ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 24 เสียงกรีดร้องดังลั่นอย่างน่าตกใจ ตามมาด้วยเสียงข้าวของร่วงแตกกระจายบนพื้น เป็นสิ่งแรกที่นุศราได้ยินเมื่อก้าวเข้ามาในบ้าน  และภาพต่อมาที่เห็นก็คือน้องสาวคนเดียวของเธอกำลังขว้างปาสิ่งของรอบตัวเท่าที่จะหยิบฉวยได้ในห้องรับแขกแตกหักเสียหายเกลื่อนพื้นห้อง โดยมีสาวใช้สองคนยืนก้มหน้าก้มตามองอย่างไม่สามารถห้ามปรามหรือทำอะไรได้เลย “สิตางศุ์ หยุดนะ  มีเรื่องอะไร เกิดอะไรขึ้น” นุศราพูดเสียงเข้มกับน้องสาวก่อนจะหันไปถามสาวใช้ทั้งสอง “ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ  หนูเห็นคุณสิตางศุ์คุยโทรศัพท์เสร็จแล้วก็เป็นแบบนี้” หนึ่งในสาวใช้สองคนบอกเสียงเหมือนยังตกใจกับอาการของเจ้านายสาว “แกสองคนมีอะไรทำก็ไปทำไป ฉันจัดการเอง” นุศราออกคำสั่งก่อนเดินเข้ามาหาน้องสาวที่ตอนนี้เลิกอาละวาดแล้ว และก็ทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นห้องร้องไห้เบาๆ “มีอะไรก็พูดมาสิ  มัวแต่ร้องไห้เป็นบ้าอาละวาดอยู่แบบนี้ พี่จะช่วยอะไรเธอได้มั้ย” “พี่นุศต้องช่วยสิตางศุ์นะคะ  ผู้หญิงคนนั้น มันกำลังจะแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปหมดแล้ว” สิตางศุ์พูดทั้งน้ำตาอย่างคับแค้นใจก่อนจะโผเข้ากอดพี่สาวแน่น  นุศรายกมือลูบหลังน้องสาวเบาๆ ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขุ้น แต่เธอก็พอจะเดาได้ว่าสาเหตุคงมาจากผู้หญิงที่เป็นคนรักเก่าของฉายะชาติแน่นอน ... “เฮ้ย จริงเหรอเนี่ย แล้วแกตอบเค้าไปว่าไง” เสียงอุทานด้วยความตื่นเต้นระคนแปลกใจของนิดา หลังจากฟังเรื่องที่ปุณณมีเล่าให้ฟังทางโทรศัพท์ ทำเอาคนเล่าต้องขมวดคิ้วนิดๆ  กับอาการตอบรับของเพื่อนสนิท “ทำไมต้องตกใจขนาดนี้ด้วย   ทำอย่างกับว่าฉันถูกชักชวนให้ไปทำงานผิดกฏหมาย” ปุณณมีเพิ่งจะได้รับโทรศัพท์ติดต่อมายื่นข้อเสนอให้ไปเป็นแบรนด์แอมบาสซาเดอร์ของนาฬิกาข้อมือสำหรับผู้หญิงยี่ห้อหนึ่ง ซึ่งมีชื่อเสียงเป็นที่ยอมรับมาช้านาน  พอวางสายโทรศัพท์แล้วจึงรีบโทรไปเล่าและขอคำปรึกษาจากนิดาทันที  เพราะเห็นว่าเพื่อนค่อนข้างคุ้นเคยกับแวดวงการทำงานด้านนี้มากกว่าตัวเอง “ก็ มันบังเอิญว่า ปีที่แล้ว พรีเซ็นเตอร์และแบรนด์แอมบาสซาเดอร์ของนาฬิกากับเครื่องประดับยี่ห้อนี้ก็คือคุณสิตางศุ์ไงล่ะ   นั่นก็หมายความว่า ปีนี้เค้าคงไม่ต่อสัญญาแล้ว   แล้วคนใหม่ที่เค้าสนใจก็คือแก” ได้ฟังคำตอบจากเพื่อนแล้ว หญิงสาวก็ลอบถอนใจ  มันจะบังเอิญมากเกินไปรึเปล่า  ยิ่งไม่อยากยุ่งเกี่ยว กลับยิ่งมีอะไรต้องเชื่อมโยงกันอยู่เรื่อย “แต่ฉันยังไม่ได้ให้คำตอบอะไรเค้าไปหรอกนะ  เห็นเค้าว่าจะนัดนำข้อเสนอมาคุยด้วยแบบจริงจังอีกครั้ง วันนี้แค่โทรมาเกริ่นๆไว้ก่อนน่ะ” “ก็โอเคนะแก  นาฬิกากับเครื่องประดับแบรนด์นี้ ค่อนข้างเจาะกลุ่มไฮโซกับผู้หญิงทำงาน เค้าคงอยากเปลี่ยนพรีเซนเตอร์หน้าใหม่ๆบ้าง แล้วคุณสิตางศุ์ก็ยังไม่หายดีด้วยแหละ เลยไม่ต่อสัญญาใหม่ แต่เท่าที่ผ่านมา พรีเซนเตอร์แต่ละคน ก็เป็นสัญญาแบบปีต่อปีกันทั้งนั้นเลยนะ  ทีนี้ก็ ขึ้นอยู่กับแกแล้วล่ะว่าจะตัดสินใจยังไง” “แล้ว แบรนด์แอมบาสซาเดอร์กับพรีเซนเตอร์ สองคำนี้มันเหมือนหรือต่างกันยังไงเหรอ ฉันยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่” ทว่า ยังไม่ทันที่นิดาจะตอบมา เสียงเตือนบอกว่ามีสายเรียกซ้อนก็ทำให้ปุณณมีต้องหยุดการพูดคุยกับเพื่อนไว้ก่อนเมื่อเหลือบมองเห็นชื่อสายที่โทรเข้ามา “นิ  เดี๋ยวไว้ฉันโทรมาใหม่นะ  พอดีมีสายเรียกซ้อนน่ะ” “นั่นแน่  พี่ตุลโทรมาล่ะสิ งั้นก็แค่นี้นะ ” นิดาไม่วายทำเสียงล้อเลียนส่งท้ายก่อนจะเป็นฝ่ายตัดสายไปเอง  ปุณณมีจึงสลับไปรับสายของตุลยวัตทันที “ฮัลโหล  ตุล ว่าไง” หญิงสาวส่งเสียงทักทาย แต่เสียงที่ตอบกลับมา ไม่ใช่เสียงคุ้นหูของชายหนุ่ม “สวัสดีค่ะ น้องใบปอ นี่พี่ก้อยเองนะคะ  ไม่ต้องแปลกใจหรอกค่ะ ว่าทำไมพี่ใช้มือถือตุลโทรมา พอดีว่าตอนนี้ ตุลมันไม่มีแรงแม้แต่จะกดโทรศัพท์ พี่อดสงสารไม่ได้ ก็เลยช่วยสงเคราะห์ โทรหาน้องใบปอให้น่ะค่ะ” ปุณณมีฟังแล้วก็ทำหน้างุนงง คาดเดาไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะกฤษณาพูดเหมือนมีเรื่องอะไรที่เธอไม่รู้ ด้วยน้ำเสียงคล้ายกำลังสนุกสนานอารมณ์ดี จนไม่น่าจะเป็นเรื่องร้ายแรงอะไร  นี่เขาจะมาไม้ไหนกับเธออีกนะ ผู้ชายคนนี้ “ตุลเป็นไรคะ ถึงกับไม่มีแรงกดโทรศัพท์คงสาหัสมากๆ พี่ก้อยน่าจะโทรไปจองวัดมากกว่าโทรมาหาปอ” “อูย  แรงได้อีก   อ่ะ ตุล  แกคุยเองเลย อย่ามาสำออย” ปุณณมีนิ่งรอฟังอย่างตั้งใจ ปลายสายเงียบไปเกือบนาที  ก่อนจะมีเสียงเรียกชื่อเธอดังขึ้น “ใบปอ ” น้ำเสียงนุ่มของเขาเรียกชื่อเธอแบบลากเสียงยาวติดจะออดอ้อนนิดๆ  แบบที่หญิงสาวไม่เคยได้ยินมาก่อน ส่งผลให้หัวใจเต้นผิดจังหวะขึ้นมาเฉยๆ  หญิงสาวไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมแค่นี้ ถึงกับต้องเขินด้วย ? แล้วถ้าอยู่ต่อหน้าเขา เธอจะมีอาการขนาดไหนนะ   “เป็นอะไร  มีอะไรก็พูดมาสิ” “เรามาบริจาคเลือดกับก้อย  ที่รถรับบริจาคเลือดเคลื่อนที่ ใกล้ๆที่ทำงานน่ะ  ตอนนี้เจ็บแขนมากเลย  ขับรถกลับบ้านไม่ไหว ใบปอเลิกงานแล้วมารับเราหน่อยสิ  นะๆ” ตุลยวัตส่งเสียงอ้อนวอนทุกถ้อยคำ ทั้งยังทำน้ำเสียงเหมือนกำลังจะสูญเสียเลือดจนหมดตัวมากกว่าแค่บริจาคเลือดธรรมดาทั่วไป ให้คนฟังทั้งหมั่นใส้ปนเห็นใจจนแยกไม่ออกว่ารู้สึกแบบไหนมากกว่ากัน “อย่าเว่อร์น่าตุล  พี่ก้อยก็บริจาคไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นทำเสียงจะเป็นจะตายแบบตุลเลย” “โหย ใบปอ ไอ้ก้อยมันถึก บึกบึนจะตาย ไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก  แต่เราน่ะสิ ร่างกายเราบอบบาง หัวใจเราก็ต้องการกำลังใจจากใบปอนะ” ปุณณมีอดหัวเราะออกมาไม่ได้ เมื่อไห้ยินเสียงกฤษณาทำเสียงแหวะใส่เพื่อนผ่านทางโทรศัพท์มือถือ ระหว่างที่ตุลยวัตกำลังพูด “ใบปอ อย่าไปสนใจเสียงนกเสียงกานะ  เป็นนกกาขี้อิจฉาซะด้วยสิ   เอาเป็นว่าเรารอใบปอมารับเรานะ อีกห้านาทีจะเลิกงานแล้วนี่” “เฮ้ย เดี๋ยวสิ  พูดเองเออเองได้ไง  เรายังไม่ได้ตกลงเลยนะ  ถ้าจะให้ไปรับตุลก็รอหน่อยแล้วกัน วันนี้เรามีแนวโน้มว่าจะไม่ได้เลิกงานตอนห้าโมงตรง