แนวดราม่า อาชญากรรม สังคม ยังไม่มีชื่อเรื่องครับ บทที่1

ชายแก่นัดทุกคนมาประชุมที่โกดังแห่งนี้ เรากำลังจะเริ่มปฏิบัติการเล็กๆที่จะนำไปสู่สิ่งที่ยิ่งใหญ่ในอนาคต ชายแก่บอกพวกเราว่าคงเป็นการยากที่จะมาเจอพวกเราด้วยตัวเองได้บ่อยๆ ชายแก่ผู้นี้เคยดำรงตำแหน่งสูงในแวดวงการเมือง ชายแก่ผู้ที่วางแผนจะสร้างสังคมที่เขานิยามมันว่า “สังคมที่ปราศจากอาชญากรรม” ผมได้รับการเชิญเข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของแผนการ เขาต้องการผู้ลงมือที่มีประสบการณ์ มีความสามารถที่จะเอาตัวรอด และที่สำคัญที่ทุกคนในแผนการย่อมมีคือแรงจูงใจ ชายแก่มาหาผมเมื่อ3ปีก่อน ชายแก่ร่ายแผนการคร่าวๆให้ผมฟัง ผมศรัทธาในตัวเขาเช่นเดียวกับที่เขาไว้ใจผม ชายแก่รู้อดีตของผม เขารู้ว่าผมจะต้องตอบรับแผนการนี้อย่างแน่นอน
ผมขับรถเข้าไปยังโกดังซึ่งถูกซื้อในนามของธิติ ผมรู้จักเพียงแค่เขาเป็นช่างซ่อมในแผนการ ธิติเคยติดคุกข้อหาเจตนาฆ่า ขี้ยา2คนปล้นบ้านธิติตอนที่เขาออกไปทำงาน พวกมันรู้ว่าจะมีแค่คนแก่ๆ2คนคือพ่อแม่ของเขาอยู่ในบ้านช่วงกลางวัน ผมรู้มาว่าขี้ยา2คนมันลงมือฆ่าชิงทรัพย์ในบ้านหลังนั้น และธิติบังเอิญกลับมาเอาของที่บ้านพอดี โจรฆ่าชิงทรัพย์2คนตาย 1คนทำเกินกว่าเหตุติดคุก
ผมก้าวลงจากรถมองไปรอบโกดัง มีรถ2คันจอดก่อนหน้าผม ชายแก่ให้อธินมาดูแลงานครั้งนี้ และรถอีกคันน่าจะเป็นของอนิรุทธิ์อดีตตำรวจหน่วยช่วยเหลือตัวประกันที่ผมไม่เคยเจอหน้า ผมตื่นเต้นเล็กน้อย สิ่งที่ผมเฝ้ารอมาตลอด3ปีกำลังจะเริ่มขึ้นหลังผ่านพ้นคืนนี้
ผมเดินเข้าไปในห้องเล็กๆที่เปิดไฟอยู่ อธิน ธิติ อนิรุทธิ์ มีหญิงสาวกับเด็กหนุ่มที่ผมไม่รู้จักนั่งอยู่ในห้องนี้ด้วย
อธินหันมาแนะนำให้ทุกคนรู้จักผม “ทุกคน นี่ปรวีย์ เป็นหัวหน้าทีมลงมือ” หญิงสาวกับเด็กหนุ่มยกมือไหว้ผม
“ส่วนนายวี นายยังไม่เคยเจอ4คนนี้สินะ นายคงจะเดาออกว่าใครคือธิติ” ชายที่อยู่ในชุดช่างซ่อมเลอะๆคงจะเป็นธิติอย่างไม่ต้องสงสัย เขายิ้มให้ผมเล็กน้อย
“คนนี้อนิรุทธิ์ที่ฉันเคยบอก แม่นปืนไม่เป็นรองใครแน่ๆ” อนิรุทธิ์สบตากับผมแวบเดียว
อธินเดินไปตบไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ “รุจเป็นเด็กพิการทางการได้ยินและการออกเสียง แต่เขาสามารถเข้าใจที่ทุกคนในห้องนี้พูดอย่างแน่นอน เจ้านี่เป็นนักสะกดรอยและนักอ่านปากชั้นยอดของทีมเรา” เด็กหนุ่มเงียบๆคนนี้ต้องเก่งระดับหนึ่งแน่นอนถึงได้อยู่ในทีมลงมือ “อ่อ ข้อมูลของแก๊งเด็กแว้นที่เราจะมาตัดสินกันวันนี้ได้มาจากการสะกดรอยของรุจทั้งหมดเลยนะ”
ผมหันไปเอ่ยกับเขาว่าขอบคุณ เขาพยักหน้าเบาๆเป็นการตอบรับคำพูดของผม
เหลือคนสุดท้ายอธินแนะนำว่าเราน่าจะต้องใช้ในแผนการนี้ ชนจันทร์เป็นพยาบาลอยู่ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ถ้าเธออยู่ในแผนการนี้นั่นหมายถึงว่าเธอต้องมีปมอะไรสักอย่างที่เป็นแรงจูงใจแน่นอน
