ความคิดเห็นที่ 1 **** มีต่อค่ะ อาชาสีนิลพุ่งปราดนำหน้าทหารทั้งปวงมุ่งสู่กองทัพเวียงภูแก้วทันที เร็วกระทั่งสามขุนพลธาตุยังเกือบตามเสด็จไม่ทัน แต่ไม่มีผู้ใดรู้พระประสงค์ของนายสักคนเดียว ข้างกองทัพเวียงภูแก้วหรือจักอยู่เฉย ทันทีที่สัญญาณเคลื่อนทัพปรากฏ ทัพหน้าก็เคลื่อนเข้ามายันไว้เร็วรี่ เจ้าหลวงกาสะลองทรงหมายพระเนตรที่ธวัชดำอันเป็นเครื่องหมายบอกถึงตำแหน่งแห่งที่ของอริราชคนสำคัญ แต่ก็ทรงติดอยู่ที่ทหารของธาตวากรที่หนุนเนื่องเข้ามาแลล้อมอยู่รอบพระองค์เป็นอุปสรรคสำคัญ จอมนางเวียงสบสองทรงตวัดพระแสงดาบสังหารศัตรูอย่างไม่ทรงรู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อย ทุกครั้งที่ทรงตวัดคมนั่นหมายถึงชีวิตของพวกธาตวากรที่จักต้องสังเวย บัดนี้ดวงพักตร์งามละมุนเปรอะเปื้อนด้วยเลือดแลผงคลีจนไม่เห็นเค้าหน้าแท้จริง ส่วนแจ้งหล้ากับภูหลวงนั้นถูกแยกห่างจากนายสาวออกไปอีกทางหนึ่ง ทว่าเจ้าหลวงกาสะลองเพลานี้ไม่ทรงใส่พระทัยต่อสิ่งใดทั้งสิ้นนอกจากการโรมรันแลความตั้งพระทัยแรงกล้าที่จักฝ่าไปให้ถึงเจ้าของธวัชดำที่แลเห็นอยู่ไกลๆ ให้จงได้ แต่ยิ่งทรงรุกไล่เข้าไปหาเท่าใด เจ้าของธวัชก็ดูเหมือนยิ่งห่างออกไปทุกที ซึ่งทิศทางการเคลื่อนบอกชัดเจน เจ้าหลวงศิขรินทรงมุ่งตรงไปยังทัพหลวงที่เจ้าหลวงยอดศึกทรงคุมเชิงอยู่ องค์อุปราชทัพทรงตวัดดาบเข้าที่คอของทหารธาตวากรที่เฉียดกรายเข้าใกล้อีกคนหนึ่ง แล้วทรงกระตุ้นอาชาจักพุ่งตามจอมทัพของอีกฝ่าย ทว่าม้าศึกตัวหนึ่งพุ่งเข้ามาใกล้แล้วรั้งสายหนังบังเหียนเอาไว้ทันท่วงที เจ้าหลวงกาสะลองทรงหันขวับไปทอดพระเนตรอย่างรวดเร็ว ภูหลวงนั่นเอง สภาพของเขายามนี้ไม่ผิดกับนายสาวสักน้อย มือหนึ่งรั้งบังเหียน อีกมือหนึ่งรบจนน่ากลัวว่าอาจพลาดพลั้งได้ เสียงที่เคยนุ่มหูกลับแข็งกระด้างยามทูลถาม “จักเสด็จที่ใดเจ้า”   “ศิขรินไปทางทัพหลวง” รับสั่งตอบพลางรบพลาง “แล้วจักเสด็จตามหรือ หน้าที่ทัพหน้าคือเปิดทาง มิใช่แล่นตามหัวศึกศัตรูเจ้า” เจ้าหลวงกาสะลองทรงฮึดฮัดที่ถูกขัดพระทัย แต่ก็ทรงเถียงไม่ออกเช่นกัน เอาเถิดหากยังอยู่ในสมรภูมิ อย่างใดก็ต้องได้พบ วิบหนึ่งของหทัยประหวัดถึงบุรุษอีกคนหนึ่ง แต่ก็แค่วิบเดียว ความอ่อนโยนเลือนลบยามรับสั่งสุรเสียงกร้าว “ภูหลวง ให้สัญญาณเปลี่ยนเป็นมหิงสะพยุหะ เราจักโจมทัพธาตวากรบัดเดี๋ยวนี้” เสียงโห่ร้องอย่างฮึกเหิมของฝ่ายศัตรูทางเบื้องปฤษฎางค์ยังให้เจ้าหลวงศิขรินทรงรั้งอาชาให้เอี้ยวกลับมาในบัดดล พลอยให้สามขุนพลธาตุที่ติดตามมารีบบังคับม้าของตนให้หยุดแทบไม่ทัน จอมคนธาตวากรขบพระทนต์แน่นเมื่อภาพของทหารกล้าธาตวากรพากันถอยร่นไม่เป็นกระบวนกลับเข้าไปในแดนของตนเองปรากฏอยู่เบื้องพระพักตร์ เมื่อทรงเขม้นมองจึงทอดพระเนตรอาชาสีนิลโรมรันรุกไล่อยู่กลางศึก ก็ทรงรู้แน่ว่าต้องกลลวงของอีกฝ่ายเสียแล้ว “ไอ้ตัวดี เจ้าตลบหลังข้าหรือนี่ ปาษาณ สันธิลา ล่วงหน้าขึ้นไป ตั้งรับพวกมันอย่าให้ทะลวงถึงกลางทัพ วายุ มากับข้า” สามขุนพลธาตุรับพระบัญชาแล้วบังคับม้าของตนไปกระทำตามพระบัญชาอย่างรวดเร็ว เจ้าหลวงศิขรินทรงตวัดพระแสงทวนประจำพระองค์ขึ้นมาไว้ในหัตถ์ แล้วกระตุ้นอาชาเข้าหาทัพหน้าของเวียงภูแก้วทันที บัดนี้ไม่ทรงสนพระทัยสิ่งใดแม้กระทั่งความปลอดภัยขององค์เอง สิ่งเดียวที่ปองปรารถนาคือเด็ดหัวมันให้จงได้ เมื่อสองอัสดรสีนิลเคลื่อนเข้าประจันหน้ากัน การรบโดยรอบก็พลอยราลงตามไปด้วย ร่างที่นั่งอยู่บนหลังม้านั้นดูเหมือนจักผอมลงจากที่ได้พบกันเมื่อคราก่อน จักมีที่เหมือนกันก็คือหน้ามอมๆ นั่นเท่านั้น รอยแย้มพระโอษฐ์หมิ่นหยามผุดขึ้นบนพักตร์ “แผลเก่าหายดีแล้วรึ ไอ้ลูกเขียด” อีกฝ่ายมิได้รับสั่งตอบ ได้แต่สะกดพระอารมณ์เอาไว้อย่างยิ่งยวด เสียดายที่หน้ามันมีแต่ฝุ่นผงกับคราบเลือด ไม่เช่นนั้นคงได้ทอดพระเนตรหน้าคนที่ทำร้ายพระอนุชาได้ชัดเจนกว่านี้  เจ้าหลวงศิขรินสรวลเบาๆ แต่สายพระเนตรกลับกวาดทั่วร่างบางอย่างไม่เกรงใจ จนคนถูกมองถึงกับพักตร์ตึง “ไม่เจอหลายทิวา ดูเจ้าจักผอมไปนะ รู้หรือไม่เพลานี้เจ้าเหมือนกับสตรีเข้าไปทุกทีแล้ว เอวบางร่างน้อย นี่ถ้าเอาพัสตราสตรีมาสวมคงงามนัก เฮ้อ ศึกครานี้ข้าคงไม่ต้องออกแรงมากก็ได้เวียงภูแก้วมาครองเสียละกระมัง” ถ้อยปรามาสนั้นยังให้เจ้าหลวงกาสะลองทรงอดรนทนไม่ไหวอีกสืบไป เนตรคู่งามวาวโรจน์จ้องจับคนปากร้ายแทบจักกินเลือดกินเนื้อ “ศิขริน เจ้าหมิ่นหยามปรามาสคู่ต่อสู้เยี่ยงนี้เสมอหรือ ชำนะเพียงครั้งก็ยโสโอหังเสียแล้ว คนเยี่ยงนี้ล่ะจักตายโดยไม่รู้ตัว” จอมทัพธาตวากรพักตร์ร้อนผ่าวขึ้นมาทันใด ไอ้ตัวดีสวนคำกลับมิได้เกรง หรือสำนึกเลยว่าคนที่มันว่าอยู่เพลานี้เคยทำให้มันเกือบตายมาแล้ว ยิ่งทอดพระเนตรรอยยิ้มเยาะๆ ของมันก็ยิ่งกริ้วหนัก “เรารบกันด้วยฝีมือมิใช่รึ หาใช่รบด้วยฝีปาก เสียเพลามามากแล้ว