ความคิดเห็นที่ 1 he says: “ตัวเอง...ตัวเองรักเค้ามั้ย” เสียงใสๆที่ดังขึ้นข้างตัวทำให้เจ้าของใบหน้าเคร่งเครียดที่กำลังจดจ่ออยู่กับหนังสือคณิตศาสตร์เล่มหนาต้องละสายตาจากหน้ากระดาษที่เต็มไปด้วยสัญลักษณ์ยึกยือขึ้นมามองเจ้าของเสียง แอบถอนใจเบาๆหนึ่งที ก่อนที่จะตอบไปตามความเคยชิน “รักสิจ๊ะ...” ทำไมนะ เธอถึงได้แต่ย้ำคิดย้ำทำเฝ้าถามคำถามเดิมๆซ้ำไปซ้ำมาจนเป็นครั้งที่ร้อยแล้วกระมัง ถามได้ทุกวี่ทุกวันเช้ากลางวันเย็นก่อนนอนจนนึกว่าเธอคิดว่าคำว่ารักเป็นยาหลังอาหาร ที่วันไหนไม่ได้ทานอาการจะกำเริบ ส่วนคนตอบที่ต้องตอบตามสูตรซ้ำๆจนแทบจะเป็นรีเฟล็กซ์จากไขสันหลัง กลับต้องนั่งคิดหนัก ว่าความรักที่ให้ไปมันไม่เพียงพอหรืออย่างไร ทำไมเธอยังต้องถามขอความมั่นใจราวกับคำตอบนั้นอาจเปลี่ยนแปลงไปได้ทุกวินาที หรือเป็นเพราะฉันไม่เคยทำตัวโรแมนติก ไม่มีกุหลาบแดงช่อโตมากำนัล ไม่มีของขวัญวันสำคัญมาเซอร์ไพรส ทำไมผู้หญิงถึงชอบคิดว่าสิ่งเหล่านี้มันสร้างสรรค์ และสำคัญว่าของนั้นแทนคำรัก ทำไมถึงไม่คิดบ้างว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ ที่ดูแลตามใจไม่เคยขาด ที่ยกไหล่ให้เป็นที่ซับน้ำตา ทั้งหมดนี้ทำไปเพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะ...รัก เธอถามว่า”ทน” เธอไหวไหม เบื่อไหมที่ต้องคอยเป็นที่ให้ระบาย เธอไม่เคยรู้เลยหรือว่าฉันเต็มใจ ในคำว่า”รัก”ไม่เคยมีคำว่า”ทน” จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 21:57:08

ความคิดเห็นที่ 2 she says: “ตัวเอง...ตัวเองรักเค้ามั้ย” ถามออกไปแล้วก็ค่อยมากระดากอาย แต่แหม ก็อยากได้ยินบ่อยๆนี่นา เมื่อเสียงทุ้มๆตอบกลับมาว่า “รักสิจ๊ะ...” หัวใจน้อยๆก็พองฟู รู้สึกเหมือนผีเสื้อที่ได้ติดปีกบิน ฉันไล่สายตาสำรวจคนข้างๆที่หันหน้ากลับไปจดจ่อกับหนังสือเลขเล่มโตต่อไป เมื่อไหร่นะที่เค้าจะหันมาสนใจกับคนที่นั่งตาแป๋วอยู่ข้างๆให้เท่ากับเจ้าหนังสือเล่มในมือเค้าบ้าง ในเมื่อพ่อเจ้าประคุณยืนเดินนั่งนอนเป็นเลขไปเสียหมด ทำอย่างกับถ้าไม่ได้คิดเลขสักวินาทีจะมีอันขาดอากาศหายใจ แล้วอย่างนี้จะไม่ให้คนใจน้อยคอยถามเพื่อห้ามความน้อยใจอย่างไรไหว แต่เอาเถอะ ในความไม่สนใจ ก็ยังมีความใส่ใจหลงเหลือให้กันอยู่บ้าง เมื่อยามเหนื่อยและท้อ...แม้ไม่มีคำพูดใดๆมาปลอบใจ แต่ไหล่กว้างก็พร้อมที่จะให้ใจอันอ่อนล้าได้พักพิง เมื่อซบหน้าลงบนไหล่ และไออุ่นจากวงแขนรอบกายซึบซาบเข้าสู่หัวใจ เมื่อนั้นฉันถึงสัมผัสได้ถึงคำว่า”รัก”... จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 54 21:57:57

