ความคิดเห็นที่ 1 เช้าวันนี้เกตุมาลากำลังจะเดินผ่านเข้าไปยังห้องทำแล็บชั้นสามพอดี หญิงสาวหยุดชะงักนิดหนึ่งเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยกันอย่างออกรสดังลอดผ่านออกมาจากในห้อง น้ำเสียงของคู่สนทนาดูเหมือนจะดุเดือดด้วยอารมณ์ขุ่นมัวบางอย่างเจือปนอยู่ไม่น้อย และเจ้าตัวก็คงจะ “มีอารมณ์”ค้าง จนเผลอลืมตัวเปล่งเสียงออกมาเต็มเหนี่ยว              “ให้ตายเถอะ! นี่ฉันต้องขึ้นไปอยู่กับยายแก่แม่มดผมทองนั่นน่ะนะ แค่คิดแค่นี้ก็แทบจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว!!”               จำได้ทันทีว่าเป็นเสียงพี่เหมวดี เจ้าหน้าที่ห้องแล็บนั่นเอง แค่ได้ยินเสียงที่เจ้าตัวผรุสวาทออกมา ก็ถึงกับยืนนิ่งงันไปชั่วขณะ “แม่มดผมทอง”... ฉายานามนั้นไม่ต้องคาดเดาก็รู้ได้ทันทีว่าต้องหมายถึงโปรเฟสเซอร์คาเรนเพียงคนเดียว แต่พี่เหมที่หล่อนรู้จักก็ไม่เคยมีท่าทีก้าวร้าวหรือส่งเสียงโวยวายอย่างนี้มาก่อน?               “ใจเย็นสิๆ เหม ฉันว่าก็... คงแค่ชั่วคราวเท่านั้นแหละ พอหาเจ้าหน้าที่คนใหม่ได้ ก็ค่อยลงมาช่วยอาจารย์ธุมชาลเตรียมแล็บเหมือนเดิมก็ได้นี่นา”                 เสียงของพี่กนกกาญจน์ เจ้าหน้าที่อีกคนที่ทำงานคู่กับเหมวดีมาหลายปีเป็นฝ่ายปลอบ แต่ดูเหมือนว่า เจ้าตัวจะสติแตกไปเสียก่อนหน้านี้แล้ว        “แต่ฉันไม่อยากไปอยู่ชั้นห้านี่นา เธอก็รู้ว่ายายแม่มดคาเรนนั่นน่ะเรื่องมากจะตาย ทั้งจู้จี้จุกจิก เคยพอใจใครง่ายๆซะที่ไหน ไม่เห็นตัวอย่างจากยายเกตุมาลานั่นหรอกเหรอ ถูกใช้งานจนหัวปักหัวปำทั้งวัน ถ้าไปเรียนที่อื่นมีหวังดีเฟนด์ธีสิสจบเป็นดอกเตอร์ไปเป็นชาติแล้วมั๊ง ฉันว่าถ้ายายเกตุมาลาไม่ติดทุนวิจัยกับแม่มดนั่นล่ะก็ คงจะหนีไปเรียนที่อื่นแล้วล่ะ”                  ประโยคนั้นทำให้คนฟังที่ยืนอยู่ด้านนอกหน้าชาเห่อขึ้นมา ไม่นึกว่าจะถูกนำไปพาดพิงโดยไม่รู้ตัว หล่อนไม่ปฏิเสธว่านั่นเป็นนิสัยส่วนตัวของคาเรน บางครั้งก็ก่อให้เกิดความลำบากใจกับคนร่วมงานที่ไม่เข้าใจธรรมชาติของเจ้าตัวอยู่บ้าง แต่ความละเอียดจู้จี้อย่างที่เรียกว่ารอบคอบนั่นแหละก็ทำให้งานวิจัยหลายชิ้นของโปรเฟสเซอร์คาเรน ได้รับการยอมรับทั้งระดับชาติและระดับนานาชาติมาแล้ว...              “แล้วยังจะมาเรื่องของยายนงนี่อีก...”                 คราวนี้คนฟังจากนอกห้องถึงกับขมวดคิ้ว  “ยายนง” ที่เหมวดีพูดถึงก็คือพี่นงลักษณ์ ลูกจ้างชั่วคราวที่ทางมหาวิทยาลัยจ้างมาช่วยโปรเฟสเซอร์คาเรนทำงานจัดแสดงพิพิธภัณฑ์ ก่อนที่พิพิธภัณฑ์แมลงจะพร้อมเปิดทำการจริงในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ขณะนี้ข้าวของทุกอย่างก็อยู่ในระหว่างการจัดเตรียมความพร้อมให้สมบูรณ์ ดูเหมือนนงลักษณ์เอง ซึ่งเป็นคนเงียบๆเรียบร้อย ก็พอใจกับการทำงานกับศาสตราจารย์สาวใหญ่ผู้นี้อยู่ไม่น้อย แม้ว่าอีกฝ่ายจะขึ้นชื่อในเรื่องความเจ้าระเบียบก็ตาม                 “ไม่รู้เป็นบ้าอะไร อยู่ๆก็ให้แม่โทรมาลาออกกะทันหันซะยังงั้น ความรับผิดชอบไม่มีเอาซะเลย! ไม่รู้บ้างรึไงว่าตัวเองต้องมาทำให้คนอื่นเขาวุ่นวายขนาดไหน ถ้าเจอหน้าเมื่อไรฉันจะด่าให้แสบเลยคอยดูนะ...”             เสียงเหมวดีไม่วาย “ฮึ่มฮ่ำ”เจืออารมณ์กระฟัดกระเฟียดอยู่ไม่น้อย ในขณะที่เสียงอ่อนๆของกนกกาญจน์คอยปลอบโยนอยู่ข้างๆ จนดูเหมือนเจ้าตัวเริ่มคลายอาการกราดเกรี้ยวลงบ้าง...             เกตุมาลาดูจังหวะแล้ว เห็นเพื่อนนักศึกษาอีกคนกำลังเดินมาพอดี จึงชวนกันผลักประตูเข้าไปเหมือนกับเพิ่งมาถึง และพบเหมวดียืนหน้าบึ้งตึงอยู่ดังคาด             นักศึกษาสาวทำเหมือนไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติใดๆ ยิ้มทักทายคนทั้งคู่อย่างเป็นปกติ แล้วเดินเลี่ยงเข้าไปยังห้องแล็บด้านในก่อนจะไขกุญแจเปิดตู้ลิ้นชักของตัวเองออกมา ไม่รู้แม้แต่น้อยว่าสายตาเหมวดีมองตามหลังหล่อนไปโดยแทบไม่กระพริบ...           ภายในนั้น กล่องเงินสลักเสลาลวดลายงดงามยังรอคอยอยู่โดยไม่หายไปไหน เกตุมาลาค่อยๆหยิบตลับเงินเนื้อเย็นเฉียบแล้วกดปุ่มรูปที่ขอบด้านหนึ่ง เพื่อเตรียมเปิดมันออกจากกัน         “อย่าเปิด อย่า...”         คล้ายเสียงบางอย่างจากภายในก้นบึ้งแห่งจิตกระตุ้นเตือน แต่น้ำเสียงนั้นก็ช่างอ่อนล้าไร้สิ้นเรี่ยวแรงเสียจนทำให้ความต้องการส่วนลึกเอาชนะได้ไม่ยาก           เกตุมาลาขยับฝาทีละน้อย แล้วเลื่อนเปิดฝามันขึ้นมาทันที!!                            ***********************          “เห็นไหม ฉันว่าแล้วว่าในที่สุดอาจารย์ชาลก็ต้องใจอ่อนยอมให้เราร่วมเดินทางไปด้วย”           ทิพย์มณีดีดนิ้วดังเปาะ เมื่อพาเรืองดาวเดินออกมาจากห้องอาจารย์หนุ่มอย่างครึ้มอกครึ้มใจ แผนการนี้หล่อนเป็นคนคิดขึ้นเองสดๆร้อนๆไม่นาน เมื่อได้ยินสุทัศน์มาเปรยๆกับเพื่อนอีกคนหนึ่ง เรื่องหาตัวแทนไปช่วยอาจารย์ธุมชาลทำวิจัยที่ผาติ้ว                สถานที่ซึ่งหล่อนเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันอยู่ที่ไหนบนแผนที่ประเทศไทย                  “ท่าทางเด็กเดี๋ยวนี้มันไม่ค่อยเอาถ่านเท่าไรเลยว่ะ คอยถามแต่ว่าจะได้ค่าแรงเท่าไร งานหนักมั๊ย แทนที่คิดว่าจะไปหาประสบการณ์ทำวิจัย”              “ถ้างั้นก็ไม่ต้องไปบอกพวกน้องๆหรอก เดี๋ยวฉันกับยายเรืองจะไปให้เอง”             หญิงสาวเดินเข้าไปบอกตรงๆ ในขณะที่เรืองดาวผู้ถูกอ้างถึงไปด้วยได้แต่อ้าปากค้าง สุทัศน์ประธานนักศึกษาเองก็แทบจะไม่เชื่อคำพูดนั้นเสียด้วยซ้ำ จนทิพย์มณีต้องย้ำช้าๆชัดๆอีกครั้ง เด็กหนุ่มถึงพยักหน้ารับ                “แล้วเธอจะไปได้หรือ ไม่ได้ลงเรียนคอร์สกีฏะโดยตรงสักเท่าไรนะทิพย์”               จริงๆสุทัศน์เองก็ไม่อยากจะพูดสักเท่าไรว่าเห็นทิพย์มณีโดดเรียนไปชอปปิงตามห้างสรรพสินค้าอยู่เป็นประจำ และท่าทางเจ้าหล่อนก็เป็นประเภท “คุณหนู”ซะขนาดนั้น จะไปออกภาคสนาม นอนกลางดินกินกลางป่าได้สักกี่วัน มีหวังอาจจะต้องเที่ยวหารถในหมู่บ้านออกมาส่งคุณเธอกลับกรุงเทพฯ เสียมากกว่า!!                 หากก็ได้แต่คิดไม่กล้าพูดออกไป เพราะรู้ดีว่าแก๊งค์สาวๆกลุ่มนี้ “ฝีปาก”ใช่เล่นซะที่ไหน สุทัศน์จึงได้แต่พยักหน้าหงึกหงักเป็นเชิงตอบรับและเลี่ยงให้หล่อนขึ้นไปคุยกับอาจารย์ชาลเอาเอง และมีหรือที่ทิพย์มณีจะยอมพลาด มีแต่เรืองดาวเท่านั้นแหละที่ทำทีอิดออดไปเสียเอง แต่สุดท้ายเจ้าหล่อนก็ต้องยินยอมตามหัวหน้ากลุ่มโดยไม่อาจขัดใจได้ เมื่อเห็นทิพย์มณีจ้องเขม็งมาอย่างคาดคั้นกึ่งบังคับ...               “แต่ฉันยังไม่ได้บอกที่บ้านเลยนะ ว่าจะไปออกภาคสนามอะไรนี่น่ะ”            เรืองดาวที่ค่อนข้างหัวอ่อนกว่า เอ่ยเสียงเบาๆจนแทบไม่ได้ยิน ท่าทางหญิงสาวมักจะเป็น “ลูกไล่” ให้กับทิพย์มณีอยู่เสมอ และ“หัวหน้ากลุ่ม” ก็ถลึงนัยน์ตามองอย่างตำหนิจนหล่อนต้องเป็นฝ่ายหลบตาเสียเอง          “เรือง... บ้านเธอก็อยู่ต่างจังหวัดอยู่แล้วนี่นา ไม่เห็นจะต้องไปวอรี่อะไรเลย?”           “แต่ ฉันว่าจะเริ่มไปหาสมัครงานน่ะ เราใกล้จะจบกันแล้วนะ”           ทิพย์มณีเปลี่ยนมาหรี่ตามองอีกฝ่ายที่พยายามหาเหตุมาอ้างปากคอสั่น ด้วยอิริยาบถอย่างที่เพื่อนหลายคนต้องยอมสยบกับหล่อนมาแล้ว         “ไม่มีแต่ ยังไงเธอก็ต้องไปกับฉันนี่แหละ ก็แค่โทรไปบอกแม่เธอก็ได้นี่นา ว่าไปทัศนศึกษาไม่กี่วันเอง แล้วหลังจากนั้นก็ค่อยไปสมัครงานก็ได้นี่นา ไม่เห็นว่าจะจบช้าไปสักเท่าไรเลย... แล้วฉันก็มีรางวัลจะให้เธอด้วยนะ”            ประโยคนั้นแหละที่ทำให้เรืองดาวค่อยยิ้มออกมาได้บ้าง หญิงสาวรู้ดีว่าอีกฝ่ายมีฐานะต่ำกว่าทุกคนในกลุ่ม โดยหล่อนจะเป็นคนค่อยช่วยอุดหนุนจุนเจือในบางโอกาส เพื่อให้เด็กสาวอ่อนปวกเปียกคนนี้สามารถอยู่ภายในกลุ่ม “ไฮโซ” ด้วยกันได้ และในขณะเดียวกัน มันก็ไม่ต่างกับสร้างบุญคุณไว้สำหรับเป็นเงื่อนไขให้ทำตามทุกอย่างที่หล่อนต้องการ ดูเหมือนเรืองดาวเองก็รู้ตัวดีว่าเป็น “หนี้บุญคุณ”ทิพย์มณีอยู่ไม่น้อย จึงไม่เคยแสดงท่าทางปฏิเสธใดๆจริงจังได้เลยสักครั้ง          สำหรับเรื่องเหล่านี้ไม่ค่อยมีเพื่อนคนอื่นรับรู้ ทิพย์มณีเองก็ไม่เคยเล่าให้ใครฟังนอกจากจะไว้พูดเปรยๆแกมขู่หล่อนเล่นๆเท่านั้นเอง          นี่เป็นข้อดีข้อหนึ่งของหญิงสาว นอกเหนือจากข้อเสียอีกมากมายที่ทำให้หลายคนไม่มาอยู่รวมกลุ่มกับพวกหล่อน แต่สำหรับเรืองดาวแล้วย่อมไม่มีทางเลือก และนั่นทำให้เด็กสาวผู้มีท่าทีหัวอ่อนต้องยอมเป็นลูกไล่ให้กับทิพย์มณีโดยไม่เคยปริปากโต้แย้ง          เพราะทุกสิ่งทุกอย่าง ย่อมมีข้อแลกเปลี่ยนระหว่างกันเสมอ... หล่อนจำต้องพยักหน้ารับปากอย่างไม่เต็มใจนัก เหมือนเช่นทุกครั้งที่เธอไม่เคยปฏิเสธทิพย์มณีได้เลย        “เอ๊... เรือง ฉันเริ่มคิดอะไรบางอย่างออกแล้วล่ะ”         นัยน์ตาคู่นั้นเปล่งประกายวาววับเหมือนมีความคิดอะไรเพิ่มขึ้นมาอีก สายตาวาบวับเหลือบมองขึ้นไปยังส่วนของพิพิธภัณฑ์แมลงชั้นบน แล้วพยักหน้าให้เรืองดาวลูกคู่ประจำตัวเดินตามขึ้นไป เบื้องหน้าพอมองเห็นว่ามีเพียงแสงไฟส่องออกมาเพียงวอมแวมจากด้านใน เนื่องจากกำลังอยู่ในระหว่างการจัดเตรียมความพร้อมที่จะเปิดทำการอีกไม่นานข้างหน้า ในยามนี้ปราศจากคนงานหรือเจ้าหน้าที่สักคนเดียวอยู่ภายในบริเวณนั้น          “รู้สึกว่ายายเกตุมาลาก็ต้องมาเก็บตัวตัวอย่างผีเสื้อจากบนนี้ไม่ใช่เหรอ เห็นง่วนกับการทำแล็บอยู่นี่นา”           หล่อนเรียกชื่อเกตุมาลาเฉยๆ แทนที่จะเรียกพี่เกตุอย่างปกติเมื่ออยู่ต่อหน้าคนทั่วไป สำหรับความรู้สึกของทิพย์มณีแล้ว รุ่นพี่คนนี้ก็ไม่ต่างกับคู่แข่งสักคนในสนามความรัก... เรืองดาวพยายามดึงแขนปรามเพื่อนเอาไว้ ระหว่างเหลียวมองส่วนของป้ายพิพิธภัณฑ์แมลงที่เพิ่งนำมาติดเอาไว้ไม่นานอย่างหวาดๆ        “ฉันว่าอย่าเลยน่ะ”         “ทำไมต้องมาคอยขัดคอตลอดเวลาเลย เรืองดาว เธอเป็นเพื่อนฉันนะ ไม่ใช่เพื่อนยายนั่นซะหน่อย”       น้ำเสียงทิพย์มณีเริ่มเข้มขึ้นอย่างไม่พอใจจนทำให้เด็กสาวมีท่าทีหงอลงไปอย่างเห็นได้ชัด      “ทำไมเราไม่ลองแวบเข้าไปดูห้องพิพิธภัณฑ์นี่ล่ะ เผื่อจะได้เห็นว่าข้างในเขาทำงานอะไรกันบ้าง ฉันจะได้มีเรื่องไปคุยกับอาจารย์ชาลได้มากกว่ายายเกตุมาลายังไงล่ะ”         “แต่ที่นั่น... มันดูเหมือนกับไม่มีใครอยู่ในนั้นเลยนะทิพย์ ฉัน... กลัว”          เรืองดาวแย้งเสียงอ่อนๆ แต่ดูเหมือนว่าทิพย์มณีจะไม่ได้สนใจท่าทีนั้นอีกต่อไป หล่อนเบ้ปากด้วยอาการกึ่งดูถูกอีกฝ่ายโดยไม่แคร์สายตา แล้วเบนสายตาจ้องมองไปแต่ที่ประตูบานนั้น ดูเหมือนว่ามันจะมิได้ล็อคเอาไว้เสียด้วย เจตนาหล่อนก็เพียงแค่ต้องการเข้าไปเห็นการทำงานที่เคยได้ยินว่าเกตุมาลาต้องมาช่วยอาจารย์คาเรนสตาฟฟ์ผีเสื้อ นำขึ้นมาจัดแต่งที่ชั้นนี้อยู่เสมอ... บางที ถ้าจะทำอะไรสนุกๆสักอย่าง...          โดยเฉพาะเมื่อรู้ว่า บนชั้นนี้มีเกตุมาลาเป็นนักศึกษาสาวเพียงคนเดียวที่ถือกุญแจห้องพิพิธภัณฑ์ และมีสิทธิ์ขึ้นมาทำงานบนชั้นนี้          หล่อนคิดอย่างครึ้มอกครึ้มใจเมื่อแผนการบางอย่างเกิดขึ้นในหัวสมองอย่างรวดเร็ว... ตัวอย่างเช่น ลองขโมยผีเสื้อสตาฟฟ์ไปสักตัวสองตัว เพื่อให้เกตุมาลาหัวปั่นดูบ้าง ก็น่าจะสนุกอยู่ไม่ใช่น้อย?         อาจจะเป็นวิธีที่ทำให้หญิงสาวผู้คงแก่เรียนอย่างเกตุมาลา สติแตกจนไม่อยากติดตามอาจารย์ธุมชาลไปยังแคมป์ผาติ้วร่วมกันในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ก็ได้          นั่นเท่ากับแผนการที่จะใกล้ชิดกับอาจารย์ชาลของทิพย์มณี มีชัยไปแล้วกว่าครึ่ง!!          มองหน้าซีดๆของเรืองดาวแล้วก็นึกสมเพชแกมอ่อนใจ ขานั้นไม่เคยตามความคิดหล่อนทันได้สักกระผีก นอกจากคอยเป็นลูกคู่ให้บางเวลา ซ้ำยังไม่ได้ดังใจอีกต่างหาก เห็นแต่แสดงท่าทางอ่อนแอปวกเปียกจนเป็นเหมือนตัวถ่วงที่น่ารำคาญใจเสียมากกว่า         รับรองว่าถ้า“จีบ” ดอกเตอร์ธุมชาลสำเร็จเมื่อไร ยายเรืองดาวจะเป็นสมาชิกในกลุ่มที่ถูกทิพย์มณีเขี่ยทิ้งออกไปเป็นคนแรก...                           ********************            ประตูกระจกห้องพิพิธภัณฑ์เปิดกว้างออกจากกันด้วยเสียงฝืดของเนื้อโลหะจนทิพย์มณีแทบไม่กล้าผลักมันให้กว้างออกไปอีก แต่แล้วทุกอย่างก็เงียบกริบ ไม่มีปฏิกิริยาจากคนข้างในเลยสักคนเดียว เด็กสาวพอรู้มาบ้างว่าพื้นที่ขนาดใหญ่เกือบสามในสี่ของชั้นนี้เป็นส่วนพิพิธภัณฑ์ทั้งหมด โดยมีห้องพักอาจารย์คาเรน ผู้เป็นหัวหน้าภาควิชาและผู้อำนวยการพิพิธภัณฑ์อีกตำแหน่งหนึ่ง จัดแยกส่วนเยื้องเข้าไปด้านในสุด            คาเรนสอนเนื้อหาในระดับวิทยาการก้าวหน้าทางแมลงอยู่ไม่กี่หัวข้อ ส่วนการคุมแล็บทุกครั้ง ก็ไม่เคยลงมาร่วมทีมอาจารย์กับเจ้าหน้าที่แล็บที่เลยสักครั้ง แม้แต่การอภิปรายเสนอรายงานของพวกนักศึกษาปริญญาตรีทั้งหลาย ทิพย์มณีก็ยังไม่เคยเห็นศาสตราจารย์คาเรนเข้าร่วมฟังใดๆ            ได้ยินแต่ว่าภารกิจส่วนใหญ่ของโปรเฟสเซอร์สาวใหญ่ผู้นี้ก็คือการเดินทางไปประสานงานความร่วมมือกับหน่วยงานระดับชาติ ระดับนานาชาติ จนไม่มีเวลาอื่น นอกเหนือจากการทำวิจัยและเป็นที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์ระดับโท-เอก ให้กับเกตุมาลา เพียงคนเดียวเท่านั้น...         ดูเหมือนจะค่อนข้างเก็บตัวอยู่ไม่น้อย และกิติศัพท์ความดุ ของหล่อนเองก็เลื่องลืออยู่ไม่ใช่เล่น จนทำให้นักศึกษาทั้งหลายรู้สึกโล่งใจมากกว่าเสียใจที่หล่อนไม่ได้ลงมาคุมปฏิบัติการร่วมกับอาจารย์ท่านอื่น          แสงไฟจากในห้องสีเหลืองซีดยิ่งทำให้บรรยากาศในพิพิธภัณฑ์ดูหม่นทึบและเก่าแก่มากขึ้นไปอีก กลิ่นไม้ที่เคลือบน้ำยา กลิ่นสีสังเคราะห์และสารเคมีสำหรับการสตาฟฟ์สัตว์ระเหยกรุ่นรายรอบบริเวณ และดูเหมือนว่ามันจะเคลื่อนตัวเข้ามาล้อมรอบสองสาว ทันทีที่ก้าวเท้าผ่านเข้าสู่อาณาจักรของมัน          “เรากลับกันเหอะ... นะทิพย์...”          มือเรืองดาวเย็นเฉียบเมื่อสัมผัสต้นแขนทิพย์มณี แต่หญิงสาวเองกลับไม่ได้สนใจจะฟังหรือสังเกตท่าทีของเพื่อนผู้เป็น “ลูกไล่” ในเมื่อกำลังตื่นตาตื่นใจกับภาพแมลงนับร้อยพันชนิดเรียงรายประดับประดาอยู่ในตู้กระจก และตู้โชว์กึ่งกลางห้อง            “โอ้โห! ไม่นึกว่ามันจะมีเยอะแยะขนาดนี้เลยนะนี่ ไม่รู้ว่าอาจารย์คาเรนแกสะสมไว้เองด้วยเลยหรือเปล่า?”          เพื่อนสนิทของทิพย์มณีรู้สึกเหมือนหล่อนกำลังยืนอยู่ท่ามกลางสุสานที่มีแต่ซากศพเกลื่อนกลาดไปหมด เพียงแต่เป็นซากไร้ชีวิตของแมลงหาใช่ร่างกายของมนุษย์เท่านั้น อุปาทานหรือเปล่า เรืองดาวคล้ายกับรู้สึกว่ามีสายตานับสิบร้อยคู่กำลังจับจ้องมองเขม็งมายังหล่อนและทิพย์มณีอยู่อย่างเงียบเชียบเยือกเย็น          สัมผัสพลังพุ่งกระทบแผ่นหลังในยามที่หล่อนหันหลังให้ แต่เมื่อหันกลับไปดูก็ไม่พบกับอะไรทั้งสิ้น นอกจากซากแมลงไร้ชีวิตแต่ละชนิดสีเทาทึม ขุ่นมัว อยู่ภายในแผ่นกระจกที่รอคอยการทำความสะอาดและติดแผ่นป้ายชื่อ         “โอ... นั่นผีเสื้ออะไรน่ะ ทำไมสีสวยอย่างนั้นนะ?”         กรอบกระจกที่แขวนติดกับเสากึ่งกลางห้องและที่วางโชว์บนตู้กระจกใสสูงแทบติดเพดานยิ่งกระตุ้นความสนใจจนทำให้ทิพย์มณีอดไม่ได้ที่จะตรงรี่เข้าไปดูใกล้ๆ โดยมีเรืองดาวเดินตามไปติดๆ หล่อนกำลังเกาะแขนทิพย์มณีเอาไว้แน่นระหว่างเหลียวหน้าเหลียวหลังไปรอบๆ ภายในห้องพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ดูเหมือนจะเงียบเชียบราวกับห้องร้างที่ปราศจากสิ่งมีชีวิต!!          