ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 6        ผู้หญิงทุกคนก็เป็นอย่างนี้ทั้งนั้น!!        เขาอ่านพวกหล่อนออกอย่างง่ายดาย เหมือนกับหนังสือการ์ตูนเล่มละบาทสองบาทที่วางขายเกลื่อนถนน ถ้าไม่หลงติดในรูปโฉม เรือนกายแกร่งกำยำสมบุรุษเพศ หรือบทพิศวาสอย่างคลั่งไคล้ ก็เห็นจะมีเพียงแค่เงินตราสำหรับการจับจ่ายใช้สอยนั่นแหละที่พวกหล่อนต้องการ     และในเมื่อเขาเองก็มีพร้อมทุกอย่างแล้ว ทำไมจะไม่ได้ทุกๆสิ่ง จากพวกหล่อนด้วยเล่า?       บุรโชติบิดกายเชื่องช้า ค่อยๆลุกจากเตียงนอนขนาดคิงไซส์ แล้วจึงหันมาเปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอน ในสภาพร่างเปล่าเปลือยตลอดทั้งตัวโดยไม่ได้ยี่หระใดๆ เพราะนี่คือธรรมชาติของเขา ธรรมชาติพื้นฐานแต่ดั้งเดิมของมนุษย์ที่ชื่นชมในสรีระอันเปล่าเปลือยของตนเอง ทุกสัดส่วนที่มีความงดงามเหนือกว่าสรรพสัตว์และทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้      บางครั้งเขาก็เดินโทงๆอยู่ในห้องพักภายในคอนโด ในสภาพปราศจากอาภรณ์ปกปิดร่างกายเป็นปกติวิสัย ในเมื่อทุกสัดส่วนสรีระล้วนงดงามดุจรูปปั้นเฉกนี้แล้ว แล้วเหตุไฉนจะต้องปล่อยให้มีเสื้อผ้าอาภรณ์มาปกปิดให้ความงามอันเปลือยเปล่าต้องด้อยค่าลงไป?       เป็นความภูมิใจ เมื่อมองเห็นเรือนกายตนเองผ่านบานกระจกขนาดใหญ่ที่ตั้งประดับเอาไว้ในห้องนอนแทบจะทุกซอกมุม ไม่เว้นแม้แต่บนผนังเพดานเหนือเตียงนอน เพื่อที่จะได้ทอดทัศนากับทุกอิริยาบถ ทุกมัดกล้ามและผิวเนื้อหนั่นแน่นแกร่งกำยำของวัยหนุ่มฉกรรจ์ที่เฝ้าพากเพียรทะนุถนอมเอาไว้ให้นานที่สุด หรือตราบนิรันดร์?      เหมือนกับผีเสื้อแสนสวยที่ถูกสตาฟฟ์ค้างรูปทรงของมันเอาไว้...        ชายหนุ่มหยิบถ้วยบรรจุน้ำแร่ใสสะอาดขึ้นจิบช้าๆ หลีกเลี่ยงเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทุกชนิดที่อาจจะบั่นทอนทำลายทุกเซลล์ผิวให้เสื่อมสภาพลงไป นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายในชีวิตที่คิดว่าตนเองจะยอมรับได้    เขาปล่อยจิตใจให้ล่องลอยดื่มด่ำกับสิ่งที่ผ่านไปในราตรีนั้น หลังจากตักตวงความสุขกับหล่อนตลอดทั้งคืน ความต้องการอันเร่าร้อนเหล่านั้นก็เหือดหายไปอย่างรวดเร็วทันทีที่ได้รับการสนองตอบจากคันธรส ไม่ต่างกับภมราที่คลุกเคล้าสูดกินทุกหยาดหยดแห่งมธุรสมาลินบนบุปผาแสนสวยจนจืดจาง แล้วก็ร่อนบินไปสู่มาลีดอกใหม่ต่อไป       คันธรส...    ชายหนุ่มยิ้มละไมขณะนึกขึ้นมา       ใบหน้าหวานคม และรูปร่างได้สัดส่วนโค้งเว้าอย่างสตรีเพศผู้อยู่ในวัยกำดัด เพอร์เฟคตรงตามเสป็ค “คู่นอน”ของเขาทุกประการ นอกเหนือจากนั้นแล้ว สิ่งที่ต่างไปจากคู่นอนคนอื่นๆ ก็เห็นจะเป็น ความภักดีที่คอยเอาอกเอาใจมาโดยตลอด ไม่ปฏิเสธว่าหล่อนช่างรู้ใจเขาทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นช่วงตอนหรือจังหวะเวลาอันเหมาะสม      โดยเฉพาะของสะสมสำคัญที่เขาคลั่งไคล้นักหนา คันธรสก็สามารถเสาะหามาปรนเปรอตามความต้องการของเขาได้ตามความปรารถนา ความดีของหล่อนก็คงจะมีเพียงแค่นี้จริงๆ ที่ทำให้เขาคบหากับหญิงสาวได้ยาวนานถึงเพียงนี้...      จริงหรือ?     ในม่านหมอกหม่นสลัวอีกด้านของตัวตนเขา มีภาพของคันธรสแทรกผ่านอยู่ภายในนั้นอย่างบางเบา เหมือนจะไม่อาจจับต้องได้        ชายหนุ่มสลัดความคิดนั้นทิ้งไป ยังมีอีกหลายอย่างที่เขาต้องการจะทำในเวลานี้ เมื่อสมองปลอดโปร่งภายหลังการหลั่งระบายความต้องการจนหมดสิ้นและเหือดหายไปแล้ว บุรโชติลงมือกดโปรแกรมค้นหาอย่างเร่งร้อน เมื่อรายชื่อสายพันธุ์ผีเสื้อหลายร้อยพันชนิดวนเวียนอยู่ในหัวสมอง เมื่อคืนนี้ เขายังจำชื่อที่คันธรสกรีดร้องออกมา ระหว่างที่กำลังสนุกสุดเหวี่ยงกับหล่อนอยู่บนเตียง น้ำเสียงหอบกระเส่าจนแทบจะไม่เป็นคำที่หลุดออกมาระหว่างการเริงรื่นภิรมย์สวาท ยังกึกก้องในหูโดยไม่มีวันเลือน      ผีเสื้อหิมะ!!      สาบานว่าไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน หากมันกระตุ้นเร่าความสนใจจนเกิดความกระสันสวาทในหญิงสาวขึ้นมาอีกครั้งและ... อีกครั้ง      ราตรีนั้น คันธรสไม่ต่างกับเครื่องจักรทางเพศสนองตอบต่ออารมณ์ดิบเถื่อนตามสัญชาตญาณอย่างเผ็ดร้อนเมามัน เขาสมสู่กับหล่อนอย่างมิรู้เหน็ดเหนื่อย บุรโชติมองภาพสะท้อนผ่านกระจกเงาเหนือเตียงนอนอันเป็นสมรภูมิสวาทระหว่างการระเริงกามกรีฑาอย่างโลดเถลิงลำพองใจ ทะลุผ่านร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวกำลังบิดกายารวดเร่าด้วยแรงราคะอยู่ใต้เรือนกายแกร่งฉกรรจ์ที่คล่อมทับอยู่      เมื่อนั้นเองชายหนุ่มกลับมองเห็นแผงปีกสีขาวโพลนไม่ต่างกับเกล็ดหิมะ กำลังสบายปีกอันบอบบางสั่นระริกด้วยความซ่านเกษมซ้อนทับลงมาบนร่างอรชรนั้น ราวกับจะหลอมรวมชีวิตทั้งสองให้ผสานผสมเป็นเนื้อเดียวกัน แล้วเรือนกายทั้งหมดก็แปรเปลี่ยนเป็นรูปทรงดอกไม้ขนาดใหญ่ กลีบเกสรผลิบานรอรับการสูดกินหยาดมธุรสอย่างเอมโอชและปรีดา ทุกกลีบก้านอันอวบหนาสั่นไหวระริกเมื่อยามผีเสื้อสอดท่องวงลงไปสูดกินน้ำหวานภายในกระเปาะเรณูอย่างโหยหิว...     