ความคิดเห็นที่ 1 โรเบิร์ตยิ้ม “ฉันจะรอให้หนูทำงานเสร็จก่อน แล้วเดี๋ยวเราค่อยคุยกันดีไหม” “เสร็จแล้วค่ะ หนูกำลังรอค่าแรง” แม่บ้านคนเดิมตามออกมาสมทบและส่งผ้าขนหนูชุบน้ำให้เด็กน้อยเช็ดหน้าตา เมริดิธกล่าวขอบคุณหล่อนพร้อมกับหยิบผ้า ระหว่างรอค่าจ้าง แม่หนูก็ชวนโรเบิร์ตคุย “หนูทำความสะอาดเตาอบได้ด้วยนะคะ นอกจากนี้ก็ยังทำงานบ้านได้ แล้วปล่องไฟที่บ้านคุณไม่ได้ทำความสะอาดมานานแค่ไหนคะ” “ไม่จ้ะ ฉันไม่ได้ให้หนูไปทำความสะอาดปล่องไฟ” เมริดิธนิ่วหน้าอย่างครุ่นคิด “คุณจะให้หนูไปทำความสะอาดบ้านใช่ไหมคะ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรอหนูเปลี่ยนเสื้อผ้าสักครู่” โรเบิร์ตเปลี่ยนเรื่อง “หนูพักอยู่ที่ไหนจ๊ะ” “เมื่อก่อนหนูอยู่แถวอู่ต่อเรือค่ะ แต่เสียงมันดังไปหน่อย หนูเลยย้ายไปอยู่ตรงสวนด้านหลังนี่เอง” หล่อนชี้กลับเข้าไปในซอยบ้านเช่า “คุณรอหนูอยู่แถวนี้ก็ได้ค่ะ หนูเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่นานหรอก” ตอนนั้นเองที่มาร์ธาเดินมาหาอีกครั้งพร้อมกับตะกร้าเก่าๆ ขนาดไม่ใหญ่นักใบหนึ่ง ด้านในมีขนมปังแบบฝรั่งเศสหักครึ่ง แยมกระปุกเล็กๆ น้ำดื่มกับแอปเปิลอีกผล โรเบิร์ตนิ่วหน้าเมื่อแม่บ้านส่งตะกร้าใบนั้นให้เด็กน้อย “หนูไม่ได้รับเงินเป็นค่าจ้างหรอกรึ” เขาถาม “หนูรับค่าแรงเป็นอาหารหนึ่งมื้อค่ะ เสี่ยงต่อการถูกปล้นน้อยกว่า” เมริดิธพูดก่อนกล่าวขอบคุณมาร์ธาและรับตะกร้าใบนั้นมา ภาพเด็กน้อยกลืนน้ำลายขณะมองผลแอปเปิลอย่างหิวโหยนั้น ทำให้ลอร์ดเรดดิงตันถึงกับสูดลมหายใจแรงๆ และหลับตาด้วยความเวทนา “เราเดินไปคุยไปดีไหมคะ” เสียงเล็กๆ ของเมริดิธบังคับให้เขามองหล่อน เมื่อลอร์ดเรดดิงตันผงกศีรษะ หล่อนก็หันไปกล่าวลามาร์ธาและเดินนำหน้าเขาออกจากบ้านของหมอปาร์คเกอร์ ทั้งสองเดินมาจนถึงครึ่งทางก่อนจะเลี้ยวเข้าไปในตรอกของชุมชนแออัด เมริดิธก็พูด “คุณเป็นท่านลอร์ดใช่ไหมคะ” ลอร์ดเรดดิงตันไม่สะดุ้งสักนิด เขาเพียงถามกลับ “ทำไมหนูคิดอย่างนั้นล่ะ” “ก็แม่สอนหนูว่ามีแต่ผู้ชายที่เป็นลอร์ดเท่านั้นที่ไม่ช่วยผู้หญิงแบบหนูถือของ” เด็กหญิงยิ้มให้เขา “แล้วรองเท้าของคุณก็เงาวับยิ่งกว่ารองเท้าคู่ใหม่ของคุณหมอปาร์คเกอร์อีกค่ะ” เขาทำหน้าครุ่นคิดแบบไม่จริงจังนักครู่หนึ่งแล้วพูดกับหล่อน “ฉันอาจกลัวว่าหนูจะกลัวฉันขโมยของๆ หนู เลยไม่ช่วยหนูถือตะกร้าก็ได้ ส่วนเรื่องรองเท้า...” เขาก้มมอง “บางทีฉันอาจจะเพิ่งซื้อเพราะฉันทำมันเสียหายก่อนมาหาหนู” เมริดิธนิ่วหน้า ทำท่าคิดอย่างจริงจัง “จริงด้วยค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูควรจะไม่รับงานของคุณไหมคะ หรือหนูควรจะร้องขอความช่วยเหลือเสียแต่ตอนนี้” ลอร์ดเรดดิงตันหัวเราะลั่นพลางโบกมือไปมา “ไม่จ้ะ เมรี่ หนูไม่ต้องทำแบบนั้น อันที่จริง...” เขาหยุดเพื่อรวบรวมสติ “ฉันก็เป็นท่านลอร์ดจริงๆ นั่นแหละ ฉันคือมาร์ควิสแห่งเรดดิงตัน” เมรี่ตาโต หล่อนหยุดเดินและจ้องหน้าเขาราวกับไม่เคยเห็น จากนั้นก็ถอนสายบัวทำความเคารพด้วยท่าทางเก้กัง “หนูขอขอบคุณท่านมากิสแห่งเรดตันที่มาพบและให้งานกับหนูค่ะ” เขากระแอมเพราะต้องกลั้นหัวเราะเอาไว้เมื่อเมริดิธเรียกตำแหน่งของเขาผิด “ไม่ต้องทำแบบนั้นหรอกจ้ะเมรี่ เราอยู่กันสองคนแบบนี้ หนูเรียกฉันว่าลุงบ๊อบบี้ก็ได้” เด็กน้อยจ้องหน้าเขาอย่างจริงจังแล้วผงกศีรษะครั้งหนึ่ง แต่ก็ยังถามต่อ “แล้วถ้าอยู่กันหลายคนหนูควรเรียกคุณลุงบ๊อบบี้ว่าอะไรคะ” โอ แม่เด็กฉลาด “หนูต้องเรียกฉันว่ามายลอร์ด” โรเบิร์ตยิ้มพลางอธิบายช้าๆ “ถ้าหนูพบผู้ชายที่เป็นขุนนาง หนูต้องเรียกเขาว่ามายลอร์ด ยกเว้นดยุคกับภรรยา หนูต้องเรียกพวกเขาว่า ยัวเกรซ” “แล้วหนูจะทราบได้อย่างไรคะว่าใครเป็นดยุคกับภรรยา” หล่อนถาม “พวกเขาจะได้รับการประกาศชื่อจ้ะ แต่หนูไม่ต้องกลัวหรอก พวกเขามักจะอยู่แต่ในปราสาท สโมสร หรือไม่ก็รถม้า ไม่ค่อยลงมาเดินถนนสักเท่าไหร่” เมริดิธเอียงคอ สีหน้าบ่งบอกถึงความไม่เข้าใจ แล้วหล่อนก็สะบัดศีรษะและกลับมาเรื่องเดิม “แล้วงานของหนูคืออะไรคะ” ลอร์ดเรดดิงตันยิ้มอย่างเห็นใจ เมริดิธ ลาร์สัน อายุเพียงแปดขวบ แต่คำสนทนาของหล่อนมักวกเข้าหาแต่เรื่องงาน