น้ำท่วมใครว่าดีกว่าฝนแล้ง
|
 |
น้ำท่วมใครว่าดีกว่าฝนแล้ง
เอาถุงละสี่พลั่วนะครับ
เสียงของ ลุงเอก ตะโกนบอกกับชาวหมู่บ้านหลายสิบคนที่มาชุมนุมกันอยู่หน้ากองทราย ซึ่งกว่าจะหามาได้ก็ต้องเสียเวลาติดต่ออยู่นาน
ผมมองไปรอบลานเล็กๆ ข้างบ่อบำบัดน้ำเสียของหมู่บ้าน ที่ตอนนี้ชุมนุมเต็มไปด้วยผู้คนทั้งหญิง และชาย มีคนถือพลั่ว มีคนจับถุง และมีคนคอยลำเลียงกระสอบทรายที่บรรจุแล้วไปกองไว้ข้างๆ แม้จะยังไม่ค่อยเป็นระบบ แต่ก็ทำให้ผมรู้สึกชื่นใจอย่างประหลาด
โทษทีน้อง
ชายวัยกลางคนที่กำลังใช้พลั่วตักทรายใส่ถุงที่ผมถืออยู่รีบขอโทษ เมื่อทรายส่วนใหญ่ตกลงบนเท้าของผม แทนที่จะลงไปอยู่ในถุง
ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ ผมยิ้มให้กับชายคนนี้ ที่จำได้ว่าอยู่ในซอยเดียวกันกับบ้านผม แต่ไม่เคยคุยกันเลยสักครั้ง แม้แต่ชื่อของเขาผมก็ยังไม่รู้จัก
ทรายกองสูงนี้ค่อยๆ หายเข้าไปอยู่ในถุงจนหมดในเวลาไม่นาน ก่อนจะถูกลำเลียงไปยังแนวกำแพงด้านหลังของหมู่บ้าน ด้วยรถกระบะที่เป็นของคนในหมู่บ้านเอง ซึ่งนำมาให้ใช้อย่างไม่เสียดาย ผู้ชายทั้งหมดตั้งแถวส่งกระสอบต่อๆ กัน ก่อนที่สองคนสุดท้ายจะช่วยกันยกขึ้นไปบนรถ
ที่ด้านในยังมีคนในหมู่บ้านอีกกลุ่มหนึ่งรออยู่ เพื่อจัดการเรียงกระสอบทรายเหล่านี้ สร้างเป็นคันกั้นน้ำซึ่งผุดขึ้นมาหลังแนวกำแพง ที่ด้านหลังของหมู่บ้านนั้นเคยเป็นคลองเล็กๆ แต่ตอนนี้มันกำลังขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว จากปริมาณน้ำมหาศาลที่เคลื่อนลงมาอย่างต่อเนื่อง
แผนของพวกเราคือสร้างคันกั้นน้ำให้ไหลลงในบ่อบำบัด ก่อนใช้เครื่องสูบน้ำส่งพวกมันกลับออกไปนอกกำแพงอีกครั้ง ไม่มีใครหวังว่าจะเอาชนะธรรมชาติได้ แต่ทุกคนยังคงมีความหวังว่า อาจจะสามารถลดความเสียหายให้เหลือน้อยที่สุด นั่นคือมีน้ำล้นเข้ามาแต่ไม่มากพอจะท่วมเข้าไปภายในบ้าน
นอกจากเหล่าผู้สูงอายุที่มีเวลาอยู่บ้านมากกว่าใครทำให้รู้จักกันเกือบทั้งหมด ส่วนชาวหมู่บ้านที่เหลือนั้นแทบจะไม่เคยคิดจะทำความรู้จักกันมาก่อนเลย ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับสังคมหมู่บ้านจัดสรรในทุกวันนี้ รวมถึงตัวผมเองด้วยที่เป็นแบบนั้น แต่ตอนนี้ทุกคนต่างช่วยเหลือกันด้วยรอยยิ้ม พูดคุย และทำงานร่วมกันได้อย่างน่าประหลาด
จะรอดไหมพี่
ผมแอบถามลุงเอก เมื่องานทั้งหมดใกล้สิ้นสุดลง
...ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เราก็ทำดีที่สุดแล้ว
