สุดท้ายกว่าเราจะ...กัน บทที่แปด-(เบาะแสครึ่งแรก )

ตอนแรกสุด
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11069009/W11069009.html

ตอนที่แล้ว
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11155375/W11155375.html


บทที่แปด-เบาะแส(ครึ่งแรก)

วันรุ่งขึ้นยัยแก้วไม่มาเรียน ผมอยากจะถามเธอเกี่ยวกับเรื่องสร้อยคอซักหน่อย แต่วันนี้ตั้งแต่เช้าผมยังไม่เห็นเธอเลย น่าแปลกถึงยัยนั่นจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ แต่เธอก็เป็นคนที่ตั้งใจเรียนมาก เรียกได้ว่า ถ้าฟ้าไม่ถล่มยังไงเธอก็ไม่ขาดเรียน ผมเปิดไล่หนังสือเรียนไปเรื่อยๆ เอ....เมื่อกี้อาจารย์สอนถึงไหนนะอ้อ...อาจารย์บอกให้ลองแก้โจทย์ข้อ3.1นี่นา ต้องรีบทำซะหน่อย เดี๋ยวเรียกถามแล้วจะตอบไม่ได้ ไม่นานนัก อาจารย์ก็เรียกผม
เห็นไหมล่ะผมทายถูกซะด้วย
“นายอิสระข้อสามจุดหนึ่ง ตอบว่า “

ผมรีบลุกแล้วตอบอย่างมั่นใจ
“เอ่อ...เอ๊กซ์ เท่ากับ วายยกกำลังสองครับ “

เงียบดูเหมือนทั้งห้องมองผมเป็นตาเดียว อาจารย์ก็มองผมด้วยสายตาอึ้งๆ
“เอ่อ...ผิดหรือครับ “ ผมมองด้วยความสงสัย

“ครูคิดว่าคงไม่ผิดหรอกนะ แต่นี่เป็นวิชาประวัติศาตร์นะนักเรียน “ เธอขยับแว่นตาที่เลื่อนมาตรงปลายจมูก
ตายโหง นี่ผมเหม่อจนไม่รู้ตัวเรอะ ว่าเปลี่ยนคลาสตั้งแต่เมื่อไหร่
อาจารย์ส่ายหัว....ก่อนจะตามด้วยเสียงหัวเราะของคนทั้งห้อง หลายๆคนคงสงสัยว่าทำไม ผมไม่ถามพี่บีเรื่องสร้อยคอ แต่มาถามกับยัยแก้ว คือเรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อวาน ผมพยามถาม พี่บีเกี่ยวกับเรื่องสร้อย
แต่ก็ได้รับคำตอบแบบนี้


หลังเหตุการณ์ช็อคโลก  เรามาถึงที่บ้านโดยที่พี่น้ำนิ่งมาส่งเรา  ในรถมีแต่ความเงียบ โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรกันซักคำ หลังจากที่รถคันนั้นจอดหน้าบ้าน ผมที่ลงจากรถเรียบร้อยแล้ว ก็หันมามองพี่สาวผมที่นั่งอยู่ในนั้นโดยไม่ยอมลง
"พี่บีไม่ลงหรือไง" ผมถามเธอ

" รู้แล้ว แกเข้าบ้านไปก่อนเถอะ "

ผมได้ยินอย่างนั้น ก็เลยเดินเข้าบ้านไปก่อน จากนั้นเดินอ้อมมาแอบหลบหลังพุ่มไม้ แหมก็คนมันเป็นห่วง
ไม่ได้อยากรู้อะไรมากมายซักหน่อย  เอ๋ .....ทำไมมองผมด้วยสายตาที่ไม่เชื่อถือแบบนั้นกันล่ะครับ
...
.......
ผมแอบอยู่พักหนึ่งยุงก็เริ่มกัด ทำไมไม่มีอะไรเกิดขึ้นกันล่ะเนี่ย แต่ก็ตบไม่ได้ เดี๋ยวสองคนนั้นรู้ตัว
ทั้งสองนั่งอยู่เฉยในรถโดยไม่พูดอะไรกัน

"ฉันไปก่อนนะ" พี่บีเป็นฝ่ายที่ขยับตัวและพูดก่อน

""เดี๋ยว...ก่อนคือฉันเอ่อ...คือ... " พี่น้ำนิ่งจับมือพี่บี ก่อนจะมองไปยังใบหน้าพี่บี
สีหน้าของเธอค่อยๆขึ้นสีระเรื่อ.....