มันทำให้เขาสงสัยว่าถ้าหล่อนไม่ต้องทำงานอีกต่อไปหลังจากนี้จะเป็นอย่างไร “หนูชอบทำงานหรือจ๊ะ” เด็กน้อยก้มมองตะกร้า “มีงานก็มีอาหารค่ะ” โอ ใช่ นิคก็เคยพูดกับเขาด้วยประโยคเดียวกันนี้เมื่อสมัยที่ทั้งสองเรียนอยู่มหาวิทยาลัย คำพูดสั้นๆ นั้นเปลี่ยนผู้ที่กำลังจะได้เป็นมาร์ควิสคนหนึ่งให้สนใจในเรื่องของการลงทุน แทนที่จะรอรายได้จากเบี้ยหวัดรายปีและค่าเช่าที่ดินเท่านั้น แต่เมริดิธตัวน้อยเป็นเพียงเด็กผู้หญิง เป็นลูกสาวของบารอนคนหนึ่ง ไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะต้องทำงานเสี่ยงอันตรายอย่างเช่นทำความสะอาดปล่องไฟ ลอร์ดเรดดิงตันคุกเข่าลง มองใบหน้าเล็กๆ ที่ยังเปรอะเปื้อนด้วยคราบเขม่า “เมริดิธ ฉันมีงานให้หนูทำจริงๆ แต่ไม่ใช่ที่นี่ หนูต้องไปกับฉัน ไปที่บาร์คเชอร์” เด็กน้อยเอียงคอ “ไกลไหมคะ” “ไกลจ้ะ และหนูจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก อย่างน้อยก็จนกว่าหนูจะโตกว่านี้”     เมริดิธมองไปทางบ้านเช่า หลังที่ครั้งหนึ่งเคยอาศัยอยู่กับแม่ด้วยสายตาโหยหา แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรเหลืออยู่ที่นั่นนอกจากความทรงจำ “ตกลงค่ะ หนูจะไป ขอหนูอาบน้ำและเก็บของสักครู่นะคะ” “เก็บของอย่างเดียวก็พอจ้ะ ฉันเช่าโรงแรมไว้ หนูไปอาบน้ำที่นั่นก็ได้” แค่ได้ยินคำว่าโรงแรม แม่หนูก็ทำตาโตด้วยความตื่นเต้น “ตกลงค่ะ หนูจะรีบไปเก็บของ” จากนั้นหล่อนก็วิ่งตื๋อเข้าไปในซอยชุมชน ลอร์ดเรดดิงตันหัวเราะพร้อมกับโคลงศีรษะและก้าวยาวๆ ตามไป ในที่สุด เขาก็เห็นเด็กหญิงเลี้ยวเข้าไปในซอกแคบๆ เลยสี่แยกใกล้สุดทางเดิน แล้วเขาก็เห็นเมริดิธกำลังคุ้ยขยะที่วางสุมลังไม้ออก แต่ไม่ใช่แค่รอบลังไม้เท่านั้นที่มีสิ่งสกปรก แม้แต่กำแพง ทั่วทั้งซอกนั้นก็เต็มไปด้วยขยะและน้ำขังเฉอะแฉะส่งกลิ่นเหม็นเน่า ลอร์ดเรดดิงตันเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง ตอนนั้นเองที่เขารู้สึกว่ามีบางสิ่งทิ่มแทงแขน เมื่อก้มลงมองก็พบว่าไม้เท้าของเขาหักเป็นสองท่อน “นี่เป็นแค่ที่ซ่อนบ้านของหนูเท่านั้นค่ะ มายลอร์ด” เมริดิธชี้แจงด้วยน้ำเสียงแจ่มใส แต่ดวงตาของหล่อนตื่นตระหนกขณะมองไม้สองท่อนในมือเขา “ความจริงหนูนอนในซอยที่สะอาดกว่านี้ค่ะ บางครั้งก็มีคนใจดีเอาน้ำมาให้หนูเช็ดตัวด้วย” แต่โรเบิร์ตไม่พูดอะไร เขาก้าวเข้าไปซอย โยนไม้เท้าที่หักสองท่อนลงบนกองขยะและช่วยหล่อนยกลังไม้ออกมา เมริดิธอ้าปากค้างก่อนวิ่งตามเขาอย่างเงียบๆ เมื่อถึงปากซอยเขาก็วางลังไม้ลง “เลือกเสื้อผ้าไปชุดหนึ่งและของที่หนูอยากเอาไปด้วย อะไรที่ไม่ใช้ก็ทิ้งไว้ที่นี่แหละ” จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 21:28:48

ความคิดเห็นที่ 2 “สองชุดได้ไหมคะ มีสองชุดที่แม่เย็บให้หนู” ลอร์ดเรดดิงตันเพียงพยักหน้าและไม่พูดอะไรอีก เขามองหล่อนเช็ดมือกับเสื้อตัวที่ต้องถูกทิ้งไว้และขยับของกินในตะกร้าจนมีที่ว่าง จากนั้นก็ม้วนเสื้อผ้าสองชุดจนเป็นก้อนกลมใส่ลงไปก่อน ตามด้วยกระดาษม้วนมัดด้วยเชือก กล่องไม้ใบเล็กๆ สำหรับใส่ของกระจุกกระจิกอันหนึ่งและขวดโหลขนาดครึ่งฝ่ามือ เขาหลับตาอย่างสะเทือนใจเมื่อรู้ว่าเถ้ากระดูกของนาตาลีอยู่ในขวดโหลใบนั้น “เสร็จแล้วค่ะ” คำพูดของเด็กน้อยทำให้โรเบิร์ตลืมตา เขาคว้าตะกร้ามาถือไว้เอง ส่วนอีกมือก็จูงหล่อนออกไปหน้าปากซอย แสตนขับรถม้ามาจอดอย่างรวดเร็วราวกับรู้ว่าถ้าช้าอาจโดนตำหนิ แต่ทันทีที่รถจอดสนิท ลอร์ดเรดดิงตันก็เปิดประตู วางตะกร้าไว้ข้างที่นั่งและอุ้มเมริดิธขึ้นรถโดยไม่รอบันไดเตี้ย “มายลอร์ด ให้เด็กสกปรกคนนั้นนั่งไปด้วยจะดีหรือครับ” แสตนถามขณะยกบันไดวางไว้กับพื้น “ฉันพิจารณาเองได้ว่าอะไรดีหรือไม่ แสตน” โรเบิร์ตพูดพร้อมกับก้าวขึ้นรถม้าและปิดประตูด้วยตัวเอง ไม่สนใจสีหน้าจืดเจื่อนของพลขับ ตลอดทางที่รถม้าเคลื่อนไปนั้น เมริดิธไม่พูดแม้แต่คำเดียว เด็กหญิงเอาแต่มองเขาสลับกับแอปเปิลและขนมปังราวกับว่าจะกลัวถูกตำหนิถ้ากินอาหารของตัวเอง หล่อนถึงกับสะดุ้งเมื่อลอร์ดเรดดิงตันเปิดลิ้นชักเก็บของด้านข้างรถม้า หยิบผ้าขนหนูออกมาผืนหนึ่ง การสั่นสะเทือนของตัวรถทำให้ดูเหมือนว่าเขาทำอย่างกระแทกกระทั้น “ฉันขอน้ำดื่มของหนูสักนิดได้ไหม”     เด็กน้อยหยิบยื่นให้โดยไม่พูดอะไร เพียงมองเขาเทน้ำดื่มลงผ้าขนหนู จากนั้นเขาก็ส่งทั้งผ้าและขวดน้ำให้หล่อน “เช็ดหน้าเช็ดมืออีกครั้งแล้วทานอาหารซะ แค่พอรองท้องนะ เดี๋ยวถึงโรงแรมแล้วฉันจะสั่งซุปให้ทานกับขนมปัง” ดวงตาของหล่อนเป็นประกายวาววับเมื่อเขาเอ่ยถึงซุป แต่ใบหน้าเล็กๆ ดูเครียดเกร็งเหมือนกำลังฝืนตัวเองไม่ให้ยิ้ม ลอร์ดเรดดิงตันกอดอก ยกเท้าไขว่ห้างด้วยท่าทางสบายๆ “ฉันทำอะไรให้หนูโกรธรึ” เมริดิธส่ายหัวพลางใช้ผ้าขนหนูเปียกชื้นเช็ดหน้าและมือโดยไม่สบตาเขา เรดดิงตันยิ้ม “เมรี่ หนูเกลียดฉันแล้วรึ” “เปล่าค่ะ หนูแค่กลัว ก็คุณลุงบ๊อบบี้ทำอะไรกระแทกกระทั้น” หล่อนโพล่งเสียงดัง แต่แล้วก็หน้าเสียเมื่อเห็นเขาเลิกคิ้วสูง เด็กน้อยกลืนน้ำลายและพูดต่อด้วยเสียงที่เบาจนแทบไม่ได้ยิน “หนูคิดว่าคุณลุงไม่พอใจที่เห็นหนูสกปรก”   โรเบิร์ตยิ้มอ่อนโยน “ไม่ใช่แบบนั้นหรอก” แล้วรอยยิ้มก็ถูกแทนที่ด้วยความเคร่งเครียด “แต่ถ้าฉันจะไม่พอใจอะไร ก็คงเป็นตัวฉันเอง” “ทำไมคะ” “ฉันน่าจะได้ช่วยเหลือหนูเร็วกว่านี้” เขาสารภาพ หลังวันที่ได้พบกับนาตาลี ลาร์สันประมาณหนึ่งสัปดาห์ ก็มีซองเอกสารจากหล่อนส่งถึงเขาที่ทวินฮิลล์เพลส ด้านในประกอบด้วยใบสูติบัตรของเมริดิธ ลาร์สัน ลูกสาวของหล่อน ใบหุ้นของบริษัทเดินเรือในลิเวอร์พูลที่หล่อนเขียนหนังสือมอบอำนาจให้เขาเป็นธุระช่วยดูแลต่อ แต่สิ่งที่ทำให้ลอร์ดเรดดิงตันตกใจมากที่สุดคือเช็คเงินสดจำนวนหลายใบ ลงวันที่หลังจากนิโคลัสกลับมาอยู่กินกับชาร์ลอตอีกครั้งจนกระทั่งถึงวันที่เสียชีวิต เมื่อลองเรียงดู เขาพบว่ามันหายไปสองใบ ซึ่งมีความเป็นไปได้สูงว่าหล่อนอาจตัดสินใจเบิกเช็คเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในการเดินทางไปพบเขาที่บาร์คเชอร์ แสดงว่าตลอดระยะเวลาที่แยกกันอยู่ หล่อนทำงานหาเลี้ยงดูตัวเองกับลูกน้อยโดยไม่พึ่งพานิโคลัส นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้นาตาลี ลาร์สันผ่ายผอมจนแทบกลายเป็นโครงกระดูกใช่หรือไม่ ไหนยังจะเมริดิธตัวน้อยที่มักมีคำว่างานออกจากปากเสมออีก – ขอพระเจ้าโปรดช่วยด้วยเถิด – หล่อนอายุเพียงแปดขวบ แต่กลับต้องเสี่ยงชีวิตปีนปล่องไฟแลกกับขนมปังครึ่งก้อนแข็งๆ เศษแยมก้นขวดและแอปเปิลอีกหนึ่งผล ขณะที่พี่น้องต่างมารดาของหล่อนสุขสบายจากรายได้ที่บิดาผู้ล่วงลับจัดหาไว้ให้แล้ว โรเบิร์ตมองเด็กหญิงอย่างเสียใจ และคิดว่าเขาควรจะเริ่มเรียกร้องสิทธิให้หล่อนได้เข้าไปอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลเวนเวิร์ธ โดยที่เขาจะเก็บเงินมรดกของหล่อนไว้ก่อนจนกว่าหล่อนจะถึงวัยแต่งงานดีหรือไม่ เรื่องนี้สำคัญมากและให้เลดี้ชาร์ลอตรู้ไม่ได้อย่างเด็ดขาด แต่เมริดิธผู้ไม่รู้อีโหน่อีเหน่กลับเอียงคอมองเขา นิ่วหน้าครุ่นคิดอย่างจริงจัง ทั้งสองไม่ทันสังเกตว่ารถม้าหยุดแล้ว จนกระทั่งแสตนเปิดประตู “ถึงโรงแรมแล้วครับ มายลอร์ด” โรเบิร์ตพยักหน้าและก้าวลงก่อนเพื่อรออุ้มเด็กหญิงลงจากรถ ทว่าเมริดิธยังนั่งอยู่ที่เดิม ปากน้อยๆ พึมพำอะไรบางอย่างจนเขาต้องเรียก “เมรี่ ถึงแล้ว” แม่หนูสะดุ้งและรีบถลาลงจากเก้าอี้จนเกือบล้มคะมำ แต่โรเบิร์ตคว้าตัวหล่อนพร้อมกับรับตะกร้าไว้ทันก่อนจะตกรถม้า “ไม่ต้องรีบก็ได้ โรงแรมไม่หนีหนูไปไหนหรอก” เมริดิธยิ้มเจื่อน “ขอโทษค่ะมายลอร์ด หนูกำลังคิด” เขาเลิกคิ้วข้างหนึ่งขณะอุ้มหล่อนลงจากรถม้า “ฉันควรรู้ไหมว่าหนูกำลังคิดอะไร” “ควรค่ะ เพราะหนูเพิ่งนึกออกพอดี” หล่อนยิ้มกว้าง “เรารู้ว่าโชคชะตาพาคนสองคนให้มาเจอกัน แต่เราไม่รู้ว่าโชคชะตาจะจัดการให้พวกเขาได้พบกันเมื่อไหร่” โรเบิร์ตตกตะลึงตัวแข็งเพราะจำได้ว่านี่เป็นประโยคที่นิโคลัสพูดกับเขาก่อนจะหายตัวไปถึงสองปีเต็ม ขณะที่เมริดิธซึ่งไม่ทันสังเกตยิ้มเจื่อนอีกครั้ง “หนูจำไม่ได้แล้วค่ะว่าใครพูด แต่หนูคิดว่าประโยคนี้เหมาะกับมายลอร์ดในตอนนี้มากค่ะ” “อย่างนั้นหรือ” เขาพูดเสียงเบาโหวง ดวงตาเหม่อลอยครู่หนึ่ง แต่เมื่อหลุดจากภวังค์ก็หยิบตะกร้าและคว้ามือแม่หนู “เราพักเรื่องอื่นๆ ไว้ก่อนดีกว่า ฉันคิดว่าหนูควรจะได้อาบน้ำและทานอาหารของหนูเสียที” เมริดิธยิ้มกว้างและพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น