ความคิดเห็นที่ 1 ร่างสูงในชุดเครื่องแบบสีกากีก้าวลงบันไดเรือนแถว รถจักรยานซึ่งใช้เป็นพาหนะประจำเวลาไปไหนมาไหนของเขาพิงอยู่ข้างตัวอาคาร ตั้งใจว่าจะลองไปที่บ้านพ่อแม่ของวิชิตเพื่อถามข่าวคราวสุชัย ก็พอดีได้ยินเสียงฝีเท้าบนพื้นไม้ทางด้านหลัง ตามด้วยเสียงร้องเรียก “พี่กริช พี่กริชคะ” นายธรรมการหนุ่มชะงักอยู่เพียงบันไดขั้นสุดท้าย หันกลับมาดู ก็พอดีกับร่างโปร่งในชุดกระโปรงปลายบานสีดำ เสื้อเชิ้ตแบบเสื้อผู้ชายสีขาว ชายเสื้อสอดใส่อย่างเรียบร้อยอยู่ในกระโปรง หล่อนกระหืดกระหอบมาจนทัน “ได้ข่าวว่าเมื่อคืนมีเรื่องมีราวกันหรือคะ” กริชพอบอกได้ว่า ‘ข่าว’ ที่ว่านั้นคือเรื่องอะไร และมาจากใคร บางครั้งเขายังเคยคิดว่าครูพรหมเหมาะที่จะทำงานในกรมโฆษณาการเสียจริงๆ “ไม่มีอะไรมากหรอกครับ คุณนวลไม่ต้องเป็นห่วง” จะบอกตรงๆ ได้อย่างไร ว่าเมื่อคืนทั้งคืน และวันนี้อีกครึ่งค่อนวัน ตัวเขาแทบไม่เป็นอันทำอะไรด้วยความเป็นห่วง ‘น้องชาย’ พิการในความดูแล เวลานี้สุชัยจะเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าสมบูรณ์แข็งแรงเหมือนเด็กหนุ่มวัยเดียวกันคนอื่น ก็คงไม่น่าเป็นห่วงถึงขนาดนี้ ทำท่าจะลงบันไดอีกครั้ง แต่เสียงใสๆ รั้งไว้เสียอีก “พี่สุชัยหนีไปไหนคะ พี่เขาจะเป็นอะไรหรือเปล่า” กริชอยากตอบเสียนัก ว่าถ้ารู้ว่าสุชัยหนีไปไหน เขาคงตามไปที่นั่นนานแล้ว ไม่มานั่งกลุ้มใจอยู่อย่างนี้หรอก แต่นั่นก็เพียงแค่ความคิด คำพูดเป็นอีกแบบ “คงไม่เป็นอะไรหรอกครับคุณนวล สุชัยมีวิชิตไปด้วย คงไม่เป็นไรหรอกครับ นี่ผมก็กำลังจะไปถามข่าวจากพ่อของวิชิต เผื่อที่นั่นจะรู้อะไรบ้าง”  “ให้นวลไปด้วยนะคะพี่” สาวน้อยก้าวลงบันไดมายืนอยู่ขั้นเดียวกับเขา นายธรรมการหนุ่มกระอึกกระอัก เสียงเด็กๆ ท่องบทแม่กกยังแว่วมาให้ได้ยิน หล่อนจะทิ้งห้องเรียนไปได้อย่างไร           “ผมไปไม่นานหรอกครับ คุณนวล แล้วจะรีบกลับมาส่งข่าว” กริชเองยังไม่คุ้นเคยกับการที่ผู้หญิงสาวทำตัวใกล้ชิดผู้ชายง่ายดายเช่นนี้มาก่อน แต่มาคิดดูอีกที นวลพรรณเหมือนผู้หญิงวัยสาวทั่วไปเสียที่ไหน หล่อนเปิดเผย ร่าเริงสดใส ไม่เคยแสดงท่าเหนียมอายให้เห็น มีนิสัยเหมือนเด็กเล็กๆ เสียมากกว่าดรุณีแรกรุ่นอย่างนี้ และทั้งผู้เป็นบิดามารดาหล่อนก็คงเห็นเช่นนั้นเหมือนกัน จึงวางใจให้เขาเป็นคนถีบจักรยานไปส่งหล่อนที่บ้านซึ่งครอบครัวนั้นพักอยู่ทุกเย็นหลังโรงเรียนเลิก บางวันยังชวนเขาอยู่กินข้าวเย็นเสียด้วยซ้ำ และทุกครั้งเขาจะทำอย่างเดียวกัน คือปฏิเสธอย่างสุภาพ โดยอ้างว่ายายไวและสุชัยคงกำลังคอยอยู่ที่บ้านพัก             แรกๆ กริชก็ให้ขัดเขินที่สาวน้อยทำตัวสนิทสนมกับเขาราวรู้จักกันมานาน แม้จะรู้ว่าทุกวันนี้ผู้ชายผู้หญิงพบปะกันได้ง่ายกว่าเมื่อครั้งที่เขายังเป็นเด็กเล็กๆ มากนัก การที่หนุ่มสาวไปดูหนังดูละครหรือไปไหนกันตามลำพังกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว เขาเสียอีกที่ล้าสมัยเพราะไม่เคยไปในสถานที่เหล่านั้นกับใครเลยสักครั้ง ว่าไปแล้ว ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีเพื่อนผู้หญิงที่สนิทชิดเชื้อกันจริงๆ เลยแม้แต่คนเดียว เหตุก็เพราะไม่เคยมองใครไปในแง่นั้น นอกจากผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ตราตรึงอยู่ในหัวใจมาแต่ครั้งยังเป็นเด็กน้อยเลยทีเดียว           สบายใจอยู่นิดที่ความใกล้ชิดซึ่งลูกสาวเจ้าคุณพิชัยแสดงออกต่อเขานี้มิใช่เป็นแบบชายหนุ่มหญิงสาว ดูๆ ไปแล้วก็เหมือนน้องสาวติดพี่ชายเสียละมากกว่า ราวกับสาวน้อยแรกรุ่นดรุณีผู้นี้ต้องชะตากับเขาเสียนัก           นวลพรรณนั้น ด้วยเหตุที่พี่ๆ ออกเรือนกันไปหมดตั้งแต่หล่อนยังเล็ก จึงไม่เคยสนิทสนมกับพี่สาวพี่ชายคนไหนเลย กลับมาสนิทกับพ่อและคอยติดสอยห้อยตามท่านไปทุกหนทุกแห่งแทน           “พี่กริชต้องกลับมาเร็วๆ นะคะ นวลอยากรู้ว่าพี่ชัยเป็นอย่างไรบ้าง”           กริชรู้ว่าหล่อนพูดจริง สิ่งหนึ่งเกี่ยวกับนวลพรรณซึ่งเขาเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว คือสาวน้อยเป็นคนซื่อ ตรงไปตรงมา คิดอย่างไรก็พูดออกมาอย่างนั้น และความไม่ถือเนื้อถือตัวนี้ก็นับได้ว่าเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของหล่อน           เขาจึงรับคำหนักแน่น “ครับ ผมจะรีบไปรีบกลับ” อย่างไรเสียก็ต้องรีบกลับมาดูแลความเรียบร้อยของอาคารเรียนอยู่ดี ต้องกลับมาดูให้แน่ใจด้วยว่าหล่อนกลับบ้านได้อย่างปลอดภัย           แม้เจ้าคุณพิชัยจะไม่เคยแสดงท่าทีหวงห้ามไม่ให้เขาสนิทสนมกับลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของท่าน หากกริชก็ยังพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะคงระยะห่างระหว่างกัน ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการตีตัวเสมอ แต่เป็นเพราะยังตะขิดตะขวงใจที่จะทำตัวให้ใกล้ชิดหญิงสาวคนใดเสียละมากกว่า คิดอยู่แต่ว่าถ้าใกล้ชิดใครจนเกินไป ก็จะเท่ากับทรยศต่อความรู้สึกของตัวเอง จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 54 04:04:24

