ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 13       “ว่าไงจ๊ะบุ จะกลับบ้านแล้วเหรอจ๊ะ?”             เสียงหวานใสเจื้อยแจ้วดังมาจากเบื้องหลัง ทำให้เด็กหนุ่มที่เพิ่งผ่านวัยเด็กชายถึงกับหยุดชะงักตัวแข็งทื่อ ร่างผอมโย่งจนเห็นซี่โครงขึ้นชัดเจนจากเสื้อนักเรียนตัวสั้นเต่อจนเวลาขยับชายเสื้อแทบจะขึ้นมาถึงสะเอว ใบหน้าค่อนข้างขาว สวมแว่นสายตากลมโตราคาถูกที่ไม่อาจบดบังรอยปรุพรุนไปด้วยเม็ดสิวเขรอะบนผิวเนื้อหยาบแห้ง รวมถึงไรหนวดเคราหรอมแหรมไปได้เลย เด็กหนุ่มจดจำเสียงนั้นได้ดีโดยไม่จำเป็นต้องมองเห็นหน้าคนเรียกเสียด้วยซ้ำ          “มะ- มัท...”      มัทนียาและเพื่อนๆในชุดนักเรียนมัธยมปลายสีขาวสะอาดตากำลังเดินออกมาเป็นกลุ่มจากโรงอาหาร ใบหน้าสวยหวานของฉายาดาวประจำโรงเรียนโดดเด่นเกินกว่าเด็กสาวทุกคนในที่นั้น ดวงตาดำขลับกลมโตสะท้อนประกายสดใสบริสุทธิ์ และที่สำคัญ... เด็กหนุ่มผู้เพิ่งเจริญวัยผ่านเข้าสู่วัยรุ่นหนุ่มน้อยนึกในใจด้วยลมหายใจสะท้อนแทบไม่ทั่วท้อง เมื่อสายตาลดระดับจากใบหน้าหวานๆนั้นต่ำลงมาโดยไม่ตั้งใจ...            ทรวงอวบอัดบ่งถึงการเจริญเติบโตเข้าสู่วัยแรกดรุณีปรากฏเด่นชัดเต็มตา มันดันเนื้อผ้าบางๆสีขาวขึ้นมาเป็นรอยนูนเต่งด้วยรูปทรงชัดเจนจนแทบไม่ต้องจินตนาการ เขาถึงกับเผลอยกกระเป๋านักเรียนขึ้นบดบังส่วนกลางของลำตัวเอาไว้โดยอัตโนมัติ เพื่อไม่ให้มันฟ้องประจานถึงห้วงอารมณ์ลึกเร้นบางอย่างที่กำลังผุดพลุ่งขึ้นมาเกินระงับควบคุมได้ทัน        “ไงล่ะ ยายมัทถามไม่เห็นตอบเลย แถมหน้าแดงซะอีกด้วย คิดอะไรอยู่รึเปล่าจ๊ะ พ่อหนุ่มรูปหล่อ ฮิฮิ?”              เสียงแปร๋นๆปนเสียงหัวเราะระริกยั่วเย้าของยายระตีนั่นเอง หล่อนเป็นเพื่อนสาวตัวแสบของมัทนียาที่ชอบแส่และสอดรู้สอดเห็นไปเสียทุกเรื่อง จนไม่น่าเชื่อว่าจะมาคบหาเป็นเพื่อนสนิทกับเด็กสาวที่เรียบร้อยอ่อนหวานอย่างมัทนียาได้เลย นัยน์ตากลมจนโปนถลนบนใบหน้าปรุพรุนน่ารังเกียจของระตีเหลียวล่อกแล่กเสียจนเด็กชายวัยรุ่นหนุ่มแทบไม่อาจข่มกลั้นความชิงชังเอาไว้ได้เลย เจ้าหล่อนมีดีอยู่อย่างเดียวเท่านั้น ก็คือรูปร่างที่เจริญเติบโตจนเกินตัวอย่างที่เขาเคยได้ยินพวกเด็กผู้ชายแอบซุบซิบแกมหัวเราะกัน          “ยายระตีก้นใหญ่ฉิบห่- เวลาเดินมาทีสะโพกกระเพื่อมไปถึงหน้าเสาธงเลยโว้ย”             “แต่กูว่า นมมันใหญ่กว่าว่ะ เห็นเวลาเดินกับยายมัททีไร นมมันแทบจะบังหน้ายายมัทจนมองไม่เห็นเลยว่ะ ฮ่าฮ่า”           เด็กหนุ่มห่ามๆอีกคนช่วยเสริมอย่างเห็นเป็นเรื่องน่าขัน          “แต่มันเตี้ยไปหน่อยว่ะ แถมพูดมากฉิบเป๋ง ยิ่งเห็นหน้าดำๆขรุขระนั่นหน้าแล้ว หมดมู้ด... ถ้าเป็นอย่างยายมัทก็ว่าไปอย่าง อันนี้เซ็กซี่ของจริง”            “เฮ้ย! อย่าประมาทไปนาไอ้ชัย ของแบบนี้น่ะ เขาบอกว่าห้ามมองแต่หุ่นอัปลักษณ์ภายนอกนะเว้ย เคยได้ยินมั๊ย ที่เขาบอกว่า ข้างนอกขรุขระ ข้างในต๊ะติ๊งโหน่งน่ะ”             “งั้นไว้ให้ลองชิมดูแล้วกันว่าจะต๊ะติ๊งโหน่งจริงเรอะเปล่า แต่ข้าขอบายว่ะ ชักว่า-อยู่กับบ้านเองมันส์กว่า!”             เมื่อเวลาอยู่รวมกลุ่มกันแล้ว เด็กรุ่นหนุ่มฮอร์โมนแตกพล่านพวกนี้ย่อมพูดจากันชนิดถึงลูกถึงคนอยู่เสมอ เขาก็ได้แต่แอบฟังอยู่นอกกลุ่มเด็กพวกนั้น เห็นด้วยกับพวกมันทุกอย่าง รวมทั้งความรู้สึกไม่ชอบหน้ายายระตีนั่นด้วย            เพื่อนสาวของมัทนียาคนนี้นอกจากเสียงแปร๋นจนแสบแก้วหูแล้ว ยังชอบพูดแซวหยอกล้อเล่นให้เขากลายเป็นตัวตลกเสมอ เสียงหัวเราะคิกคักน่ารำคาญนั่นแหละที่น่าเกลียดที่สุด อันที่จริงมันก็เป็นเพียงการสนองความต้องการของตัวเองเพื่อทำให้เขาได้รับความอับอายเสียมากกว่า โดยเฉพาะต่อหน้ายายมัทนั่นเอง          “มะ- ไม่ได้คิด อะ-อะไร นี่?”            