PANTIP.COM : W11142795 หนุ่มมะพร้าว สาวมะนาว ตอนที่ ๒๑ ธิดามะพร้าว [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๒๑ ธิดามะพร้าว

ณัฐวุฒิหันไปสบตาอารียาแวบหนึ่ง เห็นเธอยืนตัวแข็งตาค้างมองนิ่งมาที่เขาอย่างยังไม่หายตกใจจากการลื่นไถลของเขาเมื่ออึดใจที่แล้ว ชายหนุ่มก็ยิ้มให้ดั่งจะรายงานตัวว่าเขายังปลอดภัยดีอยู่อย่าได้เป็นห่วง แค่นี้ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก

และเพราะแน่ใจว่าน้ำมันพืชพวกนี้เป็นฝีมือวิชามารของไอ้คนลอบกัดหน้าไหน ดวงตาคมใหญ่จึงตวัดมองไปยังคู่แค้นแสนเกลียดที่เขามีอยู่เพียงคนเดียวดุดันพร้อมส่งยิ้มมุมปากหยามหยันที่แผนการลอบกัดครั้งนี้ไม่ได้ผลแต่อย่างใดไปให้ ซึ่งฝ่ายนั้นก็ส่งยิ้มแบบเดียวกันกลับมาให้เช่นกัน

แต่การอยู่ในระหว่างการแข่งขันแบบนี้ เวลาทุกวินาทีมีค่า ณัฐวุฒิจึงยังทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ หันขวับไปหาพี่หมูที่ถลาเข้ามาหาเขาทันทีที่เห็นเขาเสียหลักเมื่อครู่

“ผมขอยืมรองเท้าหน่อย”

เพียงแค่นั้นพี่หมูก็เข้าใจ รีบถอดรองเท้ายางหูหนีบที่แกสวมอยู่ออกให้ทันที ซึ่งชายหนุ่มก็รีบก้าวเข้าไปสวมอย่างรวดเร็วก่อนจะเตะพื้นดินปนทรายเต็มแรง จนเม็ดดินเม็ดทรายร่วนๆ กระจายขึ้นไปเต็มแท่นไม้

กว่าเขาจะคว้ามะพร้าวมาปอกเปลือกเป็นลูกแรกได้ก็มีผู้เข้าแข่งขันเริ่มปอกนำหน้าเขาไปแล้วสามคน ณัฐวุฒิไม่รอช้าให้เสียเวลาอีกแม้เสี้ยววินาทีอีก ยังไงเขาก็ต้องแข่งเกมนี้ต่อให้จบ มือใหญ่แข็งแรงเสียบเปลือกมะพร้าวลงกับเหล็กปอกแล้วฉีกอย่างทะมัดทะแมงได้จังหวะ การได้ใส่รองเท้าและดินที่เขาเตะขึ้นมาช่วยให้พื้นไม้เปียกน้ำมันพืชหายลื่นไปได้มากทีเดียว

เมื่อโยนมะพร้าวลูกสุดท้ายที่เขาปอกเปลือกเสร็จไปกองรวมกันได้ ณัฐวุฒิก็ยืดตัวเงยหน้าขึ้นจากเหล็กปอก ระบายลมหายใจยาวให้พรั่งพรูออกมาเฮือกหนึ่ง ชูมือขึ้นทั้งสองข้างแล้วโค้งให้ผู้ชมผู้เชียร์ เรียกเสียงเฮรับได้อีกครืนหนึ่ง

เมื่อหันไปมองผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ ปรากฏว่าสามคนที่ได้ลงมือปอกก่อนเขาปอกเสร็จไปก่อนแล้วสองคน ส่วนอีกคนหนึ่งกำลังปอกลูกสุดท้ายพอดี และอีกสองคนที่เหลือยังเหลือมะพร้าวที่ต้องปอกอีกคนละลูก

เป็นอันว่าการแข่งขันหาแชมป์บุรุษสุดยอดมะพร้าวประจำปีนี้ เขาได้ที่สาม ทั้งที่ทำเวลาตอนปีนขึ้นต้นมะพร้าวได้เร็วที่สุดและลงมาถึงพื้นดินเป็นคนแรก ถ้าไม่เสียเวลาและเสียจังหวะตอนที่ลื่นไถลนั่น เขาคงทำได้ดีกว่านี้

แต่เพียงเท่านี้ กองเชียร์ที่มาเชียร์เขาก็เฮกันลั่นไปแล้ว ชาวหนุ่มหันไปมองและยิ้มให้กองเชียร์ที่ยืนปะปนกับกองเชียร์ของคนอื่นรอบทิศ แล้วเดินไปทางที่พ่อกับแม่และอารียายืนรออยู่

ลุงบุญตบไหล่ลูกชายเบาๆ พูดยิ้มๆ “พ่อไม่นึกว่าเอ็งจะปีนต้นมะพร้าวคล่องขนาดนี้เลยว่ะไอ้ทิด”ลุงบุญเลี่ยงที่จะพูดถึงเสี้ยววินาทีอันตรายเกือบถึงแก่ชีวิตของลูกชายที่เป็นเหตุให้เขาได้แค่ที่สาม

“กว่าจะปีนได้แบบนี้ ผมก็ต้องไปซ้อมอยู่หลายวันล่ะครับพ่อ”

