ความคิดเห็นที่ 1 “แกนึกยังไงวะ วันนี้ถึงได้หิ้วเจ้าคีมาด้วย” เสียงของคนข้างๆ ทำให้ภาพฝันสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนละสายตาจากกิ่งสนที่กำลังพลิ้วไหวไปตามแรงลม ราวกับมันกำลังเต้นรำไปกับเสียงกีตาร์คลาสสิคที่อยู่ใกล้ๆ หรืออันที่จริงแล้วเธอกำลังสนใจคนที่นั่งเล่นกีตาร์อยู่ด้านหลังกิ่งสนบางๆ นั้นเสียมากกว่า “แกว่าไงนะ” คำถามเมื่อครู่เธอได้ยินไม่ถนัดจนต้องถามซ้ำ “เราถามว่า นึกยังไงถึงได้ชวนเจ้าคีมาด้วย” เมื่อได้ยินคำถาม หญิงสาวจึงได้ถอนหายใจออกมา “ก็เหมือนเดิม เมื่อวานนั่งน้ำตาซึมอยู่นอกชาน เลยชวนมาด้วยกัน” ภาพฝันจ้องมองเด็กชายที่กำลังร้องเพลงคลอไปกับเสียงกีตาร์ ก่อนเอ่ยตอบคำถาม เพียงแต่สายตาเธอสลดลงอย่างเห็นได้ชัด ภาพของคีรัชนั่งสะอึกสะอื้นอยู่นอกชาน ในขณะที่ในบ้านกำลังโต้เถียงกันชนิดจับใจความไม่ออกว่า กำลังถกกันด้วยปัญหาใด เพราะต่างฝ่ายต่างพูด แต่ไม่เห็นจะมีฝ่ายใดที่ยอมหยุดเพื่อฟังอีกคน มีเพียงเด็กชายตัวน้อยที่รับฟังอยู่ด้านนอกพร้อมด้วยน้ำใสๆ ที่เอ่อล้นจากดวงตา มันไหลลงมาไม่มีวี่แววจะหยุด เฉกเช่นสถานการณ์ในบ้าน ภาพนั้นสะท้อนเรื่องราวในวัยเด็กของเธอ ได้ดียิ่งกว่าโรงภาพยนตร์มาฉายชัดอยู่ตรงหน้าเสียอีก ไม่แปลกที่เธอจะรักและเอ็นดูคีรัชเกินกว่าเพื่อนบ้านคนหนึ่ง เธอเคยผ่านเรื่องราวเลวร้ายเช่นนั้นมาได้อย่างไร คีรัชก็ควรจะก้าวผ่านมันไปได้เช่นกัน แต่จะดีแค่ไหน...หากมันไม่เคยเกิดขึ้นเลย ตอนนั้นเธอเคยคิดหาคำตอบว่า ทำไมผู้ใหญ่จึงได้มีเหตุผลในการทะเลาะกันมากมาย ช่างมีความคิดสร้างสรรค์หาเรื่องใหม่มาทะเลาะกันได้ทุกวัน บางครั้งก็อยากจะเตือนความทรงจำตัวเองเพื่อย้อนคืนสู่วันเก่าๆ ขุดคุ้ยเอาเรื่องเดิมตั้งแต่ปีมะโว้มาถกเถียงกันเสียอย่างนั้น คำถามแรกที่แวบขึ้นมาในหัว...จะทะเลาะกันทำไม จากนั้นคำถามก็ผุดขึ้นมาเรื่อยๆ...ไม่เหนื่อยบ้างหรืออย่างไร ที่อีกคนพูดนั้นฟังกันบ้างหรือเปล่า อาจจะเพียงแค่ฟัง แต่ไม่เคยรับและไม่เคยรู้...หรือ...อาจไม่อยากรู้ และทุกครั้งก็มาจบด้วยคำถามสุดท้าย...มีความสุขบ้างไหม เพียงแต่ตอนนี้เธอโตขึ้น มองอะไรหลายอย่างได้กว้างขึ้น และเธอก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะทะเลาะกับคนอื่นอยู่ดี แม้คนคนนั้นจะเป็นเพื่อนสนิทอย่างพีรศิลป์ก็ตาม เคยหนักหนาถึงขั้นไม่พูดจากันมาแล้ว แต่อย่างน้อยก็ทำให้เธอรู้ว่าความเป็นเพื่อนที่มีให้กัน ทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไม่ยาก