ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 9              ข่าวฆาตกรรมสยองขวัญเกิดขึ้นอีกครั้ง            คราวนี้เหยื่อฆาตกรเป็น พนักงานอาบอบนวดในสถานบริการชื่อดังแห่งหนึ่งในย่านโลกีย์ใจกลางเมือง หมอนวดสาวสวยระดับ “ดาว” ของที่นั่น มีคนพบศพหล่อนนอนเสียชีวิตอยู่ภายในห้องพักส่วนตัวซึ่งคาดว่าคงจะเป็นฝ่ายพา “แขก” เข้ามาหาความสำราญตามที่ตกลงราคากันไว้              คดีดังกล่าวคงไม่เป็นที่กล่าวถึงมากมายขนาดนี้ ถ้าหากเพื่อนสาวคนหนึ่งของเหยื่อพบว่ามันเคยเกิดขึ้นกับเพื่อนสาวอาชีพเดียวกันมาก่อนหน้านี้ เพียงแต่เกิดเหตุขึ้นที่ต่างจังหวัด หากลักษณะการเสียชีวิตก็เป็นไปในรูปแบบเดียวกัน             ด้วยสภาพศพที่ไม่ต่างกับ เหยื่อของ “ฆาตกาม” คนก่อนเลยแม้แต่น้อย ลำคอบอบบางของหล่อนถูกกดและบีบด้วยพลังมหาศาลจนขาดอากาศหายใจตาย!                 หากร่องรอยการฆาตกรรมที่ควรจะพบบนศพ ก็ถูกจัดการอย่างเรียบร้อย เหมือนกับฆาตกรโหดเตรียมป้องกันมาแล้วเป็นอย่างดี ในการกลบเกลื่อนหลักฐาน             ร้อยตำรวจเอกภากรผู้รับผิดชอบคดีได้รับแจ้งเหตุตั้งแต่เพิ่งเริ่มผ่านเข้าสู่วันใหม่ไม่กี่ชั่วโมง ผู้กองหนุ่มใหญ่ พยายามติดตามสืบสวนเรื่องดังกล่าวด้วยความเคร่งเครียดไม่ต่างกับบรรดานักข่าวหลายสำนักที่เริ่มพุ่งประเด็นมาที่เรื่องนี้โดยไม่ได้นัดหมาย แน่นอน คดีสะเทือนขวัญที่ยังปล่อยให้ฆาตกรลอยนวล แม้ว่ากลุ่มเป้าหมายจะเป็นเพียงหญิงสาวอาชีพพิเศษก็ตาม              “ยังกะแจ็ค เดอะริปเปอร์ ไอ้ฆาตกรปริศนา เลยว่ะ หาเหยื่อเฉพาะแต่พวกหมอนวด โสเภณี”             เขาปรารภกับหมวดเขมชาตินายตำรวจชันสูตรจาก กองพิสูจน์หลักฐาน ที่เพิ่งมาร่วมงานกันเป็นครั้งแรก สีหน้าผู้กองภากรเหน็ดเหนื่อยมิใช่น้อย เมื่อคืนกว่าจะหลับตาลงได้ก็ผ่านเข้าไปเกือบเที่ยงคืน ซ้ำยังต้องตื่นมารับรู้เรื่องที่ต้องรับผิดชอบคดีกะทันหัน ตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่เอาอีก             “เจ้าแจ็คอะไรนั่นน่ะยังมีมีดเป็นเครื่องทุ่นแรงนะครับ แต่รายนี้สิ มือเปล่าล้วนๆ ผมว่าน่ากลัวกว่าเสียอีกนะผู้กอง”               เขมชาตินายตำรวจรุ่นน้องเอ่ยตอบทีเล่นทีจริง เมื่อก้าวเข้ามานั่งในรถ เตรียมไปยังสถานที่เกิดเหตุซึ่งเจ้าหน้าที่ส่วนหนึ่งรอคอยอยู่แล้ว พาหนะสี่ล้อเคลื่อนไปอย่างรวดเร็วบนถนนชานเมืองที่มียวดยานไม่คับคั่งมากนัก สายตานายตำรวจหนุ่มมองออกไปนอกหน้าต่างรถระหว่างครุ่นคิดถึงภารกิจเบื้องหน้า มองผ่านกลุ่มอาคาร และส่วนรกร้างตามเส้นทางที่มุ่งไปยังจุดหมายปลายทาง รวมถึงป้ายขนาดใหญ่ของมหาวิทยาลัยเอกชนที่มีนักศึกษาเดินเข้าออกกันอยู่ขวักไขว่ ใกล้จุดเป้าหมาย           มหาวิทยาลัยเพชรพยัต             สังหรณ์บางอย่างบอกกับเขาว่าคดีนี้ ฆาตกรใจโหดน่าจะอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบริเวณแห่งนี้สักเท่าใดนัก! **********************                 ทิพย์มณีและนิลยา สองนักศึกษาสาวเองก็กำลังสนทนากันถึงข่าวสยองขวัญที่ปรากฏหนาตาในช่วงนี้อย่างสนอกสนใจอยู่ไม่น้อย ข่าวพาดหราบนหนังสือพิมพ์ฉบับเช้านี้ พร้อมข้อเขียนที่บรรยายจนแทบไม่ต้องจินตนาการ                    “แสดงว่ามันจะต้องเป็นคนที่แข็งแรงไม่ใช่น้อยเลยสินะ ไม่รู้เป็นพวกใช้แรงงานหรือกรรมกรอะไรพรรค์นี้หรือเปล่า?”             “แถมตำรวจยังจับตัวไม่ได้อีก ปล่อยให้ฆาตกรลอยนวลอยู่ได้ ไม่รู้ว่ามันจะแฝงตัวอยู่ในมหาวิทยาลัยเราด้วยหรือเปล่านี่สิ”           “แล้วเธอล่ะ เรืองดาว คิดว่าไงบ้างล่ะ?”           จู่ๆทิพย์มณี ก็หันมาถาม “ลูกไล่”คนสำคัญที่นั่งหน้าม่อยอยู่ข้างๆ เรืองดาวสะดุ้งโหยงเหมือนคนขวัญอ่อน เจ้าหล่อนก้มหน้าน้อยๆพูดเสียงแผ่วติดอยู่ที่ริมฝีปากจนแทบไม่ได้ยินเสียง        “ฉัน... ฉันไม่รู้หรอก”         “จะไปรู้อะไรกัน วันๆไม่เห็นเธอคิดอะไรเลยสักอย่างเรืองดาว สมองน่ะเอามามั่งมั๊ยยะ?”         หล่อนพูดเสียดสีออกไปให้ดูน่าขบขัน โดยมีนิลยาและสหายร่วมก๊วนคนอื่นๆพลอยหัวเราะผสมโรงไปด้วย นับเป็นความสนุกอย่างหนึ่งในกลุ่มที่อย่างน้อยก็มี “ลูกไล่”สักคนกลายเป็นตัวตลกให้กับเพื่อนๆแทน ไม่มีใครสักคนจะสังเกตว่า เด็กสาวหน้าจืดที่เป็นเป้าหมายโจมตีของทุกคน ก้มหน้านิ่งเงียบ มีเพียงมือน้อยๆของหล่อนเท่านั้นที่กำแน่นเข้าหากันจนเกร็งแน่นตลอดลำแขน บอบบาง          ก่อนที่มันจะคลายออกเหมือนเช่นเดิม... ทุกครั้ง                           ************************             ซอยบ้านของนงลักษณ์เป็นซอยแคบๆไม่ต่างกับตรอกเล็กตรอกน้อยในย่านชุมชนแออัดในเขตชานกรุงที่ความเจริญแผ่ขยายเข้ามาถึงจนดูลักลั่น เมื่อส่วนหนึ่งด้านในยังเป็นท้องทุ่งรกชัฏ ทว่าบริเวณติดถนนใหญ่ด้านนอกกลับเต็มไปด้วยอาคารพาณิชย์ เหมือนกล่องซีเมนต์หลากหลายขนาดรูปทรงเรียงตัวตลอดไปทั้งแนว             