ส่วนป้าพิกุลนั้น เพราะยังตกใจไม่หายบวกกับการลุ้นลูกชายจนเกร็งไปหมดทั้งตัว ตอนนี้จึงยังยืนหน้าซีดปากสั่นพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองลูกชายนิ่ง ซึ่งชายหนุ่มเองก็พอจะรู้จึงยิ้มให้อย่างอ่อนโยน คว้ามือสั่นๆ ของนางมาบีบเบาๆ

“ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับแม่ อย่าตกใจไปเลย”

เมื่อเห็นมารดากระพริบตาปริบ สีหน้าเริ่มคลายความตระหนกตกใจลงมาได้ชายหนุ่มก็สบายใจขึ้น รู้ดีว่าแม่เป็นห่วงเขามากขนาดไหน กว่าจะเคี่ยวเข็ญให้นางมาดูเขาแข่งได้ก็แทบแย่ เพราะนางออกปากบอกลูกชายตั้งแต่แรกแล้วว่าจะไม่มาเชียร์เดี๋ยวหัวใจจะวายไปเสียก่อน

“พ่อพาแม่ไปนั่งพักในเต็นท์ก่อนก็ได้ครับ ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว เหลือแต่มอบรางวัลอย่างเดียว แล้วเดี๋ยวค่อยกลับบ้านกัน” คนตัวสูงหันไปบอกพ่อ กลัวแม่จะเป็นลมเป็นแล้งไปเสียก่อนเพราะลุ้นจัดรวมกับการตกใจเมื่อครู่ด้วย

ลุงบุญประคองภรรยาที่ปกติแข็งแรงเดินเหินคล่องแต่วันนี้คงเพราะเกร็งลุ้นลูกชายมากไปหน่อยจึงก้าวขาไปค่อยออก หันหลังเดินกลับไปหาที่นั่งหลบร้อนในเต็นท์เหลือแต่อารียาที่ยังยืนมองเขาด้วยสีหน้าหลากอารมณ์ ทั้งยังตกใจไม่หาย ทั้งเป็นห่วง แล้วก็เชียร์สุดใจด้วยและสุดท้ายก็คือ... รู้สึกผิด

เธอยื่นขวดน้ำเปล่าในมือให้เขา และชายหนุ่มเองก็รับไปดื่มอั้กๆ เกือบครึ่งขวดดับกระหาย ก่อนจะใช้น้ำที่เหลือล้างหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเป้งๆ ไหลเป็นทาง สะบัดหน้าจนละอองน้ำกระจาย

“ไม่ว่าจะปีหน้าหรือปีไหน ฉันจะไม่ยอมให้คุณมาแข่งอะไรแบบนี้อีกแล้วนะคะ” น้ำเสียงของเธอมีแววเข้มงวดบอกถึงความจริงจังในสิ่งที่พูด แต่ลึกๆ ลงไปณัฐวุฒิก็ยังรู้สึกได้ถึงความสำนึกผิดที่ปะปนอยู่ด้วย

“ทำไมล่ะ” ชายหนุ่มถามยิ้มๆ ทั้งที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว แต่หัวใจก็ยังอยากได้ยิน

“ยังจะต้องให้บอกอีกหรือคะ”

อารียาหน้าบึ้งตวัดเสียงกระเง้ากระงอด นี่เขาไม่ได้รับรู้ถึงความห่วงใยสุดหัวใจที่เธอมีให้เลยหรือไรกันหนอและที่สำคัญเธอนึกโกรธตัวเองด้วยที่เอาแต่ใจไปบังคับเขาอย่างนั้น จนเกือบจะเรื่องเกิดเหตุร้ายแรงขึ้นกับเขาแล้วไหมล่ะ

“ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วง แต่ผมก็ยังอยากได้ยินจากปากคุณนี่นา”

คราวนี้อารียาคลายสีหน้าบึ้งตึงลงได้นิดหน่อย บอกตัวเองว่า ถึงยังไงเขาก็ปลอดภัยมายืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้วคิดได้แบบนี้สีหน้าจึงดูแจ่มใสขึ้น หายโกรธทั้งตัวเองทั้งเขา พูดไปอีกเรื่องว่า

“อีกสองคนที่เหลือเขาปอกเสร็จแล้วค่ะ แล้วนี่เขาจะมอบรางวัลกันตรงนี้เลยมั้ยคะ”

ณัฐวุฒิมองตามสายตาอารียาที่มองไปยังผู้ร่วมเข้าร่วมแข่งอีกสองคนที่ปอกเสร็จไล่เลี่ยกัน อีกประมาณสิบนาทีทางคณะผู้จัดการแข่งขันคงเรียกผู้ชนะทั้งสามคนมาทำพิธีมอบรางวัล

“คุณหลบแดดไปนั่งรอผมรับรางวัลอยู่ในเต็นท์ก่อนก็ได้ เดี๋ยวรับรางวัลเสร็จแล้วผมจะตามไป”

“ค่ะ”

แต่เพียงแค่หันหลังกลับมา สายตาก็พลันปะทะเข้ากับกลุ่มใหญ่ของสายัณห์ที่ดูเหมือนจงใจหาโอกาสเดินผ่านมาทางที่เธอยืนอยู่ จะขาดก็แต่ส้มจีนเท่านั้นเพราะโดนสายัณห์บังคับให้ออกไปรอที่รถก่อนหน้านี้แล้ว ร่างบางของอารียาชะงักอยู่ตรงนั้นเพราะหนุ่มตี๋หน้าเข้มส่งเสียงทักเมื่อเดินมาเกือบถึงตัว เว้นระยะห่างเพียงสองสามก้าว

“จะกลับแล้วหรือครับ ให้ผมไปส่งมั้ยคุณหยา รับรองถึงที่ปลอดภัยหายห่วง”

