ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 10 วิลาสิณีเดินตามบูรณะซึ่งเธอคิดว่าเขากำลังหลบหน้าเข้าไปในร้านอย่างเร็วจี๋ พอทันกันก็คว้าไหล่ของเขาไว้ “นี่... คุณจะหนีฉันไปไหน” ชายหนุ่มยังคงเดินเฉย แรงฉุดที่ไหล่จากหญิงสาวทำอะไรเขาไม่ได้สักนิด “ใครบอกแอร์ว่าผมหนี” เขาเดินจนไปถึงเคาน์เตอร์ด้านใน แล้วหยิบผ้าพลาสติกซึ่งพับไว้ออกมาสองผืน “ผมมาหยิบผ้าปูพื้นต่างหาก” วิลาสิณีชะงัก ท่าทางของเขาไม่ใช่เป็นการแก้ตัวเลยสักนิด ทว่าเมื่อลูกธนูแล่นออกจากแล่งแล้วต้องเข้าเป้า เธอจึงส่งเสียงเข้ม “คุณไปพูดอะไรไว้ คุณป้าคุณยายถึงได้เข้าใจผิดอย่างนั้น” “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงกลายเป็นอย่างนั้นไปได้ และก็ไม่ได้พูดชี้นำอย่างที่แอร์คิดด้วย” บูรณะไม่ได้โกหก ความจริงเป็นเช่นนั้น หากคนฟังยังเคลือบแคลงใจ เขาจึงพูดต่อ “ไม่เชื่อลองไปถามใครดูก็ได้” วิลาสิณีร้องฮึออกมาด้วยความขัดใจ ‘ใคร’ ของเขานั้นมีเพียงป้าเอิบกับยายจันซึ่งเธอไม่กล้าเข้าไปถามเรื่องนี้อยู่แล้ว อีกคนหนึ่งก็คือเด็กชายเปี๊ยก แต่รายนั้นก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว “โกรธผมด้วยหรือครับ” คำถามของบูรณะดูเหมือนธรรมดา หากที่ทำให้วิลาสิณีรู้สึกปรี๊ดขึ้นมาก็คือรอยยิ้มของเขา ขณะที่เธอกำลังจะตอบ นัดดากับรุจีก็โผล่เข้ามาขัดจังหวะ “คุยอะไรกันอยู่คะ สองคนนี้” วิลาสิณีจึงหยุดต่อล้อต่อเถียง ถึงแม้ว่าจะหมั่นไส้ท่าทางที่ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวของคู่กรณีเหลือเกิน หากบูรณะกลับไม่ยอมหยุด เขาถามซ้ำ “โกรธผมด้วยหรือครับ” หญิงสาวเกือบจะสวนคำออกไปแล้ว ถ้าไม่เป็นเพราะสายตาของนัดดากับรุจีซึ่งจ้องมาที่เธออย่างสนอกสนใจ คำตอบที่หลุดออกจากปากจึงตรงกันข้ามกับความรู้สึกอย่างสิ้นเชิง “ไม่โกรธค่ะ แอร์ไม่โกรธ” “ไม่โกรธแล้วทำไมทำหน้าบึ้งอย่างนั้นล่ะครับ” วิลาสิณีอยากจะกรีดร้องออกมาด้วยความคับแค้นใจ ตอบก็ตอบไปแล้วว่าไม่โกรธ ยังจะมาเรื่องมากอีก เพื่อนสองคนนี่ก็ช่างกระไร มองเธอราวกับจะจับผิด จะโผล่เข้ามาทำไมตอนนี้ก็ไม่รู้ “พอใจหรือยังคะ” วิลาสิณีกล่าวหลังจากฝืนยิ้มให้เขา โดยไม่ลืมให้เพื่อนเห็นด้วยว่า เธอไม่ได้ผิดสัญญาสักหน่อย บูรณะเกือบจะหัวเราะออกมาดังๆ เขาส่งผ้าพลาสติกให้นัดดากับรุจี แล้วเอื้อมมือหยิบถาดซึ่งอยู่บนชั้นแขวนผนังพร้อมกับพูด “ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ผมเห็นแอร์หน้าบึ้งแล้วเกรงว่าพระที่มาโปรดจะไม่แน่ใจ อาจจะไม่มั่นใจว่าสีกาคนนี้จะมาตักบาตรหรือรอแย่งของพระกันแน่” แรกๆ ก็ฟังดูดี แต่ที่สุดก็ลงท้ายด้วยการยั่วโมโหเธออีกจนได้ หญิงสาวสะบัดหน้าพรืด หมุนตัวเดินตามเพื่อนทั้งสองออกไปโดยไม่สนใจถาดไม้ที่บูรณะยื่นมาให้เธอเลย พระสงฆ์ออกโปรดเดินเข้าแถวยาวเห็นอยู่ลิบๆ โน่นแล้ว วิลาสิณีแทรกเข้าไปตรงกลางระหว่างเพื่อนทั้งสอง เธอไม่มีวันนั่งริมเด็ดขาด ไม่อยากนั่งใกล้คนกวนประสาทตั้งแต่เช้า “แกจะมาเบียดทำไมเนี่ย ที่อื่นมีตั้งเยอะแยะ” รุจีโวยวาย พยายามกัน ทว่าวิลาสิณีก็ยังแทรกลงไปนั่งพับเพียบจนได้ มิหนำซ้ำยังมีหน้าสั่งเพื่อน “กระเถิบไปหน่อยสิ แกจะนั่งบนตักฉันหรือไง” รุจีค้อนปะหลับปะเหลือก พอเห็นนัดดาขยิบตาให้ เธอก็ยอมแต่โดยดี บูรณะถือถาดเดินออกมาเห็นสามสาวนั่งพับเพียบเรียงหน้ากระดานบนผ้าพลาสติก เหลือที่ว่างหนึ่งที่ให้เขานั่งข้างรุจี ชายหนุ่มส่งถาดไม้ให้พวกเธอคนละใบ รุจีรับมาแล้วก็รู้งาน คว้ากระติ๊บข้าวเหนียวที่วางอยู่ไม่ห่างตัวแจกจ่ายเพื่อนๆ “โดยมากชาวเชียงคานจะตักบาตรเฉพาะข้าวเหนียวครับ ส่วนกับข้าวจะนำไปถวายที่วัดภายหลัง แต่นักท่องเที่ยวมักจะตักพร้อมกันไปเลย เป็นการประหยัดเวลา” บูรณะบอกทุกคนก่อนเอื้อมมือหยิบถุงใบใหญ่ซึ่งใส่ถุงกับข้าวหลากชนิดยี่สิบถุงไว้ข้างในอีกทีขึ้นมาแล้วถาม “จะตักบาตรแบบไหนกันดีครับ” หญิงสาวทั้งสองมองหน้ากัน แล้วก็ตัดสินใจได้ทันที “ตักไปพร้อมกันเลยดีกว่าค่ะ จะได้ไม่เสียเวลา” นัดดาเป็นคนตอบ แล้วเธอก็ลุกขึ้นยืนด้วยเข่า “พี่บู๊... เดี๋ยวนัทช่วยแบ่งให้” เธอเดินเข่าอ้อมหลังเพื่อนทั้งสองมาหาบูรณะ แล้วหยิบถุงกับข้าวส่งให้รุจีห้าถุง เธอเองหยิบไว้ห้าถุง ก่อนส่งที่เหลือคืนชายหนุ่มพลางพยักพเยิด วิลาสิณียังไม่รู้ตัว ชะเง้อมองดูพระสงฆ์ซึ่งเดินโปรดใกล้เข้ามา กว่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร บูรณะก็มานั่งลงข้างๆ เธอแล้ว รุจีกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่ ส่วนนัดดาซึ่งเปลี่ยนที่นั่งแล้ววางหน้าเฉยทำไม่รู้ไม่ชี้เช่นเดียวกับบูรณะ วิลาสิณีได้แต่เม้มปากแน่น จะไปนั่งที่อื่นก็ไม่มีที่ให้นั่ง และที่สำคัญก็คือพระสงฆ์เกือบจะเดินมาถึงแล้ว หญิงสาวมองถาดไม้อันว่างเปล่าของเธอก่อนหันไปมองถาดของเพื่อน แต่ละคนมีถุงกับข้าววางอยู่ห้าถุง เธอหันไปอีกทางก็พบว่าที่เหลือทั้งหมดอยู่ที่บูรณะ จึงทวง “ส่วนของฉันล่ะ อยู่ไหน” บูรณะทำเป็นตกใจ เอื้อมมือเปิดปากถุง แล้วหันมาถามหน้าตาย “ของแอร์กี่... ถุงครับ” วิลาสิณีฉุนกึ้กเมื่อได้ยินประโยคนี้ จ้องคนพูดตาเขม็ง หากฝ่ายนั้นใบหน้าเรียบเฉยไม่มีพิรุธใดๆ จะว่าเขาเจตนาพูดเธอก็ยังลังเลใจ ครั้นจะว่าไม่เจตนาก็ยิ่งไม่แน่ใจไปกันใหญ่ ตามวิสัยของคนชอบก่อกวนแล้ว หญิงสาวสมัครใจเชื่ออย่างแรกมากกว่า “เท่าๆ กันก็แล้วกันนะครับ” เมื่อเธอนิ่ง เขาจึงตอบเองพร้อมๆ กับแบ่งถุงกับข้าวมาให้เธอห้าถุง วิลาสิณีไม่มีเวลาคาดคั้น เพราะเพียงชั่วอึดใจ พระสงฆ์ก็เดินมาถึงแล้ว การได้ทำบุญตักบาตรมีอานิสงส์ให้เบิกบานผ่องแผ้ว เสียงพระสวดให้พรดังกังวานซึมซาบเข้าไปในจิตใจ วิลาสิณีนั่งนิ่ง พยายามนึกว่าเธอตักบาตรครั้งสุดท้ายเมื่อใด การทำงานเป็นสาวออฟฟิศอยู่ในกรุงเทพนั้นไม่เอื้ออำนวยต่อการทำบุญเช่นนี้ แต่ละวันในตอนเช้า แค่อาบน้ำแต่งตัวก็แทบจะไม่ทันอยู่แล้ว หญิงสาวคิดเลยเถิดต่อไป ทั้งๆ ที่มีเวลายี่สิบสี่ชั่วโมงต่อหนึ่งวันเท่ากัน แต่ทำไมเวลาของที่เชียงคานจึงเดินช้าอ้อยอิ่งกว่าที่กรุงเทพมากนัก “ฝากร้านด้วยนะครับ ผมจะไปตลาดสักหน่อย แล้วจะซื้อของอร่อยๆ มาให้ชิม” บูรณะบอกหญิงสาวทั้งสาม ขณะกำลังพับผ้าพลาสติก นัดดารวบรวมถาดไม้มาจากเพื่อนแล้วถาม “ปาท่องโก๋ยัดไส้ใช่หรือเปล่าคะ” “ครับ” บูรณะพยักหน้า เมื่อเก็บทุกสิ่งทุกอย่างเข้าที่เรียบร้อย ก่อนจะออกจากร้านเขาก็หันมาพูดกับพวกเธอ “ยืมจักรยานคันนึงนะครับ อ้อ... อย่าลืมกรวดน้ำกันด้วย” “รุจียิ้มเผล่ หันมาบอกวิลาสิณีเมื่อบูรณะเดินออกไปแล้ว “พี่เขาพูดกับแกน่ะแอร์ สงสัยกลัวจะไม่ครบองค์ประกอบ ไม่ได้บุญส่งผลให้ไปเจอกันชาติหน้าอีก” “ฮึ... ใครเขาอยากจะเจอด้วย” วิลาสิณีสะบัดเสียงทั้งๆ ที่ตายังมองตามหลังชายหนุ่มไป “หมายความว่าแกจะไม่กรวดน้ำ” “กรวดสิ” “อ้าว... ก็ไหนแกว่า...” “ไม่เกี่ยวกัน” วิลาสิณีรีบตัดบท “ฉันกรวดน้ำเพื่ออุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรต่างหาก ถึงยังไงก็ไม่เกี่ยวกับชาติหน้าอย่างที่แกว่าหรอก เพราะนั่นต้องตักบาตรร่วมขันกันไม่ใช่หรือ” รุจีหน้าเหลอหลา ในขณะที่นัดดามองไปยังกระติ๊บข้าวเหนียวอันว่างเปล่าสี่ใบซึ่งวางอยู่บนโต๊ะแล้วหัวเราะ “เออ... จริงของแก” รุจีเห็นด้วย ทว่าไม่ยอมแพ้ “แต่ฉันว่าชาตินี้แกคงต้องเจอพี่บู๊ไปอีกนาน” มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 09:58:08

