ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อฮับ ^^ ตัวเลขบนหน้าปัดเครื่องตอกบัตรบอกเวลาตรงเป๋ง แปดนาฬิกาห้าสิบเก้านาที เยี่ยม หล่อนมาก่อนเวลาเข้างานตั้งหนึ่งนาทีแน่ะ พอตอกบัตรเสร็จโมเรสก็หันตัวกลับมาชนเข้ากับใครคนหนึ่งเข้าเต็มๆ ความที่หล่อนสวมรองเท้าส้นสูงอยู่แล้วเลยทำให้ร่างบางเสียหลักล้มลงไปนั่งพับเพียบกับพื้นพรมนุ่ม โมเรสเงยหน้าควับมองคู่กรณีพลางขยับแว่นตาให้เข้าที่ ตั้งใจจะต่อว่าเต็มที่ แต่พอเห็นหน้าชัด หญิงสาวก็ชะงักค้างเหมือนถูกสั่งสต๊อปแอคชั่นก็ไม่ปาน ร่างสูงในชุดสูทสีเทาอ่อนเหมือนในความฝันเปี๊ยบยืนอยู่ตรงหน้าหล่อน นัยน์ตาดุสีน้ำตาลจับนิ่งที่หญิงสาวอย่างพิจารณา แต่ไม่แสดงน้ำใจอย่างใดๆ ปล่อยให้โมเรสต้องลุกขึ้นมายืนเผชิญหน้ากับเขาเอง “คุณมาทำงานสภาพนี้ทุกวันเลยหรือ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ตอนนั้นเองที่โมเรสเริ่มรู้ตัว หล่อนก้มลงมองชุดทำงานที่เลอะเทอะด้วยคราบน้ำดำๆ เหม็นๆ ของตัวเองอย่างอายๆ “อุบัติเหตุค่ะบอส ตอนขึ้นรถเมล์ดิฉันถูกเบียดตกลงมาในแอ่งน้ำขังพอดี ไม่มีเวลากลับไปเปลี่ยนเพราะเกรงจะมาสายค่ะ” “ระหว่างมาสายกับมาทำงานในสภาพน่าสมเพชนี่ ผมเลือกมาสายมากกว่านะ” นิรินธน์ไม่ปิดบังความรู้สึกของตัวเองเลย สายตาเขาบอกว่าสมเพชหล่อนจริงๆ ด้วย คราวนี้โมเรสนึกโกรธขึ้นมาบ้าง นัยน์ตาหล่อนวาวขึ้นพร้อมกับเสียงพูดที่กระด้างตามแรงอารมณ์ “บอสเป็นท่านประธานของที่นี่ จะไม่มาทำงานเลยก็ยังได้เงินเดือน หรือจะเข้ามาสายสักกี่ชั่วโมงก็ไม่แปลก แต่สำหรับดิฉันถ้ามาสายก็ถูกหักเงินเดือนสิคะ” พอพูดไปแล้วหล่อนก็ได้สติ ตายแล้ว นั่นท่านประธานเลยนะ โมเรสยิ่งใจแป้วเมื่อเห็นคิ้วเข้มเลิกขึ้นนิดหนึ่ง หญิงสาวเหลียวซ้ายแลขวาหวังว่าจะมีใครเดินผ่านมาแถวนี้บ้าง แต่ความซวยคงเป็นคู่หูของหล่อน ได้เวลาทำงานแล้ว ส่วนที่จัดไว้เป็นที่ตอกบัตรกับบริเวณทางเดินก็เงียบสนิทราวกับบริษัทร้าง ความจริงตรงนี้ก็แทบไม่มีใครผ่านมาอยู่แล้ว เพราะเป็นส่วนที่อยู่ใกล้กับห้องทำงานของนิรินธน์มากที่สุด “ดิฉันขอโทษค่ะ” เหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินคำขอโทษของหล่อน เพราะเขาก้าวเข้ามาประชิดตัว นัยน์ตาดุยิ่งดุกว่าเดิมเมื่อเอ่ยถาม “ผู้หญิง เป็นแบบนี้ทุกคนหรือ เงินคงสำคัญสำหรับคุณมากสินะ” อีกแล้ว เขาเริ่มรวนปลุกความโกรธหล่อนอีกแล้ว ถ้าเป็นแค่คำพูดหล่อนคงยอมให้มันผ่านหูไปเยๆ แต่นี่สายตาดูถูกชัดเจนทำให้หล่อนยอมไม่ได้ ถึงอีกฝ่ายจะเป็นคนที่หล่อนแอบชอบก็เถิด แต่จะยอมทนให้เขาพูดด้วยปากถากด้วยตาอย่างนี้ไม่ไหวจริงๆ   “สำหรับคนอื่น ดิฉันไม่ทราบค่ะ แต่ดิฉันสำคัญมาก ครอบครัวของดิฉันไม่ได้มีเงินมากมายจนใช้ไปตลอดชาติไม่หมดอย่างบอสนี่คะ พวกเราเป็นแค่คนชั้นกลางพออยู่พอกิน เงินทุกบาททุกสตางค์มีค่าสำหรับเราค่ะ” “แม้แต่เงินเล็กน้อยที่ถูกหักก็สำคัญรึ” “สำคัญค่ะ มากด้วย ขอตัวก่อนนะคะ ตอนนี้ได้เวลาทำงานแล้ว ดิฉันเสียเวลามากแล้ว” โมเรสเชิดหน้าขึ้นนิดหนึ่งแล้วเดินตัวตรงผ่านเขาออกไปทันที ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะมีท่าทีอย่างไรบ้าง พอพ้นมาจนถึงโต๊ะทำงานได้ร่างบางก็ทรุดแผละลงบนเก้าอี้ ความหยิ่งทะนงกล้าต่อปากต่อคำเมื่อครู่หายไปจนหมด ความหวั่นใจเริ่มขึ้นมาแทนที่ นี่ถ้านิรินธน์ไล่หล่อนออกจากงานจะทำอย่างไร จริงอยู่ว่าเตโชเป็นสถาปนิก เงินค่าจ้างแต่ละครั้งมากกว่าเงินเดือนหล่อนทั้งปีรวมกันเสียอีก แต่ก็นั่นแหละเงินมาก ภาษีสังคมก็มากตามไปด้วย อีกอย่าง งานไม่ได้มีเข้ามาบ่อยๆ บางช่วงก็ไม่มีเอาเสียเลย ผิดกับค่าใช้จ่ายในบ้านที่มีมาอยู่เรื่อยๆ แม้ไม่ถึงกับขาดมือแต่ก็ต้องรัดเข็มขัดกันเอวกิ่วทีเดียว ถ้าหล่อนตกงานคงสนุกพิลึกล่ะ   “โม เป็นอะไรน่ะ บักโกรกมาเชียว” เสียงใสๆ จากเพื่อนร่วมงานโต๊ะใกล้ๆ เอ่ยทัก โมเรสยิ้มฝืดเต็มที “ดับเบิ้ลไครซิสน่ะหวา ซวยแต่เช้าเลย” หล่อนบอกยิหวาไปอย่างนั้นโดยไม่บอกรายละเอียด แต่จากสภาพของหล่อน ยิหวาก็คงเดาเหตุการณ์ได้ไม่ยาก “สงสัยตอนเที่ยงต้องออกไปซื้อเสื้อผ้าใหม่แล้ว ขอโทษนะหวา ทนเหม็นเราไปก่อนแล้วกัน” ลำพังแค่ตัวเองยังได้กลิ่นเหม็นรุนแรงจากตัวเองโชยขึ้นมาเป็นระยะ แล้วเพื่อนร่วมงานมีหรือจะไม่ได้กลิ่น ความจริงหล่อนเกรงใจคนอื่นๆ อยู่ไม่น้อย แต่จะทำยังไงได้ ที่บริษัทมีกฎอยู่ว่าเมื่อเข้ามาทำงานแล้ว จะออกไปนอกบริษัทไม่ได้จนกว่าจะถึงเวลาพัก หรือต้องออกไปติดต่อธุระของทางบริษัทเท่านั้น ซึ่งกรณีหลังนี้ต้องทำหนังสือขออนุญาตและเอารถบริษัทออกไปส่ง   หญิงสาวถอนใจเฮือกก่อนหันไปเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์เพื่อเตรียมทำงาน ระหว่างที่รอคอมพิวเตอร์รันข้อมูล หล่อนก็ใช้โอกาสนี้ตรวจสอบงานที่ค้างอยู่จากเมื่อวาน แล้วเลือกแฟ้มเรื่องที่เห็นว่าด่วนขึ้นมาแยกไว้กองหนึ่ง พอเริ่มลงมือทำงานโมเรสก็จดจ่ออยู่กับงานตรงหน้าจนลืมเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไปเสียสนิท “โม โม” เสียงเรียกของยิหวาดึงให้โมเรสถอนตัวเองออกจากงานตรงหน้าหันมาตามเสียงเรียก ก็เห็นเพื่อนสาวยืนสีหน้าไม่ดีอยู่ข้างโต๊ะ หล่อนขมวดคิ้วนิดหนึ่ง “มีอะไรเหรอหวา” “ลุงพลโทรมาบอกว่า บอสเรียกพบจ้ะ” หือ! โทรมาตอนไหนกันทำไมหล่อนถึงไม่ได้ยินล่ะ เอาเถอะนั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพราะเรื่องมันอยู่ที่ประโยคหลังนั่นต่างหาก 'บอสเรียกพบ'   เรื่องอะไรน่ะ หวังว่าคงไม่เรียกหล่อนเข้าไปยื่นซองขาวหรอกนะ “เรื่องอะไรน่ะ หวารู้ไหม” “คุณพลบอกแค่ว่าให้โมไปพบบอส แล้วให้หวาเก็บของบนโต๊ะโมแทนจ้ะ” ตายแล้ว ชัดเจนเลย ยื่นซองขาวไล่ออกแน่ๆ ทำไมถึงซวยแบบนี้นะ ทำยังไงดีล่ะ กลับไปนี่จะบอกเตโชว่าอย่างไรดี ดวงหน้าขาวยิ่งขาวกว่าเดิมแต่ก็ฝืนใจขอบคุณเพื่อนแล้วลุกเดินไปที่ห้องท่านประธานอย่างคนไร้วิญญาณ     พอเห็นหญิงสาวที่บอสเรียกพบตัวด่วนเดินมาถึงหน้าห้อง พลพสุ หรือลุงพลของพนักงานในบริษัทที่กำลังง่วนกับการเก็บของบนโต๊ะก็ส่งยิ้มมาให้เหมือนให้กำลังใจ โมเรสยิ้มเฝื่อนเต็มที ยิ่งเห็นข้าวของบนโต๊ะของอีกฝ่ายแล้วก็ยิ่งใจแป้ว ลุงพลทำงานเป็นเลขาท่านประธานมานาน วันพรุ่งนี้ก็ครบอายุเกษียณงานแล้ว สงสัยลุงพลคงได้เพื่อนออกจากบริษัทเพิ่มอีกคนหนึ่งแน่เลย “ท่านรออยู่แน่ะ หนูโม” “ง่า ลุงทราบไหมคะว่าบอสเรียกพบโมเรื่องอะไร” “เข้าไปแล้วหนูก็รู้เองล่ะจ้ะ โชคดีนะ” พลพสุเอ่ยยิ้มๆ แล้วลงมือเก็บของลงกล่องกระดาษต่อ โมเรสยิ่งทำหน้าไม่ถูก หล่อนมองบานประตูที่เปิดกว้างรออยู่ก่อนแล้วอย่างใจไม่ดี เอาน่ะ อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด             “เข้ามาสิ คุณจะยืนอยู่หน้าห้องอีกนานไหม” เสียงทุ้มนุ่มดังมาจากด้านใน เอ๊ะ! ประโยคแบบนี้มันคุ้นๆ อยู่นา เหมือนเคยได้ยินจากที่ไหน ช่างมัน ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องไร้สาระสักหน่อย หล่อนเอื้อมมือมาเคาะประตูเป็นเชิงขออนุญาตตามมารยาทก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน สายตาหล่อนกำหนดนิ่งอยู่ที่พื้นพรมสีเทาจนมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ แปลกจริง หล่อนรู้สึกเหมือนเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นมาครั้งหนึ่งแล้วนะ “นั่งสิ” นิรินธน์ออกคำสั่งสั้นๆ ขณะที่เจ้าตัวลุกออกจากโต๊ะ ก้าวยาวๆ ไปที่ประตูแล้วปิดดังปัง ทำให้คนที่เพิ่งจะนั่งถึงกับสะดุ้ง ชายหนุ่มหันมาเห็นเข้าพอดีก็ถามเสียงห้วน “ตกใจอะไรนัก คุณโมเรส” “บอส ทำไมต้องปิดประตูด้วยคะ” หล่อนคิดออกแล้ว เหตุการณ์นี้ ประโยคแบบนี้มันเพิ่งเกิดขึ้นในความฝันเมื่อเช้านี้เองนี่นา เป๊ะทุกประโยคเลยด้วย เดจาวูของแท้เลย นี่อย่าบอกนะว่าเขาจะ...จะจูบหล่อนเพื่อทำโทษน่ะ ไม่นะ   ร่างสูงเดินผ่านหล่อนกลับไปนั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม นัยน์ตาดุๆ จ้องหน้าหญิงสาวนิ่งจนคนถูกมองรู้สึกอึดอัด ครู่หนึ่งมือใหญ่ก็เลื่อนซองขาวมาตรงหน้า โมเรสหน้าเผือดลงถึงจะโล่งใจที่เหตุการณ์ไม่เหมือนกับความฝันบรรเจิดของหล่อนก็เถอะ แต่คนบ้าที่ไหนจะดีใจที่เห็นซองขาวเงินเดือนงวดสุดท้ายอยู่ตรงหน้าแบบนี้ “รับเงินนี่ไป คุณโมเรส” “บอสคะ ดิฉันขอโทษค่ะ” “รับไป เร็วเข้า” “บอสคะ อย่าไล่ดิฉันออกเลยค่ะ” คิ้วเข้มขมวดนิดเดียวกับคำพูดนั้น นี่เจ้าหล่อนเข้าใจว่าเขาไล่ออกหรือไงกัน เงินในซองที่เขาให้ไปนี่เพื่อให้หล่อนไปซื้อเสื้อผ้าทำงานชุดใหม่ต่างหากล่ะ “พูดอะไรของคุณ เงินนี่ผมให้เป็นค่าซื้อเสื้อผ้าใหม่ เที่ยงนี้คุณออกไปซื้อซะ” “หา! ไม่ใช่เงินเดือนงวดสุดท้ายเหรอคะ แล้วที่บอสให้คนเก็บของบนโต๊ะดิฉันล่ะคะ” ชายหนุ่มถอนใจเฮือกพลางทิ้งตัวลงพิงพนักเก้าอี้นวมตัวใหญ่ ให้ตายสิผู้หญิงคนนี้คิดเป็นแต่เรื่องร้ายๆ หรือไงนะ เอาเถอะ ยกประโยชน์ให้จำเลยก็แล้วกัน เพราะเขาเองก็ติดนิสัยกับการออกคำสั่งสั้นๆ พลพสุเองก็คงถ่ายทอดไปแค่นั้นจริงๆ เจ้าหล่อนถึงทำหน้าจะร้องไห้อยู่ตรงนี้ ไม่เหลือเค้าผู้หญิงอวดเก่งที่ยืนต่อปากต่อคำกับเขาเมื่อชั่วโมงก่อนนี่เลย “พลพสุมาทำงานวันนี้เป็นวันสุดท้าย วันพรุ่งนี้คุณจะมาเป็นเลขาแทนเขา” เลขาท่านประธาน! หล่อนหูฝาดไปหรือเปล่า หรือว่าหล่อนยังฝันค้าง นิ้วเรียวแอบหยิกแขนตัวเอง อูย! เจ็บ ไม่ได้ฝันนี่นา “ทำไมคะ” “เมื่อเช้าคุณต่อว่าผมว่า ผมเป็นท่านประธาน จะเข้ามาทำงานสายกี่ชั่วโมงก็ได้ จะไม่มาทำงานก็ยังได้เงินไม่ใช่หรือ ผมจะให้คุณรู้ว่าที่คุณคิดมันผิด” นิรินธน์บอกเสียงเย็นจนคนฟังกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เพราะคำพูดนี้เอง หล่อนไม่น่าหาเรื่องเลย “เรื่องเงินคุณไม่ต้องห่วง ผมจะเพิ่มเงินให้คุณอีกเท่าหนึ่ง เอาล่ะ กลับไปทำงานได้แล้ว ตอนบ่ายผมจะให้พลพสุสอนงานคุณ” พูดจบเขาก็หมุนเก้าอี้เข้าหาคอมพิวเตอร์ส่วนตัวโดยไม่สนใจคนที่ยังนั่งร่วมห้องอีก โมเรสนั่งอยู่อึดใจใหญ่ก่อนจะหยิบซองเงินค่าชุดใหม่ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องด้วยท่าทางเบลอๆ มึนๆ และถ้าหล่อนจะหันกลับมามองคนเป็นนายอีกครั้ง ก็จะเห็นหน้าคมเข้มเหลียวมามองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ พร้อมกับยิ้มสนุกมุมปากอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมานานแล้วของชายหนุ่ม                                                                  อริญชย์ +++ แย่แล้ว นายหน้าขาวคิดจะทำอะไรนายโมของมิลค์เนี่ย บทหน้ามาลุ้นกันนะฮับ เมี้ยว   แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 54 16:28:20 แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 54 16:27:06 จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 54 18:14:02