และด้วยภาพในจินตนาการนั่นเองก็ถึงกับทำให้เขาบรรลุปิติสังวาสครั้งแล้วครั้งเล่าอยู่บนร่างคันธรสอย่างมิรู้เบื่อหน่าย      ถ้าเพียงแต่...      เขาหยุดยั้งความคิดตัวเองไว้แค่นั้น ไม่ให้มันก้าวล่วงเข้าไปในขอบเขตอันดำมืดอีกด้านหนึ่งที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้... สิ่งเหล่านี้ต้องอาศัยการควบคุมฝึกฝนตัวเองอย่างหนักหน่วง การหักห้ามใจเพื่อป้องกันไม่ให้อารมณ์ด้านมืดนั้นปรากฏออกมา และเกิดอันตรายต่อตัวเอง...      และคันธรสเองก็มองเห็นในจุดนั้นด้วยเช่นกัน การเคลื่อนไหวที่ร้อนเร่ารุนแรง จึงเริ่มคลี่คลายลงทีละน้อย      ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจเบาๆ หันมาให้สมาธิกับการมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อีกครั้ง         การค้นหาเสร็จสิ้นลง โดยไม่พบข้อมูลใดๆเลยแม้แต่น้อย บุรโชตเลื่อนเมาส์ไปคลิกปิดโปรแกรมลง นิ้วมือแข็งแกร่งเลื่อนมากดลงที่ขมับอย่างครุ่นคิด       เขาเชื่อในสัญชาตญาณตัวเอง สิ่งที่คันธรสพูดย่อมไม่ใช่สิ่งเหลวไหลเพ้อฝัน เพื่อเอาอกเอาใจเขาเพียงอย่างเดียวแน่นอน         เห็นทีว่างานนี้ จะต้องพยายามหาทางติดต่อกับเกตุมาลาโดยตรงเสียแล้ว... แต่จะต้องไม่ให้คันธรสรับรู้เรื่องนี้เด็ดขาด        ชายหนุ่มคิดคำนวณแผนการอยู่ในใจ          ภาพใบหน้าหวานละมุนที่ซ่อนไว้ใต้กรอบแว่นหนาทึบของบทบาทนักวิชาการสาว หากไม่อาจบดบังความงามบริสุทธิ์ไม่ต่างกับดอกมะลิแรกแย้มของหญิงสาวผู้นั้นลงได้เลย เขาเคยมองข้ามหล่อนมาก่อน เพราะมีคันธรสอยู่ แต่บัดนี้ หญิงสาวคนนั้นไม่มีสิ่งใดให้น่าสนใจอีกต่อไป ตอนนี้เขาชักอยากรู้จักเกตุมาลาให้มากไปกว่าเดิมเสียแล้ว...                   *************************             นิลยามองท่าทางของเพื่อนสนิททั้งคู่ด้วยความแปลกใจ ทิพย์มณีนั้นไม่ต้องสงสัยหรอก เพราะอารมณ์ของเจ้าหล่อนเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาไม่ต่างกับท้องทะเลที่พร้อมจะแปรปรวนกับคลื่นลมในทุกขณะ แต่หญิงสาวผู้อ่อนแอบอบบางอย่างเรืองดาวนั่นสิ นิลยามองเห็นนัยน์ตาอ่อนแสงวูบไหวเหมือนหวาดกลัวบางอย่าง แม้แต่เมื่อทิพย์มณีพาเจ้าตัวมานั่งลงยังม้าหินข้างๆ        “เป็นอะไรไปรึเปล่าเรือง?”      เรืองดาวสั่นศีรษะจนผมยาวรุ่ยร่ายกระจายเต็มแผ่นหลัง เห็นชัดว่าหญิงสาวยังมีสติอยู่พอตัวและเกรงท่าทางของ “ลูกพี่ใหญ่”อย่างทิพย์มณีที่ยืนกอดอก ใบหน้าขมวดมุ่น     “ไม่ต้องไปถามหรอก ฉันเองยังไม่รู้เลยว่าเกิดบ้าอะไรขึ้นมา อยู่ๆก็กรีดร้องซะยังกะเห็นผี”          ประโยคสุดท้าย ทิพย์มณีหันขวับกลับมาเรืองดาวที่ยังไม่วายตัวสั่นน้อยๆเป็นลูกนกอยู่อีกครั้ง นัยน์ตาวาวประกายขึ้นมา     “รึว่าเธอเห็นผีจริงๆ เรืองดาว?”        “ผี... ผีเสื้อผี ฉันเห็นผีเสื้อ มันเปลี่ยนรูปเป็นคนได้”        เรืองดาวพยายามเอ่ยกระท่อนกระแท่น เท่าที่ภาพความทรงจำขณะนั้นยังปรากฏอยู่             “แต่ทำไมฉันไม่เห็นอะไรเลย หันมาอีกที เธอก็วิ่งสติแตกออกไป จนเกือบชนกับอาจารย์คาเรนอยู่แล้ว”            “มะ- ไม่...”            ข่มกลั้นอารมณ์ปั่นป่วนจากภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้า             “เธอหมายความว่าไง?”             เรืองดาวพยักหน้า พยายามเรียบเรียงประโยคออกมา หล่อนหันมาเกาะแขนนิลยาเอาไว้ เพื่อขอความเห็นใจเชื่อถือ             “จริงๆนะนิล พอฉันหันไปก็เห็นมันบินตรงเข้ามา เร็วมากจนมองไม่ทัน และ-แล้ว... แล้วปีกของมันก็หุบรวมกันเป็นรูปร่างของคน”               “ทำไมฉันไม่เห็นเลยทั้งคนและผีเสื้ออะไรที่เธอว่า”             “เธอเห็น เห็นสิ... เห็นพร้อมๆกับฉันน่ะแหละ”                 คราวนี้เสียงเรืองดาวแข็งขึ้นมาบ้าง มือของเด็กสาวเลื่อนมาแตะต้นแขนทิพย์มณีอย่างลืมตัวเมื่อชะโงกหน้าเข้ามาจนใกล้ ใกล้จนสัมผัสกลิ่นและความร้อนระอุของลมหายใจ              “มันก็กลายเป็นร่างของอาจารย์คาเรนน่ะสิ ทิพย์... ฉันเห็นนะว่าอาจารย์คาเรนกลายร่างเป็นตัวผีเสื้อ... ผีเสื้อปีศาจยังไงล่ะ!!”           “เหลวไหลใหญ่แล้ว เธอนั่นแหละตาฝาดไปเองนะยายเรือง แล้วแถมยังพลอยทำให้ฉันต้องขายหน้าไปกับเธออีกด้วย ประสาทจริงๆ!!”              คราวนี้ทิพย์มณีเหลืออดเต็มที่ หญิงสาวร้องตวาดใส่หน้าเรืองดาวโดยไม่คิดถึงสีหน้าเผือดสีของอีกฝ่ายทั้งด้วยความตกใจและอับอาย จนนิลยาต้องยึดมือเอาไว้แน่น เมื่อเห็น “หัวหน้ากลุ่ม” กำมือแน่น เหมือนต้องการจะทำอะไรบางอย่างกับเพื่อนสาวผู้เป็น “ลูกไล่”เบื้องหน้าให้สาสมใจ           “ใจเย็นๆน่าทิพย์ ยายเรืองเองก็ไม่เคยพูดเล่น หรือทำเป็นล้อเล่นกับเรามาก่อนเลยนะ”              “นี่เธอก็เป็นไปกับเขาด้วยหรือนิล? แทนที่จะเข้าข้างกัน ดันไปเห็นยายเรืองดาวดีกว่าฉันน่ะ?”             