เพราะมีงานต้องรีบเคลียร์ให้เสร็จ  อาจจะไม่ต่ำกว่าสองทุ่มมั้ง” “สองทุ่มเลยเหรอ” ชายหนุ่มครางอย่างผิดหวัง  แต่แล้ว โทรศัพท์มือถือของเขาก็ถูกกฤษณาแย่งไปพูดอีกครั้ง “เอางี้ได้มั้ยจ๊ะ น้องใบปอ  เดี๋ยวพี่เอาเด็กขี้แยไปฝากไว้ที่ทำงานน้องใบปอได้มั้ย  ให้รอกลับบ้านพร้อมกันนั่นแหละ น้องใบปอสะดวกรึเปล่า” ปุณณมีแอบขำกับคำว่าเด็กขี้แยของกฤษณาและเดาว่า ชายหนุ่มน่าจะกำลังโวยวายกับเพื่อนอยู่เช่นกัน  หญิงสาวมองไปรอบตัวอย่างครุ่นคิด ปกติ หลังเวลางาน เธอก็เห็นพนักงานคนอื่นที่มีครอบครัวแล้วเข้ามารอได้เหมือนกัน ถ้าไม่รบกวนการทำงานของส่วนรวมก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร  อีกอย่าง ตัวเธอเองก็มีห้องทำงานส่วนตัวของตัวเองอยู่แล้วด้วย “เอาอย่างงั้นก็ได้ค่ะพี่ก้อย แต่ฝากบอกเด็กชายตุลด้วยนะคะว่า ถ้ามารอนาน ห้ามบ่น ห้ามงอแงเด็ดขาด” กฤษณาหัวเราะลั่นก่อนจะตอบปนหัวเราะกลับมา “โอเคจ้า  เดี๋ยวพี่จัดการให้   งั้นก็ตกลงตามนี้นะคะ  ไปถึงแล้ว พี่จะโทรหาอีกที” “ได้ค่ะ  ขอบคุณมากนะคะพี่ก้อย” ปุณณมียังคงยิ้มกว้างหลังกดวางสายโทรศัพท์  อดคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างเธอกับตุลยวัตไม่ได้  ความทรงจำในวัยเด็กของเธอเกี่ยวกับตัวเขา เป็นเรื่องไม่ค่อยน่าประทับใจแป็นส่วนใหญ่ และเธอก็เคยคิดว่านั่นคือนิสัยและตัวตนของเขา ที่เธอไม่ชอบเอาซะเลย ไม่ว่าจะเป็นท่าทางยียวนกวนประสาท คำพูดสนุกปากแบบไม่ค่อยคิดถึงใจคนฟัง แถมยังคอยขัดคอ ต่อล้อต่อเถียงกันแทบทุกครั้งที่พบเจอกัน น้อยครั้งมากที่จะพูดจากันดีๆ ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นตอนที่อยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองครอบครัวที่สนิทสนมคุ้นเคยกันมาเป็นเวลานานจนดูเหมือนเป็นญาติพี่น้องมากกว่าจะเป็นแค่เพื่อนบ้านธรรมดา   แต่ภายหลังจากคืนที่เขาเปิดเผยความรู้สึกในใจกับเธอที่สวนผึ้ง ตั้งแต่กลับมา ชายหนุ่มก็แทบไม่เหลือเค้าเดิมของคนที่เธอไม่ชอบเมื่อครั้งอดีตอีกเลย และนั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกว่า ยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา เธอรู้จักผู้ชายคนนี้น้อยมาก  ที่เขาแสดงออกกับเธออย่างเปิดเผยในตอนนี้ ถ้ามันคือตัวตนที่แท้จริงของเขา ก็นับว่าเขาเป็นคนที่มีบุคลิกหลากหลายในตัวเองอย่างน่าประหลาดใจ  โดยเฉพาะในมุมที่เหมือนเด็กชายช่างอ้อน  เขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังทำความรู้จักกับเด็กชายตุลยวัตอยู่จริงๆ   ไม่ว่าจะเป็นคำพูดคำจาหรือสายตาซุกซน ขี้เล่นของเขา ซึ่งก็คงมาจากการเลี้ยงดูของครอบครัวแสนอบอุ่นบวกกับที่เขาสนิทกับมารดามากเป็นพิเศษ  ผิดกับใครบางคน ปุณณมีอดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบเขา กับฉายะชาติ  มันเป็นความรู้สึกที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง สำหรับฉายะชาติ  เธอประทับใจในความเจียมเนื้อเจียมตัวและให้เกียรติเธอในทุกๆเรื่อง เป็นคนรักที่พึ่งพาได้ในทุกๆเรื่อง และตามใจเธอทุกอย่าง ไม่เคยเป็นฝ่ายโกรธหรืองอน