ดูเหมือนการจงใจยิ้มกว้างอย่างเปิดเผย รวมถึงนัยน์ตาพราวเป็นประกายคล้ายจะยั่วเยาะอะไรหรือใครบางคน จะเป็นชนวนจุดอารมณ์ของณัฐวุฒิให้ลุกโพลงได้อย่างรวดเร็ว เขายังไม่ได้คิดบัญชีเรื่องไอ้น้ำมันพืชมหาประลัยนั่นเลย แล้วนี่มันยังถึงขนาดกล้ามาอาสารับส่งผู้หญิงที่เขาเคยลั่นวาจาไว้แล้วว่าห้ามแตะต้องต่อหน้าเขาเชียวหรือ

ร่างสูงๆ ก้าวพรวดเดียวเข้ามายืนตรงหน้าอารียา ใช้ร่างสูงใหญ่ของตัวเองบดบังร่างเล็กบางกว่ามากของหญิงสาวไว้มิดชิด เหมือนจะเป็นปราการไม่ให้อีกฝ่ายก้าวเข้ามาใกล้ได้มากกว่านี้ ส่งเสียงเรียบขรึมบอกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเบาๆ ว่า

“เข้าไปรอที่เต็นท์”

ซึ่งในแวบแรกอารียาก็ละล้าละลัง เป็นห่วงณัฐวุฒิว่าจะมีเรื่องอะไรกันอีก แต่เมื่อเห็นพี่รบพี่โชคพร้อมด้วยพี่หมูที่รีบดาหน้ากันเข้ามายืนขนาบข้างร่างสูง เธอจึงจำต้องเลี่ยงออกไปอย่างที่เขาบอก

ณัฐวุฒิเองเมื่อเห็นหญิงสาวที่เขาพยายามกันให้พ้นไปจากวงเจรจาประสาผู้ชายนี่ เดินไปทรุดตัวลงนั่งข้างป้าพิกุลแล้วจ้องเขม็งมายังเขาก็เบาใจขึ้น ไม่ห่วงหน้าพะวงหลังอีก

แต่เมื่อละสายตากลับมามองเพื่อร่วมชั้นเรียนที่กลับกลายมาเป็นศัตรูคู่อาฆาตไปได้เมื่อเติบโตขึ้นเพราะแนวความคิดต่างกันสุดขั้วเกินไปอีกครั้ง ก็แทบจะเหลืออดสะกดกลั้นอาการโมโหเดือดไว้ไม่อยู่ เพราะสายตาของสายัณห์ที่มองตามอารียาไปนั้นเต็มไปด้วยแววพึงใจ แต่ที่โดดเด่นกว่านั้นจนเขาเห็นแล้วใจหายคือ โลมเลียและมุ่งมาดปรารถนาอย่างชัดเจน

และเมื่อหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนที่เคยคำรามใส่หน้าตนว่าห้ามแตะต้องอารียาแม้ปลายเล็บ สายัณห์ก็บอกน้ำเสียงหยามหยัน

“ยินดีด้วยนะ สำหรับที่สาม”

ถ้อยคำนั้นบอกว่ายินดี แต่สีหน้าและแววตานั้นกลับเป็นตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง แววอาฆาตที่วันนั้นถูกหยามหน้าถึงถิ่นลุกโชนเป็นประกายกร้าวอยู่ในดวงตาคู่เรียว ความโกรธแค้นอย่างไม่มีวันอภัยอัดแน่นอยู่ในอก

สายตาของณัฐวุฒิที่จ้องตอบผู้คิดร้ายหมายเอาชีวิตเขาเย็นเยียบ เรียบนิ่งดุจผิวน้ำจนน่าใจหาย “ขอบใจ แล้วก็ขอบใจน้ำมันพืชของนายด้วย มันช่วยให้การแข่งของฉันวันนี้มีรสชาติขึ้นมาอีกเยอะ”

จบสิ้นภารกิจสำหรับการแข่งขันหาแชมป์บุรุษสุดยอดมะพร้าว แต่ภารกิจสำหรับการสั่งสอนเจ้าของน้ำมันพืชrayamนั่นกำลังจะเริ่ม

“ไม่เป็นไร” สายัณห์โบกมือ สีหน้าพาซื่อรับคำขอบใจของณัฐวุฒิเป็นอันดี “เพื่อนลงแข่งทั้งที ฉันก็ต้องเชียร์เต็มที่ จัดน้อยกว่านี้ได้ยังไง ดีใจที่นายชอบน้ำมันพืชพวกนั้นนะ วันหลังฉันจะได้เอามาฝากนายอีก”

พูดอย่างนี้ก็เท่ากับเป็นการยอมรับไปในตัว ว่าน้ำมันพืชที่เปียกชุ่มฐานไม้เหล็กปอกของณัฐวุฒิเป็นฝีมือของเขาเอง ที่สั่งให้ลูกน้องช่วยกันหาช่วงจังหวะที่ทุกคนกำลังเผลอ เชียร์ผู้เข้าแข่งขันปีนต้นมะพร้าวเทราดลงไป แค่ไม่กี่วินาทีทุกอย่างก็สำเร็จเป็นไปตามแผน แต่ไอ้พร้าวมันดันไม่โดนเหล็กเสียบทะลุหลังนี่สิ มันน่าเจ็บใจนัก

