เพียงเพื่อนใจ (บทที่ 11 มยุรี)

บทที่ 10 สุทธิดา http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11220241/W11220241.html

บทที่ 11 มยุรี

หลังจากทราบเรื่องช่อทิพย์ทั้งกลุ่มก็รีบบึ่งไปที่โรงพยาบาลทันที จนแพทย์แจ้งว่าไม่มีอะไรน่าห่วงทั้งหมดจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน โดยที่ชานนท์เป็นคนอาสาไปส่งช่อทิพย์ที่บ้านเอง

แต่เมื่อสองสาวขับรถมาได้เพียงครึ่งทาง รถมอเตอร์ไซด์ของกล่อมแก้วก็เกิดดับลงกลางทางเพราะน้ำมันหมด กิ่งดาวเลยได้พลอยยืนถอนใจตามคนขับสาวไปด้วย ซ้ำจุดที่ทั้งสองอยู่ก็ปลอดผู้คน ห่างจากแสงไฟมาพอสมควร กล่อมแก้วรีบโทรศัพท์กลับไปหาที่บ้านก่อนที่บิดารับปากว่าจะนำน้ำมันมาให้ สองสาวจึงต้องยืนรอใต้ร่มไม้มืดครึ้มริมทางกันไปก่อน

ราวสิบนาทีหลังจากนั้น รถยนต์คันงามของเทพพิพิธก็มาจอดลงใกล้ๆ ชายหนุ่มรีบเดินดุ่มๆ ตรงมาหาสองสาวด้วยสีหน้าแตกตื่น รูปหน้าขาวสะอาดจ้องมองกิ่งดาวที่ยืนก้มหน้านิ่ง

“รถเสียเหรอครับ?” เขาเอ่ยถามแต่ทว่าหญิงสาวกลับหันหน้าหนีไปอีกทาง

“ไม่ใช่หรอกเทพ พอดีน้ำมันหมดน่ะ แต่เดี๋ยวคุณพ่อฉันก็จะมาแล้วหละ” กล่อมแก้วตอบแทนก่อนที่เทพพิพิธจะถอนหายใจอย่างโล่งอก ชายหนุ่มหันมาหากิ่งดาวอีกครั้ง

“งั้นเดี๋ยวผมไปส่งนะดาว...” จบคำบิดาของกล่อมแก้วก็ขับรถมอเตอร์ไซด์มาถึงพอดี

“ไปกับเทพเถอะดาว...เดี๋ยวฉันขับรถกลับตามหลังพ่อก็ได้” กล่อมแก้วแตะแขนผู้เป็นเพื่อนเบาๆ เทพพิพิธเดินเข้าไปหากิ่งดาวก่อนจับมือเธอไว้

“ผมขอโทษนะ...เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะดาว...” นิ้วหนาบีบมือนุ่มนิ่มเบาๆ แววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความอาวรณ์ของชายหนุ่มคู่นั้นทำให้กล่อมแก้วต้องเบือนหน้าหนี

“ฉันไม่ได้โกรธนายนะเทพพิพิธ...เพียงแค่อยากให้เราอยู่ห่างๆ กันสักพัก”

“ครับ...แต่ตอนนี้เราไม่จำเป็นต้องอยู่ห่างกันอีกแล้ว” เทพพิพิธคลี่ยิ้มกว้าง จ้องหน้านวลเนียนที่ยังคงวางสีหน้าเรียบเฉย แต่เขาก็รู้ว่ากิ่งดาวหายเคืองเขาแล้ว...

กล่อมแก้วได้แต่ทอดมองหญิงสาวและชายหนุ่มเดินจูงมือกันจากไป อยากให้คนที่เดินเคียงข้างเขา จับมือเขา เป็นเธอบ้าง... ขอแค่สักครั้งก็ยังดี แต่จะให้ทำยังไงได้เล่า? คนที่เขารักเขาชอบคือกิ่งดาว ไม่ใช่เธอนี่กล่อมแก้ว...

