ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 11        “พวกสาง... ปีศาจผีเสื้อ ป่าติ้วสีเลือด?”       ตลอดทั้งวัน ชื่อประหลาดเหล่านั้นกลับวนเวียนในความคิดของเกตุมาลาหลายครั้งหลายหน           หญิงสาวทำแล็บด้วยใจล่องลอย แม้ว่าช่วงนี้อาจารย์คาเรนจะไม่ได้เร่งเร้าอะไรมากนัก ขณะนี้กำลังรอผลการตรวจผลึกประหลาดในผีเสื้อตัวนั้น หล่อนแอบส่งไปตรวจโดยพลการยังศูนย์วิจัยอณูชีววิทยา ที่น่าจะส่งผลกลับมาไม่เกินวันสองวันนี้             เป็นเพราะไม่มีโอกาสพบกับอาจารย์ที่ปรึกษาและความสงสัยมีมากกว่าความหวั่นเกรง เกตุมาลาคิดว่าถ้าคาเรนเข้าใจก็น่าจะคิดตรงกัน จึงตัดสินใจส่งชิ้นส่วนเกล็ดขนาดจิ๋วตัวอย่างที่เก็บมาจากผีเสื้อหิมะไปทดสอบล่วงหน้า คิดว่าจะแจ้งให้อาจารย์ทราบเมื่อผลการตรวจถูกส่งกลับมาเรียบร้อยแล้ว              ซึ่งมันไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ในเมื่อส่วนข้อมูลการศึกษาเบื้องต้นในเรื่องนี้ที่ได้ทำบันทึกเก็บเอาไว้ หล่อนก็ไม่ได้ส่งออกไปพร้อมตัวอย่างส่งตรวจดังกล่าวด้วย             ภาพผีเสื้อมากมายหลากสีสันกลางฟ้ากระจ่างกลับกระตุ้นความรู้สึกได้มากกว่าการนั่งทำแล็บในห้องเงียบๆในตึกปฏิบัติการแห่งนี้ นักศึกษาสาวกำลังนึกไปถึงสิ่งที่กัทลีบอกและเชื่อมโยงไปยังสถานที่ที่กำลังจะออกไปสำรวจภาคสนามกับอาจารย์ธุมชาลในอีกไม่กี่วันข้างหน้า              ผาติ้ว... หมู่บ้านทางภาคอีสานอยู่ในเขตชายแดนรอยต่อระหว่างอาณาเขตเพื่อนบ้านที่ห่างไกลความเจริญ อำเภอแห่งนี้กำลังมีปัญหาในเรื่องการแบ่งแยกดินแดนบางส่วนที่ยังไม่มีข้อยุติ แต่นั่นแหละ บางครั้งเหตุการณ์ความไม่สงบพวกนั้น ก็ทำให้พื้นที่ป่าในบริเวณผาติ้วยังคงเป็นป่าดงดิบที่เป็นแหล่งระบบนิเวศน์ชั้นดี โดยไม่ถูกนายทุนทั้งหลายกว้านซื้อหรือเข้าไปถือกรรมสิทธิ์ยึดครองเหมือนกับพื้นที่ทางเศรษฐกิจหลายแห่งของประเทศในเวลานี้             “รับรองว่าไม่อันตรายแน่นอน สุทัศน์เองก็ติดต่อสอบถามกับเพื่อนของเขาแล้ว ชาวบ้านยืนยันว่ามีข่าวเรื่องผู้ก่อการร้ายก็จริง แต่ไม่ใช่ในเขตผาติ้วแน่ๆ”             อาจารย์ชาลบอกเช่นนั้นด้วยท่าทางมั่นใจ โครงการทั้งหมดเริ่มต้นเมื่อสุทัศน์เด็กหนุ่มนักศึกษาและเป็นประธานชมรม เป็นฝ่ายเสนอสถานที่แห่งนี้ขึ้นมาเอง ทั้งที่มันอยู่ห่างไกลจากมหาวิทยาลัยอยู่ไม่ใช่น้อย ไม่เคยมีใครในกลุ่มเองได้ยินชื่อหมู่บ้านผาติ้วมาก่อน             “จริงๆแล้วเป็นเพื่อนของผมเองแหละครับ ชื่อไอ้จันผา ตอนมัธยมมันเคยเข้ามาเรียนโรงเรียนในตัวจังหวัดกับผม ตอนนั้นยังเคยเล่าให้ฟังว่าหมู่บ้านมันเป็นธรรมชาติอยู่มากเลยครับ”                  สุทัศน์เป็นนักศึกษาปีสุดท้ายแล้ว มีท่าทางคล่องแคล่วพูดจาฉะฉาน และเมื่อได้รับมอบหมายให้เป็นหัวหน้าโครงการ เด็กหนุ่มก็ยิ่งภาคภูมิใจมากขึ้น ต้องการแสดงให้อาจารย์เห็นว่าเขาเองก็เชี่ยวชาญพื้นที่ชุมชนอยู่ไม่น้อย แม้ว่าจะเป็นหมู่บ้านในเขตจังหวัดของตัวเองที่ยังไม่เคยเข้าไปเยือนเลยก็ตาม            “ไอ้ด่อน เอ๊ย! จันผาเคยชวนผมไปเที่ยวเหมือนกันครับ แต่เห็นว่าต้องไปค้างหลายคืน ตอนนั้นต้องเตรียมตัวสอบเลยไม่ได้ไป แต่รับรองความปลอดภัยเลยนะครับ คนแถบนั้นรู้กันดีว่าถึงจะเป็นหมู่บ้านติดชายแดน แต่ก็ไม่อันตรายแน่นอนครับ พวกนั้นเขาต่างคนต่างอยู่กัน ไม่มาสู้รบแถวนั้นเด็ดขาด”             เด็กหนุ่มเล่าไม่ขาดปาก พร้อมวาดแผนที่คร่าวๆจากตัวจังหวัดให้กับธุมชาล ที่กำลังสนใจศึกษาการเก็บตัวอย่างสิ่งมีชีวิตทางธรรมชาติวิทยาอยู่พอดี เขามองว่าการออกภาคสนามครั้งนี้ นอกจากนักศึกษาจะได้เรียนรู้ในการทำงานชุมชนแล้ว ผลพลอยได้ก็คือตัวเองได้งานวิจัยชิ้นใหม่ๆติดมือกลับมาอีกด้วย                 นับว่าได้ผลประโยชน์ทั้งสองทาง!                 สุทัศน์ควบตำแหน่งทั้งหัวหน้าโครงการและประธานชมรม ที่รับอาสาติดต่อกับจันผาเมื่อหลายสัปดาห์ก่อนด้วยตัวเอง และรับปากว่าเด็กหนุ่มจะเดินทางลงมาพบกรุงเทพฯก่อนหน้านี้ ภายหลังจากตกลงว่าจะติดต่อกับผู้ใหญ่บ้านในหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้ให้เอง เขาจึงไม่ได้สนใจจะสอบถามใดๆอีก เนื่องจากมอบหมายให้นักศึกษาหนุ่มเป็นผู้รับผิดชอบและประสานงานโครงการกับเพื่อนคนนั้นด้วยตัวเอง เพียงแต่จะร่วมติดตามไปร่วมการสำรวจภาคสนามพร้อมเกตุมาลาด้วยเท่านั้น            แม้แต่เด็กหนุ่มเพื่อนของสุทัศน์เขาเองก็ยังแทบจะจำชื่อไม่ได้             “ฟังจากสุทัศน์เล่าแล้ว ผมคิดว่าไม่น่ากลัวอะไรหรอกนะ แล้วเราก็คงอยู่กันไม่กี่วัน พอเก็บตัวอย่างเสร็จก็กลับกันเลย”             สายตาคมกล้าหลังกรอบแว่นกระจกมองเกตุมาลาที่ยังมีสีหน้าตื่นๆ แล้วยิ้มน้อยๆอย่างเอ็นดู รอยยิ้มอ่อนโยนบริสุทธิ์ของเขายิ่งทำให้หัวใจนักศึกษาสาวแทบจะโบยบินด้วยความปลื้มเปรมยิ่งนัก           “เกตุ... เกตุเพิ่งได้ยินเรื่องตำนานเกี่ยวกับปีศาจผีเสื้อ แถบนั้นพอดีเลยค่ะ ยายกล้วยเพิ่งเอามาเล่าให้ฟังเมื่อคืน”             หล่อนหลุดปากเล่าเรื่องที่รับฟังจากกัทลีมาเมื่อคืนก่อนให้เขาฟังด้วย แต่ไม่ได้บอกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่พบกับบุรโชติโดยบังเอิญ              “ผมว่ามันคงเป็นเรื่องของความเชื่อนั่นแหละ เกี่ยวกับไสยศาสตร์หรือภูตผีปีศาจบางอย่าง ที่เป็นเรื่องท้องถิ่นของแถบผาติ้ว... พวกเจ้าที่เจ้าทาง ที่คนแถบนั้นยังนับถือเลื่อมใสกันอยู่”             ธุมชาลหัวเราะน้อยๆ นักวิทยาศาสตร์ที่เชื่อมั่นกับผลการทดสอบ และปรากฏการณ์ที่พิสูจน์ได้ย่อมมองเห็นว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องน่าขันเสียมากกว่าจะเชื่อถือเป็นจริงจัง แต่ชายหนุ่มก็มิได้เอ่ยอย่างลบหลู่ดูหมิ่นเหมือนกับบางคนที่มีความคิดเห็นสุดโต่งในเรื่องเหล่านี้            “แต่คิดดูแล้วก็ดีเหมือนกันนะเกตุ ผมว่าในอีกมุมมองหนึ่งความเชื่อในเรื่องพวกนี้ก็เป็นเสมือนเกราะกำบังให้ธรรมชาติคงสภาพเอาไว้ได้ การมีภูตผีหรือสางคอยปกปักรักษาป่า ความเชื่อเรื่องเทพเจ้าจะมาหักคอพวกที่ล่วงล้ำเข้ามา  ก็ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้ามาบุกรุกยังไงล่ะ บางทีอาจจะมีผลยิ่งกว่ากฎหมายบ้านเมืองเสียอีกนะ”                 “ยังงั้นเราจะเข้าไปที่ผาติ้วได้ไหมคะ? เอ้อ... เกตุหมายความว่าชาวบ้านเขาจะยอมหรือเปล่า ถ้าเราล่วงล้ำเข้าไปในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ เชื่อถือ ของเขา”             คราวนี้ชายหนุ่มยิ้มทั้งปากและนัยน์ตา มองมาที่ลูกศิษย์คนโปรดที่ทำหน้าพะวักพะวนด้วยความเอ็นดูมากกว่ารำคาญ                  “เรื่องชาวบ้าน คิดว่าไม่ต้องห่วงหรอก ตอนเราไปลงชุมชนที่นั่น ก็ชี้แจงให้เขาเข้าใจแล้วดูสถานการณ์ตามความเหมาะสมอีกที ผมว่าจริงๆแล้ว สงสัยเกตุจะกลัวผีอยู่มากกว่าน่ะสิ ยังไงผมอนุญาตให้นำพระห้อยคอไปด้วยนะ”            หล่อนได้แต่ยิ้มแหยตอบรับไปอย่างอ้อมแอ้มเต็มที เกตุมาลามองไปที่ปฏิทินตั้งโต๊ะเบื้องหน้าแล้วก็ถอนหายใจ ช่วงเวลาที่เหลือสำหรับการเตรียมความพร้อมใกล้เข้ามาแล้ว แต่หล่อนยังไม่ได้เอ่ยยืนยันอย่างเป็นทางการในการออกเดินทางครั้งนี้กับอาจารย์คาเรนเลยด้วยซ้ำ  นอกจากบอกให้ทราบเพียงคร่าวๆ ซ้ำคาเรนเองก็ไม่อยู่ประจำที่คณะสักเท่าไรด้วย ไม่รู้ว่าหลังจากกลับมาครั้งนี้แล้ว จะต้องเดินทางไปที่ไหนอีก          แล้วถ้าจู่ๆหล่อนเกิดหายตัวไปเฉยๆ มีหวังตอนกลับมา คงถูกตำหนิจนมองหน้ากันไม่ติดเป็นแน่            คิดได้ดังนั้น เกตุมาลาจึงรีบจัดการอุปกรณ์ทำแล็บทำหมดให้เรียบร้อยแล้วขึ้นไปยังชั้นบน เพื่อแจ้งกับอาจารย์ที่ปรึกษาเสียเลย           ใช้เวลาไม่นาน เมื่อก้าวขึ้นไปถึงหน้าห้องพิพิธภัณฑ์แมลง ประตูเปิดกว้างเอาไว้อยู่ก่อนแล้ว โดยไม่มีร่างของพี่เหมวดีอยู่ข้างใน บางทีเหมวดีอาจจะลงไปทานข้าวกลางวันกับสมาชิกในแก๊งค์ของเธอก็ได้?            หญิงสาวถือวิสาสะเดินผ่านเข้าไปด้านใน แมลงสตาฟฟ์หลายชนิดกำลังถูกจัดกลุ่มและติดป้ายเอาไว้เตรียมตั้งโชว์ในตู้กระจกที่เรียงรายตลอดผนังและตู้ในแนวนอน มองผนังปิดทึบและแอร์เย็นฉ่ำด้วยความรู้สึกหวั่นไหวพิกล เมื่อรู้สึกถึงบรรยากาศอันวังเวง เยียบเย็น ของชั้นบนสุดของอาคารแห่งนี้ ทำไมความรู้สึกนั้นจึงช่างแตกต่างจากเมื่อหลายวันก่อนหน้าที่เคยขึ้นมาเยือนราวกับเป็นคนละสถานที่เช่นนี้           สภาพและบรรยากาศในเวลานี้ แทบจะไม่ต่างกับสุสานร้าง!!            เกตุมาลาพยายามสลัดความคิดบ้าๆนั่นทิ้งไป อีกไม่นานแล้วนี่นะที่มันจะกลายเป็นพิพิธภัณฑ์แมลงเอกชนที่ยิ่งใหญ่และโก้หรูที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศไทย โดยเฉพาะการที่มีผู้บริหารที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติอย่างโปรเฟสเซอร์คาเรน จะเป็นสิ่งดึงดูดให้บรรดานักวิทยาศาสตร์ทางแมลงและผู้คนสนใจศึกษาค้นคว้าให้เข้ามาเยี่ยมชม           ท่านอธิการบดีคาดหวังเป็นอย่างยิ่งว่านี่คือผลพลอยได้สำคัญอันจะนำมาซึ่งชื่อเสียงของมหาวิทยาลัย และเมื่อนั้นสถานที่แห่งนี้คงจะคลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา แทนที่จะก่อให้เกิดความวังเวงอย่างประหลาดเหมือนเช่นในขณะนี้                แท้จริงแล้วมันเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่เมื่อใดกัน?               ก่อนหน้านี้ หล่อนก็เคยขึ้นมาช่วยงานนงลักษณ์อยู่บ้าง แม้จะไม่บ่อยนัก แต่ความรู้สึกก็ยังไม่เกิดเป็นความหวั่นกลัว พรั่นพรึง... ตราบจน คาเรน กลับมาพร้อมกับผู้หญิงคนนั้นนั่นเอง ที่ทำให้สถานที่แห่งนี้เปลี่ยนไป         กีฏยา...          “ได้โปรด...”           แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในความเงียบงัน จนต้องหยุดชะงักกึกอยู่กับที่ ไม่ใช่หูแว่ว แต่เป็นเสียงที่ชัดเจนเหลือเกินในห้องทำงานของอาจารย์คาเรน...           “ได้โปรดเถิด อย่า...”             