ผมโน้มตัวมาข้างหน้าแบบว่าอารมณ์อยากรู้

แกร๊บ!!
ตายล่ะ  ผมเหยียบกิ่งไม้เข้า ทั้งสองเลยสะดุ้งและออกห่างจากกันทันที พี่บีรีบออกมาจากรถและเดินเข้าบ้านโดยไม่ฟังเสียงพี่น้ำนิ่งที่ร้องเรียก ก่อนเกาหัวตัวเองแล้วออกรถ

ชิ....ขัดใจจัง ( ทำไมรู้สึกว่า ตัวเองโรคจิตยังไงก็ไม่รู้แฮะ )

ช่างเถอะวันหน้ายังมี  ผมเดินเข้าบ้านไปทางหลังบ้าน ก่อนจะพบพี่บีกำลังกินน้ำที่หน้าตู้เย็น
จริงสิ ผมต้องถามเรื่องสร้อยคอ ภาพที่ผมเห็น คืออะไร ผมสังหรณ์ใจบางอย่างว่ามันต้องเกี่ยวกับสร้อยคอของน้ำอุ่นแน่ๆเลย  และ สร้อยคอของพี่บีก็ด้วย

"พี่บี...ผมมีอะไรอยากจะถามหน่อย "

แค่ก!! เธอสำลักน้ำทันทีที่ได้ยิน
"มีอะไร "

"คือผม...." ไม่ทันที่ผมจะถามเธอก็เดินหนีผม ทำเอาผมงงเป็นไก่ตาแตก
พอผมเดินตามเธอไปก็ พบว่าเธอหายไปในห้องผม  ว่าแต่จะหลบผม ทำไมไม่หลบในห้องตัวเอง
สักพักผมก็ได้คำตอบ
เธอออกมาพร้อมกับแมวสุดรักของผม ที่ได้รับเป็นของขวัญวันเกิด ปกติมันจะชอบนอนอยู่ห้องพี่เอ สงสัยพี่เอไม่ได้เปิดห้องเอาไว้ล่ะมั้งเนี่ย  ดูหน้าตามันงัวเงียนิดหน่อย  พร้อมกับมองพี่บีด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ
เธอถือปากกาเมจิกเอาไว้ในมือ ปลายปากจ่อไปที่ดวงตาของมัน

" พี่จะทำอะไร อุ๊ยโยว่ของผมน่ะ(ชื่อแมว)"
แมวสีขาวปลอด มองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจ ว่าผู้หญิงคนนี้จะทำอะไรมัน

" ฟังนะไอ้หมา เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นแค่อุบัติเหตุ ที่พูดมานี่เข้าใจมั้ย "

"คือ ....." ผมจะบอกว่า ผมจะถามเรื่องสร้อยคอ ไม่ได้ถามเรื่องที่พี่กับพี่น้ำนิ่ง...
เธอเอาปากกาเมจิกววงรอบดวงตาของมัน ทันทีที่ผมพูดจบ

อ๊า!!! อุ๊ยโยว่ของผม กลายเป็นนกฮูกไปข้างหนึ่งแล้ว

"ถ้าเกิดฉันได้ยิน แกพูดถึงเรื่องนี้อีกคำเดียว  รับรอง แมวแกได้เป็นแฮรี่ พอตเตอร์แน่ "

" ใจเย็นก่อนนะครับ มีอะไรบอกกันได้  วางอาวุธก่อนเถอะ " ถ้ามีโทรโข่งอันหนึ่ง แล้วมีกองเชียร์เอ๊ย!! ไทยมุงอยู่ด้านหลังล่ะก็ ผมว่าใช่เลย  ผมว่าผม เข้าใจความรู้สึกของตำรวจก็งานนี้ล่ะ

"เธอหลิ่วตาลงข้างหนึ่งก่อนจะจ่อปากกาลงไป
เราจ้องตากัน
......
ผมพร้อมจะบุกชิงตัวประกันทุกเมื่อ
...............
ท่ามกลางแรงกดดัน ในที่สุดผมก็พ่ายแพ้
"ก็ได้ ผมจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก แลกกับการที่พี่ต้องเก็บกวาดห้องตัวเองให้เรียบร้อย "

"ฉันเก็บอยู่ทุกวัน "

ผมว่าจะเถียงว่า เก็บอยู่ทุกวัน หรือ รกทุกวันกันแน่(วะ) แต่คิดๆดูแล้ว ไม่เอาดีกว่า
"เก็บให้เรียบร้อยกว่านี้ "

"ก็ได้ " ได้ผล เธอปล่อยตัวประกันออกมา

นี่ล่ะครับ เหตุผลที่ผมต้องมาถามกับยัยแก้ว เพราะรู้สึกว่าบรรดาพี่ๆของผมรวมทั้งน้ำอุ่น จะซื้อสร้อยคอมาจากร้านนี้

เข้าสู่ปัจจุบัน
                 แอร์เนี่ยมันเย็นดีจริงๆนะ ตอนนี้ผมอยู่ในห้างสรรพสินค้า ที่ยัยแก้วเปิดร้านอยู่ อากาศร้อนดูจะมลายหายไป เมื่อเรามาอยู่สถานที่แห่งนี้ ไอ้ครั้นจะไปหาเธอที่บ้านก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน  ว่าแต่ทำไมวันนี้คนเยอะจัง
มือของผมกระทบหลังมือน้ำอุ่นโดยไม่ตั้งใจ  บ้าเอ๊ย.....ใจเต้นอีกแล้ว  ผมมองดูมือบอบบางที่แกว่งไปมาอยู่ด้านข้างผม  จะจับดีไหมนะ คนเยอะกันเดี๋ยวหลงหรอก  น้ำอุ่นเป็นน้องสาวแกนะ พี่ชายเขาไม่คิดแบบที่แกคิดอยู่หรอก
สำนึกสองด้านของผมกำลังต่อต้านกันอย่างหนัก
" น้ำอุ่นจะกินอะไรรึเปล่า " ผมเอ่ยถาม เมื่อเราเดินผ่านร้านไก่ทอดชื่อดัง

"ก็ดีเหมือนกันค่ะ น้ำอุ่นหิวแล้ว " เธอส่งยิ้มบางมาให้ผม ยิ้มที่ทำให้ความหนักใจห่างหายไป

ผมเดินเข้าไปจับจองที่นั่งริมหน้าต่าง  ผมมองออกไปยังข้างนอกที่แสงแดดกำลังเริ่มอ่อนแรงลงทุกที ความมืดเริ่มคืบคลานมาเยือน  แสงจากธรรมชาติเริ่มขาดหายไป  ผมเฝ้ามองรถราที่วิ่งกันขวักไขว่
ผมเคยคิดเล่นๆ แสงดาวจากท้องฟ้าไม่ได้หายไปไหน มันถูกย้ายลงมายังพื้นดินต่างหาก

"ตัวเอง เราเลิกกันเถอะ " เสียงหวานใสจนผมอยากเห็นหน้าเจ้าตัวดังด้านหลังผม

"ท!!...ทำ..ทำไมล่ะ เค้าทำอะไรผิดเหรอ " น้ำเสียงตื่นตกใจไม่แพ้กันเอ่ยปากถาม

" เค้ารู้ว่าตัวเองกำลังฝืน ตัวเองกำลังคิดถึงใครคนหนึ่ง ที่.....ไม่ใช่เค้า " ความเศร้าสร้อยถูกส่งผ่านมา

" เค้าไม่ได้.... "

เสียงเลื่อนเก้าอี้ดังขึ้นมาทันที ทำให้ผมหันไปสนใจเล็กน้อย (จริงๆก็สนใจตั้งแต่แรกนั่นล่ะ)
"พอเถอะ เค้าไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว  เราเลิกกันเถอะ "
ผมมองดูสาวสวยผมสีน้ำตาล กำลังเดินจากไป
หน้าแบบนั้น
หุ่นแบบนั้น
คนนั้นมัน

"เฟย์เดี๋ยวก่อน " เสียงร้องเรียกจากอีกคนที่ฟังดูคุ้นๆหู ถ้านั่นใช่น้องเฟย์ดาวโรงเรียน งั้นอีกคนก็ต้อง...
ผมหันไป ก็พบ แหมทำไมแทงหวยไม่ถูก(วะ)

" ยัยแก้ว"

ยัยนั่นสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงผม
"ไอ้หมาแกมาได้ยังไง "

"ฉันมาเที่ยวกับน้ำอุ่น "  ผมหันไปทางน้ำอุ่นแทนการบอก

"งั้นเหรอ..." เธอมองมาทางน้ำอุ่นด้วยแววตาที่ผมบอกไม่ถูก  มันกึ่งโกรธ กึ่งโหยหา
ดูท่าทางจะหึงแฮะยัยนี่  พึ่งเลิกกับแฟนไปไม่ถึงนาทีเนี่ยนะ

เธอบิดชายเสื้อไปมาก่อนจะพูด
"ว่าแต่ แกไม่เห็นเมื่อกี้ใช่เปล่า "

