ความคิดเห็นที่ 1 หญิงสาวคนนั้นขี่ม้าเข้ามาในเมือง เธอแปลกทีเดียว  แปลกสำหรับคนสิปา  เธอคาดดาบ  ข้างกายมีชายหนุ่มอีกคนที่ขี่ม้าเช่นกัน  นอกจากนั้น ยังมีรถที่จ้าวเกาะมอบให้พวกคนโคแรนนิอิดใช้  บนรถนั้นมีคนที่มีตำแหน่ง "ผู้เฒ่า" กับคนโคแรนนิอิดอีกหลายคน ม้าเป็นของแปลกสำหรับเกาะสิปา  มีอยู่ไม่กี่ตัวเท่านั้นเพราะต้องนำเข้ามาจากที่อื่น  ดูเหมือนพวกโคแรนจะมีสัตว์คล้ายม้าเช่นกัน   จ้าวเกาะจึงมอบให้พวกเขาไว้ใช้สองสามตัว   แต่สำหรับคนสิปาทั่วไป  นานครั้งจึงจะได้เห็นคนขี่ม้า   อย่าว่าแต่คนขี่เป็นผู้หญิง   อีกอย่างหนึ่ง แม้ทีแรกคิดว่าเธอเป็นคนโคแรนนิอิดเพราะใส่เสื้อผ้าสีเขียวแปลก ๆ แต่พอดูใกล้ ๆ กลับไม่ใช่   หน้าตาไม่เหมือนโคแรนนิอิด...เหมือนพ่อค้าที่บางครั้งก็ออกนอกเส้นทางแวะมาที่สิปามากกว่า   เธอแปลก  ผู้หญิงสิปาไม่ขี่ม้า  ไม่ใส่กางเกง  แต่เธอก็ดูไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรที่ทำเช่นนั้น  ว่าไปแล้วยังดูเป็นธรรมชาติมากทีเดียว ม้าวิ่งเหยาะ ๆ ไปตามถนน  ผู้หญิงคนนั้นตัวตั้งตรง  เห็นชัดว่าคุ้นเคยกับการขี่ม้า  เธอระมัดระวัง  รั้งรอหากมีคนข้ามถนน   ถ้าหากมีคนยืนมองค้าง  เธอก็จะก้มศีรษะให้   ผู้คนถามกันว่าเธอเป็นใคร...คงไม่ใช่ราชินีของเผ่าโคแรนนิอิดกระมัง   ได้ยินว่าราชินีของที่นั่นเป็นคนไม่มีสี  และสวยงามมากจนไม่น่าเชื่อ   ผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรอย่างนั้น   เธอมีอย่างอื่นมากกว่า ม้าไปหยุดที่หน้าวังจ้าวเกาะ   คนสิปาที่สงสัยหลายคนพากันตามไปดู   ที่จริงเกาะเล็กเพียงนี้   จ้าวเกาะก็ถือว่าเป็นคนกันเอง  ผู้คนไปออกันบริเวณหน้าวังมากมาย   แม้แต่ผู้หญิงสาว ๆ บางคนยังลืมเรื่องต้องหลบโคแรนนิอิดตามไปมุงด้วย  หญิงสาวคนนั้นลงจากหลังม้า   ผู้เฒ่าของโคแรนนิอิดเดินเข้ามาข้างกายเธอ   เขาเป็นคนแจ้งนายทหารที่หน้าวังว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเจ้าหญิงจากสถานที่ห่างไกล  ต้องการเข้าคำนับจ้าวเกาะสิปา "จู่ ๆ เจ้าหญิงโผล่มาจากไหน" พวกคนที่มามุงดูซุบซิบกัน  สงสัยว่าคนโคแรนนิอิดวางแผนการแปลก ๆ อะไรหรือไม่  ใครที่รู้จักนางกำนัลหรือคนในวังก็เร่งวิ่งไปบอกให้ช่วยสืบข่าวต่อ   ระหว่างเวลานั้น   ผู้หญิงที่ขี่ม้าเดินเข้าไปภายใน  มือของเธอข้างหนึ่งยังจับบังเหียนม้าไว้   อีกข้างวางลงบนด้ามดาบ  ครั้นทหารยามเข้ามาใกล้  เธอก็ถอดดาบออกจากเข็มขัด   ยื่นให้เขาตามธรรมเนียม ตอนทหารยามถือดาบมาเก็บ  พวกคนสิปายังมุงดู  เป็นดาบสวยหน้าตาประหลาด  ไม่ยาวนัก  ทั้งฝักและด้ามมีร่องรอยว่าถูกใช้มาเป็นเวลานาน   เป็นของเก่าที่ได้รับการดูแล  แต่ก็มีการใช้จริงถึงขั้นสมบุกสมบันเหมือนกัน  