ความคิดเห็นที่ 1 เห็นความตั้งใจคุณ myladyannbook นะครับ เรื่องก็น่าสนุกนะ แต่ว่ามันสั้น... จนทำให้อรรถสุนทรียรสแห่งการอ่าน ถูกทำลายไปอย่างน่าเสียดาย เพราะมันสั้น.... ถ้ารวบรวมให้มากกว่านี้ ลงทีเดียวจะอ่านจุใจกว่า หรือคิดว่าไงครับ^^ ผมว่าถ้ามันสั้นแบบมีเหตุผลและลงตัว ยอมรับได้นะครับ แต่นี่มันไม่ใช่...แมนรับบ่อได้..แมนว่าบ่อใช่!!! แบบว่ามันค้างคาใจ...... เหมือนคนกำลังจะทานข้าว ทานได้คำเดียว ยังไม่อิ่ม ก็ถูกกระชากเแาไปทิ้งในทะเลทราย ปานนั้นเชียว หรือเหมือนคนกำลังอยากอ่านหนังสือ อยู่ดีๆ หนังสือก็ถูกกระชากพรากจากหาย ไปต่อหน้าต่อตา เหมือนคนกำลังอาบน้ำ สบู่เต็มตัว แล้วทันใดนั้น น้ำก็หยุดไหล ต่อหน้าต่อตา ปานนั้นเชียว เหมือนคนกำลังฟังเพลง ฟังไปนิดเดียว ก็มีคนกระชากเครื่องเล่นไปดื้อๆๆ ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ เขียนให้เราอ่าน แล้วมาทำสั้น โอ พระเจ้าจอห์จ มันสั้นมาก!!! จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 54 17:07:39

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ คือ ladyann ก็เคยลังเลอยู่เหมือนกันว่า เอาลงทีละนิดๆ หรือทีเดียวดี แต่ ladyann คิดว่าไปทีละตอนเรื่อยๆ ทำให้ ผู้แต่ง อารมณ์ดีกว่า ^ ^ เพราะไอเดียมันได้ไหลเป็นช่วงๆ แต่ถ้า psycho man รู้สึกว่าตัดตอน รวบรัด สั้น ๆ ติดๆ ค้าง ๆ เกินไป ladyann จะพยายามปรับปรุงให้มันสั้น แต่ไม่ค้างมากจนเกินไป จะพยายามค่ะ แหะ ๆ อิ อิ แต่จริงๆ แล้ว เรื่องนี้ ladyann ใกล้จะปิดแล้วค่ะ ไม่ต่อให้ยาวมาก แต่ยังไงก็ตาม ขอบคุณสำหรับ comment นะคะ ^___^ แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 54 18:12:54 จากคุณ : myladyannbook เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 54 17:57:07

ความคิดเห็นที่ 3 เม้นให้ซะยาวเลย ตอนแรกดูผ่านๆ คิดว่าใครมาแต่งเรื่องต่อให้เพิ่ม จากคุณ : myladyannbook เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 54 18:02:53

ความคิดเห็นที่ 4 อะไรกัน จะจบแล้วหรือครับ ถ้างั้นแสดงว่าเตรียมเรื่องใหม่ไว้แล้วแน่ๆเลย ^__^.. จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 54 18:52:29

ความคิดเห็นที่ 5 เปล่าค่ะ เรื่องใหม่ยังไม่มี จบเรื่องนี้แล้วกะจะเป็นนักอ่านผลงานเขียนของ psycho man ^____^   จากคุณ : myladyannbook เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 54 19:29:40

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่รู้ไม่สนล่ะ..จะรออ่านเรื่องใหม่ครับ ผมว่าคุณเขียนเรื่องยาวได้นะครับ น่าจะลองดู^^ แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 54 19:58:38 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 54 19:44:13

ความคิดเห็นที่ 7 เคยลองเขียนอยู่ครั้งหนึ่งค่ะ เขียนไปเขียนมา อ่านไปอ่านมา  ดันเบื่อเรื่องที่ตัเองเขียนซะก่อน เลยลบมันทิ้งทั้งหมดเลย แป่วววว!!   จากคุณ : myladyannbook เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 54 20:32:30

ความคิดเห็นที่ 8 แต่จะว่าไปแล้ว ตอนนี้มันก็สั้นจริงๆนะเนี่ย ตอนอ่านกับมือถือ มันก็ดูไม่สั้นมาก แต่พอได้มาอ่านจาก คอม อิ อิ สั้นเกินนนนนนนนน จริงๆ ด้วย แฮะ !! > < จากคุณ : myladyannbook เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 54 20:47:13

ความคิดเห็นที่ 9 ต่อค่ะต่อ @_____@ V V V V V แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 54 22:27:47 จากคุณ : myladyannbook เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 54 20:48:41

ความคิดเห็นที่ 10 ออกจากบริเวณที่พักของสาวใช้ในคฤหาสน์ สาวใช้ที่เสร็จจากงานเริ่มจับกันเป็นกลุ่มๆ คุยกันอย่างเฮฮาในเวลาว่างยามเย็น แอนนามาเรียเปลี่ยนจากการวิ่งเป็นเดินเร็วๆ เพื่อไม่ให้มีใครสังเกตเห็นพิรุธ แต่แน่นอน เธอตกเป็นเป้าหมายของสายตาหลายๆคู่ เนื่องจากว่า ใครหล่ะ จะใส่เสื้อโค้ชกันหนาวแขนยาวกับรองเท้าแตะสำหรับใส่ในห้องออกไปเดินข้างนอกในยามเย็นเช่นนี้? เธอรู้ตัวดีว่าเธอตกเป็นที่หัวเราะเยาะ เป็นตัวตลกของวงสนทนา แต่ใครจะไปสนหล่ะ ในเวลาแบบนี้... “แอนนามาเรีย” เสียงทักของจูเลีย สาวใช้คนหนึ่งดังมาจากข้างหลัง ให้ตายสิจูเลีย ไม่ใช่ตอนนี้... “จูเลีย ฉันมีธุระด่วนมากๆ ฉันต้องรีบไปเดี๋ยวนี้” เธอหันหลังกลับไปทักจูเลียเล็กน้อย แต่ไม่ยอมหยุดเดิน ข้างหลังของเธอ อีกเพียงไม่กี่ก้าว... เธอจะพ้นออกจากประตูคฤหาสน์... “โอเค...ฉัน...เพียงแค่สงสัยเฉยๆว่าทำไมเธอถึงแต่งตัวแปลกๆ ถ้างั้น เอาไว้ค่อยคุยกัน” “โอเค” เธอแสร้งยิ้มให้จูเลียเล็กน้อย พร้อมก้าวเดินถอยหลังต่อไปอย่างเป็นจังหวะ ก่อนที่เธอจะหันหลังกลับคืนเพื่อเดินออกจากประตูคฤหาสน์ตามปกติ เธอเหลือบไปเห็นที่หน้าต่างบนห้องของเคน เคน ยืนมองเธอนิ่งๆจากจุดนั้น!! หน้าของแอนนามาเรียซีดเผือดลงทันที... เธอกลับหลังหันแล้ว วิ่ง สติของเธอบอกให้เธอ วิ่ง วิ่งออกไปจากคฤหาสน์ให้เร็วที่สุด! แอนนามาเรียออกมาจากคฤหาสน์ได้อย่างปลอดภัย เคนไม่ได้เล็งปืนมาที่เธออย่างที่เธอคิด เขาไม่ได้แม้แต่กระทั่งไล่ตามเธอ แม้เธอจะไม่เข้าใจว่าทำไม แต่ความเงียบและความเย็นชาของเคนไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยขึ้น มิหนำซ้ำยังทำให้เธอกลับรู้สึกกลัวมากขึ้นอีกด้วย แอนนามาเรียรีบตามหาโรเบิร์ตทันที คืนนี้ หมอนั่นจะนอนพักที่ไหนกันนะ!? เธอจำได้ เขาเคยบอกเธอว่าเขามักจะไปพักที่บ้านพักสำหรับคนเร่รอน แอนนามาเรียตรงรี่ไปยังที่นั่นทันที กึ่งเดินกึ่งวิ่ง ในยามเย็นของกรุงเบอร์ลิน ไม่ใช่ที่ที่ใครสักคนจะสามารถเคลื่อนตัวไปได้เร็วนัก หนุ่มสาววัยรุ่นมากมายออกมาคราคร่ำใต้แสงไฟในยามราตรี อีกครั้งที่แอนนามาเรียหนีไม่พ้นจากการตกเป็นเป้าสายตาและเป้าคำหัวเราะเยาะของผู้คน รองเท้าแตะที่เธอสวมใส่ เสื้อคลุมตัวเดียวที่ปิดทับร่างกายของเธอ แม้จะเป็นเสื้อโค้ชยาว แต่ก็ยาวปิดถึงแค่ครึ่งของน่องขาของเธอ บวกกับอุณหภูมิยามเย็นที่หนาวยะเยือก เธอกลั้นน้ำตาไม่อยู่ แม้เธอจะพยายามไม่ร้องไห้ท่ามกลางฝูงชน แต่... ทุกสิ่งทุกอย่างมันช่าง มากเกินไปสำหรับเธอ... ตอนนี้ เธอต้องการเพียงแค่ได้พบโรเบิร์ต เธอหวังว่า อย่างน้อยเขาจะยอมให้เธอยืมไหล่เพื่อพักพิง มาถึงบ้านพักคนเร่ร่อน ประตูที่พักปิดสนิท เหล่าคนเร่ร่อนพเนจรมากมายไร้บ้านต่างก็เข้านอนตั้งแต่หัวค่ำเนื่องจากบ้านพักไม่อนุญาตให้เปิดไฟใช้เป็นเวลานาน แอนนามาเรียเดินไปหาผู้ดูแลบ้านพักเพื่อจะถามหาชายพเนจรที่ชื่อโรเบิร์ต “เอ่อ สวัสดีค่ะ ฉันเป็นเพื่อนของชายพเนจรคนหนึ่งที่ชื่อโรเบิร์ต