ความคิดเห็นที่ 1 ๑๑ “บางทีวันเวลานั้นอาจเข้ามาใกล้กว่าที่เราคาดคิดไว้ ท่านพี่” ถ้อยคำของสตอร์เคดึงเอาลูดัสกลับมาสู่ความจริงเบื้องหลัง คำว่าหายนะ ไฟ และล่มสลาย ไม่ใช่เพียงคำเปล่าๆ ในกระดาษสั่งงาน เมื่อพูดกันอย่างจริงจังเช่นนี้ บรรยากาศแจ่มใสของทะเลก็ไม่อาจละลายล้างความมัวหม่น ทึบทึม ในเรื่องราวที่ทั้งสองพูดกันอยู่ลงไปได้ “หมายความว่ายังไง” ลูดัสถาม มือเปิดกระป๋องน้ำอัดลม ดีดฝาแรงจนฟองฟู่ ชักจะหัวเสียที่น้องชายไม่ยอมตอบคำถามแรกของเขา “พี่ถามว่าทำไมงานมันแปลก มันดูไม่เหมือนงานชิ้นอื่นๆ ที่พี่เคยเจอมา” ทั้งอีกหลายๆ เรื่องก็น่าสงสัย “พี่ไปเห็นเจ้ากายสิทธิ์ เนื้อคู่ของนวลปรางนั่นมาแล้ว ก็ไม่เห็นว่าผู้ชายคนนั้นจะมีอำนาจ อิทธิพล พอจะทำลายกรุงเทพฯ ตรงไหน” “จำเอโอนัสได้ไหม ท่านพี่” สตอร์เคตอบคำถามนั้นด้วยคำถาม เหลือบตามองผู้เป็นพี่ที่ขบกรามแน่นเป็นสันนูน “ลูกชายมนุษย์ของแม่ ผู้ชายขี้แพ้ บ้าผู้หญิง ดีแต่ใช้กำลัง แถมยังถูกยึดเมืองด้วยอุบายตื้นๆ ที่เด็กอมมือยังมองออก” ใช่ เอโอนัส น้องชายมนุษย์ของเขา ผู้แพ้กลศึกเมื่อหลายพันปีมาแล้ว ในสงครามที่เกิดขึ้นเพราะเรื่องเล่นสนุกของเขากับพี่น้อง ทำไมลูดัสจะจำไม่ได้ ในเมื่อแม่ติดตามลูกชายคนนี้ไปยังดินแดนใหม่ ทิ้งให้เขากับน้องต้องรอคอย เฝ้าหวังว่าแม่จะมาพากลับไป “เอโอนัส คนที่พวกเราดูหมิ่นกันนักหนา วันหนึ่งเขาแพ้ศึกร้องไห้หนีไปถึงอีกคาบสมุทร วันต่อมาเขาสถาปนากรุงโรม ยกทัพกลับมาตีกรีกจนราบเป็นหน้ากลอง” “นั่นมันไม่เหมือนกัน เอโอนัสขี้แพ้ แต่ก็เป็นแม่ทัพ เป็นนักปกครอง เขามีพลังอำนาจ แม้จะโง่ไปบ้าง” ลูดัสแย้ง “ท่านพี่ไม่ทราบหรือว่าเจ้าหนุ่มน้อยกายสิทธิ์ผู้นี้ปกครองโรงแรมที่เป็นหนึ่งในเครือใหญ่ เขาและครอบครัวกุมวงเงินหมุนเวียนอยู่ในประเทศไทยและรอบคาบสมุทรสุวรรณภูมิไว้มากขนาดไหน หากสมัยก่อน กำลังทหารจะก่อให้เกิดประวัติศาสตร์ สมัยนี้น้ำเงินต่างหากล่ะครับท่านพี่ ที่เป็นผู้จารจารึก เป็นอำนาจ เป็นทุกสิ่งสำหรับมนุษย์ ไม่ใช่มนุษย์ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ความรัก เทพแห่งความรักอย่างพวกเรา จึงมีค่าน้อยลงทุกที จะมีหรือไม่มีก็ไม่ต่างกัน” ลูดัสหันไปมองกามเทพผู้น้อง ที่มองตอบเขามาด้วยดวงตาเต็มไปด้วยเหลี่ยมเพชรระยับพราย “อะไรทำให้แกพูดอย่างนั้น สตอร์เค ความคิดของท่านแม่รึเปล่า” เด็กหนุ่มอายุนับพันปีกะพริบตา แววตาของเขาเปลี่ยนสีไปเหมือนกล้องกระจกที่ไม่เคยคงรูปลักษณ์เดิม “ผมพูดตามที่ผมเชื่อ สำคัญด้วยหรือว่าจะมาจากปากของใคร” “ว่าแต่ว่า ผมรู้วิธีที่จะทำให้เมืองกรุงเทพไม่ต้องลุกเป็นไฟ และนวลปรางไม่ต้องแลกชีวิตเข้าเสี่ยงแล้วนะ” สตอร์เคกล่าว ดวงตาสะท้อนแสงตะวันพราวพร่าง แหย่เย้า “แต่ท่านพี่คงไม่อยากรู้หรอกมั้ง เพราะชีวิตมนุษย์เพียงคนเดียวจะไปสำคัญอะไรในเมื่อมันเป็นแค่เกม จริงไหมครับ” ไพลินตื่นขึ้นมาอย่างอ่อนล้า แม้ว่าหล่อนจะได้หลับสนิทหลังเหตุการณ์มากมายเมื่อคืน แต่เวลาที่ได้หลับก็นิดเดียวเท่านั้นเอง หญิงสาวก้าวลงมาจากบันได แม่กับน้องหล่อนกำลังกินอาหารเช้าอยู่ที่โต๊ะกินข้าว แม่ท่าทางสงบ จำเรื่องเมื่อวานไม่ได้แล้ว ไพฑูรย์ก็มีสีหน้าเรียบเฉย ติดจะหมอง ตักเข้าต้มเข้าปากเหมือนไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรหนักหนา “อ้าว ตื่นแล้วเหรอยายหนูลิน” คุณเพทายร้องทัก ยิ้มแย้มแจ่มใส “ทำไมท่าทางเหมือนคนอดนอนอย่างนั้นละลูก อิดโรยเชียว นอนไม่พอรึเปล่า หรือว่าไปทำอะไรมา” เสียงผู้เป็นมารดาเป็นห่วงเป็นใย ทำให้ไพลินเต็มตื้นในหัวอก แม่ ถึงจะหลงลืม ป้ำเป๋อแค่ไหน