ความคิดเห็นที่ 1 ขณะที่ผู้ชายคนหนึ่งกำลังคิดถึงความรัก ผู้ชายอีกคนกำลังคิดถึงความตาย ในอ้อมแขนของเขามีหญิงสาวคนนึงเกาะกอดอยู่แน่น หากที่ปรากฏอยู่ในห้วงสายตาคือก้อนกลมๆ สีคล้ำน่ารังเกียจ ติดกับกระจุกของอะไรบางอย่างที่เหมือนผมคนแผ่สยายเป็นแพ บางส่วนเกี่ยวติดกับไม้ท่าน้ำ น่าขยะแขยง... ท่าน้ำของโรงแรมที่เขาเป็นเจ้าของ ตายแน่แล้ว หากเรื่องนี้แพร่ข่าวออกไป ชื่อเสียงโรงแรมที่เขาเพิ่งจะรับมาบริหารจากผู้เป็นบิดาคงจะป่นปี้ อย่างนี้อนาคตเขาจะมองหน้าใครติด มือที่โอบประคองนวลปรางไว้เย็นชื้นมีเหงื่อซึม สายน้ำซัดมาอีกระลอก สิ่งที่ดูเหมือนหัวคนนั้นก็ถูกน้ำซัดสาดเข้าหาไม้ท่าเรือ ก่อนจะถูกแรงแห่งกระแสน้ำบดเป็นเศษเละ ลอยฟ่องกายสิทธิ์นิ่วหน้าอย่างรังเกียจ หากก็นึกได้ว่า หัวคนน่าจะมีกะโหลก ทำไมเมื่อโดนน้ำซัดมันถึงแหลกเป็นเสี่ยงๆ ได้ ชายหนุ่มร่างสันทัดร้องเรียกหากระชอนด้ามยาวๆ ที่มีบริกรวิ่งนำมาให้ในอึดใจต่อมา เขาช้อนวัตถุต้องสงสัยนั้นขึ้นมาแม้นวลปรางจะร้องห้ามเสียงหลง เมื่อยกขึ้นมาดู ชายหนุ่มก็ต้องอุทานด้วยความโล่งอก “นี่ไม่ใช่ศพนี่ เป็นเศษอาหารนี่นา” เศษอาหารจำพวกข้าวเหลือๆ และขนมปังเขละอยู่ที่ปากกระชอน สิ่งที่เขาและนวลปรางนึกว่าเป็นหัวนั้นเป็นถุงย่ามที่มีราขึ้นเต็ม ปากถุงถูกผูกไว้ด้วยวิกผมราคาถูกเนื้อกระด้าง ปลายถุงมีสีแดงมาละเลงทาเลอะเทอะ กลิ่นอาหารบูดเหม็นเปรี้ยว น่ารังเกียจก็จริง แต่ก็ดีกว่ากลิ่นศพที่ทั้งสองอาจจะได้ดมตั้งมาก “ตายจริง ฝีมือใครกันน่ะคุณกาย” นวลปรางอุทานตามที่ใจคิด หล่อนไม่ใช่คนโง่ มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าของแบบนี้ไม่ได้ลอยมาติดฝั่งเฉยๆ โดยไม่มีเจ้าของแน่ๆ และคนที่ทำเรื่องแบบนี้ได้ คงไม่ใช่คนที่สนิทสนมรักใคร่กับเจ้าของโรงแรมหนุ่มพวกนี้หรอกกระมัง “ไอ้พวกสลัมปลายน้ำ” กายสิทธิ์กัดฟัน ใบหน้าซื่อๆ โกรธจนแดงก่ำทำให้นวลปรางอดนึกสงสารไม่ได้ “คงเห็นว่าผมเป็นเจ้าของใหม่ต่อจากพ่อ ไม่เจ๋งจริงก็เลยมาลองของกัน” ความโกรธของกายสิทธิ์ทำเอานวลปรางมองเพลิน คนอะไรหนอ ยิ่งโกรธก็ยิ่งหล่อ ดูมีสีสันจัดจ้านร้อนแรงมากกว่าหนุ่มน้อยขี้อายขี้เกรงใจคนเมื่อกี้ตั้งเยอะ ทำไมหล่อนไม่รู้ตัวเลยนะว่ามีรสนิยมชอบคนแบบนี้อยู่ด้วย รู้เพียงว่าชอบเอาชอบเอาตั้งแต่วินาทีที่ได้สบตา หรือว่าเป็นเพราะแต่ก่อนไม่เคยพบเจอใครที่ทำให้หัวใจเต้นได้อย่างกายสิทธิ์กระมัง นวลปรางคาดไว้ในใจ “ผมพาคุณนวลปรางไปส่งดีกว่าครับ คืนนี้ไม่สนุกแล้ว” ชายหนุ่มบอก เสียงนุ่ม หากดวงตายังเคืองๆ “หวังว่าคุณจะไม่ได้โกรธผมเรื่องที่ผมล้มไปกับคุณเมื่อเย็น” “ไม่โกรธแล้วค่ะ” นวลปรางยิ้มเก๋ไก๋ จะจีบหนุ่มซื่อๆ ขี้อายได้ หล่อนต้องเล่นเครื่องตรงและแรง... สัญชาตญาณของหญิงสาวกระซิบบอกมา “ซาบซึ้งซะด้วยซ้ำ ปรางถึงอยากเลี้ยงคุณกายบ้างไงคะ เสาร์นี้คุณกายว่างไหม ไปหาอะไรกินกันแถวตัวเมืองดีไหมคะ” ชายหนุ่มอึ้งไป ใบหน้าขาวๆ ซับสีเลือดขึ้น หากคราวนี้ไม่ใช่ความโกรธ “ผมเกรงใจคุณนวลปราง” “เรียกปรางว่าปรางเถอะค่ะ ปรางยังเรียกคุณว่าคุณกายเลย” หญิงสาวว่า โบกนิ้วชี้เล่นเหมือนเด็กๆ “แล้วก็ไม่ต้องมาเกรงใจ ถ้านัดแล้วไม่มา ปรางงอนคุณด้วยนะ” คราวนี้เสียงหล่อนกระเง้ากระงอด ทิ้งให้ชายหนุ่มทำตัวไม่ถูก “เอ้อ ขอโทษครับ เอางั้นก็ได้ ไว้พบกัน” กายสิทธิ์ว่ามาในที่สุด เมื่อปล่อยให้หญิงสาวเดินนวยนาดนำหน้าไปที่รถของเขาอย่างผู้มีชัยชนะ คืนนี้คงเป็นอีกคืนหนึ่งที่นวลปรางจะนอนหลับฝันดีถึงชายหนุ่มที่ฟ้าประทานให้หล่อน ไพลินนอนไม่หลับ หญิงสาวนึกสงสัยว่าตัวเองเป็นตัวซวยหรือไร ทำไมผู้คนที่หล่อนรักถึงต้องเจอแต่เรื่องผิดหวัง แม่ นวลปราง ไพฑูรย์ เมื่อไหร่หนอที่คนพวกนี้จะได้พบกับความสุขเสียที ไพลินจะได้ไปแสวงหาความสุขของตัวเองบ้าง ไม่ได้หวังอะไรมากเลย แค่ว่าในอนาคต จะซื้อบ้านพื้นที่กว้างๆ ให้แม่ได้เดินเล่น หาหมาสักตัวพอให้แม่ไม่เหงา ห้องนอนสบายๆ ให้ไพฑูรย์ สวนเล็กๆ ให้หล่อนได้ปลูกดอกไม้พอชื่นใจ ห้องรับแขกสวยๆ ไว้ต้อนรับนวลปราง และคงจะดี หากหัวใจของหล่อนมีคนสักคนเข้ามาชิดใกล้ ห่วงใยดูแล หากไพลินก็ปัดความคิดนั้นออกไปเสียจากใจ หญิงสาวเจ็บช้ำจากความรัก ไม่สิ... เห็นคนเจ็บช้ำจากความรักมามากพอแล้ว ทำไมจะต้องหาเรื่องให้ตัวเองต้องเจ็บเองเช่นนั้นด้วย หญิงสาวลืมตา หล่อนกำลังนั่งอยู่ในบ้าน... บ้านในฝันของหล่อน แบบที่หล่อนจินตนาการเอาไว้ไม่มีผิด แต่ไม่มีใครอยู่ หญิงสาวนั่งอยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่น หน้าต่างกระจกอวดแสงเรืองรองของตะวันแรกขึ้น แดงฉานไปทั้งท้องฟ้า เมฆสีชมพูปนส้มลอยอวลราวกับภาพวาดของจิตรกรชั้นเอก กลิ่นหอมของกาแฟลอยอวล ไพลินก้มลงมองตัวเอง หญิงสาวอยู่ในชุดอยู่บ้านก็จริง หากตัดเย็บอย่างดี ดูสง่างาม ทันสมัย เพียบพร้อม เหมือนกับบ้านหลังนี้ หญิงสาวรู้ หล่อนกำลังรอคอย รอคอยใครสักคน เสียงเปิดประตูบ้านแว่วให้ได้ยิน ตามด้วยเสียงฝีเท้านุ่มนวล ไพลินลังเล... จะใช่คนที่หล่อนรอไหมนะ ฝีเท้านั้นก้าวผ่านพรมนุ่มมาใกล้ ดวงหน้าของเขาเลื่อนมาชิดจนหญิงสาวได้รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่ต้นคอ กลิ่นหอมของน้ำหอมผู้ชาย ถึงอ้อมแขนมั่นคงที่พาดอยู่บนไหล่ ไพลินสงสัยว่านี่หรือเปล่า สิ่งที่หล่อนรอคอย ไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่น้อง ไม่ใช่แม่ แต่เป็นคนสักคนที่จะกอดหล่อนไว้อย่างนี้เรื่อยไป