ตอนนั้นเองที่หญิงวัยกลางคนรูปร่างท้วมในชุดเครื่องแบบสาวใช้คนหนึ่งกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาลอร์ดเรดดิงตัน หล่อนถอนสายบัวอย่างรวดเร็ว “มายลอร์ดคะ มีโทรเลขด่วนค่ะ” พูดจบหล่อนก็ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ โรเบิร์ตรับมาอ่าน กลอกตาขึ้นฟ้าและหันไปพูดกับเมริดิธ “เมรี่ ฉันต้องไปทำธุระด่วนก่อน แต่เจนจะเป็นคนดูแลหนูจนกว่าฉันจะกลับมา” เด็กหญิงถอนสายบัว “ค่ะ มายลอร์ด” โรเบิร์ตยิ้มและส่งเมริดิธกับตะกร้าให้เจนดูแลต่อ จากนั้นก็หันไปบอกจุดหมายกับแสตนที่ยืนรออยู่ก่อนก้าวขึ้นรถม้า เมริดิธยืนมองเขาตาเป๋งจนกระทั่งรถเคลื่อนตัวออกไปแล้วจึงเหลือบมองเจน หล่อนพบว่าสาวใช้ก็มองหล่อนอยู่เช่นกัน “ตามมา” เจนพูดและหมุนตัวด้วยอาการที่ใกล้เคียงกับสะบัด ระหว่างเดินเข้าไปในโรงแรมนั้น ปลายคางของหล่อนเชิดอย่างน่าขัน เด็กน้อยได้แต่อมยิ้มขณะวิ่งตาม โรงแรมที่ลอร์ดเรดดิงตันพักนั้นเป็นอาคารสามชั้นแบบอิตาลีไม่ไกลจากลิเวอร์พูลนัก ทิวทัศน์ด้านหนึ่งยังพอมองเห็นแม่น้ำเมอร์ซีได้ เมริดิธตื่นตาตื่นใจกับอาคารทำจากอิฐสีเหลืองครีม หน้าต่างและประตูด้านหน้าเป็นวงโค้งรับกับเสาหินทรงกลมชวนให้นึกถึงอารยะธรรมโรมันโบราณ เด็กหญิงคาดหวังว่าจะได้เห็นการตกแต่งภายในอาคารด้วย แต่เจนกลับเดินนำหล่อนอ้อมไปทางด้านหลัง ซึ่งเป็นทางเข้าออกสำหรับคนรับใช้ของแขกที่เข้าพักโดยเฉพาะ “ทำไมเราไม่เข้าประตูด้านหน้าล่ะคะ” เมริดิธถาม พยายามซ่อนความผิดหวังไว้   “ประตูนั่นสำหรับชนชั้นสูงหรือพวกคนมีเงินเท่านั้น ส่วนเราที่เป็นคนรับใช้ต้องเข้าออกทางด้านนี้” เจนตอบพลางผลักประตู แม้ทางเข้าของคนรับใช้จะไม่สวยงามตามที่วาดหวังไว้ในใจ แต่เมริดิธก็อดตื่นเต้นกับบันไดวนขนาดกลางไม่ได้ หล่อนถลาไปเกาะราวบันไดและแหงนหน้า อ้าปากค้างกับความวกวนที่จุดสูงสุดนั้นเป็นโดมกระจกหลากสี “อ้าปากแบบนั้น เดี๋ยวฝุ่นก็เข้าปากหรอก” เจนตำหนิแบบไม่จริงจังนักพร้อมกับก้าวขึ้นบันไดวน “ห้องพักของเราอยู่ชั้นสอง มีฉันกับสาวใช้อีกสองคน เตียงของเราพอดีกับคนแล้วก็จริง แต่ฉันคิดว่าตัวเล็กๆ อย่างเธอคงนอนบนโซฟาได้” “ได้อยู่แล้วค่ะ” เมริดิธยิ้มแป้น นึกในใจว่าการนอนบนโซฟาคงเป็นเรื่องน่าสนุก บ้านของหล่อนไม่มีโซฟาเพราะไม่ค่อยมีแขกมาเยี่ยมมากนัก หรือถ้าคุณป้าข้างบ้านแวะมาเยี่ยมเยียนบ้างนานๆ ครั้ง แม่ก็จะใช้เก้าอี้รับประทานอาหารในครัวแทน อย่างไรก็ตาม การวิ่งขึ้นบันไดวนเป็นเรื่องสนุกไม่น้อยสำหรับเด็กหญิง หล่อนให้เจนเดินนำหน้าไปจนเกือบถึงชั้นสองแล้วก่อนจะวิ่งตาม หัวเราะคิกคักพลางคิดในใจว่าต้องมาทดสอบความเร็วของตนอีกครั้งให้ได้ แต่เมื่อถึงจุดหมาย หล่อนกลับพบเจนซึ่งยืนเท้าสะเอว เลิกคิ้วมองหล่อนด้วยสายตาไม่พอใจ “ทำแบบนั้นมันอันตรายนะ ถ้าเกิดไปชนใครตกบันไดเข้าจะทำยังไง” สีหน้าเด็กหญิงม่อยลง “ขอโทษค่ะ” เจนหรี่ตาเพื่อปรามหล่อนอีกครั้งก่อนหมุนตัว โดยมีเมริดิธวิ่งตามหลัง จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 21:30:33

ความคิดเห็นที่ 3 ห้องพักของสาวใช้ทั้งสามเป็นห้องใหญ่ที่ถูกแบ่งย่อยอีกสี่ส่วน ประกอบด้วยโถงใหญ่มีโซฟายาวบุผ้าสีน้ำเงินและโต๊ะเอนกประสงค์ เยื้องไปทางด้านหลังคือครัวแบบง่ายๆ พร้อมโต๊ะรับประทานอาหาร ริมด้านขวาระหว่างครัวกับโถงใหญ่เป็นห้องนอนที่มีประตูปิดมิดชิด และด้านหลังสุดคือห้องน้ำ “นี่เป็นที่นอนของเธอ” เจนชี้ไปยังโซฟา “ห้องน้ำอยู่ด้านหลัง ที่นี่มีการวางท่อประปาแล้ว ไม่ลำบากเท่าไหร่ เธอใช้ก๊อกน้ำเป็นไหม” เมริดิธพยักหน้า “ค่ะ บ้านคุณหมอปาร์คเกอร์ก็มีก๊อกน้ำ” “ถ้าอย่างนั้นก็ไปอาบน้ำก่อน เอาของกินวางไว้นี่แหละ เดี๋ยวฉันจัดการให้” ตอนนั้นเองที่ประตูห้องนอนเปิดและสาวใช้สองคนเดินออกมา คนหนึ่งเป็นหญิงวัยกลางคนอายุพอๆ กับเจนแต่ผ่ายผอมจนหน้าตอบ ส่วนอีกคนเป็นสาวรุ่นหน้าตาสดใสมีกระสีทองกระจายทั่วใบหน้า หล่อนยิ้มทักทายเด็กหญิงแล้วถามเจน “สาวใช้คนใหม่หรือคะป้าเจน ไม่เด็กไปหน่อยหรือ” “เหลวไหลจริง จิล” เจนตำหนิ ก่อนผายมือไปทางแม่สาวขี้เล่น “ขอแนะนำนะ ยายคนช่างพูดนี่ชื่อจิลเลียน