ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 14 ไม่ผ่านครับ ขออภัยจริงๆครับ ไม่รู้จะแก้ไขอย่างไรดี บางคำไม่อยากจะตัดออกครับ เพราะเป็นไปตามธรรมชาติที่ตัวละครพูดกัน รบกวน อ่านจากบล็อกได้เลยนะครับ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sampoiluang&month=10-2011&date=26&group=10&gblog=15 บทที่ 15           บุรโชติรู้ดีว่านอกจากบุคลิกและความเชื่อมั่นแล้ว รูปร่างหน้าตาก็เป็นส่วนประกอบสำคัญที่จะนำไปสู่ความสำเร็จด้วยเช่นกัน จากตัวหนอนแก้วอันน่าเกลียดชัง ยังแปรเปลี่ยนมาเป็นผีเสื้อแสนสวย เช่นนั้นแล้วตัวหนอนแก้วอัปลักษณ์เช่นเขาก็ย่อมสามารถถือกำเนิดขึ้นมาใหม่ได้โดยไม่แตกต่างกัน               ไอ้บุ ไอ้ทุเรศ!               ไอ้คนหน้าผี สิวเขรอะอย่างแกน่ะนะ คิดจะมาจีบฉัน จะอ้วกแตกว่ะ ไอ้โรคจิตเอ๊ย!                สายตาเหยียดหยามในวันนั้น ปรากฏชัดเจนทุกครั้ง หลอนขึ้นมาในความรู้สึกทุกค่ำคืน เขาจะต้องเปลี่ยนตัวเอง เพื่อให้หล่อนจดจำไม่ได้ระหว่างไอ้หน้าผีในวันนั้น กับบุรโชติในวันนี้!               รายได้ส่วนหนึ่งที่เกิดจากการเก็บออมกระเบียดกระเสียร นอกเหนือจากการใช้จ่ายเล่าเรียนแล้ว เขานำมันมาใช้สำหรับการทำศัลยกรรมเปลี่ยนแปลงร่างกายและใบหน้าของตัวเอง แน่นอนมันไม่ได้เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว ทีเดียว แต่เขาก็พร้อมจะอดทนและเฝ้ามองความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น ทีละส่วน ทีละตำแหน่ง ด้วยความพึงพอใจ รู้ดีว่าทุกอย่างไม่สามารถเกิดขึ้นได้ภายในเวลาอันสั้น            เช่นเดียวกับการเปลี่ยนรูปของผีเสื้อ ยังถือกำเนิดขึ้นและเปลี่ยนไปตามลำดับขั้นถึงสี่ระยะ*ก่อนการเปลี่ยนแปลงไปสู่การถือกำเนิดอันล้ำค่าในลำดับสุดท้าย             เป็นเวลานับปี จากเด็กหนุ่มวัยแรกรุ่นผอมกระหร่องจนเหมือนคนป่วยกระเสาะกระแสะอยู่เป็นนิจ การทำงานใช้แรงงานอย่างหนักในตอนแรกช่วยเสริมความแข็งแกร่งของเรือนกาย ก่อนที่จะเสริมมันด้วยการออกกำลังกายสร้างกล้ามเนื้ออย่างถูกวิธีตามที่ศึกษาเพิ่มเติม การเข้าฟิตเนส ใช้ยาบำรุงเร่งการสร้างกล้ามเนื้อที่มีโฆษณาขายทั้งจากสื่อและเพื่อนเล่นเวทในโรงยิมด้วยกัน             “นี่แหละโปรตีนชนิดพิเศษเว้ย รับรองกล้ามขึ้นทันตาเห็น”             เขาสั่งซื้อมาลองใช้ตามคำแนะนำร่วมกับการออกกำลังกายหักโหม พบว่า ยาฉีดพวกนั้นช่วยเร่งสร้างการ “เปลี่ยนรูป” ได้อย่างน่ามหัศจรรย์ดังใจนึก            สิ่งเหล่านี้จึงช่วยเสริมสร้างให้เกิดมัดกล้ามสวยงามขึ้นทดแทนร่างกายผ่ายผอมจนเหลือแต่กระดูกเหมือนในอดีต และยิ่งเป็นแรงกระตุ้นให้โหมฝึกฝนดูแลร่างกายมากยิ่งขึ้นไปอีกอย่างบ้าคลั่ง             ใช่! เขาบ้าคลั่ง เสพย์ติดกับการเปลี่ยนรูปของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นด้วยวิธีการใดก็ตาม ขอเพียงยิ่งถอยห่างออกจากความเป็นตัวไอ้บุคนเดิมมากขึ้นเท่าไร ก็ยิ่งกระตุ้นความกระหายอยากนั้นมากขึ้น ไม่ต้องการให้ใครจดจำภาพ “ไอ้บุ” เด็กหนุ่มคนนั้นอีกเลย ตลอดกาล...            เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่ปี ก็ไม่เหลือคราบของเด็กชายบุรีขี้อายที่คอยเอาแต่หลบสายตาเด็กสาวและเสียงแตกแหบพร่าน่าเกลียดอยู่ในลำคอจนเป็นที่น่าเบื่อหน่ายของคนรอบข้างอีกต่อไป            เสียงแตกพร่าในช่วงวัยแตกพาน บัดนี้กลายเป็นเสียงทุ้มห้าวกังวานของบุรุษเพศเต็มตัว เสียงซึ่งประกาศถึงชัยชนะเบื้องต้นของการเอาชนะตัวตนขึ้นมาใหม่               ขณะนี้เขาคือนายบุรโชติผู้ที่คุ้นชินกับสายตาชื่นชมแฝงเร้นด้วยแววปรารถนาจากเพศตรงข้าม ในขณะเดียวกันมันก็ยิ่งทำให้เขาเกลียดพวกหล่อนขึ้นมาจับใจ เมื่อเห็นสายตาแฝงความหมายลึกเร้นเหล่านั้น        ผู้หญิงแพศยา... ร่านโลกีย์!           มองเห็นแต่ความหื่นกระหายในดวงตา ความต้องการเสพย์ส้องแต่เพศรส ที่กระตุ้นความรู้สึกส่วนลึกให้ปะทุพลุ่งพล่าน              บัดนี้มันสามารถได้รับการตอบสนองแล้วอย่างสมบูรณ์... เขาไม่ใช่เด็กชายขี้อาย ใส่แว่นตาหนาเตอะ ที่เอาแต่หน้าแดงก่ำและแอบหลบสายตาผู้หญิงอีกแล้ว...                    ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นในวันแรกที่เขาเริ่มมีประสบการณ์ทางเพศกับเพศหญิงจริงๆ โดยไม่จำเป็นต้องกระทำอัตกามกิริยาให้กับตัวเองอย่างน่าอนาถ ด้วยการจินตนาการถึงคู่เสน่หาที่ไร้ตัวตนแต่เพียงเดียวดายอีกต่อไป              เพื่อนคนหนึ่งที่เขาคบหาด้วยเป็นฝ่ายแนะนำ เลี้ยงดูและ “ปูเสื่อ” ให้เสร็จสรรพ             “รับรอง ว่าเอ็งต้องชอบแน่ๆ คราวนี้แหละโชติเอ๊ย ขี้คร้านจะติดอกติดใจจนต้องมาเองบ่อยๆล่ะวะ”            มันแอบขยิบนัยน์ตาล้อเลียน เขาได้แต่พยักหน้ารับเบาๆ ทำทีเคร่งขรึมเหมือนไม่รู้สึกรู้สมใดๆกับมัน ทั้งที่ภายในใจโลดลิ่วด้วยแรงปรารถนาเต็มกลั้น เมื่อเพื่อนแนะนำ หญิงสาวแสนสวย ใต้แสงไฟหรี่สลัวคนหนึ่งให้รู้จัก            “ข้าเลือกให้เอง คราวนี้จะได้รู้จักสวรรค์จริงๆซะที มัวแต่ใช้ "พระนางทั้งห้า"อยู่ให้เมื่อยมือ ก็เสียชาติเกิด ล่ะว้า”             ในคืนนั้น คือประสบการณ์ใหม่ที่ทำให้เขาแทบไม่มีวันลืม แต่แล้วเมื่อใบหน้ามัทนียาหลอนขึ้นมา ทันทีเมื่อเข้าจวนเจียนบรรลุสู่ปิติสังวาส ก็ทำให้เกือบพลั้งมือบีบคอหญิงบริการสาวรายนั้นจนหมดสติ ดีที่หล่อนสะบัดตัวออกทันแล้วรีบผลุดลุกจากเตียงออกมายืนมองเขาด้วยความสงสัย หวั่นหวาด...              มีรอยหวั่นกลัวเล็กน้อยปรากฏขึ้นในแววตา เขามองเห็นมันชัดเจน ชายหนุ่มต้องฝืนตีหน้าซื่อ พยายามแสดงบทบาทให้แนบเนียนที่สุด รู้ดีว่า พลาดไม่ได้เด็ดขาด...            “ผมขอโทษครับพี่ ผมลืมตัวไปหน่อย ไม่เคยนอนกับใครมาก่อน มันเกร็งจริงๆ... ผม เอ้อ”           แววตาหล่อนอ่อนแสงลงไปบ้าง เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรซีดสลดลงอย่างน่าสงสาร จริงๆแล้ว ก็ถูกใจไก่อ่อนเดือยทองตัวนี้อยู่ไม่น้อย ขนาดเพิ่งสอนขันไม่ทันไร บทพิศวาสของเขาก็ทำให้หล่อนแทบขาดใจตายด้วยความเสน่หา รอให้เดือยแข็งกว่านี้สักหน่อย รับรองไม่ต้องเสียเงินมาใช้บริการเด็ดๆ               “ซาดิสต์หรือไงเรา รู้ไหม ถ้าฉันไม่ดิ้นหลุดเสียก่อน แล้วขาดใจตายไปจะเป็นไง”               หล่อนสบถ บริภาษออกมาเป็นภาษาหยาบคายอย่างที่คุ้นเคยมาตลอดชีวิต บุรโชติได้แต่ก้มหน้านิ่ง ยอมให้นังโสเภณีคนแรกในชีวิตพล่ามบ่นอยู่สักพัก รู้ดีว่าจากนี้ไปต้องพยายามควบคุมตัวเอง ควบคุมความตื่นเต้นอันเร้าระทึก เพศรสสำหรับเขาไม่ใช่ความรื่นรมย์ที่หยิบยื่นระหว่างหญิงชายอีกต่อไปแล้ว               หากมันคือการลงทัณฑ์!            โดยที่เขาคือผู้เปลี่ยนแปลงและบงการ!!            สาวใหญ่ขายบริการผู้สอน “ขึ้นครู”คนนั้น มีท่าทางหวาดระแวงอยู่ไม่น้อย แต่ชะรอยว่าหล่อนเคยเจอแขกที่ “ซาดิสม์”มาก่อนหน้านั้นบ้าง เมื่อเขาเป็นฝ่ายอ่อนให้และด้วยการตอบสนองเรียนรู้ของเขาก็ค่อนข้าง “ถูกใจ”หล่อนอยู่ไม่น้อย จึงยินยอมโดยไม่โวยวายออกมาให้เป็นเรื่องราว             ครั้งนั้น เขาต้องจ่ายเพิ่มอีกเกือบเท่าตัว เพื่อปิดปากไม่ให้หล่อนพูดมากออกไป จนเป็นเรื่องราวใหญ่โต ทุกอย่างจบลงด้วยดีทั้งสองฝ่าย              แต่ภาพมัทนียาก็ดูเหมือนจะเข้ามารบกวนอารมณ์อยู่ตลอดเวลา รู้สึกว่า หล่อนเริ่มมีอิทธิพลต่อตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ จนอาจจะควบคุมมันไม่ได้อีกต่อไป                 นั่นคือสิ่งที่เขากังวลมากที่สุด...                     ***************************                 เกือบห้าปีเมื่อบุรโชติเดินทางกลับไปยังบ้านเก่าซอมซ่อที่ต่างจังหวัดอีกครั้ง หลังจากมานานแสนนาน ไม่มีใครแถวนั้นจดจำได้สักคน นอกจากแม่... แม้สายตาของแม่เองจะเปล่งแววประหลาดใจในการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้อยู่ไม่น้อย แต่แม่ก็ไม่ได้ปริปากพูดอะไร ส่วนพ่อขี้เมาของเขาเองก็เพิ่งเสียชีวิตไปไม่นานด้วยโรคตับ จากพิษสุราเรื้อรัง             “พวกเพื่อนๆของเอ็งก็เข้าไปเรียนต่อในเมืองกันทั้งนั้นแหละ ไม่งั้นบางคนก็ออกมาทำงานโรงงานกัน รายได้ดีกว่ามารับจ้างทำสวนทำไร่เสียอีก”              แม่แก่ไปมาก นางเปรยถึงเพื่อนหลายๆคนที่พอรู้จักแต่ก็ไม่ได้ไปมาหาสู่กันอีก และเขาก็พอใจที่แม่รู้อยู่เพียงแค่นั้น                 “อาจารย์ไมตรีแกย้ายไปแล้วล่ะโชติ ตอนนี้ได้ข่าวว่าไปเป็นผู้ช่วย ผอ. เชียวนะ” แม่พยายามเรียกชื่อใหม่ของเขาตามที่บุรโชติบอกมาในจดหมาย ครูไมตรี ครูพละต้นแบบบุรุษรูปงามที่น่าอิจฉาในอุดมคติของเขานั่นเอง