ความคิดเห็นที่ 1 กีฏมนตรา บทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11118959/W11118959.html บทที่ 2       เกตุมาลาผลักประตูกระจกของพิพิธภัณฑ์แมลงเข้าไปด้านใน แสงไฟในห้องที่เปิดเอาไว้แต่เพียงสลัวๆ ทำให้มองเห็นตู้กระจกเรียงรายเป็นเงาตะคุ่มทั้งที่อยู่ในช่วงกลางวัน หญิงสาวเดินทะลุผ่านห้องเก็บตัวอย่างแมลงผ่านลึกเข้าไปสู่ด้านในสุดซึ่งเป็นห้องทำงานของศาสตราจารย์คาเรน โรมิสนสกีและห้องจัดแสดงผีเสื้อซึ่งอยู่ติดกัน         ประตูห้องทำงานอาจารย์คาเรนมีม่านสีน้ำเงินรูดปิดเอาไว้ หล่อนยืนรีรออยู่ชั่วขณะ ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายกำลังทำธุระส่วนตัวอะไรหรือเปล่า           โปรเฟสเซอร์สาวใหญ่ผู้นี้ ดูภายนอกไม่ต่างกับอาจารย์ผู้ใจดีมีเมตตาต่อลูกศิษย์ลูกหาทุกคน แต่ในขณะเดียวกัน เมื่อได้ร่วมงานกันใกล้ชิดมากขึ้น เกตุมาลารู้ดีว่าอารมณ์ของอีกฝ่ายแปรปรวน และเดาใจได้ยากอยู่ไม่น้อยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่คร่ำเคร่งกับผลการวิจัย จนเรียกได้ว่า หมกมุ่นแทบไม่สนใจเรื่องอื่น บางครั้งก็แสดงออกด้วยใบหน้าเคร่งขรึมเย็นชา จนหลายคนที่เดาอารมณ์ไม่ออก พากันกลัวไปตามๆกัน           บนชั้นห้าของห้องพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ จึงเห็นจะมีเพียงหล่อนและพี่นงลักษณ์ เจ้าหน้าที่ประจำแผนกเท่านั้นกระมังที่ยังต้องจำเป็นขึ้นมาอยู่เป็นกิจวัตร ในขณะที่คนอื่นๆ ต่างพากันขยาดกันถ้วนหน้า      “เคทมาแล้วหรือ เข้ามาสิ”        เสียงเรียกจากด้านในราวกับคาเรนมองทะลุออกมาเห็น ทำให้มือที่ยกขึ้นเตรียมเคาะประตูต้องวางลง และผลักผ่านเข้าไป        ภายในห้องพักของโปรเฟสเซอร์สาวใหญ่ยิ่งมืดสลัวมากยิ่งกว่าภายนอก แอร์ที่เปิดจนเย็นฉ่ำเกินปกติ คาเรนกำลังนั่งพิงพนักเก้าอี้นวมขนาดใหญ่และหันหลังให้กับหล่อน มีเพียงมือเรียวยาวพาดวางอยู่บนเท้าแขนเก้าอี้เท่านั้น         “ไปไหนมาล่ะ เคท?”        เสียงนั้นแหบพร่า เหมือนคนเป็นหวัดลงคอ เกตุมาลาแอบห่อไหล่เข้าหากันด้วยความหนาวเหน็บของเครื่องปรับอากาศ มันเย็นยะเยือกมากจนเกินไป ต่างจากอากาศร้อนอบอ้าวข้างนอกห้องราวฟ้ากับดิน จนคิดว่าถ้ายืนอยู่นานไปอาจจะเป็นไข้เอาได้        โดยไม่รอคำตอบ เก้าอี้ตัวนั้นหมุนกลับมาเผชิญหน้าในจังหวะที่หล่อนก้าวเข้ามายืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานขนาดใหญ่เต็มไปด้วยกองหนังสือสรรพตำราสูงลิ่วในทันที เกตุมาลาแทบจะผงะหงาย เมื่อเห็นใบหน้าขาวซีดจนแทบจะไร้สีเลือดของโปรเฟสเซอร์คาเรน         “ฉันจะให้เธอดูอะไรบางอย่าง...”          เสียงกุญแจถูกไขดังกริ๊ก ก่อนที่ศาสตราจารย์สาวใหญ่จะล้วงกล่องโลหะสีเงินลวดลายแปลกตาออกมาวางบนโต๊ะ แล้วไขโคมไฟให้สว่างขึ้นเพียงเล็กน้อย          เกตุมาลาเผลอชะโงกตัวเข้ามามองด้วยนัยน์ตาไม่กระพริบ นิ้วมือเรียวยาวสีขาวซีดค่อยๆปลดสลักโลหะบนกล่องอย่างระมัดระวัง และฝาโลหะก็พลิกกลับขึ้นเผยให้เห็นสิ่งที่วางอยู่ภายใน      บนเนื้อกำมะหยี่สีแดง ขับสีปีกของผีเสื้อตัวนั้นให้ขาวโพลนประดุจหิมะบนพื้นเลือด!!        ผีเสื้อเผือก!!        เผลออุทานออกมา ในตำราทางกีฏวิทยาไม่เคยปรากฏผีเสื้อสีขาวสะอาดหมดจดไปทั้งตัวเช่นนี้มาก่อน หล่อนแทบจะลืมหายใจเมื่อเห็นลำตัวบอบบางของมันแผ่นิ่งอยู่เช่นนั้นราวกับเจ้าหญิงผู้ทรงบรรทมในห้วงนิทรา มากกว่าจะเป็นซากผีเสื้อที่ไร้ชีวิต          “ใช่ คนที่เคยพบมันจะเรียกว่าผีเสื้อเผือก บางคนก็บอกว่าเป็นผีเสื้อสีเงิน แต่ฉันตั้งใจว่าจะตั้งชื่อของผีเสื้อชนิดนี้ว่า ผีเสื้อหิมะ!”          คำตอบของคาเรนยิ่งทำให้ต้องนิ่งงันด้วยความความพิศวง หล่อนเอ่ยออกมาตะกุกตะกักอย่างไม่แน่ใจ           “อาจารย์หมายถึงเป็นผีเสื้อชนิดแรกในโลกหรือคะ?”           “ใช่! ผีเสื้อสายพันธุ์ใหม่ของโลก ที่น่าจะพบได้เฉพาะในประเทศไทยเท่านั้น”         “อาจารย์ไม่ใช่ได้มันมาจากอังกฤษหรือคะ หนูคิดว่าอาจารย์เดินทางไป...”                 คาเรนส่ายศีรษะด้วยท่าทางเนิบเนือย สายตาของศาสตราจารย์สาวใหญ่ที่มองตรงมา คล้ายมีแววบางอย่างปะปนกันอยู่ ระหว่างความขบขัน สมเพช หรือวิตกกังวล? เป็นความรู้สึกที่ไม่อาจตีความได้ชัดเจน             “เธอคงไม่รู้ว่า ตอนนี้มีหลายคนกำลังพยายามติดตามงานวิจัยของฉัน คนพวกนี้รู้ว่าฉันกำลังค้นคว้าเพื่อหาแหล่งที่มาของผีเสื้อสายพันธุ์ใหม่ของโลกชนิดนี้อยู่ เพียงแต่มันยังไม่มีข้อมูลยืนยันได้เท่านั้น เพระเหตุนี้ถึงต้องระมัดระวังความเคลื่อนไหวของตัวเองทุกฝีก้าว”               หล่อนสัมผัสถึงความอ่อนล้าผ่านออกมาทางคำพูดของอาจารย์สาวใหญ่          “คนพวกนี้ อาจารย์หมายถึงใครหรือคะ??”             หล่อนทวนคำ และคาเรนก็หัวเราะเบาๆคล้ายกับเป็นเรื่องที่น่าขันเสียเต็มประดา                “เธอคงอยู่ในโลกของนักศึกษามานานเกินไป จนไม่รู้ว่าโลกภายนอกมันโหดร้ายทารุณมากแค่ไหน สนามของการแข่งขัน การค้า ที่ก้าวข้ามพรมแดนของคำว่าความซื่อสัตย์และคุณธรรม มาเป็นการเอาชนะ เพื่อให้ได้มาในทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม บางคนทำไปด้วยความต้องการก้าวไปให้ถึงจุดหมายสูงสุดโดยไม่สนใจคนรอบข้าง บางคนก็ทำไปเพราะความโลภ... โลภโดยไม่รู้ว่าผลลัพธ์ที่ตามมาจะรุนแรงร้ายกาจสักเพียงไหน”            คาเรนพูดทิ้งท้ายเอาไว้เช่นนั้นโดยไม่เอ่ยอะไรอีก หากเกตุมาลากลับยิ่งสับสน หล่อนไม่เข้าใจความหมายที่ต้องการจะสื่อของอีกฝ่ายเลยแม้แต่คำเดียว เพราะดูเหมือนว่าหลายอย่างๆที่     โปรเฟสเซอร์คาเรน โรมินสกี เอ่ยออกมา แทบจะหมายถึงตัวของคาเรนนั่นเอง!!            ซึ่งได้แต่คิดเอาไว้ในใจโดยไม่กล้าปริปากออกมา และคาเรนเองก็ปิดฝากล่องโลหะแล้วยื่นออกมาให้หล่อน           “ลองนำมันไปศึกษา ตามรูปแบบที่เราเคยตกลงกันไว้ แล้วรีบส่งข้อมูลกลับมาให้ฉันภายในอาทิตย์นี้ล่ะ”               “แล้วผีเสื้อเจ้าป่า*จากเขาสอยดาวล่ะคะ” “เก็บไว้ก่อน... บางทีเราอาจจะเปลี่ยนมาศึกษาเรื่องนี้แทน”          หล่อนได้แต่พยักหน้ารับทั้งที่ในใจนึกค้านความเห็นของอีกฝ่าย แน่ล่ะ! การศึกษาวิจัยในแต่ละเรื่อง หล่อนต้องลงทุนอ่านตำรับตำราทบทวนและทำการทดลองทางห้องแล็บมาไม่น้อย โดยเฉพาะเจ้าผีเสื้อเจ้าป่า ที่อุตส่าห์เก็บข้อมูลไปบ้างแล้ว        แม้ว่าตัวจะเกิดความสนใจในผีเสื้อเผือกสีขาวหิมะตัวนี้มากเท่าใดก็ตาม แต่การต้องเปลี่ยนตัวอย่างในการศึกษาอีกครั้ง ก็ทำให้รู้สึกเหนื่อยและท้อใจขึ้นมา          กล่องสีเงินถูกเลื่อนผ่านพื้นโต๊ะไม้ตรงมาช้าๆ และเกตุมาลาก็หยิบมันขึ้นมาไว้ในอุ้งมือ สัมผัสถึงความเย็นยะเยียบของเนื้อโลหะจนมือสั่นสะท้าน จนไม่ทันสังเกตเห็นประกายตาของอีกฝ่ายที่โชนแสงขึ้นเพียงแวบหนึ่ง แล้วก็หายไปอย่างรวดเร็วเมื่อเบนสายตากลับมา          โดยเฉพาะเมื่อได้จ้องผ่านลงไปยังกล่องสีเงินที่บรรจุผีเสื้อตัวนั้น!            