ขวางปืนกามเทพ ตอนที่ ๖{แตกประเด็นจาก W11129845}
|
 |
ลูดัสวางโทรศัพท์ลงพลางยิ้มอย่างพอใจ เพียงเท่านี้เรื่องทุกอย่างก็ง่าย ถ้านวลปรางคิดว่าไพลินเป็นคู่แข่ง หญิงสาวก็คงไม่ไว้ใจไพลินแน่ๆ ในช่วงนี้ ต่อให้ไพลินเตือน ห้าม หรือแม้กระทั่งพยายามจะตามไปไหน นวลปรางคงไม่มีทางยอม บ้าจริง มีแฟนอยู่แล้วแท้ๆ
แต่อีกฝ่ายก็คงไม่ยอมเหมือนกัน ชายหนุ่มยิ้มละไมเมื่อนึกถึงดวงตาดื้อดึงของไพลิน... เฮเลน... สายตาของสองคนนั้นช่างเหมือนกันไม่มีผิด ประกายกล้า ท้าทายให้ใครก็ตามมาพิสูจน์ว่าพวกหล่อนไม่ใช่ของเล่น และใครที่ลองดีคิดต่างออกไปจากนี้คงจะได้หลาบจำไปจนวันตาย
ทำไมผู้หญิงที่มีแววตาแบบนี้ถึงจะต้องมาปรากฏในเวลาที่จะมีวิกฤตทุกทีด้วยนะ ในเวลาที่ประวัติศาสตร์อาจจะเปลี่ยนไป แววตาแบบนั้นคือแววตาที่พร้อมจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้สิ่งที่หล่อนรักยังคงอยู่ ให้ทุกอย่างไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าสิ่งที่หล่อนทำจะทำให้เรื่องราวมันวุ่นวายมากขึ้นมากแค่ไหนก็ตาม
น่าเสียดาย สำหรับเฮเลนแห่งทรอย มันช้าเกินไปเสียแล้ว หล่อนทำสำเร็จ ที่ตามมากับความสำเร็จของหล่อน คืออาณาจักรที่หล่อนรักได้ล่มสลายไปในเกลียวคลื่นและเม็ดทราย
ลูดัสหย่อนโทรศัพท์มือถือของเขาลงในกระเป๋าเสื้อสูท ลุกขึ้นจากท่านั่ง เขาอยู่บนดาดฟ้าตึกที่ทำงานของไพลิน อาคารสูงร่วมสี่สิบชั้น อวดทิวทัศน์งดงามของริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่ขดตัวเหมือนงูทอดยาวไปจนสุดสายตา สะท้อนแดดเลื่อมพรายงดงามราวกับภาพวาด
เบื้องล่างฝั่งหนึ่งคือบ้านหลังน้อยใหญ่เป็นหย่อมๆ กับคอนโดมีเนียมมากมาย แทรกแซมอยู่ในพื้นที่ร้างและผืนป่าเขียวครึ้มเย็นตา หากถัดไปอีกฝั่งของแม่น้ำคือแดนดงของตึกสูงลดหลั่นด้วยลวดลาย ป้ายโฆษณาดาษดาแลดูเลือนลางจากฝุ่นควัน ที่แปลกตาจากมหานครอื่นๆ ของโลก คืออาคารชั้นเตี้ยสีสันฉูดฉาด ประดับด้วยทองและกระจกเลื่อมสีสดใส ผลุบโผล่อยู่กลางป่าคอนกรีต วัดไทยแห่งน้อยใหญ่ดึงดูดสายตาเหลือเกินยามเมื่อมองจากที่สูงเช่นนี้
จากจุดกำเนิดของวัฒนธรรมกรีกโบราณ เวลาของมนุษย์ช่างสั้นเหลือเกิน เพียงสองร้อยกว่าปี จากแดนป่ารกร้างก็กลายเป็นมหานครอันรุ่งเรือง ร่ำรวยด้วยศิลปะและทรัพยากร สมบูรณ์ด้วยความสนุกสนานและความเสื่อมโทรม ความเร้าใจและความสงบ เมืองที่อาจเป็นศูนย์กลางของภูมิภาคเอเชียอาคเนย์ภายในอีกไม่กี่อึดใจ
ไม่น่าเชื่อว่ามันอาจจะถึงจุดจบภายในเวลาไม่ถึงสัปดาห์ข้างหน้า
ไม่สิ ถ้าเขาทำสำเร็จ... ถ้าภารกิจของเขาล่วงลุ ถ้านวลปรางถูกดลบันดาลด้วยความรัก รักของเขา และสามารถทำในสิ่งที่ฟ้าลิขิตมาให้ได้ด้วยดี บางทีกรุงเทพมหานคร เมืองแห่งทูตสวรรค์แห่งนี้ อาจจะไม่ต้องพบกับโศกนาฎกรรมครั้งใหญ่ในคืนจันทร์เพ็ญครั้งต่อไป
ไม่มีเวลามาใช้คำว่าถ้า ลูดัสเม้มปากแน่น บิดเป็นรอยยิ้มมั่นใจ ดวงตาสีทองของเขาสะท้อนประกายระยับของแม่น้ำในยามบ่าย
เขาจะทำสำเร็จ และความรักในครั้งนี้ จะกลายเป็นตำนานอันยิ่งใหญ่ โดยไม่มีผู้หญิงดื้อด้านคนไหนมาทำให้แผนการณ์ของเขาล่มได้อีกเป็นครั้งที่สอง
ไพลินจามพรืด เกือบสำลักกาแฟที่จิบเพื่อต่อสู้กับความง่วงยามบ่าย แปลกดี กำลังจิบกาแฟร้อนๆ ไม่ได้เป็นหวัดหรือมีอะไรบินเข้าจมูกเสียหน่อย จนไพลินนึกสงสัยว่ามีใครนินทาอยู่หรือเปล่านะ