รีบตอบออกไป แต่แล้วก็แทบจะอุดปากตัวเองเอาไว้ไม่ทัน ก็ไอ้เสียงตะกุกตะกักด้วยความประหม่านั้นอีกแล้ว มันชอบเกิดขึ้นทุกครั้งทุกเวลา โดยเฉพาะเมื่อต้องมาอยู่เผชิญหน้ากับมัทนียาคนสวย       รู้สึกเหมือนสายตาหวานๆใสซื่อราวลูกแก้วของเด็กสาวจะมองจ้องไม่กระพริบ เด็กชายแสนซื่อก็ยิ่งรู้สึกร้อนระอุไปทั้งใบหน้าและเรือนกาย แปรเป็นความร้อนฉ่าแผ่ซ่านลงสู่จุดศูนย์กลางลำตัวอย่างรวดเร็ว จนทำให้ยิ่งตัวงอคู้ลงเหมือนเจ็บปวดเต็มที           “ต๊าย! ติดอ่างซะด้วยนายปรุ เอ๊ย บุ ฮิฮิ น่ารักเนอะมัท”               “ไปว่าเขาได้ไงระตีนี่”          เสียงหวานๆของมัทนียาคล้ายเอ็ดเพื่อนเบาๆ มือเรียวๆตีเผี่ยะลงไปที่ต้นแขนกระดำกระด่างของเพื่อนสาว แต่ระตียิ่งหัวเราะร่วน เสียงลั่นของหล่อนน่าเกลียดสิ้นดี!              “ก็ดูสิ นายปรุเอ๊ยนายบุน่ะเขินเธอใหญ่แล้ว หน้าแดงแจ๊ดเลยล่ะ ดูซี่ แดงยังกะลูกตำลึง...”                  เสียงระตีดังมิใช่น้อยจนหลายคนเดินออกมาจากโรงอาหารและต่างก็มายืนรวมกลุ่มกันมากขึ้น เจ้าหล่อนมักแกล้งเรียกชื่อเขาให้เปลี่ยนเป็น “ปรุ”เหมือนรอยแผลเป็นบนใบหน้าเขรอะกรัง ย้ำเตือนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับรู้จุดอ่อนอันน่าอับอายนั้นเป็นอย่างดีทั้งที่มันก็อัปลักษณ์ไม่ต่างกับใบหน้าของหล่อนนั่นเอง                  หากเมื่อเป็นระตีเองโดนเพื่อนคนอื่นย้อนกลับเอาบ้าง ระตีกลับทนไม่ได้ถ้าใครจะไปพูดพาดพิงจุดอ่อนนั้นเข้า เขาเคยเห็นระตีทั้งโกรธและกระฟัดกระเฟียดเข้าใส่เพื่อนคนที่เผลอไปว่าหล่อนเข้าพอดี เจ้านั่นโดนด่าชนิดไฟแลบเสียจนแทบต้องไปรดน้ำมนต์ล้างซวย!               แต่น่าแปลกที่เจ้าตัวกลับไม่รู้สึกรู้สมในการโจมตีจุดอ่อนของคนอื่นด้วยกันเองอย่างไร้เมตตา บางทีมันอาจจะเป็นวิธีลบปมด้อยของตัวเอง โดยวิธีการเหยียบคนที่อ่อนแอกว่าขึ้นไปยืนอยู่ข้างบน ก็เป็นได้!                “ตายแล้ว! ยายมัท อีตาบุรีเป็นอะไรไปแล้วล่ะ ตัวงอเป็นกุ้งแห้งเชียว สงสัยจะปวดท้องละมั๊ง เป็นอะไรจ๊ะตาปรุ?”                    เพื่อนสาวๆทั้งกลุ่มส่งเสียงกรีดกราด พวกนั้นรู้จักเขาในนามเด็กชายบุรี ชื่อเดิมที่บุรโชติพยายามกลบฝังเอาไว้ในจิตใต้สำนึกส่วนลึกที่สุดของชีวิต เสียงหวีดร้องหาใช่ความตื่นตระหนกใดๆไม่ แต่เป็นด้วยอารมณ์สนุกสนานกับการได้หยอกล้อเด็กชายรุ่นหนุ่มที่นมเพิ่งแตกพานไปไม่นานเสียมากกว่า มีเพียงมัทนียาคนสวยเท่านั้นที่ยืนนิ่งเฉย โดยไม่บ้าจี้หัวเราะตามไปกับพวกเพื่อนๆในกลุ่ม นั่นคงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เขาไม่อาจวิ่งหนีหลบออกไปจากที่นั้นด้วยความอับอายอดสูได้                   หนุ่มน้อย ยืนแข้งขาสั่นสะท้าน ฝืนประสานหน้ากับเด็กสาวที่เขาปักใจหลงรัก ข่มความอายให้ย้อนคืนกลับลงไปในอกอย่างยากเย็น อย่างน้อย ณ เวลานี้เขาก็ไม่ต้องการแสดงความอ่อนแอขี้ขลาดให้หล่อนเห็น ในสายตาของมัทนียายอดยาใจ เขาต้องเป็นวีรบุรุษเท่านั้น ไม่ใช่ไอ้ขี้แพ้ที่ไหนทั้งสิ้น                เขาต้องเป็นฮีโร่ เหมือนกับไอ้วิทย์ หัวหน้าชั้น หรือไอ้ปราโมทย์ นักกีฬาของโรงเรียน ต้องเหมือนกับ...                “มะ- ไม่ ไม่ ปะ-เป็น ไร มะ- ไม่ อะ... เอ่อ...”            