อาจมีหลายเหตุผลที่ทำให้คนเราทะเลาะกัน แต่บางครั้งการรับฟังและให้อภัย ก็ทำให้เรื่องราวนั้นจบลงไปได้ไม่ยาก เพียงแต่ความขัดแย้งบางอย่างอาจไม่ต้องการเพียงแค่นั้น... “ดีแล้วล่ะ อย่างน้อยเจ้าคีก็มีพวกเราเป็นเพื่อน ไม่ได้ตัดสินใจหนีออกจากบ้านเหมือนเด็กคนนั้นที่แกเคยเล่าให้ฟัง ยิ่งอยู่กับไอ้ป่อยแบบนี้หายห่วง” ใช่! คีรัชต้องไม่เป็นอย่างเด็กคนนั้นที่เธอเคยพบเจอ เพื่อนบ้านตัวน้อยต้องผ่านเรื่องราวเหล่านี้ไปให้ได้ ภาพฝันคิดพลางทอดมองไปยังเด็กชายตัวจ้อยที่กำลังตบมือร้องเพลงกับพีรณัฐและมือกีตาร์อย่างพีรภาส ดูเหมือนคุณชายจะใจดีกับเพื่อนบ้านของเธอไม่เบา เล่นเพลงตามคำเรียกร้องได้เกือบทุกเพลง เพื่อนรักดูเศร้าไปถนัดตา พีรศิลป์จึงเอื้อมมือไปตบไหล่เธอเบาๆ “มาทะเลทั้งที สดชื่นหน่อยสิวะฝัน เห็นไหมเจ้าคียังไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย” “ก็ไม่ได้เป็นไรซักหน่อย” ยิ้มเจือจางส่งมาให้กับคนข้างๆ จะว่าไปแล้ว สถานการณ์ของคีรัชในตอนนี้ก็ยังมีแสงส่องมา มากกว่าเธอในเวลานั้นเสียอีก เธอนี่แหละจะช่วยให้เพื่อนบ้านตัวน้อยหลุดพ้นจากความรู้สึกแบบนี้ไปได้เสียที ภาพฝันคิดพลางหันไปส่งยิ้มให้กับพีรศิลป์อีกครั้ง แต่รู้สึกว่าเสียงเพลงที่ลอยมาจากโต๊ะไม้ใต้ต้นสนทะเลจะดังขึ้นกว่าปกติ “ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันคือแสนไกล ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิจะบอกไป...ว่ารักเธอ*” เสียงเพลงท่อนฮุกดังขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย และมันก็จบลงเพียงแค่นั้น สองคู่หูส่งสายตาไปยังนักร้องจำเป็น เจ้าตัวก็ทำทีเป็นเลือกเพลงในหนังสืออย่างไม่รู้ไม่ชี้ “ไปนั่งร้องเพลงกับคนอื่นดีกว่า มาทะเลทั้งทีแกชวนเศร้า เสียบรรยากาศหมด” พูดเสร็จพีรศิลป์ก็ดึงมือภาพฝันให้ลุกจากขอนไม้ที่นั่งอยู่ เดินไปยังเก้าอี้ใต้ต้นสนที่ห่างออกไปเพียงสามสี่เมตร “ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ในความคุ้นเคยกันอยู่ มันแฝงอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่าเพื่อนคนหนึ่งมันแอบมันคิดอะำไรไปไกล กว่าเป็นเพื่อนกัน**” อีกครั้งที่บทเพลงดังขึ้นเฉพาะท่อนฮุกแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เมื่อทั้งสองนั่งลง นักร้องก็แสร้งหันไปถามเด็กชายตัวน้อยที่นั่งอยู่ซ้ายมือ “คี พี่ว่ายำทะเลมันหวานไปนะ” คนถูกถามทำหน้าฉงน เมื่อยำทะเลจานนั้นยังไม่มีใครแตะเลยสักคน เขากับพีรณัฐที่นั่งอยู่ตรงข้ามมัวแต่แย่งกุ้งเผาตัวโตกันเสียมากกว่า