ความคิดเห็นที่ 2 . บูรณะกลับมาในอีกหนึ่งชั่วโมงให้หลัง หญิงสาวทั้งสามอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเธอนั่งรอเจ้าของร้านอยู่ที่โต๊ะกาแฟชั้นล่าง “รอนานหน่อยนะครับ ช่วงเทศกาลอย่างนี้ ขายดีเหลือเกิน” ชายหนุ่มหิ้วของพะรุงพะรังลงจากจักรยาน ส่วนใหญ่จะเป็นขนมที่ซื้อมาขายต่อในร้าน อีกส่วนหนึ่งเป็นของที่ซื้อมาฝากสามสาว “จิ๊บ... เราไปช่วยกัน” นัดดารีบคว้ามือรุจีฉุดให้ลุกขึ้น วิลาสิณีลุกตาม ยังนึกสงสัยว่าทำไมนัดดาถึงไม่ชวนเธอ ซ้ำยังจูงรุจีไปลิ่วๆ อึดใจต่อมาเธอก็ถึงบางอ้อ “นัทกับจิ๊บจะช่วยกันแกะอาหารเช้าเอง พี่บู๊ไปจัดขนมวางในร้านเถอะค่ะ” นัดดากับรุจีช่วยกันเอาตัวบังไม่ให้วิลาสิณีเข้ามาร่วมด้วย คนถูกเพื่อนกีดกันก็เลยยืนเคว้ง จะให้อยู่เฉยๆ ในขณะที่คนอื่นทำงานกันเป็นเรื่องที่ไม่สมควร ดังนั้นหญิงสาวจึงเหลือทางเลือกอยู่เพียงทางเดียว “จะให้ฉันช่วยอะไรก็บอกมา” วิลาสิณีพูดเสียงเข้ม บูรณะมองด้วยหางตานิดหนึ่งก่อนกล่าว “แอร์ช่วยหยิบถาดในตู้มาให้ผมก็พอ” หญิงสาวหยิบถาดมาให้ก็จริง หากไม่ยอมหยุดอยู่แค่นั้น เธอช่วยบูรณะเรียงขนมลงบนถาดก่อนนำไปวางบนชั้น มีถกเถียงกันบ้างว่าจะวางขนมอะไรลงตรงไหนดี แต่ก็ไม่มีอะไรรุนแรงเหมือนที่ผ่านมา นัดดากับรุจีแอบอมยิ้มเมื่อเห็นภาพเหล่านั้น... พรุ่งนี้ตักบาตรอีกสักวัน น่าจะคุยกันดีๆ ได้ วิลาสิณีเองก็นึกแปลกใจที่เธอควบคุมอารมณ์ได้ ไม่หงุดหงิด อาจจะเป็นเพราะเธอเห็นว่าตั้งแต่เช้ามาบูรณะมีงานทำมิได้หยุดหย่อน ซึ่งภาระส่วนหนึ่งก็มาจากพวกเธอนั่นเอง อาหารเช้าเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะ มีทั้งธรรมดาๆ ที่มีกันอยู่ทุกสถานที่ เช่น โจ๊ก หรือต้มเลือดหมู และที่แปลกพิเศษมีเฉพาะที่เชียงคานนั่นก็คือปาท่องโก๋ยัดไส้ “ชิมกาแฟสดฝีมือผมสักหน่อยนะครับ” ไม่มีใครปฏิเสธเขา อากาศหนาวๆ อย่างนี้ ได้ดื่มกาแฟร้อนๆ สักถ้วยก็จะดีไม่น้อย ระหว่างรอเครื่องชงกาแฟทำงาน บูรณะแอบมองวิลาสิณี เขาเชื่อว่าพยศของเธอคงยังไม่หมดเพียงเท่านี้ จะว่าไปแล้วก็น่าเสียดาย ที่เสน่ห์ในตัวเธอซึ่งมีอยู่มากมายกลับถูกทำลายลงเพราะความขี้โมโหเพียงประการเดียวเท่านั้น “ห้ามใส่อะไรลงไปในกาแฟให้พวกเรานะคะพี่บู๊” รุจีส่งเสียงแจ๋วๆ “ใส่ในถ้วยของเจ้าแอร์คนเดียวก็พอ... โอ๊ย” คำสุดท้ายเกิดขึ้นเพราะคนพูดถูกหยิกอย่างแรง บูรณะหัวเราะแล้วพูดกลับมา “กาแฟร้านนี้ไม่มีอะไรใส่ให้หรอกครับ นอกจากใส่ใจ” “แหวะ” วิลาสิณีเบือนหน้าแล้วแอบพูดเบาๆ ทว่าไม่พ้นไปจากสายตาของชายหนุ่ม “อ้าวๆ อย่าทำเลอะร้านผมนะ เดี๋ยวปรับด้วยการไม่ให้ไปเที่ยวไหนเลย ต้องอยู่ช่วยผมขายกาแฟ” “แหวะ !” วิลาสิณีเลยยิ่งส่งเสียงดังกว่าเดิม บูรณะส่ายหน้าแต่ก็หัวเราะชอบใจ สักพักเขาก็ถาม “คนละกี่ช็อตดี” บูรณะหมายถึงปริมาณผงกาแฟ หนึ่งช็อตเท่ากับประมาณเจ็ดถึงสิบกรัม “ช็อตเดียวก็พอค่ะ” นัดดาตอบ ในขณะที่รุจีชูสองนิ้ว “ของฟรีขอเยอะๆ หน่อยนะคะ” ส่วนวิลาสิณีกำลังครุ่นคิดอยากจะดื่มสองช็อต แต่ก็เกรงว่าถ้ากาแฟสดฝีมือเขาไม่อร่อย จะกลายเป็นเสียของเปล่าๆ ขณะที่ลังเล บูรณะก็เร่งถาม “ของแอร์กี่... ช็อต” ไม่มีใครผิดสังเกตการเว้นวรรคของบูรณะเลยนอกจากวิลาสิณี ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาเว้นจังหวะผิดวรรคผิดตอนอย่างนี้ “คุณมรณะ” วิลาสิณีพูดเสียงดังลั่นพร้อมกับลุกขึ้นยืน จนเพื่อนทั้งสองที่นั่งอยู่ข้างๆ ตกใจ ตกใจทั้งความดัง และความหมาย “แอร์... พูดอะไรอย่างนั้น” นัดดากล่าวพร้อมกับฉุดเพื่อน “นั่งลง นั่งลง” “แกไม่ได้ยินที่พี่มรณะของแกพูดหรือ” “ได้ยิน” นัดดาตอบ “เขาถามว่าแกจะดื่มกาแฟกี่ช็อต ทำไม... มีอะไรหรือ” “เขาถามอย่างนั้น แต่ใช้คำพูดอีกอย่าง” นัดดางงไม่เข้าใจวิลาสิณี จึงหันไปหาเพื่อนอีกคน ซึ่งรุจีก็ส่ายหน้าไม่รู้เรื่องเช่นกัน เมื่อเป็นเช่นนั้นจึงต้องถามคนพูด “พี่ถามแอร์ว่า ของแอร์กี่ช็อต” บูรณะบอก นัดดากับรุจีก็ยิ่งมึน ไม่เห็นจะมีอะไรให้วิลาสิณีต้องฉุนเฉียวเลย “ตะกี้ ไม่ได้พูดติดกันอย่างนี้” วิลาสิณีโวยวายชายหนุ่ม แล้วหันมาฟ้องเพื่อน “เขาว่าฉัน... แอร์กี่” นัดดากับรุจีอึ้งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “แอร์กี่... ของแอร์กี่...ช็อต” นัดดาหัวเราะจนปวดท้อง เช่นเดียวกับรุจีที่น้ำหูน้ำตาไหล วิลาสิณีหน้าคว่ำ ไม่อธิบายเพื่อนก็ไม่เข้าใจ ครั้นพออธิบายจนรู้เรื่องกลับมานั่งขำกันทั้งสองคน “หยุดหัวเราะได้แล้ว คราวนี้ฉันขอโกรธหน่อยเถอะ พวกแกจะให้ใบเหลืองใบแดงฉันก็ตามใจ” รุจีเช็ดน้ำตาป้อยๆ พูดพลางหัวเราะพลาง “เออ... แกจะโกรธก็โกรธไปเถอะ เป็นฉันๆ ก็โมโหนะ ถ้ามีคนมาเรียกว่าแอร์กี่” “ไม่ต้องย้ำ” วิลาสิณีเสียงเข้ม เริ่มหงุดหงิดเพื่อนเพิ่มมาอีกหนึ่งคน เธอหันไปทางนัดดาซึ่งฝ่ายนั้นก็โบกไม้โบกมือบอก “ไม่มีใบแดง มีแต่ไฟเขียว” ได้ยินจากปากเพื่อนอย่างนั้น วิลาสิณีก็ย่างสามขุมเข้ามาหาตัวก่อเหตุ ซึ่งชงกาแฟเสร็จพอดี “คุณมรณะ...” “ครับ” บูรณะยิ้มให้ทำใจดีสู้เสือแล้วยื่นกาแฟร้อนๆ มาข้างหน้า “ของแอร์... ผมตั้งใจชงเต็มที่เลยนะ” นัดดากับรุจีใจหายวาบ เมื่อเห็นเพื่อนรับถ้วยกาแฟมาจากบูรณะ พวกเธอนึกสงสารชายหนุ่มขึ้นมาจับใจ ไม่รู้หรืออย่างไรว่าวิลาสิณีอารมณ์ร้ายขนาดไหน อยู่ดีๆ ก็ส่งอาวุธร้ายไปให้เสียอย่างนั้น ทั้งสองหลับตารอฟังเสียงร้องจากชายหนุ่ม ทว่าจนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ยิน จึงลืมตาขึ้นมาทั้งคู่ เห็นวิลาสิณียืนถือถ้วยกาแฟมือสั่นระริก ในขณะที่อีกฝ่ายทำหน้าระรื่นพยักพเยิดให้ชิม “มวยล้มต้มคนดูแฮะ” รุจีกระซิบกระซาบ ภาพที่เธอเห็นมีแนวโน้มว่าวิลาสิณีจะยกกาแฟขึ้นดื่มมากกว่าใช้มันสาดบูรณะเสียอีก สุดท้ายวิลาสิณีก็ไม่ได้กระทำทั้งสองอย่าง เธอวางถ้วยกาแฟไว้บนเคาน์เตอร์แล้วหมุนตัวเดินกลับมาหาเพื่อน “นัท... จิ๊บ พวกเรากลับกันวันนี้นะ อย่าอยู่ค้างที่นี่อีกเลย” “กลับยังไงเล่า รถยังซ่อมไม่เสร็จ” นัดดาตอบ แต่วิลาสิณียังไม่ยอมง่ายๆ “กลับรถทัวร์สิ ฉันเห็นมีรถกรุงเทพเชียงคานด้วยนี่นา” “เต็มล่วงหน้ามาหลายสัปดาห์แล้วครับ” บูรณะเป็นคนตอบแทนนัดดา “ช่วงเทศกาลอย่างนี้ ต้องจองล่วงหน้าเป็นเดือนๆ” นัดดาพยักหน้าเห็นด้วยตามนั้น ส่วนรุจียักไหล่ในทำนองว่าไม่มีทางเลือก วิลาสิณีกระแทกตัวลงนั่งบนเก้าอี้ด้วยความเจ็บใจ ในขณะที่บูรณะเอ่ยปาก “ผมขอโทษที่พูดไม่ดี... เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ผมขอไถ่โทษด้วยการพาไปลอยกระทงคืนวันนี้ ตกลงไหมครับ” ทั้งนัดดาและรุจีรีบรับปากทันที ทั้งๆ ที่ไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยเลย ปล่อยให้วิลาสิณีนึกขุ่นเคืองอยู่ในใจ... อย่างนี้ไม่ต้องขอไถ่โทษเสียยังจะดีกว่า ------------- จบบทที่ 10 ------------- ต่อบทที่ 11 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 10:00:05

