ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 26 หลังจากได้รู้เรื่องราวคร่าวๆจากเอธัชซึ่งฟังมาจากนิดาอีกที  ฉายะชาติก็ไม่รอช้ารีบโทรศัพท์ไปหาปุณณมีทันที อันที่จริงเขาอยากกกลับไปหาเธอที่บ้านเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่าจะต้องเข้าห้องอัดในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า “สวัสดีค่ะ  ตอนนี้ใบปอหลับอยู่นะคะ มีอะไรฝากไว้มั้ยคะ” ฉายะชาติจำเสียงที่รับโทรศัพท์ได้ว่าเป็นเสียงนิดา ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ปุณณมีหลีกเลี่ยงที่จะรับสายโทรศัพท์ในวันนี้ตั้งแต่เกิดเรื่องรึเปล่า “สวัสดีครับนิ ผมเอง ฉาย ผมขอคุยกับคุณใบปอได้มั้ยครับ” “ใบปอหลับอยู่จริงๆ ฉาย  วันนี้เรารับโทรศัพท์แทนใบปอตลอดวันเลย  มีเรื่องอะไรด่วยรึเปล่า เดี๋ยวถ้าใบปอตื่นแล้วเราจะบอกให้รีบโทรหาเลย  ฉายเปลี่ยนมาใช้เบอร์นี้แล้วใช่มั้ย” “ใช่ ผมทำโทรศัพท์มือถือหายเครื่องเดิมหายน่ะ  ตกลงเรื่องมันเป็นไงกันแน่ครับนิ” “ก็มีคนใช้โทรศัพท์ของฉายโทรมาบอกใบปอว่าฉายเมา ถูกต่อยสลบอยู่ในผับ แล้วฉายก็เพ้อเรียกชื่อใบปอตลอด ไอ้คนนั้นมันเลยหาชื่อใบปอในโทรศัพท์แล้วโทรมาหาใบปอ  ใบปอก็เลยโทรมาชวนเราไปด้วยกันน่ะ  แต่เราไปไม่ทัน  ใบปอก็เลยโดนคนเดียว เหมือนอยู่ดีๆก็ถูกจับโยนลงไปในงานเฉย  ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเค้าด้วยเลย” ฉายะชาติตั้งใจฟังเงียบๆ และพลันนึกไปถึงช่วงก่อนที่จะรู้ตัวว่าโทรศัพท์หาย ซึ่งเป็นช่วงหลังจากที่เขาไปหาสิตางศุ์ที่บ้าน เพราะหญิงสาวโทรมาขอร้องให้ไปรับยาที่โรงพยาบาลไปให้ “ขอบคุณนิมากนะครับ  ผมคงต้องขอวางสายก่อน แค่นี้นะครับ” ชายหนุ่มรีบพูดตัดบท เพราะเมื่อคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้ว มันก็ยิ่งชัดเจนว่า ใคร ที่ต้องการทำลายอนาคตและชื่อเสียงของปุณณมี  จนต้องใช้เขาเป็นเครื่องมือ ฉายะชาติอยากจะรู้สึกดีใจที่อย่างน้อยปุณณมีก็ยังมีเยื่อใยและเป็นห่วงเขาอยู่บ้าง แต่ความโกรธในการกระทำที่เขาปักใจเชื่อว่าเป็นฝีมือของสิตางศุ์กับนุศรา กลับมีมากกว่า จนทำให้เขาตัดสินใจออกจากบริษัทตรงไปที่บ้านของสิตางศุ์ทันที ฉายะชาติมาถึงบ้านของสิตางศุ์ในช่วงหัวค่ำ และเป็นจังหวะที่หญิงสาวกำลังเปิดโน้ตบุ๊คติดตามข่าวคราวของปุณณมีอยู่ตามลำพังคนเดียวในห้องนั่งเล่นพอดี ด้วยความเพลิดเพลินกับการอ่านความคิดเห็นที่มีต่อเรื่องราวที่กำลังเป็นประเด็นน่าสนใจอย่างไม่น่าเชื่อ ทำให้ไม่ทันสังเกตเห็นผู้มาเยือนที่เข้ามายืนจ้องมองอยู่นานแล้ว “พี่นึกไม่ถึงเลยนะ ว่าสิตางศุ์จะเป็นไปได้ถึงขนาดนี้  มีความสุขมากเลยหรือไง ที่ได้ทำร้ายคนอื่นแบบนี้” น้ำเสียงโกรธจัดของชายหนุ่ม ทำให้หญิงสาวเจ้าของบ้านสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะเงยหน้าสบตากับเขาอย่างไม่สะทกสะท้าน “อย่ามากล่าวหากันง่ายๆแบบนี้นะคะ  แฟนเก่าพี่ฉายไปโผล่ที่งานปาร์ตี้ยาไอซ์เอง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับสิตางศุ์ไม่ทราบ” “จะบอกว่าไม่รู้เรื่องเหรอ  แล้วโทรศัพท์มือถือของพี่ที่หายไปหลังออกจากบ้านนี้เมื่อวาน มันหมายความว่าไง” “แล้วพี่ฉายรู้ได้ไง ว่าโทรศัพท์พี่ฉายมาหายที่นี่ จะหาเรื่องกันไปถึงไหนคะ  จะโทษว่าสิตางศุ์ทำเรื่องนี้แล้วพี่ฉายจะได้มีเหตุผลขอยกเลิกงานแต่งงานแน่ๆเลย อย่าคิดนะว่าสิตางศุ์ไม่รู้” หญิงสาวไม่พูดเปล่า เธอลุกขึ้นเดินไปเผชิญหน้ากับเขา ต่างฝ่ายต่างมองสบตากันอย่างไม่มีใครยอมลงให้ใคร “ถึงจะมีหรือไม่มีเรื่องนี้  พี่ก็จะยกเลิกงานแต่งงานให้ได้   รู้ไว้เลย  จะไม่มีการแต่งงานระหว่างเราเด็ดขาด” ฉายะชาติไม่เหลือความอดทนและความใจเย็นที่จะใช้เหตุผลเกลี้ยกล่อมหญิงสาวตรงหน้าอีกต่อไป เขาตัดสินใจเลือกที่จะแตกหักตั้งแต่วินาทีนี้ และจะไม่มีเหตุผลอะไรมาทำให้เปลี่ยนใจแน่นอน สิตางศุ์นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ตลอดเวลาเธอเชื่อมาตลอดว่าถึงยังไง เขาก็ไม่กล้าทิ้งเธอด้วยการยกเลิกงานแต่งงานแน่นอน เพียงแต่ ต้องให้เวลาเขาจัดการกับความรู้สึกตัวเองสักระยะ  พอมาได้ยินแบบนี้เข้า เธอก็ไม่อาจทำให้ยอมรับมันได้เลย “ไม่จริง  ไม่เชื่อ งานแต่งงานของเราต้องไม่ยกเลิก พี่ฉายจะทิ้งสิตางศุ์ไปไม่ได้นะคะ  สิตางศุ์ไม่ยอม” หญิงสาวกรีดร้องพลางก้าวเข้าไปสวดกอดชายหนุ่มไว้ราวกับกลัวว่าเขาจะหายตัวไป  ฉายะชาติยืนนิ่งขึงไม่ต่างจากหุ่นที่ไร้ชีวิต แววตาของเขาว่างเปล่า ไร้ความรู้สึกใดๆ   “ปล่อยพี่  ต่อไปนี้เรื่องของเราจบแล้ว  เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก” เขาบอกด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่ดูเหมือนจะยิ่งทำให้หญิงสาวกอดเขาแน่นขึ้นและไม่มีทีท่าว่าจะทำตามคำสั่งเลย ฉายะชาติตัดสินใจยกแขนขึ้นจับที่ต้นแขนของหญิงสาวและผลักร่างบอบบางนั้นออกไปพ้นตัวอย่างไม่ใยดี “พี่ฉาย  กล้าทำแบบนี้กับสิตางศุ์ได้ไง  คอยดูนะ คุณพ่อกับพี่นุศ ต้องไม่ปล่อยพี่ไว้แน่ คิดเหรอว่า ถ้าทิ้งสิตางศุ์ไปแล้ว แฟนเก่าพี่จะกลับมาหาน่ะ” หญิงสาวร้องไห้ไปก็ตะโกนพูดไป ทว่า ก็ไม่ทำให้คนที่ตัดสินใจหันหลังเดินจากไปหันกลับมาได้อีกแล้ว   . ตุลยวัตกลับมาถึงบ้านหลังจากเลิกงานก็มุ่งตรงไปยังบ้านข้างๆเป็นอย่างแรก และก็ต้องแปลกใจนิดๆ เมื่อเห็นผู้เป็นพ่อถือกระเป๋าประจำตัวเดินสวนออกมาพร้อมกับผู้เป็นเจ้าของบ้านพอดี “คุณลุง สวัสดีครับ  คุณพ่อมาตรวจอาการคุณลุงเหรอครับ” เขาเอ่ยทักทายพลางมองไปที่กระเป๋าของบิดาอย่างสงสัย “ไม่ใช่หรอก วันนี้ลุงสบายดี  พ่อของตุลมาดูอาการใบปอต่างหากล่ะ” “ใบปอเป็นอะไรเหรอครับ” ชายหนุ่มถามแทรกขึ้นอย่างอดใจไว้ไม่อยู่ สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวลอย่างเห็นได้ชัด จนผู้อาวุโสทั้งสองต้องหันไปมองหน้ากันยิ้มๆ “ไม่ค่อยสบายนิดหน่อยเอง คงเป็นเพราะกำลังเครียดแล้วก็พักผ่อนน้อยด้วย แต่เมื่อกี้พ่อจัดยาให้แล้ว  พักผ่อนเยอะๆเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง”       “ผมขอเข้าไปหาใบปอได้มั้ยครับคุณลุง” ปิติพยักหน้าอย่างเข้าใจความรู้สึกของชายหนุ่ม “เอาสิ  นิดาก็เพิ่งกลับไปเมื่อกี้นี้เอง มาอยู่เป็นเพื่อนทั้งวันเลย  ตอนลุงเดินออกมาเห็นนั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่นนะ “ “ขอบคุณมากครับ คุณลุง” ตุลยวัตกวาดสายตามองหาหญิงสาวอย่างร้อนใจขณะก้าวเข้ามาในบ้าน ทีวีในห้องนั่งเล่นไม่ได้เปิดอยู่และไม่มีใครนั่งอยู่ตรงนั้นเลย  แล้วเสียงเปียโนที่ดังแว่วมาจากตรงมุมห้องด้านใน ก็ทำให้เขายิ้มได้อีกครั้ง เพราะแน่ใจเหลือเกินว่า เสียงเปียโนที่ได้ยินอยู่นี้ เป็นฝีมือของปุณณมีอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่บ่อยครั้งนักที่จะได้ยินเสียงเปียโนจากเธอ เขายังจำคำพูดของเธอได้ไม่เคยลืม ‘เวลาเครียดๆหรือเบื่อๆเซ็งๆ เล่นเปียโนก็ช่วยได้ดีนะ แต่ถ้าไปเล่นกีตาร์จะเครียดกว่าเดิม เพราะมันจับคอร์ดไม่ได้ดั่งใจเลย’  ชายหนุ่มค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปอย่างแผ่วเบาที่สุด ทว่า หญิงสาวก็รู้ตัวและหันมามองก่อนเขาเดินไปถึงตัวเพียงไม่กี่ก้าว “หยุดเล่นทำไมล่ะ  กำลังฟังเพลินๆเลย” เหมือนเป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบจริงจังนักเมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วแตะหลังมือที่หน้าผากของเธอเบาๆ “เป็นไงบ้าง เห็นคุณพ่อบอกว่าเพิ่งจัดยาให้  ความจริงเราว่าฉีดยาสักเข็มน่าจะดีกว่านะ จะได้หายเร็วๆ” ไม่มีคำพูดโต้ตอบใดๆจากหญิงสาว นอกจากสายตาเต็มไปด้วยคำถามที่มองเขาตลอดเวลาตั้งแต่หันมาพบกัน “ไม่สบายอย่างเดียวหรือเป็นใบ้ด้วยเนี่ย  ไม่คิดจะพูดอะไรกับเราบ้างเหรอ” เขาถามและยิ้มมองเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะทรุดตัวนั่งขัดสมาธิลงบนพื้นข้างๆเก้าอี้ยาวที่หญิงสาวนั่งเล่นเปียโน “ทำไมตุลเพิ่งมา แล้วถ้าไม่เป็นเพราะเรากำลังไม่สบายก็คงไม่มาใช่มั้ย” กลายเป็นว่า พอเธอเปิดปากพูด ใบหน้ายิ้มแย้มของเขาก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมไปอย่างรู้สึกผิด “เราขอโทษ   ขอโทษที่เมื่อคืนไม่ยอมโทรกลับ  แล้วก็ขอโทษที่ไม่รีบมาหาใบปอ  เราไม่มีอะไรจะแก้ตัวทั้งนั้น  แต่ที่เรามาหาใบปอ ไม่ใช่เพราะใบปอไม่สบาย  เราอยากมาหาใบปอตั้งแต่ยังทำงานอยู่แล้ว วันนี้ทั้งวันเราแทบไม่มีสมาธิทำอะไรเลย ในหัวเรามีแต่เรื่องของใบปอ” ตุลยวัตพูดไปตามที่กำลังคิดและรู้สึก  นอกจากคำพูดแล้วสายตาของเขายังคงมองเธออย่างขอโทษ ท่าทางเหมือนเด็กชายที่กำลังมาสารภาพผิดของเขา ทำให้หญิงสาวอดใจอ่อนไม่ได้  ทว่า ความน้อยใจ ความไม่เข้าใจก็ยังคงฉายชัดผ่านนัยน์ตาคู่สวยที่มองตอบเขา “ตุลเป็นอะไรรึเปล่า  เรารู้สึกเหมือนตุลมีเรื่องอะไรไม่สบายใจอยู่” “ควรจะเป็นเราไม่ใช่เหรอ ที่ถามคำถามนี้กับใบปอ  ถ้าเราจะมีเรื่องอะไรไม่สบายใจ มันก็คงเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับใบปอคนเดียวนั่นแหละ  เราอยากจะช่วยอะไรใบปอได้มากกว่า บอกใบปอว่าเราเป็นห่วงความรู้สึกของใบปอมากนะ” ปุณณมียิ้มบางๆให้กับคำพูดของเขา จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 54 00:21:17

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 26 ต่อ) “ไม่รู้สิ  ถ้าจะบอกว่าเราไม่เสียใจเลยกับเรื่องที่เกิดขึ้น ก็คงไม่ใช่ มันไม่ใช่แค่ต้องสูญเสียโอกาสในการทำงานหลายๆอย่างไป  แต่เรายังถูกสังคมตัดสินในสิ่งที่เราไม่ได้ทำอีกด้วย นิ บอกเราว่า ถ้าไม่อยากเครียดกว่าเดิมอย่าเข้าไปอ่านความคิดเห็นในอินเตอร์เนต  เพราะว่าตอนนี้ มีคนไม่หวังดี ขุดคุ้ยเรื่องๆเก่าๆของเราออกมาเผยแพร่เต็มไปหมด โดยเฉพาะเรื่องที่เราเคยคบกับฉาย แล้วตอนนี้ก็ยังเป็นสาเหตุให้ฉายกับแฟนเค้ากำลังจะยกเลิกงานแต่งงานอีกด้วย  ทั้งที่เราไม่ได้ทำอะไรเลย คนที่ถูกกระทำคือเราไม่ใช่เหรอตุล” ตุลยวัตนิ่งฟังและมองหญิงสาวอย่างเห็นใจ  กำแพงความเข้มแข็งที่เธอสร้างขึ้นดูเหมือนจะค่อยๆพังทลายลงไปเรื่อยๆ  แววตาของเธอดูเหนื่อยล้า และดูอ่อนแอ อย่างที่เขาไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก ชายหนุ่มเอื้อมมือไปวางแตะหลังมือของเธอไว้ คล้ายอยากจะถ่ายทอดความรู้สึกที่มีทั้งหมดของเขาให้เธอได้รับรู้ “พรุ่งนี้ไปเที่ยวทะเลกันมั้ย  