“เฮ่ย! ไอ้พร้าว มีปืนสักกระบอกมั้ยวะ จะยืมมาจัดการหมาลอบกัดแถวนี้เสียหน่อย ให้มันกินลูกปืนไปสักเม็ดสองเม็ด จะได้ไม่มาเดินเห่าเพ่นพ่านไม่เลือกที่แบบนี้อีก” นักรบเอ่ยออกมาเสียงเข้ม แต่สีหน้ายียวนพอกันกับของสายัณห์ เรื่องความใจถึง บ้าระห่ำถึงลูกถึงคนหนุ่มป่าไม้คนนี้ก็ขึ้นชื่อลือชาไม่เป็นสองรองใครในอำเภอนี้เช่นกัน

แทบจะไม่ทันจบประโยคดี สายัณห์กับลูกน้องทั้งกลุ่มหันขวับมาจ้องหน้าเจ้าหน้าที่ป่าไม้หนุ่มเป็นตาเดียว มือที่กำเป็นหมัดแน่นกำลังจะเหวี่ยงออกไปตะลุมบอนกันอยู่แล้ว ถ้าทางคณะผู้จัดงานคนหนึ่งจะไม่โผล่เข้ามากลางวงเสียก่อน

“มีอะไรกันหรือเปล่าครับ” ถามพร้อมกับมองคนโน้นคนนี้ทีอย่างไม่รู้เรื่องอะไรด้วย รู้แต่ว่าจากท่าทางที่พร้อมจะเข้าห้ำหั่นกันได้ทุกวินาทีของคนทั้งสองพวกที่ยืนประจันหน้ากันอยู่นี้ คงไม่ได้พูดจาภาษาดอกไม้กันแน่

แต่เมื่อไม่มีใครตอบอะไรออกมาสักคำ เขาก็หันไปหาณัฐวุฒิพร้อมกับบอกว่า “ทิดพร้าวไปเตรียมตัวรับรางวัลที่หน้าเต็นท์ใหญ่ได้แล้ว จะได้เริ่มพิธีมอบเงินรางวัลกันเลย” อย่างไม่รู้ตัวว่าคำพูดของเขาเปรียบได้ดังระฆังหมดยกที่แยกให้คู่ต่อสู้ที่กำลังจะเข้าห้ำหั่นกันแยกกันไปคนละทิศละทาง

“ฝากไว้ก่อนเถอะ” เสียงของสายัณห์รอดไรฟันออกมาทีเดียว เขาเองก็รู้ดีทีเดียวว่าเป็นเจ้าหน้าที่ป่าไม้คนนี้แหละที่นำทีมไอ้พร้าวเข้าไปจัดการกล้ายางที่เขาไปแอบปลูกไว้บนเขา แล้ววันนี้ยังมาด่ากระทบเขาซึ่งๆ หน้าอีก

“กลับโว้ย” สายัณห์หันไปเรียกลูกน้องเสียงเครียดบอกความไม่สบอารมณ์อย่างแรง จัดการศัตรูคู่แค้นไม่ได้ ทั้งที่อุตส่าห์ลงทุนมายืนดูด้วยตัวเอง แถมก่อนกลับยังถูกด่ากระทบว่าเป็นหมาลอบกัดซึ่งๆ หน้าจากคนที่ทำให้เขาเสียหายยับเยินจากการลักลอบปลูกยางพาราบนเขาเสียอีก

‘สักวันนึงเถอะน่า guจะจัดการเสี้ยนหนามตำteenแบบพวกmeungไม่ให้เหลือซากเลย คอยดู’ สายัณห์คำรามกระหึ่มอยู่ในอกตัวเอง ขณะที่ก้าวสวบๆ เดินนำหน้าลูกน้องออกไปแบบไม่เหลียวหลัง

ปล่อยให้กลุ่มของณัฐวุฒิมองตามไล่หลังไป คนที่กล้าดีเดือดบ้าบิ่นยิ่งกว่าณัฐวุฒิแบบนักรบถึงกับยักไหล่ มุมปากบิดยิ้มเยาะ “โถ่... นึกว่าจะแน่”

อารียากวาดตามองดวงหน้านวลแอร่มของหญิงสาวในกระจกบานใหญ่ที่สะท้อนกลับมาให้เห็น แล้วยิ้มน้อยๆ ให้อย่างพอใจ มั่นใจในสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าบนเวทีการประกวดหาธิดามะพร้าวประจำปีนี้ แม้จะมีอาการตื่นเต้นอยู่บ้างก็ตาม

ริมฝีปากบางเคลือบลิปสติกสีชมพูสดใสคลี่ยิ้มออกมา เมื่อหวนกลับไปนึกถึงเหตุการณ์ก่อนที่จะออกจากบ้านเพื่อเดินทางมาร่วมประกวดตั้งแต่เมื่อตอนสี่โมงเย็น

หญิงสาวยังจำภาพที่ณัฐวุฒิมองมาอย่างตะลึงค้างได้ดีเมื่อเห็นเธอก้าวออกมาพ้นประตูห้องในแวบแรก แต่แล้วก็ทำหน้างอนๆ เหมือนเด็กโดนขัดใจได้อย่างรวดเร็ว ตัดพ้อเสียด้วยว่า

‘ผมไม่น่ายอมให้คุณไปประกวดเล้ย จริงๆ นะ’