ตอนนี้คุณครูหนุ่มใหญ่ย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำอำเภออีกแห่งที่อยู่ติดกัน และแต่งงานกับครูดวงใจครูสาวแสนสวยคนนั้นนั่นเอง                   บุรโชติยิ้มโดยไม่พูดอะไรตอบ ความจริงเทพนิยายเรื่องนี้ก็คงจะจบลงด้วยความสุขของพระเอกนางเอกอย่างในนิทานหลอกเด็กทั่วไป แต่... อันที่จริงเขามีโอกาสเห็นคนทั้งคู่ในตลาดตั้งแต่วันแรกที่มาถึงในตัวจังหวัดมาก่อนแล้วนั่นเอง              เวลาไม่กี่ปีและภาระหน้าที่ของผู้บริหารที่ต้องเผชิญความเครียดและการเข้าสังคมสังสรรค์ตลอดเวลา ทำให้ครูหนุ่มน้อยร่างกำยำสูงใหญ่หุ่นนักกีฬา กลายเป็นชายร่างท้วมผิวเนื้อฟ่าม ลงพุง ใบหน้าที่เคยเรียวได้รูป บัดนี้ฉุฉ่ำไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์จนเขาแทบจำไม่ได้ ส่วนครูดวงใจคนสวยนั้นเล่า...              ใบหน้าขาวเนียนสดใสในอดีต กาลเวลาและความรับผิดชอบต่อครอบครัว ทำให้มองเห็นผิวหน้านั้นเต็มไปด้วยคราบเหงื่อเป็นมันเหนียวเหนอะบนผิวคล้ำหยาบปราศจากการดูแล ผมยาวดำขลับยาวสลวยแต่เดิมก็ถูกมัดเอาไว้ลวกๆด้วยหนังยางราคาถูก ครูดวงใจกำลังอุ้มเด็กชายตัวน้อย ในขณะที่ตัวเองก็อยู่ในสภาพครรภ์อุ้ยอ้ายใกล้คลอดเต็มที                เด็กชายตัวน้อยวัยไม่เกินสามขวบกำลังแหกปากงอแง ส่งเสียงร้องไห้จ้าจากอะไรสักอย่าง และเขาก็เห็นคุณครูคนสวยหันมาเอ็ดแหวเอาอย่างอารมณ์เสีย ขณะที่สามีหนุ่มร่างเริ่มบวมฉุถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย รำคาญ แล้วเดินเลี่ยงหายเข้าไปในตลาด            ปล่อยให้หล่อนจัดการกับเด็กชายตัวน้อยเพียงลำพัง               นี่คือครูคู่รักที่น่าอิจฉาเมื่อหลายปีก่อนนั่นเอง คือภาพสวยงามที่เขาเคยฝันใฝ่จะเป็นอย่างนั้น แต่บัดนี้ บุรโชติผ่านจุดนั้นมาแล้ว และไปไกลยิ่งกว่า จนเกินกว่าจะหันกลับมายึดคนทั้งคู่เป็นสรณะให้กับตัวเองอีกต่อไป เขาเดินผ่านโดยไม่ได้ทักทายใดๆ เสมือนมิรู้จักกันมาก่อน และรู้ดีว่าทั้งสองก็ไม่มีท่าทีจะจดจำเขาได้เช่นกัน              ทุกอย่างเป็นอดีตที่ผ่านมาแล้วและเขาก็ไม่ต้องการจะให้ผ่านกลับเข้ามาในความทรงจำอีกต่อไป               ********************              เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่หุ่นกำยำอย่างนักกีฬา ชะโงกตัวมองผ่านหน้าต่างบานเดิมที่เขาเคยเห็นผีเสื้อตัวนั้นบินผ่านเข้ามา บานหน้าต่างไม้ผุพังไปตามกาลเวลา ไม่มีตัวดักแด้ปรากฏบนต้นไม้สูงใหญ่ที่กำลังยืนต้นตายซากต้นนั้นอีกแล้ว การเปลี่ยนแปลงกำลังมาถึง               “ตกลงแม่ไม่ไปด้วยกันหรือ?”              