PANTIP.COM : W11165160 +.,.+*^*+.,.+...CANBERRA (Floriade Festival 2011)...+.,.+*^*+.,.+ [งานประพันธ์อื่นๆ]

ความคิดเห็นที่ 93

โดนัทตอนต่อ เอามาลงตั้งแต่แรกเลยนะครับ

ล่า

ผมรีบโยนโดนัทที่ยังกินเหลืออีกครึ่งชิ้นลงไปในกล่องเปล่าที่วางอยู่บนเบาะข้างๆ รวมกับแก้วกาแฟร้อนอีกสองใบที่หมดเกลี้ยงไปนานแล้ว หลังจากเฝ้ารอมาตั้งแต่เช้ามืด ในที่สุด เป้าหมายก็เริ่มเคลื่อนไหว

ผมเหลือบดูนาฬิกา '9.02 เวลาสวยทีเดียว' รถยนต์คันดังกล่าวค่อยๆ เคลื่อนผ่านรถของผมไปอย่างช้าๆ ผมแอบมองเข้าไปภายในรถคันนั้นอีกครั้ง เพื่อให้มั่นใจว่าเป้าหมายนั่งอยู่ภายในรถจริง ใบหน้าแบบนั้น รอยยิ้มแบบนั้น ‘ไม่ผิดตัวแน่’ ผมรอเวลาให้ผ่านไปอีกครู่หนึ่งจึงค่อยเริ่มการติดตาม

วิวข้างทางที่จำเจเคลื่อนผ่านกระจกไปเรื่อยๆ ก่อนจะมีสิ่งที่น่าสนใจผ่านเข้ามา ผมจ้องมองดูสะพานฮาเบอร์บริดจ์จำลองที่ตั้งอยู่หน้าบริษัทขายรถยนต์ขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง มันมองดูคล้ายกับสะพานของจริงมากเพียงแต่ขนาดเล็กกว่ากันเยอะ ถึงแม้สะพานที่มีชื่อเสียงโด่งดังแห่งนี้จะเป็นสัญลักษณ์สำคัญอย่างหนึ่งของประเทศ แต่ผมไม่เคยเข้าใจเลยว่า มันเกี่ยวข้องอะไรกับธุรกิจขายรถที่เขาทำอยู่ด้วย

ผมเลี้ยวซ้ายตามรถของเธอ ป้ายบอกทางแสดงว่าเรากำลังมุ่งหน้าสู่แคนเบอร่าซึ่งเป็นเมืองหลวง แต่คนต่างชาติส่วนใหญ่มักเข้าใจผิดว่าเมืองหลวงของเราคือซิดนีย์ ซึ่งผมไม่แปลกใจเลย

ผมจำเป็นต้องเร่งเครื่องขึ้นอีกนิด ช่วงนี้เป็นวันหยุดยาว มีรถบนท้องถนนค่อนข้างเยอะ เพราะหากทิ้งห่างมากเกินไปก็อาจคลาดกับเธอได้ ช่วงนี้ทุกคนต่างกำลังมุ่งหน้าไปพักผ่อน และผมเองก็เช่นกันที่จะมุ่งหน้าไปเพื่อพบเจอกับสิ่งดีๆ ในชีวิต

ในช่วงที่รถวิ่งลอดผ่านสะพานข้ามทางแห่งหนึ่ง ความทรงจำครั้งเก่าก็ผุดขึ้นมาในหัว ผมจำสถานที่แห่งนี้ได้ขึ้นใจ มันเป็นสถานที่ที่ทำให้ผมต้องเสีย ‘แฟน’ คนหนึ่งไปอย่างน่าเศร้า

ตอนนั้นเรากำลังขับรถกินลมมาอย่างมีความสุข ในขณะที่กำลังวิ่งขึ้นสะพานแห่งนี้ ก็มีวัยรุ่นกลุ่มใหญ่ที่คึกคะนองวิ่งสวนทางมา รถคันหนึ่งในกลุ่มส่งเสียงเอะอะโวยวาย ก่อนจงใจขับข้ามเส้นกลางเข้ามาเบียดรถของพวกเราอย่างตั้งใจ รถของพวกมันใหญ่ และมีน้ำหนักมากกว่า จึงทำให้รถของเราเสียหลักชนแผงกั้นพุ่งตกจากสะพานลงมานอนหงายท้องอยู่บนถนนเบื้องล่าง