คราวนี้ทิพย์มณีรีบหันขวับกลับมา นัยน์ตาลุกวาวอย่างลืมตัว รู้สึกเหมือนสูญเสียพรรคพวกที่จะเข้าข้างตัวเองไปจนหมด แต่นิลยาเป็นเอ่ยช้าๆเตือนสติ นัยน์ตาเด็กสาวทอประกายบางอย่าง อย่างครุ่นคิด               “ทิพย์จ๋า... ไม่ใช่ฉันจะเชื่อเรืองดาวมากกว่าเธอนะ แต่เราจะมาทะเลาะกันเรื่องบ้าๆอย่างนี้ทำไม เธอเองก็มองเห็นอาจารย์คาเรนพร้อมกับยายเรืองไม่ใช่หรือ ลองคิดดูดีๆสิ ว่าตอนนั้นมันมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”           เสียงเรียบๆเย็นๆของเพื่อนสนิทอีกคน ทำให้ทิพย์มณีที่มีอารมณ์วู่วามอยู่เป็นนิจเริ่มคิดขึ้นมาได้ หล่อนยกนิ้วลูบคางเล่นเบาอย่างใช้ความคิด               “ก็... ฉันมัวแต่ดูผีเสื้ออยู่น่ะสิ แล้วก็ได้ยินแต่เสียงร้องของยายเรืองกรี๊ดขึ้นมานั่นแหละ พอหันมาอีกที ก็เห็นอาจารย์คาเรนยืนขวางทางอยู่แล้ว จะหลบไปไหนก็ไปไม่ได้เลยต้องรีบเดินเข้าไปสมทบกับเรืองดาวนั่นแหละ ถ้าไม่งั้นฉันก็ว่าจะปล่อยยายบ้านี่ทิ้งเอาไว้ในพิพิธภัณฑ์นั่นแล้วล่ะ”       “แล้วไง?”       “แล้ว...”        หล่อนพยายามนึกเหตุการณ์ชุลมุนที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทันนั้นอีกครั้ง          “อาจารย์เองกลับเป็นฝ่ายเดินถอยเข้าไปหลังม่าน ตอนแรกนึกว่าแกจะเรียกพวกเราเข้าไปด่าในห้องพักอาจารย์ข้างในนั่นซะอีก เออ... แต่ก็ไม่ยักจะใช่ กลับยืนเฉยอยู่ตรงนั้นเหมือนพยายามจะรักษาระยะห่างกับพวกเราเอาไว้”         “ทำไมล่ะ?”            นัยน์ตานิลยาเป็นประกายวาวด้วยความสงสัย มันเป็นลักษณะของหล่อนมาตั้งแต่ไหนแต่ไร สงสัยทุกอย่าง จนเพื่อนๆคิดว่านิลยาน่าจะไปเรียนจิตวิทยาหรือพฤติกรรมมนุษย์แทน ในขณะที่ทิพย์มณีกลับยักไหล่เหมือนไม่สนใจนัก                “นั่นสิ ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ก็มองหน้าแกไม่เห็นหรอกนะ ได้ยินแค่เสียงพูดออกมา เรียบๆแหบๆตามแบบฉบับนั่นแหละ แต่แค่นั้นก็กลัวจนหัวใจแทบจะหล่นไปอยู่ตาตุ่มอยู่แล้ว... แล้วยายเกตุมาลาก็ดันทะลึ่งโผล่เข้ามาขัดจังหวะพอดี ตามที่เล่าไปนั่นแหละ อาจารย์ก็เลยสั่งยายนั่นให้พาพวกเราออกมา”            “โดยที่เธอเองก็ไม่ได้เห็นหน้าของอาจารย์คาเรนน่ะสิ?”                คำถามที่เหมือนกระตุกใจให้ครุ่นคิดอยู่ในทีนั้น ทำให้หล่อนเริ่มเห็นคล้อยตามขึ้นมาเป็นครั้งแรก ทิพย์มณีพยักหน้ารับ             “ใช่! ฉันเห็นแค่เสี้ยวหน้าเท่านั้นเอง แต่มันก็มืดจนมองไม่ชัดนัก... เลยไม่แน่ใจ แต่ยายเรืองนั่นแหละที่อยู่ใกล้ที่สุด ก็ดันเป็นบ้าสติแตกขึ้นมาซะก่อน”             นิลยานัยน์ตากระจ่าง เหมือนหาข้อสรุปให้กับตัวเองได้สำเร็จ               “ว่าแล้ว! บางทีคนที่เธอเห็นอาจจะไม่ใช่อาจารย์คาเรนก็ได้ ได้ข่าวว่าแกไปต่างประเทศอีกตั้งนานกว่าจะกลับ แล้วนี่จู่ๆไหงโผล่กลับมาพร้อมกับนักวิทย์ที่ไม่เคยออกมาสุงสิงกับใครสักคน ฉันว่าแม้แต่พี่เหม พี่กาญจน์ ก็คงจะไม่รู้เรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ ดูท่าแล้วมันแหม่งๆพิกลนะ”            หญิงสาวออกความเห็นเพิ่มเติม เมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองเริ่มหันมาสนใจ            “แล้วแกคิดว่าคนที่ฉันเห็นเป็นใครล่ะ ถ้าไม่ใช่อาจารย์คาเรนน่ะ ผีเหรอ?”            นิลยาส่ายศีรษะ นัยน์ตาครุ่นคิด           “ไม่รู้สิ ฉันไม่ได้เห็นเองเหมือนเธอกับยายเรืองดาวนี่นา แค่สันนิษฐานเอา เพราะรู้สึกว่ามีคนรู้ถึงเรื่องนี้อยู่ไม่กี่คน และคนที่น่าจะรู้เรื่องจริงๆก็หายตัวไปอย่างลึกลับแล้วคนหนึ่งด้วย”          “ใคร?”           คราวนี้ทั้งทิพย์มณีและเรืองดาวถามขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย           “ก็พี่นงลักษณ์ไง คนที่หงิมๆติ๋มๆ วันๆเอาแต่หมกอยู่ในพิพิธภัณฑ์เหมือนนางชีมืดนั่นแหละ ตอนเราเรียนก็เห็นแกลงมาช่วยเตรียมแล็บแมลงก่อนเข้าเรียนอยู่ไม่กี่ครั้งเอง ฉันว่าคุยกันแทบจะนับคำได้มั๊ง?”         นิลยาออกความเห็น ทุกคนกำลังนึกถึงนักวิทย์สาวหน้าจืดที่มีบุคลิกอย่างที่นิลยาพูดถึงพร้อมกัน              “ได้ข่าวจากพี่เหมแกมาล้งเล้งตั้งแต่เช้ากับพี่กาญจน์แล้ว เห็นว่าอยู่ๆพี่นงก็ไม่ยอมมาทำงานตั้งสองวัน ช่วงอาจารย์คาเรนเพิ่งกลับมาถึงรึไงนี่แหละ แล้วคณบดีก็เลยมีคำสั่งให้แกขึ้นไปทำงานแทนที่ชั้นห้าชั่วคราว”            เพื่อนของทิพย์มณีคนนี้ค่อนข้างสนิทกับเหมวดีพอสมควร เจ้าหน้าที่ห้องปฏิบัติคนนั้นค่อนข้างช่างพูดช่างคุยเป็นนิสัยอยู่แล้ว และหล่อนเองก็เป็นคนมีอัธยาศัยเข้ากับคนง่ายในที่สุดในกลุ่ม นับว่านิลยามีนิสัยอยู่ตรงกลางพอดีระหว่างเรืองดาวที่ขี้วิตกกังวล กับทิพย์มณีที่เชื่อมั่นตนเองมากเสียจนไม่คิดถึงความรู้สึกคนอื่น             “แล้วแกเองคิดว่าเป็นเรื่องลึกลับฆาตกรรมอะไรยังงั้นรึ ยายนิล สงสัยว่าจะอ่านนิยายผีมากไปหน่อยรึเปล่า?”                 