Body Talk (Boys love) ทดลองโพสต์ บทที่ 3
|
 |
บทที่ 3
ในความเงียบที่มีแค่ลมหายใจของเราสองคนซึ่งสอดประสานกันเรื่อยริน ร่างกายของเราสองคนเคลื่อนไหวรุ่มร้อนตะกรุมตะกรามกันและกันคล้ายจะดูดกลืนกันและกันให้หายสาปสูญไปในร่างกายที่เร่าร้อนของอีกฝ่าย ผมควบคุมตัวไม่ได้มันขยับสนองตอบสิ่งที่เขาหยิบยื่นให้ราวคนที่กระหายน้ำในทะเลทราย ราวกับดินแล้งที่แตกย่อยยับแล้วได้รับฝน ราวกับดอกไม้เมื่อต้องแสงอรุณ กายของผมเบิกบานจนปกปิดไม่อยู่แบบนั้นจริงๆ สองปีมานี้ผมเคยมองผู้ชายคนอื่นแม้แต่คุณวุฒิแล้วถามตัวเอง ลองจินตนาถึงการหลับนอนกับคนเหล่านั้น แต่มันทำเอาอารมณ์ผมป่วยไปเลย
สิ่งนี้หากไม่ใช่เขา ทำอย่างไรผมก็คงไม่สามารถยอมรับได้ ความรื่นเริงกับการได้จูบกับเขา ได้สัมผัสเขาทุกสัดส่วน ได้บรรเลงเพลงรักกับเขาคนนี้มันช่างพริ้วพรายในความรู้สึกจริงๆ ผมเริงรมย์และสงสัยอยู่ในทีเหมือนกันเพราะเหตุใด ระหว่างเรากลายทำไมถึงเป็นเช่นนี้ไปได้ ในเมื่อครั้งที่ถูกบังคับขืนใจผมกลัวและชิงชังผมจนไม่อยากเห็นเขาอีก ร่างกายที่ไม่อาจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นเจ็บป่วย ผมอาบน้ำนานไปด้วยเพราะอยากล้างสัมผัสและกลิ่นของเขาออกให้หมด เพราะต้องการกลับมาหมดจดอีกครั้ง
สุดท้ายไข้ก็ขึ้นสูง ผมไม่ได้ไปทำงาน คุณวุฒิโทรตามผมตลอดสามวันที่ผมไม่เข้าร้าน ผมบ่ายเบี่ยงที่จะพูดกับเขา พวกเขาเป็นเพื่อนกัน ผมก็สามารถมองหน้าคุณวุฒิได้อีก ผมไม่ได้เกลียดคุณวุฒิแต่ผมเห็นตัวเขาในตัววุฒิ แม้จะเสียดายงานแต่สุดท้ายผมก็ตัดสินใจยื่นใบลาออก คำพูดที่เขาปรามาสผมไว้จะได้กลายเป็นคำพูดที่สร้างความน่าอายให้กับเขาเองที่มองผม ตัดสินผมผิดไป
แต่แทนที่จะเป็นคุณวุฒิจะเดือดร้อน กลับเป็นเขาที่มาหาผมถึงบ้าน เขาโกหกคุณวุฒิว่าที่ผมลาออกจากงานเพราะผมโกงเงินเขา ผมใช้ความสนิทสนมส่วนตัวทำการนั้นโดยไม่บอกคุณวุฒิแล้วก็ไม่คืน ขอที่อยู่เพื่อจะเอาตำรวจไปจับผม พอเห็นคุณวุฒิลังเลเขาก็ขู่ว่าหากคุณวุฒิไม่ให้จะถือว่าสมรู้ร่วมคิดกัน จะไม่เห็นแก่ความเป็นเพื่อนเอาเข้าตะรางทั้งคู่เลย คุณวุฒิเลยยอมบอกที่อยู่ของผม เขาให้คุณวุฒิโทรมาบอกว่าจะมาพบ พอกริ่งหน้าประตูดังผมก็เปิดด้วยคิดว่าเป็นคุณวุฒิมาตื้อให้กลับไปทำงาน