แล้วอาจารย์คาเรนก็โบกมือเป็นทำนองตัดบทสนทนา หญิงสาวจึงเตรียมถอยจากห้อง หากความสงสัยบางอย่างมากพอที่จะทำให้หล่อนหยุดยืนนิ่งอยู่ อดเอ่ยประโยคคำถามคาใจออกมาไม่ได้            “อาจารย์คะ เมื่อครู่นี้หนูสวนกับผู้หญิงคนหนึ่ง เขาลงมาจากชั้นนี้พอดี...”          “อ๋อ กีฏยา...”         น้ำเสียงราบเรียบเหมือนเป็นเพียงประโยคบอกเล่าธรรมดาๆ            “กีฏยาเป็นนักวิจัยทางแมลงที่จะมาช่วยงานของเรา ฉันพบกับเขาตอนไปเก็บตัวอย่างแมลงและผีเสื้อหิมะที่ผาติ้วนี่แหละ...”         ผาติ้ว...                                     **********************              “อุ๊ย! ผีเสื้ออะไรน่ะ มีสองหัว?”             คันธรสส่งเสียงกรีดกราดตามประสา เมื่อชะโงกหน้ามองเข้ามาที่ตัวอย่างศึกษาบนโต๊ะเพื่อนสาว            “ไม่ใช่หรอกรส นี่น่ะเป็น “หัวปลอม”นี่ธรรมชาติสร้างมาให้สำหรับไว้หลอกล่อศัตรูต่างหาก เธอลองดูดีๆสิ”              เกตุมาลาหัวเราะเบาๆ ใช้ปากคีบชี้ไปที่มุมปลายปีกด้านหนึ่ง แท้จริงมันคือจุดแต้มสีดำดูไกลๆแล้วเหมือนส่วนหัวอีกส่วนหนึ่งของเจ้าผีเสื้อน้อย แถมยังมีเส้นขนอีก 2 คู่จนพรางตาคล้ายว่าเป็นตัวหนวดเพิ่มเข้ามาด้วย               “ผีเสื้อฟ้าดอกถั่วสีเงิน ผีเสื้อตระกูลพวกนี้จะมีวิธีการอำพรางตาศัตรู ไม่ให้ตกเป็นอาหารไงล่ะ”            คันธรสมองเพื่อนสาวคนสนิทกำลังทำงานอย่างคล่องแคล่ว ห้องแล็บส่วนนี้จัดเป็นห้องเลี้ยงตัวหนอนผีเสื้อขนาดย่อม มีกล่องพลาสติกใสหุ้มตาข่ายสำหรับเลี้ยงหนอนผีเสื้อเรียงรายอยู่บนชั้นตลอดความสูงของผนัง เกตุมาลาผละจากเจ้าผีเสื้อสองหัวที่สตาฟฟ์เสร็จเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้หล่อนกำลังนำตัวอย่างผีเสื้อถุงทอง (Troides helena) ที่เพิ่งลอกคราบจากดักแด้ออกมาภายในเวลาไม่ถึงห้านาที หลังจากรอให้มันผึ่งปีกให้แห้งและเตรียมยืดปีกอันสวยงามให้กางออกจากกัน กรรมวิธีสำคัญก็เริ่มต้นขึ้น           ผีเสื้อถุงทองตัวน้อยหารู้ไม่ว่ามันไม่อาจจะโบยบินเพื่ออวดรูปโฉมของมันได้อีกต่อไป การเก็บรักษาแผงปีกอันสวยงามจะต้องเกิดขึ้นเมื่อผีเสื้อลอกคราบออกมาไม่นาน ก่อนที่ปีกเหล่านั้นจะมีโอกาสโบยบินจนชำรุดหรือเสียสภาพอันสวยงามไปเสียก่อน การรอคอยอย่างอดทนเพื่อรอให้ผีเสื้อน้อยลอกคราบออกมาโดยสมบูรณ์จึงเป็นห้วงเวลาสำคัญที่พลาดไม่ได้ เกตุมาลาบรรจงคลี่กล่องกระดาษพับสำหรับใส่ผีเสื้อตัวนั้นออกช้าๆแล้วปล่อยให้มันไหลร่วงลงไปในขวดแก้วใสแจ๋วใบสวย                ใครจะไปนึกว่าภายใต้ความใสกระจ่างของเนื้อแก้วคุณภาพเยี่ยม ภายในนั้นจะบรรจุไว้ด้วยสารพิษแห่งความตาย!!             โปตัสเซียมไซยาไนด์เป็นสารพิษอันตรายร้ายแรงที่หล่อนเตรียมขึ้นมาก่อนแล้ว หลังจากเทผงปูนปลาสเตอร์ทับลงไปอีกชั้นหนึ่ง เหนือสารมรณะก็คือกระดาษซับที่หล่อนบรรจงปูทับลงไปจนพื้นขวดเป็นสีขาวขุ่น หล่อนปิดฝาอย่างรวดเร็วเมื่อผีเสื้อตัวนั้นลงไปอยู่ภายใต้บรรยากาศมรณะเรียบร้อยแล้ว              ปีกสีดำและปีกคู่หลังสีเหลืองกระจ่างกระพือไหว ราวกับรับรู้ถึงความตายที่รอคอยอยู่ด้านล่าง มันพยายามโบยบินขึ้นไปเพื่อแสวงหาอิสรภาพเหนือปากขวด แต่มีฝาแก้วปิดทับเอาไว้เสียแล้ว ข้อขาทั้งห้าข้อตะกายไปมา ไขว่คว้าบนความว่างเปล่า ขณะที่ส่ายหนวดอันเป็นอวัยวะสำหรับดมกลิ่นไต่ขึ้นไปเบื้องบน เพื่อหลีกหนีควันมรณะที่เริ่มกำจายคลุ้งขึ้นมาเรื่อยๆ             นักศึกษาสาวจ้องมองภาพผ่านเนื้อแก้วใสด้วยประกายตาเจิดจ้า ราวกับกำลังชมภาพยนตร์ที่เล่นจริงแสดงจริงอย่างออกรส ตัวละครสำคัญในฉากฆาตกรรมกำลังวิงวอนร้องขอชีวิตต่อหน้า แต่หญิงสาวก็หาได้สนใจไม่ หล่อนกำลังก้มลงมองนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลา และนับในใจไปเรื่อยๆ รอให้ฤทธิ์ไซยาไนด์สัมฤทธิ์ผล...             เกตุมาลาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เมื่อจับเวลาครบพอดี ผ่านเนื้อแก้วกระจกราวกับจอภาพยนตร์ “เหยื่อสังหาร” ลงไปนอนด่าวดิ้นอยู่กับพื้นกระดาษที่ปูรองเอาไว้แล้ว โดยปีกอันสวยงามหาได้บอบช้ำแต่อย่างใดไม่ หล่อนเผลอแนบใบหน้าลงกับเนื้อขวดแก้ว แล้วก็เกือบสะดุ้งเมื่อมันขยายภาพนัยน์ตาประกอบของผีเสื้อชะตาขาดตัวนั้น เบิกโพลงสะท้อนผ่านเข้าสู่ประสาทการรับรู้พอดี!              ราวกับนัยน์ตาคู่นั้นจะทวงถามความเป็นธรรมของชีวิตมันเอง           ...ชีวิตน้อยๆที่ถูกหล่อนเป็นผู้ลิขิตให้มันต้องตาย!!           รีบวางขวดลงกับพื้นโต๊ะทันที เห็นทีว่าชักจะคิดเพ้อเจ้อไปมากเสียแล้ว... จึงรีบนำอุปกรณ์สำหรับการตรึงผีเสื้อออกมาวางเรียงกันตามลำดับ พยายามถอนหายใจให้ลึกเรียกสติกลับคืนมา จิตใจต้องแน่วแน่ ทุกอย่างเป็นเพียงการศึกษาวิจัย... หล่อนมิใช่นักฆ่า แต่กำลังจะศึกษาประโยชน์จากพวกมันต่างหาก...               มันเป็นเหตุผลที่นำมาใช้อ้างกับตัวเองมาโดยตลอด ทั้งที่รู้ดีว่าส่วนหนึ่งของผีเสื้อเหล่านี้จะถูกนำไปบรรจุใส่กรอบ เพื่อส่งจำหน่ายต่อไปในมิช้า                ผีเสื้อน้อยนอนแน่นิ่งอยู่ก้นโถแก้ว ถูกนำตัวขึ้นมาวางแผ่อยู่บนกระดาษซับชั่วขณะ ก่อนที่เจ้าตัวจะใช้ปากคีบจับมันมาวางบน setting board หรือไม้จัดรูปร่างแมลง ปีกแน่นิ่งถูกจับกางให้ตั้งฉากกับลำตัว  แต้มสีเหลืองทองอันเป็นที่มาของชื่อมันถูกขยายเป็นวงกว้างโดดเด่นยิ่งขึ้นเต็มสายตา เกตุมาลาหยิบหมุดขึ้นมา เนื้อโลหะกันสนิมอย่างดีปลายเสี้ยมแหลมถูกเสียบลงไปทะลุผ่านเปลือกผิวเนื้อไร้ชีวิตลงไปถึงเนื้อไม้คอร์กที่รองอยู่ด้านล่าง จากนั้นจึงใช้กระดาษทาบลงไปอีกครั้งเพื่อให้แผงปีกทั้งหมดอยู่ในระนาบเดียวกันก่อนจะทิ้งให้คงสภาพเช่นนั้น เพื่อนำมาเก็บในกล่องเก็บแมลงชนิดพิเศษต่อไป            “สวยดีนะเกตุ เห็นแล้วฉันยังอยากจะขอไปสะสมมั่งจังเลย เห็นเขาว่ามีคนมาติดต่อขอซื้อไปเหมือนกันไม่ใช่หรือจ๊ะ?”             