เจ้าน่าจักเอาเพลาที่มากระแนะกระแหนข้าไปป้องกันทัพดีกว่ากระมัง ไม่เช่นนั้นหากข้ากำชัยได้เจ้าจักได้อายว่า เจ้าพ่ายกระทั่งไอ้ลูกเขียดคนนี้” เสียงหัวเราะใสแทรกตามลมมากระทบโสต ก่อนที่เจ้าตัวจักบัญชาการรบต่อโดยไม่สนใจกับคู่สนทนาที่ยืนม้าขบพระทนต์กรอดอยู่สักนิด พักเดียวก็ทรงกระตุ้นอาชาปราดเข้าขวางหน้า จักให้ไอ้ลูกเขียดมันหยามหมิ่นอยู่ฝ่ายเดียวได้อย่างใด “เดี๋ยว ข้าขอประมือกับเจ้าตัวต่อตัว” “ไยข้าต้องทำ” “กลัวรึ” “หึ ข้าต้องกลัวรึ เจ้าต่างหากที่เกรงว่าจักพ่ายข้า เร่งไปบัญชาการศึกเสียเถิด ข้าพอใจที่จักยุทธนากับทหารมากกว่าเจ้า” “พูดจาระวังปากไว้บ้าง เจ้าประมือกับข้าไม่เกี่ยวกับกองทัพ ทัพของพวกเราจักรบกันต่อไป แยกขาดจากกัน” “นายต่อนาย ข้าต่อข้ารึ” “ใช่” “น่าสนใจ เอาล่ะ ข้ายินดีรับคำท้า ภูหลวง แจ้งหล้า คุมทัพแทนข้า ไม่ต้องห่วงหรอก อีกสักครู่ข้าจักกลับไปทำหน้าที่ดังเดิม” ทอดพระเนตรท่าทีมั่นอกมั่นใจแล้วยิ่งทรงขวางหนัก เจ้าหลวงศิขรินรับสั่งเรียกวายุเข้ามาใกล้ แล้วมีพระบัญชาให้อีกฝ่ายช่วยคุมทัพแทน ก่อนจักทรงชักม้ากรายทวนเข้าหาอีกฝ่ายโดยมิให้ทันตั้งตัว     ถ้วยน้ำจัณฑ์ถูกขว้างลงกับพื้นจนแตกกระจาย น้ำจัณฑ์ที่ยังคงค้างอยู่ในถ้วยกว่าครึ่งสาดกระเซ็นต้องแม่ทัพนายกองทุกคน แลไหลนองอยู่ตรงหน้า ไม่มีใครกล้าเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นนายสักคนเดียว พระโทสะของเจ้าหลวงศิขรินครานี้มากจนกระทั่งตัวโปรดอย่างวายุยังได้แต่นั่งนิ่งไม่กล้าเอ่ยวาจาออกมาแม้แต่ครึ่งคำ สภาพของแม่ทัพทุกนายที่นั่งคุกเข่าก้มหน้าอยู่เพลานี้ล้วนมีบาดแผลมากบ้างน้อยบ้างไม่ต่างกัน แต่นั่นถือเป็นธรรมดาของการศึก แต่ที่ไม่ธรรมดาคือการพ่ายแพ้ของทัพธาตวากรอย่างที่พูดได้เต็มปากว่า ย่อยยับ! “พวกเจ้ามีสิ่งใดจักแก้ตัวบ้าง” สุรเสียงห้าวตวาดถามลั่น ขณะที่คนฟังแต่ละคนแทบกลืนน้ำลายไม่ลงคอ แต่จักไม่ตอบสิ่งใดไปก็ยิ่งทำให้สถานการณ์เลวร้ายซ้ำไปอีก ที่สุดแล้วบรรดาแม่ทัพทั้งปวงจึงหันมามองวายุเป็นตาเดียว ทำเอาคนถูกมองวางหน้าไม่ถูกพลางยกมือชี้ตนเองเหมือนจักถามให้แน่ใจ ครั้นเห็นทุกคนพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียงก็ถอนใจเฮือก อะไรๆ ก็วายุ   “เอ่อ คือ พวกเราทำดีที่สุดแล้วกระหม่อม ไม่มีผู้ใดคิดว่าเวียงภูแก้วจักใช้วิธีเยี่ยงนี้” “เรื่องหลงกลศึกนั่นข้าไม่ว่า แต่ที่ข้าอยากรู้ ทัพหน้าเรามีมากกว่าสองเท่าแต่ไยจึงต้านไว้ไม่อยู่ ปล่อยพวกมันบุกเข้ามาเกือบถึงกลางทัพ อีกหน่อยมันคงบุกมาถึงไกวัลนี่หรอก” เงียบ ต่างคนต่างจนด้วยวาจา แต่สิ่งที่ทุกคนรู้แลเห็นตรงกันคือการรุกรบที่แผกออกไปจากเดิม คราก่อนอุปราชทัพของเวียงภูแก้วแม้จักทรงมีพระปรีชาแลกำลังกายเป็นเยี่ยมก็จริง แต่ก็ยังดูเหมือนไม่คุ้นกับการรบเท่าใดนัก ทว่าทิวานี้กลับเสมือนเป็นคนละคน เพียงไม่กี่ทิวาที่พักรบจักทำให้อีกฝ่ายเปลี่ยนไปได้เพียงนี้เลยหรือ หากผู้ใดเล่าจักกล้าทูลความนี้ในยามที่เจ้าหลวงศิขรินยังพิโรธจัด นอกจากจักรอให้ทรงคลายโทสะลงเสียก่อน ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อใด “เอ้อ พวกข้าบาทขอแก้มือคราหน้า กระหม่อม” ใครคนหนึ่งรวบรวมความกล้าทูลกึ่งขอลุแก่โทษขึ้น หวังว่าจักพอช่วยให้ผู้เป็นนายค่อยคลายโทสะลง แต่กลับให้ผลตรงข้าม “เท่านี้ยังรับมิไม่ได้ แล้วยังจักหวังแก้มือคราหน้าอีกรึ ไป ออกไปให้พ้นหน้าข้า” สิ้นรับสั่ง แต่ละคนก็รีบถวายความเคารพแล้วออกไปจากเรือนใหญ่ที่ใช้แทนท้องพระโรงทันที เว้นแต่วายุที่ยังรีรออยู่จนสองสหายปาษาณกับสันธิลาต้องดึงออกไปด้วย วรกายสูงกระแทกองค์ลงประทับบนตั่งอย่างฉุนเฉียว ใช่เพียงกองทัพพ่าย หากพระองค์ยังทรงแพ้อย่างหมดรูปอีกด้วย ทรงหวนดำริถึงการรบที่เพิ่งผ่านมาไม่กี่อึดใจด้วยความแค้น ไม่เจอกันไม่กี่ทิวาฝีมือเชิงอาวุธของมันก้าวหน้าถึงเพียงนี้เลยหรือ ทันทีที่ทรงกรายทวนเข้าหา มันก็ยกดาบขึ้นรับแล้วผลักองค์เองออกห่างด้วยกำลังแรง จากนั้นจึงเข้ารุกไล่จนองค์เองตั้งตัวไม่ติด ความดุดันแลน้ำหนักของดาบที่ฟาดฟันลงมานั้นหนักหน่วงไม่แพ้กัน ผิดกับเมื่อคราก่อนลิบลับจนเหมือนเป็นคนละคน เป็นคนละคนหรือ เจ้าหลวงศิขรินทรงฉุกพระทัย พระขนงขมวดมุ่นเมื่อดำริถึงเสียงของอุปราชทัพเมืองดาว เสียงนั้นหวานใสเกินกว่าจักเป็นเสียงของบุรุษ ยิ่งตรองถึงท่าทีของเจ้าสองแม่ทัพที่ปราดเข้าขนาบข้างนายของมันอย่างระวังภัยก็ยิ่งสะดุดพระทัย ตามปกติการอารักขานายในยามศึกจักต้องเข้าประชิดพระองค์ แต่สองคนนั้นกลับทอดระยะห่างไม่เข้าไปใกล้ชิดเสมือนกับการอารักขาเจ้านายฝ่ายสตรี หรือว่า.... รอยแย้มพระโอษฐ์เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมผุดพราย เห็นทีเรื่องนี้คงปล่อยผ่านไม่ได้เสียแล้ว ล่วงเข้าสองยาม ค่ายหลวงเวียงภูแก้วสงัดเงียบด้วยผู้คนส่วนใหญ่ต่างเข้านอนเอาแรง