ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 8       บุรโชติมองตามร่างบอบบางที่เดินขึ้นไปบนอาคารหอพักจนลับสายตา แล้วจึงเดินตากฝนกลับมายังรถของตัวเอง มิได้อนาทรต่อเม็ดฝนหนาทึบที่โหมเทกระหน่ำลงมามิขาดสาย จนทำให้เสื้อผ้าเนื้อดีที่สวมอยู่ชุ่มโชกเปียกแนบไปตลอดทั้งลำตัว          เขาโยนเสื้อสูทที่เปียกชื้นไปไว้ยังเบาะหลัง สิ่งนั้นเป็นเพียงเครื่องมือแสดงความเป็นสุภาพบุรุษที่เอื้อเฟื้อแก่หญิงสาว เพื่อการสร้างความประทับใจแก่หล่อนเท่านั้นเอง            เพียงแค่อาสากางเสื้อสูทคลุมเหนือศีรษะระหว่างพาเดินฝ่าสายฝนมาส่งถึงประตูหน้าหอพักด้วยกัน และอำลาจากไปอย่างสุภาพบุรุษ ไม่มีแม้แต่ถ้อยคำใดๆที่จะเอ่ยล่วงเกิน หรือทำให้ “นางสมันน้อย” เกิดความหวาดระแวงขึ้นมาเสียก่อน         มองเห็นความหวั่นหวาดในสายตาคู่นั้นจนรู้สึกขันมากกว่ารำคาญหรือหงุดหงิดใจ มันกลับทำให้รู้สึกถึงการเฝ้ารอคอยผลลัพธ์ที่หอมหวานเบื้องหน้า ท้าทายตัวตนอันร้อนเร่าของเขาอยู่ในที            และปราการของความหวั่นวิตกที่มองเห็นแต่แรกในดวงตาคู่นั้นก็จะเริ่มคลายลงทีละน้อย จนกลายเป็นความไว้วางใจ ก่อนที่เด็กสาวไร้เดียงสาผู้นี้จะก้าวเดินเข้าสู่กับดักแห่งเสน่หาเหมือนกับที่เพื่อนของเจ้าหล่อนเคยเป็นมาก่อนหน้านี้แล้ว!          ...จนถอนตัวไม่ขึ้น!!            ครึ้มอกครึ้มใจจนต้องฮัมเพลงเบาๆในลำคอ นึกภาพออกทันทีว่าหญิงสาวอย่างเกตุมาลาต้องกลับขึ้นไปบนหอพักแล้วแอบพลิกม่านหน้าต่างลงมาสังเกตการณ์ด้วยอารมณ์หวามไหวตามประสาหญิงสาวผู้ยังไม่เคยผ่านมือชายมาก่อน         ความหล่อเหลากำยำอันเป็นเสน่ห์ของเพศชาย ผนวกกับความสุภาพอ่อนโยนเป็นภาพลักษณ์พระเอกในฝันทุกประการนั่นแหละจะทำให้ลืมไอ้ดอกเตอร์ถังแตกคนนั้นไปสนิทใจ    ในเมื่อเขามีสิ่งที่เหนือกว่าหลายขุม รวมทั้งมีเหตุผลเพียงพอที่จะทำให้หล่อนไม่รู้สึกผิด ถ้าจะ “แอบรัก” แฟนของเพื่อน...          “ไม่รู้ว่ายายเกตุแกไปหลงใหลอาจารย์ธุมชาลอะไรนักหนา”         เคยได้ยิน คันธรสเปรยให้ฟัง แต่ครั้งนั้นมันก็แค่สายลมที่แผ้วผ่านเข้ามาในหูเท่านั้น            “ทำไมมันรูปหล่อนักรึไง ไอ้เจ้าดอกเตอร์คนนี้น่ะ?”      เขาแสร้งถามออกไป ทำเหมือนไม่ได้สนใจสักเท่าใด        “อิจฉาเหรอคะ พี่โชติ”          หล่อนลูบปลายคางสากระคายมืออย่างยั่วเย้านัยน์ตาพราว ในบทยวนยั่วอารมณ์ คันธรสสามารถทำได้ดี ไม่ว่าจะเป็นการยั่วโทสะ หรือยั่วยุอารมณ์พิศวาส!!               แต่ดูเหมือนหล่อนจะอ่านความรู้สึกเขาออก หญิงสาวเสหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วเข้ามาเคล้าคลอข้างกายเหมือนลูกแมวแสนเชื่อง และด้วยน้ำเสียงเล็กๆน้อยๆออดอ้อน      “หล่อน่ะหล่ออยู่หรอกค่ะ แต่ไม่เพอร์เฟคเหมือนกับพี่โชติหรอก”      คันธรสแนบใบหน้าลงกับแผ่นอกหนากว้างอย่างเอาใจ ทำไมจะไม่รู้ว่า ความเพอร์เฟคคืออะไร เพราะนั่นคือเป้าหมายแห่งชีวิตอยู่แล้ว แต่เมื่อเริ่มพุ่งเป้าหมายมาที่เกตุมาลา หนุ่มใหญ่มาดแมนจึงต้องระมัดระวัง “คู่แข่ง”คนสำคัญคนนั้นเอาไว้ด้วย แม้ว่าจะรู้อยู่ก่อนแล้วว่า อาจารย์หนุ่มรูปงามดีกรีปริญญาเอกคนนั้นก็มีแต่เปลือกเช่นเดียวกัน            เขารู้กำพืดของมันดี!!           ฐานะทางบ้านก็เป็นเพียงชนชั้นกลางธรรมดา ซ้ำยังต้องมีภาระส่งเสียน้องๆในวัยกำลังเรียนอีกหลายคน...             รวมถึง “ความลับ”ของมัน ที่เป็นเสมือนไพ่ไม้ตาย และเขาก็พร้อมจะนำออกมาใช้ในยามจำเป็น!            ธุมชาล เชษฐภักดี จึงไม่มีทางเทียบกับ นักธุรกิจหนุ่มใหญ่ผู้ถึงพร้อมทุกคุณสมบัติอย่างนายบุรโชติโดยเด็ดขาด            เหลือเพียงแค่วิธีการที่โน้มเหนี่ยวให้เกตุมาลาเบนความสนใจจากชายหนุ่มคนนั้นมาที่เขาต่างหาก...          นัยน์ตาใสๆแวววาวราวนางสมันน้อย และเรือนร่างเล็กบอบบางที่ดูเต็มตึงอยู่ภายใต้เสื้อกาวน์รุ่มร่ามนั่น ก็กระตุ้นเร้าหัวใจเขาให้โลดลิ่วอย่างประหลาด ยิ่งกว่าโนมเนื้อยวนตาของคันธรสที่เขาเรียนรู้ทุกซอกมุมของหล่อนจนกลายเป็นสิ่งน่าเบื่อหน่ายไปเสียแล้ว...           แค่นึกถึงเกมส์ใหม่ที่กำลังจะเริ่มเล่นในครั้งนี้ บุรโชติก็นึกสนุกขึ้นมาจนเผลอยิ้มให้กับตนเอง                “เกตุคงไม่รู้ว่า รสเขากำลังจะทิ้งพี่ไป”              บนรถที่ปรับแอร์เย็นฉ่ำ เขาแกล้งเหลือบตาเพียงเล็กน้อยไม่ให้หล่อนรู้ว่า กำลังลอบสังเกตอากัปกิริยาไปทุกอิริยาบถ เกตุมาลานั่งฝืนตัวเกร็งแน่นบนรถโดยไม่มีท่าทีผ่อนคลายมือสองข้างประสานกันแล้วบีบแน่นวางไว้บนตัก เขาเร่งเปิดแอร์ให้ความเย็นช่วยกระหน่ำผ่านผิวเนื้อเข้าไปในหัวใจหญิงสาว เพื่อสร้างความปั่นป่วนสับสนยิ่งขึ้น...          “ทำไมคะ?”           คราวนี้ได้ผล เมื่อหล่อนหันกลับมาจ้องตาเขาแน่วแน่ สายตาบริสุทธิ์สดใสเฉกนางสมันน้อยระแวงไพร จนบุรโชติต้องพยายามหักห้ามอารมณ์ดิบเถื่อนแห่งสัญชาตญาณทางเพศสุดระงับ ห้ามใจเพื่อไม่ให้เผลอคว้าร่างอรชรเบื้องหน้าเข้ามาปะทะแผ่นอกแล้วระดมจูบให้หายคลุ้มคลั่งและบำบัดความหื่นกระหาย!!              ฝืนตีหน้าซื่อ ด้วยบทบาทของชายหนุ่มผู้กำลังผิดหวังในความรัก ระหว่างการคำนวณแผนการที่วางเอาไว้แล้วในใจ รู้ดีว่าด้วยคุณสมบัติครบเครื่องของตัวเอง ไม่มีเหตุอันใดที่จะทำให้คันธรสตีตัวออกห่างไปหาบุรุษอื่น ต้องหาสาเหตุนอกเหนือจากนี้ที่จะทำให้คนอย่างเกตุมาลาเชื่อ           นี่ต่างหากคือสิ่งที่เป็นความท้าทาย จนทำให้นักธุรกิจหนุ่มหัวใจเต้นระรัว โลหิตสูบฉีดไปทั้งร่าง            “พักหลังมานี่รสเริ่มเปลี่ยนไป เขาบอกกับพี่ว่าอาจจะต้องไปทำวิจัยต่อที่อเมริกา และต้องทุ่มเทให้กับการทำแล็บอย่างเต็มที่ อาจารย์ที่ปรึกษาบอกว่ามันจะเป็นโอกาสสำคัญและถือเป็นความก้าวหน้าครั้งสำคัญในชีวิต บางทีการไปเป็นนักวิจัยที่อเมริกาจะสร้างความก้าวหน้าในชีวิตให้กับเขามากกว่า ซึ่งรสเองจะต้องตัดสินใจเลือก... ก็เลยอยากจะทบทวนความสัมพันธ์ระหว่างเรา โดยการถอยห่างออกมาก่อนคนละก้าว บอกเพียงแต่ว่าอยากจะให้โอกาสกับพี่เองด้วย...”          “แต่รสไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเกตุเลยนะคะ”             เขาแอบยิ้มในเงามืดเพื่อไม่ให้หล่อนรู้... ตระหนักชัดด้วยสัญชาตญาณแห่ง “พราน” ว่าสรรพนาม “ดิฉัน”ในตอนแรก เริ่มเปลี่ยนเป็น “เกตุ”อย่างคุ้นเคยมากขึ้น น้ำเสียงที่เจือด้วยความสงสารและสงสัยอย่างนี้แหละที่รู้ดีว่า... ทุกอย่างกำลังจะเข้าล็อคในไม่ช้า           “เกตุ...”             คราวนี้เรียกชื่อเล่นหล่อนอีกครั้งอย่างอ่อนโยน เรียกให้อีกฝ่ายเกิดความเคยชินคุ้นหูโดยไม่ทันรู้สึกตัว มืออุ่นจัดถือโอกาสแตะลงที่ต้นแขน สัมผัสถึงผิวเย็นเฉียบและอ่อนละมุนราวแพรเนื้อดี ลูบไล้ไปมาเพียงแผ่วเบา มิให้เกิดความรู้สึกก้าวข้ามไปสู่การลวนลามอย่างที่หล่อนหวั่นระแวง และไม่ให้สายสัมพันธ์บางเบาที่เพียรสานขึ้นในจังหวะเวลานี้ต้องขาดตอน        ให้ “เหยื่อ”อยู่ในระหว่างความก้ำกึ่งสับสน                “บางเรื่อง รสเขาก็ไม่จำเป็นต้องบอกเกตุหมดก็ได้นะ โดยเฉพาะถ้าหากว่าเป็นเรื่องสำคัญส่วนตัวที่เขาต้องการจะบอกกับพี่โดยเฉพาะ เพื่อ... ตัดความสัมพันธ์ระหว่างเรา”              บุรโชติหักใจละมือออกจากผิวกายของหญิงสาวเสียก่อน เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายทันได้คิดระแวงไปถึงความต้องการอันแท้จริง แล้วยกมือเสยผมที่ตกลงปรกหน้าผากให้กลับขึ้นไป            “แล้วพี่โชติ...”            เสียงของหล่อนอ่อนลงจากเดิมจนเห็นได้ชัด             “ช่างมันเถอะครับ เกตุ นี่พี่เองก็เผลอเล่าเรื่องที่ไม่ควรจะเล่าออกมามากพอแล้ว ที่จริงแล้วเกตุก็ไม่ควรจะต้องมารับรู้เรื่องบ้าๆเหล่านี้ด้วยเลย พี่นี่ใช้ไม่ได้จริงๆ”           เขาทำเหมือนเปรยขึ้นมา เพื่อโทษทุกอย่างกับตัวเองแล้วทุบมือลงกับพวงมาลัย เกตุมาลาเผลอแตะมือที่ต้นแขนชายหนุ่มอย่างลืมตัว                “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่โชติ รสเป็นเพื่อนของเกตุเอง ถ้ามีอะไรที่สามารถช่วยได้ก็ยินดีค่ะ”                  น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความจริงใจใสสะอาด จนเขาต้องซ่อนรอยยิ้มเอาไว้มิให้แผ่ซ่านออกมาด้วยความสาสมใจ บุรโชติลอบมองใบหน้าที่ปราศจากการตกแต่งจนจัดจ้านเหมือนอย่างคันธรส ไม่น่าเชื่อสองสาวที่แตกต่างกันคนละแบบคนละสไตล์จะมาเป็นเพื่อนสนิทกันได้ ลมหายใจหนุ่มใหญ่แทบขาดห้วงเมื่อมองเห็นผิวบางใสราวกับผิวเด็ก กลิ่นแป้งหอมอ่อนๆระเหยอวลปะทะจมูก น่าแปลกมันกลับกระตุ้นสัญชาตญาณทางเพศได้มากเสียยิ่งไปกว่าน้ำหอมราคาแพงที่คันธรสเคยใช้เสียอีก!!             