ทิพย์มณีสวนขึ้นมา แต่นิลยากลับเป็นฝ่ายควบคุมอารมณ์ได้มากกว่า แม้จะไม่ใช่ “หัวโจก” ในกลุ่มก็จริง แต่หล่อนก็ค่อนข้างมีความคิดอ่านลึกซึ้งมากกว่าสมาชิกทุกคน รวมทั้งความช่างสังเกตและจับประเด็นสงสัยต่างๆ จนเพื่อนๆในกลุ่มแทบจะยกให้เป็นนักสืบเอกหรือปาปาราสซี่ในทีมงานนี้ไปแทน            “แล้วแกว่าไงล่ะ ยายนิล?”            นิลยายิ้มน้อยๆอยู่ในหน้า หล่อนหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาชูร่อนเบื้องหน้าสหายทั้งสอง               “ก็ไม่เห็นจะยาก... ฉันได้ที่อยู่ของพี่นงลักษณ์มาแล้ว แค่เราลองทำทีเป็นแวะไปหาแกที่บ้าน จะได้รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบนพิพิธภัณฑ์สยองอย่างที่ยายเรืองดาวไปเจอมากันแน่ รวมทั้งโปรเฟสเซอร์คาเรนของเธออีกด้วยทิพย์มณี”              ทิพย์มณีหยิบเศษกระดาษขึ้นมาอ่านแล้วเบ้ปากทันที หล่อนถนัดไปเดินตามห้างสรรพสินค้าหรูหรา มากกว่าไปเดินตามตรอกซอกซอยที่ไม่คุ้นหูเช่นนี้มาก่อน              “อื๋ยย์... ชื่อซอยอะไรก็ไม่รู้ไม่เห็นรู้จัก เปลี่ยวรึเปล่าอีกต่างหาก ฉันไม่อยากไปหรอก เอาเป็นว่าพวกเธอไปกันเองสองคนเหอะ”         นิลยายิ้มน้อยๆตามแบบฉบับ          “ทิพย์ แต่ฉันว่าเธอน่าจะอยากไปนะ ถ้าเราลองไปชวนดอกเตอร์ธุมชาลให้แวะไปเยี่ยมพี่นงพร้อมกันกับเราไงล่ะ!!”                     ******************            ผู้หญิงคนนั้นตายแล้ว! ร่างเปลือยเปล่านอนอ้าซ่าอย่างน่าเกลียดอยู่บนเตียงนอนยับยู่ยี่เหมือนผ้าขี้ริ้ว นัยน์ตาเบิกโพลงและรอบลำคอเขียวช้ำด้วยการพลั้งมือเหมือนเช่นเดิมโดยมิอาจควบคุม        ทุกอย่างเกิดขึ้นภายหลังการร่วมภิรมย์สวาทเสร็จสิ้น และ“มัน”เองก็บรรลุปิติสังวาสถึงสองครั้งสองครา...             เวลามีเหลือไม่มาก มันต้องรีบจัดการกับเหยื่อตามแบบที่เตรียมมา ทำลายทุกหลักฐานที่จะสาวกลับมาถึงตัวโดยไม่ให้เหลือร่องรอย แม้ว่าร่างนั้นจะมีน้ำหนักมากอยู่ไม่น้อย แต่ด้วยความเคยชินกับเหตุการณ์เช่นนี้ ทำให้รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรเพื่อแข่งกับเวลา            เหงื่อออกจนแทบจะเปียกชุ่มไปทั้งร่าง และอาภรณ์ที่สวมใส่ จนอยากจะกระชากทิ้งออกไป แต่ก็ไม่อาจทำได้           มันหอบหายใจน้อยๆ เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น สมบูรณ์แบบ พร้อมสำหรับการออกจากบริเวณนั้นไป โดยไม่มีผู้ใดจะสงสัยอย่างเด็ดขาด...            เผลอฮัมเพลงเบาๆกับตนเองอย่างลำพองใจมิได้ หมดสิ้นไปอีกหนึ่งรายแล้ว อยากรู้นักว่าตำรวจจะทำอย่างไรกับคดีรายนี้?              ประตูปิดเข้าหากันดังเดิม พร้อมกับความมืดกลืนตัวผ่านเข้ามาภายในห้องมฤตยูแห่งนั้น            โดยที่ไม่อาจรู้แม้แต่น้อยว่า มีวัตถุบางอย่างของตนเอง พลัดหลุดลงไปติดอยู่ในหลืบของซอกเก้าอี้นวม ภายในห้องมรณะแห่งนั้น...                     ************************** จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 54 19:30:08

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 7         เกตุมาลาหันมองนาฬิกาบนผนังห้อง เกือบสามทุ่มแล้ว... นี่หล่อนง่วนกับการอ่านหนังสือเพื่อเตรียมเขียนโครงร่างวิทยานิพนธ์นานถึงเพียงนี้เชียวหรือ? หญิงสาวนึกอย่างอ่อนใจพลางถอดแว่นสายตาออกมาวางบนโต๊ะแล้วเผลอถอนหายใจออกมา             ก่อนไปอังกฤษ อาจารย์คาเรนเคยกำหนดคร่าวๆถึงการเตรียมนำเสนอโครงร่างงานวิจัยเอาไว้ล่วงหน้า รวมถึงการทบทวนวรรณกรรมหรือเนื้อหาเกี่ยวกับเรื่องที่จะทำวิจัยทั้งหมด แต่ทันทีเมื่อกลับมาถึง ดูเหมือนว่า “หัวข้อเรื่อง”ที่คิดไว้แต่แรก อาจจะมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นได้อีก            ...จากผีเสื้อสีขาวประหลาดตัวนั้น           ผีเสื้อหิมะ!               