เหลือเพียงทหารที่ต้องเข้าเวรยามเท่านั้น แต่บางนายก็นั่งหลับนกเพราะเมื่อหัวค่ำที่ผ่านมาดื่มสุราฉลองชัยเข้าไปไม่น้อย ร่างในชุดดำสองร่างค่อยเคลื่อนตัวแฝงเงากับมุมมืดในค่ายอย่างระมัดระวัง ก่อนที่หนึ่งในสองจักขยับเข้าไปใกล้กองไฟแล้วเทผงยาอย่างหนึ่งลงไป เพียงไม่นานนักทหารที่อยู่ในรัศมีใกล้ๆ ก็พากันร่วงผลอยหลับสนิทกันไปทั้งสิ้น ร่างสูงใหญ่ลักษณะเป็นหัวหน้าเดินออกมาจากมุมมืด มองอย่างพอใจแล้วจึงพากันเร่งรุดไปยังกระโจมที่หมายตาเอาไว้แล้ว   เมื่อมาถึงหน้ากระโจม ทหารยามที่วางกำลังรายรอบยังเป็นอุปสรรคอยู่ ซ้ำกองไฟที่ใกล้ที่สุดยังอยู่ใกล้กับทหารยามท่าทีแข็งขันคนหนึ่งเสียอีก คนที่ทำหน้าที่โรยผงยาเมื่อครู่หันไปสบตานายเหมือนหารือ ร่างสูงไหวไหล่เล็กน้อยก่อนล้วงเอาท่อนไม้เล็กยาวออกจากอกเสื้อส่งให้ คู่หูถอนใจเบาๆ แล้วรับมาเทผงยากรอกลงไป ครั้นแน่ใจว่ากระแสลมจักพัดไปทางกระโจมแน่ก็ยกท่อนไม้นั้นจรดปากเป่าผงยาออกไป ไร้ปฏิกิริยาใดๆ จากทหารยามเหล่านั้นจนคนลงมือชักไม่แน่ใจในฤทธิ์ของยานอนหลับของตน แต่แล้วทหารนายหนึ่งก็ทรุดล้มลงหลับทั้งยืน เมื่อมีคนแรก คนที่สองแลสามก็ตามกันไปจนครบทุกคน เปิดทางให้คนลึกลับสองคนลอบเข้าไปในกระโจมได้สะดวกดาย แสงชวาลาสลัวรางทำให้เงาของคนที่ยืนอยู่ใหญ่โตกว่าที่ควรเป็น คนตัวสูงปลดผ้าดำที่คลุมหน้าออกเผยให้เห็นพักตร์เข้มชัดเจน เจ้าหลวงศิขรินเสด็จจรดฝีพระบาทเงียบกริบเคลื่อนเข้ามาใกล้กับพระแท่นที่บรรทมของเจ้าของกระโจม แสงชวาลาส่องให้เห็นวงพักตร์ลักขณาของผู้ที่บรรทมนิ่งอย่างชัดเจน สิริลักษณ์นั้นยังให้จอมภพธาตวากรถึงกับหายพระทัยขัด “มิ่งแก้ว” ไยมิ่งแก้วมานอนอยู่ที่นี่ ฤๅนางจักเป็นนางข้าหลวง ทว่านางข้าหลวงที่ใดจักนอนอยู่บนพระแท่นบรรทม เนตรสีน้ำตาลไหม้ตวัดไปทางร่างที่นอนอยู่บนพื้นหน้าพระที่ หากมิ่งแก้วเป็นนางข้าหลวงพึงจักต้องนอนยังตำแหน่งนั้น สิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องพระพักตร์เพลานี้จักเข้าใจเป็นอื่นมิได้เด็ดขาด       นอกจากมิ่งแก้วคือคนคนเดียวกับเจ้าหลวงกาสะลอง พระภคินีฝาแฝดของเจ้าเมืองดาว เจ้าหลวงศิขรินทรงรู้สึกคล้ายมีมือที่มองไม่เห็นตบพระพักตร์อย่างแรงจนชาไปทั้งแถบ ที่รบกับพระองค์เมื่อตอนบ่ายคือมิ่งแก้วเองหรอกหรือ มิน่าเล่าไยพระองค์จึงทรงคุ้นกับเสียงหนักหนา ที่ทรงสู้อดทนแฝงตัวฝ่าอันตรายเข้ามาเข้ามาในค่ายเวียงภูแก้ว ก็เพื่อพิสูจน์ความเข้าพระทัยขององค์เอง แต่กลับพบกับความจริงอันน่าเจ็บปวด วรกายสูงยืนนิ่งทอดพระเนตรนางในหทัยนิ่งนานอย่างตัดสินพระทัย   “เจ้าหลวง ทอดพระเนตรแน่พระทัยแล้วก็กลับเถิด กระหม่อม” วายุทูลเสียงเบา ที่เขายอมตามพระทัยก็เพราะอยากให้ทรงมีพระอารมณ์ดีขึ้นทั้งที่ไม่เห็นด้วยเลยสักนิด ทรงให้สัญญาแล้วว่าเมื่อเข้ามาทอดพระเนตรแล้วก็จักเสด็จกลับ หากเพลานี้ผู้เป็นนายกลับทรงยืนนิ่งราวกับหุ่นปั้นจนเขาเดาพระทัยไม่ถูก และเมื่อรับสั่งออกมาก็ทำให้ขุนพลแห่งลมกลับเป็นฝ่ายมองนายตาค้างอย่างไม่เชื่อหู “วายุ เจ้าจักว่าอย่างไร ถ้าข้าจักพานางกลับค่ายด้วย” หมายเหตุ : ๑ กึ๊ดเติง  ภาษาเหนือ แปลว่า คิดถึง จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 54 19:22:20

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๒๒ : บรรณาการแห่งหัวใจ วรกายสูงดำเนินลิ่วเข้ามาในกระท่อมส่วนพระองค์โดยไม่สนพระทัยว่าคนสนิทจักตามเสด็จทันหรือไม่ เมื่อล่วงสู่ห้องบรรทมก็ทรงทอดร่างที่ทรงโอบอุ้มไว้ในอ้อมพระกรอย่างหวงแหนวางเหนือพระที่อย่างนุ่มนวล ฤทธิ์ยานอนหลับทำให้นางอันเป็นยอดดวงใจบรรทมนิ่งไม่รู้สึกพระองค์ เจ้าหลวงศิขรินระบายปัสสาสะยาวพลางทรุดองค์ประทับริมพระที่เคียงข้างพระนางเธอ หัตถ์ใหญ่เอื้อมปัดเกศาที่ปรกพักตร์นวลออก ความรักที่สลักแน่นในพระทัยนำให้จอมคนธาตวากรมิอาจยั้งพระทัยได้อีก ทรงโน้มองค์ลงหมายประทานจุมพิต แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อสดับเสียงฝีเท้าอยู่ใกล้ๆ ครั้นทรงหันไปทางต้นเสียงก็ทอดพระเนตรวายุยืนกอดอกพิงขอบประตูห้องจ้องมองมาอย่างไม่ชอบใจ “ไยต้องทรงลักพานางมาที่นี่ด้วย กระหม่อม” ขุนพลแห่งลมจงใจเน้นเสียงคำ 'ลักพา' หมายให้ผู้เป็นนายทรงทราบว่ามิใช่เรื่องสมควรกระทำ เจ้าหลวงศิขรินทรงสะอึกอึ้งไปนิดหนึ่ง หากทิฐิแลขัตติยมานะทำให้ทรงกดกลืนความละอายพระทัยลงอย่างรวดเร็ว ทว่ามิได้รับสั่งความใดตอบไป “ทรงบอกข้าบาทเพียงว่าจักไปทอดพระเนตรให้รู้แน่เท่านั้นมิใช่หรือ แล้วเหตุใด...” “เหตุใดต้องพานางมา” เจ้าหลวงศิขรินทรงสวนคำกลับสุรเสียงห้วนก่อนที่พระสหายจักพูดจบ เนตรดุตวัดจ้องอีกฝ่ายนิ่ง “กองทัพเวียงภูแก้วจักเป็นเยี่ยงใด หากรู้ว่าหนึ่งในสองอุปราชทัพหายไป คงระส่ำระสายอยู่ใช่น้อย”   “พระประสงค์มีเท่านั้นแน่หรือ กระหม่อม