เรากับก้อยกับพจน์ จะไปทำงานที่ปราณบุรีกัน 2-3 วัน เห็นน้องนิบอกว่า ที่ทำงานอนุญาตให้ใบปอลาพักร้อนได้ แต่ห้ามลาออกไม่ใช่เหรอ จะโทรไปชวนน้องนิไปด้วยกันก็ได้นะ” “ทะเล  พรุ่งนี้เหรอ” หญิงสาวทวนคำ เหมือนกำลังตัดสินใจ “ไปด้วยกันนะ  นะๆ” คนชวนใช้น้ำเสียงบวกกับแววตาออดอ้อนโดยไม่จำเป็นสักนิด เล่นเอาหญิงสาวทำหน้าไม่ถูกต้องเสมองไปทางอื่นอย่างเขินๆ ขณะตอบเสียงเบา “ไปก็ได้” ตุลยวัตยิ้มกว้างและจับกระชับมือเรียวในอุ้งมือของเขาแน่นขึ้นด้วยความดีใจ “ถ้างั้น ก็รีบไปเตรียมตัวไว้เลยสิ เก็บของนอนพักผ่อนเอาแรงไว้เลย พรุ่งนี้เราจะมาเรียกแต่เช้า  ตกลงตามนี้นะ” ปุณณมีพยักหน้ารับและลุกขึ้นยืน  แต่คนที่นั่งอยู่ก็ไม่ยอมลุกตาม แถมยังจับมือเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อยอีกด้วย “อ้าว แล้วทำไมไม่ลุกขึ้นมาล่ะ” ดูเหมือนเขาจะกลับเป็นเด็กชายตุลยวัตอีกครั้งแล้ว  เขาแหงนหน้ามองหญิงสาวพร้อมกับบอกเสียงออดอ้อนว่า “สงสัยจะนั่งนานจนเป็นเหน็บ ใบปอช่วยดึงเราลุกขึ้นหน่อยสิ” เห็นแววตาเจ้าเล่ห์ซุกซนของเขา ปุณณมีก็ถอนใจอย่างเอือมระอากับเหตุผลที่ไม่ค่อยจะน่าเชื่อเอาซะเลย “อะไร นั่งแป๊บเดียวเป็นเหน็บแล้ว  โรคคนแก่ชัดๆ” “แหม ลุงยอมแก่ก็ได้  ช่วยพาลุงลุกขึ้นหน่อยเถอะหลาน” ตุลยวัตแกล้งทำเสียงเลียนแบบคนแก่ หญิงสาวอดหัวเราะกับความทะเล้นของเขาไม่ได้  ไม่น่าเชื่อเลยว่า ความเครียดที่สะสมมาทั้งวัน แทบจะไม่หลงเหลือในความรู้สึกเลย เมื่อได้พบกับเขาเพียงระยะเวลาสั้นๆ เธอยอมทำตามคำขอด้วยการฉุดมือเขาให้ลุกขึ้นยืน แล้วก็ไม่วายโดนเขาแกล้งเซถลาทำท่าเหมือนจะล้มใส่จนต้องรีบผลักร่างใหญ่ตัวของคนขี้แกล้งออกไปอย่างไม่จริงจังนัก “เดี๋ยวเถอะ อุตส่าห์ช่วยแล้วยังจะมาแกล้งอีกเหรอ” “เราดีใจนะ ที่เห็นใบปอยิ้มได้  อย่าคิดมากนะ คืนนี้รีบๆนอนด้วยล่ะ จะได้รีบเข้าไปหาในฝัน” ปุณณมีอดค้อนไม่ได้ เมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย   “ไปล่ะนะ” ตุลยวัตกล่าวลาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะอมยิ้มเดินกลับบ้านไปอย่างสบายใจ ไม่ต่างจากปุณณมี ที่อาการป่วยเล็กๆน้อยๆ ดูเหมือนจะหายไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวรีบไปหาผู้เป็นพ่อและแม่เพื่อขออนุญาตไปเที่ยวกับตุลยวัตและพวกเพื่อนๆของเขา ซึ่งท่านทั้งสองก็ไม่ได้ขัดข้องแต่อย่างใด เช้าตรู่วันถัดมา ระหว่างรอตุลยวัตมารับ นิดาก็โทรมาให้คำตอบที่ปุณณมีชวนไปทะเลด้วยกันตั้งแต่เมื่อคืน ซึ่งก็เป็นไปตามที่ปุณณมีคาดเดาเอาไว้ก็คือ ถ้า