ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 25 เสียงโทรศัพท์มือถือเงียบลงไปพร้อมๆกับที่ตุลยวัตเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำพอดี เขาจำเสียงเพลงซึ่งตั้งไว้สำหรับเบอร์โทรของปุณณมีได้ขึ้นใจ หากความรู้สึกจากการอ่านสมุดบันทึกเกือบทั้งเล่มที่มีแต่เรื่องของฉายะชาติของหญิงสาวยังคงรบกวรจิตใจให้สับสนวุ่นวาย จนไม่มีอารมณ์จะพูดคุยอะไรกับใคร เพราะรู้ตัวเองดีว่าเวลาอารมณ์ไม่ดีหรือหงุดหงิด จะไม่ระมัดระวังทั้งคำพูดและน้ำเสียง อยากอยู่คนเดียวแบบสงบๆ ไม่ยุ่งกับใครและไม่ต้องการให้ใครมาพูดคุยด้วย จึงตัดสินใจไม่โทรกลับไป แถมยังตั้งใจว่าคืนนี้จะรีบเข้านอนเร็วกว่าทุกวันอีกด้วย  สมุดบันทึกเล่มนั้นยังวางอยู่บนเตียง เขาพลิกตัวหันหลังให้กับมันและโทษมันแบบพาลๆไปเรียบร้อยว่ามันเป็นสาเหตุทำให้เขาต้องอารมณ์ขุ่นมัวก่อนนอน  ทั้งที่เป็นคนอยากอ่านมันเองจนยอมทำตัวเป็นหัวขโมยแท้ๆ เพียงแค่คิดว่าจะได้เห็นชื่อตัวเองปรากฏอยู่ในสมุดบันทึกของเธอบ้าง ไม่ว่าจะในแง่มุมไหนก็ตาม จะบ่นจะด่าจะว่าอะไร เขาก็อยากอ่านทั้งนั้น  แต่แล้วกลับต้องพบกับความผิดหวัง เพราะที่เปิดอ่านอย่างตั้งใจจนเกือบหมดทั้งเล่ม ในใจของปุณณมีแทบไม่มีที่ว่างให้ใครเลยนอกจากฉายะชาติ เพียงคนเดียวเท่านั้น  ตุลยวัตกอดคว้าเอาหมอนข้างมากอดแน่นเมื่อนึกถึงหลายๆเรื่องราวความรัก ความจริงใจ ที่หญิงสาวเขียนถึงชายหนุ่มคนรักราวกับเขาเป็นฮีโร่  ใช่ เขายอมรับว่า เขากำลังอิจฉาเรื่องในอดีตของฉายะชาติอยู่จริงๆ แล้วก็ห้ามความคิดตัวเองไม่ได้เลย ช่วงเวลาเดียวกัน ปุณณมีตัดสินใจออกมาจากบ้านและคอยโทรตามนิดาเกือบทุกๆห้านาทีระหว่างขับรถ เพราะตอนโทรไปครั้งแรก เพื่อนบอกว่าอยู่ในงานเลี้ยงงานหนึ่ง ไม่สะดวกคุย เดี๋ยวกลับเอง ทำให้เธอพอใจชื้นว่าอย่างน้อยนิดาก็อยู่ข้างนอก ยังไม่ได้กลับเข้าบ้าน คงไม่ยากที่จะออกมาหาหลังงานเลิก แต่รอนานแล้วก็ยังไม่เห็นโทรกลับมาอย่างที่บอกสักที จึงต้องคอยโทรตามบ่อยๆ  ด้วยความกระวนกระวายใจ “โอเค ใบปอ ตอนนี้ฉันออกมาจากงานที่โรงแรมแล้ว จะให้ฉันไปหาที่ไหนก็บอกมาเลย” ปุณณมีถอนใจอย่างโล่งอก เมื่อในที่สุด นิดาก็รับสายโทรศัพท์เสียที หญิงสาวบอกชื่อผับในย่านดังที่เพื่อนฟังแล้วต้องทำเสียงอุทานด้วยความตกใจ “เฮ้ย แกจะไปทำอะไรที่นั่นป่านนี้  มีเรื่องอะไรแน่ๆเลยใช่มั้ย จะเล่ารายละเอียดให้ฉันฟังได้รึยัง  ฉันไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติหรอกนะ ที่อยู่ๆแกก็โทรชวนฉันไปเที่ยวผับตอนเที่ยงคืนน่ะ” “ก็จะเล่าอยู่นี่ไง  คือว่า มีคนใช้โทรศัพท์ของฉายโทรมาฉัน บอกว่าฉายไปดื่มเหล้าคนเดียว แล้วก็เมามาก โดนพวกวัยรุ่นต่อยจนสลบ คนที่โทรมาบอกว่า ตอนฉายเมา เพ้อเรียกชื่อฉันตลอดก็เลยเอาโทรศัพท์มาค้นหาชื่อฉันแล้วโทรมาบอก  ฉันก็อดเป็นห่วงไม่ได้เหมือนกัน ตอนแรกโทรไปชวนตุลว่าจะให้ออกมาเป็นเพื่อน แต่วันนี้ตุลดูเหนื่อยๆ คงนอนหลับไปแล้ว เพราะไม่รับโทรศัพท์เลย ไม่โทรกลับด้วย  ฉันถึงต้องโทรหาแกนี่แหละ” “ฟังแล้วมันแปลกๆยังไงไม่รู้ บอกไม่ถูก  ฉันว่าแกน่าจะโทรไปบอกแฟนของฉายดีกว่ามั้ย” “ฉันไม่มีเบอร์เค้า