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 11 ‘ปิดร้านสองทุ่ม จะไปลอยกระทง’ ตัวอักษรเขียนด้วยชอร์กสีขาวบนกระดานดำตั้งเด่นเป็นสง่าบนขาตั้งอยู่หน้าร้านกาแฟของบูรณะ คนเขียนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ยืนมองด้วยความถูกอกถูกใจ ไม่นึกเลยว่าตนเองจะเห่อเทศกาลอย่างนี้เหมือนคนอื่นๆ ด้วย ย้อนหลังไปแค่สองวัน ‘ลอยกระทง’ ในความหมายของบูรณะเป็นเพียงเทศกาลทำเงินสร้างยอดขายเท่านั้น หากวันนี้กลับเปลี่ยนไป... ใจเร่งเวลา อยากให้ท้องฟ้ามืดค่ำโดยเร็ว “พี่บู๊จะไปลอยกระทง” เด็กชายเปี๊ยกปั่นจักรยานผ่านหน้าร้านกาแฟของบูรณะ แต่แล้วก็ต้องเบรกจนท้ายปัดเมื่อเห็นข้อความบนกระดานดำ เขาวกรถจักรยานกลับมายื่นหน้าเข้าไปอ่านใกล้ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด “เออ... พี่จะไปลอยกระทง” ชายหนุ่มตอบ พอเห็นสายตาเคลือบแคลงของเด็กน้อย เขาก็ต้องขยายความ “ก็วันนี้เป็นวันลอยกระทง แล้วจะให้ไปทำอะไรล่ะ” “ยายบอกว่าคืนนี้กาแฟร้านพี่บู๊ขายดี สั่งให้ผมมาช่วย” “ไม่ต้องหรอกเปี๊ยก ฝากไปบอกยายเอ็งด้วยว่าพี่ขอบคุณ” บูรณะกล่าว เขาเข้าใจดีว่าป้าน้อยสั่งให้เจ้าเปี๊ยกมาช่วยก็เพื่อตอบแทนที่เขารับลูกค้าของนางไว้ เด็กน้อยพยักหน้าหงึกๆ แต่ยังไม่ยอมไป คิ้วขมวดติดกันเหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง “ไม่เคยเห็นผู้ชายตัวโตๆ อย่างพี่บู๊ลอยกระทงเลย นอกจาก...” “นอกจากอะไร” บูรณะก็สงสัยเหมือนกันว่าอีกฝ่ายกำลังสงสัยอะไร “นอกจากไปกับแฟน” เด็กชายเปี๊ยกตอบตรงเสียจนบูรณะสะดุ้ง ก่อนจะรีบกลบเกลื่อน “เฮ้ย... เขาไปกับเพื่อนก็มี” “กับแฟน” เด็กน้อยยืนยัน “เมื่อคืนก็เห็นอย่างนี้ทั้งนั้น” “เออ... ตามใจเอ็งก็แล้วกัน” บูรณะต้องการให้จบ จึงยอมเออออไปด้วย ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงให้ความยาว แต่เรื่องก็ยังไม่จบง่ายๆ ในเมื่อวิสัยของเด็กหากเกิดความสงสัย ก็จะไม่ปล่อยผ่านไปง่ายๆ เด็กชายเปี๊ยกก็เช่นกัน “พี่บู๊จะไปกับใครครับ” เป็นคำถามที่ไม่ยาก ทว่าลำบากที่จะตอบยิ่งนัก ตรรกของเด็กน้อยคือ ‘ผู้ชายต้องไปกับแฟน’ แล้วเขาจะบอกอย่างไรดี ยังไม่ทันจะตอบ เด็กชายเปี๊ยกก็มีคำถามใหม่ “กับน้าๆ สามคนนั้นหรือเปล่าครับ” พอจวนตัวเข้าบูรณะจึงใช้ความอาวุโสเป็นข้ออ้าง “เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กๆ อย่างเอ็งไม่ต้องรู้เรื่องหรอก” “ใช่แน่ๆ เลย” คนมั่นใจยิ้มร่า อีกฝ่ายจึงพาลไล่ไปดื้อๆ “กลับบ้านเอ็งได้แล้ว ไป๊... เดี๋ยวก็ถูกยายดุหรอก” คนถูกทั้งไล่ทั้งขู่ แทนที่จะกลัวกลับยิ้มไม่หุบ แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี จักรยานคันเก่งแล่นโฉบไปทางซ้ายทีขวาที โดยคนขี่ทำเอวพับเอวอ่อน ยิ้มสดใสร่าเริง บูรณะยืนมองพลางส่ายหน้าแล้วถอนหายใจหนักหน่วง นี่ขนาดถูกเด็กซักเขายังแทบจะจนมุม แล้วถ้าข่าวนี้แพร่กระจายไปจะขนาดไหน เขาก้มลงมองกระดานดำอีกครั้งอย่างชั่งใจ ในที่สุดชายหนุ่มก็ย่อตัวลงหยิบชอร์กแล้วเขียนเพิ่มเติม ‘ปิดร้านสองทุ่ม จะไปลอยกระทงกับเพื่อน’ จักรยานสามคันแล่นฝ่าลมหนาวมุ่งหน้าตรงไปยังแก่งคุดคู้ แสงแดดอ่อนๆ ยามสายช่วยให้อุ่นขึ้นได้บ้าง แต่ก็ไม่มากนัก จนคนขี่จักรยานทั้งสามต้องกระชับเสื้อกันหนาวบ่อยๆ “รอกันบ้างสิ ขี่ช้าๆ หน่อย” รุจีโหวกเหวกอยู่ท้ายสุด เธอพยายามปั่นอย่างเต็มที่แล้ว แต่ก็ยังตามเพื่อนไม่ทันอยู่ดี ระยะห่างดูเหมือนจะถ่างออกไปเรื่อยๆ นัดดาหันมามองคนรั้งท้าย จะว่าไปแล้วเธอไม่ได้ขี่เร็วเลย เพียงแต่เพื่อนรูปร่างอวบคนนี้ออกจะงุ่มง่ามไปสักหน่อยเท่านั้น เธอจึงชะลอลงจนรุจีไล่ทัน “โอย... หนาวก็หนาว เหนื่อยก็เหนื่อย” คนตามมาทันบ่นพลางมองไปเบื้องหน้า “ไอ้แอร์ขี่ไม่รอเลย ไหนบอกว่าอยากกลับบ้าน” “สงสัยพูดประชดไปอย่างนั้นเองมั้ง” นัดดากล่าว เพราะตั้งแต่ออกจากร้านกาแฟของบูรณะมา ยังไม่เห็นวิลาสิณีแสดงท่าทีอย่างที่พูดเลย เธอว่าเธอเห็นเพื่อนพยายามกลั้นยิ้มเสียด้วยซ้ำ “นั่นสิ รู้สึกว่าคราวนี้จะโกรธง่ายหายเร็วเป็นพิเศษ” รุจีตั้งข้อสงสัย แล้วเธอกับนัดดาก็สบตา พูดขึ้นมาพร้อมกัน “แกคิดอย่างที่ฉันคิดหรือเปล่า” คนถูกเพื่อนนินทา ปั่นจักรยานลิ่วๆ ไม่รอใคร เธอบอกตัวเองว่าธรรมชาติอันงดงามสองข้างทางทำให้อารมณ์แจ่มใส คิดๆ แล้วอาจจะเป็นเรื่องดีที่รถยนต์เสีย เพราะไม่อย่างนั้นแล้วอาจจะไม่ได้ขี่จักรยานชมธรรมชาติอย่างนี้ ความคิดหนึ่งวาบเข้ามาในหัว ซึ่งวิลาสิณีปฏิเสธตนเองทันที เรื่องจักรยานเรื่องเดียว เรื่องอื่นไม่เกี่ยวด้วยเลย แก่งคุดคู้ช่วงสายผู้คนไม่มากมายตรงตามที่บูรณะบอก หญิงสาวทั้งสามจึงถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน ไม่ต้องเกรงว่าจะมีใครมาบังหรือไปบังใคร พอใกล้เที่ยง นักท่องเที่ยวก็เริ่มทยอยกันมาจนขวักไขว่ ดีที่พวกเธอเข้าไปจับจองที่นั่งในร้านอาหารริมแม่น้ำโขงไว้ก่อนแล้ว นัดดาลอบสังเกตเพื่อน ทั้งๆ ที่อาหารอีสานเป็นของโปรด แต่วิลาสิณีกินน้อยมาก ส่วนใหญ่จะตักไปไว้ในจานตัวเองแล้วเอาส้อมเขี่ยไปมาเท่านั้น “รสชาติไม่ถูกปากหรือไง แอร์” “เปล่า” วิลาสิณีตอบ อันที่จริงเธอกินอย่างไม่รู้รสเลยด้วยซ้ำ “แล้วทำไมกินน้อยจัง” “น้อยอะไรกัน ตักมาตั้งเยอะแล้ว” วิลาสิณีบอก ก่อนตักอาหารมาใส่จานเธออีก สุดท้ายก็เขี่ยเล่นเหมือนเดิม “เป็นเอามากแฮะ” รุจีกระซิบกระซาบ แล้วเธอกับนัดดาก็สรุปตรงกัน “ชัวร์ !” มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 10:01:55