ความคิดเห็นที่ 2          ไอรีนแอบดูคุณรามเจรจากับทหารญี่ปุ่นคนนั้นอยู่ข้างหน้าต่าง ใจหายเมื่อเห็นอีกสองคนกระชับปืนยาวขึ้นในระดับอก ถลันเข้าประกบด้านข้างของร่างซึ่งทั้งสูงทั้งใหญ่กว่ามาก แม้เขาจะสูงโดดเด่นและล่ำสันกว่าใครในที่นั้น แต่เมื่อถูกล้อมกรอบอยู่อย่างนี้ แถมคนอื่นทุกคนยังมีอาวุธครบครัน ในขณะที่ตัวเขาเองมือเปล่า นั่นยิ่งทำให้ใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะเอาเลย           ร่างสูงผอมในชุดขาวของนางชีสูงวัยชาวอังกฤษตรงรี่เข้ามายืนข้างๆ ใบหน้าคร้ามแดดเผือดสี           “มีเรื่องอะไรกันหรือคะซิสเตอร์” เสียงใสสั่นระรัวพอๆ กับมือเหี่ยวย่นของคนสูงวัยกว่าที่มาแตะอยู่บนบ่า นัยน์ตาอ่อนล้ามองตามออกไปภายนอก           “พวกนั้นเขาว่าฉันซ่อนคนอังกฤษเอาไว้ที่นี่” หล่อนตอบเป็นภาษาของตัวเอง รู้ดีว่าหญิงสาวเข้าใจ           ตามที่ไอรีนรู้ ชาวอังกฤษซึ่งเคยอาศัยอยู่บนเกาะนี้ไม่มากคนได้หลบหนีไปก่อนหน้า ตั้งแต่เริ่มมีข่าวว่าญี่ปุ่นจะเคลื่อนกองทัพมาทางนี้โน่นเลย โบสถ์หลังนี้เคยมีนักเทศน์และนางชีประจำอยู่สี่คน พอมีข่าวสงคราม ทุกคนอพยพไปสิงคโปร์กันหมด มีเหลือก็แต่ซิสเตอร์เทเรซ่าซึ่งไม่ยอมไปไหน เหตุก็เพราะเป็นห่วงเด็กกำพร้าภายใต้การดูแล คุณรามบอกเธอว่า           ‘นายร้อยทานากะพยายามไล่ซิสเตอร์ให้ไปเสียให้พ้นเกาะมาหลายครั้งแล้ว ก็ดูร่องรอยกระสุนปืนนี่สิ มีทั่วทั้งโบสถ์นั่นแหละ ฉันก็เลยต้องมาที่นี่ทุกวัน กลัวว่าใครจะทำร้ายแกเสียก่อน’ “ฉันจะซ่อนใครไว้ที่ไหนได้” ประโยคนั้นเหมือนรำพึงรำพันกับตัวเอง “กล่าวหากันชัดๆ นะคะ” เธอเห็นพ้องด้วย           เสียงถกเถียงกันภายนอกตัวอาคารดังขึ้นอีก คราวนี้ได้ยินมาถึงข้างในอย่างชัดเจน ไอรีนพลอยเป็นเดือดเป็นแค้นไปด้วย ยิ่งเห็นอากัปกิริยาข่มขู่คุกคามที่ทหารเหล่านั้นแสดงออกกับคุณราม ก็ยิ่งให้ขัดใจ อุทานออกมาอย่างตื่นตระหนก สองมือยึดกรอบหน้าต่างไว้แน่น เมื่อเห็นทหารคนซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าสามีใช้คันปืนกระแทกเข้าที่หน้าอกของเขา แม้จะมองเห็นจากระยะห่างว่ารุนแรง แต่ร่างใหญ่บึกบึนไม่มีทีท่าว่าจะถอยแม้เพียงก้าวเดียว ยังคงยืนตระหง่านขวางประตูทางเข้าเอาไว้อย่างนั้น           “ไม่ได้การล่ะ ถ้าพวกนั้นอยากเข้ามาค้น ก็ปล่อยให้เข้ามาเถอะ ที่นี่ไม่มีอะไรอยู่แล้ว” นางชีสูงวัยผลุนผลันไปที่ประตู ไอรีนตั้งใจจะร้องห้าม รู้อยู่เต็มอกว่าในเวลานี้ทหารญี่ปุ่นมองคนตะวันตก ไม่ว่าจะเชื้อชาติใด ว่าเป็นศัตรูไปเสียสิ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งซิสเตอร์เทเรซ่านั้นใครๆ ก็รู้ว่าเป็นคนอังกฤษ นั่นยิ่งเป็นศัตรูตัวฉกาจเลยทีเดียว หากก็สายเกินไป หล่อนเปิดประตูออกไปสมทบกับอดีตนายพันเอกของกองทัพสยามผู้กำลังพยายามปกป้องโบสถ์เล็กๆ หลังนี้อย่างไม่หวั่นเกรงภัยอันตรายใดๆ ไอรีนอยากตามออกไปบ้าง แต่ก็ห่วงเด็กๆ ซึ่งได้ต้อนให้ไปรวมกันในห้องเรียนทางด้านหลังเสียตั้งแต่เห็นรถทหารคันนั้น โบสถ์หลังนี้มีเด็กกำพร้าในความดูแลอยู่เจ็ดคน เด็กๆ เหล่านั้นกินอยู่หลับนอนกันที่นี่ และมีเด็กที่ชาวบ้านซึ่งอาศัยอยู่บริเวณใกล้เคียงส่งมาให้เรียนหนังสือแบบเช้ามาเย็นกลับอีกห้าคน คุณรามบอกเธอว่าแต่ก่อนเคยมีผู้หญิงกลางคนชาวจีนมาช่วยดูแลทำความสะอาดและซักเสื้อผ้า แต่ทุกวันนี้แทบไม่มีใครกล้าแม้จะเฉียดเข้ามาใกล้ โบสถ์นี้เป็นที่เพ่งเล็งของกองทหารญี่ปุ่นมาได้พักใหญ่แล้ว ก่อนออกไปกันไม่ให้ทหารญี่ปุ่นบุกรุกเข้ามาภายในได้ตามอำเภอใจ เขาสั่งให้เธออยู่กับเด็กๆ และอย่าได้ตามออกไป เธอจึงจำต้องเชื่อฟัง           มีเสียงเครื่องยนต์ดังแว่วมาให้ได้ยินอีกครั้ง เกือบจะพร้อมๆ กับเสียงโต้เถียงภายนอกเงียบลง เมื่อมองผ่านหน้าต่างออกไปทางด้านนั้น ก็เห็นรถจี๊ปทหารอีกคันเข้ามาจอดเทียบรถของคุณราม นายทหารร่างเตี้ยล่ำก้าวลงด้วยสีหน้าเครียดเคร่งทีเดียว ลักษณะการเดินอาดๆ บอกชัดว่าเป็นคนซึ่งมียศสูงสุดในที่นั้น ยิ่งเห็นทหารสี่คนซึ่งมาถึงก่อนทำความเคารพกันให้พรึ่บพรั่บก็ยิ่งแน่ใจ           แต่แล้วมีอันต้องประหลาดใจเมื่อเห็นคนที่เพิ่งมาถึงยกมือขึ้นทำความเคารพคุณรามก่อน จากนั้นก็พูดคุยกันด้วยดี ไม่มีการข่มขู่และตะคอกใส่อย่างที่ลูกน้องเขาทำเมือครู่ เพียงไม่นานคนซึ่งทั้งสูงกว่าและใหญ่กว่าก็ยอมหลีกทางให้ หากก็ยังไม่วายเดินนำเข้ามาก่อน สบตาภรรยาซึ่งถอยกรูดไปจนติดมุมห้อง ริมฝีปากบางเหยียดออกนิดหนึ่ง จะว่ายิ้มก็ไม่เชิง หากนั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เธอสบายใจ เห็นด้วยว่าเขาไม่ได้รับอันตรายแต่อย่างใด และดูเหมือนจะพูดคุยกับนายทหารคนเพิ่งมาถึงนี้ได้รู้เรื่องและเข้าใจกันดี ทหารสองนายซึ่งยืนคุมเชิงอยู่ที่ประตูปล่อยให้ซิสเตอร์เทเรซ่าตามคนอื่นๆ เข้ามาด้วย นางตรงลิ่วไปที่แท่นบูชาก่อนอื่นใด ไอรีนไม่รู้ว่าเมื่อก่อนแท่นบูชาของโบสถ์หลังนี้เป็นเช่นไร แต่ทุกวันนี้มีเพียงโต๊ะตัวสูง ปูผ้าขาวสะอาด มีไม้กางเขนและรูปหล่อพระแม่มารีขนาดไม่ใหญ่นักวางอยู่ ห้องทางตอนหน้าของโบสถ์เล็กๆ หลังนี้เป็นห้องโล่ง มีความยาวมากกว่าความกว้าง แท่นบูชานั้นอยู่สุดผนังฝั่งตรงข้ามกับประตูหน้า ขนาบทั้งสองด้านด้วยประตูอีกสองบาน ประตูขวาเปิดเข้าไปเป็นห้องนอนของเด็กๆ ประตูซ้ายเป็นห้องส่วนตัวของซิสเตอร์เทเรซ่า กลางห้องมีม้ายาวสองฝั่ง ฝั่งละสามแถว ใช้ทั้งประกอบพิธีทางศาสนาและเป็นห้องเรียน           นายทหารญี่ปุ่นคนที่เป็นผู้บังคับบัญชาเดินตามหลังรามมาด้วยดี