ผมบาดเจ็บสาหัส แขน ขา หักอย่างละข้าง แต่แฟนของผมกลับโชคไม่ดีเช่นนั้น เธอคอหักเสียชีวิตทันทีในที่เกิดเหตุ พวกมันทั้งหมดกลับได้รับโทษสถานเบา ด้วยเหตุผลว่ายังเป็นเพียงผู้เยาว์ แต่ผมจำเสียงกรีดร้องของพวกมันได้หมดทุกคน โดยเฉพาะผู้ชายที่ขับรถคันนั้น มันแหกปากร้องเสียงดังน่าสมเพชเป็นที่สุด

หลังจากนั้นขอบกั้นบนสะพานข้ามทางแห่งนี้ก็ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ให้แข็งแรงมากกว่าเดิม แต่ผมก็ไม่เคยขับรถไปในเส้นทางนี้อีกเลย ไม่เคยเลยสักครั้ง

ผมเงยหน้ามองท้องฟ้า กลุ่มเมฆหนาหนักลอยต่ำ อากาศเย็นตอนฝนตกพรำๆ เป็นช่วงเวลาที่ผมชอบมากที่สุด หากกำลังนั่งพักผ่อนอยู่กับเครื่องดื่มเย็นๆ พร้อมเสียงเพลงเบาๆ กับงานที่ผมโปรดปรานตรงหน้า งานศิลปะที่มีสีแดงฉานสวยสด กลิ่นคาว และเสียงกรีดร้อง แต่ตอนนี้ผมได้แต่ภาวนาขอให้ฝนอย่าพึ่งตก เพราะมันจะทำให้การติดตามยุ่งยากมากขึ้น

เป้าหมายของผมเลี้ยวรถเข้าไปจอดใต้อาคารรัฐสภา ผมวนรถตามเธอ ก่อนเลยไปจอดในตำแหน่งที่สามารถมองเห็นรถของเธอได้ถนัด ซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก

เธอก้าวลงจากรถ และผมก็ย่องตามเธอไป ผมคงไม่มีโอกาสได้ลงมือในสถานที่แบบนี้ แต่ความสนุกสนานไม่ได้มีเพียงแค่ตอนที่งานสำเร็จเท่านั้น การแอบติดตามเฝ้ามองโดยที่เหยื่อไม่รู้ตัว ก็นับเป็นความสนุกสนานเร้าใจไม่แพ้กัน

เธอก้าวเดินไปอย่างมั่นใจ ก่อนถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกอวดขาเรียวงาม ทั้งๆ ที่วันนี้อากาศค่อนข้างเย็น มันทำให้หัวใจของผมเต้นระทึกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอเดินเลี้ยวหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ผมจึงต้องแกล้งทำเป็นแวะเข้าห้องน้ำเช่นกัน

หลังจากนั้นเธอก็เที่ยวเดินถ่ายรูปไปตามสถานที่ต่างๆ เสื้อสีแดงสดพร้อมรอยยิ้มของเธอ เคลื่อนผ่านไปในทุกๆ ที่ และผมเองก็เช่นกันที่แอบตามเฝ้ามองอย่างสนใจ เธอแวะเข้าไปเลือกซื้อไปรษณียบัตรหลายใบ ผมจึงถือโอกาสใช้จังหวะนั้นแอบสำรวจมองเธอจากทางด้านหลัง ‘คล้ายกันจริงๆ’ รูปร่างของเธอทำให้ผมคิดถึงแฟนเก่าที่เสียชีวิตอยู่ในรถคนนั้น

ผมคิดถึงเธอขึ้นมาอย่างจับจิต คิดถึงโอกาสที่สูญเสียไปอย่างไม่มีวันหวนคืน หากไม่เพราะเด็กวัยรุ่นบ้าๆ พวกนั้น ผมคงได้ทำให้เธอมีความสุขไปแล้ว วันนั้นผมเตรียมข้าวของติดตัวไปด้วยหลายอย่าง ทั้งหมดนั่นเพื่อเธอโดยเฉพาะ และโชคดีที่พวกตำรวจทั้งหลายซึ่งมาตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุ ไม่มีใครนึกสงสัยเลยสักคน