ส่วนพี่ปูนที่อยู่ใกล้ๆ ไม่ได้แตะอาหารเลยสักอย่าง เพราะมัวแต่เล่นกีตาร์ไป ร้องเพลงไป พร้อมส่งสายตาไปยังพี่ปายและพี่ฝันของเขาตลอดเวลา แต่ยังไม่พอ คุณชายหันไปทางน้ำจิ้มซีฟู้ดถ้วยเล็ก “อันนี้ก็หวานไป เลี่ยน!” คราวนี้ทั้งคีรัชและพีรณัฐส่งสายตาประสานกันปริบๆ อะไรของพี่ปูน! “ไงคี ชอบล่ะสิ มาเที่ยวแบบนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปเพลินวานก่อนกลับบ้าน” พีรศิลป์เอื้อมมือมาโยกหัวคีรัชเล่น ก่อนจะหันไปทางพี่ชาย “พี่ปูน เล่นเพลงเบาๆ ให้ฟังหน่อยสิ ไม่เอาเสียงร้องนะ” “อยากฟังก็เล่นเอง จะกินข้าว” พีรภาสพูดพลางยื่นกีตาร์ให้ แล้วสนใจกับข้าวขึ้นมาทันที พีรศิลป์ส่งยิ้มรับกีตาร์มา คิดว่าพี่ชายคงจะหิว ตั้งแต่เริ่มตั้งวงคุณชายก็ส่งเสียงร้องมาไม่หยุดหย่อน เมื่อกีตาร์อยู่ในมือ เขาก็เริ่มบรรเลงทันที เสียงนั้นดังทุ้ม นุ่ม ใส ไปตามจังหวะของเพลง ไม่ต่างจากบทเพลงแรกที่พี่ชายเคยเล่น เพียงแต่ให้ความรู้สึกเบาๆ สบายหูกว่าเล็กน้อย แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 54 07:40:59 แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 54 07:36:02 จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 54 20:45:23

ความคิดเห็นที่ 2 เลยผ่านไปไม่นาน ท่ามกลางบรรยากาศลมเย็นๆ ดนตรีนุ่มๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นกลางวง “ป่อย ปวดฉี่!” กว่าเจ้าตัวจะเอ่ยคำนั้นออกมา ก็ทำท่ากระมิดกระเมี้ยนบิดตัวไปมาอยู่ได้สักพัก “ปวดฉี่ก็ไปเข้าห้องน้ำสิ นั่งทำตาปริบๆ อยู่แบบนี้มันจะหายปวดรึไง” เสียงกีตาร์หยุดลง พีรศิลป์หันมาส่ายหัวใส่น้องเล็ก ขัดจังหวะจริงๆ “ก็...ก็...” พีรณัฐพึมพำเบาๆ ส่งสายตาอ้อนวอน “ก็...” พีรศิลป์ย้ำให้ชัดขึ้น “เค้าไม่กล้าไปคนเดียว” พีรณัฐบีบเสียงแหลม เดี๋ยวต้องโดนพี่ชายทั้งสองหัวเราะเยาะแน่ “ไอ้ป่อย เราก็กลัวอะไรไม่เข้าท่า เดินข้ามถนนไปก็จะถึงห้องแล้ว” ไม่มีเสียงหัวเราะเยาะ มีแต่เสียงระอาจากพี่ปายของเธอแทน “พี่ปายอ่า... ถ้ากลางวันป่อยเดินไปนานแล้ว” พีรณัฐส่งสายตาอ้อนวอนอีกครั้ง ก่อนจะพูดไปตามจินตนาการที่เกิดขึ้นในหัว “ห้องมืดๆ เปิดไฟสว่างขึ้นมา จะเจออะไรอยู่ในห้องบ้างก็ไม่รู้” “เตียง โต๊ะเครื่องแป้ง ทีวี ตู้เย็น อ้อ...