วันนี้ เธอบรรจงแต่งหน้าเองอย่างสุดฝีมือแต่ก็ไม่ถึงกับให้เข้มจัดนัก แต่จะอ่อนไปก็ไม่ดีเพราะเดี๋ยวจะไม่ขึ้นกับแสงไฟบนเวทีในเวลากลางคืน เข้ากับชุดที่กรรมการให้ใช้ใส่ประกวดคือเสื้อแขนกระบอกสีชมพูแก่ทอลายสอดดิ้นสีทองตรงปลายแขนและเอวเข้ารูป ผ้าซิ่นไหมยาวกรอมเท้าทอลายตรงชาย

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 54 06:16:17

ความคิดเห็นที่ 2

ความตื่นเต้นนั้นแน่นอนว่าย่อมต้องมีแน่ แต่ประสบการณ์ที่เคยเป็นนางแบบรับเชิญคู่กับไซม่อนในงานอีเว้นท์มาบ้างนิดๆ หน่อยๆ สมัยที่ยังร่ำเรียนอยู่ต่างประเทศช่วยเธอไว้ได้มากทีเดียว ดังนั้นสิ่งที่มากกว่าความตื่นเต้นในตอนนี้คือ ลุ้นว่าณัฐวุฒิจะกลับมาดูเธอประกวดทันหรือเปล่า

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างมั่นใจเมื่อสำรวจเสื้อผ้าหน้าผมจากภาพสะท้อนในกระจกจนแน่ใจว่าทุกอย่างสวยเป๊ะอย่างที่ต้องการ หันไปกวาดตามองผู้สมัครเข้าประกวดคนอื่นๆ ที่บางคนก็ยังวุ่นวายอยู่หน้ากระจก บางคนที่เรียบร้อยหมดทุกอย่างแล้วก็มายืนอออยู่ตรงประตูที่กั้นไว้ด้วยผ้าง่ายๆ เพื่อไม่ให้คนภายนอกมองเข้ามาเห็นเบื้องหลังความสวยหลังเวที

แม้แต่ส้มจีนเองก็ยังมายืนอยู่หน้าประตูเป็นคนแรกเช่นกัน มือขาวค่อนข้างอวบรวบผ้าไว้ทางหนึ่ง ชะเง้อคอกวาดตามองหาคนที่ตัวเองเคยคาดคั้นให้เขาสัญญาว่าจะมาเชียร์เป็นกำลังใจให้ ก่อนที่จะทำสีหน้าแบบหนึ่งที่อารียาเห็นแล้วรู้ได้ทันทีว่าเจ้าหล่อนคงมองหาณัฐวุฒิไม่เจอเป็นแน่

จะเจอได้ยังไง ก็ในเมื่อหลังจากพาเธอมาส่งหลังเวทีนี่ปุ๊บ เขาก็ขอตัวกลับไปที่โรงผลิตน้ำมันมะพร้าวเพื่อดูแลช่างจากบริษัทที่มาติดตั้งเครื่องจักรให้ใหม่ในวันนี้ต่อทันที ตอนแรกเขาคิดว่าจะติดตั้งเสร็จตั้งแต่เมื่อเย็น แต่เพราะติดปัญหาอะไรสักอย่างถึงได้ล่าช้าตั้งแต่เช้ามาจนถึงตอนนี้ แต่เขาก็รับปากเธอมั่นเหมาะแล้วว่ายังไงเสียเขาก็ต้องกลับมาให้ทันเธอเริ่มประกวดแน่นอน

และอาการที่ส้มจีนหน้าเศร้าคิ้วขมวดอย่างขัดใจนั่นก็น่าเห็นใจอยู่เหมือนกันสำหรับอารียา เพราะเธอเองแม้จะได้รับคำสัญญาอย่างหนักแน่นจากณัฐวุฒิแล้วว่าอย่างไรเสียก็จะมาให้ทันแน่นอนยังอดลุ้นไม่ได้ว่าเขาจะมาทันหรือเปล่า เพราะจวนเจียนจะได้เวลาเริ่มประกวดเต็มทีแล้ว

แต่แล้วความเห็นใจที่มีเธอมีให้ก็มลายหายไปทันที เมื่อส้มจีนในชุดเสื้อแขนกระบอกเหมือนกันแต่เป็นสีเหลือง หันกลับมาเห็นเธอ แม้ในแวบแรกอารียาจะเห็นถึงแววชื่นชมในความสวยของเธอจากดวงตาคู่เล็กเรียวของคู่แข่งตัวฉกาจอยู่บ้าง แต่มันก็แค่วูบเดียว แล้วความอิจฉาและถือดีก็เข้ามาแทนที่อยู่ในดวงตาคู่นั้นแทน

“อย่าลืมคำท้าระหว่างเราเสียล่ะ ใครได้ตำแหน่งสูงกว่า คนนั้นชนะ” ปากอิ่มเคลือบลิปสติกเฉดสีส้มสดทวนคำท้าให้อารียาฟัง

อารียาเชิดหน้าขึ้น ปรายตามองคนที่กล้ามาท้าคนที่ไม่เคยคิดจะสะกดคำว่าแพ้เช่นเธอ บอกเสียงเรียบแต่เน้นหนักทุกคำ “ฉันไม่เคยแพ้ใคร”

“งั้นก็วันนี้แหละ ที่เธอจะต้องแพ้ฉัน” ถึงแม้จะใจแป้วที่หนุ่มคนสำคัญในหัวใจยังไม่มาให้เห็น แต่ส้มจีนก็ยังเชิดหน้าพูดได้อย่างมั่นใจ

“หึ...” อารียายิ้มเยาะ “คอยดูไปก็แล้วกัน”