แต่ก็ยังห่วงหล่อนอยู่เสมอ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่” ไพลินว่า “ตูน วันนี้มีอะไรกินจ๊ะ” ไพฑูรย์เหลือบมอง พอให้หญิงสาวมองเห็นดวงตาแดงช้ำ แล้วสายตาของเขาก็ตกกลับลงไปมองชามข้าวต้ม ไม่ตอบอะไรไพลิน “เอ๊ะ ตาตูนนี่” คุณเพทายเอ็ด “พี่เค้าถามอะไร ทำไมไม่รู้จักตอบ เดี๋ยวนี้เสียมารยาทนะ” สิ้นคำคุณเพทาย ร่างสูงๆ ก็ลุกขึ้นยืน เก้าอี้ผงะตามหลังเขาก่อนจะเอนลงฟาดพื้นเค้เก้ เสียงล้มของเก้าอี้นั้นตามติดมาด้วยความเงียบกริบ ไม่เข้าใจ และคาดไม่ถึง ไพฑูรย์สูดหายใจฟืดหนึ่ง แล้วพูดเสียงอู้อี้ “ตูนอิ่มแล้ว ไปมหาลัยก่อนนะแม่” ว่าแล้วขายาวๆ ก็ก้าวเอาจานข้าวต้มที่เหลืออยู่มากกว่าครึ่งไปเก็บในครัว ไพลินขยับเก้าอี้กลับเข้าที่แล้วรีบตามชายผู้น้องไป เห็นชายหนุ่มกำมือแน่นอยู่ที่อ่างล้างจาน หันหลังให้ หญิงสาวจึงก้าวเข้าไป สวมกอดเขาเอาไว้อย่างนุ่มนวล “คิดอะไรอยู่ บอกพี่ได้ไหมจ๊ะ” หญิงสาวกระซิบกับไหล่กว้าง ไหล่ที่เคยเล็กและแคบ บัดนี้ หากไพลินทิ้งน้ำหนักลงไป และไพฑูรย์จะไม่ก้าวหนีไปไหน หญิงสาวมั่นใจว่าหล่อนจะไม่มีวันล้ม “ตูนไม่อยากให้แม่เป็นอย่างนี้เลยพี่หนูลิน” เสียงของเด็กหนุ่มสั่นพร่า มีความกลัว ความเศร้า ปะปนกันยากจะแยกแยะ “วันนี้ก็ดี วันนึงก็ป้ำๆ เป๋อๆ อีกวันก็ร้องไห้ อาละวาด ไม่รู้ว่าวันไหนจะเป็นยังไง ตูนไม่ชอบเลย” เสียงเขาเหมือนกลับไปเป็นเด็กเล็กๆ ที่วิ่งมาฟ้องพี่สาวเรื่องพ่อบังคับให้กินผัก “บางที บางทีนะ ถ้าเรามีความรัก พี่เชื่อว่าเราจะต้องอดทนกับมันได้” หญิงสาวทิ้งน้ำหนักตัวน้อยๆ ลงทางซ้ายและขวา เหมือนจะเห่กล่อมชายหนุ่ม ทั้งที่รู้ดีว่าไม่อาจขยับเขยื้อนร่างกายโตเต็มที่ของน้องชายได้อีกแล้ว ยิ่งได้กอด ไพลินยิ่งรู้สึกถึงพละกำลังทางกายไหลล้นออกมาจากร่างประเปรียวของน้องรัก มีแต่พลังทางใจเท่านั้นเอง ที่ไพฑูรย์ยังมีน้อยนิด แบบบาง อ่อนแอเหลือเกิน ไพลินได้แต่หวังว่าสักวัน ความรักของหล่อนจะเติมเต็มหัวใจดวงนี้ ให้เข้มแข็งและพร้อมก้าวเดินต่อไป และหญิงสาวภาวนาให้วันนั้นมาถึงได้ในเร็ววัน กล้ามเนื้อที่หลังของเด็กหนุ่มเขม็งเกลียว และหล่อนก็รู้สึกได้ถึงความหวังนั้นที่ค่อยๆ จางลงเหมือนน้ำค้างสลายไปกับแดดจ้าจัด “แต่ตูนไม่อยากจะทนอีกแล้ว พี่หนูลิน ตูนไม่ไหวแล้ว” ไพฑูรย์หันมาเผชิญหน้า ชั่วพริบตาเดียวทุกสิ่งทุกอย่างแปรเปลี่ยน ตรงหน้าของหล่อนไม่ใช่เด็กหนุ่มใสพิสุทธิ์อีกต่อไป เหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นฟางเส้นสุดท้าย ฉีกเอาม่านแห่งความเยาว์วัยออกจากตัวหนุ่มน้อย ที่สานสบตากับหญิงสาว เจ้าของมือเรียวที่จับไหล่บีบเขม็ง คือชายหนุ่มที่เติบโตมาในความรักที่เครียดเขม็ง ความสุขที่จอมปลอมเสแสร้ง ความปกติที่ผิดปกติ ทั้งหมดเพราะหล่อนเลี้ยงน้องมา เพราะไพลิน “ทุกวัน ทั้งวัน ตูนต้องระแวง ต้องกลัวแม่ขนาดนี้ ตูนไม่อยากรักแม่ พี่หนูลินได้ยินไหม ตูนไม่อยากรักแม่!! ตูนอยากเกลียดแม่ ตูนอยากเกลียดแม่!!” เสียงนั้นดังขึ้นทุกที แขนแข็งแกร่งจับหล่อนเขย่า ทุกคำ ย้ำเตือน ตอกแน่นลงไปในหัวใจไพลิน โอ... ความรัก ความรักช่างแสนเจ็บปวดทรมาน ละม้ายหมดแรงจะโต้เถียงอีกต่อไป ชายหนุ่มปล่อยมือ เมินหน้าหนี แล้วเดินไหล่หลังงองุ้มออกจากบ้านไป “คืนนี้ตูนไม่กลับบ้านนะพี่หนูลิน ไม่ต้องรอ” ไม่ว่าคืนนี้หรือคืนไหนๆ ไพลินได้ยินเช่นนั้น “เอะอะอะไรกันนักยายหนูลิน” คุณเพทายเดินมา ยกจานข้าวต้มมาวางตรงอ่างอย่างเรียบร้อย ดวงตาของมารดาไพลินแจ่มใส ราวกับไม่ได้ยินเสียงเอะอะโครมคราม ทำให้ไพลินรู้ ใต้ผืนน้ำนิ่งสงบ มีเงาของพายุก่อตัวทึบทะมึนบนผืนฟ้า “ไม่มีอะไรหรอกจ้ะแม่ หนูลินทะเลาะกับนายตูนนิดหน่อย” ไพลินว่า กุมมือมารดาแสดงความรักใคร่ แต่ความรู้สึกนั้นเหนื่อยล้าเหลือแสน แม้จะเป็นยามรุ่งอรุณ แต่หัวใจไพลินหนักอึ้ง “หนูลินขอตัวไปทำงานก่อน อย่าลืมกินยานะคะ” แม้คุณเพทายจะทำหน้าถามว่า ยาอะไร แต่ไพลินก็ดึงตัวมารดาของหล่อนเข้ามากอดแนบแน่น ก่อนจะปลีกตัวไปยังป้ายรถ เพื่อเดินทางไปที่ทำงานทันที การจอดรถทิ้งไว้ที่บริษัทและไม่คุ้นเคยกับสายรถเมล์ทำให้ไพลินมาทำงานสายเป็นชั่วโมง แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครว่าอะไร มนต์สะกดของลูดัสคงคลายลงแล้วสำหรับคนในออฟฟิศ หรือไม่ก็เป็นเพราะว่าขณะนี้ไม่มีใครสนใจหล่อน ทุกคนนั่งล้อมกันที่โต๊ะทำงานของนวลปราง นั่งฟังหล่อนเล่าเรื่องอย่างมีความสุข “จริงเหรอยายปราง ที่เธอได้ไปกินข้าวเย็นกับลูกชายของตระกูล...” พนักงานคนหนึ่งถาม ออกนามสกุลที่ไพลินไม่รู้จักเสียงชัดแจ๋ว “ใช่แล้วจ้ะ” นวลปรางพูดอย่างภาคภูมิใจ “คุณกายสิทธิ์น่ะออกไปกินข้าวกับฉันมาด้วยล่ะ” “ตายจริง ผู้ชายคนที่มีข่าวในหน้าวงสังคมน่ะนะ” เสียงกรี๊ดกร๊าดหัวเราะชอบใจดังมาจากวงอย่างรื่นเริง “แต่แรกปรางก็ไม่รู้หรอกค่ะพี่ติ๊กว่าเป็นลูกชายบ้านนี้ ปรางตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกพบแน่ะ แล้วเราก็พบกันอย่างโรแมนติกมากเลยนะคะ” นวลปรางมองเห็นไพลิน ปรายตามาทางหล่อนนิดหนึ่งก่อนละสายตาไปเสีย “พอดีปรางหกล้มไปชนกับผู้ชายคนนี้เข้าพอดี โอ๊ย กอดลงไปล้มกลิ้งกันทั้งคู่เลยค่ะ เหมือนในนิยายเลย” เสียงระริกระรี้ดังมาอีกคำรบ “แล้วนี่หลังจากดินเนอร์นี้จะไปกินอะไรต่อกันอีกไหมคะพี่ปราง” พนักงานอีกคนถามขึ้น “แหม ปลาทองล่ะก็...” นวลปรางสะบัดมือ ท่าทางขัดเขินหนักหนา ไม่ใช่จริตกริยาของเพื่อนสาวที่ไพลินรู้จักเลย “ของแบบนี้มันต้องแล้วแต่ผู้ชายจ้ะ เราเป็นผู้หญิงยิงเรือไปกะเกณฑ์ได้ไง เสียมารยาท จริงไหมคะ” นวลปรางกะพริบตา หยุดพักหายใจหนึ่งยก เหล่าผู้ร่วมวงสนทนากลั้นหายใจตาม “พี่ก็เลยขอนัดเขาไปเลยเสาร์นี้ เราจะไปนั่งเรือเดทกันริมแม่น้ำเจ้าพระยาจ้ะ” เสียงวี้ดบูมดังขึ้นมาอีกเหมือนเสียงกองเชียร์ ตามด้วยเสียงอื่นๆ อีกเซ็งแซ่ หากไพลินไม่ได้ยินเสียงอื่นใดอีกแล้ว สังหรณ์ใจเหลือเกิน บางสิ่งบางอย่างจะเกิดขึ้นแน่นอนในวันเสาร์นี้ เพื่อนรักของหล่อนอาจจะตาย... คงจะดี หากฝ่ายนั้นมานับเป็นเพื่อนด้วย แต่ถึงยังไง ไพลินก็ไม่อยากเห็นคนที่รักที่สุดคนหนึ่งเป็นอะไรไป ตลอดเวลาที่ผ่านมา แม้นวลปรางจะไม่ใช่เพื่อนที่นิสัยดีที่สุดที่เคยมี แต่ก็เต็มที่กับเพื่อนเสมอ ยามที่แม่เพิ่งประสบอุบัติเหตุใหม่ๆ ไพลินแทบจะไม่อยากทำอะไร ถ้าไม่ได้นิสัยเจ้ากี้เจ้าการ ฉุดไปนั่นมานี่ ของเพื่อนคนนี้ฉุดขึ้นมาจากตมสีเทาหม่นมัว ป่านนี้หล่อนจะอยู่ที่ไหน... ...คงไม่เลวร้ายกว่าที่หล่อนประสบอยู่ในตอนนี้หรอกมั้ง หญิงสาวทอดถอนใจ พลางก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองไปแกนๆ รอสบโอกาสบอกนวลปราง เตือนนวลปรางไม่ให้ไปที่สถานที่นัดในวันเสาร์ จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 54 09:52:17