หรือแกมี” “เออ จริงด้วยสิ ฉันไม่มีเหมือนกัน  ถามจริง แกออกมาเพราะเป็นห่วงฉายอย่างเดียวใช่มั้ย ใบปอ” ปุณณมีชะงัก กับคำถามของเพื่อน จริงสิ ทำไมเธอต้องเป็นเดือดเป็นร้อนกับเรื่องของเขาด้วยล่ะ ในเมื่อระหว่างเธอกับเขา แทบไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว “ฉันแค่เป็นห่วงในฐานะเพื่อนที่ดี แค่นั้นจริงๆ  ฉันพูดจริงๆ นะ  ถ้าเค้าไม่โดนทำร้ายร่างกาย ฉันก็อาจจะไม่เป็นห่วงมากกว่านี้  แค่มาพาเค้ากลับบ้าน แค่นั้นเอง ไม่มีอะไรอย่างอื่นเลย” “ก็ได้ๆ ฉันเชื่อแก  เอาเป็นว่า ฉันจะรีบไป แกไปถึงแล้ว ถ้ากลัวหรือไม่กล้าเข้าไปคนเดียวก็รอฉันก่อนแล้วกันนะ ฉันจะรีบไปให้เร็วที่สุด” “ขอบใจแกมากนะ นิ  ถ้างั้น แค่นี้ก่อนแล้วกัน ขับรถไปคุยไป ฉันไม่ค่อยมีสมาธิเลย” “ขับรถดีๆแล้วกันนะ  มีอะไรก็โทรหาได้ตลอดเวลา แล้วถ้าไปถึงที่นั่นแล้ว ฉันจะโทรหาอีกที” นิดาบอกส่งท้ายอย่างเป็นห่วงก่อนจะเป็นฝ่ายกดวางสายไปก่อน  ปุณณมีขับรถไปตามทางเงียบๆ  สีหน้าดูเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด  จนมาถึงบริเวณหน้าผับ ซึ่งบริเวณที่จอดรถค่อนข้างมืดและเงียบพอสมควร พยายามมองไปข้างในก็มองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากแสงไฟสลัวตรงทางเดินเข้าออกเท่านั้น  ระหว่างนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น และพอเห็นว่าเป็นชื่อของฉายะชาติ หญิงสาวก็ไม่ลังเลที่จะกดรับ “ฮัลโหล  คุณมาถึงรึยังครับ ตอนนี้คุณฉายยังไม่ได้สติเลยนะครับ ร้านจะปิดตอนตีสองแล้วด้วย” “ค่ะ เพิ่งมาถึง แล้วฉันต้องไปที่ไหนคะ เข้าไปข้างในร้านเลยเหรอ” “เข้ามาเลยครับ ผมจะคอยรับคุณอยู่ตรงประตูทางเข้าผับ ผมใส่ชุดพนักงาน แล้วก็ใส่หมวกสีดำครับ เห็นแล้วเรียกได้เลย” พูดจบเขาก็วางสายไปโดยที่ปุณณมียังไม่ทันได้ตอบตกลงอะไรเลย  หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใจหนึ่งก็อยากอยู่รอจนนิดามาถึงแล้วเข้าไปพร้อมกัน แต่อีกใจหนึ่งก็เป็นห่วงและอยากจะรีบเข้าไปพาตัวฉายะชาติออกมาเพื่อพากลับไปบ้านเร็วๆ   ใช้เวลาไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ปุณณมีก็เปิดประตูรถเดินออกมาและเดินตรงเข้าไปในผับด้วยท่าทางมั่นใจ  ประตูที่มีพนักงานสองคนคอยยืนเฝ้าเปิดต้อนรับหญิงสาว ทว่า เพียงก้าวแรกที่ก้าวเข้าไปด้านใน สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เสียงเป่านกหวีดยาวดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายและความโกลาหลอลหม่านของผู้คนในสถานบันเทิงแห่งนี้  ปุณณมียืนอึ้ง ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ  กว่าจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น  ก็ตอนที่แสงไฟสีขาวสว่างจ้าขึ้นมาและปรากฏร่างของเจ้าหน้าที่ตำรวจมากมาย     “ขอโทษค่ะ  ข้างในมีเรื่องอะไรกันเหรอคะ” นิดาวิ่งลงมาจากรถหน้าตาตื่น เมื่อมาถึงสถานที่แห่งนี้แล้วเห็นรถเจ้าหน้าที่ตำรวจกับบรรดากองทัพสื่อมวลชนมารอทำข่าวกันมากมาย มือหนึ่งก็พยายามกดโทรศัพท์หาเพื่อน แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมรับโทรศัพท์สักที “ข้างในมีปาร์ตี้ยาไอซ์ครับคุณ  โดนตำรวจเข้ามาจัดการเรียบร้อยแล้ว  เห็นว่ามีลูกหลานไฮโซคนดังเพียบเลยนะครับ” ช่างภาพจากสำนักข่าวแห่งหนึ่งหันมาตอบ  นิดาฟังแล้วก็แทบลมจับ เป็นห่วงปุณณมีจับใจ กดโทรหาเพื่อนอีกครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผล จึงอาศัยพวกนักข่าวและช่างภาพที่คุ้นหน้าคุ้นตากันขอตามเข้าไปด้านใน พบว่า มีการแบ่งกลุ่มผู้ต้องสงสัยว่าเสพยาออกเป็นสองกลุ่ม และปุณณมีก็กำลังยืนพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่ง พอหันมาเห็นนิดา หญิงสาวก็วิ่งเข้ามากอดทันที “ใบปอ เป็นไงบ้าง นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันงงไปหมดแล้ว” “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน พอฉันเดินเข้ามาในนี้ไม่ถึงนาที ตำรวจก็แสดงตัวกันหมดเลย  ฉันบอกความจริงกับเจ้าหน้าที่ไปแล้ว ว่าฉันไม่รู้เรื่องปาร์ตี้ยาไอซ์เลย ฉันมาตามหาเพื่อนที่มาเที่ยวที่นี่เฉยๆ  แต่มันแปลกมากเลยแก ไม่มีแม้แต่เงาของฉาย โทรศัพท์ของเค้าก็โทรติดต่อไม่ได้แล้ว ผู้ชายคนที่โทรมาก็เป็นใครไม่รู้” ปุณณมีบอกเสียงสั่นอย่างหวาดหวั่นกับสิ่งที่เกิดขึ้น  นิดาเองก็รับรู้ได้ถึงความตื่นตระหนกและความกลัวของเพื่อน ซึ่งตลอดชีวิตคงไม่เคยพบเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ยังไม่ถึงกับตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ยังคงมีสติพอที่จะขอชี้แจงและพูดยืนยันความบริสุทธิ์ของตนเองกับเจ้าหน้าที่โดยตรง  นิดายกมือลูบหลังเพื่อนเบาๆอย่างปลอบใจพลางบอกว่า “ไม่เป็นไรนะใบปอ  พูดความจริงทั้งหมดกับตำรวจว่า แกไม่รู้เรื่องที่มีการจัดปาร์ตี้ยาไอซ์ที่นี่  และแกก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับยาเสพติด ถ้าไม่มีหลักฐานก็ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้นแหละ ” “ฉันท้าให้เค้า ตรวจฉี่หรือเจาะเลือดฉันเลยก็ได้   ฉันไม่เคยรู้จักหน้าตายาพวกนี้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นยังไง คนในงานปาร์ตี้นี้ฉันก็ไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยรู้จักสักคนเดียว” “แต่ตอนนี้ฉันกำลังสงสัยเรื่องฉาย ต้องมีคนวางแผนเรื่องนี้แน่ๆ” นิดาบอกเสียงเครียด และเริ่มรู้สึกถึงแสงแฟลชวูบวาบของช่างภาพ ที่กำลังให้ความสนใจปุณณมีเป็นพิเศษ “ขอโทษนะครับ  ขอเชิญคุณไปให้ปากคำต่อที่โรงพักด้วยครับ คุณปุณณมี” เจ้าหน้าที่ตำรวจคนเดิมที่ปุณณมีเจรจาด้วย เดินมาบอกอย่างสุภาพ  สองสาวยังคงจับมือกันไว้แน่น “แกไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะไปกับแก ฉันจะอยู่คอยช่วยแกให้ถึงที่สุด จนกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย  แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ทราบเรื่องรึยัง” ปุณณมีส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันแอบออกมา ไม่ได้บอกใครน่ะ ไว้ให้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วค่อยโทรไปบอกแล้วกัน” “อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นสิ  