จะโดนใครนินทาก็ไม่แปลกหรอก หญิงสาวบ่นต่อในใจ วางกาแฟลงบนจานรองอย่างหมดอารมณ์จิบ มองไปรอบๆ โต๊ะทำงาน และรู้ได้ทันทีว่าเพื่อนร่วมงาน โดยเฉพาะผู้หญิง รีบหันหน้ากลับไปขมีขมันทำงานเหมือนกับเหล่ากระต่ายเผ่นผลุงลงพื้นเมื่อยามเหยี่ยวโฉบผ่าน เสียงเครื่องสื่อสารเงียบ แต่เสียงสัญญาณข้อความในคอมพิวเตอร์ดังระงม
แนนอนว่าเมื่อหล่อนลุกผ่านไปห้องน้ำ ที่หล่อนเห็นจากหน้าจอคือรายงานการประชุม ใบเสนอราคา เสปกสินค้าใหม่ และอื่นๆ หน้าจอสนทนาถูกเก็บซ่อนเงียบกริบ ไพลินรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนายจ้างที่ขู่ตัดเงินเดือนถ้าพนักงานอู้
แต่หญิงสาวรู้ว่าไม่ใช่หรอก อย่าว่าแต่อำนาจตัดเงินเดือนเลย จะสั่งเด็กฝึกงานให้ถ่ายเอกสารให้ น้องๆ ยังอิดออด ที่ทุกคนซ่อนหน้าจอแชทกันหมด เป็นเพราะเขาแค่ไม่อยากให้หล่อนรู้ว่าตัวเองถูกพูดถึงต่างหาก และทุกคนกำลังพูดถึงหล่อน
หญิงสาวไม่ได้หลงตัวเองหรือมองโลกในแง่ร้าย แต่ข่าวที่หล่อนไปกินอาหารกับนักธุรกิจหนุ่มรูปงามที่เป็นที่หมายปองจากสาวๆ ทั้งบริษัทนั้นคงกระพือไปทั่วเหมือนไฟป่า และที่แย่กว่านั้นคือมันคงถูกเขียนใหม่ เรียบเรียงจนมีสีสันแสบสนิทชนิดที่ไพลินเองคงจะคาดไม่ถึง
ส่วนตัวปล่อยข่าวน่ะหรือ เดาได้ไม่ยากหรอก ไพลินเหลือบตาไปมองข้างๆ ก็เห็นเพื่อนรักของหล่อนนั่งหลังตรงแหนว พิมพ์เอกสารเสียงรัวยิบ จนหญิงสาวอยากจะเชื่อว่า ถ้าที่เพื่อนหล่อนพิมพ์อยู่เป็นรายงานประจำปักษ์จริงๆ เหมือนที่หัวกระดาษเขียนเวลาไพลินเดินผ่าน นวลปรางคงอธิบายลูกค้าแต่ละคนละเอียดทุกรูขุมขนแล้ว
"ปราง" ไพลินว่า แต่หล่อนรู้สึกเหมือนคุยกับกำแพง เพราะเพื่อนหล่อนยังไม่ตอบอะไรทั้งนั้น จะให้โทษเพื่อนก็ไม่ได้ เพราะในสายตาของนวลปราง ไพลินก็ทำสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยเหมือนกัน คือฉกผู้ชายที่เพื่อนหมายปองไปต่อหน้าต่อตา
เสียงโทรศัพท์มือถือของนวลปรางดังเป็นดนตรีสดใส ไพลินเห็นเธอลนลานกดรับ ก่อนตอบฉะฉาน "คะคุณลูดัส..." รอยยิ้มของนวลปรางเจิดจ้ามากขึ้น "ขา เย็นนี้ว่างค่ะ คุณลูดัสสนใจจะเที่ยวกรุงเทพเหรอคะ"
นิ่งฟังสักพัก ตามด้วยเสียงหัวเราะ "บุฟเฟ่ต์อาหารไทย ตายจริง ยายหนูลินนี่ชอบของถูก" ดวงตาเพื่อนสาวเหลือบมาทางหล่อน "เอางี้ค่ะ เดี๋ยวปรางพาไปที่ที่ดีๆ สนุกๆ นะคะ เย็นนี้เลิกงานแล้วปรางจะพาไปหาข้าวกิน คุณลูดัสชอบอาหารแบบไหนล่ะคะ"
คำตอบของลูดัสทำให้นวลปรางแก้มแดงปลั่ง "ตายจริง ค่ะ ปรินเซส ค่ะได้ค่ะ โรงแรมนั้นใกล้ที่ไปเที่ยวต่อเลย ถ้ายังไงเดี๋ยวปรางไปพบกับคุณที่นั่นเลยนะ" เพื่อนรักหล่อนหัวเราะเสียงไร้เดียงสา "แหม พูดอย่างนี้ปรางเขินแย่ ไม่เอาละคุณลูดัส ก็ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวห้าโมงครึ่งเจอกันนะ"
ดวงตาของหญิงสาวหรี่ลงนิดหนึ่งแทบไม่มีใครสังเกต ถ้านวลปรางไปเที่ยวกับอีตานั่นสองต่อสองโดยที่หล่อนไม่ได้ไปด้วยละก็ เสร็จแน่ๆ มีหวังได้กลายเป็นเครื่องมือสร้างประวัติศาสตร์อะไรนั่นแหงๆ
ไม่ได้เด็ดขาด ไพลินตัดสินใจ ถ้าห้ามไม่ได้ ก็จะขอไปด้วยคนให้จงได้!
| จากคุณ |
:
คมลิขิต   
|
| เขียนเมื่อ |
:
2 ต.ค. 54 08:17:11
|
|
|
| 
