ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 21 ตุลยวัตต้องพบกับความผิดหวังเมื่ออาหารมื้อค่ำที่บ้านของปุณณมีกำลังจะผ่านพ้นไป โดยไม่มีหญิงสาวกลับมาร่วมโต๊ะ  ตอนที่เพิ่งมาถึงก็ได้ทราบจากนางเอมอรว่าปุณณมีคงกลับมาถึงช้าสักหน่อยเพราะนางได้โทรศัพท์ไปบอกให้ลูกสาวแวะซื้อยาสมุนไพรจากร้านแพทย์แผนโบราณซึ่งใกล้จะหมดลงกลับมาด้วย ยิ่งได้รู้ว่าเธอมีนิดาไปเป็นเพื่อนแล้วก็จะมานอนค้างบ้านนี้ด้วยกัน  โอกาสพูดคุยกับเธอตามลำพังสองคนคงแทบไม่มี เพราะเท่าที่เขาเคยเห็นมาตลอด เวลานิดามาบ้านครั้งใด สองสาวก็แทบจะตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋ ทั้งยังมีเรื่องราวสารพัดตามประสาสาวๆให้พูดคุยกันได้แบบไม่มีทีท่าว่าจะเบื่ออีกต่างหาก จนกระทั่งเสียงรถยนต์ของหญิงสาวแล่นเข้ามาในบ้าน ตุลยวัตก็ยังเลือกที่จะเดินกลับบ้านของตัวเองไปพร้อมกับมารดาอยู่ดี ในขณะที่บิดาของเขาก็ยังคุยติดพันกับเจ้าของบ้านทั้งสองอยู่ด้านใน “ใบปอกลับมาแล้วนี่ลูก ตุลไม่ได้อยากอยู่รอเจอกับใบปอหรอกเหรอ” นางรัชนีบอกพลางมองลูกชายอย่างสงสัยขณะเดินกลับเข้ามายังอาณาเขตบ้านของตน “ตอนแรกก็อยากเจอแหละครับ แต่มีเพื่อนรักมาค้างด้วยแบบนี้คงไม่เหมาะที่จะไปรบกวน เอาไว้ค่อยคุยกันวันหลังก็ได้  บ้านก็อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง ไปหาทุกวันยังได้” ชายหนุ่มตอบน้ำเสียงร่าเริง แม้ว่าในแววตาจะยังดูผิดหวังอยู่นิดๆ   “เอ่อ แม่ครับ เรื่องที่แม่พูดกับผมเมื่อเย็น แม่รู้เหรอครับ ว่าผมคิดยังไงกับใบปอ วันนั้นที่แม่ถาม ผมก็ยังไม่ได้ตอบแม่เลยนี่” “แม่สงสัยมานานแล้ว  แล้วแม่ก็เดาว่าน่าจะใช่ ตุลอาจจะไม่รู้ตัว ว่าผู้หญิงที่อยู่ในสายตาของลูกและลูกก็พูดถึงเธอให้พ่อกับแม่ฟังบ่อยที่สุดก็คือใบปอ ขนาดช่วงที่ลูกคบกับหนูพิงค์เป็นแฟนช่วงนั้น แม่ก็ยังไม่รู้สึกว่าลูกสนใจจะเล่าเรื่องของลูกกับเค้าให้พ่อกับแม่ฟังเท่าเรื่องของใบปอเลย” ตุลยวัตทำหน้าอึ้งๆ ยกแขนขึ้นเกาศีรษะตัวเองแก้เก้อ เหมือนจะยอมรับในสิ่งที่มารดาพูด แม้จะไม่ค่อยได้สังเกตตัวเองเลยว่า ที่ผ่านมาในชีวิต ผู้หญิงที่มีความหมายกับเขาเสมอก็มีอยู่คนเดียวจริงๆ  เขาประคองร่างท้วมของมารดาเข้ามาในห้องนั่งเล่นและนั่งลงเคียงข้างที่เก้าอี้โซฟาพร้อมกับตวัดแขนโอบกอดไว้ “แม่ของผม เป็นแม่ที่น่ารักและรู้ใจผมที่สุดเลย” “แล้วตุลรู้มั้ย ทำไมแม่ถึงพูดเรื่องนี้กับลูก  ความจริงก็คือมันมีความลับเรื่องหนึ่ง ที่ตุลกับใบปอคงยังไม่เคยรู้มากอ่น  เดี๋ยวแม่จะพูดให้ฟังวันนี้แหละ  คือ เมื่อสองปีที่แล้วก่อนใบปอไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น ทางแม่กับพ่อแล้วก็คุณลุงปิติกับคุณป้าเอม ได้พูดคุยกันเล่นๆไว้ว่า ถ้าใบปอเรียนจบกลับมายังไม่มีแฟน แล้วตุลเองก็ยังไม่มีใคร ไม่ได้คบกับใครจริงจัง ก็อยากจะให้ทั้งสองคบกันดู