และทิพย์มณีก็สลัดแขนหลุดออกไปอย่างลืมตัว ในเมื่อมัวแต่เขย่งเท้าขึ้นไปชื่นชมกับภาพผีเสื้อสตาฟฟ์สีประหลาดตาบนตู้โชว์กระจกเบื้องหน้า ในจังหวะนั้นเองทำให้เรืองดาวหันไปยังอีกด้านหนึ่งโดยไม่ตั้งใจ สายตามองเห็นแต่เพียงตัวอักษรรางๆของคำว่า ห้องผีเสื้อ ที่กำลังแง้มเปิดออกอย่างช้าๆ ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นมาผลักออกจากกัน...           สายลมจากที่ใดที่หนึ่งพัดกรรโชกเข้ามาปะทะใบหน้าอย่างรวดเร็ว หางตามองเห็นอะไรบางอย่างพุ่งปราดออกมาจากภายในนั้น เกิดเป็นสายยาวเหยียดเหมือนกับเส้นใยขาวใสบางเบาที่ยืดขนาดขยายออกจากกันโดยไม่รู้จบ มันมาพร้อมกับกระแสลมเย็นยะเยือกชวนขนลุกมากกว่าจะเป็นความเย็นสดชื่น         หล่อนผละจากร่างของทิพย์มณีโดยไม่รู้ตัว เหมือนถูกเรียกด้วยมนตร์สะกดลึกลับให้ก้าวออกไปข้างหน้าโดยมิอาจขัดคำสั่งได้ สายใยบางเบาเลื่อนเข้ามาใกล้จนมองเห็นว่ามันรวมกันเป็นชิ้นส่วนเบาบางเหมือนเนื้อผ้า และแตะลงอย่างนุ่มนวลบนผิวแก้มไม่ต่างกับแพรไหมเนื้อดี... และในสัมผัสนั้นเอง เรืองดาวรู้สึกเหมือนกับมีแรงฟาดของชายผ้าสะบัดวูบขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตวัดผ่านกระทบลงมาด้วยโดยเจ้าตัวยังไม่ทันแม้แต่จะกระพริบนัยน์ตา        เพี๊ยะ!         อาการแสบชาเกิดขึ้นบนใบหน้าไม่ต่างกับถูกตบสั่งสอนด้วยมือที่มองไม่เห็น หญิงสาวอุทานด้วยความเจ็บปวด เผลอยกมือขึ้นแตะผิวแก้ม เห็นชายผ้าบางใสจนมองทะลุผ่านได้สะบัดวูบผ่านใบหน้าไปอย่างรวดเร็วไม่ต่างกับการพลิ้วเหินของสิ่งมีชีวิตบางอย่าง เกิดขึ้นอย่างสวยงามและน่าสยดสยองไปพร้อมกัน...        “ทิพย์... ฉัน”        ชายผ้าที่สะบัดไหวรวบทบเข้าหากัน จากนั้นผืนผ้าโปร่งดุจกระจกก็แปรเปลี่ยนรูปร่างเป็นปีกสองปีกสยายบานออกไม่ต่างกับการคลี่บานของดอกไม้ และผลุบส่วนอก ส่วนหัว ให้เผล็ดลอดตามกันออกมา...         จากนั้นจึงตามมาด้วยส่วนหนวดและท่องวงสีดำสนิทเหยียดยื่นมาเหมือนงวงของหอยทากขนาดยักษ์เป็นลำดับสุดท้าย นักศึกษาสาวได้แต่ยืนตกตะลึงจังงังอยู่กับที่ราวกับมองเห็นปีศาจสยองมาปรากฏกายอยู่เบื้องหน้า         นานเท่าใดไม่อาจรู้ จนเริ่มคืนสติขึ้นมาได้ เท่านั้นเอง เด็กสาวก็หวีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวสุดขีด ร่างบอบบางเสียหลักเซปะทะชั้นวางอุปกรณ์เครื่องมือทางห้องแล็บ จนขวดแก้วใบหนึ่งเอียงหล่นลงกระแทกกับพื้นเสียงเปรื่อง!         ทิพย์มณีรีบหันกลับมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นท่าทางสติแตกของเพื่อนสาว พยายามกระชากข้อมือฉุดกระชากร่างอีกฝ่ายเอาไว้ แต่เรืองดาวก็เกิดความหวาดกลัวจนเกินควบคุม เด็กสาวสะบัดแขนหลุดจากการเกาะกุมแล้ววิ่งถลันตรงไปเบื้องหน้า ในขณะที่ทิพย์มณีรีบวิ่งตามออกไปในระยะประชิด          “เรืองกลับมาก่อน...ยายเรือง เฮ้!”       เกือบเผลอตัวผรุสวาทด้วยถ้อยคำหยาบคายออกมาแล้วอย่างอารมณ์เสียสุดขีด รู้อย่างนี้ไม่น่าพายายปัญญาอ่อนเรืองดาวขึ้นมาด้วยกันเลย ดีไม่ดี อาจจะเกิดเรื่องว่าบุกรุกเข้ามาในพิพิธภัณฑ์โดยไม่อนุญาตก็เพราะยายเรืองดาวบ้านี่เอง!         พยายามครุ่นคิดระหว่างนั้นด้วยความฉงนฉงาย ดูเหมือนเจ้าหล่อนจะสติแตกจากอะไรบางอย่างที่ไม่ทันสังเกตเห็น แต่ก็พบว่าร่างของเพื่อนสาวที่พุ่งดิ่งตรงไปข้างหน้าอย่างขาดสติกลับหยุดชะงักงันเกือบจะในทันทีเหมือนกับสวิทช์ไฟถูกตัดฉับ เมื่อใครอีกคนหนึ่งก้าวออกมายืนขวางอยู่เบื้องหน้าอย่างกะทันหัน           เพียงแค่เห็นร่างตะคุ่มนั้นในความสลัว ทิพย์มณีก็เข่าอ่อนขึ้นมาเช่นเดียวกัน เด็กสาวเผลอหลุดปากอุทานออกมาเสียงแผ่วหวิว                “อาจารย์คาเรน...”                *********************** จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 54 16:02:52

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 5             เกตุมาลายกนิ้วคลึงรอบนัยน์ตาทั้งคู่เพื่อนวดคลายกล้ามเนื้ออันอ่อนล้า ภายหลังละสายตาจากกล้องจุลทรรศน์กำลังขยายสูงที่ตั้งอยู่ตรงหน้า            ยิ่งเพ่งพิศทุกสัดส่วนของผีเสื้อหิมะตามฉายานามที่อาจารย์คาเรนเอ่ยถึง มองผ่านแผงปีกขาวโพลนราวกับถูกโรยเอาไว้ด้วยผงแป้งคลุมไปทั่วทั้งตัว หากเมื่อขยับเลนส์ขึ้นลง การเปลี่ยนเหลี่ยมมุมของการมองเห็น ยิ่งทำ “ผงแป้ง”ที่ว่า เกิดการเปลี่ยนแปรเหลือบประกายเป็นสีเงินยวง ทำให้เกิดความทึ่งแกมมหัศจรรย์ใจเกินกว่าจะอดใจได้ไหว               สำหรับผีเสื้ออื่นๆโดยทั่วไปแล้วเมื่อผ่านกำลังขยายของกล้องจุลทรรศน์ในระดับสูง เฉดสีทั้งหมดของผีเสื้อจะปรากฏเป็นจุดเล็กๆเรียงรายกันไม่ต่างกับผงฝุ่นอันละเอียดอ่อน ลักษณะแต่ละเกล็ดจะจำแนกชนิดของผีเสื้อแต่ละรูปแบบ รวมถึงสีบนแผงปีกของพวกมันด้วยเช่นกัน           ปกติแล้วเกล็ดปีกผีเสื้อมีสองรูปแบบประกอบกันคือเกล็ดไร้สีนูนขึ้นมาสะท้อนแสงเป็นสีรุ้งแวววาว กับเกล็ดที่เม็ดสีอยู่ภายใน ซึ่งเกล็ดประเภทหลังนี้เองที่จะทำให้เกิดลักษณะลวดลายแตกต่างกันของผีเสื้อแต่ละชนิด