แต่ยอมเป็นฝ่ายง้อและเอาใจทุกครั้งไม่ว่าใครจะถูกหรือผิดก็ตาม   หญิงสาวหลับตาลงอย่างเจ็บปวดเมื่อนึกถึงว่า ครั้งหนึ่ง เธอเคยคิดว่าเขาจะเป็นผู้ชายคนเดียวที่เธออยากฝากชีวิตไว้   เธอพยายามสลัดความคิดนั้นทิ้งไป ภาพรอยยิ้มของใครคนหนึ่งแทรกเข้ามาในห้วงความคิด ตุลยวัตได้เข้ามาตอนเธอกำลังอ่อนแอและต้องการใครสักคนพอดี  แม้ตอนนี้จะตอบตัวเองไม่ได้ว่า รู้สึกยังไงกับเขากันแน่ แต่มันก็คือความรู้สึกและช่วงเวลาดีๆ ที่เธอกับเขากำลังสร้างขึ้นร่วมกัน แบบค่อยเป็นค่อยไป  ไม่มีการเร่งรัดเอาคำตอบให้ต้องอึดอัดหรือลำบากใจใดๆ ตรงกันข้ามกลับมีแต่ความสบายใจมากขึ้นด้วยซ้ำ แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 54 23:16:07 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 54 23:14:49

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 24 ต่อ) เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้งราวๆหนึ่งชั่วโมงต่อมาและเป็นกฤษณาที่โทรมาบอกว่ามาส่งตุลยวัตอยู่ตรงหน้าตึกแล้ว ปุณณมีจึงลุกออกจากห้องลงไปรับชายหนุ่มที่ชั้นลอบบี้ของตัวอาคาร เมื่อออกจากลิฟท์มาและกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็เห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวพับแขนถึงข้อศอกกำลังเดินปะปนกับผู้คนในอาคารช่วงเลิกงาน ท่าทางของเขาดูไม่ต่างจากเด็กหลงทางเท่าไหร่ ยิ่งพอมองมาเห็นเธอแล้วยิ้มแป้นด้วยความดีใจ ยิ่งเหมือนเด็กที่หาผู้ปกครองเจอ อย่างไรอย่างนั้น   “หวัดดี ใบปอ  ทานอะไรมารึยัง คืนนี้ต้องอยู่ดึกใช่ป่ะ เราแวะซื้อน้ำเต้าหู้มาเผื่อด้วย” ตุลยวัตเดินเข้ามาหาพร้อมกับยกถุงในมือชูให้หญิงสาวดู “ยังอุตส่าห์ห่วงเรื่องกินอีกนะ  แล้วตุลโอเครึเปล่า หน้ายังดูซีดๆอยู่เลย” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองตรงแขนช่วงศอกของชายหนุ่มที่มีพลาสเตอร์ยาจากการ บริจาคเลือดปิดอยู่   “ไม่เป็นไรมากหรอก เราแค่เว้นจากการบริจาคเลือดนานไปหน่อยน่ะ ก็เลยรู้สึกเพลียๆ ยังไงไม่รู้ ไม่ค่อยอยากขับรถเองเลย” “เดี๋ยวจะพาไปนั่งรอข้างบน แล้วอย่ามาบ่นว่าเบื่อนะ  เราเตือนแล้ว” ปุณณมีบอกแล้วหันหลังเดินนำชายหนุ่มไปที่ลิฟท์  ตุลยวัตอมยิ้มขณะก้าวตามไปช้าๆ  ไม่เคยมีความรู้สึกว่าเบื่อ อยู่ในหัวเขาแม้แต่นิดเดียว แค่เพียงมีเธออยู่ใกล้ๆ  อยู่ในสายตา  อันที่จริงเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก และถึงจะเป็นก็ให้กฤษณาขับรถไปส่งที่บ้านแต่แรกก็ได้ แต่เขาอยากหาเรื่องอยู่ใกล้เธอ และคิดว่าตัวเธอก็น่าจะพอรับรู้ความต้องการของเขาอยู่บ้าง   แผนกที่ปุณณมีทำงานอยู่ เลยเวลาเลิกงานตามปกติไปสักพักใหญ่ๆแล้ว  จึงเปิดไฟแค่บางจุดตรงที่ยังมีพนักงานอยู่ทำงานล่วงเวลา ซึ่งก็รวมทั้งตัวหญิงสาวเองด้วย “โห ใบปอ มีห้องทำงานส่วนตัวด้วยเหรอเนี่ย” ตุลยวัตถามด้วยน้ำเสียงชื่นชมขณะเดินตามเข้าไปในห้องทำงานของหญิงสาว “เพิ่งย้ายมาได้สามวัน  พอดีพี่คนเดิมเค้าได้เลื่อนตำแหน่ง แล้วก็ไปนั่งในชั้นของฝ่ายบริหารน่ะ  ในที่ประชุมเห็นเลยลงความเห็นว่า เราน่าจะมานั่งในห้องนี้แทน   