ทรงทำเยี่ยงนี้ไม่ใช่แค่จักทำให้ระส่ำระสาย แต่ยิ่งทำให้ฝ่ายนั้นเร่งกรีธาทัพมาเหยียบเราเร็วขึ้นอีก” “หรือไม่ก็ไม่กล้าลงมือ” “น้อยไปสิกระหม่อม นางผู้นี้ใช่เป็นเพียงคู่แฝดของเจ้าเมืองดาว แต่นางคือเจ้าหลวงกาสะลองแห่งเวียงสบสอง ยิ่งกว่านั้น นางคือยอดเพชรมหามงกุฎของอาณาจักรเวียงภูแก้ว มณีสูงค่าอยู่ในมือศัตรู ที่ไหนเลยเวียงภูแก้วจักอยู่เฉยไม่มาชิงกลับคืน” “ข้ารู้ว่าข้าทำสิ่งใด ข้าพร้อมที่จักรับผลแห่งการกระทำ” จอมภพรับสั่งสุรเสียงกร้าวจนวายุชะงัก ขุนพลหนุ่มมองท่าทีของผู้เป็นนายอย่างเริ่มเอะใจ นอกจากพระมารดาแล้วเจ้าหลวงศิขรินไม่เคยยอมให้สตรีใดกรายใกล้ อย่าว่าแต่จักรับสั่งด้วยเลย แม้หางพระเนตรก็ไม่เคยชายมอง แต่กับนางผู้นี้ ถึงกับทรงอาจหาญเสี่ยงภัยเข้าไปลักพานางออกมาจากค่ายหลวงเวียงภูแก้ว   “เจ้าหลวง เจ้าหลวงทรงพอพระทัยนางหรือกระหม่อม” “เปล่านี่” ถ้อยรับสั่งยังคงห้วนดุจเคย แต่ลึกในหทัยย่อมทรงทราบ เป็นจริงดังที่พระสหายทูลถามทุกประการ หากเป็นเมื่อกาลก่อนคงทรงยอมรับ แต่เมื่อนางกลายมาเป็นศัตรูตัวฉกาจ ความอ่อนหวานที่เคยมีต้องกดเก็บไว้มิให้ผู้ใดได้เห็น “แน่พระทัยว่ารับสั่งความจริง”  วายุก็ยังเป็นวายุที่รู้พระทัยนายอยู่ดี  “เจ้าหลวง หากทรงพอพระทัยนางจริง ไยไม่ทรงทำไมตรีด้วยเวียงภูแก้วล่ะกระหม่อม ใช่เพียงได้นาง แต่ยังจักทรงได้เวียงภูแก้วโดยไม่ต้องเสียเลือดเนื้อ” “ไม่จำเป็นวายุ ธาตวากรไม่จำต้องก้มหัวขอทำไมตรีกับผู้ให้เสียศักดิ์ศรี เวียงภูแก้วต่างหากที่ต้องทำเยี่ยงนั้น” ขุนพลแห่งลมลอบถอนใจยาวเมื่อเห็นเค้าลางความยุ่งยากที่ก่อตัวขึ้น เพลานี้จักกราบทูลสิ่งใดไปเพลาก็คงไม่ยอมสดับแน่ เมื่อคิดได้เช่นนั้นก็ถวายความเคารพแล้วกลับออกไปเงียบๆ เจ้าหลวงศิขรินไม่ทรงทราบหรือทรงแกล้งลืมกันแน่ว่า สตรีคือชนวนเหตุสำคัญให้เมืองล่มมานักต่อนักแล้ว คนตาบอดนั้นบอดก็เพียงดวงตา ดวงใจหาได้มืดบอดตามไม่ แต่ผู้ต้องมนตรารตีนั้น จักมืดบอดทั้งดวงตาแลดวงใจ ต่อเมื่อใดมนต์คลายจึงแลเห็นความจริง แต่กว่าจักถึงทิวานั้น ธาตวากรจักเป็นฉันใด ยิ่งคิดก็ยิ่งหนักใจ วายุมองขึ้นไปบนฟากฟ้าพร่างดาว ดาวน้ำกับดาวไฟทอประกายโรจน์แรงแทบข่มแสงดาวรอบข้าง สุดขอบฟ้าปรากฏแสงวัชระวาบเสมือนทวยเทพจักทวงถามสัตย์สาบานที่เจ้าแผ่นดินธาตวากรเคยลั่นวาจาเอาไว้ ชายหนุ่มวาบลึกในใจ หรือครานี้ธาตวากรจักสิ้นพระนามศิขริน ฟ้าเพิ่งเริ่มสางพอเห็นลายมือ เมื่อเสียงเอะอะวุ่นวายดังเข้ามากระทบโสต ทำให้เจ้าหลวงยอดศึกซึ่งเพิ่งตื่นพระบรรทมได้เพียงไม่นานต้องเร่งเสด็จออกมาจากกระโจม แลทรงพบภูหลวงกับแจ้งหล้าที่วิ่งมาถึงพอดี สีหน้าของแจ้งหล้าใช่เพียงตระหนกกับเหตุการณ์ที่เกิด หากยังร้อนรนจนองค์จอมทัพใหญ่ทรงเอะพระทัย ข้างแม่ทัพหนุ่มนั้นเมื่อเห็นผู้เป็นทั้งพี่ทั้งนายก็รีบทรุดกายลงกราบทูลความ “เจ้าหลวงกาสะลองทรงหายไปเจ้า ข้าเจ้าเกณฑ์คนค้นหาทั่วค่ายแล้วแต่ไม่พบเจ้า” “นางออกไปแอ่วป่าหรือเปล่า” รับสั่งไปในทางดีทั้งที่ในพระทัยเห็นตรงกันข้าม “ข้าเจ้าอยากเชื่อเช่นนั้นเจ้า ถ้าทหารยามที่อารักขากระโจมของเจ้าหลวงจักไม่หลับเป็นตาย” “มีคนลอบเข้ามารึ” “ทุกสิ่งชี้ไปทางนั้นเจ้า ใช่เพียงทหารยาม เอื้องคำเองก็หลับไม่รู้ตัวเช่นกัน พี่ภูหลวงตรวจกองไฟแล้วคิดว่าน่าจักใช้วิธีรมยาเจ้า” เจ้าหลวงยอดศึกพักตร์เคร่งทันใด เมื่อวานนี้หรือมิใช่ที่พระนัดดาเสด็จกลับเข้าค่ายมาด้วยสีพระพักตร์เบิกบาน แลเล่าเรื่องราวให้พระเชษฐากับพระอนุชาที่ออกมารอรับอยู่แจ้วๆ ถึงชัยชำนะที่ได้มา องค์เองก็ทรงปรีดานักถึงขั้นพระราชทานเลี้ยงฉลองชัยให้กับเหล่าทหารหาญ อาจเป็นไปได้ที่คนร้ายอาศัยโอกาสนี้ลอบเข้ามาในค่ายแลซุ่มซ่อนตัวอยู่ เมื่อสบโอกาสจึงลงมืออุกอาจเยี่ยงนี้ “แจ้งหล้า บอกทุกคนที่ออกตามหานางให้กลับมา ไม่ต้องตามแล้ว” “หมายความว่าอย่างใดเจ้า” “หาไปก็ไม่พบ ถ้าข้าคาดการณ์ไม่ผิด เพลานี้กาสะลองน่าจักอยู่ในมือของศิขริน แลถ้าเป็นเยี่ยงนั้นจริง ธาตวากรจักต้องแต่งคนมาหาเราแน่” แจ้งหล้านิ่งงันไปในบัดดล สุดท้ายก็ไม่สามารถรักษาดวงแก้วแห่งกองทัพเอาไว้ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจตนเองที่มิได้อยู่ถวายการอารักขาเมื่อราตรีที่ผ่านมา เพราะคิดว่าฝ่ายธาตวากรพ่ายอย่างหมดรูปเยี่ยงนั้นคงจักกลับเข้าค่ายเยียวยารักษากัน จนไม่มีเพลาคิดถึงเรื่องอื่น หากเขาลืมนึกถึงตัวนายเสียสนิท เจ้าหลวงยอดศึกมีพระบัญชาให้ทหารที่เข้าเวรยามผลัดกลางคืนทั้งหมดมาเข้าเฝ้าเป็นการด่วน ศัตรูลอบเข้ามาในค่ายได้เยี่ยงนี้จักคิดเห็นเป็นอย่างอื่นมิได้เลย นอกจากเหตุผลสองประการคือการเวรยามที่หละหลวมกับไส้ศึก ทว่าเมื่อทรงไต่สวนแล้วก็ค่อยโล่งพระอุระที่มิใช่เหตุร้ายแรงประการหลัง ทหารที่วางกำลังอยู่ทางด้านหลังของค่ายยอมรับสารภาพว่า พวกตนผลัดกันเข้าไปในการพระราชทานเลี้ยง