คันธรสชะโงกหน้าเข้ามาถาม เมื่อหล่อนวางกระดาษลงแนบกับซากผีเสื้อเรียบร้อยแล้ว เกตุมาลาสะดุ้งเล็กน้อย           “ก็มีเหมือนกัน แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกนักสะสมแมลงเป็นงานอดิเรกเสียมากกว่าน่ะ พวกเศษผีเสื้อที่เหลือจากการศึกษาโครงสร้างแล้ว บางทีเขาก็มาขอซื้อเอาไปเหมือนกัน คงคล้ายๆกับนักสะสมแสตมป์อะไรพรรค์นั้น”          เพื่อนสาวของหล่อนเดินมาข้างๆ หยิบกรอบกระจกที่มีซากผีเสื้อหลายชนิดสตาฟฟ์เก็บไว้อย่างสวยงามขึ้นมาเพ่งพิศ              “แล้วผีเสื้อหายากล่ะ มีออร์เดอร์มาอีกบ้างไหม? อย่างผีเสื้อพิเศษที่เธอเล่าให้ฉันฟัง แบบนั้นน่ะ”            เกตุมาลาจุ๊ปากเป็นเชิงให้หล่อนหยุดพูด สัญชาตญาณทำให้เผลอแตะลิ้นชักส่วนตัวที่พิมพ์อักษร “K”ติดเป็นสัญลักษณ์เอาไว้อย่างลืมตัว แล้วรีบหันมองรอบด้าน แม้จะรู้ว่าภายในห้องแล็บไม่มีใครอยู่ด้วยก็ตาม นึกเสียใจอยู่ไม่น้อยที่เผลอเปิดปากเล่าเรื่องผีเสื้อหิมะให้อีกฝ่ายฟัง                ยิ้มบางอย่างปรากฏขึ้นที่มุมปากคันธรส ขณะที่เกตุมาลารีบส่ายหน้าจนผมกระจาย         “ตัวจะบ้าเหรอ ผีเสื้อบางสายพันธุ์ก็ถือเป็นสัตว์คุ้มครองในบัญชีรายชื่อของไซเตส** เหมือนกันนะ ขืนเอาไปขายสุ่มสี่สุ่มห้าก็มีหวังถูกจับเข้าคุกน่ะสิ ส่วนใหญ่เขาอนุญาตให้ใช้เฉพาะสำหรับการศึกษาวิจัยเท่านั้นแหละจ้ะ” มือของคันธรสหมุนพลิกกรอบรูปบรรจุผีเสื้อหลากชนิดไปมาเหมือนครุ่นคิด “ฉันชอบผีเสื้อพวกนี้ แต่ละตัวมีลักษณะเฉพาะของมัน ปีกแต่ปีก ลายแต่ละลาย ไม่ต่างกับการสะสมลายผ้าแต่ละชนิด” หญิงสาวเคยตอบคำถามของเกตุมาลา เมื่อมาช่วยทำแล็บยามว่าง แต่ก็นับว่าไม่บ่อยครั้งนัก เพราะคันธรสก็ยุ่งกับการทำวิทยานิพนธ์ของหล่อนอยู่เหมือนกัน กลีบปากสีสดของคันธรสเปิดขึ้นตามมาด้วยเสียงกลั้วหัวเราะเหมือนพูดทีเล่นทีจริง “แล้วถ้า... เอ้อ เป็นผีเสื้อที่เพิ่งค้นพบใหม่ล่ะ ยังไม่มีการจดบันทึกหรือรายงานการค้นพบออกมา ยังงี้ก็ไม่ถือว่าเป็นความผิดหรืออยู่ภายใต้การคุ้มครองของกฎหมายน่ะสิ...” “เอ... ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ?” คราวนี้คันธรสจ้องหน้าเพื่อนสาวคนสนิท เหมือนอยากจะมองให้ทะลุถึงความรู้สึกภายใน “แล้วอย่างผีเสื้อหิมะ ถือเป็นประเภทที่ว่าไหมนะ?” หล่อนเสหัวเราะตามเพื่อนสาวไปด้วย หากในขณะเดียวกัน เกตุมาลาก็อดที่จะนึกไปถึง ผีเสื้อหิมะตัวนั้นขึ้นมาด้วยไม่ได้... มือของหญิงสาวจึงกำกุญแจลิ้นชักส่วนตัวดอกสำคัญ อันเป็นตำแหน่งที่เก็บ กล่องโลหะสีเงิน กล่องนั้นเอาไว้อย่างลืมตัว                           ******************          ดอกเตอร์ธุมชาล เชษฐภักดี ก้าวลงมาจากรถเก๋งญี่ปุ่นขนาดกะทัดรัดที่แล่นเข้ามาจอดยังลานจอดรถหน้าตึกภาควิชา นักศึกษาสาวหลายคนกำลังนั่งสนทนากันอยู่ถึงกับหยุดนิ่ง เผลอมองดอกเตอร์หนุ่มหล่อในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวผูกเนคไทด์ที่ดู “เนี้ยบ”ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า จนเมื่อชายหนุ่มเดินผ่านเข้ามาถึง เสียงทักทายของลูกศิษย์สาวคนหนึ่งท่าทาง “แก่นแก้ว” มากกว่าเพื่อนก็ส่งเสียงดังขึ้นมาก่อน         “สวัสดีค่ะ อาจารย์ชาล ยังจำพวกหนูได้ไหมคะ?”        เจ้าตัวส่งเสียงเรียกชื่อชายหนุ่มให้คล้ายกับ ชาร์ลส์ ให้มากที่สุด ใบหน้าคมคายหันกลับมายิ้มให้จนเห็นไรฟันขาวเรียบเรียงเป็นระเบียบงดงาม บนใบหน้าขาวสะอาดมีไรเคราเขียวจางๆที่ปลายคางและข้างแก้ม นัยน์ตาหลังกรอบแว่นเป็นประกายอย่างน่าดู          “จำได้สิครับ กลุ่มเด็กแสบหลังห้องทั้งสี่ วันนี้อีกคนไม่มาหรือครับ เจ้าตัวเล็กน่ะ เลยเหลือกันแค่สามสหายเอง”           ไม่เฉพาะบุคลิก หรือรูปร่างหน้าตาเท่านั้น น้ำเสียงของชายหนุ่มก็ทุ้มนุ่มอ่อนโยนจนทำให้คนฟังถึงกับเคยเคลิบเคลิ้มมาแล้ว          “ตัวเล็กไม่มาหรอกค่ะวันนี้ เห็นบอกไม่สบาย แต่เดี๋ยวหนูจะบอกมันให้ ว่าอาจารย์ชาลอุตส่าห์ถามถึง”          ธุมชาลยิ้มน้อยๆ เอ่ยทักทายบรรดาลูกศิษย์สาวๆอีกสองสามคำแล้วก็ขอตัวเดินขึ้นตึกไป คล้อยหลังอาจารย์หนุ่มไปไม่นาน ทิพย์มณีเด็กสาวแก่นแก้วที่สุดในทีมก็ถอนหายใจออกมาเบาๆเหมือนเสียดายเต็มที่          “แกเป็นอะไรวะ ทิพย์ ถอนหายใจซะยังกะเป็นคนแก่สักหกสิบ หรือว่า อ่านข่าวเช้านี้แล้วเลยกลัวขึ้นมา?”             นิลยา เพื่อนสาวคนสนิทในกลุ่มเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ข่าวพาดหัวหนังสือพิมพ์ฉบับเช้านี้ เอ่ยถึงข่าวฆาตกรรมที่น่าสยดสยองมิใช่น้อย หญิงสาวคนหนึ่งที่ตกเป็นเหยื่อภายหลังมีเพศสัมพันธ์กับฆาตกรแล้วถูกฆ่าโดยการบีบคอจนขาดใจตาย!            “โอ๊ย! ไอ้ข่าวฆาตกรโรคจิตน่ะเหรอ เห็นในหนังสือพิมพ์จนชาชินแล้วย่ะ แล้วตำรวจเองก็ไม่เห็นจะทำอะไรได้ ฉันว่าเห็นข่าวแบบนี้เป็นสิบเป็นร้อยข่าวแล้วมั๊ง แค่นี้ทิพย์มณีไม่สะดุ้งสะเทือนหรอก”           หล่อนเอ่ยเสียงแหลม แม้ว่าสถานที่เกิดเหตุครั้งนี้จะอยู่ในโรงแรมเล็กๆแห่งหนึ่งชานเมือง ใกล้กับมหาวิทยาลัยแห่งนี้ก็ตาม             “แต่ฉันว่าน่ากลัวเหมือนกันนะ ฆาตกรจะต้องเป็นผู้ชายที่มีเรี่ยวแรงมหาศาลเลยล่ะ ถึงบีบคอจนผู้หญิงคอหักได้น่ะ แถมรู้จักวิธีทำลายหลักฐาน จนตรวจพิสูจน์หาร่องรอยไม่ได้อีก”           เรืองดาวเพื่อนสาวอีกคนหนึ่งที่ปกติจะเงียบๆ พูดน้อยกว่าเพื่อนเป็นฝ่ายออกความเห็นด้วยท่าทางกล้าๆกลัวๆตามแบบฉบับ          “ฆาตกรเดี๋ยวนี้ฉลาดจะตาย ถ้าตำรวจตามไม่ทัน พวกนี้ก็ลอยนวลไปน่ะแหละ เห็นเขาบอกว่าช่วงนี้เกิดคดีแบบนี้ขึ้นหลายรายคล้ายๆกันอยู่นะ ยังควานหาตัวผู้ต้องหาไม่ได้สักคน”         “อย่าพูดถึงเลย ฟังแล้วปวดหัว”         ทิพย์มณีส่งเสียงโพล่งขึ้นมาด้วยความเคยชินอย่างเหลืออด สำหรับในกลุ่มเพื่อนๆด้วยกันแล้ว ทุกคนรู้นิสัยหล่อนเป็นอย่างดีจนไม่มีใครกล้าขัดใจ อย่างน้อยเวลาไปไหนด้วยกัน ทิพย์มณีก็มีส่วนดีตรงที่หล่อนเป็นฝ่ายจ่ายฟรีให้หมดอย่างใจกว้าง ตามประสาคุณหนูไฮโซที่ใช้เงินไว้เลี้ยงสมัครพรรคพวกเพื่อนฝูงนั่นเอง นั่นเป็นข้อดีอย่างเดียวที่ทุกคนเห็นพ้องต้องกันอย่างเป็นเอกฉันท์...          “งั้นคงต้องพูดถึงเฉพาะอาจารย์ชาลล่ะสิ ถึงไม่ปวดหัวน่ะ”         นิลยาเอ่ยปนหัวเราะ อดแซวเพื่อนสาวหัวหน้ากลุ่มไม่ได้ รู้ดีว่าทิพย์มณีก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ตกอยู่ในอาการลุ่มหลงอาจารย์คนโปรดของสาวๆหลายคนในคณะนี่เหมือนกัน          “ฉันอยากจะเรียนต่อบ้างแล้วว่ะ ไอ้นิลเอ๊ย”           คราวนี้สหายทุกคนในกลุ่มถึงกับร้องอุทานออกมาอย่างตกใจ              “แกนี่นะ จะไปเรียนต่อโท เกรดเฉลี่ยเอาให้ถึงสองจุดศูนย์นี่ก็แทบจะหืดขึ้นคออยู่แล้ว ใช่ว่าจะเก่งเหมือนพี่เกตุเขาซะเมื่อไรเล่า”            นิลยาพูดถึงเกตุมาลา รุ่นพี่ในคณะที่เป็นดาวเด่นในเรื่องการเรียนชนิดเลื่องชื่อและยังเป็นศิษย์คนโปรดของดอกเตอร์ธุมชาลเสียอีกด้วย เพียงเท่านั้นทิพย์มณีนัยน์ตาลุกวาบเมื่อเพื่อนรักเอ่ยชื่อหญิงสาวขึ้นมา          “ก็เพราะอย่างนี้น่ะสินิล ฉันถึงอยากจะเรียนต่อกีฏะ อย่างพี่เกตุ จะได้มีโอกาสทำงานวิจัยร่วมกับอาจารย์ชาลบ้าง”          “โถ...”        คราวนี้สมาชิกอีกสองคนช่วยกันระดมเสียงปลอบกันมาเป็นทิวแถว ทิพย์มณีค้อนให้เพื่อนในกลุ่มอย่างรู้ทัน           “พวกแกไม่ต้องมาทำเป็นสมเพชฉันเลยย่ะ ถึงแม้ทิพย์มณีคนนี้จะเรียนไม่เก่ง แต่เรื่องอื่นฉันไม่เคยยอมแพ้ใครอยู่แล้ว โดยเฉพาะกับพี่เกตุ ใช่ไหมจ๊ะเรืองดาว?”          คราวนี้หล่อนหันมาถามเรืองดาวซึ่งมีท่าทีหงิมๆเป็นเสมือน “ลูกไล่”อยู่ในที เด็กสาวพยักหน้ารับง่ายๆจนเพื่อนในกลุ่มพากันหัวเราะ ดูเหมือนเด็กสาวหน้าจืด ผอมบางจนแทบจะปลิวลมผู้นี้จะมีท่าทาง “หัวอ่อน” ว่านอนสอนง่ายเป็นที่สุด         “แกหมายความว่าไงยะ ฉันไม่เข้าใจ?”           นิลยาโพล่งถามออกมาด้วยความสงสัยเต็มที่ เด็กสาวแต่งหน้าเข้มจัดโดยเฉพาะนัยน์ตากลมโตที่เขียนคิ้วจนหนาเข้มเกินปกติ         “ไม่เห็นรึไง ว่าพี่เกตุแก “เป็นปลื้ม”กับอาจารย์ชาลแค่ไหน แถมยังมีโอกาสได้ปรึกษาทำงานด้วยกันอีกด้วย เรื่องแค่นี้ฉันมองออก ง่ายจะตาย... แกหวังจะทำคะแนนนิยมให้อาจารย์ประทับใจจนมีใจให้นั่นแหละว้า... แต่วิธีแบบนั้นมันเชยเกินไปแล้ว... เชยบรม!!”          “นังทิพย์... ที่แกพูดออกมานี่ หมายฟามว่าแกจะทำอะไรของแกกันแน่วะ ฉันงงไปหมดแล้ว?”           นิลยาเอ่ยด้วยสำเนียง “วัยสะรุ่น” ตามแบบฉบับ หญิงสาวยกมือเกาหัวแกรกๆด้วยความงุนงงกับเพื่อนสาวคนสนิท ทิพย์มณีบทจะเปรี้ยวจี๊ดจ๊าดขึ้นมาก็ไม่เคยมีใครเอาเจ้าหล่อนอยู่ หากบทจะเปลี่ยนตัวเองไปคนละขั้วก็เกิดขึ้นได้ง่ายดายเสียจนเพื่อนๆคิดว่าตาฝาดไปเองก็ยังมี...          เพียงแต่คราวนี้ ทุกคนยังเดาอารมณ์ของเจ้าหล่อนไม่ออกเท่านั้นเอง          “ฉันมีวิธีของฉันก็แล้วกัน ที่จะทำให้อาจารย์ชาลหันมาสนใจทิพย์มณีคนนี้แทนยายเกตุมาลาหน้าจืดนั่น!!” หญิงสาวตอบอย่างมั่นใจตัวเอง ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้กับเรืองดาว... “ลูกคู่” ที่ดูเหมือนจะรู้บทบาทของตัวเองดีที่สุด เพราะเจ้าหล่อนรีบพยักหน้ารับตามในทันควันเช่นเดียวกัน                         *********************** * ผีเสื้อเจ้าป่า(Thauria aliris) เป็นผีเสื้อในวงศ์ผีเสื้อขาหน้าพู่ เป็นผีเสื้อที่หายากอีกชนิดหนึ่งในประเทศไทย **อนุสัญญาไซเตส (CITES) เป็นอนุสัญญาว่าด้วยการค้าระหว่างประเทศซึ่งชนิดสัตว์ป่าและพืชป่าที่ใกล้สูญพันธุ์ และผีเสื้อบางชนิดที่หายากใกล้สูญพันธุ์ก็จัดอยู่ในบัญชีรายชื่อนี้ด้วย จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 54 16:05:14

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 3          หลังจากเอ่ยทักทายกับบรรดาเจ้าหน้าที่ของสำนักงานภาควิชาไปพอหอมปากหอมคอแล้ว ดอกเตอร์หนุ่มอัธยาศัยดีก็กดปุ่มลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังห้องพักอาจารย์ชั้นบนสุดของตึกภาควิชา เหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมงก่อนจะถึงคาบเลคเชอร์ เขากำลังจะเปิดประตูห้องทำงานของตนเองเข้าไปตามความเคยชิน แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักนิดหนึ่ง เมื่อสายตาเหลือบมองผ่านไปยังส่วนชั้นบนที่อยู่ถัดขึ้นไปโดยไม่เจตนา              มีแสงไฟเปิดค้างเอาไว้         เขาตัดสินใจเดินขึ้นไปยังชั้นพิพิธภัณฑ์ คิดว่านงลักษณ์ เจ้าหน้าที่ห้องแล็บที่ประจำอยู่ชั้นบนคงจะลืมปิดไฟ สวนทางกับนโยบายประหยัดพลังงานของเพชรพยัตอยู่ด้วย แต่เมื่อก้าวขึ้นไปถึงเฉลียงด้านบน กลับต้องขมวดคิ้วมากขึ้น ประตูห้องพิพิธภัณฑ์ประตูใหญ่เปิดแง้มออกจากกันน้อยๆ          มีเสียงเครื่องปรับอากาศกระหึ่มอยู่ภายในห้องทำงานของโปรเฟสเซอร์คาเรน ในขณะที่ไฟในห้องทำงานของอีกฝ่ายกลับปิดมืดสนิทเมื่อมองผ่านช่องกระจกใสด้านบนเข้าไป...                 “อาจารย์คาเรนยังไม่กลับมาจากอังกฤษนี่นา ทำไมถึงเปิดแอร์ทิ้งเอาไว้ แล้วเปิดไว้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?”              ด้วยความสงสัย ธุมชาลวางกระเป๋าเอกสารลงที่โต๊ะด้านนอก แล้วเดินย้อนตรงผ่านเข้าไปที่หน้าห้องทำงานของหัวหน้าภาควิชาและดำรงตำแหน่งผู้บริหารพิพิธภัณฑ์แมลงไปพร้อมกัน ชายหนุ่มยกมือเคาะประตูโดยมารยาท ก่อนจะหมุนลูกบิดประตูเปิดเข้าไป                “โปรเฟสเซอร์...”                     เขาหยีตาลงเพื่อปรับสายตาให้ชินกับความมืดภายในห้อง เนื่องจากเป็นห้องที่ติดตั้งเครื่องปรับอากาศและควบคุมอุณหภูมิให้คงที่ คาเรนจึงติดตั้งม่านเนื้อหนาทึบยาวตั้งแต่เพดานลงมาจรดพื้นห้องแล้วรูดปิดเอาไว้รอบด้าน จนแสงสว่างแทบไม่อาจผ่านเข้ามาด้านในได้เลย ชายหนุ่มควานมือไปที่ผนังเพื่อหาตำแหน่งสวิทช์ไฟ แต่เจ้ากรรมที่เขาเองก็ไม่คุ้นเคยกับห้องนี้สักเท่าใดนัก            ในขณะเลื่อนมือไปตามผนังเพื่อหาสวิทช์ไฟนั่นเอง ดอกเตอร์หนุ่มทางกีฏวิทยาก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างส่องแสงเรืองสลัวอยู่บนโต๊ะทำงาน          แสงสีเงินยวงทอประกายเจิดจ้าไปมาจนทำให้ห้องที่มืดทึบพลอยสว่างเรืองขึ้นมาด้วย จนต้องขมวดคิ้วด้วยความพิศวง           ราวต้องมนตร์สะกด ธุมชาลก้าวเดินตรงไปยังตำแหน่งเบื้องหน้า เพื่อทอดสายตามองสิ่งที่เป็นต้นกำเนิดแสงที่ว่านั้นในทันที                ผีเสื้อ...              