคำตอบจากแม่สาวใช้แปลกหน้า จึงเพียงแต่รับตะกร้าสมุนไพรมาถือไว้ แล้วหันไปออกคำสั่งกับนักบวชฝึกหัดที่ยืนอยู่ข้างๆ        “เอพริล เจ้าลงไปดูซิว่ามีใครหาน้ำหาหญ้าให้ม้าทรงของเจ้าชายแล้วหรือยัง ถ้ายัง เจ้าช่วยเป็นธุระจัดการให้ที อ้อ แล้วอย่าลืมบอกนายทหารที่เฝ้าอยู่ด้วยว่าให้เตรียมตัวไว้ อีกสักครึ่งชั่วยามพระองค์คงจะเสด็จกลับ”        “ค่ะ แม่ครู”        เอพริลยื่นถาดใส่อ่างน้ำร้อนพร้อมผ้าพันแผลที่ถืออยู่ในมือส่งให้สาวใช้ผู้มาใหม่ ก่อนจะก้าวออกไปจากห้อง เมลก้มลงมองถาดหนักอึ้งในมืออย่างงงงัน ยังไม่ทันที่นางจะได้อ้าปากถาม เสียงของนักบวชหญิงคนเดิมก็ดังขึ้น        “เจ้าตามข้ามาทางนี้”        โซเฟียเดินนำสาวใช้แปลกหน้าไปยังหมู่เก้าอี้กลางห้อง ก่อนจะย่อกายลงถอนสายบัวทำความเคารพชายหนุ่มในชุดดำ แล้วจึงหันไปกล่าวกับหัวหน้านักบวชผู้มากด้วยอาวุโสว่า        “สมุนไพรที่ท่านหัวหน้าสั่งได้แล้วเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าจะไปเตรียมยาพอกทางด้านโน้น ให้สาวใช้ผู้นี้ชำระบาดแผลถวายเจ้าชายไปพลางก่อน”         พอพูดจบนางก็ผละไป เมลิอานาร์จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจำใจทรุดกายลงนั่งคุกเข่ากับพื้น วางถาดในมือลงบนโต๊ะเล็กตรงหน้า ถลกแขนเสื้อทั้งสองข้างขึ้น ก่อนจะใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นในอ่างทองเหลืองเช็ดทำความสะอาดบาดแผลบนหลังพระหัตถ์ข้างขวาของเจ้าชายแห่งทาร์เนีย ในใจก็นึกภาวนาขอให้หน้าที่อันเสี่ยงต่อการความแตกนี้สิ้นสุดลงเสียโดยเร็ว        “ทรงสบายพระทัยเถิดเพคะ พระองค์ก็ทอดพระเนตรเห็นแล้วว่ายาถอนพิษยังอยู่ที่นี่ ศัตรูของพระองค์ไม่มีทางที่จะรอดชีวิตไปได้หรอกเพคะ”        เสียงของสตรีอาวุโสที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงกันข้ามกับชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ        เมลิอานาร์หูผึ่ง ตวัดสายตามองขวดแก้วที่ตั้งอยู่ข้างอ่างน้ำโดยอัตโนมัติ ...ยาถอนพิษที่หัวหน้านักบวชพูดถึงจะใช่เจ้าขวดนี้หรือเปล่าหนอ        “ถึงท่านจะพูดอย่างนั้น แต่ตราบใดที่ข้ายังไม่ได้เห็นร่างไร้ชีวิตของเอลเบอเรธกับตา ก็คงจะรู้สึกสบายใจไปไม่ได้หรอก ท่านนักบวช” เจ้าชายดิเร็กซ์ตรัสตอบเสียงกร้าว        มือที่กำลังใช้ผ้านุ่มซับน้ำจากพระหัตถ์พลันชะงักด้วยความสงสัย เหตุใดพระนามของราชาแห่งกรีนแลนด์จึงมาเกี่ยวข้องกับบทสนทนาของคนทั้งสองได้        “มีอะไรหรือ”        