ความคิดเห็นที่ 4 . กว่าทั้งสามจะกลับมาที่ร้านกาแฟของบูรณะก็บ่ายมากแล้ว แต่ละคนดูอ่อนระโหยโรยแรง จอดจักรยานได้ก็เดินกะปลกกะเปลี้ยเข้ามาในร้าน “เป็นไงบ้างครับ สนุกมั้ย” บูรณะถาม วิลาสิณีทำท่าจะตอบ แต่พอนึกได้ว่าเธอยังโกรธเขาอยู่จึงเฉย ปล่อยให้เพื่อนเป็นคนตอบแทน “สนุกค่ะ แต่ไปได้ไม่กี่ที่เอง เพราะแต่ละที่ใช้เวลานานมาก” นัดดาบอก โดยมีรุจีสนับสนุน “ที่โรงหนังเก่าก็ดีนะคะ จิ๊บเพิ่งรู้ว่าโรงหนังสมัยก่อนเป็นอย่างนี้นี่เอง ถ่ายรูปกันมาเยอะแยะเลยค่ะ” ไม่เพียงแต่พูดเปล่า รุจีหยิบกล้องขึ้นมาเปิดรูปให้บูรณะดู เธอเลื่อนไปจนถึงรูปเดี่ยวของวิลาสิณี “เอาไว้จิ๊บอัดส่งมาให้ ดีไหมคะ” บูรณะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จนวิลาสิณีสงสัย แต่ทำเป็นไม่สนใจ พอนัดดาชะโงกหน้าเข้าไปดูแล้วยิ้มบ้าง เธอก็อดรนทนไม่ไหว แอบชำเลืองตามอง “แกว่ารูปนี้สวยมั้ย แอร์ ฉันว่าจะอัดส่งมาให้พี่บู๊” คนถือกล้องถาม คนซึ่งแอบชำเลืองจนตาแทบเขแล้วยังไม่เห็นตอบ “แกจะเอามะพร้าวห้าวมาขายสวนหรือเปล่า รูปเมืองเชียงคานเขาจะไปสนใจอะไร” “ห้าวๆ อย่างนี้ สวนของผมไม่มีหรอกครับ” บูรณะกล่าว รอยยิ้มยังเกลื่อนอยู่เต็มใบหน้า “จะเรียกร้องจนหมดตัวก็ยอม” คนฟังชักเอะใจ คำพูดไฉนจึงกำกวมพิกล จึงเลิกชำเลืองตา คว้ากล้องจากมือเพื่อนมาดู “รูปมะพร้าวแก้วนี่นะหรือคะ” วิลาสิณีแปลกใจ เพราะรูปที่เธอเห็นคือมะพร้าวแก้วหลากสีสันซึ่งมีวางขายระหว่างทางไปแก่งคุดคู้ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มก็เห็นเขาอมยิ้ม ครั้นหันไปมองเพื่อนๆ แต่ละคนก็มีรอยยิ้มไม่ต่างกัน “ห้าวอะไร หวานออกจะตาย” เธอกล่าวอย่างนี้ได้ก็เพราะชิมมาแล้วหลายร้าน จนในที่สุดก็เลือกซื้อมะพร้าวแก้วของร้านที่หวานน้อยกว่าเจ้าอื่นๆ “หวานจริงหรือครับ” บูรณะแกล้งถาม วิลาสิณีพาซื่อพยักหน้าตอบ นัดดากับรุจีเห็นดังนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ “นัทยืนยันอีกเสียงค่ะพี่บู๊ บทจะหวานก็หวานจนแสบไส้เลยทีเดียว” ความอ่อนเปลี้ยจากการขี่จักรยานเที่ยวทำให้หญิงสาวทั้งสามนอนหลับไปจนหัวค่ำ กว่าจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เกือบสองทุ่ม ซึ่งเป็นเวลาที่บูรณะกำลังจะปิดร้านพอดี ชายหนุ่มค่อนข้างลำบากใจ ลูกค้ายังคงเข้ามาในร้านอยู่เรื่อยๆ ติดพันจนยากที่จะบอกหยุดขายง่ายๆ “รอแป๊บนึงนะครับ กำลังจะปิดร้านแล้ว” เขาบอกสามสาวซึ่งนั่งรออยู่ที่โต๊ะหน้าเคาน์เตอร์ กลัวว่าพวกเธอจะเปลี่ยนใจไปกันก่อน พอมีจังหวะลูกค้าขาดช่วง บูรณะก็รีบปิดเครื่องชงกาแฟทันที ยังไม่ทันจะทำอะไรต่อ ลูกค้ากลุ่มใหม่ก็เดินเข้าร้าน บูรณะชี้ให้ดูข้อความบนกระดานดำซึ่งตั้งอยู่ข้างหน้า แล้วชี้มาที่นาฬิกาข้อมือของตัวเอง ลูกค้ากลุ่มนั้นชะงักเท้า เหลียวไปมองกระดานดำตามที่บูรณะชี้ แต่ละคนอมยิ้มพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจแล้วเดินออกจากร้านไป ระหว่างที่เก็บของ มีใครทำท่าจะเข้ามาในร้าน บูรณะก็บุ้ยใบ้แบบเดิมตลอด ทุกคนรู้เรื่อง บางคนก็มองไปที่หญิงสาวทั้งสาม บางคนถึงกับยกนิ้วโป้งให้บูรณะ ชายหนุ่มเก็บความสงสัยในอาการเช่นนั้นของลูกค้า จนกระทั่งเก็บของในร้านเสร็จ เขาก็เดินไปหน้าร้านเพื่อจะเก็บกระดานดำเป็นชิ้นสุดท้าย วิลาสิณี นัดดา และรุจีเดินตามออกไปเพื่อไม่ให้เสียเวลา บูรณะจับกระดานดำด้วยสองมือ แต่แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อก้มลงมองข้อความที่ตัวเองเขียนไว้ตั้งแต่เช้า คำว่า ‘เพื่อน’ ถูกมือดีลบออกไป แล้วเขียนคำใหม่ขึ้นมาแทน ด้วยอักษรโย้เย้ตัวเท่าหม้อแกง เขาหายสงสัยแล้วว่าทำไมลูกค้ากลุ่มหลังๆ จึงอมยิ้มเมื่อเห็นข้อความ และบางรายก็ยกนิ้วโป้งให้ นั่นเป็นเพราะข้อความทั้งประโยคอ่านได้ว่า ‘ปิดร้านสองทุ่ม จะไปลอยกระทงกับแฟน’ “ไปกันหรือยังคะพี่บู๊” เสียงนัดดาดังอยู่ใกล้ๆ จนบูรณะสะดุ้งสุดตัวเป็นครั้งที่สอง จะลบข้อความก็ลบไม่ทัน จึงได้แต่เอาตัวบังกระดานดำไว้ “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” รุจีถามในสิ่งที่เขาไม่อยากตอบ หากนั่นยังไม่เท่ากับวิลาสิณีที่เดินเข้ามาหา “แอร์ช่วยเก็บค่ะ พี่บู๊ยกขาตั้ง กระดานดำให้แอร์ยก” บูรณะทำหน้าปั้นยาก หญิงสาวจะมาดีอะไรกับเขาตอนนี้ จะดีใจก็ดีใจไม่ออก เพราะถ้าเธอเห็นข้อความนี้เข้า ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ “ไม่ต้องหรอกครับ ผมเก็บทั้งหมดเองได้” ทว่าวิลาสิณียังคงเดินเข้ามา จับกระดานดำไว้มือหนึ่ง “ไม่เป็นไรค่ะ ให้แอร์ช่วยเถอะ” บูรณะอยากจะตะโกนให้ก้องฟ้า สงสัยเธอจะกินยาผิด ทีอยากให้อยู่ห่างๆ กลับเข้ามาใกล้เสียอย่างนั้น แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากพยายามบังให้ถึงที่สุด ภาพที่ทุกคนเห็นจึงคลับคล้ายเธอกำลังยื้อยุดอยู่กับเขา “ทำอะไรกันครับ” เสียงเด็กชายเปี๊ยกดังโร่มาแต่ไกล แหวกผู้คนที่เดินอยู่เต็มถนนจนมาจอดหน้าร้าน พลางยิ้มเผล่ให้หนุ่มสาวที่ตัวแทบจะติดกัน วิลาสิณีรีบผละออกทันที บูรณะถอนหายใจโล่งอกที่ตัวช่วยมาได้ทันเวลา ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่า เจ้าตัวแสบนี่แหละคือตัวก่อปัญหา ลายมือโย้เย้อย่างนี้จะเป็นใครไปได้อีก ชายหนุ่มอาศัยจังหวะที่ความสนใจของทุกคนอยู่ที่เด็กน้อย จัดแจงผลักกระดานดำกลับหน้ากลับหลังแล้วยกเข้าร้านไปอย่างทุลักทุเล “เจ้าเปี๊ยก” พอวางกระดานดำไว้ในร้านเสร็จ บูรณะก็หันมาเล่นงานเจ้าตัวต้นเหตุ เด็กชายเปี๊ยกไหวตัวทัน รีบคว้าจักรยานจะขี่หนี ทว่าช้ากว่าชายหนุ่มที่คว้าคอไว้ทัน “เอ็งจะรีบไปไหน อยู่คุยกันก่อน” “จะกลับบ้าน” เจ้าเปี๊ยกร้องลั่น ดิ้นรนสุดฤทธิ์ “ยายให้ไปช่วยทำงาน” “อย่ามาโกหก งานอะไรตอนสองทุ่ม” พอถูกคนรู้ทัน เด็กชายเปี๊ยกก็หาข้ออ้างใหม่ “จะไปเล่นกับเพื่อน อยากไปลอยกระทง” “ลอยเลยที่ไหนกัน แอบไปลอยคอคอยเก็บเงินในกระทงของคนอื่นละไม่ว่า ระวังเถอะ น้ำเย็นๆ จะเป็นตะคริว เดี๋ยวจะฟ้องยายเอ็ง” คนถูกจับได้สองหนหมดท่า จึงได้แต่ตะแบง “อยากไปลอยกระทง อยากไปลอยกระทง” บูรณะหัวเราะ เขาไม่ได้จะทำอะไรเจ้าตัวดีนี่หรอก แค่หยอกล้อเล่นนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้น จะขู่อีกสักคำสองคำแล้วก็จะปล่อย วิลาสิณีเห็นเด็กน้อยถูกผู้ใหญ่แกล้งโดยไม่ทราบสาเหตุก็สงสาร เธอเข้าใจว่าเด็กชายเปี๊ยกอยากไปลอยกระทงจริงๆ “เปี๊ยกไปกับพี่ก็ได้ พวกพี่กำลังจะไปลอยกระทงกันอยู่พอดี” บูรณะหยุดหัวเราะกะทันหันราวกับถูกใครอุดปาก มองเห็นความยุ่งยากอยู่เบื้องหน้า ถ้ามีเจ้าตัวแสบไปด้วย เขาจะคุยกับวิลาสิณีอย่างถนัดได้อย่างไร “ว่าไง ไปด้วยกันไหม” เด็กชายเปี๊ยกยิ้มร่า เมื่อหญิงสาวชวนซ้ำ หน้าน้อยๆ พยักหงึกๆ บูรณะเห็นดังนั้นก็รีบชิงพูดก่อนที่เจ้าเปี๊ยกจะตอบรับ “เอ็งจะไปไหนก็รีบๆ เถอะ” นอกจากจะไม่ล็อคคอแล้ว บูรณะยังช่วยเข็นจักรยาน “กลับบ้านไปช่วยยายเอ็งทำงานเลยไป” “สองทุ่มกว่า ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว” บูรณะสะดุ้งเมื่อถูกย้อน เขาพยายามยิ้มแล้วหาหนทางใหม่ “งั้นก็ไปเล่นกับเพื่อนสิ จะไปลอยคอดำผุดดำว่ายอะไรก็ตามใจ ไม่ไปฟ้องยายเอ็งหรอก” เด็กชายเปี๊ยกส่ายหน้าดิก “น้ำเย็น เดี๋ยวเป็นตะคริว” ชายหนุ่มอ้าปากค้าง ไม่นึกเลยว่าคำพูดของตัวเองจะย้อนกลับมาทำความยุ่งยากอย่างนี้ เขามองอย่างหมดหวังเมื่อเจ้าตัวดีเข็นจักรยานเข้าไปจอดในร้าน เตรียมตัวไปด้วยกันเต็มที่ ความหวังที่วาดไว้สวยงามตั้งแต่ตอนเช้าพังทลายลงอย่างไม่มีชิ้นดี วิลาสิณีแอบสะใจนิดๆ มีเด็กชายเปี๊ยกไปด้วยอีกคน บูรณะน่าจะก่อกวนเธอลำบาก อันที่จริงเด็กน้อยน่าจะเป็นผู้นำเธอกับเพื่อนๆ ซอกแซกไปตรงโน้นตรงนี้ หรือแม้กระทั่งพาไปยังจุดซึ่งเป็นที่ลอยกระทงของอำเภอได้ดีกว่าบูรณะเสียอีก หญิงสาวยิ้มให้แก่ความบังเอิญ ที่ส่งเด็กชายเปี๊ยกมาได้ทันเวลาพอดี เธอเข้าใจว่าคิดถูกที่ชวนให้ไปด้วยกัน จนกระทั่งเด็กน้อยจอดจักรยานเสร็จแล้วเดินออกมาพูดกับเธอ “จะไปหรือยังครับ น้า” วิลาสิณีทำตาโต สรรพนามแสดงความอาวุโสกว่า นอกจากคำว่าพี่แล้ว อย่างอื่นล้วนแสลงใจทั้งสิ้น... สงสัยว่าตัวเองจะคิดผิดเสียแล้ว ------------- จบบทที่ 11 ------------- ต่อบทที่ 12 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 10:04:07