น้ำเสียงนักธุรกิจหนุ่มจึงพยายามกดเอาไว้ มิให้แหบพร่าด้วยกระแสแห่งแรงปรารถนาออกมา                  “ใช่แล้วครับ! รสเพิ่งตัดสินใจบอกเลิกกับพี่วันนี้เอง และมันก็ทำให้พี่กลุ้มใจจนยังไม่อยากจะกลับไปคอนโด ก็เลยขับรถไปเรื่อยๆเพื่อดับความฟุ้งซ่าน จนมาพบกับเกตุโดยบังเอิญ นับว่าโชคดีเหลือเกิน”                แก้มสีขาวนวลเข้มระเรื่อขึ้นเล็กน้อยอย่างน่าดู และแน่นอน บุรโชติมองเห็นประกายของความสงสารเต็มเปี่ยมอยู่ในแววตาคู่นั้น ความสงสารซึ่งจะนำมาซึ่งความไว้วางใจ และความไว้วางใจนั้นเองจะทำให้เกตุมาลาลืมนึกถึงเหตุผลทุกอย่างที่ควรจะเป็น...                  เขารู้ว่าการติดต่อกับคันธรสในช่วงนี้อาจจะห่างกันไปเพียงชั่วคราว ภายหลังมรสุมเสน่หาผ่านพ้นไป หล่อนเป็นฝ่ายบอกกับเขาเองว่า ช่วงนี้จำเป็นต้องเร่งทำแล็บไวรัสซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของงานวิจัยระดับสูงที่เป็นความลับ คงต้องเก็บตัวสักพักหนึ่ง เพื่อให้งานช่วงสำคัญนี้ผ่านพ้นไปด้วยดี เขาไม่ได้สนใจกับรายละเอียดที่อีกฝ่ายเพียรเล่าให้ฟังสักเท่าใดนัก            เพราะหล่อนอาจจะไม่จำเป็นสำหรับเขาแล้ว ในเวลานี้...           สำหรับคันธรส นอกจากหล่อนจะเป็นแหล่ง “จัดส่ง”ผีเสื้อตามที่เขาต้องการ กับการเป็นคู่พิศวาสที่ต่างก็ตอบสนองความต้องการของกันและกันอย่างเต็มที่แล้ว ก็ไม่มีความสำคัญอื่นใดอีก และตอนนี้เขากำลังมองหา “แหล่ง”ใหม่ ที่มีความน่าสนใจมากกว่า         เกตุมาลาคือเป้าหมายนั้น!!            แต่จากประสบการณ์อันเชี่ยวชาญ บุรโชติก็รู้ดีว่าสำหรับ “ครั้งแรก” ควรจะดำเนินการไปแค่ในระดับใด ชายหนุ่มตัดบทคล้ายเกรงใจอีกฝ่าย           “ขอบคุณมากครับเกตุ อย่างน้อยที่สุดพี่ก็ยังคิดว่าคงพอมีใครสักคนที่จะเข้าใจและรับฟังความรู้สึกของพี่อยู่บ้าง... เอาล่ะ ถึงหอพักพอดีใช่ไหมครับ? ถ้างั้นเดี๋ยวพี่จะเดินไปส่งแล้วกันนะครับ ฝนตกหนักเลย”               ชายหนุ่มเลี้ยวรถอย่างนุ่มนวลเข้ามาสู่ด้านหน้าหอพักเอกชน สถานที่ตามที่หล่อนบอกทางมาตั้งแต่แรก เกตุมาลาพยักหน้ารับไมตรีจิตโดยไม่มีท่าทีตะขิดตะขวงใจหรืออิดเอื้อนเหมือนอย่างคราวแรกอีกต่อไป นอกจากประกายตาของความเห็นอกเห็นใจ...              ฝนเริ่มซาลงเรื่อยๆ เขารอคอยจนเห็นร่างนั้นเดินลับขึ้นไปภายในอาคารเรียบร้อยจึงย้อนกลับมาที่รถแล้วสตาร์ทขับออกจากซอยแห่งนั้น ความคิดคำนึงดำเนินไปถึงจุดหมายปลายทางดังที่ปรารถนา ในเสียงเม็ดฝนพร่างพรายรอบทิศทางด้วยบรรยากาศอันเย็นเยียบทั้งจากภายนอกและแอร์คอนดิชันภายในรถ บุรโชติบังเกิดความต้องการทางเพศพลุ่งทะลักขึ้นมาจนแทบจะอดใจไว้มิได้อีกต่อไป ในห้วงแห่งจินตนาการเขามองเห็นประกายปีกสีเงินยวงตามที่คันธรสเอ่ยถึง และบัดนี้เส้นทางที่ว่าก็กำลังจะนำเขาไปสู่ผีเสื้อตัวนั้นแล้ว                    ชายหนุ่มหอบหายใจหนักหน่วงระหว่างมองม่านฝนที่พุ่งปะทะกระจกหน้าต่างรถ ให้ตายเถอะ! เขากำลังต้องการใครสักคนให้มาช่วยบำบัดความร้อนระอุในเรือนกายอยู่ในขณะนี้ มันดำเนินมาถึงจุดที่จวนเจียนจะระเบิด!!          ผีเสื้อสีขาวเงินยวงและดอกไม้ที่พร้อมจะถูกบดขยี้หลังการเสพย์กำซาบมธุรสเรณูจนสมสาแก่ความต้องการแล้ว...              พลัน! เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นในจังหวะนั้นพอดี            ด้วยมือสั่นเทา บุรโชติคว้ามันคือมากดเปิดแล้วพยายามกรอกเสียงที่บังคับไม่ให้สั่นพร่าด้วยแรงกำหนัดออกไป ปลายเสียงที่ตอบกลับมาทำให้เขาต้องยิ้มขึ้นด้วยความยินดี               คืนนี้จะไม่มีความเหน็บหนาวอีกต่อไป... บัดนี้เขามี “คน”ที่จะมาตอบสนองความต้องการแทนเกตุมาลาได้เรียบร้อยแล้ว!!                       ************************ “เป็นอะไรไปรึเปล่าเกตุ ทำไมถอนหายใจอย่างกะเป็นคนแก่สักอายุแปดสิบยังงั้นจ๊ะ?”                  กัทลีมองหน้าเพื่อนสาวที่ดึงม่านหน้าต่างห้องกลับคืนเข้าที่เดิม ก่อนจะเดินกลับมาทรุดนั่งยังขอบเตียง พี่โชติกลับไปแล้ว สัมผัสได้ถึงความตื่นตัวทางเพศของบุรุษหนุ่มผู้สมบูรณ์แบบคนนั้นด้วยสัญชาตญาณเร้นลับแห่งเพศหญิง             แต่หล่อนก็มีสติมากเพียงพอที่จะยับยั้งใจมิให้หลงเพริดไปกับถ้อยคำอ่อนหวาน ความละมุนละม่อมและบรรยากาศอันเป็นใจ จนปล่อยให้ความเคลือบแคลงสงสัยอันเป็นวิสัยของนักวิทยาศาสตร์ประจำตัวหลุดหายไปหมดสิ้น           เกตุมาลามองเห็นวัตถุประสงค์บางอย่างของเขาที่พาตัวเองเข้ามาใกล้ชิด... อย่างแฝงเร้นเจตนาที่ทำให้ดูเหมือนไม่เจตนา!!            เพื่ออะไร?? หล่อนตอบกับตัวเองไม่ได้ และสิ่งนั้นต่างหากที่ทำให้ต้องถอนหายใจออกมา ใจหนึ่งอยากจะโทรศัพท์ไปสอบถามคันธรสให้หายข้องใจนัก แต่ก็รู้นิสัยเพื่อนดี ยายรสอาจจะเป็นเพื่อนที่น่ารักในเวลาพูดคุยสนุกสนานเฮฮาร่วมกัน แต่สำหรับความรักความหลงที่มีต่อบุรโชติแฟนหนุ่มแล้ว เชื่อว่า มันสามารถเปลี่ยนเพื่อนรักของหล่อนให้กลายเป็นคนละคนไปได้เลยทีเดียว และถ้าเจ้าตัวเกิดระแวงเกตุมาลาขึ้นมาอีกเล่า...               ดีไม่ดีอาจจะต้องเสียเพื่อนรักไปอีกคนก็ได้! คิดขึ้นมาแล้ว จึงได้แต่ถอนหายใจออกมาเป็นเฮือกที่สองก่อนทรุดกายลงนั่งยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกัทลี มือพลิกหนังสืออ่านไปมาเหมือนฆ่าเวลาเล่น และเพื่อเบนความกลัดกลุ้มใจไปยังเรื่องอื่นแทน          ได้ผล!             เมื่อเห็นชื่อหนึ่งปรากฏขึ้นในหน้าของหนังสือปกแข็งเล่มนั้นพอดี มือที่พลิกอ่านหยุดชะงักงัน และไม่อาจละสายตาจากตัวหนังสือนั้นได้          ผีเสื้อหยกและผีเสื้อทองคำ!!           หล่อนเงยหน้าขึ้นพอดีที่จะเห็นกัทลีนั่งกอดอกมองมาอยู่ก่อนแล้ว           “หนังสือของเธอหรือ ยายกล้วย?”            กัทลีพยักหน้า             “พอดีให้เด็กเขาทำรายงานเกี่ยวกับสัตว์ต่างๆในวรรณคดีน่ะ ก็เลยว่าจะลองหาเรื่องเกี่ยวกับสัตว์พวกนี้ไปเล่าให้เด็กๆฟังด้วย เธอเองก็มีสไลด์เกี่ยวกับผีเสื้อเยอะแยะอยู่แล้วนี่นา ยังไงขอยืมเอามาประกอบการสอนด้วยแล้วกันนะ ผีเสื้อกับตำนานในวรรณคดี”             “เป็นความคิดที่ไม่เลวนะ”                “ใช่! ลองคิดดูสิ อย่างชื่อ “ผีเสื้อหางติ่งนางละเวงยังงี้ เด็กๆก็จะเริ่มสนใจพระอภัยมณี กับนางละเวงแล้ว ยังมีผีเสื้อจรกา อีกล่ะ คราวนี้จะได้เล่าเรื่องไปถึงอิเหนากับบุษบาไปเสียเลย เธอว่าดีมั๊ยล่ะ?”                  เกตุมาลาพยักหน้าหงึกหงักเห็นดีด้วย หล่อนเปิดหนังสือเล่มที่กัทลีนำติดมือมา ถึงเห็นว่าหน้าที่เปิดอ่านค้างอยู่เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับตำนานของผีเสื้อในชาติต่างๆมากมาย เก็บรวบรวมเอาไว้พร้อมภาพประกอบสี่สีสวยงาม             “รูปที่เธอเห็นเป็นภาพประกอบที่เขียนขึ้นจากลายพู่กันจีน เป็นไงจ๊ะดูโรแมนติคไหมล่ะ?”               หล่อนมองเห็นภาพหญิงชายในชุดจีนสมัยโบราณกำลังตระกองกอดกันอย่างรักใคร่และมีภาพวาดผีเสื้อแสนสวยกางปีกโบยบินขึ้นมาจากร่างทั้งสองเป็นแบ็คกราวนด์              “ชาวจีนสมัยก่อนเชื่อกันว่า ผีเสื้อเป็นสัตว์ที่ถือกำเนิดขึ้นจากหนุ่มสาวที่มีความรักต่อกันมากชนิดยอมตายแทนกันได้ ตราบจนเมื่อเสียชีวิตลงไปดวงวิญญาณของคนทั้งสองจะหลอมรวมกันกลายเป็นผีเสื้อขึ้นมาใหม่”                “อือม์ ฟังดูช่างโรแมนติคจังเลย แล้วรูปที่ฉันเห็นเมื่อกี้นี่ล่ะ ผีเสื้อสีทองกับผีเสื้อหยก มันคืออะไรกันล่ะ?”              “เป็นความเชื่อของคนจีนอีกเหมือนกันน่ะแหละ เธอลองดูรูปนี้สิเกตุ”               กัทลีพลิกหนังสือปกแข็งเล่มนั้นออกอธิบายราวกับเห็นเธอเป็นลูกศิษย์ตัวน้อยคนหนึ่งที่กำลังสนอกสนใจอย่างยิ่งยวด             “ในสมัยก่อนพวกเขาจะนิยมสลักแท่งหยกเป็นรูปผีเสื้อนำไปฝังพร้อมกับศพคนตาย เพราะเชื่อกันว่าผีเสื้อคือสัญลักษณ์ของการเกิดขึ้นมาใหม่ และไม่ตาย”               เมื่อเห็นหญิงสาวมีท่าทีสนใจ กัทลีจึงอธิบายต่อ                “ผีเสื้อหยกหรือผีเสื้อเงินนี้ มีเรื่องเล่ากันในสมัยแผ่นดินพระเจ้ามุกจงฮ่องเต้ ในช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่สิบสามเลยทีเดียวนะจ๊ะ พระเจ้ามุกจงทรงโปรดให้ปลูกดอกโบตั๋นไว้ในอุทยานหลวง และบรรดาข้าราชบริพารผู้เฝ้าอุทยานก็พบว่าเมื่อถึงเวลากลางคืนอันดึกสงัด จะมีผีเสื้อสีเหลืองและขาวบินมาห้อมล้อมกลุ่มดอกโบตั๋นเหล่านั้นเอาไว้ตลอดจนถึงรุ่งเช้าแล้วต่างก็บินหายไปจนหมด             นับเป็นเรื่องอันน่ามหัศจรรย์ยิ่งนัก ฮ่องเต้จึงทรงมีรับสั่งให้นำตาข่ายมาดักผีเสื้อดังกล่าว และทรงพบว่าในที่สุดมันกลายเป็นผีเสื้อทองคำและผีเสื้อหยกไป”             “ถ้างั้นผีเสื้อหยกก็น่าจะมีสีเขียวเหมือนหยกน่ะสิ”            หล่อนแย้ง และกัทลีก็หัวเราะร่วน            “แหม หยกสีขาวก็มีถมไป ในเรื่องนี้เขาอาจจะหมายถึง สิ่งของมีค่า เช่นหยก หรือ ทองก็ได้ คิดมากเป็นตุเป็นตะ นี่คงจะไม่คิดปลูกดอกโบตั๋นเอาไว้ด้วยล่ะ?”              “เธอดักคอได้ถูกจังเลยนะยายกล้วย กำลังคิดอยู่พอดี เผื่อจะมีผีเสื้อหยกกับผีเสื้อทองบินมาเกาะแล้วก็จับเอามาขายให้รวยเละไปเลย ไม่ต้องเรียนมันแล้ว ดีมั๊ย”               คราวนี้คนพูดร้องอูยเมื่อถูกกัทลีเหน็บเบาๆที่ต้นแขน ข้อหา “ล้อเลียนคุณครู”ไปโดยปริยาย แต่เจ้าตัวก็ยังไม่วายมีปัญหาเพิ่มเติมต่อไปตามประสาเด็กช่างซัก                “แสดงว่าที่ไปค้นคว้ามา ก็มีแต่ความเชื่อของคนจีนเท่านั้นน่ะสิ แล้วอย่างในประเทศไทยของเราน่ะไม่มีมั่งหรือไงจ๊ะ แม่คนอินเตอร์!!”                นัยน์ตากัทลีเป็นประกายวาว เมื่อเจอคำถามถูกใจ             “พูดแบบนี้ แสดงว่ายังไม่เคยอ่านนิทานคำกลอนเรื่องพระอภัยมณีน่ะสิ ตอนที่สุดสาครออกเดินทางตามหาพระอภัยมณีน่ะ เขาก็ได้กล่าวถึงเกาะผีเสื้อด้วยนะ เกาะนี้มีชื่อว่าเกาะกาวิน เป็นแหล่งของผีเสื้อยักษ์ที่กินคนเป็นอาหาร”          คราวนี้ กัทลีถือโอกาสอ่านทำนองเสนาะให้หล่อนฟังด้วยน้ำเสียงไพเราะเพราะพริ้งสมกับเป็นครูภาษาไทยเลยทีเดียว     ถึงละเมาะเกาะกาวินถิ่นผีเสื้อ ต่างทอดเรือเรียงเรียงเคียงเคียงคั่น ขึ้นตักน้ำลำเลียงพร้อมเพรียงกัน ผีเสื้อมันได้กลิ่นก็บินมา     เสียงคึกคึกครึกครื้นเป็นหมื่นแสน เท่าลำแพนแผ่ปีกหลีกถลา ลงโฉบได้ไพร่พลบนเภตรา กระพือพาขึ้นละเมาะเกาะกาวิน     ที่เหลืออยู่สู้รบไม่หลบหลีก มันมาอีกอัดแอกระแสสินธุ์ เปรียบเหมือนเหยี่ยวเฉี่ยวปลาแล้วพาบิน หน่อนรินทร์กับพระน้องอยู่ห้องใน             “ฟังดูแล้วน่ากลัวเหมือนกันนะ ถ้ามีจริงไม่ใช่เป็นแค่นิทานอย่างพระอภัยมณีน่ะ”                “รึอย่างทางภาคอีสานเอง เขาก็มีความเชื่อว่า ถ้าเห็นผีเสื้อบินมาเป็นกลุ่มใหญ่เมื่อไร แสดงว่าเป็นลางร้าย ลางไม่ดี คำว่าผีเสื้อนี่บางทีสันนิษฐานกันว่ามาจากผีเชื้อ อาจจะหมายถึงนำเชื้อโรคระบาดอะไรก็ได้นะเออ”       “โอย ไม่อยากฟังแล้วล่ะ เดี๋ยวคืนนี้ฉันคงจะฝันเห็นแต่ผีเสื้อ ขนาดเรียนก็เรียนผีเสื้อ ยังต้องมาฟังนิทานเกี่ยวกับพวกผีเสื้อนี่อีก”           “แต่นิทานพวกนี้บางทีก็อิงมาจากเรื่องจริงในประวัติศาสตร์ก็มีนะเกตุ บางทีบอกเล่าสืบต่อกันมา จนกลายเป็นตำนานและนิทานท้องถิ่นไปในที่สุด เหมือนกับเล่มนี้”            กัทลีหยิบปึกกระดาษที่ถ่ายเอกสารเหมือนรายงานหลายฉบับมัดรวมกัน ส่งมาให้               “อย่างในเอกสารเล่มนี้ ฉันได้มาจากคำบอกเล่าของผู้ปกครองเด็กบางคนที่ให้เด็กไปทำรายงานมา พวกเขาเล่าถึงบางสถานที่ที่ยังมีความเชื่อท้องถิ่นเกี่ยวกับผีเสื้อที่น่าสนใจอยู่ไม่น้อย”           หล่อนเอนกายลงกับหมอนอิง นึกว่ากัทลีจะเล่านิทานเรื่องใหม่ให้ฟังอีก            “เรื่องของสางหรือที่ชาวบ้านเชื่อกันว่าเป็นปีศาจผีเสื้อ ที่ออกหากินในยามสนธยา รวมถึงดินแดนต้องห้ามของพวกเขา ในเขตป่าติ้วสีเลือด”                 “ติ้วสีเลือด?”              หล่อนขมวดคิ้วแล้วชันตัวขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเหยียดกายเกร็งเมื่อกัทลีอ่านมาถึงบรรทัดสุดท้ายพอดี              “ใช่! เขาบอกว่ามันอยู่ในแถบหมู่บ้านผาติ้ว...”                 ผาติ้ว??                   ************************* จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 54 17:59:06

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 8       บุรโชติมองตามร่างบอบบางที่เดินขึ้นไปบนอาคารหอพักจนลับสายตา แล้วจึงเดินตากฝนกลับมายังรถของตัวเอง มิได้อนาทรต่อเม็ดฝนหนาทึบที่โหมเทกระหน่ำลงมามิขาดสาย จนทำให้เสื้อผ้าเนื้อดีที่สวมอยู่ชุ่มโชกเปียกแนบไปตลอดทั้งลำตัว          เขาโยนเสื้อสูทที่เปียกชื้นไปไว้ยังเบาะหลัง สิ่งนั้นเป็นเพียงเครื่องมือแสดงความเป็นสุภาพบุรุษที่เอื้อเฟื้อแก่หญิงสาว เพื่อการสร้างความประทับใจแก่หล่อนเท่านั้นเอง            เพียงแค่อาสากางเสื้อสูทคลุมเหนือศีรษะระหว่างพาเดินฝ่าสายฝนมาส่งถึงประตูหน้าหอพักด้วยกัน และอำลาจากไปอย่างสุภาพบุรุษ ไม่มีแม้แต่ถ้อยคำใดๆที่จะเอ่ยล่วงเกิน หรือทำให้ “นางสมันน้อย” เกิดความหวาดระแวงขึ้นมาเสียก่อน         มองเห็นความหวั่นหวาดในสายตาคู่นั้นจนรู้สึกขันมากกว่ารำคาญหรือหงุดหงิดใจ มันกลับทำให้รู้สึกถึงการเฝ้ารอคอยผลลัพธ์ที่หอมหวานเบื้องหน้า ท้าทายตัวตนอันร้อนเร่าของเขาอยู่ในที            และปราการของความหวั่นวิตกที่มองเห็นแต่แรกในดวงตาคู่นั้นก็จะเริ่มคลายลงทีละน้อย จนกลายเป็นความไว้วางใจ ก่อนที่เด็กสาวไร้เดียงสาผู้นี้จะก้าวเดินเข้าสู่กับดักแห่งเสน่หาเหมือนกับที่เพื่อนของเจ้าหล่อนเคยเป็นมาก่อนหน้านี้แล้ว!          ...จนถอนตัวไม่ขึ้น!!            ครึ้มอกครึ้มใจจนต้องฮัมเพลงเบาๆในลำคอ นึกภาพออกทันทีว่าหญิงสาวอย่างเกตุมาลาต้องกลับขึ้นไปบนหอพักแล้วแอบพลิกม่านหน้าต่างลงมาสังเกตการณ์ด้วยอารมณ์หวามไหวตามประสาหญิงสาวผู้ยังไม่เคยผ่านมือชายมาก่อน         ความหล่อเหลากำยำอันเป็นเสน่ห์ของเพศชาย ผนวกกับความสุภาพอ่อนโยนเป็นภาพลักษณ์พระเอกในฝันทุกประการนั่นแหละจะทำให้ลืมไอ้ดอกเตอร์ถังแตกคนนั้นไปสนิทใจ    ในเมื่อเขามีสิ่งที่เหนือกว่าหลายขุม รวมทั้งมีเหตุผลเพียงพอที่จะทำให้หล่อนไม่รู้สึกผิด ถ้าจะ “แอบรัก” แฟนของเพื่อน...          “ไม่รู้ว่ายายเกตุแกไปหลงใหลอาจารย์ธุมชาลอะไรนักหนา”         เคยได้ยิน คันธรสเปรยให้ฟัง แต่ครั้งนั้นมันก็แค่สายลมที่แผ้วผ่านเข้ามาในหูเท่านั้น            “ทำไมมันรูปหล่อนักรึไง ไอ้เจ้าดอกเตอร์คนนี้น่ะ?”      เขาแสร้งถามออกไป ทำเหมือนไม่ได้สนใจสักเท่าใด        “อิจฉาเหรอคะ พี่โชติ”          หล่อนลูบปลายคางสากระคายมืออย่างยั่วเย้านัยน์ตาพราว ในบทยวนยั่วอารมณ์ คันธรสสามารถทำได้ดี ไม่ว่าจะเป็นการยั่วโทสะ หรือยั่วยุอารมณ์พิศวาส!!               แต่ดูเหมือนหล่อนจะอ่านความรู้สึกเขาออก หญิงสาวเสหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วเข้ามาเคล้าคลอข้างกายเหมือนลูกแมวแสนเชื่อง และด้วยน้ำเสียงเล็กๆน้อยๆออดอ้อน      “หล่อน่ะหล่ออยู่หรอกค่ะ แต่ไม่เพอร์เฟคเหมือนกับพี่โชติหรอก”      คันธรสแนบใบหน้าลงกับแผ่นอกหนากว้างอย่างเอาใจ ทำไมจะไม่รู้ว่า ความเพอร์เฟคคืออะไร เพราะนั่นคือเป้าหมายแห่งชีวิตอยู่แล้ว แต่เมื่อเริ่มพุ่งเป้าหมายมาที่เกตุมาลา หนุ่มใหญ่มาดแมนจึงต้องระมัดระวัง “คู่แข่ง”คนสำคัญคนนั้นเอาไว้ด้วย แม้ว่าจะรู้อยู่ก่อนแล้วว่า อาจารย์หนุ่มรูปงามดีกรีปริญญาเอกคนนั้นก็มีแต่เปลือกเช่นเดียวกัน            เขารู้กำพืดของมันดี!!           ฐานะทางบ้านก็เป็นเพียงชนชั้นกลางธรรมดา ซ้ำยังต้องมีภาระส่งเสียน้องๆในวัยกำลังเรียนอีกหลายคน...             รวมถึง “ความลับ”ของมัน ที่เป็นเสมือนไพ่ไม้ตาย และเขาก็พร้อมจะนำออกมาใช้ในยามจำเป็น!            