อาจารย์... เกตุมาลาเกือบจะตรงดิ่งเข้าไปยังส่วนห้องพักอาจารย์ที่อยู่ด้านในห้องผีเสื้อแล้ว ถ้าหากว่า อีกเสียงหนึ่งจะไม่ดังแทรกผ่านออกมาเสียก่อน              “ไม่มีประโยชน์... ไม่มีประโยชน์ที่จะมาต่อรองใดๆ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเกิดขึ้นจากการเลือก และเจ้าได้เลือกมันแล้ว... ด้วยหนทางนี้!!”           เป็นพลังเสียงเข้มข้นด้วยพลานุภาพ ทำให้หล่อนถึงกับหยุดยืนอยู่กับที่ราวถูกสาป เสียงที่เปี่ยมด้วยกระแสแห่งคำสั่ง ไม่ต่างกับประกาศิต!!             เกตุมาลาบอกไม่ถูกว่าหล่อนเคยได้ยินน้ำเสียงนั้นมาก่อนหรือไม่ แต่มันคล้ายจะกังวานและเปล่งเสียงสะท้อนก้องไปมาจนไม่อาจจับทิศทางได้            “ได้โปรด อย่า...”             เสียงอาจารย์คาเรนคล้ายเป็นฝ่ายคร่ำครวญอย่างที่หล่อนไม่เคยได้ยินมาก่อน              “เจ้าต้องทำ... เพื่อแลกกับอิสรภาพของตัวเอง!!”              น้ำเสียงนั้นคล้ายคำสั่งอันห้วนสั้นเปี่ยมด้วยพลัง พลันเกตุมาลานึกถึงใครอีกคนหนึ่งที่อยู่บนห้องนี้ร่วมกัน               กีฏยา จิตรางคนางค์... นักวิทยาศาสตร์ทางแมลงชื่อประหลาดคนนั้น!            ตัดสินใจผลักประตูผ่านเข้าไปในห้องผีเสื้อทันทีโดยไม่แม้แต่จะเคาะประตู                                 **********************                 “นี่ตัวไม่สงสัยเลยหรือทิพย์ ว่าอาจารย์ชาลดูแปลกๆไปนะ ตั้งแต่ตอนไปเยี่ยมพี่นงลักษณ์ด้วยกันแล้ว”                 นิลยาปรารภขึ้นมาเฉยๆ ภายใต้ท่าทางร่าเริงช่างพูดคุยเหมือนไม่ค่อยมีสาระอะไรมากมาย แต่หญิงสาวก็ซ่อนความช่างสังเกตเอาไว้อย่างครบครัน                “ก็ตอนแม่ของพี่นงน่ะสิ พอบอกว่าแกเป็นบ้าขึ้นมา อาจารย์ก็ดูเหมือนจะหน้าซีดขึ้นมาเฉยๆงั้นแหละ”               “ไม่เห็นจะแปลก ฉันยังตกใจเลย คนเห็นหน้ากันอยู่หลัดๆ กลายเป็นบ้าไปซะยังงั้น เป็นใครจะไม่ตกใจล่ะยะ?”             ทิพย์มณีโพล่งขึ้นมาตามนิสัย แต่นิลยาก็ยังไม่ยอมแพ้ หล่อนจ้องนัยน์ตาเพื่อนสาวเขม็ง               “ไม่แปลกได้ไง ดูเหมือนว่าอาจารย์ชาลจะสนใจเรื่องของนงลักษณ์มากเป็นพิเศษน่ะสิ มันเหมือนกับว่า... แกน่าจะรู้อะไรลึกๆ หรือเห็นอะไรมามากกว่านี้นะแต่ไม่บอกเรา เฮ้อ! ฉันบอกไม่ถูกเหมือนกัน”            นิลยานึกไปถึงนัยน์ตาหลังแว่นแวววาวของดอกเตอร์หนุ่มสุดหล่อที่สะดุ้งวาบขึ้นในวันนั้น  เชื่อว่าธุมชาลน่าจะรู้อะไรบางอย่างมากกว่าพวกหล่อน เขาตามมาที่บ้านนงลักษณ์ด้วยความ “อยากรู้”มากกว่าความรู้สึก “เป็นห่วง”เพียงอย่างเดียว และผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นกับหญิงสาวผู้น่าสงสารคนนั้นก็เกินคาดจนทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผิดกับตนเองจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่...            รู้สึกผิด... ใช่แล้ว! หล่อนนึกถึงคำนี้ขึ้นมาได้ในทันที เพียงแต่ไม่รู้เท่านั้นว่า ดอกเตอร์ธุมชาลกำลังรู้สึกผิดต่ออะไรกันแน่!!            “คิดไปเองน่ะสิ ยายนิล คนทำงานด้วยกันก็ต้องเป็นห่วงกันเป็นธรรมดา รู้สึกว่าเธอจะสนใจอาจารย์ชาลมากเกินไปหน่อยแล้วมั๊ง?”               ประโยคท้ายของทิพย์มณี ทำให้นิลยารีบหุบปากฉับทันทีเช่นกัน ตอนนี้ทิพย์มณีกำลังคลั่งไคล้อีกฝ่ายจนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น นอกจากความหึงหวงและหวั่นระแวงเมื่อคนอื่นพูดถึงอาจารย์สุดหล่อที่ตนเองหลงใหลชนิดไม่ลืมหูลืมตา นิลยาได้แต่เอ่ยเบาๆเป็นเชิงตัดบทสนทนา            “ตามใจ ฉันแค่สังเกตเฉยๆ ถ้าเธอว่าไม่มีอะไรก็ช่างมันเถอะ”            หล่อนผละเดินออกไปจากกลุ่มไปช้าๆ โดยที่ทิพย์มณีได้แต่นั่งมองเฉยๆเหมือนมิได้สนใจ ในฐานะหัวโจกสาวๆกลุ่มนี้ รู้ดีว่านิลยาหนีไปไหนไม่รอดหรอกสุดท้ายก็ต้องกลับมาง้องอนเข้ากลุ่มอยู่ดี ด้วยความมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นเช่นนั้นรอยยิ้มน้อยๆจึงผุดขึ้นที่มุมปากโดยไม่มีใครสังเกตเห็น                ...นอกจากเรืองดาว ที่เป็นฝ่ายนิ่งฟังการสนทนาตลอดเวลา                               *******************                ดอกเตอร์ธุมชาล เชษฐภักดีจุดบุหรี่สูบทันทีเมื่อก้าวเดินพ้นออกมาจากห้องพักคนไข้สู่บริเวณระเบียงทางเดินหนีไฟด้านหลังตึก ชายหนุ่มพิงราวระเบียงตึกชั้นบนพลางทอดสายตามองผ่านกลุ่มอาคารพยาบาลที่ผุดขึ้นราวกับดอกเห็ดภายในเขตโรงพยาบาลแห่งนี้ออกไป สายตาของเขาหาได้มองเห็นสิ่งใดเบื้องหน้าไม่ ในเมื่อมันยังจดจ่ออยู่กับภาพของคนไข้สาวที่นอนดิ้นทุรนทุรายอยู่ด้านในไม่เลือนหาย              คำพูดของนงลักษณ์ยังสะกิดใจเขาจนต้องออกมายืนสงบใจด้านนอกนี่ก่อน ปล่อยให้หญิงชรามารดาฝ้าดูแลบุตรสาวของเธอไปพลางๆก่อน                  “ผีเสื้อ...”  คำนั้นเองไม่น่าสนใจเท่าไรหรอก แต่ประโยคสุดท้ายที่เขาได้ยินนี่ต่างหาก                     “ผีเสื้อ... กีฏยา ช่วยด้วย”           เป็นคำเรียกให้กีฏยามาช่วยเหลือ หรือหมายความอย่างอื่น?               