เรื่องสั้น ความสำเร็จของผม

ผมทำได้ ...
              น้ำตาไม่ทราบว่ามันไหลมาจากไหนเมื่อนึกถึงชีวิตที่เคยมีเธออยู่เคียงข้าง
เหมือนความเศร้ามันเกาะกินใจอยู่ตลอดเวลา  แต่งงานกันมาก็ร่วมสามสิบกว่าปี
ถึงแม้จะดีกันบ้างทะเลาะกันบ้างก็ยังได้ชื่อว่ารักกัน  เธอเป็นผู้ที่คอยเตือนสติผม
ตลอดเวลา  อาจจะเป็นเพราะผมไม่เอาไหนก็ได้
              "นี่ทำอะไรให้มันดี ๆ สิ  ต้องให้เตือนกันเสียเรื่อย  จะว่าโง่ก็ไม่ใช่  เสียดาย
เกิดมาเป็นผู้รากมากดี  ทำอะไรก็ไม่เป็น  พูดจาก็ไม่เข้าหูคน ... "  เธอมักเตือนผมอยู่อย่างนี้
เป็นประจำไม่เคยขาดตลอดสามสิบกว่าปีที่เราอยู่ด้วยกันมา
"ในชีวิตเธอน่ะเคยทำอะไรสำเร็จกับเขามั่ง ... "  คำนี้ยังเตือนใจผมอยู่ตลอด
ลองมารับทราบชีวิตผมก่อนดีกว่าแล้วคุณช่วยตอบหน่อยว่าผมเป็นอย่างที่เธอ
ว่าจริงหรือเปล่า
ผมเกิดมาจากครอบครัวผู้ดีเก่า  คุณแม่เป็นลูกคุณพระ  คุณพ่อถึงเป็นลูก
ชาวนาแต่ก็เล่าเรียนศึกษาจนได้เป็น "พันเอก"  ผมเป็นบุตรคนสุดท้องจากจำนวน
บุตรหกคน  ผู้หญิงสี่คน  ผู้ชายสองคน (รวมผมด้วย)  ผมไม่ค่อยได้คลุกคลีกับ
พี่ชายมากเพราะตอนเล็ก ๆ คุณป้าได้เอาพี่ชายไปเลี้ยง  ผมจึงอยู่ในกลุ่มพี่สาวที่
เป็นผู้หญิง  คุณแม่ก็เลี้ยงให้อยู่กับบ้านไม่ให้ไปเที่ยวเตร่  ผมจึงชำนาญแต่งานฝีมือ
ของผู้หญิงเสียส่วนใหญ่ พวกเย็บปักษ์ถักร้อยได้ดี
คุณแม่เคยสอนอยู่เป็นประจำว่า "ลูกการไปเที่ยวกลางคืนมันไม่ดีอันตราย
เดี๋ยวไปถูกคนแทงฟันเอา  การเที่ยวเมื่อแต่งงานไปก็จะรู้เอง"  
อีกสาเหตุหนึ่งคือการที่ผมเป็นบุตรคนสุดท้องคุณแม่จึงรักตามใจมาก  ทุกอย่าง
คุณแม่จะทำให้  ไม่ว่าจะเป็นการซักเสื้อผ้า รีดผ้า  อาหารการกินเรียกกันว่าป้อนถึงปาก
กลับมาจากโรงเรียนก็โดยให้พี่สาวที่แก่กว่ากันเพียงปีสองปีไปรับ  วันไหนกลับบ้าน
คนเดียวคุณแม่จะโกรธมาก  กลับมาก็ผูกเปลให้นอน  จนใคร ๆ เขาล้อว่า "อีกหน่อย
พอมีเมียก็ให้เมียป้อนข้าว"  ผมจึงเป็นคนไม่ค่อยมีความรับผิดชอบอะไรเลย  ก็สมกับ
ที่ถูกภริยาว่าเป็นคนที่ทำอะไรไม่เคยประสบความสำเร็จนั่นแหละ
ผมเรียนค่อนข้างดีทั้ง ๆ ที่การบ้านไม่เคยทำเลย  เพราะผมเขียนหนังสือช้า
และไม่ค่อยมีใครสอนการบ้านให้พวกพี่ ๆ เขาก็ยุ่ง ๆ ก็เลยขี้เกียจทำการบ้าน  โรงเรียน
ก็ไปบ้างหยุดบ้าง  เพราะไม่มีการบ้านไปส่งครู  แต่สอบไม่เคยได้ต่ำกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์
