รถคันแรก ตอน 2 (จบแล้วคร้าบ)

วัดที่ผมเลือก อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านสักเท่าไหร่ ระหว่างที่ขับรถไปยังวัด ผมรู้สึกอึดอัดตลอดทางเลย ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ผมรู้สึกไม่ดีอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อมาถึงวัด เครื่องยนต์ก็สั่น และก็ดับไป อะไรก็ตามที่อยู่ในรถคันนี้คงไม่อยากเข้าวัดเอามากๆ ผมลองสตาร์ทรถอีกหลายครั้งก็ไม่ติด ทำเอาผมเริ่มหงุดหงิดมากกว่ากลัวผี ชาวบ้านก็เริ่มมองแล้วด้วย
ผมลงจากรถ แล้วก็เริ่มออกแรงเข็นทันที ผมเข็นรถเข้ามาในบริเวณวัด แล้วลองติดเครื่องดู ปรากฏว่ารอบนี้ผมจะมีโชค ผมจึงขับรถไปหาที่จอดรถ
เมื่อลงจากรถ ผมก็เดินสำรวจวัดทันที ผมมองหาพระสงฆ์สักรูปเพื่อถามถึงพิธีไล่ผี (พูดกันตรงๆ)
"สวัสดีครับหลวงพ่อ" ผมกล่าวทักพระสงฆ์รูปแรกที่เจอ ท่านกำลังเดินถือไม้กวาดอยู่ คาดว่าน่าจะเพิ่งกวาดลานวัดมา
"มีอะไรเหรอโยม" พระสงฆ์ถาม
"คือว่า รถผมมีผีสิงหนะครับ ไม่รู้จะทำไงดี" ผมบอกแบบจนปัญญา เรื่องพวกนี้ผมก็ไม่ถนัดซะด้วย
"อ้าว" หลวงพี่ตอบกลับสั้นมาก
"อ้าวอะไรครับ หลวงพ่อ" ผมสงสัย
"แล้วจะให้อาตมาทำอะไรหละ อาตมาไม่ใช่หมอผีนะ" หลวงพี่ตอบติดตลก
"หลวงพ่อช่วยรดน้ำมนต์ หรือสวดส่งวิญญาณอะไรทำนองนี้ให้หน่อยได้ไหมครับ" ผมอ้อนวอน
หลวงพ่อคงจะตัดรำคาญ เพราะในที่สุดท่านก็บอกให้ผมขับรถตามไปจอดใกล้กุฏิของท่าน ที่นั่นผมเจอกับพระสงฆ์อีกสองสามรูป
"เขาให้ช่วยไล่ผีหนะ" หลวงพี่บอกกับพระสงฆ์อีกสองรูปด้วยเสียงดัง พระสองรูปนั้นขำกันเพราะเห็นเป็นเรื่องตลก
ผมลงจากรถ และยกมือไหว้สงฆ์สองรูปนั้น พร้อมรอยยิ้มเจื่อนๆ
หลวงพี่เข้าไปในกุฏิ และออกมาพร้อมกับขันเงิน เทียน และสายสิน
"เอาไปใส่น้ำตรงนั้นมา" ท่านยื่นขันเงินให้ผม ไปใส่น้ำจากก๊อกที่อยู่ไม่ไกล
เมื่อได้ขันเงินที่มีน้ำอยู่เต็ม หลวงพี่ก็เริ่มทำพิธี โดยการจุดเทียน สวดมนต์ พลางเอาน้ำตาเทียนหยดใส่ในขันเงินหลายหยด ก่อนจะจุ่มเทียนลงในขันทันทีที่สวดมนต์จบ
ผมรับขันเงินมาจากหลวงพี่ โดยที่หลวงพี่มีไม้อะไรสักอย่างจุ่มลงในขัน ก่อนจะพรมน้ำมนต์ลงบนรถของผม ผมและหลวงพี่เดินวนและพรมน้ำมนต์จนรอบรถ
"แค่นี้คงจะพอนะโยม" หลวงพี่หันมาถามเมื่อพรมน้ำมนต์ทั่วรถแล้ว
"แล้วหลวงพี่มีสวดส่งวิญญาณอะไรพวกนี้ป่าวคับ" ผมถาม "คือเพื่อความชัวร์ว่าผีไปแล้วหนะครับ"