ความคิดเห็นที่ 2 ไพลินไม่เจอจังหวะงาม เมื่อนวลปรางไม่ได้ลุกจากโต๊ะทำงานไปไหนจนเที่ยง เพื่อนรักของไพลินก้มหน้าก้มตาทำงานด้วยความเบิกบานใจ แม้ไพลินจะไม่รู้ว่า หญิงสาวแอบลอบมองมาที่หล่อนเพียงใดเมื่อยามที่หล่อนไม่ได้มอง “เที่ยงแล้ว ติ๊ก ปลาทอง ยายปราง ไปกินข้าวกัน” เหมือนพนักงานสาวใหญ่คนนี้ละชื่อใดชื่อหนึ่งเอาไว้อย่างจงใจ ...ชื่อหล่อน ถ้าเดาไม่ผิด ไม่ใช่ฝีมือลูดัสหรอก แต่เป็นฝีมือมนุษย์ มนุษย์ผู้หญิงธรรมดาๆ อย่างนวลปรางนั่นละ พอหล่อนไม่อยู่ อดีตเพื่อนคงเอาหล่อนมานินทาเป็นแน่แท้ แต่ไพลินก็แปลกใจเมื่อหล่อนคาดผิด “ส่วนยายหนูลิน” พนักงานว่า “นายเรียกพบแน่ะจ้ะ” ออกมาจากห้องทำงานของเจ้านายได้อย่างงงๆ หญิงสาวก็ต้องโล่งใจว่าไม่มีอะไรที่น่ากลัว นีรนาถแค่เรียกตัวหล่อนไปไถ่ถามด้วยความเป็นห่วงเรื่องที่หญิงสาวมาทำงานสาย และแจ้งให้ทราบว่าลูดัสขอทำงานกับหล่อนตามเดิม ที่ขอเปลี่ยนเป็นนวลปรางนั้นเพราะเขาอยากทราบว่าพนักงานที่นี่ทำงานได้มีมาตรฐานหรือไม่ และก็ได้ผลที่น่าพอใจ หญิงสาวเดินแกมวิ่งตามมาที่ร้านอาหารใกล้ที่ทำงานได้ทันเวลาเห็นนวลปรางปลีกตัวมาห้องน้ำ ไพลินรีบก้าวตามไปทันที “ปราง” หญิงสาวเรียก เสียงสั่นเพราะหอบจากการวิ่ง “ปราง ฉันขอโทษ” นวลปรางมีสีหน้าแปลกใจ หากปะปนด้วยความพอใจ ในที่สุดไพลินก็ไม่ได้เชื่อว่าผู้ชายทุกคนเป็นผู้ร้ายและหมายจะกันตัวหล่อนออกไปจากความรัก แต่ขณะที่ขยับปากจะบอกว่าหล่อนให้อภัยนั้นเอง อดีตเพื่อนของหล่อนก็พูดต่อด้วยคำพูดที่คุโชนเหมือนสาดถ่านไฟแรงร้อนใส่หน้าหล่อน “ฉันขอโทษ แต่ฉันขอ... ขออย่าให้เธอไปแกกับผู้ชายคนนั้น คุณกายสิทธิ์อะไรนั่น วันเสาร์นี่เลย มันอันตราย อันตรายจริงๆ นะปราง” แววตาของนวลปรางสว่างวาบด้วยความโกรธ สับสน สงสัย “หนูลิน พูดอะไร เพ้อเจ้ออะไรของแก” สีหน้านั้นอ้ำอึ้ง ก่อนเปลี่ยนเป็นตกใจ “หรือว่า...” ไพลินละล่ำละลัก เหมือนเห็นแสงที่ปลายอุโมงค์ ในที่สุดเพื่อนรักของหล่อนก็เชื่อหล่อน ความรักความหวังดีของหญิงสาวไม่ได้ไร้ประโยชน์ “ปรางเชื่อฉันแล้วเหรอ เชื่อฉันนะ” หญิงสาวจับมือเพื่อนรักไว้แน่น หากนวลปรางสะบัด พูดเสียงหนักๆ “ไปโรงพยาบาลดีกว่าไป๊ ยายหนูลิน แกเครียดเกินไปแล้วช่วงนี้”   คำพูดนั้นเหมือนหมึกดำราดรดคนที่กำลังเอื้อมมือไปสู่แสงสว่าง บดบังสิ่งใดที่กำลังงอกงามสู่ใจให้มืดทึบ มัวหม่น หญิงสาวสะบัดตัวหลุดจากเพื่อนรัก ดวงตาของหล่อนพร่ามัว หากไม่มีน้ำตา มันแห้งจนหล่อนเจ็บ “มันไม่ใช่ ปราง มันไม่เกี่ยว แม่ฉันความจำเสื่อมเพราะอุบัติเหตุนะ” “ใช่สิ แต่ทั้งดูแลแม่ ดูแลน้อง ทำงาน... แกยังจะพยายามดูแลฉันอีก เดี๋ยวก็บ้าจนได้หรอก สงบสติอารมณ์หน่อยสิ” ไพลินผลักเพื่อนรัก ที่หวังว่าจะเข้าใจหล่อนมากที่สุดให้ออกห่าง ก่อนวิ่งปัดเป๋ออกมานอกร้าน หญิงสาววิ่งไม่ลืมหูลืมตาจนชนเข้ากับปราการใหญ่ หนา และอบอุ่น ไพลินเงยหน้าผ่านดวงตาแห้งผาก เห็นดวงตาสีทองสว่างไสวก้มลงมาหาหล่อน เปลวตะวันจัดจ้าลอยโลดบนท้องฟ้าแสนสว่าง งดงาม “วิ่งเข้ามาหาผมเหมือนหนูวิ่งเข้าหากับดักเลยหรือสาวน้อย” กามเทพหนุ่มเอ่ยอย่างยั่วเย้าตามเคย แม้จะรู้สึกถึงกระไออวลแปลกประหลาดที่แผ่ออกมาจากกายของหญิงสาว “ผมมี... อุ๊บ” ชายหนุ่มไม่ทันได้พูดจนจบประโยค เมื่อไพลิน หญิงสาวผู้แสนดี แสนเรียบร้อย หวาดกลัวความรักและความสุ่มเสี่ยงใดๆ ได้รั้งคอของเขาลงมาด้วยแรงทั้งหมดที่มีแล้วจุมพิตเขาอย่างหิวกระหาย จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 54 09:53:38

ความคิดเห็นที่ 3 ๑๒ ริมฝีปากของหล่อนทาบทับกับริมฝีปากของเขา กลิ่นของเขาเหมือนกลิ่นทะเลและผ้าตากใหม่ เคล้าด้วยกลิ่นไม้สน ผิวหนังที่คางและเหนือริมฝีปากของเขาซาบซ่านเหมือนเม็ดทราย ไพลินรุกเร้า ทะยานไปกับความรู้สึกอันพร่ามัว ลืมกฎทั้งหมด ลืมข้อบังคับของสังคม ลืมไปหมดสิ้นว่าหล่อนเป็นใคร มีชีวิตอยู่เพื่ออะไร ในเมื่อความรักของหล่อนล้วนแคระแกร็น เหี่ยวเฉาโรยรา แห้งแล้งมอดไหม้ หญิงสาวไม่ต้องการอีกแล้วที่จะกดข่มความปรารถนาต้องการใดๆ ที่มากดดันหัวใจให้รู้สึกปวดร้าว แค่วินาทีนี้ ปล่อยให้ร่างกายเตลิดไปตามจิตใจต้องการ ปล่อยให้ความรู้สึกส่วนที่ถูกอัดแน่นมาแสนนานมาเริงระบำ แม้ไม่เคยหวั่นไหวต่อสิ่งยั่วยุใดๆ ด้วยมีรักเป็นปราการ บัดนี้ความรักที่ยึดถือของหล่อนถูกฉีกทึ้งแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างจึงทะลักทะลายออกมาราวกับทำนบแตก ให้ไพลินได้สัมผัสกับความรู้สึกที่เก็บซ่อนไว้ ที่ดิ้นรนจะออกมามากยิ่งขึ้นในช่วงสองวันนี้ น้ำตาของหล่อนค่อยๆ เอ่อ รู้สึกถึงมือของเขาที่ทาบแน่นบนแผ่นหลัง มือของลูดัสร้อนผ่าวด้วยแรงปรารถนา หล่อนกำปกเสื้อสูทของเขาแน่น สัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจเขาผ่านเนื้อผ้า ริมฝีปากของเขาบดขยี้ตอบสนอง ลมหายใจผ่าวแรงรินรดแก้มหล่อน ชายหนุ่มพ้นจากอาการช็อคแล้ว เขาขยับศีรษะ ปล่อยให้ไพลินจูบเขาได้อย่างสะดวกขึ้น แขนของเขาออกแรงดึงตัวหล่อนให้แนบชิด “ขอบคุณค่ะลูดัส ขอบคุณ” ไพลินกระซิบเสียงกระเส่า ก่อนจะจูบเขาอีกครั้ง แดดยามเที่ยงไม่ได้ทำให้หญิงสาวร้อนเร่าได้เท่าอุณหภูมิจากตัวลูดัส เขาแผดเผา เรียกร้อง ตอบสนองคำเรียกร้องจากไพลิน ราวกับเป็นเครื่องจักรสองชิ้นที่ทำงานเป็นจังหวะเดียวกัน น้ำตาของไพลินหยาดหยดลงบนหลังมือเขา จากหนึ่งหยด เป็นสองหยด แล้วพายุหมุนอันแสนหวานก็เหมือนหยุดลงกะทันหัน ชายหนุ่มชะงัก หัวหมุนติ้ว ดันศีรษะของเขาออก ปลดปล่อยริมฝีปากที่บวมช้ำของหล่อนให้เป็นอิสระ แล้วก็สบตาไพลิน “คุณกำลังร้องไห้ ไพลิน” เขาพูด ลมหายใจขาดห้วงด้วยแรงสวาทที่อัดแน่นในกาย ดวงตาพร่ามัว “คุณกำลังร้องไห้ ให้ตายสิ ไพลิน คุณร้องไห้!!” เขาสบถเป็นภาษากรีกยาวยืด ดันหล่อนออกจากอ้อมกอดของเขา ชายหนุ่มตรงหน้าหญิงสาวเหมือนคนกำลังขาดอากาศหายใจ ใบหน้าของเขาแดงก่ำ เป็นความต้องการผสมกับความโกรธ แต่โกรธอะไรหรือโกรธใครนั้น ไพลินก็สุดจะรู้ “เมื่อกี้ เมื่อกี้คุณไม่ได้จูบผมเพราะมีความสุขเหรอ คุณไม่ได้จูบผมเพราะคุณต้องการจูบผมเหรอ” ชายหนุ่มถามผ่านลมหายใจถี่หนัก ไพลินไม่พูดอะไร เพียงแต่ทรุดตัวลงส่ายหน้าช้าๆ นั่นยิ่งทำให้ลูดัสทวีความโกรธขึ้นเหมือนวัวบ้า “งั้นจูบเมื่อกี้ของคุณคืออะไร คุณจูบผมทำไม” นิ้วของชายหนุ่มสั่น ดวงตาเบิกกว้างอย่างนึกได้ “หรือเพราะคุณต้องการจะเอาชนะ คุณไม่อยากเป็นผู้แพ้กับทุกสิ่งทุกอย่างในวันนี้ เพราะอย่างนั้นคุณถึงได้จูบผมใช่ไหม ตอบผมมาสิ ไพลิน ผมเป็นแค่ถ้วยรางวัลสำหรับคุณรึเปล่า” หญิงสาวก้มหน้ามองดิน ส่ายหน้า ลูดัสใช้ความเงียบนั้นแทนคำตอบ “ตลอดสามพันปีที่ผ่านมา มีผู้หญิงผ่านเข้ามาในชีวิตของผมมากมาย” ลูดัสพูดช้าชัด ขณะที่จ้องมองไพลินด้วยสายตาเจ็บปวด แดงก่ำ “แต่ไพลิน... คุณ... คุณเป็นผู้หญิงที่ทำให้ผมเจ็บปวดได้มากที่สุด ทรมานได้มากที่สุด รู้ไหม คุณเป็นคนที่สอง” ปีกสีดำกว้าง สยายออกทั่วฟุตบาท แต่ละข้างยาวเท่าตัวเขา ลูดัสไม่สนใจอีกแล้ว ว่าคนจะเริ่มจ้องมองมาอย่างแตกตื่น ไม่สนใจแล้วว่ารถรายามเที่ยงจะพุ่งออกนอกเส้นทางเพื่อหลบปีกของเขาจนเฉี่ยวชนกันเอง ชายหนุ่มแค่ยืนตระหง่านง้ำ งามสง่า อยู่ตรงหน้าหญิงสาวที่คุกเข่ามองดิน น้ำตาจากดวงตาดำวาววามของหญิงสาวไหลรินออกมาเงียบๆ “ผมเกลียดคุณ” ฝุ่นดินฟุ้งกระจายเมื่อปีกของเขาขยับเล็กน้อย ขนมและถุงแกงของแม่ค้ากลิ้งตกลงจากห่อใบตอง กามเทพหนุ่มสะบัดปีกออกแล้วพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าทั้งๆ ที่ยังทอดสายตามองนางมนุษย์ต่ำต้อยที่ร่ำไห้อย่างเงียบๆ อยู่ตรงหน้าจุดที่เขาบินจากมา “แต่ฉันรักคุณ” ไพลินพึมพำเสียงค่อย ไม่สนใจซากรถที่เกลื่อนถนน ซากแผงลอยที่แม่ค้าวิ่งกระเจิดกระเจิง และเสียงไซเรนที่ลอยมาตามสายลม “ฉันไม่รู้ ฉันไม่เคยรู้ ฉันรักคุณ ลูดัส นี่ฉันจะทำยังไง ทำยังไงดี” จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 54 09:56:20