ไม่มีคำตอบใดๆนอกจากสายลมเย็นยะเยือกที่พัดมาจากภายนอก ธุมชาลกำลังจะหันกลับเข้าไปเมื่อรู้สึกว่าปลายบุหรี่กำลังไหม้จนเกือบหมดมวน เมื่อสัญญาณโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้ง เขาหยิบมันออกมาอ่านหมายเลขที่โทรฯเข้ามา พลันใบหน้ายิ่งเริ่มขมวดกลับเข้าหากันอีกครั้ง พยายามหักใจที่จะกดตัดสัญญาณแต่ก็ไม่สามารถกระทำได้ดังใจปรารถนา สุดท้ายชายหนุ่มต้องยอมพ่ายแพ้แก่ตนเอง กดเปิดสัญญาณแล้วยกมันขึ้นกดแนบหูเหมือนกับไม่ต้องการให้เสียงจากปลายสายเล็ดลอดผ่านออกไปถึงหูของบุคคลที่สาม          “สวัสดีครับ ผมธุมชาลพูด”             ได้ยินเสียงสัญญาณซ่าด้วยคลื่นอากาศจากปลายสายชั่วขณะ รู้ดีว่าทิ้งระยะอีกไม่นานเสียงที่ไม่ต้องการสดับแม้แต่น้อยจะดังตอบกลับมา เสียงที่เขาเกลียดชังสุดขั้วหัวใจ!                 และมันก็เป็นจริงดังคาด...                       ********************           ทุกอย่างภายในห้องนั้นว่างเปล่า!             นักศึกษาสาวยืนตะลึงงันอยู่กับที่ กระพริบนัยน์ตาปริบๆเมื่อกวาดสายตามองไปรอบห้องของโปรเฟสเซอร์คาเรน ไม่มีใครอยู่สักคนเดียวในห้องนั้นจริงๆ นอกจากกองหนังสือตำรับตำราระเกะระกะ จนแทบจะท่วมไปทั้งห้อง หล่อนพยายามปรับสายตาให้ชินกับความมืดสลัว ถือวิสาสะเดินมาหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานอีกฝ่าย             “อาจารย์คาเรนคะ...”                เก้าอี้ที่โปรเฟสเซอร์คาเรนนั่งอยู่ว่างเปล่า เบาะนวมสีดำเริ่มซีดจางลงไปบ้างแล้วตามกาลเวลา เกตุมาลามองเห็นกรอบรูปใบหนึ่งวางปิดทับลงบนกองหนังสือแถวหน้าสุด ใกล้จนอดไม่ได้ที่จะหยิบมันขึ้นมา                  มันเป็นรูปถ่ายของอาจารย์คาเรนจริงๆ กับครอบครัวของหล่อนสมัยทำงานอยู่ต่างประเทศ เกตุมาลาพอรู้คร่าวๆ ว่าก่อนอาจารย์จะมาอยู่มหาวิทยาลัยเพชรพยัต อีกฝ่ายมีปัญหาครอบครัวจนต้องแยกทางกันกับสามีและ บุตรสาวเพียงคนเดียวก็ได้ไปอยู่ในความดูแลของผู้เป็นบิดา  นี่อาจจะเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้คาเรนตัดสินใจง่ายดายที่จะมาอยู่เมืองไทย ทั้งที่ไม่ใช่แผ่นดินเกิดของตัวเอง                   ใบหน้าในรูปถ่ายนั้นช่างแตกต่างจากอาจารย์คาเรนที่รู้จักราวกับเป็นคนละคน ผู้หญิงในรูปแม้จะอ่อนเยาว์กว่าตัวจริงหลายสิบปี แต่สิ่งที่ต่างกันที่สุดหาใช่ความอ่อนเยาว์บนใบหน้านั้นไม่ แต่เป็นประกายตาของความสุขและความรื่นรมย์ในชีวิตต่างหาก              ไม่ใช่ความแห้งแล้งเย็นชา เหมือนกับโปรเฟสเซอร์คาเรนผู้ทรงภูมิในปัจจุบัน              ส่วนบุรุษร่างสูงผอมสวมแว่นสายตาท่าทางเคร่งขรึมสมถะนั่นคงจะเป็นสามีของหล่อนนั่นเอง เขาอยู่ในเสื้อโค้ตสีน้ำเงินตัวโคร่ง กำลังโอบวงแขนพาดไหล่ของอดีตภรรยา และเอียงศีรษะมองมายังคาเรนด้วยแววตาสุดแสนรัก โดยมีเด็กหญิงผมทองตัวเล็กๆอีกคนหนึ่งอยู่ระหว่างคนทั้งสอง ราวกับต้องการจะประกาศให้คนถ่ายรับรู้ถึงความรักความผูกพันระหว่างกัน... ที่ไม่มีหลงเหลืออีกแล้วในบัดนี้!!                   โปรเฟสเซอร์คนเก่งในห้วงเวลาปัจจุบัน จึงมีแต่เรื่องงาน งาน และงาน เป็นเสมือนสรณะเดียวในชีวิตที่เหลืออยู่ ใบหน้าแม้จะไม่บึ้งตึงเกรี้ยวกราดด้วยอารมณ์รุนแรง แต่ลึกลงไปภายใต้ความเงียบขรึมเย็นชาจนหลายคนคร้ามเกรง หล่อนมองเห็นความเศร้าสลดซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากอันเยียบเย็นนั้น...                  เกตุมาลาเพิ่งรู้สึกตัวว่าหล่อนถือวิสาสะเข้ามาภายในห้องอาจารย์นานเกินไปเสียแล้ว และเสียงประหลาดที่ได้ยินเมื่อครู่ก็เงียบหายไปเป็นปลิดทิ้งราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หญิงสาวรีบวางกรอบรูปลงคืนกับที่เดิมและมือก็เพิ่งจะสัมผัสกับปกหนังสือเล่มบนสุดที่กรอบรูปวางทับกันอยู่พอดี                  เผลอนิ่วหน้าเอะใจ ก่อนจะแตะปลายนิ้วลงไปอีกครั้งลากช้าๆแล้วยกขึ้นมาส่อง            ...เศษคราบฝุ่นปรากฏเป็นจุดสีเทาเต็มไปหมด ราวกับมันไม่เคยได้รับการดูแลเก็บกวาดมานานหลายวัน!!                 นั่นเป็นสิ่งที่แตกต่างกับวิสัยของอาจารย์คาเรนที่รู้จักมาก่อน แม้ว่าฝ่ายนั้นจะไม่ชอบให้แม่บ้านมาทำความสะอาดห้องพัก ยกเว้นในกรณีที่จำเป็นจริงๆ นอกจากนี้ยังรู้ว่าอาจารย์สาวใหญ่วัยเกษียณมีความละเอียดและรักความสะอาดเป็นชีวิตจิตใจ โต๊ะทำงานแม้จะปราศจากการดูแลระหว่างการเดินทางไปประชุมสัมมนาวิชาการทั้งหลาย แต่เมื่อกลับมาทุกอย่างล้วนอยู่กับที่ทางของมันโดยแทบไม่เคยวางตำแหน่งผิดพลาด ไม่มีแม้แต่ฝุ่นละอองติดปลายนิ้วขึ้นมาเช่นนี้ด้วย                 แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปอย่างน่าประหลาดภายหลังการกลับมาครั้งหลังสุดนี้...                   ยังไม่ทันที่จะตัดสินใจทำอย่างไรต่อไป ประตูห้องพักของโปรเฟสเซอร์คาเรนก็เปิดแง้มออกจากกันช้าจนสะดุ้งสุดตัว          แอ๊ดดดดดดดด!!!                   *********************** จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 54 19:34:02