คุณพ่อกับคุณแม่แกท่านรู้จักลูกสาวท่านดีอยู่แล้วน่าว่าเป็นคนยังไง ฉันเชื่อว่าท่านทั้งสองต้องเข้าใจแกอยู่แล้ว  อย่าเพิ่งคิดมากเลยนะ” หญิงสาวมองสบตากับผู้เป็นเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิตอย่างซาบซึ้งใจ ไม่ว่าจะยามสุขหรือยามทุกข์ ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรเรื่องอะไร เรื่องเล็ก เรื่องใหญ่แค่ไหน นิดา ก็เป็นเพื่อนแท้ที่เธอคิดถึงเป็นคนแรกด้วยความไว้ใจว่าเพื่อนคนนี้สามารถพึ่งพาได้เสมอ และทุกเวลาที่ต้องการด้วย ... “พี่นุศ  ทำแบบนี้จะดีเหรอคะ” สิตางศุ์ถามด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจขณะเอื้อมมือไปยึดข้อมือที่ถือโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งไว้ และกำลังจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ “จะเก็บมันเอาไว้ให้กลายเป็นหลักฐานมามัดตัวเธอรึไง  แค่โทรศัพท์เครื่องเดียว จะอะไรนักหนา” นุศราตอบอย่างรำคาญ ก่อนจะสะบัดแขนออกและเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ หย่อนโทรศัพท์มือถือเครื่องจิ๋วลงไปในชักโครกแล้วกดน้ำตามทันที “แค่โทรศัพท์เครื่องเดียว แฟนเธอมีปัญญาซื้อใหม่ได้อยู่แล้วน่า  แต่ถ้ามันมาเห็นว่าเธอแอบเอามาไว้กับตัว นั่นแหละที่จะกลายเป็นความซวย  ตอนนี้เรามารอฟังข่าวดีที่น่าจะใจกันดีกว่า” สิตางศุ์ไม่มีข้อโต้แย้งใดๆอีก ในใจยังคงนึกกลัวกับสิ่งที่ได้ร่วมมือทำลงไปกับพี่สาว  ทำให้ความวิตกกังวลฉายชัดออกมาทั้งในแววตาบวกกับสีหน้าที่ดูไม่สบายใจเอาซะเลย “โอ๊ย  จะกลัวอะไรกันนักหนา พี่ก็บอกแล้วไงว่าแค่สั่งสอนเบาๆ  ให้มันหมดอนาคตในวงการบันเทิง ก็แค่นั้นเอง  อุตส่าห์ไม่ยัดข้อหามียาเสพติดในครอบครองให้ด้วยตามที่เธอขอแล้วนะ” คนเป็นน้องสาวยังไม่ยอมออกความเห็นใดๆ  ได้แต่นั่งมองพี่สาวซึ่งเดินไปนั่งตรงโต๊ะทำงานข้างเตียงนอนและเปิดโน้ตบุ๊ครอเช็คข่าวในอินเตอร์เนต ด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ กับสิ่งที่เพิ่งทำสำเร็จเรียบร้อยต่อแผนการที่คิดไว้  ด้วยความเจ็บใจที่เห็นน้องสาวต้องถูกแย่งทุกสิ่งทุกอย่าง จากผู้หญิงคนนั้น ทั้งยังเป็นต้นเหตุของอาการบาดเจ็บจนต้องยกเลิกงานไปหลายงานจนถึงทุกวันนี้  บวกกับทราบมาจากบิดาว่า นายตำรวจผู้ใต้บังคับบัญชากลุ่มที่ดูแลเรื่องยาเสพติด กำลังจะเข้าทลายปาร์ตี้ยาไอซ์ของกลุ่มวัยรุ่นไฮโซที่ผับแห่งหนึ่ง จึงคิดแผนการนี้ขึ้นมาโดยให้สิตางศุ์แอบเอาโทรศัพท์มือถือมาจากฉายะชาติ ตอนเขามาหาถึงที่บ้านเมื่อวานนี้ แล้วร่วมมือกับเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งให้ใช้โทรศัพท์ของฉายะชาติโทรไปหลอกล่อให้ปุณณมีออกมาตามเวลาและสถานที่ ที่ได้ถูกกำหนดไว้ แล้วทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างไม่มีความผิดพลาดและได้ผลเป็นที่น่าพอใจอย่างยิ่ง จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 22:21:24