พลางหญิงสาวมองไปที่หน้าต่างกระจก สานสบดวงหน้าคนที่กอดหล่อน แล้วก็แทบร้องออกมาด้วยความเสียขวัญ เขาไม่มีหน้า มีเพียงดวงตาสีแดงเหมือนทับทิมส่องประกายรับแสงตะวันเช้า ไพลินพยายามดิ้นรนจากอ้อมแขนนั้น หากไร้ผล อ้อมแขนของชายผู้ไร้หน้ารัดแน่นขึ้น ลมหายใจที่อบอุ่นเปลี่ยนเป็นผ่าวร้อน เร่งเร้า มือของเขาทาบลงบนผิวเนื้อของหญิงสาว มันทำให้หล่อนทุรนทุราย ใช่ความทรมานหรือ ความเกลียดชังหรือ รึว่าเป็นอะไรที่ร้ายกาจกว่านั้น หอมหวานกว่านั้นกันนะ หญิงสาวเกือบจะหยุดดิ้นรน ยอมปล่อยตัวปล่อยใจไปตามแรงเร่งเร้าจากชายที่หล่อนเชื่อว่ารอคอยมาแสนนาน หากอะไรสักอย่างนั้นดิ้นรน ต่อต้าน พลันกระจกหน้าต่างก็แตกออก ม้าหนุ่มสีดำถลาเข้ามาในห้องรับแขกของหล่อนพร้อมแสงสว่างเจิดจ้า ทำลายเวทย์มนต์ของยามสลัวให้หมดสิ้นไป ชายหนุ่มผู้ไร้หน้าปล่อยแขนออกจากร่างหล่อน ลุกเดินจากไปเงียบๆ พร้อมทั้งเสียงหัวเราะเนิบช้า ราวกับสมใจ ครั้งที่สองแล้ว ไพลินจำได้ ที่ม้าตัวนี้มาช่วยหล่อนในฝัน หญิงสาวเอื้อมมือออกไป เชยคางม้าตัวงามแผ่วเบา แสงสว่างวาบขึ้น แล้วม้าตัวนั้นก็กลายร่างเป็นชายหนุ่มในแสงสีทองเจิดจ้า ไพลินพยายามเพ่งมองในแสงนั้น มองว่าผู้ที่มาช่วยหล่อนไว้เป็นใคร ฝันเหล่านี้คือเรื่องอะไร หากทุกอย่างช่างจัดจ้าเกินกว่าที่ดวงตาหล่อนจะรับไหว หญิงสาวกะพริบตาเปิดจากความฝันขึ้นทันที จ้องมองไปยังดวงตาสีทองเรืองโรจน์ โดยที่มีเจ้าของดวงตาคู่นั้นคร่อมร่างหล่อนอยู่บนเตียง จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 54 23:13:03

ความคิดเห็นที่ 2 ๑๐ บนเตียงนุ่ม เครื่องปรับอากาศทำงานเงียบเชียบ ไพลินเบิ่งตากว้าง หล่อนอยู่ในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อยืดใส่นอน ผ้าห่มหลุดหายไปไหนไม่รู้ ข้อมือสองข้างของหล่อนถูกตรึงไว้กับหมอน และร่างทั้งร่างถูกคร่อมไว้ด้วยอณูเนื้อของผู้ชายคนหนึ่งที่ทรงพลัง กำยำ ดวงตาสีทองของเขาสานสบกับดวงตาสีดำที่ตื่นตระหนกในความมืด ลูดัสอ่านตาของหล่อนออก ดวงตาเขากะพริบเชื่องช้าก่อนจะพูดออกมาง่ายๆ “จะร้องปลุกน้องกับแม่คุณก็เชิญสิ” คำพูดเพียงเท่านี้ ปิดปากไพลินได้มากกว่าพละกำลังหรือคาถาเวทย์มนต์ใดๆ ทั้งนั้น หากคำพูดปิดขาไม่ได้ ไพลินครองสติรวดเร็ว แล้วสะบัดข้อเท้าเตะไปที่หว่างขาของกามเทพหนุ่มเท่าที่แรงคนเพิ่งตื่นจะมีได้ นี่ก็เวทมนต์วิเศษที่บังคับผู้ชายได้อยู่มือมากกว่ากลยุทธ์ไหนๆ เช่นกัน ชายหนุ่มสะดุ้ง ร้องกะโต๊กเสียงแห้งๆ เหมือนไก่ถูกเชือด กลิ้งหล่นจากร่างบาง พูดเสียงอู้อี้เหมือนถูกสิบล้อทับ “ฤทธิ์มากเหมือนเดิมนะแม่คุณ” หญิงสาวหยิบผ้าห่มที่เลื่อนไปอยู่ปลายเตียงมาห่อตัวมิดชิด ก้าวเร็วๆ ไปเปิดไฟสว่าง