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 12 “พี่ค่ะ... พี่แอร์” วิลาสิณีชี้ที่ตัวเองพร้อมกับบอกเด็กชายเปี๊ยกให้เรียกตามที่เธอต้องการ นอกจากคนฟังจะส่ายหน้าดิกแล้ว ยังพูดซ้ำย้ำคำเดิม “น้าแอร์” วิลาสิณีหน้านิ่วคิ้วขมวด รุจีหัวเราะคิกคักดูว่าเพื่อนจะจัดการอย่างไรกับเด็ก แต่แล้วเสียงหัวเราะก็หยุดกึกราวกับติดเบรก เมื่อเด็กชายเปี๊ยกหันมาเรียกเธอ “น้าจิ๊บ... น้านัท” สองสาวถูกแจกบทโดยทั่วหน้า ไม่เว้นแม้แต่นัดดา “เรียกพี่สิคะ อย่าเรียกน้า ไม่เพราะเลย” วิลาสิณีพยายามหาเหตุผลมาอ้าง แต่ก็ไม่ได้ผล ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น ทว่าพอบูรณะปิดร้านเสร็จพร้อมออกเดิน เด็กชายเปี๊ยกก็พูดให้เธอและเพื่อนได้ยินเต็มสองหู “พี่บู๊ ไปกัน” หน็อยแน่ะ ทีอย่างนี้ละเรียกว่าพี่ได้ วิลาสิณีคิด ถ้าอย่างเธอเรียกน้า บูรณะควรจะถูกเรียกว่าลุงเสียด้วยซ้ำ ‘พี่บู๊’ หัวเราะหึๆ เมื่อเห็น ‘น้าแอร์’ หน้ามุ่ยไม่สบอารมณ์ เขาเข้าไปเดินเคียงคู่แล้วพูดเบาๆ “อย่าไปพยายามเปลี่ยนให้เจ้าเปี๊ยกเรียกเป็นอย่างอื่นเลยครับ ไม่สำเร็จหรอก” หญิงสาวเลิกคิ้ว ลองชายหนุ่มพูดอย่างนี้ก็แสดงว่าต้องมีสาเหตุ “แม่ของเจ้าเปี๊ยกเขามีน้องสาวสองคน อายุรุ่นราวคราวเดียวกับแอร์และเพื่อนๆ” บูรณะอธิบายต่อ “พอเจอใครอายุราวๆ นี้ เจ้าเปี๊ยกก็เรียกว่าน้าไปทั้งหมดนั่นแหละครับ” หมดข้อสงสัยไปหนึ่ง หากยังเหลืออีกหนึ่ง “แล้วทำไมทีพี่บู๊เปี๊ยกเขาถึงไม่เรียกว่าน้าบ้างละคะ” บูรณะหัวเราะอีกครั้ง ก่อนพูดหน้าตาย ด้วยเหตุผลที่ง่ายดายที่สุด “อ้าว... ก็แม่เจ้าเปี๊ยกไม่ได้มีน้องชายนี่ครับ” แม้จะเป็นเหตุผลที่พอรับฟังได้ ทว่าหญิงสาวก็ยังรู้สึกขัดใจอยู่ดี บูรณะเล่าต่อไปว่าแม่ของเด็กชายเปี๊ยกรวมทั้งน้าสาวสองคนไปทำงานอยู่ต่างจังหวัด นานๆ จะกลับมาบ้านสักครั้งหนึ่ง วิถีชีวิตของชาวเชียงคานส่วนใหญ่ก็เป็นเช่นนี้ ก่อนที่เชียงคานจะเป็นที่รู้จักของนักท่องเที่ยว คือเมืองอันแสนสงบ หนุ่มสาววัยทำงานจะจากบ้านเกิดไปทำงานยังถิ่นอื่น เมืองริมโขงแห่งนี้จึงกลายเป็นที่อยู่อาศัยของผู้สูงอายุและเด็กๆ “แต่ตอนนี้ไม่เงียบแล้ว” วิลาสิณีกล่าว รอบๆ ตัวเธอเต็มไปด้วยผู้คน ทั้งบนถนนและในร้านรวงต่างๆ เสียงเอะอะเฮฮามีให้ได้ยินตลอด “เฉพาะวันหยุดเท่านั้นหรอกครับ พอถึงวันธรรมดาก็กลับมาเงียบเหมือนเดิม ร้านค้าตลอดสองฟากถนนที่เห็นคึกคักกันนี่ วันธรรมดาเหลือเปิดไม่กี่ร้านเอง” บูรณะบอก ซึ่งร้านกาแฟของเขาก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน “พรุ่งนี้ก็คงเห็น” วิลาสิณีรำพึงเบาๆ ก่อนพูดต่อ “ที่จริงแอร์กับเพื่อนๆ ตั้งใจจะไปอุทยานแห่งชาติภูสวนทรายกันในวันพรุ่งนี้” “อ๋อ... นาแห้ว ชื่อเดิมอุทยานแห่งชาตินาแห้ว” “ภูสวนทราย” วิลาสิณียืนยันที่จะเรียกชื่อใหม่ ซึ่งเธอรู้สึกว่าเพราะกว่าชื่อเก่าเป็นไหนๆ “เสียดายที่รถเสีย เลยไปไม่ได้แล้ว แต่ก็ดีเหมือนกัน แอร์จะได้อยู่เชียงคานวันธรรมดาแบบเงียบๆ ดูบ้าง” ตลอดเวลาที่ทั้งคู่คุยกัน นัดดากับรุจีเฝ้ามองไม่ห่าง ทั้งสองแอบกระซิบกระซาบกัน “คู่นี้เขาดีกันตั้งแต่เมื่อไหร่” รุจีถามคำถามที่นัดดาตอบไม่ได้ ต่างคนต่างสงสัย แล้วตั้งข้อสันนิษฐานขึ้นมาใหม่ “ฉันว่าไม่เกินชั่วโมง เดี๋ยวก็ตีกันอีก” นัดดาคาดการณ์ “ถ้าเจ้าแอร์มันไม่วีนแตกเอง ก็พี่บู๊เป็นฝ่ายยั่วโมโหนั่นแหละ” รุจีพยักหน้าหงึกๆ เห็นด้วยเป็นที่สุด เธอนึกเล่นๆ ว่าถ้าไม่มีข้อตกลงระหว่างกันว่าห้ามโมโหแล้วละก็ ป่านนี้บูรณะอาจจะแหลกเป็นชิ้นๆ ไปแล้วก็ได้ “พี่บู๊... น้าแอร์ ซื้อกระทงร้านนี้” เด็กชายเปี๊ยกซึ่งโผล่มาหลังจากหายไปพักใหญ่ๆ จะคว้ามือบูรณะ แต่แล้วกลับเปลี่ยนใจหันไปจับมือวิลาสิณีจูงแหวกผู้คนไปลิ่วๆ จนชายหนุ่มต้องรีบแทรกตามด้วยกลัวจะคลาดสายตา เด็กชายเปี๊ยกพาวิลาสิณีมาหยุดอยู่หน้าห้องแถวไม้ห้องหนึ่ง ซึ่งหน้าห้องมีโต๊ะไม้ตัวเตี้ยตั้งอยู่หนึ่งตัว บนโต๊ะนั้นมีกระทงที่ทำจากหยวกกล้วยและใบตองวางอยู่สี่กระทง ในตอนแรกบูรณะไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กชายเปี๊ยกถึงพามาซื้อที่นี่ แต่พอคิดถ้วนถี่แล้วก็พอจะเดาออก “มีแค่สี่กระทงเท่านั้นหรือคะ” วิลาสิณีถามเด็กสาววัยรุ่นซึ่งรับหน้าที่เป็นแม่ค้า เด็กสาวคนนั้นหันไปมองในห้องแถว วิลาสิณีมองตามก็เห็นผู้สูงอายุสองคนกำลังนั่งทำกระทงกันอยู่ “กำลังทำเพิ่ม ยังไม่เสร็จเลยค่ะ คงอีกสักพัก” แม่ค้าวัยรุ่นตอบ ในขณะที่นัดดากับรุจีเดินเข้ามาสมทบ วิลาสิณีดูแล้วก็น่าจะอีกสักพักใหญ่ๆ กระทงที่ทำเพิ่มถึงจะเสร็จ จึงหันไปบอกเพื่อน “มากันห้าคน มีแค่สี่กระทง ต้องไปซื้อร้านอื่นอีกหนึ่ง ใครจะเป็นคนเสียสละ” วิลาสิณีมองหน้าทุกคนแล้วก็ตัดสินใจ “แอร์ไปซื้อร้านอื่นเอง ไม่น่าจะหาซื้อยาก” “เด็กก็เสียสละได้ครับ” เด็กชายเปี๊ยกรีบพูดออกมา ท่าทางจริงจังมากจนวิลาสิณีรู้สึกทึ่งที่คนพูดมีจิตใจงดงามเกินเด็กเช่นนี้ เธอสบตาเพื่อนทั้งสอง และสุดท้ายบูรณะเพื่อขอความเห็น นัดดากับรุจีก็มีสีหน้าชื่นชม ส่วนชายหนุ่มกลับยืนอมยิ้มส่ายหน้า “อะไรหรือคะ” วิลาสิณีถามเพราะไม่เข้าใจกิริยาเช่นนั้น บูรณะไม่ตอบเธอ หากพูดกับเด็กชายเปี๊ยกแทน “เจ้าเปี๊ยก... เอ็งจะคิดค่าเสียสละเท่าไหร่” คนถูกรู้ทันยิ้มอายๆ ยกนิ้วชี้ขึ้นมาหนึ่งนิ้ว บูรณะถอนหายใจ ล้วงกระเป๋าสตางค์หยิบธนบัตรสีแดงออกมาหนึ่งฉบับ “เอ้า... เอาไป” เขาส่งให้เจ้าตัวแสบ แล้วคว้าคอไว้ก่อนที่มันจะวิ่งออกไป ชายหนุ่มกระซิบข้างหูพอได้ยินกันแค่สองคน “แล้วไม่ต้องกลับมาอีกนะ เอ็งจะไปไหนก็ไป” เด็กชายเปี๊ยกยิ้มร่า พยักหน้าแล้ววิ่งปร๋อออกไปทันที มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 10:05:18

