ความคิดเห็นที่ 1 ผมกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ท ก่อนจะจัดเสื้อผ้าเข้าที่เข้าทาง ตัวผมยังสั่นไม่จางหาย อับอายสิ่งที่รอบล้อมตัว ไม่ว่าจะเป็นภาพวาดที่รอการขึ้นแขวนหน้าแกลลอลี่ ผนัง เพดาน โต๊ะ ตู้ เก้าอี้ พื้นพรมที่รองรับร่างกายของเรา ทุกสิ่ง ทุกอย่าง ที่เฝ้ามองการร่วมรักอันผิดแผกระหว่างผมกับเขา  พอคิดว่าผมทำเรื่องที่แตกต่างออกไปจากครรลองปกติแม้อากาศผมยังละอายจะหายใจเข้าไป ผมจับใบหน้าและลำคอตัวเองด้วยหวาดกลัวว่านี่จะไม่ใช่ตัวของผม  ผมบีบแขนตัวเองแรงเมื่อถามตัวเอง จริงหรือที่ร่างกายนี้เผลอรื่นรมย์ไปชั่วยาม ขณะแนบชิดคลืบเคลื่อนไหวไปกับคนๆนั้น   เราทำมันทั้งที่มิได้ไร้ซึ่งอาภรณ์ ผมกำขอบกางเกงที่กำลังจะดึงขึ้นใส่แน่น ตัณหาอันร้อนรนไม่สามารถรอได้แม้มีสิ่งปกคลุมร่างกายเกือบสมบูรณ์ เราใช้ห้องทำงานของผมที่ค่อนข้างแคบหลังแกลลอลี่ ไม่มีพื้นที่ตรงไหนของห้องให้ความสะดวกกับเราด้วยว่าภาพเขียนมากมายส่วนใหญ่จับจองที่ว่างไปหมดแล้ว และเวลาก็ไม่อำนวยให้มากนัก ครั้งแรกของเรา ไม่ซินะของผมคนเดียวจึงเป็นไปอย่างอดสู แม้จะไม่ราบรื่นกระนั้นรสรักที่ร่างกายของเขาป้อนให้ผมก็เต็มเปี่ยม "เป็นอย่างไงบ้าง รู้สึกดีไหม?" เขาขยับเข้ามานั่งตรงหน้า ผมเหลือบตามองเขา เครื่องแต่งตัวเขาเรียบร้อยเหมือนเดิม ทำได้เร็วกว่าเพราะประสบการณ์ซินะ "ทั้งที่ผมคิดว่าคุณเป็นคนดีแท้ๆ"ผมไม่มองเขา ไม่อยากให้เขาเห็นหรอกนะ แต่น้ำตาก็คลอหน่วยขึ้นมาทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจ แค่พอคิดว่าได้สูญเสียความรู้สึกนับถือเขาไปแล้วเท่านั้นมันก็รื้นเอ่ออย่างช่วยไม่ได้ "ร้องไห้ ด้วยเหรอ? โธ่ น่าๆๆ คุณไม่เด็กสาว ที่เพิ่งถูกชำเรานะ" เขาฉวยโอกาสจูบปากผมอีก ผมถอยหนีเงื้อหมัดจะชกเขาแต่ก็จับข้อมือไว้ แล้วกระชากดึงเข้าไปหาเขา "คุณมันชั่ว เอาจุดอ่อนคนอื่นมาหาประโยชน์ นักธุรกิจชั่วช้าทำทุกอย่างเป็นสิ่งแลกเปลี่ยนได้ทั้งนั้น" ผมตะโกนใส่หน้าเขา เขายิ้มแต่ดวงตานิ่งเฉย "ถ้าผมชั่วคุณเหมือนกัน อย่าลืมว่านี่เราทำธุรกิจกัน เรา วิน วิน กันทั้งคู่ แล้วมาตีโพยตีพายทำไมหรือจะเพิ่มค่าตัว? ถ้าคิดว่าตัวเองมีค่าตัวล่ะ นั่นมันโสเภณีแล้วล่ะ นอนกันครั้งเดียวจะเปลี่ยนสถานภาพจากคนมีระดับ เป็นสวะซะแล้ว" "ปล่อยนะ คนเลว เลวหมดเลยทั้งคำพูด ทั้งการกระทำ" ผมพยายามดึงมือกลับ ทั้งที่เป็นผู้ชายเหมือนกันแต่เขาเอาแรงมาจากไหนกันนะ เขาไม่แค่ปล่อยมือแต่กลับผลักผมจนหลังของผมกระแทกขาโต๊ะ "ไม่เอาน่า