ผมสลัดอดีตเหล่านั้นทิ้งไป เพื่อกลับมาจดจ่ออยู่กับปัจจุบัน ตอนนี้เธอเริ่มเดินวนไปเวียนมา ผมจึงต้องแกล้งหยุดอยู่กับที่เสียบ้าง ทำเป็นมองดูอะไรสักอย่าง เพื่อไม่ให้เธอรู้ตัวว่ากำลังถูกติดตาม ผมเห็นเธอเหลือบมองทางนี้ ดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจ แต่บางทีเธออาจจะเริ่มสงสัย ผมจึงเดินหลบไปทางอื่น แต่ก็ไม่ปล่อยให้เธอคลาดสายตาไปไกล

ผมสำรวจมองทิศทางการเดินของเธอ และคิดอย่างรวดเร็ว ข้างหน้านั้นเป็นร้านขายของที่ระลึก ถ้าผมเป็นเธอก็ต้องแวะเข้าไปดูแน่ ครั้งนี้ผมจึงเดินเข้าไปภายในร้านก่อนเพื่อลดความหวาดระแวงของเธอ

ผมทำเป็นหยิบบูมเมอแรงอันหนึ่งขึ้นมาดู มีหลายคนบอกว่าของที่ทำขายพวกนี้มันไม่สามารถหมุนวนกลับมาได้เหมือนกับที่ชาวอะบอริจินิสใช้กันมาตั้งแต่สมัยโบราณ แต่ก็มีเพื่อนผมคนหนึ่งเถียงว่า นั่นเป็นเพราะขว้างไม่ถูกวิธีเอง

เพื่อนคนนี้ลากผมไปที่สนามกว้างแห่งหนึ่งพร้อมบูมเมอแรงที่ระลึกจากเพื่อนของผม เขาบอกว่า มันต้องจับโดยการหันปลายแหลมของตัววีไปทางด้านหลัง ขว้างออกไปให้ได้มุม นอกจากนี้ต้องมีท่ายืนที่เหมาะสม เขายังอธิบายอะไรต่างๆ อีกเยอะแยะมากมาย ก่อนจะขว้างออกไปเต็มแรง

นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็นบูมเบอแรงอันนั้น รวมทั้งเพื่อนคนนั้นด้วย ร่างของเขาถูกมัดเอาไว้กับก้อนหินขนาดใหญ่ จมอยู่ใต้บึงในสวนแห่งนั้น และจนบัดนี้ก็ยังไม่มีใครหาพบ

ผมทำเป็นยืนดูข้าวของอย่างอื่นอีกพักหนึ่ง ก่อนที่เธอจะก้าวเข้ามาในร้าน ผมรีบก้มมองต่ำจึงได้เห็นถุงเท้ายับย่นสีดำ กับชุดลายเสือดาวเหนือเรียวขาของเธอเป็นอย่างแรก ‘ยังก่อน’ ผมต้องคอยเตือนตัวเองเอาไว้

ผมแอบเหลือบมองขึ้นมาแวบหนึ่ง และทันได้เห็นเธอยกกล้องในมือขึ้นเล็ง ‘ซวยแล้ว’ ผมรีบหันกลับไปดูของที่วางขาย ก่อนค่อยๆ ขยับเพื่อให้พ้นจากวิถีกล้องของเธอ แม้จะไม่มั่นใจนัก แต่ผมคิดว่าคงไม่มีภาพติดเข้าไปอยู่ในนั้น ‘แต่เพื่อความแน่ใจ อาจต้องกำจัดมันด้วย’ ผมจะให้เหลือหลักฐานที่อาจเชื่อมโยงมาถึงตัวไม่ได้เด็ดขาด

หลังจากนั้น ผมก็ติดตามเธอกลับไปที่รถ ก่อนปล่อยให้เธอขับนำออกไปก่อนเหมือนเคย ผมหลับตาลงแล้วเริ่มนับหนึ่งถึงยี่สิบก่อนออกรถ 'ยังไม่ต้องรีบร้อน' เธอแวะดูตึกรัฐสภาหลังเก่าอย่างที่ผมคาดเอาไว้จริงๆ ผมจึงนั่งรออยู่ในรถ ทำเป็นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุย คนส่วนใหญ่จะแวะที่นี่เพียงไม่นานเท่านั้น

