สุดท้ายกว่าเราจะ...กัน (บทที่-6 คำสารภาพ)

ตอนแรกสุด (บทนำ-ให้ตายเถอะผมเกลียดผู้หญิง)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11069009/W11069009.html
ตอนที่-5  คนใหม่ในร่างเดิม
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11124428/W11124428.html


บทที่6--คำสารภาพ

ปาด ซ้าย
ปาดขวา
ตามด้วย ดริฟท์ หนึ่งที่
70กม./ชม.
90กม./ชม.
และกำลังจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ผมมองไปที่ ตัวบ่งบอกความเร็วรถที่เรากำลังนั่งอยู่ ก็พบว่าถ้าเกิดว่าเราถูกตำรวจจับ ข้อหาขับรถเร็ว จะไม่แปลกใจเลย  

ตอนนี้เรากำลังนั่งอยู่ในรถด้วยกันหมดทั้งบ้าน โดยมีพี่เอนั่งอยู่ที่นั่งคนขับ ผมนั่งอยู่ด้านข้าง ส่วนพี่บีกับซี นั่งอยู่เบาะหลังกำลังนั่งเอามือกุมกันและกันไว้  นั่งรถพี่เอมาก็หลายปี แต่ทำไมไม่ชินก็ไม่รู้

เรากำลังจะไปเยี่ยมน้ำอุ่นที่โรงพยาบาล แต่ผมว่าไม่แน่ เราอาจจะไม่ได้เยี่ยมอย่างเดียว ถ้าพี่เอยังขับรถแบบนี้  สักพักก็มีรถมอเตอร์ไซค์ตำรวจคันหนึ่งคันหนึ่งขับแซงเราไป ก่อนจะโบกให้เราจอดข้างทาง เราจึงต้องเบนหัวรถเข้าข้างทาง


“สวัสดีครับ “ตำรวจคนนั้นยกมือทำความเคารพ เขาใส่หมวกกันน็อคสีขาว สวมแว่นดำอันใหญ่

พี่เอ กดกระจกลง ก่อนจะพูด
“เอ่อ...สวัสดีค่ะ “เธอส่งยิ้มแหยๆไปให้

“ขับรถเร็วนะครับ ขอใบขับขี่ด้วยครับ “ตำรวจคนนั้นก็ทำท่าจะยื่นใบสั่งให้เรา

“คือว่าน้องฉันป่วยหนักน่ะค่ะ ต้องไปโรงพยาบาลด่วน “

“คนไหนครับ” ตำรวจคนนั้นมองหาในรถ

“โอ๊ะนั่น !!” พี่เอชี้ไปข้างหน้าทำเอาทุกคนหันตามก่อนจะทุบ!!! คือแกคงตั้งใจจะทุบท้องน้อยผม
แต่เผอิญต่ำไปหน่อยก็เลย....

คุณตำรวจคนนั้นเมื่อไม่เจออะไรก็หันมาก่อนจะเอ่ย
“น้องผู้ชายใช่ไหมครับหน้าเขียวเชียว งั้นเดี๋ยวผมเปิดทางให้นะครับ “

แต่ก่อนที่จะไป ตำรวจคนนั้นก็ถอดแว่นตาดำออก ให้เห็นใบหน้าที่ดูประหลาดใจ เมื่อมองเห็นหน้าพี่ซี
“คุณอีกแล้ว งั้นเหรอ “

“เอ่อ....คือสวัสดีค่ะ โลกกลมจังเลยนะคะ” พี่ซีทำหน้าแหยงๆพร้อมกับหดคอ

พี่เอทำมองสองคนนี้ไปมา ก่อนจะถามอย่างแปลกใจ
“สองคนนี้รู้จักกันด้วยงั้นเหรอ “

คุณตำรวจคนนั้นทำท่าจะพูดอะไร แต่ว่าพี่ซีก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน
“ คือ เค้า พยายามจะช่วย คุณตำรวจคนนี้ เค้าจับโจรน่ะพี่เอ “