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 12          หัวใจเกตุมาลาแทบหลุดลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม มือสีขาวซีดจับขอบประตูแล้วผลักเข้ามาช้าๆเหมือนรอจังหวะ ก่อนใบหน้าหนึ่งจะค่อยๆโผล่เข้ามาจากรอยแง้มของบานประตู          “พี่เหม!!”                    เหมวดีหลุดปากหวีดร้องออกมาเบาๆ แต่เมื่อเห็นว่ามีร่างเกตุมาลาอยู่ภายในห้องนั้น หญิงสาวหน้าเข้มก็ยกมือทาบอกผ่อนลมหายใจเฮือกใหญ่ไม่แน่ว่าเกิดจากความตื่นตระหนกหรือความโล่งใจกันแน่ กระนั้นก็ยังแอบสังเกตเห็นใบหน้าซีดขาวของอีกฝ่ายปรากฏขึ้นอย่างเป็นพิรุธ แม้ว่าจะกลบเกลื่อนด้วยเสียงหัวเราะแห้งๆก็ตาม                “น้องเกตุ เข้ามาทำอะไรในนี้คะ ไฟก็ไม่เปิด? พี่เหมตกใจหมดเลย นึกว่า...”              หล่อนเว้นคำพูดทิ้งเอาไว้ เหมือนคิดว่าเกตุมาลาจะต้องพลอยรู้สึกหวาดกลัวไปด้วย               “เกตุมาหาอาจารย์คาเรนค่ะ แต่อาจารย์ไม่อยู่ กำลังจะออกไปพอดี”               นักศึกษาสาวตอบเรียบๆ และเหมวดีก็ย้อนตอบด้วยประโยคแบบเดียวกัน ราวกับรู้ว่าจะต้องถูกถาม                 “แหม! ใจตรงกันเลย พี่เหมเอง ก็ตั้งใจจะขึ้นมาหาอาจารย์คาเรนเหมือนกันแหละ แต่ก็ไม่พบ”              “ทั้งที่ห้องปิดไฟอย่างนี้นะคะ?”                 ถามออกไปอย่างสงสัย และเหมวดีก็หยุดชะงักไปชั่วอึดใจเหมือนจะพยายามหาข้อแก้ต่างให้กับตัวเอง             “แล้วน้องเกตุล่ะคะ เห็นไฟปิดมืดๆก็เลยเข้ามาอย่างนั้นด้วยหรือไงคะ?”              เจ้าตัวย้อนกลับทันที พลางเสหัวเราะร่วนกลบเกลื่อน สายตาคมๆมองมาที่เกตุมาลาอย่างท้าทายในที แต่คราวนี้นักศึกษาสาวไม่ทันได้สนใจอีกต่อไป สายตาหล่อนมองผ่านโต๊ะทำงานของคาเรนไปที่ผืนม่านหน้าต่างหนาทึบที่รูดปิดสนิทอยู่จนแทบไร้แสงทะลุลอดผ่านเข้ามา ในผืนม่านหนาหนักบดบังแสงตะวันจากภายนอกเอาไว้จนหมดสิ้นนั้นมีอะไรบางอย่างกำลังขยับตัวเชื่องช้า กลมกลืนไปกับสีหม่นทึบของฉากม่านที่ช่วยอำพรางตัวเอาไว้...                ผีเสื้อ...                    หล่อนมองไม่ถนัดว่าเป็นผีเสื้อชนิดใด เพราะสายตาไม่คุ้นชินกับความมืดสลัวในการจำแนกสิ่งมีชีวิตชนิดดังกล่าวได้ชัด เกตุมาลาพยายามขยับตัวเข้ามาใกล้ ขณะที่เหมวดียังยืนงงกับท่าทีของหล่อนอยู่ จนเกือบชั่วขณะนั้นเองหล่อนถึงกับหลุดปากพึมพำออกมาเมื่อมองเห็นแผงปีกขยับไหวน้อยๆนั้นได้ชัดเจนเต็มตา            “ผีเสื้อ...”              “ค่ะ พี่เหมลองดูดีๆสิคะ ว่าเป็นอะไรกันแน่”             เสียงสั่นน้อยๆด้วยความตื่นเต้น ในความมืดสลัวเมื่อการขยับของแผงปีกที่ยกขึ้นเพียงเล็กน้อย คล้ายจะสะท้อนเหลี่ยมอณูผลึกนับแสนล้านให้ตกกระทบแผงปีกเหล่านั้นและวูบประกายวาบขึ้นมาจับเลนส์ตาของสองสาว ทั้งเกตุมาลาและเหมวดี แทบจะอุทานออกมาเป็นเสียงเดียวกัน            “ผีเสื้อหิมะ!!”              ประกายเหลือบเงินยวงประหลาดตาราวกับสามารถเรืองแสงขึ้นเองได้ในความมืด เหมวดีเผลอชะโงกหน้าออกไป และพริบตาเท่านั้นเองเมื่อเจ้าผีเสื้อหิมะพุ่งร่างอันเพรียวบางกระพือขึ้น แผ่นปีกสีขาวโพลนโดดเด่นชัดเจน ก่อนที่จะถลาร่อนดิ่งตรงเข้าหาเหมวดีโดยไม่ทันตั้งตัว               “ว้าย!!”                    นักวิทยาศาสตร์สาวหวีดร้องออกมาสุดเสียง เมื่อส่วนข้อขาหน้าของมันแตะลงอย่างนุ่มนวลยังปลายจมูก ขณะส่วนท่องวงเรียวรีเหมือนจะงอยอันน่าเกลียดน่ากลัวก็ยื่นกวาดออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่ต่างกับการควานหาน้ำหวานจากกลุ่มเกสรดอกไม้ แทนที่จะเป็นโพรงจมูกของหญิงสาว...                  ละอองสีเงินยวงบางอย่างปลิวร่อนอยู่กลางอากาศเป็นประกายระยิบระยับน่าพิศวง แต่ทุกคนไม่มีใครทันสังเกตในเมื่อสิ่งมีชีวิตที่อยู่เบื้องหน้าคือปรากฏการณ์อันน่าพิศวงยิ่งกว่า                 อย่างลืมตัว เหมวดีคว้ามือหมับออกไป หมายจะบดขยี้ร่างเล็กจ้อยบอบบางที่เกาะอยู่ด้วยความขยะแขยงสุดขีด ความตื่นเต้นระทึกใจแต่แรกแปรเปลี่ยนเป็นอีกห้วงอารมณ์หนึ่งอย่างรวดเร็ว ด้วยสัญชาตญาณ ปีกสีเงินยวงประหลาดตากระพือไหวระริก             “เหมวดี!”               เสียงร้องดังมาจากอีกด้านหนึ่งอย่างรวดเร็วจนแม้แต่เกตุมาลาที่มัวแต่ยืนละล้าละลังอยู่ก็ยังหยุดชะงักงัน               เสียงที่จำได้ชัดเจนก่อนที่เจ้าของร่างจะปรากฏกายขึ้นด้วยซ้ำ              กีฏยา จิตรางคนางค์!!               