ความคิดเห็นที่ 1        ยิ่งใกล้วันพิพากษาโทษเจ้าชายกันนาร์ เจ้าหญิงกาอิยาห์ก็ยิ่งกระวนกระวายพระทัยจนนั่งไม่ติดที่ พระองค์เฝ้าแต่รอคอยการเสด็จกลับของประมุขแห่งกรีนแลนด์ หากรอแล้วรอเล่าก็ไม่มีวี่แววของราชาหนุ่ม หรือแม้แต่หญิงสาวที่เดินทางไปพร้อมกัน ซ้ำเจ้าภูติจิ๋วที่ทรงใช้ให้ไปส่งข่าวก็พลอยเงียบหายไปด้วยอีกตัว ไม่รู้ว่ามันหลงทางหรือว่าโดนจับเอาไปตุ๋นทำซุปเสียแล้ว         ในเมื่อวิธีของเจ้าชายกันนาร์ทำท่าจะไม่ประสบผลสำเร็จ เจ้าหญิงกาอิยาห์จึงเริ่มคิดถึงทางออกสุดท้าย นั่นคือลุยเข้าไปลักพาตัวพี่ชายจากคุกเสียเลย แต่มันติดตรงที่... พระองค์ไม่รู้จะลอบเข้าไปในคุกใต้ดินอีกครั้งได้อย่างไร โดยไม่ถูกทหารยามจับได้เสียก่อน        ...ใช้วิธีวางยานอนหลับในเหล้าอีกหรือ?        ไม่น่าจะดี เพราะคราวที่แล้วขนาดไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกทหารยังตามล่าตัวเจ้าของเหล้าถุงนั้นซะแทบพลิกแผ่นดิน ขืนใช้เหล้าอีกครั้งมีหวังทั้งพระองค์ทั้งซิสถูกจับได้แหงๆ        “...หญิง”         หรือจะเปลี่ยนเป็นใช้ธนูอาบยานอนหลับ...         คนคิดส่ายหัว ...ไม่เอาดีกว่า วิธีนี้ก็ไม่ดีเหมือนกัน ธนูมันเด่นเกินไปแถมยังอันตราย เกิดพลาดพลั้งถูกทหารตายเข้าจริงๆ ทีนี้ละเรื่องใหญ่กว่าเหล้าอีก ที่สำคัญซิสยิงธนูเป็นหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่พระองค์นั้นยิงไม่เป็นแน่นอน         “...เจ้าหญิงเพคะ”        เอ...ยังมีอาวุธอะไรอีกมั้ยนะที่มีขนาดเล็ก แล้วก็โจมตีได้จากระยะไกลแบบฉึกเดียวเข้าเป้า        “เจ้าหญิงกาอิยาห์เพคะ!”         เด็กสาวสะดุ้งโหยงเมื่อคุณพี่เลี้ยงเอ่ยนามเป็นครั้งที่สามด้วยเสียงดังราวฟ้าผ่า พอหันไปเห็นหน้าตาบึ้งตึงของอีกฝ่าย รอยยิ้มแหยก็ตามมาโดยอัตโนมัติ        “ม..มีอะไรหรือนอร่า เรียกซะเสียงดัง ตกใจหมด”        นอร่าตวัดหางตาค้อนผู้เป็นนายด้วยความหมั่นไส้        “มีชาวแลมพ์ตันมาขอเข้าเฝ้าเพคะ”        “ชาวแลมพ์ตัน มาขอพบข้า ...ใครกัน”        เจ้าหญิงกาอิยาห์หลุดพระโอษฐ์ถามออกไปแล้ว คำตอบก็พลันวาบเข้าสู่สมอง อารามดีพระทัยทำให้พระองค์แทบจะทิ้งหนังสือในพระหัตถ์ เสด็จพรวดพราดไปที่ห้องโถงด้านหน้าทันที โดยลืมไปว่าควรจะต้องประทับรออย่างสงบเสงี่ยมอยู่บนพระเก้าอี้ ให้นางกำนัลขานนามเบิกตัวผู้ขอเข้าเฝ้าอย่างเป็นทางการตามธรรมเนียมเสียก่อน จึงจะยอมให้คนผู้นั้นเข้าพบได้        ยังไม่ทันจะถึงที่หมาย พระสุรเสียงใสแจ๋วก็ดังนำไปก่อนแล้ว        “เมล ในที่สุดเจ้าก็กลับมา ข้ากำลังรอเจ้าอยู่พอ....”        