ผมรู้แล้วว่าเป้าหมายของเธอจะต้องเป็น งานแสดงดอกไม้ อย่างไม่ต้องสงสัย ผมเหลือบดูท้องฟ้าซึ่งเต็มไปด้วยเมฆดำอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมกลับภาวนาให้ฝนตก สายฝนจะช่วยเพิ่มโอกาสให้ผมมากขึ้น สายฝนช่วยอำพรางสายตาของเหล่าพยาน และยังทำลายหลักฐานในที่เกิดเหตุได้เป็นอย่างดี

เบื้องหน้าพื้นที่ของงานแสดงดอกไม้ มีน้ำพุขนาดใหญ่ฉีดพ่นน้ำปรมาณมหาศาลพุ่งสูงขึ้นไปในอากาศ ก่อนปลิวกระจายตกลงมาเป็นฝอยพร้อมกับสายฝนที่เริ่มโปรยปรายลงมา ดูเหมือนว่าคำภาวนาของผมจะได้รับการตอบรับ แต่ผมยังต้องการให้มันตกมากกว่านี้อีกสักหน่อย 'ใช่เลย' ตกให้หนักในตอนที่เธอกำลังเดินอยู่ภายในงานยิ่งดี

ผมหยิบเสื้อคลุมกันฝนสีดำขึ้นมาสวมใส่ก่อนก้าวลงจากรถ ไม่ลืมคว้าเทปกาวซึ่งเป็นสิ่งสำคัญติดมือมาด้วย มันใช้งานสะดวก และไว้ใจได้มากกว่าเชือกในการมัดใครสักคน ผมได้เรียนรู้เรื่องนี้จากประสบการณ์ของตนเอง

ผมลดหมวกคลุมเพื่อให้ปกปิดใบหน้ามากที่สุด แว่นดำไม่จำเป็นในสภาพอากาศแบบนี้ และมันยังอาจทำให้ผมกลายเป็นเป้าสายตา หรือถูกจดจำได้ง่ายยิ่งขึ้น

ทางด้านหน้างานมีกระโจมขายของตั้งอยู่กระจัดกระจาย กับผู้คนจำนวนมาก ถึงแม้ว่าจะยังคงมีสายฝนโปรยปรายลงมา ซึ่งทำให้การติดตามของผมง่ายขึ้นกว่าเดิม แต่ก็ทำให้โอกาสที่จะลงมือน้อยลงไปด้วย แต่ผมไม่รู้สึกกังวลเลยแม้แต่น้อย 'โอกาสเกิดขึ้นได้เสมอ ถ้าคุณมีความตั้งใจ'

มีข้าวของที่เกี่ยวข้องกับการเกษตรวางขายอยู่มากมายหมายชนิด แต่สิ่งที่เตะตาคือของโปรดของผม โดนัทผสมน้ำผึ้ง ที่ขายอยู่ในร้านซึ่งมีผลผลิตจากน้ำผึ้งมากมายหลายชนิด แต่ผมต้องอดใจเอาไว้ เพราะผมต้องไม่เป็นที่จดจำของผู้คนภายในงานเหล่านี้

ผมเห็นเธอเดินเข้าไปในร้านขาย มุก ตามประสาผู้หญิงที่ชมชอบเครื่องประดับสวยงามเหล่านี้ แต่ผมคิดว่ามันดูไม่ค่อยเกี่ยวกับงานแสดงดอกไม้สักเท่าไร

หลายคนอาจไม่เคยรู้เลยว่า มุกนั้นเป็นเครื่องประดับที่เกิดขึ้นมาจากความเจ็บปวดของหอย เมื่อมีสิ่งแปลกปลอมหลุดเข้าไปภายในเปลือกของมัน พวกมันจะหลั่งสารที่เหมือนกับสิ่งที่เคลือบอยู่ภายในเปลือก มาห่อหุ้มสิ่งแปลกปลอมนั้นเอาไว้ หนาขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นมุกในที่สุด

ดังนั้นอาจกล่าวได้ว่า มุกทั้งหมดถูกสร้างขึ้นมาจากการหลั่งน้ำตาของหอยมุกนั่นเอง และมันถูกค้นพบโดยมนุษย์ ที่เปิดเปลือกของพวกมันออกเพื่อใช้เป็นอาหาร สำหรับผมแล้ว มันจึงเป็นเครื่องประดับที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด และความตายนั่นเอง