ความคิดเห็นที่ 3 รักได้ก็เลิกได้เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ แต่หลังจากเลิกแล้วจะเลือกจำเรื่องอะไร แล้วทำยังไงต่อไป น่าจะสำคัญกว่า ไม่รักแล้ว ไม่จำเป็นว่าจะคุยกันต่อไปไม่ได้นี่เนอะ แต่อาจใช้เวลาทำใจกันหน่อยนึง เอ็นอักเสบที่มือยังดีนะคะ ยังมีมืออีกข้างให้ใช้ เพราะก่อนหน้านี้ ตัวเองก็เดี้ยง เอ็นเท้าฉีก ขาเป๋ไปข้างอยู่พักนึง แต่ปัญหา คือ หมอห้ามไม่ให้ลงน้ำหนัก ไม่ให้ใช้มันมาก ไม่ให้เดินมาก ขับรถมาก แต่ที่ทำงานไม่มีลิฟท์ก็ต้องเดินขึ้น แถมที่พักไกลได้อีก ก็ต้องขับรถอยู่ดี สรุปว่าทำทุกอย่างที่หมอห้าม เลยต้องเดี้ยงยาวกว่าปกติ แต่ก็จำเป็นนี่เนอะ ^^" หายไว ๆ นะคะ :) She says : ความรักทำให้คนคนหนึ่งตัดสินใจทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยคิดว่าจะทำได้มาก่อน ฉันเองก็เป็นหนึ่งในคนประเภทนั้น... เขา... ผู้ชายที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แต่ไม่ยอมผ่านออกไปจากความคิดของฉันง่าย ๆ เขาเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ฉันตัดสินใจทำอะไรบ้า ๆ อย่างที่ทำอยู่ตอนนี้ และฉันเพิ่งจะรู้ตัวเมื่อไม่นานมานี้ว่า ฉันไม่ได้รักสิ่งที่ทำอยู่ และมันทำให้ฉันลำบากใจ ฉันอยากจะเลิก... เลิกสิ่งทีทำอยู่ แต่มันสายเกินกว่าที่ฉันจะกลับตัวได้อีกแล้ว เพราะอยากรู้จัก อยากอยู่ใกล้ ๆ เขา อยากหาเรื่องคุยกับเขา... ฉันถึงได้เลือกวิจัยเรื่องนี้ แต่ท้ายที่สุด ฉันก็ได้เีรียนรู้ว่า ฉันรักเขา แต่ฉันไม่ได้รักในสิ่งที่เขาชอบและเลือกทำ ฉันมองเพลทเลี้ยงเซลล์ที่กองอยู่ตรงหน้าอย่างสิ้นหวัง... เชื้อราที่พยายามเพาะ ไม่โตเลย... ส่องแล้วส่องอีก จะฟูขึ้นมาให้ชื่นใจสักโคโลนีก็ไม่เจอ คิดแล้วฉันก็นึกอิจฉาคนที่เลี้ยงเซลล์แล้วเกิดปนเปื้อนจนราขึ้นแล้วดันฝาเพลตออกมาจนล้น ฉันคงจะไม่มีโชคกับการเลี้ยงเชื้อราอย่างคนอื่นเขาจริง ๆ ... ฉันถอนใจเฮือก... นึกถึงสำนวนที่ว่า 'งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา' ... แต่สำหรับฉัน... ฉันหมดกำลังใจที่จะทำมันต่อไป... ฉันควรจะเลิกเลี้ยงราแล้วเอาเพลต 'ร้าง' ที่ไม่มีแม้แต่ราขึ้นพวกนี้ไปล้างซะที เลิกทำวิจัยในหัวข้อนี้ แล้วเปลี่ยนไปทำวิจัยในหัวข้ออื่นที่ดูจะไปได้ดีกว่าสำหรับฉัน