ปลาโลมาหางเน่าของแกอีกตัว” คราวนี้น้องเล็กเริ่มอารมณ์เริ่มพุ่ง ไม่เดินไปเป็นเพื่อนแล้วยังจะมาพาดพิงถึงตุ๊กตาตัวโปรดของเธออีก เพียงแต่ยังไม่ตอบโต้กลับไป ภาพฝันก็ขึ้นมาเสียก่อน “ไปป่อย เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน” พีรณัฐยืนขึ้นส่งยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินตามพี่ฝันของเธอไปยังฝั่งรีสอร์ท แต่ก็ยังไม่วายหันมาแลบลิ้น ทำลิงหลอกเจ้าใส่พี่ชายก่อน พีรศิลป์จึงได้แต่ส่ายหน้า ถ้าอยู่ใกล้ไม้ใกล้มือ จะเขกมะเหงกให้สักที “ไง ตัวแสบ มาเที่ยวไกลๆ แบบนี้ไม่คิดถึงบ้านมั่งเหรอเรา” สองสาวเดินลับตาไป พีรภาสก็ส่งเสียงขึ้นมาบ้าง ตั้งแต่ภาพฝันมานั่งอยู่ตรงหน้า ดูเหมือนยำทะเลจะอร่อยเป็นพิเศษ เพียงแต่คำถามของเขานั้น ทำให้แววตาของเด็กชายตัวจ้อยสลดลงอย่างเห็นได้ชัด พีรภาสมองใบหน้านั้นแล้วก็เข้าใจ คีรัชคงจะเป็นเหมือนอย่างเขา ความรู้สึกตอนออกจากบ้านคนเดียวเป็นครั้งแรกเขายังจำได้ดี ทั้งลุงคนขับรถ ทั้งคุณครูช่วยกันจับแขนขาที่ดิ้นไม่หยุด ร้องไห้จนตาบวมแบบไม่อายใคร จ้องมองไปยังประตูบ้านจนลับสายตา เขาจะรู้หรือไม่ว่า สายตาของเด็กชายคีรัชและเด็กชายพีรภาสที่มองไปยังประตูบ้านก่อนจากมานั้น สื่อความหมายไม่เหมือนกัน คนหนึ่งอยากกลับไปให้ได้เสียเดี๋ยวนั้น แต่อีกคนกลับอยากหนีให้ไกล พ้นจากประตูบ้านไปไกลเท่าไรยิ่งดี พีรภาสก้มลงมาตรงหน้าคีรัช “พรุ่งนี้ก็ได้กลับแล้ว เดี๋ยวจะพาไปเที่ยวให้ลืมบ้านเลย” แต่คำพูดนั้นของเขา ทำให้ความเศร้าในดวงตาของเด็กน้อยชัดเจนมากกว่าเดิม   “พี่ปูน ตกลงแบบรีสอร์ทไม่เปลี่ยนแล้วนะ อาทิตย์หน้าจะได้ลงต้นไม้เลย กว่ามันจะปรับตัวได้ รีสอร์ทเสร็จพอดี” พีรศิลป์ก้มลงมองคีรัชแล้วเปลี่ยนเรื่องที่คุยทันที เด็กชายนิ่งเงียบไป ขืนปล่อยนานกว่านี้ทำนบน้ำตาคงจะกั้นไว้ไม่อยู่ “ก็โอเค ใครจะไปกล้าค้าน ในเมื่อคนทั้งบ้านเห็นด้วยกันหมด คนอย่างพี่เคารพเสียงส่วนใหญ่อยู่แล้ว” พีรภาสยกไหล่เชิงบอกไปว่า อยากจะทำอะไรก็ทำไปสิ พีรศิลป์พยักหน้ารับหงิกๆ แล้วจึงเอนหลังไปพิงพนักเก้าอี้ ส่งสายตากวนๆ ไปยังพี่ชายราวกับจะบอกว่า จริงเหรอที่พี่ปูนเคารพเสียงส่วนใหญ่...เห็นด้วยตั้งแต่แรกก็บอกมา สองพี่น้องคุยกันอยู่สักพัก สองสาวก็เดินยิ้มร่ากลับมา แต่ยังไม่ทันได้นั่ง พีรณัฐก็หันหน้าออกสู่ทะเล แล้วเหยียดสุดแขนก่อนสูดอากาศเข้าไปเต็มปอด นานทีกว่าจะได้มายืนรับลมทะเล ทั้งเย็นกายและเย็นใจแบบนี้ “คิดว่าเป็นโรสในไททานิกรึไง” ท่าทางของน้องสาวทำให้พีรศิลป์นึกถึงฉากยอดฮิตในภาพยนตร์ชื่อดัง “แต่ถ้าแกเป็นโรส หาไปอีกสิบชาติก็คงหาแจ็คมากอดด้านหลังไม่ได้...