เขาถามแม่อย่างงุนงง เมื่อชวนให้ไปอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพฯ ที่นั่นอย่างน้อยก็มีเงินเช่าหอพักดีๆและกำลังคิดจะขยับขยายออกไปในไม่ช้า เมื่อธุรกิจเล็กๆระหว่างการเรียนหนังสือไปด้วยกำลังเจริญเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ทุกอย่างเริ่มต้นได้สวยงาม มีรายได้เพิ่มมากขึ้นทุกขณะ ใครจะคิดว่าจากเงินลงทุนไม่มากนัก อาศัยช่องจังหวะ “คอนเนคชัน”ที่ดี และบุคลิกภาพรูปร่างหน้าตา จะช่วยเสริมส่งงทำให้มีรายได้เพิ่มเป็นกอบเป็นกำขนาดนี้            แต่แม่กลับส่ายหน้าน้อยๆ แม้ใบหน้าแม่จะมีริ้วรอยเหี่ยวย่นจากการรับจ้างทำงานหนักและปราศจากพ่ออยู่ด้วย แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นสายตาของแม่เปล่งประกายของความสุขมากกว่าเมื่อก่อน             ความสุข?                 บุรโชติถามตัวเองด้วยความสงสัย ในเมื่อสภาพบ้านทรุดโทรมที่เหลืออยู่เป็นสมบัติเพียงชิ้นเดียว เสื้อผ้าเก่าๆขาดๆ ปราศจากสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆทั้งสิ้น แล้วมันจะมีความสุขไปได้อย่างไรกัน?                “แม่เห็นเอ็งมีความสุข ความก้าวหน้า แม่ก็มีความสุขแล้วล่ะโชติ”                “แม่...”               แม่โบกมือ               “พอพ่อเสีย แม่ก็เข้าวัดฟังเทศน์ฟังธรรมไปตามเรื่อง ตอนนี้ก็ไม่อยากไปไหนแล้วล่ะ อยู่ที่บ้านเรานี่ก็มีความสุขดีอยู่แล้ว เอ็งไปเถอะโชติ ว่างๆก็แวะมาหาแม่บ้างก็ดีใจแล้ว”             เขาไม่ได้ฟังแม่ “เทศนา”หลักธรรมต่างๆที่แม่บอกว่าจำมาจากหลวงตาที่วัดนั่นอีก มันห่างไกลจากโลกที่เขาใช้ชีวิตอยู่ และไม่มีวันจะหวนกลับคืนมาในโลกเก่าๆที่มีแต่อดีตอันน่าอัปยศนั่นอีก โลกของเขาคือการก้าวไปข้างหน้าอย่างผู้ชนะ ไม่ใช่การหันหลังกลับแล้วเดินย้อนคืนมาอย่างผู้แพ้...              เช้าวันรุ่งขึ้น เขาก็อำลาจากแม่กลับกรุงเทพ ยังจำรอยยิ้มน้อยๆอย่างมีความสุขของแม่ที่มองมายังเขาจนลับสายตา มันเปล่งแววของความสุขและสงบอย่างที่เขาไม่เคยเข้าใจและไม่มีวันจะเข้าใจ             นอกจากไฟแห่งความแค้นที่รอการชำระ!!               ************************                การเรียนนอกระบบช่วยเปิดโอกาสให้ได้สอบเทียบ และบุรโชติก็ไม่พลาดโอกาสเหล่านั้น เขาก้าวข้ามผ่านชั้นเรียนขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย ด้วยความรับผิดชอบมากขึ้นจากประสบการณ์ชีวิตทำให้มองเห็นการเรียนหนังสือก็ไม่ต่างกับการทำงานอย่างหนึ่ง ถ้ามีวินัยและความตั้งใจแรงกล้าแล้ว ทุกอย่างก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็น และในที่สุดความสำเร็จก็จะเป็นฝ่ายวิ่งเข้ามาหาอย่างง่ายดาย               จบจาก กศน. เขาเลือกเข้ามาเรียนในสถาบันการศึกษาเปิดแห่งนี้ด้วยตัวเอง เพื่อความสะดวกในการทำงานและเรียนหนังสือไปพร้อมกัน ในขณะเดียวกันก็คอยติดตามข่าวคราวของ “นังตัวแสบ”อยู่ตลอดเวลา รู้ว่าผู้หญิงที่สวยแต่รูปอย่างมัทนียา ก็ไม่มีทางเลือกสำหรับตัวเองมากนัก          และก็จริงดังคาด มัทนียาและระตี เข้ามาเรียนที่นี่โดยที่เขาไม่จำเป็นต้องเหนื่อยยากตามหาหล่อนด้วยตัวเอง!            