แม้ว่าจะสนใจอยู่ไม่น้อย แต่รายละเอียดเกี่ยวกับการศึกษาเรื่องนี้ย่อมเป็นเรื่องใหม่ล่าสุดที่ยังไม่มีใครอื่นทำการศึกษา แน่นอนว่าภาระทั้งหมดจะต้องตกอยู่ที่หล่อนในขณะที่คาเรนไม่ได้บอกให้เลื่อนเวลาการนำเสนอออกไปเสียด้วย              แต่แรกเกตุมาลาก็คิดว่าน่าจะทำได้ทันตามกำหนด แต่เมื่อเวลาผ่านไป เนื้อหารายละเอียดในเรื่องที่ต้องเตรียมความพร้อมสำหรับการนำเสนอ ก็ยิ่งทำให้เครียดหนักกว่าเดิม              “ไปคราวนี้ฉันว่า จะได้ติดต่อดอกเตอร์อบิเกลเอาไว้ให้เธอเลยนะเคท นึกดูแล้วตอนนั้นน่าจะเป็นช่วงที่อบิเกลเดินทางมาเวเคชันเมืองไทยพอดี”                ดอกเตอร์อบิเกล เป็นอาจารย์แห่งภาควิชากีฏวิทยา มหาวิทยาลัยลอนดอนผู้เชี่ยวชาญด้านแมลงหรือกีฏวิทยาคนหนึ่งของโลก เคยร่วมในทีมนักวิจัยของโปรเฟสเซอร์คาเรนมาก่อน ผลงานวิจัยไม่ต่ำกว่าร้อยชิ้นถูกนำเสนอในการประชุมวิชาการทั่วโลกและอ้างอิงถึงในตำรากีฏวิทยาเล่มใหม่ๆในปัจจุบัน                แค่ได้ยินชื่อ ก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและหนักใจไปพร้อมกัน การที่จะมีชื่อของนักวิทยาศาสตร์ระดับโลกมาเป็นอาจารย์ร่วมวิจัยเป็นเรื่องที่น่าภาคภูมิใจมิใช่น้อย แต่ในขณะเดียวกัน ก็ยิ่งต้องทำงานนำเสนอในครั้งนี้ให้ยอดเยี่ยมไม่แพ้กันด้วย...             โดยเฉพาะเรื่องที่คาเรนเสนอมาใหม่เรื่องนี้!            และนั่นเป็นสาเหตุให้ต้องเร่งค้นคว้าเตรียมความพร้อมชนิดหามรุ่งหามค่ำ ยิ่งอาจารย์คาเรนเกิดเดินทางกลับมาเร็วกว่ากำหนดปกติ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ไปอังกฤษตามที่บอกเอาไว้ก็ตาม แต่ก็เชื่อว่า อีกฝ่ายต้องติดต่อประสานงานทางอินเทอร์เนตกับดอกเตอร์อบิเกลไปเรียบร้อยแล้วก่อนหน้า...               ด้วยเพราะรู้จักนิสัยเฉพาะของอาจารย์ชาวรัสเซียผู้นี้เป็นอย่างดี ถ้าเมื่อใดที่หล่อนสั่งงานออกไปแล้ว แม้ว่าจะดูเหมือนไม่ได้มีการติดตามงานก็จริง แต่เมื่อถึงกำหนดเวลา คาเรนย่อมจะถามขึ้นมาเมื่อไรก็ได้ โดยที่หล่อนไม่อาจปฏิเสธความรับผิดชอบ...              เพื่อให้งานทั้งหมดราบรื่น จึงต้องเตรียมตัวเอาไว้ให้พร้อมเสมอ             นี่จึงเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้สามารถทำงานกับโปรเฟสเซอร์ที่ใครๆต่างขยาดผู้นี้ได้ โดยไม่มีปัญหามาโดยตลอด ทั้งที่ข้อมูลหลายส่วนในการช่วยทำวิจัยให้กับคาเรนตลอดเกือบสองปีที่ผ่านมา ทั้งที่ไม่เกี่ยวกับงานวิทยานิพนธ์ของหล่อนเอง เกตุมาลาก็ไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำว่ามันถูกส่งไปจัดการต่ออย่างไรบ้าง               เมื่อรู้ว่าเวลาว่าล่วงเลยไปพอสมควร ท้องเจ้ากรรมก็ประท้วงขึ้นมาเฉยๆด้วยเสียงร้องเบาๆจนต้องรีบกดสวิทช์ปิดไฟหัวโต๊ะ หล่อนยังไม่อยากมีอาการของโรคกระเพาะเหมือนกับเพื่อนคนอื่นที่อดหลับอดนอนอ่านหนังสือโดยไม่เป็นอันกินอาหารให้ตรงเวลาและโรคกระเพาะที่แสนทรมานก็มาถามหาในที่สุด              หญิงสาวยืนขึ้นบิดตัวขับไล่ความเมื่อยขบ เมื่อนั้นจึงเห็นว่าห้องแล็บด้านนอกปิดไฟจนมืดสนิท เหลือเพียงในห้องพักนักศึกษาบัณฑิตศึกษาเท่านั้นที่ยังเปิดทิ้งเอาไว้              นี่มัวเพลิดเพลินมุ่งมั่นเสียจนลืมวันลืมคืนไปเลยทีเดียว ลืมไปว่าขณะนี้ภายในชั้นสามของตึกปฏิบัติการ ไม่มีใครเหลืออยู่เป็นเพื่อนเลยแม้สักคนเดียว...                แม้จะไม่ใช่คนหวั่นกลัวต่อความมืดหรือภูตผีปีศาจใดๆ แต่เกตุมาลาก็อดหนาวยะเยือกขึ้นมาไม่ได้ ข่าวคราวฆาตกรโรคจิตฆ่าข่มขืนหญิงขายบริการ ที่ลงในหน้าหนังสือพิมพ์ไม่กี่วันที่ผ่านมา ยิ่งกระตุ้นให้หล่อนระมัดระวังตัวมากขึ้น ดูเหมือนภัยอันตรายต่อเพศหญิงสมัยนี้เกิดขึ้นได้ง่ายดายเหลือเกิน              ภาพในหน้าหนังสือพิมพ์ที่ถ่ายชนิดไม่ต้องเซนเซอร์ใดๆ แม้จะเป็นเพียงภาพขาวดำที่ทำภาพให้พร่ามัวไว้ก็ตาม แต่ผู้อ่านก็สามารถจินตนาการถึงสภาพศพได้เกือบชัดเจน ร่างเปลือยเปล่าที่ถูกบีบคอจนขาดใจตายหลังถูกมันข่มขืนอย่างวิปริต!                เหตุการณ์เช่นนั้นแม้จะเกิดขึ้นกับหญิงขายบริการทางเพศ ที่ห่างไกลกับสภาพของบัณฑิตศึกษาอย่างหล่อน แต่สถานที่เกิดเหตุก็แทบจะไม่ไกลกับมหาวิทยาลัยเพชรพยัตเลยแม้แต่น้อย ยิ่งขณะนี้ทางตำรวจเองก็ยังไม่อาจสืบหาตัวคนร้ายที่ หนังสือพิมพ์ลงข่าวให้ฉายากับมันว่าเป็น “ฆาตกรฆ่าต่อเนื่อง” ได้สำเร็จเสียอีกด้วย              ไม่รู้ว่ามันจะลอยนวลหาเหยื่อสังหารอยู่แถวนี้หรือเปล่า?           บางทีควรจะรีบกลับหอพักได้แล้ว เพื่อความไม่ประมาท              เกตุมาลารีบสลัดความคิดฟุ้งซ่าน หยิบกระเป๋าส่วนตัวขึ้นมาสะพาย อย่างน้อยภายในนั้นก็ยังมีเครื่องช็อตไฟฟ้าความต่างศักย์สูงที่หล่อนให้เพื่อนซื้อมาฝากจากต่างประเทศพอให้อุ่นใจได้บ้าง... หลังจากกดปิดสวิทช์ไฟแล้วก้าวออกมาจากห้องแล็บ เพื่อตรงไปยังโถงลิฟท์ด้านนอกทันที                 แสงไฟที่สว่างเรืองแต่แรกวูบดับลงจนแทบมืดสนิทในครั้งแรกเมื่อสวิทช์ไฟถูกกดปิด และเมื่อเริ่มปรับสายตาได้ จึงพอมองเห็นวัสดุอุปกรณ์ทางวิทยาศาสตร์ที่ตั้งเรียงรายระเกะระกะเป็นเงาตะคุ่ม พอให้ค่อยๆก้าวเดินไปในความสลัวเลือนรางได้โดยไม่หกล้ม             ได้ยินแต่เสียงฝีเท้าของตนเอง ดังกระทบพื้นระหว่างก้าวเดินตรงไปยังลิฟต์ด้านนอก เสียงที่ดังกังวานในความสงัดปราศจากเสียงอื่นใดร่วมด้วย                    หญิงสาวยกมือแตะปุ่มลิฟท์เพื่อเตรียมกดเมื่อเห็นตัวเลขดิจิตอลแสดงถึงตำแหน่งลิฟท์ที่จอดค้างอยู่ยังชั้นแรกของตัวอาคาร                วีดดดดดดดดดด!!              