ทำให้กำลังคนพร่องลงไปจนดูแลไม่ทั่วถึง ซ้ำคนที่ผลัดกลับเข้ามาทำหน้าที่ก็เมาจนแทบไม่สามารถครองสติได้ เมื่อทหารที่มีความผิดทุกนายถูกพาตัวไปรับโทษตามอาญาทัพแล้ว องค์จอมทัพใหญ่ก็ระบายปัสสาสะยาวพลางเอนองค์ลงพิงกับพระขนนคล้ายสิ้นพระกำลัง จากนี้การศึกจักแปรเปลี่ยน หากเป็นไปในทางใดนั้นยังดำริไม่ออก จนกว่าฝ่ายธาตวากรจักส่งคนมาพบ เมื่อนั้นจึงจักทรงทราบว่าจักได้หรือเสียเปรียบมากกว่ากันแน่ เจ้าหลวงยอดศึกทรงหันมาทอดพระเนตรภูหลวงที่นั่งถวายการรับใช้อยู่ใกล้ชิด แลนิ่งเงียบตลอดเพลาที่เกิดเรื่อง ท่าทีสงบของอีกฝ่ายทำให้ทรงอดแปลกพระทัยมิได้ “เจ้าไม่ห่วงกาสะลองเลยหรือไร ภูหลวง” “ห่วงเจ้า แต่จักให้ข้าเจ้าทำอย่างใด เรื่องนี้ใช่จักไม่ทรงทราบว่าอย่างใดก็ต้องเกิด สุดแต่ว่าช้าหรือโวยเท่านั้น อีกอย่างเล่า เจ้าหลวงก็รับสั่งเองเมื่อไม่กี่ทิวามานี้เรื่องพระสุบิน” คำ 'พระสุบิน' ยังให้ทรงรำลึกถึงพระวาจาของพระบิดาที่เคยรับสั่งเอาไว้ได้ 'เจ้าไม่ยอม แต่กาสะลองยอม' “แท้ตามเจ้าว่าภูหลวง สิ่งใดจักเกิดก็ต้องปล่อยให้เกิด ต่อให้ป้องกันดีเพียงใดท้ายสุดก็พลาดจนได้” ทรงทอดถอนพระทัยอีกคำรบ สิ่งที่จักเกิดขึ้นต่อจากนี้ต่างหากที่ต้องดำริ หากที่ยังทรงติดพระทัย เหตุใดกาสะลองต้องยอม   “เจ้าหลวงเจ้า ธาตวากรส่งราชทูตมาขอเข้าเฝ้าเจ้า” ร่างสูงก้าวเข้ามาหยุดยืนเพียงทางเข้าออกของกระโจม แจ้งหล้าเพียงค้อมศีรษะแล้วกราบทูลเสียงดังฟังชัด ปลายเสียงเจือความขุ่นข้องอย่างปิดไม่มิด เจ้าหลวงยอดศึกทรงขยับพระองค์ลุกขึ้นยืน แม้ทรงทราบว่าดีถึงเพลาแล้ว แต่ก็อดมิได้ที่จักทรงขอ 'ยื้อ' เอาไว้อีกสักน้อย แท้แล้วจักทรงใช้วิธีชิงตัวกลับคืนก็ได้ หากติดที่ยังทรงห่วงความปลอดภัยของพระนัดดาเพียงประการเดียว ธาตวากรเป็นต่อเสียแล้วจักให้ทำอย่างใดคงต้องยอมไปก่อนจนกว่าจักได้เจ้าหลวงกาสะลองกลับคืน   วรกายบางเริ่มขยับรู้สึกพระองค์ แสงสว่างที่ส่องเข้ามาในห้องทำให้ต้องหลับพระเนตรลงอีกคำรบ ก่อนค่อยๆ เปิดเปลือกพระเนตรทีละน้อยเพื่อให้คุ้นกับแสง ภาพเพดานเป็นขื่อไม้ เหนือขึ้นไปมองเห็นหญ้าคาเป็นตับมุงหลังคาไว้ ผนังโดยรอบเป็นไม้ไผ่ขัดสาน ถึงจักเป็นการก่อสร้างแบบง่ายๆ แต่ลักษณะการสานก็บอกชัดว่าคนทำนั้นประณีตบรรจงเพียงไร เจ้าหลวงกาสะลองทรงผวาลุกขึ้นทันใด นี่ไม่ใช่กระโจมในค่ายหลวงแน่แล้ว พระที่ปูลาดด้วยหนังเสือเยี่ยงนี้ไม่ทรงเคยมีแน่ “ตื่นแล้วหรือ” เสียงห้าวๆ คุ้นพระกรรณดังมาจากทางมุมหนึ่ง จอมนางเหลียวขวับไปทางต้นเสียงก็ทอดพระเนตรร่างสูงที่เคยคุ้นยืนกอดอกพิงกรอบหน้าต่างมองอยู่ก่อนแล้ว ก็แย้มพระโอษฐ์พลางขยับลุกขึ้นเดินไปหาอย่างดีพระทัย “ภูผา” “หยุด อย่าเข้ามาใกล้ข้ามากไปกว่านี้” ขนงเรียวขมวดมุ่น ก้าวต่อไปก็พลอยชะงักเมื่อสดับเสียงห้าวห้วนตวาดกลับมา “ภูผา” “ข้ามิใช่ภูผา ภูผาที่เจ้าเคยรู้จักมันตายไปแล้ว” แท้ดังทีรับสั่ง ความเป็นภูผาละม้ายตายจาก หากลึกในพระทัยย่อมทรงทราบ ภูผาเพียงหลับไปเท่านั้น รอ...สักวันที่จักตื่นขึ้นมารับขวัญมิ่งแก้ว ยีซา๑นางเดียวของมัน เพียงแต่...เมื่อใดเท่านั้น “หมายความว่าอย่างใดกัน ข้าไม่เข้าใจ มันเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่” เรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้ยังทรงจับต้นชนปลายไม่ถูก “รู้เอาไว้ เจ้าหลวงกาสะลอง ที่นี่คือกระท่อมที่ประทับส่วนพระองค์ของเจ้าหลวงศิขรินในด่านไกวัล ใช่เจ้าฟังไม่ผิด เจ้ายืนอยู่บนแผ่นดินธาตวากร” “ธาตวากร เป็นไปไม่ได้ ข้าจักมาอยู่ที่นี่ได้อย่างใด” ท้ายประโยครับสั่งแผ่วกับองค์เอง แต่กระนั้นคนยืนห่างออกไปยังอุตส่าห์ได้ยิน “ใช่ ข้าพาพระองค์มาเอง เจ้าหลวงกาสะลอง” ถ้อยเรียกขานห่างเหินนัก สีพระพักตร์อิดโรยด้วยมิได้บรรทมตลอดทั้งราตรีหากสีพระพักตร์ยังดุดันดุจเคย ยังไม่ทันที่จักรับสั่งความใดมากกว่านี้ วายุก็เข้ามาคุกเข่าลงที่หน้าประตูเสียก่อน “เจ้าหลวง ข้าบาทส่งคนไปค่ายหลวงเวียงภูแก้วแล้ว กระหม่อม ป่านนี้คงถึงแล้ว” เจ้าหลวงกาสะลองทอดพระเนตรบุรุษที่ยืนอยู่ใกล้อย่างไม่เชื่อพระกรรณ คำเจ้าหลวงศิขรินเพิ่งได้สดับชัดก็ครานี้ แม้พระทัยหนึ่งยังไม่อยากจักทรงเชื่อ หากสิริลักษณ์ของอีกฝ่ายก็ยากที่จักทำให้เข้าพระทัยเป็นอื่นได้ จอมนางขบริมพระโอษฐ์องค์เองแน่น ด้วยความเสียพระทัยที่ทรงเสียรู้ ความเข้าพระทัยว่าภูผาพาตัวเข้ามาพัวพันเพราะรู้ว่าทรงเป็นผู้ใดผุดเด่นขึ้นกลางพระทัย ขณะเจ้าของห้องเพียงปรายเนตรเย็นชาวิบเดียวเท่านั้น ความเป็นเจ้าเหนือหัวฉายชัด ถ้อยรับสั่งสำแดงอำนาจแลความอหังการ์สูงสุด “เตรียมเรือนใหญ่เอาไว้ ไม่เกินยามสายเราคงได้ต้อนรับราชทูตจากเวียงภูแก้ว” วายุเพิ่งสังเกตสตรีสูงศักดิ์ที่ยืนนิ่งงันอยู่ห่างจากผู้เป็นนายราวศอกหนึ่ง เขาค้อมเศียรถวายความเคารพให้ ถึงเป็นฝ่ายตรงข้ามหากยังทรงยศเหนือเกล้า