ความคิดเห็นที่ 1 เย็นย่ำค่ำวันเสาร์ กระผมนั่งหน้าแจ่มอยู่บนเก้าอี้ธรรมดา (ซึ่งกระผมไม่ขอสาธยายถึงรายละเอียด เพราะมันธรรมดาเกินไป) ภายในพิพิธภัณฑ์ศิลปะอันร้างไร้ผู้คน มือขวากำโทรศัพท์มือถือรอสายเรียกเข้าที่ยังไม่มีวี่แววว่าจะดังขึ้นมา ขณะที่มือซ้ายกำลังลูบไล้ตุ่มแดงบนแก้มซ้ายที่อีกไม่นานคงจะอักเสบและกลายเป็นสิว ราวกับเด็กที่รอคอยการงอกของเมล็ดถั่วงอกที่ถูกเพาะไว้บนกระดาษทิชชู กระผมกำลังรอหญิงสาวคนหนึ่ง เราคุยกันทางอินเทอร์เน็ต เธอบอกว่าเธอติดตามผลงานเขียนของกระผมมานาน เธอมีเรื่องราวเรื่องหนึ่งที่อยากให้กระผมนำไปเขียน เธอบอกว่าอยากพบกระผม เราจึงแลกเบอร์และนัดเจอกัน เธอตั้งใจจะเล่าเรื่องนี้ให้กระผมฟังด้วยปากของเธอเอง (จำเป็นไหม) ในที่สุดเธอก็โทรมา กระผมสอดส่ายสายตาเพื่อหาสาวขาวสวยหุ่นดีที่กำลังใช้โทรศัพท์ พลางกดปุ่มรับ พร้อมขยับปากพูด “สวัสดีครับ” ก่อนจะนัดเธอให้ไปเจอที่ร้านกาแฟใกล้สุด จากคุณ : navagan เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 54 22:30:01

ความคิดเห็นที่ 2 ดึกดื่นคืนวันเสาร์ กระผมนั่งหน้าจืดอยู่บนเก้าอี้ธรรมดาตรงข้ามผู้หญิงธรรมดา (ซึ่งกระผมไม่ขอสาธยายถึงรายละเอียด เพราะมันธรรมดาเกินไป) ในร้านกาแฟใกล้สุดอันร้างไร้ผู้คน มือขวากำแก้วลาเต้ที่เย็นและชื้นด้วยไอน้ำในอากาศที่กลั่นตัวเป็นหยดน้ำอยู่รอบแก้วเมื่อสัมผัสกับความเย็น ขณะที่มือซ้ายกำลังลูบไล้ตุ่มแดงบนแก้มซ้ายที่ตอนนี้เริ่มอักเสบกลายเป็นสิวสดใส ราวกับเด็กที่ลูบไล้เมล็ดถั่วงอกที่เพิ่งงอกแทงยอดออกมา กระผมกำลังรอคอยฟังเรื่องราวที่จะออกมาจากปากของเธอ หลังจากที่เราได้พูดคุยทำความรู้จักกันสักพักหนึ่ง เธอได้เกริ่นให้ฟังว่า เรื่องราวนี้เป็นเพียงเรื่องราวธรรมดา ที่มีคนอื่นเล่าให้เธอฟังอีกที(หนึ่ง) ซึ่งคนที่เล่าให้เธอฟังก็มีคนอื่นเล่าให้เขาฟังอีกที(สอง) และไม่แน่ว่าอาจมีคนอื่นเล่าให้เขาฟังอีกที(สาม) (จำเป็นไหม) ในที่สุดเธอก็เล่าเรื่องราวนั้นให้ฟัง โดยเรื่องที่เกิดขึ้นแทบจะไร้ซึ่งกริยา และไร้ซึ่งกาลเวลา มันอาจเนิ่นนานจนคาดไม่ได้ แต่ก็สามารถเล่าจบได้ในเวลาเพียง 6 วินาที มันเป็นเพียงเรื่องราวแบบพอเพียงซึ่งต้องการเพียงแค่พื้นที่และเวลาเท่านั้น จากคุณ : navagan เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 54 22:30:33

ความคิดเห็นที่ 3 อีกสามสิบนาทีจะบ่ายสองสี่สิบเอ็ด กระผมนั่งหน้าเจื่อนอยู่บนเก้าอี้ธรรมดา (ซึ่งกระผมไม่ขอสาธยายถึงรายละเอียด เพราะมันธรรมดาเกินไป) มือขวาจับปากกาตั้งท่าเหมือนกับจะจรดเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษที่ร้างไร้ตัวหนังสือ ขณะที่มือซ้ายกำลังลูบไล้สิวสุกบนแก้มซ้ายที่ตอนนี้เริ่มเป็นเม็ดแข็ง พร้อมที่จะแคะและแกะได้ในอีกไม่ช้า ราวกับเด็กที่รอคอยจะแกะของเล่นชิ้นใหม่ออกจากกล่องในขณะที่แม่กำลังควักเงินจ่ายให้คนขาย กระผมมีเรื่องที่จะเล่าแต่ไม่รู้จะเล่าอย่างไร กระผมครุ่นคิดถึงความหมายของคำว่า “เรื่องเล่า” และ “เล่าเรื่อง” เรื่องราวที่ถูกเล่าควรมีลักษณะเช่นไร เรื่องที่ธรรมดา (ซึ่งกระผมไม่ขอสาธยายถึงรายละเอียด เพราะมันธรรมดาเกินไป) สมควรจะถูกบอกเล่าหรือไม่ หรือต้องเป็นเรื่องที่สร้างผลกระทบต่อจิตใจเท่านั้น แล้วเนื้อเรื่องนั้นสำคัญแค่ไหน วิธีเล่าเรื่องสำคัญอย่างไร หรือว่าทั้งสองส่วนก็คือสิ่งเดียวกันที่แยกจากกันไม่ได้ (จำเป็นไหม) ในที่สุดกระผมก็ตระหนักว่า ความน่าสนใจสำหรับเรื่องนี้ที่มีต่อกระผมไม่ได้มาจากตัวเรื่องราวเพียงอย่างเดียว แต่มาจากวิธีที่มันเดินทาง การที่มันกระตุ้นความคิด และผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น จากคุณ : navagan เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 54 22:33:10

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องของเธอซึ่งได้กลายเป็นเรื่องของกระผม กำลังจะกลายเป็นเรื่องของคุณ เพียงแค่ย้อนกลับไปอ่านบรรทัดแรกอีกครั้ง Read more: http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=navagan&month=10-2011&date=21&group=5&gblog=12 จากคุณ : navagan เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 54 22:33:58