อะไรบางอย่างคล้ายพุ่งฉวัดวูบตวัดผ่านด้านหลังไปอย่างรวดเร็ว เกตุมาลาหันขวับไปทางด้านหลังโดยสัญชาตญาณ และหางตาก็มองเห็นสิ่งนั้นคล้ายเคลื่อนที่ผลุบหายขึ้นไปยังบันไดที่ทอดขึ้นไปสู่ชั้นบนสุด อันเป็นตำแหน่งของ...                พิพิธภัณฑ์แมลง!            หากสิ่งที่กระทบใจมากที่สุดคือ เพียงเสี้ยววินาทีที่มองเห็นนั้น สายตารับภาพได้ชัดเจนว่ามันคือ ผีเสื้อ...                 ผีเสื้อตัวที่แทบไม่ต่างกับผีเสื้อแห้งรอการสตาฟฟ์ในกล่องสีเงินตัวนั้นเลยแม้แต่น้อย ผีเสื้อหิมะ...                 หากมันกลับบินได้ราวกับมีชีวิต!!                หญิงสาวพยายามข่มกลั้นความสงสัยและตื่นตระหนกที่เกิดขึ้นพร้อมกันจนมิอาจจำแนกได้ว่าสิ่งใดเกิดขึ้นมาก่อน และควรจะเลือกตัดสินใจกระทำสิ่งไหน ระหว่างเสาะหาคำตอบตามความสงสัยโดยการเดินขึ้นไปยังชั้นบนที่ปิดไฟมืดสนิท กับการก้าวเข้าไปในลิฟท์ที่กำลังเลื่อนขึ้นมา แล้วรีบออกไปจากสถานที่แห่งนี้โดยเร็วที่สุด!                  แต่แล้ว ความคิดแรกก็มีชัยชนะเหนือกว่าความหวั่นเกรงประการหลัง...                หล่อนละความสนใจจากหน้าประตูลิฟท์ทันที ตัดสินใจเดินเลี้ยวมุมบันไดที่ทอดยาวขึ้นไปยังชั้นบนในความมืดสลัวเบื้องหน้า ก่อนจะก้าวเท้าเหยียบขึ้นไปยังบันไดขั้นแรก...           “คุณเกตุ! ยังไม่กลับอีกหรือครับ?”                แสงจากไฟฉายดวงโตส่องสะท้อนมาจับใบหน้าพอดี จนต้องหยีตา และเมื่ออีกฝ่ายดับไฟฉายลงพร้อมกับกดเปิดสวิทช์ไฟดวงเล็กเหนือเพดานห้องหน้าประตูลิฟท์ จึงเห็นว่าเป็นโสภณ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของมหาวิทยาลัยนั่นเอง                โสภณ เพชรช่วง ในชุดรปภ.เต็มยศของมหาวิทยาลัยเพชรพยัต ก้าวตรงเข้ามาพร้อมรอยยิ้มอย่างโล่งอก เขากำลังเดินตรวจการณ์ถึงด้านหน้าอาคารปฏิบัติการพอดี เห็นการกดลิฟท์เรียกขึ้นไปชั้นบน ด้วยความสงสัยเลยตัดสินใจขึ้นลิฟท์มาตรวจสอบความเรียบร้อยจนพบกับเกตุมาลาเข้าพอดี               “คุณเกตุจะขึ้นไปไหนครับ?”               รปภ. หนุ่มใหญ่รู้จักนักศึกษาสาวผู้ขยันขันแข็งคนนี้เป็นอย่างดี ตั้งแต่เจ้าหล่อนยังเรียนในระดับปริญญาตรี จนกระทั่งมาเรียนต่อหลักสูตรปริญญาโทควบเอกในปัจจุบัน เขาเห็นทั้งหล่อนและอาจารย์คาเรนทำแล็บอยู่จนดึกดื่นทุกวันจนเป็นเรื่องปกติ เพียงแต่ในช่วงหลังเท่านั้น ที่เกตุมาลาจะง่วนกับการทำแล็บเพียงคนเดียว เนื่องจากโปรเฟสเซอร์คาเรนเดินทางไปต่างประเทศ            “กำลังจะกลับอยู่แล้วค่ะพี่โสภณ ขอบคุณมากนะคะที่เป็นห่วง”               “เข้ามาในลิฟท์เถอะครับ จะได้รีบลงไป ผมดูจากด้านนอกอาคารแล้ว เห็นชั้นอื่นปิดไฟกันหมด คงมีคุณเกตุอยู่เป็นคนสุดท้ายแล้วล่ะครับ จะได้ปิดตึกเสียเลย”             โสภณเอ่ยยิ้มๆอย่างใจดี พลางแกว่งพวงกุญแจในมือไปมา แล้วจึงเดินเข้าไปกดลิฟท์รอ จนนักศึกษาสาวจำใจต้องก้าวตามเข้าไปด้วยความเกรงใจ ทั้งที่ในใจยังค้างคาอยู่กับภาพที่เห็นเมื่อครู่... มันเป็นอะไรกันแน่?               รปภ.เวรดึก กดปิดสวิทช์ไฟแล้ว กดปุ่มลิฟท์ให้ปิดเพื่อเลื่อนกลับลงไปชั้นล่างอีกครั้ง จากนั้นพื้นที่ชั้นสามหน้าลิฟท์ก็เหลือเพียงแสงสว่างเลือนรางจากดวงไฟส่องทางด้านนอกและแสงจันทร์สลัวในม่านแห่งราตรี ไม่มีใครสังเกตเลยแม้แต่น้อยว่ามุมด้านในสุดของเชิงบันไดที่หักเลี้ยวกลับขึ้นไปสู่ชั้นที่สี่ สิ่งมีชีวิตสิ่งหนึ่งกำลังเกาะแน่นอยู่กับผนังปูนสีขาวโพลน              แผงปีกทั้งสองกระพือน้อยๆ ก่อให้เกิดการกระเพื่อมไหวเป็นเลื่อมลายสีเงินยวงในความมืดดำ ไม่ต่างกับแสงดาวระยิบระยับที่พร่างพรายกลางรัตติกาล และส่วนนัยน์ตารวมอันประกอบด้วยโครงสร้างของตาเล็กๆนับพันนัยน์ตาก็สะท้อนประกายแข่งกับผืนปีกอันเลื่อมระยับราวกับมีความคิดเป็นของตัวเอง            ท่องวงที่ยื่นยาวออกมาก็ขยับเลื่อนส่ายไปมาก่อนจะขดเข้าหากันไม่ต่างกับงวงช้าง ท่าทางขยับน้อยๆคล้ายกับมันกำลังใจจดจ่อเพื่อสังเกตการณ์บุคคลทั้งคู่อยู่ตลอดเวลาอย่างจดจ่อ               ตราบจนร่างบุคคลทั้งสองหายลับผ่านเข้าไปในลิฟท์ จากนั้นมันจึงเริ่มขยับปีกโผบินพุ่งตรงขึ้นสู่ชั้นบนสุด อันเป็นตำแหน่งของพิพิธภัณฑ์แมลงอย่างเชื่องช้า                 ...มันคือผีเสื้อหิมะ ซึ่งมีลักษณะไม่ต่างกับเจ้าตัวที่เกตุมาลากำลังศึกษาสภาพของมันอยู่ในกล่องเงินโลหะนั่นเอง หากแต่บัดนี้ผีเสื้อตัวนั้นกลับมิได้อยู่ในสภาพสัตว์สตาฟฟ์ที่ไร้ชีวิตจิตวิญญาณอีกต่อไป!!                    *************************                อารมณ์ด้านมืดของเขาเริ่มต้นขึ้นอีกแล้วโดยไม่อาจควบคุม... ภาพของหล่อนปรากฏหลอนขึ้นทุกครั้งในยามที่ความรู้สึกนี้บังเกิดขึ้น ด้วยใบหน้าและเรือนกายอวบอิ่มยั่วยวน สายตาแพรวพราวเป็นประกายด้วยเสน่หา มันทำให้เขาคลั่งไคล้ไหลหลงมิเหือดจาง             มัท...              