ผู้หญิงคนนั้นใช้ดาบหรือ  ผู้หญิงในหมู่เกาะลาตาส่วนใหญ่จะใช้มีดสั้นหรือยาพิษมากกว่า "เธอเป็นใคร" พวกเขาถามยาม "ได้ยินว่าเธอเป็นเจ้าหญิงอันเซลมา" เป็นคำตอบ "อันเซลมาอยู่ห่างจากที่นี่ไปครึ่งโลก  อยู่บนเกาะเสือ" "ไม่ใช่ว่าพวกโคแรนเคยพยายามจะยึดเกาะนั้นหรือไง" คนที่จำได้เอ่ยขึ้น "ทำไมถึงมากับโคแรน" ยามส่ายหน้า  เขาไม่รู้หรอก จ้าวเกาะสิปาเองก็ไม่ทราบเช่นกัน เขาเป็นชายวัยล่วงเลยจากกลางคนเข้าใกล้ชราแล้ว   เป็นคนอ้วนใหญ่   ค่อนข้างอารมณ์ดี  แน่นอนว่าความคิดเรื่องจะได้ต้อนรับเจ้าหญิงจากโลกภายนอกไม่เคยมาแผ้วพานท่านจ้าวเกาะเลย   อย่างมากที่สุดที่เคยต้อนรับก็เพียงจ้าวเกาะอื่นกับครอบครัว   ว่าไป...ขอเพียงไม่ใช่ทัคทวา  คนอื่นก็ยังรับมือไม่ยากเท่าไร แต่คนตรงหน้านี้  เขาไม่แน่ใจว่าควรรับมืออย่างไร   คนสิปา...ว่าไป คงคนทั้งหมู่เกาะลาตากระมัง...ไม่ค่อยเคยเห็นผู้หญิงแบบนี้   เธอเป็นผู้หญิงแน่  ไม่ผิดอะไร  ครั้นมาถึงก็สามารถแสดงหลักฐานว่าตนคือเจ้าหญิงแห่งอันเซลมาได้  เธอชื่อเซรี ยีฮวาดี ทัสมุต  ธิดาในสายสกุลของเซยาร์ตผู้ขี่เสือ  เขาชอบคุยกับพวกพ่อค้าที่นานครั้งก็หลงมา เรื่อของเกาะเสือและวีรบุรุษเซยาร์ตผู้โด่งดังก็พอจะเคยได้ยิน "ข้าใช้เวทมนตร์มาที่นี่" เจ้าหญิงเอ่ยต่อไป "จึงฉุกละหุก  ไม่มีสิ่งของมาคำนับ  แต่เมื่อไรที่เรือตามมาทัน  จะเร่งทำให้ถูกต้องตามธรรมเนียม" เธอพูดดี  ที่จริงแล้ว ยังพูดตรงมากด้วย  ทำให้จ้าวเกาะสบายใจได้นิดหน่อยว่าคงไม่มีเรื่องซับซ้อนอะไร  เธอว่าลองใช้เวทมนตร์แบบนี้เป็นครั้งแรก  อะไร ๆ ก็ยังไม่สมบูรณ์  แต่ไม่ได้มีเจตนาร้าย  อีกอย่างหนึ่ง เธอก็รู้จักกับเมราล เชอยินแห่งโคแรนนิอิดค่อนข้างดี "ไม่ใช่ว่าพวกเขาเคยพยายามจะยึดเกาะเสือ" จ้าวเกาะแปลกใจ "มีความไม่เข้าใจกัน" เจ้าหญิงบอก "เมื่อเข้าใจดีแล้ว  พวกเขาเป็นคนมีเกียรติ  ก็ตัดสินใจไม่ก่อสงคราม  เดินทางมาที่นี่แทน" เขาถามอะไรอีกหลายอย่าง  หมายใจว่าหากเธอตอบไม่ได้  จะตั้งข้อสงสัยไว้ก่อนว่านี่อาจเป็นแผนอะไรของพวกโคแรน   แต่เจ้าหญิงตอบได้ทุกคำอย่างค่อนข้างสบาย   เธอเป็นคนง่าย ๆ ในบางแง่   นอกจากนั้นยังเป็นคนจริงจัง   บางที...เจ้าเกาะก็สงสัยว่าหญิงสาวจงใจสวมชุดโคแรนนิอิดมาเช่นนี้   คงตั้งใจสื่อสารอะไรกับเขาเหมือนกัน สุดท้ายเมื่อไม่ทราบจะถามอะไร  จ้าวเกาะซึ่งมีมารยาทแบบคนสิปาจึงเห็นว่าควรจัดงานต้อนรับ   เป็นตอนนั้นเองที่เจ้าหญิงเผยแผนการร้ายออกมา   เธอมองไปรอบ ๆ ก่อนจะยิ้มหวาน "ข้าไม่เห็นผู้หญิงเลยสักคน" เธอว่า "ข้าเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว  มาต่างเมืองเช่นนี้ทำให้ออกจะกังวลมาก   ไม่ทราบว่าในงานต้อนรับของท่านจะได้พบผู้หญิงอื่น ๆ บ้างหรือไม่" เกจเห็นวิเทนที่ยืนเฝ้าตรงประตูยกมือขึ้นกำหมัดกระแทกศอก แยกเขี้ยวสมใจ  ...