“ใช่ พยามช่วยจนโจรหนีไปได้  แถมผมยังหัวโนเป็นของแถม แล้วก็โดนย้ายมาฝ่ายจราจรอย่างนี้ไง“ คุณตำรวจคนนั้นตอบต่อให้เสร็จสรรพ

ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าพี่ผมไปทำวีรกรรมอะไรไว้ คุณตำรวจคนนั้นถึงเซ็งสุดๆ ทันทีที่เห็นหน้าเธอ
อย่าหาว่า ผมไม่เชื่อใจคนในครอบครัวเลยนะ แต่ผมคิดว่ามันคือเรื่องจริงร้อยเปอร์เซ็น

“ตายแล้ว ยัยซี นี่เราไปช่วยอีท่าไหนกันล่ะเนี่ย  “พี่เอหันมาดุพี่ซี ก่อนจะถอดแว่นตาดำอันใหญ่ ให้เห็นใบหน้าเต็มๆแล้ว หันไปยกมือไหว้ ขอโทษคุณตำรวจ

“ขอโทษด้วยนะคะคุณตำรวจ ที่น้องฉันทำให้คุณเดือดร้อน “

คุณตำรวจคนนั้นเมื่อเห็นพี่เอเต็มๆ  ก็ทำใบสั่งตก  พร้อมกับขยับปากแบบไม่มีเสียงที่ผมอ่านได้ว่า
นาง....ฟ้า....
ก่อนจะรู้สึกตัวก้มลงไปเก็บสั่งแล้วพูด
“เอ่อ..คือ...มะ..ไม่เป็นไรครับ...”

“เอ่อ คุณตำรวจคะ รถข้างหลังเราติดมากเลยนะคะ  “ พี่บีที่เงียบอยู่นานเอ่ยปาก

ผมหันไปมองตาม ก็พบว่ารถข้างหลังเราติดกันเป็นแพยาวเหยียด คาดว่าเราคงโดนด่าไปหลายรอบแล้วล่ะ

“เชิญไปได้เลยครับ “ คุณตำรวจขยับเปิดทางให้รถออกตัวโดยที่คุณตำรวจยังคงมองรถเรา จนลับสายตา


หลังจากที่เราห่างจากคุณตำรวจคนนั้นพอสมควรแล้ว พี่บีก็ชะโงกหน้าขึ้นมาถาม
"โหย เจ๊เอ เสน่ห์แรงอะ ดูดิ ตาตำรวจนั่นมองตาค้างเลย "

พี่เอเอามือป้องปากเล็กน้อย ก่อนจะพูด
"แหม...อะนะ ก็คนมันงามนี่นะ ช่วยไม่ได้นะเจ้าคะ โฮะๆ "

"แหมพี่เอไม่ค่อยเลยนะ "พี่บีทำหน้าแหยงๆใส่

" นี่ๆ เจ๊มีอะไรจะอวดเว้ย "เธอล้วงไปในกระเป๋า ก่อนจะหยิบเครื่องประดับแปลกๆขึ้นมา เจ้านั่นมัน หน้าตาเหมือนสร้อยคอน้ำอุ่นเลยนี่นา เพียงแต่ว่าของน้ำอุ่นเป็นสีแดง แต่ของพี่เอ เป็นสีน้ำตาล

"อะไรน่ะพี่เอ " พี่ซีชะโงกหน้าด้วยความแปลกใจก่อนจะรับมาดู

"เครื่องรางน่ะ เจ๊ซื้อมาจากร้านหมอดูที่ห้างxxx  น้องคนขายเค้าบอกว่า จะทำให้ความปราถนาเป็นจริง"