หลวงพี่ยืนนึกอยู่พักหนึ่งก่อนจะเริ่มสวดมนต์อีกบท ผมฟังไม่รู้เรื่องหรอก และก็ไม่รู้ด้วยว่าหลวงพี่สวดมนต์บทไหน แต่สิ่งหนึ่งที่รู้สึกได้เลยคือบรรยากาศโดยรอบนั้นดูเงียบสงบอย่างประหลาด ผมสังเกตุเห็นเม็ดเหงื่อเกาะอยู่บนใบหน้าที่ก่อนหน้านี้แห้งสนิทของหลวงพี่ ทำให้เกิดความสงสัยขึ้นมาตะหงิดๆ
ทันทีที่สวดจบ หลวงพี่ก็หันมาหาผมด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป
"อาตมาไล่เขาไปจากที่ของเขาไม่ได้หรอกโยม" หลวงพี่พูดด้วยเสียงราบเรียบ ผมถึงกับอึ้ง
"หมายความว่าไงครับหลวงพี่" ผมถามแบบไม่เชื่อหู
"ตอนที่อาตมาสวดมนต์แผ่เมตตาอยู่ เขาก็มาพูดข้างหูอาตมา ว่าเขาตายอยู่ในรถคันนี้"
"เขานี่คือ ผู้ชายเหรอครับ" ผมถาม
"ใช่..." หลวงพี่เงียบไป แล้วมองไปที่รถ ก่อนจะหันมาพูดต่อ "แต่ตอนนี้อาตมาเห็น สองคน ผู้หญิงกับผู้ชาย"
จบเลย ผมโดนผีสองตนหลอก เหลือเชื่อจริงๆ ตนเดียวก็แย่พอแล้ว
"แล้วผมจะทำยังไงดีครับ" ผมถามต่อ ไม่กล้ามองไปที่รถตัวเองเลย กลัวเห็น
"เอาไปคืนสิ ได้มาจากไหนก็เอาไปคืนที่นั่น"
ผมเลยตัดสินใจเอารถกลับไปคืนที่เต้นท์ที่ผมซื้อรถคันนี้มา ในเย็นวันนั้น

ที่เต็นท์รถ ผมเจอกับคนขายคนเดิม ผมตรงเข้าไปเพื่อบอกกล่าวเจตนาของผมทันที แต่ทว่าเจ้าของเต็นท์นั้นไม่รับคืนหากผมต้องการคืนเงิน แต่หากผมอยากจะคืนรถจริงๆ เงินที่ผมจ่ายไป หรือผ่อนไป ก็จะศูนย์เปล่าทันที
เงินที่ผมใช้ดาวน์แม้จะไม่เยอะมาก แต่ก็ไม่ได้หามาง่ายๆ ผมเลยคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไร แต่ยังไม่ทันที่จะได้ตัดสินใจ เจ้าของเต็นท์ที่เหลือบไปเห็นรถของผมก็ออกอาการกลัวขึ้นมาทันที เขาบอกปัดผมอย่างไร้เยื่อใย ก่อนจะหนีผมหายไปในออฟฟิศ
ผมต้องขับรถกลับอย่างจำใจ ทั้งจนปัญญา ทั้งกลัวผี
ระหว่างทางกลับบ้าน พระอาทิตย์ดูจะตกดินเร็วกว่าปกติ เพราะสองข้างทางเริ่มมืด ทั้งๆ ที่รถยังเต็มถนนอยู่ แต่ผมก็ค่อนข้างอุ่นใจ เพราะมีรถบนท้องถนนหลายคันเป็นเพื่อนร่วมทาง และเพื่อความแน่ใจว่าจะไม่ถูกหลอกเพียงลำพัง ผมจึงเปิดหน้าต่างตลอดการเดินทาง
แต่เมื่อออกนอกเมืองมา รถก็บางตาลง แมลงเยอะแยะเข้ามาในรถ จนผมต้องปิดหน้าต่าง บรรยากาศในรถกลับมาน่ากลัวอีกครั้งและทันใดนั้น
เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมสะดุ้งโหยงพร้อมอุทานคำหยาบ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วพบว่าขวัญนั่นเองที่โทรมา
"ว่าไง" ผมรับสาย
"เป็นไงมั่ง" เสียงหญิงสาวตอบ
"อะไรเป็นไง" ผมถาม
"ก็รถไง เห็นว่าเอาไปเช็ค" เธอบอก ผมลืมไปสนิทเลยว่าไปโกหกอะไรไว้ เพราะมัวแต่กังวลเรื่องผีๆ ตลอดวัน
"ก็โอเค ไม่มีอะไรเสียหายรุนแรง พรุ่งนี้ก็ไปทำงานได้แล้ว" ผมตอบ
"ก็ดีแล้ว..."