บรรยากาศมืดสลัวยามพลบ มีเพียงแสงจากเสาไฟข้างทางและร้านสะดวกซื้อที่ตั้งอยู่หน้าปากซอยเท่านั้นเอง ด้านหน้าซอยมีวินมอเตอร์ไซค์ตั้งอยู่ เนื่องจากขนาดซอยที่แคบจนรถผ่านเข้าออกได้ไม่สะดวกเท่าใดนัก               กระนั้น ทิพย์มณีก็กลับรู้สึกสนุกและอิ่มเอมใจที่ได้เดินไปตามทางเดินเฉอะแฉะตลอดเส้นทางโดยไม่ปริปากบ่นสักคำ เพราะคนที่เดินเคียงข้างหญิงสาวจนไหล่แทบจะชิดกันก็คืออาจารย์หนุ่มหล่อในฝันของตัวเอง              เพียงแค่หล่อนกับนิลยา เอ่ยปากชักชวนให้เขาร่วมทางไปด้วยกัน อาศัยข้ออ้างถึงความเป็นห่วงนงลักษณ์ที่ไม่มาทำงานหลายวันแล้ว ก็ทำให้อาจารย์หนุ่มรูปงามตัดสินใจในเวลาอันรวดเร็ว           “ถ้างั้น ผมไปด้วยคน พวกคุณไปกับรถของผมเลยแล้วกันนะครับ เสร็จแล้วจะได้ไปส่งที่บ้านให้เลย ไม่ต้องลำบากนั่งแท็กซี่กลับกัน”            แค่นี้ทิพย์มณีก็แทบจะร้องกรี๊ดดังๆในใจด้วยความพึงพอใจสุดขีด ขนาดยายเกตุมาลาที่หล่อนเคยริษยานักหนา เห็นฝ่ายนั้นสู้อุตส่าห์พยายามทำตัวสนิทสนมกับอาจารย์ชาลแค่ไหนก็ยังไม่เคยมีโอกาสได้นั่งรถคันนี้ แถมยังได้นั่งในตำแหน่ง “หน้ารถ” อีกต่างหาก!!             เด็กสาวแปรความหมายของการทุ่มเทเอาใจใส่กับการทำงานของเกตุมาลา เป็นความพยายามเอาชนะใจดอกเตอร์ธุมชาลไปได้อย่างหน้าตาเฉย ด้วยอคติส่วนตัวที่มีมาตั้งแต่แรก            บ้านของนงลักษณ์ตามคำบอกเล่าของร้านขายของชำด้านหน้า ทำให้รู้ว่าอยู่ไม่ไกลมากเท่าใดนักและยังมีฟุตบาทขนาดเล็กๆทอดตัวไปตลอดเส้นทาง แม้ถนนที่ผ่านเข้าซอยจะเต็มไปด้วยหลุมขรุขระบ้างก็ตาม            ด้วยสภาพดังกล่าวดอกเตอร์ธุมชาลจึงตัดสินใจจอดรถเอาไว้ที่บริเวณปากซอย แล้วเดินเข้าไปพร้อมกันทั้งสามคน แทนที่จะต้องนั่งรถมอเตอร์ไซค์เข้าไปคนละคัน แสงไฟที่เปิดอยู่ในห้องแถวไม้สองชั้นเรียงติดกันหลายหลัง ดอกเตอร์หนุ่มตัดสินใจเดินเข้าไปเคาะประตูเรียกยังคูหาริมสุด ตามที่ได้รับคำบอกเล่ามา           ไม่นานเลย เมื่อประตูไม้เปิดออกพร้อมใบหน้าเหี่ยวย่นด้วยวัยชราของสตรีที่ทุกคนไม่เคยคุ้นมาก่อนปรากฏขึ้น สายตาสำรวจตรวจตราอย่างระแวงทำให้ธุมชาลรีบเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ          “ผมเป็นอาจารย์มาจากมหาวิทยาลัยเพชรพยัตครับ พวกเราแวะมาเยี่ยมนงลักษณ์น่ะครับ คุณป้าเอ้อ...”           เขาตอบข้อสงสัยในดวงตาของหญิงชราที่เพ่งสายตาประหลาดๆมายังทุกคนในที่นั้น          “พวกคุณเป็นเพื่อนกับยายนงใช่มั๊ย?”          เมื่อต่างก็พยักหน้ารับ บานประตูก็เปิดกว้างออกจนเห็นร่างงกๆเงิ่นๆของอีกฝ่ายก้าวออกมา           “ฉันเป็นแม่ของแกเอง ก็ที่โทรฯไปบอกแล้วไงล่ะ ว่ายายนงลาออกแล้ว ไม่ไปทำงานอีกแล้ว”              เสียงของแกดังอยู่ไม่ใช่น้อย                 “ตอนนี้ยายนงไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก พวกคุณกลับไปเสียเถอะ แกเองคงไม่อยากจะพบกับใครอีกแล้วล่ะ”              “คุณป้าหมายความว่ายังไงคะ หนูไม่เห็นจะเข้าใจเลย พี่นงจะไปอยู่ที่ไหนกันละ ก็ในเมื่อที่นี่บ้านของพี่นงไม่ใช่หรือคะ คุณป้า?”               คราวนี้เป็นเสียงแหลมปรี๊ดของทิพย์มณีดังแทรกขึ้นมาอย่างลืมตัวหล่อนเกือบจะเผลอเรียกอีกฝ่ายเป็นคุณยายเสียแล้วจากสภาพทรุดโทรมของอีกฝ่าย ดีแต่ว่ายังยั้งปากไว้ได้ทัน               และปฏิกิริยาตอบรับของหญิงชราที่เกิดขึ้นก็ถึงกับทำให้แขกผู้มาเยือนทั้งสาม ต่างยืนตกตะลึงอยู่กับที่ เมื่อท่าทางที่ดูเงียบสงบอยู่ตลอดเวลา กลับเป็นฝ่ายร้องตวาดออกไปด้วยน้ำเสียงดังลั่นยิ่งกว่าปกติ                   “ก็เพราะไอ้ที่ทำงานของมันนี่ยังไงล่ะ ถึงทำให้ยายนงต้องเป็นแบบนี้ กลับไปซะ ฉันไม่อยากเห็นพวกคุณอีก ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม ไปได้แล้ว”              เป็นน้ำเสียงกราดเกรี้ยวที่ตวาดไล่ตรงๆอย่างไม่ไว้หน้าแขกทั้งสาม สำหรับทิพย์มณีแล้ว หล่อนคงจะสะบัดหน้าเดินกลับไปไม่เหลียวหลังตามนิสัยส่วนตัวทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ  แต่ธุมชาลมองเห็นความวิตกกังวลอันเป็นสาเหตุสำคัญในดวงตาของผู้พูด ชายหนุ่มยังยืนสงบนิ่งอยู่เบื้องหน้าหญิงชรา           มือของเขาแตะแขนสองสาวเอาไว้เพื่อเตือนสติ โดยที่ไม่ก้าวเข้ามาและในขณะเดียวกันก็มิได้ถอยกลับออกไปด้วย ดูเหมือนอาจารย์หนุ่มจะควบคุมสติได้ดีกว่าทุกคน เขาเอ่ยอย่างสุภาพตามแบบฉบับ               “พวกเราเป็นห่วงนงลักษณ์นะครับ ผมเองก็เป็นเพื่อนร่วมงาน และน้องๆพวกนี้เขาก็รู้จักกับนงลักษณ์ดี เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนงลักษณ์จริงๆ”               นัยน์ตาคู่นั้นทอแสงอ่อนลงเล็กน้อยเหมือนครุ่นคิด แต่น้ำเสียงก็ยังไม่วายห้วนกระด้างเมื่อเอ่ยตอบออกมา                  “พวกคุณอยากรู้นักใช่ไหม มันก็เป็นบ้าไงล่ะ!! เอาแต่ร้องกรี๊ดๆทั้งวันทั้งคืนจนฉันต้องพาไปส่งโรงพยาบาลจิตเวชด้วยตัวเอง ก็หลังจากที่มันกลับมาจากที่ทำงานนั่นแหละ”             หญิงชราเอ่ยด้วยน้ำเสียงปนหอบ              “คราวนี้รู้แล้วใช่ไหมว่ามันเป็นบ้าไปแล้ว... เพราะไอ้ที่ทำงานบ้าๆของพวกคุณนั่นแหละที่ทำให้ยายนงต้องเป็นอย่างนี้”                   เสียงตอนท้ายแผ่วโหยก่อนที่ร่างชราจะร่ำไห้ออกมาอย่างไม่อับอายต่อสายตาของทุกคนรอบข้างอีกต่อไป...                        ***************************                  หล่อนร้าวระบมไปทั้งร่างกายด้วยเรี่ยวแรงโหมกระหน่ำจากเพลิงพิศวาสของอีกฝ่าย  ทั้งร้อนแรงแต่ก็เร้าใจเสียจนแทบมอดไหม้ไปทั้งเนื้อตัว!               ในท่ามกลางไฟราคะรายล้อมจนแทบมอดไหม้ ยังรับรู้ถึงสัญชาตญาณดิบที่หื่นกระหายและดิบเถื่อน จนวูบหนึ่งของจังหวะเวลาอันร้อนแรงทำให้ขนลุกซู่ด้วยความหวาดกลัวขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล              ใบหน้าหล่อเหลาที่บิดเบี้ยวเหยเก ไม่ต่างกับอสูรร้ายที่พร้อมจะสังหารให้ดับดิ้นในพริบตา!            แต่แล้ว เมื่อทุกอย่างผ่านพ้นไป เขาก็เปลี่ยนท่าทางมาเป็นเคล้าคลออดอ้อนด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานนุ่มนวลราวกับเป็นคนละคน มันก็ทำให้หล่อนคิดว่าอาจเป็นเพราะอารมณ์หวั่นไหวหวาดกลัวของตนเองเพียงชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น แน่นอน! ในเมื่อไม่เคยเผชิญกับบุรุษที่มี “รสชาติ” ตื่นเต้นเร้าใจเช่นนี้มาก่อนนั่นเอง             นับเป็นการแลกเปลี่ยนอย่างคุ้มค่า เมื่อจากมาพร้อมกับสัญญาอันอ่อนหวานของเขา               “รับรองว่างานนี้คุ้มค่าแน่”                  ก็ด้วยข้อมูลที่สู้อุตส่าห์ทิ้งไว้ให้ จะเป็นเสมือนเบ็ดล่อเหยื่อให้เขาต้องติดตามหล่อนอย่างไม่ลดละ ไม่ต่างกับสุนัขตัวผู้ที่วิ่งกระดิกหางไล่ตามนางหมาตัวเมียในฤดูผสมพันธุ์! เพียงแต่สิ่งที่ใช้ “หลอกล่อ”เขาเข้ามา ไม่ใช่แรงดึงดูดทางเพศเท่านั้นเอง แต่เป็นสิ่งที่หลายๆคนคงจะนึกไม่ถึง...              ซากผีเสื้อ!!              น่าขันสิ้นดี แต่ก็เป็นสิ่งน่าขันที่ทำให้หัวเราะไม่ออก นักธุรกิจหนุ่มรูปงามจะคลั่งไคล้ในสิ่งที่คนทั่วไปมองว่าเป็นการสะสมของเล่นสำหรับเด็ก!              แต่ก็นั่นแหละ คนเราเดี๋ยวนี้มักจะมีอะไรประหลาดๆกันอยู่เสมอ โดยเฉพาะพวกดาราหรือไฮโซทั้งหลาย บางคนกลัวนั่น บางคนกลัวนี่ ให้ดูประหลาดกว่าชาวบ้านทั่วไป บางครั้งหล่อนก็คิดว่ามันเป็นธรรมชาติจริงๆของคนพวกนั้นหรือเปล่า หรือเป็นเพียงกลยุทธในการสร้างความแตกต่างกันแน่!           แต่สำหรับชายหนุ่มคนนี้ หล่อนคิดว่าไม่ สายตาลุ่มหลงยามเพ่งมองซากผีเสื้อเหล่านั้น รวมถึงความกระเหี้ยนกระหาย เมื่อรู้ข้อมูลเพิ่มเติม เรื่องโครงการสำรวจธรรมชาติที่ดอกเตอร์ธุมชาลขออนุมัติงบประมาณอยู่            ผาติ้ว...             ชื่อแปลกประหลาดที่ดูเหมือนจะกระตุ้นความสนใจของเขาอยู่ไม่น้อย  หล่อนปรอยตามองชายหนุ่มยอดชู้คู่สวาทที่กำลังนอนหงายทอดกายกำยำเหยียดยาวอย่างสบายอารมณ์อยู่บนเตียงนอน เหมือนได้ปลดปล่อยความกำหนัดทั้งมวลออกไปจากร่างจนหมด และกำลังดำดิ่งลงสู่ห้วงภวังค์ไปเรียบร้อย ใบหน้าคมคายหลับนัยน์ตาพริ้มจนเห็นเพียงคิ้วดำเป็นปื้นตัดกับผิวสีขาวเนียนด้วยสุขภาพดีราวกับเด็กชายตัวน้อยภายหลังจากเกเร “ออกฤทธิ์” จนหมดแรงหลับผล็อยไปเอง           กระนั้นเช็คที่เขาเซ็นให้ก็ยังวางทิ้งเอาไว้อย่างเป็นระเบียบบนโต๊ะข้างเตียง เอื้อมมือออกไปหยิบมันขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากราวกับเป็นถ้วยรางวัลอันทรงเกียรติยศ ก่อนจะฉวยเศษผ้าขึ้นมาสวมอย่างลวกๆ อดแตะต้นแขน ลำคอ และทรวงอกที่มีร่องรอยขบกัดและเขียวช้ำเมื่อยามไล้ปลายนิ้วลงสัมผัสไม่ได้ แอบสูดปากเล็กน้อยด้วยความรู้สึกทั้งซ่านเสียวและแสบเจ็บบริเวณรอยแผลมิใช่น้อย ใครจะนึกว่าท่าทีสุภาพอ่อนโยนราวกับสุภาพบุรุษเช่นนั้นเวลาที่เขาลิ่วโลดด้วยแรงกามกรีฑาบนเตียงนอนจะแปรเปลี่ยนเป็นคนละคน!                  หล่อนเผลอนิ่วหน้าเล็กน้อย ยิ่งเมื่อนึกถึงบทรักอันดุเดือดเลือดพล่านในยามถึงจุดขีดสุดแห่งความหฤหรรษ์ ใบหน้าหล่อเหลาคมคายบิดเบี้ยวราวกับจะแปรเปลี่ยนเป็นอสูรร้าย จังหวะหนึ่งที่เขาขบฟันลงมาบนยอดถันของหล่อนอย่างแรงและขบลงราวกับจะกัดหรืองับให้ยอดจะงอยทับทิมหลุดออกจากทรวง!            จนต้องเผลอหลุดปากกรีดเสียงร้องออกมาด้วยความหวั่นกลัว และมือแข็งแรงก็เลื่อนมากำลำคอของหล่อนเอาไว้แน่น เหมือนต้องการจะบีบให้ขาดลมหายใจตายไปในจังหวะเวลานั้น                   เสี้ยววินาทีแห่งความซ่านเกษมและสยดสยอง ไหลบ่ามารวมกันทั้งสองทิศทาง มองเห็นประกายตาสีแดงเจิดจ้า ราวกับภูตนรกแห่งกามตัณหาสิงสู่อยู่ในร่างฉกรรจ์นั้น แต่ก็เพียงชั่วขณะเดียว ที่สติสัมปชัญญะกลับคืนมา แล้วเขาก็กลายมาเป็นเทพบุตรนักรักผู้ปรนเปรอ กามารมณ์อันเอมโอชให้แก่หล่อนเช่นเดิมโดยไม่บกพร่อง            หากริ้วรอยที่เกิดขึ้นบนเนื้อตัวก็ยังปรากฏเมื่อสมรภูมิรักจบสิ้นลง... เป็นความเจ็บปวดที่ทุกข์ทรมาน ตื่นระทึก ที่จบลงด้วยความสุขสม...              