ในที่สุดอธินก็เริ่มอธิบายแผนการคร่าวๆ การลงมือครั้งแรกจะเริ่มจากการความเสี่ยงในการก่ออาชญากรรม ถนนบางนาทุกวันหยุดจะมีแก๊งวัยรุ่นปิดถนนเลนนอกเพื่อจัดแข่งมอเตอร์ไซค์อยู่เสมอ และไม่มีตำรวจเคยเข้าไปจัดการสักครั้ง อธินต้องการตักเตือนตัวหัวหน้าแก๊งนี้ก่อน หัวโจกคนนี้เคยเป็นผู้ต้องสงสัยคดีข่มขืนแต่หลุดออกมาได้เพราะพยานหลักฐานไม่แน่นพอ อธินเชื่อในคำให้การของฝ่ายหญิงมากกว่าพยานหลักฐาน เขาจึงให้รุจสะกดรอยตามมาสักพัก และได้ข้อสรุปว่า ช่วง4ทุ่มครึ่ง-5ทุ่มของทุกวันตัวหัวโจกจะออกจากบ้านพร้อมเพื่อนอีกประมาณ4-5คนเพื่อเดินทางไปร้านอินเตอร์เน็ทที่อยู่ห่างจากบ้านของพวกมัน จุดที่พวกมันต้องผ่านจะมีถนนช่วงเปลี่ยวระยะประมาณเกือบ1กิโล อธินต้องการคุยกับพวกมันตรงนั้น เขาคิดแผนไว้หมดแล้ว อธินจะตัดสินพวกมันจากสิ่งที่พวกมันจะกระทำในคืนนั้น ชนจันทร์เป็นคนอาสาจะเป็นเหยื่อล่อพวกมันเอง เธอจะเป็นคนเดินริมถนนในคืนนั้น ถ้าพวกมันจอดรถและมีทีท่าว่าจะทำอะไรไม่ดี อนิรุทธิ์จะเป็นคนจัดการกับพวกมันตรงนั้น แต่ถ้ามันขับรถผ่านไปเฉยๆจะเป็นหน้าที่ของผมกับอธินที่จะคุยตอนมันกลับจากร้านเน็ทคนเดียว ทั้งผมและอนิรุทธิ์ตกลงกับแผนการของอธิน งานแรกของผมกำลังจะเริ่มขึ้นในอีก3วันข้างหน้านี้แล้ว

วันพุธ 20.06น.
ผมขับรถมาเจอทุกคนที่โกดัง ธิติเตรียมอาหารรอรับพวกเราไว้แล้ว เขาจะเป็นดูบ้านพวกมันและจะโทรบอกเราเมื่อพวกมันออกจากบ้าน ส่วนผมและอนิรุทธิ์จะรอในจุดที่วางแผนไว้ แน่นอนว่าจะขาดคนสำคัญอย่างชนจันทร์ไม่ได้
“คืนนี้จะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเรา” อธินพูดกับทุกคนเมื่อกินอาหารเสร็จ ทุกคนรู้ตัวดีว่าได้ตัดสินใจทำในสิ่งที่ผิดกฎหมายเพื่อให้สังคมแห่งนี้ปราศจากอาชญากรรม ผมเชื่อมั่นในแนวคิดนี้ และผมพร้อมจะปฏิบัติทุกแผนการอย่างรอบคอบเพื่อให้สังคมเกิดการเปลี่ยนแปลง
วันพุธ 21.58น.
พวกเรามาถึงก่อนเวลาไม่มากนัก ธิติขี่มอเตอร์ไซค์ไปนั่งกินก๋วยเตี๋ยวปากซอยบ้านพวกมันเรียบร้อยแล้ว ส่วนผม อนิรุทธิ์และชนจันทร์รออยู่ในรถเก๋งที่จอดอยู่ฝั่งตรงข้ามฝั่งที่เราจะลงมือ ถนนบริเวณนี้เป็นช่วงเปลี่ยวระยะประมาณเกือบ1กิโล จะมีก็แต่รถบรรทุกของบริษัทแถวนี้จอดอยู่เป็นระยะๆ รุจบอกมาว่ารถที่จอดบริเวณนี้จะไม่มีใครยุ่งด้วยถึงช่วงเช้า เหมาะที่สุดที่จะลงมือโดยไม่มีใครรู้เห็นแน่นอน
ชนจันทร์นั่งอยู่ข้างๆผมบนรถ ผมสังเกตว่าเธอมีแววตาของความกังวลซ่อนอยู่ ถึงเธอจะเป็นคนอาสากับอธินแต่นั่นมันเมื่ออาทิตย์ก่อน และยังไม่เจอกับสถานการณ์จริงๆ
“ถ้าคุณไม่พร้อมก็ไม่เป็นไรนะจันทร์” ผมหันไปพูดกับเธอเบาๆ
เธอหันมามองผม อนิรุทธิ์กำลังมองเราผ่านกระจกมองหลัง “ฉันแค่กลัวนิดหน่อย” เธอพูดด้วยน้ำเสียงปกติของเธอ
“คุณไม่ต้องกลัวนะ ผมกับอนิรุทธิ์จะไม่ปล่อยให้มันแตะตัวคุณแม้แต่นิดเดียว” ผมหันไปถามอนิรุทธิ์ “ใช่ไหม?”