แน่นอน ทั้งสองคนไม่อาจจดจำเขาได้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกมันอยู่ในสายตาของเขามาโดยตลอด             ไม่มีทางที่พวกมันจะนึกว่า ไอ้บุ เด็กผอมกระหร่องขี้อาย คนที่เรียนอ่อนและหนีหายออกจากโรงเรียนไปกลางคันอย่างเขา จะก้าวข้ามหัวของพวกมันไปอีกหนึ่งชั้นปี จนกลายเป็นรุ่นพี่ไปเรียบร้อยแล้ว              และบัดนี้ หล่อนจะได้รู้จักชื่อของเขาใหม่ เช่นเดียวกับที่น้องทุกคนต่างเรียกขานเขาว่า พี่โชติ...                     ****************************                 “พี่โชติแกทำธุรกิจ SME ไปด้วย เรียนไปด้วยนะมัท ระตีเห็นพี่เขาทำงานแล้วยังนับถือเลย ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ ช่างเพอร์เฟกต์ไปเสียทุกอย่าง!”              ยายระตีจอมแส่นำ “รายละเอียด” ของชายหนุ่มรุ่นพี่ที่หล่อนเองก็แอบปลื้มอยู่ไม่น้อยมาเล่าให้มัทนียาฟังบ่อยครั้ง หญิงสาวสมัครเข้าชมรมค่ายอาสาของบุรโชติตั้งแต่เข้ามาอยู่ปีแรก ช่วยเหลือทำงานทุกอย่างโดยไม่เกี่ยงงอน ด้วยความทุ่มเทเอาใจใส่จนได้เป็นเลขาชมรมในเวลาต่อมา           ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์อย่างประหลาด เหมือนไฟร้อนกองมหึมาที่โชนแสงดึงดูดแมงเม่าอย่างหล่อนให้บินเข้าไปหาอย่างเต็มอกเต็มใจ แม้ในบางคราระตีจะรู้สึกถึงความคุ้นเคยคลับคล้ายอย่างประหลาด แต่หล่อนก็ปัดมันทิ้งไป เมื่อเห็นใบหน้าคมคายและรอยยิ้มพิมพ์ใจของพี่โชติขึ้นมาแทน            การเข้าร่วมชมรมแห่งนั้น จึงเป็นสิ่งที่ปรารถนาเป็นอย่างยิ่ง เพราะทำให้มีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดกับหนุ่มรูปงามและมีบุคลิกความเป็นผู้นำ ด้วยท่าทีนุ่มนวลสุภาพ ยิ่งทำให้หญิงสาวถึงกับเคลิบเคลิ้มแทบไม่เป็นอันหลับนอน ที่จริงแล้วก็เป็นด้วยมัทนียาเองนั่นแหละที่ไม่ได้มีท่าทีสนใจไยดีหนุ่มนักกิจกรรมรุ่นพี่คนนี้ เหมือนจะเปิดทางให้กับหล่อนเสียเอง              ปีแรกมัทนียาได้เป็นดาวคณะ และระตีก็เห็นว่ามีรุ่นพี่หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มารุมล้อมเอาอกเอาใจมากมาย จนแทบไม่มีเวลาไปไหนมาไหนกับหล่อนซึ่งเป็นเพื่อนรักกันด้วยซ้ำ ทำให้ความสัมพันธ์ของเพื่อนสนิทต้องเหินห่างกันไประยะหนึ่ง                 “ฉันไม่สนใจหรอก... พี่โชติอะไรนั่นน่ะ ยกให้เธอแล้วกันยายระตี”               มัทนียาชอบพูดในทำนอง “เหยียด” เพื่อนให้ต่ำกว่าตัวเองเสมอ แต่ครั้งนี้ระตีไม่ถือ หล่อนพอใจที่จะไม่ต้องแข่งขันกับเพื่อนสาวที่มีคุณสมบัติครบเครื่องคนนี้อยู่แล้ว ลึกๆแล้วก็อด “กลัวใจ” มัทนียาอยู่ไม่น้อย ความเป็นเพื่อนกันมานานทำให้รู้ใส้รู้พุงเป็นอย่างดี แต่หล่อนก็ฉลาดพอที่นิ่งเงียบ ไม่ทำตัว “เผยอ” ให้เกินหน้ามัทนียา           “เธอชอบพี่โชติเหรอ ระตี?”            “เอ้อ...”           หล่อนพยักหน้าอย่างเอียงอายเมื่อมัทนียาถามโพล่งออกมาระหว่างอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง               “ก็จีบเขาเลยสิ เป็นถึงประธานชมรมค่ายเลยนะ เหมาะกับเธอดีนี่นะ”                  มัทนียาบอกกับระตีด้วยใบหน้าเรียบเฉย ซ่อนความหยิ่งทระนงเอาไว้ไม่เคยเปลี่ยน แน่นอน ในเมื่อตอนนั้นมีทั้งลูกชายเจ้าของธุรกิจส่งออกชื่อดังกับเดือนมหาวิทยาลัยรูปหล่อมาแข่งกันจีบหล่อนอยู่นั่นเองจนเลือกแทบไม่ถูก ตราบเมื่อปีหนึ่งผ่านไปแล้ว หล่อนก็ยังคงเป็นมัทนียาคนเดิมที่ไม่แสดงท่าทางให้ความหวังกับใครชัดเจน จนหนุ่มๆเหล่านั้นเริ่มล่าถอยไปมีแฟนใหม่ที่แม้จะไม่สวยสง่าเท่า “ดาวคณะ”อย่างหล่อนก็ตาม               กระนั้นเจ้าตัวก็ไม่รู้สึกรู้สมใดๆ หล่อนมีความมั่นใจในตัวเองมาก ระตียังรู้ดีว่า เพื่อนสาวคนสวยของหล่อนยังมีผู้ชายสำหรับ “เผื่อเลือก”เอาไว้อีกมากมาย ด้วยถือว่าตนเองมีดีที่จะเลือก!!              และพี่โชติก็คงจะไม่ใช่ หนึ่งในจำนวน “ลิสต์รายชื่อยาวเหยียด”เหล่านั้น สิ่งที่ระตีไม่ได้เล่าให้เพื่อนรักฟังเพิ่มเติม ก็คือคำพูดทิ้งท้ายของเขานั่นต่างหาก...              “พี่ขอบคุณน้องระตีมากเลยนะครับ ที่สู้เสียสละมาช่วยกิจกรรมของพวกเรา เดี๋ยวนี้หาคนที่มีน้ำใจยากเหลือเกินซึ่งพี่ว่าจริงๆแล้วมันเป็นสิ่งมีค่ายิ่งไปกว่าความสวยหรือความน่ารักเสียอีก เราเชื่อเหมือนกันหรือเปล่า”              คำพูดและสายตาจริงใจที่มองมายังหล่อนอย่างมีความหมาย ไม่ใช่ท่าทีลวนลามกรุ้มกริ่มยิ่งทำให้คนฟังถึงกับอายจนหน้าแดงซ่าน การได้ร่วมกิจกรรมด้วยกันทำให้พี่โชติมีโอกาสได้พูดคุยปรึกษากับหล่อนบ่อยๆภายหลังเสร็จสิ้นกิจกรรมชมรมของคณะ จริงๆแล้วหล่อนก็ไม่ได้มี “จิตอาสา” อะไรนั่นสักเท่าไรหรอก รู้ก็รู้ว่าเป็นการเกณฑ์น้องๆมาออกแรง ช่วยขายของและจัดเก็บสัมภาระหลังเสร็จสิ้นงาน แต่แรงดึงดูดสำคัญอยู่ที่ หัวหน้าชมรม รูปหล่อ คนที่เป็นแรงใจให้หล่อนอยากจะมีโอกาสได้เข้าไปร่วมงานด้วยเสียมากกว่า                   ท่าทางเคร่งขรึมเอาจริงเอาจังและประสบการณ์ทำงานนอกเวลาเรียนที่รู้มายิ่งทำให้ระตีนับถือศรัทธามากขึ้น จากวันเป็นเดือนเป็นปีที่มีโอกาสทำงานใกล้ชิดกัน ตราบจนเมื่อเสร็จสิ้นภารกิจกิจกรรมสุดท้ายของการเลือกตั้งคณะกรรมการชมรมใหม่ โดยพี่โชติลาออกจากตำแหน่งตามวาระ ชายหนุ่มก็ผละจากกลุ่มสาวๆสวยๆที่รุมล้อม แล้วเดินตรงดิ่งเข้ามาหาหล่อน ผู้ที่ยืนเก้กังอยู่ข้างกองกล่องกระดาษกับสัมภาระนับสิบกล่อง               ประโยคอ่อนหวานจริงใจและซ่อนนัยบางอย่างนั่นแหละ เหมือนน้ำทิพย์ชโลมใจอย่างดี แต่ระตีก็รู้ว่าหล่อนจะให้มัทนียารู้ไม่ได้เป็นอันขาด           สายตาลูกผู้หญิงด้วยกัน หล่อนเริ่มมองเห็นแล้วว่ามัทนียาก็เริ่มให้ความสนใจพี่โชติอยู่มิใช่น้อย แน่ล่ะ ในเมื่อชายอื่นที่เคยรายล้อมหาคุณสมบัติโดดเด่นเท่าพี่โชติไม่ได้สักคนเดียว และที่สำคัญ...         