เจ้าชายแห่งทาเนียร์ตวัดดวงเนตรดำคมจ้องมองมาอย่างแปลกพระทัย “ปละ... เปล่าเพคะ”        เมลิอานาร์รีบส่ายหน้าปฏิเสธแล้วทำทีเป็นตั้งอกตั้งใจทำงานของตนต่อไปเงียบๆ หูก็คอยเงี่ยฟังคำตอบจากปากของท่านหัวหน้านักบวชไปด้วย        “อย่าทรงกังวลพระทัยไปเลยเพคะ พิษสิบสองอย่างไม่เหมือนพิษชนิดอื่น คนทั่วไปจะทนได้อย่างมากก็แค่สามชั่วยามเท่านั้น หม่อมฉันเป็นผู้ปรุงยาพิษเองกับมือ ซ้ำยังทดลองผลก่อนที่จะมอบมันให้พระองค์อีกด้วย จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดการผิดพลาดขึ้น นอกเสียจากว่าจะมีใครล่วงรู้ส่วนผสมจนปรุงยาถอนพิษขึ้นมาได้เท่านั้น แต่ก็เป็นไปได้ยากเหลือเกิน”        “อย่าแน่ใจนักท่านนักบวช เรื่องที่ท่านคาดไม่ถึงอาจจะเกิดขึ้นแล้วก็ได้” คนเป็นเจ้าชายแย้งอย่างเย็นชา        เมลิอานาร์นำสมุนไพรที่นักบวชโซเฟียบดเสร็จเรียบร้อยมาพอกลงบนรอยแผลนูนแดงหลังพระหัตถ์ของเจ้าชายแห่งทาเนียร์ ก่อนจะพันผ้าขาวทับลงอีกชั้นหนึ่ง จากนั้นจึงค่อยบรรจงเก็บข้าวของกลับคืนใส่ถาดช้าๆ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มเหลือบแลไปรอบกายอย่างระมัดระวัง ...เจ้าชายดิเร็กซ์ทรงหันไปตรัสอะไรบางอย่างกับนักบวชชราที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ติดกัน ส่วนหัวหน้านักบวชหญิงก็มัวแต่ให้ความสนใจกับราชนิกุลหนุ่มจนไม่เป็นอันมองคนอื่น        ไม่มีใครสนใจนาง...        หญิงสาวถือโอกาสลุกถอยหลังเลี่ยงออกมาเงียบๆ ด้วยความโล่งอกเป็นที่สุด ขอเพียงก้าวพ้นจากห้องนี้ไปได้นางก็จะเป็นอิสระ ใจของหญิงสาวประหวัดไปถึงคนที่รออยู่ในห้องเก็บฟืนด้วยความเป็นห่วง ป่านนี้เอลคงบ่นเป็นหมีกินผึ้งไปแล้ว นับว่าโชคดีอย่างยิ่งที่เขาไม่ได้ตามมาด้วย หาไม่คงได้ยุ่งหนักกว่านี้        เป็นครั้งแรกที่เมลิอานาร์นึกขอบคุณความดื้อรั้นจนน่าโมโหของอีกฝ่าย นางสัญญากับตัวเองว่าหากได้พบกับชายหนุ่มเมื่อไหร่ จะรีบชวนเขาหลบออกจากวิหารรีอาโดยไม่รอช้า        ทว่า...ได้แค่คิด        เพราะเมื่อนางก้าวเท้าไปจนเกือบจะถึงประตูห้อง ก็ถูกใครบางคนคว้าข้อมือกระชากกลับจนร่างบางเซถลาเกือบจะเสียหลัก ถาดที่ถืออยู่ในมือพลัดหล่นกระแทกพื้นเสียงดังเปรื่อง น้ำในอ่างทองเหลืองไหลนอง        “เดี๋ยวก่อนสิ อย่าเพิ่งไป” เจ้าของอุ้งมือแข็งปานคีมเหล็กส่งเสียงห้าวห้วนคุกคามอยู่เหนือศีรษะ          หญิงสาวตกใจจนยืนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก บรรดานักบวชและสาวใช้ขวัญอ่อนทั้งหลายพากันหวีดร้องด้วยความตื่นตระหนก        ประมุขของสถานที่ผวาลุกจากที่นั่ง ยกมือขึ้นทาบอก ร้องถามอย่างงุนงง        “อะไรกันเพคะเจ้าชาย”        เจ้าชายดิเร็กซ์เหยียดรอยแย้มสรวลเยือกเย็น ตรัสตอบด้วยพระสุรเสียงกลั้วหัวเราะบาดหู        “ไม่มีอะไรหรอกท่านนักบวช ก็แค่...” พระองค์ปรายพระเนตรมองคนในชุดสาวใช้ตรงหน้า ตรัสต่อด้วยรอยแย้มพระสรวลที่แปรเปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรียม “ได้พบคนรู้จักเท่านั้นเอง”        “อย่าทรงล้อหม่อมฉันเล่นเลยเพคะ...ที่นี่คือวิหารอันศักดิ์สิทธิ์ แล้วนางผู้นั้นก็เป็นเพียงหญิงรับใช้ประจำวิหาร จะเป็นคนรู้จักของพระองค์ไปได้อย่างไร”        “นั่นสิพ่ะย่ะค่ะ ขอพระองค์ได้โปรด...”        นักบวชชรายังพูดไม่ทันจบประโยค เจ้าชายดิเร็กซ์ก็ขัดจังหวะด้วยการหงายพระพักตร์ขึ้นสำรวลก้องราวกับทรงรู้สึกขบขันเสียเต็มประดา        “ได้โปรดอะไรเล่าท่านบาธ อย่างนี้หรือเปล่า...”        ว่าแล้วเจ้าชายก็ทรงกระชากร่างของ ‘คนรู้จัก’ เข้ามาในอ้อมพระกร โน้มพระพักตร์ลงไปหาจนเรียวโอษฐ์งามได้รูปแทบจะสัมผัสกับกลีบปากนุ่มของฝ่ายนั้น พระสุรเสียงกร้าวกล่าวคำเย้ยหยันแค่พอได้ยินกันสองคน        “คงไม่นึกว่าข้าจะลืมหน้าคนที่สร้างบาดแผลให้เร็วนักหรอกใช่มั้ยท่านนักบวชเมล โอ๊ะ ไม่ใช่ ต้องเรียกท่านว่าสาวใช้ประจำวิหารรีอาถึงจะถูกสินะ”        “ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้”        เมลิอานาร์พยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนของชายหนุ่ม นางใช้มือข้างที่เป็นอิสระยันแผ่นอกของเขาไว้ ใบหน้างามเบือนหลบไปอีกทาง หากยังรู้สึกได้ถึงรอยสัมผัสของริมฝีปากอุ่นจัดที่ลากผ่านนวลแก้มไปแนบกระซิบอยู่ริมหู        “เจ้าก็คืนยาถอนพิษที่อยู่ในมือมาก่อนเป็นไง แล้วข้าจะค่อยๆ คิดดู”        “ยาถอนพิษอะไรกัน ข้าไม่เห็นรู้เรื่อง”        “หึ”        เจ้าชายดิเร็กซ์ทรงรัดร่างของหญิงสาวแน่นขึ้นอีก ดวงเนตรสีนิลทอประกายกล้าราวกับมีเปลวเพลิงคุกรุ่นอยู่ภายใน        “ยังจะปากแข็งอีกหรือ อยากจะลองดีกับข้าก็เอา พวกปากแข็งอย่างเจ้านี่ข้าชอบนัก”        พระองค์ตรัสพลางไล้พระหัตถ์ไปบนกลุ่มผมสีน้ำตาลทองนุ่มละเอียดเหมือนเส้นไหม ก่อนจะกระชากดึงให้ใบหน้านวลงามแหงนเงยขึ้น แล้วบดพระโอษฐ์ลงไปบนกลีบปากนุ่มอย่างรุนแรง ท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงของคนทั้งห้อง        “องค์ชายพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมขอเถิดอย่าทรงก่อเรื่องในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ”        ท่านบาธทนดูอยู่เฉยๆ ต่อไปไม่ไหว ถึงกับต้องขยับเข้ามาห้ามปราม หากก็ทำได้เพียงแค่พูดหากล้าลงมือทำอะไรมากไปกว่านั้นไม่ เช่นเดียวกับหัวหน้านักบวชหญิงที่ได้แต่ยืนตะลึงมอง อ้าปากค้าง ทำอะไรไม่ถูกอยู่กลางห้อง        หญิงสาวที่ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบทั้งดิ้นทั้งผลักจนสุดกำลัง นางรู้สึกถึงลิ้นของอีกฝ่ายที่พยายามจะล่วงล้ำเข้ามาในช่องปากจึงหลับหูหลับตากัดลงไปเต็มแรง ...ดูเหมือนจะได้ผล เพราะชายหนุ่มหยุดชะงักไปทันที เขาผลักนางออกห่างก่อนจะสะบัดฝ่ามือฟาดตามลงมา        เสียงดัง ‘ฉาด’ สะท้อนไปในความเงียบของห้องโถง ขวดแก้วเจียระไนใบน้อยกลิ้งหลุดจากมือของหญิงสาวตกกระทบพื้นแตกกระจาย ร่างบางถลาล้มลงไปกองอยู่กับพื้น แก้วหูลั่นเปรี๊ยะพร้อมกับที่ใบหน้าซีกซ้ายชาไปทั้งแถบ รสคาวเค็มของโลหิตซ่านอยู่ในปาก แยกไม่ออกว่าเป็นโลหิตของใครกันแน่        “ตายแล้ว! เจ้าชายเพคะ เลือด...”        บรรดาสาวๆ ในห้องแลเห็นหยาดโลหิตสีแดงคล้ำตกต้องพื้นหินอ่อน ก็พากันกรี๊ดกร๊าดราวกับจะขาดใจ        เจ้าชายดิเร็กซ์ทรงใช้ท่อนพระกรปาดเช็ดพระโลหิตที่ไหลย้อยออกจากมุมพระโอษฐ์ด้วยท่าทางกริ้วจัด ดวงเนตรคมกริบสีรัตติกาลจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าเขม็งราวกับจะแผดเผาให้มอดไหม้เป็นจุณ หากอีกฝ่ายก็จ้องตอบไม่ลดละด้วยนัยเดียวกัน        ชายหนุ่มหันไปหาท่านนักบวชผู้ชรา ตรัสสั่งห้วนสั้น        “ท่านบาธ ส่งดาบมาให้ข้า...”        “องค์ชายพ่ะย่ะค่ะ นางเป็นสาวใช้ของวิหารนะพ่ะย่ะค่ะ”        “ใช่แน่หรือ ท่านลองมองดูให้ดีเสียก่อนเถอะ”        คำตอบของพระองค์เรียกเสียงฮือฮาได้จากทุกผู้ที่เฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ในห้องนั้น หัวหน้านักบวชเขม้นมองใบหน้าของหญิงสาวที่นอนกองอยู่กับพื้นสลับกับเศษซากของขวดยาที่ตกแตก ด้วยท่าทางราวกับจะเป็นลมไปเสียเอง นางสงสัยแต่แรกแล้วว่าไม่เคยเห็นสาวใช้หน้าตาเช่นนี้มาก่อน แต่นึกไม่ถึงว่าหญิงสาวจะเป็นคนนอกที่แฝงกายเข้ามาในวิหารเพื่อขโมยยาถอนพิษ        “ท่านบาธ ข้าบอกว่าดาบ ไม่ได้ยินหรือ” พระสุรเสียงเยียบเย็นปานน้ำแข็งของเจ้าชายดิเร็กซ์ดังขึ้นอีกครั้ง บอกชัดถึงพระอารมณ์        ชายชราไม่ต้องรอให้ทรงเรียกซ้ำเป็นครั้งที่สาม รีบลนลานหยิบดาบยาวที่วางพิงอยู่ข้างเก้าอี้เข้าไปยื่นถวายให้ผู้เป็นนายจนถึงพระหัตถ์ แม้ว่าโดยส่วนตัวแล้วเขาจะไม่เห็นด้วยกับการกระทำของพระองค์เลยสักนิดก็ตาม เจ้าชายดิเร็กซ์ทรงย่างสามขุมตรงเข้าไปหาผู้ที่ยังคงนอนฟุบอยู่บนพื้นด้วยท่าทางของพยัคฆ์ร้ายที่หมายจะขย้ำเหยื่อ คมดาบเปลือยฝักยื่นไปจ่ออยู่แทบลำคอของหญิงสาว เพียงพระองค์ตวัดข้อพระหัตถ์นิดเดียว ชีวิตของนางก็จะปลิดปลิวตามปลายดาบไปอย่างง่ายดาย        หากเมลิอานาร์หรือจะยอมปล่อยให้เป็นเช่นนั้น...        หญิงสาวแสร้งทำทีเป็นเจ็บปวดมึนงงจนลุกไม่ขึ้น ในขณะเดียวกันก็คอยจับตามองตามการเคลื่อนไหวของชายหนุ่มในชุดดำทุกย่างก้าว มือขวาค่อยๆ เอื้อมไปปลดมีดสั้นที่เหน็บซ่อนอยู่ด้านในรองเท้าบู้ทอย่างแช่มช้า ไม่มีใครสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของนางเพราะกระโปรงตัวยาวกรอมเท้าช่วยบดบังเอาไว้มิดชิด นางกำอาวุธเดียวที่มีเอาไว้แน่น เตรียมพร้อมเพื่อรอจังหวะ        ทันทีที่คมดาบของเจ้าชายดิเร็กซ์ฟาดฉับลงมา เมลิอานาร์ก็ยกมีดสั้นในมือขึ้นรับแล้วปัดออกให้พ้นตัวได้อย่างหวุดหวิด เสียง ‘คนดู’ หวีดระงมด้วยความหวาดเสียว เจ้าชายดิเร็กซ์ทรงผงะไปอย่างคาดไม่ถึง เปิดโอกาสให้หญิงสาวลุกขึ้นยืนตั้งรับได้เต็มตัว ก่อนที่พระแสงดาบในพระหัตถ์จะตวัดซ้ำลงมาอีกครั้ง        การจู่โจมของชายหนุ่มเป็นไปอย่างต่อเนื่องและหนักหน่วงรุนแรง แม้ว่าเมลจะสามารถปัดป้องคมดาบของเขาเอาไว้ได้ หากโอกาสที่นางจะเป็นฝ่ายโจมตีกลับแทบจะไม่มีเอาเสียเลย ต่อให้เจ้าชายดิเร็กซ์ทรงเปิดช่องว่างให้เห็น นางก็ไม่อาจเข้าประชิดตัวพระองค์ได้ ด้วยความแตกต่างด้านพละกำลังและอาวุธมีมากเกินไป ซ้ำกระโปรงตัวยาวรุ่มร่ามก็คอยแต่จะพันขา ทำให้หญิงสาวเคลื่อนไหวไม่สะดวก นางจึงตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด        เมลิอานาร์สู้พลางถอยพลางไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหลังชิดกำแพง หมดทางให้ถอยหนีได้อีก        “เลิกเล่นกันสักทีนะ ท่านเมล”        เจ้าชายดิเร็กซ์ทรงฟาดอาวุธในพระหัตถ์เข้าใส่ลำคอระหงของอีกฝ่ายเต็มพระกำลัง หากหญิงสาวยังไวพอที่จะยกมีดสั้นขึ้นรับไว้ได้ทัน ครั้งนี้นางต้องใช้ทั้งสองมือช่วยกันเพื่อต้านน้ำหนักดาบที่โถมลงมา หญิงสาวรู้ดีว่าหากนางพลาดท่าเพลี่ยงพล้ำแม้เพียงเล็กน้อย นั่นย่อมหมายถึงชีวิต! แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 54 22:13:12 จากคุณ : akihiro เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 22:12:43