ขุนพลแห่งลมส่งยิ้มน้อยๆ ถวายอย่างเป็นมิตรแกมเห็นใจ ก่อนผลุบหายออกไปทำตามพระบัญชา เจ้าหลวงกาสะลองเริ่มทรงเหลียวทอดพระเนตรหาทางหนีทีไล่ จักทรงยอมให้ราชทูตมาถึงที่นี่มิได้เด็ดขาด พระนางไม่ทรงยอมเป็นองค์ประกันแน่แท้ เนตรงามแลปราดไปที่พระสุพรรณภาชน์ซึ่งวางไว้บนโต๊ะเล็กใกล้กับพระที่ พระแสงดาบฝักทองอยู่ตรงนั้น ไวเท่าความคิด จอมนางทรงพุ่งไปยังตำแหน่งนั้นทันทีหากยังช้ากว่าฝ่ายที่ระมัดระวังอยู่แล้ว วรกายสูงพุ่งตามแล้วรวบรัดเอาวรกายบางเข้าไว้ในอ้อมพระกร “คิดทำร้ายข้าแล้วออกไปจากที่นี่หรือ มันไม่ง่ายเยี่ยงนั้นหรอก” “ปล่อย ปล่อยข้า เจ้ามันไม่ใช่ลูกผู้ชาย เจ้าลักพาตัวข้ามาที่นี่เพื่ออันใด” “ข้าเป็นลูกผู้ชายเสมอ” รับสั่งพลางรัดร่างในอ้อมพระกรแน่นขึ้นอีก โดยไม่สนพระทัยต่ออาการดิ้นรนสักนิด “นี่หรือลูกผู้ชาย ใช้กลโกงลอบกัดเยี่ยงนี้หรือ” สุรเสียงใสตวาดแหวลั่นๆ อย่างกริ้วจัด เจ้าหลวงศิขรินสรวลในพระศอพลางลากเอาคนตัวเล็กแต่แรงมากกลับมาที่พระที่อีกคำรบ ก่อนทรงเหวี่ยงวรกายบางลงบนพระที่แล้วโถมวรกายลงกดทับไว้ “ข้าไม่สนหรอกเจ้าหลวงกาสะลอง ว่าจักต้องใช้วิธีใดบ้าง ไม่เคยได้ยินหรือที่ว่า แมวสีใดไม่ใช่เรื่องสำคัญ สำคัญที่ใช้จับหนูได้ก็พอ” “เจ้า!” “แลนี่คือสิ่งที่เจ้าควรรู้ไว้ สงครามเป็นของคู่กับบุรุษหาใช่สตรีเยี่ยงเจ้า หน้าที่ของสตรีมีเพียงหนึ่งเดียวคือบำเรอบุรุษ” เนตรสีน้ำตาลไหม้ฉายแววประหลาดคล้ายพยัคฆ์จ้องเหยื่อจนเจ้าหวงกาสะลองทรงนึกกลัว พยายามที่จักดิ้นรนเป็นอิสระให้จงได้ สองหัตถ์ที่ยังเป็นอิสระทั้งทุบตีหยิกข่วนเต็มพระกำลัง นขาคมกริบข่วนพักตร์เข้มจนเลือดซิบ เจ้าหลวงศิขรินทรงชะงักไปวิบหนึ่ง หัตถ์ยกขึ้นแตะปรางพอทอดพระเนตรพระโลหิตติดปลายนิ้วออกมาก็สรวลในพระศอ “เก่งนักหรือ เอาสิ ลองดูว่าเจ้าจักสู้ข้าได้หรือไม่” *** มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 54 19:26:39 จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 54 19:23:12

ความคิดเห็นที่ 3 **** มาอ่านกันต่อค่ะ ไม่รับสั่งเปล่า อธิราชหนุ่มทรงรวบสองหัตถ์ของอีกฝ่ายยึดเอาไว้เหนือเศียรของเจ้าตัวด้วยหัตถ์เพียงข้างเดียว พักตร์เข้มโน้มเข้าหาแล้วเข้าซุกซอนซอกพระศองามระหง ขณะที่เจ้าหลวงกาสะลองทรงร้องกรีดพลางดิ้นรนเต็มพระกำลัง “เจ้าหลวง เจ้าละ... ขอประทานอภัย กระหม่อม” วายุส่งเสียงเข้ามาก่อนตัว แต่พอมาถึงหน้าประตูที่เปิดกว้างแลเห็นภาพตรงหน้าก็ตะลึงอ้าปากค้าง ก่อนจักได้สติรีบทรุดลงคุกเข่าอยู่ตรงนั้นเอง เจ้าหลวงศิขรินสดับเสียงคนสนิทก็ทรงผละออกจากนางอย่างขัดพระทัย ขณะที่เจ้าหลวงกาสะลองทรงฉวยโอกาสนั้นรีบลุกขึ้นออกไปยืนอยู่มุมหนึ่งทันที เจ้าชายแห่งไฟเหลือบทอดพระเนตรนางแวบหนึ่ง ก่อนทรงหันมากระชากสุรเสียงถามคนสนิท “มีอันใดอีก” “เอ้อ คนของเรากลับมาแล้วกระหม่อม เวียงภูแก้วส่งสาสน์มา การเจรจาจักมีขึ้นที่ชายแดนเท่านั้น กระหม่อม” ขุนพลแห่งลมก้มหน้าก้มตากราบทูล ไม่กล้าเงยขึ้นมองพระพักตร์ผู้เป็นนาย “ชายแดน ไยมันไม่มาที่นี่” “เพราะข้าหาได้มีความสำคัญต่อกองทัพไม่ ขาดข้าไปกองทัพก็ยังดำรงอยู่” ถ้อยพระวาจาเต็มไปด้วยความมั่นพระทัย เลือดขัตติยะทำให้ทรงอหังการ์ไม่ผิดกัน เจ้าหลวงศิขรินทรงหันขวับมาทางคนพูดด้วยกิริยาที่เกือบจักเข้าขย้ำ หากไม่ติดที่วายุล่ะก็       “ตกลง ข้าจักไป แต่ก่อนหน้านั้นข้าคงต้องเจรจาขั้นต้นกับนางสักหน่อย” เนตรสีน้ำตาลไหม้เป็นประกายพราวยามทอดพระเนตรวรกายบางที่ยืนระวังองค์อยู่ การเจรจาแท้จริงอยู่ตรงหน้านี้แล้ว ไม่จำต้องเสด็จไปถึงชายแดนก็ยังได้ ไยจักไม่ทรงทราบถึงความสำคัญของอีกฝ่ายเล่า เจ้าหลวงกาสะลองต้องทรงเป็นผู้ประกาศิตชะตาของอาณาจักรด้วยพระองค์เอง  ใต้ร่มเงาของไทรใหญ่นั้น พลับพลาที่ประทับสำหรับเจรจาต่อรองปลูกสร้างขึ้นอย่างรวดเร็ว บัดนี้ฝ่ายเวียงภูแก้วอันมีเจ้าหลวงยอดศึก เจ้าเทพสิงห์ เจ้าเมืองดาว แลห้าแม่ทัพใหญ่กับทหารอารักขาอีกจำนวนหนึ่งมารอคอยอยู่ก่อนแล้ว ครั้นตะวันไต่ปลายไม้ได้สักอึดใจ เสียงฝีเท้าม้าศึกก็ดังใกล้เข้ามา ท้ายสุดก็หยุดอยู่ห่างจากพลับพลาไม่มาก วรกายสูงทรงพัสตราภรณ์นิลกาฬล้วนดำเนินเข้ามาในพลับพลาอย่างองอาจ เนตรสีน้ำตาลไหม้จับนิ่งเพียงองค์จอมทัพใหญ่ของฝ่ายตรงข้าม เจ้าหลวงศิขรินทรงค้อมพระเศียรนิดเดียวเพื่อถวายความเคารพพอเป็นพิธี พระกิริยานั้นทำให้แสนหลวงกับอุ่นเมืองเกือบจักถลันเข้าไปทำร้าย ดีที่แม่ทัพอีกสามคนที่นั่งขนาบข้างกดเข่าเอาไว้ได้ทัน สองบุรุษได้แต่ฮึดฮัดแลไม่เข้าใจว่าเหตุไฉนข้าราชบริพาเก่าแก่ในพระองค์ทั้งสามจึงทนวางเฉยอยู่ได้   “ข้ามารับหลานข้ากลับ” เจ้าหลวงยอดศึกไม่ทรงอ้อมค้อม ทว่าจอมทัพฝ่ายตรงข้ามเพียงกระตุกรอยแย้มพระโอษฐ์ก่อนรับสั่งยียวน “ท่านต้องการ แต่ข้าไม่” “ศิขริน