อ้าว ... พูดแบบนี้ก็คงจะรู้สินะว่าผมเป็นคนโบ (ราณ) แต่ถ้าดูจากเวลาแต่งงานก็คงจะรู้
ผมเคยสอบได้ทุนเรียนดีจากโรงเรียน (ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยทำการบ้านเลย  ไปเรียนก็น้อย)
แต่ผมไม่ใช่คนเกเรนะครับ  ผมขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียนผมจะขึ้นเลยโรงเรียนไป
แล้วก็ขึ้นรถกลับโดยบอกกับคุณแม่ว่าหลับ  บางทีคุณแม่ก็จะแก้แทนกับคุณพ่อว่าผม
ไม่สบาย  ทำให้คุณพ่อโกรธได้ทุกที  
ผมเรียนผ่านไปปี ๆ จนจบชั้นมัธยมศึกษาชั้นต้นก็เรียนพาณิชย์ต่อเลยได้ไปรู้จักกับ
ภริยาผม   ผมเป็นคนจีบผู้หญิงไม่เป็นจนคิดว่าจะไม่ได้แต่งงานตลอดชีวิต  เพราะผู้หญิงทำให้
ผมตกประหม่าทุกที  เวลานั่งใกล้ผู้หญิงผมจะตัวสั่นเป็นลูกนกเปียกฝน  พูดจาก็จะติดอ่าง
ไปเลย  ยิ่งอยู่ใกล้คนสวยเพราะผมเป็นคนที่ชอบคนสวย  แต่ภริยาผมเขาไม่ได้อยู่ในลักษณะนั้น
จะเป็นแบบว่าเพื่อนมากกว่า  และเพราะผมรู้สึกว่าเขาไม่ได้มีลักษณะที่ผมชอบ (คือสวย)  ก็เลย
ไม่ค่อยกระดากที่จะคบกัน
ผมเคยมีคนมาชอบอยู่เหมือนกันตอนย้ายไปเรียนที่โคราช (นครราชสีมา) อยู่ปีหนึ่ง
เธอเป็นคนสวยและได้เข้ามาทำความรู้จักกับผมก่อนเพราะบ้านเธอกับผมอยู่ติดกัน  ผมแอบมอง
เธออยู่พักหนึ่งเธอก็ให้ ส.ค.ส.ผมเป็นรูปของเธอ  แต่ผมก็ไม่กล้าพูดกับเธอหรอกในระยะแรก
ดีที่ว่าตอนนั้นพี่ชายผมเขาไปเยี่ยมคุณพ่อที่โคราช (ตอนนั้นคุณพ่อย้ายไปรับราชการอยู่หนึ่งปี)
ได้ช่วยสานสัมพันธ์ให้ได้คุยกัน  พอจบการศึกษามัธยมศึกษาปีที่หนึ่งผมก็ย้ายมาเรียนที่กรุงเทพฯ
เธอก็ย้ายตามมาอยู่กรุงเทพฯ ผมกับพี่ชายไปหาเธอที่บ้านที่กรุงเทพฯ และอยู่คุยกับเธอจนมืด
และต่อจากนั้นเธอก็มาหาผมที่บ้านบ้าง  แต่จะเป็นเพราะอายเพราะถูกพี่ ๆ ล้อเรื่องมีแฟน  หรือ
เป็นเพราะผมยังไม่ได้อาบน้ำแต่งตัว  หรือเป็นเพราะเราไม่ใช่คู่กัน  หรือเป็นเพราะผมไม่เอาไหน
วันนั้นเราเลยไม่ได้พูดคุยกันเลย  หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้พบเธอเลย  เธอย้ายสถานที่ศึกษาไปอยู่
ต่างจังหวัดและไม่กลับมาเลย  ผมคิดว่าคงเป็นบาปติดตัวผมไปตลอดชีวิต  ชาตินี้ผมคงไม่มี
แฟนอีกแล้ว  จนกระทั่งมาเจอภริยาผม
เล่าซะยืดยาวผู้อ่านอาจจะเบื่อหรือเลิกอ่านไปเลย (บางท่าน)  เข้าเรื่องเลยก็แล้วกัน
ว่า  หลังจากที่ผมกับเธอ (ภริยา) ได้รู้จักกันอยู่ระยะหนึ่ง  ผมก็ไปหาเธอที่บ้านทุกวัน  ก่อนไป
โรงเรียนจนวันหนึ่งเราก็คบกันเป็นแฟน  ภริยาผม (ในตอนแรกคบกัน) เธอเป็นคนสนุกสนานร่าเริง