ณภัทร์รวบจาน ช้อมส้อมหลังจากทานมื้อเย็นจนอิ่ม ส่วนคบเพลิงก็ฉวยเอาแก้วน้ำและขวดน้ำไปเก็บยังตู้เย็นก่อนเดินมาล้างจานช่วยอีกฝ่ายหลังครัว แต่ทว่าเพิ่งล้างจานได้เพียงไม่กี่ใบเสียงรถมอเตอร์ไซด์ที่ดังอยู่หน้าเรือนก็ทำให้สองร่างต้องหันไปมองตากัน

“สงสัยคงเป็นพวกไอ้เอกน่ะ...เดี๋ยวฉันมานะ” คบเพลิงยิ้มแหยก่อนล้างไม้ล้างมือและรีบวิ่งออกจากห้องครัว ตรงไปยังหน้าเรือนก่อนที่ณภัทร์จะได้ยินเสียงคุยกันอย่างออกรสชาติ ได้ยินแว่วๆ ว่าจะเลี้ยงฉลองอะไรสักอย่าง

พอได้สักพักเจ้าของบ้านหนุ่มก็รีบวิ่งขึ้นมาขนแก้วกับเหยือกใส่น้ำแข็งลงไป
“ไหนว่าการบ้านยังไม่เสร็จไง...” ณภัทร์ทำตาเขียวใส่ก่อนที่อีกฝ่ายจะยักไหล่

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าไปลอกกับเพื่อนที่ห้องก็ได้” ชายหนุ่มยิ้มกว้างจนเห็นไรฟันขาว ณภัทร์ทำทีเป็นถอนหายใจ หันไปคว่ำจานชามที่ล้างแล้วใส่ตะกร้าก่อนที่คบเพลิงจะรีบดอดลงจากบ้านด้วยความเบิกบาน

จนเมื่อเวลาผ่านไปจนเกือบถึงเที่ยงคืนเหล่าสหายที่มาพร้อมกับสุราก็แยกย้ายกลับบ้านไป ทิ้งให้เจ้าของบ้านหนุ่มต้องนอนเมาแอะอยู่บนแคร่ใต้ต้นมะม่วงหน้าเรือน และมันก็เป็นหน้าที่ๆ ณภัทร์มิอาจหลีกเลี่ยงได้ นางบงกชสั่งให้ตนดูแลความเรียบร้อยภายในบ้านรวมทั้งคอยดูคบเพลิงด้วยเช่นกัน

ณภัทร์แบกร่างหนักอึ้งขึ้นมาบนเรือนอย่างยากลำบากแต่สุดท้ายก็พาร่างหนาที่เมามายไม่ได้สติมานอนลงบนเตียงได้ในที่สุด “เมาอย่างกับหมา คอยดูนะถ้าอาจารย์บงกชกลับมาฉันจะฟ้องให้หมดเลย...” สะบัดเสียงห้วนขณะทรุดนั่งลงไปหอบแฮ่กๆ อยู่บนพื้นก่อนดีดตัวลุกขึ้นยืนเมื่อหายเหนื่อย

ณภัทร์จ้องมองร่างหนาที่นอนกรนฟอดๆ อยู่บนเตียงพร้อมกับถอนหายใจยาว มือเรียวเอื้อมไปหยิบเอาผ้าห่มมาคลุมทับร่างคบเพลิงจนถึงหน้าอกก่อนเดินอ้อมไปปิดหน้าต่างเพราะลมเย็นๆ ที่พัดโกรกเข้ามาอาจทำให้อีกฝ่ายไม่สบายเอาได้ เมื่อหันกลับมามองชายหนุ่มบนเตียงอีกครั้งก็ทำให้เขานึกไปถึงบิดาตอนที่นอนเมามายไม่ได้สติเหมือนเช่นคบเพลิงในตอนนี้ ตอนนั้นทั้งแม่
และพี่สาวของเขาต่างก็ช่วยกันพยุงร่างนายภูมิขึ้นมานอนบนห้องอย่างทุลักทุเลและเขาเองก็เป็นคนหอบเอาผ้าห่มผืนหนามาคลุมร่างผู้เป็นพ่อด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะหนาว... พ่อ...ที่เกลียดชังลูกชายอย่างเขานักหนา พ่อที่ไล่เขาออกจากบ้าน !!!