ก่อนจะมองชายหนุ่มด้วยสายตาวาวโรจน์ เหมือนไฟลุกน่ากลัวกว่าไฟในดวงตาสีทองเป็นไหนๆ “คุณลูดัส... ไอ้ลูดัส...” ไพลินพูด ระงับอารมณ์ไม่ให้ตะโกนปลุกบ้านทั้งบ้านให้ตื่นมาดู เถอะ... ไม่ใช่โจรสักหน่อย แค่กามเทพองค์เดียว อย่างนี้ไพลินเอาอยู่น่า “แก-มา-ทำ-อะไร-ใน-ห้องนอน-ของฉัน” หญิงสาวพูดลอดไรฟัน ทั้งๆ ที่คุดคู้ท่าทางน่าขันอยู่บนเตียง ชายหนุ่มเงยหน้าขาวจั๊วะที่เหงื่อชักจะซึมด้วยความเจ็บออกมาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ “ผมมาลักหลับคุณมั้ง แม่สาวเจ้าเสน่ห์” “อย่ามาทำหน้าเป็นใส่ฉันนะ” ไพลินชี้หน้าเขา บุญคุณที่เขาได้พาหล่อนมาหาแม่และฟังหล่อนร้องไห้ชักจะเลือนๆ ไปจากสารบบความทรงจำ ที่เห็นตรงหน้าคือผู้ชายโรคจิตที่มาคร่อมหล่อนคาเตียงตอนหลับ ขนาดกามเทพยังเป็นอย่างนี้ มิน่า เดี๋ยวนี้ถึงมีเรื่องวิปริตวิตถารมาออกข่าวกันให้เต็มไปหมด ไพลินจะบ้าตาย!! “คุณมันคนลามก ไม่สิ เทพเจ้าลามก หื่นกาม นี่ไม่ทราบว่าไม่มีปัญญาหาดีกว่าฉัน หรือว่าคิดจะอาละวาดฟาดไม่เลือก เห็นไม่มีหางก็โจนขึ้นคร่อมไปแบบนี้รึยังไงฮึ”  เมื่อตะกี้ลูดัสยังสนุกกับการโต้เถียงอยู่เลย แต่เพราะประโยคท้ายๆ ทำเอาชายหนุ่มนิ่วหน้า... ชักไม่เร้าใจแล้วสิ หากชายหนุ่มก็ยังดันทุรัง เขายันกายลุกขึ้นจากท่าคุดคู้ไม่สง่า แล้วก้าวลงจากเตียงยืดตัวตรงงดงาม แม้จะปวดหนึบตรงจุดที่โดนเตะเมื่อกี้ไม่น้อย... ผู้หญิงอะไรเท้าหนักเป็นช้างถีบ “ทำไมผมจะต้องพยายาม... ล่วงล้ำคุณด้วยไพลิน” ชายหนุ่มกวาดมองทั่วร่างที่ห่อไปทั้งผ้าห่มของหญิงสาวด้วยสายตายั่วเย้า “อย่าสำคัญตัวเองผิดไปหน่อยเลยสาวน้อย นางงามกรีก นางโลมที่แพงที่สุดของอาณาจักรอีทรัสคัน แม้แต่นางแบบชื่อดังของปารีส มิลาน ดารานักแสดงชื่อดังทั่วโลก ก็อยากจะทอดกายให้ผมกันทั้งนั้น ผม...ผมจะเสียเวลาอะไรกับคุณเล่า” สะดุดทำไม... ชายหนุ่มดุตัวเองในใจ เขาพูดความจริงนี่นา ถึงแม้จะมองไปแล้วเห็นอีกฝ่ายมองมาด้วยสายตาเหยียดหยามก็เหอะ นั่นเป็นเด็กอายุไม่ถึงร้อยปีนะ “งั้นคุณมาที่นี่ทำไม มาทำอะไร” ไพลินว่า เสียงเข้มงวดชวนให้นึกถึงคุณครูดุๆ ฟาดไม้เรียวในอากาศเสียงดังเฟี้ยวฟ้าว เตรียมตีก้นนักเรียนเด็กดื้อ... ทำไมกัน ลูดัสนึกอยากเป็นนักเรียนขึ้นมาตงิดๆ “มาซื้อดอกไม้” กามเทพหนุ่มขยิบตาให้หญิงสาว หากเมื่อหล่อนกอดอกมองมาเฉย ชายหนุ่มก็ยกมือยอมแพ้ “เอาละๆ ผมบอกให้ก็ได้ ผมมาเพราะผมจะมาศึกษาคุณ ศึกษาศัตรูเอาไว้ไง” ชายหนุ่มพูด เสียงเชื่อมั่น ดวงตาแสดงความตรงไปตรงมา แม้ว่าหัวใจจะเต้นไม่เป็นระส่ำ “ปราชญ์จีนยังบอกเลยว่า รู้เขา รู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง ตอนนี้ผมก็ถึงมา... มาศึกษาคุณ” ไพลินหรี่ตา “มาตอนดึกๆ มาคร่อมตัวฉันไว้อย่างนี้น่ะนะ” “ใช่สิ” กามเทพหนุ่มยืนยัน “คนเราจะระมัดระวังตัวน้อยที่สุดตอนหลับ คุณก็รู้ไม่ใช่หรือ ถ้าผมมาตอนอื่นๆ คุณก็ปิดกั้นตัวเองได้ แต่คนเราจะไม่ปิดกั้นตัวเองเวลาหลับ นั่นคือสาเหตุที่ไม่ว่าใครก็ตาม ยามหลับก็ดูใสซื่อ อ่อนเยาว์ ไร้เดียงสากันทั้งนั้น” ไพลินจะรู้ไหมนะ ว่าตอนที่ตรึงข้อมือหล่อนเอาไว้สองข้าง เจ้าชายกามเทพต้องหักห้ามใจขนาดไหนไม่ให้ก้มลงไปใช้จมูกซุกไซ้ซอกคอของหญิงสาวตามที่หัวใจลิ่วโลดปรารถนา ไม่ให้จุมพิตเปลือกตาที่ปิดสนิท หรือไม่ให้เลื่อนสายตาไปตามแก้มนวล คางบอบบาง ลำคอเรียวยาว... และเลยลึกไปกว่านั้น เป็นครั้งแรกในสามพันปี ที่ลูดัสกลัวว่าหน้า คอ และหูของเขา จะแดงออกมาให้ใครจับได้ ไพลินไม่รู้จะพูดอะไรไปมากกว่า “ออกไปเถอะ ฉันเหนื่อย ไม่มีแรงมาตีกับคุณหรอก” พลางเปิดประตูห้องนอน เชื้อเชิญให้กามเทพหนุ่มออกจากห้อง “พรุ่งนี้คือศึกสงคราม อย่าให้ฉันจับได้ว่าคุณมายุ่มย่ามกับฉันอีก ไม่อย่างนั้น...” ไพลินเว้นคำไว้เหมือนจะขู่ นี่ลูกเจี๊ยบน้อยเผยอผยองถึงขั้นกล้าขู่พญาอินทรีเชียวหรือ ...แต่ก็แปลกที่พญาอินทรีกลับยอมให้ขู่แต่โดยดีราวกับเป็นเรื่องสนุกนักหนางั้นละ ชายหนุ่มเดินไปที่ประตู ก่อนหมุนตัวกลับมาอย่างเก๋ไก๋ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้หญิงสาว อีกปลายนิ้วเดียว ริมฝีปากของเขาจะแตะกับจมูกของหล่อน “ไม่เช่นนั้นคุณจะทำอะไรผมฮึ สาวน้อย” ไพลินก้าวถอยหลัง เหวี่ยงประตูปิดฟาดหน้ากามเทพหนุ่มจังๆ ก่อนลงกลอนแน่นหนา แม้จะรู้ว่า ชายหนุ่มเบื้องหลังประตู ได้หายลับไปแล้วอย่างที่เขาชอบทำก็ตาม หญิงสาวยังห่อตัวด้วยผ้าห่ม หากความอุ่นที่ผิวกายนั้นไม่ได้มาจากผืนผ้า มันมาจากมือของกามเทพตนนั้น ตนที่... แม้จะปรากฏตัวมาในท่าทีน่าสงสัยด้วยเหตุผลที่มองออกชัดๆ ว่าโกหก แต่ก็ช่วยพาหล่อนออกจากฝันร้าย ไพลินแทบจะเชื่อเลยว่าฝันนั้นมีอะไรที่ประหลาด ทำให้ยอมจำนนและแพ้พ่าย เหมือนอีกฝันที่หล่อนเคยประสบ... ความฝันของหอคอยและกุหลาบแดง ในความกลัว ไพลินพบความอุ่นใจ ในความอ่อนล้า ไพลินพบแรงบันดาลใจให้หล่อนหยัดยืนต่อสู้ไปอีกวัน และในหัวใจที่ว่างเปล่า หญิงสาวพบความรู้สึกแสนประหลาด บางเบา อวลอยู่ในหัวใจเหมือนหมอกสีทองอร่าม บุพื้นหัวใจแห้งกระด้างเอาไว้อย่างนุ่มนวล จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 54 23:18:08