หล่อนยังจำสายตาที่พี่โชติเหลียวมองเพื่อนสาวของหล่อนในวันแรกของการรู้จักกันได้อย่างไม่มีวันลืม                 สายตาที่ทำให้ร้อนรุ่มและหนาวเหน็บไปพร้อมกันด้วยความหวั่นระแวงและริษยา...                   *********************** *การเจริญเติบโตและเปลี่ยนรูปของผีเสื้อแบ่งเป็นสี่ระยะคือ ไข่ หนอน ดักแด้ และตัวเต็มวัยคือผีเสื้อ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 54 18:57:08

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่องนี้นี่ตัวละคร จิตๆ หลายตัวเลยนะคะ  มีแววพัฒนาไปทางเลวร้าย แต่คนละแบบกับทวารบทเลยนะคะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 54 23:11:40

ความคิดเห็นที่ 3 แหม จิตตกกันทั้งนั้นเลย หวังว่าบุรโชติจะเปลี่ยนแปลงได้ในตอนสุดท้าย ไม่แค้น ไม่โกรธ ให้อภัย จากคุณ : สวนใส เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 54 08:19:05

ความคิดเห็นที่ 4 โอ้ บุรโชติสำเร็จไปหนึ่งขั้นแล้ว มัทก็ เธอช่างไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ รอลุ้นค่ะว่าบุรโชติจะทำยังไงกับระตี (เพราะยังไงระตีก็น่าจะเสร็จก่อนมัทแหงเลย) วกมาที่กลอนด้านบน ไม่อยากบอกค่ะว่าเสียน้ำตาให้ไอเบ็คกับชากาเรทไปหลายปี๊บ ฮือๆ จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 54 18:27:51

ความคิดเห็นที่ 5 ขออนุญาตนอกเรื่องนะคะ "คุณจินตนา ปิ่นเฉลียว" มนมีอยู่เล่มหนึ่ง ชื่อ อยุธยาอวสาน ถ้าจำไม่ผิด (เอ...ชักไม่แน่ใจว่าใช่ไหม) เป็นคำกลอนทั้งเล่ม มนได้มาแบบบังเอิญมากเลย ส่วนอีกท่านที่กล่าวถึง มนยังไม่เคยมีโอกาสได้อ่านค่ะ ส่วนบทอัศจรรย์ที่ชอบมาก ก็เป็นในเรื่องขุนแผน กับลิลิตพระลอ มนว่ามันสุดยอด แบบว่าทันสมัยมาก ชายหนึ่งหญิงสอง ไม่รู้ว่าท่านเขียนออกมาได้อย่างไร สวยงามและได้อารมณ์ เอ้ย ไม่ใช่ จินตนาการถึงความงดงามได้ดีมาก ส่วนตัวมนว่า บทอัศจรรย์นั้น ถือว่าเป็นบทปราบเซียนบทหนึ่งทีเดียว การที่จะเขียนให้ออกมาสวยงามนั้นค่อนข้างยากมาก แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับการตีความของคนอ่านด้วย (มากบ้างน้อยบ้างไม่เข้าใจบ้าง ก็แล้วแต่ประสบการณ์ของแต่ละบุคคล อิๆ) ขอบคุณนะคะที่ยกมาให้ได้อ่านกัน สวยงามไพเราะมากค่ะ (ส่วนของมน แหะๆ อ่านเอาเองในมินทราลัยละกันค่ะ เพราะว่าไม่ค่อยได้แต่งบ่อยเท่าไหร่) ปล.เรื่องนี้ออกแนวสยองกว่าที่คิดนะคะ แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 54 16:02:32 จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 54 15:55:30

ความคิดเห็นที่ 6 แค้นฝังหุ่นจริงๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 54 14:24:04