ผมชอบคุณมากนะ คุณบริสุทธิ์ และ ผมเป็นคนแรก ผมชอบการเป็นคนแรกจริงๆนะ" "หยุดพูดนะ ขอร้องนะ ช่วยลืมมันไปซะ แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก" ผมก้มหน้า มือที่วางบนขากำแน่นจนซีด "ผมเป็นลูกค้าอันดับหนึ่งของที่นี่ ผู้จัดการร้านกระจอกอย่างคุณมีสิทธิ์อะไรมาไล่   นอนกันครั้งเดียวไม่ได้หมายถึงคุณจะมาถือดีกับผมได้หรอกนะ สถานะเรายังคงเหมือนเดิม ผมไม่ได้ติดค้างคุณ เหมือนกับคุณก็ไม่ได้ติดค้างอะไรผม ผมทำธุรกิจกัน เข้าใจไหม หัดคิดอะไรไวๆหน่อยซิ สมองขี้เลื่อยแบบนี้ไงล่ะถึงคิดถึงกำไรงามๆไม่เป็น" "นี่.." เขายื่นมือมาจับคางของผม "เข้าใจน่า ว่าครั้งแรก แล้วก็ออกจะกระทันหันไปหน่อย อะไรๆมันเลยไม่ค่อยพร้อมคงจะเจ็บมากซินะ ถ้าเรื่องนั้นทำให้มู๊ดดี้ล่ะก็ โทษทีก็ได้" เขากระซิบข้างใบหน้า ด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน "หยุด..." ผมไม่ทันจะพูดต่อริมฝีปากก็ถูกประกบแน่น ผมดิ้นผลักไสเขาอย่างเหลืออด เขาส่งเสียงจิ๊จ๊ะในคอแล้วผละออก "กลับล่ะนะ บอกวุฒิด้วยว่า อีกสองวันจะส่งที่อยู่ของภาพที่อยากได้มาให้" เขาลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเดินออกจากห้อง ผมมองตามเขาด้วยความรู้สึกหลายอย่าง ก้มมองสภาพโทรมของตัวเองแล้วถอนใจจนไหล่ทรุด เสื้อผ้ายับยู่ยี่และไม่เรียบร้อย  ผมยันตัวเองลุกขึ้น ยืดตัวแล้วต้องกลับลงมานั่งใหม่ คำพูดของเขากลับมาลอยในหัว...คงจะเจ็บมากซินะ... ผมยกมือปิดหน้าน้ำตาเริ่มไหล ความรู้สึกที่ซึ่งยากแก่การปฏิเสธว่าบทพิศวาทบทใหม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้  เขาจมดิ่งสู่ร่างกายนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า ... "เจ็บ" ผมครางเบาๆ                   ผมสูดหายใจลึกแล้วกลับมาสู่ปัจจุบันด้วยการลุกขึ้นแต่งตัว หยิบเสื้อขึ้นใส่ ตามด้วยกางเกงทับชายเสื้อ คาดเข็มขัด ดึงเนคไทจากที่แขวนมาคล้องคอ ผมมองตัวเองในกระจก ผมยังเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งซินะ  เป็นผู้ชายที่น่าจะสุขสันต์กับผู้หญิงสักคนในคืนค่ำที่สามารถพูดได้ว่าของเรา แต่สำหรับผู้ชายที่สูญเสียความธรรมดาไปแล้วอย่างผม เรื่องแบบนั้นเป็นได้แค่เพียงจินตนาการที่ไม่มีวันมาถึง การตื่นขึ้นมาด้วยร่างกายเปลือยเปล่าพร้อมผู้ชายอีกคน  มันน่ากระดากอายและรู้สึกใจหายกับความจริงที่ไม่เลือนเหมือนความฝัน ทำผมลืมตัวเม้มปากพลันรู้สึกแสบ เขาเป็นคนรุนแรง และระห่ำในลีลา บอกตามตรงผมตามเขาไม่ทัน แต่เขาบอกว่าดี ความงงงัน