ด้วยเสียงแหบพร่า บุรโชติพยายามเอ่ยปฏิเสธออกมาอย่างยากเย็น เป็นครั้งแรกที่รู้สึกเกลียดเสียงตัวเองเป็นที่สุด มันทั้งแตกพร่าทั้งแหบห้าวราวกับมิใช่ตัวตนของเขาแม้แต่น้อย รวมถึงไอ้อารมณ์เสียวซ่านบ้าๆบอๆ ก็ดันมาเกิดขึ้นอย่างไร้เหตุผลไม่ยอมบรรเทานี่สิ... ยิ่งพยายามฝืนกดเอาไว้  กลับยิ่งกระตุ้นอวัยวะบางส่วนให้แสดงอาการชัดเจนขึ้นมาเรื่อยๆโดยไม่อาจควบคุม เหมือนมันต้องการกลั่นแกล้งให้เขาอับอายขายหน้า  เด็กหนุ่มต้องรีบลนลานเอากระเป๋าปิดบังส่วนกลางลำตัวเอาไว้อย่างยากเย็น ใบหน้าร้อนผ่าว           อุปาทาน ราวกับทุกคนกำลังจ้องมองมาที่ “ส่วนนั้น” เป็นจุดเดียวกัน!!              บุรีกายสั่นเทาราวกับจะเป็นไข้ เมื่อเห็นว่ามัทนียาเดินนวยนาดเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น ใกล้จนแทบจะแนบชิดลำตัว สะโพกผายน้อยๆส่ายไหวไปมาอย่างน่าดูทุกยามขยับก้าว และฆานประสาทก็สาสัมผัสกับกลิ่นหอมอ่อนๆจากผิวกายเด็กสาวที่ระเหยออกมากระทบจมูก                  พยายามหลบหน้าลงซ่อนความรู้สึกทั้งปวงไม่ให้ใครเห็น แต่สายตาเจ้ากรรมกลับเหลือบแลไปยังปลายทรวงงอนงามที่ผลิพุ่งดันผ่านเนื้อผ้าขาวของชุดนักเรียนขึ้นมาเป็นโครงรูปชัดเจนเหนือเอวคอดกิ่ว สายตาที่ต้องการจะเบนหลบกลับยิ่งเบิ่งมองจนเห็นขอบลูกไม้ของเสื้อชั้นในทาบทับกับผิวเนื้อสีขาวนวลราวกับน้ำนม และเลื่อนต่ำลึกลงไปโดยมิได้เจตนา... ภาพเช่นนั้น กลิ่นเช่นนั้น ยิ่งเร่งเร้าอารมณ์จนทำให้เด็กหนุ่มผู้อ่อนโลกย์เกิดความรู้สึกปั่นป่วนรัญจวนใจมากขึ้นไปอีกเท่าทวี             เขานิ่วหน้าคล้ายเจ็บปวด             “บุรี เธอเป็นอะไรไปน่ะ ไม่สบายรึเปล่าจ๊ะ? ตายแล้ว ตัวร้อนจี๋เชียว...”           มือเย็นเฉียบแตะลงที่ต้นแขนและหน้าผากเหมือนแสดงความเอื้ออาทรเต็มปรี่ รอยยิ้มแย้มอ่อนหวานยิ่งทำให้หัวใจเขาเต้นระรัวจนแทบปะทุออกมานอกอก ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวขาออกไปไหน           “ปละ-เปล่า เรามะ- ไม่เป็น อะ-ไร หรอก มัท ขะ- ขอบใจ เธอมาก เรา- ตะ ต้อง ไปแล้ว ล่ะ”              “จะรีบไปไหนล่ะจ๊ะ บุ?”          เขาซาบซึ้งกับท่าทีอ่อนโยนของหล่อนจนน้ำตารื้น อยากจะขจัดอารมณ์ดำมืดแห่งตัณหาของตัวเองที่ก่อความรู้สึกผิดบาปเหลือคณนาออกไปให้หมด ให้เหลือแต่เพียงความบริสุทธิ์สวยงามเหมือนกับใบหน้านางฟ้าคนนี้           นางฟ้าผู้ยืนนัยน์ตาใสแจ๋วจ้องมองเขาโดยไม่ยอมหลบสายตา...           แล้วร่างระหงเต็มเปี่ยมก็ขยับเข้ามาใกล้ ใกล้จนปลายจะงอยถันผลิพุ่งดันผ่านเนื้อผ้ากระทบเสียดสีกับต้นแขนของเขา สัมผัสความหยุ่นนุ่มแห่งโนมเนื้อแท้อิตถีเพศ บุรโชติหรือเด็กหนุ่มบุรีเงยหน้าขึ้นสบนัยน์ตาอีกฝ่าย ความอึดอัดปะทุแน่นกลางแก่นกายจวนเจียนจะระเบิด           “กะ-กลับ ห้องน่ะ มัท”             ยังตอบไม่ทันจบ อีกฝ่ายก็สวนกลับขึ้นมาอย่างรวดเร็ว              “จริงเรอะ ฉันไม่เชื่อแกหรอก ไอ้บุ... ไอ้ลามก ไอ้โรคจิต ช่วยด้วย!!”               และแล้วรอยยิ้มบริสุทธิ์แต่แรก ก็ฉีกกลับขึ้นที่มุมปากอย่างรวดเร็ว ประกายตาใสซื่อคู่นั้นเปลี่ยนแสงวูบวับเป็นประกายตาที่ไม่ต่างกับระตีเพื่อนรักของหล่อน ก่อนที่มือข้างนั้นจะเลื่อนลงไปกระชากกระเป๋าของเขาแล้วเหวี่ยงทิ้งลงไปบนพื้นโดยที่เด็กชายไม่ทันระวังตัว!!             มัทนียาส่งเสียงร้องกรี๊ด พร้อมยกมือปิดริมฝีปากน้อยๆด้วยท่าทางน่าสงสารเป็นที่สุด           กระเป๋าใบนั้นกลิ้งโคล่โล่ลงไปกองอยู่บนพื้น แต่สายตาทุกคู่เพ่งมองมาที่เขาพร้อมกัน          “ช่วยด้วย!  บุ... บุรี เธอมันลามก น่าเกลียดที่สุด!!”                       