ความคิดเห็นที่ 6 . ลานซีเมนต์กว้างริมแม่น้ำโขงคลาคล่ำไปด้วยผู้คน แสงไฟจากดวงโคมสปอตไลต์ฉายส่องสว่างจ้า ที่นี่นอกจากจะมีท่าน้ำให้ลงไปลอยกระทงแล้ว ยังเป็นสถานที่จัดประกวดการประดิษฐ์กระทงประเภทต่างๆ ของหน่วยงานภายในอำเภอเชียงคานอีกด้วย บนเวทีเล็กๆ กำลังสนุกสนาน ด้วยมีการแสดงเต้นรำของเด็กนักเรียนชั้นอนุบาล แต่ละคนวาดลีลากันอย่างสุดเหวี่ยง เรียกเสียงเฮฮาจากพ่อแม่ผู้ปกครองรวมทั้งผู้ชมซึ่งอยู่ข้างล่างได้เป็นอย่างดี หมดชุดนี้ เด็กๆ ชุดใหม่ก็ขึ้นเวที แสดงความสามารถได้ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน วิลาสิณีกับเพื่อนๆ และบูรณะยืนดูอย่างเพลิดเพลิน เป็นใครก็อดยิ้มให้แก่ความน่ารักไร้เดียงสาของเหล่าบรรดาผู้แสดงตัวน้อยๆ ไม่ได้ พอจบชุด พิธีกรชายหญิงขึ้นเวที วิลาสิณีก็บอกเพื่อนๆ “ไปลอยกระทงกันดีกว่า เดี๋ยวค่อยมาดูใหม่” ไม่มีใครคัดค้าน ทุกคนจึงพากันเดินไปยังท่าน้ำ ซึ่งอยู่ในมุมสลัวไม่ห่างจากเวทีการแสดงเท่าไรนัก บันไดปูนค่อนข้างสูงชัน ทำให้เดินขึ้นลงลำบาก ยิ่งมีผู้คนมากมายแน่นขนัด การสัญจรก็ยิ่งยากกว่าปกติเป็นสองเท่า จังหวะหนึ่งมีเด็กทโมนสามสี่คนวิ่งซอกแซกแซงลงไปเบื้องล่าง เสียงก่นด่าตามไล่หลังจากคนที่ถูกเบียดถูกกระแทกจนกระทงที่ถือมาหลุดร่วงลงพื้น วิลาสิณีก็ถูกเด็กทโมนกลุ่มนั้นเฉี่ยวไปเช่นเดียวกัน กระทงที่ถืออย่างทะนุถนอมมาตั้งแต่ซื้อทำท่าจะหลุดออกจากมือ เธอพยายามจะไขว่คว้าแต่ก็ไม่สำเร็จ เห็นชัดๆ ว่ามันกำลังตกลงพื้น ทว่าบูรณะเร็วกว่า คว้าไว้ได้ทันก่อนที่มันจะกลายเป็นของให้รองเท้านับสิบคู่เหยียบ บูรณะยิ้มแย้ม หญิงสาวคว้ากระทงไม่ได้ก็จริง แต่สองมือของเธอจับแขนของเขาไว้อย่างเต็มเปา “ขอกระทงคืนด้วยค่ะ” วิลาสิณีพูดทั้งๆ ที่ตัวยังเซอยู่ไม่หาย บูรณะเห็นแล้วส่ายหน้าดิก “ผมถือให้ดีกว่า” วิลาสิณีมองกระทงของเธอที่อยู่บนมือซ้ายของบูรณะ และมือขวาของคนอาสาถือให้ก็ยังมีกระทงของตนเองอยู่อีก... 'ไม่รู้ว่าจะดีกว่าตรงไหน' ประโยคต่อมาของบูรณะเป็นคำเฉลยคำถามได้อย่างแจ่มแจ้ง “ส่วนคุณเกาะแขนผมอย่างนี้ไปเรื่อยๆ” วิลาสิณีก้มลงมองแขนของเขา จึงเพิ่งรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป “อุ๊ย” เหมือนถูกแรงลึกลับมหาศาลผลักดัน หญิงสาวรีบชักมือออกทันที หากถึงกระนั้นก็ยังรู้สึกอุ่นวาบที่มือแล้วลามขึ้นมาชาถึงใบหน้า สงสัยเลือดจะสูบฉีดแรงไปหน่อย “อ้าว... พอพูดเลยรีบปล่อยเลย” น้ำเสียงของบูรณะฟังไม่ออกว่าเป็นการตัดพ้อหรือเสียดาย เขายังไม่คืนกระทงให้วิลาสิณี “เกาะแขนผมไว้เถอะครับ ประเดี๋ยวจะกลิ้งเป็นลูกขนุน แทนที่จะเดินลงไป” ถ้าทำตามที่เขากล่าวก็แปลกแล้ว วิลาสิณียอมกลิ้งลงบันไดเสียยังจะดีกว่าเกาะแขนให้ไฟช็อตวูบวาบอย่างนั้น มิหนำซ้ำความระแวงยังทำให้เธอรู้สึกว่าสายตาของเพื่อนทั้งสองซึ่งอยู่ด้านหลังกำลังจ้องมองอย่างจับผิด “ให้แอร์ถือกระทงเองดีกว่าค่ะ ขืนพี่บู๊ยังถืออยู่แบบนั้น ตัวพี่บู๊นั่นแหละที่จะกลิ้งลงไปเอง” บูรณะผงกศีรษะเห็นด้วย ทว่านอกจากจะไม่ส่งกระทงคืนแล้ว เขายังพูดหน้าตาเฉย “ถ้าอย่างนั้น แอร์ก็ช่วยจับผมสิครับ” ยังไม่ทันที่วิลาสิณีจะโต้ตอบอะไร เด็กกลุ่มเดิมที่เพิ่งวิ่งลงไปก็กลับวิ่งสวนขึ้นมา คนหนึ่งเฉี่ยวเข้ามาใกล้จนหญิงสาวต้องเบี่ยงตัวหลบ แล้วมือเจ้ากรรมก็ไปเกาะแขนชายหนุ่มอีกหน “ก็แค่นั้น” บูรณะกล่าวแล้วก็เดินนำลงบันไดไป วิลาสิณีบอกตัวเองว่าเป็นเพราะท่าทางการเดินของเขาดูไม่ค่อยจะมั่นคงนัก เหมือนกับพร้อมที่จะล้มได้ทุกเมื่อ เธอจึงเกาะแขนของเขาไว้ตลอดเวลา... ไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่นเลย ท่าน้ำตรงนั้นไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากมาย มันยิ่งดูคับแคบไปถนัดใจเมื่อผู้คนเดินขึ้นเดินลงไม่ขาดสาย บริเวณพื้นที่สำหรับลอยกระทงมีจำกัด อย่างมากก็ใช้ได้ทีละสองคนเท่านั้น จึงต้องเข้าคิวกันอย่างไม่เป็นระเบียบ กล่าวคือใช้วิธีมองหน้ากันว่าใครมาก่อนมาหลัง ไม่ต้องเข้าแถวใดๆ ทั้งสิ้น นัดดากับรุจีได้ลอยก่อน ทั้งคู่ตั้งจิตอธิษฐานแล้วค่อยๆ หย่อนกระทงลงน้ำพร้อมๆ กัน เปลวไฟจากปลายเทียนส่องแสงวิบวับลอยกระเพื่อมไปตามกระแสน้ำ “ถึงคิวแกกับพี่บู๊แล้ว” นัดดาบอกวิลาสิณี