ไม่ทราบว่า คืนนี้เขาได้มาที่นี่หรือเปล่าคะ” ผู้ดูแลบ้านพัก ซึ่งเป็นหญิงอ้วนท้วมวัยกลางคน ท่าทางไม่ต้องการมีมิตรไมตรีกับผู้ใดมากนัก มองหน้าแอนนามารีสักพัก แล้วเปิดสมุดที่มีรายชื่อของผู้ที่เข้ามาพักวันนี้ “ไม่มีใครชื่อโรเบิร์ตที่เข้ามาพักวันนี้” แอนนามาเรียอึ้ง... หรือว่าหมอนั่นจะใช้ชื่ออื่นกันนะ? ไม่ทันที่เธอจะได้ถามต่อไป ผู้ดูแลบ้านพักปิดกระจกห้องของเธอ เป็นสัญญาณบอกว่า เสร็จงานของเธอแล้ว แอนนามาเรียนั่งทรุดเข่าลง เธอควรจะทำเช่นไร? นายโรเบิร์ตอยู่ข้างในนั่นหรือเปล่า? หรือตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน? แอนนามาเรียค่อยๆเดินก้าวออกห่างจากบ้านพักคนเร่ร่อนช้าๆ อย่างไม่รู้เป้าหมายต่อไป... เธอเดินไปตามเส้นทางที่ทอดห่างจากตัวเมือง ห่างจากคฤหาสน์... หากคืนนี้ เธอไม่พบโรเบิร์ตหล่ะ? เธอจะนอนที่ไหน? ผู้หญิงตัวคนเดียว ที่มีผ้าคลุมกายเพียงชิ้นเดียวจะปลอดภัยจากความน่ากลัวของ กลางคืนในกรุงเบอร์ลินหรือไม่? แอนนามาเรียเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ความหนาวเย็นของยามค่ำคืนแทบปลิดชีวิตของเธอทั้งเป็น แต่ที่โหดร้ายที่สุด... คือ การไร้ซึ่งวี่แววของโรเบิร์ต... ที่ซอกมุมของตึกสามชั้น ที่เคยเป็นห้างสรรพสินค้าเก่า แอนนามาเรียค่อยๆนั่งลงด้วยความเหนื่อยล้า... ในเงามืดแบบนี้ เธอหวังว่า เธอจะปลอดภัยจากกลุ่มแก๊งค์วัยรุ่นอันธพาล แอนนามาเรียมองออกไปในซอยเล็กๆถัดไป ผ้าห่ม... ผ้าห่มที่โรเบิร์ตเอามาจากห้องของเธอ! แอนนามาเรียลุกขึ้นและรีบวิ่งไปยังบริเวณที่ผ้าห่มสีขาวผืนนั้นวางกองอยู่กับพื้น เธอหยิบผ้าห่มผืนนั้นขึ้นมา แล้วมองไปรอบๆ พร้อมส่งเสียงเรียกโรเบิร์ตเบาๆ แต่ไม่มีวี่แววของเขา แอนนามาเรียสำรวจดูผ้าห่มที่เธอถืออยู่ มีรอยเปื้อนเลือดเต็มไปหมด...! เธอมั่นใจว่านี่คือผ้าห่มของเธอที่โรเบิร์ตหยิบติดมือออกมา “โธ่ โรเบิร์ต คุณอยู่ที่ไหนกันนะ เกิดอะไรขึ้นกับคุณ” แอนนามาเรียทรุดเข่าลงอีกครั้ง น้ำตาไหลพรากจากดวงตาสองข้างที่อ่อนล้าของเธอ เธอหวังว่าเขายังมีชีวิตอยู่ เธอหวังว่าเธอจะได้พบเขาอีกครั้ง... เสียงเดินของใครสักคนดังมาจากเงามืดทางด้านหลังของแอนนามาเรีย ในขณะที่เธอกำลังจะหันหลังไปมอง วัตถุโลหะขนาดเท่าปืนสั้นจ่อที่ศีรษะด้านหลังของเธอ... “ยกมือขึ้น แล้วค่อยๆกลับหันหลังมาช้าๆ” เสียงของใครสักคนที่คุ้นหูแอนนามาเรียพูดขึ้น เธอค่อยๆหันกลับมาช้าๆ... และภาพที่เห็น บุรุษตรงหน้าของเธอ ผู้ที่เธอไม่พึงประสงค์จะเจอรองลงมาจากเคน “มาร์คุส...” จากคุณ : myladyannbook เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 54 22:34:28

ความคิดเห็นที่ 11 ท่าทางจะหนีเสือปะจระเข้แล้วแอนนามาเรีย จะรอดไหมนะ.... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 54 23:29:20

ความคิดเห็นที่ 12 นั่นสิ... จะรอดไหมนะ... จากคุณ : myladyannbook เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 09:57:43