ประกายเงินยวงที่ราวกับสะท้อนแสงออกมาได้ กลับปรากฏอยู่บนแผงปีกอันงดงามของผีเสื้อตัวหนึ่ง เป็นผีเสื้อที่มีรูปทรงไม่ต่างกับผีเสื้อทั่วไปที่เขาเคยศึกษาทางอนุกรมวิธานและกายวิภาคของพวกมันมาแล้วอย่างช่ำชอง หากสิ่งที่น่าประหลาดเหนือไปกว่าทุกสรรพสิ่งก็คือ ปีกของมันต่างหาก             เกล็ดปีกที่เรียงอยู่บนแผงปีกทั้งบนและล่างเป็นสีขาวทึบ แต่เมื่อสะท้อนแสงเพียงเล็กน้อยก็ปรากฏเกล็ดใสแจ๋วสุกสกาวราวแก้วผลึกอย่างที่เขาเคยเห็นมาก่อน ธุมชาลคาดว่าถ้านำมันมาส่องผ่านกล้องจุลทรรศน์แล้ว คงจะนับเป็นเกล็ดปีกที่พิสดารที่สุด เพราะเกล็ดที่หลอมรวมบนแผงปีกนั่นเองที่เป็นทั้งแหล่งกำเนิดแสงบางอย่างเรืองประกายแวววาวออกมาจากเนื้อผลึกเหล่านั้นจนเหมือนกับผีเสื้อทั้งตัวสามารถเรืองแสงเองได้!!               เรืองแสง...             จริงแล้วไม่อยากใช้คำนี้เลย เพราะการเรืองแสงโดยธรรมชาติ จะเกิดขึ้นโดยกระบวนการทางชีวเคมีของสารภายในสัตว์บางชนิด อย่างเช่นปลาใต้ทะเลลึก หรือแมลงจำพวกหิ่งห้อย แต่การเรืองแสงขึ้นมาเองเช่นนี้ เขาไม่เคยพบมาก่อนโดยเฉพาะในกลุ่มผีเสื้อ!                   พริบตาเดียวสีเรืองประกายเหล่านั้นก็ดับวูบลงเหลือเพียงสีขาวปรากฏบนแผงปีกที่แผ่กว้างออก กลับกลายเป็นผีเสื้ออีกชนิดหนึ่งที่เป็นสีขาวโพลนราวกับถูกราดทับด้วยผงแป้งหรือเกล็ดหิมะ               ธุมชาลแทบอยากจะขยี้นัยน์ตาตัวเอง หากเสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นจากเบื้องหลังนั่นต่างหากทำให้สติของดอกเตอร์หนุ่มกลับคืนมา                “โปรเฟสเซอร์คาเรน...”               “ไม่ใช่ค่ะ อาจารย์คาเรนยังไม่กลับเข้ามา...”               ร่างสูงเพรียวระหงเป็นเงาอรชรอยู่ที่หน้าประตูห้อง ทำให้เขาไม่อาจมองเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้ชัดเจน หากน้ำเสียงที่เปล่งออกมาแผ่วเบา มีริ้วคลื่นของท่วงทำนองสูงต่ำแปลกประหลาดจนทำให้เขาเผลอคิดไปถึงการกระพือปีกบินของผีเสื้อ...              “ดิฉันเป็นนักวิทยาศาสตร์คนใหม่ของภาคค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักกับอาจารย์ธุมชาล”               น่าแปลกที่ธุมชาลกลับเป็นฝ่ายนิ่งงันไปเสียเอง ทั้งที่ปกติ เขามักจะเห็นฝ่ายตรงกันข้ามตกประหม่าเมื่ออยู่ต่อหน้า อาจารย์หนุ่มผู้สูงส่งด้วยคุณวุฒิและความสง่าภูมิฐาน แต่ดูเหมือนหญิงสาวผู้ที่อยู่เบื้องหน้าจะไม่มีทีท่าดังกล่าวเลยแม้แต่น้อย                 “คุณ...”                กลายเป็นเขาเองที่พูดอะไรต่อไม่ถูก รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังกลายเป็นผู้บุกรุกเข้ามาในห้องโดยที่เจ้าของมิได้อนุญาตและถูกคนอื่นจับได้!!            “กีฏยาค่ะ กีฏยา จิตรางคนางค์...”           “ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณกีฏยา”              โดยมารยาทเขายื่นมือออกมาสัมผัสเป็นการทักทาย ตั้งใจว่าจะเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเพื่อสามารถกระชับมือกับอีกฝ่ายได้โดยสะดวก แต่ปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นกลับทำให้ถึงกับงุนงงไปไม่น้อย กีฏยาเป็นฝ่ายถอยห่างออกไปอย่างนุ่มนวลจนถึงกรอบประตู จนมองไม่เห็นแม้แต่มือของหญิงสาว นอกจากเรือนกายเพรียวระหงและอาภรณ์ที่หล่อนสวมใส่พลิ้วบานราวกับมีกระแสลมพัดให้ปลิวไสวเฉกเดียวกับเส้นผมปล่อยสยายลงมาคลุมไหล่เช่นนั้น                ดูแล้วไม่น่าจะเป็นลักษณะของนักวิทยาศาสตร์สาวผู้คงแก่เรียน ไม่เหมาะแก่การปรากฏกายในสถานที่นี้โดยสิ้นเชิง                 “เช่นกันค่ะ ดอกเตอร์ และเราคงได้มีโอกาสพบกันอีก ดิฉันมา ก็เพื่อจะได้แนะนำตัวให้ดอกเตอร์รู้จักไว้ก่อนเท่านั้นเอง สวัสดีค่ะ”               นัยน์ตาอีกฝ่ายเปล่งประกายเจิดจ้าจนทำให้เขารู้สึกร้อนวูบขึ้นมาในทันที พร้อมความรู้สึก “ส่วนลึก”บางอย่างก็ปรากฏขึ้นกะทันหันโดยไม่ทันตั้งตัว เป็นเพราะนัยน์ตาคู่นั้น มันช่างคลับคล้ายคลับคลา กับใครคนหนึ่งที่เขาไม่อยากแม้แต่จะนึกไปถึง!!                  โดยไม่พูดอะไรอีก ร่างนั้นดึงบานประตูให้หับกลับเข้ามาดังเดิม เหมือนกับว่ามิได้เปิดเข้ามาก่อนหน้านั้น ความมืดพุ่งเข้าใส่อย่างรวดเร็วจนธุมชาลถึงกับยืนนิ่งอยู่ชั่วขณะ และเมื่อหันกลับมาที่โต๊ะทำงานของโปรเฟสเซอร์คาเรนอีกครั้ง คราวนี้เขาก็ต้องเป็นฝ่ายกระพริบนัยน์ตาถี่ด้วยความพิศวงสุดขีด              สายตาของชายหนุ่มมองลงไปยังตำแหน่งบนโต๊ะไม้เมื่อครู่ แล้วพยายามเพ่งอีกครั้งจนปวดไปทั้งกระบอกตา        ไม่มีซากผีเสื้อเรืองแสงหรือผีเสื้อที่สีขาวโพลนตัวเมื่อครู่วางอยู่เลยแม้แต่น้อย และดูเหมือนว่ามันจะไม่เคยถูกวางเอาไว้บนโต๊ะนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ!!                           *******************           บุรโชติจอดรถสปอร์ตคันหรูอย่างนุ่มนวลที่ลานด้านหน้าอาคารของคณะแพทยศาสตร์ ชายหนุ่มมีท่าทีลังเลนิดหนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินเลาะไปตามถนนเล็กๆโรยกรวดตัดผ่านสนามหญ้าหน้าตึกมายังตำแหน่งนัดหมาย        ด้วยใบหน้าหล่อเหลาอ่อนเยาว์ราวเด็กหนุ่มไม่เกินเบญจเพส ทว่าเรือนกายกลับสูงใหญ่กำยำและเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรงไม่ต่างจากนักกีฬาเพาะกาย เป็นลักษณะรูปโฉมอันโดดเด่นจับสายตามาแต่ไกล แม้วันนี้จะอยู่ในเสื้อเชิ้ตแขนยาวผูกเนคไทด์เรียบร้อยอย่างบุคลิกของนักธุรกิจ แต่เนื้อผ้าเชิ้ตราคาแพงระยับก็แนบไปกับเรือนกายแกร่งจน   มองเห็นแทบทุกส่วนสัดมัดกล้ามยามขยับกาย          นับว่าชายหน่มมีรูปร่างบุคลิกลักษณะอันโดดเด่นเหนือกว่าบรรดานักศึกษาแพทย์ทั่วไปจนเห็นได้ชัด และดูเหมือนว่าจะรู้ตัวเองดีว่าเป็นเป้าความสนใจของทุกคนโดยเฉพาะในสายตาชื่มชมของสตรีเพศ เขาจึงก้าวเดินด้วยท่วงท่าสง่าผ่าเผยและเต็มไปด้วยรอยยิ้มแย้มอย่างมั่นใจเหมือนคนอารมณ์ดีตลอดเวลา         ใบหน้าที่เรียบเนียนปราศจากรอยหมองคล้ำ รูปหน้าคมคาย และดูอ่อนเยาว์กว่าความเป็นจริงยิ่งทำให้ชวนมองอยู่มิใช่น้อย รอยยิ้มนั้นเบิกกว้างขึ้นเห็นไรฟันเรียงอย่างเป็นระเบียบเมื่อเห็นร่างโปร่งบางของคันธรสกำลังยืนรอคอยอยู่แล้วด้วยท่าทางกระสับกระส่ายกระวนกระวาย หญิงสาวมีสีหน้าเข้มขึ้นเมื่อมองเห็นชายหนุ่มเดินตรงเข้ามาพอดี               “รสรออยู่ตั้งนาน นึกว่าพี่โชติจะผิดนัดเสียแล้ว”            หล่อนเผลอต่อว่ากลายๆ มีผลให้ใบหน้าที่แย้มยิ้มแต่แรกขมวดขึ้นเล็กน้อย อันที่จริงเขาก็ไม่ค่อยอยากจะเข้ามาที่นี่สักเท่าไรหรอก