ความคิดเห็นที่ 2 บริษัทนี่เฮี๊ยบน่ากลัว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 54 18:50:41

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณกิฟท์จากคุณห้าสิบป่ายด้วยค่ะ^^ ตอนที่แล้ว บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11113729/W11113729.html บทที่ 1  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11131521/W11131521.html คุยกันท้ายบทฮับ ^^ คุณอาราเร่ :   ขอบคุณค่ะ พระจันทร์เสี้ยวน่ารักส่งยิ้มทักทายอีกแล้ว ^__^ ************ คุณ หมอนนุ่น สวัสดีค่ะ คุณหมอนนุ่น ขอบคุณที่หลวมตัวเข้ามาอ่านค่ะ (เอ๊ะ ยังไง)   ************ คุณอรุสา (npuiy) คนเนี้ย พี่อินขอแตะมือมิลค์มาตอบแทนฮับ เปลี่ยนมั่งสิฮับพี่ปุ้ย พี่อินบอกว่า พีเรียดอย่างเดียวคนอ่านคงเบื่อแย่ เห็นพี่อินว่าจะลองนิยายบู๊ถ้ามีโอกาสด้วยนะฮับ มิลค์เงี้ยเซี้ยวเสียว เวลาเห็นพี่อินอ่านหนังสือปืน กับวิธีฆาตกรรมอ่ะฮับ เมี้ยว   ************ คุณ ห้าสิบป่าย หมายถึงว่า จะมีโอกาสเห็นมิลค์ในร่างคนหรือเปล่า ใช่ไหมคะ ถ้าอินเข้าใจคำถามนี้ถูก ขอตอบว่า มีค่ะ แต่เป็นช่วงท้ายๆ เรื่องแล้ว ^^ ************ คุณ นารีจำศีล คุณนุ้ยมาแล้ว เย้ๆๆๆ ^______^ ************ คุณ scottie ครับผ้ม ^__^ ************ คุณ mimny สวัสดีค่ะคุณมิ้ม พระเอกไม่ได้สลับมาอยู่ในร่างแมวหรอกค่ะ แต่เป็นแมวต่างหากที่ดันมาอยู่ในร่างพระเอกของเรา ส่วนจะจีบอะไรยังไงนั้น ขออุบไว้ก่อนค่ะ ^^   เรื่องที่ว่าจะสลับไปสลับมานั้น ไม่มีค่ะ การสลับร่างจะมีอยู่สองครั้งเท่านั้น คือตอนที่มิลค์ไปอยู่ในร่างนิรินธน์ กับตอนท้ายที่นิรินธน์ได้ร่างตัวเองคืนมาค่ะ ************ คุณ จันทร์จรัส เมี้ยวววว ตรงนี้มิลค์ขอแตะมือพี่อินมาตอบฮับ มิลค์มแล้วฮับ แต่พี่อินน่ะใจร้าย บทนี้ให้บทมิลค์จึ๋งเดียวเอง เศร้า T^T จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 54 19:03:58