มัทนียากรีดเสียงร้องลั่นออกมาอีกครั้ง ท่าทางเหมือนเขาเป็นสัตว์เลื้อยคลานที่น่าขยะแขยง ตาต่อตาสบกัน คราวนี้บุรีมองเห็นความสะสาใจ มากกว่าความตื่นตระหนกของหล่อน... สายตาที่ไม่มีคนอื่นจะมีโอกาสเห็น ในขณะที่ทุกคนต่างตกตะลึง มองท่าทีที่อีกฝ่ายกำลัง “แสดงบทบาท”ของเด็กสาวที่อยู่ในความตื่นตระหนกจนเสียขวัญ พยายามตะโกนเรียกผองเพื่อนและทุกคนให้หันมามองเขาพร้อมกัน                 “ว้าย!!!”             เสียงร้องหวีดของกลุ่มเพื่อนๆหล่อนยิ่งดังประสานขึ้น เหมือนทุกคนเตรียมการกันมาแล้ว และพลอยทำให้หลายคนในโรงอาหารต่างรีบพากันกรูออกมาออกันอยู่ด้านหน้าลานโรงอาหารด้วยความตกใจ จนเต็มไปหมด            จากเสียงร้องของเด็กสาวแต่แรก บัดนี้กลายเป็นความเงียบงันจนเด็กชายบุรีรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่คนเดียวกลางป่าช้า... ทุกคนส่งสายตาที่ไร้คำตอบมองมาที่ร่างของเขา ซึ่งกำลังยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนของมัทนียา ราวกับรุมเพ่งมองสัตว์ประหลาดตัวหนึ่ง เมื่อได้เห็น...         อวัยวะส่วนกลางลำตัวโป่งพองออกมาจากเป้ากางเกงนักเรียนเหมือนมันถูกเป่าลมจนอัดแน่นเอาไว้จากข้างในจนสุดแรง มองเห็นเป็นรูปรอยขององคาพยพแห่งเพศชายอันเป็นต้นเหตุเด่นชัด และเหนืออื่นใดเมื่ออารมณ์ตื่นตระหนกผสานผสมกันอย่างรวดเร็ว จนเขาเผลอระเบิดตัวเองออกมาพอดี บริเวณดังกล่าวจึงเกิดเป็นรูปรอยแฉะชื้นปื้นใหญ่ปรากฏเป็นประจักษ์พยานต่อสายตาทุกคนในที่นั้น...            แล้วความเงียบชั่วอึดใจนั้นก็เปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะ หัวเราะด้วยความขบขันและสมเพช!!              บุรโชติมองเห็นประกายแห่งความรู้สึกนั้นในสายตาของทุกๆคน... รวมทั้งมัทนียา               มีความสะใจและสาสมใจปรากฏเต็มเปี่ยมกลางนัยน์ตาคู่นั้น เขาเข้าใจแล้วในบัดนี้ หล่อนไม่เคยรัก ไม่เคยแม้แต่จะคิดสงสารเห็นใจ ทุกการกระทำคือความจงใจ มัทนียารู้ดีว่าเขาเกิดความรู้สึกอย่างไรกับหล่อน และนี่คือโอกาส... ที่หล่อนต้องการประจานเขาให้อับอายเท่านั้นเอง                     ทุกอย่างคือความสมเพชและสะสาใจ!!                *************************            “ไอ้บุเอ๊ย ไอ้ทุเรศ ไอ้บ้ากาม”                 เสียงเด็กผู้ชายต่างร้องโห่ฮาอย่างขบขันระคนเสียงตะโกนด่าทอ มัทนียาถอยกลับไปยืนอยู่ข้างเพื่อนของหล่อนอย่างช้าๆด้วยมาดอันสวยงามเหมือนกับนางฟ้าคนเดิม ใบหน้าซีดขาวเหมือนเด็กสาวผู้น่าสงสารที่ตกใจจนขวัญกระเจิง แต่เขามองเห็นประกายตาระยิบระยับชัดเจน           ระตีเสียอีกที่ได้แต่ยืนอ้าปากค้างหน้าซีดเผือดอย่างคาดไม่ถึง เด็กหนุ่มแรกกำดัดไม่ได้มองคนอื่นๆรอบด้านอีกต่อไปแล้ว เห็นแต่สายตาวาบวับคู่นั้น ของเด็กสาวคนที่เฝ้าหลงรักและครุ่นคิดไปเองว่าเธอก็มีความเห็นใจหลงเหลืออยู่บ้าง แม้สักเพียงน้อยนิดก็ยังดี           แต่บัดนี้บุรโชติรู้แล้ว ว่ามันไม่เคยมี!           ตอนนี้มัทนียาได้ทำในสิ่งที่ตรงกับความต้องการของตัวเองแล้ว โดยไม่ต้องเสแสร้งปิดบังความรู้สึกของตัวเองอีกต่อไป            เด็กสาวคนสวยเบะปากอย่างดูถูก หล่อนหันหลังให้กับคนอื่นจึงไม่มีใครมองเห็นสีหน้านั้นได้ชัดเจน เหมือนกับเขา... คนที่หล่อนต้องการให้มองเห็นความรังเกียจ ดูแคลน แต่เพียงผู้เดียว           “สมน้ำหน้าแก ไอ้บุ ไอ้คนหน้าผี สิวเขรอะ อย่างแกน่ะนะคิดจะมาจีบฉัน โธ่เอ๊ย! ไอ้คนโรคจิตวิตถาร!”              หล่อนทำหน้าผะอืดผะอมราวกับเขาเป็นสัตว์เลื้อยคลานที่น่ารังเกียจ และด้วยเสียงที่เปล่งออกมาด้วยความขยะแขยงเช่นนั้น ทำให้ทุกคนถึงกับหัวเราะใส่หน้าเขา เสียงหัวเราะสมน้ำหน้ากึกก้องสะท้อนไปทั้งโพรงสมองเหมือนกับจะไม่มีวันสร่างซา บุรโชติเหลียวไปมองรอบด้านด้วยความหวั่นกลัว เป็นครั้งแรกที่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังกลายร่างเป็นเด็กชายตัวน้อย ยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มอันธพาลทั้งฝูงโดยมิอาจแม้แต่จะวิ่งหนีเอาตัวรอด          คนพวกนั้นก็กำลังเข้ามากลุ้มรุมทำร้ายโดยมีเขาเป็นเหยื่ออันโอชะ อย่างไร้ความปรานี               เห็นแต่สายตาเย้ยหยันทุกคู่มองตอบกลับมา ในความเวิ้งว้างรอบด้าน ยังพอเห็นแววสงสารปรากฏอยู่บ้างในสายตาของระตี คนที่เขาเคยนึกเกลียดชังนิสัยของหล่อนมากที่สุด ท้ายสุดแล้วเป็นระตีอีกนั่นแหละที่เป็นฝ่ายดึงแขนเพื่อนสาวเอาไว้ด้วยใบหน้าซีดเผือดอย่างตกใจแท้จริง             “ไปกันเหอะ เห็นไหม บุรีเขาอายจะแย่อยู่แล้วนะ ระตีว่าเราสนุกกันพอแล้วล่ะ”              “สนุก? เธอไม่เห็นเหรอระตี ว่าฉันถูกไอ้บุมันแกล้งน่ะ คนแบบนี้ต้องฟ้องอาจารย์ปกครองให้ลงโทษเอาเรื่องถึงที่สุด! ไอ้คนวิปริตลามก หน้าตาทุเรศแล้วยังจิตใจอุบาทว์อีกด้วย พวกเราอยากให้มีคนโรคจิตอยู่ร่วมห้องเรียนกับเราหรือไง”            มัทนียาสะบัดมือเพื่อนสาวคนสนิทด้วยท่าทางอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ท่าทางนั้นหมือนกับเป็นโอกาสสำคัญที่จะได้ “ซ้ำเติม”ให้เขาอับอายจนไม่ต้องผุดเกิดอีกต่อไป เพิ่งเห็นว่าภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยอ่อนโยนเหมือนนางฟ้าผู้แสนดี และไม่เคยรู้เห็นเป็นใจกับพวกเพื่อนๆนิสัยเสียทั้งหลายในกลุ่ม แท้จริงแล้ว มันคือความเกลียดชังที่ถูกซ่อนเร้นเอาไว้อย่างมิดเม้น มันเป็นบทบาทที่แสดงให้ทุกคนเห็น แต่หาใช่ตัวตนแท้จริงไม่            เพื่อนนักเรียนหลายคนพยักหน้าอย่างเห็นด้วย และเขาก็รู้ว่าตัวเองถูกพิพากษาไปเรียบร้อยแล้วจากทุกคน บุรีพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างยากเย็น เขาต้องไม่ร้องไห้ ไม่แสดงความอ่อนแอที่เหลืออยู่ออกมา แม้ว่ามันจะไม่เหลืออะไรให้อับอายอีกแล้วก็ตาม!           ไม่เคยรู้เลยว่ามนุษย์เราจะมีหน้ากากที่ซ้อนทับกันได้หลายใบหลายชั้น ขนาดนี้ มัทนียาไม่ใช่นางฟ้าอย่างที่เขามองเห็น แต่หล่อนคือนางปีศาจ!           “แกตายแน่ ไอ้บุ รู้ไว้ซะ ว่าฉันเกลียดแก... เกลียดแก!!”            หล่อนพูดด้วยริมฝีปากขมุบขมิบอย่างที่เขาเพียงผู้เดียวที่อ่านออก เสร็จแล้วก็หันมาทำหน้าเศร้าแล้วหันเดินกลับไปอย่างไม่เหลียวหลัง ทิ้งความอดสูให้ตกอยู่กับเด็กหนุ่มที่ยืนกุมเป้ากางเกงที่มีรอยด่างดวงเป็นปื้นแฉะเอาไว้อย่างอับอาย ...ท่ามกลางผู้คนที่ต่างทยอยกันเข้ามามุงดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นมากขึ้นเรื่อยๆ               คนพวกนี้เป็นใครกัน? พวกมันมองเห็นความอัปยศอดสูของเขาเป็นอาหารหล่อเลี้ยงจิตใจให้พวกมันชื่นบานกันนักหรือไง? สายตาที่มองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น ชอบใจ และเบ้ปากด้วยความขยะแขยง             เขาคิดด้วยความข่มขื่น บุรโชติไม่รู้ว่าผ่านวันคืนแห่งความอัปยศเหล่านั้นไปได้อย่างไร สายตาทุกคู่เหมือนจะทำให้เขาสามารถมุดตัวแทรกหายลงไปใต้ผืนดินได้ในเดี๋ยวนั้น อารมณ์หดหู่และผิดหวังแทบจะทำให้ความรู้สึกทุกอย่างดำดิ่งลงสู่ความมืดมิดของดวงจิต           เขากำมือแน่นและจิกเข้าไปในอุ้งจนเลือดซึมออกมาตามรอยเล็บ อุปาทานเหมือนสดับเสียงหัวเราะยังดังสนั่นหวั่นไหวโดยไม่ยอมหยุด             มองร่างเพรียวระหงของเด็กสาวแรกรุ่นที่หัวใจอำมหิต หล่อนกำลังเดินเชิดคอตั้งตรงทิ้งห่างออกไปอย่างผู้ชนะด้วยความเกลียดชังสุดขีด เป็นครั้งแรกอีกเช่นกันที่เขารู้สึกถึงความกระหายอยากที่เกิดตามหลังอารมณ์ใคร่ก่อนหน้านี้            ความกระหายรุนแรงสุดระงับของการฆ่า!            