ธุมชาล เชษฐภักดี จึงไม่มีทางเทียบกับ นักธุรกิจหนุ่มใหญ่ผู้ถึงพร้อมทุกคุณสมบัติอย่างนายบุรโชติโดยเด็ดขาด            เหลือเพียงแค่วิธีการที่โน้มเหนี่ยวให้เกตุมาลาเบนความสนใจจากชายหนุ่มคนนั้นมาที่เขาต่างหาก...          นัยน์ตาใสๆแวววาวราวนางสมันน้อย และเรือนร่างเล็กบอบบางที่ดูเต็มตึงอยู่ภายใต้เสื้อกาวน์รุ่มร่ามนั่น ก็กระตุ้นเร้าหัวใจเขาให้โลดลิ่วอย่างประหลาด ยิ่งกว่าโนมเนื้อยวนตาของคันธรสที่เขาเรียนรู้ทุกซอกมุมของหล่อนจนกลายเป็นสิ่งน่าเบื่อหน่ายไปเสียแล้ว...           แค่นึกถึงเกมส์ใหม่ที่กำลังจะเริ่มเล่นในครั้งนี้ บุรโชติก็นึกสนุกขึ้นมาจนเผลอยิ้มให้กับตนเอง                “เกตุคงไม่รู้ว่า รสเขากำลังจะทิ้งพี่ไป”              บนรถที่ปรับแอร์เย็นฉ่ำ เขาแกล้งเหลือบตาเพียงเล็กน้อยไม่ให้หล่อนรู้ว่า กำลังลอบสังเกตอากัปกิริยาไปทุกอิริยาบถ เกตุมาลานั่งฝืนตัวเกร็งแน่นบนรถโดยไม่มีท่าทีผ่อนคลายมือสองข้างประสานกันแล้วบีบแน่นวางไว้บนตัก เขาเร่งเปิดแอร์ให้ความเย็นช่วยกระหน่ำผ่านผิวเนื้อเข้าไปในหัวใจหญิงสาว เพื่อสร้างความปั่นป่วนสับสนยิ่งขึ้น...          “ทำไมคะ?”           คราวนี้ได้ผล เมื่อหล่อนหันกลับมาจ้องตาเขาแน่วแน่ สายตาบริสุทธิ์สดใสเฉกนางสมันน้อยระแวงไพร จนบุรโชติต้องพยายามหักห้ามอารมณ์ดิบเถื่อนแห่งสัญชาตญาณทางเพศสุดระงับ ห้ามใจเพื่อไม่ให้เผลอคว้าร่างอรชรเบื้องหน้าเข้ามาปะทะแผ่นอกแล้วระดมจูบให้หายคลุ้มคลั่งและบำบัดความหื่นกระหาย!!              ฝืนตีหน้าซื่อ ด้วยบทบาทของชายหนุ่มผู้กำลังผิดหวังในความรัก ระหว่างการคำนวณแผนการที่วางเอาไว้แล้วในใจ รู้ดีว่าด้วยคุณสมบัติครบเครื่องของตัวเอง ไม่มีเหตุอันใดที่จะทำให้คันธรสตีตัวออกห่างไปหาบุรุษอื่น ต้องหาสาเหตุนอกเหนือจากนี้ที่จะทำให้คนอย่างเกตุมาลาเชื่อ           นี่ต่างหากคือสิ่งที่เป็นความท้าทาย จนทำให้นักธุรกิจหนุ่มหัวใจเต้นระรัว โลหิตสูบฉีดไปทั้งร่าง            “พักหลังมานี่รสเริ่มเปลี่ยนไป เขาบอกกับพี่ว่าอาจจะต้องไปทำวิจัยต่อที่อเมริกา และต้องทุ่มเทให้กับการทำแล็บอย่างเต็มที่ อาจารย์ที่ปรึกษาบอกว่ามันจะเป็นโอกาสสำคัญและถือเป็นความก้าวหน้าครั้งสำคัญในชีวิต บางทีการไปเป็นนักวิจัยที่อเมริกาจะสร้างความก้าวหน้าในชีวิตให้กับเขามากกว่า ซึ่งรสเองจะต้องตัดสินใจเลือก... ก็เลยอยากจะทบทวนความสัมพันธ์ระหว่างเรา โดยการถอยห่างออกมาก่อนคนละก้าว บอกเพียงแต่ว่าอยากจะให้โอกาสกับพี่เองด้วย...”          “แต่รสไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเกตุเลยนะคะ”             เขาแอบยิ้มในเงามืดเพื่อไม่ให้หล่อนรู้... ตระหนักชัดด้วยสัญชาตญาณแห่ง “พราน” ว่าสรรพนาม “ดิฉัน”ในตอนแรก เริ่มเปลี่ยนเป็น “เกตุ”อย่างคุ้นเคยมากขึ้น น้ำเสียงที่เจือด้วยความสงสารและสงสัยอย่างนี้แหละที่รู้ดีว่า... ทุกอย่างกำลังจะเข้าล็อคในไม่ช้า           “เกตุ...”             คราวนี้เรียกชื่อเล่นหล่อนอีกครั้งอย่างอ่อนโยน เรียกให้อีกฝ่ายเกิดความเคยชินคุ้นหูโดยไม่ทันรู้สึกตัว มืออุ่นจัดถือโอกาสแตะลงที่ต้นแขน สัมผัสถึงผิวเย็นเฉียบและอ่อนละมุนราวแพรเนื้อดี ลูบไล้ไปมาเพียงแผ่วเบา มิให้เกิดความรู้สึกก้าวข้ามไปสู่การลวนลามอย่างที่หล่อนหวั่นระแวง และไม่ให้สายสัมพันธ์บางเบาที่เพียรสานขึ้นในจังหวะเวลานี้ต้องขาดตอน        ให้ “เหยื่อ”อยู่ในระหว่างความก้ำกึ่งสับสน                “บางเรื่อง รสเขาก็ไม่จำเป็นต้องบอกเกตุหมดก็ได้นะ โดยเฉพาะถ้าหากว่าเป็นเรื่องสำคัญส่วนตัวที่เขาต้องการจะบอกกับพี่โดยเฉพาะ เพื่อ... ตัดความสัมพันธ์ระหว่างเรา”              บุรโชติหักใจละมือออกจากผิวกายของหญิงสาวเสียก่อน เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายทันได้คิดระแวงไปถึงความต้องการอันแท้จริง แล้วยกมือเสยผมที่ตกลงปรกหน้าผากให้กลับขึ้นไป            “แล้วพี่โชติ...”            เสียงของหล่อนอ่อนลงจากเดิมจนเห็นได้ชัด             “ช่างมันเถอะครับ เกตุ นี่พี่เองก็เผลอเล่าเรื่องที่ไม่ควรจะเล่าออกมามากพอแล้ว ที่จริงแล้วเกตุก็ไม่ควรจะต้องมารับรู้เรื่องบ้าๆเหล่านี้ด้วยเลย พี่นี่ใช้ไม่ได้จริงๆ”           เขาทำเหมือนเปรยขึ้นมา เพื่อโทษทุกอย่างกับตัวเองแล้วทุบมือลงกับพวงมาลัย เกตุมาลาเผลอแตะมือที่ต้นแขนชายหนุ่มอย่างลืมตัว                “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่โชติ รสเป็นเพื่อนของเกตุเอง ถ้ามีอะไรที่สามารถช่วยได้ก็ยินดีค่ะ”                  น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความจริงใจใสสะอาด จนเขาต้องซ่อนรอยยิ้มเอาไว้มิให้แผ่ซ่านออกมาด้วยความสาสมใจ บุรโชติลอบมองใบหน้าที่ปราศจากการตกแต่งจนจัดจ้านเหมือนอย่างคันธรส ไม่น่าเชื่อสองสาวที่แตกต่างกันคนละแบบคนละสไตล์จะมาเป็นเพื่อนสนิทกันได้ ลมหายใจหนุ่มใหญ่แทบขาดห้วงเมื่อมองเห็นผิวบางใสราวกับผิวเด็ก กลิ่นแป้งหอมอ่อนๆระเหยอวลปะทะจมูก น่าแปลกมันกลับกระตุ้นสัญชาตญาณทางเพศได้มากเสียยิ่งไปกว่าน้ำหอมราคาแพงที่คันธรสเคยใช้เสียอีก!!             น้ำเสียงนักธุรกิจหนุ่มจึงพยายามกดเอาไว้ มิให้แหบพร่าด้วยกระแสแห่งแรงปรารถนาออกมา                  “ใช่แล้วครับ! รสเพิ่งตัดสินใจบอกเลิกกับพี่วันนี้เอง และมันก็ทำให้พี่กลุ้มใจจนยังไม่อยากจะกลับไปคอนโด ก็เลยขับรถไปเรื่อยๆเพื่อดับความฟุ้งซ่าน จนมาพบกับเกตุโดยบังเอิญ นับว่าโชคดีเหลือเกิน”                แก้มสีขาวนวลเข้มระเรื่อขึ้นเล็กน้อยอย่างน่าดู และแน่นอน บุรโชติมองเห็นประกายของความสงสารเต็มเปี่ยมอยู่ในแววตาคู่นั้น ความสงสารซึ่งจะนำมาซึ่งความไว้วางใจ และความไว้วางใจนั้นเองจะทำให้เกตุมาลาลืมนึกถึงเหตุผลทุกอย่างที่ควรจะเป็น...                  เขารู้ว่าการติดต่อกับคันธรสในช่วงนี้อาจจะห่างกันไปเพียงชั่วคราว ภายหลังมรสุมเสน่หาผ่านพ้นไป หล่อนเป็นฝ่ายบอกกับเขาเองว่า ช่วงนี้จำเป็นต้องเร่งทำแล็บไวรัสซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของงานวิจัยระดับสูงที่เป็นความลับ คงต้องเก็บตัวสักพักหนึ่ง เพื่อให้งานช่วงสำคัญนี้ผ่านพ้นไปด้วยดี เขาไม่ได้สนใจกับรายละเอียดที่อีกฝ่ายเพียรเล่าให้ฟังสักเท่าใดนัก            เพราะหล่อนอาจจะไม่จำเป็นสำหรับเขาแล้ว ในเวลานี้...           สำหรับคันธรส นอกจากหล่อนจะเป็นแหล่ง “จัดส่ง”ผีเสื้อตามที่เขาต้องการ กับการเป็นคู่พิศวาสที่ต่างก็ตอบสนองความต้องการของกันและกันอย่างเต็มที่แล้ว ก็ไม่มีความสำคัญอื่นใดอีก และตอนนี้เขากำลังมองหา “แหล่ง”ใหม่ ที่มีความน่าสนใจมากกว่า         เกตุมาลาคือเป้าหมายนั้น!!            แต่จากประสบการณ์อันเชี่ยวชาญ บุรโชติก็รู้ดีว่าสำหรับ “ครั้งแรก” ควรจะดำเนินการไปแค่ในระดับใด ชายหนุ่มตัดบทคล้ายเกรงใจอีกฝ่าย           “ขอบคุณมากครับเกตุ อย่างน้อยที่สุดพี่ก็ยังคิดว่าคงพอมีใครสักคนที่จะเข้าใจและรับฟังความรู้สึกของพี่อยู่บ้าง... เอาล่ะ ถึงหอพักพอดีใช่ไหมครับ? ถ้างั้นเดี๋ยวพี่จะเดินไปส่งแล้วกันนะครับ ฝนตกหนักเลย”               ชายหนุ่มเลี้ยวรถอย่างนุ่มนวลเข้ามาสู่ด้านหน้าหอพักเอกชน สถานที่ตามที่หล่อนบอกทางมาตั้งแต่แรก เกตุมาลาพยักหน้ารับไมตรีจิตโดยไม่มีท่าทีตะขิดตะขวงใจหรืออิดเอื้อนเหมือนอย่างคราวแรกอีกต่อไป นอกจากประกายตาของความเห็นอกเห็นใจ...              ฝนเริ่มซาลงเรื่อยๆ เขารอคอยจนเห็นร่างนั้นเดินลับขึ้นไปภายในอาคารเรียบร้อยจึงย้อนกลับมาที่รถแล้วสตาร์ทขับออกจากซอยแห่งนั้น ความคิดคำนึงดำเนินไปถึงจุดหมายปลายทางดังที่ปรารถนา ในเสียงเม็ดฝนพร่างพรายรอบทิศทางด้วยบรรยากาศอันเย็นเยียบทั้งจากภายนอกและแอร์คอนดิชันภายในรถ บุรโชติบังเกิดความต้องการทางเพศพลุ่งทะลักขึ้นมาจนแทบจะอดใจไว้มิได้อีกต่อไป ในห้วงแห่งจินตนาการเขามองเห็นประกายปีกสีเงินยวงตามที่คันธรสเอ่ยถึง และบัดนี้เส้นทางที่ว่าก็กำลังจะนำเขาไปสู่ผีเสื้อตัวนั้นแล้ว                    ชายหนุ่มหอบหายใจหนักหน่วงระหว่างมองม่านฝนที่พุ่งปะทะกระจกหน้าต่างรถ ให้ตายเถอะ! เขากำลังต้องการใครสักคนให้มาช่วยบำบัดความร้อนระอุในเรือนกายอยู่ในขณะนี้ มันดำเนินมาถึงจุดที่จวนเจียนจะระเบิด!!          