ความคิดเห็นที่ 4 เพราะหญิงสาวบอกเจ้าหน้าที่ว่าหล่อนโดนรถเฉี่ยว ไม่เจ็บ แต่เสียขวัญ รถพยาบาลจึงขับพาไพลินไปตรวจพอเป็นพิธีก่อนมาส่งหล่อนที่บ้าน บ้านที่ไม่มีไพฑูรย์ มีแต่แม่ที่หล่อนรัก และแม่ที่รักพ่อ พ่อที่สำหรับแม่แล้ว ไม่เคยกลับมา หัวใจของหล่อนด้านชา ต่อไปนี้ไพฑูรย์ก็จะไม่กลับมา นวลปรางก็จะไม่มาหา และลูดัสก็จะสาบสูญไปจากชีวิตของหล่อน ความรักของหล่อนไม่มีอีกแล้ว หากก่อนที่หล่อนจะก้าวเข้าบ้าน หล่อนก็เห็นคนแปลกหน้ายืนอยู่ที่ประตูทางเข้า ผู้มาเยือนยามบ่ายเป็นสตรีร่างเล็ก เตี้ยกว่าไพลินด้วยซ้ำไป เนื้อนวลขาวเด่นอยู่ในเสื้อผ้าสีดำ ดวงตาของหล่อนเหมือนแก้วสีดำสนิท ลึกล้ำ หญิงสาวพยายามคาดเดาอายุของแขกผู้มาใหม่ สิบสี่... สี่สิบ... หล่อนไม่อาจจินตนาการได้เลย กระโปรงสีดำของหล่อนเป็นแพรเนื้อบางเบา ปาดป่ายไปมาในอากาศแม้ไม่มีสายลม ราวกับเป็นควันลอยกรุ่นอยู่รอบเนื้อตัวที่เหมือนจะเรืองแสงนั้น เส้นผมสีเข้มของหล่อนกลืนเป็นเนื้อเดียวกับชุด หยักยาวสยาย เลือนหายไปในอากาศรอบตัว “สวัสดี” หล่อนทักไพลิน เสียงใสกังวานเหมือนแก้ว ชุดสีดำสนิททำให้ไพลินนึกถึงลูดัส และการนึกถึงลูดัสทำให้หญิงสาวเจ็บปวด ไพลินจึงเมินมองไปทางอื่นเสีย   “เธอไม่นึกสงสัยหรือว่าฉันคือใคร” สตรีผู้มาเยือนถาม ยังยากอยู่นั่นเองที่จะกะเกณฑ์อายุของคนคนนี้ ร่างกายและใบหน้าของหล่อนอ่อนเยาว์ หากดวงตานั้นเหมือนได้เก็บเอาความเศร้าและทุกข์ยากของห้วงเวลานับพันฟั่นเกลียวอยู่ภายใน ดวงตาที่บางครั้งไพลินก็เห็น... ในกระจก “คุณคือยมทูตรึเปล่า” ไพลินถาม “เปล่า แม้จะมีคนเข้าใจอย่างเธอมากเหลือเกินก็ตาม ฉันเป็นกามเทพ น้องสาวของลูดัสที่เธอคงจะรู้จักดี” หญิงสาวยิ้ม นัยน์ตาแสนเศร้า หากก็กวาดสายตาพินิจหญิงสาวอย่างประเมิน “รู้ใช่ไหมว่ากามเทพก็มีเพศหญิง” การเอ่ยถึงลูดัสทำให้ไพลินสนใจ “คุณเป็นน้องสาวของลูดัส” หญิงสาวพยักหน้า “ชื่อของฉันคือ อากาเป เจ้าหญิงองค์สุดท้องของเทพีแห่งความรัก” ริมฝีปากสีนวลตาของหญิงสาวบิดลงนิดหนึ่ง “น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้ความงามของแม่มาบ้าง” ไพลินอยากจากปลอบว่า อากาเปไม่ได้งามยิ่งหย่อนไปกว่าผู้หญิงทุกคนที่หญิงสาวเคยพบมา แต่ก็ไม่มีอารมณ์จะพูด “คุณมาหาฉันทำไม” “ฉันจะมาชื่นชมเธอ เธอผู้มีความรักของฉัน” อากาเปพูด นิ่มนวล สายลมยกกระโปรงของหล่อนให้แผ่พลิ้วเหมือนร่างซีดกำลังเต้นระบำอยู่ในเปลวไฟสีดำ ทำไมหนอ น้องคนสุดท้องของลูดัสดูงามน่าตราตรึง ห่างไกลจากความงามบนโลกมนุษย์ หล่อนดูเป็นเทพเจ้า ดูแตกต่างจากไพลิน ไม่เหมือนกับลูดัส ผู้ชายงดงามก็จริง แต่มีเลือดเนื้อ ชีวิต และหัวใจไม่ต่างจากหล่อน เลือดเนื้อที่หล่อนได้สัมผัส ชีวิตที่หล่อนได้ปลุกเร้า และหัวใจที่หล่อนได้เหยียบย่ำทำลาย “อากาเปคือความรักที่ยิ่งใหญ่” เจ้าหญิงกามเทพกางแขนออก ไพลินเห็นเคียวเกี่ยวข้าวคมกริบที่ปลายแขนข้างหนึ่งของหล่อนแทนที่จะเป็นมือ “ความรักที่พร้อมจะทิ้งทุกสิ่ง ทุกคน ทุกสติความเป็นมนุษย์ ทุ่มแม้แต่เลือดเนื้อและลมหายใจหยดสุดท้าย ให้แก่คนที่ตนรัก ความรักที่ปราศจากตัวตน ไพลิน เธอมีความรักของฉันโดยที่ฉันไม่ได้ร้องขอ” คำพูดนั้นสะท้อนสะท้านไปในหัวใจของไพลิน “ไม่หรอก...