"มีอะไรป่าว" ผมถามอีก จริงๆ ก็อยากคุยต่ออะนะ แต่ว่าตอนนี้นึกเรื่องอะไรไม่ออก บอกตรงๆ ว่าบรรยากาศในรถเงียบสงัดมาก
"ไม่มีอะไร แค่โทรมาถามเฉยๆ" เธอตอบ "พรุ่งนี้เจอกัน...บาย" แล้วก็วางสายไป
หลังจากวางสาย ก็เหลือระยะทางอีกไม่กี่นาทีก็จะถึงบ้านแล้ว ผมใจชื้นขึ้นนิดหน่อย แต่ไม่ทันได้ผิวปากเลย วิทยุก็ดังขึ้นเอง
เพลงที่ลอยออกมาเป็นเพลงลูกกรุงสมัยคุณแม่ยังสาว ผมพุ่งมือไปปิดอย่างร้อนรน แล้วมันก็มา
เสียงสะอื้นของหญิงสาวที่ผมเคยได้ยินก่อนหน้านี้ ผมขนลุกซู่ ในใจคิดว่า เอาอีกแล้ว ไม่จบไม่สิ้นเสียที จะทำไงดีหละเนี่ย
แล้วตอนนั้นเองที่หางตาของผมก็เหลือบไปเห็นหญิงสาว ผมยาวสีดำเหมือนกลางคืน ใบหน้าที่ยื่นออกมานั้นขาวซีดจนน่าตกใจ เธอนั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับ ไม่เคลื่อนไหว นิ่งสนิท และเสียงสะอื้นก็ลอยมาจากเธอเสียด้วย
ผมบังคับตัวเองมองถนนเพียงอย่างเดียว ขณะเลี้ยวเข้าซอยบ้าน ผมพุ่งความสนใจไปที่ถนน บ้านของคนรู้จัก และก็มาถึงรั้วบ้านของตัวเอง ผมพุ่งจากรถลงไปเปิดประตู และเมื่อกลับเข้ามาในรถเพื่อขับเข้าไปเก็บบ้าน ผมก็ยังคงเห็นวิญญาณนั่งอยู่ตรงนั้น หน้ามองตรง ไม่กระดุกกระดิกเหมือนเดิม ผมลงรถ ล็อครถ และจอดไว้หน้าบ้านคืนนั้น
รุ่งเช้า ผมดูจนแน่ใจว่าไม่มีอะไรอยู่ในรถแล้ว ผมก็ขับรถเข้ามาเก็บในบ้าน และนั่งรถประจำทางไปทำงาน
"เป็นไงมั่ง" ขวัญถามทันทีที่ผมนั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงาน
"อะไรเป็นไง" ผมถาม
"อ้าวก็รถไง ใจลอยอีกและ ตั้งแต่เมื่อวาน" เธอบ่น
"ก็ดีไง ก็บอกไปแล้วนี่"
"วันนี้ต้องออกไปเจอลูกค้านะ จะขับรถไปป่าว" เธอถาม
"วันนี้นั่งรถไปกับเธอดีกว่า" ผมตอบ
เธอหัวเราะ ผมยิ้ม ช่วงเวลานี้มีความสุขสำหรับผม มันมีความหมายมาก และเมื่อผมกลับมามีสติอีกครั้ง ผมก็ตระหนักได้ว่า ขวัญเพิ่งเลิกกับแฟน ผมก็เลยมีโอกาสจะจีบเธอหนะสิ ตอนนี้ผมก็แค่ต้องรอเวลาเท่านั้น
ตลอดวัน และเวลาทำงาน ผมพูดคุยกับขวัญถึงเรื่องราวต่างๆ เรื่องงาน เรื่องทั่วไป แม้ว่าลึกๆ แล้วขวัญนั้นยังทำใจเรื่องที่เลิกกับแฟนไม่ได้ แต่ผมก็ดีใจที่เห็นเธอยิ้มบ้างเป็นบางคราวเวลาที่ผมเล่นมุขตลกๆ แม้จะไม่เท่าเดิมก็ตาม