ฆ่า ฆ่า ฆ่า!!  ฆ่ามันให้หมด!             อยากจะบีบเค้นลำคอเรียวระหงของมันให้แหลกเหลวลงไปคามือ หลังจากเสร็จสิ้นการสมสู่อย่างดุเดือดรุนแรงไปเรียบร้อยแล้ว ท่าทางยวนยั่วเมื่อครู่ก็เป็นเจตนาของมัทนียาที่จะทำให้เขาได้รับความอับอายนั่นเอง แต่ในเวลานั้นก็มองเห็น “ความอยากใคร่”แฝงเร้นอยู่ในตัวของหล่อนด้วยเช่นกัน           เขาสาบาน สักวันหนึ่ง จะทำทุกอย่างเพื่อให้หล่อนต้องดิ้นเร่าพล่านทุรนอยู่ภายใต้ร่างของเขา แล้วจากนั้นก็จะลงทัณฑ์นังปีศาจร้ายด้วยการส่งหล่อนกลับคืนไปสู่ขุมนรกด้วยตัวเอง!!              แต่เท่าที่ทำได้ในเวลานั้นก็คือ การพยายามหยัดยืนด้วยขาที่สั่นเทา มองจนเห็นร่างของมัทนียาและเพื่อนของหล่อนลับหายเข้าอาคารเรียนไปในที่สุด             โดยไม่รู้ว่าเหตุการณ์หลังจากนั้นคืออะไรอีก นัยน์ตาเด็กหนุ่มพร่าพราย มองเห็นทุกคนรอบตัวเพิ่มจำนวนทวีขึ้นเต็มไปหมด แล้วคนพวกนั้นต่างก็ก้าวตรงเข้ามาหาราวกับประสงค์จะรุมทำร้าย บุรีเกือบจะร้องตะโกนออกไปแล้ว  ถ้าไม่ได้ยินเสียงนกหวีดและเสียงร้องตวาดของครูคนหนึ่งที่เพิ่งออกมาเห็นเหตุการณ์ดังขึ้นนั่นแหละ ทุกอย่างจึงเงียบสงบลง                   “บุรี ไปกับครูก่อน มานี่มา... เร็ว!”                 แล้วร่างของเขาก็ถูกดึงต้นแขนให้เดินลิ่วๆ ตรงไปยังห้องพักครูอีกตึกหนึ่ง เขาเดินตามไปไม่ต่างกับหุ่นยนตร์ที่หมดลานไข ไม่มีความรู้สึกรู้สมอะไรอีกต่อไป แม้แต่กระเป๋านักเรียนที่หล่นทิ้งเอาไว้บนพื้นถนน              กระนั้นก็ยังรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะเยาะหยันดังแว่วมาจากกลุ่มคนเบื้องหลัง            *******************              ครูไมตรี คุณครูพละคนเก่งของโรงเรียนนั่นเอง เขาเป็นครูหนุ่มในฝันของบรรดาเด็กนักเรียนหญิงและบรรดาคุณครูสาวๆหลายคนในโรงเรียนมัธยมแห่งนี้ ด้วยบุคลิกและรูปร่างร่างสูงใหญ่กำยำด้วยมัดกล้ามราวกับนักกีฬาเพาะกาย ผนวกด้วยใบหน้าหล่อเหลาได้รูป ผิวสีคล้ำเข้มหากก็เนียนละเอียดเหมือนกับมันเคยแผ้วพานกับรอยแผลเป็นใดๆมาก่อนทั้งสิ้น            “กูอยากหุ่นเหมือนครูไมตรีจังเลย หุ่นยังกะฮีแมน หรือคนเหล็กเลยว่ะ หุ่นเจ๋งๆแบบนี้แหละสาวๆชอบกันนัก ดูแมนดี”                 เพื่อนนักเรียนชายวัยรุ่นหนุ่มหลายคนยึดครูไมตรีเป็นฮีโร่ และสมัครเข้าชมรมกีฬาเพื่อฟิตซ้อมร่างกายกันยกใหญ่เลียนแบบคุณครูหนุ่ม เผื่อจะมีนักเรียนสาวๆมา “กรี๊ด”กันบ้าง               ครูไมตรีเคยเป็นนักกีฬามาก่อน ทั้งเล่นเวท และเล่นกีฬาหลายประเภทสมัยยังเรียนอยู่วิทยาลัยพลศึกษาของจังหวัด ก่อนจะจบมาเป็นครูสอนพลศึกษาในโรงเรียนแห่งนี้             แม้ว่าจะใบหน้าของครูหนุ่มอาจจะเคร่งขรึมไปบ้างในเวลาทำการสอนหนังสือ แต่ในยามอารมณ์ดีและเผยรอยยิ้มออกมา วงหน้าคร้ามคมก็อ่อนเยาว์ลงอย่างมีเสน่ห์ ทำให้ครูพละหนุ่มโสดที่เพิ่งมาบรรจุอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้ไม่ถึงสามปี กลายเป็นขวัญใจของทุกคนในโรงเรียนอย่างไร้คู่แข่ง               ช่วงเที่ยงวันนี้ ไมตรีกำลังจะออกมาที่โรงอาหารพร้อมครูดวงใจแฟนสาว และบังเอิญเห็นเหตุการณ์ไม่คาดฝันนั้นพอดี            ในขณะที่ครูท่านอื่นกำลังยืนตกใจไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น เขาเองก็ตกใจอยู่ไม่น้อย แต่เขาควบคุมสติได้ดีกว่าทุกคน มองเหตุการณ์แล้วไม่อยากให้บานปลายยิ่งไปกว่านี้จึงตัดสินใจเข้าจะมาดึงตัวบุรีออกไปจากสถานการณ์นั้น