เขารักในความสวยงามของเชื้อราที่ขึ้นอยู่บนเพลทในห้องทดลอง... แต่ฉันไม่ ฉันเคยบอกตัวเองให้พยายามมองความสวยงามของมันด้วยสายตาแบบเดียวกับเขา ฉันพอจะเข้าใจในสิ่งที่เขารู้สึก ความดีใจเมื่อเขาเห็นสิ่งที่เพาะไว้เติบโต ฉันอาจจะมองเห็นความสวยงามของโคโลนีสีต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในจานเพาะ แต่ฉันไม่สามารถทำในสิ่งที่เขาทำได้ และรู้ดีว่าตัวเองไม่ทุ่มเทเอาใจใส่พวกมันได้แบบเขา ถึงจะนึกเสียใจที่ทำให้เขาคนนั้นผิดหวัง แต่ฉันควรจะต้องบอกความจริง ถ้าเขาจะเลิกรักฉัน แล้วเราจะต้องเลิกกันเพราะ สิ่งเล็ก ๆ ที่เรียกว่า 'รา' ... ฉันคงต้องยอมทำใจ --------------------------------------------------------------------- He says : หลังจากผมเข้ามาในห้องแล็บ และพบว่า เธอทิ้งอาหารเลี้ยงเชื้อที่เธอใช้เพาะราไปจนหมด นับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ที่การเลี้ยงเชื้อราของเธอไม่ประสบความสำเร็จเลย ผมเห็นเธอทิ้งตัวลงนั่งบนม้านั่งกลมหน้าเคาน์เตอร์แล็บ กุมชายเสื้อกาวน์ไว้แน่น และทันทีที่เห็นหน้าผม น้ำตาของเธอก็ร่วงพรูออกมา "ฉันขอเลิก... ฉันไม่ได้รักสิ่งที่ทำอยู่ ฉันทำต่อไปไม่ไหวแล้ว" "ใจเย็น ๆ ก่อน" ผมพยายามปลอบ "ไม่เป็นไรนะ ราไม่ขึ้นรอบนี้ รอบหน้าฉันช่วยดูให้" แต่ดูเหมือนว่าความพยายามของผมจะไม่เป็นผล เพราะเธอสะอื้นหนักกว่าเดิม "นายไม่เข้าใจฉันหรอก... ฉันทำมันไม่ไหวจริง ๆ" เธอสูดจมูก พยายามหยุดร้องไห้ เงยหน้าขึ้นมองหน้าผมด้วยตาแดง ๆ "ฉันไม่ได้อยากทำวิจัยเกี่ยวกับเชื้อราเพราะฉันชอบอย่างที่เคยบอกนาย แต่เพราะฉันชอบนาย อยากเห็นหน้านายทุกวัน เห็นนายมีความสุข ฉันก็มีความสุข แต่ตอนนี้ ฉันฝืนตัวเองไม่ไหวแล้ว... ถ้านายจะเลิกคบฉัน นายก็เลิกได้เลย..." ตายละวา... ชักจะไปกันใหญ่แล้ว... สิ่งที่ได้ยินทำให้ผมทำตัวไม่ถูก... ไ่ม่รู้จะหาทางปลอบเธอได้ยังไง แต่ถ้าถามว่าผมแปลกใจไหมที่เธอพูดแบบนี้... ผมต้องสารภาพว่า ผมไม่แปลกใจ ผมต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษที่ทำให้เธอต้องลำบากใจถึงขนาดนี้ ผมชอบเธอมาตั้งนานแล้ว และเมื่อผมได้ยินว่า เธออยากทำวิจัยเกี่ยวกับเชื้อรา ผมยิ่งดีใจ ที่ผมดีใจไม่ใช่เพราะเธอชอบเชื้อราเหมือนกับผม แต่ผมดีใจเพราะจะได้เจอเธอบ่อย ๆ ผมยอมรับว่า ผมเป็นคนขี้อาย ฉะนั้น ผมจึงไม่รู้จะหาเรื่องอะไรมาคุยกับเธอ นอกจากเรื่อง... รา... แล้วผมจะเลิกคบกับเํํธอ หรือเลิกรักเธอ เพราะเรื่องนี้ได้ยังไง แต่ตอนนี้ คงไม่ใช่เวลาที่จะมาอธิบายให้คนที่กำลังร้องไห้อยู่ตรงหน้าผมเข้าใจง่าย ๆ ผมเข้าไปจับมือเธอไว้ ส่งผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าให้เธอเช็ดน้ำตา "หยุดร้องไห้ก่อนนะ... ใจเย็น ๆ ตอนนี้ ค่ำแล้ว เราไปกินข้าวกันดีกว่า" ผมบอก "เดี๋ยวกินข้าวเสร็จ เราค่อยมาคุยกันดี ๆ ตกลงมั้ย" ดูเหมือนว่า เืรื่องเอาข้าวสักมื้อมาต่อรองกับเธอ จะได้ผลทุกครั้งเสียด้วยสิ "ขอโทษนะ ที่ไม่ได้พูดความจริงแต่แรก" เราสองคนต่างพูดออกมาพร้อมกัน ระหว่างผมตักเห็ดในต้มยำชิ้นสุดท้ายให้เํธอ จากนั้น เราก็มองหน้ากันแล้วก็หัวเราะออกมา โล่งใจกันไปทั้งสองฝ่าย เธอเขี่ยเห็ดฟางชิ้นนั้นเขิน ๆ แต่ยกช้อนขึ้นกันทันทีที่ผมทำท่าจะแย่งของโปรดของเธอไป "แล้วตกลงจะเอาไงกับงานวิจัย... จะทิ้งไปเลยมันก็น่าเสียดายนะ proposal ก็ผ่านแล้ว" ผมถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นเธออารมณ์ดีขึ้น และโล่งอกที่เธอไม่เครียดกับคำถาม "อืม..." เธอทำสีหน้าครุ่นคิด แล้วยิ้มเหนื่อย ๆ "อย่างที่นายบอก ทำมาถึงขนาดนี้แล้ว จะทิ้งไปเลยก็น่าเสียดาย... แต่ฉันคงไม่เหมาะกับการเลี้ยงราเท่าไหร่ ทำยังไงก็ไม่ขึ้น" "ตอนเพาะเชื้อใหม่อีกรอบ เดี๋ยวช่วยเพาะก็ได้" ผมเสนอตัว "อาจารย์ไม่ว่าหรอก" "แต่ว่า..." เธอทำท่าจะแย้ง แต่ถูกผมห้ามเอาไว้ "ฉันรู้แล้วว่า เธอไม่ได้ชอบรานักหรอก แต่เธอก็ชอบเห็ดมากใช่มั้ยล่ะ" คำพูดของผมทำให้เธอทำตาโตด้วยความประหลาดใจ และออกจะงงว่าผมพูดบ้าอะไร "รากับเห็ดมันก็เป็น fungi เหมือนกัน คิดซะว่ารามันเป็นเห็ดที่ไม่มีก้านกับหมวกละกัน เวลาเห็นสปอร์ราขึ้นฟู ๆ มันก็สวยเหมือนเห็ดสีสวย ๆ ที่ขึ้นตามขอนไม้กับในป่าแหละ ถ้าคิดว่าเพาะราไม่ไหว ก็คิดซะว่ากำลังเพาะเห็ดแบบย่อส่วนลงมาหลาย ๆ เท่าเถอะนะ จะได้มีกำลังใจทำวิจัยต่อไปไง... ถ้ามีปัญหาอะไร เดี๋ยวฉันช่วยเอง... " ข้อเสนอของผมทำให้เธอยิ้มออก และต่อมาหน้าของเธอก็เริ่มแดงเรื่อ ในขณะที่ผมเองรู้สึกว่า ใบหน้าของผมก็เริ่มร้อนขึ้น... ไม่ใช่เพราะต้มยำเห็ดที่กินเข้าไป แต่เป็นเพราะคำพูดที่หลุดออกมาจากปากของผมเอง "อย่าเลิกเลี้ยงราเลยนะ... แล้วก็อย่าเพิ่งเลิกรักกันเพราะเรื่องราด้วย...ตกลงมั้ย" . (รูปนี้ จำที่มาไม่ได้) แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 54 01:40:58 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 54 01:38:36