เย็นวันนั้น เราสองคนต้องเคลียร์เอกสาร ทำให้ต้องกลับบ้านค่ำกว่าปกติ ซึ่งก็เหมือนอย่างเคย ผมจะปล่อยหน้าที่เรื่องเอกสารให้ขวัญจัดการเพราะเธอละเอียดรอบคอบกว่าผมมาก ส่วนผมจะนั่งเล่นอยู่เป็นเพื่อนเธอที่ออฟฟิศ
ผมอดไม่ได้ที่จะเข้าไปหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตเรื่องรถผีสิง มีหลายบทความที่กล่าวถึงรถผีสิง แต่มีบทความหนึ่งที่ไม่เกี่ยวกัน แต่มันเกี่ยวกับผีที่หาตัวตายตัวแทน
มันเป็นเรื่องราวของผีตายโหงที่มักจะต้องหาคนมาอยู่แทนตนในสถานที่ที่ตนเสียชีวิต เพื่อตนเองจะได้หลุดพ้นจากสถานที่นั้น
เรื่องรถของผมแวบขึ้นมาทันที หลวงพี่บอกว่ารถของผมเป็นของผีที่อยู่ในรถ เพราะฉะนั้น ผีตนนี้ต้องกำลังหาตัวตายตัวแทนอยู่อย่างแน่นอน ผมขนลุกซู่อีกครั้ง ความกลัวหยั่งรากลึกลงในทุกอนูร่างกายของผมเลยก็ว่าได้ ผีตนนี้อาจทำให้ผมเกิดอุบัติเหตุและเสียชีวิตและกลายเป็นวิญญาณติดรถเหมือนตนก่อนก็ได้ แต่ผมก็สงสัยขึ้นมาอีกว่า ถ้าเกิดมีผีสองตน แล้วถ้าผมตาย ผมจะต้องอยู่เฝ้ารถแทนใครกันแน่...
"ปะกลับกันเถอะ" ขวัญจัดเอกสารให้เรียบร้อยตามปกติ ผมปิดคอมพิวเตอร์ และเดินออกจากออฟฟิศพร้อมเธอ
ขวัญเดินนำผมไปที่ลานจอดรถ ซึ่งผมไม่ได้บอกเธอไปว่าผมนั่งรถประจำทางมา แต่สิ่งที่ผมเห็นก็ทำให้หัวใจผมหล่นวูบไปที่ตาตุ่ม เพราะว่ารถของผมจอดรอผมอยู่ที่ลานจอดรถของออฟฟิศ
"อ้าวอย่าช้าสิ ฉั้นง่วงนอนจะแย่แล้ว" ขวัญเร่ง
ผมทำทุกอย่างให้ดูเป็นปกติ แต่ก็อดกลัวไม่ได้ เพราะรถคันนี้ค่อนข้างเอาจริงเลย ดูได้จากการที่มันตามผมมาที่ทำงาน
แล้วความคิดอีกอันก็วูบขึ้นมา ผมและขวัญ ผีสองตนบนรถ พวกมันวางแผนนี้ไว้อย่างแน่นอน ผมจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับขวัญเด็ดขาด
"เอ่อวันนี้ไม่ค่อยสะดวกหนะ เธอกลับเองได้ปะ" ผมโกหก
"อะไร ไปส่งหน่อยสิ ดึกป่านนี้อันตรายออก"
"ไม่ได้หรอก เธอก็ให้แฟนเธอมารับสิ" ผมหลุดปากไปซะแล้ว
ขวัญเงียบกริบ ผมกลายเป็นไอ้งั่ง
"ขอโทษนะ" ผมเสียงอ่อย
ขวัญยังคงยืนมองผมอย่างไม่เชื่อสายตา ผมเลยตัดสินใจเดินตรงไปจับมือเธอและจูงไปที่รถ
"ปะเดี๋ยวไปส่ง" ผมยิ้มให้อย่างสำนึกผิด
ขวัญยิ้มตอบ แต่ยังคงไม่พูดจาอะไร