พร้อมกับถอยออกมาเพื่อให้เพื่อนสนิทกับอดีตเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่เดินเข้าไปแทน “ทำไมไม่ให้ฉันลอยกับไอ้จิ๊บ” วิลาสิณีกัดฟันถามเบาๆ นัดดาหัวเราะหึๆ แล้วตอบ “ก็เห็นแกเกาะพี่เขาเป็นปลิงอย่างนั้น จะให้ฉันแยกคู่ได้ยังไง” คนทำตัวเป็นปลิงแยกเขี้ยวใส่เพื่อน ในจังหวะเดียวกับที่บูรณะส่งกระทงคืนมาให้ เธอจึงหันไปค้อนวงใหญ่ใส่ฝ่ายนั้นแทน ชายหนุ่มออกอาการงงที่ถูกค้อนโดยไม่ทราบต้นสายปลายเหตุ แต่ก็ไม่มีเวลาซักถาม เพราะต้องรีบเข้าไปตรงจุดลอยกระทงก่อนที่จะถูกแซงคิว บูรณะทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าตรงพื้นที่ซึ่งมีจำกัด แล้วเงยหน้าขึ้นมองวิลาสิณีที่ยังคงยืนหันรีหันขวางแบบไม่รู้จะทำอย่างไรดี “นั่งลงสิครับ” วิลาสิณีก้มลงมอง เหลือที่อีกนิดเดียวสำหรับเธอ พาลนึกไปถึงเมื่อสักครู่ นัดดากับรุจีดูเหมือนจะนั่งสบายๆ ไม่ต้องเบียดกันถึงขนาดนี้ “เอ้า... ยืนนะลอยกระทงไม่ได้หรอกนะครับ หรือว่าแอร์จะใช้วิธีร่อนลงน้ำ” บูรณะกล่าวพร้อมกับตบมือแปะๆ ลงบนพื้นข้างตัว เชิญชวนให้วิลาสิณีทรุดตัวลงนั่ง หญิงสาวไม่มีทางเลือก จึงจำต้องทำตาม เธอพยายามทำตัวลีบมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ นัดดากับรุจีต่างอมยิ้มเมื่อเห็นวิลาสิณีกับบูรณะนั่งคุกเข่าอยู่เคียงข้างกัน ทั้งคู่ยกกระทงขึ้นมาอธิษฐานตั้งจิตขอขมาพระแม่คงคา หากดูเหมือนว่าบูรณะจะใช้เวลาอธิษฐานนานเกินไปสักหน่อย วิลาสิณียกกระทงขึ้นจรดศีรษะ เตรียมจะลอยลงน้ำ แต่เมื่อมองไปข้างๆ บูรณะยังคงหลับตาถือกระทงนิ่ง “จะอธิษฐานอะไรกันมากมาย” เธอบ่นดังๆ ทว่าอีกฝ่ายยังทำเฉย จึงยกมือขึ้นสะกิด ซึ่งก็ได้ผล เขาลืมตาขึ้นมาฟังคำเตือน “นานแล้วนะคะ” “ก็ผมมีเรื่องตั้งใจจะทำเยอะนี่นา ก็ต้องอธิษฐานนานหน่อย” แล้วบูรณะก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เลยลืมหมดเลย ต้องเริ่มต้นใหม่” เสียงถอนหายใจย้ายไปอยู่ที่หญิงสาวแทน เธอมองไปข้างหลังแล้วก้มศีรษะให้คนยืนรออย่างเกรงอกเกรงใจ ก่อนเตือนบูรณะอีกครั้ง “มีคนรอต่อคิวอยู่นะคะ” คนอธิษฐานนานจึงหันไปหาคนคิวถัดไปซึ่งเป็นชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่ง “รอแป๊บนึงนะครับ ใกล้จะเสร็จแล้ว” ชายหนุ่มคนนั้นพยักหน้ารับทราบ พลางยิ้มให้ “ตามสบายเถิดครับ อุตส่าห์ปิดร้านกาแฟมาลอยกระทงทั้งที” บูรณะยิ้มตอบ เขาจำไม่ได้แต่ก็รู้ว่าหนุ่มสาวคู่นี้ต้องเป็นลูกค้าของเขาอย่างแน่นอน สำคัญที่ว่าจะเห็นข้อความบนกระดานดำตอนไหนเท่านั้น ตอนที่เขียนว่า ‘เพื่อน’ หรือ ‘แฟน’ หากเมื่อคิดดูแล้ว ใจดีอย่างนี้ ต้องเห็นคำหลังอย่างไม่ต้องสงสัย วิลาสิณีรู้สึกขัดใจ พอชายหนุ่มตั้งท่าอธิษฐานอีกครั้ง เธอก็ชะโงกตัวหย่อนกระทงลงแม่น้ำ แล้ววักน้ำไล่ให้กระทงลอยไปเร็วๆ บูรณะเห็นดังนั้นก็รีบอธิษฐาน ยกกระทงขึ้นจรดศีรษะ ก่อนหย่อนลงน้ำตาม กระทงของวิลาสิณีพอพ้นแรงวักน้ำก็คลับคล้ายกับจะลอยวนอยู่กับที่ ต่างจากกระทงอื่นๆ ที่ลอยไปตามกระแสน้ำตามปกติ หญิงสาววักน้ำไล่หลังไปสุดแรงมันก็ยังไม่ไปไหน ผิดกับกระทงของบูรณะที่พอลงน้ำได้ก็ลอยปรู๊ดไปทันที พอทันกันกระทงของชายหนุ่มก็ชนกระทงของหญิงสาวเบาๆ ส่งผลให้หยุดลอยวน แล้วกระทงทั้งสองก็ลอยเคียงคู่กันไปตามลำน้ำโขงจนลับหายไปในความมืด “เนื้อคู่กันแหงๆ” ชายหนุ่มคิวต่อไปซึ่งก้าวเข้ามาแทนที่บูรณะกับวิลาสิณีพึมพำพอได้ยิน ในขณะที่หญิงสาวผู้มาด้วยกันจับแขนฝ่ายนั้นเขย่า แล้วกล่าวอย่างมุ่งหวัง “ของเราต้องลอยคู่กันไปอย่างนั้นบ้างนะ” วิลาสิณีก้มหน้างุดหลบสายตาใครต่อใครที่จ้องมองมายังเธอ โดยเฉพาะสายตาของเพื่อนทั้งสอง เธอไม่อยากตอบคำถามหรือได้ยินคำแซวใดๆ ทั้งสิ้น “ห้ามถาม ห้ามแซวเด็ดขาด” วิลาสิณีประกาศชัด ทว่าเธอลืมไป อีกคนไม่ได้ห้ามเหมือนเธอ คำพูดคำจาต่างๆ จึงไปลงที่บูรณะแทน “คำอธิษฐานแรงนะเนี่ย” นัดดากล่าว “ไม่เห็นกับตาไม่มีทางเชื่อเลย” “กระทงพี่บู๊ติดเทอร์โบหรือคะ” รุจีร่วมกระเซ้าเย้าแหย่ด้วย “เอ๊ะ หรือว่ากระทงเจ้าแอร์จะหยุดรอ” “บอกหน่อยได้ไหมคะว่าอธิษฐานอะไรบ้าง” นัดดายิ้มแย้มตั้งคำถามโดนใจ “เกี่ยวกับใครบางคนหรือเปล่า” บูรณะไม่ตอบ หากยิ้มละไม... เรื่องอย่างนี้ ใครเขากระโตกกระตากกัน ------------- จบบทที่ 12 ------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 10:06:49