โรงพยาบาลที่เป็นโรงเรียนแพทย์ไปในตัวอย่างนี้ กลิ่นน้ำยาทำความสะอาดผสมผสานกับกลิ่นของความเจ็บป่วยลอยไปมาอยู่ทั่วบริเวณ ทำให้นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงรู้สึกผะอืดผะอมอยู่เสมอ ทุกครั้งของการนัดหมายจึงเป็นหน้าตึกปฏิบัติการของหญิงสาวมากกว่าจะเป็นภายในอาคารที่เต็มไปด้วยกลิ่นน้ำยาสารเคมีอบอวลไปหมดเช่นนี้         เขาเป็นคนรักสุขภาพเสียจนแทบจะเป็นโรคกลัวการเจ็บป่วยชนิดขึ้นสมอง สิ่งที่เกลียดที่สุดในชีวิตก็คือการเข้าโรงพยาบาล ไม่ว่าจะไปรักษา ไปตรวจสุขภาพ หรือแม้แต่จะต้องไปเยี่ยมเยียนคนเจ็บป่วยก็ตาม ด้วยบรรยากาศอันเคร่งขรึม กลิ่นน้ำยาฉุนกึก และใบหน้าเรียบเฉยราวกับสวมหน้ากากของบรรดาแพทย์และนางพยาบาล เห็นจะมีแต่คนอ่อนแอเท่านั้นแหละที่จะมีโอกาสเข้ามายังสถานที่แห่งนี้              ภาพในวัยเยาว์ โรงพยาบาลคือตึกขนาดใหญ่ทึบทะมึน เต็มไปด้วยเสียงร้องโอดโอยของคนเจ็บป่วย และนั่นก็ทำให้เด็กชายตัวน้อยหวาดกลัว ส่งเสียงกรีดร้องจนต้องถูกจับตัวมัดตรึงติดเอาไว้กับเตียงคนไข้ตลอดเวลา แม้จะเป็นเหตุการณ์เพียงครั้งเดียวในชีวิต และช่วงเวลาสั้น แต่ความรู้สึกเหล่านั้นยังหลอกหลอนในก้นบึ้งแห่งจิตอยู่ตลอดเวลา           ถึงแม้ว่าในปัจจุบันชายหนุ่มจะเติบโตขึ้นมา จากเด็กชายขี้โรคตัวเล็กผอมแห้ง กลายเป็นหนุ่มร่างใหญ่กำยำราวกับนักกีฬาที่ดูแลสุขภาพเป็นอย่างดีในบัดนี้ก็ตาม         “ไหนว่าวันนี้ไม่ว่างไงรส? ถึงต้องให้ผมเข้ามาหาที่นี่”           ใบหน้าคมสันยังยิ้มละไม แม้น้ำเสียงนั้นจะบ่งชัดถึงการตำหนิอยู่ในที คันธรสยิ้มแหย แต่สายตาก็เป็นประกายด้วยความพอใจ เมื่อเห็นสายตาหลายคู่กำลังมองมาที่หล่อนด้วยความอิจฉา...           “พอดีงานรสเสร็จเร็วค่ะ ช่วงนี้อาจารย์สุคันธาไปประชุมที่สวิส วันนี้รสก็เลยว่างทั้งวัน ไม่ต้องห่วงนะคะ รสเตรียมมาให้พี่โชติแล้ว”              หล่อนหมายถึงดอกเตอร์สุคันธา อาจารย์ที่ปรึกษางานวิทยานิพนธ์ และประโยคสุดท้ายก็ทำให้ใบหน้าบุรโชติค่อยคลายลง               “รีบไปกันเถอะ”              ไม่รอให้พูดจบ เขาหันหลังกลับเป็นเชิงบอกเจตนาชัดเจน คันธรสเร่งฝีเท้าตามเแฟน หนุ่มรูปงามจนถึงหน้าบันไดตึก เขายืนรออยู่แล้ว มือหล่อนแตะลงที่ต้นแขนหนั่นแน่นด้วยมัดกล้าม แนบใบหน้าลงด้วยท่าออดอ้อนออเซาะแสดงให้คนอื่นเห็นถึงความเป็นเจ้าของ รู้สึกถึงสายตาชื่นชมแกมอิจฉาที่มองมา หญิงสาวได้แต่แอบกลืนน้ำลายฝืดๆลงคออย่างยากเย็น ท่าทีเอาอกเอาใจที่แสดงต่อหน้าคนอื่นเหล่านั้น จะเกิดขึ้นอีกเพียงไม่นานนัก เมื่อหล่อนและเขาเข้าไปนั่งอยู่ในรถอันเป็นสถานที่ส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว ทุกอย่างก็จะเปลี่ยนไปสู่สภาพความเป็นจริง...                 “ไหนล่ะ??”             เสียงที่เคยทุ้มอ่อนโยนจนเพื่อนๆหลายคนอิจฉา เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงคาดคั้นและแข็งกระด้าง ไม่ต่างกับการเป็นนักธุรกิจ คันธรสรู้ดีว่าจะต้องทำอย่างไร เพื่อให้เขาพึงพอใจ                สิ่งนั้นที่ทำใหหล่อนกับเขาผูกมัดกันมาได้ยืนนานถึงเพียงนี้...            หล่อนไม่เคยรู้สึกหลงรักใครมาก่อน ไม่ปฏิเสธว่าเคย “ผ่าน”ประสบการณ์กับชายหนุ่มคนอื่นมาบ้าง ตราบจนเมื่อ “พี่โชติ” เข้ามาติดพัน และก่อเกิดเป็นความรักครั้งแรก              จากหญิงสาวที่ปกติเอาแต่สนใจเรียนและแข่งขันกับเกตุมาลาอยู่ในที มีผลทำให้หล่อนถึงกับหลงลืมตำรับตำราและการอ่านหนังสือไปจนเกือบหมดสิ้น            ช่วงนั้นพี่โชติเอาอกเอาใจเสียจน คันธรสรู้สึกราวกับเป็นเจ้าหญิงน้อยๆที่อยู่ในความดูแลของเจ้าชายหนุ่มรูปงามอย่างทะนุถนอม เขาทำให้หล่อนลืมทุกสิ่งทุกอย่างและหลงติดอยู่ในบ่วงแห่งเสน่หาที่ปรนเปรอจนแทบขาดใจ แต่ช่วง “โปรโมชัน” เหล่านั้น ก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วเสียจนน่าใจหาย...           คันธรสเพิ่งรู้ว่าเมื่อความรักของเขาจืดจางลง สิ่งที่เหลืออยู่ก็เป็นเพียง “ผลประโยชน์”ระหว่างกัน ไม่ต่างกับนักธุรกิจสองคนที่กำลังเจรจาต่อรองในสิ่งที่ตัวเองต้องการ เพียงแต่สิ่งที่หล่อนนำมาใช้ต่อรองกับเขาก็คือความรัก!               แน่นอน เมื่อรู้ตัวเองดีว่าตัวเองขาดบุรโชติไม่ได้ เขาเป็นรักแรกและรักเดียวที่มีให้หมดแล้วทั้งหัวใจ ดังนั้นหล่อนจึงต้องทำทุกอย่างเพื่อยึดเขาเอาไว้ให้นานที่สุด           “เร็วๆเข้าสิ ผมมีเรื่องต้องทำอีกเยอะนะรส”             หล่อนรีบล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแล้วหยิบห่อของออกมายื่นส่งให้ เท่านั้นใบหน้าบึ้งตึงของชายหนุ่มก็เปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มอย่างพึงใจ เขาค่อยๆคลี่ห่อกระดาษออกมาอย่างระมัดระวัง             “โอ...  Great Saturn ผีเสื้อพระเสาร์ใหญ่ อย่างที่ผมต้องการพอดี”             ผ่านกรอบกระจกขนาดเล็กใบนั้น มองเห็นแผงปีกสีน้ำตาลอ่อนเต็มพื้นที่แผ่กว้างออกด้วยหมุดปักตรึงเอาไว้มิให้เขยื้อนขยับ กลางปีกคู่หลังมีจุดวงกลมขนาดใหญ่โดดเด่น และเยื้องลงไปด้านล่างเป็นจุดเล็กอีกสองจุด อันเป็นลักษณะเฉพาะอันโดดเด่นของผีเสื้อที่ค่อนข้างหายากชนิดนี้          ชายหนุ่มยิ้มอย่างพึงพอใจ เขาโอบวงแขนโน้มร่างแฟนสาวคนสวยเข้ามาชิดกายแล้วประทับรอยจุมพิตดูดดื่มราวกับกำลังโหยหิวเต็มที่ ร่างของคันธรสสั่นสะท้านไม่ต่างกับลูกนกต้องลมหนาว หญิงสาวพยายามเบี่ยงกายออกเมื่อมองผ่านฟิล์มกระจกออกไปและเห็นนักศึกษาหลายคนกำลังเดินผ่านไปมา แม้จะรู้ดีว่าไม่มีใครสังเกตหรือมองผ่านฟิล์มกรองแสงสีทึบเข้ามาเห็น “เหตุการณ์ภายในรถ”นั้นก็ตาม               แต่บุรโชติกลับมิสนใจ ดูเหมือนว่าเวลานี้โลกทั้งใบจะมีเพียงเขาและหล่อนเพียงสองคน อารมณ์หวามไหวถูกปลุกจนลุกโชติอย่างรวดเร็ว และเมื่อต้องการสิ่งใด เขาก็ต้องได้ในสิ่งที่ต้องการเสมอ! ดังนั้นเมื่อถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง นัยน์ตาทั้งคู่ก็เป็นประกายวาววามด้วยแรงปรารถนาลึกเร้นเกินหักห้าม            ระหว่างเลื่อนมือลูบไล้ไปตามร่างกายของแฟนสาว ชายหนุ่มก็สตาร์ทรถเหยียบคันเร่งบึ่งพาหนะคันงามออกไปจากที่นั่นทันที              ไปสู่ปลายทางแห่งฉิมพลี ที่เขาและหล่อนมีร่วมกัน...                              *******************               กระจกในห้องนอนของคอนโดหรูขนาดสองร้อยตารางเมตรในย่านใจกลางเมืองอันพลุกพล่านส่องสะท้อนภาพท้องฟ้าแจ่มกระจ่างในยามบ่ายจัดและบางส่วนก็สะท้อนภาพยวดยานพาหนะยังถนนด้านล่างที่ติดกันเป็นแพยาวเหยียด เสียงบีบแตร เสียงอึกทึกจอแจของผู้คนบนท้องถนนคงจะดังกันสนั่นหวั่นไหวอยู่เบื้องล่าง           หากบนชั้นสิบแปดของอาคารสูงสง่าเสียดฟ้าแห่งนี้ สรรพเสียงอื้ออึงเหล่านั้นไม่อาจลอยขึ้นไปรบกวนได้ถึง นอกจากเสียงครางกระหึ่มอย่างแผ่วเบาของเครื่องปรับอากาศอันเย็นฉ่ำ และเสียงถอนลมหายใจอย่างสุขสมของหญิงสาวก่อนจะผล็อยหลับไปอย่างอ่อนเพลีย           บุรโชติหมุนปิดปุ่มฝักบัวแล้วก้าวเดินอย่างมั่นคงเข้ามาหยุดยืนอยู่หน้าบานกระจกในห้องน้ำหรูหรา ด้วยร่างกายเปลือยเปล่าปราศจากอาภรณ์คลุมกายแม้สักชิ้นเดียว ภาพสะท้อนจากแผ่นกระจกใสแจ๋วขนาดใหญ่แทบจรดพื้น ทำให้เห็นว่าทั้งร่างกายที่มีหยดน้ำเกาะพราวของชายหนุ่มเต็มไปด้วยมัดกล้ามงดงามแห่งสรีระบุรุษเพศอันปราศจากไขมันส่วนเกินแม้สักส่วนเสี้ยว  ราวกับเรือนกายนั้นคือแผนที่อันสมบูรณ์แบบของโครงสร้างกล้ามเนื้อบุรุษเพศในอุดมคติ              มือหยาบหนาหยิบผ้าขนหนูที่แขวนไว้มาเช็ดตามร่างกายลวกๆ แล้วบรรจงเทครีมบำรุงผิวราคาแพงออกมาแล้วลูบไล้ไปตามแผงอกกว้างหนั่นหนาด้วยความพึงพอใจก่อนจะเลื่อนลงสู่หน้าท้องแบนราบได้รูป ลอนกล้ามท้องปรากฏเป็นลำลอนชัดเจนบนผิวเนื้อเรียบตึงไร้รอยตำหนิหรือแม้แต่แผลเป็นใดๆ เขายิ้มฟันขาวเรียบให้กับภาพเบื้องหน้าอย่างพึงใจ          นี่คือภาพอันงดงามของสรีระสมบูรณ์แบบ เป็นเหมือนประติมากรรมชิ้นเอกที่ถูกปั้นขึ้นได้อย่างใจปรารถนา รู้ดีว่ากว่าจะได้รูปร่างดังเทพบุตรเช่นนี้มาได้ ต้องแลกด้วยราคา การควบคุมอาหารและการหักโหมตรากตรำเพื่อออกกำลังสร้างกล้ามเนื้ออย่างหนักหน่วงเกินใครคาดคิด         รวมถึงยาพิเศษบางชนิดที่ช่วยเร่งสร้างคุณสมบัติดังกล่าวให้ปรากฏอย่างรวดเร็วดังใจปรารถนา             เขาหยิบขวดยาออกมาจากตู้เย็น ดึงเข็มไซริงก์ขึ้นเพื่อดูดมันขึ้นมาในปริมาณพอเหมาะแล้วฉีดเข้ากล้ามเนื้อด้วยความชำนาญ ยาที่บ่งสรรพคุณช่วยเสริมสุขภาพและความคงทนอย่างที่ปรารถนา จนเสร็จสิ้นภารกิจ ชายหนุ่มก็ดึงปลอกเข็มสวมกลับแล้วทิ้งมันลงไปในถังขยะ ก่อนนำขวดยากลับเข้าไปแช่ในตู้เย็นตามเดิม              ภายในห้องพักส่วนตัวแห่งนี้จึงเต็มไปด้วยอุปกรณ์เสริมบำรุงร่างกายเกือบทุกชนิดที่เขาเสาะหามาเป็นพิเศษเพื่อบำรุงเสริมสมรรถนะให้ “ร่างกาย” ในขณะที่อีกส่วนแยกออกมา จัดเป็นห้องพิเศษสำหรับสร้างความอภิรมย์ให้แก่ “จิตวิญญาณ” สถานที่ซึ่งไม่มีผู้ใดมีสิทธิ์เข้าไปเยือน แม้แต่คันธรส             มันคือห้องสะสมผีเสื้อ...           ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าบุรโชติเป็นนักสะสมผีเสื้อตัวยง ความสนใจในเรื่องผีเสื้อและแมลงมีปีกเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อใดไม่รู้ตัว แต่ก็ทำให้เกิดความลุ่มหลงคลั่งไคล้ ไม่ต่างกับการออกกำลังกายอย่างบ้าคลั่ง             ชายหนุ่มเบนสายตาจากบานกระจก มองข้ามร่างกึ่งเปลือยของคันธรสที่สลบไสลนอนกองรวมกับเศษผ้าหลุดลุ่ยอยู่บนเตียงนอนยับเยินด้านนอก หญิงสาวแทบจะไม่ได้อยู่ในสายตาภายหลังจากเสร็จสิ้นการร่วมภิรมย์สวาทไปแล้ว                 สายตาคมกล้าพุ่งตรงดิ่งไปยังห้องด้านในขนาดเล็กที่เขาสงวนมันเอาไว้สำหรับเป็นพื้นที่ส่วนตัวสำคัญ ภายในนั้นแทบไม่ต่างกับพิพิธภัณฑ์ขนาดย่อม หากแทนที่จะบรรจุข้าวของเครื่องใช้โบราณ กลับเต็มไปด้วยกล่องพลาสติกวางเรียงบนชั้นสูงจรดเพดาน กล่องที่บรรจุซากผีเสื้อนับร้อยชนิดที่เขาเก็บมันเอาไว้ตั้งแต่เด็ก             ตั้งแต่การเริ่มต้นการเปลี่ยนแปลงสรีระของตัวเอง...                 ผีเสื้อแต่ละชนิดที่ชายหนุ่มสะสม ให้ความรู้สึกไม่ต่างกับการถือกำเนิดขึ้นมาใหม่ จากการผลัดลอกตัวตนออกจากเปลือกดักแด้อันอ่อนแอบอบบาง เช่นเดียวกับการเปลี่ยนสภาพร่างกายเล็กแกร็นอย่างน่าสมเพชมาเป็นชายหนุ่มเต็มตัวที่มีหุ่นกำยำล่ำสัน และเปลี่ยนสายตาดูแคลนหมิ่นหยามของเพศตรงข้ามให้กลับกลายมาเป็นความชื่นชมเสน่หา และคลั่งไคล้...          นัยน์ตาคมกริบเพ่งมองเสี้ยวหน้าที่ผ่านการศัลยกรรมมาแล้ว เพื่อให้ได้รูปทรงโครงหน้าอย่างบุรุษในฝันทุกประการ เงากระจกสะท้อนผ่านออกมายังเรือนกายงดงามของตนเองอีกครั้งด้วยความพึงใจ นี่คือความชื่นชมลุ่มหลงเหมือนกับนาร์ซิซัสผู้หลงเงาตนเองเหนือไปกว่าความงามของทุกสรรพสิ่ง               แม้แต่สรีระแห่งสตรีเพศอันเป็นคู่ตรงข้าม ก็ยังไม่ดึงดูดเท่ากับเรือนกายงดงามของตัวเขาเองผู้เป็นเจ้าของมันเอง!           ความวิตกกังวลเดียวของชายหนุ่มรูปงามก็คือการดำรงสภาพอันงดงามของตัวเองเช่นนี้เอาไว้ตราบชั่วนิรันดร์              เฉกเดียวกับการสตาฟฟ์ปีกแสนสวยของผีเสื้อเหล่านั้น...              เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้น และเขาก็รีบเดินกลับไปหยิบมันขึ้นมาดูด้วยรอยยิ้มพึงใจ เบอร์ของ “คนสำคัญ”อีกคนหนึ่ง ที่เขาเพิ่งสามารถติดต่อได้สำเร็จ ประกายตาชายหนุ่มลุกวาบ เมื่อมองเห็นผลประโยชน์สำคัญกำลังลอยเข้ามาหา เมื่อกดสัญญาณติดต่อจากปลายสาย...             “ฮัลโหล สวัสดี ผมกำลังคิดถึงคุณอยู่พอดีเลยล่ะ...”                            ************************                ดอกเตอร์ธุมชาล เชษฐภักดี วางโทรศัพท์มือถือลงด้วยอารมณ์ปั่นป่วน ความรู้สึกหลายอย่างต่อสู้กันเองภายในจิตใจ จนต้องกดโทรศัพท์ปิดเมื่อเห็นสัญญาณสายเข้าเบอร์เดิมโทรฯ เข้ามาอีกครั้ง             เขาจะทำอย่างไรดี?             คำถามนั้นวนเวียนอยู่ในหัวของดอกเตอร์หนุ่มครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนหลงอยู่ในเขาวงกตอันซับซ้อนและไร้ทางออก           วูบนั้น สายตาของกีฏยา ผู้หญิงชื่อประหลาดก็ปรากฏขึ้นในความคิดอีกครั้ง                ไม่ ไม่ ไม่!!           