เขาหันมาทางหญิงสาวร่างบอบบางที่ยืนตะลึงหลังแนบอยู่กับมุมห้องแวบหนึ่ง พอจะหันกลับก็ชะงัก คราวนี้กลับจ้องอย่างเอาเป็นเอาตาย จ้องอย่างสนใจเอาจริงๆ           “ภรรยาของผมเอง” รามเอ่ยปากบอกเมื่อเห็นฝ่ายนั้นมองภรรยาของตัวเหมือนไม่เคยพบเคยเห็น นั่นแหละนายทหารหนุ่มใหญ่จึงรู้สึกตัว ผงกศีรษะให้นิดหนึ่ง แล้วพึมพำอะไรกับคนซึ่งเดินนำเข้ามาเบาๆ ไอรีนใจหายเมื่อเห็นเขาตรงลิ่วไปที่ประตูห้องข้างแท่นบูชาราวคุ้นเคยกับสถานที่นี้ดี นางชีสูงวัยทำท่าจะเข้าไปขวาง แต่เมื่อสบตาคนซึ่งไปหยุดยืนคุมเชิงอยู่ข้างหน้าต่างด้านนั้น ก็จำต้องถอยออกมาเสีย นายทหารญี่ปุ่นเปิดประตูเข้าไปดูในห้องนอนแต่เพียงคนเดียว เพียงไม่นานก็กลับออกมา คงเห็นแล้วว่าไม่มีอะไรจริงๆ เขาเดินอ้อมไปดูอีกห้องซึ่งว่างเสียยิ่งกว่า ก่อนจะกลับออกมาพูดอะไรกับคุณรามอีกสองสามคำ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 54 04:05:38

ความคิดเห็นที่ 3 ไอรีนคิดว่าเรื่องนั้นคงจะจบสิ้นลงเพียงเท่านั้น แต่ก็เปล่าเลย นั่นเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้นเอง วันรุ่งขึ้นเมื่อเธอและคุณรามกลับไปที่โบสถ์ เธอก็ได้เห็นผลของสงครามไร้สาระนี้อีกครั้ง คราวนี้ตัวอาคารอิฐถือปูนมีควันลอยกรุ่นออกมาทางหน้าต่าง ผนังซึ่งมีรูกระสุนปืนเป็นบางตอนก่อนหน้านั้น ในเวลานี้แทบจะเรียกได้ว่าพรุนไปหมดทั้งแถบ มีเสียงเด็กร้องไห้กระจองอแงดังแว่วๆ มาจากภายใน รามสำเหนียกได้ไม่ยากถึงเหตุร้าย เขาบึ่งรถพรวดเข้าไปจอดหน้าประตูโบสถ์เลยทีเดียว และแทบจะไม่คอยให้จอดรถได้สนิท ร่างใหญ่โตกระโดดลง ผลักบานประตูซึ่งแง้มอยู่ครึ่งๆ เข้าไปภายใน ชั่วอึดใจเดียวก็พรวดพราดกลับออกมาพร้อมกับเด็กตัวเล็กๆ สองคนซึ่งอุ้มไว้ในอ้อมแขนคนละข้าง แทบจะปะทะเข้ากับร่างบอบบางของภรรยาที่เพิ่งตามลงมาจากรถ “อย่าเข้าไปเลย ไอรีน ช่วยดูเด็กๆ อยู่ที่นี่แหละ” เสียงห้าวสลดจนเธอเองก็รู้สึกได้ เขาพาเด็กซึ่งยังคงสะอึกสะอื้นไม่ยอมหยุดผ่านหน้าเธอไปวางลงบนเบาะทางตอนหลังของรถ ไอรีนชาวาบไปทั้งตัวเมื่อหันมองผ่านประตูเข้าไปภายใน และได้เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น ภายในห้องโถงนั้น ม้านั่งยาวล้มระเนระนาด ข้าวของเครื่องใช้ซึ่งมีเพียงไม่กี่ชิ้นกระจัดกระจายเกลื่อน มีร่องรอยว่าเพิ่งมีไฟไหม้ ควันยังกรุ่นอยู่ให้เห็น บนพื้นลาดปูนมีร่างเปลือยเปล่าขาวโพลน สองขาแยกออกจากกัน สิ่งเดียวซึ่งยังคงหลงเหลืออยู่บนร่างของหล่อน นอกจากคราบเลือดเกรอะกรังแล้ว ก็มีเพียงผ้าคลุมศีรษะสีขาวตามแบบเครื่องแต่งกายนางชีในนิกายซึ่งหล่อนยึดถือเท่านั้นเอง