เขาเพรียกหาด้วยเสียงแหบพร่า พล่ามเพรียกชื่อหล่อนซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ภายใต้ตัวตนอันสงบนิ่งไม่ต่างกับท่อนหิน เหมือนมิรู้สึกร้อนหนาวใดๆ ขณะที่มือทำหน้าที่ในการช่วยเหลือปลดเปลื้องอารมณ์ใคร่ของตัวเองไปพร้อมกัน             จินตนาการถึงเส้นผมยาวสลวยสะบัดพลิ้วแล้วแผ่แล้วเลื้อยลงมาพันรอบลำองคชาติที่กำลังพองตัวขึ้นทุกขณะ มันตวัดเข้ามาบีบรัดและผูกเงื่อนเป็นเปาะปมขมวดแน่นขึ้นเรื่อยๆคล้ายต้องการจะรัดให้องคาพยพส่วนนั้นหลุดขาดออกจากเรือนกายของเขาไป มันเจตนาฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็น                ด้วยสิ่งซึ่งเป็นความภาคภูมิใจสูงสุด อันเป็นเอกลักษณ์แห่งบุรุษเพศ!                มันช่างเป็นความซ่านเสียวระคนหวาดหวั่น ทั้งรัก ทั้งเกลียดและทั้งกลัวไปพร้อมกันอย่างที่ไม่เคยพานพบในสตรีผู้ใดทั้งสิ้น              ไม่เคยมีสตรีใดที่ทำให้เขาเกิดความรู้สึกเช่นนี้ได้เลย ไม่มี!                     มันทำให้เขาอยากจะ “รัก” และ “กำจัด”หล่อนทิ้งไปพร้อมๆกัน ทุกครั้งที่เขาทำสำเร็จ หล่อนก็จะปรากฏกายขึ้นมาใหม่อีกทุกครั้ง ราวกับตัวตนของหล่อนสามารถทวีคูณจำนวนขึ้นได้เรื่อยๆ โดยไม่มีวันหมดสิ้น และเขาก็ต้องเพียรฆ่าพวกหล่อนให้หมดสิ้นไปด้วยเช่นกัน              “ไม่ม์ม์ม์”             ในความเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศ เขาส่งเสียงคำรามผ่านลำคอออกมา เมื่ออารมณ์ทั้งมวลบรรลุถึงจุดแห่งความกระสันซ่าน เหมือนมีมืออีกสองข้างงอกผ่านลำตัวออกมา แล้วยื่นเหยียดขยายออกไปกำรอบลำคอของหล่อนที่เงื้อมตัวอยู่เหนือร่าง มือคู่นั้นเหมือนถูกกลไกบังอย่างบังคับให้บีบเคล้นใบหน้าสวยงามให้ผินกลับมาหา ด้วยรอยยิ้มแย้มอย่างปรีดา              “ฆ่าฉันสิ ที่รัก...ฆ่าสิ”           ดวงตาคู่นั้นไม่เคยเปลี่ยนแปร มันเต็มไปด้วยกระแสท้าทาย เหยียดหยันจนทำให้อารมณ์เหลิงลำพองแต่แรกเหือดหายฟีบยุบลงไปในพริบตา “แต่แน่นอน! เธอฆ่าฉันไม่ได้หรอก... ไม่ได้... ไม่มีทาง!!”                     เสียงหัวเราะบาดลึกเหล่านั้น ทำให้เขาบีบมือขยำลงไป กดลงไป กดลงไป ก่อนที่ภาพของเธอจะเลือนหายลับไปกับภวังค์แห่งความฝัน                 เขาต้องหาใครมาบำบัดความต้องการนี้อีกแล้ว...               เพื่อกำจัดภาพของหล่อนให้หลุดออกไปอีกครั้ง!                  ********************                 บริเวณมหาวิทยาเพชรพยัตค่อนข้างตั้งอยู่ออกมาบริเวณชานเมืองเพื่อหลีกเลี่ยงความจอแจพลุกพล่านของการจราจร มีรถเมล์วิ่งประจำอยู่ไม่กี่สายและส่วนใหญ่แล้วในช่วงใกล้ดึกสงัดเช่นนี้ ก็ยิ่งทิ้งระยะห่างนานมากขึ้น              เสียงฟ้าคำรนอยู่เป็นระยะและเมื่อมองขึ้นไป เกตุมาลาก็มองเห็นแฉกสายฟ้าแปลบปลาบเจิดจ้าอยู่ในความมืดเบื้องบนจนหล่อนรู้สึกใจคอไม่ดี โดยเฉพาะเมื่อบริเวณท่ารถเมล์นั้น ไม่มีผู้ใดอยู่เลยสักคนเดียว หล่อนยืนรออยู่สักพัก จึงตัดสินใจที่จะเรียกรถแท็กซี่                 แม้ว่าท้องจะร้องอุทธรณ์จนน่ากลัวว่าจะเป็นโรคกระเพาะอย่างที่กังวล แต่หญิงสาวก็ตั้งใจว่าจะไปหาซื้ออาหารจากร้านสะดวกซื้อหน้าปากซอยเข้าหอพักแทน ไม่อยากให้กลับดึกยิ่งไปกว่านี้               แต่เจ้ากรรม รถแท็กซี่ที่รอคอยก็ไม่มีวี่แววว่าจะผ่านมาสักคัน หรือที่ผ่านหน้าไปก็มีผู้โดยสารใช้บริการอยู่แล้ว ขณะที่นักศึกษาสาวกำลังชั่งใจอยู่นั้นเอง รถเก๋งสปอร์ตคันหนึ่งก็วิ่งมาเทียบข้างฟุตบาทอย่างเงียบเชียบนุ่มนวลโดยที่หล่อนไม่ทันสังเกตมาก่อน            “น้องเกตุ... เกตุมาลา ใช่ไหมครับ”              เสียงทุ้มห้าวที่ดังออกมาจากม่านกระจกติดฟิล์มกรองแสง ทำให้หล่อนรีบหันกลับไปตามสัญชาตญาณและทันที่คนขับจะเปิดประตูก้าวออกมายืนเด่นอยู่เบื้องหน้า หล่อนพยายามทบทวนความทรงจำและสักครู่หล่อนจึงนึกขึ้นมาได้               “คุณบุรโชติ...”             บุรโชติหรือพี่โชติของคันธรสยิ้มจนเห็นไรฟันขาวพราวไปทั้งปากและนัยน์ตา เรือนกายสูงใหญ่ล่ำสันราวนักกีฬาอยู่ในเสื้อเชิ้ตอย่างดีสีครีมอ่อน แสงจากไฟช่วยขับผิวสีแทนเข้มอย่างคนสุขภาพดีให้โดดเด่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เจ้าตัวปลดเนคไทด์ออกหลวมๆ และปลดกระดุมเสื้อเม็ดบน เผยให้เห็นกล้ามเนื้อแผงอกนูนขึ้นมาแนบเสื้อเชิ้ตเนื้อบาง และตลอดทั้งลำตัวที่แข็งแกร่งปราศจากไขมันสักส่วนเสี้ยว...              