"จริงเหรอ ใช่ร้านดวงชะตารึเปล่าพี่เอ" พี่ซีถามด้วยความแปลกใจ

"เออใช่ ทำไมเหรอ " เธอเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

"ซีก็ไปซื้อมาจากร้านนั้น "พูดเสร็จ พี่ซีก็หยิบของเธอออกมา เพียงแต่ว่าของเธอเป็นสีเขียวน่าตารูปร่างเหมือนกันทุกอย่าง

พี่บีทำสุ้มเสียงตื่นเต้น
"ไม่อยากจะบอกเลย ว่าเค้าก็มี....แถ่มแถ้ม นี่!!! "  พี่บีหยิบของเธอออกมาบ้าง ของเธอเป็นสีฟ้า

ก่อนที่สามสาว จะหันมามองผมพร้อมกัน ด้วยสายตาที่คาดหวัง
ครั้งสุดท้ายที่พวกนี้สามัคคีกัน ที่ผมจำได้ก็คือ
เมื่อสมัยผมเด็กๆ ตอนนั้นพี่เอได้ชุดผู้หญิงที่ติดมาจากกองถ่าย ส่วนพี่บีก็พึ่งจะเสร็จจากการออกแบบทรงผม แต่หาคนลองไม่ได้ ส่วนพี่ซีก็ได้วิกผมมาจากชมรมนาฎศิลป์

แล้วทุกคนบังเอิญดูละครที่พี่เอเล่น แล้วตกหลุมรักน้องสาวพระเอกในเรื่อง พี่บีก็เลยอยากมีน้องสาว ความซวยก็เลยตกมาที่ผมน่ะสิ ผมโดนแต่งตัวและจับถ่ายรูป (เป็นผู้หญิง) โดยที่ผมขัดขืนไม่ได้
เพราะไม่งั้นผมจะโดนพี่บีแฉ เรื่องที่ผมแอบชอบเด็กประถมที่อายุมากกว่า ไปทั้งหมู่บ้าน
และพี่เอขู่ว่าตอนไปส่งผม จะบอกเพื่อนๆที่โรงเรียน
ส่วนพี่ซีน่ะเหรอ อืม...ก็อาสาจะช่วยเรื่องเด็กผู้หญิงคนนั้น (อันนี้ล่ะที่ผมกลัวสุด)

"อ....อะไร " ผมอดไม่ได้ที่จะมองด้วยความหวาดระแวง

"ไอ้หมาแกมีรึเปล่า " พี่บีถาม

"ผมเป็นผู้ชายนะ ผมไม่เชื่อของพวกนี้หรอก "

" โธ่เอ๋ย...เซ็งเลย นึกว่าน้องชายฉันจะทำอะไรน่ารักๆ ซะอีก " พี่เอทำปากจู๋แบบเซ็งๆ

"ไอ้พวกไม่มีจินตนาการ " พี่บีเก็บสร้อยเข้ากระเป๋า

"ชีวิตขึ้นอยู่กับความหวังนะจ๊ะ "พี่ซี ทำท่าเหมือนเวทนาผม

……………….


และแล้วเราก็มาถึงโรงพยาบาล ที่ผมอยากให้มันใช้เวลานานกว่านี้ แต่คงไม่ได้เพราะพี่เอขับรถ
จะทำยังไงดีนะ ผมเฝ้าแต่ครุ่นคิดในระหว่างทางที่เราไปโรงพยาบาล ผมจะเปิดเผยให้ทุกคนรู้ว่า น้ำไม่ใช่น้ำอุ่นอีกต่อไปแล้ว  หรือจะปิดเท่าที่จะปิดได้ ฝันเมื่อคืนก็ยังติดตรึงในใจของผมอยู่ เรื่องในฝันมันทั้งเศร้าและมันแปลกจนผมรู้สึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นบางอย่าง  ในระหว่างที่ผมคิดอะไรเพลินๆ


