Love, Hatred and the Maze (7 ตอนจบ)

ความเดิมตอนที่แล้ว

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11084451/W11084451.html

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11089225/W11089225.html

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11094234/W11094234.html

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11113337/W11113337.html

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11124871/W11124871.html

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11126922/W11126922.html



มาร์คุสพาเธอขึ้นรถมายังประตูด้านหลังของคฤหาสน์ที่เชื่อมต่อกับด้านหลังของสวน กระบอกปืนในมือของมาร์คุสจี้อยู่ที่เอวด้านหลังของเธอและบังคับให้เธอเดินไปข้างหน้า ตรงไปยังโรงเก็บของที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ เมื่อเข้าไปด้านในชายคนขับรถที่มาด้วยกันทำการไขประตูเล็กๆสี่เหลี่ยมที่ติดอยู่กับพื้นของโรงเก็บของแห่งนี้ เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าโรงเก็บของแห่งนี้จะมีประตูเล็กๆเชื่อมลงไปยังห้องใต้ดิน! เขาบังคับให้เธอลงบันไดที่สกปรกและชันโดยมีเพียงแค่แสงสลัวๆจากโคมไฟเล็กๆที่ติดอยู่บนเพดานเท่านั้น เธอค่อยๆเดินลงไปอย่างระมัดระวัง จนถึงห้องใต้ดินที่ลึกลงไปจากพื้นดินจนน่าตกใจหากเธอคิดจะตะโกนขอความช่วยเหลือล่ะก็ เธอไม่คิดว่าใครสักคนจากข้างบนจะได้ยิน ในห้องโถงเล็กๆที่อยู่ใต้ดินนั้นแสงไฟจากโคมไฟสองดวงในห้องทำให้ห้องสว่างขึ้นมากเมื่อเทียบกับทางลงมายังห้องใต้ดินที่มีเพียงแค่แสงสลัวๆเท่านั้น แอนนามาเรียสังเกตเห็นร่างของใครสักคนนอนหมดสติอยู่ที่มุมของห้อง

“โรเบิร์ต!” เธอตะโกนเรียกชื่อเขาแล้วรีบวิ่งเข้าไปหาเขาทันที สภาพร่างกายของเขาบอบช้ำระบมเหมือนถูกซ้อมอย่างหนักเพิ่มขึ้นจากรอยแผลเก่าซ้ำเข้าไปอีก แอนนามาเรียรีบตรวจดูการเต้นของชีพจรของเขาทันที เขายังมีชีวิตอยู่... รอยยิ้มปนน้ำตาฉายบนใบหน้าอันบอบบางของเธอ

มาร์คุสเดินเข้ามาใกล้ๆเธอเขาจับที่แขนของเธอยกตัวเธอขึ้น แล้วใช้เข็มฉีดยาฉีดสารเคมีบางอย่างเข้าในร่างกายของเธอแล้วแอนนามาเรียก็ค่อยๆหมดสติไป...


ผ่านไปประมาณสองสามชั่วโมง แอนนามาเรียรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้งเธอพบว่าตัวเองนอนอยู่บนตักของโรเบิร์ตที่นั่งอย่างหมดแรงพิงกับกำแพงของห้อง แม้สถานการณ์จะไม่สู้ดีนักแต่เธอก็ดีใจที่ได้อยู่ใกล้ๆกับเขาอีกครั้ง เธอยิ้มให้เขา

โรเบิร์ตที่เฝ้ามองดูแอนนาตลอดเวลาขณะที่เธอหลับ เมื่อเขาเห็นเธอฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เขายิ้มตอบเธอ

“โรเบิร์ตคุณเป็นยังไงบ้างพวกนั้นทำอะไรกับคุณ!?” แอนนามาเรียรีบกล่าวถามด้วยความเป็นห่วงทันที หลังจากที่เธอสังเกตเห็นความอ่อนล้าและแผลมากมายบนร่างกายของโรเบิร์ต

“แอนนามาเรียเมื่อสักครู่ใหญ่ๆเคนกับมาร์คุสเพิ่งจะออกไป...” เขาไม่ได้ตอบคำถามของเธอแต่กลับเล่าให้เธอฟังถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างที่เธอหมดสติไปให้เธอฟัง

“พวกเขาจะส่งเราไปยังห้องวงกต โดยมีเงื่อนไขว่าในเวลาสิบนาที หากเราสามารถหาทางออกจากห้องวงกตได้หล่ะก็ เราจะพบปุ่มหยุดการทำงานของระเบิดเวลาที่ติดอยู่บนเสื้อคลุมของคุณและผม...”

แอนนามาเรียรีบมองดูเสื้อกั๊กหนังติดระเบิดเวลาที่สวมทับอยู่บนร่างกายของเธอและโรเบิร์ตทันที... พวกเขาจะฆ่าเธอจริงๆหรือนี่...