ทอมป์ตัน ส่วนอีกคนคือซาแมนธา บีแชมป์” จากนั้นก็ชี้ตัวเอง “และฉัน เจนนิเฟอร์ ทอมป์ตัน เป็นป้าของจิลเลียน เรียกฉันว่าป้าเจนก็พอ” “เมริดิธ ลาร์สันค่ะ เรียกหนูว่าเมรี่ก็ได้” เด็กหญิงกล่าวพลางย่อตัวลงเล็กน้อย ขาข้างหนึ่งไขว้ไปด้านหลัง จิลเลียนยิ้มแป้นพลางโบกมือไปมา “แหม ไม่ต้องมีพิธีรีตองหรอกจ้า พวกเราเป็นแค่คนใช้” แล้วหล่อนก็มองเมริดิธตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า “ว่าแต่หนูเมรี่นี่มอมแมมจริงๆ ไปตกปล่องไฟที่ไหนมารึ” “ก่อนมาที่นี่ หนูไปทำความสะอาดปล่องไฟมาค่ะ” หล่อนพูดพลางยืดอกอย่างภาคภูมิใจ ขณะที่ผู้ใหญ่สามคนลอบสบตากัน ซาแมนธาถึงกับยกมือทาบอก อุทานออกมาด้วยความเวทนา “ดีเหลือเกินที่ลอร์ดเรดดิงตันไปรับตัวหนูมา ต่อไปหนูจะไม่ต้องทำความสะอาดปล่องไฟอีกแล้ว” จิลเลียนพูดพร้อมกับยิ้มอ่อนโยน “ค่ะ เพราะหนูจะเป็นสาวใช้” เมรี่ตอบอย่างมั่นใจ ขณะที่ซาแมนธายกสองมือขึ้นโบก “ไม่จ้ะ ตอนนี้หนูยังเป็นสาวใช้ไม่ได้ หนูต้องได้รับการฝึกฝนก่อน” เมริดิธนิ่วหน้า “ฝึกฝนหรือคะ” “ท่านลอร์ดเรดดิงตันมีสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าอยู่นอกเขตทวินฮิลล์ เราเรียกที่นั่นว่าโรงเรียน” เจนพูดบ้าง “เธอจะต้องเรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ครูสอน และเมื่อทวินฮิลล์ต้องการคนเพิ่ม ท่านลอร์ดจะส่งพ่อบ้านไปคัดเลือกนักเรียน” “แล้วคนที่ไม่ได้รับคัดเลือกจะเป็นอย่างไรคะ” “ก็จะได้ทำงานที่อื่นแทนจ้ะ” จิลเลียนพูด “มีคฤหาสน์มากมายต้องการคนรับใช้ ทั้งเศรษฐีใหม่และชนชั้นสูง บางคนได้เป็นเชพเพอโรนของพวกคุณหนูด้วยนะ” “เชพเพอโรนคืออะไรคะ” เด็กหญิงถาม “ผู้ติดตามของลูกสาวของชนชั้นสูงจ้ะ เฉพาะเด็กสาวที่พร้อมจะแต่งงานเมื่อถึงฤดูเลือกคู่ เชพเพอโรนจะได้เห็นงานเต้นรำหรูหรา ได้ทานอาหารดีๆ และลองคิดดูสิ! หนุ่มๆ ในชุดทักสิโดจะเข้ามาอ้อนวอนเธอเพื่อขออนุญาตให้เด็กสาวพวกนั้นไปเต้นรำกับเขา” จิลเลียนทำท่าเพ้อฝัน แต่เมริดิธกลับเบ้ปาก “หนูไม่ชอบเป็นเชพเพอโรนค่ะ” ซาแมนธาหัวเราะลั่น แม้แต่เจนก็ยังร่วมหัวเราะด้วย ขณะที่จิลเลียนย่นจมูกใส่เด็กหญิง “ไม่มีความฝันเอาเสียเลย” “ก็หนูไม่ชอบการมองเฉยๆ นี่คะ” เมริดิธตอบ “หนูขอเป็นพนักงานเสิร์ฟในงานเต้นรำดีกว่า” “ฉันอยากเป็นแม่ครัว” ซาแมนธาพูดบ้าง “แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่มีพรสวรรค์ จึงเป็นได้แค่พนักงานทั่วไป” “เอาล่ะ หยุดเรื่องความฝันกันไว้ก่อนเถอะ ได้เวลาที่เด็กคนนี้ต้องไปอาบน้ำแล้ว” เจนพูดพลางตบมือสองครั้ง “เมรี่ ไปอาบน้ำ จะได้มาทานอาหารเสียที” เด็กหญิงตอบรับก่อนหยิบเสื้อชุดหนึ่งพร้อมกับกล่องไม้ขนาดเล็ก จากนั้นก็วิ่งตื๋อเข้าห้องน้ำ เจนมองตามจนกระทั่งประตูปิดเรียบร้อยแล้วจึงค่อยนำขนมปัง แยมและแอปเปิลออกจากตะกร้า “เธอรู้ได้อย่างไรว่าเด็กคนนั้นยังไม่ได้กินอะไร” ซาแมนธาถาม เจนถอนหายใจ “ลองดูอาหารพวกนี้สิ แซม นี่มันของเหลือทิ้งชัดๆ แต่หล่อนก็ยังนำมันมาด้วย แล้วที่บอกว่าเพิ่งทำความสะอาดปล่องไฟมา ฉันเดาได้เลยว่านี่คืออาหารสำหรับวันนี้ของหล่อน” “โธ่ถัง” ซาแมนธาอุทาน “ดีนะที่ท่านลอร์ดไปพบเข้า ไม่อย่างนั้นแม่หนูน้อยนั่นคงมีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงสองเดือนหรอก ลองคิดดูสิ เด็กผู้หญิงตัวแค่นั้นต้องปีนปล่องไฟ” แล้วหล่อนก็ส่ายหัว “โธ่ถัง ช่างน่าสงสารจริงๆ” “ฉันจะลงไปเอาซุปจากในครัวให้” จิลเลียนอาสา แล้วออกจากห้องอย่างรวดเร็ว เจนไม่พูดอะไรนอกจากหยิบอาหารทั้งหมดเข้าไปในครัว หั่นขนมปังให้เป็นก้อนที่เล็กลงและใส่หม้อ นำมันไปแขวนไว้ข้างเตาไฟที่ยังอุ่น นำผลแอปเปิลไปล้างและเทแยมใส่ถ้วย จิลเลียนกลับมาอีกครั้งในตอนที่ขนมปังอุ่นพอดี “ฉันได้สลัดกับเนื้อย่างมาด้วย” หล่อนพูดอย่างร่าเริง “ทีนี้ก็รอให้เมรี่น้อยมาจัดการมันให้หมด” เมื่อเมริดิธออกจากห้องน้ำหลายนาทีหลังจากนั้น หล่อนถึงกับอุทานอย่างดีใจกับปริมาณอาหารที่มากขึ้นและกล่าวขอบคุณทุกคนด้วยความซาบซึ้ง ซาแมนธาพึมพำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับพระเจ้าก่อนไปทำงานของตนต่อ ขณะที่เจนนิเฟอร์กับจิลเลียนลอบสบตากันอย่างไม่สบายใจนัก “อย่าเพิ่งพูดอะไร” เจนเตือนหลานสาว “ไปทำงานเถอะ” จิลผงกศีรษะและเดินออกจากห้องอย่างเงียบๆ เหลือเพียงเจนกับเมริดิธอยู่ในห้องสองคน เด็กน้อยถามขณะเคี้ยวอาหารตุ้ย “งานของสาวใช้มีอะไรบ้างคะ” “กลืนให้หมดก่อนแล้วค่อยพูด” เจนบอกพลางสำรวจท่าทางการรับประทานอาหารของเด็กหญิงแล้วถาม “หนูรู้จักท่านบารอนเวนเวิร์ธไหม” เมรี่ส่ายศีรษะ “หนูไม่รู้จักชนชั้นสูงเลยสักคนค่ะ ยกเว้นท่านลอร์ดมากิส แต่ก็เพิ่งเจอวันนี้เอง” “มาร์ควิส” เจนพูดช้าๆ “อย่าเรียกตำแหน่งของท่านผิดแม้ว่าท่านจะไม่ตำหนิเธอ” เด็กน้อยผงกศีรษะหลายครั้งและทานอาหารต่อ ปากของหล่อนขมุบขมิบขณะเคี้ยวอาหารราวกับว่ากำลังท่องจำอะไรสักอย่าง อาจเป็นคำว่ามาร์ควิส เจนคาดเดาแบบนั้นก่อนถาม “ฉันจะไปทำงานแล้ว เธออยู่คนเดียวได้ไหม”   เมื่อเมริดิธตอบรับ หล่อนจึงเดินไปทางประตูและพบว่าจิลเลียนยืนรออยู่หน้าห้อง หญิงสาวแตะนิ้วชี้กับริมฝีปากตนเองเป็นเชิงบอกให้เงียบไว้ เจนมองหลานก่อนเหลียวสำรวจเด็กหญิง จากนั้นจึงปิดประตู “ป้าคิดว่าเด็กคนนั้นเหมือนท่านบารอนเวนเวิร์ธไหมคะ” จิลเริ่ม “ฉันคิดว่าเลดี้ชาร์ลอตต้องรู้แน่นอนถ้าได้พบเมรี่” “มันเป็นเรื่องของเจ้านาย จิล สาวใช้อย่างเราไม่ควรเข้าไปยุ่ง” “ฉันรู้ค่ะป้า แต่เลดี้ชาร์ลอตสร้างความยุ่งยากให้ท่านลอร์ดมาหลายปีแล้วนะคะ” จิลพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล “ฉันกลัวว่าเธอจะฉวยโอกาสนี้จับท่านมาร์ควิสของเรา” “เหลวไหล ท่านลอร์ดเรดดิงตันรักเลดี้แคทเธอรีนมาก ไม่มีทางที่ท่านจะแต่งงานใหม่หรอก” “มันก็ไม่แน่ไม่ใช่หรือคะ ถ้าเกิดเรื่องเสื่อมเสีย” จิลเลียนลดเสียงลงจนเป็นกระซิบ “ป้าลองคิดดูสิคะ เลดี้ชาร์ลอตเข้าออกคฤหาสน์ทวินฮิลล์บ่อยครั้ง ทั้งๆ ที่ท่านบารอนกับนายหญิงเพิ่งจะเสียไปไม่กี่เดือน ทำเป็นเจ้ากี้เจ้าการจัดหาแม่นมให้นายน้อยลีโอ แถมยังวิพากษ์เรื่องของคุณไรอัลอย่างไม่เหมาะสมอีก บอกตามตรงนะคะ ฉันคิดว่าเลดี้ชาร์ลอตต้องการตำแหน่งมาร์ชันเนส” “จิลเลียน ระวังปากหน่อย” เจนดุแต่ไม่เต็มเสียงนัก “ถ้าท่านลอร์ดเลือกจะแต่งงานกับเลดี้ชาร์ลอต พวกเราก็ทำอะไรไม่ได้หรอกนะ” หญิงสาวหน้าม่อยลง “แต่ฉันยอมรับไม่ได้นี่คะ ถ้าท่านลอร์ดจะแต่งงานเพราะเพทุบายของหญิงร้อยเล่ห์คนหนึ่ง” เจนนิเฟอร์ส่ายศีรษะช้าๆ และทำท่าคล้ายจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เงียบเอาไว้เพราะได้ยินเสียงคนเดินขึ้นบันไดมา เป็นซาแมนธานั่นเอง หล่อนหอบเครื่องนอนชุดหนึ่งมาด้วย สองป้าหลานจึงรีบทำเหมือนกับว่าพวกตนกำลังจะไปทำงานตามปกติ “อยู่นี่เอง เจน จิล ท่านลอร์ดกลับมาแล้วนะ บอกว่าถ้าเมรี่ทานอาหารเสร็จแล้วให้เก็บข้าวของย้ายไปอยู่ห้องท่านด้วย” ซาแมนธาพูด “ได้” เจนเป็นฝ่ายรับคำ หล่อนส่งสายตามองหลานสาวเป็นเชิงปรามว่าห้ามพูดอะไรแล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง จิลกลอกตามองเพดานอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนเดินไปช่วยซาแมนธาหอบเครื่องนอน การปรากฏตัวของเมริดิธ ลาร์สันในรูปลักษณ์ของเด็กหญิงธรรมดาทำให้ลอร์ดเรดดิงตันถึงกับตกตะลึงตัวแข็ง เนื่องจากเมื่อแรกเห็น หล่อนค่อนข้างมอมแมมและเต็มไปด้วยเขม่า จุดที่พอมองเห็นได้ชัดคือดวงตาสีเขียวจัด ปลายคางมน และใบหน้ากลมแบบเด็กๆ เขาจึงคิดไปว่าหล่อนน่าจะเหมือนแม่ แต่ในความเป็นจริง เมริดิธมีเพียงดวงตากับคางเท่านั้นที่เหมือนนาตาลี ลาร์สัน เรือนผมของหล่อนเป็นสีดำหยักศกหนา มีกระสีจางกระจายอยู่ทั่วจมูกจนถึงแก้ม และจุดสะดุดตาที่สุดคือไฝเล็กๆ ตรงสันจมูก ซึ่งเป็นจุดเดียวกับนิโคลัส เวนเวิร์ธ ใช่แล้ว เมริดิธ ลาร์สัน เหมือนบิดาจนแทบจะเป็นพิมพ์เดียวกัน “สวัสดียามเย็นค่ะ มายลอร์ด” เด็กหญิงถอนสายบัวอย่างงดงามและยิ้มกว้าง... พระเจ้าช่วย แม้กระทั่งวิธียิ้ม หล่อนก็ยังเหมือนนิค “เม...” ลอร์ดเรดดิงตันกระแอมเมื่อรู้สึกว่าเสียงสั่น “เมรี่ หนูทานอาหารอิ่มไหม” “แน่นอนค่ะมายลอร์ด อาหารอร่อยด้วยค่ะ” เมริดิธตอบและเหลือบมองเจนนิเฟอร์กับจิลเลียนที่ยืนรอคำสั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของห้อง เด็กหญิงรีบเลียนแบบท่าทางของสาวใช้ทั้งสอง “มานั่งตรงนี้สิ เมรี่” โรเบิร์ตตบโซฟายาวข้างตัว “ฉันเห็นว่าหนูมีม้วนกระดาษมาด้วย ฉันรู้ได้ไหมว่ามันคืออะไร” หล่อนเหลือบมองสาวใช้อย่างขอความช่วยเหลือ แต่ทั้งสองยืนก้มหน้าไม่ขยับเขยื้อนราวกับรูปปั้น หล่อนจึงหยิบม้วนกระดาษในตะกร้าและเดินไปหาลอร์ดเรดดิงตัน     “นี่คือนิทานค่ะ คุณแม่ของหนูเป็นคนแต่ง” หล่อนพูดพลางยื่นม้วนกระดาษให้ โรเบิร์ตรับไปเปิดดูและเลิกคิ้วเมื่อเห็นภาพลูกกระต่ายแหงนมองพระจันทร์ ไม่มีตัวหนังสือใดๆ บนภาพนั้น “ไม่มีชื่อเรื่องรึ” “ไม่มีค่ะ หนูเรียกนิทานเรื่องนี้ว่ากระต่ายน้อยตามหาพระจันทร์” เขาพลิกดูอย่างทะนุถนอม นอกจากส่วนที่อาจจะเป็นปกแล้ว ภาพต่อมามีคำบรรยายอย่างง่ายๆ สำหรับให้เด็กฝึกการอ่าน ลอร์ดเรดดิงตันเปิดนิทานจนถึงกระดาษแผ่นสุดท้ายและนิ่วหน้า “ยังไม่จบรึ” เมริดิธส่ายศีรษะอย่างแรง “คุณแม่เสียไปก่อนที่จะเขียนนิทานเรื่องนี้จบค่ะ” ดวงตาของโรเบิร์ตหม่นแสงลงขณะม้วนกระดาษกลับคืนเช่นเดิมและส่งให้เมริดิธ เด็กหญิงทำท่าจะลุกจากโซฟา แต่เขารั้งตัวหล่อนไว้ด้วยคำถาม “เมรี่ หนูอ่านหนังสือได้แล้วใช่ไหม” “ได้ค่ะ อย่างนิทานกระต่ายน้อยนี่ หนูก็อ่านไปหลายรอบแล้ว”     “แล้วหนังสือพิมพ์ล่ะ หรือไม่ก็หนังสือเล่มใหญ่กว่านี้” เด็กหญิงทำท่าครุ่นคิด “เคยอ่านหนังสือพิมพ์บ้างค่ะ แต่หนังสือเล่มใหญ่ๆ ยังไม่เคยค่ะ” ลอร์ดเรดดิงตันผงกศีรษะ “ฉันมีโรงเรียนอยู่นอกเขตทวินฮิลล์ หนูจะได้เรียนรู้สิ่งที่จำเป็นที่นั่น และ...” “พี่จิลบอกหนูแล้วค่ะ” เด็กหญิงกล่าวขัดพร้อมกับยิ้มกว้าง “หนูจะได้ฝึกการเป็นสาวใช้ที่นั่น” โรเบิร์ตเลิกคิ้วก่อนชำเลืองไปยังจิลเลียน เห็นหญิงสาวห่อไหล่และก้มหน้ามากกว่าเดิมอย่างสำนึกผิด เขากลอกตา โคลงศีรษะช้าๆ และพูดกับเมริดิธ “หนูลองเรียนรู้หลายๆ อย่างก่อนดีไหม แล้วอนาคตอยากทำอะไรค่อยตัดสินกันอีกครั้ง” “หนูตัดสินใจว่าจะเป็นสาวใช้ค่ะ” เมริดิธตอบ “หนูทำความสะอาดและปีนปล่องไฟได้ ชุนผ้าที่ขาดได้ด้วย หนูต้องเป็นสาวใช้ที่ดีได้แน่ๆ ค่ะ” โรเบิร์ตอยากตอบว่าไม่มีทาง หล่อนต้องได้รับการฝึกตนให้เป็นสุภาพสตรีที่ดีงามคนหนึ่งและจะต้องแต่งงานกับผู้ชายที่เหมาะสมคู่ควร แต่โทรเลขจากเลดี้ชาร์ลอตทำให้เขาไม่อาจเอ่ยแบบนั้นออกมาได้ สองเดือนที่ผ่านมา หลังจากตัดสินใจว่าจะหลบหลีกภริยาม่ายของบารอนเวนเวิร์ธ โรเบิร์ตกลับยิ่งเห็นธาตุแท้ของเลดี้ชาร์ลอต หล่อนพยายามติดต่อเขาสารพัดวิธี ทั้งร้องห่มร้องไห้ตัดพ้อ รวมไปถึงบังคับขู่เข็ญพ่อบ้านและเหล่าคนรับใช้สารพัด แต่ฟางเส้นสุดท้ายขาดลงในวันหนึ่งที่ลอร์ดเรดดิงตันจำเป็นต้องเข้าสู่งานสังคมด้วยเหตุผลทางธุรกิจ เขารับทราบข่าวลือเกี่ยวกับความสัมพันธ์อันไม่เหมาะสมระหว่างเขากับเลดี้ชาร์ลอตจากมิสเตอร์โจน เศรษฐีอเมริกัน ผู้ที่เขาหมายมั่นปั้นมือว่าจะเชิญชวนเข้าร่วมหุ้นกิจการ แม้การเจรจาประสบผลสำเร็จด้วยดี แต่ข่าวลือบ้าบอพวกนั้นก็ทำให้ชื่อเสียงของเขากับแคทเธอรีนเสียหาย นั่นเป็นสิ่งที่เขายอมไม่ได้เด็ดขาด ลอร์ดเรดดิงตันจึงต้องไปงานสังคมแบบที่เขาไม่ค่อยชอบนักอีกงานหนึ่ง เพื่อประกาศให้รู้ว่าเขากับเลดี้ชาร์ลอตไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันมากไปกว่าคนรู้จัก เขาแสดงให้หล่อนเห็นถึงสถานะอันแตกต่างระหว่างเขากับหล่อนอย่างชัดเจนต่อหน้าชนชั้นสูงทั้งหมดในงานด้วยการเต้นรำและพูดคุยอย่างห่างเหิน โรเบิร์ตคิดว่าหล่อนจะเข็ดหลาบจากงานวันนั้น แต่เปล่าเลย โทรเลขของหล่อนทำให้เขาตระหนักซึ้งว่าเลดี้ชาร์ลอตน่ากลัวเพียงไร การที่หล่อนเข้าออกคฤหาสน์ของเขาบ่อยครั้งทำให้หล่อนซื้อใครบางคนในคฤหาสน์ทวินฮิลล์ได้ ข่าวที่นิโคลัสมีลูกนอกสมรสรวมไปถึงได้มอบมรดกจำนวนมากให้แก่เด็กคนนั้นล่วงรู้ถึงหูของหล่อน อย่างไรก็ตาม เลดี้ชาร์ลอตฉลาดพอจะใช้กลยุทธ์ขอความเห็นใจจากเขา หล่อนขอร้องให้เขาช่วยตามหาเด็กคนนั้นเพื่อจะได้นำไปดูแลอย่างเหมาะสมในฐานะบุตรของนิโคลัสอีกคนหนึ่ง โรเบิร์ตแทบเห็นภาพเลยว่าเมรี่ตัวน้อยต้องเผชิญกับอะไรบ้างถ้าต้องอยู่ร่วมชายคาเดียวกับผู้หญิงคนนั้นพร้อมลูกๆ ทั้งสาม โดยเฉพาะลูกสาวคนเล็กที่กลายเป็นเด็กพิการเดินไม่ได้ในวัยเพียงสามขวบ และสิ่งเลวร้ายที่สุด