เห็นทีว่าจะต้องใส่เสื้อตัวหนาแขนยาว เพื่อปกปิดร่องรอยเหล่านี้เอาไว้มิให้เป็นพิรุธต่อเพื่อนร่วมงานเสียแล้ว กระนั้นความคิดของหล่อนก็ยังอดนึกถึงใครอีกคนหนึ่งที่อาจจะเป็นปราการอุปสรรคสำคัญต่อภารกิจลำดับต่อไปไม่ได้                กีฏยา จิตรางคนางค์!!              ผู้หญิงชื่อประหลาดที่ไม่น่าเชื่อว่าต้องได้มารู้จักกัน แม้ว่าจะมีการเผชิญหน้าเพียงชั่วเวลาไม่นาน แต่กลับให้ความรู้สึกคร้ามเกรงอย่างประหลาด ดูเหมือนจะมีพลังอำนาจบางอย่างที่ทำให้เกิดความหวั่นกลัวอยู่ลึกๆ สายตานิ่งๆเยียบเย็นที่ทอดมองมาในบางครั้ง แม้ว่าจะอ่านมันไม่ออก แต่ก็ทำให้ขนลุกขึ้นมาได้เฉยๆ            ถ้าจะมีอุปสรรคเดียวที่ขวางกั้นหล่อนเอาไว้กับสิ่งที่พึงปรารถนา ก็เห็นจะมีแต่ผู้หญิงคนนี้เท่านั้น!             “ไง จะไปแล้วหรือ หือม์...?”                เสียงอู้อี้ดังขึ้นข้างกายจนต้องหยุดชะงักไปชั่วขณะ และร่างสูงใหญ่กำยำของชายหนุ่มก็ยันกายเท้าข้อศอกขึ้นจากเตียงนอน นัยน์ตาคมกล้าคู่นั้นยังหรี่ปรือง่วงงุนและกรุ่นด้วยกระไอพิศวาสจนขนลุกซู่ขึ้นมาอีกครั้ง ผู้ชายคนนี้ช่างแข็งแกร่งและเต็มไปด้วยเสน่ห์ทางเพศล้นเหลืออย่างที่นึกไม่ถึงและไม่มีวันจะนึกไปถึง!       ...ไม่ว่าเขาจะอยู่ในสภาพชายหนุ่มแต่งกายดีราวกับสุภาพบุรุษที่เดินออกมาจากหน้าปกนิตยสาร ในยามที่เพิ่งรู้จักกันในครั้งแรก หรือแม้แต่จะในสภาพเปลือยเปล่าปราศจากอาภรณ์ใดๆพร้อมกับลีลาบทบาทอันแรงร้อนโลดโผนบนเตียงนอนก็ตาม!               บุรโชติกำลังอยู่ในอารมณ์ปลอดโปร่งจากการที่ได้ปลดปล่อยอารมณ์ดิบเถื่อนไปแล้วอย่างเต็มที่ พร้อมข้อมูลหลายอย่างจากหล่อนที่จุดประกายความกระหายให้พลุ่งโพลงด้วยความหฤหรรษ์ อันที่จริง นับว่าหล่อนโชคดีมากทีเดียว ที่เขาสามารถยับยั้งอารมณ์ชั่ววูบนั้นออกไปได้ทัน ไม่ใช่เพราะการควบคุมอย่างดีหรอก แต่เป็นเพราะได้ผ่านการ “ปลดปล่อย” มาก่อนหน้านั้นแล้วต่างหาก!            ความต้องการในเรื่องพรรค์นี้  มันมีมากมายมหาศาลและถั่งท้นจนเขาเองก็ยังประหลาดใจ เหมือนกับถูกเก็บกดเอาไว้ผ่านกาลเวลามานานแสนนาน และเมื่อถึงเวลาได้รับการปลดเปลื้อง จึงเกิดขึ้นโดยไม่อาจหยุดรั้งเอาไว้ได้...                 เขาเพียงแต่พยักหน้าให้ เมื่อหล่อนกล่าวคำอำลา ไม่มีแม้แต่ความอาลัยอาวรณ์จากบทพิศวาสก่อนหน้านี้ นอกจากความคาดหวังที่พุ่งตรงมาเพียงอย่างเดียว             ผีเสื้อหิมะ และผาติ้ว... !!             ข้อมูลจากหล่อนและคันธรสกำลังเชื่อมประสานกันเป็นภาพสมบูรณ์ของแผ่นจิกซอว์ที่แจ่มชัดขึ้นทุกขณะ และมันได้ปลุกอารมณ์เบื้องลึกให้ลุกโชนจนเกิดเป็นความกระหายอยากอันไม่เคยเติมเต็ม                 “ผมคงไม่ต้องไปส่งหรอกนะ”                 เขาเอ่ยพลางยกแขนรองหนุนไว้ใต้ศีรษะอย่างผ่อนคลาย พลางทอดสายตามองหล่อนสวมเสื้อผ้าเงียบๆเพียงลำพัง               “ไม่เป็นไรค่ะ กำลังจะออกไปพอดี คุณนอนต่อเถอะค่ะ”            หล่อนตอบเสียงแผ่วเบาอย่างสงบเสงี่ยม หนุ่มใหญ่ลอบอมยิ้มกับท่าทีสงวนเนื้อตัวของหญิงสาวที่เขามีโอกาสได้รู้จักโดยบังเอิญ ใครจะนึกว่าท่าทีนุ่มนิ่มไร้เดียงสาเหมือนสาวบริสุทธิ์ที่ไม่เคยแปดเปื้อนมือชายอย่างหล่อน จะโลดโผนเร่าร้อนได้ไม่น้อยหน้าใครเมื่ออยู่บนสังเวียนสวาท          เสียงกรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่ายามเมื่อหล่อนบรรลุปลายทางแห่งหฤหรรษ์ดังประสานกับเสียงคำรามห้าวกระหึ่มของเขา จนราวกับจะหลอมรวมให้ร่างเปล่าเปลือยทั้งสองร่างกลายเป็นหนึ่งเนื้อเดียวกัน!                  “แล้วอย่าลืมนะอย่างที่รับปากกับผมไว้ล่ะ?”                   ท้ายสุดเขายังไม่วายเอ่ยกำชับเสียงเข้มก่อนเอนศีรษะกลับลงไปนอนอีกครั้ง และเหมวดีก็พยักหน้ารับอย่างเต็มใจเมื่อคล้องสายประเป๋าสะพายขึ้นบ่า ก่อนจะเปิดประตูห้องพักกลับออกไป                      ...ด้วยรอยเขียวช้ำไปทั้งตัว!!                   ************************ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 54 21:00:47