คำพูดสุดท้ายถูกกลืนหายไปในพระศอ เจ้าหญิงกาอิยาห์ชะงักกึกอยู่หน้าประตูห้อง ทอดพระเนตรไปยัง ‘ชาวแลมพ์ตัน’ ที่นั่งรออยู่บนเก้าอี้พนักโค้งริมผนังด้วยอาการอ้าพระโอษฐ์ค้าง เขาไม่ใช่คนที่พระองค์กำลังรอคอยด้วยใจจดจ่อ หากแต่เป็นชายหนุ่มรูปงาม เจ้าของรอยยิ้มกรุ้มกริ่มและดวงตาคมซึ้งบาดใจสาว        ดูจากเครื่องแต่งกายที่ยังไม่ได้ผลัดเปลี่ยน ก็พอจะบอกได้ว่าชายหนุ่มเพิ่งเดินทางมาถึงลินเด็น แล้วคงรีบร้อนตรงมายังตำหนักแสงจันทร์เลยทีเดียว        “ไม่ได้พบกันเสียนานนะเจ้าหญิงน้อย”        ผู้เป็นแขกขยับลุกขึ้นยืนพลางค้อมกายลงอย่างล้อเลียน ดวงตาคมหวานแลกวาดทั่วร่างเด็กสาวอย่างพึงพอใจ ก่อนตวัดไปยังสตรีสาวใหญ่ท่าทางเข้มงวดที่ตามมาหยุดยืนอยู่เบื้องหลัง        “นั่นไม่ใช่เมลของข้านี่นา”        คำทักทายกึ่งถามของชายหนุ่ม ทำให้เจ้าหญิงกาอิยาห์ต้องเหลียวไปมองเบื้องพระปฤษฎางค์อย่างฉงน        “อ๋อ... นี่นอร่าเพคะ พี่เลี้ยงของหม่อมฉันเอง” เด็กสาวตอบแล้วเลยถือโอกาสแนะนำผู้เป็นแขกให้คุณพี่เลี้ยงได้รู้จักเสียเลย        “นอร่า นี่เจ้าชายเอเดรียน โอรสองค์ที่สองของราชาซาเรียแห่งแลมพ์ตัน”        “ยินดีที่รู้จักครับนอร่า”        เจ้าชายเอเดรียนปราดเข้าไปคว้ามือคุณพี่เลี้ยงที่กำลังย่อกายถอนสายบัว ยกขึ้นจุมพิศด้วยลีลาของหนุ่มเจ้าชู้ เล่นเอาสาวน้อยสาวใหญ่ในห้องนั้นพากันเขินอายหน้าแดงไปตามๆ กัน โดยเฉพาะเจ้าตัว พอชายหนุ่มปล่อยมือ นอร่าก็แทบจะลืมไปทีเดียวว่านางเคยบ่นเกลียดชาวแลมพ์ตัน เพราะพวกเขานั้นแสนจะป่าเถื่อนไร้วัฒนธรรม        เจ้าหญิงกาอิยาห์เอ่ยเชื้อเชิญผู้เป็นแขกให้เข้าไปสนทนากันในห้องนั่งเล่น หากเจ้าชายเอเดรียนทรงปฏิเสธอย่างนุ่มนวล อ้างว่ามีธุระต้องรีบกลับไปทำ แล้วตรัสถามถึงสิ่งที่ยังคาพระทัยอยู่อย่างไม่อ้อมค้อม        “เมลของข้าอยู่ที่นี่หรือเปล่า”        คนถูกถามกลืนน้ำลายเอื๊อก รู้อยู่เต็มอกว่าจุดประสงค์ในการมาเยือนกรีนแลนด์ของอีกฝ่าย ไม่ใช่เพื่อนำทหารผลัดใหม่มาส่งมอบตามพันธะสัญญา หากเป็นเพราะเขาต้องการตามตัวคู่หมั้นกลับไปเข้าพิธีแต่งงานที่แลมพ์ตันต่างหาก แน่นอนว่านางไม่เห็นด้วยและไม่มีวันยอมเด็ดขาด แต่ในเมื่อยังคิดไม่ออกว่าควรจะตอบอย่างไรดี ก็เลยใช้วิธีพื้นฐานคือฉีกยิ้มเอาไว้ก่อน        “ว่าไงล่ะ” ผู้เป็นแขกถามย้ำอีกครั้ง “เมลอยู่ที่ไหน”        “เอ่อ.. ก็อยู่... แถวๆ นี้ละเพคะ”        เจ้าหญิงชี้พระดัชนีไปรอบตัวแบบส่งเดช เรื่องที่จะให้บอกความจริงว่าเมลอยู่ไกลถึงเมืองลัสเตอร์สโตนนั้น ไม่มีอยู่ในสมองของพระองค์ตั้งแต่แรกแล้ว        เจ้าชายแห่งแลมพ์ตันเลิกพระขนงขึ้นเล็กน้อย ดวงเนตรคมกริบฉายแววครุ่นคิดที่เด็กสาวอ่านไม่ออก        “ถ้างั้นเจ้าช่วยตามนางมาพบข้าหน่อยได้มั้ย”        “ตอนนี้เลยหรือเพคะ” เจ้าหญิงย้อนถามอย่างลืมพระองค์ หากพอนึกขึ้นได้ก็รีบลดระดับเสียงลงพร้อมกับยิ้มจืดๆ         “จ...