แล้วร่างสูงเพรียวบาง ในรูปแบบที่เคยเห็นมาก่อนแล้วก็ก้าวผ่านเข้ามาจากอีกด้านหนึ่งของห้องพิพิธภัณฑ์ เป็นพื้นที่อยู่ถัดลึกเข้าไปด้านใน ซึ่งรู้แต่ว่ามันเป็นเพียงส่วนต่อเติมขึ้นเพื่อกั้นเป็นพื้นที่ต่างหากภายในบริเวณห้องของอาจารย์คาเรนเท่านั้น                 โดยไม่รู้เลยว่ากีฏยาเข้าไปอยู่ภายในนั้นตั้งแต่เมื่อใด                  เหมวดีหยุดชะงักค้าง และเป็นจังหวะเดียวกับที่ผีเสื้อหิมะตัวนั้นบินโฉบวูบผ่านหน้าออกไปผ่านช่องประตูที่เปิดค้างเอาไว้ก่อนหน้า รอดพ้นเงื้อมมือนักวิทย์สาวไปได้อย่างหวุดหวิด ใบหน้าเรียบเฉยเหมือนสวมหน้ากากของกีฏยาแทบไม่ปรากฏอารมณ์ความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น หล่อนเดินตรงเข้ามายังคนทั้งสองพร้อมกับดึงประตูให้เปิดกว้างออก                  “พวกคุณเชิญกลับออกไปได้แล้วค่ะ ก่อนที่อาจารย์คาเรนจะกลับเข้ามาเห็น”                “แล้วเธอ...”                เหมวดียังอ้าปากค้างกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน แม้ว่าโดยปกติหญิงสาวจะมีท่าทีอ่อนหวานเหมือนน้ำตาลฉาบหน้า แต่หลายคนก็รู้ว่าลึกๆแล้วหล่อนเป็นคนค่อนข้าง “แรง”และไม่ยอม “ลง”ให้กับใครง่ายๆ ถ้าคนๆนั้นอยู่ในระดับเดียวกัน                  จนเพื่อนร่วมงานต่างก็ขยาดทั้งท่าทางและฝีปากในยามที่เจ้าตัวต้องการจะแรงขึ้นมาในเวลาใดเวลาหนึ่ง หากในยามนี้ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับกีฏยา ท่าทางดังกล่าวกลับหดหายไปจนไม่เหลือสภาพทั้งที่อีกฝ่ายก็ไม่ได้แสดงคำพูดใดๆที่จะข่มใส่เลยด้วยซ้ำ                  ด้วยใบหน้าเรียบเฉย หันมองตรงไปที่บานประตูเปิดกว้าง กีฏยาเพียงแต่พยักหน้าเป็นเชิงตัดบทสนทนา                “รีบไป ก่อนที่อาจารย์คาเรนจะกลับมา”               “แต่ผีเสื้อตัวนั้น...”                    คราวนี้เกตุมาลาแย้งขึ้นมาเอง จำได้ว่าผีเสื้อหิมะที่คาเรนให้มาเป็นผีเสื้อสำหรับเตรียม สตาฟฟ์ ถ้าเช่นนั้น ก็หมายความว่ายังมีผีเสื้อหิมะที่มีชีวิตอยู่ภายในห้องนี้ด้วยอีกหนึ่งตัว!!              “ดิฉันเพียงแต่สงสัย...”               “เธอไม่ควรจะต้องสงสัยอะไรทั้งนั้น เกตุมาลา ตอนนี้ควรจะกลับลงไปทำงานที่ฉันสั่งเอาไว้ได้แล้ว!!”               แล้วเสียงเย็นยะเยียบจากโปรเฟสเซอร์คาเรนก็ดังขึ้นจากด้านนอก เมื่อร่างของอีกฝ่ายก้าวมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องด้วยใบหน้าบึ้งตึงสุดขีด                   *************************                    “เกตุมาลา เธอว่าไหม อาจารย์คาเรนจะต้องแอบเพาะเลี้ยงผีเสื้อสีประหลาดๆตัวนั้นขึ้นมาเองแน่นอน ในห้องใดห้องหนึ่งของชั้นนั้นแหละ”               ทันทีเมื่อเดินลับสายตาจากคนทั้งคู่ออกมาจากห้องเรียบร้อยแล้ว เหมวดีก็กลับกลายมาเป็นหญิงสาวช่างพูดช่างซักตามเดิม สายตาคมเฉี่ยวด้วยอายน์ไลเนอร์สีดำเข้ม ตวัดเหลียวมองล่อกแล่กรอบตัว เหมือนกลัวว่ามีใครจะได้ยินคำพูดของหล่อน ทั้งที่ไม่มีใครอยู่ในบริเวณนั้นอีกเลยสักคนเดียว หล่อนหันกลับมาจ้องหน้าเกตุมาลาแน่วแน่เหมือนจะรอคำตอบ               แต่เมื่อเห็นท่าทีเหมือนไม่สนใจของนักศึกษาสาวคนโปรดของอาจารย์คาเรน จึงตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องพูดไปเสียเฉยๆ ทั้งที่ตัวหล่อนเองก็อยากรู้เรื่องของผีเสื้อหิมะที่ว่านั้นเต็มที แต่ดูสภาพแล้ว เกตุมาลาเองก็คงจะไม่รู้อะไรมากไปกว่าหล่อนนั่นแหละ             ไม่เป็นไร วันหลัง ค่อยขึ้นมาสืบดูอีกทีก็ได้ ยังมีเวลาอีกเยอะ!               พยายามนึกปลอบใจตัวเองให้หายเจ็บใจ อุตส่าห์สังเกตทุกอย่างให้รอบคอบที่สุดแล้วก็ยังไม่วายพลาดจนได้ การแอบขึ้นมาที่ห้องพักนังแม่มดผมทองวันนี้ ก็เป็นเจตนาโดยตรงนั่นเอง ถือโอกาสที่เพิ่งย้ายขึ้นมาทำงานในวันแรกสอดส่องทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวไม่ให้คลาดสายตา โดยเฉพาะผีเสื้อสีขาวโพลนที่แอบเห็นเกตุมาลาเอามาศึกษาในวันก่อน ผีเสื้อที่ได้ยินชื่ออีกฝ่ายเรียกว่า ผีเสื้อหิมะนั่นเอง                    ในเมื่อสัญญากับ “ชู้รัก”เอาไว้แล้ว เหมวดีก็อยากจะเอาใจเขาให้มากที่สุด                   รสสวาทที่ได้รับการปรนเปรอจนอิ่มแปร้ในครั้งก่อนยังติดตรึงใจอยู่ไม่วายจนทำให้ยิ่งโหยหาหนุ่มใหญ่นักธุรกิจผู้นั้นอยู่ทุกเวลานาที เป็นทั้งความตื่นเต้นระทึกใจในรูปแบบที่ไม่เคยพานพบมาก่อนกับชายใดทั้งสิ้น และแน่นอน ถ้าสามารถนำสิ่งที่ “คุยอวด” กับเขามามอบให้ได้ดังปรารถนา รางวัลอันแสนหวานที่จะได้รับก็ทำให้ยิ่งนึกเคลิบเคลิ้มจนแทบจะลืมทุกสิ่งทุกอย่าง...                     เสียดายก็แต่มาเผชิญหน้ากับเกตุมาลาโดยไม่คาดคิดนั่นแหละ แม้ว่าจะหาทางเอาตัวรอดไปได้แบบน้ำขุ่นๆก็ตามที แต่สายตาของโปรเฟสเซอร์คาเรนและนังผู้ช่วยคนใหม่ที่เพิ่งเห็นตัวจริงชัดๆในวันนี้ ก็ทำให้รู้สึกไม่ถูกชะตาอยู่ครามครัน                 กีฏยา... นอกจากชื่อที่ฟังดูแปลกหูแล้ว ยังรู้สึกถึงสายตาคมกริบที่เพ่งมองมาจับร่างตลอดเวลา ราวกับเครื่องเอกซเรย์ที่เจาะทะลุเข้าไปถึงหัวใจ!!                 