ระหว่างทางขวัญไม่พูดอะไรเลย ผมต้องบอกว่า ผมทำเสียเรื่องซะแล้ว และเมื่อส่งขวัญถึงบ้าน ผมก็โล่งใจที่ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ผมขับรถกลับบ้าน พร้อมความรู้สึกผิด แต่รถคันนี้ก็ไม่ให้เวลาผมเศร้านาน เพราะจู่เสียงลมหายใจก็ดังขึ้น ผมขนลุกไปทั้งตัว แล้วก็เหมือนเคยหางตาของผมเห็นหญิงสาวคนเดิมนั่งอยู่ แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้ผมเกือบหยุดหายใจก็คือ เธอกำลังมองผมอยู่ พร้อมกับเอื้อมมือมาจับที่แขนของผม...

มันเป็นเช้าที่อากาศสดใส รถยนต์คันหนึ่งดูคุ้นตาวิ่งอยู่บนถนนย่านชนบท คนขับเป็นหญิงสาวผมยาว เธอขับรถอย่างมั่นใจ และด้วยความเร็วที่ปลอดภัย แต่ทว่าเมื่อใกล้ถึงทางโค้งอันตราย เธอก็เห็นชายคนหนึ่งยืนขวางหน้ารถ เธอหักหลบตามสัญชาตญาณ แต่เพราะมันเป็นทางโค้ง เธอจึงพุ่งลงข้างทาง เธอถูกแรงกระแทกอย่างแรง ทำให้คอหักเสียชีวิตคาที่
บรรดาญาติที่มายังที่เกิดเหตุต่างร้องไห้เสียใจ วิญญาณของหญิงสาวได้แต่ยืนมองพวกเขาอย่างอาลัยอาวร พระสงฆ์สวดมนต์เพื่อส่งวิญญาณที่น่าสงสารดวงนี้ และในขณะที่วิญญาณของหญิงสาวกำลังจะตามศพของตนเองไปนั้น เธอก็ถูกจับตัวไว้

มันเป็นคืนที่เงียบสงัดคืนหนึ่ง โจรขโมยรถผมช่ำชอง กำลังงัดรถเป้าหมายอย่างเบามือ ทว่าโจรผู้นี้คงถึงคราวเคราะห์ เมื่อสายตรวจสองคนขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านมา ขณะที่โจรกำลังต่อสายสตาร์ทรถ
เครื่องยนต์ส่งเสียงคำราม เรียกความสนใจของตำรวจทั้งสองนาย ทั้งสองเดินมาตรงสอบที่รถ เพราะผิดสังเกตุที่เวลาดึกสงัดขนาดนี้ ใครจะสตาร์ทรถไปไหน
ทันทีที่โจรเห็นตำรวจเข้า ด้วยนิสัยที่เคยชินมาหลายปี ทำให้เขาตัดสินใจขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจเสียงตำรวจที่ตะโกนเรียกให้หยุดก่อน
โจรขโมยรถและตำรวจขับไล่ล่าไปตามถนน ที่สองข้างทางมีเพียงคันดินเท่านั้น ตำรวจตัดสินใจใช้ปืนยิงที่ล้อรถเพื่อหยุดการหลบหนีของโจรขโมยรถ พลางวอเรียกกำลังเสริม
กระสุนนัดท้ายๆ เข้าเป้า ทำให้ยางหลังระเบิด รถยนต์เสียหลังพุ่งลงข้างทาง โจรพบจุดจบของตนเอง
แต่ทว่า ใครเล่าจะสนใจโจรขโมยรถ ไม่มีญาติ มีเพียงพระสงฆ์ที่ถูกเชิญมาสวดนำวิญญาณ ซึ่งโจรขโมยรถไม่คิดว่ามันอยากจะไปสู่สุขคติ
จิตที่คั่งแค้น และดำมืดของโจรขโมยรถ ทำให้มันเฝ้าติดตามรถคันนี้ และจ้องเอาชีวิตใครก็ตามที่เป็นเจ้าของรถยนต์คันนี้ โชคไม่ดีที่ เจ้าของคนแรกตัดสินใจขายทันที ที่ซ่อมแซมสภาพเสร็จ แต่ไม่นาน หญิงสาวที่กลายมาเป็นเหยื่อคนต่อไปของมันก็มารับช่วงต่อ

วิญญาณของหญิงสาวเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับรถ และเจตจำนงค์ของวิญญาณที่รั้งตัวเธอไว้ เธอดิ้นรนขัดขืน แต่เมื่อญาติของเธอขึ้นรถกลับบ้านพร้อมกับร่างของเธอนั้น เธอก็ไม่สามารถหาทางกลับไปเองได้ถูก เธอถูกจองจำโดยวิญญาณชั่วร้ายที่สิงอยู่ในรถคันนี้อยู่นานนับปี จนกระทั่งมีชายหนุ่มเงินน้อยมาซื้อรถคันนี้ไป

ผมสะดุ้งตื่นขึ้น ผมหลับอยู่ในรถ ซึ่งจอดอยู่หน้าบ้านตัวเอง ที่เบาะข้างคนขับ วิญญาณของหญิงสาวยังคงจ้องผมตาไม่กระพริบ
ผมสึกว่าน้ำตาไหล ผมร้องไห้โดยไม่รู้ตัว รู้สึกเสียใจไปกับสิ่งที่วิญญาณตรงหน้าผมต้องทนทรมานนานนับปี และเสียใจที่ผมอาจจะกลายเป็นวิญญาณที่เหี่ยวเฉาไปอีกนานแสนนานเหมือนกับเธอก็ได้
"จะให้ฉันทำยังไงเล่า" ผมถามออกไป แทบจะไม่ได้ออกเสียง สายตาของวิญญาณที่ดำสนิทเหมือนท้องฟ้ายามค่ำคืนมองตรงมาที่ผม แล้วผมก็รู้คำตอบของคำถาม คือผมต้องทำลายรถคันนี้ทิ้ง เพื่อที่วิญญาณที่สิงสู่อยู่จะได้จากไปยังที่อื่น
ตอนนั้นเองที่มีเสียงคำรามดังก้องไปทั่วทั้งคัน ผมตกใจ วิญญาณหญิงสาวหายไป แต่กลับปรากฏกลุ่มเงาสีดำทะมึนขึ้นมาแทน เงานั้นเป็นของคนอย่างไม่ต้องสงสัย เงาที่ตอนนี้ยื่นมือสองข้างตรงมาที่ผม มันบังคับให้ผมสตาร์ทรถ
ผมเสียการควบคุมร่างกายตัวเอง ผมกำลังขับรถอย่างเร็วไปตามถนน ผมจำถนนเส้นนี้ได้ มันจะพาผมขึ้นไปบนมอเตอร์เวย์ รถเร่งความเร็วจนตัวรถสั่นอย่างน่ากลัว ผมพยายามควบคุมร่างกายตัวเอง แต่ก็เป็นไปได้ยาก รถมุ่งหน้าขึ้นสะพานที่เป็นวงเวียน ผมถึงรู้ตอนนั้นว่า มันตั้งใจจะให้ผมขับรถแหกโค้ง
ผมตกตะลึงมาก แล้วตอนนั้นเองที่ผมเห็นวิญญาณหญิงสาวอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนกำลังยื้อยุดฉุดรั้งเงาดำๆ ที่ครอบงำผมไว้ ผมเป็นอิสระ และไม่ต้องคิดมาก ผมกระทืบเบรกเต็มเท้า รถเบรกส่งเสียงเอี๊ยดสนั่นหวั่นไหว แต่ทว่าก็ไม่สามารถที่จะหยุดรถที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงได้ ผมจึงตัดสินใจเปิดประตูและพุ่งออกไป ก่อนที่รถจะชนเข้ากับราวกั้นสะพานและร่วงลงไป เพียงไม่กี่วินาที
ผมกลิ้งไปตามท้องถนน ตอนนั้นผมคิดแต่เพียงว่า งานนี้ตายแน่ รู้อย่างนี้น่าจะบอกความในใจให้ขวัญฟังขณะที่ยังมีโอกาสก็ดี...