ผีเสื้อสีขาวเงินยวงและดอกไม้ที่พร้อมจะถูกบดขยี้หลังการเสพย์กำซาบมธุรสเรณูจนสมสาแก่ความต้องการแล้ว...              พลัน! เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นในจังหวะนั้นพอดี            ด้วยมือสั่นเทา บุรโชติคว้ามันคือมากดเปิดแล้วพยายามกรอกเสียงที่บังคับไม่ให้สั่นพร่าด้วยแรงกำหนัดออกไป ปลายเสียงที่ตอบกลับมาทำให้เขาต้องยิ้มขึ้นด้วยความยินดี               คืนนี้จะไม่มีความเหน็บหนาวอีกต่อไป... บัดนี้เขามี “คน”ที่จะมาตอบสนองความต้องการแทนเกตุมาลาได้เรียบร้อยแล้ว!!                       ************************ “เป็นอะไรไปรึเปล่าเกตุ ทำไมถอนหายใจอย่างกะเป็นคนแก่สักอายุแปดสิบยังงั้นจ๊ะ?”                  กัทลีมองหน้าเพื่อนสาวที่ดึงม่านหน้าต่างห้องกลับคืนเข้าที่เดิม ก่อนจะเดินกลับมาทรุดนั่งยังขอบเตียง พี่โชติกลับไปแล้ว สัมผัสได้ถึงความตื่นตัวทางเพศของบุรุษหนุ่มผู้สมบูรณ์แบบคนนั้นด้วยสัญชาตญาณเร้นลับแห่งเพศหญิง             แต่หล่อนก็มีสติมากเพียงพอที่จะยับยั้งใจมิให้หลงเพริดไปกับถ้อยคำอ่อนหวาน ความละมุนละม่อมและบรรยากาศอันเป็นใจ จนปล่อยให้ความเคลือบแคลงสงสัยอันเป็นวิสัยของนักวิทยาศาสตร์ประจำตัวหลุดหายไปหมดสิ้น           เกตุมาลามองเห็นวัตถุประสงค์บางอย่างของเขาที่พาตัวเองเข้ามาใกล้ชิด... อย่างแฝงเร้นเจตนาที่ทำให้ดูเหมือนไม่เจตนา!!            เพื่ออะไร?? หล่อนตอบกับตัวเองไม่ได้ และสิ่งนั้นต่างหากที่ทำให้ต้องถอนหายใจออกมา ใจหนึ่งอยากจะโทรศัพท์ไปสอบถามคันธรสให้หายข้องใจนัก แต่ก็รู้นิสัยเพื่อนดี ยายรสอาจจะเป็นเพื่อนที่น่ารักในเวลาพูดคุยสนุกสนานเฮฮาร่วมกัน แต่สำหรับความรักความหลงที่มีต่อบุรโชติแฟนหนุ่มแล้ว เชื่อว่า มันสามารถเปลี่ยนเพื่อนรักของหล่อนให้กลายเป็นคนละคนไปได้เลยทีเดียว และถ้าเจ้าตัวเกิดระแวงเกตุมาลาขึ้นมาอีกเล่า...               ดีไม่ดีอาจจะต้องเสียเพื่อนรักไปอีกคนก็ได้! คิดขึ้นมาแล้ว จึงได้แต่ถอนหายใจออกมาเป็นเฮือกที่สองก่อนทรุดกายลงนั่งยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกัทลี มือพลิกหนังสืออ่านไปมาเหมือนฆ่าเวลาเล่น และเพื่อเบนความกลัดกลุ้มใจไปยังเรื่องอื่นแทน          ได้ผล!             เมื่อเห็นชื่อหนึ่งปรากฏขึ้นในหน้าของหนังสือปกแข็งเล่มนั้นพอดี มือที่พลิกอ่านหยุดชะงักงัน และไม่อาจละสายตาจากตัวหนังสือนั้นได้          ผีเสื้อหยกและผีเสื้อทองคำ!!           หล่อนเงยหน้าขึ้นพอดีที่จะเห็นกัทลีนั่งกอดอกมองมาอยู่ก่อนแล้ว           “หนังสือของเธอหรือ ยายกล้วย?”            กัทลีพยักหน้า             “พอดีให้เด็กเขาทำรายงานเกี่ยวกับสัตว์ต่างๆในวรรณคดีน่ะ ก็เลยว่าจะลองหาเรื่องเกี่ยวกับสัตว์พวกนี้ไปเล่าให้เด็กๆฟังด้วย เธอเองก็มีสไลด์เกี่ยวกับผีเสื้อเยอะแยะอยู่แล้วนี่นา ยังไงขอยืมเอามาประกอบการสอนด้วยแล้วกันนะ ผีเสื้อกับตำนานในวรรณคดี”             “เป็นความคิดที่ไม่เลวนะ”                “ใช่! ลองคิดดูสิ อย่างชื่อ “ผีเสื้อหางติ่งนางละเวงยังงี้ เด็กๆก็จะเริ่มสนใจพระอภัยมณี กับนางละเวงแล้ว ยังมีผีเสื้อจรกา อีกล่ะ คราวนี้จะได้เล่าเรื่องไปถึงอิเหนากับบุษบาไปเสียเลย เธอว่าดีมั๊ยล่ะ?”                  เกตุมาลาพยักหน้าหงึกหงักเห็นดีด้วย หล่อนเปิดหนังสือเล่มที่กัทลีนำติดมือมา ถึงเห็นว่าหน้าที่เปิดอ่านค้างอยู่เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับตำนานของผีเสื้อในชาติต่างๆมากมาย เก็บรวบรวมเอาไว้พร้อมภาพประกอบสี่สีสวยงาม             “รูปที่เธอเห็นเป็นภาพประกอบที่เขียนขึ้นจากลายพู่กันจีน เป็นไงจ๊ะดูโรแมนติคไหมล่ะ?”               หล่อนมองเห็นภาพหญิงชายในชุดจีนสมัยโบราณกำลังตระกองกอดกันอย่างรักใคร่และมีภาพวาดผีเสื้อแสนสวยกางปีกโบยบินขึ้นมาจากร่างทั้งสองเป็นแบ็คกราวนด์              “ชาวจีนสมัยก่อนเชื่อกันว่า ผีเสื้อเป็นสัตว์ที่ถือกำเนิดขึ้นจากหนุ่มสาวที่มีความรักต่อกันมากชนิดยอมตายแทนกันได้ ตราบจนเมื่อเสียชีวิตลงไปดวงวิญญาณของคนทั้งสองจะหลอมรวมกันกลายเป็นผีเสื้อขึ้นมาใหม่”                “อือม์ ฟังดูช่างโรแมนติคจังเลย แล้วรูปที่ฉันเห็นเมื่อกี้นี่ล่ะ ผีเสื้อสีทองกับผีเสื้อหยก มันคืออะไรกันล่ะ?”              “เป็นความเชื่อของคนจีนอีกเหมือนกันน่ะแหละ เธอลองดูรูปนี้สิเกตุ”               กัทลีพลิกหนังสือปกแข็งเล่มนั้นออกอธิบายราวกับเห็นเธอเป็นลูกศิษย์ตัวน้อยคนหนึ่งที่กำลังสนอกสนใจอย่างยิ่งยวด             “ในสมัยก่อนพวกเขาจะนิยมสลักแท่งหยกเป็นรูปผีเสื้อนำไปฝังพร้อมกับศพคนตาย เพราะเชื่อกันว่าผีเสื้อคือสัญลักษณ์ของการเกิดขึ้นมาใหม่ และไม่ตาย”               เมื่อเห็นหญิงสาวมีท่าทีสนใจ กัทลีจึงอธิบายต่อ                “ผีเสื้อหยกหรือผีเสื้อเงินนี้ มีเรื่องเล่ากันในสมัยแผ่นดินพระเจ้ามุกจงฮ่องเต้ ในช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่สิบสามเลยทีเดียวนะจ๊ะ พระเจ้ามุกจงทรงโปรดให้ปลูกดอกโบตั๋นไว้ในอุทยานหลวง และบรรดาข้าราชบริพารผู้เฝ้าอุทยานก็พบว่าเมื่อถึงเวลากลางคืนอันดึกสงัด จะมีผีเสื้อสีเหลืองและขาวบินมาห้อมล้อมกลุ่มดอกโบตั๋นเหล่านั้นเอาไว้ตลอดจนถึงรุ่งเช้าแล้วต่างก็บินหายไปจนหมด             นับเป็นเรื่องอันน่ามหัศจรรย์ยิ่งนัก ฮ่องเต้จึงทรงมีรับสั่งให้นำตาข่ายมาดักผีเสื้อดังกล่าว และทรงพบว่าในที่สุดมันกลายเป็นผีเสื้อทองคำและผีเสื้อหยกไป”             “ถ้างั้นผีเสื้อหยกก็น่าจะมีสีเขียวเหมือนหยกน่ะสิ”            หล่อนแย้ง และกัทลีก็หัวเราะร่วน            “แหม หยกสีขาวก็มีถมไป ในเรื่องนี้เขาอาจจะหมายถึง สิ่งของมีค่า เช่นหยก หรือ ทองก็ได้ คิดมากเป็นตุเป็นตะ นี่คงจะไม่คิดปลูกดอกโบตั๋นเอาไว้ด้วยล่ะ?”              “เธอดักคอได้ถูกจังเลยนะยายกล้วย กำลังคิดอยู่พอดี เผื่อจะมีผีเสื้อหยกกับผีเสื้อทองบินมาเกาะแล้วก็จับเอามาขายให้รวยเละไปเลย ไม่ต้องเรียนมันแล้ว ดีมั๊ย”               คราวนี้คนพูดร้องอูยเมื่อถูกกัทลีเหน็บเบาๆที่ต้นแขน ข้อหา “ล้อเลียนคุณครู”ไปโดยปริยาย แต่เจ้าตัวก็ยังไม่วายมีปัญหาเพิ่มเติมต่อไปตามประสาเด็กช่างซัก                “แสดงว่าที่ไปค้นคว้ามา ก็มีแต่ความเชื่อของคนจีนเท่านั้นน่ะสิ แล้วอย่างในประเทศไทยของเราน่ะไม่มีมั่งหรือไงจ๊ะ แม่คนอินเตอร์!!”                นัยน์ตากัทลีเป็นประกายวาว เมื่อเจอคำถามถูกใจ             “พูดแบบนี้ แสดงว่ายังไม่เคยอ่านนิทานคำกลอนเรื่องพระอภัยมณีน่ะสิ ตอนที่สุดสาครออกเดินทางตามหาพระอภัยมณีน่ะ เขาก็ได้กล่าวถึงเกาะผีเสื้อด้วยนะ เกาะนี้มีชื่อว่าเกาะกาวิน เป็นแหล่งของผีเสื้อยักษ์ที่กินคนเป็นอาหาร”          คราวนี้ กัทลีถือโอกาสอ่านทำนองเสนาะให้หล่อนฟังด้วยน้ำเสียงไพเราะเพราะพริ้งสมกับเป็นครูภาษาไทยเลยทีเดียว     ถึงละเมาะเกาะกาวินถิ่นผีเสื้อ ต่างทอดเรือเรียงเรียงเคียงเคียงคั่น ขึ้นตักน้ำลำเลียงพร้อมเพรียงกัน ผีเสื้อมันได้กลิ่นก็บินมา     เสียงคึกคึกครึกครื้นเป็นหมื่นแสน เท่าลำแพนแผ่ปีกหลีกถลา ลงโฉบได้ไพร่พลบนเภตรา กระพือพาขึ้นละเมาะเกาะกาวิน     ที่เหลืออยู่สู้รบไม่หลบหลีก มันมาอีกอัดแอกระแสสินธุ์ เปรียบเหมือนเหยี่ยวเฉี่ยวปลาแล้วพาบิน หน่อนรินทร์กับพระน้องอยู่ห้องใน             “ฟังดูแล้วน่ากลัวเหมือนกันนะ ถ้ามีจริงไม่ใช่เป็นแค่นิทานอย่างพระอภัยมณีน่ะ”                “รึอย่างทางภาคอีสานเอง เขาก็มีความเชื่อว่า ถ้าเห็นผีเสื้อบินมาเป็นกลุ่มใหญ่เมื่อไร แสดงว่าเป็นลางร้าย ลางไม่ดี คำว่าผีเสื้อนี่บางทีสันนิษฐานกันว่ามาจากผีเชื้อ อาจจะหมายถึงนำเชื้อโรคระบาดอะไรก็ได้นะเออ”       “โอย ไม่อยากฟังแล้วล่ะ เดี๋ยวคืนนี้ฉันคงจะฝันเห็นแต่ผีเสื้อ ขนาดเรียนก็เรียนผีเสื้อ ยังต้องมาฟังนิทานเกี่ยวกับพวกผีเสื้อนี่อีก”           “แต่นิทานพวกนี้บางทีก็อิงมาจากเรื่องจริงในประวัติศาสตร์ก็มีนะเกตุ บางทีบอกเล่าสืบต่อกันมา จนกลายเป็นตำนานและนิทานท้องถิ่นไปในที่สุด เหมือนกับเล่มนี้”            กัทลีหยิบปึกกระดาษที่ถ่ายเอกสารเหมือนรายงานหลายฉบับมัดรวมกัน ส่งมาให้               “อย่างในเอกสารเล่มนี้ ฉันได้มาจากคำบอกเล่าของผู้ปกครองเด็กบางคนที่ให้เด็กไปทำรายงานมา พวกเขาเล่าถึงบางสถานที่ที่ยังมีความเชื่อท้องถิ่นเกี่ยวกับผีเสื้อที่น่าสนใจอยู่ไม่น้อย”           หล่อนเอนกายลงกับหมอนอิง นึกว่ากัทลีจะเล่านิทานเรื่องใหม่ให้ฟังอีก            “เรื่องของสางหรือที่ชาวบ้านเชื่อกันว่าเป็นปีศาจผีเสื้อ ที่ออกหากินในยามสนธยา รวมถึงดินแดนต้องห้ามของพวกเขา ในเขตป่าติ้วสีเลือด”                 “ติ้วสีเลือด?”              หล่อนขมวดคิ้วแล้วชันตัวขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเหยียดกายเกร็งเมื่อกัทลีอ่านมาถึงบรรทัดสุดท้ายพอดี              “ใช่! เขาบอกว่ามันอยู่ในแถบหมู่บ้านผาติ้ว...”                 ผาติ้ว??                   ************************* จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 54 17:59:27

