llll ไดอารี่สีหม่น llll

เขียนเอามันเข้าว่า ใครอ่านแล้วแนะนำติชมได้นะคะ

////////////////////

เป็นอีกคืนที่ฉันฝันร้าย ความฝันที่มีแต่ตัวฉันยืนลำพังท่ามกลางความมืดที่หนาวจับใจไม่ได้ยินเสียงของใครสักคนและไม่มีแม้กระทั่งเสียงของลมหายใจตัวเอง และทุกครั้งที่ฉันตื่นขึ้นมาฉันมักจะพบเพียงยาสองแคปซูลที่วางไว้ข้างหัวเตียงเคียงข้างกับแก้วน้ำที่เต็มเปี่ยมหนึ่งใบ
ความฝันของฉันมันเริ่มตั้งแต่เมื่อหนึ่งปีที่แล้ว ชีวิตคู่ของฉันกับเขาดำเนินไปแบบเรียบง่าย เรามีพร้อมทั้งที่อยู่และทรัพย์สินมากมาย ฉันมีชีวิตแบบที่เพื่อนๆต่างพากันอิจฉา ใครต่อใครบอกว่าฉันคือซินเดอเรลลาที่ได้พบรักกับเจ้าชาย แต่ก็นั่นแหละทุกสิ่งล้วนไม่แน่นอน เมื่อถึงวันที่เขาเริ่มกลับบ้านช้าลง แบ่งเวลาไปให้งานมากขึ้น ฉันก็เริ่มรู้สึกได้ถึงเค้าลางของบางอย่างฉันทำได้แค่ขอให้สิ่งที่คิดไว้ไม่เป็นจริง

แต่ก็ไม่ได้ผล..
ความสุขของฉันเริ่มทลายลงเมื่อรู้ว่าเขากำลังมีผู้หญิงคนใหม่ เธอคนนั้นทั้งสาวทั้งสวยทั้งเก่งซึ่งต่างจากฉันที่เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ ทุกสิ่งเริ่มแปรเปลี่ยนเขาไม่เอาอกเอาใจฉัน ไม่แยแส และที่ร้ายที่สุดเขาเลิกทำเหมือนกับว่าฉันยังมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้

“คุณยังรักฉันอยู่ไหม?” ฉันถามเขาในคืนหนึ่งระหว่างที่เรากำลังทานข้าวด้วยกัน
เขาเงยหน้ามองฉันด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะตอบเพียงสั้นๆ “ถามทำไม”
และนั่นคือครั้งสุดท้ายที่เราทานข้าวด้วยกัน เพราะฉันต้องใช้ชีวิตเข้าๆออกโรงพยาบาลหลังจากที่ได้รู้ว่ากำลังป่วยเป็นโรคร้าย ฉันหวังว่าการป่วยของฉันจะทำให้เขาสนใจฉันมากขึ้น แต่เปล่าเลย.. นั่นยิ่งทำให้เขาสามารถไปไหนมาไหนกับเธอคนนั้นได้บ่อยกว่าที่เป็นอยู่ เราทะเลาะกันบ่อยขึ้น
จนท้ายที่สุดเขาบอกขอโทษฉันก่อนจะทำตัวเป็นสามีที่ดีด้วยการทำอาหารให้ฉันทานแบบที่เคยทำเมื่อครั้งแต่งงานกันใหม่ๆ ฉันตื้นตันจนเผลอร้องไห้ออกมา แต่ฉันก็ไม่สามารถทานมันได้จนหมดเมื่ออยู่ๆฉันก็มีอาการตัวชาหน้ามืดแล้วก็หมดสติไปในที่สุด หมอประจำตัวบอกว่าอาการของฉันเริ่มทรุดหนัก เขาไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุอะไร แต่ฉันรู้ ฉันร้องไห้ทุกคืนทุกวัน เขาเข้ามาปลอบฉันก่อนจะพยายามทำอาหารให้ฉันทานอีกเหมือนเคย และฉันมักจะอาการแย่ลงทุกครั้งที่ได้กิน

“ทำไมเราไม่ทานด้วยกันล่ะ ฉันอยากทานข้าวกับคุณ เราไม่ได้ทานข้าวด้วยกันนานแล้วนะ”
เขามีท่าทางลำบากใจก่อนจะรีบยกอาหารไปเก็บและเขาก็ไม่เคยทำอาหารให้ฉันทานอีกเลย
แน่นอน นั่นเป็นเรื่องที่ดี ฉันคิดว่าเรื่องราวเลวร้ายทั้งหมดจะจบสิ้นลงเสียที แต่เปล่าหรอกมันเพิ่งเริ่มขึ้นเท่านั้น เมื่อเขาบอกว่าเขาไปหาหมอจีนโบราณมาเพื่อหาทางรักษาฉัน และนั่นคือที่มาของแคปซูลสองเม็ดที่ฉันต้องกินทุกวัน
ผมฉันเริ่มร่วง ฉันไอเป็นเลือดเปรอะเปื้อนที่นอนไปหมด เขามาหาฉันบ้างในห้องนอนและมักจะถามคำถามเดิมๆทุกวัน
“วันนี้คุณกินยาหรือยัง”
“กินแล้วค่ะ ทำไมคุณไม่มาหาฉันบ่อยๆละ งานคุณคงยุ่งมากสินะ”
“เปล่าหรอก” มือหนาของเขากุมมือฉันไว้แน่น “วันพรุ่งนี้คุณจะเข้าใจเอง” นัยน์ตาของเขารื้นด้วยหยาดน้ำตาใส
เพียงแค่นั้นฉันก็รู้แล้วว่ามันคือคำบอกลา..