จะดีหรือเพคะ”        ชายหนุ่มทำหน้าพิศวง “แล้วทำไมถึงจะไม่ดีล่ะ หรือว่าเจ้าไม่อยากให้ข้าได้เห็นหน้าคู่หมั้นของตัวเอง”        “เปล่าเพคะ ไม่ใช่อย่างนั้น เพียงแต่ เอ่อ... หม่อมฉันใช้ให้เมลออกไปทำธุระที่ตลาด... ข้างนอกปราสาทน่ะเพคะ ตอนนี้นางก็เลยไม่อยู่ กว่าจะกลับก็คงค่ำ”        “ถ้างั้นเจ้าบอกมาแล้วกันว่านางพักอยู่ที่ไหน ข้อจะไปรอพบนางเอง”        “อย่า เอ๊ย...ไม่ดีมั้งเพคะ” เจ้าหญิงกาอิยาห์ชักเหงื่อตก แต่ก็ยังอุตส่าห์หาเหตุผลมาสนับสนุนคำปฏิเสธจนได้        “คือ ที่กรีนแลนด์มีกฎเข้มงวดมากเพคะ ห้ามชายหญิงที่มิใช่คู่สมรสอยู่ด้วยกันสองต่อสองในยามวิกาล หรือต่อให้ไม่ใช่ยามวิการแต่เป็นที่ลับตาคนก็ไม่ได้เพคะ...” ข้อหลังนี้ทรงเติมขึ้นมาเองสดๆ ร้อนๆ        เจ้าชายเอเดรียนนิ่งไปอึดใจหนึ่งก็ถอนพระปัสสาสะออกมาอย่างยอมจำนน หากพระโอษฐ์ยังยิ้มเมื่อทรงตอบว่า        “ก็ได้ เพื่อไม่ให้ขัดกับกฎอะไรที่เจ้าว่า ข้าจะมาใหม่พรุ่งนี้ก็แล้วกัน”        “เพคะ” เด็กสาวรีบรับคำด้วยความโล่งอก        หลังจากมองดูจนแน่ใจว่าร่างสูงสง่าของผู้เป็นแขกลับหายไปจากกรอบประตูเรียบร้อยแล้ว เจ้าหญิงกาอิยาห์ก็แทบจะรูดพระวรกายลงประทับกับพื้นห้องด้วยอาการหมดเรี่ยวแรง ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์ที่จะต้องเผชิญในวันรุ่งขึ้น พระองค์ก็อดที่จะกุมขมับไม่ได้ เจ้าชายเอเดรียนไม่ใช่คนโง่ ลำพังแค่คำพูดบ่ายเบี่ยงไปเรื่อยๆ ของเด็กสาวคนหนึ่ง ไม่มีทางหลอกเขาได้สำเร็จแน่ นอกเสียจากจะยอมให้เขาได้พบกับเมล        พบกับเมลอย่างนั้นหรือ...        ความคิดบางอย่างสว่างวาบขึ้นในสมองของเจ้าหญิงกาอิยาห์ เพียงครู่เดียวรอยแย้มสรวลเจ้าเล่ห์ก็ผุดขึ้นบนเรียวโอษฐ์        เสียงก้อนหินกระทบบานหน้าต่างดังขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่ดังมาแล้วไม่ต่ำกว่าห้าครั้ง ตามติดด้วยเสียง ‘เพล้ง’ พร้อมกับวัตถุบางอย่างลอยหวือมากระทบศีรษะเจ้าของห้องก่อนตกลงสู่พื้น เด็กหนุ่มรามือจากการชโลมน้ำมันลงบนดาบ ก้มลงหยิบก้อนหินสีเทาอ่อนขนาดย่อมกว่ากำปั้นเด็กนิดเดียวขึ้นมาเพ่งพิศ นี่ถ้าหากคนขว้างออกแรงมากกว่านี้อีกสักหน่อย เขาคงหัวแตกไปแล้ว        ซิสก้าวยาวๆ จากโต๊ะกลางห้องไปที่หน้าต่าง เปิดมันออกกว้างทั้งสองบานแล้วชะโงกหน้าลงตะโกนใส่ความมืดมิดเบื้องล่างอย่างฉุนจัด        “เฮ้ย หยุดสักที จะขว้างขึ้นมาทำไมนักก้อนหินเนี่ย คิดจะฆ่ากันหรือไง”        “ใครจะฆ่าใคร” เสียงใสๆ แหวกลับมาทันควัน        “ข้าแค่จะเรียกเจ้าให้ออกมาคุยกันหน่อยเท่านั้น