ทันทีที่เปิดประตู โดยไม่ตั้งตัวเขากระแทกประตูจนผมกระเด็น เขาเข้ามาบีบคอและดันผมติดผนัง จากนั้นก็หยิบมีดออกมาจ่อที่คางของผมพร้อมทั้งพูดด้วยเสียงอันทุ้มต่ำ ดวงตาประกายกร้าว ...หากนายไม่กลับไป ฉันเอาตายแน่ หมาตายสักตัวไม่มีวันเป็นคดีหรอก ฉันทำได้เชื่อซิ.... เขากดปลายมีดจมลงเนื้อปลายคางผมทีละน้อยที่สุดเนื้อก็ปริจนเลือดซึม บอกตามตรงตอนผมกลัวสุดชีวิตไม่เคยกลัวมากเท่านี้มาก่อนเลย ผมกลืนน้ำลาย เขารวย บ้านเขาเป็นตระกูลนักธุรกิจดังคับฟ้า เขาทำได้ทุกอย่างในประเทศที่มีพระเจ้าเป็นเงินประเทศนี้
แต่ผมจะต่อต้านพระเจ้า แม้เลือดหยดแรกจะหยดบนเสื้อวงแดงซึมเข้าเนื้อขยายจางลง ผมยังนิ่งจ้องหน้าที่ไร้ยางอายของเขา แต่วินาทีเล็กๆวินาทีนั้น ในดวงตาของเขา แววประกายที่เกิดขึ้นเพียงแวบเดียวและรีบหายไปในวินาทีเดียวกัน ผมกลับไปทำงาน ขอโทษคุณวุฒิที่คิดหางานเลยหายไปเฉยๆ ส่วนเขาก็บอกกับคุณวุฒิว่าที่เขาบอกในตอนแรกเป็นการล้อเล่น ผมไม่ได้ทำอะไรอย่างที่เขาอำ เขาแค่อยากให้ผมกลับมาดูแลเรื่องการซื้อขายภาพให้เขาเหมือนเดิม แล้วก็ตบบ่าคุณวุฒิหัวเราะลั่น น่าสงสารคุณวุฒิเหมือนกันยืนฟังเราสองคนสลับกันพูดจนมึน แต่เขาก็เลิกใส่ใจในเวลาไม่นาน เพราะลูกค้ากับลูกจ้างกลับมาเหมือนเดิมแล้ว และในคืนเดียวกันนั้น เขาก็เล้าโลมให้ผมนอนเขาอีกครั้ง และคราวนี้ผมก็นอนกับเขาอย่างยินยอม แม้ร่องรอยเดิมทั้งกายและใจจะยังเจ็บปวด แต่หากใจของผมกลับยืนยันที่จะตามเขาขึ้นสวรรค์หรือลงนรกก็แล้วแต่เขาจะพาไป ที่ไหนก็ได้ เวลาใดก็ได้ เพียงขอเพียงให้เขาพอใจ ด้วยว่าหัวใจของผมอ่อนแอและไหวหวั่นกับแววตานั้น แววตาที่เปิดเผยอย่างลืมตัว แววตาที่บ่งบอกถึงบางสิ่ง ไม่มากไม่น้อยที่คนสมองอยู่ที่หัวใจอย่างผมพอจะอ่านและเข้าใจได้
....ได้โปรดอย่าหนีไปไหน...
อาจเพราะผมอยากรู้ อยากเข้าไปสู่ความความรู้สึกอันนั้น อยากให้ได้ยินได้ฟังที่เขาจะพูดสักวัน
ผมเอียงใบหน้าซบกับศีรษะของเขา จังหวะเร่งเร้าหนักหน่วงพาผมกลับมาหาเขา ณ ขณะปัจจุบันของเรา
"คุณทศ ดีเหลือเกินฮะ" ผมครางออกมาพร้อมกับโอบรัดวงแขนรอบบ่าของเขา มันรู้สึกดีน่ะครับที่ผมทำให้ร่างกายเย็นชืดของเขาอุ่นขึ้นแล้วซินะ เขาถึงเร่าร้อนจนผมแทบลืมหายใจแบบนี้ หากการโอบกอดคือการบอกซึ่งแสดงความใส่ใจในแบบที่เรียกว่าอยากซึมซาบรู้สึกของผู้ที่ในอ้อมแขนอย่างหมดใจ การโอบกอดของผมก็หมายถึงเช่นนั้น ด้วยความรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ผมอาจเป็นมนุษย์คนที่เขาบอกว่างี่เง่า
แต่ผมก็ไม่รู้วิธีอื่นที่จะแสดงซึ่งความหมายของเขาที่มีต่อผมอย่างไร ผมอยากเป็นคนลึกลับ ซับซ้อน มองยาก ต้องคิดลึกซึ้งอย่างคนอื่นเหมือนกันหากการเป็นแบบนั้นมันจะให้เขามองผมมากขึ้น ผมเริ่มเคลื่อนไหวกายตอบสนอง แต่คุณทศครับ ผมทำได้แค่นี้ นี่คือตัวผม คนที่ตกหลุมรักคุณอย่างชนิดที่ว่าหมดแล้วซึ่งหัวใจที่สามารถรักผู้ชายคนไหนได้อีก