ลุงเอกตบบ่าผมเบาๆ ก่อนที่ ป้าใหม่ ซึ่งเป็นผู้นำฝ่ายเสบียงจะส่งเสียงประกาศเรียกให้ทุกคนมารับข้าวกล่อง ซึ่งมีเพียงสองอย่างคือ ข้าวกระเพราไก่ กับ มาม่าผัด จากร้านข้างหน้าหมู่บ้าน พวกเราล้อมวงกินข้าว พร้อมกับฟังและดูผลงานของตัวเอง ฟัง คือ ฟังเสียงเครื่องสูบน้ำที่หมุนปั่นสายพานไม่ยอมหยุด ดู คือดูน้ำที่ไหลผ่านคันกั้นน้ำเข้ามา และถูกดูดกลับออกไป
ระดับน้ำในบ่อบำบัดยังคงปริ่มขอบ แต่ก็ดีกว่าก่อนหน้านี้ที่มีน้ำเอ่อไปทั่ว ก่อนจะไหลลงในท่อระบายน้ำทำให้ระดับน้ำในบ่อบำบัดเพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว
ผมคงไม่ต่างกับคนอื่นๆ ที่อาศัยอยู่ในบริเวณที่มีโอกาสจะถูกน้ำท่วม นั่นคือวิตกกังวล สลับกับการคาดหวัง วิตกว่าน้ำจะท่วมเมื่อไหร่ จะท่วมสูงแค่ไหน สลับกับความคิดที่ว่า บางทีบ้านของผมอาจจะรอดจากน้ำท่วมในครั้งนี้ก็เป็นได้
ดูเหมือนว่าน้ำท่วมที่ไม่ธรรมดาในครั้งนี้ ได้ก่อให้เกิดสิ่งที่ไม่ธรรมดาขึ้นหลายอย่าง มีทั้งสิ่งประดิษฐ์แปลกใหม่ เครือข่ายข้อมูลข่าวสารที่ไม่ธรรมดา ความรู้เรื่องน้ำที่ไม่เคยรู้ ข่าวลือสารพัด การโจมตีกันเรื่องความรับผิดชอบ และอื่นๆ อีกมากมาย ทั้งที่ดี และไม่ดี
ความเปลี่ยนแปลงตรงหน้านี้ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้นเพราะน้ำด้วยเช่นกัน ผมตักข้าวกระเพราไก่เข้าปาก แม้เม็ดข้าวจะแข็ง เนื้อไก่จะน้อย และแทบไม่มีใบกระเพรา แถมยังไม่มีไข่ดาวด้วย แต่เมื่อกินหลังจากได้ออกแรงอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน มันก็กลายเป็นข้าวที่อร่อยได้อย่างประหลาด
เด็กหนุ่มคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามากลางวง ก่อนจะรีบรายงานเรื่องที่เขาพึ่งพบเห็นมา
พวกฝั่งโน้นเอารถตักดินมาสร้างคันกั้นน้ำที่ใต้สะพาน แถมยังมีเครื่องสูบน้ำใหญ่มาด้วย
ข้าวกล่องที่ยังกินไม่หมดถูกวางไว้ ก่อนที่ลุงเอกซึ่งกลายเป็นผู้นำอย่างเป็นทางการไปแล้ว รีบนำพวกเราออกไปยังสะพานที่ตั้งอยู่บนถนนเยื้องกับด้านหน้าหมู่บ้าน ที่ใต้สะพานแห่งนั้นคือลำคลองเล็กๆ ที่ไหลผ่านมาจากด้านหลังหมู่บ้านของผมนั่นเอง ผมมองภาพตรงหน้า และเข้าใจทุกอย่างได้อย่างรวดเร็ว
หากพวกเขากั้นคันที่ใต้สะพานแห่งนี้ได้สำเร็จ ก็คงจะเริ่มสูบน้ำกลับมายังฝั่งหมู่บ้าน นั่นหมายถึงระดับน้ำที่ปลายคลองจะลดลง แต่ระดับน้ำที่ผ่านหลังหมู่บ้านจะต้องเพิ่มขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย ความโกรธของพวกเราทั้งหมดพุ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ทำไมทำอย่างนี้