ผมหลับตา แล้วจินตนาการถึงมุกเม็ดงามในยามที่กลิ้งไปตามผิวเนื้อเนียนขาว ผิวเนื้อที่ค่อยๆ ชืดเย็นลงเรื่อยๆ ของเธอ 'อา' มันคือความงดงาม มันคืองานศิลปะอันยอดเยี่ยม น่าเสียดายที่ผมคงไม่อาจละเมิดกฏอันเข้มงวดของตนเอง เพื่อเข้าไปซื้อสร้อยคอไข่มุกมาสักเส้นหนึ่งได้

เธอเดินดูข้าวของเรื่อยไปจนถึงร้านขายร่ม ที่ดูเหมือนจะขายดีมาก ไม่เพียงลวดลายที่งดงามแปลกตาของพวกมันเท่านั้น แต่เป็นเพราะสายฝนยังคงโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย หลังจากนั้นเธอก็มุดหายเข้าไปใน พาวินเลี่ยน ซึ่งมีร้ายขายของรวมอยู่มากมาย

ผมได้แต่ตามเธอไปเรื่อยๆ ในใจอยากให้เธอรีบออกไปดูดอกไม้ในสวนด้านนอก เพราะโอกาสที่ผมจะลงมือได้รออยู่ที่นั่นแล้ว ถึงแม้จะมีร้านค้า กับสินค้าที่น่าสนใจหลายอย่าง แต่ผู้คนมากมายเหล่านี้ก็ทำให้ผมเกิดความรู้สึกเวียนหัว ผมเกลียดผู้คน โดยเฉพาะในยามที่พวกเขามารวมตัวกันอย่างมีความสุขเช่นนี้

ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเธอตัดสินใจเดินออกไปข้างนอกพาวิลเลี่ยนแล้ว แต่เธอกลับแวะหยุดดูร้านที่ทำมือปลอมด้วยขี้ผึ้งอย่างสนใจ ผมไม่ค่อยสนใจของพวกนี้จึงแกล้งเดินไปดูออแกนไฟฟ้าที่ส่งเสียงเพลงบรรเลงดังไปทั่วทั้งงาน รอจนเธอออกเดินต่อไป

ดอกไม้สีสรรต่างๆ นาๆ ชนิด ทอดยาวไปไกลสุดสายตา มองดูราวกับพรมฝืนใหญ่ ที่มีลวดลายสลับซับซ้อน ถึงตอนนี้ฝนที่โปรยปรายมาตั้งแต่ต้นได้หยุดลง เธอจึงเดินลัดเลาะถ่ายรูปพวกมันไปอย่างร่าเริง ผมแอบตามไปเงียบๆ และยังคงไม่เปิดหมวกคลุมของตนออก

ดอกไม้ในแต่ละพื้นที่ถูกจัดวางให้เป็นรูปร่างต่างๆ แต่จะมองเห็นได้เมื่อมองลงมาจากมุมสูงเท่านั้น แต่ผมไม่สนใจพวกมันเลยสักนิด ไม่มีสิ่งใดที่จะงดงามไปกว่าเธอ ซึ่งเป็นเป้าหมายของผมอีกแล้ว แม้แต่สีแดงสดของดอกไม้เหล่านี้ ก็ไม่อาจเทียบได้กับสีแดงของสิ่งที่ไหลเวียนอยู่ในกายของเธอ 'สีแดงแห่งชีวิต'

เธอก้มหน้าก้มตาเดินถ่ายภาพดอกไม้ ห่างไกลจากผู้คนส่วนใหญ่ออกไปมากขึ้นเรื่อยๆ เมฆดำหนาหนักเริ่มกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง โดยที่เธอยังคงไม่รู้ตัว คนอื่นๆ ต่างพากันเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ก่อนตัดสินใจเร่งกลับไปที่รถของพวกเขา ผมติดตามเธอไปโดยพยายามไม่อยู่ในที่เปิดโล่งให้กลายเป็นจุดสนใจ

หัวใจของผมเต้นแรงเมื่อเห็นเธอเดินหายลงไปเบื้องหลังเนินสูงด้านหน้า พอผมเดินตามไปพวกเราสองคนก็ถูกตัดขาดจากคนอื่นๆ ไม่มีใครอยู่หลังเนินสูงแห่งนี้ ไม่เพียงแค่นั้น ม่านของสายฝนหนาหนักที่เริ่มโปรยปรายลงมายังช่วยเพิ่มความมั่นใจให้มากยิ่งขึ้น