พูดเก่ง  เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งในตัวเธอ (แทนความสวย)  ธรรมดาผมเป็นคนชอบคนสวยแต่จากการ
ที่ไม่กล้าจีบผู้หญิงเพราะคิดว่าการจีบผู้หญิงเป็นเรื่องน่าละอาย  ก็เลยได้มาเท่านี้แหละ  แต่ผมก็
รักเธออยู่เหมือนกันนะ  คบกันมาระยะหนึ่งความรักของผมและเธอก็ถูกกีดกันจากญาติพี่น้องของ
ภริยา  พวกเขาเห็นว่าผมเป็นลูกแหง่เอาแต่ใจตัวเอง  กลัวจะพาลูกเขาไปไม่รอด  ภริยาผมก็มีท่าทาง
เปลี่ยนไป  ดูเธอจะอารมณ์ร้ายใส่ผมอยู่บ่อย ๆ  เธอบอกผมว่าเป็นเพราะที่บ้านว่า เธอเก็บกดก็เลยเอา
มาระบายที่ผม  ผมก็เห็นใจเธอ   แต่พออยู่ด้วยกันเธอก็เป็นอย่างนั้นตลอดและเธอก็จะชอบว่าผมอยู่
เป็นประจำว่าผมไม่เคยทำอะไรสำเร็จเลย  ทั้ง ๆ ที่บ้านผมก็มีให้  รถผมก็มีให้  เพียงแต่ผมไม่ชอบ
ทำงานบ้านเท่านั้นเอง  และอาจจะพูดจาไม่ค่อยถูกหูใคร  เธอทำให้ผมรู้จักซักผ้าเอง รีดผ้าเอง  เธอ
บอกว่าเป็นบุญคุณแค่ไหนที่เธอทำให้ผมทำงานเป็น  
คงเป็นเพราะแรงบันดาลใจนี้นี่เองที่ทำให้ผมถูกกระตุ้นให้ลุกขึ้นสู้จนประสบความ
สำเร็จไปอีกขั้นหนึ่ง  ผมสะอื้นไปคิดไปถึงเธอผู้จากไปด้วยอายุเพียงห้าสิบห้าปี  ความดีของเธอที่ดี
ที่สุดคือทำให้ผมมีแรงกระตุ้นจนประสบความสำเร็จจนได้
ภริยาผมเป็นคนแข็งแรงไม่เคยถึงขั้นเข้าโรงพยาบาลเลย  ช่วงหลังเขาจะป่วยบ่อย  แต่ก็ยัง
มีเสียงสั่งสอนผมอยู่  ในที่สุดเขาก็จากไปด้วยโรคหัวใจล้มเหลว  ในกระแสเลือดมีสารที่มาจากยาฆ่า
แมลงเล็กน้อยแต่ไม่ถึงกับเป็นสาเหตุของการตาย  ผมคร่ำครวญถึงเธอจนน้ำตาเหือดแห้งแล้วเหือด
แห้งอีก
"โธ่เธอ...  ไม่น่าจากไปเร็วอย่างนี้เลย...   แล้วจะมีใครคอยสั่งสอนฉันอีก" คร่ำครวญไป
ต่าง ๆ นา ๆ จนมีแต่คนเห็นใจผม  เข้ามาปลอบใจ
หลังจากเสร็จงานศพภริยาผมทำการฌาปนกิจและนำอัฏฐิไปลอยอังคารด้วยน้ำตานอง
หน้า  บางส่วนผมก็นำไปใส่โกฏเพื่อตั้งบูชาที่บ้านพร้อมกับรูปภาพของเธอ  ทำเป็นโต๊ะบูชาเล็ก ๆ
ไว้ในบ้านเพื่อให้เธอจะได้อยู่ใกล้ผมตลอดไป
ผมจุดธูปบูชาเธอด้วยหยาดน้ำตาพร้อมกับอธิษฐานถึงเธอ
"หลับเถอะนะ...  หลับให้สบาย  ฉัน...  ที่เธอเคยบอกว่าตลอดชีวิตไม่เคยทำอะไรสำเร็จ
เลย  บัดนี้ฉันทำสำเร็จแล้วหล่ะ  ไม่ว่าวิญญาณของเธอจะอยู่ไหนขอให้รับรู้ไว้ว่าสามีคนนี้ทำอะไร
ประสบความสำเร็จได้เหมือนกัน  ความตายของเธอนี่ไง ความสำเร็จที่สมบูรณ์แบบที่สุดครั้งแรก
ในชีวิตของฉัน ... "

จากคุณ	: มาตาปิตุรักษ์
เขียนเมื่อ	: 11 ต.ค. 54 23:44:21