พิธีกรด้านหน้าเวทีเริ่มกล่าวสวัสดีและต้อนรับผู้คนที่จับจองที่นั่งอยู่เนืองแน่นจนล้นหลาม เพราะการประกวดธิดามะพร้าวถือเป็นไฮไลท์ของงานวันมะพร้าวเลยก็ว่าได้ และคืนนี้ก็เป็นคืนสุดท้ายของงานด้วย คนจึงให้ความสนใจมาเดินเที่ยวกันคับคั่ง

อารียาที่พยายามบอกตัวเองมาตั้งแต่แรกว่าไม่ให้ตื่นเต้น แต่พอได้เวลาจะเริ่มประกวดขึ้นมาจริงๆ ประสบการณ์ที่เคยผ่านเวทีแฟชั่นระดับโลกในต่างประเทศมาแล้วก็ช่วยเธอได้ไม่เท่าไหร่เลย

หญิงสาวนั่งบีบมือชื้นเหงื่อบนตักของตัวเองแน่น การประกวดคงเริ่มแล้วสินะ เพราะได้ยินเสียงพิธีกรด้านหน้าเวทีเริ่มขานชื่อคณะกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิในอำเภอนี้ทั้งเจ็ดคน แต่จะเป็นใครบ้างเธอฟังชื่อแล้วก็ไม่เห็นจะรู้จักสักคน

หลังจากนั้นวินาทีที่น่าตื่นเต้นที่สุดก็มาถึง เมื่อพิธีกรเริ่มเชิญผู้ประกวดแต่ละคนเดินออกไปให้กรรมการและผู้ชมผู้เชียร์หน้าเวทีได้เห็นทีละคน เริ่มจากผู้เข้าประกวดหมายเลขหนึ่งในชุดสีใบตองตานีซึ่งกำลังแหวกม่านประตูเดินออกไปนั่น

อารียาก้มลงมองกระดาษกลมๆ ขลิบรอบขอบด้วยริบบิ้นที่มีเลขห้าแบบไทยติดอยู่ตรงกลางที่ข้อมือด้านซ้ายของตัวเอง แล้วสูดลมหายใจยาวให้เรียกความมั่นใจให้เต็มปอด เพียรระงับความตื่นเต้นลงให้จงได้ ท่องคาถาศักดิ์สิทธิ์ประจำตัวที่มักสัมฤทธิ์ผลทุกครั้งที่เรียกใช้ว่า ‘ฉันจะต้องไม่แพ้’

หญิงสาวลุกขึ้นยืนเมื่อผู้เข้าประกวดร่างเล็กแต่เตี้ยกว่าเธอกำลังเดินขึ้นไปหน้าเวที อีกอึดใจเดียวก็จะถึงคิวของเธอแล้ว รู้สึกถึงความสั่นนิดๆ ของขาตัวเองจนแทบก้าวไม่ออก แต่เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด

มือบางแหวกผ้าที่ขึงไว้แทนประตู ก้าวเท้าขึ้นบันไดไม้ข้างเวทีขึ้นไปทีละขั้น สูดลมหายใจเรียกหาความมั่นใจให้ตัวเองสุดฤทธิ์ ก่อนจะเปิดยิ้มสวยที่ซุ่มซ้อมอยู่หน้ากระจกมาหลายวันเมื่อเท้าเหยียบบันไดขั้นบนสุด

‘The show must go on’ อารียาบอกตัวเองเช่นนั้น เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิด ฝนจะตกแดดจะออก เธอก็ต้องทำวินาทีนี้ให้ดีที่สุด ยืดตัวตรง อกผาย ไหล่ผึ่ง คอเชิด หน้าตรง ปากโปรยยิ้มเปี่ยมเสน่ห์ให้กรรมการและผู้ชมที่ล้มหลามอยู่หน้าเวทีอย่างมั่นใจ

เสียงปรบมือดังกระหึ่มขึ้นตามหลังเสียงพิธีกรทันทีที่ขานหมายเลขและชื่อนามสกุลของเธอจบ ซึ่งทำให้อารียายิ่งเกร็งและตื่นเต้นมากขึ้น นี่คนดูมากมายขนาดนี้เลยหรือนี่

แต่เมื่อมาหยุดยืนอยู่ตรงกลางเวทีด้านหน้า เพื่อให้กรรมการเห็นได้ชัดที่สุด หญิงสาวก็ใจมาเมื่อได้รับรอยยิ้มบางๆ จากร่างสูงที่ยืนกอดอกนิ่งอยู่ข้างหลังโต๊ะกรรมการ นี่เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เบื้องหลังร่างสูงป้าพิกุลกับพี่หมูกำลังเป็นต้นเสียงนำชาวบ้านที่รู้จักมักคุ้นกันดีปรบมือและส่งเสียงประสานกันว่า “เบอร์ห้าๆๆๆ”

เมื่อยิ้มกราดให้ผู้ชมรอบทิศ อีกมุมหนึ่ง เธอเห็นกลุ่มของสายัณห์อยู่ที่นั่นด้วย วันนี้พวกเขาคงยกโขยงกันมาเชียร์ส้มจีน แต่ก็ยังปรบมือรวมถึงเป่าปากกันวี้ดว้าวให้เธอด้วย

หญิงสาวละสายตากลับมาหาณัฐวุฒิ ยิ้มให้เขาอย่างขอกำลังใจซึ่งเขาเองก็พยักหน้าให้เธอนิดๆ เป็นเชิงว่าจะเชียร์จนสุดใจ หญิงสาวจึงค่อยๆ หันตัวเดินกลับไปยืนต่อแถวผู้เข้าประกวดอีกทั้งสี่คน เพื่อรอผู้เข้าประกวดที่เหลือให้เดินออกมาให้ครบ ซึ่งทั้งหมดมีแปดคน และส้มจีนจะออกมาเป็นคนสุดท้ายเพราะเจ้าหล่อนจับฉลากได้หมายเลขแปด