ผมกุมม้วนเทปกาวในกระเป๋าเสื้อคลุมกันฝนด้วยความตื่นเต้น แล้วตัดสินคว้าโอกาสนี้เอาไว้ด้วยความยินดี ผมรีบพุ่งตัวเข้าจู่โจมเหยื่อจากทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว ไม่มีทางเลยที่เธอจะรู้ตัวว่าต้องมาพบเจอกับเรื่องราวเช่นนี้ในชีวิตจริง

ผมรวบดึงแขนทั้งสองข้างของเธอมาทางด้านหลังอย่างแรง ก่อนพันเทปกาวอย่างแน่นหนา การปิดปากเธอไม่เป็นเรื่องสำคัญอีกต่อไปแล้ว เสียงฝนจะกลบเสียงกรีดร้องของเธอไปได้ และผมก็ยังอยากได้ยินเสียงร้องของเธอก่อนด้วย

ผมเริ่มลงมือฉีกกระชากชุดลายเสือดาวนั้น ก่อนต้องพบกับความประหลาดใจ เธอกำลังส่งยิ้มหยาดเยิ้มให้ผม ในแววตานั้นไม่มีความหวาดกลัวอยู่แม้แต่น้อยนิด ริมฝีปากบางกระซิบถ้อยคำบางอย่างออกมาเบาๆ แต่ผมกลับได้ยินมันผ่านสายฝนอย่างไม่น่าเชื่อ

#####

ฉันมองดูนาฬิกา '9.02 คือตัวเลขมหัศจรรย์' ก่อนเริ่มขับรถออกไป เหยื่อของฉันรีบติดตามมาอย่างที่คาดเอาไว้ เขาคงยังเข้าใจว่าตนเองเป็นผู้ล่าเหมือนอย่างเคย

การใช้ชีวิตอยู่ในทุกวันนี้ช่างยากลำบากนัก แต่ยังโชคดีที่วัฒนธรรมสมัยใหม่ของพวกมนุษย์ ได้ทำให้สังคมของพวกเขาเองมีความพิกลพิการมากขึ้นเรื่อยๆ และสร้างผลิตผลที่เป็นคนเฮงซวยแบบเขาออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน

ฉันเองก็ชอบการหยอกล้อเล่นกับเหยื่อของตัวเองเช่นกัน ซึ่งมันก็คงคล้ายๆ กับเขา ที่แอบเดินตามฉันอยู่นั่นเอง ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น และทำให้เขาตกใจเป็นบางครั้ง ด้วยการยกกล้องถ่ายรูปหันไปทางเขา 'น่ารักจัง' ฉันแอบคิดอยู่ในใจ

ในที่สุดโอกาสของฉันก็มาถึง ฉันล่อเขาออกมาในลานดอกไม้กว้างใหญ่ซึ่งไร้ผู้คน ท่ามกลางสายฝนหนาหนัก ก่อนปล่อยให้เขาได้มีโอกาสลงมือ ฉันชอบสีหน้าของเขาในตอนนี้เป็นที่สุด

สีหน้าของผู้ล่า ที่พึ่งรู้ตัวว่าตนเองต้องกลายเป็นเหยื่ออย่างคาดไม่ถึง

#####

“...ขอชิมหน่อยนะ...”

นั่นคือสิ่งที่เธอกระซิบผ่านสายฝน ภายใต้ชุดลายเสือดาวของเธอนั้น มีลายเหมือนกับเสือดาวค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาบนผิวที่เคยขาวนวลเนียนทั่วร่างของเธอ ดวงตาคู่นั้นค่อยๆ เปลี่ยนกลายเป็นสีม่วง ในรอยยิ้มของเธอก็มีเขี้ยวขาวยื่นยาวออกมา ฟันของเธอเปลี่ยนรูปร่างไป กลายเป็นซี่แหลมเหมือนกับของสัตว์กินเนื้อ ซึ่งเหมาะกับการฉีกกระชากร่างของเหยื่อ

ร่างเล็กๆ นั้นสามารถฉีกกระชากเทปกาวที่ผมพันเอาไว้ขาดออกได้อย่างไม่น่าเชื่อ เธอสวมกอดผมด้วยสองแขน หรือจะเรียกว่าโอบรัดเหยื่อเอาไว้คงถูกต้องมากกว่า ดวงตาสีม่วงของเธอที่จ้องมาทำให้ผมไม่อาจขยับเคลื่อนไหว ผมคงเหมือนกับวัวโชคร้ายตัวหนึ่ง ที่ต้องมาเผชิญหน้ากับเสือดาวสาวที่กำลังหิวโหย