ความคิดเห็นที่ 3 เสียงดนตรีภาษาสเปนรัวเร็วเติมความเผ็ดร้อนให้บรรยากาศกระจ่าง ท่ามกลางแสงแดดจัดจ้าบนฟ้าสีครามสดใส ลูดัสหยัดยืนอยู่บนชะง่อนหินเตี้ยๆ ที่ยื่นออกไปสู่ห้วงทะเลสงบงาม เสียงเอะอะอวลมาตามสายลม ชายหนุ่มรู้ ตอนนี้เขาอยู่ที่เซาธ์ปาเดร ที่ที่เขามักมา แหล่งท่องเที่ยวปาร์ตีของหนุ่มสาว ไม่ต่างจาก ลาสเวกัส เซาธ์บีช พัทยา เสม็ด สมุย หรือแหล่งท่องเที่ยวเร้าใจอื่นใดในโลกกว้าง มันเป็นฉากของเกมรักที่สนุกและท้าทาย เป็นเวทีของการพบกันและลาจากเพียงชั่วครั้งชั่วคราว... และมากครั้ง... ชั่วคืน เวทีของตัณหาและชั้นเชิง สถานที่ที่กามเทพอย่างลูดัสมีพลังเหนือสิ่งอื่นใด ที่นี่ เขาคือเทพเจ้าโดยความหมายทั้งปวง แต่ชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกลำพองเหมือนทุกครั้งที่เขากลับมาที่นี่อย่างสำเร็จ ไม่ได้กลับมาเฉลิมฉลอง แทรกตัวไปในหมู่คนแล้วสนุกให้สุดเหวี่ยง เขามามองทะเล คลื่นลูกแล้วลูกเล่ากระแทกชายหาดและโขดหินที่เขาหยัดยืน เขากำลังประมวลสถานการณ์... สถานการณ์ที่เรรวนไปหมดเพราะผู้หญิงคนเดียว ไพลิน น้ำเค็มกระเซ็นโลมเลียชายกางเกงของเขา ก้าวไปสองก้าว ชายหนุ่มก็เหลือเพียงกางเกงขาสั้นสีดำตัวเดียว อวดแผงอกเรียบตึงและไหล่บึกบึน เท้าเปลือยเปล่าสัมผัสโขดหินและเม็ดทราย ดวงตาเหม่อมองไปยังท้องทะเล ลูดัสชอบชายทะเล เพราะมันเป็นแหล่งกำเนิดของทุกสรรพสิ่ง... เป็นแหล่งกำเนิดของแม่ แม่ผู้เกิดมาจากฟองคลื่น เทพเจ้าแห่งความงามและรัก แม่... ผู้ที่ทิ้งเขาไปอย่างเลือดเย็นที่สุด เทพีแห่งรักผู้ไม่ได้มีความรักให้แก่บุตรชายคนรองอย่างเขา กามเทพหนุ่มน้อยเคยทอดตามองทะเลผืนเดียวกันนี้จากอีกฟากฟ้าไกล พร้อมทั้งถามตัวเองว่า หากเขากางปีกโบยบินไปยังเวิ้งน้ำสีเข้มเบื้องหน้า ก่อนจะหุบปีกแล้วพุ่งลงมายังท้องน้ำ ร่างของเขาจะหายไปเป็นฟองคลื่น กลับสู่ดินแดนของแม่ไหมนะ และมันจะเจ็บไหม จะเจ็บเท่าตอนที่ยอมรับว่าแม่ไม่มีวันกลับมาหาลูกคนรองอย่างเขาแล้วอีกหรือไม่ เมื่อคืนนี้ กับวันนี้ เขามาเซาธ์ ปาเดร เพราะหัวใจของเขาปั่นป่วน ที่เมื่อคืนได้มาที่นี่ เพราะเขาไม่รู้ว่าทำไมถึงใช้พลังต่อหน้าไพลินไม่ได้ แม้วันนี้ก็ยังไม่รู้ หากวันนี้เขามาที่นี่ เพราะไพลินแตะแผลของชายหนุ่ม แผลที่ซ่อนอยู่ลึก เป็นรอยปุปะน่าเกลียด แม้จะด้านชา เลือดไม่ไหลอีกแล้ว หากเมื่อใครสัมผัสถูก ความหยาบสากของเนื้อแผลก็ทำให้เจ็บปวด หล่อนบอกให้น้องชายหล่อนกอดแม่ ชั่วขณะนั้น ทำไมลูดัสจะมองไม่ออก ไพลินอยากจะกอดแม่ด้วยตัวหล่อนเอง แต่หญิงสาวทำไม่ได้หญิงสาวขอให้น้องกอดแม่ ไม่ใช่เพื่อรับเอาความรักความอบอุ่นจากแม่มาไว้กับตัว หากเพื่อให้ความทุกข์ของแม่ถ่ายโอนมาหาผู้กอด หญิงสาวขอให้น้องกอดแม่ ถึงรู้ว่าน้องจะต้องเจ็บ แล้วหญิงสาวก็มากอดน้อง เพื่อรับความเจ็บปวดมาไว้กับตัวเช่นกัน การตัดสินใจครั้งนี้ก็มาจากรัก มิใช่หรือไร แล้วใครหนอ จะกอดไพลิน ลูดัสรวบรวมสมาธิ แล้วนึกถึงงาน หน้าที่ เกมที่เขาได้รับมอบหมาย