ทันใดนั้นเสียงประตูห้องใต้ดินก็ถูกเปิดออกมาร์คุสพร้อมกับชายคนสวนอีกสองคนที่แอนนามาเรียเคยเห็นหน้าก็เดินเข้ามาในห้อง

“ได้เวลาแล้ว” มาร์คุสพูดขึ้น

แอนนามาเรียและโรเบิร์ตถูกพาขึ้นรถตู้อย่างเงียบๆในเวลากลางคืนไปยังนอกตัวเมืองเบอร์ลิน ระหว่างการเดินทางโรเบิร์ตไม่ได้พูดอะไรกับเธอ เขาเพียงแค่จับมือของเธอไว้แน่นเท่านั้น


ออกมานอกตัวเมืองเบอร์ลินไกลพอสมควรสถานที่โล่งๆแห่งหนึ่งที่ไม่เป็นที่คุ้นตา อาคารชั้นเดียวขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางทุ่งกว้างเปลี่ยวไร้ซึ่งการพักอาศัยของผู้คน มาร์คุสและชายคนสวนสองคนพาแอนนามาเรียและโรเบิร์ตมายังประตูด้านหน้าของอาคารหลังนี้
จากนั้นเขาทำการเปิดประตูที่ถูกปิดล็อคอย่างแน่นหนาออก แอนนามาเรียต้องตกตะลึงกับภาพที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน... ห้องวงกต

เขาและเธอถูกพาเข้าไปยังบริเวณด้านในของห้องวงกต ความกลัวหวีดขึ้นมาในใจแอนนามาเรียทันที... ทุกๆด้านและทุกๆบริเวณรอบๆตัวเธอช่างดูเหมือนกันไปหมด... กำแพงตลอดสองข้างทางถูกวางก่อด้วยอิฐแข็งแรงที่ตั้งตระหง่านสูงเกินกว่าสองเมตร... เธอกำมือโรเบิร์ตไว้แน่น

“เล่นตามกฎมีเวลาสิบนาทีหาทางออกให้เจอ” มาร์คุสกล่าวประโยคสุดท้าย ใบหน้าของเขาแสดงความเย็นชาไร้ซึ่งความเห็นใจต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกันแล้วเดินออกจากประตูไป เขาล็อคประตูจากด้านนอกอีกครั้งอย่างแน่นหนา ทิ้งให้แอนนามาเรียและโรเบิร์ตประสบชะตาชีวิติอันเลวร้ายภายในอาคารวกวนแห่งนี้

แอนนามาเรียนิ่งเงียบทุกอย่างคือเรื่องจริงหรือนี่??



มีเวลาเพียงแค่สิบนาที เสียงนาฬิกาที่ติดอยู่บนเสื้อกั๊กหนังของเขาและเธอเริ่มขยับตามจังหวะวินาที โรเบิร์ตรีบจูงมือแอนนามาเรียเดินไปข้างหน้าทันที... ทั้งๆที่แม้ว่าตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องเดินไปทางไหนเช่นกัน...

ภายในตัวอาคารหลังนี้ดูเหมือนว่าประตูทางออกจะถูกปิดสนิททำให้ไม่มีลมลอดผ่านเข้ามาในบริเวณห้องวงกต โรเบิร์ตจึงไม่สามารถจับทิศทางของลม ที่อาจจะเป็นวิธีหนึ่งที่ช่วยให้เขาและเธอหาทางออกพบ

แต่เขาพยายามหาวิธีทำสัญลักษณ์บนกำแพงด้านซ้ายของทางเดิน เพื่อจะไม่กลับมาวนอยู่กับที่เดิมอีกครั้ง เขาใช้เลือดที่ไหลจากแผลที่เปิดออกจากการถูกซ้อม ป้ายทาเป็นสัญลักษณ์ของต้นทางตลอดเลี้ยวทุกเลี้ยวที่เขาและเธอเดินผ่าน และเมื่อเขาเดินวนกลับมายังบริเวณที่มีรอยเลือดติดอยู่เขาจะเดินไปยังทิศตรงข้ามทันที

นาฬิกาที่ติดอยู่บนเสื้อกั๊กของโรเบิร์ตและแอนนามาเรีย ไม่เคยหยุดส่งเสียง ติ๊ก ติ๊ก บอกการทำงานของมันอย่างเป็นจังหวะ สำหรับแอนนามาเรียแล้วนี่ช่างเป็นจังหวะวินาทีที่เร็วกว่าทุกๆครั้งที่เธอได้ยิน! มือซ้ายของเธอจับแน่นอยู่กับมือขวาของโรเบิร์ตเธอมองดูเขาอย่างเห็นอกเห็นใจทุกครั้งที่เห็นเขาใช้มือซ้ายแตะเลือดที่ไหลออกจากแผลตามร่างกายของเขา เพื่อทำเป็นสัญลักษณ์บนกำแพงแต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้... เขาก็เช่นกัน...