เจ้าต้องการสิ่งใดแน่” “ท่านย่อมรู้ดี แผ่นดินเวียงภูแก้วทั้งหมด” “ข้าไม่ยอม” เสียงหนึ่งแผดลั่นขึ้น เจ้าหลวงศิขรินทอดพระเนตรไปทางต้นเสียงก็ทรงชะงักไปวิบหนึ่ง เพราะทรงคิดว่านางหนีออกมาได้ แต่เมื่อทรงระลึกได้ว่านี่คงเป็นพระอนุชาฝาแฝดของพระนางเธอก็คลายพระทัยลง เนตรสีน้ำตาลไหม้เหลือบออกไปนอกพลับพลาใต้ต้นไม้ที่ทรงผูกอาชาเอาไว้ หวังว่าวายุคงคุมตัวนางไว้อยู่ “ไม่ยอมแล้วจักทำอย่างใด เจ้าเมืองดาว พี่สาวของเจ้าอยู่ในมือข้าแล้ว” “ข้าจักชิงตัวนางกลับคืนมาให้ได้” “ถ้าคิดว่าง่ายเพียงนั้นก็เชิญ อ้อ! ถ้านางเต็มใจจักไปนะ” “หมายความว่าอย่างใด ศิขริน เจ้าพูดเหมือนกับว่ากาสะลองยินดีจักอยู่” เจ้าหลวงยอดศึกทรงมุ่นพระขนง พักตร์ขรึมลงเพราะไม่ทรงทราบว่าอีกฝ่ายจักมาไม้ไหนแน่ “ข้าพูดเองคงไม่ดีกระมัง พวกท่านน่าจักได้ยินจากปากนางมากกว่า” สิ้นกระแสรับสั่งก็ทรงปรบพระหัตถ์ดังๆ สามคำรบ อึดใจหนึ่งวายุก็นำเสด็จเจ้าหลวงกาสะลองเสด็จเข้ามาในพลับพลา ท่ามกลางความยินดีของฝ่ายเวียงภูแก้วที่อย่างน้อยพระนางเธอยังทรงปลอดภัย วรกายบางทรุดองค์ลงคุกพระชานุแล้วทรงคลานเข่าเข้ามาหาพระปิตุลา สีพระพักตร์นั้นเรียบเฉยจนยากที่จักรู้ว่าเจ้าตัวดำริการใดไว้ ทว่าเมื่อเจ้าหลวงกาสะลองทรงกราบลงที่พระเพลาของพระปิตุลา เจ้าหลวงยอดศึกก็ทรงตกพระทัยนักเมื่อทรงรู้สึกถึงน้ำอุ่นจัดที่ตกต้องพระเพลา จนต้องทรงโน้มพักตร์ลงใกล้กับพระนัดดา “กาสะลอง” “เจ้าลุง หลานไม่เป็นอันใดเจ้า” ถ้อยรับสั่งกระซิบตอบยังคงดุดันดุจเดิม ทำให้ผู้แก่ชันษากว่าค่อยพระทัยชื้นขึ้น ครู่ใหญ่จอมนางจึงทรงเงยพระพักตร์ขึ้นแล้วหันไปทางเจ้าหลวงศิขริน เนตรคู่นั้นไม่หลงเหลือแววแห่งมิตรจนอีกฝ่ายทรงอดวาบลึกในพระทัยมิได้ ใช่เพียงภูผาที่เลือนลบ แต่มิ่งแก้วก็พลอยจากไกลเช่นกัน “เจ้าหลวงศิขริน ข้าขอเพลาสนทนากับญาติพี่น้องของข้า” “ทำต่อหน้าข้าก็ได้” “ไม่จำเป็น เมื่อใดที่ข้าเหยียบเวียงภูแก้ว ข้ามีสิทธิกำหนดเองมิใช่หรือว่าผู้ใดควรอยู่ควรไป” “ได้ หวังว่าเจ้าคงไม่ฉวยโอกาสนี้หนีกลับหรอกนะ” “ข้าไม่เคยตระบัดสัตย์ คำใดล่วงพ้นปากข้านั่นหมายถึงสัจจา” ถ้อยรับสั่งเรียบหากเน้นหนักทุกคำ เจ้าหลวงศิขรินไม่ทรงตอบความใด กลับทรงยอมลุกออกจากพลับพลาแต่โดยดี ฝ่ายธาตวากรที่ตามเสด็จนั้น เมื่อเห็นนายลุกก็พลอยลุกตามออกไปด้วย ทิ้งให้เชลยคนสำคัญประทับอยู่ท่ามกลางประยูรญาติแลทหารกล้าที่ถวายอารักขาอย่างแน่นหนา ครั้นทหารธาตวากรคนสุดท้ายลับสายพระเนตรแล้ว เจ้าหลวงยอดศึกจึงโปรดให้ทหารนำภูษาคลุมปิดรอบพลับพลาให้พ้นจากสายตารู้เห็นของคนทั้งปวง ครั้นแล้วจึงทรงประคองวรกายพระนัดดาขึ้นประทับบนพระแท่นเคียงองค์ เจ้าเทพสิงห์กับเจ้าเมืองดาวเองก็ทรงลุกขึ้นจากตั่งที่ประทับเข้ามายืนใกล้ดวงแก้วแห่งกองทัพด้วยความห่วงใย “มันพูดคล้ายกับว่าเจ้าพี่นางจักอยู่ที่ธาตวากร ไม่จริงใช่หรือไม่เจ้า” “เมืองดาว พี่ต้องทำ” “ไยต้องทำ เพลานี้เจ้าพี่นางกลับมาแล้ว พวกเราไม่ยอมให้เจ้าพี่นางต้องตกอยู่ในมือของมันอีกแน่” เจ้าเมืองดาวทรงโวยวายลั่น ขณะที่เจ้าเทพสิงห์กลับทรงสงบผิดกว่าเคยแลเป็นฝ่ายปรามพระอนุชาเสียเอง “เมืองดาว พอแล้ว พี่เชื่อว่าเจ้าหลวงกาสะลองทรงมีเหตุผลขององค์เอง” ถ้อยคำเรียกขานบ่งถึงความเคารพสูงสุดเป็นคราแรก “ทรงบอกพวกเราเถิดเจ้า พวกเราพร้อมแล้วที่จักรับพระบัญชา” เจ้าหลวงกาสะลองทอดพระเนตรทุกดวงหน้าที่จ้องจับมายังพระนาง ทรงสูดอัสสาสะลึกยาวก่อนรับสั่งด้วยสุรเสียงมั่นคงเฉกผู้ที่ตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว “วันพรุ่งข้าจักตามเจ้าหลวงศิขรินไปอยู่ที่ธาตวากร แลข้าพาคนติดตามไปได้เพียงคนเดียวเท่านั้น สงครามจักสิ้นสุดทันทีที่การเจรจาทิวานี้จบลงตามเงื่อนไขที่วางไว้” สิ้นรับสั่ง ทั่วทั้งพลับพลาก็ตกอยู่ในความเงียบจนแม้เสียงลมอ่อนต้องปลายตฤณชาติยังได้ยินชัด เพลาอาจผ่านไปเพียงน้อยเดียว ทว่าความรู้สึกของทุกคนที่ยินกระแสรับสั่งกลับรู้สึกว่านานราวกัปกัลป์ ในที่สุดความเงียบอันน่าอึดอัดนั้นก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงของสองแม่ทัพใหญ่ อุ่นเมืองกับแสนหลวง ที่ดังขึ้นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย “ข้าเจ้าไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นเจ้า” “ขอสุมาด้วย ข้าให้สัจจาไปแล้ว” “สัจจาที่ได้มาด้วยการบีบบังคับมิได้ถือว่าเป็นสัจจาเจ้า” อุ่นเมืองทูลสวนพระวาจา “อุ่นเมือง ข้ายังเป็นนายเจ้าอยู่หรือไม่”  รับสั่งอ่อนโยนนัก “เชื่อข้า อย่างใดข้าก็ต้องคืนเวียงภูแก้ว เจ้า เสือปก กับแสนหลวงออกไปรอข้างนอกก่อนเถิด เพลานี้ข้าขออยู่ด้วยพี่น้องข้าสักครู่” สองแม่ทัพรั้งรออยู่ หากเสือปกที่ถวายการรับใช้มานานย่อมรู้พระทัยผู้เป็นนายดี จึงดึงรั้งสหายออกไปโดยไม่สนใจกับอาการสะบัดน้อยๆ ที่สุดก็ดึงกึ่งลากสองหนุ่มออกไปจนได้ เจ้าหลวงกาสะลองระบายปัสสาสะยาว “เจ้าพี่ เมื่อน้องกลับออกไปจากที่นี่ น้องวานพี่ช่วยขังอุ่นเมืองกับแสนหลวงเอาไว้ก่อน จนกว่าน้องจักเข้าเมืองหนาเจ้า” “วางพระทัยเถิดเจ้าหลวง พี่จักทำตามพระประสงค์ทุกประการ แล้วคนติดตามเล่า จักทรงเลือกผู้ใด” “ให้พี่เอื้องคำไปเถิดเจ้า แล้วหากเป็นไปได้ให้พี่เอื้องคำพาขนฟูไปด้วย” ถ้อยพระวาจาคล้ายชะงักไปวิบหนึ่งเมื่อเอ่ยชื่อของกระต่ายทรงเลี้ยง ถึงอย่างไรขนฟูก็มิได้ทำสิ่งใดผิด แม้การได้ทอดพระเนตรมันอาจนำมาซึ่งความทรงจำที่ทรงพยายามจักลืมก็ตามที “เช่นนั้นพี่จักพานางไปส่งให้ไม่เกินตะวันเที่ยง” “ยินดี๒นักเจ้า เจ้าพี่” “กาสะลอง คิดดีแล้วหรือ เจ้าทำเยี่ยงนี้ไม่ต่างอันใดกับการยอมตนเป็นเชลย เป็นบรรณาการเลยหนา” เจ้าหลวงยอดศึกรับสั่งท้วงหมายให้พระนัดดาทรงเปลี่ยนพระทัย ในเมื่อทรงได้นางกลับคืนมาแล้ว ยุทธวิธีการศึกก็จักดำเนินต่อไปได้โดยไม่ต้องทรงเกรงว่าพระนัดดาจักทรงเป็นอันตรายอีก “บางอย่างเราต้องยอมเสียเพื่อให้ได้มาเจ้า หลานจักขอใช้โอกาสนี้สืบหาจุดอ่อนแลทางหนีทีไล่ในธาตวากร แลจักส่งข่าวกลับมาถวายเจ้าลุงเจ้า ขอเจ้าลุงอย่าได้ห่วงใยหลานเลย อนึ่งเล่า การศึกนั้นหาได้จบลงเพียงเพราะหลานต้องกลายมาเป็นเชลยศึกเยี่ยงนี้ไม่ หากมันเป็นเพียงการพักพลเพื่อรอโจมตีเท่านั้นเจ้า” นี่เองคือเหตุผลแท้จริงที่เจ้าหลวงกาสะลองต้องทรงยอมตกอยู่ในฐานะเสื่อมศักดิ์เสียศรีเยี่ยงนี้ ห้าบุรุษแห่งวงศาเวียงภูแก้วถึงแก่สะอึกอึ้งกับน้ำพระทัยแลความเด็ดเดี่ยวของพระนางเธอ แผ่นดินเวียงภูแก้วดำรงอยู่ได้เพราะการเสียสละของเอกนารีโดยแท้   จอมทัพใหญ่ธาตวากรทรงรอคอยอย่างกระสับกระส่าย นานเกินไปแล้วสำหรับการขออยู่ด้วยญาติพี่น้องเป็นคราสุดท้าย พระทัยหนึ่งทรงเกรงนางจักฉวยโอกาสนี้กลับคืนไปยังบ้านเมืองของนาง จนแทบว่าจักเสด็จเข้าไปลากตัวนางกลับออกมาเสียเดี๋ยวนั้น หากอีกพระทัยหนึ่งกลับปลอบพระทัยองค์เองให้สงบนิ่งด้วยถ้อยคำที่เสมือนมนตราว่า นางสัญญาแล้ว นางจักไม่คืนคำ   ภูษาต่างวิสูตรที่คลุมพลับพลาถูกตลบขึ้นอีกคำรบ เจ้าหลวงศิขรินทรงโล่งพระทัย นางยังอยู่ดี โดยไม่ทรงรอให้ฝ่ายเวียงภูแก้วมาทูลเชิญ วรกายสูงสาวพระบาทยาวๆ ตรงไปยังพลับพลาทันใด เมื่อเสด็จถึงก็ไม่ทรงสนพระทัยกับสายตาที่ไม่เป็นมิตร กลับทรุดองค์ประทับบนตั่งพระพักตร์เฉย เจ้าหลวงยอดศึกทอดพระเนตรแล้วก็ให้ขัดพระเนตรนัก หากยังสู้ข่มไว้มิดชิด จอมคนเวียงภูแก้วทรงลุกจากตั่งที่ประทับเข้าจูงพระกรพระนัดดาเสด็จเข้ามาหาศัตรูตัวฉกาจ     “เจ้าหลวงศิขริน ฝ่ายเวียงภูแก้วยอมตามเงื่อนไขท่าน เราขอถวายบรรณาการมีชีวิตนี้แก่ท่าน หวังว่าท่านคงปรานีนาง” พระวาจาปร่าแปร่งเต็มที รสของการถูกบังคับให้ต้องยอมเป็นเยี่ยงนี้เอง แม้นทรงรู้สึกเยี่ยงนี้ แล้วขัตติยนารีพระองค์เดียวที่ประทับอยู่เบื้องพระพักตร์มีหรือจักมิรู้สึก เจ้าหลวงศิขรินทอดหัตถ์รอรับหัตถ์นุ่มที่วางลง จอมนางเวียงสบสองทรงวาบลึกในพระทัย หากเป็นสองสามทิวาก่อน หัตถ์นี้จักวางลงแทนคำบอกว่าจักยอมถอดดวงใจวางถวาย แต่ทิวานี้ หัตถ์เดียวกันหากแผกความหมาย บรรณาการนี้คือชีวิตแลวิญญาณเพื่อแผ่นดิน แม้นต้องทุกข์ตรมสักเพียงใด ข้าขอน้อมรับไว้เพียงผู้เดียว หัตถ์ใหญ่รวบกำหัตถานางไว้มั่น เนตรดุตวัดขึ้นทอดพระเนตรวงพักตร์แห่งนางนั้นไหวระริกวิบหนึ่ง พักตร์งามเรียบเฉยดุจไร้ความรู้สึกนั้นยังให้หทัยแกร่งไหววูบ บรรณาการชิ้นนี้สูงค่าเกินกว่าจักคาดคิด บรรณาการที่ทรงเรียกเอาจากความต้องการลึกสุดในพระทัยเป็นที่ตั้ง บัดนี้ในความเป็นภูผากับมิ่งแก้ว ต่างฝ่ายต่างทำได้ดังสัจจาที่ให้ไว้แล้ว แต่ในความเป็นเจ้าหลวงศิขรินกับเจ้าหลวงกาสะลองเล่า กาลเบื้องหน้าจักดำเนินไปอย่างใดยังมิรู้ หากที่รู้คือ บรรณาการแห่งหัวใจชิ้นนี้จักวางอยู่ในที่สูงสุดเสมอกัน นั่นคือในพระทัยแห่งจอมคนธาตวากร                                                                             อริญชย์ หมายเหตุ : ๑ ยีซา  ภาษาพม่า แปลว่า คนรัก ๒ ยินดี ภาษาเหนือ แปลว่า ขอบใจ,ขอบคุณ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 54 19:27:20

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณสำหรับกิฟท์ค่ะ คุณสามปอยหลวง, คุณแก้วกังไส, และคุณmimny สองบทนี้เอามาเพื่อให้คนอ่านที่เคยตามในถนนทราบว่า เรื่องนี้มิด้หายไปไหนค่ะ แต่ยังอยู่ในบลอคกับที่เด็กดี ส่วนบทต่อไป ตามได้จากทั้งสองเว็บตามที่บอกไปนะคะ ^^ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 54 18:05:01

ความคิดเห็นที่ 5 อ้าว....แล้วแมวหายไปไหน..... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 54 08:45:39

ความคิดเห็นที่ 6 แมวยังอยู่ค่า เพิ่งลงไปง่า จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 54 17:01:48