ความคิดเห็นที่ 1 ลิฟท์ที่ออฟฟิศของไพลินเปิดออกพร้อมเสียงใสกังวานตามปกติ แต่บรรยากาศของสำนักงานดูหม่นมัวอึมครึมชอบกล เหมือนกับว่ามีคนเปิดดนตรีประกอบของมิติพิศวงไปตามจังหวะที่หล่อนก้าวเดินไปที่โต๊ะ หากเมื่อก้าวไปที่โต๊ะทำงานแล้ว ไพลินยิ่งตกใจยิ่งกว่า ช่อดอกลิลีสีส้มที่ลูดัสเอามาให้ มีรอยมีดกรีดจนกลีบดอกช้ำขาดรุ่งริ่งไม่เหลือเค้าโครงดอกไม้แสนงาม น้ำยางจากดอกซึมเปื้อนเอกสารบนโต๊ะหล่อน ช่อดอกยับยู่ยี่ กระดาษห่อถูกฉีกเป็นหย่อมๆ วางซบอยู่กลางโต๊ะเหมือนคนทำตั้งใจเอามาวางไว้ให้เห็นชัดๆ หญิงสาวหันไปโต๊ะข้างๆ แต่ดูนวลปรางจะพิมพ์งานอย่างตั้งอกตั้งใจผิดปกติ ไม่สบตาหล่อนเลย เสียงพิมพ์กระแทกกระทั้นทำให้ไพลินไม่กล้าทักหรือชวนเพื่อนรักคุยเจ๊าะแจ๊ะเหมือนที่เคยทำทุกวัน ไพลินไม่รู้จะทำอย่างไรนอกจากหอบดอกไม้ไปทิ้งถังขยะ น้ำยางเปื้อนแขนเสื้อหล่อนเป็นดวงน้อยๆ เหอะ น้ำยางที่แขนเสื้อเดี๋ยวก็ซักออก แต่รอยด่างในความเป็นเพื่อนของหล่อนกับนวลปราง จะมีน้ำยาซักผ้าชนิดไหนลบออกไหมนะ หญิงสาวเดินกลับไปนั่งโต๊ะ หยิบบิลมาวางข้างตัว เตรียมนำไปเบิกทีหลังเพราะยังไงลูดัสก็เข้ามาแกล้งทำเป็นลูกค้า หยิบเอกสารมานั่งเช็คว่าลูกค้าหล่อน มีใครรายงานความพอใจไม่พอใจอย่างไร ใครส่งอีเมล์มาถามคำถามอะไรบ้าง เมื่อรู้สึกว่ามีคนเดินเข้ามาด้านหลัง หล่อนก็หันไปมอง ก่อนร้องทัก "อ้าวพี่หนุ่ยหวัดดีค่ะ เที่ยงนี้กินอะไรมาคะเนี่ย" "หนูลิน ว่าไงจ๊ะ เล่นเน็ตเพลินเหมือนอยู่บ้านเชียวเรา" นีรนาถมาจากไหนไม่รู้ เดินมายืนข้างโต๊ะหล่อน แม่ชีผู้แสนดีของบริษัทไม่ตอบคำถามของไพลิน เสียงหวานแต่หน้าตึงเปรี๊ยะทีเดียว ไพลินไม่รู้จะตอบอย่างไรนอกจาก "ก็ดีค่ะ พี่หนุ่ย" ก่อนยิ้มแห้งๆ ให้ "เดี๋ยวนี้ออกไปกินข้าว ออกก็เร็ว กลับก็ช้า อย่าอู้ให้มากนักสิ เวลาของบริษัทเป็นเงินเป็นทองนะหนูลิน" นีรนาถพูดเสียงจริงจัง หากหญิงสาวเถียงเสียงอ่อยว่า "แต่หนูลินไปกินข้าวกับลูกค้านี่คะ" สีหน้าของสาวใหญ่ผู้ปกติมีเมตตายังบอกความไม่พอใจเมื่อพูด "ไม่ต้องมาเถียงเลย เรื่องนี้แหละ ลูกค้ายังไม่ได้เซ็นสัญญากับเราเป็นทางการ มาด่วนทำอย่างนั้นอย่างนี้ได้ยังไง แล้วค่าอาหารน่ะ ถือเป็นเรื่องส่วนตัว เบิกบริษัทไม่ได้นะ" มือป้อมๆ ของสาวใหญ่คว้าใบเสร็จมาสำรวจก่อนร้อง "ว้ายตายจริง นี่ไปกินโรงแรมซะหรูเชียว กะเบิกเต็มที่เลยสิท่า ...