ชัวร์” ไม่พูดเปล่าเสียงหัวเราะยังดังครืนขึ้นอีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้นพี่ชายทั้งสองก็หันไปแปะมือผนึกกำลังกันอีกรอบ พีรณัฐได้ยินพี่ชายเธอปรามาสไว้อย่างนั้น ก็ลดแขนลงทันใด เปลี่ยนอิริยาบถเป็นยืนกอดอกส่งสายตามุ่งมั่นไปยังผืนน้ำเบื้องหน้า “ทำเป็นพูดไปพี่ปาย คอยดูนะ ป่อยจะหาแฟนให้ได้ก่อนจบปีหนึ่ง คุณสมบัติเพียบพร้อม ทำกับข้าวเก่ง กวาดบ้านถูบ้าน ล้างจาน ซักผ้า แถมหน้าตาดีด้วย ถึงตอนนั้นก็อย่ามาหวงน้องก็แล้วกัน” แทนที่พี่ชายจะเงียบลง แต่เสียงหัวเราะยังดังขึ้นมากกว่าเดิม ราวกับตอกย้ำน้องสาวกลับมาว่า...ถ้าเป็นเช่นนั้นสิบชาติคงยังน้อยไป ภาพพี่น้องกอดคอเย้าแหย่กัน ทำให้ภาพฝันอดอมยิ้มไปด้วยไม่ได้ เพียงแต่รู้สึกเหมือนมีบางอย่างขาดหายไป เธอส่งสายตามองไปรอบๆ จนแน่ใจแล้วว่าเด็กชายตัวน้อยไม่ได้อยู่ในวงสนทนาด้วย “ปาย คีล่ะ” เมื่อยื่นมือไปสะกิดเพื่อนรัก เธอก็เอ่ยถามทันที “ก็อยู่ตรงนี้...” พีรศิลป์ไปมองตรงที่คีรัชเคยนั่ง “เฮ้ย! เมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้” เพียงเท่านั้น ทุกคนก็นั่งนิ่งหันไปมองหน้ากันอยู่ชั่วครู่ “คี!” พีรภาสลุกขึ้นยืนแล้วป้องปากตะโกนเรียก เผื่อเจ้าตัวเล็กจะเล่นอยู่แถวนี้ “คี ตัวแสบ” “หรือว่าตามแกไปเข้าห้องน้ำรึเปล่า” พีรศิลป์หันไปถามภาพฝัน คีรัชลุกออกไปตอนไหน คิดแล้วก็เริ่มชักใจไม่ดีขึ้นมาเพราะสีหน้าของคีรัชเมื่อครู่สลดลงอย่างเห็นได้ชัด “คี!” ภาพฝันส่งเสียงเรียก พร้อมกวาดตามองไปรอบๆ อีกครั้ง “พี่ว่าชักจะยังไงๆ แล้วล่ะ เอ้างี้...ป่อยนั่งอยู่ตรงนี้นะเผื่อเจ้าคีกลับมา น้องฝันกลับไปดูที่รีสอร์ทนะ” พีรภาสหันไปบอกสองสาว ก่อนจะหันมาสั่งน้องชาย “ปาย แกไปฝั่งโน้น เดี๋ยวพี่ไปฝั่งนี้” พีรภาสชี้ไปตามหาดทรายฝั่งขวามือของตัวเอง ซึ่งด้านนั้นค่อนข้างมืดสนิทมีรีสอร์ทอยู่ห่างออกไปเกือบ ๓๐๐ เมตร ผิดกับฝั่งซ้ายที่มีรีสอร์ทตั้งอยู่ติดกันตลอดแนว “ใครหาเจอก่อน ก็โทรบอกคนอื่นด้วย และก็มาเจอกันตรงนี้ โอเคนะ”   อาจเป็นเพราะความผูกพันที่มีต่อกันมา ทำให้ภาพฝันดูร้อนรนกว่าใครอื่น ไม่เพียงเพราะเธอต้องรับผิดชอบในฐานะที่เป็นคนชวนมา หากแต่คีรัชก็เหมือนน้องชายเธอคนหนึ่ง ความรู้สึกผิดคงติดตัวเธอไปตลอดชีวิตหากเขาเป็นอะไรไป   หายไปไหนนะคี เมื่อกี้ยังยิ้มได้อยู่เลย ภาพฝันคิดพลางส่งสายตามองหาเป้าหมาย แม้รีสอร์ทแห่งนี้มีพื้นที่ไม่กว้างมากนัก หากแต่มีความสลับซับซ้อนพอที่ทำให้ยากต่อการค้นหา บนสนามหญ้าริมหาดทราย พีรณัฐก็นั่งไม่ติดเช่นกัน แม้จะรู้จักคีรัชเพียงไม่ถึงวัน แต่การอยู่ร่วมกันในช่วงบ่าย ก็ทำให้ทั้งสองสนิทสนมกันเร็ว ราวกับอยู่ร่วมกันมานานนับปี “คี!” พีรภาสส่งเสียงเรียกเมื่อเดินห่างออกมาไม่กี่ก้าว แต่แล้วก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาอีกเช่นเคย “คี ได้ยินพี่ปูนรึเปล่า ออกมาเถอะ พี่ฝันเค้าเป็นห่วงเรานะ” ใช่...