แต่พูดไปพูดมาก็ไม่อยากใช้วิธีบังคับหรือคลุมถุงชนอะไรให้รู้สึกลำบากใจกัน สุดท้ายเลยได้แต่ลุ้นกันอยู่ในใจ  ตอนที่คุณลุงรู้ว่าตัวเองป่วยเป็นมะเร็ง  คุณลุงก็พูดกับแม่นะว่า คงจะสบายใจและไม่รู้สึกเป็นห่วงอะไร ถ้าได้เห็นใบปอแต่งงานกับผู้ชายดีๆที่จะดูแลใบปอได้อย่างตุล” ชายหนุ่มนิ่งฟังอย่างตั้งใจ ในแววตาเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรมากมาย “ผมจะไปยืนยันกับคุณลุงครับแม่  ว่าผมจะทำให้ใบปอเต็มใจแต่งงานกับผมด้วยความรักให้ได้  ไม่ต้องถึงกับใช้วิธีคลุมถุงชนหรอกครับ เพราะผมถึงผมจะไม่ขัดข้องหรือมีปัญหาอะไร  แต่ผมก็อยากเอาชนะใจใบปอด้วยตัวของผมกับความรักของผม  แม่คอยดูนะ รั้วกั้นบ้านเราจะต้องหายไป และมีเรือนหอแทรกขึ้นมาแทน” เขาพูดให้ความเชื่อมั่นกับมารดาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น คล้ายต้องการให้กำลังใจตัวเองด้วย ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เขาจะทำตามเสียงเรียกร้องของหัวใจตนเองอย่างจริงจังสักที เมื่อถึงกำหนดวันที่แพทย์ผู้ดูแลอนุญาตให้สิตางศุ์กลับไปพักฟื้นที่บ้านได้เนื่องจากอาการบาดเจ็บของหญิงสาวดีขึ้นมากแล้ว ก็มีเพียงบิดากับพี่สาวที่มารับโดยปราศจากเงาของว่าที่เจ้าบ่าวอีกตามเคย สร้างความไม่พอใจให้กับพลตำรวจสันต์เป็นอย่างมาก “มันคิดว่ามันเป็นใคร ถึงกล้าทำกับลูกฉันแบบนี้ นุศ โทรศัพท์ไปตามฉายะชาติมาที่นี่เดี๋ยวนี้” ยังไม่ทันที่นุศราจะทำตามคำสั่ง สิตางศุ์ที่เพิ่งวางไม้ค้ำสำหรับช่วยเดินไว้ข้างตัวขณะนั่งลงบนเก้าอี้ในห้องครัวก็รีบทักท้วง “อย่านะคะคุณพ่อ  ไม่ต้องโทรไปค่ะพี่นุศ ถ้าเค้าไม่อยากมา ก็ไม่ต้องไปบังคับเค้า สิตางศุ์ไม่อยากฝืนความรู้สึกใครอีกแล้ว” นุศราหันไปมองสบตากับบิดาอย่างไม่สบายใจกับสิ่งที่ได้ยิน “เป็นบ้าไปแล้วเหรอ เธอจะปล่อยให้มันเป็นอิสระ เพื่อไปหาความสุขอยู่คนเดียวแต่เธอต้องนั่งเศร้า แถมยังต้องเสียชื่อเสียง กลายเป็นความสนุกสนานครั้งใหญ่ของพวกนักข่าวเลยนะ เรื่องที่นางแบบและนักแสดงสาวดาวรุ่งพุ่งแรงต้องกลายเป็น หม้ายขันหมาก หลังเลื่อนงานแต่งงานมาเพราะอุบัติเหตุเนี่ย” นุศราออกอาการฉุนโกรธและเป็นเดือดเป็นแค้นยิ่งกว่าตัวน้องสาวเหมือนเช่นทุกครั้ง “มันไม่มีทางออกที่ดีกว่านั้นแล้วรึไง สิตางศุ์ คิดถึงหน้าตา คิดถึงชื่อเสียงของตัวเอง ของพ่อ ของวงศ์ตระกูลเราบ้างสิ  เห็นที พ่อจะต้องสั่งสอนคนไร้ความรับผิดชอบให้รู้สำนึกบ้างแล้ว” สิตางศุ์สะดุ้งนิดๆ กับน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมในประโยคสุดท้ายของบิดา หญิงสาวเข้าใจความหมายของคำว่า สั่งสอนให้รู้สำนึก เป็นอย่างดี และเธอก็ไม่ได้อยากให้ฉายะชาติต้องประสบกับชะตากรรมเช่นนั้นเลย “ไม่นะคะ คุณพ่อ  คุณพ่อใจเย็นๆก่อนนะคะ อย่าเพิ่งรีบไปตัดสินพี่ฉายแบบนั้นเลย  หนูจะพยายามคุยเรื่องแต่งงานกับเค้าอีกครั้งนะคะ  หนูเชื่อว่า