ณภัทร์เอานิ้วปาดหยดน้ำตาออกเบาๆ ก่อนสะบัดหน้าหนีจากใบหน้าคร้ามคมบนเตียง แต่ขณะที่กำลังจะก้าวขาเดินออกจากห้องสายตาก็เหลือบไปเห็นหนังสือเล่มหนาที่ชายหนุ่มเอากระดาษโน้ตเล็กๆ แปะไว้ว่า การบ้าน


เช้าวันนี้หลังจากที่เตรียมอาหารให้ลูกๆ เสร็จแล้วนางทับทิมก็รีบวิ่งโร่ตามนายเจตต์ผู้เป็นสามีไปยังบ้านนางสุรีย์ทันที กอบกุลที่ทราบเรื่องเป็นคนแรกจึงรีบวิ่งขึ้นมาแจ้งแก่พี่สาวสุดรักบนชั้นสองของบ้านอย่างหน้าตาตื่น

“มีอะไรกุล...” กิ่งดาวรีบเปิดประตูออกมาเมื่อน้องสาวเคาะประตูและร้องเรียกเสียงดัง

“แย่แล้วพี่ดาว ตอนนี้พ่อกำลังบุกไปหาพี่เดชที่บ้าน พ่อต้องเอาเรื่องพี่เดชถึงคุกแน่เลย...” เด็กสาวเม้มปากแน่นก่อนที่กิ่งดาวจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ หญิงสาวรีบผลุนผลันวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วก่อนที่กลอยใจจะเปิดประตูห้องออกมาเพราะเสียงวิ่งตึงตังของน้องสาวทั้งสอง

“นี่แกวิ่งขึ้นๆ ลงๆ อะไรกันนี่กุล ฉันหนวกหู...” คนที่เปิดประตูออกมาด่าทำเอากอบกุลต้องนิ่งค้างกลางบันไดบ้าน เด็กสาวเชิดหน้าขึ้นมองพี่สาวคนโตก่อนเบ้ปาก

“ขอโทษค่ะพี่ใจ พอดีหนูขึ้นมาบอกพี่ดาวให้รีบวิ่งตามคุณพ่อคุณแม่ไปที่บ้านพี่เดช”

“บ้านไอ้เดช ทำไมต้องไปบ้านไอ้เดชด้วย” กลอยใจร้องถามเสียงหลงก่อนที่กอบกุลจะยิ้มเย่าะ

“สงสัยคงตามไปเอาเรื่องพี่เดช พ่อแกคงอยากฟังคำสารภาพจากปากพี่เดชเองน่ะค่ะ” คำตอบของน้องสาวทำเอากลอยใจหน้าซีดเผือดลงไปในทันที กอบกุลทำตาค้อนใส่ผู้เป็นพี่แวบนึงก่อนเดินดุ่มๆ ลงบันไดและรีบวิ่งตามกิ่งดาวไป


สุรเดชก้มลงกราบนายเจตต์ที่ยืนขึงหน้ามองตนและผู้เป็นแม่ด้วยความเดือดดาล ทับทิมที่วิ่งตามสามีมาติดๆ ต้องยกมือขึ้นทาบอกพลางถอนหายใจ ชายหนุ่มคราวลูกค่อยๆ แหงนหน้ามองผู้ที่เขากราบแทบเท้าเมื่อครู่ทั้งน้ำตา

“ผมผิดไปแล้วครับ จะฆ่าหรือจะบอกตำรวจให้มาจับตัวผมไปผมก็จะไม่ขัดขืน แต่ผมอยากให้พ่อเจตต์รู้ไว้ว่าผมรักกิ่งดาวเพียงคนเดียว รักเธอมากที่สุด รักมากกว่าชีวิตผมเอง” นายเจตต์สะบัดหน้าหนีก่อนขบกรามแน่น นางสุรีย์ยืนมองลูกชายทั้งน้ำตาแต่ก็ไม่กล้าเข้าไปห้ามขณะที่นางทับทิมค่อยๆ เดินมาหาสามีก่อนบีบแขนอีกฝ่ายเบาๆ

“พี่เจตต์...ใจเย็นๆ นะจ้ะพี่ นังดาวมันก็บอกพี่ไปแล้วว่าไม่มีอะไร ไอ้เดชมันคงไม่คิดทำร้ายศักดิ์ศรีลูกเราแน่” ทับทิมก้มมองชายหนุ่มตรงหน้าก่อนเม้มปากยิ้ม

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แต่พวกชาวบ้านมันคงคิดกันไปไหนต่อไหนว่านังดาวมันตกเป็นของได้เดชไปแล้ว” นายเจตต์ว่าเสียงกร้าว

“ได้โปรดเถอะครับ ทำยังไงก็ได้ที่จะไม่ให้ดาวเสียหาย จะแจ้งตำรวจมาจับผมก็ได้ จะฆ่าผมก็ได้” สุรเดชร้องบอกทั้งน้ำตาก่อนที่มารดาจะรีบวิ่งมาประคองร่างลูกชายไว้

“ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอกนะ...เรื่องมันแล้วไปแล้วก็ให้แล้วกันไป” นางทับทิมบอกเสียงพร่าก่อนหันมาหาสามี “กลับบ้านเราเถอะนะพี่” ทับทิมพยายามเกลี้ยกล่อมจนนายเจตต์ใจอ่อนและยอมกลับบ้านไปในที่สุด เหลือเพียงแค่กิ่งดาวที่ยังคงแอบมองดูสุรเดชนั่งร้องไห้อยู่หน้าบ้านด้วยความเสียใจ คำสัญญาเก่าๆ ระหว่างเธอกับเขาที่บอกว่าจะรักกันไปจนตาย รอยยิ้มอันอบอุ่น ความรู้สึกผูกพันและภาพอันแสนสุขในวันวาน มันยังคงไม่จางหายไปจากหัวใจของกิ่งดาว

คบเพลิงรีบเด้งตัวตื่นขึ้นเพราะเสียงนาฬิกาปลุก พอคว้าเอาผ้าเช็ดตัวได้ก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีและกว่าจะแต่งตัวเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบแปดโมงเช้า ห้องฝั่งตรงข้ามก็ปิดสนิท สงสัยณภัทร์คงลุกไปรอรถตั้งแต่เช้า...

ชายหนุ่มรีบบึ่งมาที่วิทยาลัยกระทั่งมาถึงห้องเรียนก่อนที่อาจารย์ประจำวิชาจะเข้าสอนเพียงเสี้ยววินาที นักศึกษาแต่ละคนต่อแถวกันนำการบ้านไปส่งที่โต๊ะ ทั้งเทพพิพิธและชานนท์หันมาส่งยิ้มกวนๆ ให้เพราะรู้ดีว่าคบเพลิงคงยังไม่ได้ทำการบ้าน และถ้าจะให้มาลอกในห้องต่อหน้าอาจารย์แบบนี้ก็คงไม่มีเพื่อนคนไหนยอมให้ลอกแน่...

“นายคบเพลิง...” เสียงเรียกของอาจารย์วัยสี่สิบทำให้นักศึกษาหนุ่มสะดุ้งโหยง เขารีบละล่ำละลั่กควักเอาหนังสือเรียนวิชาภาษาอังกฤษเล่มหนาออกมาจากเป้ตัวโปรดก่อนเดินตรงไปหาอาจารย์ท่ามกลางเสียงหัวเราะเย่าะของเพื่อนๆ ร่วมห้อง

อาจารย์ศศิมาเปิดหนังสือของลูกศิษย์หนุ่มออกก่อนไล่ไปยังหน้าที่ได้สั่งงานไว้ การบ้านคือให้เขียนเรียงความภาษาอังกฤษรวมทั้งตอบคำถามจากโจทย์ที่ให้มา แม้ว่าลายมือจะขยุกขยิกอ่านยากไปบ้าง แต่ทว่า...เขากลับเขียนเรียงความได้อย่างดีจนผู้เป็นอาจารย์ต้องอ้าปากค้าง

“นายคบเพลิง...” เสียงเรียกจากหญิงสูงวัยตรงหน้าทำเอาชายหนุ่มสะดุ้งโหยง ทั้งชานนท์และเทพพิพิธเอาแต่นั่งมองเพื่อนหนุ่มอย่างอมยิ้ม คบเพลิงพยายามปั้นยิ้มก่อนสบสายตานางศศิมาตรงๆ

“ครูให้เรียงความเธอเต็มสิบ ตอบปัญหาอีกสิบ รวมเป็นยี่สิบ เธอได้คะแนนเต็ม...” คำตอบที่ได้ยินทำเอาคบเพลิงนิ่งค้างไปชั่วขณะ เพื่อนๆ ในห้องไม่มีใครได้เต็มซักคนโดยเฉพาะหัวข้อเรียงความ แต่ทำไมเขาถึงได้...