เพื่อนบอกว่า ไม่แน่ หรือขอคิดดูก่อน ส่วนใหญ่จะผลที่ออกมาจะเป็นการปฏิเสธมากกว่าตอบรับ “ขอโทษจริงๆนะ  ช่วงนี้ฉันไม่อยากลางานจริงๆ อีกอย่าง ฉันก็ไม่อยากไปเป็นก้างของแกกับพี่ตุลด้วย” “บ้าเหรอ ก้างอะไรที่ไหน เพื่อนตุลก็ไปด้วยตั้งสองคน  เอ๊ะหรือที่แกไม่ไปเพราะมีนัดอะไรสำคัญกว่ารึเปล่าเนี่ย  แกยังไม่เล่าเรื่องเอให้ฉันฟังเลยนะนิ” ปุณณมีถามย้อนแบบที่ทำให้ปลายสายต้องอ้ำๆอึ้งๆไปอย่างน่าสงสัย “เอาน่า ไว้มีโอกาสจะเล่าให้ฟังอย่างละเอียดเลย  เอ้อ ลืมบอกเลย คืนพรุ่งนี้วงไลท์บลูก็มีงานที่ปราณบุรีเหมือนกัน  ไม่รู้ว่าจะไปจ๊ะเอ๋กันรึเปล่านะ” ทว่า ปุณณมีไม่ทันได้ตอบหรือซักถามอะไรเพิ่มเติม เสียงเรียกของตุลยวัตก็ดังขึ้นมาให้ได้ยิน จึงทำให้หญิงสาวต้องกล่าวตัดบทและรีบวางสายจากเพื่อน เพื่อเตรียมตัวออกเดินทางไปกับชายหนุ่ม “ต้องไปรับพี่ก้อยหรือพี่พจน์ด้วยรึเปล่า” “อ๋อ  ไม่ต้องหรอก สองคนนั้นล่วงหน้าไปก่อนตั้งแต่เช้ามืดแล้วล่ะ เดี๋ยวไปเจอกันที่โน่นเลย” ตุลยวัตบอกอย่างอารมณ์ดีขณะช่วยหญิงสาวยกกระเป๋าไปไว้ที่หลังรถ   ระหว่างเดินทางสองหนุ่มสาวก็พูดคุยกันบ้าง นั่งเงียบๆบ้าง หรือแกะขนมทานบ้างอย่างไม่รู้เบื่อ จนในที่สุดก็มาถึงรีสอร์ทเล็กๆแห่งหนึ่งในอำเภอปราณบุรี ซึ่งเป็นรีสอร์ทที่จ้างให้บริษัทของตุลยวัตออกแบบตกแต่งภายในรวมทั้งจัดสวนให้ด้วย ซึ่งเขากับกฤษณาและพจน์เคยมาที่นี่ด้วยกันครั้งหนึ่งแล้วเพื่อสำรวจรายละเอียดก่อนลงมือทำงานจริงในส่วนของการตกแต่งภายใน  และครั้งนี้ก็มาเป็นครั้งที่สองเพื่อนำเสนอความก้าวหน้าของงานและเริ่มลงมือปฏิบัติในส่วนของสวนและแลนสเคปทั้งหมดด้วย “หวัดดี น้องใบปอ” กฤษณาเดินเข้ามาทักทายเป็นคนแรก เมื่อหนุ่มสาวทั้งสองก้าวลงมาจากรถยนต์ “สวัสดีค่ะ พี่ก้อย สวัสดีค่ะ พี่พจน์” ปุณณมียกมือไหว้ทักทายกฤษณาและพจน์ที่เดินตามหลังมาติดๆ   “รีบเอากระเป๋าไปเก็บแล้วไปทานข้าวกลางวันกันดีกว่า ป่ะ  อาหารทะเลสดๆ อร่อยๆ รอเราอยู่เพียบ แต่ต้องออกไปทานข้างนอกนะ ในรีสอร์ทยังไม่พร้อมให้บริการเรื่องอาหาร  น้องใบปอนอนบ้านหลังเดียวกับพี่นะจ๊ะ  ส่วนสองหนุ่มก็นอนบ้านอีกหลังใกล้ๆกันนั่นแหละ” กฤษณาบอกพร้อมกับเดินนำทางไป โดยมีสองหนุ่มหอบหิ้วกระเป๋าสัมภาระเดินตามมาด้านหลัง ปุณณมีกวาดสายตามองไปรอบๆอย่างชอบใจกับบรรยากาศที่ดูสงบเงียบของรีสอร์ทเล็กๆ ที่เน้นความเป็นธรรมชาติแห่งนี้ มองไปตรงไหนก็เห็นแต่สีเขียวสดใสของไม้ยืนต้นและดอกไม้หลากหลายชนิดชวนให้รู้สึกสดชื่น สบายใจเหลือเกิน หลังจากทานอาหารมื้อกลางวันแล้ว