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 10             กับบุรโชติ นักธุรกิจรูปงามคนนี้ เหมวดีมีโอกาสรู้จักมาก่อนแล้ว ก่อนที่ชายหนุ่มจะรู้ตัวว่าหล่อนแอบมีใจชอบเสียด้วยซ้ำ  มันเป็นเรื่องบังเอิญ ในเย็นวันนั้น เมื่อหล่อนแอบสะกดรอยตามหลังคันธรสลงมาจากตึกแล็บโดยไม่ทันให้อีกฝ่ายทันรู้ตัว ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นจากความสงสัยเป็นต้นเหตุ เมื่อสังเกตเห็นท่าทีผิดปกติระหว่างคันธรสและนงลักษณ์ มันทำให้หล่อนคิดว่าเพื่อนของเกตุมาลาแอบมาติดต่อกับนงลักษณ์ เพื่อให้จัดเตรียมผีเสื้อสตาฟฟ์เอาไปขาย!!             “แสบนักนะยายนง เห็นหงิมๆติ๋มๆเป็นนางชีอย่างนี้เถอะ ร้ายไม่เบา”             คิดเพียงแค่นั้นจริงๆ เมื่อเห็นนงลักษณ์ห่อกล่องใส่ผีเสื้อสตาฟฟ์หลายสิบตัวของพิพิธภัณฑ์ แล้วแอบยื่นส่งให้กับคันธรสเพื่อแลกกับเงินจำนวนหนึ่ง ส่วนยายคันธรสเองก็ใช่ย่อย เพื่อนสาวของเกตุมาลาชอบทำทีท่าเหมือนกับมีจิตอาสาขึ้นมาช่วยเหลือเพื่อนสาวคนสวยทำแล็บ ราวกับเป็นเพื่อนแสนดีที่ห่วงเป็นใยกันเหลือเกิน แต่เหมวดีไม่เคยเชื่อเช่นนั้นเด็ดขาด หล่อนทำงานอยู่กับห้องแล็บกีฏวิทยาทุกวัน มองเห็นสายตาเบื่อหน่ายสุดขีดในยามหล่อนเผลอมองเกตุมาลาง่วนอยู่กับทำงานอยู่บ่อยครั้ง            นักวิทยาศาสตร์สาวรู้ดีว่าคันธรสเกลียดการทำแล็บแมลงมากมายจนไม่คิดจะเรียนต่อปริญญาโททางด้านนี้มาตั้งแต่แรก นั่นแสดงให้เห็นว่าจะต้องมีเหตุผลอื่นที่สำคัญกว่า...  เกินที่ยายเกตุมาลาคนซื่อจะคิดไปถึง แต่อดสงสัยไม่ได้ว่ามันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น           และก็เป็นจริงอย่างที่คาดเอาไว้ไม่มีผิด!             ในเวลาที่เกตุมาลากำลังให้ความสนใจอยู่กับการทำแล็บ อีกฝ่ายก็ทำทีเดินไปมาภายในห้องแล็บเหมือนสนอกสนใจเสียเต็มประดา และจากนั้นก็แอบหนีขึ้นไปชั้นห้า เดาไม่ผิดหรอกว่ายายนั่นต้องไปติดต่อกับนงลักษณ์เจ้าหน้าที่ห้องพิพิธภัณฑ์โดยใช้โทรศัพท์สายพ่วงภายในอาคารนั่นแหละ            “ตกลงค่ะ เดี๋ยวจะขึ้นไป”             มันดัดจริตพูดเป็นภาษาอังกฤษกัน คงกลัวว่าหล่อนจะรู้ความหมายหรือหลอกให้เข้าใจผิดว่าคุยกับคนอื่นเสียกมากกว่า           “แน่นอนค่ะ”                ตอนแรกเหมวดีได้ยินเสียงสนทนาที่แผ่วเบาเสียจนจับใจความแทบไม่ได้ได้ อาศัยการสันนิษฐานหลายๆอย่างมาประกอบกันจึงรู้วัตถุประสงค์ของสองสาวตัวแสบ จัดหาผีเสื้อสตาฟฟ์ชิ้นสวยๆเอาไปขายต่อข้างนอก ยิ่งเกตุมาลายิ่งไม่ต้องพูดถึง เห็นอีกฝ่ายแอบนำผีเสื้อที่ได้มาจัดเป็น “แพคเกตจิ้ง”ชิ้นสวยงามพร้อมคำบรรยายรายละเอียดบรรจุกล่อง ไม่ต่างกับของสะสมชิ้นดี           แม้จะไม่ใช่ผีเสื้อหายากอะไรก็ตามที แต่สำหรับเหมวดีที่มองเห็นผลประโยชน์ของคนอื่นเป็นเรื่องเสียผลประโยชน์สำคัญของตนเอง หล่อนก็ยอมรับไม่ได้ นึกอยากจะไปฟ้องอาจารย์คาเรนหลายหน แต่ก็ไม่ได้จังหวะเสียที จนกระทั่งพบว่า “มีผู้ร่วมโครงการ” หลายคนนั่นแหละ หล่อนจึงเริ่มคิดว่า ยิงนกทั้งทีเอาให้กระสุนนัดเดียวตายยกฝูงเลยจะดีกว่า!               โดยเฉพาะยายนงลักษณ์หน้าจืดนั่นแหละ เป็นคนที่ไม่ถูกชะตามากที่สุด ในเมื่อมันก็เป็นฝ่ายรู้เห็นเป็นใจอย่างดี โดยโปรเฟสเซอร์คาเรนไม่เคยลงมาตรวจสอบสักครั้ง               จะมาตรวจสอบได้ยังไง ในเมื่อยายแม่มดผมทองเองก็เอาแต่เดินทางไปต่างประเทศเป็นว่าเล่น ปล่อยเรื่องการจัดเก็บแมลงสตาฟฟ์พวกนี้เอาไว้ในมือของนงลักษณ์แต่เพียงผู้เดียว ยายนั่นก็นำของไปปล่อยขายสบายใจเฉิบ เป็นการหาเงินเข้ากระเป๋าตัวเองเป็นเหมือนการรับจ๊อบพิเศษโดยไม่ต้องลงทุนเลยสักบาทเดียว!             “ตอนนี้มีผีเสื้อ...”             เสียงคันธรสแม้จะพยายามบีบให้เบาลง แต่ก็ไม่อาจเล็ดลอดผ่านหูหล่อนไปได้ เหมวดีเห็นอีกฝ่ายหันหลังให้อย่างเป็นพิรุธ นั่นยิ่งทำให้คิดว่าต้องมี “บุคคลที่สาม”ร่วมอยู่ด้วย แน่นอน ว่าจะต้องเป็นนักค้าผีเสื้อสตาฟฟ์คนใดคนหนึ่งที่หล่อนไม่รู้จัก           “แล้วจะรีบจัดการให้ทันนะคะ ตามที่บอกมาเลย”             เหมวดีคิดว่าการเจรจาติดต่อทางการค้าของสองสาวคงจะมีมานานตั้งแต่สมัยที่คันธรสเรียนอยู่ที่นี่แล้ว ดังนั้นในวันหนึ่งเมื่อภารกิจการเตรียมแล็บของหล่อนเสร็จลงเกือบจะเย็น และเห็นแสงไฟจากชั้นบนยังเปิดอยู่ เหมวดีจึงแสร้งทำเป็นรีรออยู่ภายในห้องพัก ในขณะที่สายตาเหลือบมองขึ้นไปอยู่ข้างบนตลอดเวลา...          ได้ผล! ไม่นานนักเมื่อไฟจากชั้นบนดับลง และมีเสียงฝีเท้ากุกกักเดินมาตรงหน้าลิฟท์ หล่อนรีบตรงรี่เข้าไปกดลิฟท์รอไว้ที่ชั้นสามเพื่อดักรอลิฟท์ขาลง จริงดังคาด เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกก็เห็นร่างของคันธรสและนงลักษณ์กำลังลงมาจากชั้นสี่พร้อมกัน            “พี่เหม...”              เสียงคันธรสอุทานออกมาเบาๆ ส่วนนงลักษณ์ยังคงตีหน้าตายเหมือนเดิม ใบหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกและปราศจากเครื่องตกแต่งใดๆจนเห็นแม้แต่รอยตีนกายับย่นบนหางตา... แต่ก็สังเกตว่าอีกฝ่ายหลบนัยน์ตาต่ำลงกับพื้นอย่างมีพิรุธ เหมวดีแสร้งคุยเล่นสนุกๆโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกผิดสังเกต นัยน์ตามองเห็นคันธรสกำถุงกระดาษใบหนึ่งเอาไว้แน่น           ถ้าหญิงสาวควบคุมตัวเองได้น้อยกว่านี้สักหน่อยก็คงจะไขว้แขนซ่อนมันเอาไว้ด้านหลังเสียแล้ว แน่นอนสิ่งนั้นจะเป็นหลักฐานสำคัญที่จะนำไปสู่ข้อหาฉกาจฉกรรจ์ในการขโมยทรัพย์สินของมหาวิทยาลัย!!              