มรดกที่เมริดิธได้รับอาจต้องถูกริบคืนแก่เลดี้ชาร์ลอตทั้งหมด นั่นเท่ากับปิดประตูการแต่งงานของเมรี่กับผู้ชายที่ดีมีเกียรติชั่วนิจนิรันดร เขาต้องซ่อนตัวเมริดิธไว้ในที่ปลอดภัย สถานที่ที่เลดี้ชาร์ลอตจะไม่มีวันค้นพบ สถานที่ซึ่งชนชั้นสูงอย่างหล่อนรังเกียจและไม่กล้าเหยียบย่าง ใช่แล้ว สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าของเขานั่นเอง “เป็นเจตนารมณ์ที่น่าชื่นชมมาก” ลอร์ดเรดดิงตันเริ่มด้วยรอยยิ้ม “ฉันจะส่งหนูเข้าไปในโรงเรียนประจำของฉันเพื่อการนั้น ทันทีที่เราถึงบาร์คเชอร์” “ขอบพระคุณค่ะ มายลอร์ด” เมริดิธกระโดดลงจากโซฟาและถอนสายบัวให้เขา ลอร์ดเรดดิงตันหัวเราะเบาๆ กับกิริยาน่าเอ็นดูของเด็กน้อย “และเพื่อให้การฝึกฝนออกมาดี ฉันจะส่งพี่เลี้ยงไปให้หนูคนหนึ่ง” มาร์ควิสเหลือบไปทางสาวใช้ทั้งสอง “จิลเลียน เธอช่วยดูแลเมรี่ด้วย” หญิงสาวเงยหน้าอย่างตกใจ แต่ชั่ววินาทีหนึ่งที่สบตากับเจ้านาย หล่อนก็หน้าแดง รีบก้มหน้าดังเดิมและตอบรับเสียงเบา “ค่ะ มายลอร์ด” โรเบิร์ตไม่ละสายตาจากหล่อนขณะพูด “เรายังพอมีเวลาเหลือก่อนจะกลับบาร์คเชอร์พรุ่งนี้เช้า” แล้วเขาก็หันมาทางเมริดิธ “ฉันจะให้เจนพาหนูไปซื้อของใช้และเสื้อผ้า ถ้าหนูต้องการอะไรเพิ่มก็บอกกับเจนนะ” เขาพยักหน้าเป็นเชิงสั่งให้เจนนิเฟอร์พาเด็กหญิงออกจากห้อง เมื่อประตูปิดเรียบร้อยได้สักครู่ เขาก็พูดกับจิลเลียน “จิล เธอรู้ใช่ไหมว่าเมรี่เป็นลูกของใคร”   หญิงสาวกัดมุมปากด้านบนก่อนตอบ “ค่ะ มายลอร์ด”   “ดีแล้ว” เขาพูดโดยไม่ละสายตาจากหล่อน “ฉันมีเรื่องจะขอร้องเธอ เกี่ยวกับเมริดิธ” จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 21:34:08

ความคิดเห็นที่ 4 ลิงค์บทแรก http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11079058/W11079058.html ================== จบบทที่ 2 แล้วค่า ^______________^ ขออนุญาตเปลี่ยนชื่อนางเอกตามคำแนะนำของคุณคมลิขิตนะคะ จากแฟนนี่ (เฟลิโอน่า) เป็นเมรี่ (เมริดิธ) ขอบคุณสำหรับคำแนะนำมากๆ ค่ะ ลงก่อนสองสัปดาห์ตามที่สัญญาไว้ค่ะ อิอิ ^[]^ และเช่นเคยนะคะ ต้องขอฝากตอนนี้ไว้อีกครั้ง เนื่องจากเรื่องนี้อิงประวัติศาสตร์ อาจมีข้อมูลคลาดเคลื่อนในหลายๆ จุดค่ะ มาพูดคุยกันเถอะค่า ^____^ คุณ มานีโอลา - ขอบคุณค่ะ ตอนที่สองมาแล้วนะคะ ชอบไม่ชอบยังไงติชมได้ตามอัธยาศัยค่า คุณ GTW - ใช่เลยค่ะ และตอนนี้เธอยกระดับความน่ากลัวขึ้นอีกขั้น คุณ scottie - รุ่นลูกมาแล้วค่า อย่างรวดเร็ว อิอิ คุณ คมลิขิต - ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่า ได้นำมาแก้ไขปรับปรุงแล้วนะคะ ขอฝากตอนนี้ต่อเลยค่ะ ^^ คุณ Mnemosyne - ขอบคุณค่า ตอนที่สองมาแล้วค่ะ คุณ mamyo - ขอบคุณค่ะ คุณ ดินสอสีน้ำ - อุ่ย เดี๋ยวตอนหน้า ใต้เงาพระจันทร์ จะมาพร้อมกันเลยค่า ยังไงก็ขอฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ ^^ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านและนักอ่านเงาด้วยนะคะ พบกันใหม่ อีกสองสัปดาห์โดยประมาณค่ะ V[^____________^]V จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 21:45:54

ความคิดเห็นที่ 5 แวะมาให้กำลังใจค่ะ ^____& จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 54 00:07:13

ความคิดเห็นที่ 6 เปลี่ยนชื่อไม่เป็นไรครับ ชิ่อใหม่ก็ออกน่ารัก^^ คอนนี้อ่านจุใจเลย ขอบคุณมากครับ และฝีมือระดับมืออาชีพเลย จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 54 06:34:44

ความคิดเห็นที่ 7 มาติดตามครับ จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 54 08:49:20

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบชื่อใหม่ น่ารักดี บรรยายซะเห็นภาพหนูน้อยเมรี่ชัดเจนเลย เอาใจช่วยเมรี่ให้รอดพ้นจากเจ๊ชาล็อต จากคุณ : moony (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 54 14:38:12

ความคิดเห็นที่ 9 โอ้ รักระหว่างรุ่นอ๊ะปล่าว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 00:10:12

ความคิดเห็นที่ 10 แวะมาทักทายก่อน  คืนนี้จะกลับมาอ่าน :-) จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 10:50:49