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 8       บุรโชติมองตามร่างบอบบางที่เดินขึ้นไปบนอาคารหอพักจนลับสายตา แล้วจึงเดินตากฝนกลับมายังรถของตัวเอง มิได้อนาทรต่อเม็ดฝนหนาทึบที่โหมเทกระหน่ำลงมามิขาดสาย จนทำให้เสื้อผ้าเนื้อดีที่สวมอยู่ชุ่มโชกเปียกแนบไปตลอดทั้งลำตัว          เขาโยนเสื้อสูทที่เปียกชื้นไปไว้ยังเบาะหลัง สิ่งนั้นเป็นเพียงเครื่องมือแสดงความเป็นสุภาพบุรุษที่เอื้อเฟื้อแก่หญิงสาว เพื่อการสร้างความประทับใจแก่หล่อนเท่านั้นเอง            เพียงแค่อาสากางเสื้อสูทคลุมเหนือศีรษะระหว่างพาเดินฝ่าสายฝนมาส่งถึงประตูหน้าหอพักด้วยกัน และอำลาจากไปอย่างสุภาพบุรุษ ไม่มีแม้แต่ถ้อยคำใดๆที่จะเอ่ยล่วงเกิน หรือทำให้ “นางสมันน้อย” เกิดความหวาดระแวงขึ้นมาเสียก่อน         มองเห็นความหวั่นหวาดในสายตาคู่นั้นจนรู้สึกขันมากกว่ารำคาญหรือหงุดหงิดใจ มันกลับทำให้รู้สึกถึงการเฝ้ารอคอยผลลัพธ์ที่หอมหวานเบื้องหน้า ท้าทายตัวตนอันร้อนเร่าของเขาอยู่ในที            และปราการของความหวั่นวิตกที่มองเห็นแต่แรกในดวงตาคู่นั้นก็จะเริ่มคลายลงทีละน้อย จนกลายเป็นความไว้วางใจ ก่อนที่เด็กสาวไร้เดียงสาผู้นี้จะก้าวเดินเข้าสู่กับดักแห่งเสน่หาเหมือนกับที่เพื่อนของเจ้าหล่อนเคยเป็นมาก่อนหน้านี้แล้ว!          ...จนถอนตัวไม่ขึ้น!!            ครึ้มอกครึ้มใจจนต้องฮัมเพลงเบาๆในลำคอ นึกภาพออกทันทีว่าหญิงสาวอย่างเกตุมาลาต้องกลับขึ้นไปบนหอพักแล้วแอบพลิกม่านหน้าต่างลงมาสังเกตการณ์ด้วยอารมณ์หวามไหวตามประสาหญิงสาวผู้ยังไม่เคยผ่านมือชายมาก่อน         ความหล่อเหลากำยำอันเป็นเสน่ห์ของเพศชาย ผนวกกับความสุภาพอ่อนโยนเป็นภาพลักษณ์พระเอกในฝันทุกประการนั่นแหละจะทำให้ลืมไอ้ดอกเตอร์ถังแตกคนนั้นไปสนิทใจ    ในเมื่อเขามีสิ่งที่เหนือกว่าหลายขุม รวมทั้งมีเหตุผลเพียงพอที่จะทำให้หล่อนไม่รู้สึกผิด ถ้าจะ “แอบรัก” แฟนของเพื่อน...          “ไม่รู้ว่ายายเกตุแกไปหลงใหลอาจารย์ธุมชาลอะไรนักหนา”         เคยได้ยิน คันธรสเปรยให้ฟัง แต่ครั้งนั้นมันก็แค่สายลมที่แผ้วผ่านเข้ามาในหูเท่านั้น            “ทำไมมันรูปหล่อนักรึไง ไอ้เจ้าดอกเตอร์คนนี้น่ะ?”      เขาแสร้งถามออกไป ทำเหมือนไม่ได้สนใจสักเท่าใด        “อิจฉาเหรอคะ พี่โชติ”          หล่อนลูบปลายคางสากระคายมืออย่างยั่วเย้านัยน์ตาพราว ในบทยวนยั่วอารมณ์ คันธรสสามารถทำได้ดี ไม่ว่าจะเป็นการยั่วโทสะ หรือยั่วยุอารมณ์พิศวาส!!               แต่ดูเหมือนหล่อนจะอ่านความรู้สึกเขาออก หญิงสาวเสหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วเข้ามาเคล้าคลอข้างกายเหมือนลูกแมวแสนเชื่อง และด้วยน้ำเสียงเล็กๆน้อยๆออดอ้อน      “หล่อน่ะหล่ออยู่หรอกค่ะ แต่ไม่เพอร์เฟคเหมือนกับพี่โชติหรอก”      คันธรสแนบใบหน้าลงกับแผ่นอกหนากว้างอย่างเอาใจ ทำไมจะไม่รู้ว่า ความเพอร์เฟคคืออะไร เพราะนั่นคือเป้าหมายแห่งชีวิตอยู่แล้ว แต่เมื่อเริ่มพุ่งเป้าหมายมาที่เกตุมาลา หนุ่มใหญ่มาดแมนจึงต้องระมัดระวัง “คู่แข่ง”คนสำคัญคนนั้นเอาไว้ด้วย แม้ว่าจะรู้อยู่ก่อนแล้วว่า อาจารย์หนุ่มรูปงามดีกรีปริญญาเอกคนนั้นก็มีแต่เปลือกเช่นเดียวกัน            เขารู้กำพืดของมันดี!!           ฐานะทางบ้านก็เป็นเพียงชนชั้นกลางธรรมดา ซ้ำยังต้องมีภาระส่งเสียน้องๆในวัยกำลังเรียนอีกหลายคน...             รวมถึง “ความลับ”ของมัน ที่เป็นเสมือนไพ่ไม้ตาย และเขาก็พร้อมจะนำออกมาใช้ในยามจำเป็น!            ธุมชาล เชษฐภักดี จึงไม่มีทางเทียบกับ นักธุรกิจหนุ่มใหญ่ผู้ถึงพร้อมทุกคุณสมบัติอย่างนายบุรโชติโดยเด็ดขาด            เหลือเพียงแค่วิธีการที่โน้มเหนี่ยวให้เกตุมาลาเบนความสนใจจากชายหนุ่มคนนั้นมาที่เขาต่างหาก...          นัยน์ตาใสๆแวววาวราวนางสมันน้อย และเรือนร่างเล็กบอบบางที่ดูเต็มตึงอยู่ภายใต้เสื้อกาวน์รุ่มร่ามนั่น ก็กระตุ้นเร้าหัวใจเขาให้โลดลิ่วอย่างประหลาด ยิ่งกว่าโนมเนื้อยวนตาของคันธรสที่เขาเรียนรู้ทุกซอกมุมของหล่อนจนกลายเป็นสิ่งน่าเบื่อหน่ายไปเสียแล้ว...           แค่นึกถึงเกมส์ใหม่ที่กำลังจะเริ่มเล่นในครั้งนี้ บุรโชติก็นึกสนุกขึ้นมาจนเผลอยิ้มให้กับตนเอง                “เกตุคงไม่รู้ว่า รสเขากำลังจะทิ้งพี่ไป”              บนรถที่ปรับแอร์เย็นฉ่ำ เขาแกล้งเหลือบตาเพียงเล็กน้อยไม่ให้หล่อนรู้ว่า กำลังลอบสังเกตอากัปกิริยาไปทุกอิริยาบถ เกตุมาลานั่งฝืนตัวเกร็งแน่นบนรถโดยไม่มีท่าทีผ่อนคลายมือสองข้างประสานกันแล้วบีบแน่นวางไว้บนตัก เขาเร่งเปิดแอร์ให้ความเย็นช่วยกระหน่ำผ่านผิวเนื้อเข้าไปในหัวใจหญิงสาว เพื่อสร้างความปั่นป่วนสับสนยิ่งขึ้น...          “ทำไมคะ?”           คราวนี้ได้ผล เมื่อหล่อนหันกลับมาจ้องตาเขาแน่วแน่ สายตาบริสุทธิ์สดใสเฉกนางสมันน้อยระแวงไพร จนบุรโชติต้องพยายามหักห้ามอารมณ์ดิบเถื่อนแห่งสัญชาตญาณทางเพศสุดระงับ ห้ามใจเพื่อไม่ให้เผลอคว้าร่างอรชรเบื้องหน้าเข้ามาปะทะแผ่นอกแล้วระดมจูบให้หายคลุ้มคลั่งและบำบัดความหื่นกระหาย!!              ฝืนตีหน้าซื่อ ด้วยบทบาทของชายหนุ่มผู้กำลังผิดหวังในความรัก ระหว่างการคำนวณแผนการที่วางเอาไว้แล้วในใจ รู้ดีว่าด้วยคุณสมบัติครบเครื่องของตัวเอง ไม่มีเหตุอันใดที่จะทำให้คันธรสตีตัวออกห่างไปหาบุรุษอื่น ต้องหาสาเหตุนอกเหนือจากนี้ที่จะทำให้คนอย่างเกตุมาลาเชื่อ           นี่ต่างหากคือสิ่งที่เป็นความท้าทาย จนทำให้นักธุรกิจหนุ่มหัวใจเต้นระรัว โลหิตสูบฉีดไปทั้งร่าง            “พักหลังมานี่รสเริ่มเปลี่ยนไป เขาบอกกับพี่ว่าอาจจะต้องไปทำวิจัยต่อที่อเมริกา และต้องทุ่มเทให้กับการทำแล็บอย่างเต็มที่ อาจารย์ที่ปรึกษาบอกว่ามันจะเป็นโอกาสสำคัญและถือเป็นความก้าวหน้าครั้งสำคัญในชีวิต บางทีการไปเป็นนักวิจัยที่อเมริกาจะสร้างความก้าวหน้าในชีวิตให้กับเขามากกว่า ซึ่งรสเองจะต้องตัดสินใจเลือก... ก็เลยอยากจะทบทวนความสัมพันธ์ระหว่างเรา โดยการถอยห่างออกมาก่อนคนละก้าว บอกเพียงแต่ว่าอยากจะให้โอกาสกับพี่เองด้วย...”          “แต่รสไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเกตุเลยนะคะ”             เขาแอบยิ้มในเงามืดเพื่อไม่ให้หล่อนรู้... ตระหนักชัดด้วยสัญชาตญาณแห่ง “พราน” ว่าสรรพนาม “ดิฉัน”ในตอนแรก เริ่มเปลี่ยนเป็น “เกตุ”อย่างคุ้นเคยมากขึ้น น้ำเสียงที่เจือด้วยความสงสารและสงสัยอย่างนี้แหละที่รู้ดีว่า... ทุกอย่างกำลังจะเข้าล็อคในไม่ช้า           “เกตุ...”             คราวนี้เรียกชื่อเล่นหล่อนอีกครั้งอย่างอ่อนโยน เรียกให้อีกฝ่ายเกิดความเคยชินคุ้นหูโดยไม่ทันรู้สึกตัว มืออุ่นจัดถือโอกาสแตะลงที่ต้นแขน สัมผัสถึงผิวเย็นเฉียบและอ่อนละมุนราวแพรเนื้อดี ลูบไล้ไปมาเพียงแผ่วเบา มิให้เกิดความรู้สึกก้าวข้ามไปสู่การลวนลามอย่างที่หล่อนหวั่นระแวง และไม่ให้สายสัมพันธ์บางเบาที่เพียรสานขึ้นในจังหวะเวลานี้ต้องขาดตอน        ให้ “เหยื่อ”อยู่ในระหว่างความก้ำกึ่งสับสน                “บางเรื่อง รสเขาก็ไม่จำเป็นต้องบอกเกตุหมดก็ได้นะ โดยเฉพาะถ้าหากว่าเป็นเรื่องสำคัญส่วนตัวที่เขาต้องการจะบอกกับพี่โดยเฉพาะ เพื่อ... ตัดความสัมพันธ์ระหว่างเรา”              บุรโชติหักใจละมือออกจากผิวกายของหญิงสาวเสียก่อน เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายทันได้คิดระแวงไปถึงความต้องการอันแท้จริง แล้วยกมือเสยผมที่ตกลงปรกหน้าผากให้กลับขึ้นไป            “แล้วพี่โชติ...”            