ระหว่างที่กำลังต่อสู้กับสภาวะบางอย่างภายในจิตใจ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเบาๆก่อนที่บานประตูห้องพักอาจารย์จะถูกเปิดออกจากกันช้าๆ           ร่างสูงเพรียวในชุดนักศึกษาปีสุดท้ายของ ทิพย์มณี ยืนเด่นอยู่เบื้องหน้าพร้อมกับเพื่อนสาวคนสนิทของเจ้าหล่อนที่เขารู้จักดีว่าชื่อเรืองดาว        “อาจารย์ว่างอยู่หรือเปล่าคะ? หนูมีเรื่องจะปรึกษาหน่อยค่ะ”         โดยมารยาท ธุมชาลผายมือให้เด็กสาวทั้งสองคนเข้ามา ทิพย์มณีเดินนำเข้ามาก่อน โดยมีเรืองดาวเดินตามมาด้วยท่าทางกล้าๆกลัวๆ ท่าทางของเด็กสาวคนหลังทำให้เขารู้ว่าหล่อนเองคงมิค่อยอยากจะเข้ามาพบด้วยสักเท่าไร ถ้าไม่ติดเพื่อนสาวคนสนิทเป็นตังเมเสียขนาดนี้            ทิพย์มณียิ้มหวานจ๋อยและเผลอชม้ายตามองจนอาจารย์หนุ่มโสดต้องแอบถอนหายใจ สายตาแบบนี้ ท่าทางแบบนี้ กับประสบการณ์ชีวิตในระดับหนึ่ง ทำไมเขาจะไม่เข้าใจถึงความเพ้อฝันของเด็กสาวๆสมัยนี้ที่มีต่อฮีโร่สักคนในดวงใจ          อาจารย์หนุ่มโสดสูงด้วยคุณวุฒิและวัยวุฒิย่อมแตกต่างจากบรรดาเพื่อนนักศึกษาชายหุ่นกล้องแกล้งและเอาแต่ขี้เล่นไม่เป็นโล้เป็นพายสักคนในคณะ เป็นฮีโร่ที่เด็กสาวเหล่านั้นสามารถพูดคุย เป็นกันเองแตกต่างจากบรรดาศิลปินหรือดาราภาพยนตร์ทั้งหลายที่มีโอกาสให้พวกเธอคลั่งไคล้ได้แค่จากหน้าจอโทรทัศน์เท่านั้น           แต่ธุมชาลก็คิดว่าสักวัน ความรู้สึกเหล่านั้นจะเริ่มจางหายไปเอง เมื่อเด็กสาวเหล่านี้เติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวและได้พบกับ “คนที่ใช่”สำหรับตัวเอง ซึ่งมิใช่เป็นเพียง ชายในฝัน อีกต่อไป เขาจึงส่งยิ้มอย่างเอ็นดูมาให้เด็กสาวทั้งสอง          “มีอะไรหรือเปล่าครับ ทิพย์... เรือง?”              เขาเรียกชื่อเล่นของหล่อนอย่างคุ้นเคย ยิ่งทำให้เด็กสาวหน้าคมคายยิ้มหวานยิ่งขึ้น             “หนูเห็นอาจารย์บอกกับสุทัศน์ว่าจะหาอาสาสมัครเป็นผู้ช่วยนักวิจัยภาคสนามน่ะค่ะ”            คราวนี้ธุมชาลขมวดคิ้วอย่างสนเท่ห์        “ใช่ครับ! พอดีผมเห็นว่าพวกเด็กปีสามยังไม่มีโปรเจ็คอะไรในช่วงปิดเทอมที่จะถึงนี้ น่าจะว่างพอสำหรับการไปออกภาคสนามหาประสบการณ์ แล้วก็มีค่าขนมเป็นเบี้ยเลี้ยงภาคสนามให้สักหน่อย”             ชายหนุ่มเพิ่งนึกออกว่าเขามีโครงการวิจัยภาคสนามที่ต้องการนักศึกษาวิชาเอกกีฏวิทยามาช่วยงานสักคนสองคน เป้าหมายแรกที่มองไว้ก็คือเด็กปีสามที่จะมีเวลาว่างในช่วงซัมเมอร์หรือภาคฤดูร้อนที่กำลังจะมาถึง            นักศึกษาพวกนี้สามารถเป็นลูกมือในการจับแมลงและพอเรียนรู้การสตาฟฟ์แมลงในระดับเบื้องต้นได้ ถ้าได้รับการฝึกฝนเพิ่มเติมอีกสักหน่อย แต่ไม่คาดคิดว่าจะเป็นนักศึกษาปีสุดท้ายที่กำลังจะจบออกไปในอีกไม่นานข้างหน้าอย่างสองสาวนี่            “ยังไม่อยากทำงานหรอกค่ะอาจารย์ หนูตั้งใจจะเรียนต่อเหมือนกับพี่เกตุ แต่.... เอ้อ...เกรดเฉลี่ยยังไม่ค่อยดีเท่าไร เลยอยากจะหาประสบการณ์เป็นลูกมือวิจัยเอาไว้ใช้เสนอกับอาจารย์เพื่อขออนุมัติสอบ”            ทิพย์มณีทำหน้าละห้อยเล็กน้อย เหมือนกับกลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจเหตุผล ธุมชาลพยักหน้ารับ ฟังหล่อนเล่าถึงเกรดเฉลี่ยค่อนข้างต่ำ ซึ่งมีผลต่อการขอศึกษาต่อในระดับปริญญาโทของที่นี่อยู่บ้างเหมือนกัน ซึ่งเหตุผลที่ทิพย์มณีและเรืองดาวอ้างว่าเพื่อมาขอเป็นลูกมือออกภาคสนามหาประสบการณ์ทำวิจัยก็เป็นสิ่งที่น่าสนับสนุนอยู่ไม่น้อย           “แต่อันที่จริงแล้ว เราต้องการลูกทีมเป็นเด็กผู้ชายมากกว่านะ จะได้ช่วยงานหนักๆได้”            เขาขึ้นปรารภขึ้นมาเอ่ยลอยๆ แต่เด็กสาวกลับรีบแย้งขึ้นทันที นัยน์ตามุ่งมั่นเต็มเปี่ยม          “อาจารย์ขา... รับรองว่าหนูกับเรืองทำได้แน่นอนค่ะ ดูสิคะ นักศึกษาชายในคณะเรา มีแต่พวกแต๋วๆ เอาแต่ร้องกรี๊ดกร๊าดกันทั้งนั้นแหละค่ะ ขืนให้ไปออกภาคสนามด้วย ดีไม่ดี อาจารย์จะต้องคอยดูแลความสะดวก หรือไม่ก็รับรองความปลอดภัยให้กับพวกมัน... เอ๊ย พวกเขา มากกว่าหนูสองคนอีกนะคะ คอนเซปต์ผู้หญิงภาควิชาเราถึงเรียกว่า “สวยถึกและบึกบึน”ไงคะอาจารย์ชาล”       คราวนี้ธุมชาลถึงกับหัวเราะขบขันกับท่าทางเอาจริงเอาจังของสองสาว เขาโบกมือยอมรับความเห็น           “โอเค ถ้างั้นก็เป็นอันตกลงครับ แต่ยังไงพวกเราก็ต้องไปเตรียมตัวฟิตร่างกายให้พร้อมด้วยล่ะ งานนี้อาจจะไม่สนุกอย่างที่คิด แล้วผมจะนัดหมายวันเวลาอีกทีหนึ่ง”         คราวนี้นัยน์ตาใสแจ๋วของทิพย์มณีเป็นประกายอย่างยินดี... เกินกว่าที่ดอกเตอร์ธุมชาลจะเข้าใจในเจตนาอันซ่อนเร้นนั้น เรืองดาวที่เป็นฝ่ายนั่งเงียบๆเยื้องไปด้านหลังเพื่อนสาวจึงเอ่ยๆขึ้นอย่างขลาดๆ         “แต่ว่าหนูยังไม่รู้เลยค่ะว่าสถานที่ที่เราจะไปกันมันอยู่ที่ไหนกันแน่ ได้ยินแต่ที่อาจารย์บอกกับสุทัศน์ว่าเป็นอะไรนะ หนูจำไม่ค่อยได้ ว่าเอ้อ...”           “แต่ฉันจำได้”           เสียงของทิพย์มณีแทรกขึ้นมาทันที เมื่อเอ่ยถึงสถานที่ๆหล่อนได้ยินจากปากเพื่อนชายที่เป็นหัวหน้าชั้นปีมาก่อน        “ผาติ้วยังไงล่ะ ที่พวกเราจะไปกัน”                  ********************** จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 54 16:13:50

ความคิดเห็นที่ 3 สุดท้ายคือปก กีฏมนตราครับ เพิ่งได้มาสดๆร้อนๆ เมื่อกี้นี้เองครับ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 54 16:14:39

ความคิดเห็นที่ 4 ชอบๆ ^^ ไว้ขออ่านเป็นเล่มแล้วกันนะคะ อยากอ่านรวดเดียวจบเลย จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 54 16:43:10

ความคิดเห็นที่ 5 ออกทันงานหนังสือมั้ยคะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 54 19:30:41

ความคิดเห็นที่ 6 อ้าว ตีพิมพ์แล้ว จะลงเรื่องได้หรือคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 54 19:32:59

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่พลาดแน่นอนค่ะเรื่องนี้ ขอให้ขายดีนะคะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 00:23:47

ความคิดเห็นที่ 8 ปกมาแล้ว สวยเหมือนเดิมค่ะ ถ้าออกในงานหนังสือนี้ ขออนุญาตอ่านข้ามๆ นะคะ จะได้ลุ้นตอนซื้อมาอ่านเป็นเล่มค่ะ ไม่งั้นรู้อะไรๆ ล่วงหน้ากลัวจะอ่านเป็นเล่มไม่สนุก แต่วงเล็บไว้ว่าจะตามอ่านที่นี่ไปด้วยจนจบเรื่องนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 02:26:32

ความคิดเห็นที่ 9 ปกงามมากเลยค่ะ ผีเสื้อสีขาวนี่ไม่ขาวธรรมดาสินะคะ มีวิ๊งๆด้วย *-* ว่าแต่...หนูทิพย์จ๊ะ รุ่นพี่หนูนี่ยังใช้เกรดพุ่งเข้าชน แต่หนูนี่...อย่าบอกนะว่าจะเอาอย่างอื่นพุ่งเข้าชน อ๊ายยย ไม่รู้จะห่วง(?)ใครดี >< ขอให้ขายดีๆนะคะ ^^ จากคุณ : อมราวตี เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 03:30:05