สีหน้าเธอก่อนจะแยกย้ายกันนั้น เขาจำได้ดี แววตาเป็นกังวล จนทำให้ใจของเขาพลอยหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ตั้งแต่ที่เจอกันมาไม่เคยเห็นสายตาโฉบเฉี่ยวคู่นั้นดูสลดลงเหมือนเช่นก่อนหน้านี้ แม้ในวันนั้นที่โรงพยาบาลก็ตาม “คี! ออกมาเหอะ ถ้ามาตอนนี้พี่ปูนเลี้ยงไอติมไม่อั้น แถมของเล่นให้ด้วยเอา” พีรภาสยังไม่ละความพยายาม “ออกมาช้า อดทั้งสองอย่างนะ” อันที่จริงรอบตัวเขาก็ไม่ได้มีที่ซ่อนอะไรมากมายนัก ด้านซ้ายมือเป็นทะเล ด้านขวามือเป็นหินที่ก่อขึ้นเป็นกำแพง ถัดไปมีต้นไม้ขึ้นอยู่ไม่กี่ต้น เลยไปอีกก็เป็นถนนเลียบทะเลแล้ว แต่เป็นเพราะความมืดที่อยู่รอบตัว ทำให้การที่จะมองหาใครสักคนเป็นไปด้วยความยากลำบาก แต่แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้า เขารีบวิ่งไปหาเงาตะคุ่มที่นั่งอยู่บนหาดทรายตรงหน้า เด็กชายนั่งอยู่ได้อย่างไรในเมื่อคลื่นซัดมาถึงครึ่งตัวแบบนี้ “คี พี่เป็นห่วงแทบแย่ มานั่งทำอะไรคนเดียวมืดๆ อยู่ตรงนี้” ทันทีที่ไปถึงตัว พีรภาสก็นั่งลงข้างๆ คีรัชทันที ไม่สนว่าคลื่นที่ซัดสาดเข้ามาจะทำให้ตัวเองเปียกปอน แต่ทุกอย่างเงียบ ไม่มีเสียงตอบใดๆ จากเด็กชายตัวเล็ก มีแต่เสียงสะอึกสะอื้นที่ดังกว่าเสียงคลื่นเล็กน้อย หากมีแสงไฟส่องมาเพียงนิด คงได้เห็นน้ำใสๆ ที่ไหล่เอ่อล้นดวงตาคู่นั้น “ร้องไห้ทำไม คิดถึงบ้านเหรอ” พีรภาสยืนมือไปลูบหัวของคนที่กำลังสั่นเทา “ลุกเหอะ อยากเล่นน้ำค่อยเล่นพรุ่งนี้เช้าดีกว่า ตอนนี้หนาวนะ พี่ฝันเป็นห่วงเรามากรู้ไหม” เมื่อเห็นเด็กชายตัวน้อยไม่ไหวติง เขาจึงตัดสินใจกดเบอร์โทรออกไปยังพีรศิลป์ ก่อนจะก้มลงไปช้อนคนตัวสั่นมาอุ้มไว้กับอก มันจะต้องมีอะไรเกินกว่าที่เขารับรู้เป็นแน่ ทำไมคีรัชถึงเป็นได้ขนาดนี้ เมื่อไปถึงจุดนัดพบ เด็กชายตัวน้อยก็ยังไม่หายจากอาการสั่น และยังไม่พูดไม่จาอยู่เช่นเดิม พีรศิลป์ที่พอจะมองออกว่าอะไรเป็นอะไรนั่งลงไปกอดคีรัชเพื่อปลอบโยน “แล้วน้องฝันล่ะ” พีรภาสเอ่ยถามเมื่อมองไม่เห็นอีกคน ป่านนี้คงจะกังวลไปถึงไหนต่อไหนแล้ว “แล้วพี่ปูนยังไม่โทรบอกฝันเหรอ” “แล้วพี่ไปมีเบอร์เพื่อนแกตั้งแต่เมื่อไหร่ โทรไปบอกเลย