แต่ความต้องการของเหมวดีมีมากไปกว่านั้น... นั่นก็คือการใช้ความลับข้อนี้สำหรับการแบล็คเมล์ เรียกเก็บเอาเงินผลประโยชน์ ไม่ต่างกับการ “หักค่าหัวคิว”ประเภทหนึ่ง รู้ดีว่าสิ่งนี้จะทำเงินได้ “ยั่งยืน” มากกว่าการรับเงินค่าตอบแทนในการแจ้งจับสองสาวจากมหาวิทยาลัยไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า รางวัลนำจับจำนวนเงินเล็กๆแค่ก้อนเดียวมันไม่คุ้มค่าเลยสักนิด แต่สำหรับธุรกิจหักหัวคิวแบบนี้จะทำให้มีรายได้พิเศษเพิ่มขึ้นโดยไม่จำเป็นต้องลงทุนลงแรงอะไรเลย คิดแล้วมันคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม!!              แต่ก่อนที่จะทำให้ “งูตื่น” ก็ต้องมีวิธีจัดการไปทีละคนเสียก่อน และคนแรกที่เหมวดีคิดเอาไว้ก็คือคันธรส...             อดใจรอให้สองสาวแยกจากกันทันทีที่ลงมาจากตึกปฏิบัติการ แล้วจึงค่อยๆเดินย่องตามเพื่อนสาวตัวแสบของเกตุมาลาไปยังด้านหลัง คิดในใจว่าคงจะนัดแฟนหนุ่มเอาไว้เหมือนเคย แฟนรูปหล่อคนที่ไม่เคยมองเห็นหน้ามาก่อน นอกจากได้ยินกิติศัพท์ว่าคันธรสหวงนักหวงหนา เคยเห็นก็แต่เงาทะมึนนั่งรอภายในรถติดฟิล์มกรองแสงเสียจนมืดทึบ             แต่เนื่องจากลานจอดรถในยามโพล้เพล้วันนี้ปราศจากผู้คนพลุกพล่านเหมือนทุกครั้ง คราวนี้เหมวดี จึงมองเห็นสารถีหนุ่มของคันธรสเปิดประตูลงมารับอีกฝ่ายด้วยตัวเอง             “ได้มาหรือเปล่า?”               เสียงทุ้มนุ่มหูของเขากระเส่าสั่นด้วยความประสงค์เร้นลับจนปิดไม่มิด แต่เหนืออื่นใดที่มีอิทธิพลยิ่งต่อเหมวดีก็คือใบหน้าและเรือนกายสูงใหญ่สมชายชาตรีที่สะท้อนแสงไฟเป็นเงาตะคุ่มอยู่เบื้องหน้านั่นต่างหาก ภาพชายหนุ่มทำให้หล่อนแทบลืมหายใจ ลำคอแห้งผากและหัวใจสั่นระรัว นี่เองหรือคือ “เขา” คนที่ออเดอร์ผีเสื้อสตาฟฟ์จากนงลักษณ์?? เหมวดีแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา เพราะบุรุษที่หล่อนมองเห็นเบื้องหน้าคือชายในฝันของหล่อนทุกประการ               นี่เองหรือ คุณบุรโชติ หรือพี่โชติที่เคยได้ยินนังคันธรสมาคุยฟุ้งให้เพื่อนของมันฟังอยู่บ่อยๆ...             รูปลักษณ์แบบนี้แหละที่ถูกตาถูกใจหล่อนเหลือเกิน มากกว่าบุคลิกสุภาพและใบหน้าแย้มยิ้มอย่างใจดีอยู่เป็นนิจของดอกเตอร์ธุมชาล เชษฐภักดีที่หลายคนคลั่งไคล้ ถ้าธุมชาลคือแสงตะวันยามแรกอรุณที่อบอุ่นอ่อนโยน บุรโชติก็คงจะไม่ต่างกับแสงเจิดจ้ายามเที่ยงวันที่ร้อนแรงและพร้อมจะแผดเผาผู้ที่ก้าวเข้ามารับพลังตะวันให้มอดไหม้ด้วยเพลิงพิศวาสนั้น!!             หล่อนแอบฟังการสนทนาของบุคคลทั้งสองจนรับรู้ถึงความสัมพันธ์อันแปลกประหลาดของคนทั้งคู่ที่ราวกับมิใช่คู่รักคู่ใคร่ต่อกัน และระหว่างนั้นก็ยิ่งลอบเพ่งมองใบหน้าเรือนกายผึ่งผายราวเทพบุตรด้วยความลุ่มหลงที่เกิดขึ้นราวต้องมนตร์สะกด ตราบจนคนทั้งสองกลับขึ้นไปในรถเรียบร้อยและบุรโชติก็ขับรถออกไป เหมวดีจึงได้สติขึ้นมาอีกครั้ง               และคราวนี้ แผนการที่คิดเอาไว้แต่แรก ก็เปลี่ยนไปในบัดนั้น...                มันเริ่มต้นด้วยผีเสื้อสีขาวโพลนอย่างน่าประหลาดที่ยายแม่มดผมทองให้เกตุมาลาเอามาศึกษานั่นเองคือสิ่งที่จุดประกายความคิดให้เชื่อมต่อกับหนุ่มในฝันอย่างบุรโชติขึ้นมา             หลังจากรับโทรศัพท์สายตรงที่ส่งมาจากชั้นพิพิธภัณฑ์ ในวันที่คาเรนเดินทางมาถึงตามหาเกตุมาลา และหล่อนก็พบกับนักศึกษาสาวโดยบังเอิญที่หน้าประตูลิฟท์นั่นแหละ เหมวดีกำลังสงสัยว่าต้องมีอะไรมากไปกว่าการตามตัวไปพบธรรมดา               ปกติโปรเฟสเซอร์สาวใหญ่จะรอให้อีกฝ่ายขึ้นไปพบเพื่อรายงานความก้าวหน้าในงานวิจัย มากกว่าจะเป็นฝ่ายเรียกตัวขึ้นไปหาเองเป็นการส่วนตัวเช่นนี้            และหล่อนก็คาดไว้ไม่ผิด             เมื่อเห็นยายเกตุมาลาถือกล่องสีเงินรูปทรงประหลาดตาติดมือลงมาด้วย อีกฝ่ายมิได้มีท่าทีระแวดระวังอะไรเลยแม้แต่น้อย เมื่อนำกล่องนั้นไปวางไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำแล็บของตัวเองแล้วก็แค่ไขกุญแจปิดกริ๊กเดียว ก่อนจะเดินกลับออกไป               แค่ไอ้กุญแจขี้ประติ๋วอย่างนั้น สำหรับแล็บชั้นนี้แล้ว หล่อนมีกุญแจสำรองทุกดอกของตู้เก็บของและลิ้นชักทุกใบพร้อมสรรพ ไม่ยากเลยที่จะไขกุญแจลิ้นชักแล้วหยิบกล่องสีเงินขึ้นมาเปิดฝาออก              ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าแทบจะทำให้ลืมหายใจ ผีเสื้อสีขาวโพลน เกล็ดปีกเลื่อมประกายราวเงินยวงสะท้อนไปมายามเพ่งพิศด้วยความพิศวง ดูไปแล้วแทบจะไม่ต่างกับเนื้อผลึกเจียระไนอันบอบบางเกินกว่าธรรมชาติจะสร้างมันขึ้นมาด้วยตัวเอง...              ผีเสื้อหิมะ!!               