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านอย่างเดียวค่ะเพราะไม่มีปัญญาเขียนอะไรสั้นๆ เป็นกำลังใจให้คุณเนมี่ด้วยนะคะ ต่อไปนี้ขอให้มีแต่เรื่องดีๆ กิฟต์หมดแล้ว ให้กิฟต์ไม่ได้เสียแล้ว จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 54 03:14:35

ความคิดเห็นที่ 5 แวะมาจองที่นั่งอ่าน ^^ โอ๋ๆ หายไวๆ นะคะ รออ่านทริปท่องเที่ยวสนุกๆ อยู่เน้อ... จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 54 09:43:28

ความคิดเห็นที่ 6 หายเร็วๆนะคะ  สู้ๆ  :) จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 54 11:55:30

ความคิดเห็นที่ 7 He says: “ทำไมล่ะ ทำไม...” เสียงสั่นเครือส่งมาตามสายผ่านระยะทางครึ่งค่อนโลก นั่นสินะ “ทำไม” ฉันถามตัวเอง ทำไมเธอถึงไม่เคยเข้าใจว่ากว่าจะตั้งสมาธิขึ้นยานแม่ไปได้มันยากเย็นแค่ไหน ถึงคอยมากวนใจในทุกเรื่องตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบ ทำไมเธอถึงได้เห็นฉันเป็นช่างคอมช่างไฟช่างประปา และอีกหลายตำแหน่งที่เธอสรรหามาประเคนให้โดยไม่ได้ดูว่าคนรับเค้าไม่เต็มใจสักนิด และทำไมเธอถึงชอบรบเร้าที่จะออกไปทำโน่นนู่นนี่ให้วุ่นวายทั้งๆทีอยู่บ้านสบายๆดีกว่าเป็นไหนๆ และอีกร้อยแปดพันเก้า ที่ยิ่งเวลาผ่านก็เพิ่มความน่ารำคาญเป็นทวีคูณ ถ้าฉันคิดเลขไม่ออก เรียนไม่จบแล้วจะทำอย่างไรเคยคิดบ้างไหม ที่เคยคิดว่ารักนั้นทำให้ไม่ต้อง”ทน” แต่ยิ่งถูกเธอบ่นก็ทำให้ฉันรู้สึกฝืด”ฝืน” คำถามที่เธอเคยถาม ย้อนกลับมาดังก้องในใจฉัน “รัก” ... บ้างไหม ที่เคยคิดว่าความรักฉันมันไม่มีค่าไม่มั่นคงพอให้เธอเชื่อใจหรืออย่างไร ตอนนี้กลับต้องถามตัวเองใหม่ ว่าอะไร...ที่ทำให้องค์ประกอบสำคัญที่เรียกว่า”รัก” นั้นได้จืดจางห่างไกลออกไปทุกทีๆ ขอโทษที่ทำให้เธอต้องช้ำใจ แต่จะฝืนไปไยหากตระหนักได้แล้วว่า”รัก”นั้นมัน”ร้าง”ลา เราจบกันแค่นี้เถอะนะคนดี ให้เราสองเก็บความทรงจำดีๆแต่เพียงเท่านี้ไว้ ในเมื่อแท้จริงแล้วเธอกับฉัน ”เข้ากันไม่ได้” ก็คงถึงเวลาที่หัวใจสองดวงจักต้อง”เลิกรา” จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 54 21:26:44