ผมฟื้นขึ้นที่โรงพยาบาลเวลาสายของวันรุ่งขึ้น ข้างเตียงของผมมีขวัญนั่งอ่านนิตยสารอยู่ ผมร้องทักก่อนจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
"เป็นไงพ่อคนหลับใน" ขวัญทัก เธอมีสีหน้ากังวลอย่างบอกไม่ถูก
"ใครหลับในเหรอ" ผมงง
"ก็เธอไง...ตำรวจบอกเธอหลับใน และคงรู้สึกตัวตอนจะแหกโค้ง เลยพุ่งออกมานอกรถทัน" เธอดุ
"งั้นเหรอ...ฉันจำอะไรไม่ได้เลย" ผมตอบ จริงๆ ผมจำได้ จนถึงตอนกระโดดออกจากรถนี่แหละ ใครจะลืมได้เหตุการณ์พันธุ์นั้น "เอ้อแล้วรถฉันหละ" ผมถามเพิ่งนึกได้ถึงสาเหตุที่ทำให้ผมต้องมานอนโรงบาล
"เละเลย เขาว่าคงซ่อมไม่ไหวแล้ว เธออยากทำอะไรกับมันหละ" ขวัญถาม

หลังจากพักฟื้นแล้ว ผมก็ต้องไปโรงพัก ฟังข้อกล่าวหา โดนดุ เสียค่าปรับ โชคดีที่ไม่มีใครได้รับอันตรายใดๆ จากเหตุการณ์นี้ ผมเลยโดนเท่าที่กล่าวมาเท่านั้น
คุณตำรวจบอกว่าเคสแบบนี้ส่วนใหญ่ไม่รอด เขาว่าผมโชคดีที่ตัดสินใจทัน และที่สำคัญรู้สึกตัวตื่นก่อนจะลงไปนอนเละกับรถใต้ทางยกระดับ
ผมยืนดูซากรถที่จอดอยู่ที่สถานีตำรวจ มันยับเยินมาก ผมถามคุณตำรวจว่าพอจะทำอะไรได้บ้าง เขาก็ตอบว่า ต้องลากกลับไปซ่อมเอง
ผมเลยถามว่าถ้าผมไม่เอาแล้วหละ คุณตำรวจก็บ่นๆ ว่าอย่ามาทิ้งไว้โรงพักเลย เห็นใจกันหน่อย อย่างน้อยก็ลากไปทิ้งที่อื่นเถอะ อะไรทำนองนี้
ผมจ้างรถลากมาลากไปที่อู่ ผมอยากจะขายซากทั้งคันไป แต่ก็กลัวว่าอู่จะเอาไปซ่อมและกลับมาขายใหม่เหมือนที่ผมเคยเจอ ผมเลยสั่งให้เขาแยกส่วนให้ โดยส่วนไหนยังใช้ได้ผมก็ขายให้กับอู่ไปในราคาถูก ส่วนที่เหลือนั้น ผมบอกความประสงค์อย่างชัดเจนว่า ทำลายทิ้งไป
ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นรถคันนั้น ถูกจอดทิ้งไว้รวมกับซากรถคันอื่นๆ เพื่อรอการทำลายเมื่อถึงเวลา

"ได้นั่งรถเมล์อีกแล้ว" ผมบอกกับขวัญที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ก็ใครอยากให้ขับรถทั้งง่วงๆ อย่างนั้นเล่า" เธอบอก "ดีนะที่ฉันไม่ได้นั่งไปด้วย"
"ดีแล้ว" ผมพูดเบาๆ