แน่นอน นวลปรางตกหลุมรักแล้ว และหล่อนจะต้องเป็นผู้หยุดยั้ง หรือเป็นผู้ก่อหายนะครั้งใหญ่ ที่จะมีการจารจารึก แต่ใครหนอจะเป็นผู้จารจารึก และจำเป็นแล้วหรือ ว่าจะต้องเป็นนวลปราง ภารกิจครั้งนี้แปลกเหลือเกิน ลูดัสไม่เข้าใจเลย หากสารงานที่ส่งมาจากท่านแม่เป็นเช่นนั้น ทำไมชายที่นวลปรางต้องไปตกหลุมรัก ถึงได้เป็นเพียงเจ้าของโรงแรมหนุ่ม ที่... ไม่ได้ต๊อกต๋อยนักหรอก แต่ก็ไม่ได้เป็นคนสำคัญที่จะก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรที่ไหนเลย ชายหนุ่มจะตามคู่นวลปรางและกายสิทธิ์ไปดูสถานการณ์ก็ไม่ได้ เพราะเหลือบไปเห็นร่องรอยเวทมนต์สีแดงเรื่อเรืองที่มีใครเอามาทาทาบประตูห้องนอนของไพลินเอาไว้ ...มนต์สะกดของเอรอส เมื่อตามเข้าไปดู ก็พบว่าหญิงสาวถูกมนต์ของพี่ชายเขาทำให้ฝันถึงความรัก แต่แปลกที่ไพลินกลับไม่เคลิ้มคล้อยไปตามแรงสะกด หญิงสาวกระสับกระส่าย ทุรนทุราย จนเขาอดไม่ได้ ต้องไปถอนคำสาปให้ เหมือนกับครั้งที่แล้วที่เขาลอบไปดูหญิงสาวผู้สามารถต้านทานมนตราของเขาได้นั่นแหละ เพียงแต่ครั้งนี้เขาดันถูกจับได้ ลูดัสชักสงสัยเสียแล้ว ว่าเกิดอะไรขึ้นกับภารกิจชิ้นนี้ เอรอสทำอะไรกันแน่ และพี่น้องคนอื่นๆ ของเขามีส่วนรู้เห็นมากแค่ไหน สายลมไป่ปลิว พัดพาเอาหมวกใบโตเข้ามาทางชายหนุ่ม เขารับไว้ด้วยมือเปล่าก่อนจะถอนใจออกมา เพราะหมวกดังกล่าวมือดอกเดซี่สีขาวติดอยู่พราวบนปีก ...นั่นไง... “ท่านพี่ลูดัส” เด็กหนุ่มผมสีขาวก้าวเข้ามาใกล้ ยื่นน้ำอัดลมที่เขาชอบหนักหนาให้ ดวงตาสีขาวช้อนมองเขาอย่างเป็นมิตร ปลอดภัย ไร้สิ่งใดให้ต้องระมัดระวัง สตอร์เคเป็นคนส่งสารให้เขาสำหรับภารกิจนี้ เพราะเขาปฏิเสธที่จะติดต่อกับมารดา กามเทพในร่างเด็กหนุ่มเป็นคนพาไพลินติดตามเขาและนวลปราง ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากล ลูดัสรู้ว่าเขาต้องถามเอาจากน้องชายคนเดียวที่เขาติดต่อด้วยนี่เอง “สตอร์เค... นายรู้เรื่องภารกิจนี้บ้างไหมว่าทำไมมันถึงได้แปลกนัก” ฝันร้ายแปลกประหลาดนั้นไม่ตามมารบกวนไพลินอีก แต่ความจริงอันเข้มขมหลากหลายเรื่องประเดประดังมาให้หญิงสาวครุ่นคิด นอนไม่หลับ ได้แต่นอนมองเพดานอยู่ในความมืด เรื่องแม่ เรื่องน้อง ยังไม่รู้จะทำอย่างไร จะมีใครรักษาให้แม่หายได้ เมื่อคืนแม้หลับไป ตื่นมาก็คงลืมพ่อไปแล้วอีกตามเคย หากไม่รู้ว่าเมื่อไหร่แม่จะตื่นจากฝันอันสลึมสลือว่าพ่อไปต่างจังหวัดยังไม่กลับ คุณเพทายก็จะห่วง แจ้งความ โวยวายอาละวาด ตำรวจไม่ได้ใส่ใจคำพร่ำบ่นของหญิงความจำเสื่อม น้องของหล่อนก็เติบโตโดยที่ทนเห็นแม่เป็นแบบนี้ไม่ได้ อีกไม่นานหรอก ที่หญิงสาวจะต้องบอกแม่ว่า ไพฑูรย์ไปต่างจังหวัดกับพ่อด้วย ยังไม่กลับ และจะไม่มีวันกลับมา หล่อนเองจะไม่มีวันไปไหน จะอยู่ดูแลแม่อย่างนี้เรื่อยไป เพราะรัก เรื่องนวลปราง ป่านนี้จะเป็นอย่างไร หญิงสาวไม่ได้เปิดโทรศัพท์ ป่านนี้ก็คงไปมีความสุขกับชายหนุ่มคนนั้น คนที่กามเทพบอกหล่อนว่า จะนำพานวลปรางไปสู่ปัญหา พาหล่อนไปหยุดยั้งเหตุการณ์ที่จะเปลี่ยนกรุงเทพมหานครเป็นทะเลเพลิง ไพลินจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อพาเพื่อนหล่อนกลับมา เรียกสติให้เพื่อน ฉุดดึงเพื่อนออกจากอันตรายทั้งปวง เพราะรัก ไพลินมองเพดาน ฟังเสียงเครื่องปรับอากาศพลางนึกสงสัย ความรักมีพลานุภาพมหาศาล ร้อยรัดหล่อนให้หนักอึ้ง เหนื่อยล้าขนาดนี้ ทำไมหนอ คนเราจึงโหยหา อยากได้ อยากมีความรักเสียจริง ใครเป็นผู้ประดิษฐ์ความคิดที่ว่าความรักเป็นสิ่งสวยงาม เป็นเกมสนุกสนาน เป็นขนมดอกไม้รสหวานหอมน่าลิ้มลอง เป็นน้ำหอมโชยชื่น ส่งกลิ่นชวนลุ่มหลง น่าปรารถนา หรือเพราะคนเหล่านั้นไม่เคยมีโอกาส ไม่เคยได้สัมผัสความรัก เขาจึงมองความรักได้สวยสดเช่นนั้น หากมืดดำหรือ น่าเหนื่อยล้าหรือ ไพลินนึกสงสัย อย่างน้อยถ้าเป็นอย่างนั้น ไพลินก็โชคดีที่ไม่ได้รักกามเทพหนุ่มเข้าไปอีกคน โชคดีจริงๆ สิ่งที่หล่อนรู้สึกกับเขาคงเป็นความท้าทายปนเคารพ กับความคุ้นเคย แม้จะหมั่นไส้และเข้าขั้นรังเกียจกับนิสัยหลายอย่างของเขา แต่ไพลินก็รู้สึกดีเวลาที่เขาอยู่ใกล้ รู้สึกสนุกยามได้ต่อปากต่อคำกับเขา รู้สึกขอบคุณที่เขานั่งฟังหล่อนร้องไห้ รู้สึกโล่งใจที่เขาเป็นผู้ปลุกหล่อนให้ฟื้นตื่นจากฝันร้ายอันแสนประหลาด และยังมีความรู้สึกอีกอย่างที่ซ่อนอยู่ในหัวจิตหัวใจ เร่งเร้าเย้ายวน ความรู้สึกที่ไพลินเองก็ไม่เคยได้รู้จัก ไม่หรอกน่า ไม่ใช่ความรักหรอก ไพลินคิดกับตัวเองอย่างแน่ใจ ก่อนจะพลิกตัวเข้าสู่นิทรารมย์อย่างแสนสุข ไม่กังวลถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ทับถมค้างคา ไม่เกรงกลัวว่าฝันร้ายใดๆ จะมาย่างกรายในคืนนี้ คืนที่หล่อนได้ใช้เวลาคิดถึงความรัก และคิดถึงกามเทพหนุ่มตนนั้น จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 54 23:18:23

ความคิดเห็นที่ 4 ลูดัสได้รับภารกิจอะไรมากันแน่นะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 16:17:14

ความคิดเห็นที่ 5 คิดว่าเป็นแผนซ้อนแผนของท่านแม่ เลยส่งลูคัสมาทำภารกิจนี้  ความรักที่ยิ่งใหญ่ที่โลกต้องตะลึง และจารึก ก็คือ ลูคัส กามเทพหนุ่ม มารักกับไพลินแน่เลย จะติดตามต่อไปค่ะ จากคุณ : มานีโอลา เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 54 20:27:54

ความคิดเห็นที่ 6 ขวางปืนกามเทพ ตอนที่ ๑๑-๑๒ จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 54 09:46:27