ก่อนที่อารมณ์ทั้งหมดจะระเบิดออกมา            ไมตรีอดเห็นใจเด็กชายวัยรุ่นหนุ่ม ร่างผอมกระหร่องจนแทบเห็นแต่กระดูกคนนี้ไม่ได้ สารรูปเช่นนี้ มันก็ขัดตาเขาเองซึ่งใส่ใจสุขภาพอยู่เป็นประจำมิใช่น้อย เขาเป็นครูประจำชั้นและจดจำเด็กชายบุรีได้ดีกว่าเด็กคนอื่นในห้อง ไม่ใช่เพราะการเรียน หรือเรื่องเด่นในด้านใดด้านหนึ่ง แต่เป็นบุคลิกภาพที่เก็บตัวและเงียบขรึมเกินกว่าเด็กทั่วไปนั่นต่างหาก                ถอนหายใจแล้วมองเด็กหนุ่มวัยเพิ่งแรกรุ่นที่นั่งก้มหน้านิ่งอยู่ต่อหน้าด้วยความรู้สึกทั้งเวทนาและอ่อนใจไปพร้อมกัน               ในฐานะครูประจำชั้น เขาพบว่าบุรีมีปัญหาทั้งด้านสุขภาพร่างกายและสุขภาพจิตใจ จนทำให้ผลการเรียนอยู่ในระดับที่น่าเป็นห่วง ที่สำคัญมันยังส่งผลกระทบต่อการปรับตัวให้เข้ากับเพื่อนๆในชั้นเรียนอีกด้วย                 ไม่มีใครอยากทำรายงานหรือทำกิจกรรมร่วมกับเขา แม้ว่าจะเป็นเพียงการเล่นกีฬา บุรีจะมีปัญหาตลอด เพื่อนๆไม่มีใครอยากให้เขามาร่วมในทีมด้วย จนต้องแก้ปัญหาด้วยการจับฉลากให้กับเด็กชายวัยรุ่นหนุ่มผู้นี้ทุกครั้ง ทั้งที่รู้ว่านั่นไม่ใช่วิธีถูกต้องเลยของการแก้ปัญหา แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรได้มากไปกว่านั้น บุรีดูเหมือนจะพยายามปิดตัวเองอยู่ตลอดเวลา              “เอาบุรีมาอยู่ด้วย ก็เป็นตัวถ่วง ทำให้ทีมพวกผมแพ้น่ะสิครับ ครู”                 “หนูไม่อยากทำงานกับเขาหรอกค่ะครู เขาเป็นคนแปลกๆ วันๆไม่เห็นพูดกับใครนอกจากพูดกับตัวเอง น่ากลัวจะตาย...”                “ไอ้ปรุ... เอ๊ยไอ้บุน่ะเหรอครับ มันเล่นอะไรก็ไม่ได้เรื่องสักอย่าง บอกแต่ว่าเล่นไม่เป็น ทำไม่เป็น ไม่ไหวหรอกครับ”              “เด็กชายบุรีน่ะเหรอ? ดวงว่าเด็กคนนี้ หัวทึบ แถมยังป่วยออดๆแอดๆ ปีนี้ก็ลาป่วยไม่รู้กี่หนต่อกี่หนแล้ว สงสัยว่าเทอมนี้คงไม่รอดหรอกค่ะไมตรี”             แม้แต่คุณครูดวงใจ แฟนเขาเองก็ยังไม่วายบ่นเรื่องของบุรีให้ฟังอย่างเบื่อหน่าย ไม่ต่างกับเป็นเด็กเหลือขอ แต่สิ่งหนึ่งที่ครูไม่ตรีสัมผัสต่อเด็กชายที่นั่งสงบนิ่งอยู่เบื้องหน้านี้ด้วยความประหลาดใจก็คือ...                  เขาไม่เคยเห็นน้ำตาของเด็กชายเลยสักหยดเดียว ไม่ว่าจะเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงเพียงใดขึ้น ดูเหมือนว่าบุรีจะพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดี... อาจจะดีเกินกว่าเด็กคนอื่นในวัยเดียวกันเสียด้วยซ้ำ ถ้าหากต้องมาเผชิญปัญหาในแบบเดียวกันนี้                 “ผมไม่อยากเรียนที่นี่แล้วครับครู ผมจะไปเรียนที่อื่น”                บุรีเอ่ยเรียบๆต่อหน้าเขา นัยน์ตาคู่นั้นกระมังที่โดดเด่นเหนือกว่าส่วนอื่นๆบนใบหน้าและร่างกายอันผ่ายผอมขี้โรค เป็นดวงตาที่บ่งถึงความมุ่งมั่นบางอย่าง จนทำให้ไมตรีรู้สึกขนลุก!             “แล้วเธอจะไปเรียนที่ไหน อย่าลืมว่าเธอยังรับผิดชอบตัวเองไม่ได้เลยนะ บุรี”             เขาเอ่ยอย่างปรานีต่อลูกศิษย์ตัวน้อย            “ผมจะหาทางไปให้ได้ครับครู สักวัน... ผมจะ...”           ไมตรีไม่รู้ว่าเด็กชายพูดอะไรในประโยคต่อมา ในเมื่อเสียงแตกของเขาพร่าแหบอยู่ในลำคอเหมือนกับจะหายไปเสียเฉยๆ นี่ก็เป็นอีกบุคลิกหนึ่งที่ทำให้ใครๆก็ไม่ค่อยชอบหน้า เวลาจะพูดหรือตอบคำถาม ก็มักจะพูดค้างๆคาๆเอาไว้และกดเสียงให้พูดติดอยู่ในลำคอโดยไม่เปล่งออกมาให้ชัดเจน เหมือนไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลยสักนิดเดียว          ไมตรีอดนึกไปไม่ได้ว่า ถ้าเติบโตขึ้นจนเป็นหนุ่มเต็มตัว เด็กชายชายวัยรุ่นที่น่าสงสารคนนี้จะเอาตัวรอดในสังคมได้อย่างไรกันหนอ?              