เมื่อถึงป้ายที่ขวัญต้องลง ผมก็ลงด้วย ทำให้เอาขวัญแปลกใจไม่น้อย
"อ้าวที่เธอไม่กลับบ้านเหรอ" เธอถาม
"พอดีอยากขอบคุณที่ไปเยี่ยมที่โรงบาลหนะ เดี๋ยวเดินไปส่งที่บ้านแล้ว" ผมบอก
เราสองคนเดินจนมาถึงหน้าบ้านของขวัญ เรากล่าวลากันเล็กน้อยตามประสา แล้วเธอก็เดินเข้าบ้านไป
"ขวัญ" ผมตะโกน เธอก็โผล่หัวออกมา
"มีอะไร"
"ฉันมีอะไรจะบอกแกหวะ" ผมกล่าว รวบรวมความกล้า
ขวัญเดินกลับออกมา ยืนมองหน้าผม อย่างสงสัย
"ฉันชอบแกหวะ" ผมพูดออกไปแล้ว เวลาเหมือนหยุดนิ่งตรงนั้น ผมเหมือนกลั้นหายใจ กลัวคำตอบที่จะออกมาจากปากของเธอ ผมเลยไม่เว้นจังหวะ "เรามาเป็นแฟนกันไหม" ผมมองปลายเท้าตัวเองอย่างขวยเขิน
ไม่มีเสียงอะไรออกมา แต่ผมยังเห็นเท้าของขวัญไม่ขยับไปไหน ผมตัดสินใจเงยหน้ามองหน้าของเธอเพื่อหยั่งเชิง
"ตั้งแต่เมื่อไหร่...เธอชอบฉันตั้งแต่เมื่อไหร่" เธอถาม สีหน้าคาดเดายากมาก
"ก็ตั้งแต่วันแรกที่เจอเลยแหละ" ผมบอก สายตามองนู่นมองนี่ ยกเว้นหน้าของขวัญ แล้วผมก็ได้ยินเสียงถอนหายใจ
"ก็ไม่เลวนะ" เธอตอบ พร้อมรอยยิ้ม ผมมองหน้าเธอด้วยสีหน้า โล่งใจ ยิ้มแฉ่งเหมือนคนบ้า และสีหน้าประหลาดใจ หลายอารมณ์มาพร้อมๆ กัน "แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ" เธอบอกก่อนจะกลับหลังหันและเดินเข้าบ้าน
ผมยังยืนอยู่หน้าบ้าน ตีความหมายของคำว่า "ไม่เลว" ของเธออยู่ ตกลงเธอยอมคบกับผมหรือเปล่า
"ฉันเจ้าระเบียบนะ" เธอโผล่หัวมา "เป็นแฟนกับฉันต้องอดทนนะรู้ไหม" เธอบอกท่าทางจริงจัง ก่อนจะโบกมือบ๊ายบาย และเข้าบ้านปิดประตู
หลังจากเรื่องที่ผ่านมา ผมคิดว่าเธอคงจะเข็ดกับความรักแล้วซะอีก หรือว่า อาจเพราะว่าเธอมีใจให้ผมเหมือนกันนะ อันนี้ผมก็ไม่อาจรู้เหตุผลได้ แต่ที่รู้ตอนนี้ผมมีความสุขสุดๆ ปัญหาเรื่องผีๆ สางๆ คลี่คลาย เรื่องความรัก...จะยังไงก็ไม่รู้ แค่รู้ว่าขวัญไม่ปฏิเสธ ผมก็มีความสุขใจพองโตแล้ว
แล้วคืนนี้ผมจะโทรหาเธอดีไหมน้า ฮิ ฮิ...

จบ...

จากคุณ	: F@tb0y
เขียนเมื่อ	: 1 ต.ค. 54 21:55:52 A:183.89.152.214 X: TicketID:331886