ป่านนี้เป็นห่วงแย่แล้ว” พีรภาสส่งเสียงเข้มตอบกลับไป เมื่อได้ยินพี่ชายบอกดังนั้น พีรศิลป์ก็กดเบอร์แล้วโทรออกอย่างรวดเร็ว ในที่สุดเขาก็ได้ยินเสียงถอนหายใจด้วยความโล่งอกจากปลายสาย มันก็พลอยทำให้เขาผ่อนคลายลงไปบ้าง ชายหนุ่มรู้ดีว่าภาพฝันรักและเป็นห่วงคีรัชมากแค่ไหน “คี” เสียงตะโกนของภาพฝันดังมาแต่ไกล ในขณะที่เจ้าตัวกำลังวิ่งหน้าตื่นเข้ามา หากเพียงแต่มีแสงจ้าส่องทอดมาตามแนวยาวของถนนสายนี้ ทำให้พีรศิลป์ที่หันมองมาตามเสียงของเพื่อนรัก ต้องร้องตะโกนสุดเสียง “ฝัน อย่าเพิ่ง!!” เสียงสนั่นดังลั่นที่มาจากการกระทบกันของสองสิ่ง แสงไฟหน้ารถยังคงส่องสว่างมา ทำให้มองเห็นร่างของใครคนหนึ่งที่สงบนิ่งอยู่ด้านหน้า ภาพฝันรับรู้ได้ถึงแรงกระแทกที่ทำให้เธอกระเด็นไปยังขอบถนนทางฝั่งรีสอร์ท ทุกภาพดับวูบลงไปชั่วครู่ ท่ามกลางความตื่นตะลึง เมื่อเสียงนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัวใจของคนที่มองมา จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 54 20:47:56

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีตอนค่ำค่ะ ตอนที่แปดแล้ว ชอบหรือไม่ชอบอย่างไร ก็บอกกันได้เช่นเคยนะคะ ไม่ต้องกลัวว่าคนเขียนจะรู้สึกไม่ดี เพราะก่อนลงนิยายที่นี่เคยบอกมาตลอดว่า...รับได้ทุกอย่างเลยค่ะ ^^ ตอบคอมเม้นต์ดีกว่า...อ่านข้างบนแล้วรู้สึกว่าแอบดราม่า^^ @ คุณ NUAOFFYHUB คุณแอนูมาเร็วอีกแล้ว ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ ต้องถามว่าเมื่อไหร่พี่ปูนจะรักใครเป็นดีกว่าค่ะ...แต่คงไม่นานนะคะ ^^ @ คุณ กุลธิดา (kdunagin) ฮ่าๆ อกหักหาใหม่ได้ แต่ดวงกุดนี่คงต้องทำบุญอีกสิบชาตินะคะ^^ คุณพีทมาเป็นคู่แข่งพี่ปูนรึเปล่า พี่พีทบอกว่าไม่อยากเป็นค่ะ ^^ แต่คงจะได้ยินชื่อพี่พีทเพิ่มขึ้นนะคะ @คุณ อรุสา (npuiy) เป็นคนแรกนะคะเนี่ย ที่มองเห็นว่าพี่ปูนน่ารัก เขียนไปยังแอบหมั่นไส้เอง เหอๆ แต่อย่างน้อยพี่ปูนก็เป็นคนจิตใจดี เนอะๆ ^^ @คุณ ดินสอสีน้ำ ขอบคุณที่มาอ่านและลงชื่อ พร้อมรอยยิ้มนะคะ ตอนนี้ขอจบแบบไม่จบนิดนึงนะ^^ @คุณ ห้าสิบป่าย หว่าย ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะคะคุณห้าสิบป่าย แต่ประสบการณ์ตรงของปอเลยนะคะนั่น^^ อกหัก ตั้งแต่เพิ่งรู้จักกัน 555 @คุณ นารีจำศีล ขอบคุณที่มาอ่านนะคะพี่นุ้ย เห็นเม้นต์ตอนหกแล้วด้วยค่ะ พูดเป็นวิทยาศาสตร์เลย ตัวเร่งปฏิกิริยา ว่าแต่พี่พีทจะมาเป็นคะตะลิสต์หรืออินฮิบิท คอยดูกันต่อไปนะคะ^^ @คุณ :::อาราเร่::: ขอบคุณสำหรับพระจันทร์ดวงเดิมนะคะ ..