ค่ะ ท่าน” บางอย่างในน้ำเสียงและท่าทางของอากาเปทำให้หญิงสาวเกรง เทพีแห่งรักคนนี้ไม่เหมือนพี่ชายที่แผ่รัศมีอันตรายและเย้ายวนออกมา ร่างของเจ้าหญิงแผ่ความน่านับถือ เคารพ ชื่นชม ปนไปกับความน่าสงสารและเศร้าโศกที่ไม่อาจหาคำอธิบาย “แม้ลูดัสจะเกลียดพี่น้องกามเทพที่เหลือ แต่สตอร์เคกับฉันเป็นข้อยกเว้น พวกเรามีคุณสมบัติที่เขาเคารพ และนั่นก็มีอยู่ในตัวเธอทั้งสองอย่าง บางทีนั่นอาจทำให้เขาไม่อาจใช้เวทมนต์ของเขากับเธอก็ได้” กามเทพหญิงมองหล่อนอย่างพินิจพิจารณา ไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตา แต่ลึกล้ำเข้าไปสุดสู่ห้วงลึกของจิตใจ มือเรียวเล็กแตะแก้มไพลิน ให้ความรู้สึกเย็น ราวกับความตาย “วันนี้ฉํนมาแนะนำตัว เพราะดูจากเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว เราคงต้องเกี่ยวข้องกันไปอีกนาน ชะตาเราผูกพันกันแล้วล่ะ ไพลิน ไม่สามารถแปรเปลี่ยนไปได้” หวังว่าคำว่าเกี่ยวข้อง จะไม่มีอะไรสัมพันธ์กับเคียวเกี่ยวข้าวเล่มคมกริบที่เป็นมืออีกข้างของเทพสาว ไพลินนึกในใจเงียบๆ “หวังว่าวันหน้าเราจะได้พบกับอีก บอกตามตรงนะ ไพลิน ฉันอยากได้หัวใจของเธอ อยากเก็บรักษาหัวใจรักอันยิ่งใหญ่ของเธอไว้เหลือเกิน เพื่อเป็นหลักฐานว่าความรักของฉันยังอยู่บนพื้นผิวโลกนี้ เสียอย่างเดียว เธอมีความกลัวพ่วงแถมมาด้วย” อากาเปมองหน้าหล่อน สบตาแน่วแน่ “เธอจะต้องไม่กลัวที่จะปล่อยให้คนอื่นได้รักเธอ ได้ทำเพื่อเธอ ปล่อยให้คนอื่นได้แตะต้องหัวใจของเธอ อย่ากลัวว่านั่นจะทำให้เขาต้องหนีไป” “แต่เขาหนีไปนี่คะ” ไพลินเถียง “พวกเขาหนีไปกันหมด พ่อ... ตูน... ปราง... ลูดัส... พวกเขาไม่อยากข้องเกี่ยวกับฉันแล้ว” เจ้าหญิงกามเทพส่ายหน้าช้าๆ “เธอต้องเชื่อฉัน” มันไม่ใช่เพียงคำสั่ง แต่เป็นดังประกาศิตที่ไพลินรู้สึกว่าหล่อนต้องรับฟัง “จำคำของฉันเอาไว้ ความรักมีสองช่องทาง ถ้าเธอได้แต่ให้ ไม่รู้จักรับ เธอจะเจ็บปวดไม่ต่างจากคนที่ได้แต่รับ ไม่เคยมอบให้เลย” ช่วงหลังของประโยค อากาเปหลับตา ราวกับคิดคำนึงไปถึงใครอีกคนที่อยู่แสนไกล สายลมพัดมาวูบหนึ่ง ชุดกระโปรงของอากาเปพันกันวุ่นวาย ก่อนจะม้วนหายเป็นฟั่นเกลียวเหมือนเปลวควัน จางลงทุกทีก่อนจะหายวับไปต่อหน้าต่อตาไพลิน ไพลินเดินเข้าไปในบ้านด้วยความรู้สึกสับสน ไม่เข้าใจ หากดวงตาแน่วแน่ มุ่งมั่น บางที ในความเลวร้ายถึงที่สุดของชีวิตหล่อน ในเวลาที่ทุกคนหันหลังให้ อาจจะเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุด ที่หล่อนจะโทรหาใครสักคนให้มารับฟังปัญหาของหล่อน ให้เขาเข้ามาช่วยแก้ไข หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ กดปุ่มที่เคยกดทุกวันจนจำได้ขึ้นใจ รอสายพักหนึ่งจนฝ่ายตรงข้ามยกรับ แล้วกรอกเสียงลงไป “สวัสดีค่ะ พ่อ” เลิกงานแล้ว ไพลินยังไม่กลับเข้ามาที่ออฟฟิศ นวลปรางกังวล... เพื่อนของหล่อนกลายเป็นคนสติไม่ดีไปแล้วหรือ หล่อนควรจะพาเพื่อน หรืออดีตเพื่อน ไปรักษาดีไหมนะ ความโกรธเคืองนั้นจางหาย กลายเป็นความห่วงใยที่แฝงด้วยความกลัว เป็นเพื่อนกันมานาน นวลปรางเคยเห็นคุณเพทายร้องห่มร้องไห้อาละวาดมาบ้าง เพียงแค่นึกว่าเพื่อนของหล่อนก็คงจะทำอย่างนั้นในไม่ช้า หญิงสาวก็เบะปาก บางทีหล่อนควรจะปรึกษาใครสักคน คนที่ไว้ใจได้ ที่ไม่รู้จักไพลินดีพอจะเอาไปนินทาเสียๆ หายๆ วินาทีนี้นวลปรางก็นึกออกอยู่คนเดียว... ผู้ชายที่เพิ่งพบเจอและคุ้นเคย ไว้ใจในการพบกันเพียงครั้งเดียว กายสิทธิ์ กายสิทธิ์ไม่รู้จักไพลินหรือใครๆ ที่รู้จักเพื่อนหล่อน ความลับของเพื่อนจะต้องปลอดภัย นวลปรางก้าวไปที่รถ พยายามโทรศัพท์หาชายหนุ่มของหล่อนตลอดเวลา หากไม่มีใครรับสาย หญิงสาวจึงแค่ตรงไปที่โรงแรมของผู้ชายที่หล่อนมีนัดด้วย เอาเถิด สร้างความประหลาดใจให้เขาเล่นๆ สักหน่อยจะเป็นไรไป หญิงสาวต้องแปลกใจเสียเอง เมื่อตรงถนนหน้าโรงแรม มีคนกลุ่มใหญ่นั่งล้อมถนนอยู่ แต่งตัวมอมแมม เสื้อผ้าปอนโทรม