หล่อนเห็นอีกฝ่ายเขียนชื่อของมันเอาไว้หวัดๆบนกระดาษชิ้นเล็กๆ เพื่อเตรียมศึกษาอนุกรมวิธานหรือโครงสร้างสายพันธุ์ของมันอีกครั้งหนึ่ง แน่นอนด้วยสายตาของนักวิทยาศาสตร์ทางแมลงอย่างเหมวดี หญิงสาวคิดว่านี่คือผีเสื้อพันธุ์ใหม่ของโลก หล่อนไม่เคยเห็นหน้าตาผีเสื้อลักษณะนี้มาก่อน ไม่ว่าจะด้วยสายตาตัวเองหรือจากภาพในหนังสือวิชาการเล่มใดทั้งสิ้น...               หญิงสาวรีบคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดถ่ายในระยะใกล้และไกลพอที่จะเห็นลักษณะของมันได้ชัดเจน นี่คือข้อต่อรองสำคัญที่หล่อนตั้งใจจะนำไปเสนอให้กับบุรโชติ นึกถึงใบหน้าปรีดิ์เปรมของอีกฝ่ายแล้ว มือของหล่อนยิ่งสั่นระรัวในการกดแต่ละรูปลงไป                     ประกายเงินยวงยิ่งเหลือบแสงพรรณรายจนอดใจเอื้อมปลายนิ้วลงไปสัมผัสไม่ได้ ละอองคล้ายเรณูบางอย่างติดนิ้วขึ้นมาเป็นผงเหลือบเงิน และปลิวกระจายสัมผัสปลายจมูก... ก่อให้เกิดอาการระคายเพียงเล็กน้อย จนเผลอจามออกมาพอดี ก่อนจะหยุดชะงักด้วยความตกใจ                เมื่อสดับเสียงบางอย่างก็ดังขึ้นก่อนในขณะนั้น... เหมือนเสียงบานประตูเปิดออกจากกันแล้วหมุนบานพับกลับคืนเข้าไปกระแทกกับตัวล็อคอีกครั้ง!             หรือเกตุมาลาจะหวนกลับมาอีกครั้ง?                  เหมวดีรีบวางโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าแล้วรีบนำกล่องเงินรูปประหลาดนั้นปิดฝา ก่อนจะยัดมันกลับเข้าไปในลิ้นชักอีกครั้ง หล่อนหันมองไปรอบด้านด้วยความหวาดระแวง ความรู้สึกเหมือนกับมีสายตาของใครบางคนกำลังเพ่งมองอยู่อย่างจดจ่อ แต่เมื่อเหลียวไปมาโดยรอบแล้วก็ไม่เห็นมีใครอยู่ในบริเวณนั้นสักคน นอกจากความเงียบกริบและแนวแผงม่านกั้นส่ายไหวน้อยๆเหมือนกับถูกกระแสลมพัด              ทั้งที่มันอยู่ภายในห้องปรับอากาศที่เย็นฉ่ำและเงียบกริบด้วยการทำงานของแอร์คอนดิชันอย่างดี!!                  ความมืดโรยตัวลงมาในเวลาไม่นาน ทำให้ “มือใหม่” ไม่กล้าพอที่จะหยิบกล่องแมลงสีเงินติดตัวกลับไป รู้ดีว่าวันนี้ทุกคนรู้ว่าหล่อนเป็นคนสุดท้ายที่ต้องเซ็นชื่อลงในสมุดก่อนออกจากตึกแล็บ แห่งนี้ และลายเซ็นนั่นแหละที่จะแสดงหลักฐานและความน่าสงสัยให้เด่นชัดจนเกินไป เหมวดีคิดว่าจะรอเวลาจังหวะ “ทีเผลอ” หลังจากนั้น เพราะเกตุมาลาน่าจะทำแล็บศึกษาผีเสื้อชนิดนี้ไปอีกนานพอตัว แล้วจากนั้นจึงค่อยหาโอกาสนำกล่องผีเสื้อติดออกไปโดยไม่ให้เป็นพิรุธ...             แต่ก็คาดการณ์ผิดไปอย่างมหันต์!!             เป็นเพราะเกตุมาลารีบนำผีเสื้อหิมะไปคืนคาเรนในวันรุ่งขึ้นนั่นเอง นักศึกษาสาวคร่ำเคร่งกับทำแล็บหามรุ่งหามค่ำจนเสร็จเร็วเกินปกติ โดยไม่ทันได้ฉวยโอกาสนำมันออกไปเสียก่อน... เป็นความผิดพลาดที่น่าเจ็บใจเสียจนเหมวดีอยากจะกรีดร้องออกมาด้วยความขัดเคืองใจ             แต่เหตุการณ์ที่ตามมาก็ดูเหมือนโชคจะหันมาเข้าข้างหล่อน เมื่อนงลักษณ์ เจ้าหน้าที่ตัวแสบเกิดหายตัวไปเสียเฉยๆหลังเหตุการณ์ในวันนั้นไม่นาน เหมวดีคิดว่าอีกฝ่ายคงจะหวั่นกลัวความลับตัวเองรั่วไหล เลยหาทางชิ่งหนีไปเสียก่อนที่จะถูกจับได้เสียมากกว่า โดยเฉพาะเมื่อนังแม่มดคาเรนและผู้ช่วยคนใหม่ของหล่อนเพิ่งจะเดินทางกลับมาถึงไม่นาน... แถมเป็นการมาก่อนกำหนดกลับเสียอีก              ดีไม่ดี คาเรนและกีฏยาอาจจะเจอรอยพิรุธบางอย่างก็เป็นได้ รายละเอียดลึกๆเหมวดีไม่รู้ แต่ก็ค่อนข้างมั่นใจในความคิดของตัวเองอยู่ไม่น้อย              แล้วการหายตัวไปของนงลักษณ์ ก็กลับเป็นเสมือนโชคดีของเหมวดีแทน เมื่อได้รับคำสั่งฟ้าผ่าเกิดขึ้นในเวลาต่อมา              โดยการย้ายหล่อนให้ขึ้นไปทำงานแทนนงลักษณ์ชั่วคราว ก่อนที่จะหานักวิทยาศาสตร์คนใหม่มาทดแทนได้!               เหมวดีแสร้งปั้นสีหน้าไม่พอใจ แสดงให้ทุกคนเข้าใจว่านั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่หล่อนต้องการ ท่าทางกระฟัดกระเฟียดและ “เหวี่ยง”ใส่ทุกคนในที่ทำงาน คือบทบาทที่แกล้งแสดงออกไปจนทุกคนเชื่อกันไปหมด ไม่มีใครติดใจสงสัย มีแต่ความสงสารในชะตากรรมของหญิงสาวที่ต้องขึ้นไปทำงานยังพิพิธภัณฑ์ชั้นสี่ที่แสนเงียบเหงาและน่าเบื่อหน่าย ซ้ำยังต้องเผชิญกับอารมณ์แปรปรวนของอาจารย์คาเรนผู้อำนวยการพิพิธภัณฑ์คนปัจจุบันเสียอีก                  หลายคนจึงเป็นฝ่ายเข้ามาปลอบใจเหมวดีด้วยความสงสาร โดยหารู้ไม่ว่าภายใต้ใบหน้าเคร่งเครียดและอาการโวยวาย “วีนแตก”ของหล่อน มันคือความปรีดิ์เปรมในโชคชะตาที่กำลังยื่นโอกาสสำคัญมาให้ต่างหาก...                 หล่อนจึงรีบตรงรี่ขึ้นไปที่ห้องพิพิธภัณฑ์แมลง คิดว่าคราวนี้จะไม่ยอมพลาดโอกาสสำคัญในการขโมยผีเสื้อตัวนั้นออกมาอีกเป็นครั้งที่สองแน่นอน                   โดยไม่คาดคิดว่าจะต้องเผชิญหน้ากับ “นักวิทย์คนใหม่” ที่ไม่เคยรู้จักหน้าค่าตามาก่อน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคาเรนพามาอยู่ที่นี่ด้วย                 กีฏยา?               