เร็วๆนี้เค้าต้องมาหาหนูแน่ๆค่ะ” อย่างน้อยที่สุด เขาก็น่าจะมาเพื่อสะสางปัญหาทั้งหลายที่ยังคาราคาซังระหว่างเธอกับเขา ถ้าเขาต้องการอิสระจริงๆ “ปกป้องมันเข้าไปนะ  ก็ได้ พ่อจะลองเชื่อที่หนูพูดอีกสักครั้ง ถ้าภายในอาทิตย์นี้ ฉายะชาติยังไม่โผล่หน้ามาให้เห็นล่ะก็  มันต้องได้รับบทเรียนที่จะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิตนี้เลย คอยดู” นุศราได้แต่ส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย  เท่าที่เห็นพฤติกรรมของฉายะชาติในช่วงราวๆหนึ่งเดือนที่น้องสาวของเธอนอนอยู่โรงพยาบาล ผู้ชายคนนั้นไม่เคยพูดหรือทำอะไรให้เธอกับสิตางศุ์มั่นใจในตัวเขาหรือในความรู้สึกของเขาว่าพร้อมจะแต่งงานกันทันทีที่ว่าที่เจ้าสาวหายจากอาการบาดเจ็บเหมือนอย่างที่ได้พูดแถลงข่าวด้วยถ้อยคำสวยหรูออกไป ตรงกันข้าม เขากลับทำทุกอย่างเพื่อแสดงให้เห็นว่า เขาอยากจะหลุดพ้นจากพันธะเรื่องการแต่งงานนี้มากเพียงไร โดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของใครสักคน นอกจากความรู้สึกของตัวเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น หลังจากรายการเปิดโลกเอเชียเทปแรกได้ออกอากาศช่วงก่อนข่าวภาคค่ำผ่านไปแล้ว ปุณณมีที่มานั่งชมรายการพร้อมพ่อกับแม่หลังจากทานอาหารมื้อค่ำแล้ว ก็นั่งยิ้มกว้างด้วยความดีใจและภาคภูมิใจที่ได้เห็นรอยยิ้มแห่งความยินดีของผู้เป็นบุพการีทั้งสอง “พ่อว่าใบปอยังพูดเหมือนท่องจำมากไปหน่อยนะลูก แต่นี่มันครั้งแรกกับงานที่ลูกไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน ก็ถือว่าโอเค เทปต่อๆไปคงเป็นธรรมชาติมากกว่านี้ แค่นี้ก็เก่งมากแล้วลูก” ขณะกำลังตั้งใจฟังที่บิดาพูด เสียงสัญญาณบอกว่ามีข้อความเข้าในโทรศัพท์มือถือของปุณณมีก็ดังขึ้นติดๆกันหลายครั้ง ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเพื่อนๆและคนรู้จักคุ้นเคยหลายคนที่ส่งข้อความมาแสดงความยินดีกับบทบาทใหม่ในฐานะผู้ดำเนินรายการโทรทัศน์ในวันแรกที่ออกอากาศ และข้อความที่ส่งมาจากตุลยวัต พอได้อ่านแล้วก็ทำเอาหญิงสาวต้องค้อนกับลมฟ้าอากาศอย่างนึกหมั่นไส้คนส่งมา ‘ได้ดูรายการของคุณพิธีกรคนใหม่ด้วยนะ  อยากบอกว่า ใบปอ ในทีวีดูสวยกว่าตัวจริงประมาณ 30% ถือว่าขึ้นกล้องนะเนี่ย’ “คนบ้า ตกลงจะชมหรือจะด่ากันแน่” “มีอะไรรึเปล่าลูก แม่เห็นอ่านข้อความแล้วเดี๋ยวก็ยิ้ม เดี๋ยวก็บ่นงึมงำอยู่คนเดียว” “เปล่าค่ะ คุณแม่ หนูก็บ่นไปเรื่อยเปื่อย ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นต่อเนื่องอีกครั้ง คราวนี้มีสายโทรเข้ามา และใครคนนั้นก็คือ ฉายะชาติ  หญิงสาวขมวดคิ้วนิดๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองพ่อกับแม่ “หนูขอตัวไปรับโทรศัพท์แป๊บนึงนะคะ” พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปนอกบ้านพร้อมทั้งกดรับสาย “ฮัลโหล  