เจ้าก็เล่นตัวอยู่ได้นี่นา”        เด็กหนุ่มถอนใจเฮือก นึกแล้วเชียวว่าคนใต้หน้าต่างต้องไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจากยัยเจ้าหญิงม้าดีดกระโหลก        “ก็ทำไมไม่เคาะประตูเรียกกันดีๆ เล่า เล่นขว้างหินแบบนี้ใครจะไปรู้ ที่สำคัญเจ้าทำกระจกข้าแตกด้วย”        “ช่างกระจกมันเหอะน่า นี่มันเรื่องคอขาดบาดตายนะซิส”        ซิสทำหน้าเมื่อย ...เรื่องคอขาดบาดตายของเจ้าหญิงกาอิยาห์จะมีอะไร ถ้าไม่ใช่เรื่องพี่ชาย คราวก่อนเขาก็ถูกลากไปจนถึงคุกใต้ดินทีหนึ่งแล้ว คราวนี้นางจะหาเรื่องอะไรมาให้ปวดหัวอีกล่ะ...        แม้จะไม่เต็มใจ หากเด็กหนุ่มก็ยอมโหนตัวข้ามขอบหน้าต่างลงมายืนอยู่บนพื้นดินชื้นแฉะข้างเงาร่างเล็กๆ ในชุดกระโปรงฟูฟ่องจนได้ เขาปรายตามองเครื่องแต่งกายเต็มยศของอีกฝ่ายแล้วต้องเลิกคิ้วขึ้นสูง แต่ยังไม่ทันได้ปริปากถาม คนเป็นเจ้าหญิงก็ชิงพูดขึ้นเสียเองเหมือนจะแก้ตัว        “ข้ารีบน่ะ เลยไม่ทันได้ปลอมตัว ...ว่าจะชวนเจ้าไปที่วิหารด้วยกันหน่อย”        “วิหาร... ไปทำไม?”        “หาของที่ทำตกไว้คราวก่อนน่ะสิ คิดว่ามันน่าจะยังอยู่ที่เดิม”        ซิสจ้องหน้าเด็กสาวด้วยความอัศจรรย์ใจอย่างบอกไม่ถูก “หาของตอนกลางคืนเนี่ยนะ แล้วตอนกลางวันเจ้ามัวไปทำอะไรอยู่”            “ข้าก็มีธุระของข้าบ้างสิ... เอ้า ว่ายังไง ตกลงจะไปหรือเปล่า”        เด็กหนุ่มมีอาการลังเลอยู่เพียงครู่เดียวก็ตัดสินใจพยักหน้า        “ก็ได้”        “ดี งั้นเจ้ากลับขึ้นไปเอาตะเกียงกับเชือกยาวๆ มาด้วย เร็วเข้า ข้าจะรออยู่ตรงนี้แหละ”        ซิสขมวดคิ้ว ...ตะเกียงนั้นเขาพอจะเข้าใจว่าต้องใช้เพื่อส่องทาง แต่เชือกนี่สิ ยังนึกไม่ออกว่ายัยเจ้าหญิงม้าดีดกะโหลกจะให้เขาแบกไปด้วยทำไมให้หนักเปล่าๆ แม้จะข้องใจ หากเด็กหนุ่มก็ไม่ปริปากถาม คงทำตามคำสั่งเอาแต่ใจที่ได้รับแต่โดยดี        เมื่อกลับออกมาอีกครั้ง เขาก็เดินตามเจ้าหญิงกาอิยาห์ไปโดยไม่ได้พูดอะไรอีก จนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าวิหารจันทรา เด็กสาวก้าวฉับๆ ขึ้นบันไดนำลิ่วไปยังแท่นบูชาด้านในด้วยความใจร้อน  นางก้มๆ เงยๆ มองที่พื้นหินเหมือนกำลังหาอะไรสักอย่าง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยืนจ้องก้านโลหะสีคล้ำเข้มที่ดัดเป็นลวดลายอ่อนช้อยคล้ายเถาไม้เลื้อย รองรับกระถางดินเผาก้นกลมปากผาย มีกองฟืนท่อนสั้นสุมอยู่เกือบเต็มพร้อมด้วยเปลวไฟที่ลุกเรือง ราวกับไม่เคยเห็นมันมาก่อน        “มัวดูอะไรอยู่ จะหาของก็รีบหาเข้าสิเจ้าหญิง” ซิสร้องเร่งอย่างรำคาญเต็มแก่        “ก็กำลังหาอยู่นี่ไงเล่า”        “หาอะไรของเจ้า ข้าเห็นเจ้ายืนเฉยมาตั้งแต่ตะกี้แล้ว”        “ก็หาทางลงไปใต้วิหารน่ะสิ”        คนฟังแทบทำตะเกียงพลัดหลุดมือ        “หาทางลงไปใต้วิหารเนี่ยนะ คราวก่อนเกือบตายอยู่ในนั้นเจ้ายังไม่เข็ดอีกหรือไง”         “ข้าก็ไม่ได้อยากลงไปนักหรอกน่า แต่มันจำเป็นนี่ หวีของเมลตกอยู่ข้างล่าง ข้าต้องไปเอามันขึ้นมา” เจ้าหญิงโต้กลับทั้งที่ยังไม่ละสายพระเนตรจากภาชนะดินเผาที่มีเปลวไฟลุกเริงตรงหน้า พระองค์ตรัสต่อไปคล้ายรำพึงกับองค์เองมากกว่าจะพูดกับอีกฝ่าย        “คราวที่แล้วข้าสะดุดพื้นหินตรงนั้น แล้วก็เซมาตรงนี้” ทรงสาวพระบาทไปตามที่พูด “มือเลยปัดไปโดนกระถางไฟเอียงจนเกือบล้ม”        ระหว่างที่พระโอษฐ์ทบทวนเหตุการณ์ หัตถ์ขาวนวลก็ยื่นออกไปสัมผัสกระถางไฟแล้วออกแรงผลักเบาๆ จนกระทั่งกระถางดินเผาบนขาตั้งทรงสูงเบนออกจากตำแหน่งเดิมเล็กน้อย        “เจ้าหญิง!!”         ซิสร้องเรียกเสียงหลง ทำเอาคนถูกเรียกพลอยสะดุ้งไปด้วย นางหันขวับไปมองเด็กหนุ่มตาขุ่น หากยังไม่ทันได้พูดอะไร ฝ่ายนั้นก็บุ้ยใบ้ไปที่พื้นศิลาซึ่งขยับแยกออกจากกันเป็นช่องกว้างประมาณหนึ่งฝ่ามือ เด็กสาวอ้าปากค้างอย่างลืมตัว พอจะก้าวเข้าไปดูให้ชัด แผ่นหินตรงหน้าก็กลับเลื่อนชิดติดกันดังเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเสียแล้ว         เจ้าหญิงกาอิยาห์หันขวับไปมองกระถางไฟ แล้วเกือบจะต้องอ้าพระโอษฐ์ค้างอีกรอบ เมื่อพบว่าวัตถุชิ้นนั้นก็กลับมาตั้งอยู่ในสภาพตรงแน่วราวกับไม่เคยถูกผลักให้เอนออกจากที่มาก่อนเช่นเดียวกัน        ...หรือว่า นี่คือวิธีเปิดทางลงไปใต้วิหาร...        ไวเท่าความคิด พระองค์ออกแรงผลักกระถางไฟจนมันเอนไปสุดทาง แล้วรีบหันมาเฝ้าดูพื้นหินอ่อนด้วยพระทัยจดจ่อ คราวนี้มันเลื่อนห่างจากกันจนเกิดเป็นช่องว่างขนาดสี่ศอกเศษให้เห็นกับพระเนตร        “ใช่จริงๆ ด้วย!!”        ซิสปรายตามองเจ้าของเสียงอุทานแวบหนึ่ง ก่อนขยับเข้าไปชะโงกหน้ามองหลุมลึกที่เพิ่งปรากฏขึ้น แล้วออกความเห็นโดยไม่ต้องมีใครร้องขอ        “ถ้าจะลงไปข้างล่างนั่น เจ้าต้องหาอะไรมาขัดกระถางไฟเอาไว้ก่อน ไม่งั้นกลไกมันจะดีดกลับที่เดิม”        ทว่าในห้องนั้น นอกจากคบไฟก็มีเพียงแท่นบูชา ซึ่งไม่น่าจะใช้การได้ทั้งสองอย่าง เจ้าหญิงกาอิยาห์จึงสรุปง่ายๆ        “เจ้าแหละ ไปนั่งขวางมันเอาไว้หน่อย”        “ข้าอีกแล้วหรือ” ซิสใช้นิ้วชี้จิ้มจมูกตัวเอง        “แน่นอนสิ ไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นใคร ก็ข้าต้องลงไปหาหวีข้างล่างนี่ เอ้า ส่งเชือกกับตะเกียงมาแล้วหันหน้าไปทางโน้นด้วย”        เด็กหนุ่มไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมทำตามคำสั่งของอีกฝ่าย ทำไมจะต้อง ‘หันไปทางโน้น’ เขาก็ยังไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ก็เดินไปทรุดลงนั่งพิงกระถางไฟ หันหลังให้คนเป็นเจ้าหญิงโดยดี        เจ้าหญิงกาอิยาห์จัดการมัดเชือกด้านหนึ่งให้เป็นปมห่างๆ กัน ก่อนนำปลายอีกด้านไปผูกไว้รอบโคนเสาต้นที่อยู่ใกล้กับรอยแยกบนพื้นห้องมากที่สุด เมื่อลองดึงดูว่าแน่นดีแล้ว พระองค์จึงผูกตะเกียงเข้าที่ปลายเชือก หย่อนมันลงไปในหลุมลึก แล้วถอยกลับมาถอดฉลองพระบาทกับชุดสีชมพูขลิบลูกไม้ตัวนอกออกจากร่าง เหลือไว้เพียงชุดชั้นในผ้าฝ้ายสีขาว        ซิสเริ่มเป็นห่วงเพราะเห็นอีกฝ่ายเงียบไปนานผิดปกติจึงเอี้ยวตัวกลับมามอง พอเห็นสภาพของด็กสาวเต็มตา เขาก็ร้องลั่น        “เฮ้ ย! เจ้าจะทำอะไรน่ะ ถอดเสื้อทำไมกัน”        “อ้าว จะไต่เชือกลงไปข้างล่างก็ต้องถอดสิ เจ้าจะให้ข้าลงไปทั้งชุดเต็มยศนี่หรือไง”        เด็กหนุ่มหน้าแดงก่ำ รีบหันหลังกลับแทบไม่ทัน        “ก็ใครบังคับให้เจ้าต้องไต่ลงไปเองเล่า เรื่องแค่นี้บอกมาคำเดียว ข้าทำแทนให้ก็ได้”        เจ้าหญิงกาอิยาห์ทรงพระสรวลกับท่าทางร้อนรนของอีกฝ่าย        “ไม่เอาละ เจ้าตัวหนักกว่าข้าตั้งเยอะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นข้างล่างนั่น ใครจะลากเจ้ากลับขึ้นมาบนนี้ไหว ข้าไม่ได้มีแรงมากมายขนาดนั้นหรอกนะ”        ซิสเงียบไปอย่างยอมจำนน ก่อนพึมพำคำพูดที่คนเป็นเจ้าหญิงไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้ยินจากปากของเขา        “ถ้างั้นก็... ระวังตัวด้วยล่ะ...”        “แน่นอน มือชั้นนี้แล้วน่า เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก”        เจ้าหญิงกาอิยาห์ค่อยๆ ไต่ลงไปตามเส้นเชือกโดยอาศัยปมที่ทรงทำไว้เป็นที่ยึดเกาะ เรื่องนี้ไม่ยากสำหรับพระองค์ เพราะทรงแอบหนีออกจากตำหนักจนชินเสียแล้ว เพียงแต่ต้องคอยเกร็งข้อพระหัตถ์ให้ดี เพื่อไม่ให้ตะเกียงที่ผูกอยู่สุดปลายเชือกเหวี่ยงไปกระทบผนังศิลาจนแตกเป็นเสี่ยงๆ เสียก่อนเท่านั้น        แสงสีเหลืองนวลจากดวงตะเกียงที่แกว่งไกวอยู่ใต้ร่าง ก่อให้เกิดรูปเงาวูบวาบชวนเวียนหัว พระองค์พยายามไม่ใส่ใจกับมันด้วยการเพ่งสมาธิไปยังพื้นหิน เท่าที่ลองคะเนดูด้วยสายตา ฐานตะเกียงน่าจะลอยอยู่สูงจากพื้นประมาณหกฟุตเศษ มากกว่าความสูงของพระองค์แน่นอน หากก็เป็นระยะที่พอจะกระโดดลงไปยืนได้โดยไม่ถึงกับทำให้เจ็บตัวมากนัก        เด็กสาวปล่อยมือเมื่อไต่ลงมาจนเกือบสุดปลายเชือก พื้นศิลาแข็งกระด้างกระแทกฝ่าเท้าเต็มแรงจนนางต้องสูดปาก ร่างแบบบางเสียหลักเซไปเล็กน้อย หากเมื่อทรงตัวได้ นางก็เริ่มกวาดสายตามองหาของสำคัญชิ้นนั้นทันที        “ข้าถามจริงๆ เถอะเจ้าหญิง เจ้าจะอยากได้หวีของท่านเมลไปทำไมกัน