ความคิดเห็นที่ 7 ลิงก์ครับ อารัมภบท http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10891098/W10891098.html บทที่ 1-2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10924084/W10924084.html บทที่ 3-4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10948083/W10948083.html บทที่ 5-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10984648/W10984648.html บทที่ 7-9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11089966/W11089966.html ------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 10:07:56

ความคิดเห็นที่ 8 คุณตั๋มใจดีจัง เพิ่งเข้ามาเห็นค่ะ ษาก็ขอสละสิทธิ์นะคะคุณตั๋ม ^^ เอาไว้ รัก ณ เชียงคาน วางเมื่อไหร่ จะไปอุดหนุนนะคะ ชอบเชียงคานเหมือนกันค่ะ พิมพ์เร็วๆ ขายดิบขายดีนะคะ ^^ จากคุณ : พิมพ์นรา เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 11:23:34

ความคิดเห็นที่ 9 เอาใจช่วยพี่บู๊ค่ะ อยากเห็นตอนแอร์หวาน จะเป็นไงน๊า บรรยากาศลอยกระทงที่เชียงคาน คงโรแมนติกน่าดู อยากไปเชียงคานบ้างจัง แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 54 12:14:22 จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 12:11:51

ความคิดเห็นที่ 10 ผู้หญิงเขาถือเรื่องอายุ ทั้งพระเอกทั้งเจ้าเปี๊ยกไปเรียกสาวๆอย่างนั้นได้ไง เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 13:44:19

ความคิดเห็นที่ 11 ตามอ่าน 6 ตอนรวดค่ะ เพิ่งรู้ว่า ชื่อที่ตั้งผ่าน ขอบคุณค่ะ บู๊เหมือนจะปากดีเป็นพิเศษกับแอร์เลยนะคะ ชอบแหย่ขนาดนั้น น่าสงสัย อะไรทำให้แอร์เขวนะ แต่กระทงก็เป็นใจเหลือเกิน จำเพาะน้ำวนตอนแอร์ลอยซะด้วย ขำดีค่ะ เรื่องนี้ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 22:39:21

ความคิดเห็นที่ 12 มีเวลา หน้ามะขาม ก็แวะไปนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 54 00:06:50

ความคิดเห็นที่ 13 ฮ่าๆๆๆๆๆ ..แอร์กี่ ..พี่มรณะนี่ก็ช่างกวนประสาทซะจริง อ่าน 3 ตอนนี้ไม่มีจังหวะหุบยิ้มเลยค่ะ เอิ๊กๆๆๆ ขอบคุณค่ะสำหรับหนังสือ ^^ จากคุณ : พร 3 ประการ เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 54 12:47:19

ความคิดเห็นที่ 14 มาลงชื่ออ่านค่ะ จากคุณ : เอริชา เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 54 13:20:46

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านจบตั้งแต่เมื่อวาน แต่รอกีบก่อนค่อยมาเมนท์ บู๊น่าลักอ้ะ (ลักเอามารัก) อิอิ แอร์ชอบมีข้อแก้ตัวให้กับตัวเองทุกเรื่องที่เกี่ยวกับบู๊ จะรออ่านตอนหวานนะคะ ปูลู ... ขอบคุณล่วงหน้าตามเดิมค่ะ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 54 15:12:03

ความคิดเห็นที่ 16 พระแม่คงคาศักดิ์สิทธิ์จริง ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 54 20:51:03

ความคิดเห็นที่ 17 พี่บู๊ท่าจะชอบของแปลก ฮิๆ ปาท่องโก๋น่ากินมากเลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 54 23:30:56

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านไปอมยิ้มไป น่ารักดี จากคุณ : namtanzay เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 54 13:04:20

ความคิดเห็นที่ 19 สุดท้ายตาบู๊ก็เข้าเป็นสมาชิก ชมรมรักของแปลก แล้วสินะ ปล.แด๊ดดี้ หนูโหดก็จริงแต่หนูไม่เหวี่ยงเรี่ยราดแบบนี้นะ จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 54 14:19:24

ความคิดเห็นที่ 20 พี่บู๊ยั่วน้อง แอร์กี่...รอบ ไม่สามารถนับได้ค่ะ แต่น่ารักมากกกกก ว่าแต่ลอยกระทงเชียงคานแล้วมีคู่นี่ จะไปทุกปีเลยนะคะ 555 จะรอจองตั้งแต่ต้นปีเลย จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 54 19:12:09

ความคิดเห็นที่ 21 รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะคะ จากคุณ : ละอัตตา เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 54 17:15:57