ฉาย” “ผมดีใจจังเลยครับที่คุณใบปอรับโทรศัพท์ผม  เมื่อกี้ผมได้ดูรายการที่คุณใบปอเป็นพิธีกร  พอดูแล้วก็คิดถึง  คิดถึงมาก เลยอยากโทรมาหา” ปุณณมีรู้สึกราวกับมีก้อนแข็งๆแล่นมาจุกอยู่ที่คอ นานเหลือเกิน ที่เธอไม่ได้ยินคำว่า คิดถึง จากเขา คำพูดสั้นๆที่เมื่อก่อน เขามักจะพูดให้เธอรู้สึกหัวใจพองโตเสมอ ยามไม่ได้พบหน้ากัน ทว่า วันนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไป เธอต้องทำเป็นเหมือนไม่ได้ยิน ไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสองคำนั้น “แล้ว เป็นไงบ้าง ดูแล้วรู้สึกยังไง วิจารณ์ตรงๆได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ เรานั่งดูกับคุณพ่อคุณแม่ก็ยังเขินๆตัวเองอยู่เลย คุณแม่บอกแนะนำว่าถ้าชอบจริงๆ ก็อยากให้ฝึกฝนเพื่อไปลองสอบผู้ประกาศดู” จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 07:40:40

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 21 ต่อ) “คุณใบปอเก่งมากครับ  ไม่ว่าจะต้องทำอะไร ยากแค่ไหนแต่คุณใบปอก็ตั้งใจ จริงใจกับงานทุกอย่างที่ทำจนออกมาดีเสมอ ผมดีใจมากที่คุณใบปอรับงานนี้ เพราะอย่างน้อยผมก็จะได้เห็นหน้าคุณใบปอทางทีวีเกือบทุกวัน ไม่ต้องทนเหงาเหมือนอยู่คนเดียวในโลกนี้อีกต่อไป” น้ำเสียงของเขาทั้งเศร้าและเหงาจนคนฟังอดรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้  อย่างน้อยเขาก็เป็นเพื่อนที่ผูกพันกันมาแสนนานในช่วงหนึ่งของชีวิต “เหงาอะไรกัน  ฉายมีเพื่อนๆในวงไลท์บลู มีคอนเสิร์ต มีงาน ให้ได้พบปะแฟนคลับอยู่บ่อยๆ  แล้วไหนจะคนที่ฉายรักอีกล่ะ” “คนที่ผมรักและคิดถึงอยู่เสมอ   ในชีวิตนี้คงจะมีเพียงคนเดียวตลอดไป” ปุณณมีเป็นฝ่ายเงียบไปบ้าง เธอนึกไม่ออกจริงๆว่าควรจะพูดอะไร หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าและกระพริบตาถี่ๆ คล้ายพยายามจะห้ามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา นึกดีใจที่มันเป็นแค่การพูดคุยผ่านเครื่องมือสื่อสาร ได้ยินแค่เสียง ไม่ต้องเห็นหน้ากัน  ไม่อยากรู้สึกอ่อนไหวแบบนี้เลย ไม่อยากยอมรับว่าตัวเธอเองก็ไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่นัก “ชีวิตมันต้องดำเนินต่อไปนะฉาย  เราอยากก้าวไปข้างหน้ามากกว่าจะก้าวถอยหลัง  ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะยังเป็นกำลังใจให้ฉายนะ” เสียงจากอีกฝ่ายเงียบหายไปอย่างน่าสงสัย ปุณณมีเอาโทรศัพท์มามองใกล้ๆ ก็ปรากฏว่าหน้าจอมือสนิทเพราะแบตเตอร์รี่ที่หมดลงแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย หญิงสาวแอบถอนใจเบาๆ พร้อมกับหมุนตัวหันหลังจะเดินกลับเข้าบ้าน แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อสายตาพลันมองไปเห็นเงาร่างของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ทั้งสองมองสบตากันนิ่งในความมืดสลัว