นั่งหรือนอนรอตามสบายนะ  จะใช้คอมพิวเตอร์หรืออ่านหนังสือก็ได้ เราขอทำงานต่อก่อนแล้วกัน  เสร็จแล้วจะได้รีบๆกลับบ้าน” สั่งความเรียบร้อยแล้ว ปุณณมีก็ไปนั่งประจำที่ตรงหน้าโน้ตบุ๊คซึ่งทำงานค้างอยู่ ตุลยวัตนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวที่วางอยู่ พร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆห้องอย่างสนใจ  ห้องนี้ไม่ได้กว้างขวางมากนัก แต่ก็ถือว่ามีความเป็นส่วนตัว เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็จะพบกับโต๊ะทำงานสองตัววางชิดกันเป็นรูปตัวแอล ส่วนผนังอีกด้านก็เป็นชั้นวางหนังสือและตู้เก็บเอกสาร  นอกจากหนังสือ กระดาษ อุปกรณ์การเขียน และคอมพิวเตอร์แบบตั้งโต๊ะกับคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คแล้ว ก็ไม่มีสิ่งของอื่นใดที่ไม่เกี่ยวข้องกับการทำงานเลย แม้แต่ลำโพงสำหรับฟังเพลง บรรยากาศในห้องดูเรียบง่าย ธรรมดา  ผนังก็เป็นสีขาว ปราศจากการตกแต่งใดๆ  ซึ่งในความรู้สึกของนักออกแบบตกแต่งภายในอย่างเขา มองว่า มันดูเครียดและไม่ค่อยผ่อนคลาย  ราวกับว่า คนที่นั่งในห้องนี้ ในหัวสมองจะคิดแต่เรื่อง งาน งานและ งาน อย่างเดียวเท่านั้น  ไม่มีเรื่องอื่นเข้ามาปะปนเลย   ถ้าเขาจะเสนอตัวขอออกแบบและตกแต่งห้องทำงานให้เธอใหม่  เธอจะอนุญาตรึเปล่านะ  ตุลยวัตตั้งคำถามในใจพลางหันไปมองหญิงสาวที่นั่งหันหลังจ้องมองหน้าจอโน้ตบุ๊ค ด้วยท่าทางเคร่งเครียด เห็นภาพหน้าจอแล้วชายหนุ่มก็ขมวดคิ้วนิดๆ เพราะมันเป็นภาพการรันโมเดลจำลองเกี่ยวกับการจราจรที่เขาไม่เข้าใจเอาเสียเลย  จึงลุกขึ้นไปตรงชั้นเก็บหนังสือกับเอกสาร แล้วก็ต้องกลับมานั่งที่เดิมเมื่อพบว่ามันเป็นตำราภาษาอังกฤษเรื่องระบบงานจราจร ขนส่ง และโลจิสติกส์ ที่อ่านไปก็คงไม่รู้เรื่องอยู่ดี   “ถ้าตุลจะกินน้ำเต้าหู้ ในลิ้นชักโต๊ะอันล่าง น่าจะมีแก้วเปล่าอยู่นะ” ปุณณมีบอกโดยไม่ได้หันหน้ามา ด้วยกลัวว่าเขานั่งรออยู่เฉยๆแล้วจะเบื่อ  ทว่า มีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมา หญิงสาวจึงต้องหันหลังมาดู และก็เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด เขาฟุบหน้าลงกับโต๊ะหลับสบายไปแล้ว “ให้มันได้อย่างนี้สิ  ไหนบอกว่าถ้าแปลกที่แล้วจะหลับยาก  เห็นหลับได้ทุกที่ไม่เลือกเลย” “นินทาอะไร  ได้ยินนะ  เราไม่ได้หลับซะหน่อย แค่พักสายตา” ชายหนุ่มตอบพร้อมกับลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จนคนที่แอบมองอยู่ถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ “พูดด้วยแล้วไม่พูดด้วย ก็คิดว่าหลับน่ะสิ ได้ยินที่เราบอกแล้วนะ  ถ้าอยากกินน้ำเต้าหู้ แก้วอยู่ในลิ้นชักล่างสุด จะได้ไม่ต้องฟังคนบ่นว่าหิว” หญิงสาวแอบค้อนใส่ชายหนุ่มตอนพูดประโยคสุดท้าย แล้วก็หันกลับไปมีสนใจงานตรงหน้าเช่นเดิม   ตุลยวัตมองไปที่ลิ้นชักล่างสุดตามที่หญิงสาวบอก แต่แทนที่เขาจะเปิดลิ้นชักนั้น เขากลับเปิดลิ้นชักอื่นก่อนด้วยความอยากรู้อยากเห็น  ชั้นที่สองซึ่งอยู่ตรงกลาง เป็นแผ่นดีวีดีกับแผ่นซีดีที่เขียนชื่อหัวข้อของงานอัดแน่นเต็มลิ้นชัก