ลุงเอกถามออกไปด้วยอารมณ์ กับชายในวัยใกล้เคียงกัน ซึ่งกำลังยืนสั่งงาน และคงเป็นผู้นำอย่างไม่ต้องสงสัย บางทีทั้งสองคนนี้อาจรู้จักกันมาก่อนก็เป็นได้
ผมก็ต้องช่วยลูกบ้านของผมน่ะสิ ด้านหลังลงไปนี้มีแต่สวนผลไม้ทั้งนั้น ถ้าน้ำท่วมต้องเสียหายมากแน่
เขาตอบกลับมาอย่างร้อนแรงเช่นกัน
แต่ทางฝั่งโน้นก็เป็นหมู่บ้านนะ มีคนอยู่ตั้งเยอะแยะ
ผมรู้ แต่ผมก็ต้องเลือกสวนไว้ก่อน บ้านคนมันเสียหายน้อยกว่าสวนนะ
ลุงเอกจ้องหน้าเขาเขม็ง
รวมทั้งสวนของคุณเองด้วยใช่ไหม
...นั่น มันก็ใช่ แล้วจะทำไม
อย่านึกว่ามีอำนาจในมือแล้วจะทำอะไรก็ได้นะ
ดูเหมือนลุงเอก และคนอื่นๆ รวมทั้งตัวผมเองด้วย จะรู้สึกร้อนขึ้นเรื่อยๆ เมื่อคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ช่วยกันทำมาตลอดทั้งวันนี้จะต้องเสียเปล่า หลายคนเริ่มขยับตัวอย่างเอาเรื่อง แต่ก่อนที่จะเกิดจะไรขึ้น ป้าใหม่ก็รีบออกไปขวางทุกคนเอาไว้
หยุดก่อน หยุดก่อน ค่อยๆ คุยกันได้ไหม
แบบนี้มันคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว
ก็ผมบอกแล้วไงว่าต้องรักษาสวนเอาไว้ก่อน
แล้วบ้านพวกผมมันไม่สำคัญหรือไง
ทั้งสองฝ่ายต่างตะโกนใส่กัน อารมณ์ของทั้งสองฝ่ายเดือดปุด ใครคนหนึ่งในกลุ่มของผมส่งเสียงตะโกนขึ้น
ช่วยกันพังมันเลย สร้างได้ก็พังได้
ผู้คนรอบตัวผมส่งเสียงอย่างเห็นด้วย ก่อนที่ผู้นำฝ่ายตรงข้ามจะล้วงสิ่งหนึ่งออกมา มันคือปืนพกที่ถูกหันปากกระบอกมาหาพวกเรา
ใครอยากตายก็เข้ามาเลย
เลือก อบต คราวหน้า อย่าหวังว่าคนในหมู่บ้านนี้จะเลือกคุณอีกเลย
ลุงเอกตะโกนเสียงดังทิ้งท้าย แต่ดูเหมือนฝ่ายตรงข้ามจะไม่ใส่ใจ เพราะเขาได้รักษาสวนของตัวเอง และคนอื่นๆ เอาไว้ได้ รวมทั้งยังช่วยให้คนปลายน้ำไม่ถูกน้ำท่วมอีกด้วย ซึ่งพวกเหล่านี้จะกลายเป็นฐานเสียงสำคัญของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย
มันจะกั้นได้นานสักแค่ไหนกัน เดี๋ยวมันก็ต้องล้นข้ามไปอยู่ดีนั่นแหละ
ใครอีกคนตะโกนขึ้นมา แต่ดูเหมือนฝ่ายตรงข้ามจะไม่สนใจเลยสักนิด
พวกเราเดินคอตกกลับมายืนมองบ่อบำบัด ไม่มีใครคิดจะกินข้าวที่ยังเหลือ เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน ก่อนที่น้ำจะค่อยๆ เพิ่มระดับจนล้นคันกั้นน้ำที่พวกเราพยายามสร้างกันขึ้นมาแทบตาย และรวมถึงระดับน้ำในบ่อบำบัดที่เริ่มล้นไหลออกไปทุกทิศทาง พวกเรามองหน้ากัน ก่อนที่หลายคนจะค่อยๆ แยกย้ายกันไปอย่างเงียบๆ
จบแล้ว
ลุงเอกพูดเบาๆ ก่อนเดินจากไป ผมยังคงยืนเหม่อมองอยู่ตรงนั้นอีกครู่ใหญ่ ก่อนที่เสียงของป้าใหม่จะดังขึ้นที่ด้านหลัง
น้ำมันมาแล้วมันก็ไป...