อาการงกเงิ่นของผมยื่งทำให้อารมณ์รักของเขาบรรเจิดมากๆ  แต่ก็มีบางครั้งเหมือนกัน ที่เขาครุ่นคิดและเครียดขึ้งกับการร่วมรัก   เขาบ้าคลั่งกับร่างกายของเราทั้งสอง และไม่กลัวสพางค์กายของผมจะย่อยยับ ในเมื่อมันบ้าบอแบบนี้ทำไมผมยังอยู่ตรงนึ้ถึงสองปี ผมคงคิดถึงเรื่องของการแลกเปลี่ยนที่ทำกำไรเป็นแล้วซินะ  เงินตราและความสะดวกสบายกระมังที่ทำผมเคยตัวจนถอนตัวไม่ขึ้น นี่ผมคงกลายเป็นโสเภณีไปแล้วจริงๆ  ผมมองตัวเองในกระจก ตัวผมกำลังสำลัก ไอจนหน้าแดง เสียงของตัวเองทำให้ตื่นจากภวังค์ ผมเลื่อนเนคไทขึ้นถึงคอเสื้อ แต่กลับไม่หยุดมือนั่นเอง ผมไอจนน้ำตาไหล พยายามเช็ดแต่มันก็ไม่หมดเสียทีน่ารำคาญจริง จนป่านนี้ยังฟูมฟายไม่เลิก ผมสูดนน้ำมูกซื้ดยาว แล้วจัดไทให้อยู่ในที่เหมาะสม แล้วหยิบเสื้อนอกมาถือ มองความเรียบร้อยในกระจกแล้ว หันมาหยิบมือถือ มองสัญญาณข้อความแล้ว กดเปิด ผมส่ายหน้าอ่อนใจ คำพูดหนึ่งที่ผมมิอาจโต้เถียงหรือฝืดฝืนให้มันกลับกลายเป็นอื่นได้ คำพูดที่เป็นสัจธรรมในทุกเรื่อง อดีตคือสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว และมันก็ได้ผ่านไปแล้ว เราดีใจ เสียใจ ทุกข์ สุข ดีใจ ทรมาน แค่ไหน มันก็จากเราไปเสมอ ผมเดินออกจากห้องนอนขณะพิมพ์ตัวอักษรบนโทรศัพท์ มองห้องนั่งเล่นที่เรานั่งดื่มด้วยกันเมื่อคืนแล้วบอกกับตัวเองจะกลับมาทำความสะอาดในตอนเย็น วันนี้เขาคงไม่มาหาผมอีกแล้ว  คิดแค่นั้นความรู้สึกอิสระก็เบิกบานจนคับพองในอก ผมมองข้อความที่เพิ่งพิมพ์อีกครั้งก่อนส่งออกไป ข้อที่ความตอบ ข้อความที่ว่า....วันศุกร์ทำตัวว่าง และเร่าร้อนเข้าเข้าใจไหม?..ที่ส่งมาก่อนหน้า  และคำตอบคือ .... ครับ ผมจะคิดถึงคุณจนกว่าเราจะพบกัน.... จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 54 19:10:39

ความคิดเห็นที่ 2 "เขาเป็นคนรุนแรง และระห่ำในลีลา บอกตามตรงผมตามเขาไม่ทัน แต่เขาบอกว่าดี ความงงงัน อาการงกเงิ่นของผมยื่งทำให้อารมณ์รักของเขาบรรเจิดมากๆ  แต่ก็มีบางครั้งเหมือนกัน ที่เขาครุ่นคิดและเครียดขึ้งกับการร่วมรัก" ฟังประโยคนี้แล้วทำให้นึกถึงใครบางคน... สนุกดีครับ รออ่านตอนต่อไป... จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 54 20:15:06

ความคิดเห็นที่ 3 เป็นการเริ่มต้นที่เลวร้ายยังไงไม่รู้ แต่ชอบเนื้อเรื่อง ชอบภาษามากเลย ตัวเอกก็ยังดูขัดแย้งกับใจตัวเองอยู่  ชอบสถานะการณ์แบบนี้จัง จากคุณ : โยธิกาหน้าหนาว เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 12:24:51