ชายหนุ่มส่ายหน้าอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเปิดลิ้นชักอันบนสุด  และสิ่งที่สะดุดตามากที่สุดก็คือ ภาพถ่ายของปุณณมีกับฉายะชาติในกรอบไม้ขนาดโปสการ์ด  เป็นภาพถ่ายคู่ที่สนามบิน ก่อนหญิงสาวจะเดินทางไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น  นอกจากภาพถ่ายก็ยังมี แผ่นซีดีเพลงของวงไลท์บลูทั้งหมด  รวมทั้งสมุดบันทึกส่วนตัวของเธอที่เขาเคยเห็นผ่านตาเมื่อสมัยเรียนมหาวิยาลัย ชายหนุ่มค่อยๆปิดลิ้นชักอย่างเบามือก่อนเหลือบไปมองหญิงสาว แล้วค่อยๆเลื่อนเก้าอี้ซึ่งมีล้อเลื่อนเข้าไปใกล้ๆ ทางด้านหลังเธอ “ใบปอ ” เขาทอดเสียงออดอ้อน ดึงความสนใจของหญิงสาวจากงานให้มาสนใจตน  ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า น้ำเสียงของเขาทำให้คนถูกเรียกรู้สึกเสียสมาธิเพียงใด “ตุล ไหนบอกจะไม่กวนเราไง” ปุณณมีบอกเสียงเข้ม แล้วก็ต้องตกใจหนักกว่าเดิมเมื่อหันหน้ามาพบว่าใบหน้าเขาอยู่ห่างจากเธอไม่ถึงคืบ ชายหนุ่มวางปลายคางเคยอยู่กับพนักเก้าอี้ของเธอพร้อมส่งสายตากรุ้มกริ่มมองหญิงสาว มือก็ยึดเก้าอี้ไว้แน่น ไม่ยอมให้เธอขยับหนีไปได้ “ไม่ได้กวนซะหน่อย ใบปอก็ทำงานต่อไปสิ เราแค่อยากอยู่ใกล้ๆใบปอเฉยๆ” เขาบอกอย่างเอาแต่ใจ และไม่มีทีท่าว่าจะออกไปจากตรงนี้เลย “จะบ้าเหรอ มานั่งอยู่ตรงนี้แล้วใครจะมีสมาธิทำงานล่ะ  ขอร้องล่ะ อย่ามาทำตัวเป็นเด็กเกเรตอนนี้ได้มั้ยตุล เฮ้อ” หญิงสาวถอนใจยาวพลางลุกขึ้นยืน   “อ้าว แล้วจะไปไหนล่ะ” “ไปเข้าห้องน้ำ  ไม่ต้องตามมาล่ะ” ชายหนุ่มแอบหัวเราะกับมาดเข้มๆ ดุๆ ของหญิงสาว ที่ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกกลัวเลยสักนิด  พอแน่ใจว่าปุณณมีเดินออกไปไกลแล้ว เขาก็หันไปเปิดลิ้นชักและหยิบเอาสมุดบันทึกของหญิงสาวออกมา เปิดหนังสือเล่มหนาเล่มหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะสอดเก็บไว้ แล้วก็นั่งทำไม่รู้ไม่ชี้จนเจ้าของห้องกลับมา  เขาหันไปสบตาและยิ้มกว้างกับเธอ ในขณะที่ปุณณมีกลับส่งสายตาค้อนๆกลับมา “นั่งอยู่เฉยๆ หรือนอนหลับไปเลยนะ อย่าเข้ามาใกล้อีก ไม่งั้นเจ็บตัวแน่” ปุณณมีบอกเสียงดุก่อนเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ   “แล้ว ถ้าเราอยากเจ็บตัวล่ะ” ตุลยวัตย้อนถามพร้อมเลื่อนเก้าอี้ไปใกล้เหมือนอยากจะแกล้ง หญิงสาวหันกลับมาพร้อมกับฝ่ามือที่ฟาดลงบนแขนของเขาเต็มแรง “โอ๊ย  เจ็บ คนใจร้าย” เสียงร้องโอดครวญพร้อมกับยกมือกุมตรงรอยแผลที่โดนเข็มฉีดยามา ทำให้ปุณณมีมองแล้วใจหายวาบ “ตุล ขอโทษ เจ็บมากมั้ย เราไม่ได้ตั้งใจ” ตุลยวัตหันหน้ามายิ้มระรื่น “เป็นห่วงเหรอ” ปุณณมีพยายามข่มความโมโห และไม่ตอบโต้  แต่ก็ผลักเก้าอี้ของชายหนุ่มออกไปให้ห่างตัวอย่างหงุดหงิดกับความกวนประสาทของเขา “ถ้าเข้ามาใกล้อีก เราไล่ตุลกลับบ้านแน่  แล้วก็จะไม่พูดด้วยอีกเลย” ชายหนุ่มเริ่มรับรู้ถึงกระแสความไม่พอใจ ที่ปราศจากอารมณ์ล้อเล่นของหญิงสาวแล้วก็ถึงกับกลืนน้ำลายอย่างหวาดๆ ยอมนั่งสงบนิ่งตามคำสั่งของเธอแต่โดยดี ผ่านไปเกือบสองชั่วโมง ปุณณมี ก็สะสางงานเสร็จ และชักชวนชายหนุ่มให้กลับบ้านด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ  ความง่วงและความอ่อนล้า ทำให้เธอไม่ได้สังเกตเลยว่า เขาถือนิตยสารเล่มหนาติดมือออกมากับถุงน้ำเต้าหู้ด้วย จนกระทั่งกลับมาถึงบ้านในที่สุด “พักผ่อนเยอะๆนะ แล้วก็ ฝันดีด้วย  ขอบคุณมากสำหรับวันนี้   จะเอาน้ำเต้าหู้ไปดื่มก่อนนอนมั้ย” “ก็ดีเหมือนกัน ขอบใจนะ” ปุณณมียื่นมือไปรับ ไหนๆเขาก็อุตส่าห์ตั้งใจซื้อมาให้แล้ว ก็ไม่อยากให้รู้สึกเสียน้ำใจ  ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันเข้าบ้านของตนเอง  เมื่อก้าวเข้ามาในห้องนอนและกดล็อกประตูแล้ว สิ่งแรกที่ตุลยวัตทำก็คือ เปิดอ่านสมุดบันทึกส่วนตัวของปุณณมีที่เขาแอบหยิบมาจากลิ้นชักโต๊ะทำงานของหญิงสาว แม้จะรู้สึกผิดอยู่บ้าง ที่ทำตัวเหมือนหัวขโมยไร้มารยาทและสอดรู้สอดเห็น แต่เขาก็หาเหตุผลเข้าข้างตัวเองเอาว่า  ถ้าจะผิดเพราะอยากรู้ทุกเรื่องของหญิงสาวที่ตัวเองหลงรัก เขาก็ยินยอมรับความผิดและสิ่งที่จะตามมาทั้งหมด   เพียงแค่เปิดหน้าแรก เขาก็รู้สึกคล้ายมีเข็มเล่มเล็กๆทิ่มแทงตามเนื้อตัว ให้เจ็บปวดเล่นๆ  เป็นข้อความจากลายมือของฉายะชาติที่เขียนอวยพรวันเกิดและให้สมุดบันทึกเล่มนี้เป็นของขวัญกับปุณณมี ในหน้าเดียวกัน มีเนื้อเพลงที่เขาแต่งเองเขียนด้วยลายมือให้เธอด้วย  ตุลยวัตกลั้นใจพลิกหน้าต่อไป ช้าๆ นึกสมเพสในความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองขึ้นมาทีละนิด  ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าทุกอย่างมันเป็นอดีต รับรู้ไปก็มีแต่จะเจ็บปวด แต่ก็ยังไม่ยอมหยุด ขณะเดียวกันที่ห้องนอนของปุณณมี  หลังจากให้ป้าสาอุ่นน้ำเต้าหู้ให้ดื่มแล้ว  หญิงสาวก็ไปอาบน้ำเตรียมเปลี่ยนชุดนอนมานอนอ่านหนังสือเล่มโปรดก่อนนอนอย่างที่ทำเป็นประจำทุกวัน ระหว่างนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างตัวก็ดังขึ้น และเป็นสายของฉายะชาติ หญิงสาวขมวดคิ้วมองอย่างลังเลก่อนตัดสินใจกดรับ “สวัสดีครับ  คุณคือ คุณใบปอ รึเปล่าครับ” เสียงผู้ชายจากปลายสาย ไม่ใช่เสียงของฉายะชาติ ปุณณมีได้ยินแล้วก็ตอบกลับไปอย่างงุนงง “ใช่ค่ะ  แล้วทำไม ” “อ๋อ  คืออย่างงี้ครับ ผมจะอธิบายให้ฟัง  ผมเป็นพนักงานในผับ ตอนนี้คุณฉายมาดื่มเหล้าคนเดียว แล้วก็เมามาก ไม่ได้สติเลย แถมมีเรื่องกับพวกกลุ่มวัยรุ่นโดนชกสลบเหมือดเลยครับ ผมได้ยินเค้าพูดละเมอถึงแต่ชื่อคุณ เลยลองหาเบอร์โทรศัพท์คุณในมือถือของเค้า แล้วโทรมาบอกนี่แหละครับ  เพราะผมก็ไม่รู้จะทำยังไงกับเค้าแล้วเหมือนกัน” ปุณณมีรับฟังด้วยสีหน้าตกใจ  ถ้าไม่หนักหนาสาหัสจริงๆ พนักงานในร้านคงไม่ถึงกับต้องเอาโทรศัพท์มือถือขอเขามาโทรขอความช่วยเหลือจากเธอแน่ๆ หญิงสาวขอรายละเอียดข้อมูลสถานที่จากปลายสายแล้ว ก็กดวางสายแล้วรีบโทรไปหาตุลยวัตเพื่อขอคำปรึกษาทันที  บางที เขาอาจจะอาสาไปรับฉายะชาติเอง หรืออย่างน้อย เขาก็ต้องไปกับเธออยู่แล้ว ไม่น่าจะยอมให้เธอออกไปคนเดียว  ทว่า เขาไม่ยอมรับสายโทรศัพท์ พอนึกถึงว่าวันนี้เขาไปบริจาคเลือดมาแล้วคงทั้งเหนื่อยและเพลียจนนอนหลับไปแล้ว ปุณณมีตัดสินใจโทรไปหาใครอีกคนหนึ่งที่จะพึ่งพาได้ ก็คือนิดานั่นเอง . จบตอนที่ 24 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 54 23:15:27