ผมหันกลับไป แต่ป้าใหม่ก็เดินจากไปแล้ว ผมไม่ได้ส่งเสียงเรียกออกไป คำพูดของป้ายังคงก้องอยู่ในหัวจนกระทั่งผมกลับมาถึงบ้าน และลงมือเริ่มเก็บข้าวของเพื่อออกจากหมู่บ้าน ข้าวของส่วนใหญ่ถูกเก็บขึ้นชั้นสองเอาไว้แล้ว ยกเว้นสิ่งของบางอย่างที่ผมไม่อาจทำอะไรกับมันได้
ผมทำที่กั้นน้ำเอาไว้บางส่วนตรงหน้าประตู แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะสามารถช่วยอะไรได้มากนัก ผมได้แต่ท่องซ้ำไปซ้ำมาอยู่ภายในใจ 'ช่างมัน' ก่อนเหลียวมองดูบ้านที่ยังคงผ่อนไม่หมดอีกหลายครั้งกว่าจะตัดใจเดินจากมันไปได้
ผมก้าวเท้าลงไปในน้ำที่กำลังค่อยๆ เพิ่มสูงขึ้น พร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า รถของผมได้ถูกย้ายไปจอดที่อื่นตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว ผมจึงต้องเดินเท้าออกไปนอกหมู่บ้าน มีรถหลายคันวิ่งผ่านไปพร้อมกับเรียกให้ผมขึ้นไปด้วย แต่ผมโบกมือปฏิเสธ เพราะอยากเดินไปเรื่อยๆ แบบนี้
ระดับน้ำสูงมาถึงข้อเท้าแล้วในตอนนี้ และผมไม่รู้ว่ามันจะท่วมสูงไปถึงไหน ข้างหน้าหมู่บ้านเริ่มสับสนวุ่นวายจากการอพยพของผู้คน ผมจึงตัดสินใจจะเดินออกไปหารถโดยสารให้ไกลออกไปอีกสักหน่อย และอย่างไม่ตั้งใจ ผมได้เดินผ่านไปยังสะพานเจ้าปัญหานั้นอีกครั้ง
ผู้ชายหลายคนที่นั่งจับกลุ่มอยู่ตรงนั้นต่างจ้องมองมาที่ผม พวกเขาคงคอยทำหน้าที่เฝ้าคันกั้นน้ำแห่งนี้เอาไว้ ด้วยเกรงว่าอาจจะโดนพวกเราแอบมาทำลายนั่นเอง สายตาที่มองมานั้นแสดงความประสงค์ร้ายออกมาอย่างเปิดเผย แต่ผมก็เดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ
เสียงเพลงจากวิทยุที่พวกเขากำลังฟังอยู่ลอยผ่านมาเข้าหูผมเข้าพอดี
น้ำท่วมใครว่าดีกว่าฝนแล้ง พี่ว่าน้ำแห้งปล่อยให้ฝนแล้งเสียยังดีกว่า...
อารมณ์ความรู้สึกหลากหลายตีกันอยู่ภายในหัวของผม 'จะเกิดอะไรขึ้นถ้าย้อนกลับไปรวมคนมาช่วยกันพังคันกั้นน้ำนี้' 'ตัดสินกันได้อย่างไร ว่าสวนกับหมู่บ้านอะไรสำคัญกว่ากัน' 'ถ้าไม่กั้นแบบนี้สวนจะพังจริงไหม' 'ถ้าไม่กั้นน้ำจะยังท่วมเข้าบ้านผมอีกหรือเปล่า'
แล้วคำพูดนั้นของป้าใหม่ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง 'น้ำมันมาแล้วมันก็ไป' ผมเดินจากไปโดยมีสายตาของคนเหล่านั้นมองตาม ก่อนมองหารถโดยสารเพื่อจะหลบไปนอนอยู่ที่อื่นสักพัก และพยายามลืมเรื่องทั้งหมดนี้ไปก่อน
ชีวิตยังคงต้องเดินต่อไป น้ำมันมาแล้วมันก็ไป หลังจากน้ำลดแล้ว ค่อยย้อนกลับมาดูว่าผมจะต้องทำอะไรกับบ้านหลังนี้ น้ำมันคงไม่สามารถพัดพาเอาทุกสิ่งทุกอย่างไปจากชีวิตของผมได้
| จากคุณ |
:
zoi  
|
| เขียนเมื่อ |
:
24 ต.ค. 54 09:58:11
|
|
|
| 