^__^.. ยิ้มหวานเช่นเคยค่ะ @คุณ scottie ปายแมนร้อยเปอร์เซ็นต์ค่ะ แต่ขี้อายไปหน่อยแค่นั้นเองค่ะ เอาใจช่วยปายด้วยคนค่ะ ^^ @คุณ =FriEnDiY= อ่านะ มิ้งค์เริ่มมองเห็นความน่ารักของพี่ปูนแล้วเหรอ อย่าเพิ่งตกหลุมรักนะ เพราะอีตาคุณชายไม่น่ารักหรอก ต้องโดนแกล้งให้เข็ดก่อน^^ สุดท้ายก็ขอบคุณทุกคนที่มาอ่านนะคะ ทั้งลงชื่อและไม่ลงชื่อ ขอบคุณกิฟกำลังใจดีจาก คุณMnemosyne เพื่อนมิ้งค์ อาจารย์จี คุณแอนู คุณดินสอสีน้ำ คุณravio คุณห้าสิบป่าย คุณidakok พี่นุ้ย คุณอาราเร่ และคุณวันหน้าผมจะเป็นนายช่างด้วยนะคะ เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ ^^ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 54 20:51:47

ความคิดเห็นที่ 4 เย้...มาแล้ว ๆ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 54 21:15:22

ความคิดเห็นที่ 5 เด็กๆ ทะเลาะกัน บางทีก็ไม่ต่างจากผู้ใหญ่ทะเลาะกัน หรือแทบไม่ต่างจากการทะเลาะกันระหว่างประเทศ^^.. คุณปอน่าจะสนใจหรือถนัดการฟังดนตรีไม่มากก็น้อย สังเกตจากการที่ตัวละครพูดถึงท่อนฮุก^^.. แตว่าตอนจบบทน่ากลัวหักดิบอารมณ์แบบนี้ แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 54 07:04:36 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 54 22:14:21

ความคิดเห็นที่ 6 แง้ว ใจร้ายอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 54 00:30:25

ความคิดเห็นที่ 7 หงึ ใจร้ายกับฝัน + พี่ปูน (ของเค้า) ได้ลงคอ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 54 04:46:01

ความคิดเห็นที่ 8 โอ๊ย...จบลงแบบนี้ไม่เอานะ งืออออออออออออออออออ ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย ปูลู พออ่านตรงโลมาหางเน่าสะอึกเลย เค้าก็มีของเค้านะ แต่ทิ้งไปแล้ว อะฮึก ๆ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 54 15:23:26

ความคิดเห็นที่ 9 สงสารเด็ก     ......สาว ข้ามถนน ให้ระวัง จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 54 23:18:19

ความคิดเห็นที่ 10 จะเป็นไรเยอะมั๊ยคะ เอาเบาะๆ ก็พอเนอะ ^^' จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 54 20:26:33

ความคิดเห็นที่ 11 อรุณสวัสดิ์เช้าวันจันทร์ค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 54 06:17:33

ความคิดเห็นที่ 12 หวังว่าอาการคงไม่สาหัสนะ ชอบน้องป่อยแฮะ น่ารักดี จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 54 22:28:55