ความคิดเห็นที่ 4 ว้าย คุณก๊อตตี้มาเร็วมากมาย จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 54 19:05:26

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณมากเลยค่ะ จากคุณ : จันทร์จรัส เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 54 20:50:39

ความคิดเห็นที่ 6 แอบมีมุมสนุก เจ้าเล่ห์ เหมือนกันเหรอนิรินธน์ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 54 23:08:00

ความคิดเห็นที่ 7 อิ อิ ได้ไปเป็นเลขาแล้ว ชื่อโมเรส แปลว่าอะไรคะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 54 22:14:58

ความคิดเห็นที่ 8 แวบมาตอบคุณนุ้ยก่อน โมเรส แปลว่า นกยูง ค่ะ ^^ จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 19:16:01

ความคิดเห็นที่ 9 เอามาเป็นเลขาซะงั๊น...ชอบให้คนเถียงอ่ะดิ อิอิ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 20:26:29

ความคิดเห็นที่ 10 ยิ้มเจ้าเล่ห์กำเนิด จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 15:43:17

ความคิดเห็นที่ 11 อิอิ บอสหนุ่ม VS เลขาสาว ปล. แหม เข้าใจฝันนะยะยัยโมเรส ฝันเบิกทางแต่เช้าเลย จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 16:29:37

ความคิดเห็นที่ 12 ฮี่ๆ ถ้าผู้ชายที่มีความสูงขนาดนี้มาคุยด้วย เราคงต้องปีนบันไดลิงคุยกันแน่เลย.. จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 18:59:22