อนิรุทธิ์พยักหน้าเบาๆ ตั้งแต่เจอกันมาเขายังแทบไม่ได้พูดจาอะไรมากนัก
ทั้งผมและเขามีปืนPPKขนาด.38 คนละกระบอก อธินเป็นคนจัดหาอาวุธมาให้ เขาบอกว่าครั้งนี้ต้องการให้ใช้ปืนที่หาได้ไม่ยาก เผื่อว่าต้องลงมือจะได้ดูเป็นเรื่องปัญหาแก๊งเด็กแว้นทะเลาะกัน
อนิรุทธิ์หันหน้าจากที่นั่งคนขับ “จันทร์ มองผมนะ ถึงผมกับคุณจะพึ่งเจอกัน2ครั้ง แต่คุณคือคนสำคัญของแผนการนี้ ผมเชื่อในตัวนายใหญ่เช่นเดียวกับคุณ” เขาเว้นหยุดพูด “ผมขอให้คุณมั่นใจได้เลยว่า ผมจะไม่ให้มันเข้าใกล้คุณแม้แต่นิดเดียว”
แววตาตอนเขาพูดประโยคสุดท้ายบ่งบอกถึงความมั่นใจของเขาอย่างเต็มเปี่ยม
วันพุธ 22.16น.
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น
“พวกมันออกมาก่อนเวลา เป็นมอไซค์4คัน มี5คน” เสียงธิติบอกผมมาอย่างนั้น
“ยืนยันใช่ไหมว่าเป็นพวกมัน” ผมถามย้ำไปอีกครั้งเพราะจากการสะกดรอยของรุจตลอด1อาทิตย์พวกมันออกจากบ้านช่วง4ทุ่มครึ่ง-5ทุ่มตลอด
“ผมมั่นใจ100% ลงมือได้เลย”
ผมพยักหน้าให้อนิรุทธิ์เบาๆ ก่อนจะเดินลงจากรถพร้อมชนจันทร์ เรา2คนข้ามถนนไปฝั่งตรงข้าม ผมหันไปพูดกับเธออีกครั้ง “ผมจะอยู่หลังแนวต้นไม้นี้ ไม่ปล่อยให้คุณคลาดสายตาแน่นอน”
เธอพยักหน้าเบาๆ แววตาของเธอมีความมั่นใจเหมือนตอนที่ผมเจอเธอครั้งแรกที่โกดังธิติ ผมเดินเลี่ยงไปหลบหลังต้นไม้ริมถนน ปล่อยให้เธอเดินริมฟุตบาธคนเดียวตามแผนการ
วันพุธ 22.20น.