โชคดีที่คาเรนเอ่ยปากตำหนิไล่เกตุมาลากลับออกมาเสียก่อน เลยถือโอกาสเดินตามอีกฝ่ายออกมาด้วยกันอย่างชนิด “รอดตัวไป” เจ็บใจอยู่อย่างเดียวก็ตรงที่ไม่ทันได้สังเกตทิศทางบินของไอ้ผีเสื้อหิมะตัวนั้นว่าหลบไปทางไหนนั่นแหละ พยายามสังเกตก่อนออกจากห้องพักแล้ว แต่ก็ไม่เห็นสถานที่สำหรับเพาะเลี้ยงตัวอ่อนผีเสื้อเลยสักแห่งเดียวในห้องนั้น               และที่สำคัญ... หล่อนนึกในใจไปพลางอย่างฉงนฉงาย           จากความรู้ทางชีววิทยาที่เรียนมา กับสภาพห้องชั้นห้าแห่งนี้แม้จะถูกจัดเตรียมความพร้อมสรรพไว้สำหรับเปิดเป็นพิพิธภัณฑ์แมลง แต่ก็เชื่อว่ายังไม่มีการเตรียมพร้อมในศักยภาพสำหรับการเพาะเลี้ยงแมลงเหล่านี้ให้ตรงกับสภาพธรรมชาติได้แน่นอน แม้ว่าคาเรนจะมีพาวเวอร์ในการระดมทุนวิจัยเพียงเท่าใด              สิ่งเหล่านั้นต้องอาศัยเวลา และทีมงานที่จะร่วมกันทำ มากกว่าการ “โชว์พาว” ของ          โปรเฟสเซอร์สาวใหญ่ชาวรัสเซียนั่นเพียงผู้เดียว                 “จริงๆพี่ก็ไม่อยากเข้ามาหรอกนะจ๊ะเกตุ ถ้าทางสำนักงานเลขาเขาไม่แจ้งกับพี่มาว่า อาจารย์คาเรนแกไม่ได้ลงเวลาเข้าปฏิบัติงานเลยตั้งแต่ลาพักกลับมาครั้งนี้ ก็เลยคิดว่าจะเข้ามาเขียนโน้ตทิ้งเอาไว้ รู้อยู่ว่าอาจารย์ก็ยุ่งจนไม่มีเวลาจะรับโทรศัพท์ ว่าแต่เกตุเถอะ มีอะไรหรือเปล่า ถึงได้ขึ้นไปหาอาจารย์ที่ห้องพักน่ะ บรรยากาศแบบนั้น คิดแล้ว... บรื๋อว์ว์... พี่เหมเองยังแทบไม่อยากจะเข้าไปเลยด้วยซ้ำ              เหมวดีเห็นอีกฝ่ายหน้ามุ่ยอย่างยุ่งยากใจ พลางนึกสมน้ำหน้าอยู่ในใจ... แต่ปากก็ยังเอ่ยออกมาอย่างอ่อนหวานตามแบบฉบับน้ำตาลเคลือบหน้า                “พี่ไปก่อนล่ะนะเกตุ รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวยังไงก็ไม่รู้... สงสัยจะไม่สบายเสียแล้วล่ะ”                  สาวนักวิทย์หาเหตุรีบชิงหลบออกไปก่อน เมื่อลงลิฟท์กลับลงมาถึงชั้นล่างด้วยกันแล้ว เกตุมาลาพยักหน้ารับเบาๆ สายตายังเพ่งมองขึ้นไปชั้นบนของตัวอาคารอย่างวิตกกังวล                 เหมวดีไม่รู้แม้แต่น้อย ว่าเหตุข้ออ้างเล่นๆนั้น จะกลับกลายเป็นความจริงในเวลาต่อมา...                   **********************             บุรโชติก้าวเข้ามาภายในห้องกระจกส่วนตัวอันเป็นห้องพิเศษที่สั่งทำขึ้นโดยเฉพาะ กระจกเงาใสแจ๋วรายล้อมรอบด้านส่องสะท้อนร่างของชายหนุ่มผู้มีเรือนกายกำยำงดงามราวรูปประติมากรรมเทพเจ้ากรีก ที่มุ่งเน้นความสวยงามแห่งมัดกล้ามเนื้อสรีระเพศชายอันเป็นความงดงามแห่งอุดมคติ สายตาคมกล้าด้วยความรื่นรมย์ราวเด็กน้อยที่ได้รับความพึงพอใจยิ่งยวด ทอดมองวัตถุที่วางเรียงรายตลอดความสูงจรดเพดานอย่างลุ่มหลง                   ห้องผีเสื้อ...              ปีกหลากสีสันสวยงามถูกตรึงให้แผงปีกแผ่กว้างออกก่อนผนึกใส่กล่องกระจกกันความชื้น ทุกตัวถูกประดับประดาไว้ในช่องชั้นที่สั่งทำเอาไว้ภายในห้องแห่งนี้เป็นอย่างดีตลอดแนวผนังห้อง จนแทบไม่ต่างกับเป็นเครื่องประดับชิ้นเอกของผู้เป็นเจ้าของ... เครื่องประดับที่ได้มาจากซากชีวิตนับร้อยพันชีวิต!!                 ไม่ต่างกับสุสานกระจกแก้ว สำหรับแมลงเหล่านั้นโดยแท้                 ค่อยๆแตะฝ่ามือลงกับผนังกระจกแผ่วเบาราวกลัวว่าเนื้อกระจกจะแตกสลายลง แล้วแนบใบหน้าหล่อเหลาลงสัมผัสกับเนื้อเย็นเฉียบของมัน มองผ่านเนื้อใสโปร่งแสงเข้าไปสู่ร่างที่ถูกตรึงสงบนิ่งอยู่ภายใน “โลงแก้ว” ทอดตามองทุกสรรพสีที่ถูกขยายให้มีขนาดใหญ่ขึ้นจากเหลี่ยมมุมคมเฉียบของเนื้อกระจก และขับทุกเฉดสีบนแผงปีกให้แจ่มชัดมากยิ่งขึ้น             เขาท่องทั้งชื่อชนิดและวงศ์*ของพวกมันได้อย่างแม่นยำ ไม่ต่างกับนักกีฏวิทยาที่เรียนจบมาทางด้านนี้โดยเฉพาะ               เบื้องหน้านั่นเอง เจ้าผีเสื้อไกเซอร์ขนาดใหญ่ผงาดปีกเงื้อมง่าอยู่ในระดับสายตา สีเหลือบประกายจากเกล็ดสีระยิบระยับเหมือนมีมนตร์ขลังดึงดูดให้ต้องยืนมองอย่างภาคภูมิใจที่ได้เป็นเจ้าของโดยมิรู้เบื่อหน่าย            Teinopalpus imperialis ที่รู้จักกันในนามผีเสื้อไกเซอร์ชนิดนี้ คือความยิ่งใหญ่อลังการสมฉายานาม “อิมพีเรียล” ของมันโดยแท้ ทั้งด้วยมูลค่าและการเป็นสัตว์ป่าคุ้มครองอีกชนิดหนึ่งเหมือนกับเจ้าสมิงเชียงดาว ที่เขาก็สามารถครอบครองมันได้สำเร็จเช่นเดียวกัน            บุรโชติหมุนกายอยู่ภายในโลกแห่งแมลงที่เขาเป็นผู้สร้างมันขึ้นมาด้วยความสุขสม อาณาจักรส่วนตัวที่ไม่มีใครล่วงล้ำเข้ามากล้ำกรายได้ ชายหนุ่มฮัมเพลงเบาๆไม่ต่างกับการร้องลำนำเพื่อขับกล่อมบรรดาซากชีวิตเหล่านั้น ในเมื่อแมลงทั้งหลายภายในห้องสะสมนี้ล้วนหามาได้ด้วยความยากลำบากและจำนวนเงินที่มิใช่น้อย แต่ยิ่งมีความยากลำบากมากเท่าใด มันก็ยิ่งกระตุ้นสัญชาตญาณการเอาชนะให้โหมทวีมากขึ้นเท่านั้น              ใช่! คนอย่างบุรโชติไม่เคยยอมแพ้แก่ใคร ไม่ว่าในเรื่องของการทำธุรกิจ เรื่องผู้หญิง หรือแม้แต่ของสะสมชิ้นเอกประดามีพวกนี้...                