เธออุทานอะไรออกมาก็ไม่อาจรู้ได้ รู้ตัวอีกครั้งก็เมื่ออ้อมแขนแข็งแกร่งเข้ามาโอบใบหน้าให้หันมาหาเขาแทน ร่างบอบบางสั่นระริกราวหนาวจัด เขาโอบกอดเธอไว้ทั้งตัว กระซิบบอกเบาๆ อย่างปลอบประโลม “อยู่กับเด็กๆ ที่นี่แหละนะ ฉันจะเข้าไปดูว่ายังพอจะทำอะไรได้อีกบ้าง” น้ำเสียงเขาฟังดูอ่อนล้าเต็มที ไอรีนเข้าใจได้ดี คุณรามพยายามปกป้องซิสเตอร์เทเรซ่ามานาน แต่ในที่สุดเขาก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้จนได้ แม้เขาจะปกป้องความเป็นผู้ถือศีลของหล่อนได้ แต่เขาปกป้องความเป็นผู้หญิงอังกฤษของหล่อนไม่ได้ แม้ภาพที่เห็นเมื่อครู่จะเป็นเพียงชั่วแวบเดียว และเก็บอะไรหลายๆ อย่างได้ไม่หมด หากนั่นก็เพียงพอแล้วที่จะติดตาเธอมาได้จนตลอดชีวิต ไม่ว่าจะคิดย้อนไปคราใด ก็ดึงรายละเอียดทุกอย่างเท่าที่เห็นกลับมาได้จนหมดสิ้นครานั้น “เด็กอีกห้าคนละคะ” เสียงใสแหบแห้ง “เหลืออยู่แค่สองคนเท่านี้แหละ” ไอรีนซุกหน้ากับอ้อมอกสามี สองมือยึดแผ่นหลังของเขาไว้แน่น อ้อมอกอุ่นและมั่นคงนี้ยังยืนยันให้รู้ว่าวันหนึ่งฝันร้ายนี้จะจบสิ้นลง และรู้ว่าแม้โลกรอบตัวจะเหี้ยมโหดปานใด ในที่สุดแล้วทุกอย่างก็จะกลับเข้าสู่สภาพปกติได้อีกครั้ง จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 54 04:06:25

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ  Travel to the moon : ไอรีนอยากเป็นครูมาแต่เล็กๆ เลยค่ะ แต่พอเริ่มเป็นสาว เรียนจบมัธยมแปดปุ๊บก็แต่งงาน ก็เลยไม่มีโอกาสทำตามที่ฝันไว้ค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ น้องมิ้ม (รพิชา) : รามแหย่เล่นๆ น่ะค่ะ ที่จริงไม่มีอะไรเลย จริงๆ ตั้งแต่เรื่องก่อนแล้วค่ะ เวลาที่ไอรีนแสดงอาการว่าหึงทีไรรามจะชอบใจแล้วแหย่ทุกที เพราะยิ่งเห็นไอรีนหึงมากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้ว่าแสดงว่ารักมากเท่านั้น แต่งานนี้ต่างจากครั้งก่อนตรงที่รามมีวิธีบอกให้รู้ดีกว่าการมานั่งอธิบายให้ฟัง ถ้าใช้วิธีอธิบายบางทีก็เห็นไม่ชัดเจน ต่อไปอาจสงสัยอีก บทต่อไปจะมีค่ะว่ารามบอกไอรีนว่าตัวเองไม่เคยมีใครอีกเลยยังไง เป็นวิธีการบอกเพียงครั้งเดียวก็ชัดเจนตลอดไปเลย ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ น้องมน มนต้นไม้ (Setakan) : ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ เสียดายงานหนังสือไม่ได้เจอกัน ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ คุณ Mnemosyne : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ อาจารย์หนุ่ม (สามปอยหลวง) : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ ขอบคุณสำหรับหนังสือด้วยค่ะ คุณเรียวรุ้ง : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ คุณ idakok : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ น้องนุ้ย (นารีจำศีล) : วัยที่ต่างกันมาก (17 ปี) บางครั้งก็เป็นปัญหาระหว่างรามกับไอรีนเหมือนกันค่ะ แต่ต่างฝ่ายต่างก็พยายามปรับเข้าหากันมาเรื่อยๆ นะคะ ปัญหาใหญ่สำหรับไอรีนในเรื่องนี้ก็คือความนับถือและเกรงใจรามที่อายุกว่ามาก กับครั้งหนึ่งเคยอุปการะตัวเองมาด้วยซ้ำ ทำให้หลายๆ ครั้งไม่กล้าพูดหรือแสดงอะไรออกมาตรงๆ บางครั้งก็เลยทำให้กว่าจะเข้าใจกันตัวเองเป็นฝ่ายเจ็บอยู่นานเลย ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ คุณ ravio : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ น้องปุ้ย (npuiy) : จริงๆ รามเข้าใจความรู้สึกของไอรีนเหมือนกันแหละค่ะ แต่บางครั้งก็ชอบแกล้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาที่แสดงออกว่าหึงนี่ยิ่งชอบ ซื้อหนังสือของน้องปุ้ยมาแล้วค่ะ จำได้ว่าเรื่องนั้นเคยอ่านเป็นบางตอนแล้ว ได้หนังสือมาจะได้อ่านรวดเดียวเลยค่ะ อ้อ! อยากบอกด้วยว่าก่อนกลับบ้านที่อเมริกาได้แวะไปเซ็นทรัลลาดพร้าว ที่ร้านหนังสือ B2S (ชื่อนี้ใช่เปล่าไม่แน่ใจ) ที่ชั้นใต้ดินน่ะค่ะ เห็นหนังสือของน้องปุ้ยวางอยู่บนชั้นหนังสือขายดีด้วยล่ะค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ คุณ Psycho man : รามชอบเวลาที่เห็นภรรยาตัวเองแสดงออกว่าหึงค่ะ พอเห็นทีไรก็ชอบแหย่ชอบแกล้ง แต่ก็อธิบายความจริงให้รู้ทุกครั้งแหละค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ คุณ pormare : อัสมาหลงรักรามชนิดฝังใจเลยค่ะ ครอบครัวของอัสมาโดยเฉพาะอย่างยิ่งแม่นี่อยากให้รามกับอัสมาลงเอยกัน เตรียมอะไรๆ ไว้ให้เรียบร้อยเลย ยิ่งเห็นว่ารามหนีมาอยู่ลังกาวีในฐานะนักโทษหนีมาจากที่คุมขังแบบนี้ด้วย ก็ยิ่งคิดว่าโอกาสที่จะได้กลับไปพบภรรยาคงไม่มีแล้ว ก็เลยยิ่งคิดว่าอัสมามีหวังจะได้ราม ไอรีนกลับมาทำลายความหวังนั้นเสียหมด ไม่เพียงแค่นั้น รามไม่เคยคิดอะไรกับอัสมาในลักษณะชู้สาวเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ น้องมิ้ว (mimny) : เพราะรามเป็นอย่างที่เป็นที่แหละค่ะ เป็นเหตุหนึ่งที่ผูกมัดใจไอรีนไว้ได้ สำหรับไอรีนนอกจากความรักที่มีให้แล้ว บุคลิกของรามยังเป็นสิ่งที่ไม่มีใครมาแทนได้ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ คุณรุ้งปลายฟ้า : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ คุณ Hermosa : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 54 07:33:33 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 54 04:29:22