ผมหันหลังไปมองบนถนนเป็นระยะ ถนนเวลานี้แทบจะไม่มีรถผ่านแบบที่รุจบอกไว้ ชนจันทร์ยังคงเดินไปเรื่อยๆช้าๆ เธอใส่เสื้อสายเดี่ยวกับกางเกงขาสั้นซึ่งไม่เหมาะจะมาเดินริมถนนคนเดียวบริเวณนี้ ในความคิดผมการแต่งตัวแบบนี้เป็นหนึ่งในการเพิ่มความเสี่ยงให้เกิดอาชญากรรม แต่มันเป็นเสรีภาพที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะมีอิสระในการแต่งตัวเดินริมถนนเวลากลางคืน ไม่มีสิทธิที่ผู้ใดใช้การแต่งตัวของเธอเป็นข้ออ้างในการกระทำผิดได้ ผมจึงไม่ได้ขัดขวางการแต่งตัวของเธอ ผมยังเห็นด้วยในแผนการของอธิน
มีเสียงมอไซค์กลุ่มนึงเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ เสียงตะโกน เสียงบิดเครื่อง เสียงความคะนองของพวกมันทำลายถนนบริเวณนี้ที่เงียบสงัด พวกมันมากัน4คันตามที่ธิติบอกไว้ และเมื่อมันขี่ผ่านจุดที่แอบอยู่ ผมเห็นว่ามันมี5คน โอเค ไม่ผิดตัวแน่นอน ผมหยิบPPK.38ไว้ในมือ พร้อมจะยิงเมื่อพวกมันมีแนวโน้มจะฉุดชนจันทร์
พวกมันชะลอรถลงตามที่ผมคาดไว้ เริ่มมีเสียงแซวหญิงสาวที่เดินริมถนนคนเดียว ยัง ยังไม่พอให้ผมจะลั่นไกสังหารพวกชั่ว มันยังไม่ได้ฉุดหรือทำอะไรให้ผมรู้สึกว่าพวกมันจะทำร้ายเธอ
ปัง! เสียงปืนนัดแรกดังขึ้น ตามด้วยเสียงกรี๊ดของผู้หญิง ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงปืนอีก4นัดอย่างรวดเร็ว มอเตอร์ไซค์ล้มระเนระนาด ผมออกจากแนวพุ่มไม้ อนิรุทธิ์ยิงสะเปะสะปะอีก2นัด ก่อนจะเปลี่ยนแม๊กกระสุนและยิงอีก7นัดไปทั่วบริเวณดังกล่าว เขาล้วงไปหยิบมือถือในตัวพวกมัน ชนจันทร์หายตกใจแล้ว ผมรีบดึงมือเธอข้ามถนนไปขึ้นรถที่สตาร์ทเครื่องรอไว้แล้ว
“ไหนที่ตกลงกันไว้ว่าจะรอให้พวกมันมีทีท่าว่าจะทำร้ายจันทร์ไง เราตกลงกันแบบนี้ไม่ใช่หรอวะ” ผมพูดเสียงดังมีน้ำเสียงโมโหปนอยู่ในประโยคนั้นแน่นอน
“เฮ้ แค่มันชะลอรถก็เพียงพอแล้ว” เขาตอบผมเรียบๆ
“นายจะใช้พฤติกรรมในอดีตของมันตัดสินการกระทำของมันในวันนี้ไม่ได้เด็ดขาด”
“วี” เขายังคงน้ำเสียงราบเรียบ “ไม่ใช่นายกับอธินหรือไงที่ใช้พฤติกรรมของมันในอดีตมาสร้างสถานการณ์กระตุ้นให้มันลงมือ? มันขี่รถมา มันชะลอรถ มันเริ่มแซว นายจะรออะไรอีกห๊ะ”
ผมหยุดคิด โอเค ประเด็นเรื่องการศึกษาพฤติกรรมการทำความผิดที่เขาพูดมันก็ถูก ผมกับอธินสร้างสถานการณ์จากแนวโน้มการกระทำความผิดของมัน คืนนี้ผมคงต้องกลับไปทบทวนสักหน่อยแล้วว่าสิ่งที่อนิรุทธิ์ทำมันสมควรหรือไม่ พวกมันแค่เริ่มแซว พวกมันยังไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น เขาลงมือเพราะพฤติกรรมในอดีตของมัน ในขณะที่ผมรอให้มันเริ่มทำอะไรมากกว่านั้น
รถยังคงแล่นไปเรื่อยๆตามเส้นทางที่วางไว้ ในรถไม่มีคนพูดอะไร ชนจันทร์มองออกไปนอกรถตลอดเวลา ผมคิดว่าเธอมั่นใจว่าพวกมันสมควรตาย เธอคงตัดสินพวกมันจากเหตุการณ์ในอดีต รถแล่นมาถึงที่หมาย ธิติรออยู่โกดังพร้อมอธินแล้ว ทันทีที่เราสามคนลงจากรถ เขาสองคนปรบมือต้อนรับเบาๆ รุจอยู่ในนี้ด้วย เข้าใจแล้ว อธินคงให้รุจตามดูเหตุการณ์อีกที อนิรุทธิ์ส่งมือถือ4เครื่องที่เก็บมาจากตัวพวกมันให้อธินนำไปใช้งานต่อ อธินจะส่งข้อความเตือนโดยใช้มือถือพวกนี้ ผมคาดหวังให้พวกแก๊งนี้เกิดความกลัวที่จะจัดแข่งรถในวันหยุดแต่คงยากที่พวกมันจะกลัว ผมภาวนาเบาๆ ผมไม่อยากต้องลงมือสังหารหมู่พวกมันในวันเสาร์ที่จะถึงนี้ ชีวิตพวกมันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของตัวเองแล้ว
คืนนี้ผมคงเป็นอีกคืนที่ผมเริ่มหลับไม่สนิท



อยากได้คำวิจารณ์เยอะๆครับ :)

จากคุณ	: Nutonline
เขียนเมื่อ	: วันออกพรรษา 54 23:47:12