สารเคมีที่เกิดจากการกินอาหารและตัวผีเสื้อสร้างขึ้นเองโดยธรรมชาติของแต่ละสายพันธุ์ที่สืบทอดกันมาจากบรรพบุรุษ            ทว่าเกล็ดปีกแห่งผีเสื้อหิมะบนฐานกล้องจุลทรรศน์นี้กลับมี ลักษณะแตกต่างจากที่หล่อนเคยเห็นมาแล้วทั้งสองรูปแบบ            มันเหมือนผลึกที่โปร่งแสงจนทำให้แผงปีกทั้งหมดกลายเป็นสีขาวราวหิมะ แต่ก็มีอณูบางอย่างที่มีขนาดเล็กเกินกว่าการมองเห็นด้วยตาเปล่าคล้ายเคลื่อนไหวอยู่ภายในแต่ละเกล็ดเหล่านั้น ราวกับมีชีวิต! และการเคลื่อนไหวของพวกมันก็ก่อให้เกิดการกระทบแสงที่ผ่านเข้ามาและสะท้อนออกไปในรูปของการรวมแสงเป็นแสงสีขาวเรื่อเรือง แทนที่จะกระจายแสงออกเป็นเฉดสีรุ้งเหมือนผลึกใสของผีเสื้อทั่วไป               นั่นคือสาเหตุที่ทำให้แผงปีกทั้งหมดของมันซึ่งสีขาวหมดจดราวกับคลุมทับไว้ด้วยปุยหิมะอยู่แล้ว เกิดประกายเหลือบแวววาวจนเป็นสีเงินยวงขึ้นอย่างประหลาด             ปรสิต??           หล่อนนึกในใจถึงสิ่งมีชีวิตอื่นบางชนิดที่ดำรงชีพโดยการแทรกตัวอยู่ภายในสิ่งมีชีวิตเจ้าบ้านหรือที่เรียกว่าโฮสต์ ไม่ต่างกับกาฝากที่อาศัยอยู่ร่วมกับต้นไม้และคอยดูดกินน้ำเลี้ยงของต้นไม้ใหญ่เหล่านั้นเพื่อการยังชีพให้รอดในสภาพธรรมชาติ แต่สิ่งมีชีวิตขนาดจิ๋วที่พบอยู่ภายใต้เกล็ดปีกผีเสื้อนั่น จะเป็นชนิดของปรสิตอย่างที่หล่อนสงสัยหรือเปล่า? เกตุมาลายังไม่แน่ใจนัก               ปรสิตบางชนิดน่าจะมีขนาดเล็กจิ๋วเกินกว่าที่นัยน์ตาจะมองเห็น หรือต้องส่องดูด้วยกล้องจุลทรรศน์ระดับอิเลคตรอน อย่างไวรัส หรือไวรอยด์ แต่ถ้าหาก มันเป็นกลุ่มพยาธิบางชนิด ก็อาจจะเป็นไปได้ แต่ลักษณะที่มองเห็นจากเลนส์กล้องกำลังขยายขนาดนี้ ทำให้แน่ใจว่ายังเคยพบพยาธิหรือโปรโตซัวใดๆในลักษณะดังกล่าวมาก่อนอย่างแน่นอน             เหมือนโครงสร้างของโปรตีนจำนวนมหาศาลที่เกาะกลุ่มกันโดยปรากฏการณ์บางอย่าง แต่เป็นโปรตีนที่มีชีวิต??            นักศึกษาสาวกดรอบขมับ เพื่อผ่อนคลายตัวเองไม่ให้ความคิดสับสนและวุ่นไหวมากไปกว่านี้           บางทีอาจจะต้องขูดเกล็ดขนาดเล็กจิ๋วเช่นนั้นให้หลุดออกมา เพื่อนำมาศึกษาในระดับโครงสร้างทางพันธุกรรม หรือโครงสร้างทางโปรตีนของมัน อาจจะต้องปรึกษากับอาจารย์คาเรนอีกครั้งหนึ่งเสียแล้ว            นักศึกษาสาวใช้เครื่องมือในการเก็บตัวอย่าง ใช้อุปกรณ์เกลี่ยส่วนของเกล็ดที่มองเห็นผ่านกล้องจุลทรรศน์ออกมาแล้วบรรจงเขี่ยลงไปไว้ในจานแก้ว ก่อนจะนำผีเสื้อต้นแบบออกมาบรรจุลงในกล่องลวดลายประหลาดแต่แรกตามเดิม ตั้งใจว่าจะนำชิ้นส่วนของเกล็ดดังกล่าว มาสกัดเอาเซลล์ของมันออกแล้วนำไปศึกษาทางอณูพันธุศาสตร์ต่อไป            เดินออกจากห้องแล็บที่บรรดาเจ้าหน้าที่กำลังง่วนกันอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ เพื่อขึ้นบันไดไปยังชั้นห้าอันเป็นตำแหน่งพิพิธภัณฑ์ แต่แรกเกตุมาลาตั้งใจจะโทรศัพท์ต่อสายขึ้นไปบอกพี่นงลักษณ์ เจ้าหน้าที่พิพิธภัณฑ์ที่คุ้นเคยกันอยู่ แต่ก็นึกได้ว่าหญิงสาวผู้นั้นลาออกไปก่อนหน้านี้แล้ว... ไม่ใช่สิ เป็นการหายหน้าไปจากที่ทำงานตามที่เหมวดีโวยวายอยู่เมื่อเช้าต่างหาก โดยมีมารดาเป็นฝ่ายโทรมาบอกเฉยๆ             เกตุมาลาก็ได้แต่โคลงศีรษะอย่างแปลกใจ นงลักษณ์เป็นผู้เชี่ยวชาญทางแมลงอย่างหาตัวจับยากคนหนึ่งทีเดียว แม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ได้จบการศึกษาในระดับสูง แต่ก็ได้รับการอบรมฝึกฝนจนมีประสบการณ์จากอาจารย์คาเรนมาไม่น้อย ทำไมถึงได้หายหน้าไปโดยไม่บอกกล่าว นอกจากจะ...            แค่คิดขึ้นมาหญิงสาวก็ขนลุกซู่ขึ้นมาเฉยๆ หล่อนเองพอมีเบอร์โทรฯ บ้านของนงลักษณ์อยู่เหมือนกัน เพราะเคยติดต่อทำงานด้วยกันมาตลอด เกตุมาลาคิดในใจว่าเสร็จงานวันนี้อาจจะลองโทรศัพท์ติดต่อหญิงสาวผู้นั้นดูอีกทีเพื่อถามข่าวคราว...            เท้าทั้งคู่ก้าวขึ้นไปถึงระเบียงหน้าห้องพิพิธภัณฑ์แมลงพอดี หญิงสาวถึงกับหยุดชะงักเมื่อ ได้ยินเสียงกรีดร้องดังลอดออกมาจากภายในห้องนั้น...            ***********************           “อาจารย์คาเรน”           เกตุมาลาผลักประตูเข้าไปอย่างรวดเร็วด้วยความตระหนก และหญิงสาวก็ถึงกับหยุดชะงักไปชั่วขณะ เมื่อเห็นร่างของทิพย์มณี นักศึกษารุ่นน้องกำลังยืนกระสับกระส่ายอยู่ ข้างๆกันเรืองดาวได้แต่ยกมือปิดใบหน้าเอาไว้แล้วส่งเสียงกรีดร้องโวยวายออกมาเหมือนคนเสียสติ            “เกตุมาลา... เธอรีบพาเด็กสองคนนี้ออกไปได้แล้ว...”              เสียงห้วนจัดดังขึ้นอีกด้านหนึ่ง ทำให้เพิ่งสังเกตเห็นว่าในเงามืดริมห้องผีเสื้อด้านในสุด ร่างในรูปเงาตะคุ่มของอาจารย์คาเรนกำลังยืนอยู่เช่นเดียวกัน          “ค่ะ”         รีบตอบรับเบาๆ แล้วเดินเข้าไปแตะแขนทิพย์มณีที่ดูเหมือนจะมีเค้าหน้ายุ่งยากใจบางอย่าง เด็กสาวรุ่นน้องหันกลับมาเอ่ยขอโทษอาจารย์คาเรนเสียงแผ่วหวิว แล้วดึงร่างของเรืองดาวที่ยังสั่นสะท้านให้ตามออกไปด้วย สายตาเด็กสาวหันกลับมามองเกตุมาลาแวบหนึ่งแล้วพยายามฝืนยิ้มเหมือนจะขอบใจ ก่อนจะเดินตามออกไปแต่โดยดี        “ผี... ผีเสื้อ มันเป็นผี!!”         