ความคิดเห็นที่ 5 ทหารญี่ปุ่นในยุคสมัยนั้นก็ทำอะไรๆ ไว้หลายอย่างกับประเทศไทยเหมือนกันเนอะ ปล. ขอบคุณมากๆ ค่ะพี่ไก่ หนูไปที่บูธนกฮูกตั้งหลายรอบแน่ะค่ะ ไม่เจอพี่ไก่เลย ถามพนักงานที่บูธว่า พี่ไก่จะเข้าไปที่บูธหรือเปล่า เขาก็ตอบว่าไม่มาค่ะ เสียดาย... อดเจอพี่ไก่ อดขอลายเซ็นต์เลย แง๊ว จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 54 06:36:50

ความคิดเห็นที่ 6 จะรอปีหน้าค่ะพี่ นานเท่าไหร่ก็รอได้ ขอจัดการกับงานที่สุ่มเอาไว้ก่อนแล้วจะมาตามเก็บนะคะ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 54 10:48:40

ความคิดเห็นที่ 7 มูลบทบรรพกิจ ชุดนี้ นำมาจาก กาพย์พระไชยสุริยา ของสุนทรภู่ อีกที ใช่ไหมครับคุณไก่ ผมเคยอ่านนานมาแล้วเหมือนกันเลยครับ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 54 13:08:18

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านช่วงสุดท้ายแล้วสลดใจจริงๆค่ะ ขนาดเป็นแม่ชีก็ยังไม่ละเว้นเลยเหรอเนี่ย จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 54 20:35:28

ความคิดเห็นที่ 9 สะเทือนใจมากครับ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 54 21:18:08

ความคิดเห็นที่ 10 ขึ้นชื่อว่าสงคราม อย่างไรก็หนีไม่พ้นความสูญเสีย .........สะเทือนใจ T__T จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 54 20:16:02

ความคิดเห็นที่ 11 ก่อนจะจบบท .เศร้าจังเลยค่ะ .. สงครามโหดร้ายเสมอ จากคุณ : Hermosa เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 54 19:52:20

ความคิดเห็นที่ 12 เพิ่งดูสารคดีเกี่ยวกับทหารญี่ปุ่นสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง โหดร้ายมากเข้าใจเลยว่าทำไมจีนกับเกาหลีถึงยังเกลียดฝังใจมาจนถึงทุกวันนี้ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 22:56:59

ความคิดเห็นที่ 13 สงครามโหดร้ายจริงๆ เลยค่ะ อ่านแล้วอดรู้สึกหดหู่ตามไปด้วยไม่ได้ บทกลอนจากมูลบทบรรพกิจ เพิ่งจะเคยอ่านจากนิยายเรื่องนี้เองค่ะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 54 23:43:31

ความคิดเห็นที่ 14 ผลจากสงครามโหดร้ายจริงๆ ค่ะ คนที่เจ็บหรือตายไปเนี่ย ส่วนใหญ่โดนลูกหลงทั้งนั้น แต่ตัวบิ๊กๆ ตายตอนสงครามใกล้จบ ผู้บัญชาการการรบที่เหลือรอดก็รอขึ้นศาลทหาร บางทีรอดคุกอีก เฮ้อ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 54 00:25:01