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีตอนดึกทุกๆคนนะคะ  ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์พอดี ><   ใครที่ได้ีีรับผลกระทบจากภาวะน้ำท่วมในตอนนี้ ก็ขอเป็นกำลังใจให้รับมือกับมันอย่างมีสตินะคะ ที่บ้านก็อยู่ในโซนที่ต้องลุ้นทุกวันเช่นกันค่ะ - -'' ตอนนี้ฝนยังไม่หยุดตกเลย ตอบกระทู้ตอนที่แล้ว เพื่อผู้หญิงที่รัก ฉายสู้ๆนะ รับกรรมต่อไป 555 จากคุณ : :::อาราเร่::: <<< จะไม่ใช่ฉายคนเดียวสิคะ  ผลกระทบเป็นวงกว้างเลยล่ะค่ะ ><   ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ ^^ หมั่นไส้ตุล มีหลงตัวเองด้วยอ่ะ 555 จากคุณ : อรุสา (npuiy)<<< ไม่รู้ว่าตอนนี้จะน่าหมั่นไส้กว่าเดิมรึเปล่านะคะ - -' ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) รอดูฤทธิ์ครอบครัวสิตางค์ จากคุณ : รพิชา <<<รออีกนิดนะคะ ตอนหน้าได้เห็นแบบเต็มๆแน่นอนค่ะ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) ฉายปฏิเสธไปแล้ว แต่สิตางศุ์คงไม่ยอม แถมยังไปขู่เขาอีก แล้วฉายจะยอมแต่งด้วยไหมเนี่ย จากคุณ : นารีจำศีล<<< นั่นสิคะ  เหตุการณ์ดูจะแย่ลงเรื่อยๆไม่ดีขึ้นเลย><  ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) ** ขอบคุณกิฟท์จากคุณ สามปอยหลวง, :::อาราเร่:::, trenah, ผีเสื้อสีดำ, รพิชา, makokchor, นารีจำศีล,ผีเสื้อสีดำ และ คุณ ravio  ด้วยนะคะ  ^^ พบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ นอนหลับฝันดีนะคะ ;)) จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 54 23:25:06

ความคิดเห็นที่ 4 ต้องเป็นเรื่องแน่เลย พี่ตุลอ้อนได้อีก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 00:53:45

ความคิดเห็นที่ 5 เค้าแอบหวานกันด้วยอะ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 21:29:39

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่แล้วสงสัยไม่ได้อ่านเพราะไปเมืองไทยมาค่ะ ช่วงอยู่เมืองไทยไม่ได้ใช้คอมพิวเตอร์เลยค่ะ กลับไปอ่านก่อนนะคะ ที่จริงว่าไปแล้วก็สงสารสิตางศุ์อยู่เหมือนกันนะคะเพราะคงมีความรู้สึกเหมือนปุณณมีแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจริงๆ นั่นแหละ ทั้งคนรัก ทั้งงาน จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 09:04:54

ความคิดเห็นที่ 7 แม้จะเป็นเพียงแค่อดีตของคนที่เรารัก แต่... ถ้าได้รับรู้ มันก็เหมือนมีเข็มเล็กๆ มาทิ่มแทงจริงๆ นั่นแหละ สงสารตุลอ่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 16:01:39

ความคิดเห็นที่ 8 ชักตงิดๆว่าเป็นแผนของพี่สาวของสิตางค์หรือเปล่าน้าที่จะหลอกใบปอไปทำร้าย เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 54 12:34:40

ความคิดเห็นที่ 9 ดุลย์อ้อนน่ารักอ่ะ ใบปอก็เริ่มใจอ่อนขึ้นเรื่อยๆ แล้วด้วย สงสารก็แต่สิตางศุ์นี่แหละค่ะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 54 23:18:13