ด้วยอารมณ์ที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง “เราไม่รู้หรอกนะ ว่าตุลจะเข้ามาทำอะไรในบ้านเราเวลาป่านนี้  แต่บอกให้รู้ไว้เลยว่าเราไม่ชอบให้ใครมาแอบฟังเราคุยโทรศัพท์” ปุณณมีบอกน้ำเสียงเรียบเฉย ผิดกับแววตาที่ลุกโชนด้วยความไม่พอใจ “ทำไม กลัวเราจะมาได้ยินความลับอะไรเหรอ ถ้าไม่ได้ทำอะไรผิด ก็ไม่เห็นต้องกลัวเลยนี่” ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะโต้ตอบ ทั้งที่ตอนแรกเขาตั้งใจว่าจะนิ่งเฉย ทำเป็นไม่รับรู้ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น สองมือที่ไพล่หลังไว้กำกระดาษในมือแน่นจนมันยับยู่ยี่ไม่เหลือสภาพเดิม พอหญิงสาวเดินหนีเข้าบ้านเหมือนไม่อยากคุยด้วยเขาก็หันหลังเดินกลับเข้าบ้านและวิ่งขึ้นไปบนห้องนอน โยนกระดาษในมือลงบนโต๊ะทำงานอย่างเซ็งๆ  ในกระดาษขนาดโปสการ์ดยับๆแผ่นนั้น เป็นภาพการ์ตูนที่เขานึกสนุกนั่งใช้ดินสอวาดเล่นๆตอนดูรายการเปิดโลกเอเชียเมื่อหัวค่ำ แล้วก็เขียนข้อความลงไปเล็กๆน้อยๆ  ตั้งใจว่าพอส่งข้อความไปยินดีกับผู้ดำเนินรายการโทรทัศน์หน้าใหม่แล้วก็อยากจะนำภาพวาดการ์ตูนมาแสดงความยินดีกับเธอด้วยตัวเองอีกครั้ง แต่พอบังเอิญมาได้ยินเธอกำลังคุยโทรศัพท์มือถือกับคนที่เขาเดาได้ไม่ยากว่าเป็นใคร  มันก็เกิดเป็นความลังเลสับสนในความคิดของหญิงสาวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้  ตุลยวัตทิ้งตัวลงนอนบนเตียงพร้อมกับคำถามที่ยังค้างคาอยู่ในใจว่า เธอยังไม่ลืมฉายะชาติได้เลยใช่มั้ย แล้วเธอจะเก็บความรักครั้งแรกไว้ในหัวใจไปอีกนานแค่ใหนกัน ? ช่วงเวลาสุดสัปดาห์ที่รอคอย ช่างมาถึงอย่างเชื่องช้าเหลือเกินในความรู้สึกของตุลยวัต  ในขณะที่ปุณณมีกลับรู้สึกว่ามันมาถึงเร็วมากจนไม่ทันตั้งตัว เพราะตลอดทั้งสัปดาห์เธอต้องยุ่งวุ่นวายกับงานประจำที่เริ่มมีหน้าที่รับผิดชอบมากชึ้นเรื่อยๆ บวกกับการเตรียมตัวบันทึกเทปรายการในวันเสาร์ ซึ่งเมื่อสิ้นสุดการบันทึกเทปในช่วงเย็น รถตู้ของทีมงานนิตยสารไทม์ ทราเวล จะมารอรับเพื่อเดินทางไปรีสอร์ทแห่งหนึ่งในอำเภอสวนผึ้งทันที และเมื่อหญิงสาวก้าวเข้ามาบนรถตู้หลังจากกล่าวลาทีมงานรายการเปิดโลกเอเชียแล้ว ก็ต้องพบกับชายหนุ่มที่นอนหลับรออยู่บนรถอย่างสบายใจเหลือเกิน “ต้องไปรับใครอีกมั้ยคะ” ปุณณมีเอ่ยถามทีมงานหญิงชายคู่หนึ่งที่นั่งอยู่บนเบาะแถวถัดไปจากแถวที่ตุลยวัตนั่งพิงกระจกหลับอยู่ “ไม่มีแล้วค่ะ ทีมงานส่วนใหญ่ล่วงหน้าไปรออยู่ที่รีสอร์ทกันหมดแล้ว  ไปถึงจะได้เริ่มถ่ายงานของเซ็ทกลางคืนวันนี้ได้เลย แต่คงไม่เยอะเท่าของพรุ่งนี้ คุณใบปอมีอะไรรึเปล่าคะ ให้ติดต่อพี่เนตรทิพย์ให้มั้ย” “อ๋อ ไม่ต้องหรอกค่ะ ปอแค่ถามดูเฉยๆ” หญิงสาวตอบยิ้มๆพร้อมกับก้าวไปนั่งเคียงข้างคนขี้เซาและใส่หูฟัง ฟังเพลงจากเครื่องเล่นเพลงพกพาระหว่างการเดินทางโดยไม่สนใจอะไรรอบตัวอีก ตุลยวัตลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียในอีกไม่กี่นาทีต่อมา ความรู้สึกแรกคืออะไรบางอย่างที่กดทับตรงไหล่ด้านซ้ายกับกลิ่นหอมจางๆที่คุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก และพอก้มไปมอง ชายหนุ่มก็แทบหายง่วง เขาอมยิ้มมองหญิงสาวที่เผลอหลับและเอนร่างมาพิงเขาทั้งตัวจนแทบไม่กล้าขยับเขยื้อนด้วยกลัวว่าจะทำให้เธอตื่น  เขาอยากจะจดจำและซึมซับช่วงเวลาดีๆนี้ไว้ให้นานที่สุด  หากไม่ถึงสิบนาที รถตู้ก็เลี้ยวเข้าไปในรีสอร์ท ที่บรรดาทีมงานมาเตรียมทุกอย่างรอไว้แล้ว “ถึงแล้วล่ะค่ะ  ที่นี่แหละ รีสอร์ทที่เราจะถ่ายแบบและพักค้างคืนกัน  รู้มั้ยคะว่า ที่นี่เป็นรีสอร์ทใหม่ ยังไม่เปิดให้บริการอย่างเป็นทางการเลยนะคะ” เสียงทีมงานสาวที่นั่งอยู่ด้านหลังเอ่ยขึ้น และก็ทำให้ปุณณมีรู้สึกตัวตื่นขึ้น หญิงสาวยกมือขึ้นขยี้ตาและมองไปรอบตัวเหมือนยังไม่ตื่นดี ตุลยวัตมองแล้วก็ยิ้มอย่างเอ็นดู “ถึงรีสอร์ทแล้วนะ ใบปอ ป่ะ เตรียมตัวไปทำงานกัน” ไม่นานนักนายแบบและนายแบบทั้งสองคนก็มานั่งให้ทีมงานแต่งหน้าทำผม เตรียมตัวถ่ายแบบเซ็ทกลางคืนเป็นอันดับแรก “เดี๋ยวถ่ายเซ็ทนี้เสร็จแล้ว ค่อยเดินเที่ยวรีสอร์ทกันนะคะ อย่าเพิ่งเบื่อนะคะ น้องตุล น้องใบปอ” เนตรทิพย์ บรรณาธิการวัยสามสิบต้นๆ เดินมาบอกกับหนุ่มสาวทั้งสองหลังจากเดินไปดูการเตรียมสถานที่สำหรับการถ่ายภาพแรกในครั้งนี้ “คืนนี้ เราถ่ายกันไม่มากหรอกค่ะ แค่ 3 ฉากที่เตรียมไว้  แล้วค่อยมาลุยพรุ่งนี้ต่อทีเดียวทั้งวันเลย” หลังจากแต่งหน้าทำผม เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ปุณณมีก็แปลงโฉมเป็นหญิงสาวสวยหวานในชุดเสื้อเกาะอกลายตารางสีฟ้าแบบติดกระดุมด้านหน้ากับกางเกงยีนส์ขาสั้นสีขาวเปิดเรียวขายาวสวย ผมสีดำยาวหยักศกปล่อยสยาย ในขณะที่ตุลยวัต ก็ถูกจับเปลี่ยนทรงผมนิดหน่อย โดยเล็มให้สั้นลงเล็กน้อยและเปิดหน้าผากให้เห็นรูปหน้าชัดและดูคมเข้มเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ในชุดเสื้อเชิ้ตลำลองเปิดกระดุมให้เห็นเสื้อกล้ามสีขาวด้านในกับกางเกงขาสั้นสีขาวเช่นเดียวกับของปุณณมี “ก็อย่างที่เคยคุยกันไว้นะครับว่า  คอนเซปของงานครั้งนี้คือ ภาพความโรแมนติกของสถานที่และคู่รักหนุ่มสาวที่มาดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ด้วยกัน ภาพแรกที่เราอยากได้ก็จะประมาณว่า น้องทั้งสองคนไปเที่ยวกันมาทั้งวันแล้ว และก็ได้เวลาพักผ่อนสบายๆ กันตามลำพัง ที่ตรงนี้” แม้จะพยายามทำหน้าเฉยๆ  ทว่า คำอธิบายของทีมงานซึ่งเป็นช่างภาพ ก็ทำเอาปุณณมีปั้นหน้าไม่ถูก รู้สึกประหม่าและร้อนวูบที่ใบหน้าขึ้นมาเฉยๆ กับคำว่าน้ำผึ้งพระจันทร์ ยิ่งเหลือบไปเห็นคนข้างๆทำตาวิบวับราวกับชอบใจซะเหลือเกิน ก็นึกอยากจะหายตัวไปซะเดี๋ยวนี้เลย ยิ่งมาเห็นฉากแรกบนชั้นดาดฟ้าของห้องพักห้องหนึ่งชัดเจนเต็มสองตาก็ยิ่งสงสัยจริงๆว่า เป็นการตัดสินใจถูกหรือผิดที่เลือกรับงานนี้ “โอ้โห  สวยและโรแมนติกจริงๆด้วยครับ” ตุลยวัตพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆเหมือนจะถามความเห็น ปุณณมีได้แต่ยิ้มตอบโดยไม่พูดอะไร  สายลมอ่อนๆพัดโชยผ่านมาให้แสงเทียนสีส้มที่วางประดับประดาอยู่ตามพื้นวูบไหวไปตามแรงลม ชวนให้รู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น “โอเคครับ เดี๋ยวตุลลงไปนอนที่เปลญวนนะครับนอนขวางเลย แล้วน้องใบปอก็ไปนอนข้างๆหันมามองหน้ากัน ” “อะไรนะคะ นอนเปลญวนอันนี้ด้วยกันเหรอ” เสียงปุณณมีแทรกขึ้นมาตั้งแต่ช่างภาพยังพูดไม่จบ ทีมงานแทบทุกคนหันไปมองหญิงสาวเป็นตาเดียว “ครับผม  ไม่ต้องเขินหรอก เป็นการทำงานนะครับน้องใบปอ คิดซะว่าเป็นการซ้อมถ่ายพรีเวดดิ้งละกัน” ปุณณมีพูดอะไรไม่ออก พอหันหลังไปมองเปลญวนอีกที ตุลยวัตก็ลงไปนอนรอเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับทีมงานถือรีเฟลก ที่ไปยืนประจำตำแหน่งของตน “ตุลหันหน้าตะแคงไปทางขวาแล้วเหยียดแขนออกไปเลยครับ  น้องใบปอ มาครับ” ช่างภาพหนุ่มถือกล้องตัวเก่งไปยืนข้างๆเปลญวนพร้อมกวักมือเรียกนางแบบ ที่ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเดินก้าวไปนอนเคียงข้างกับนายแบบอารมณ์ดีที่มีรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา ขนาดท่าโพสภาพแรกเธอยังต้องทำใจขนาดนี้  แล้วภาพต่อๆไปล่ะ แทบไม่อยากจะจินตนาการเลย “นอนหนุนแขนสิครับน้องใบปอ ไม่งั้นผมจะให้ตุลยื่นแขนออกมาทำไมล่ะ” ปุณณมีขยับตัวขึ้นไปวางศีรษะบนท่อนแขนแข็งแร็งของชายหนุ่มตามคำสั้ง และเมื่อเงยหน้าสบตาเขา หัวใจก็เต้นระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ใบหน้าของเขาโน้มลงมาใกล้เหลือเกิน ใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดอยู่เหนือศีรษะ “ดีมากครับ น้องใบปอวางมือไว้ตรงบ่าตุลนะครับ  ตุลจับมือน้องไว้ด้วยครับ มองตากันไว้นะครับ อย่าหลับตา สายตาบอกความรู้สึกกันนะครับ สบายๆครับ อย่าเกร็ง” ตุลยวัตยกมือซ้ายขึ้นมาวางซ้อนบนมือเรียวบอบบางที่แตะอยู่บนเขาและจับกระชับไว้แน่น สายตาที่มองเข้าไปในดวงตาคู่หวานของหญิงสาว ไม่อาจเก็บซ่อนความรู้สึกในส่วนลึกของหัวใจได้อีกต่อไป   เสียงชัตเตอร์รัวกระหน่ำให้ได้ยินอยู่เป็นระยะ ทว่า ชายหนุ่มกลับรู้สึกราวกับวินาทีนี้มีเพียงเธอกับเขาสองคนเท่านั้นในโลกใบนี้ จบตอนที่ 21 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 07:43:30