ความคิดเห็นที่ 8 She says: “ทำไมล่ะ ทำไม...” ฉันปล่อยน้ำตาไหลลงมาช้าๆจนอาบสองแก้ม คำพูดที่ผ่านสายที่ส่งมา มันช่างโหดร้ายเย็นชาในความรู้สึก ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง... ฉันรู้... รู้มาตลอดว่าฉันทำตัวเข้าใจยาก เอาใจลำบาก แถมยังขี้แย มีแต่จะให้เธอคอยปลอบประโลมร่ำไป ฉันจึงกลัว... กลัวอยู่เสมอว่าสักวันหนึ่ง เมื่อน้ำหนักที่ถาโถมลงพักพิงนั้นมากเกินไป ไหล่นั้นจะอ่อนแรง หมดกำลังที่จะหยัดยืนอยู่เคียงข้าง ฉันถึงได้แต่ย้ำ ได้แต่ถาม ว่าเธอยัง “ไหว” อยู่หรือไม่ เมื่อเธอบอกว่าไหว และไม่ได้”ฝืนทน” ฉันก็เผลอปล่อยใจให้เอนพักไปกับเธอเต็มๆ ไม่นึกเลยว่า ความล้าที่สะสมนั้น จะทำให้เรามีวันต้อง”เลิกรา” ผิดหรือ...ที่อยากเอาใจ คอยดูแลนู่นนี่ให้ตลอดเวลา ผิดหรือ...ที่อยากให้เราได้ใช้เวลาดีๆร่วมกัน ได้ชื่นชมภาพฝันจากบรรยากาศสวยๆรอบกาย เพราะรัก...จึงคอยไต่ถาม เพราะรัก...จึงพยายามวางแผนอนาคตร่วมกัน จะเรียนจบกันปีไหน จะทำงานอะไรเมืองไหนต่อ ฉันเครียด ฉันท้อ ก็เพราะพยายามจะทำงานให้ออกมาตามหวัง เพื่อที่เราจะได้มีกันไม่ต้องพลัดพรากจากไกล แต่ทำไมสิ่งที่ทำจึงกลายเป็นสิ่งน่ารำคาญ จน”รัก” ต้อง”ร้าง” จางไป และจบด้วยคำของเธอที่บอกว่าต้อง”ฝืนใจ” ในเมื่อทุกคราที่ฉันถาม เธอไม่เคยปริปากบอกความนัยให้รู้สักครึ่งคำ สุดท้ายจึงจบกันแค่เก็บรักษาความทรงจำที่เคยมีนั้นไว้ ตัวไม่ต้องจากไกลแต่ใจกลับจากจร ไม่เป็นไรฉันเข้าใจ... จะมีประโยชน์อะไรหากอยู่ด้วยกันแล้วมันฝืน ถึงจะต้องกล้ำกลืนความเจ็บช้ำสักเพียงใด จะรับไว้แต่โดยดุษฎี เพราะความต่างที่นึกว่าเป็นส่วนเติมเต็มกันและกันนี้ กลับกลายเป็นความ”เข้ากันไม่ได้ดี” ที่ทำให้ฉันและเธอ”เลิก””รัก”กัน จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 54 22:07:46

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณทุกๆที่เข้ามาทักทายและให้กำลังใจค่ะ ตอนนี้ก็ทำใจได้แล้ว แค่เหงาบ้างเป็นครั้งคราว เมื่อไหร่คนที่เกิดมาเพื่อเป็นของเราจริงๆจะโผล่มาสักทีน้า ชอบเรื่อง “รา” มากเลยค่า เข้าใจเล่นคำ แถมเนิร์ดโดนใจหัวอกนักวิจัยอย่างเรา ช่วงนี้ pipette ไม่ได้นี่หงุดหงิดมาก งานไม่เดินเลย จะจบมั้ยเนี่ย...งื้อ อะไรๆก็”จบ”ไปหลายอย่าง แต่ทีเรียนให้จบนี่มันช่างยากเย็นเข็นใจเสียจริง ตอนนี้คงเป็นบทสรุปของ he says she says ของเราเองกลายๆ ก็ดันเล่นใช้ motif จากชีวิตจริงมาเขียน เลิกกันแล้วจะได้เขียนเรื่องกุ๊กกิ๊กให้ he says she says ได้อีกเมื่อไรกันละนี่ ท่าทางเราต้องหาธีมใหม่มาเล่นเขียนเรื่องสั้นกันแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณทุกๆคนอีกครั้งนะคะ ได้เพื่อนๆถนนฯเป็นกำลังใจในเวลาสุขทุกข์เหงาเศร้ามาหลายปี ซึ้งใจจริงๆค่ะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 54 22:10:09