ดูเหมือนคะแนนนิยมของส้มจีนก็คงจะมีไม่น้อยเหมือนกัน เพราะทันทีที่ร่างค่อนข้างอวบในเสื้อแขนกระบอกสีเหลืองเดินพ้นบันไดขึ้นมา แต่รองเท้าส้นสูงกว่าสี่นิ้วที่ต้องสวมเพื่อช่วยเพิ่มความสูงทำให้เจ้าหล่อนเดินอย่างไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่นักเพราะพื้นเวทีเป็นไม้กระดานแผ่นๆ ที่เรียงไว้ต่อๆ กัน เสี่ยงต่อการรองเท้าพลิกได้ง่าย

“เอาล่ะครับ ทุกท่านคงได้ยลโฉมผู้เข้าประกวดธิดามะพร้าวปีนี้ของเราครบทุกคนแล้ว ต่อไปจะเป็นการพูดคุยกับผู้เข้าประกวดเกี่ยวกับอาหารที่พวกเธอเลือกทำ ผมขอเริ่มที่หมายเลขหนึ่งเลยนะครับ”

การแสดงฝีมือทำอาหารที่มีมะพร้าวเป็นส่วนผสมเสร็จสิ้นไปแล้วตั้งแต่เมื่อช่วงเย็น ทางผู้จัดการประกวดจะเตรียมอุปกรณ์และส่วนผสมต่างๆ ไว้ให้ตามที่ผู้เข้าประกวดแต่ละคนแจ้งเข้ามา เมื่อถึงเวลาก็มาโชว์ฝีมือปรุงแล้วให้คณะกรรมการและผู้ชมผู้เชียร์ได้ชิมกันร้อนๆ เลย

เมื่อสัมภาษณ์ไปแล้วสี่คน ก็มาถึงเวลาที่อารียาไม่อยากให้มาถึงจนได้ “เอาล่ะครับ มาถึงสุภาพสตรีหมายเลขห้า ช่วยแนะนำตัวสั้นๆ นิดหนึ่งด้วยครับ”

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าเบาๆ สายตามองนิ่งไปที่ใบหน้าของณัฐวุฒิที่มองตรงมายังเธอไม่วอกแวกไปไหนเช่นกัน “สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่ออารียา ภักดีปรีติกุล เพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวทุกท่านด้วยนะคะ”

ความตื่นเต้นและประหม่าเมื่อได้ถือไมโครโฟนและและต้องกล่าวแนะนำตัวให้คนกว่าครึ่งค่อนอำเภอรู้จักทำให้สคริปต์ที่เธอเตรียมท่องไว้อย่างดีมลายหายไปจากความจำหมด ก็เลยพูดได้เท่านี้

“วันนี้ทำอะไรให้กรรมการของเราชิมหรือครับคุณอารียา”

อารียายิ้มอย่างมั่นใจขึ้นเมื่อนึกถึงเมนูที่เธอได้เลือกเพื่อใช้ประกวด เพราะจากการทำได้อย่างไม่ผิดพลาดตรงตามสูตรเป๊ะๆ แบบที่ซุ่มซ้อมมือกับป้าพิกุลมาหลายวันจนกรรมการชมเปาะขอจดสูตรจากเธอเป็นทิวแถวทำให้เธอแน่ใจว่าคงได้คะแนนจากส่วนนี้ไปมากพอสมควรทีเดียว

“ส้มตำยอดมะพร้าวค่ะ”

พิธีกรทำหน้าที่ได้สมกับที่เป็นพิธีกรจริงๆ เมื่อเขาซักต่อว่า “ทำไมถึงเลือกเมนูนี้มาให้กรรมการชิมล่ะครับ”

มาถึงตอนนี้อารียาเริ่มมั่นใจที่จะส่งเสียงผ่านไมโครโฟนแล้ว จึงร่ายยาวออกมาได้เป็นชุด “สูตรนี้เลือกจะต้องใช้ยอดมะพร้าวอ่อนสด รสหวาน ซึ่งจะเต็มไปด้วยโปรตีนที่ช่วยเสริมสร้างการเจริญเติบโตของร่างกาย มีแคลเซียมช่วยบำรุงกระดูกและฟัน มีฟอสฟอรัสช่วยส่งเสริมประสิทธิภาพการย่อยและดูดซึมวิตามินบีในร่างกาย ที่สำคัญเลยนะคะช่วยให้ร่างกายเผาผลาญคาร์โบรไฮเดรตได้ดีขึ้น นอกจากนี้ยอดมะพร้าวยังมีวิตามินซี ซึ่งช่วยต้านหวัดและป้องกันเลือดออกตามไรฟันได้ เรียกได้ว่านอกจากส้มตำยอดมะพร้าวสูตรนี้จะแซบถึงใจแล้วยังมีประโยชน์ต่อสุขภาพมากๆ ด้วยค่ะ ใครที่อยากรูปร่างดีเหมือนดิฉันก็ลองทำชิมดูได้นะคะ ทำก็ง่าน ทานได้ทุกโอกาส รับรองว่าจะติดใจแน่นอนค่ะ”