ในชีวิตนี้ เขาเคยลิ้มรสของมันมาแล้วด้วยความเจ็บปวด และสาบานกับตัวเองว่าจะไม่มีวันหวนกลับไปรับรู้รสชาติเช่นนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง                  มือแข็งแกร่งแตะเบาๆที่ขอบกระจกแล้วดึงกล่องกระจกบรรจุผีเสื้อไกเซอร์... จอมราชันย์ออกมาวางบนโต๊ะไม้อย่างทะนุถนอม ราวกับมันสามารถเปราะแตกได้อย่างง่ายดาย               ผีเสื้อ ที่กระตุ้นสัญชาตญาณส่วนลึกภายในตัวตนที่กดเก็บมันเอาไว้ภายใต้ผืนมหาสมุทรแห่งจิตอันกว้างใหญ่ไพศาล ห้วงมหรรณพที่ราบเรียบปราศจากระลอกคลื่น แต่ไม่มีใครที่สามารถดำดิ่งลงไปค้นพบคลื่นอารมณ์อันปั่นป่วนไม่ต่างกับพายุโหมคลั่งอยู่เบื้องใต้!                      ทุกครั้งที่ได้มองเห็นพวกมันจึงรู้สึก ไม่ต่างกับมองเห็นการเปลี่ยนแปรรูปลักษณ์อันน่าอัปลักษณ์ชิงชัง เฉกตัวดักแด้ชวนขยะแขยงให้กลายกลับเป็นสุดยอดแมลงแสนสวยงามได้อย่างน่าพิศวง             ไม่แตกต่างกับตัวตนของเขาเช่นกัน                 ย้อนกลับเข้าไปในห้วงเวลาหลายสิบปีก่อนหน้า ผ่านม่านหมอกแห่งกาลเวลาที่เริ่มเลือนไปจากความคิด ใครจะไปนึกว่าเด็กชายตัวผอมแห้ง ขี้โรค และเก็บตัว ที่เป็นทั้งไอ้ขี้แพ้ ไอ้ขี้ขลาดตาขาวประจำโรงเรียน จะเติบโตและกลับกลายมาเป็นชายหนุ่มรูปงามที่หญิงสาวหลายคนใฝ่ฝันถวิลหา แม้แต่ร่ำร้องวิงวอนให้เขาเป็นผู้ปลดปล่อยอารมณ์พิศวาสของพวกหล่อนอย่างน่าเวทนา...              ใช่! เป็นความรู้สึกอันน่าเวทนา เหมือนกับเขาคือนักบุญผู้ปลดเปลื้องตัณหาราคะเป็นทานบารมีให้แก่พวกเธอ!                 ไม่มีใครรู้ว่าเขาสุขสมเพียงใด ยามหยัดกายกำยำผงาดอยู่เหนือร่างอรชรเหล่านั้น เปลี่ยนบทบาทมาเป็นผู้ควบคุมบงการ แทนที่จะเป็นฝ่ายถูกกำหนดหรือเป็นผู้ถูกกระทำย่ำยีเฉกเช่นในอดีต ยิ่งสามารถทำให้หล่อนกรีดร้องด้วยความซ่านเกษมและผสมผสานกับ “การลงทัณฑ์”แก่พวกหล่อนจนต้องวิงวอนขอร้อง จนแม้กระทั่งขอร้องต่อชีวิตตนเอง นั่นยิ่งทำให้รู้สึกถึงอำนาจและความยิ่งใหญ่ที่เคยโหยหามาแต่วัยเยาว์มากยิ่งขึ้นทุกขณะ             ความปรีติปราโมทย์เช่นนี้เอง แทบจะทำให้พลั้งเผลอปลดปล่อยอารมณ์จนขีดสุด จนเลยขอบเขตนั้นออกไปหลายต่อหลายครั้ง               และทุกครั้ง... เขาทุ่มโทษไปยังเหตุการณ์ต้นเหตุที่เกิดขึ้นในห้วงอดีตแห่งวัยเยาว์เพียงอย่างเดียวเท่านั้น             มันเริ่มต้นด้วย เด็กสาวแสนสวย ผู้เป็นดาวเด่นประจำโรงเรียนมัธยม คนที่ใครๆต่างก็อยากจะจีบเป็นแฟน              หล่อนมีชื่อว่ามัท...             มัทนียา อันหมายถึงความมึนเมาลุ่มหลง!!                    ********************* *การจำแนกสิ่งมีชีวิตทางชีววิทยา แบ่งเป็นระดับต่างๆตั้งแต่ อาณาจักร (kingdom) ที่แบ่งพืช สัตว์ ฯลฯ ย่อยลงมาจนถึง อันดับ (order), วงศ์ (family) สกุล (genus)และ ชนิด (species) สำหรับบทต่อไป (บทที่ 13) จะเข้าสู่โหมดของ ดช. บุรโชติ แล้วครับ จะรีบนำลงเร็วๆนี้ครับ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 54 19:36:37

ความคิดเห็นที่ 3 ง่า มาเร็วง่า อินเพิ่งอ่านบทที่ 9 กับ 10 จบไปเอง เห็นชื่อชาลทีไร ในสมองเหมือนเห็นใยแมงมุมอยู่ตรงหน้าทุกที วิธีการฆ่าของบุรโชติ ทำให้อินนึกถึงคดีนึงขึ้นมาเลย แต่ดูเหมือนว่าคดีนั้นคนร้ายจะไม่ได้ตั้งใจฆ่า เพียงแต่ว่าตอนที่ถึงตรงนั้น เขากดมือโดนเส้นเลือดตรงคอพอดี (ซึ่งอินจำชื่อเส้นเลือดตรงนั้นไม่ได้ด้วย แหะๆ) คู่นอนเลยตายซะงั้น โอยยยยย ทิ้งปมห้น่าติดตามอีกแล้ว >< จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 54 20:17:09

ความคิดเห็นที่ 4 ได้รับหนังสือพร้อมโปสการ์ดและลายเซ็นแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ^^ จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 54 20:24:23

ความคิดเห็นที่ 5 จองที่ไว้ก่อนค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 54 22:31:35

ความคิดเห็นที่ 6 ได้รับหนังสือแล้วนะคะ ขอบคุณอาจารย์มากๆ อีกครั้งค่ะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 54 23:29:34

ความคิดเห็นที่ 7 ตามมาอ่านด้วยคน ใช่ค่ะ อ่านเป็นตอนๆลุ้นระทึกดีค่ะ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 54 23:38:00

ความคิดเห็นที่ 8 ได้หนังสือแล้วเช่นกันค่ะ ขอบคุณมากนะคะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 54 23:53:41

ความคิดเห็นที่ 9 รออ่านบุรโชติต่อนะคะ คนๆ นี้มีอะไรน่าสนใจ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 04:12:33

ความคิดเห็นที่ 10 "วูบหนึ่ง ณ วิบตา ตระหนักหล้า ตะลึงลาน มนตรา มายาการ แห่งกีฏะ ประเลงลวง" บอกได้คำเดียวว่า โดนอย่างแรงค่ะ ขอบคุณมากนะคะสำหรับหนังสือ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 14:45:05

ความคิดเห็นที่ 11 นั่นสิ แต่ฟังการทิ้งจังหวะ กีฏยาเป็นคนร้ายมากกว่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 54 01:50:28