แต่ครูพละร่างใหญ่ก็ไม่มีเวลาสนใจอะไรมากไปกว่านั้นอีก ในเมื่อครูดวงใจ แฟนสาวคนสวยกำลังรอเขาอยู่แล้วที่นอกห้องพักด้วยอาการกระวนกระวาย ทั้งคู่นัดไปรับประทานอาหารกลางวันด้วยกันเป็นประจำหลังเลิกคาบเรียน ตอนนี้ก็เกือบบ่ายแล้ว เขาเห็นหล่อนเมียงหน้าผ่านบังตาห้องพักครูเข้ามาหลายหนแล้ว และไมตรีก็จำเป็นต้องเลือกเรื่องส่วนตัวของเขาเอาไว้ก่อน              ครูหนุ่มโบกมือตัดบท อนุญาตให้เขาลากลับบ้านไปครึ่งวัน โดยมิได้สนใจเรื่องนี้อีก คิดแต่เพียงว่าทุกอย่างควรจะจบลงไปแล้ว ตอนนี้ใจคอของเขากำลังจดจ่ออยู่กับแฟนสาวแสนสวยที่มีนัดทานข้าวกันอยู่นั่นเอง                โดยไม่รู้แม้แต่น้อยว่าตนเองคิดผิด...            ********************** จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 54 16:03:02

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณสำหรับคำตอบค่ะพี่ ^^ อืม เริ่มเข้าใจพื้นฐานอารมณ์และปมปัญหาของบุรโชติล่ะ มันก็น่าให้เขาเป็นแบบนี้อยู่หรอก มัทนียา อยากรู้จริงว่าบุรโชติจะแก้แค้นเธอได้สมตามที่ตั้งใจหรือเปล่า กลอนที่กล่าวถึงตรัศวินดูอลังการดีค่ะพี่ ส่วนตัวอิน อินชอบบทนี้ของพี่ในสาปพิษฐานค่ะ ด้วยแรงสาป ประกาศิต มหิทธิเดช จงอาเพศ กำเนิด เกิดสักขี แด่ปวงเทพ กระยาหงัน บรรดามี สดับที่ ทรงเห็น เป็นพยาน ดูมันยิ่งใหญ่สมเป็นคำสาปมากมาย ^^ จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 54 19:44:33

ความคิดเห็นที่ 3 น่าสงสารบุรีค่ะ แต่จะโทษครูไมตรีที่ไม่ได้ช่วยอะไรในเวลานั้นเลยก็คงไม่ได้ ครูคงคิดไปไม่ถึงมากกว่านะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 54 01:45:39

ความคิดเห็นที่ 4 บางที สังคมก็อาจเป็นตัวกำหนดชีวิตของคนๆนึงได้เหมือนกัน จากคุณ : สวนใส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 54 07:36:59

ความคิดเห็นที่ 5 โดนแกล้งแบบนี้ต่อหน้าเด็กผู้หญิงที่ชอบด้วย นี่น่าอายชะมัดเลย จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 54 13:11:25

ความคิดเห็นที่ 6 "เรื่องพิมานภูต" นี้มนยังไม่เคยอ่านค่ะ เลยไม่ทราบรายละเอียดเท่าไหร่ ยอมรับค่ะว่า เพิ่งจะติดตามผลงานของคุณสามปอยหลวงมาไม่นาน ความจริงมนก็อ่านหนังสือไม่เยอะอยู่แล้วค่ะ(สงสัยต้องไปหามาอ่านแล้วอ่ะ) เรื่องโคลงฉันท์กาพย์กลอนนี่ชอบมาก แต่ไม่สามารถหรอกค่ะ ยกเว้น บทอัศจรรย์(ในนิยายของมนเท่านั้นนะคะ ไม่เคยเขียนลงที่อื่น อิๆ) ที่อาจมีบ้างเล็กน้อยถึงปานกลาง (ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เหอๆ) ส่วนบทบรรยาย ชมโฉมงาม พรรณาโน้นนี่ ขอเป็นผู้เสพดีกว่าค่ะ จึงชื่นชอบผู้ที่สามารถได้ไพเราะสวยงามเป็นพิเศษ ในถนนนี่มีหลายท่านนะคะ แต่ที่มนติดใจคือคุณญามี่ เพราะเธอไม่ใช่คนไทย แต่เก่งเรื่องนี้ขนาด... อีกคนก็คุณพลอยธนา ที่มนไปเป็นแฟนคลับแบบติดหนึบเลยค่ะ และล่าสุดเป็นคุณสดายุค่ะ แต่ล่าสุดของล่าสุด(วันนี้เอง) สงสัยจะเป็น... คุณสามปอยหลวงแล้วมั้ง ฮาๆๆ ปล.คุยเรื่องไม่เกี่ยวกับนิยายเท่าไหร่ ขออนุญาตนักอ่านท่านอื่นเอาไว้ด้วยค่ะ อ้อ...ลืมชมว่า กลอนที่ยกมาให้อ่านข้างบน เพราะมากๆเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 54 18:38:02 จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 54 18:35:44

ความคิดเห็นที่ 7 มัทต้องเป็นเหยื่อคนแรกแน่เลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 54 20:36:01