"ไอ้หมาแกจะเดินไปไหน " เสียงพี่บีทักผมเมื่อผมเดินเลยประตูที่ห้องที่น้ำอุ่นพักฟื้นอยู่
ใจลอยไปหน่อยแฮะมือของผมจับค้างที่ลูกบิด ...อยู่อย่างนั้น

ผมเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าเธอกำลังนั่งครึ่งตัวอยู่บนเตียง แสงสีทองกำลังสาดส่องเข้ามาในห้อง ทำให้ภาพที่อยู่ตรงหน้าเหมือนอยู่ในความฝัน เมื่อเธอมองเห็นเรา รอยยิ้มน้อยๆก็ถูกระบายออกมา
รอยยิ้มที่ดูคุ้นเคย

"สวัสดีค่ะ พวกพี่มาได้ไงคะ "

"สวัสดีจ้าน้องสาว เป็นไงมั่ง" เจ๊เอ เดินเข้าไปหาเป็นคนแรก

" ก็มึนๆนิดหน่อยน่ะค่ะ " เธอตอบกลับมา
ทำไมไอ้หมอนั่น เล่นเป็นน้ำอุ่นได้เหมือนขนาดนี้นะ เหมือนซะจน ผมคิดว่าไม่ใช่ไอ้เจ้าแบร์
ดูเหมือนว่าผมจะจ้องหน้าเธอนานไปหน่อย จนเธอรู้ตัว

"พี่ดีคะมีอะไรรึเปล่าคะ "
ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่า แต่แววตาของเธอ ทำไมดูเศร้าสร้อยแบบนี้นะ

" อ๋อ... เปล่า เอ่อ.. คือ... ไม่มีอะไรหรอก "ทำไมผมถึงได้ตะกุกตะกัก แบบนี้ล่ะ

พี่บีกระแทกศอกที่สีข้างผม
" เฮ้ย...เป็นอะไรไป เขินรึไงยะ "
" พี่ดีเค้าไม่เขิน น้ำอุ่นหรอกคะ พี่เค้าจะเขินน้ำอุ่นหรอกค่ะ จะเขิน...น้องสาว....ทำไมกันคะ" น้ำอุ่นพูดด้วยสีหน้าที่แวบหนึ่ง ผมมองเห็นว่าเหมือนเธอจะร้องไห้

บรรดาพี่สาวผมมองหน้ากัน ก่อนที่พี่เอจะพยักหน้า พี่บีล็อคคอผมแล้วลากคอผมไปนอกห้อง ส่วนพี่ซีหันไปพูดกับน้ำอุ่น " พวกพี่ขอตัวแป๊บนึงนะจ๊ะ " แล้วเธอก็เดินตาม พี่สาวของเธอและผมออกไปนอกห้อง


" ปล่อยนะพวกพี่คิดจะทำอะไรกันแน่เนี่ย " พี่บีเปลี่ยนจากล็อคคอ เป็นล็อคแขนแทนกันคนล่ะข้างกับพี่ซี

"ไอ้หมาเกิดอะไรขึ้นระหว่างแกกับน้ำอุ่น "พี่บีถาม

" นั่นสิ ดีจ๊ะ บอกพวกพี่มาเถอะ "พี่ซีส่งแววตาสงสารสุดหัวใจมาให้

"อะไร พวกพี่พูดอะไรของพี่กันเนี่ย "ผมมองซ้ายมองขวาอย่างไม่เข้าใจ

พี่เอเลิกคิ้ว มองผม ก่อนจะตบหน้าผากตัวเอง
" ตายแล้ว!! น้องฉันไม่รู้จริงๆเหรอเนี่ย "

" อะไร รู้อะไร " ผมมองด้วยความสงสัย

"ดีไม่รู้จริงๆเหรอจ๊ะ " (พี่ซี ส่ายหัว)
"ไอ้ซื่อบื้อ " (พี่บี กลอกตาแบบเซ็งๆ)
"น่ารักจังเลยน้องฉัน เจ๊แพ้ทางหนุ่มซื่อบื้อ ด้วยสิ " (พี่เอ หยิกแก้มผมไปมา)