ท่าทางเขาจะรักปักษาเพลิงขึ้นอักโขทีเดียว .................................................................................................................................................................. ลอร์คานยืนนิ่งอยู่เป็นเวลานาน เขาไม่เคยเห็นอะไรอย่างนี้มาก่อน   ที่จริง แม้แต่ทะเลชายหนุ่มก็ไม่คุ้นเคย  ตลอดเวลาที่อยู่บนเรือของเซรี  ถ้าหากไม่ตั้งสติไว้ดี ๆ   ลอร์คานก็เมาเรือแทบตาย ใต้ทะเลเป็นอย่างนี้หรือ   เป็นอาณาจักรแปลกยิ่งนัก   ราวกับดินแดนอีกดินแดนหนึ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน   มันชวนให้เขานึกถึงเมื่อนานแล้ว   ยามแลกเปลี่ยนบทสนทนากับเมราล   เขาพูดถึงเรื่องทะเลทราย  ส่วนเธอพูดเรื่องทะเล  ต่างคนต่างมีเรื่องไม่เข้าใจ   ถึงอย่างนั้น เพราะว่าต่างคนต่างตกหลุมรักเป็นครั้งแรก  เรื่องที่ไม่เข้าใจก็ไม่มีความหมายอะไร ...ข้าไม่เคยได้ดำลงไปในทะเล  แชลลัมไม่ให้ไป...เธอบอกอย่างนั้น...แต่คนโคแรนส่วนใหญ่ล้วนเคยลงไปทั้งนั้น  พวกเราเป็นเผ่าทะเล   แม้อยู่ใต้ท้องเรือ   แต่ก็ยังหากินกับทะเล   ทะเลให้อะไรหลายอย่างที่จำเป็น   ข้าจึงไม่เข้าใจคนในทะเลทราย  ทะเลทรายเกือบไม่ให้อะไร... ที่จริงทะเลทรายก็มีอะไรหลายอย่าง   เขาคิดไว้ว่าจะให้เธอเห็นระหว่างที่อยู่ด้วยกัน  ถึงอย่างนั้น สุดท้ายก็ไม่มีเวลามากนัก  ...เวลาน้อยเกินไป สิงโตทรายชะงัก เขาได้ยินเสียง   มาจากข้างหลัง   เสียงแปลกเหมือนใครพูดจากัน   ชายหนุ่มเกร็งมือที่กำด้ามมีด  เปิดสัญชาตญาณเต็มที่   ยามหันกลับไปก็เห็นใครบางคนกรายผ่านประตู...เห็นเพียงชายผ้าไว ๆ ลอร์คานนิ่งนิดหนึ่ง  ก่อนจะตัดสินใจตามสิ่งที่ตนเห็น   เขาเดินเบาไม่มีเสียง  คู้ไหล่เล็กน้อย  ยกมีดขึ้นกันบริเวณหน้าอกตลอดลำคอ   ไม่มีเสียงเดินจากคนข้างหน้า   แต่ชายหนุ่มก็คิดว่าเห็น...บางสิ่งกรายผ่านสายตา  ดูเหมือนชายผ้านุ่งยาวกรอมเท้า  ลัดเลี้ยวผ่านช่องกรอบประตูตรงนั้น   มุมตรงนี้   ยามลอร์คานตามไป  เขาก็ทำสัญลักษณ์เร็ว ๆ ตรงทางที่ตนผ่าน   เขารู้สึกแปลก   แน่ใจว่าแม้ตนเดินเงียบ   แต่ก็สาวเท้าเร็วและก้าวยาว   ถ้าหากคนตรงหน้าเป็นผู้หญิงจริง   ควรก้าวทันแต่แรกไม่ใช่หรือไง  ทว่านี่เหมือนอีกฝ่ายเดินนำหน้าเขาเสมอ  ไม่เปิดโอกาสให้ตามทัน ลอร์คานเกือบคิดจะเลิกตามแล้ว  ตอนที่มาถึงประตูข้างหน้า  ยามแฝงกรอบประตูมองเข้าไป  ชายหนุ่มก็สะดุ้งแรง "เมราล!" เขาร้องอุทาน  เผยร่างออกมาโดยไม่รู้ตัว จากคุณ : ลวิตร์ เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 02:15:08