สาวๆ สมัยนี้ ไม่ไหวเล้ย" นีรนาถส่ายหัว วางใบเสร็จบนโต๊ะให้หล่อนอย่างเรียบร้อย ก่อนเดินเร็วๆ กลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง ทิ้งให้ไพลินมองตามไปอย่างสงสัย วันนี้ผู้จัดการของหล่อนไปทะเลาะกับใครมาหรืออย่างไรนะ ยิ่งนึกก็ยิ่งแปลกใจ นวลปรางนั้น ไพลินไม่ได้คิดมาก เพื่อนหล่อนคงงอนเพราะหญิงสาวไปกินข้าวกับผู้ชายในฝันเข้า แต่นีรนาถนี่สิ เจ้านายหล่อนไม่มีประวัติตกหลุมรักใครง่ายๆ ทำไมอยู่ดีๆ มากระฟัดกระเฟียดจนแทบสิ้นฉายาแม่ชี แถมยังกระแนะกระแหน จิกกัด อยากเอาชนะคะคานเหมือนเด็กๆ อีกต่างหาก ...อยากเอาชนะคะคาน ไพลินรู้สึกเหมือนมีหลอดไฟเปิดสว่างจ้าลอยอยู่บนหัว ลูดัสนี่เอง! นี่เขาแอบยิงผู้จัดการของหล่อนด้วยปืนแห่งความรักตั้งแต่เมื่อไหร่นะ เมื่อเช้าหรือเปล่า แย่ละ นี่ถ้าคนในออฟฟิศหล่อนถูกนายกามเทพหลงตัวเองนั่นยิงไว้หมดแล้ว หล่อนจะทำยังไงดี หญิงสาวพรวดพราดลุกขึ้นยืนจนเข่ากระแทกแป้นคีย์บอร์ดปังใหญ่ เจ็บจนต้องร้องโอ๊ย   ในความแตกตื่น หญิงสาวนึกถึงความเป็นไปได้ เมื่อเช้าลูดัสมีเวลาแค่แป๊บเดียว จะไปไล่ยิงผู้หญิงหมดทั้งแผนกให้มาตกหลุมรักคงจะเป็นไปได้ยาก แถมลูดัสก็ยังไม่ได้ยิงนวลปราง แต่นวลปรางก็มีอาการคลั่งไคล้เขาเป็นบ้าเป็นหลังเหมือนกันนี่นา ไพลินนึกถึงสาเหตุ ก่อนที่จะคิดออกถึงความเป็นไปได้ที่ทำให้หล่อนขนลุกซู่ ลูดัส ด้วยความเป็นกามเทพของความรักแบบนี้ เขาไม่ต้องใช้ลูกศรหรืออะไรทั้งสิ้นที่ทำให้ผู้หญิงตกหลุมรักเขา แค่การปรากฏกายของเขาก็ทำให้ผู้หญิงอยากเล่นเกมไล่จับ แย่งชิง เอาตัวเขามาครอบครองให้ได้ ไพลินปลอดภัยเพราะอะไรหล่อนก็ไม่แน่ใจ น่าจะเป็นเหตุผลเดียวกับที่หล่อนเห็นเขาตอนที่ไม่มีคนอื่นมองเห็น หรือกระสุนปืนทองของเขายิงออกบ้างไม่ออกบ้างต่อหน้าหล่อน แต่ไม่ช้าไม่นาน หญิงสาวไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ หากหญิงสาวยังอยู่กับเขา ไพลินแน่ใจว่าสมองของหล่อนต้องกลายเป็นวุ้นเหมือนสาวๆ พวกนี้แน่ๆ ถ้าไม่โดนสาวกของเขารุมทำร้ายจนไม่เหลือซากไปเสียก่อน ซึ่งคงอีกไม่นานนักหรอก ความคิดนั้นบวกกับความเจ็บที่ขาทำให้หญิงสาวครางโอยอย่างอดไม่ได้ ไพลินได้ยินเสียงหัวเราะ หึ หนึ่งจากโต๊ะของนวลปราง หากเมื่อหันไป