ขัดกับบรรยากาศงามหรูของโรงแรมเป็นที่สุด “บอกมานะ ทำไมถึงได้เอาขยะไปทิ้งที่คลองตรงส่วนของเรา” ชายคนหนึ่งโวยวายใส่ยามโรงแรมที่รั้งเขาไว้ไม่ให้เข้าไปในตัวอาคาร  “ลูกสาวข้าไปเล่นน้ำ เจอเศษแก้วบาดขา ใครจะพาไปรักษาได้” “พี่ คนจนเหมือนกัน เห็นใจกันเถอะนะ” หญิงแก่คนหนึ่งพูด เสียงอ้อนวอน “แต่เดิมนายของพี่มาตั้งโรงแรม บ้านเรือนของเราก็หายไปหลายหลัง ต้องมาเผื่อแผ่กันเอง บ้านคับแคบขึ้น แล้วยังมีคนเอาขยะมาเททิ้งตรงคุ้งน้ำอีก แล้วเราจะกิน จะอยู่ กันยังไงล่ะ น้ำเน่าเหม็น ขยะลอยเต็มแบบนี้” “จ... เจ้านาย คุณกายสิทธิ์บอกว่ามีคนเอาขยะมาทิ้งที่โรงแรมตรงนี้ก่อน เจ้านายเลยเอาไปทิ้งคืน” ยามพูดโต้ไม่ลดละ นวลปรางนึกไปถึงขยะหัวตุ๊กตาที่ผูกลอยอยู่กับท่าน้ำ พลางสงสัยว่า เพียงเรื่องเล็กน้อยแค่นั้นเองหรือ ที่ทำให้กายสิทธิ์ ต้องเอาขยะของโรงแรม ซึ่งน่าจะมีปริมาณไม่น้อยเลย ไปเททิ้งไว้ตรงคุ้งน้ำของกลุ่มคนน่าสงสารเหล่านี้ “ถ้าไม่อย่างนั้นเราจะแจ้งตำรวจนะ บ้านเมืองมีขื่อมีแป จะมาทำกันอย่างนี้ไม่ได้” ชายฉกรรจ์ผิวเกรียมแดดคนหนึ่งร้องโวยขึ้น นัยน์ตาเข้มข้น โกรธเกรี้ยวร้อนแรงทีเดียว “เออสิ ไปจ้างมาเลย หลักฐานน่ะมีไหมว่าใครทำ พยานมีไหม ทนายน่ะ มีที่เก่งสู้ของนายข้าได้รึเปล่า ขึ้นโรงขึ้นศาลนะโว้ย อย่างพวกเอ็งมีปัญญาเหรอ” ชายคนนั้นได้แต่ชะงักไป มองไปยังยามคนนั้นด้วยสายตาแค้นเคือง “อย่าหวังจะมีความสุขได้เลย พวกคนรวย คอยดูนะ สบโอกาสแม่จะเผาให้เหี้ยนเลย ไอ้โรงแรมกระจอกเนี่ย” “อย่านะเว้ย ไม่งั้นมีคุก” ยามหนุ่มตะโกนตอบ เห็นสถานการณ์ที่เข้มข้น นวลปรางกำลังจะตัดสินใจกลับ เมื่อหล่อนได้รับข้อความทางโทรศัพท์มือถือ หญิงสาวกดรับแล้วอ่านข้อความนั้นอย่างลังเล “คุณปราง ผมเอง เข้ามาตรงบันไดหนีไฟนะครับ” กายสิทธิ์นั่นเอง เขาส่งข้อความเพื่อจะให้หล่อนไปพบเพื่ออะไร เพื่อคุยกัน ทำไมเขาถึงอยากคุยกับหล่อนในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ด้วยนะ ตอนที่มาทานอาหารเย็นครั้งก่อน กายสิทธิ์เคยพาหล่อนชมโรงแรมมาแล้ว หญิงสาวจึงรู้ว่า ใต้ซุ้มพวงชมพูที่เหมือนม่านปิดทึบริมรั้วนั้น หากเลิกออกจะมีช่องให้คนเข้าไปได้ ความอยากรู้และความรักเอาชนะเหตุผล หญิงสาวมุดช่องนั้นแล้วก้าวไปอยู่ที่บันไดหนีไฟที่ข้างตึก กายสิทธิ์รออยู่แล้ว หน้าของเขามันชื้นด้วยเหงื่อ เสื้อเชิ้ตสีอ่อนของเขามีวงชื้นเป็นเสี้ยวตรงรักแร้ คงไม่ชินกับอากาศร้อนนอกห้องปรับอากาศ หากยิ้มเมื่อเห็นหล่อน “คุณปราง ดีใจจังที่คุณมา” หญิงสาวรักเขา รักความท้าทายในการจีบคนไร้เดียงสาอย่างเขา แต่... ไร้เดียงสาอย่างนั้นหรือ อะไรบางอย่างทำให้นวลปรางไม่แน่ใจ เหมือนม่านหมอกสีทองเรืองรองที่คลุมตาหล่อนถูกฉีกกระชากออก เหลือแต่ความจริงสีคล้ำเทาทึมน่ากลัว หล่อนไม่รู้จักกายสิทธิ์ ผู้ชายคนนี้เป็นใคร กำลังจะทำอะไร เขาก้าวเข้ามาใกล้ ใกล้จนนวลปรางเห็นว่าที่มือเขามีมีดเล่มหนึ่งถืออยู่ในมือที่สั่นเทิ้ม เหงื่อหยาดหยดลงบนใบมีด “คุณกายคะ นี่มันอะไร ปรางงงไปหมดแล้ว” “ผมกำลังต้องการความช่วยเหลือ คุณปราง ผมดูออกว่าคุณปรางชอบผม คุณปรางต้องช่วยผมนะครับ” ------------------ ติดตามตอนต่อไปครับ แก้ไขเมื่อ 23 ต.ค. 54 10:00:52 จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 54 10:00:09

ความคิดเห็นที่ 5 แอบงงเล็กๆ นิดหน่อยค่ะกับซีนจูบของไพลิน นึกไม่ถึงน่ะค่ะว่าจะเป็นแบบนี้ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 54 06:03:26

ความคิดเห็นที่ 6 ขวางปืนกามเทพ ตอนที่ ๑๓-๑๔ จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 54 05:54:34