ฝนข้างนอกเริ่มอ่อนแรงพร้อมๆกับเพลงพิศวาสของเรา เขาจรดจูบริมฝีปากของผมอย่างตั้งใจก่อนจะถอนริมฝีปากออก รอยยิ้มของเขาคลี่บานราวดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิ แม้จะเหนื่อยล้าผมก็ยิ้มตอบด้วยใบหน้าและสายตาที่สดใส เขาหยุดรอยยิ้มแล้วล้มตัวนอนข้างผม ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอข้างใบหู ผมพยุงตัวลุกขึ้นเอื้อมมือไปหยิบผ้าที่ใช้คลุมภาพข้างตัวเขามาห่มให้ด้วยว่าอากาศเริ่มหนาวเย็นขึ้นแล้ว เขาขยับซุกตัวภายใต้ผ้า
ส่วนผมแหงนมองนาฬิกาบนผนังซึ่งตัวเลขบนหน้าปัดบอกเวลา 22.00 แล้วขยับคลานไปหยิบเสื้อเชิ้ทของตัวเองที่กองอยู่ปลายเท้าของเขาเข้ามาสวมลวกๆเพียงตัวเองแล้วกลับมานั่งข้างๆเขา เฝ้ามองเขายามหลับไหล ปัดปอยผมที่ปรกใบหน้าให้เขาเบามือ
ฝนขาดเม็ดลงเรื่อยๆเสียงซู่ซ่าเปลี่ยนเป็นเปาะแปะ ผมลุกเดินมาที่หน้าต่างเปิดผ้าม่านออก ข้างนอกราวกับเมืองร้าง ผู้คนที่มากมายในชั่วโมงรีบเร่งตอนเช้ากลายเป็นแค่จินตนา รถราขาดช่วงหายไปไม่ใช่ติดเป็นพรืด แสงสว่างกลายเป็นมืดมน แสงไฟเข้ามาแทนแสงแดด เสียงเพลงจากสถานบันเทิงจากแหล่งที่อยู่ถัดไปสองช่วงตึกแว่วลอดผ่านกระจกเข้ามาเบาบาง ผมพิงศีรษะกับกรอบหน้าต่างมองภาพบรรยากาศชวนเหงาครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันกลับมาที่เขา หลายครั้งที่เราออกไปเที่ยวกลางคืนด้วยกัน ทศวรรษเป็นคนดึงดูดผู้คนรอบกายเขาเสมอ ไม่ว่าจะชายหรือหญิง ทั้งรู้จักไม่รู้จักก็อยากเข้ามาทำความรู้จัก
ดูเหมือนเขาจะเป็นศูนย์กลางของโลกที่ส่งแรงดึงดูดให้ผู้คนเคลื่อนเข้ามาหา แต่เขากลับเลือกที่จะนั่งดื่มหรือออกไปต่อกับคนไม่กี่คน หลายครั้งที่เขาเลือกผู้หญิงให้ผมและตัวเองเพื่อเอาไว้อิงแอบยามดื่ม เราสนุกกันตามประสาผู้ชายกับผู้หญิงของเรา ทว่าเราก็ไม่เคยพาพวกหล่อนไปไหน ทศวรรษกับผมมักพาพวกผู้หญิงที่อยู่กับเราค่อนคืนกลับบ้าน ส่วนเซ็กส์เป็นเรื่องของเราสองคน ผมอาจจะจูบและโอบกอดผู้หญิงที่อยู่กับผมตลอดเวลาที่ในผับหรือบาร์ แต่อารมณ์ของผมอยู่ที่เขาเท่านั้น ผู้หญิงที่อยู่กับเขาไม่ได้ทำให้ผมอึดอัดใจหรือมั่นใจน้อยลง มีเหมือนกันที่ผมลองขอให้เราแยกกันนอนกับผู้หญิงที่อยู่กับเรา ผมยังต้องการผู้หญิงในเวลาที่เหล้าและกลิ่นอายของหล่อนรัญจวญเร้าอารมณ์ของผมไม่น้อย
| จากคุณ |
:
vannessia  
|
| เขียนเมื่อ |
:
1 ต.ค. 54 21:52:23
|
|
|
| 