เพื่อนรักของหล่อนก็ยังง่วนอยู่กับแป้นพิมพ์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผิดวิสัยช่างเจื้อยแจ้วเจรจาของนวลปรางเป็นที่สุด ใจหนึ่งของไพลินคิดว่า ปล่อยไปเถอะ เดี๋ยวพอรู้ความจริงทั้งหมดแล้วขี้คร้านนวลปรางจะขอโทษหล่อน ไพลินไม่ผิด หล่อนรู้ดีแก่ใจ ที่ทำไปก็เพื่อเพื่อนรักทั้งนั้น ทำไมแค่นี้ยายปรางจะไม่รู้ แต่อีกใจหนึ่งที่มีสติมากกว่าก็เข้ามาเป็นเจ้าเรือน ไพลินเองก็ยังคิดจะเอาแพ้เอาชนะไม่ใช่หรือ หล่อนเองก็อยากเป็นฝ่ายถูก อยากให้นวลปรางมาขอโทษ ไพลินเอาใจเขามาใส่ใจเรา ลองคิดแบบนวลปรางดูเผื่อจะพบคำตอบ ตอนนี้ เท่าที่นวลปรางรู้อยู่ก็คือ หล่อนเจอผู้ชายแสนดีที่หล่อนใฝ่ฝันมานาน หล่อนอยากได้เขา แต่ยายเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด รู้ทั้งรู้ว่าหล่อนชอบเขาแท้ๆ ยังนัดออกไปกินข้าว ผู้ชายยังมารับด้วยดอกไม้ช่อโตๆ และก็เดินควงเขาข้ามหัวหล่อนไปเป็นหัวหลักหัวตอ หล่อนคงแค้นจนเจอหน้าก็แทบไม่อยากเจอเลยทีเดียว ไพลินถอนหายใจ แต่เพื่อนคนนั้นไม่ได้ทำเพราะจะจีบผู้ชายน่ะสิ แถมหล่อนยังจำเป็นต้องง้อด้วย เพื่อความปลอดภัยของนวลปราง ... และ ยอมรับก็ได้ เพื่อไม่ให้เสียหน้ากับนายกามเทพกำมะลอคนนั้น "ปราง" ไพลินส่งเสียงหวานเจี๊ยบ ง้อเต็มที่ "ปรางจ๋า มะปรางหวาน ตอบหนูลินหน่อย คนดี๊คนดี" นวลปรางส่งเสียงถอนหายใจเหมือนกับว่ากำลังทำงานลับระดับชาติแข่งกับเวลาที่แห้งเหือดลงไปทุกวินาที หญิงสาวตอบโดยไม่หันมามอง เสียงห้วน สั้น "ทำไม" "มื้อเที่ยงกินอะไรมา" ไพลินถาม เสียงออดอ้อนเหมือนลูกแมว ขัดกระเสียงกระชากของเพื่อนรัก "ไม่ได้กินผู้ชายมาเหมือนแกแล้วกัน" เงียบ "มีกับข้าวเหลือบ้างไหมอะปราง ฉันยังหิวอยู่เลย" หญิงสาวพยายามอีกครั้ง คราวนี้เสียงออดอ้อนไม่ค่อยออกแล้ว แต่ฝ่ายตรงข้ามยังกระชากเสียงกลับมาด้วยดีกรีเดิม "เอาเวลามื้อเที่ยงไปทำอะไรหมดล่ะ เลยกินได้ไม่อิ่มเนี่ย" หญิงสาวขี้เกียจออดอ้อนแล้ว ถึงนวลปรางไม่ยอมบอกว่าโกรธหล่อนเรื่องอะไร แต่ไพลินเป็นเพื่อนกับหญิงสาวคนนี้มานานหลายปี หล่อนรู้ดีแก่ใจ ไพลินจึงแค่พูดว่า "ฉันไม่ได้นัดกับเขา เขาโทรมาหาฉัน มานัดฉันออกไปเอง" พูดไปแล้วก็รู้ว่าพลาด เมื่ออีกฝ่ายหันมาแฟ่ดใส่ "คิดว่าตัวเองมีเสน่ห์มากรึไง ยายหน้าจืด หน้าหล่อนน่ะแห้งเหมือนนมพร่องมันเนย" แม้ไพลินจะตกใจที่เพื่อนหล่อนว่าหล่อนแรงๆ แต่หญิงสาวก็พยายามกลั้นหัวเราะ นวลปรางหาเรื่องมาด่าได้สร้างสรรค์เสมอ "เขาชวนแกเพราะวันนี้แกหน้าแหกไม่เท่าฉันเท่านั้นแหละ วันไหนหน้าฉันหายละก็ คุณลูดัสเขาสนใจฉันแน่ๆ" ...