วันต่อมาในบ้านเงียบผิดปกติ คนรับใช้ที่เคยเอาอาหารขึ้นมาให้ก็หายไป ฉันรู้ว่าเขากำลังเตรียมการอยู่อย่างเงียบเชียบ ฉันรู้ว่าฉันคงทำได้แค่เตรียมใจเท่านั้น ความรักที่มีต่อเขาทำให้ฉันไม่คิดหนีหรือดิ้นรน แต่แล้วเสียงหัวเราะของผู้หญิงคนนั้นก็ดังมาจากชั้นล่าง

‘แผนนี้คุณคงกะจะทำร่วมกับหล่อนสินะ’

ฉับพลันความหมดอาลัยตายอยากหายไปสิ้น ฉันเริ่มรู้สึกถึงความเป็นเจ้าของในตัวสามีฉัน เขาคือคนที่ฉันรัก ฉันไม่มีวันยอมให้เขาเอาใครเข้ามาแทนที่ได้
ฉันค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงอย่างเงียบเชียบและเมื่อลงไปชั้นล่าง เป็นไปตามที่ฉันคาดคิดไว้ ไม่มีใครอยู่เลย มีเพียงเสียงหัวเราะคิกคักของคนสองคนดังมาจากห้องนั่งเล่น

“แต่ก่อนเธอไม่ใช่คนขี้หึงมากขนาดนี้ ไม่รู้สิ คงเพราะเธอป่วยมั้งทำให้เธอกลายเป็นแบบนี้”
หญิงสาวรูปร่างปราดเปรียวในชุดแซคสีแดงสดนวดแขนเขาอย่างเอาใจ
“พ้นวันนี้ไป เธอก็ไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว”

ทั้งสองหัวเราะร่วนอย่างมีความสุข โดยไม่รู้เลยว่าทั้งหมดอยู่ในสายตาของฉันหมดแล้ว ฉันค่อยๆหยิบมีดปอกผลไม้ที่เก็บมาจากถาดผลไม้ข้างทีวี และไวกว่าความคิด ฉันวิ่งเข้าไปจ้วงแทงหญิงร้ายชายเลวทั้งสองคนอย่างสะใจ เสียงกรีดร้องดังระงมไปทั่ว เลือดสาดกระเซ็นไปทั่วทุกทิศทาง แต่ฉันยังไม่หนำใจยังคงใช้มีดจ้วงแทงทั้งคู่ต่อไปจนเห็นสภาพที่แหลกเละของทั้งคู่จึงหยุด ฉันยืนหอบหายใจท่ามกลางซากศพและกลิ่นคาวคุ้งของเลือด ฉันปาดเหงื่อที่หน้าผาก ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นหวังกินน้ำดับกระหาย แต่แล้วในนั้นกลับมีเค้กสีขาวก้อนใหญ่ที่เขียนด้วยช็อคโกแลตเหลวว่า

“happy anniversary”

ฉันรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ ไม่มีแม้น้ำตาสักหยดที่ไหลออกมา ฉันก้มลงไปหาศพของสามีฉันและหยิบมือถือของเขาขึ้นมาเปิดดู ในนั้นไม่มีข้อความsmsหวานๆของเขากับเธอ ไม่มีรูปถ่ายคู่ระหว่างสองคนนั้น มีเพียงรูปของฉันในอิริยาบถต่างๆ ไม่ว่าจะนั่ง นอน หรือกิน ทั้งหมดล้วนเป็นรูปเขาแอบถ่ายฉัน ฉันล้มตัวลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉานก่อนจะกอดศพของคนที่ฉันรัก และคืนนี้ฉันก็รู้ว่าฉันจะไม่ฝันอีกต่อไป เพราะความฝันนั้นกลายเป็นความจริงแล้ว


ฉันจะได้อยู่ท่ามกลางความมืดที่หนาวจับใจไปจนชั่วนิรันดร์

จากคุณ	: ห้องสี่เหลี่ยม
เขียนเมื่อ	: 16 ต.ค. 54 21:27:40 A:110.77.249.89 X: TicketID:249800