ความคิดเห็นที่ 2 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.............. ขอเวลากรี๊ดยาวๆสามสิบแปดชาติค่า >< อ๊ายยยย ลอร์ค ท่านเยี่ยมมาก นั่นท่านเมราลจริงๆหรือเปล่า (ช่วยมุงเผื่อคนเขียนแกล้ง เห็นบอกว่าส่งนกไปบอกแล้วแต่ไม่เจอนี่นา เป็นอะไรหรือเปล่า....) แต่...ความเครียดความกังวลช่างมันก่อน.... ฮากับเซรีมากมาย โอ้ว เซรี เธอช่าง..... เกจเห็นวิเทนที่ยืนเฝ้าตรงประตูยกมือขึ้นกำหมัดกระแทกศอก แยกเขี้ยวสมใจ  ...ท่าทางเขาจะรักปักษาเพลิงขึ้นอักโขทีเดียว   ....ฮาก๊ากตายไปข้าง โอย....ชอบวิเทนจัง ทางนี้มีสาวโสดนะจ๊ะ ^O^ ปล.เทรมิส...นายไวมากที่มองศัตรูหัวใจ(?)ออก !!! แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 54 04:37:11 จากคุณ : อมราวตี เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 04:36:52

ความคิดเห็นที่ 3 กรี๊ดดังๆ ว่าเพิ่งเห็น ขอตัวกลับไปอ่านตอนต้นก่อนนะคะ วี้ดบึ้ม! จากคุณ : แสนดีคนในพื้นที่ เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 08:31:26