เสียงของหล่อนอ่อนลงจากเดิมจนเห็นได้ชัด             “ช่างมันเถอะครับ เกตุ นี่พี่เองก็เผลอเล่าเรื่องที่ไม่ควรจะเล่าออกมามากพอแล้ว ที่จริงแล้วเกตุก็ไม่ควรจะต้องมารับรู้เรื่องบ้าๆเหล่านี้ด้วยเลย พี่นี่ใช้ไม่ได้จริงๆ”           เขาทำเหมือนเปรยขึ้นมา เพื่อโทษทุกอย่างกับตัวเองแล้วทุบมือลงกับพวงมาลัย เกตุมาลาเผลอแตะมือที่ต้นแขนชายหนุ่มอย่างลืมตัว                “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่โชติ รสเป็นเพื่อนของเกตุเอง ถ้ามีอะไรที่สามารถช่วยได้ก็ยินดีค่ะ”                  น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความจริงใจใสสะอาด จนเขาต้องซ่อนรอยยิ้มเอาไว้มิให้แผ่ซ่านออกมาด้วยความสาสมใจ บุรโชติลอบมองใบหน้าที่ปราศจากการตกแต่งจนจัดจ้านเหมือนอย่างคันธรส ไม่น่าเชื่อสองสาวที่แตกต่างกันคนละแบบคนละสไตล์จะมาเป็นเพื่อนสนิทกันได้ ลมหายใจหนุ่มใหญ่แทบขาดห้วงเมื่อมองเห็นผิวบางใสราวกับผิวเด็ก กลิ่นแป้งหอมอ่อนๆระเหยอวลปะทะจมูก น่าแปลกมันกลับกระตุ้นสัญชาตญาณทางเพศได้มากเสียยิ่งไปกว่าน้ำหอมราคาแพงที่คันธรสเคยใช้เสียอีก!!             น้ำเสียงนักธุรกิจหนุ่มจึงพยายามกดเอาไว้ มิให้แหบพร่าด้วยกระแสแห่งแรงปรารถนาออกมา                  “ใช่แล้วครับ! รสเพิ่งตัดสินใจบอกเลิกกับพี่วันนี้เอง และมันก็ทำให้พี่กลุ้มใจจนยังไม่อยากจะกลับไปคอนโด ก็เลยขับรถไปเรื่อยๆเพื่อดับความฟุ้งซ่าน จนมาพบกับเกตุโดยบังเอิญ นับว่าโชคดีเหลือเกิน”                แก้มสีขาวนวลเข้มระเรื่อขึ้นเล็กน้อยอย่างน่าดู และแน่นอน บุรโชติมองเห็นประกายของความสงสารเต็มเปี่ยมอยู่ในแววตาคู่นั้น ความสงสารซึ่งจะนำมาซึ่งความไว้วางใจ และความไว้วางใจนั้นเองจะทำให้เกตุมาลาลืมนึกถึงเหตุผลทุกอย่างที่ควรจะเป็น...                  เขารู้ว่าการติดต่อกับคันธรสในช่วงนี้อาจจะห่างกันไปเพียงชั่วคราว ภายหลังมรสุมเสน่หาผ่านพ้นไป หล่อนเป็นฝ่ายบอกกับเขาเองว่า ช่วงนี้จำเป็นต้องเร่งทำแล็บไวรัสซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของงานวิจัยระดับสูงที่เป็นความลับ คงต้องเก็บตัวสักพักหนึ่ง เพื่อให้งานช่วงสำคัญนี้ผ่านพ้นไปด้วยดี เขาไม่ได้สนใจกับรายละเอียดที่อีกฝ่ายเพียรเล่าให้ฟังสักเท่าใดนัก            เพราะหล่อนอาจจะไม่จำเป็นสำหรับเขาแล้ว ในเวลานี้...           สำหรับคันธรส นอกจากหล่อนจะเป็นแหล่ง “จัดส่ง”ผีเสื้อตามที่เขาต้องการ กับการเป็นคู่พิศวาสที่ต่างก็ตอบสนองความต้องการของกันและกันอย่างเต็มที่แล้ว ก็ไม่มีความสำคัญอื่นใดอีก และตอนนี้เขากำลังมองหา “แหล่ง”ใหม่ ที่มีความน่าสนใจมากกว่า         เกตุมาลาคือเป้าหมายนั้น!!            แต่จากประสบการณ์อันเชี่ยวชาญ บุรโชติก็รู้ดีว่าสำหรับ “ครั้งแรก” ควรจะดำเนินการไปแค่ในระดับใด ชายหนุ่มตัดบทคล้ายเกรงใจอีกฝ่าย           “ขอบคุณมากครับเกตุ อย่างน้อยที่สุดพี่ก็ยังคิดว่าคงพอมีใครสักคนที่จะเข้าใจและรับฟังความรู้สึกของพี่อยู่บ้าง... เอาล่ะ ถึงหอพักพอดีใช่ไหมครับ? ถ้างั้นเดี๋ยวพี่จะเดินไปส่งแล้วกันนะครับ ฝนตกหนักเลย”               ชายหนุ่มเลี้ยวรถอย่างนุ่มนวลเข้ามาสู่ด้านหน้าหอพักเอกชน สถานที่ตามที่หล่อนบอกทางมาตั้งแต่แรก เกตุมาลาพยักหน้ารับไมตรีจิตโดยไม่มีท่าทีตะขิดตะขวงใจหรืออิดเอื้อนเหมือนอย่างคราวแรกอีกต่อไป นอกจากประกายตาของความเห็นอกเห็นใจ...              ฝนเริ่มซาลงเรื่อยๆ เขารอคอยจนเห็นร่างนั้นเดินลับขึ้นไปภายในอาคารเรียบร้อยจึงย้อนกลับมาที่รถแล้วสตาร์ทขับออกจากซอยแห่งนั้น ความคิดคำนึงดำเนินไปถึงจุดหมายปลายทางดังที่ปรารถนา ในเสียงเม็ดฝนพร่างพรายรอบทิศทางด้วยบรรยากาศอันเย็นเยียบทั้งจากภายนอกและแอร์คอนดิชันภายในรถ บุรโชติบังเกิดความต้องการทางเพศพลุ่งทะลักขึ้นมาจนแทบจะอดใจไว้มิได้อีกต่อไป ในห้วงแห่งจินตนาการเขามองเห็นประกายปีกสีเงินยวงตามที่คันธรสเอ่ยถึง และบัดนี้เส้นทางที่ว่าก็กำลังจะนำเขาไปสู่ผีเสื้อตัวนั้นแล้ว                    ชายหนุ่มหอบหายใจหนักหน่วงระหว่างมองม่านฝนที่พุ่งปะทะกระจกหน้าต่างรถ ให้ตายเถอะ! เขากำลังต้องการใครสักคนให้มาช่วยบำบัดความร้อนระอุในเรือนกายอยู่ในขณะนี้ มันดำเนินมาถึงจุดที่จวนเจียนจะระเบิด!!          ผีเสื้อสีขาวเงินยวงและดอกไม้ที่พร้อมจะถูกบดขยี้หลังการเสพย์กำซาบมธุรสเรณูจนสมสาแก่ความต้องการแล้ว...              พลัน! เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นในจังหวะนั้นพอดี            ด้วยมือสั่นเทา บุรโชติคว้ามันคือมากดเปิดแล้วพยายามกรอกเสียงที่บังคับไม่ให้สั่นพร่าด้วยแรงกำหนัดออกไป ปลายเสียงที่ตอบกลับมาทำให้เขาต้องยิ้มขึ้นด้วยความยินดี               คืนนี้จะไม่มีความเหน็บหนาวอีกต่อไป... บัดนี้เขามี “คน”ที่จะมาตอบสนองความต้องการแทนเกตุมาลาได้เรียบร้อยแล้ว!!                       ************************ “เป็นอะไรไปรึเปล่าเกตุ ทำไมถอนหายใจอย่างกะเป็นคนแก่สักอายุแปดสิบยังงั้นจ๊ะ?”                  กัทลีมองหน้าเพื่อนสาวที่ดึงม่านหน้าต่างห้องกลับคืนเข้าที่เดิม ก่อนจะเดินกลับมาทรุดนั่งยังขอบเตียง พี่โชติกลับไปแล้ว สัมผัสได้ถึงความตื่นตัวทางเพศของบุรุษหนุ่มผู้สมบูรณ์แบบคนนั้นด้วยสัญชาตญาณเร้นลับแห่งเพศหญิง             แต่หล่อนก็มีสติมากเพียงพอที่จะยับยั้งใจมิให้หลงเพริดไปกับถ้อยคำอ่อนหวาน ความละมุนละม่อมและบรรยากาศอันเป็นใจ จนปล่อยให้ความเคลือบแคลงสงสัยอันเป็นวิสัยของนักวิทยาศาสตร์ประจำตัวหลุดหายไปหมดสิ้น           เกตุมาลามองเห็นวัตถุประสงค์บางอย่างของเขาที่พาตัวเองเข้ามาใกล้ชิด... อย่างแฝงเร้นเจตนาที่ทำให้ดูเหมือนไม่เจตนา!!            เพื่ออะไร?? หล่อนตอบกับตัวเองไม่ได้ และสิ่งนั้นต่างหากที่ทำให้ต้องถอนหายใจออกมา ใจหนึ่งอยากจะโทรศัพท์ไปสอบถามคันธรสให้หายข้องใจนัก แต่ก็รู้นิสัยเพื่อนดี ยายรสอาจจะเป็นเพื่อนที่น่ารักในเวลาพูดคุยสนุกสนานเฮฮาร่วมกัน แต่สำหรับความรักความหลงที่มีต่อบุรโชติแฟนหนุ่มแล้ว เชื่อว่า มันสามารถเปลี่ยนเพื่อนรักของหล่อนให้กลายเป็นคนละคนไปได้เลยทีเดียว และถ้าเจ้าตัวเกิดระแวงเกตุมาลาขึ้นมาอีกเล่า...               ดีไม่ดีอาจจะต้องเสียเพื่อนรักไปอีกคนก็ได้! คิดขึ้นมาแล้ว จึงได้แต่ถอนหายใจออกมาเป็นเฮือกที่สองก่อนทรุดกายลงนั่งยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกัทลี มือพลิกหนังสืออ่านไปมาเหมือนฆ่าเวลาเล่น และเพื่อเบนความกลัดกลุ้มใจไปยังเรื่องอื่นแทน          ได้ผล!             เมื่อเห็นชื่อหนึ่งปรากฏขึ้นในหน้าของหนังสือปกแข็งเล่มนั้นพอดี มือที่พลิกอ่านหยุดชะงักงัน และไม่อาจละสายตาจากตัวหนังสือนั้นได้          ผีเสื้อหยกและผีเสื้อทองคำ!!           หล่อนเงยหน้าขึ้นพอดีที่จะเห็นกัทลีนั่งกอดอกมองมาอยู่ก่อนแล้ว           “หนังสือของเธอหรือ ยายกล้วย?”            กัทลีพยักหน้า             “พอดีให้เด็กเขาทำรายงานเกี่ยวกับสัตว์ต่างๆในวรรณคดีน่ะ ก็เลยว่าจะลองหาเรื่องเกี่ยวกับสัตว์พวกนี้ไปเล่าให้เด็กๆฟังด้วย เธอเองก็มีสไลด์เกี่ยวกับผีเสื้อเยอะแยะอยู่แล้วนี่นา ยังไงขอยืมเอามาประกอบการสอนด้วยแล้วกันนะ ผีเสื้อกับตำนานในวรรณคดี”             “เป็นความคิดที่ไม่เลวนะ”                “ใช่! ลองคิดดูสิ อย่างชื่อ “ผีเสื้อหางติ่งนางละเวงยังงี้ เด็กๆก็จะเริ่มสนใจพระอภัยมณี กับนางละเวงแล้ว ยังมีผีเสื้อจรกา อีกล่ะ คราวนี้จะได้เล่าเรื่องไปถึงอิเหนากับบุษบาไปเสียเลย เธอว่าดีมั๊ยล่ะ?”                  เกตุมาลาพยักหน้าหงึกหงักเห็นดีด้วย หล่อนเปิดหนังสือเล่มที่กัทลีนำติดมือมา ถึงเห็นว่าหน้าที่เปิดอ่านค้างอยู่เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับตำนานของผีเสื้อในชาติต่างๆมากมาย เก็บรวบรวมเอาไว้พร้อมภาพประกอบสี่สีสวยงาม             “รูปที่เธอเห็นเป็นภาพประกอบที่เขียนขึ้นจากลายพู่กันจีน เป็นไงจ๊ะดูโรแมนติคไหมล่ะ?”               