" พวกพี่พูดถึงเรื่องอะไรกันเนี่ย "ผมลูบแก้มที่โดนหยิกแบบงงๆ

"แกไปถามน้ำอุ่นก็แล้วกัน "พี่บีดันหลังผมเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู แต่ผมว่าต้องแอบฟังแหงๆ

ทันทีที่ผมเข้ามา เธอก็หันมาส่งยิ้มน้อยๆให้ผม
" พี่ดีมีอะไรรึเปล่าคะ"

"เอ่อ....แบร์ เหรอ "

"ใครคะ " เธอเอียงคอด้วยความสงสัย

"อ๋อเปล่าหรอก ไม่มีอะไรหรอก" ดูเหมือนไอ้เจ้านั่นจะออกจากร่างของน้ำอุ่นไปแล้ว ถึงผมจะไม่รู้สาเหตุก็เถอะ
แต่แล้วคำบางคำที่ทำให้ผมตัวชา ก็ออกมาจากปากของเธอ

"ถ้าพี่ดีหมายถึงผู้ชายนั้นล่ะก็ เค้าอยู่ตรงนี้ค่ะ " เธอเอามือทาบหน้าอกตัวเอง ตรงตำแหน่งของหัวใจ

"น้ำอุ่นหมายความว่าไง " นานพอดูกว่าคำพูดของผมจะออกจากปาก

"น้ำอุ่นรู้เรื่องทุกอย่างค่ะ ทั้งเรื่องที่ผู้ชายคนนั้นที่อยู่ในตัวน้ำอุ่น และเรื่อง" เธอหยุดพูดไปพักหนึ่ง
"ที่น้ำอุ่นเป็นได้แค่....   ชะ...ช่างมันเถอะค่ะ  " เธอพยามเช็ดน้ำตา ที่ผมไม่รู้สาเหตุของเจ้าสิ่งนี้

" น้ำอุ่นเป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไม " ไม่รู้ว่าทำไม พอเห็นคนร่างบางที่อยู่ตรงหน้าโศกเศร้า ใจผมกลับเจ็บปวดไปด้วย
ผมเดินเข้าไปใกล้เธอและทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงสีขาว นิ้วโป้งของผมถูกใช้เพื่อเช็ดหยดน้ำ ที่ไหลออกมา ยามเมื่อเวลาคนเราเสียใจ

"พี่ดีคะ อย่าทำแบบนี้อีกเลย " เธอแตะที่ข้อมือผมเบาๆ เชิงห้าม ขนตางอนยาวชุ่มฉ่ำและเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา

"พี่ทำอะไรผิด งั้นเหรอ "แรงกดหนักๆ ในอกเกิดขึ้น บางอย่างแล่นจุกมาตามคอหอย
เมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นคนที่ทำให้น้องสาวตัวน้อยเสียใจ

"พี่ไม่รู้จริงๆ เหรอคะ " เธอหันมาสบตาผม มือเล็กบางจับเบาๆที่ข้างแก้มผม
ไม่ทันที่ผมตอบเธอ
ไม่ทันที่ผมจะทำอะไรทั้งนั้น
มันบางเบาจนผมแทบไม่รู้สึก
มีเพียง รอยกดเนิ่นนานที่ข้างแก้ม ใกล้ริมฝีปาก
บ่งบอกให้ผมรู้ว่านี่คือ รอยจูบแสนแผ่วเบา ที่มาแทนคำตอบ

"ทีนี้ พี่รู้รึยังคะ "

...........................................

บทต่อไป
บทที่7-ฆาตกรรม
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11155375/W11155375.html

แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 54 04:24:52

แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 54 07:37:21

จากคุณ	: sillfai
เขียนเมื่อ	: 30 ก.ย. 54 07:30:42