“ทั้งศัพท์ สำนวนและไวยากรณ์ สมบูรณ์แบบมาก ไม่ผิดเลยซักอย่าง ครูภูมิใจมาก ขอให้เป็นอย่างนี้ต่อไปนะ แล้วเอ่อ...ใครจะลองเอาเรียงความของคบเพลิงไปอ่านดูก็ได้นะ” นางศศิมาชูหนังสือชายหนุ่มขึ้นสูงก่อนที่เทพพิพิธจะยกมือขึ้นและเดินเข้ามารับเอาหนังสือไปดู

“เป็นไปได้ยังไงวะ...” เทพพิพิธทำหน้าเหยเกอย่างไม่อยากเชื่อสายตาก่อนที่คบเพลิงจะฉวยเอาหนังสือของเขามาดูให้เต็มตา แค่มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าไม่ใช่ลายมือเขา แต่คนเขียนก็เลียนแบบได้ซะเนียน... ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนคลี่ยิ้มกว้างอย่างไม่รู้ตัว ค่อยๆ เอาปลายนิ้วไล้ไปบนตัวอักษรในหนังสือช้าๆ... ขอบคุณนะภัทร์


สุรเดชต้องแปลกใจที่ได้ยินเสียงมอเตอร์ไซด์ไม่คุ้นหูดังอยู่หน้าบ้าน เมื่อเสียงเงียบลงหญิงสาวร่างเล็กในชุดนักศึกษารัดรูปก็เดินดุ่มๆ ปรี่เข้ามาหาชายหนุ่มที่นั่งเหงาหงอยอยู่หลังบ้านด้วยความคุ้นเคย

“สภาพดูไม่ได้เลยจริงๆ...” มยุรีส่ายศีรษะไปมาก่อนเบ้ปาก เธอใช้ปลายรองเท้าส้นสูงเขี่ยขวดเหล้าที่วางเรียงกันอยู่ให้ล้มลงพื้นก่อนที่สุรเดชจะแหงนหน้าขึ้นมองตาเขียว

“มานี่ทำไม...เราสองคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วจำไม่ได้เหรอไง”

“โถๆๆ พี่เดช...อย่าเพิ่งไล่มยุรีสิจ้ะ วันนี้มยุรีมาดีนะ” หญิงสาวลากเสียงหวานก่อนย่อตัวลงนั่งข้างๆ ชายหนุ่ม “มยุรีรู้ดีว่าพี่เดชไม่ได้รักมยุรีแล้ว พี่เดชรักพี่กิ่งดาวผู้แสนดี แต่ว่า...ฐานะพี่เดชก็ต่ำต้อยยากจนแบบนี้ ตาเจตต์กับยายทับทิมคงไม่อยากได้พี่เป็นลูกเขยแน่” หญิงสาวหัวเราะเสียงใสขณะที่ชายหนุ่มได้แต่กำมือแน่นจวนจะหมดความอดทน

มยุรีเห็นอาการขึ้งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟของอีกฝ่ายก็คลี่ยิ้มหวานก่อนล้วงห่อพลาสติกเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าสะพายและยื่นให้สุรเดช “อีกสามวันจะมีคนมารับยาที่นี่...พี่แค่มีหน้าที่ปล่อยของให้ฉัน จากนั้นก็เอาเงินไป”

“แต่ข้าเลิกแล้ว...ข้าจะไม่ยอมกลับไปทำงานแบบนี้อีกเป็นอันขาด” ชายหนุ่มปฏิเสธเสียงแข็ง

“พี่เลิกไม่ได้หรอก...” มยุรีหรี่ตามองใบหน้าคร้ามคมตรงหน้า “เพราะนี่มันเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้พี่มีเงินและตั้งตัวได้ งานลูกจ้างหาเงินไปวันๆ มันจะไปรวยอะไร พี่จะเอาปัญญาที่ไหนไปซื้อเสื้อผ้าสวยๆ ซื้อรถ ซื้อบ้านให้พี่ดาวถ้าหากว่าเธออยากได้...” เหตุผลของมยุรีทำให้สีหน้าเคร่งขรึมของสุรเดชค่อยๆ คลายลง “พี่ก็แค่ทำไปซักพัก พอได้เงินสักก้อนแล้วค่อยเลิกก็ได้นี่...ที่ฉันส่งงานนี้ให้พี่ก็เพราะว่าไว้ใจ และพี่เองก็ชำนาญกว่าพวกเด็กใหม่มัน...”

แก้ไขเมื่อ 23 ต.ค. 54 23:04:53

จากคุณ	: ผีเสื้อสีดำ
เขียนเมื่อ	: วันปิยมหาราช 54 22:41:21