เสียงเรืองดาวยังคงดังตะกุกตะกักออกมาไม่ขาดปาก สลับกับเสียงทิพย์มณีที่ก้มลงไปกระซิบเอ็ดข้างหูเพื่อนสาว เด็กสาวพยายามข่มใจไม่ให้ระเบิดอารมณ์โทสะออกมาต่อหน้าหญิงสาวที่รู้สึกว่าเป็นศัตรูคู่แข่งตลอดเวลา คนที่จะยอม “เสียหน้า”ไม่ได้เด็ดขาด           มือที่โอบร่างเพื่อนรีบกดเล็บจิกลงไปบนผิวเนื้อขาวซีด แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะยังไม่ได้สติใดๆทั้งสิ้น ถ้าไม่ติดว่ามีเกตุมาลายืนอยู่ตรงนั้น คงจะตบหน้าเรืองดาวเพื่อเรียกสติอีกฝ่ายไปสักฉาดสองฉาดแล้ว           “พาน้องเรืองดาวไปหาหมอหน่อยไหมคะ?”         “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่เกตุ หนูต้องขอขอบคุณพี่มากนะคะที่เข้ามาพอดี”        พยายามฝืนยิ้มแย้มอธิบายด้วยน้ำเสียงที่ “แสร้งดัด”ให้อ่อนโยนที่สุด ในระหว่างที่เกตุมาลายังมองมาด้วยความเป็นห่วงและสงสัย              “เอ้อ... พอดีหนูกับเรืองแวะไปปรึกษาโปรเจ็คกับอาจารย์ธุมชาลน่ะค่ะ แล้วตอนเดินออกมาได้ยินเสียงเหมือนใครเรียกดังจากชั้นบน พอพวกเราขึ้นไปก็เห็นห้องพิพิธภัณฑ์เปิดค้างอยู่ หนูนึกว่ามีเจ้าหน้าที่อยู่ในนั้น ก็เลยอยากจะลองเข้าไปชมดูเท่านั้นเอง แต่ไม่นึกว่าจะเจออาจารย์คาเรนพอดี... แล้วเอ้อ... ยายเรืองเองก็ไม่รู้ตกใจเป็นบ้าบออะไรขึ้นมา ดันร้องกรี๊ดลั่นซะอย่างงั้น เฮ้อ...”          เกตุมาลายิ้มให้กับรุ่นน้องสถาบันเดียวกันอย่างเห็นใจเมื่อเห็นสีหน้าซีดสลด ปกติอาจารย์คาเรนเองก็ค่อนข้างเก็บตัวไม่สุงสิงกับใครอยู่แล้ว ตามประสานักวิทยาศาสตร์ที่หมกมุ่นอยู่แต่กับงานวิจัยและงานประจำของตนเอง บางทีเมื่อ คนขวัญอ่อนอย่างเรืองดาว ไปพบเข้าโดยบังเอิญ ท่าทีเย็นชาจนบางครั้งก็น่าหวั่นเกรงของอีกฝ่าย ผนวกกับบรรยากาศภายในพิพิธภัณฑ์ที่อับทึบ อาจจะทำให้เด็กสาวพลอยตื่นกลัวจนควบคุมสติไม่อยู่ก็เป็นได้          “ผี... มันเป็นผี... ผีเสื้อปีศาจ!!”         เรืองดาวยังพึมพำออกมาเบาๆ นัยน์ตาหวาดระแวงเหลียวไปยังปีกตึกที่เพิ่งออกมาโดยไม่กระพริบ ทิพย์มณีเอ่ยปากขอบคุณแล้วพาเพื่อนก้าวเข้าไปในลิฟท์ หล่อนยืนส่งเด็กสาวทั้งสองจนประตูลิฟท์ปิดเข้าหากัน น่าแปลกที่หล่อนยังจดจำนัยน์ตาเหลือกลานเหมือนคนหวาดกลัวสุดขีดของเรืองดาวได้เป็นภาพสุดท้าย ก่อนภาพคนทั้งสองจะหายลับไปจากคลองจักษุ...         แต่สิ่งที่น่าแปลกที่หล่อนเพิ่งนึกขึ้นได้นั่นต่างหากที่ทำให้นักศึกษาปริญญาโทสาวต้องขบคิดหนัก        “เกตุมาลา เธอรีบพาเด็กสองคนนี้ออกไปได้แล้ว...”          ทำไมคาเรนไม่เรียกเธอว่า “เคท” เหมือนปกติ และน้ำเสียงที่เอ่ยนามของหญิงสาวกลับชัดเจนด้วยถ้อยอักขระอย่างผู้คุ้นเคยกับการออกเสียงเต็มยศนั้นได้เป็นอย่างดี แผกจากโปรเฟสเซอร์ชาวรัสเซียที่ยังไม่คุ้นชินกับภาษาไทยเท่าใดนัก?            เป็นคำถามที่ตัวเองก็หาคำตอบไม่ได้!!          หลังจากครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ จึงถือกล่องเงินที่ได้มาจากอาจารย์คาเรนเดินย้อนกลับเข้าไปยังห้องพิพิธภัณฑ์อีกครั้ง ความสว่างไสวจากแสงด้านนอกเปลี่ยนเป็นหม่นสลัวทันทีเมื่อก้าวกลับเข้ามาอีกครั้งในห้องที่ค่อนข้างปิดทึบด้านในจนหล่อนต้องปรับสายตาไปชั่วขณะ วูบนั้นเองคล้ายกับร่างใครคนหนึ่งเลื่อนผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็วพร้อมกลิ่นหอมอ่อนๆที่ระบุจากฆานประสาทไม่ได้ว่าเป็นกลิ่นใด           “อาจารย์?”         ใบหน้าคมเข้มของอีกร่างหนึ่งปรากฏขึ้นในจังหวะที่เริ่มปรับสายตาได้พอดี รอยแย้มของริมฝีปากเบิกขึ้นจนเห็นไรฟันขาวเรียบเป็นระเบียบราวกับไข่มุก อุปาทานหรือเปล่าที่มองเห็นคล้ายองคาพยพบางส่วนยื่นตวัดผ่านออกมาจากมุมปากไม่ต่างกับฟันเขี้ยว... หากแต่เป็นเขี้ยวที่ยาวเหยียดและยื่นขยายได้เสมือนรยางค์*ของสิ่งมีชีวิตอื่น นอกเหนือไปจากอวัยวะมนุษย์            แต่เมื่อกระพริบตาอีกครั้ง ภาพที่ว่านั้นก็เลือนสลาย เหลือเพียงใบหน้าแต้มรอยยิ้มของกีฏยา จิตรางคนางค์ ยืนเด่นเป็นสง่าอยู่เบื้องหน้าแล้ว...         “คุณเกตุมาลา... เราได้พบกันอีกครั้งแล้วนะคะ”      อีกฝ่ายเอ่ยชื่อด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนยิ่ง             “เอ้อ... ค่ะ”           พูดอะไรไม่ออกมากไปกว่านั้น ไม่ใช่ความรู้สึกไม่ชอบหรือไม่ถูกชะตา แต่สายตาที่มองมา ทำให้รู้สึกไม่ต่างกับมีเรดาร์สแกนผ่านเข้าไปในความคิด จนทำให้แทบไม่อยากยืนคุยอยู่กับอีกฝ่ายเลยแม้แต่สักนาทีเดียว ดูเหมือนกีฏยาจะทำให้หล่อนตัวลีบเล็กลงไปราวกับเป็นเพียงมดปลวก... ด้วยอะไรบางอย่างที่ตอบไม่ได้ อาจจะเป็นพลัง... อำนาจ หรือ เป็นเพียงความรู้สึกหลอกตัวเองของเกตุมาลากันแน่?                รู้สึกแต่เพียงว่า เมื่อยืนอยู่หน้าหญิงสาวชื่อประหลาดอีกครั้ง ก็ถึงกับคิดอะไรไม่ออกและเกิดความรู้สึกอยากจะถอยห่างออกไปให้ไกลที่สุดจากผู้หญิงคนนี้โดยไม่มีเหตุผล!!           “อาจารย์คาเรนให้ดิฉันมารับกล่องผีเสื้อหิมะจากคุณค่ะ”            มีรอยยิ้มน้อยๆ คล้าย “รู้ทัน”ที่มุมปากลึกลับ มือเรียวยาวตวัดผ่านพ้นชายเสื้อยาวรุ่มร่ามประหลาดตา แสงสลัวส่องให้เห็นนิ้วมือขาวโพลนราวลำเทียนของอีกฝ่าย ราวต้องมนต์สะกด เกตุมาลาหยิบกล่องบรรจุผีเสื้อตัวสำคัญวางลงในอุ้งมือของอีกฝ่ายโดยดุษณี          “ตอนนี้อาจารย์คาเรนกำลังยุ่งกับการทำวิจัยของท่านอยู่ ท่านสั่งให้คุณนำงานที่ได้รับมอบหมายมาส่งในวันพรุ่งนี้แทน ส่วนผีเสื้อตัวนี้...”                   สายตาบางอย่างทอดจับลงยังกล่องโลหะสีเงินยวง สะท้อนประกายที่หล่อนอ่านมันไม่ออก       “ดิฉันจะนำไปเก็บไว้เอง ขอบคุณมาก เกตุมาลา”       กีฏยายิ้มน้อยๆที่มุมปาก แล้วเดินถอยห่างช้า หายลึกเข้าไปในห้องผีเสื้อด้านในอย่างเงียบเชียบ เหมือนกับเมื่อตอนปรากฏกายออกมา เกตุมาลารู้สึกตัวอีกครั้งก็พบว่ายืนอยู่เพียงลำพังภายในส่วนหน้าสุดของพิพิธภัณฑ์แมลงแล้ว โดยไม่มีผู้ใดอยู่ในบริเวณนั้นเลยสักคนเดียว             และที่สำคัญ หล่อนเพิ่งนึกสงสัยขึ้นมาได้...            กีฏยารู้ได้อย่างไรว่าหล่อนจะนำผีเสื้อกล่องนั้นขึ้นมาคืนอาจารย์คาเรน? ทั้งที่รายละเอียดเกี่ยวกับผีเสื้อสายพันธุ์พิเศษเช่นนี้ โดยปกติแล้วอาจารย์คาเรนจะต้องเก็บเป็นความลับสุดยอด แทนที่จะแพร่งพรายให้บุคคลที่สามหรือสี่ได้รับรู้เด็ดขาด นอกเหนือจากว่าคนๆนั้นจะอยู่ทีมวิจัยเดียวกันและเป็นผู้ที่อาจารย์ไว้วางใจสูงสุด ขนาดพี่นงลักษณ์ นักวิทยาศาสตร์ที่ทำงานที่นี่เองด้วยซ้ำ เกตุมาลายังมั่นใจว่าคาเรนจะไม่มีทางพูดถึงเรื่องนี้อย่างเด็ดขาด          แต่กีฏยากลับรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี...                         **********************           “แปลกนะ คนอะไรถึงชื่อกีฏยา?”          กัทลี เพื่อนสาวร่วมห้องพักเอ่ยขึ้นหลังจากฟังเพื่อนสาวเล่าจบลง กัทลีคุ้นเคยกับเกตุมาลามาตั้งแต่เรียนชั้นมัธยมมาด้วยกัน แต่มาห่างเหินกันไปตอนเรียนระดับมหาวิทยาลัยเนื่องจากหญิงสาวเลือกไปเรียนต่อทางด้านศิลปศาสตร์จนจบปริญญาตรี ก่อนจะมาสมัครเป็นครูภาษาไทยในโรงเรียนมัธยมที่อยู่ใกล้กับสถาบันการศึกษาของเกตุมาลาพอดี นักศึกษาปริญญาโทสาวจึงชวนเพื่อนร่วมชั้นเรียนมาพักอาศัยอยู่ร่วมกัน เพื่อช่วยแชร์ค่าห้องพักไปในตัว        “ทำไมล่ะ ฉันว่าคนเดี๋ยวนี้เห็นชื่อแล้ว แปลไม่ออกกันเยอะจะตาย ชอบตั้งให้มันเก๋ๆอะไรพรรค์นั้น บางทียังอ่านไม่ออกเลย”         “เธอเรียนทางวิทยาศาสตร์มาก็ไม่ค่อยได้สนใจเรื่องแบบนี้น่ะสิ จริงอยู่ หลายคนสมัยนี้ชอบคิดสรรหาชื่อแปลกๆมาตั้งกัน จนบางทีก็ไม่รู้ความหมายอย่างที่ว่าก็มี แต่สำหรับผู้หญิงคนนี้... ฉันว่าไม่ใช่”               คราวนี้เกตุมาลายันตัวขึ้นจากท่านอนพิงหมอนอย่างสบายๆ เป็นตั้งอกตั้งใจมากขึ้น               “หมายความว่าไงฮึ ยายกล้วย?”       หล่อนเรียกชื่อเล่นกัทลี ตามคำแปลตรงตัวจากชื่อจริงอย่างที่เจ้าตัวเคยเล่าให้ฟังก่อนหน้านี้แล้ว กัทลีทำทีเป็นยืดตัวขึ้นตั้งตรง ท่าทางไม่ต่างกับคุณครูกำลังจะบรรยายวิชาภาษาไทยให้ลูกศิษย์ในชั้นเรียนฟังไม่มีผิด         “กีฏยา ก็มีความหมายเหมือนกับกีฏวิทยาที่เธอเรียนนั่นแหละ นางแมลง... ส่วนจิตรางคนางค์ ก็มาจากจิตรางค์ที่แปลว่าผีเสื้อ คิดดูคนอะไร ทั้งชื่อทั้งนามสกุลเกี่ยวข้องกับแมลงผีเสื้อทั้งหมด!! เธอว่ามันแปลกไหมล่ะเกตุ?”            เกตุมาลาพยักหน้ารับ สักพักกัทลีก็พูดต่อทันทีเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้            “เอ้อ! แต่ฉันเคยได้ยินชื่อกีฏยาที่ว่านี้มาก่อนนะ อุตส่าห์นึกตั้งนานว่าได้ยินมาจากไหน ที่แท้ก็มาจากยายรสนั่นแหละ”                         กัทลีเองก็รู้จักกับคันธรสมาก่อนเหมือนกัน แต่ก็ไม่ค่อยสนิทกันสักเท่าใดนักเพราะอยู่คนละกลุ่มกัน คราวนี้เกตุมาลาถึงกับหันมาจ้องมองเพื่อนอย่างสงสัย            “หมายความว่าไง ยายกล้วย?”                 “ก่อนเธอไปเรียนต่อโทนั่นแหละ ตอนนั้นเราพูดเล่นกันอยู่ จู่ๆยายรสก็บอกฉันว่าถ้าไปเรียนกีฏวิทยาแทนไวรัส เหมือนเธอ สงสัยต้องเปลี่ยนชื่อให้คล้องจองกับวิชาที่เรียนซะมั่ง อย่างวิชาไวรัสเขาก็บัญญัติเป็น “วิสา” เชื้อรา ก็มีศัพท์เรียกว่า “กิณวิทยา” ใช่ไหม ดังนั้น กีฏวิทยา ที่เธอก็น่าจะเปลี่ยนชื่อคนเรียนอย่างเกตุมาลา ไปเป็นกีฏสุดา หรือกีฏยา อะไรเทือกนั้นนั่นแหละ แต่ดูแล้วก็คงจะพูดเรื่อยเปื่อยซะมากกว่า ฉันยังนึกในใจว่า ยายรสนี่ก็เข้าใจตั้งชื่อเหมือนกันนะ”           ทั้งหล่อนและกัทลีเลยหัวเราะขึ้นพร้อมกัน                               *********************           บุรโชติโน้มตัวลงไปจูบเบาๆที่ซอกคอคันธรสอย่างหิวกระหาย พร้อมโอบวงแขนกำยำรัดรอบกายหล่อน จนหญิงสาวต้องยกมือยันร่างหนาของอีกฝ่ายห้ามเอาไว้ด้วยเสียงสั่นเครือ          “พอเถอะค่ะ พี่โชติ เดี๋ยวพอดีรสไม่ต้องไปเรียนกันพอดี”       “ก็รสหอมไปทั้งเนื้อตัวอย่างนี้นี่นา แล้วจะให้ผมอดใจไว้ได้ยังไงกัน หือม์”            น้ำเสียงออดอ้อนเย้ายั่วของเขาในยามอารมณ์พลุ่งสูงขึ้นสู่ความรื่นรมย์เกษมซ่านนั้น แทบจะทำให้คนฟังอ่อนระทวยด้วยความเสน่หาอยู่ภายในวงแขนไม่ต่างกับขี้ผึ้งถูกไฟลน จนแทบไม่อยากจะนึกถึง“อีกภาคหนึ่ง”ของเขาในยามที่อารมณ์เจ้าโทสะรุนแรงเข้าครอบงำ         คันธรสพยาปัดความคิดเหล่านั้นออกไป ให้ความสนใจแต่เรือนกายกำยำของเขาที่กระตุ้นเร้าให้หล่อนถวิลหาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ในเมื่อหล่อนเลือกที่จะรักและลุ่มหลงในภาคของ “เทพบุตร”ผู้นี้ จนตัดสินใจยอมรับในอีกภาคหนึ่งที่ไม่ต่างกับด้านมืดทมิฬของอสูรร้าย และพยายามยืดเวลาสำหรับความสุขของตนเองออกไปให้ยาวนานที่สุด ทั้งที่ไม่รู้เลยว่าปลายทางของมันจะลงเอยเช่นใด?        