หวีของตัวเองก็น่าจะมีอยู่เป็นสิบๆ อันแล้วไม่ใช่หรือ”        ซิสอดซักไม่ได้ เสียงถามของเขาที่สะท้อนก้องอยู่ในอุโมงค์ใต้พื้นวิหารฟังแปร่งแปลกราวกับเป็นเสียงของผู้อื่น        “ก็จะเอามาสร้างเมลตัวปลอมน่ะสิ”        “สร้าง... อะไรนะ?” เด็กหนุ่มนึกว่าตนหูฝาดไปแล้ว        “เมลตัวปลอม ข้าหมายถึงตุ๊กตาที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนเมลทุกอย่างน่ะ ตอนนี้เมลไม่อยู่ที่ลินเด็น ข้าเลยจำเป็นต้องใช้มันเพื่อหลอกเจ้าชายเอเดรียน... รู้แล้วเจ้าก็เหยียบเอาไว้เลยนะ” เจ้าหญิงกาอิยาห์ตะโกนตอบกลับไปโดยที่ดวงเนตรยังไม่หยุดแลหาสิ่งที่ทรงต้องการ        เงียบไปอึดใจใหญ่ คำถามใหม่ก็ดังขึ้นอีก        “ทำไมต้องหลอก”        คราวนี้เสียงของเด็กหนุ่มดูเหมือนจะทุ้มต่ำกว่าเดิมจนรู้สึกได้ หากคนเป็นเจ้าหญิงไม่ทันสังเกต เพราะมัวแต่แหงนมองแผ่นผนังที่มีรากไม้ห้อยเต็มตรงหน้า        “ก็เจ้าชายเอเดรียนจะพาเมลกลับแลมพ์ตันนี่นา แต่ข้าอยากให้เมลอยู่กับข้ากับพี่กันนาร์ที่กรีนแลนด์ เลยต้องสร้างเมลตัวปลอมขึ้นมาหลอกให้เจ้าชายเอเดรียนพากลับแลมพ์ตันแทนตัวจริง... อ๊ะ! อยู่นั่นเอง”        หวีกระอันเล็กๆ ห้อยพันอยู่กับรากไม้ สูงเลยศีรษะของเด็กสาวขึ้นไป        “ซิส ข้าเจอมันแล้ว”        เจ้าหญิงกาอิยาห์พยายามกระโดดเพื่อใช้พระหัตถ์เขี่ยหวีที่อยู่สูงเกินเอื้อมให้ตกลงมา พระองค์ต้องทำเช่นนั้นอยู่หลายครั้งกว่าหวีกระอันน้อยจะยอมเลื่อนหล่นลงมาที่พื้นสมพระทัย        “ได้แล้วซิส” ทรงร้องบอกเด็กหนุ่มอย่างดีใจก่อนเสด็จย้อนกลับไปหาเส้นเชือกที่ห้อยต่องแต่งอยู่เหนือพระเศียร มันอยู่สูงเกินกว่าที่พระองค์จะคว้าปลายถึง จึงตะโกนสั่งให้คนข้างบนปลดเชือกจากเสาแล้วหย่อนลงมาเพื่อที่พระองค์จะได้ยึดปลายข้างหนึ่งเอาไว้ แล้วให้เขาสาวดึงขึ้นไป        พอขาดคำ ปลายเชือกก็เลื่อนต่ำลงมาเร็วทันใจ เจ้าหญิงกาอิยาห์ทรงแก้ปมที่ผูกหูตะเกียงออก รวบมันไว้ด้วยกันในพระหัตถ์ข้างหนึ่ง จากนั้นจึงตะโกนบอกคนข้างบนให้ออกแรงดึง เพียงอึดใจเดียวร่างแบบบางก็ลอยขึ้นสู่พื้นวิหาร มือใหญ่แข็งแรงของใครบางคนเอื้อมมาคว้าต้นแขนของพระองค์ ฉุดให้ก้าวขึ้นยืนบนแผ่นหินตรงหน้าอย่างนุ่มนวล เพียงแต่ว่า...        นั่นไม่ใช่มือของซิส!        เจ้าชายเอเดรียนประทับนั่งหมิ่นๆ อยู่บนขอบแท่นบูชา พลิกหวีกระหุ้มทองในพระหัตถ์ดูด้วยท่าทางสนใจยิ่ง มีเจ้าหญิงกาอิยาห์ที่สวมเสื้อตัวนอกกลับคืนเรียบร้อยแล้วยืนหน้าม่อยอยู่เบื้องพระพักตร์ ส่วนเด็กรับใช้หนุ่มน้อยอีกผู้หนึ่งนั้น ถูกทหารผู้ติดตามของพระองค์รวบตัวไว้อย่างแน่นหนาตั้งแต่ต้น จึงไม่มีโอกาสได้ส่งเสียงเตือนเพื่อนร่วมชะตากรรมแม้แต่แอะเดียว ปล่อยให้นางสาธยายแผนการทั้งหลายจนหมดเปลือก      “นี่หรือหวีของเมล” เสียงเจ้าชายเอเดรียนตรัสถามเบาๆ คล้ายรำพึงมากกว่าจะต้องการคำตอบจริงจัง หากเด็กสาวก็ยังสะดุ้งอยู่ดี        “พ..