ความคิดเห็นที่ 10 She say : ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่ากองเอกสารบ้านั่นทำไมมันไม่หายไปสักที ทั้ง ๆ ที่เขาก็นั่งอ่าน นั่งตรวจมันตั้งแต่เช้าจรดเย็น จนค่ำมืด และฉันอ้าปากหาวเป็นครั้งที่ยี่สิบ “ถ้าคุณยังทำงานไม่เสร็จ...ฉันนอนก่อนนะคะ” ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจบอกคุณสามี ความจริงก็อยากจะทำตามคำ โบราณว่าหรอกนะ ให้ตื่นก่อนนอนทีหลังใช่ไหม แต่จะให้ตื่นก่อนตีห้า นอนหลังเที่ยงคืนนี่เด็กอนามัยอย่างฉันรับไม่ ได้จริง ๆ ทำไมก่อนแต่งงานไม่มีใครบอกฉันนะว่าเขาจะบ้างานขนาดนี้ ต้องเป็นเพราะเมนส์มาแน่ ๆ ฉันถึงหงุดหงิดงุ่นง่านและพาลจะน้ำตาไหลเมื่อล้มตัวลงนอนบนที่นอน ทั้งที่ควรจะชิน ได้แล้วกับการนอนหลับไปบนเตียงเพียงลำพังโดยไม่มีเขาข้างกาย แต่วันนี้มันวันวินาศสันตะโรอะไรนะ น้ำตามันจึง ซึมออกมาเหมือนถูกเปิดก๊อก ภาพคืนวันแต่งงานที่ฉันเคยได้รับความรักจากผู้ชายที่เชื่อว่าแสนดีที่สุดเท่าที่ฉันจะหาได้ในชีวิตคือภาพที่ฉันใช้ ปลอบตัวเองมาตลอด เวลาที่เขาจมอยู่กับกองงานโดยไม่คิดจะเหลียวแลฉัน เสียงที่เขาเคยกระซิบคำสัญญาในคืนสำคัญที่เขากอดฉันไว้ไม่ยอมปล่อยยังก้องชัดอยู่ในหู 'ให้ผมได้ดูแลคุณไปจน ชั่วนิรันดร์นะ...' เหอะ...ฉันควรจะรู้นานแล้วว่าชั่วนิรันดร์มันมีอายุสั้นกว่าชั่วลมหายใจของฉันเสียอีก ฉันได้แต่ปล่อยให้หยาดน้ำตาซึมออกมา เมื่อภาพวันคืนดี ๆ กลายเป็นเพียงความทรงจำที่ใกล้จะจางหายจนไม่ สามารถนำมาเล่นฟิล์มย้อนเพื่อเยียวยาหัวใจได้อีก สิ่งที่ผุดขึ้นมาคือภาพแผ่นหลังของเขาที่เดินออกจากบ้านไปโดยไม่แม้จะหันมาจูบแก้มลา ภาพใบหน้าเบื่อหน่ายของเขาเมื่อฉันยกจานขนมเค้กไปตั้งที่โต๊ะทำงาน ภาพนิ้วนางข้างซ้ายของเขา ที่เวลานี้ไม่มีแหวนเงินที่เขาเคยบอกว่าจะสวมไว้ติดกาย ก็เข้าใจหรอกนะว่าผู้ชายไทย ไม่ค่อยสวมแหวนแต่งงาน แต่เขาเคยสัญญากับฉันว่าจะสวมมันไว้นี่ ฉันเม้มริมฝีปาก กลั้นเสียงสะอื้นเบา ๆ เมื่อภาพต่อไปลอยเข้ามาในหัว ภาพของข้อความในโทรศัพท์เขาที่ฉันไม่ได้ ตั้งใจเปิดู แต่สมาร์ทโฟนที่สั่นเบา ๆ ดันแสดงข้อความนั้นออกมาทันทีที่ฉันเอื้อมมือไปหยิบ ข้อความจากใครบางคนที่เอ่ยคำคิดถึงอย่างอ่อนหวาน ที่ร้ายกว่านั้นคือ ภาพที่เขาแต่งตัวออกไปจากบ้านในคืนที่ได้รับข้อความ ฉันไม่อยากจะคิดในแง่ร้าย แต่หลายอย่างบอกว่าเขาเปลี่ยนไป และฉันกเฝ้าปิดตาทำไม่รู้ไม่เห็นมานานเกินทน จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ วันนี้เหมือนบัญชีค้างชำระถูกนำมารวมคิดยอดทีเดียว มูลค่าที่ฉันได้มีค่าติดลบมากกว่าราคาความรักในทะเบียนสมรสที่จนถึงบัดนี้ฉันก็ไม่รู้ว่ามันหมดไปหรือยัง แต่ถ้าจะต้องเจ็บต่อไปเรื่อย ๆ จนชั่วนิรันดร์ซึ่งเขาลืมเลือนไปแล้ว สู้ฉันยอมเจ็บครั้งเดียวให้มันจบไปเลยคงจะง่าย กว่า เมื่อคิดได้ น้ำตาก็หลั่งไหลมาจนเปียกหมอน สัมผัสของที่นอนอีกฝั่งยวบไปเล็กน้อยบอกว่าเขาคงมาเข้านอนแล้ว ฉันเผลอกระซิบคำถามเบา ๆ “คุณยังรักฉันอยู่หรือเปล่าคะ” ไม่ได้คาดหวังคำตอบ เพราะเสียงฉันเบาแทบเป็นเสียงกระซิบ แต่เขาพลิกตัวมากอดฉันเอาไว้ในอ้อมอกอุ่นที่พระเจ้า สาปให้ฉันติดบ่วงในไออุ่นนั้น “ผมรักคุณนะ...ที่รัก” เขาพูดคำว่ารักสองครั้งเป็นประวัติการณ์ที่ต้องบันทึกไว้ ขณะที่ฉันได้แต่แค่นหัวเราะด้วยความสมเพชตัวเอง ก่อนจะ ปิดตาลงช้า ๆ บางทีฉันก็บ้าที่เฝ้ารอพียงคำคำนี้ ไม่วามันจะเป็นความจริงหรือความลวง จากความตั้งใจว่าาเมื่อเจ็บมากพอแล้วก็ให้มันจบ เช้าวันใหม่ก็กลับเริ่มต้นแบบเดิม ๆ ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า เมื่อเขาเอ่ยคำว่าัก ฉันก็งมงายพอจะลืมคำว่าเลิก... พระเจ้า...ใยจึงประทานความเด็ดเดี่ยวอันน้อยนิดเช่นนี้แก่ฉัน แต่กลับประทานความรักที่ไม่จบสิ้นจนใกล้จะก้าวเข้า สู่ความหลงเต็มที นี่เป็น...คำสาปใช่ไหม แม้รู้ว่ารักร้าง...แต่ยัง...ไม่กล้าพอจะเลิกรา -------------------------- คิดถึงจังค่ะ แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 54 11:31:59 แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 54 11:30:27 จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 54 23:22:42

ความคิดเห็นที่ 11 มาส่งกำลังใจให้ค่ะ ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 00:13:32

ความคิดเห็นที่ 12 ^ ^ มาส่งกำลังใจให้ เหมือนคนข้างบนเลยค่ะ :) จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 10:48:53

ความคิดเห็นที่ 13 เข้ามาอ่านและเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 19:16:45