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 25 ต่อ) “แค่ข่าวออกมาว่า ทลายงานปาร์ตี้ยาไอซ์แล้วพบหญิงสาวพิธีกรรายการทีวีที่กำลังเป็นที่ชื่นชมกันในช่วงเวลานี้ ถึงแม้ว่า จะบริสุทธิ์ตรวจไม่พบสารเสพติดใดๆ ในร่างกาย รวมถึงค้นรถกับกระเป๋าแล้วไม่พบสิ่งของที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติดจึงต้องปล่อยตัวไป แต่เชื่อสิ งานนี้ จะมีคนเชื่อสักเท่าไหร่กัน แค่ออกไปเที่ยวสถานที่แบบนั้นตอนดึกๆดื่นๆ มัรก็ชวนให้สงสัยจะตายไป” นุศราหันมาบอกน้องสาวด้วยน้ำเสียงสะใจขณะเปิดอ่านข่าวในอินเตอร์เนต “ข่าวลงแล้วเหรอคะพี่” สิตางศุ์ถามพลางเดินเข้าไปอ่านใกล้ๆ   “มีคนไม่เชื่อเยอะมาก  บอกว่า เป็นคน นามสกุลดัง จะทำอะไรก็ได้ให้ตัวเองพ้นผิด  เหตุผลที่บอกไปหาเพื่อนที่ผับนั่นและไม่รู้เรื่องว่ามีปาร์ตี้ยาไอซ์ เป็นข้อแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้น  เห็นมั้ย สิตางศุ์ เราแทบไม่ได้ทำให้เค้าเดือดร้อนอะไรเลยนะ  ตอนนี้เค้าก็คงกลับบ้านไปในฐานะผู้บริสุทธิ์เรียบร้อยแล้ว  แล้วก็งดให้สัมภาษณ์หรือแถลงข่าวใดๆทั้งนั้น” นุศราพูดอย่างอารมณ์ดี พลางคลิกเปิดอ่านข้อความที่แสดงความคิดเห็นซึ่งส่วนใหญ่เป็นไปในทางลบและเชื่อว่าปุณณมีบารมีของบิดาช่วยให้ตนเองรอดพ้นจากความผิดไปได้  สิตางศุ์เริ่มคลายความกังวลและยิ้มออกได้บ้างแล้ว เมื่อนึกถึงผลกระทบที่เกิดขึ้นกับปุณณมี ... ภาพข่าวที่ปรากฏบนหน้าหนังสือพิมพ์กับรายละเอียดของเนื้อข่าวที่ตุลยวัตเพิ่งอ่านจบลง โดยมีกฤษณาซึ่งเป็นคนเอามาให้เขาอ่านถึงห้องแต่เช้า ทำเอาชายหนุ่มนิ่งสนิทราวกับเป็นรูปปั้น ความรู้สึกแรกที่ค่อยๆซึมซับผ่านเข้าไปในหัว นั่นก็คือ เพราะความงี่เง่าของเขา ที่ไม่ยอมโทรกลับไปหาปุณณมี ตอนเมื่อคืน ที่ทำให้เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นมาจนได้ และมันก็ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลย “ตุล  แกจะไปไหน” กฤษณาเดินเข้าไปขวางเมื่ออยู่ดีๆชายหนุ่มก็ลุกพรวดขึ้นยืนและทำท่าจะเดินออกจากห้องทำงานไป “ฉันมีเรื่องต้องทำ ขอบใจที่เอาข่าวนี้มาบอกฉันนะ” ตุลยวัตบอกเสียงเครียดแล้วรีบวิ่งลงไปที่รถพลางกดโทรศัพท์มือถือหาปุณณมีไปด้วย “ฮัลโหล ใบปอ...” “เดี๋ยวค่ะ พี่ตุล นี่นิดาเองนะคะ  ใบปอไม่สะดวกรับสายตอนนี้ค่ะ พี่ตุลมีอะไรด่วนรึเปล่าคะ” “ตอนนี้ใบปออยู่ที่ไหน แล้วเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น นิ เล่าให้ฟี่ฟังเดี๋ยวนี้เลยนะ” เขาบอกพลางเสียบกุญแจรถยนต์และขับออกไปอย่างร้อนใจ “อยู่ที่บ้านนี่แหละค่ะ  ตอนนี้กำลังคุยกับคุณพ่อคุณแม่อยู่  เมื่อคืน ใบปอโทรมาหานิ ตอนเที่ยงคืนกว่าๆ แต่นิอยู่ที่งานเลี้ยงเลยไม่ได้รับสาย  พองานเลิก โทรกลับไป ใบปอก็ขับรถออกมาจากบ้านแล้ว แล้วก็เล่าให้ฟังว่า มีคนใช้โทรศัพท์ของฉายโทรมาบอกว่า ฉายเมา ถูกต่อยสลบอยู่ที่ร้านแล้วฉายก็เพ้อเรียกแต่ชื่อใบปอ เค้าก็เลยเอาโทรศัพท์ฉายมาค้นหาเบอร์แล้วโทรมาหาใบปอค่ะ  ประมาณว่า ไม่รู้จะทำไง ตอนแรกใบปอโทรหาพี่ตุลด้วยนะคะ แต่พี่ตุลน่าจะหลับไปแล้ว ก็เลยโทรมาหานิแทน ” ฟังถึงตรงนี้ ตุลยวัตก็แทบจะฟังที่นิดาพูดไม่รู้เรื่องอีกแล้ว ในสมองของเขาคิดถึงแต่เรื่องเมื่อคืน  เขารับโทรศัพท์ปุณณมีไม่ทันก็จริง แต่ไม่ใช่เพราะนอนหลับ  ยิ่งนึกถึงสาเหตุที่ตัวเองตัดสินใจไม่โทรกลับไป