หญิงสาวผู้แสนเย็นชาและเก็บตัวเสียยิ่งกว่านงลักษณ์ ซ้ำมีบุคลิกบางอย่างที่ทำให้รู้สึกแปลกๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน                 เหมวดีคิดว่ารอช้าอีกไม่ได้แล้ว คืนนั้นหล่อนรีบโทรศัพท์ติดต่อไปยังบุรโชติทันที โดยไม่ลืมย้ำเตือนด้วยรูปผีเสื้อหิมะแสนสวยตัวนั้น...                      *************************                ดอกเตอร์ธุมชาล เชษฐภักดีพยายามข่มกลั้นความรู้สึกอย่างยากเย็น เมื่อนางอำพัน... หญิงชรามารดาของนงลักษณ์พาเขามาถึงเตียงคนไข้ในหอผู้ป่วยโรงพยาบาลจิตเวช มีเพียงกลิ่นน้ำยาทำความสะอาดอวลระอุรอบกายเท่านั้น ส่วนสรรพเสียงต่างๆทั้งเสียงร้องตะโกนโวยวายของคนไข้ เสียงสะอึกสะอื้นไห้รายรอบ ดูเหมือนจะปลาสนาการไปในฉับพลัน เมื่อได้มองเห็นร่างของนงลักษณ์เต็มสายตา                อดีตนักวิทยาศาสตร์สาวของอาจารย์คาเรน นอนนิ่งงันหันหลังอยู่บนเตียงคนไข้ริมสุดไม่ต่างกับหุ่นปั้น ไม่มีทีท่าสนใจสิ่งใดๆทั้งสิ้น พยาบาลคนหนึ่งเพิ่งจากเดินไปปรับสายน้ำเกลือให้กับหญิงสาว แล้วเดินเข้ามาหาในทันทีที่เห็นทั้งคู่ผ่านเข้ามาอย่างจดจำได้ หล่อนยิ้มอ่อนๆให้กับหญิงชราเหมือนพยายามถ่ายทอดความรู้สึกเห็นใจให้อย่างเต็มปรี่             “คนไข้ยังกินอะไรไม่ได้เลยค่ะคุณป้า ได้แต่นั่งเหม่อลอยอยู่อย่างนั้นทั้งวันแหละค่ะ”                ชายหนุ่มแตะแขนนางอำพันแผ่วเบาอย่างเข้าใจ  เขาพยายามกลืนก้อนแข็งๆที่แล่นขึ้นมาจุกลำคอให้ไหลกลับลงไปอย่างยากเย็น          หลังจากส่งทิพย์มณีและเพื่อนของหล่อนกลับไปแล้ว ดอกเตอร์หนุ่มเกิดความรู้สึกบางอย่างในใจจนไม่อาจอดรนทนได้ จึงติดต่อกลับไปยังบ้านมารดาของนงลักษณ์อีกครั้ง และรับอาสาพาหญิงชรามาโรงพยาบาลในเช้าวันนี้เพียงลำพังสองคน เขาไม่ได้เล่าให้ใครฟังทั้งสิ้น ความรู้สึกส่วนลึกบอกกับตัวเองว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่เหนือไปกว่าเหตุผลกำลังรอคอยคำตอบอยู่ที่หญิงสาวผู้นี้...             “นง แม่มาแล้ว”                นางอำพันเดินเชื่องช้าไปแตะตัวบุตรีเพียงคนเดียวอย่างทะนุถนอม พยายามเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือของผู้เป็นมารดาที่ข่มกลั้นอารมณ์ความรู้สึกสุดระงับ นงลักษณ์เหม่อมองออกไปนอกประตูด้านหลังห้อง นัยน์ตาเลื่อนลอยเหมือนไม่ได้รับรู้สิ่งใดๆทั้งสิ้น แม้แต่ในยามที่ร่างชราโอบแขนแนบกายบอบบางนั้นเอาไว้ เพื่อฝืนกลั้นอาการสะอื้นของตนเองสุดระงับ ธุมชาลเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นความห่วงใยสงสารแต่แรกเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความฉงนฉงาย เมื่อมองเห็นริมฝีปากของหญิงสาวขมุบขมิบคล้ายรำพึงกับตนเองเพียงลำพัง             “นงลักษณ์... ได้ยินผมไหม ผมอาจารย์ชาลไงครับ นง...”             เขาพยายามเรียกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มนวล อย่างที่เคยเรียกขานในยามทำงานด้วยกันมาก่อน แม้จะไม่สนิทสนมสักเท่าใดนัก แต่ภาพเบื้องหน้าก็ก่อให้เกิดความรู้สึกสะท้อนใจยิ่ง ร่างนั้นมิได้ไหวติงหรือมีอาการรับรู้เพิ่มเติมใดๆไม่ ริมฝีปากขมุบขมิบระรัวมากขึ้นราวกับเจ้าตัวกำลังสวดมนตร์ภาวนาบางอย่างอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย             นงลักษณ์กำลังพูดอะไร??               ความสงสัยทำให้ธุมชาลเดินอ้อมเตียงมายืนประจันอีกฝ่ายในระยะประชิดแล้วก้มตัวลงไปอีก ปลายหูแทบจะแนบชิดกับริมฝีปากอีกฝ่ายจนเขาเริ่มจับใจความได้บ้าง ดอกเตอร์หนุ่มถึงกับขมวดคิ้ว          เสียงแผ่วเบาราวเสียงกระซิบที่ดังออกมา กลับไม่ใช่เสียงสวดมนตร์บทใดที่เขาเคยรู้จักมาก่อน เขาหันหน้าเบี่ยงกลับมาเพื่อจะได้มองใบหน้าของอีกฝ่ายให้เห็นชัดเจน เมื่อพยายามอ่านข้อความจากริมฝีปากที่เผยออ้าแล้วหุบเป็นจังหวะคล้ายส่งข้อความบางอย่างออกมา ในที่สุดด้วยความพยายามยิ่งยวดเขาอ่านรูปประโยคซ้ำๆนั้นออกมาได้สำเร็จ และยิ่งต้องขมวดคิ้วด้วยความฉงนฉงายมากขึ้นเป็นทวีคูณ                “ผีเสื้อ! พวกมันมาแล้ว มากันเต็มไปหมด ผีเสื้อ... กีฏยา ช่วยด้วย!!                   *********************** จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 54 21:03:00

ความคิดเห็นที่ 3 ยังไม่ได้อ่านตอนที่แล้วเลยค่ะ เดี๋ยวไปอ่านก่อน จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 54 22:57:29

ความคิดเห็นที่ 4 จบแต่ละตอนได้น่าตื่นเต้นมากค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 54 01:16:27

ความคิดเห็นที่ 5 มาให้กำลังใจค่ะ แหะๆ แวบบ (สงสัยต้องรออ่านรวบยอดทีีเดียว) จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 54 23:12:19

ความคิดเห็นที่ 6 มาติดตามค่ะ ช่วงนี้ตามข่าวใกล้ชิด นานๆ เข้าถนนที จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 54 01:29:27