ความคิดเห็นที่ 4 มาไวมาก คนเขียนองค์ลง ! >W< ขำพี่ลอร์คที่กลายเป็นสิงโตทะเล นี่ถ้าตกเรือสิงโตคงกลายเป็นลูกหมาตกน้ำแหงๆ ^^" อ่านแล้วชอบท่านเซรีจัง ดูเป็นคนสบายๆ ที่ใครๆ ก็รักจริงๆ จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 08:51:39

ความคิดเห็นที่ 5 กี๊ซซซซซซซซ ข้าเจ้าว่าไม่ใช่ท่านเมราลแน่..ต้องเป็นอย่างอื่น อืม..งูขาวต้นตำรับ ?? ^^ ท่านเซรีสุดยอดดดดด >_______< เฮ่อ...อยากเห็นต้นคอเทรมิสจริงจัง กิกิ *A* จากคุณ : นริน (HI-CALCIUM) เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 10:08:01

ความคิดเห็นที่ 6 อ่ะ ขาดตอน แต่จะรออ่านต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยค่า จากคุณ : แสนดีคนในพื้นที่ เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 11:29:06

ความคิดเห็นที่ 7 ไวจังค่ะ /ชาบูคุณเคียวและมิวส์ ทั้งเซรีทั้งเกจโตขึ้นเยอะทั้งคู่แหละนุ (แต่เทรมิสออกจะดูเหมือนเดิม...) ความรู้สึกมันก็เปลี่ยนไปได้ตลอดล่ะนะ ถึงเปลี่ยนไปแล้วคงยากหรือไม่มีทางจะกลับมาเหมือนเดิม แต่มันก็เปลี่ยนไปได้อีกน่ะแหละ เจ้าหญิงสู้ๆ เกจสู้ๆ จากคุณ : Liebestraum เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 13:53:55

ความคิดเห็นที่ 8 เค้าว่า แม่นางที่ไม่มีสีในฝันของตาทัคต้องเล่นกลอะไรสักอย่างเป็นแน่ ฮาวิเทนสุดๆ แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 54 14:05:59 จากคุณ : Lastquarter เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 14:05:28

ความคิดเห็นที่ 9 ท่านเซรีน่าร้ากกกก~~~~~ จากคุณ : ratichan เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 15:05:05

ความคิดเห็นที่ 10 ทำไมสิงโตย่องได้เงียบจังเลย จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 20:24:30

ความคิดเห็นที่ 11 ลอร์ดเจองูขาวตัวแรกเป็นแน่ เอ...อยู่มานานเหมือนกันนะนี่ แหม เมราลหนีมาไกลครึ่งค่อนโลกเชียว ถ้าไม่ถูกหลอกมา ลอร์คจะมีโอกาสมาหาไหมนี่ จากคุณ : chaiyanun เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 21:06:59

ความคิดเห็นที่ 12 อา........ ให้ละเลียดอ่านยังไง มันก็ต้องถึงตอนอ่านจบจนได้อะเนอะ.... งือ นั่นสิ ต้องไม่ใช่เมราลของจริงแหงมๆ ปล.เทรมิส...นายไวมากที่มองศัตรูหัวใจ(?)ออก !!! << *พยักหน้าหงึกๆๆ ช่ายๆ XD จากคุณ : นกน้อยในสวนม่วง เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 22:11:16

ความคิดเห็นที่ 13 ศัตรูหัวใจที่ไหนไม่เห็นมี *ยักไหล่แทนเทรมิส* จากคุณ : ทินา เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 22:59:01

ความคิดเห็นที่ 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11151078/W11151078.html จากคุณ : ลวิตร์ เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 01:37:17