แค่นี้เขาก็สนใจจนน่าปวดหัวแล้วปรางจ๋า ไพลินคิดเงียบๆ ก่อนที่เพื่อนรักจะสับไพลินได้เละกว่านี้ โทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานนวลปรางก็ดังกังวานขึ้น นวลปรางเอื้อมมือไปรับ ก่อนฟัง พยักหน้า ขานรับสองสามคำ ใบหน้าหญิงสาวสุกสว่างขึ้นเหมือนมีใครมาส่องสปอตไลท์ รอยยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบสามสิบสองซี่ เมื่อนวลปรางวางสายแล้วหันมาทางไพลิน ไพลินก็เห็นใบหน้าเยือกเย็นที่ประดับด้วยรอยยิ้มของผู้ชนะ หญิงสาวรู้ทันทีว่าลางไม่ดีได้มาถึงตัวหล่อนแล้ว "เสียใจด้วยนะ หนูลิน" นวลปรางว่า ยิ้มสวยทั้งๆ ที่มุมปากยังช้ำ "เธอไปทำเสียเรื่องอะไรไว้ไม่รู้ คุณลูดัสเลือกฉันเป็นตัวแทนติดต่อกับเขาแล้วล่ะ" จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 08:54:40

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณคุณสามปอยหลวง สะเก็ดดาวเสาร์ อรุสา นารีจำศีล ที่มาแสดงตัวติดตาม ให้กำลังใจกันนะครับ จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 08:56:21

ความคิดเห็นที่ 3 เป็นกำลังใจให้ครับ การเขียนนิยายแต่เรื่อง ต้องใช้ทั้งความอดทน และการต่อสู้กับตัวเองเป็นอย่างสูงเลยครับ แต่ถ้าทำได้สำเร็จ จนถึงบทสุดท้าย... มันก็เป็นชัยชนะที่หอมหวานอยู่ไม่ใช่น้อย จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 54 19:34:31

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ 4 ไพลินยืนอึ้ง บทที่ 5 ไพลินนั่งอึ้ง อึ้งตลอดน่ะหนูลิน จากคุณ : สะเก็ดดาวเสาร์ เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 03:56:58

ความคิดเห็นที่ 5 เสน่ห์แรงจริงจริ๊ง กามเทพองค์นี้ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 09:33:32

ความคิดเห็นที่ 6 แวะมาอ่านค่า สำนวนอ่านเพลินดี ไว้หายมึนแล้วจะไปตามอ่านบทแรกๆ ค่ะ ^^V จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 54 07:51:19

ความคิดเห็นที่ 7 ขวางปืนกามเทพ ตอนที่ ๖ จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 54 08:17:11