ชายหนุ่มเดินด้วยท่าทางทะมัดทะแมง อ้อมมาเปิดประตูฝั่งตรงข้ามให้อย่างสุภาพเป็นกันเอง ราวกับต่างฝ่ายต่างรู้จักกันมาเป็นอย่างดี ทั้งที่แทบจะไม่มีโอกาสได้พูดจาทักทายกับเขาเลยสักครั้ง  ท่าทางอ่อนโยนนุ่มนวลที่แสดงออกมานั้น ช่างแตกต่างกับรูปร่างลักษณะภายนอกโดยสิ้นเชิง            “ผ่านมาทางนี้พอดีครับ เห็นน้องเกตุกำลังรอรถอยู่ ยังไงก็ขอให้พี่ได้มีโอกาสได้ไปส่งแล้วกันนะครับ”           เขาถือโอกาสเรียกคำแทนตัวเองว่า “พี่” และหล่อนเป็น “น้องเกตุ”ไปอย่างสนิทสนมจนเกตุมาลาแย้งไม่ทัน ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะหล่อนเองก็ได้ยินชื่อ “พี่โชติ” จากปากของคันธรสมาก่อนหน้าจนเกิดความเคยชินแล้วก็ได้ ดังนั้น ในเมื่อชายหนุ่มออกปากอาสาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาสุภาพจนทำให้แทบมิอาจปฏิเสธคำขอร้องนั้นได้               “เอ้อ... เกตุ...”          ในเมื่อยังหาเหตุผลมาทัดทานเขาไม่ได้จึงได้แต่อ้ำอึ้งอยู่เช่นนั้นไปชั่วขณะ บุรโชติยิ้มคล้ายเอ็นดู เมื่อขยับเข้ามาใกล้หากก็ไม่ชิดจนกระทั่งดูไม่เหมาะสม ชายหนุ่ม “รู้จังหวะ” และการวางตัวกับเพศตรงข้ามได้อย่างสวยงาม...               ร่างผึ่งผายนั้นอยู่ชิดใกล้ จนหล่อนสัมผัสกลิ่นน้ำหอมอย่างดีในรูปแบบเดียวกับที่ดอกเตอร์ธุมชาลใช้อยู่เช่นเดียวกัน  กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆผสมกลิ่นบางอย่างที่อวลอายจากเรือนกายของชายหนุ่ม กำซาบสู่นาสิกสัมผัสจนแทบจะทำให้เกตุมาลาเคลิบเคลิ้มไปได้ง่ายๆ ทุกอย่างในตัวบุรุษผู้นี้ช่างสมบูรณ์แบบไปหมด จนอดนึกอิจฉาคันธรสขึ้นมาในแวบหนึ่งไม่ได้               สมบูรณ์แบบ??           วูบนั้นเองที่คำนั้นปรากฏขึ้นในห้วงแห่งความคิด จริงหรือที่ความสมบูรณ์แบบอันไร้ที่ติจะมีอยู่จริงในโลก ทุกสรรพสิ่งในจักรวาลล้วนถูกสร้างขึ้นให้ผสมผสาน มีทั้งข้อดีและเสียอยู่ร่วมกัน ไม่มีสิ่งใดที่อัปลักษณ์เลวร้ายที่สุด และในทางตรงกันข้ามก็ย่อมไม่มีสิ่งที่วิเศษสมบูรณ์พร้อมโดยไร้ข้อตำหนิ...              เพราะแม้แต่ดอกเตอร์ธุมชาลที่ถึงพร้อมด้วยรูปโฉม และสติปัญญา หล่อนก็ยังพอแอบรู้มาว่าอาจารย์หนุ่มผู้นั้นต้องแบกรับภาระการเงินในการส่งเสียญาติพี่น้อง และมารดาที่เจ็บป่วยกระเสาะกระแสะที่อาศัยอยู่บ้านต่างจังหวัดตลอดเวลา เนื่องด้วยฐานะทางบ้านเขาเองก็เป็นเพียงชนชั้นกลางในสังคมเท่านั้นเอง         “นะครับ ให้พี่ไปส่งเกตุนะครับ”               น้ำเสียงทุ้มกังวาน เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์แห่งบุรุษเพศ จนหล่อนอดสงสัยไม่ได้ว่าเวลาที่เขาอยู่เพียงลำพังกับคันธรส จะ “หวาน” ใส่ให้กันสักเพียงใดหนอ?             มือแข็งแรงของชายหนุ่มเอื้อมมาสัมผัสถุงผ้าใส่เอกสารที่หล่อนถือติดมือมาด้วยภาพลักษณ์สุภาพบุรุษผู้อาสาดูแลเอาใจใส่ต่อสุภาพสตรีผู้อ่อนแอกว่า เกตุมาลากำลังจะยื้อเอาไว้ด้วยใจที่ยังสับสน นึกภาวนาให้รถแท็กซีสักคันวิ่งผ่านเข้ามาในจังหวะนั้น แต่ก็ไม่สำเร็จ นอกจากเสียงอสนีบาตที่คำรนเปรี้ยงลงมาอีกครั้ง ก่อนละอองฝนจะปรายโปรยลงมากระทบใบหน้าจนเปียกชื้น             ถุงผ้าถูกปล่อยให้เลื่อนเข้าไปอยู่ในอุ้งมือของบุรโชติแต่โดยดี รอยยิ้มบางอย่างที่อ่านไม่ออกกระตุกที่มุมปากและหายลับไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาพยักเพยิดเป็นเชิงให้เข้าไปนั่งแล้วปิดประตูให้อย่างสุภาพนุ่มนวล ก่อนจะเดินย้อนกลับไปยังตำแหน่งคนขับเพื่อสตาร์ทรถอีกครั้ง                      จากนั้นสายฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา...                        ********************* ขอบคุณเพื่อนนักอ่านทุกๆท่านนะครับ ปล. วิชา Journal club บางแห่งก็เรียกว่า วิชา สัมมนา (seminar) ครับ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 54 19:36:42

ความคิดเห็นที่ 3 ยังสงสัยอยู่ว่าจะใช่สัมมนาหรือเปล่า อืม ให้พูดภาษาอังกฤษในสัมมนาตรีนี่ก็ดีนะคะ ภาษาคงดีกันหมดเลย ของคณะวิทยาศาสตร์ที่ตัวเองจบมา พูดเป็นอังกฤษเฉพาะปริญญาเอก (คือให้โทพูดอังกฤษยังลำบาก ฮ่าๆ) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 54 00:36:32

ความคิดเห็นที่ 4 บุรโชติ น่ากลัวจังค่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 54 04:54:37

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 54 16:01:21

ความคิดเห็นที่ 6 โห พ่อบุรโชตินี่น่าไปเป็นนักกีฬาโอลิมปิคยุคต้นตำหรับ ชะได้แก้ผ้าโชว์กล้าม เขวี้ยงจักรพุ่งหลาววิ่งขึ้นเขาให้สำราญกันไป ตามมาลุ้นครับ เกตุมาลาจะปลอดภัยไหมหนอ จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 54 06:57:23

ความคิดเห็นที่ 7 เดี๋ยวพรุ่งนี้ถึงบ้านจะมานั่งอ่านต่อค่ะ ^^ คืนนี้ยังอยู่ กทม.อยู่เลย ป.ล ขอบคุณสำหรับลายเซ็นค่ะ วันนี้ว่าจะเอาหนังสือไปให้ พอกลับไปที่บูธ พี่หมอกก็หายไปแหล่ว เหลือป้าอี๊ดคนเดียวเอง จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 54 20:06:39