ก็ยิ่งรู้สึกผิดและโกรธตัวเองที่สุด “แล้ว ฉายรู้เรื่องนี้รึยัง” “ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่น่าจะรู้แล้วมั้งคะ ข่าวออกจะเร็วขนาดนี้   ตอนนี้ใบปอก็โดนยกเลิกงานไปเกือบหมดแล้วล่ะค่ะ” ตุลยวัตขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ “มีผลรวดเร็วขนาดนี้เลยเหรอ  แต่ที่พี่อ่านข่าว ตำรวจเค้าก็สรุปออกมาแล้วว่าใบปอแค่มานัดเจอเพื่อนที่นี่เฉยๆ ไม่รู้เรื่องปาร์ตี้ยาไอซ์ แล้วก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเรื่องมั่วสุมค้ายา เสพยาเลยด้วย  ทำไมยังต้องถูกยกเลิกงานอีก” “งานแวดวงนี้ เรื่องภาพพจน์เป็นสิ่งสำคัญมากนะคะพี่ตุล แล้วรายการที่ใบปอทำอยู่ ทางสปอนเซอร์กับผู้ผลิตรายการเค้าก็ให้เหตุผลว่าต้องการคนที่เป็นตัวอย่างที่ดีให้กับเยาวชนและผู้ชมเลยต้องเปลี่ยนพิธีกรใหม่ ส่วนงานแบรนด์แอมบาสซาเดอร์ที่เพิ่งติดต่อมา ก็เพิ่งโทรมาขอยกเลิกไป  เหลืองานถ่ายแบบคู่กับพี่ตุลนั่นแหละค่ะ ไม่รู้ทางนิตยสารจะว่ายังไง บางทีอาจจะโดนดองยาวก็ได้  อ้าว ใบปอมาพอดี พี่ตุลจะคุยกับใบปอมั้ยคะ” “เดี๋ยวพี่โทรไปใหม่นะ” ตุลยวัตพูดตัดบทแล้วกดปิดโทรศัพท์ทันที  ความรู้สึกผิดและละอายแก่ใจ ทำให้เขายังไม่พร้อมจะพูดหรือเผชิญหน้ากับหญิงสาวในเวลานี้ ชายหนุ่มมองป้ายกลับรถตรงหน้าแล้วตัดสินใจกลับไปที่บริษัทแทนที่จะไปหาปุณณมีที่บ้านตามความตั้งใจในตอนแรก ขณะเดียวกันที่บ้านของปุณณมี “ใครโทรมาเหรอ นิ โดนบอกปฏิเสธงานหมดทุกอย่างรึยัง” ปุณณมีถามอย่างเศร้าๆ แล้วเข้ามานั่งที่โซฟาตัวเดียวกันกับเพื่อน “ไม่ใช่หรอก พี่ตุลน่ะ ฟังเสียงเค้าดูเป็นห่วงใบปอมากเลยนะ” “แล้วทำไมเค้าไม่ขอคุยกับเราเองล่ะ  นี่วางสายไปนานรึยัง” “เพิ่งวางไปเมื่อกี้เอง บอกว่าเดี๋ยวจะโทรมาใหม่  บางทีเค้าอาจจะกำลังมาหาใบปอก็ได้นะ” นิดาคาดเดาไปตามที่รู้สึก และเอื้อมมือไปลูบศีระษะเพื่อนรักเบาๆ ตั้งแต่เกิดเรื่อง ปุณณมีก็ยังไม่ได้เข้านอนเลยจนถึงตอนสายวันนี้ แววตาของเธอดูเหนื่อยล้าและอิดโรยจนน่าตกใจ   ระหว่างนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือของปุณณมีก็ดังขึ้นอีกครั้ง   “ต้าร์โทรมา” นิดาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมองก่อนยื่นให้เจ้าของ “ฮัลโหล ต้าร์” “สวัสดีใบปอ  เสียใจด้วยนะ เรื่องข่าวที่ออกมา เรารู้เรื่องแล้วตกใจมากเลย ตอนนี้ใบปอโอเครึเปล่า” ถ้อยคำของปลายสายคล้ายจะเป็นห่วงเป็นใย หากคนฟังกลับรู้สึกว่าเขารีบร้อนแปลกๆ กว่าที่เคย “ก็ โอเคแล้วล่ะ  ตอนนี้อยู่ที่บ้าน ขอบใจนะต้าร์ที่โทรมาถาม” “เอ่อ คือเรามีเรื่องจะบอกอีกเรื่องด้วย  เรื่องที่เราเคยชวนใบปอมาเล่นมิวสิควิดิโอให้น่ะ  โปรเจคเพลงนี้คงเลื่อนไปก่อนนะ . มีสายเรียกซ้อนน่ะ  แค่นี้ก่อนนะใบปอ” ปุณณมีวางโทรศัพท์มือถือลงข้างตัวพลางถอนใจยาว  อุตส่าห์หลงดีใจคิดว่ากีรติจะโทรมาด้วยความห่วงใยตามประสาเพื่อน แต่สุดท้าย เขาก็เหมือนคนอื่นๆ ที่มองเธอในแง่ลบไปแล้ว “มีอะไรรึเปล่าใบปอ  ต้าร์โทรมาว่าไง” “บอกว่า เพลงที่ชวนเราไปเล่นมิวสิควิดิโอ ตอนนี้โปรเจคเลื่อนออกไปก่อน  