เพคะ”        “สวยดีนี่” รอยยิ้มยั่วเย้าผุดขึ้นบนเรียวโอษฐ์งามได้รูป “ถ้างั้นข้าจะเก็บเอาไว้คืนให้นางเองก็แล้วกัน เจ้าคงไม่ขัดข้องสินะกาอิยาห์”       เจ้าหญิงกาอิยาห์มองหวีอันน้อยที่ถูกหย่อนลงในถุงหนังข้างเอวอีกฝ่ายด้วยความเสียดายสุดขีด นางจะมีปัญญาไปขัดข้องได้อย่างไร ในเมื่อถูกจับได้คาหนังคาเขาพร้อมของกลางขนาดนี้ อย่างมากที่ทำได้คือกล้ำ กลืนความเจ็บใจเอาไว้ แล้วก้มหน้าก้มตา ‘เพคะ’ อีกรอบเท่านั้นเอง        เจ้าชายเอเดรียนทรงพระสรวลเสียงนุ่ม ลุกเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กสาว แกล้งยื่นพระพักตร์เข้าไปใกล้จนลมหายพระทัยอุ่นจัดรินรดแก้มนวล แม้ท่าทางที่ทรงแสดงออกจะไม่ใช่การขู่ขวัญ หากประโยคที่ตรัสออกมาทั้งยังยิ้มนี่สิ ทำเอาคนฟังหน้าซีดเผือด        “ในเมื่อเจ้าเคยบอกว่าที่ลินเด็นมีกฎเข้มงวด ห้ามชายหญิงที่ไม่ใช่คู่สมรสอยู่ด้วยกันตามลำพัง ถ้างั้นเจ้าก็น่าจะรู้นะว่าข้าคงเก็บเรื่องนี้เอาไว้เฉยๆ โดยไม่กราบทูลให้พระนางแอนน์ทรงทราบไม่ได้...”        ผู้พูดแกล้งหยุดเพื่อรอดูปฏิกิริยาของเด็กสาว ก่อนจะทรง ‘รุกฆาต’ ต่อไปด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลดุจกำมะหยี่        “...เว้นเสียแต่ว่า เจ้าจะพาข้าไปพบเมล หรือไม่ก็บอกความจริงมาว่าตอนนี้นางอยู่ที่ไหน อ้อ! อีกนิดหนึ่งเผื่อเจ้าจะลืม ข้าได้ยินหมดแล้วว่าเมลไม่ได้อยู่ที่ลินเด็น”        เพราะถูกชายหนุ่มดักคอเสียก่อนแล้ว โอษฐ์จิ้มลิ้มที่เผยออ้าเตรียมตอบโต้เลยต้องหุบดังกึก ดวงพักตร์นวลใสงอง้ำเป็นม้าหมากรุก เนตรคมตวัดค้อนปะหลับปะเหลือก แต่ครั้นจะไม่ตอบอะไรเสียเลย เจ้าหญิงกาอิยาห์ก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะทำตามคำขู่จริงๆ จึงต้องฝืนพระทัยตรัสอ้อมแอ้มออกไปในที่สุด        “ลัสเตอร์สโตนเพคะ”        “หือ...” เจ้าชายเอเดรียนส่งเสียงในลำคออย่างแปลกพระทัย        “ลัสเตอร์สโตนหรือ แล้วนางไปทำอะไรที่เมืองอัญมณีในแคว้นอังมาร์กันล่ะ”        คราวนี้เจ้าหญิงกาอิยาห์ทรงปิดปากเงียบ และดูเหมือนอีกฝ่ายก็ไม่ได้คาดคั้นเพื่อจะเอาคำตอบเช่นเดียวกัน แก้ไขเมื่อ 16 ต.ค. 54 11:26:51 จากคุณ : akihiro เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 11:24:49

ความคิดเห็นที่ 2 ซวยแล้ว จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 18:50:21

ความคิดเห็นที่ 3 เจ้าหญิงนี่แก่นเนอะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 13:54:41