บุรโชติหัวเราะเสียงห้าวกังวานอย่างผู้ที่มีอำนาจอยู่เหนือกว่าอีกฝ่ายก่อนจะคลายวงแขนออก รู้ดีว่าเขาหยิ่งทระนงในความเป็นตัวตนมากแค่ไหน มันเป็นทั้งเสน่ห์และความลึกลับที่ท้าทายหล่อนให้ลุ่มหลงจนไม่อาจถอนตัวขึ้นมาจนถึงทุกวันนี้                   หญิงสาวเร่งรีบสวมอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายให้เข้าที่ เสื้อแขนยาวที่หล่อนนำติดตัวมาด้วยสำหรับปกปิดร่องรอยแดงช้ำและจ้ำเลือดตามเนื้อตัวที่เกิดขึ้นจากอารมณ์กระสันสวาทเกินควบคุมของชายหนุ่มผู้ท่วมท้นด้วยอารมณ์พิศวาสรุนแรง ขณะที่ “ต้นเหตุ”ในสภาพร่างเปลือยเปล่ายังนอนเขลงอย่างสบายอารมณ์อยู่บนที่นอนยับยู่ยี่โดยไม่มีท่าทีรู้สึกรู้สมใด เขายกแขนกำยำขึ้นรองใต้ท้ายทอยเอาไว้หลวมๆ นัยน์ตาพราวระยับไม่ต่างกับเด็กชายผู้ซุกซนและอยากรู้อยากเห็น ระหว่างจ้องมองหล่อนกลัดกระดุมเสื้อทีละเม็ด ทีละเม็ด         คันธรสใบหน้าร้อนผ่าว เมื่อสบสายตาวาววาม ราวกับจะแผดเผาให้มอดไหม้ด้วยไฟแห่งราคะอีกครั้ง...         “เมื่อคืน ผมได้ยินคุณพูดถึงผีเสื้อตัวใหม่ที่คาเรนเอามาให้เกตุมาลาใช่ไหมรส?”            จู่ๆน้ำเสียงห้าวห้วนก็ดังขึ้นลอยๆเหมือนมิได้เจตนาสนทนา มือที่กลัดกระดุมเม็ดสุดท้ายชะงักค้าง คันธรสสัมผัสถึงอารมณ์หวามหวานเมื่อครู่ กำลังสลายไปไม่ต่างกับน้ำค้างกลางแดดจ้า สัญชาตญาณบอกว่าบุรโชติกำลังพุ่งตรงเข้าสู่ประเด็นสนใจดั้งเดิมอีกแล้ว ความสนใจที่ติดตัวเขามาพร้อมกับสัญชาตญาณความหื่นกระหายทางเพศจนไม่รู้ว่าสิ่งใดมีอำนาจเหนือกว่ากัน ตระหนักในบัดดลว่าขณะนี้หล่อนแทบจะไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาอีกต่อไป         “ค่ะ รสได้ยินเกตุมาลาเล่าให้ฟัง”         หญิงสาวพยายามหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ระหว่างการดื่มด่ำในห้วงอารมณ์พิศวาสจนเกินควบคุม หล่อนเผลอ “หลุดปาก” พูดอะไรออกมาบ้าง นอกเหนือจากเสียงร้องครวญครางด้วยความสุขสมในรสสังวาสที่ได้รับการปรนเปรอจนอิ่มแปร้          “แล้วได้เห็นไหม ว่าผีเสื้อหิมะที่ว่าหน้าตาเป็นไง?”        เขารีบชันกายลุกขึ้นในท่ากึ่งนั่งทันที วงหน้าคมเข้มที่หล่อนหลงใหลได้ปลื้ม มีประกายตาของความสนใจเต็มเปี่ยมคิ้วดกหนาขมวดมุ่น คันธรสส่ายหน้าช้าๆ รู้ดีว่าการหลบสายตาลงต่ำจะทำให้เกิดพิรุธ... และถ้าสิ่งนั้นสำคัญมากพอ เช้าวันนี้หล่อนอาจจะไม่ได้ไปเข้าฟังเลคเชอร์ตลอดทั้งวัน!!         “รสพยายามถามอยู่ค่ะ แต่เกตุบอกว่าเป็นงานค้นคว้าของอาจารย์คาเรน และน่าจะเป็นผีเสื้อชนิดแรกของโลกที่มีสีขาวไปทั้งตัว อย่างที่บอกกับโชติไป... เมื่อคืน”          “บราโว!!”            ท่าทางผิวปาก แล้วพ่นลมหายใจออกมาพร้อมเสียงร้องตะโกนอย่างลืมตัว ดูไปแล้วแทบไม่ต่างกับเด็กชายตัวน้อยที่กำลังค้นพบของเล่นชิ้นใหม่ ที่น่าสนใจเกินกว่าหญิงสาวร่างเปลือยเปล่ายวนสวาทเบื้องหน้า! บุรโชติขยับกายกำยำด้วยมัดกล้ามเข้ามาจนชิดใกล้ ริมฝีปากร้อนผ่าวกดแนบชิดกับไหล่ละมุนและเลื่อนขึ้นมาจ่อจรดริมหูของหญิงสาว จนสัมผัสกระไอร้อนระอุ              “ถ้างั้น คุณก็ควรจะใกล้ชิดกับเกตุมาลาให้มากกว่านี้  ผมชักอยากจะเห็นเจ้าผีเสื้อที่ว่านี้เสียแล้วสิว่าหน้าตามันจะสวยงามสักแค่ไหน...”                   **************** *รยางค์ (appendage) คือ ส่วนที่ยื่นออกจากส่วนหลักของอวัยวะของสิ่งมีชีวิต เช่น หนวดของแมลง ครีบปลา แขน ขา. จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 54 16:13:04

ความคิดเห็นที่ 3 นักศึกษาปริญญาตรีนำเสนองานเป็นภาษาอังกฤษหรือคะ ว้าว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 01:02:33

ความคิดเห็นที่ 4 น่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 16:49:36

ความคิดเห็นที่ 5 ลุ้นระทึก เข้ามาตามอ่านครับผม จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 19:37:08

ความคิดเห็นที่ 6 ลุ้นตามด้วยคนค่ะ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 21:46:59

ความคิดเห็นที่ 7 ตามเก็บจนครบทุกตอนแล้วค่ะอาจารย์ สนุกมากเลย รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 22:18:46

ความคิดเห็นที่ 8 สงสัยว่าในตลับนั่นมีอะไร ตัดตอนนั้นได้คาใจมั่กๆ ค่ะ ในที่สุดคาเรนก็ปรากฏตัว คาเรนนี่คิดว่าต้องเป็นตัวสำคัญในเรื่องราวลึกลับทั้งหมดนี้แน่ๆ ค่ะ ชอบตอนบรรยายผีเสื้อมากเลยค่ะ ให้ภาพทั้งสวยงามทั้งน่ากลัวไปพร้อมกันเลย เยี่ยมจริงๆ ค่ะ อ้อ! หนังสือได้รับแล้วค่ะ ขอบคุณอาจารย์มากนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 23:56:11