จริงๆก็คงอยากบอกว่าจะยกเลิกแล้วเตรียมหาคนใหม่แหละมั้ง” นิดาฟังแล้วก็ออกอาการฉุนแทนเพื่อนขึ้นมา “ทุเรศจริง  บ้ารึเปล่า  ใบปอยังไม่ได้ตอบตกลงเลยไม่ใช่เหรอ กำลังคิดหาคำพูดปฏิเสธด้วยซ้ำ จะรีบออกตัวแรงไปไหนเนี่ย คนเป็นเพื่อนกัน ไม่น่าจะมาทำกันแบบนี้เลยนะ  สมกับที่มีแต่คนบอกว่านายคนนี้ทั้งเห็นแก่ตัวและก็คิดถึงแต่เรื่องผลประโยชน์ของตัวเองจริงๆ” “ช่างเถอะ  ฉันไม่ได้คิดมากหรอก เป็นใครก็คงทำแบบนี้” ปุณณมีพูดอย่างปลงๆ   วันนี้ทั้งวันโดนโทรศัพท์มาขอยกเลิกงาน ทั้งงานที่ทำอยู่และที่กำลังจะได้ทำจนเหลือแค่งานวิศวกรอย่างเดียวแล้ว  และยังไม่รู้เลยว่า ทางบริษัทจะมีความเห็นอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้   “ใบปอ ฉันว่าแกตัวอุ่นๆนะ  ไปนอนพักผ่อนซะหน่อยเถอะ  เดี๋ยวจะไม่สบายเอา คุณพ่อคุณแม่ยิ่งเป็นห่วงกลัวแกจะเครียดมากจนเป็นโรคเครียดลงกระเพราะอยู่” “ไม่หรอก ตอนนี้ฉันไม่ได้เครียดอะไรมากแล้ว  แต่กำลังสงสัยเรื่องฉาย ว่าตกลงมันเป็นยังไงกันแน่” “เอ้อ จริงสิ ลืมบอกเลย ฉันโทรไปถามคุณเอธัชมา คุณเอบอกว่า เมื่อวานฉายทำโทรศัพท์มือถือหาย แล้วตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะรู้เรื่องแกรึยัง  เพราะว่า ไม่มีใครติดต่อฉายได้เลย” ปุณณมีพยักหน้ารับรู้ ในขณะที่ยังสงสัยในความไม่ชอบมาพากลกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับตนเอง  ก็มีอีกเรื่องให้น่าสงสัยเพิ่มขึ้นอีก “เดี๋ยวนี้แกสนิทกับเอ แบบถึงกับมีเบอร์มือถือและโทรหากันได้ด้วยเหรอ” นิดาทำหน้าไม่ถูก เมื่อเห็นสายตาที่มองมาอย่างจับผิดของเพื่อน “อย่าเพิ่งสนใจเรื่องของฉันได้มั้ย  ตอนนี้แกควรไปนอนพักผ่อนนะ  ป่ะ เดี๋ยวฉันจะพาไปนอนที่ห้อง” “ไม่ต้อง แค่ขึ้นไปนอน ฉันไปเองได้  ไม่ต้องตามไปดูแลเหมือนกำลังป่วยหนักหรอกน่า ฉันไม่ได้เครียดหรือคิดมากแล้วล่ะ” ปุณณมีบอกพลางลุกขึ้นยืน เริ่มรู้สึกว่าตัวเองต้องการพักผ่อนจริงๆเพราะเปลือกตามันเริ่มจะหนักเหลือเกิน จึงรีบเดินขึ้นบันไดตรงไปที่ห้องนอนทันที หญิงสาวทิ้งตัวนอนลงบนเตียงนุ่มและพลิกตัวนอนตะแคงมองโทรศัพท์มือถือในมือพร้อมกดดูบันทึกการใช้เพื่อที่จะจ้องมองชื่อของใครคนหนึ่งที่โทรมาหาแต่ไม่ได้คุยกัน ในใจนึกปรารถนาอยากให้เขาโทรมาอีกครั้งหรือมาหาด้วยตัวเองเลยก็ได้  นี่คงเป็นครั้งแรกที่เธออยากฟังคำพูดให้กำลังใจกับสายตาที่อบอุ่นอ่อนโยนของตุลยวัต ชายหนุ่มคนเดียวที่เธอคิดถึงมากที่สุดในช่วงเวลาแย่ๆแบบนี้ .. จบตอนที่ 25 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 22:21:56

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีทุกๆคนตอนค่ำวันศุกร์นะคะ พรุ่งนี้จะหนีน้ำท่วมกรุงไปต่างจังหวัดสัก 2-3 วัน เลยเข้ามาโพสไว้อีกตอน ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้กับผู้ที่กำลังเผชิญภัยพิบัติครั้งใหญ่ทุกคนนะคะ (ให้กำลังใจตัวเองด้วย - -'') ตอบกระทู้ตอนที่แล้ว ต้องเป็นเรื่องแน่เลย พี่ตุลอ้อนได้อีก จากคุณ : scottie <<< ใช่แล้วค่ะ เป็นเรื่องจนได้ ><  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ ^^' เค้าแอบหวานกันด้วยอะ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: <<< ตอนนี้ไม่ค่อยหวานซะแล้ว แหะๆ ><  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) ตอนที่แล้วสงสัยไม่ได้อ่านเพราะไปเมืองไทยมาค่ะ ช่วงอยู่เมืองไทยไม่ได้ใช้คอมพิวเตอร์เลยค่ะ กลับไปอ่านก่อนนะคะ ที่จริงว่าไปแล้วก็สงสารสิตางศุ์อยู่เหมือนกันนะคะเพราะคงมีความรู้สึกเหมือนปุณณมีแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจริงๆ นั่นแหละ ทั้งคนรัก ทั้งงาน จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) <<< ก็เลยโดนสองพี่น้องวางแผนสะกัดดาวรุ่งซะเลย - -'  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ  :) แม้จะเป็นเพียงแค่อดีตของคนที่เรารัก แต่... ถ้าได้รับรู้ มันก็เหมือนมีเข็มเล็กๆ มาทิ่มแทงจริงๆ นั่นแหละ สงสารตุลอ่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy)<<< บางเรื่อง ตุลก็ยังติดนิสัยแบบเด็กๆที่พ่อแม่ตามใจน่ะค่ะ เลยปล่อยวางไม่ค่อยได้ - -'  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ ^^ ชักตงิดๆว่าเป็นแผนของพี่สาวของสิตางค์หรือเปล่าน้าที่จะหลอกใบปอไปทำร้าย เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก <<<  ^^ คุณหมอกลับมาอ่านแล้ว  แผนที่ว่าไม่ถึงกับทำร้ายแบบรุนแรง แค่สั่งสอนเบาๆค่ะ แหะๆ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) **ขอบคุณกิฟท์จาก คุณบุหงาบาหยัน, makokchor, :::อาราเร่:::, kdunagin, Mnemosyne, trenah, แก้วกังไส, npuiy, ระรินใจ, สามปอยหลวง, นารีจำศีล, ลูนาติก และคุณ ผีเสื้อสีดำด้วยนะคะ ;)) พบกันใหม่ตอนหน้านะคะ ถ้าน้ำยังไม่ท่วมซะก่อน>< สำหรับคืนนี้ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์นะคะ ^^ จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 22:34:55

ความคิดเห็นที่ 4 เวรกรรม ปุณณมีเจอปัญหาประดังประเดกันเข้ามาแบบนี้จะไหวหรือ ที่จริงตุลยวัตน่าจะยอมรับได้บ้างนะคะว่าอดีตก็คืออดีต แถมอดีตตัวเคยแสดงท่าทียังไงต่อใบปอ ตอนนั้นฉายะชาติถึงได้มีความหมายต่อใบปอมากกว่า จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 54 03:41:44

ความคิดเห็นที่ 5 โห นี่แค่สั่งสอนแบบเบาๆ หรือคะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 54 04:41:34

ความคิดเห็นที่ 6 ได้มีเวลา่ว่างตามอ่านจนทันบทล่าสุดแล้วคร้าบ อยากบอก่าพี่ตุลค้าบเลิกนอยด์แล้วรีบไปหาใบปอเร็วๆเถอะ จากคุณ : trenah เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 54 20:39:41

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านต่อค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 54 01:58:17

ความคิดเห็นที่ 8 เริ่มจะขมๆ แล้วสิคะเนี่ย >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 54 20:15:46

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านแล้วคิดว่าใบปอไม่น่าไปเองเลยค่ะ หาทางติดต่อเพื่อนคนอื่นของฉายซะยังจะดีกว่า จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 54 23:22:53