ความคิดเห็นที่ 3 อรุณสวัสดิ์ทุกๆคนแบบง่วงๆค่ะ  มาอ่านตอนที่ 21 กันนะคะ ^^ ตอบกระทู้ตอนที่แล้ว ใบปอไม่ได้ถ่ายแบบกับต้าร์ รอใบปอถ่ายแบบกับตุลนะคะ จากคุณ : รพิชา<<< มาแล้วค่ะ ไม่ต้องรอแล้ว ^^ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ ถึงตอนนี้ตุลยวัตคงเอาจริงแล้วนะคะเนี่ย ที่จริงสงสารสิตางศุ์เหมือนกันนะคะ ฉายะชาติควรเลิกฝันได้แล้ว แล้วยอมรับความจริงเสียที จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin)<<< ตุลอยากจะจริงจังแล้วล่ะค่ะ แต่ก็ยังกลัวๆ กั๊กๆอยู่เลย - -'  ส่วนอีกสองคน ก็ใกล้จะแตกหักเต็มทีแล้ว ขอบคุณสำหรับดอกไม้และขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ ^^ ว๊าวๆๆ เค้าคิดจะสร้างเรือนหอแหละ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: <<< อารมณ์ประมาณอยากพังรั้วแล้วปลูกเรือนหอแทนน่ะค่ะ ^^   มาลุ้นกันนะคะว่าจะสำเร็จมั้ย  ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) ทำไมตอนนี้ถึงรู้สึกสงสารฉายก็ไม่รู้ค่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) <<<  ฉายยังต้องหาทางจัดการกับปัญหาของตัวเองต่อไปค่ะ  ขอบคุณสำหรับหัวใจ และขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) ฮา พี่ตุลเศร้าได้ไม่นาน ใบปอเริ่มใจอ่อนแล้วน้า จากคุณ : scottie <<< ใบปอเริ่มใจอ่อนแบบไม่ค่อยรู้ตัวเองเท่าไหร่ค่ะ แต่พอกลับจากสวนผึ้งคงได้รู้ใจตัวเองมากขึ้นแล้ว ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) **ขอบคุณกิฟท์จากคุณ รพิชา, นารีจำศีล, :::อาราเร่:::, Mnemosyne, trenah, makokchor และ คุณสามปอยหลวง ด้วยค่ะ พบกันใหม่ตอนหน้านะคะ ;)) จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 07:54:46

ความคิดเห็นที่ 4 "แม่คอยดูนะ รั้วกั้นบ้านเราจะต้องหายไป และมีเรือนหอแทรกขึ้นมาแทน" ชอบค่ะชอบ ตุลคิดดีที่ให้ใบปอรักเองไม่ใช่ใช้วิธีคลุมถุงชน ก็คงอีกไม่นานแล้วนะคะในเมื่อใบปอตัดใจจากฉายะชาติได้แล้วแบบนี้ กิฟต์หมดแล้วค่ะ กว่าจะให้กิฟต์ได้ใหม่ก็อีกเป็นอาทิตย์เลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 54 10:57:48 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 10:21:19

ความคิดเห็นที่ 5 ตัดใจสะบั้นความรักจากใครสักคน มันไม่ง่ายเลยนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 11:26:14

ความคิดเห็นที่ 6 บรรยากาศกำลังดีเลย จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 18:58:07

ความคิดเห็นที่ 7 ใบปอใจอ่อนเร็วๆ นะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 09:37:11

ความคิดเห็นที่ 8 เพราะผม ถึงผมจะไม่ขัดข้องหรือมีปัญหาอะไร - มีคำว่า ผม เกินมาหรือเปล่าคะ? บรรยากาศตอนนี้กำลังดีจริงๆ ด้วยอ่ะ พี่ตุลย์รีบทำคะแนนด่วนๆ หวังว่าฉายจะตัดใจได้ก่อนจะโดนครอบครัวของสิตางศุ์จัดการนะคะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 54 20:04:47

ความคิดเห็นที่ 9 โห ตุลไม่ถูกจังหวะทุกทีเลย สู้ๆ น้า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 54 23:06:02

ความคิดเห็นที่ 10 เพิ่งรู้ว่าทึ่ตุลกวนประสาทใบปอ เพราะโมโหหึงนี่เอง เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 13:22:24