ตุลยวัตกับเพื่อนๆก็ขอไปประชุมปรึกษากันเรื่องงานกับเจ้าของรีสอร์ท ในขณะที่ปุณณมีก็เอากล้องถ่ายรูปตัวเองที่ตุลยวัตให้ยืมออกไปเดินถ่ายรูปเล่นริมชายหาดคนเดียวเงียบๆ สายลม เสียงคลื่นและทิวสนสุดลูกหูลูกตา ธรรมชาติอันบริสุทธิ์สร้างความรู้สึกสงบเงียบราวกับได้อยู่ในโลกส่วนตัวที่ใฝ่ฝันมานาน  จนแทบไม่รู้ตัวเลยเมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนเกือบพลบค่ำ  ก็ยังคงกดชัตเตอร์มองภาพผ่านเลนส์อย่างไม่รู้จักเบื่อแม้แต่นิดเดียว “อ้าว  เมมโมรี่เต็มแล้วเหรอเนี่ย” หญิงสาวบ่นพึมพำเบาๆ เมื่อหน้าจอของกล้องดิจิตอลกะพริบเป็นสัญญาณว่าความจุของเมมโมรี่การ์ดเต็มแล้ว “ใบปอ  เป็นไงบ้าง เบื่อรึเปล่า ปล่อยให้อยู่คนเดียวซะนานเลย” เสียงคุ้นหูของตุลยวัตดังขึ้นพร้อมๆกับที่เจ้าตัวเดินเข้ามาใกล้ ในมือของเขามีหมวกสานปีกกว้างใบหนึ่ง “ไม่เบื่อเลย  ชอบมากด้วยซ้ำ ตุลทำงานเสร็จแล้วเหรอ” หญิงสาวหันมาถามยิ้มๆ  ชายหนุ่มไม่ตอบแต่ถือวิสาสะเอื้อมมือไปปัดปอยผมที่พัดปลิวตามแรงลมไปทัดหูให้ก่อนสวมหมวกสานปีกกว้างให้กับเธอด้วยกิริยาอ่อนโยนยิ่งนัก “ใส่ไว้หน่อย  ลมแรง แดดแรง ยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่” “โธ่ จนแดดจะหมดอยู่แล้ว  เพิ่งนึกได้เหรอ” ปุณณมีแกล้งบ่นแบบไม่จริงจังนัก ทั้งที่ใจจริงแล้วก็รู้สึกประทับใจกับความห่วงหาอาทรของเขาไม่น้อย “ก็เราบอกให้ใบปอเอามาด้วยแล้วใบปอดันลืมเองนี่นา” “พระอาทิตย์สวยจัง   พรุ่งนี้เราตื่นมาดูพระอาทิตย์ขึ้นกันนะตุล” หญิงสาวเปลี่ยนความสนใจอย่างรวดเร็ว เมื่อมองไปเห็นพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า ซึ่งเป็นภาพที่เธอไม่ค่อยได้มีโอกาสเห็นบ่อยนัก “ได้สิ  แต่ถ้าเราไม่ตื่น ใบปอก็โทรปลุกด้วยแล้วกันนะ   ดีเหมือนกัน  พรุ่งนี้ตอนพระอาทิตย์ขึ้นเรามีอะไรจะบอกใบปอด้วยล่ะ” เขาบอกและมองเธอด้วยสายตาสื่อความหมายลึกซึ้ง ปุณณมีเลิกคิ้วมองเขาทันที ทว่า หญิงสาวก็เลือกที่จะไม่ซักถามอะไร  ในเมื่อเขาบอกว่าจะบอกวันพรุ่งนี้ตอนพระอาทิตย์ขึ้นจะบอก  ถามหรือคาดเดาอะไรไนตอนนี้ก็แค่นั้น  แต่ที่ไม่เข้าใจตัวเองก็คือ ทำไมเธอต้องเฝ้ารอให้ช่วงเวลาที่จะมาดูพระอาทิตย์ขึ้นวันพรุ่งนี้มาถึงเร็วๆด้วยล่ะ . จบตอนที่ 26 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 54 00:21:51