“น่าติดใจจริงๆ ครับ เมื่อเย็นผมขอท่านคณะกรรมการลองชิมดูแล้วแซบจริงๆ ใครอยากทานส้มตำที่ไม่ใช่มะละกอก็ลองทำดูนะครับ เอาล่ะครับขอบคุณคุณอารียามากๆ ไปต่อกันที่ผู้เข้าประกวดท่านต่อไปกันดีกว่าครับ”

อารียายิ้มออกมาได้อย่างมั่นใจเต็มเปี่ยมเป็นครั้งแรกที่เมื่อสักครู่พูดได้ฉะฉานชัดเจนไม่มีตกหล่น และยิ้มกว้างขึ้นเมื่อได้ยินเสียงปรบมือดังสนั่นมาจากกองเชียร์ที่ตามป้าพิกุลมา แม้กระทั่งณัฐวุฒิเองยังกำมือชูนิ้วโป้งให้เธอ

เมื่อพิธีการสัมภาษณ์ส้มจีนเป็นคนสุดท้าย อารียาก็นึกถึงบรรยากาศการแข่งขันทำอาหารเมื่อเย็น เพราะรายนั้นเลือกเมนูที่ค่อนข้างยากอย่างห่อหมกมะพร้าวอ่อนเนื้อปลา กว่าจะคลุกเคล้าให้ส่วนผสมทั้งหมดเข้ากันเป็นเนื้อเดียวก็ใช้เวลาไปมาก แล้วยังต้องมาเสียเวลานึ่งในลังถึงกว่าจะสุกอีก สร้างความทุลักทุเลให้กับส้มจีนได้มากพอดูทีเดียว เพราะต้องให้ผู้จัดการประกวดหาเตาแก๊สมาให้เป็นที่วุ่นวายไป

ดังนั้น เมื่อถูกพิธีกรสัมภาษณ์อยู่ในเวลานี้ ส้มจีนจึงตอบได้ไม่เต็มปากเต็มคำนัก เพราะอุปสรรคและความวุ่นวายที่เกิดขึ้นกับเจ้าหล่อนเมื่อตอนเย็นทำให้ความมั่นใจจากคะแนนในส่วนนี้พร่องหายไปมาก

“เอาล่ะครับ ช่วงนี้คงต้องให้เหล่าสาวงามของเราได้กลับเข้าไปพักก่อน อีกสักครู่ทุกท่านก็คงจะได้ทราบว่าสาวงามสามท่านที่จะได้ผ่านเข้าสู่รอบสุดท้ายจะเป็นใครกันบ้าง ตอนนี้ขอเชิญทุกท่านฟังเพลงเพราะๆ ของนักร้องสาววงดนตรีตะวันก่อนนะครับ”

อารียานั่งบีบมือตัวเองอยู่เบื้องหลังเวทีอีกครั้ง หูได้ยินเสียงเพลงที่นักร้องขับขานอยู่หน้าเวที แต่ไม่รู้ว่าเขาร้องเพลงอะไรบ้าง หายใจเข้าออกลึกๆ ยาวๆ รอลุ้นให้มีชื่อของตัวเองติดหนึ่งในสามคนที่จะได้เข้าสู่รอบสุดท้าย ความกลัวที่จะต้องแพ้ส้มจีนและความคิดอันวุ่นวายต่างๆ วิ่งวนอยู่ในหัว ยิ่งใกล้เวลาที่พิธีกรจะประกาศรายชื่อก็ยิ่งลุ้นจนรู้สึกได้ถึงความเย็นเฉียบของมือที่บีบกันไว้

เมื่อเสียงเพลงจบลง ก็ถึงเวลาที่อารียาทั้งอยากและไม่อยากให้มาถึง

“เอาล่ะครับ ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ทุกท่านรอคอย รายชื่อของสามงามทั้งสามท่านที่ผ่านเข้าสู่รอบสุดท้ายอยู่ในมือของผมเรียบร้อยแล้ว”

หญิงสาวนั่งลุ้นจนแทบจะเกร็งไปทั้งตัว กลั้นหายใจฟังเสียงพิธีกรบนเวที ขอให้เป็นชื่อของเธอทีเถอะ

“เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาผมขอประกาศรายชื่อของผู้เข้าประกวดที่ผ่านเข้ารอบท่านแรกเลยนะครับ ขอเชิญนางสาววรัญญา ใจหาญ ผู้เข้าประกวดหมายเลยสี่ครับ”

อารียาใจหายไปวูบหนึ่ง เหลียวไปมองคู่แข่งที่ตัวเองสมัครมาเพื่อแข่งด้วยโดยเฉพาะอย่างส้มจีน เหลืออีกเพียงสองคนเท่านั้น แล้วเธอกับส้มจีนล่ะ ใครจะได้เข้ารอบบ้าง เธอจะได้เข้ารอบหรือเปล่า แล้วถ้าเธอตกรอบแล้วยายช้างจีนนั่นได้ผ่านเข้ารอบไปล่ะ เธอจะทำยังไง

“ผมขอเชิญผู้ผ่านเข้ารอบท่านที่สอง คุณ...” พิธีกรบนเวทีเว้นจังหวะให้มีเสียงดนตรีแทรกอึดใจหนึ่ง แต่อารียารู้สึกว่ามันนานราวชั่วกัปชั่วกัลป์

<<< ตอนหน้ามาติดตามกันค่ะ ว่าอารียากับส้มจีนจะได้เข้ารอบหรือเปล่า แล้วใครจะได้ตำแหน่งธิดามะพร้าวไปครอง >>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 54 06:17:55