หล่อนมองเห็นภาพหญิงชายในชุดจีนสมัยโบราณกำลังตระกองกอดกันอย่างรักใคร่และมีภาพวาดผีเสื้อแสนสวยกางปีกโบยบินขึ้นมาจากร่างทั้งสองเป็นแบ็คกราวนด์              “ชาวจีนสมัยก่อนเชื่อกันว่า ผีเสื้อเป็นสัตว์ที่ถือกำเนิดขึ้นจากหนุ่มสาวที่มีความรักต่อกันมากชนิดยอมตายแทนกันได้ ตราบจนเมื่อเสียชีวิตลงไปดวงวิญญาณของคนทั้งสองจะหลอมรวมกันกลายเป็นผีเสื้อขึ้นมาใหม่”                “อือม์ ฟังดูช่างโรแมนติคจังเลย แล้วรูปที่ฉันเห็นเมื่อกี้นี่ล่ะ ผีเสื้อสีทองกับผีเสื้อหยก มันคืออะไรกันล่ะ?”              “เป็นความเชื่อของคนจีนอีกเหมือนกันน่ะแหละ เธอลองดูรูปนี้สิเกตุ”               กัทลีพลิกหนังสือปกแข็งเล่มนั้นออกอธิบายราวกับเห็นเธอเป็นลูกศิษย์ตัวน้อยคนหนึ่งที่กำลังสนอกสนใจอย่างยิ่งยวด             “ในสมัยก่อนพวกเขาจะนิยมสลักแท่งหยกเป็นรูปผีเสื้อนำไปฝังพร้อมกับศพคนตาย เพราะเชื่อกันว่าผีเสื้อคือสัญลักษณ์ของการเกิดขึ้นมาใหม่ และไม่ตาย”               เมื่อเห็นหญิงสาวมีท่าทีสนใจ กัทลีจึงอธิบายต่อ                “ผีเสื้อหยกหรือผีเสื้อเงินนี้ มีเรื่องเล่ากันในสมัยแผ่นดินพระเจ้ามุกจงฮ่องเต้ ในช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่สิบสามเลยทีเดียวนะจ๊ะ พระเจ้ามุกจงทรงโปรดให้ปลูกดอกโบตั๋นไว้ในอุทยานหลวง และบรรดาข้าราชบริพารผู้เฝ้าอุทยานก็พบว่าเมื่อถึงเวลากลางคืนอันดึกสงัด จะมีผีเสื้อสีเหลืองและขาวบินมาห้อมล้อมกลุ่มดอกโบตั๋นเหล่านั้นเอาไว้ตลอดจนถึงรุ่งเช้าแล้วต่างก็บินหายไปจนหมด             นับเป็นเรื่องอันน่ามหัศจรรย์ยิ่งนัก ฮ่องเต้จึงทรงมีรับสั่งให้นำตาข่ายมาดักผีเสื้อดังกล่าว และทรงพบว่าในที่สุดมันกลายเป็นผีเสื้อทองคำและผีเสื้อหยกไป”             “ถ้างั้นผีเสื้อหยกก็น่าจะมีสีเขียวเหมือนหยกน่ะสิ”            หล่อนแย้ง และกัทลีก็หัวเราะร่วน            “แหม หยกสีขาวก็มีถมไป ในเรื่องนี้เขาอาจจะหมายถึง สิ่งของมีค่า เช่นหยก หรือ ทองก็ได้ คิดมากเป็นตุเป็นตะ นี่คงจะไม่คิดปลูกดอกโบตั๋นเอาไว้ด้วยล่ะ?”              “เธอดักคอได้ถูกจังเลยนะยายกล้วย กำลังคิดอยู่พอดี เผื่อจะมีผีเสื้อหยกกับผีเสื้อทองบินมาเกาะแล้วก็จับเอามาขายให้รวยเละไปเลย ไม่ต้องเรียนมันแล้ว ดีมั๊ย”               คราวนี้คนพูดร้องอูยเมื่อถูกกัทลีเหน็บเบาๆที่ต้นแขน ข้อหา “ล้อเลียนคุณครู”ไปโดยปริยาย แต่เจ้าตัวก็ยังไม่วายมีปัญหาเพิ่มเติมต่อไปตามประสาเด็กช่างซัก                “แสดงว่าที่ไปค้นคว้ามา ก็มีแต่ความเชื่อของคนจีนเท่านั้นน่ะสิ แล้วอย่างในประเทศไทยของเราน่ะไม่มีมั่งหรือไงจ๊ะ แม่คนอินเตอร์!!”                นัยน์ตากัทลีเป็นประกายวาว เมื่อเจอคำถามถูกใจ             “พูดแบบนี้ แสดงว่ายังไม่เคยอ่านนิทานคำกลอนเรื่องพระอภัยมณีน่ะสิ ตอนที่สุดสาครออกเดินทางตามหาพระอภัยมณีน่ะ เขาก็ได้กล่าวถึงเกาะผีเสื้อด้วยนะ เกาะนี้มีชื่อว่าเกาะกาวิน เป็นแหล่งของผีเสื้อยักษ์ที่กินคนเป็นอาหาร”          คราวนี้ กัทลีถือโอกาสอ่านทำนองเสนาะให้หล่อนฟังด้วยน้ำเสียงไพเราะเพราะพริ้งสมกับเป็นครูภาษาไทยเลยทีเดียว     ถึงละเมาะเกาะกาวินถิ่นผีเสื้อ ต่างทอดเรือเรียงเรียงเคียงเคียงคั่น ขึ้นตักน้ำลำเลียงพร้อมเพรียงกัน ผีเสื้อมันได้กลิ่นก็บินมา     เสียงคึกคึกครึกครื้นเป็นหมื่นแสน เท่าลำแพนแผ่ปีกหลีกถลา ลงโฉบได้ไพร่พลบนเภตรา กระพือพาขึ้นละเมาะเกาะกาวิน     ที่เหลืออยู่สู้รบไม่หลบหลีก มันมาอีกอัดแอกระแสสินธุ์ เปรียบเหมือนเหยี่ยวเฉี่ยวปลาแล้วพาบิน หน่อนรินทร์กับพระน้องอยู่ห้องใน             “ฟังดูแล้วน่ากลัวเหมือนกันนะ ถ้ามีจริงไม่ใช่เป็นแค่นิทานอย่างพระอภัยมณีน่ะ”                “รึอย่างทางภาคอีสานเอง เขาก็มีความเชื่อว่า ถ้าเห็นผีเสื้อบินมาเป็นกลุ่มใหญ่เมื่อไร แสดงว่าเป็นลางร้าย ลางไม่ดี คำว่าผีเสื้อนี่บางทีสันนิษฐานกันว่ามาจากผีเชื้อ อาจจะหมายถึงนำเชื้อโรคระบาดอะไรก็ได้นะเออ”       “โอย ไม่อยากฟังแล้วล่ะ เดี๋ยวคืนนี้ฉันคงจะฝันเห็นแต่ผีเสื้อ ขนาดเรียนก็เรียนผีเสื้อ ยังต้องมาฟังนิทานเกี่ยวกับพวกผีเสื้อนี่อีก”           “แต่นิทานพวกนี้บางทีก็อิงมาจากเรื่องจริงในประวัติศาสตร์ก็มีนะเกตุ บางทีบอกเล่าสืบต่อกันมา จนกลายเป็นตำนานและนิทานท้องถิ่นไปในที่สุด เหมือนกับเล่มนี้”            กัทลีหยิบปึกกระดาษที่ถ่ายเอกสารเหมือนรายงานหลายฉบับมัดรวมกัน ส่งมาให้               “อย่างในเอกสารเล่มนี้ ฉันได้มาจากคำบอกเล่าของผู้ปกครองเด็กบางคนที่ให้เด็กไปทำรายงานมา พวกเขาเล่าถึงบางสถานที่ที่ยังมีความเชื่อท้องถิ่นเกี่ยวกับผีเสื้อที่น่าสนใจอยู่ไม่น้อย”           หล่อนเอนกายลงกับหมอนอิง นึกว่ากัทลีจะเล่านิทานเรื่องใหม่ให้ฟังอีก            “เรื่องของสางหรือที่ชาวบ้านเชื่อกันว่าเป็นปีศาจผีเสื้อ ที่ออกหากินในยามสนธยา รวมถึงดินแดนต้องห้ามของพวกเขา ในเขตป่าติ้วสีเลือด”                 “ติ้วสีเลือด?”              หล่อนขมวดคิ้วแล้วชันตัวขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเหยียดกายเกร็งเมื่อกัทลีอ่านมาถึงบรรทัดสุดท้ายพอดี              “ใช่! เขาบอกว่ามันอยู่ในแถบหมู่บ้านผาติ้ว...”                 ผาติ้ว??                   ************************* จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 54 17:59:49

ความคิดเห็นที่ 4 วันนี้คุณสามปอยหลวงมาแบบระบบเซอร์ราวนด์ แอบแถมความคิดผมเกี่ยวกับเรื่อง "ผีเสื้อ" ในพระอภัยฯ ได้ไหมครับ ผีเสื้อ ตรงนี้ ผมเดาว่า อาจจะคล้ายๆ ผีเสื้อสมุทร คือเป็นปีศาจผู้ปกครองท้องสมุทร ปิศาจ ภาษาโบราณ เรียกว่า ผี เสื้อ เหมือนเสื้อเมือง คือผู้ปกครองดูแล อารักษ์ ตัวนี้มีในตำนานของขุนผาเมืองเช่นกัน (ตำนานกำเนิดมนุษย์ของชาวดอย) แต่เป็นผีเสื้อดอย แปลงร่างเป็นมนุษย์ผู้หญิงได้ มีอำนาจ กินมนุษย์เป็นอาหาร ชาวดอยรู้เข้าก็เอาผ้ามามัดข้อมือ ทำให้แปลงร่างกลับไม่ได้ แล้วก็ดูแลจนนางผีเสื้อตกหลุมรัก (เป็นจำเลยรักเวอร์ชั่นคลาสสิคมากๆ) เกิดเป็นมนุษย์ทางภาคเหนืออยู่กันต่อมา แต่ผมสอนจระเข้ว่ายน้ำอยู่รึเปล่าไม่รู้ แต่อ่านแล้วเพลิน นึกเรื่องพวกนี้ได้ ก็เลยเอาความรู้มาแบ่งปันกันครับ   แฮ่ๆ จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 54 18:24:31

ความคิดเห็นที่ 5 แวะมาให้กำลังใจคุณสามปอยหลวงค่ะ หวังว่าพรุ่งนี้คงไม่ต้องว่ายน้ำไปทำงานนะคะ ปล. ชอบตำนานที่คุณคมลิขิตเล่าค่ะ น่ารักจัง ^___^ จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 54 20:59:16

ความคิดเห็นที่ 6 ได้ความรู้เกี่ยวกับความเชื่อเรื่องผีเสื้อดีเลยค่ะ ปล.ลุ้นน้ำท่วมในเขตสมุทรปราการอยู่เหมือนกันค่ะ จะรอดมั้ย จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 54 04:50:18

ความคิดเห็นที่ 7 ว้าววววววววววววว วันนี้เจอตอน ตอง8 ชอบนิยายคุณสามปอยหลวง ที่มีกลอนเพราะๆแทรกตลอดค่ะ จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 54 10:09:26

ความคิดเห็นที่ 8 สนุก..ตื่นเต้น...กลอนเพราะดีคะ เพิ่งจะได้ พิมานภูต  มาจากเพื่อนจะอ่านช้าๆกลัวจะจบเร็ว จากคุณ : Hermosa เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 54 17:12:33

ความคิดเห็นที่ 9 มาสามรอบเลย เรื่องเรียนเป็นภาษาอังกฤษเป็นที่ถกกันเหมือนกัน เพราะไม่รู้จะช่วยเด็กในอนาคตหรือจะยิ่งทำให้เรียนแย่ แต่ที่น่าแปลกใจมากกว่าคือเด็กสมัยนี้ภาษาอังกฤษแย่กว่าสมัยก่อน ทั้งๆ ที่มีสิ่งเอื้อให้เรียนรู้ให้ดีกว่าได้มากมาย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 54 19:01:39

ความคิดเห็นที่ 10 โห บทที่ 8 มาติดกันสามเรปเลย ^^ สนุกดีค่ะ เสน่ห์ของนิยายพี่หมอก (ขออนุญาตเรียกอย่างนี้นะคะ) ต้องมีกลอนวรรณคดีแทรกทุกครั้ง ชอบค่ะ ลุ้นมากมาย รอตอนต่อไปค่ะ ^^ จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 54 12:56:45