"อ๋อ.....ถ้าแก อยากให้ฉันไม่ได้ยิน ฉันก็ไม่ได้ยินก็แล้ว " ผมแสยะยิ้มไปให้

"เอ่อคือ....ถ้าแกไม่มีธุระอะไร ฉันขอตัวก่อนนะ "
แปลกๆแฮะ ยัยนี่ ปกติพอ ผมพูดแบบนี้จะต้องด่ากลับมาสักคำสองคำนี่นา

"เดี๋ยว!! "ผมผวาไปคว้าข้อมือเธอ
เธอมองข้อมือของตัวเองก่อนจะมองผม
"คือจริงๆแล้ว ฉันอยากจะถามแกเรื่องไอ้นี่ "ผมหยิบสร้อยคอชุให้เธอดู

"ฉ..ฉะ...ฉันไม่รู้อะไรหรอก " ทันทีที่เห็นใบหน้าเธอก็ขาวซีด
มันอะไรกันนะ

"แกไม่รู้ได้ไง ก็พี่ฉันซื้อสสร้อยนี่มาจากร้านแก" แถมยัยนั่นพึ่งจะพูดถึงเรื่องสร้อยคอ ไปหยกๆนี่นา

"คะ...คนไหน "

"ทั้งสามคนเลย "

"ทั้งสามคนเป็นพี่สาวแกงั้นเหรอ ตลกละสามคนนั่นสวยมากเลยนะ แล้วทำไมแกผ่าเหล่าล่ะ "
ผมเขม้นมองตาเธอ
"ก็...เอ่อ....คือสร้อยคอนี่จะให้แรงสมหวังต่อผู้ที่อธิฐานต่อสร้อยคอ  แต่แค่คนเดียวเท่านั้นย้ำนะแค่คนเดียว "

"แล้วเกิดอะไรขึ้นภาพที่เห็น มันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องสักนิด ก็ในเมื่อฉันยังไม่ได้ขออะไรกับสร้อยคอนี่ "

เธอมองผมด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ แต่ก็ตอบตามที่เธอเข้าใจ
"แกอยากได้อะไรรึเปล่า บางทีสร้อยคออาจจะเลือกแกก็ได้นะ เคยมีเคสนี้อยู่เหมือนกัน แบบประมาณว่าแค่ทำให้เป็นจริงนิดหน่อย พอเป็นโปรโมชั่นน่ะ ถ้าอยากได้เต็มๆก็ต้องขอกับสร้อยตรงๆ"

เธอมองข้อมือที่ถูกผมจับอยู่ จนผมเลยปล่อย เธอเป็นอิสระ แล้วเธอก็จ้ำหนีผมอย่างรวดเร็ว
แต่ช่างเถอะผมได้ข้อมูลที่ต้องการแล้ว

ผมนึกถึงคำพูดของเธอ

ทำอย่างกับห้างตอนท้ายปี  แต่เดี๋ยวก่อน หรือว่าตอนนั้น
ตอนที่อยู่ในรถ ตอนที่พวกพี่ๆเอาสร้อยมาอวด ตอนนั้นผมคิดอยู่อย่างเดียว
ผม.....อยากให้ไอ้แบร์ออกไปจากร่างน้องผม

ผมหันไปทางน้ำอุ่นที่มองผมด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ

"น้ำอุ่นเรียกผู้ชายคนนั้นออกมาได้มั้ย "

เธอมองผมด้วยสายตาที่งงๆ แต่ก็พยักหน้า
"น้ำอุ่นไม่รู้เหมือนกันค่ะ "

ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่ ในเมื่อสร้อยคอบอกเราว่าไอ้แบร์ถูกใครบางคนฆ่าตาย บางทีมันก็ อาจเป็นทางที่จะทำให้
ไอ้หมอนั่นออกไปจากร่างน้องผม
เธอหลับตาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเกิดรอยย่นที่หัวคิ้ว  ความร้อนก็เกิดขึ้นที่หน้าอกผมบริเวณที่ใส่สร้อยคอเส้นนั้นไว้ในกระเป๋าเสื้อ ร่างของเธอเปล่งแสงสีแดงออกมา ดูเหมือนครั้งนี้ ผมจะเป็นคนเดียวที่มองเห็น เพราะทุกอย่างในร้านยังคงเป็นไปตามปกติ ไม่มีการแตกตื่น  แล้วเธอก็ลืมตาขึ้น สายตาที่แข็งกร้าวถูกส่งผ่านออกมา
"ว่าไงไอ้หมา  "
................

ตอนต่อไป
next time

จากคุณ	: sillfai
เขียนเมื่อ	: วันเกิด PANTIP.COM 54 07:33:50