ทางเดินวงกตในห้องโถงแห่งนี้ แม้แอนนามาเรียและโรเบิร์ตจะไม่เดินซ้ำทางเดิม แต่ทางซอกแซกและรอยเลี้ยวมากมายที่เขาและเธอยังไม่เคยผ่าน กลับสร้างความกังวลให้กับทั้งสองเป็นอย่างมาก หลายต่อหลายครั้งที่เขาและเธอต้องตัดสินใจเลือกทางเดินระหว่าง ซ้าย ขวา และข้างหน้า หรือที่ร้ายไปกว่านั้น เส้นทางบางทางกลับนำเขาและเธอเข้าไปสู่ทางตัน ทำให้โรเบิร์ตกับแอนนามาเรียต้องรีบวิ่งเป็นระยะทางยาวไกลกลับออกมาคืนจนถึงทางแยกอีกครั้ง

เหลือเวลาสำหรับเขาและเธออีกแค่สามนาที...

แอนนามาเรียแทบตรอมใจยอมรับความพ่ายแพ้... เธอหมดความหวังที่จะก้าวเดินต่อไป  แต่โรเบิร์ตไม่ละความพยายาม

เขาจะต้องพาเธอออกไปจากที่นี่ให้ได้! เขาบอกกับตัวเอง

ติ๊ก ติ๊ก เสียงนาฬิกาและตัวเลขที่กระพริบเดินเป็นจังหวะ ฟังดูช่างแสนเย็นชาหฤโหดสำหรับสองชะตาชีวิต เส้นทางวกวนที่ผู้เดินทางรู้สึกเหมือนตนเองย่ำอยู่กับที่ตลอดเวลาไร้ซึ่งความหวังที่จะเจอประตูทางออก สองชีวิตที่แม้เพิ่งจะได้พบกันและรู้จักกันเพียงช่วงเวลาสั้นๆ กลับต้องมาร่วมชะตาอันโหดร้ายร่วมกันอย่างเลือกไม่ได้ ความรักแท้ที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและเธอแม้จะเป็นความนุ่มนวลและอ่อนหวาน แต่เส้นทางชีวิตของเขาและเธอกลับปูไปด้วยชะตากรรมอันขื่นขม... ถึงตอนนี้พวกเขามีเวลาเหลืออีกเพียงแค่นาทีเดียว! นาทีสุดท้าย...

โรเบิร์ตจับมือแอนนามาเรียแน่นแล้วพาเธอวิ่งไปข้างหน้าทันที ไม่มีเลี้ยว เขาจะไม่เลี้ยวอีกต่อไป! จากการสังเกตการเดินทางตลอดเวลาของโรเบิร์ตความรู้สึกบางอย่างบอกเขาว่าต่อจากนี้เขาควรตรงไปอย่างเดียว เขาเสี่ยงที่จะเชื่อความรู้สึกอันเลือนลางของเขา โรเบิร์ตพาแอนนามาเรียวิ่งไปข้างหน้า แข่งกับเวลาไม่กี่วินาทีที่เหลืออยู่!

“ประตู!!” เสียงร้องด้วยความดีใจของแอนนามาเรียดังขึ้น เขารีบพาเธอวิ่งตรงไปยังประตูด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อไปถึงประตู แอนนามาเรียปลดกลอนที่ล็อคจากด้านใน เมื่อเปิดประตูออกเธอสังเกตเห็นปุ่มกดสีเขียวที่ติดอยู่ข้างกำแพง เธอรีบกดปุ่มนั้นทันที นาฬิกาบอกเวลาที่แสดงวินาทีบนเสื้อกั๊กของเธอหยุดทำงาน ตัวเลขบนนาฬิกาแสดงบอกวินาที 00:15 ก่อนที่จะดับไป เธอมองโรเบิร์ตและยิ้มให้เขาอย่างดีใจ

“เราทำได้เราทำสำเร็จแล้วโรเบิร์ต!”

เธอวิ่งเข้าไปกอดเขาทันที โรเบิร์ตค่อยๆยกคางของเธอขึ้นมาเบาๆเขาจูบเธอแล้วกระซิบบอกเธอเบาๆ

“แอนนามาเรียผมรักคุณ...”

อย่างไรก็ตามแม้จะเป็นครั้งแรกที่โรเบิร์ตบอกรักเธอแต่... ทำไมเขากลับดูโศกเศร้าเหลือเกิน...

ทันใดนั้นแอนนามาเรียสังเกตบางอย่างผิดปกติไป! โรเบิร์ตผลักเธอออกห่างจากเขาเขากลับหลังหันแล้ววิ่งวิ่งออกไปห่างจากเธอด้วยความเร็วที่สุด!!

เพียงเสี้ยววินาทีที่เธอไม่คาดฝัน... เมื่อตัวเลขบนนาฬิกาที่ต่ออยู่กับระเบิดบนเสื้อกั๊กของโรเบิร์ตที่เธอเพิ่งจะสังเกตเห็นว่ามันไม่ได้หยุดทำงานแสดงเลขวินาที “00:01”

“00:00”

บูม...!! เสียงระเบิดและภาพของชายคนที่เธอรัก... ร่างของเขาแตกสลายไปต่อหน้าต่อตาของเธอ...

นี่ต้องไม่ใช่เรื่องจริง... แอนนามาเรียบอกกับตัวเอง...

แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 54 15:01:04

แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 54 18:20:25

จากคุณ	: myladyannbook
เขียนเมื่อ	: 30 ก.ย. 54 18:15:37