เธอซุกหน้าเข้ามา ก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงความเย็นเยียบ และเสียวแปลบที่บริเวณลำคอ ของเหลวสีแดงไหลพุ่งทะลักออกมา แต่คราวนี้มันไม่สวยสดงดงามเหมือนเมื่อก่อน เพราะมันไหลออกมาจากบาดแผลที่ลำคอของผมเอง มันเป็นวิธีการล้มเหยื่อขนาดใหญ่ที่ได้ผลที่สุด ด้วยการกัดเข้าที่จุดสำคัญเพียงครั้งเดียว

“ฉันคือสิ่งมีชีวิตที่มีมาแต่โบราณของประเทศนี้ ฉันคือสัตว์ร้ายแห่งความฝันของเหล่าอะบอริจิ้น ฉันคือ ผู้เดินอยู่ท่ามกลางฝันร้ายทั้งมวล”

เธอกระซิบบอกเบาๆ ที่ข้างหู ราวกับว่าผมคือคนรักของเธอ ก่อนจะก้มลงดื่มกินเลือดของผมอย่างหิวกระหาย ท่ามกลางสายฝน ผมรู้สึกถึงการกัด และฉีกเนื้อออกจากร่างอีกหลายครั้ง ผมพยายามจะส่งเสียงกรีดร้อง แต่เรี่ยวแรงในร่างกลับไม่หลงเหลืออีกต่อไปแล้ว

ความมืดที่เยียบเย็นคืบคลานเข้ามาอย่างรวดเร็ว เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกเสียใจกับเหยื่อทุกคนที่ผ่านมาของผม ยกเว้นเจ้าพวกเด็กวัยรุ่นกลุ่มนั้น ที่เบียดรถของผมจนตกถนน

#####

สายฝนช่วยทำความสะอาดร่างกายของเธอได้เป็นอย่างดี หลังจากที่ซุกซ่อนร่างของเหยื่อเอาไว้ใต้แปลงดอกไม้งามเรียบร้อยแล้ว ฝนกำลังจะหยุดตก คงได้เวลาต้องรีบไปจากสถานที่แห่งนี้ เสื้อคลุมตัวใหญ่ที่ถือติดมือมาด้วย จะช่วยปกปิดร่องรอยเสื้อผ้าที่เสียหายได้เป็นอย่างดี

เธอจำเป็นต้องกินมนุษย์เพื่อให้ตนเองมีชีวิตต่อไปได้ ซึ่งเธอไม่เคยชอบที่ต้องทำแบบนี้เลย แต่อย่างน้อย เธอก็เลือกกินเฉพาะคนประเภทนี้เท่านั้น คนที่เป็นภัยกับสังคมของมนุษย์เอง คนที่คิดว่าตนเองเป็นผู้ล่า เป็นจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหารในสังคมที่บิดเบี้ยวนี้

คนพวกนี้มักคิดว่าตนเองเป็นคนเลือกเหยื่อ และลงมือล่าอย่างสนุกสนาน พวกเขาไม่เคยเอะใจเลยสักนิดว่า วันหนึ่งตนเองจะกลายเป็นฝ่ายที่ถูกล่อ ด้วยสิ่งที่มองดูคล้ายกับเหยื่อของพวกเขา วันที่ผู้ล่าจะกลายเป็นผู้ถูกล่าเสียบ้าง

เธอยกกล้องในมือเพื่อถ่ายภาพสุดท้ายเอาไว้เป็นที่ระลึก ถนนที่จะนำพาเธอกลับสู่บ้านอันแสนสุข งานแสดงดอกไม้ ปีนี้จะกลายเป็นความทรงจำที่ดีของเธอ รวมถึงความอร่อยของอาหารมื้อนี้ด้วย

จบแล้วครับ ถ้าเรื่องนี้จะทำให้คนอ่านบางคนรู้สึกไม่ค่อยสบายใจก็ขออภัยด้วยครับ

และวันนี้อาจไม่ได้อ่าน เพลงแพรวดาว ตอนใหม่
เพราะผมยังไม่ได้ลงมือเขียนเลย (หาข้ออ้างเสียเลย)

จากคุณ : zoi

เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 54 13:34:32