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีตอนดึกๆค่ะ  ช่วงนี้นอนไม่ค่อยจะหลับเลยค่ะ ต้องคอยติดตามสถานการณ์น้ำตลอด - -' มาอ่านตอนที่ 26 กันนะคะ  ^^ ตอบกระทู้ตอนที่แล้ว เวรกรรม ปุณณมีเจอปัญหาประดังประเดกันเข้ามาแบบนี้จะไหวหรือ ที่จริงตุลยวัตน่าจะยอมรับได้บ้างนะคะว่าอดีตก็คืออดีต แถมอดีตตัวเคยแสดงท่าทียังไงต่อใบปอ ตอนนั้นฉายะชาติถึงได้มีความหมายต่อใบปอมากกว่า จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin)<<< คิดว่าถึงตอนนี้ตุลก็คงคิดได้แล้วล่ะค่ะ แม้จะยังมีความไม่แน่ใจอยู่บ้าง ก็เป็นเพราะเป็นฝ่าย แอบรักใบปอมาตลอดนั่นแหละค่ะขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) โห นี่แค่สั่งสอนแบบเบาๆ หรือคะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) <<< ฮ่าๆ เบาในความรู้สึกของคนทำแต่คนถูกกระทำอาจจะไม่รู้สึกอย่างนั้น ><   ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) ได้มีเวลา่ว่างตามอ่านจนทันบทล่าสุดแล้วคร้าบ อยากบอก่าพี่ตุลค้าบเลิกนอยด์แล้วรีบไปหาใบปอเร็วๆเถอะ จากคุณ : trenah <<< ขอบคุณที่ติดตามนะคะ  ตอนนี้พี่ตุลเลิกนอยด์แล้วค่ะ :) มาอ่านต่อค่ะ จากคุณ : scottie <<< ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ ^^ เริ่มจะขมๆ แล้วสิคะเนี่ย >< จากคุณ : :::อาราเร่:::<<< หวานบ้างขมบ้าง ปนๆกันไปค่ะ - -'  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ ^^ **ขอบคุณกิฟท์จาก คุณkdunagin, npuiy, Mnemosyne, ravio, trenah, สามปอยหลวง, :::อาราเร่:::, ระรินใจ และคุณผีเสื้อสีดำ ด้วยนะคะ ;D พบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ  ^^ จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 54 00:32:38

ความคิดเห็นที่ 4 พอจะเดาได้ว่าตุลยวัตจะบอกอะไรใบปอ แต่เอาไว้อ่านตอนหน้าดีกว่าค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 54 01:54:30

ความคิดเห็นที่ 5 ใบปอต้องเจอศึกหนักแน่เลย พี่ตุลสู้ๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 54 21:38:03

ความคิดเห็นที่ 6 แอบรู้สึกว่าพรุ่งนี้จะยังไม่ได้บอกแฮะ 555 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 54 11:57:01

ความคิดเห็นที่ 7 เดาว่าฉายต้องตามมาขัดจังหวะแน่เลย ตามอ่านและเม้นท์ให้จนครบทุกตอนแล้วนะคะ กลับไปอ่านได้เลยจ้า จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 54 23:27:37

ความคิดเห็นที่ 8 ลงชื่อว่าอ่านแล้วครับ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 54 07:00:30

ความคิดเห็นที่ 9 รอดูฤทธิ์ของศิตางค์กับครอบครัวว่าจะทำยังไงกับฉาย จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 54 00:18:36